ေမးခြန္းမ်ား

မႏွင္းေဖြး

ကိုယ့္ေဆြမ်ဳိး အေၾကာင္း ကိုယ္ေျပာရတာ သိပ္ေတာ့ မေကာင္းပါဘူး။

ၿပီးေတာ့လည္း သူတုိ႔က ကုိယ့္ထက္ အသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္တဲ့ လူႀကီး သူမေတြ။ အထူးသျဖင့္ကေတာ့ သူတို႔က ကြယ္လြန္သူေတြ ျဖစ္ေနျပန္တယ္။

ဒါေပမဲ့ တစ္ခ်ိန္က သူတုိ႔ စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့တဲ့ ကိစၥတခ်ဳိ႕နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ကၽြန္မ စိတ္ထဲက တႏုံ႔ႏုံ႔ ျဖစ္ၿပီး သူတုိ႔ကို ေမးလုိ႔မ်ား ရရင္ ေမးလုိက္ ခ်င္တာေလးေတြ ရွိလို႔ ေျပာျပရတာပါ။ ကၽြန္မ ေဆြမ်ဳိးေတြ အေၾကာင္း လိပ္ပတ္လည္ဖုိ႔ ဆုိရင္ အေဖ့ရဲ႕အဘုိး၊ ကၽြန္မရဲ႕အေဘး ဦးစံပ အေၾကာင္းက စေျပာရမယ္ ထင္တယ္။ အမွန္ေတာ့ အဘုိး၊ အေဘးေတြကို ကၽြန္မ တစ္ေယာက္မွ မသိ မမီပါဘူး။ အေဖ ေျပာျပလို႔ သိရတာကို တစ္ဆင့္ ေဖာက္သည္ခ်ျပမွာပါ။

တစ္ေခတ္ တစ္ခါက ဦးစံပဆုိတဲ့ လယ္ပုိင္ရွင္ သူေဌးတစ္ေယာက္ရွိသတဲ့။ သူ႔မွာ ေမာင္ထြန္း၊ ေမာင္ လြန္းနဲ႔ ေမာင္ကြန္းဆိုတဲ့ သားသံုးေယာက္လည္း ရွိသတဲ့။ ဦးစံပဟာ သူ႔သားသံုးေယာက္လံုးကုိ သူ႔မ်က္စိ ေအာက္မွာပဲ ထားၿပီး လယ္အလုပ္ကို ေဇာက္ခ်လုပ္ကုိင္ ေစသတဲ့။

အႀကီးဆံုးသား ေမာင္ထြန္းက အိမ္ေထာင္ မျပဳဘူး။ သားအလတ္ ေမာင္လြန္းနဲ႔ သားအငယ္ေမာင္ကြန္းတို႔က ေတာ့ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ အိမ္ေထာင္ ျပဳၾကတယ္။ အိမ္ေထာင္ က်သြားတဲ့ သားေတြ ေခၽြးမေတြကို ဦးစံပက အိမ္ခြဲ မေပးဘဲ သူ႔ရဲ႕ ႏွစ္ေဆာင္ၿပိဳင္ အိမ္က်ယ္ႀကီးမွာ ဥမကြဲ သိုက္မပ်က္ အတူတူ ေနခိုင္းသတဲ့။

သူ အသက္ ထင္ရွားရွိစဥ္မွာေတာ့ သူ႔ဆႏၵ အတုိင္း သားေတြက ညီၫြတ္ၾကေပမဲ့ သူမရွိေတာ့တဲ့ အခါမွာေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ သိပ္အေစး မကပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ သားအႀကီး ေမာင္ထြန္းက ခပ္ေအးေအး၊ ခပ္ေႏွးေႏွးသမား။ သားအငယ္ ေမာင္ကြန္းက အခြင့္အေရး အယူခ်င္ဆံုး သားတဲ့။ အလတ္ျဖစ္တဲ့ ေမာင္လြန္း တစ္ေယာက္ကသာ အလုပ္ကို ႀကိဳးႀကိဳးစားစား ဖိဖိစီးစီးလုပ္ၿပီး အပင္ပန္းခံဆံုး၊ အနစ္နာ ခံရဆံုးတဲ့။

တကယ္ အလုပ္လုပ္တဲ့ သားလတ္ ေမာင္လြန္းဟာ အသက္ မရွည္ရွာပါဘူး။ ကံက ဆိုးခ်င္ေတာ့ တစ္ည ေမာင္ထြန္းတုိ႔ ေမာင္ကြန္းတုိ႔ အိမ္မွာ မရွိတုန္း သူတို႔ အိမ္ႀကီးကို ဓားျပေတြ ၀င္တုိက္ ပါေလေရာတဲ့။ အိမ္မွာ က်န္ခဲ့တာက ေယာက်္ား သားဆုိလို႔ ေမာင္လြန္း တစ္ေယာက္တည္း။ ေမာင္လြန္းကေတာ့ ဓားျပေတြကို အစြမ္းကုန္ ခုခံပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ႐ုတ္တရက္ အငုိက္ မိသြားတာရယ္၊ တစ္ေယာက္နဲ႔ ငါးေယာက္ဆုိေတာ့ အင္အားခ်င္း မမွ်တာရယ္တို႔ေၾကာင့္ အဲဒီညမွာ အိမ္က ေရႊေငြ ေတြပါမသြားေပမဲ့ ေမာင္လြန္းကေတာ့ ဓားျပသတ္တာ ခံလိုက္ရ တယ္တဲ့။

ေမာင္လြန္းမွာ ဇနီး မေအးပံုနဲ႔ ရွစ္ႏွစ္ အရြယ္သားေလး ေမာင္ခ်စ္ပို က်န္ခဲ့တယ္။ မေအးပံုဟာ ေယာက်္ားဆံုးသြားေပမဲ့ ပထမေတာ့ အဲဒီ အိမ္ႀကီးမွာ ဆက္ေနေနပါေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ အဆင္မေျပ ေတာ့ဘူး။ လင္ရွိတုန္းက တစ္မ်ဳိး။ လင္မရွိေတာ့ တစ္မ်ဳိး ဆက္ဆံပံု မတူေတာ့ မေအးပံုဟာ သားေမာင္ခ်စ္ပုိ ကို လက္ဆြဲၿပီး သူ႔မိဘအိမ္ ျပန္သြားသတဲ့။ မိဘအိမ္ျပန္ တဲ့ သူတုိ႔သားအမိ ရလုိက္တဲ့ လယ္အေမြက မစုိ႔မပို႔ေလး ရယ္တဲ့။ ႐ိုး႐ိုးအအ ေတာသူမ မေအးပံုကလည္း ေထြေထြထူးထူး ေစာဒက မတက္ တတ္ေတာ့ ေပးသမွ်နဲ႔ပဲ ေက် နပ္လိုက္ရသတဲ့။

အဲဒီမွာ တစ္ခါ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ နဂိုကတည္းက ခပ္ေအးေအး၊ ခပ္ေႏွးေႏွး၊ ေလာကီေရးရာေတြ သိပ္စိတ္ မ၀င္္္္္္္စားတဲ့ သားႀကီး ေမာင္ထြန္းကလည္း သႀကၤန္တြင္း ဒုလႅဘ ရဟန္းျပဳရာက မထြက္ေတာ့ဘဲ သာသနာ့ေဘာင္ကို အၿပီးအပိုင္ ၀င္သြားသတဲ့။ ဒီေတာ့ လယ္ပိုင္ရွင္ႀကီး ဦးစံပ ထားခဲ့တဲ့ လယ္ယာ ေျမအကုန္လံုး သားအငယ္ ေမာင္ကြန္းလက္ထဲ လံုးလံုးလ်ားလ်ား ေရာက္ကုန္ေတာ့ တာေပါ့။

ေမာင္ကြန္းတို႔ ဇနီး ေမာင္ႏံွမွာ မယ္လွဆိုတဲ့ သမီးတစ္ေယာက္ရွိသတဲ့။ ေမာင္ကြန္း အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ေလာက္မွာ ျမစ္ ေလွ်ာက္နာေရာဂါနဲ႔ ေတာ္ ေတာ္မမာျဖစ္သတဲ့။ ဒါနဲ႔ သူ႔ရဲ႕တစ္ဦးတည္းေသာသမီး မယ္လွကုိ ရြာထဲက သာဒုတ္ လု႔ိေခၚတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ နဲ႔ေပးစားၿပီး မၾကာခင္ ဆံုး ေရာတဲ့။

သူဆံုးေတာ့ သူပိုင္ဆုိင္ သမွ် လယ္ေတြေျမေတြအား လံုး မယ္လွတုိ႔၊ သာဒုတ္တုိ႔ ရလုိက္ၿပီး ဥစၥာပံုႀကီးေပၚ အခံ့သား ေရာက္သြားေတာ့ တာေပါ့။ အေမြခံထုိက္သည္ ျဖစ္ေစ၊ အေမြမခံထုိက္သည္ ျဖစ္ေစ၊ မယ္လွတုိ႔ သာဒုတ္ တုိ႔ကေတာ့ ဘုိးဘြား အေမြကို ေကာင္းေကာင္းခံစား၊ စံစား လုိက္ရပါတယ္တဲ့။

ဇာတ္ေပါင္းလိုက္တဲ့ အခါက်ေတာ့ ေမာင္လြန္းဟာ ကၽြန္မရဲ႕ အဘုိး၊ မေအးပံုက ကၽြန္မရဲ႕အဘြား၊ ေမာင္ခ်စ္ပုိ က ကၽြန္မရဲ႕အေဖ ျဖစ္လာခဲ့ ပါတယ္။
အဘုိး ဦးလြန္းက ကၽြန္မရဲ႕အေဖေတာင္ လူလား မေျမာက္ေသးတဲ့ အရြယ္က ဆံုးတာဆုိေတာ့ ကၽြန္မ လံုး၀ မသိမီပါဘူး။ အဘြား ေဒၚေအးပံုကလည္း ကၽြန္မ ႏုိ႔စုိ႔ကေလး အရြယ္မွာ ဆံုးသြားတာ ျဖစ္လုိ႔ ကၽြန္မ မမွတ္မိ ေတာ့ပါဘူး။ အေဘးႀကီး ဦးစံပအပါအ၀င္ အဘုိး ဦးထြန္း(ဘုန္းဘုန္းႀကီး ဦးေန မိႏၵ)တို႔၊ အဘုိးေလး ဦးကြန္း တို႔ကိုလည္း ကၽြန္မ ဘယ္သိ မီႏုိင္မွာလဲ။ ကၽြန္မ သိမီလုိက္ သူေတြကေတာ့ အေဖတုိ႔၊ အေမတို႔အျပင္ ႀကီးႀကီး မယ္လွတို႔၊ ဘႀကီးသာဒုတ္ တုိ႔နဲ႔ သူတု႔ိသားေတြျဖစ္တဲ့ အစ္ကုိတင္ေဆာင္တုိ႔ ညီအစ္ကိုသံုးေယာက္ပဲ ျဖစ္ ပါတယ္။

ကၽြန္မရဲ႕ မိဘဘုိးဘြား ေတြ ဇာတ္ေၾကာင္းကို ဂဃနဏ သိလာရေတာ့ လူ ႀကီးေတြရဲ႕ လုပ္ရပ္ဟာ တရားမွ်တမႈ ရွိရဲ႕လား ဆုိတဲ့ သံသယက ကၽြန္မရင္ထဲ ေပါက္ဖြား ႀကီးစိုးလာပါတယ္။ ဘုိးဘြားအေမြအႏွစ္ကုိ တနင့္ တပိုး ခံစားသူက ခံစား၊ မခံ စားရတဲ့သူက မခံစားရနဲ႔ ဆုိေတာ့၊ ဒါဟာ မျဖစ္သင့္ဘူး မဟုတ္လား။ ၾကည့္ေလ။ အေဖတုိ႔ အေမတုိ႔မွာ လယ္ သမားေခ်ာင္းသမားဘ၀၊ ရႊံ႕ အလူးလူး ဗြက္အလူးလူး ကၽြဲနဲ႔ႏြားနဲ႔ ဖက္႐ုန္းရင္း ဆင္းရဲတြင္းက မတက္ႏုိင္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ႀကီးႀကီးလွတို႔၊ ဘႀကီးသာဒုတ္တို႔မွာေတာ့ လယ္ပုိင္ရွင္ႀကီးေတြပီပီ အိမ္ ႀကီးရခိုင္နဲ႔ေန၊ ကၽြဲေတြႏြားေတြ အမ်ားႀကီးပိုင္၊ သူရင္း ငွားေတြကို ခုိင္းစားၿပီး ခ်မ္းသာၿပီးရင္း ခ်မ္းသာေန ၾကတယ္။ ကၽြန္မက စာအုပ္၊ ခဲတံ မျပည့္မစံုနဲ႔ မုိးယုိတဲ့ရြာ ေက်ာင္းေလးမွာ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ အခ်ိန္၊ အစ္ကုိ တင္ေဆာင္တုိ႔ ညီအစ္ကုိ တစ္ေတြက ၿမိဳ႕ေက်ာင္းတက္ ပညာ သင္ၾကရတယ္။ ေျပာရ ရင္ အဆင့္အတန္းခ်င္းက ကြာခ်င္တုိင္းကြာပဲ။
အဲဒါေတြေၾကာင့္ ကၽြန္မရဲ႕အေဘးႀကီး ဦးစံပ သာ အသက္ထင္ရွားရွိမယ္ ဆုိရင္ ကၽြန္မ ေမးၾကည့္ခ်င္ ပါတယ္။ အေဘးႀကီးရယ္၊ အေဘးႀကီးကေတာ့ သား သမီးေတြ ညီညီၫြတ္ၫြတ္ ျဖစ္ေစခ်င္လုိ႔ ဥမကြဲသိုက္ မပ်က္ တစုတေ၀း ထားခဲ့တာပဲ။ အေဘးႀကီး မဆံုးခင္ မွာ သားသမီးေတြကို အေမြ ခြဲေပးမသြားဘူးေနာ္။ ကဲ အေဘးႀကီးလည္း ဆံုးေရာ၊ အေမြရတဲ့ သားသမီးကရ၊ မရတဲ့သားသမီးကမရ။ ခ်မ္း သာတဲ့သူကခ်မ္းသာ၊ ဆင္းရဲတဲ့သူက ဆင္းရဲ။ အဲဒါေတြ အေဘးႀကီး သိရဲ႕လား။ အေဘးႀကီး မသိဘူး မဟုတ္ လား။ အေဘးႀကီးသာ အေျမာ္အျမင္ႀကီးႀကီးနဲ႔ သား ေတြ အိမ္ေထာင္က်စကတည္းက ညီညီမွ်မွ် ခြဲေ၀ေပး ခဲ့ရင္ ဒီလုိအျဖစ္မ်ဳိးေတြျဖစ္ မလား။ ဒီလုိေတြ ျဖစ္ေနတာကို သိရင္ေကာ အေဘးႀကီး စိတ္ခ်မ္းသာႏိုင္မလား၊ အေဘးႀကီးလည္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မွာပဲ မဟုတ္လား စသျဖင့္ေပါ့။

အဘုိး ဦးထြန္း(ဦးေနမိႏၵ) ကို ကၽြန္မ ေျပာခ်င္တာ၊ ေမးခ်င္တာ မရွိပါဘူး။ အဘုိး ဦးထြန္းက သူ႔ဘ၀အတြက္ အေကာင္းဆံုး လမ္းကို ေရြးခ်ယ္ ေလွ်ာက္လွမ္းသြားလို႔ပါ။ အဘိုးေလး ဦးကြန္းကိုေတာ့ ကၽြန္မ ေမးလုိ႔ရရင္ ေမးခ်င္တာ၊ ေျပာခ်င္တာ ေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ အဘုိးေလးရယ္လို႔၊ အဘုိးေလးရဲ႕အစ္ကို၊ ကၽြန္မရဲ႕ အဘိုး ဦးလြန္းဟာ မိသားစုပုိင္ ပစၥည္း ဥစၥာေတြကို ကာကြယ္ရင္း အသက္ဆံုး႐ႈံးသြား ရတာပါ။ အလကား အေပ်ာ္ က်ဴးရင္း ေသတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလို မိသားစု အတြက္ အသက္ စြန္႔သြားတဲ့ အစ္ကုိရဲ႕ မ်က္ႏွာကုိ မေထာက္ ထားဘူးလား။ ေက်းဇူးတရားကို မေအာက္ေမ့ဘူးလား။ အသိအမွတ္ မျပဳဘူးလား။ က်န္ခဲ့တဲ့ မုဆိုးမ သားအမိ အေပၚ အဘိုးေလးတုိ႔ လုပ္တာ မလြန္ လြန္းဘူးလား။ ရက္စက္ရာ မက်ဘူးလား။ တကယ္ဆုိ ညႇာတာ ေစာင့္ေရွာက္ရမွာ မဟုတ္လား။ မိဘ အေမြကို တစ္ေယာက္တည္း စားရတာ အဘိုးေလး လိပ္ျပာေကာ လံုရဲ႕လား။ စိတ္ေကာ သန္႔ရဲ႕လား စသျဖင့္ေပါ့။

အဘိုးေလး ဦးကြန္းကို ေမးခ်င္တဲ့ တျခားကိစၥ တစ္ခုလည္း ရွိေသးတယ္။ အဲဒါ ကေတာ့ သူ႔သမီးမယ္လွ(ႀကီး ႀကီးလွ) အတြက္ သားမက္ ေရြးတဲ့ အခါ သူစဥ္းစားပံုစဥ္း စားနည္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ပါ။ ကၽြန္မက အဘုိးေလး ဦးကြန္းကို မသိမီလုိက္ေပမဲ့ ႀကီးႀကီးလွတို႔၊ ဘႀကီး သာဒုတ္တို႔ကိုေတာ့ ေကာင္း ေကာင္းႀကီး သိမီလုိက္တာကိုး။ ႀကီးႀကီးလွတုိ႔၊ ဘႀကီး သာဒုတ္တို႔ အေၾကာင္းကေတာ့ မသိခ်င္မွအဆံုး။ သူတုိ႔ အေၾကာင္းကလည္း လူေတြ ေျပာစမွတ္ကို ျဖစ္ေနလို႔ ေျပာ ျပရဦးမယ္။

ႀကီးႀကီးလွက မိန္းမေခ်ာ တစ္ေယာက္ပါ။ အသား ၀ါ၀ါ၊ အရပ္ျမင့္ျမင့္၊ ကိုယ္လံုး ျပည့္ျပည့္ေလးနဲ႔ ေတာ္ ေတာ္ၾကည့္ေကာင္းပါတယ္။ အရည္အခ်င္းကလည္း ေခတဲ့သူ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတုိ႔ အိမ္မွာဆုိရင္ အိမ္မႈကိစၥအျပင္ စီးပြားေရးကုိ သူဦးေဆာင္ တာပါပဲ။ လယ္အလုပ္၊ ကုိင္း အလုပ္၊ အလွမ္းေပးတဲ့အလုပ္ မွန္သမွ် စာရင္းစာအုပ္တစ္ အုပ္နဲ႔ သူႏုိင္ႏုိင္နင္းနင္းလုပ္ ႏုိင္တယ္။ ဆန္စက္ကုိလည္း သူအုပ္ခ်ဳပ္တာပါပဲ။ ႏႈတ္ သြက္လွ်ာသြက္ရွိတဲ့ ႀကီးႀကီး လွဟာ တပည့္လက္သား ေတြကိုလည္း အကြက္ေစ့ေစ့ ခိုင္းတတ္ပါေသးတယ္။

ဘႀကီး သာဒုတ္က ေတာ့ ေျပာရရင္ ဘာအလုပ္မွ မည္မည္ရရ လုပ္တာ မေတြ႕ရပါဘူး။ အျမဲလိုလုိ အိမ္ဦး ခန္းမွာ အခံ့သားထုိင္၊ ငါးရံ႕ ေျခာက္ဖုတ္နဲ႔ လက္ဖက္သုပ္ နဲ႔ ေရေႏြးၾကမ္းနဲ႔ ျမည္းရင္း တင္ပါးႀကီးႂကြႂကြၿပီး အီး တဘူဘူ ေပါက္ေနတာ ေတြ႕ ရမ်ားတာပဲ။ ဘႀကီး သာဒုတ္ဟာ ႀကီးႀကီးလွနဲ႔ မရခင္က သူလုိကုိယ္လုိ သာမန္ေတာသားတစ္ေယာက္ ပါပဲတဲ့။ ေဆြဂုဏ္ရယ္၊ မ်ဳိး ဂုဏ္ရယ္၊ ပစၥည္းဂုဏ္ရယ္လုိ႔ လည္း ထူးထူးျခားျခား မရွိ ပါဘူးတဲ့။ ဘာအတတ္ပညာ မွလည္း ဟုတ္ဟုတ္ညား ညား မတတ္ပါဘူးတဲ့။ ပညာမတတ္လို႔ လယ္အလုပ္ ယာအလုပ္ကို ခါးခ်ဳိးၿပီး လက္ေၾကာတင္းတင္းလုပ္ တတ္သလားေမး၊ အဲဒီလို လည္း မဟုတ္ျပန္ဘူးတ့ဲ။ ဒါေပမဲ့ အဘုိးေလးဦးကြန္း ဟာ သူ႔သမီးႀကီးႀကီးလွကို ဦးသာဒုတ္နဲ႔ ေပးစားခဲ့ပါ တယ္။

အေဖက ကၽြန္မကုိ အခုလို ေျပာျပတယ္။
“အဲဒီတုန္းက ေခတ္ ကာလ မေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္ေလ သမီးရဲ႕။ ဟုိနားက ဆူ ဆူ၊ ဒီနားကပူပူနဲ႔ကိုး။ ညည္း တုိ႔အဘိုးေလး ဦးကြန္းဟာ မိန္းမကလည္းဆံုး၊ သူကိုယ္ တုိင္ကလည္း ျမစ္ေလွ်ာက္နာ ေရာဂါနဲ႔ ေတာ္ေတာ္မမာ ျဖစ္ ေနၿပီ။ သူေသသြားရင္ သူပိုင္တဲ့ လယ္ေျမေတြ၊ ပစၥည္း ဥစၥာေတြနဲ႔ ဥတစ္လံုးမယ္လွ ကို ဘယ္သူ႔ လက္အပ္ခဲ့ရမလဲ မသိျဖစ္ေနတယ္။ အေဖတုိ႔ ဘက္လည္း မဖိတ္မစဥ္ခ်င္ ဘူး။ ရြာထဲက ကာလသား ေတြၾကည့္ေတာ့လည္း တစ္ေယာက္မွ စိတ္တုိင္းက်တာ မေတြ႕။ အရက္ေသာက္တဲ့သူ ေသာက္၊ ဖဲ႐ိုက္တဲ့ သူ႐ိုက္၊ ၾကက္တုိက္တဲ့ သူတုိက္ကိုး။ ေက်ာင္းဆရာ ကိုဉာဏ္တင္ က်ေတာ့ စာရိတၱေတာ့ ေကာင္းပါရဲ႕။ လူစံုတိုင္း အစိုးရ ပုန္ကန္တဲ့ စကားခ်ည္း ပဲေျပာေနေတာ့ သမီးေရွ႕ေရး စိတ္မေအးရာျဖစ္ေနတယ္။ စပါးပြဲစား ေမာင္ျမင့္ေမာင္ က်ေတာ့ တတ္တတ္သိသိနဲ႔ မ်က္စိပြင့္၊ နားပြင့္ရွိပါရဲ႕၊ လည္လြန္းပတ္လြန္းေတာ့ ေၾကာက္ရျပန္ေရာ။ အေရွ႕ရြာ က ေက်ာင္းတကာ ဦးဖုိးေပ်ာ့ ေျမးက်ေတာ့ ေခတ္ပညာ ေတာ့ တတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ မိန္းမကိစၥမရွင္းဘူးလိုလို ၾကားျပန္ေတာ့ စဥ္းစားၿပီးမွ ပယ္လုိက္ရတယ္။ အဲဒါနဲ႔ပဲ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ရြာထဲက အရက္လည္း မေသာက္ တတ္၊ ဖဲလည္းမ႐ိုက္တတ္၊ ၾကက္လည္း မတုိက္တတ္၊ ဘာမွလည္း မလုပ္တတ္တဲ့ သာဒုတ္ကို “လူေကာင္း” ဆုိ ၿပီး မယ္လွနဲ႔ ေပးစားခဲ့တာ ပါပဲ”

အေဖ့ စကားၾကား ေတာ့ ကၽြန္မ ေတာ္ေတာ္ အံ့ၾသသြားပါတယ္။ ေတြး စရာေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရလုိက္ပါတယ္။ ေၾသာ္ လူေကာင္းတဲ့။
ဒါေၾကာင့္ အဘုိးေလး ဦးကြန္းကို ေမးလို႔မ်ားရရင္ ကၽြန္မ ထပ္ေမးခ်င္ပါေသး တယ္။ ေယာက်္ားတစ္ ေယာက္ဟာ မေသာက္တတ္၊ မစားတတ္၊ မကစားတတ္႐ံု နဲ႔ သူ႔ကို လူေကာင္းတစ္ ေယာက္အျဖစ္ သတ္မွတ္လုိ႔ ရပါသလား။ အိမ္ေထာင္ တစ္ခုကို ဦးေဆာင္ႏုိင္တဲ့ အိမ္ ေထာင္ဦးစီးျဖစ္ထုိက္ၿပီလား။ ခင္ပြန္းေကာင္း၊ ဖခင္ေကာင္း တစ္ေယာက္ရဲ႕ အရည္အခ်င္း ေတြနဲ႔ ျပည့္စံုသြားၿပီလား။ အဘိုးေလးတို႔ သတ္မွတ္တဲ့ စံက ဒါေလာက္ပဲလား။ လူ ဆုိတာ ေကာင္းတယ္ဆုိ႐ံုနဲ႔ ၿပီးၿပီလား။ ေတာ္ဖုိ႔ေကာ မလိုဘူးလား စသျဖင့္ေပါ့။


ဘႀကီးသာဒုတ္ အေၾကာင္းကိုပဲ ဆက္ေျပာျပ ပါဦးမယ္။
ဘႀကီးသာဒုတ္ကို ကၽြန္မ လူမွန္း သိတတ္စက တည္းက ေၾကာက္ခဲ့ရတာ ပါ။ အသားညိဳညိဳ၊ ခႏၶာကုိယ္ တုတ္ခုိင္ခိုင္၊ မ်က္ေမွာင္ႀကီး ကုတ္ကုတ္၊ မ်က္ႏွာထားႀကီး တည္တည္နဲ႔ ဘႀကီးသာဒုတ္ ကို တစ္ရြာလံုးက ကေလး ေတြလည္း ေၾကာက္ၾကတာ ပါပဲ။

ေဒေ၀ါနဲ႔ ေျခာက္လည္း မရ၊ သခ်ဳႋင္းထိပ္ ဇရပ္ပ်က္ မွာေနတဲ့ အ႐ူးႀကီး ေအာင္စိန္ နဲ႔ ေျခာက္လည္းမေၾကာက္၊ လိုခ်င္တာမရမခ်င္း တျဗဲျဗဲ ငိုတတ္တဲ့ ကေလးေတြမ်ား မေအလုပ္သူက “ေဟာ ဟိုမွာ ဘႀကီးသာဒုတ္လာေနၿပီေနာ္” လုိ႔ တစ္ခြန္းသာေျပာလိုက္၊ ခ်က္ခ်င္းအငုိတိတ္ေတာ့တာ ပါပဲ။

ကၽြန္မကိုယ္တုိင္  လည္း ကေလးပီပီ မိဘ အေပၚ ဆိုးခ်င္ႏြဲ႕ခ်င္တဲ့အခါ ေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလို အခါမ်ဳိးဆိုရင္ အေမက တျခားဘာဘာညာညာ ေျပာ မေနဘူး။ “ငါဘႀကီးသာဒုတ္ နဲ႔ တုိင္လုိက္ရမလား” ဆုိရင္ ကၽြန္မမွာ လန္႔ဖ်ပ္ၿပီး ဆက္ မဆုိးရဲ၊ မႏြဲ႕ရဲေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီေလာက္ ဘာေၾကာင့္ ေၾကာက္ခဲ့သလဲဆုိတာ ကၽြန္မ ကုိယ္ ကၽြန္မလည္း မသိေတာ့ ပါဘူး။

ကၽြန္မတို႔ ကေလးေတြ ခ်ည္း ေၾကာက္တယ္ မထင္ပါ နဲ႔။ လူႀကီးေတြလည္း ေၾကာက္ၾကတာပါပဲ။ ဘႀကီး သာဒုတ္မို႔ ရြာထဲထြက္ၿပီဆုိရင္ ေတြ႕သမွ် လူက ကုိယ္ေလး ယို႔ၿပီး လမ္းဖယ္ေပးၾကရတာ ပါ။ လွည္းဆုိလည္း လမ္းေဘးခ်၊ ေရွာင္ေမာင္းၾကရ တာပါပဲ။ ဘႀကီးသာဒုတ္က စ ႏႈတ္မဆက္ရင္ ဘယ္သူမွ ႏႈတ္မဆက္ရဲပါဘူး။ ဘႀကီး သာဒုတ္က စၿပီး စကား မေျပာရင္လည္း ဘယ္သူမွ မေျပာရဲ ပါဘူး။ ဘႀကီးက မ်က္ႏွာထားႀကီး တည္သေလာက္ စကားက ခပ္နည္းနည္းရယ္။ အဲ စကားပဲ နည္းတာလား၊ ဘယ္သူ႔မွ အဖက္ မလုပ္ခ်င္ တာလား ေသခ်ာေတာ့မသိ ဘူး။ ကၽြန္မျဖင့္ ဘႀကီး သာဒုတ္တစ္ေယာက္ ရြာသူ ရြာသားေတြနဲ႔ ရင္းရင္းႏွီးႏီွး၊ ရႊင္ရႊင္ပ်ပ်၊ ဟက္ဟက္ပက္ ပက္ ရယ္ေမာစကားေျပာဆုိ ေနတာ တစ္ခါမွကို မျမင္ဖူး ခဲ့ပါဘူး။

ဒါေပမဲ့ တစ္ရြာလံုးက ေတာ့ ဘႀကီးကို ႐ို႐ိုက်ဳိးက်ဳိး ဆက္ဆံၾကပါတယ္။ ေခၚရင္ သြား၊ ခုိင္းရင္လုပ္ေပးတဲ့သူ ခ်ည္းပါပဲ။ တစ္ခုေတာ့ ရွိ တာေပါ့ေလ။ လူႀကီးပုိင္း အေနနဲ႔ကေတာ့ ႀကီးႀကီးလွ မ်က္ႏွာနဲ႔ ဘႀကီးကို ရွိန္ၾက တာပါ။ သိတဲ့အတုိင္း တစ္ ရြာလံုးက လယ္သမား၊ ေခ်ာင္းသမား၊ ဆင္းရဲသား မ်ားမ်ား မဟုတ္လား။ ႀကီး ႀကီးလွဆီက အေခ်းအငွား လြတ္တဲ့သူမွ မရွိတာ။ အဲဒီ အေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ဘႀကီးကို ကလန္ကဆန္ မလုပ္ၾကတာေပါ့။

ကလန္ကဆန္ လုပ္ခ်င္ လုိ႔လည္း မရပါဘူး။ လုပ္ရဲ လုပ္ၾကည့္ေလ။ ဘႀကီးက ဘာမွေတာင္ ေျပာေနစရာ မလုိဘူး။ သူ႔ေမြးစားသား ငေတာက လက္စြမ္းျပၿပီး သား။ ကလန္ကဆန္သမား သြားက်ဳိးခ်င္ က်ဳိးမယ္၊ ေခါင္းေပါက္ခ်င္ ေပါက္မယ္၊ သံုးရက္ေလာက္ အိပ္ရာထဲက မထႏုိင္ ျဖစ္သြားမယ္။ ဘႀကီး သာဒုတ္တို႔က အဲဒီေလာက္ အရွိန္အ၀ါ ႀကီးၿပီး အဲဒီေလာက္ မီးေသတာ။

အဓိကကေတာ့ ႀကီး ႀကီးလွရဲ႕ ေျမႇာက္စားမႈလည္း ပါတာေပါ့။ ႀကီးႀကီးလွက ဘႀကီးသာဒုတ္ကို အရမ္း အမႊမ္းတင္ထားပါတယ္။ မႏႈိင္းေကာင္း၊ ႏႈိင္းေကာင္း ဘုရားတစ္ဆူ၊ ဂူတစ္လံုးလို ကို ကိုးကြယ္ထားတာပါ။ အိမ္ဦးနတ္၊ အိမ္ဦးနတ္ ဆုိၿပီး အရမ္းလည္း အေရး ေပးေသးတာ။
အိမ့္စီးပြားေရးကို ႀကီး ႀကီးလွ ဦးစီးလုပ္ကိုင္ေန တယ္ဆုိတာ လူတုိင္းသိ တယ္။ ဘႀကီးသာဒုတ္က် ေတာ့ အိမ္ဦးခန္းအခံ့သား ထုိင္၊ ဆီဦးေထာပတ္စားၿပီး စည္းစိမ္ယစ္႐ံုမက သူ႔ဘက္ က ေဆြမ်ဳိးေတြကို တိတ္ တိတ္ေထာက္ပ့ံေနတာကိုလည္း သိတဲ့သူ သိၾကတာပါပဲ။

မယံုႏိုင္စရာေကာင္း တာက ႀကီးႀကီးလွက ဘႀကီး သာဒုတ္ကို တစ္ခ်က္ကေလး မွ မၿငိဳျငင္ဘူးေလ။ မၿငိဳျငင္ တဲ့အျပင္ ဘႀကီးသာဒုတ္ လူ အၾကည္ညိဳမပ်က္ေအာင္ သူကပဲ ေဖးေဖးမမ လုပ္ေပး ေသးတာ။
“ဒီရွားရွားပါးပါး သင္ ေပါင္းပိုးေၾကာ္ေတြပဲ လာလာ ႏိႈက္စားမေနနဲ႔ေဟ့၊ ဒါ မင္းတို႔အေဖ အတြက္ဟဲ့။ ဒီအိမ္မွာ မင္းတို႔အေဖက အိမ္ေထာင္ ဦးစီး၊ မင္းတို႔အေဖက အိမ္ ဦးနတ္၊ အဲဒါ သိၾကရဲ႕လား”

“ဟဲ့ သာဆန္းတို႔၊ သာ စိန္တို႔။ နင္တို႔ေတာပစ္ေလး ဘာေလး မထြက္ၾကေသးဘူး လား။ နင္တို႔ဘႀကီးက ဆတ္ သားစစ္စစ္ေလး စားခ်င္လို႔ တဲ့။ ဆတ္ရရင္ လာပို႔ဖုိ႔ မေမ့နဲ႔ဦး”

“ဟယ္...ေထြးရင္ ညည္းတို႔ ဒီေန႔ ပုစြန္ေဖာ္တာ လား။ အံမယ္ အေကာင္ေတြက ႀကီးသားဟဲ့။ ေအး... ေအး...ဒါမ်ဳိးမွ ညည္းတို႔ ဘႀကီးက ႀကိဳက္တာ။ ခုလို လူႀကီးသူမကို စားဦးစားဖ်ား ပို႔တာ ညည္းတို႔ အားႀကီးကု သိုလ္ရတယ္၊ သိလား”

“ေဒၚပိုးတီတို႔ မႏၲေလး က သားဆီကို သြားမလို႔ဆို၊ ဒါဆို က်ဳပ္ တစ္ခုေလာက္ မွာလိုက္စမ္းပါရေစ။ ကုိသာ ဒုတ္အတြက္ မႏၲေလး ပိုးလံု ခ်ည္ေရညိႇေရာင္ေလးတစ္ ထည္ေလာက္ ၀ယ္ခဲ့စမ္းပါ ေတာ္၊ ပိုက္ဆံေပးလိုက္ပါ့ မယ္”

“အလိုေတာ္၊ ရာရာစစ၊ ညည္းကမ်ား ညည္းအဘ ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚ တက္ထိုင္ရတယ္လို႔။ ဆင္း ဆင္း၊ ျမန္ျမန္ဆင္း။ တယ္ ေလ ငါ လုပ္လိုက္ရ”

ဘႀကီးကို ဂုဏ္တင္တဲ့ ႀကီးႀကီးလွရဲ႕ စကားေတြကို နားေထာင္ရင္း ဘႀကီးသာ ဒုတ္ ကံေကာင္းပံုကိုလည္း အံ့ၾသမိတယ္။
အေဖကေတာ့ ခပ္ျပတ္ ျပတ္ပဲ ေျပာတယ္။
“ဘုန္းႀကီး႐ူးနဲ႔ ေလွလူး ပါကြာ။ သာဒုတ္ကေတာ္ ေတာ္၊ မယ္လွက သည္းေန တာ။ ေအးေလ ခပ္ညံ့ညံ့ ေယာက်္ားရထားေတာ့ ကိုယ့္ ေယာက်္ား ညံ့မွန္း လူသိမခံ ခ်င္တာနဲ႔ အစြမ္းကုန္ေျမႇာက္ ပင့္ရေတာ့တာေပါ့”တဲ့။

အေဖက သူ႔ ၀မ္းကြဲ အစ္မနဲ႔ ေယာက္ဖေတာ္ကို ၾကည့္မရပါဘူး။ အေကာင္း ေျပာေလ့လည္း မရွိပါဘူး။  ဒါလည္း ျဖစ္သင့္တဲ့ကိစၥပါ ပဲေလ။ ဘိုးဘြားအေမြအႏွစ္ကို သူတို႔ခ်ည္းပဲ စံစား၊ ခံစားေနတာ ျမင္ရေတာ့ သူ ဘယ္ေက်နပ္ႏိုင္ပါ့မလဲ။ ဘယ္ၾကည္ျဖဴႏိုင္ပါ့မလဲ။ အေဖ့ကုိ အျပစ္ တင္လို႔ေတာ့ မရပါဘူး။


ဘႀကီးသာဒုတ္တို႔၊ ႀကီးႀကီးလွတို႔ အလွဴႀကီးေပး တုန္းက အေၾကာင္းလည္း ေျပာရဦးမယ္။ အစ္ကိုတင္ ေဆာင္တို႔ ညီအစ္ကိုတစ္ေတြ ရွင္ျပဳတုန္းကေပါ့။ မ႑ပ္ ႀကီး ဟီးေနေအာင္ေဆာက္ၿပီး အႀကီးအက်ယ္ လွဴခဲ့တာပါ။ ဧည့္ခံတဲ့ေန႔မွာ တစ္ရြာလံုး မီး ခိုးတိတ္၊ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္က အသိအကၽြမ္းေတြကိုပါ ဖိတ္ စာေ၀ေတာ့ အို... လာလိုက္ တဲ့ဧည့္ဆိုတာ မ႑ပ္ထဲ ေျခ ခ်စရာေတာင္ မရွိဘူး။ ထမင္းစား႐ံု ႏွစ္႐ံုမွာ တစ္႐ံု ၿပိဳတယ္။

အလွဴမ၀င္ခင္ ႏွစ္ပတ္ ေလာက္ကတည္းက ကၽြန္မ တို႔ ညီအစ္မတစ္ေတြလည္း အိမ္ျပန္ရတယ္ မရွိပါဘူး။ သူ တို႔အိမ္မွာေနၿပီး အလွဴ အတြက္ လိုအပ္သမွ် လုပ္ကိုင္ ေပးၾကရတာ။
ႀကီးႀကီးလွလည္း အလွဴ မတိုင္ခင္ေရာ အလွဴ ရက္မွာေရာ အေတာ္ပင္ပန္း ရွာပါတယ္။ ေက်းရြာဓေလ့ အတိုင္း အလွဴေတြမွာ တစ္ရြာလံုးက သူ႔အပိုင္းနဲ႔ သူ တာ၀န္ ယူၾကတယ္ ဆိုေပမဲ့ အလွဴ႕အမဆိုေတာ့ ခ်ဳိ႕ယြင္း ခ်က္ရွိမွာ စိုးရိမ္တာေပါ့။ ဒီေတာ့ ေထာင့္ေစ့ေအာင္ သူပဲ  ႀကီးၾကပ္တယ္ေလ။

ၿမိဳ႕တက္ေစ်း၀ယ္တာ လည္း ႀကီးႀကီးလွပဲ။ ဆိုင္း ငွားတာလည္း ႀကီးႀကီးလွပဲ။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေျပးၿပီး ဆရာေတာ့္ကို ေလွ်ာက္စရာ ရိွတာ ေလွ်ာက္တာလည္း ႀကီးႀကီးလွပဲ။ ပိုက္ဆံ ေသတၱာေသာ့ ခါးၾကားထိုး ၿပီး အိမ္ေပၚတက္လိုက္၊ အိမ္ေအာက္ဆင္းလိုက္၊ မ႑ပ္ထဲေရာ၊ ခ်က္တဲ့ ျပဳတ္တဲ့ဆီေရာ၊ ရွင္ေလာင္း 
ေတြ ျပင္တဲ့ဆင္တဲ့ ေနရာမွာ  ေရာ၊ ေပ်ာက္တဲ့ရွင္ေလာင္း ျပန္ေရြးတဲ့ ကိစၥမွာေရာ အို... အုပ္စံု စီမံရတာဆိုေတာ့ သူ႔ ခမ်ာယားလို႔ေတာင္ မကုတ္ အားရွာပါဘူး။

ႀကီးႀကီးလွက ဒါ ေလာက္ ပ်ာယာခတ္ အလုပ္ မ်ားေနသေလာက္ ဘႀကီး သာဒုတ္ကေတာ့ ေအးေအး ေဆးေဆးပဲ။ နည္းနည္းေတာင္ ၀င္မကူဘူး။ ထံုးစံ အတိုင္း အိမ္ဦးခန္းမွာ ၿမိန္႔ၿမိန္႔ ႀကီးထိုင္ၿပီး သူ႔ေရွ႕ခ်ထားတဲ့ ငါးရံ႕ေျခာက္ေလး ေကာက္ ၀ါးလိုက္၊ ဒူးရင္းယိုေလး ေကာ္စားလိုက္၊ လက္ဖက္ ေလး ျမံဳ႕လိုက္၊ အီးတဘူဘူ ေပါက္လိုက္နဲ႔ ေနေနတာ။ ေန ႏိုင္တာကိုလည္း အံ့ၾသလို႔ မဆံုးဘူး။ အဲ... ေနာက္ဆံုး ဘုန္းႀကီး ႂကြလာ၊ တရား နာ ေရစက္ခ်တဲ့အခ်ိန္ ေရာက္မွ ေရစက္ခြက္ကိုင္တဲ့ အလုပ္ကို သူ လုပ္ေတာ့တာ။

“ပိုက္ဆံရွာတာ ႀကီး ႀကီးလွ၊ အလွဴမွာ ၀ိုင္းလုပ္ ၾကတာက ေဆြမ်ဳိးနဲ႔ ရြာသားေတြ၊ ေရစက္ခြက္ ကိုင္တာက ဘႀကီးသာဒုတ္ ဟုတ္ဟုတ္ ေသးေတာ့”

ကၽြန္မညီမ စြာေတးမက လူၾကားထဲ အနားတိုးလာ ၿပီး ကပ္ေျပာလို႔ သူ႔ေပါင္ တြင္းေၾကာ ဆြဲလိမ္လိုက္ရေသး တယ္။ အလွဴႀကီး ၿပီးေတာ့ ေန႔ မအိပ္၊ ညမအိပ္ ၀ိုင္းကူၾက တဲ့ ကၽြန္မတို႔ ေဆြမ်ဳိးတစ္ သိုက္ရယ္၊ ရြာက ကာလ သားတခ်ဳိ႕ရယ္ကို ႀကီးႀကီးလွ က ပုဆိုးေတြ၊ ထမီေတြ၊ တဘက္ေတြ လက္ေဆာင္ ေပးပါတယ္။ ေပးရင္းနဲ႔ ဘာ ေျပာတယ္ ထင္ပါသလဲ။

“ဒါ ညည္းတို႔ဘႀကီး ေပးတာေနာ္။ မျပန္ခင္ ဘႀကီးကို ကန္ေတာ့သြားၾက ဦး”တဲ့။
အဲဒါနဲ႔ပဲ ျပန္ခါနီး ဘႀကီးသာဒုတ္ကို အသား လြတ္ ကန္ေတာ့ခဲ့ရေသးတယ္။
အခုခ်ိန္မွာ ႀကီးႀကီးလွ လည္း အသက္ထင္ရွားရွိ မယ္ဆိုရင္ ေမးခ်င္ပါေသး တယ္။ ႀကီးႀကီးလွရယ္ ႀကီး ႀကီးလွ သတ္မွတ္တဲ့ အိမ္ ဦးနတ္ဆိုတာ ဘာလဲ။ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္နဲ႔ မိန္း မတစ္ေယာက္ ေပါင္းဖက္ လိုက္ရင္ အဲဒီအိမ္ေထာင္မွာ ေယာက်္ားက ေနရင္းထိုင္ရင္း  အလိုလို အိမ္ဦးနတ္ျဖစ္သြား ေရာလား။ အိမ္ဦးနတ္ျဖစ္လို႔ အိမ္မွာ အခံ့သား ေနရေရာ လား။ စားဦးစားဖ်ား၊ ဆီဦး ေထာပတ္စားရေရာလား၊ ေနရာတကာ ဦးစားေပးခံရ ေရာလား။ အိမ္ဦးနတ္က ဘယ္လိုေနေန၊ က်န္တဲ့အိမ္ သားေတြက တာ၀န္ေက်ေက် ျပဳစုလုပ္ေကၽြး ပူေဇာ္ပသရေရာ လား...လို႔။


ကၽြန္မ သားဖြားဆရာမ  သင္တန္းဆင္းၿပီး ရြာမွာ အလုပ္ျပန္လုပ္တဲ့ႏွစ္မွာ ဘႀကီးသာဒုတ္ ဆံုးပါတယ္။ ဆံုးတာလည္း တိတ္တိတ္ ဆိတ္ဆိတ္ပါပဲ။ အိပ္ေနရင္း က ႏွလံုးရပ္ၿပီး ေသတယ္ဆုိ ေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ အသက္ ထြက္သြားမွန္းေတာင္ မသိ လိုက္ၾကဘူး။

ထူးဆန္းတာက သူ ေသဆံုးသြားတဲ့ အတြက္ ေတာရြာဓေလ့ အတိုင္း သူ႔အိမ္ သားေတြက ယူက်ဳံးမရ၊ အပူ လံုးႂကြၿပီး အုန္းအုန္းကၽြက္ ကၽြက္ ငိုၾကမယ္ထင္တာ ဘယ္သူမွေတာင္ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္း ပ်က္မငုိၾကဘူး။ “ေအာင္မယ္ ေလး ေက်းဇူးရွင္ႀကီးရဲ႕။ ခု ေတာ့ ေရႊေတာင္ႀကီး ၿပိဳပါ ေပါ့လား။ က်ဳပ္တို႔ ဘယ္သူ႔ အားကိုးရပါမလဲ”ဆိုတဲ့ အသံ မ်ဳိးလည္း မၾကားရဘူး။ “အိမ္ဦးနတ္” “အိမ္ဦးနတ္”နဲ႔ တနတ္တည္း နတ္ေနတဲ့ ႀကီးႀကီးလွ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ လူျမင္ေကာင္း႐ံု လက္ကိုင္ ပ၀ါနဲ႔ မ်က္လံုးကို ႏွစ္ခါ လား၊ သံုးခါလား တို႔ျပတာ ေလာက္ပါပဲ။ သူတို႔စိတ္ထဲ ေတာ့ ၀မ္းနည္းေကာင္း ၀မ္း နည္းမွာေပါ့ေလ။ ဒါေတာ့ ဘုရားမွ သိမွာပါ။

ကၽြန္မကေတာ့ ဘႀကီး သာဒုတ္ ကြယ္လြန္ျခင္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အမွန္အတိုင္း ၀န္ခံရရင္ ၀မ္းနည္းျခင္း လည္း သိပ္မျဖစ္မိပါဘူး။ ၀မ္းသာျခင္းလည္း မျဖစ္မိ ပါဘူး။ ဒါ သခၤါရသေဘာ ပဲေလ။ လူတုိင္းလူတိုင္း တစ္ ေန႔ ဒီခရီးကို မလြဲမေသြ သြား ရမွာပဲ မဟုတ္လား။ လူဆို တာ ေသမ်ဳိးဟာကုိး။

တစ္ခုပဲ၊ ကၽြန္မ စိတ္ထဲ မခ်င့္မရဲျဖစ္မိတယ္။
ကၽြန္မတို႔တစ္ေတြ ထိုင္ဆိုထိုင္၊ ထဆိုထ၊ ကဆိုက၊ ခိုင္းတာမွန္သမွ် အကုန္လုပ္ ၿပီး ဒါေလာက္ ေၾကာက္ရြံ႕ ႐ိုက်ဳိးခဲ့ရတဲ့ မိသားစု အႀကီး အကဲ ဘႀကီးသာဒုတ္ဟာ မေသခင္မွာ ကၽြန္မတို႔လူငယ္  တူသား ေနာင္မယ္ေတြကို ဘႀကီးကိုလည္း အျမဲအမွတ္ ရေနေစမယ့္၊ ေႏွာင္းလူငယ္ေတြ အတြက္ မွတ္ေလာက္ သားေလာက္ျဖစ္မယ့္ အဖိုးတန္ စကားေလး တစ္ခြန္းတေလ ေတာင္မွ ေျပာမသြားတဲ့ အတြက္ပါပဲ။

ဘႀကီးအသက္ထင္ ရွားရွိခဲ့ရင္ ကၽြန္မ ေမးၾကည့္ ခ်င္ပါတယ္။ ဘႀကီးေရ ဘႀကီးမွာ ကၽြန္မတို႔လူငယ္၊ တူ သားေနာင္မယ္ေတြကို ေျပာဖို႔ ဘာစကားမွ မရွိတာလား၊ အေရးလုပ္ၿပီး မေျပာခ်င္တာ လား၊ ေျပာဖို႔ရာ တန္တယ္ မထင္လို႔လား၊ ဒါမွမဟုတ္ အဖိုးတန္စကား ေျပာကို မေျပာတတ္တာလား...လို႔။

မႏွင္းေဖြး
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ေမလ ၂၀၁၂)