ေယာင္

“ဟဲ့ ပလုတ္တုတ္၊ နင့္အေဖ တစ္က်ိပ္နဲ႔ ငါနဲ႔ညား။ ေၾသာ္ သံေခ်ာင္း၊ ကာလနာ  ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္ေသာက္တာ ေအးေအး ေဆးေဆး မေသာက္ဘူး။ ငါ့ပဲ လာလာ စ ေန”

“ဟဲ...ဟဲ အန္တီ၀င္းကလည္း ခ်စ္လို႔၊ ေပ်ာ္လို႔ စတာပါဗ်”

“အန္တီ၀င္း ဒါမ်ဳိးကို ၿငိမ္ခံ မေနနဲ႔ ေဟာသည္လို၊ ေဟာသည္လို ျပန္႐ိုက္လိုက္”

အျမည္းပြဲ လာခ် ေပးေနတဲ့ အသားျဖဴျဖဴ ေထာင္ေထာင္ ေမာင္းေမာင္းနဲ႔ ဥပဓိ႐ုပ္ ေကာင္းေကာင္း အမ်ဳိးသမီး ႀကီးကို အရက္၀ိုင္းက ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္က ခါးကို တို႔လိုက္ေတာ့ ေယာင္ၿပီး ေျပာခ်င္ရာ ေျပာေနတာရယ္ကို ေနာက္ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္က ခါးကို ထပ္တို႔ၿပီး ေစာေစာက စလိုက္တဲ့ ေကာင္ေလးကို ႐ိုက္ျပလိုက္တယ္။

အမ်ဳိးသမီးက “႐ိုက္.. ႐ိုက္.. ႐ိုက္.. ႐ိုက္” လို႔ ပါးစပ္က တတြတ္ တြတ္ရြတ္ၿပီး ေကာင္ေလး ေက်ာျပင္ကို လက္ဖ၀ါးနဲ႔ ႐ိုက္ေနေလရဲ႕။ ဆိုင္ထဲက လူအားလံုးကေတာ့ သည္ျမင္ ကြင္းကိုၾကည့္ၿပီး တ၀ါး၀ါး တဟားဟားနဲ႔ပါ။ အမ်ဳိး သမီးက ဆိုင္ထဲကို မ်က္ေစာင္း လွမ္းထိုးလိုက္တယ္။

“အဲဒါေတြေၾကာင့္ ငါ့မွာ အလုပ္ ပ်က္ေနတာေနာ္။ ငါ့ကို မစၾကပါနဲ႔ဆို။ လူက က်ေနတာဟဲ့”

“အဘြား အဘြား၊ ဟို ဘက္၀ိုင္းက ျမင္းခြာရြက္သုပ္ တစ္ပြဲတဲ့”

“ေအး...ေအး...သား လာၿပီ...လာၿပီ” အန္တီ၀င္း ဆိုတဲ့ အမ်ဳိးသမီးက ထထြက္သြားမလို႔ လုပ္တယ္။ ဒါကို ေစာေစာက သံေခ်ာင္း ဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးကပဲ

“ဒီလိုထြက္သြားလို႔ ဘယ္ရမလဲ၊ အကေလးနဲ႔ သြားမွေပါ့”

ဆုိၿပီး ခါးကိုတို႔ၿပီး ကတဲ့ ဟန္လုပ္ျပလိုက္တယ္။ အန္တီ၀င္းကလည္း

“က...က...က... က”

ဆိုၿပီး တကယ့္ကို အက ေလးနဲ႔ ထြက္သြားေတာ့တာ ပဲ။ အားလံုးက တ၀ါး၀ါး ပြဲက်ေနၾကေလရဲ႕။

ကိုေအးကိုတို႔ ၃ ေယာက္စလံုးလည္း ဒီျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ၿပီး သေဘာ က်ေနၾကတယ္။ အျပင္မွာ အေတာ္ ဣေႁႏၵႀကီးနဲ႔ ေနတတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း ကိုစိုး ႏိုင္ကေတာင္ ျပံဳးစစနဲ႔။

“ကဲ ဘယ္ႏွယ့္လဲ”

လို႔၊ သည္ဆိုင္ေလးကို ေခၚလာတဲ့ ကိုသန္းတင္က သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို ေမးေငါ့ၿပီး ေမးလိုက္တယ္။ ကိုေအးကိုက လက္က်န္ေလး ကို ေမာ့လိုက္ကာ ပုစြန္ေျခာက္သုပ္ တစ္ဇြန္းကို စားလိုက္ၿပီး

“အင္း မဆိုးပါဘူးဗ်။ အျမည္းေလး ေတြကလည္း တိုတိုထြာထြာ ေလးေတြ၊ ေစ်းလည္းခ်ဳိတယ္။ စားလို႔လည္း ေကာင္းပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဟို အန္တီ၀င္း ေၾကာင့္လည္း စိတ္လက္ေတာ္ေတာ္ ေပါ့ပါး သြားတယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ျဖင့္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ မရယ္မိတာ၊ အင္း အခုလို မရယ္မိတာ အေတာ္ေတာင္ ၾကာၿပီ ထင္တယ္။ အေတာ့္ကို ေယာင္တတ္တဲ့ အမ်ဳိးသမီး ပဲ...ေနာ”

“ေအးဗ်..ကၽြန္ေတာ္လည္း ခပ္ရြံ႕ရြံ႕နဲ႔သာ လိုက္လာရတာ၊ သည္လိုဆိုင္မ်ဳိး က ျပႆနာ ရွိတတ္တယ္ေလ၊ ေနာက္ၿပီး ဆူဆူညံညံနဲ႔။ အခုေတာ့ ရယ္ရယ္ေမာေမာ၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ စေန၊ ေနာက္ေနၾကတာပဲ ေတြ႔ရတယ္။ မူးၿပီး ဆူညံ၊ ရမ္းသံ၊ ဂ်ီက်သံေတြ မၾကားရေတာ့ သေဘာေတာင္ ခပ္က်က် ျဖစ္လာတယ္”

ကိုစိုးႏိုင္က ေလေအးေလးနဲ႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ကိုသန္းတင္က သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္နား ေခါင္းခ်င္းနည္းနည္း ကပ္လိုက္တယ္။

“အမ်ဳိးသမီး နာမည္က ေဒၚခင္၀င္းတဲ့ဗ်။ ဒီမွာေတာ့ ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ သူ႔ကို အန္တီ၀င္းလို႔ပဲ ေခၚၾကပါတယ္။ အသက္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၊ ခင္ဗ်ားတို႔နဲ႔ မတိမ္းမယိမ္းပဲ ရွိမယ္။ သူ႕ေယာက်္ား ဆံုးသြားတာ ၁၅ ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေလာက္ေတာ့ ရွိမယ္ဗ်။ သည္ အရက္ဆိုင္က  သူ႔တူေလးဆိုင္၊ သူက ဟိုဘက္က စားပြဲ တစ္လံုးနဲ႔ အျမည္း ေရာင္းတာေပါ့ဗ်ာ။ ေနတာကေတာ့ ဟိုဘက္ ရပ္ကြက္မွာ သူ႔သမီး အငယ္ နဲ႔ ေနတယ္။ သမီးအႀကီး တစ္ေယာက္ေတာ့ ရွိေသးတယ္ ဗ်။ သည္ၿမိဳ႔မွာ မေနဘူး။ သမီးအငယ္ ေယာက်္ားကလည္း ငေပပါဗ်ာ။ လက္သမားေလး ေယာင္ေယာင္၊ ပန္းရန္ သမားေလး ေယာင္ေယာင္နဲ႔ အရက္ပဲ တစ္ေန ကုန္ မူးေနတဲ့ ေကာင္ပါ။ ေမြးထားတဲ့ ကေလးေတြက ဗံုစီ ထားသလိုပဲ။ အခု အန္တီ၀င္းနဲ႔ ပါလာတဲ့ ေကာင္ေလးကလည္း အဲဒီေကာင္ သားေလးပဲေလ”

ကိုသန္းတင္က ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း ရွင္းျပပါတယ္။  ကိုေအးကိုတို႔ ေဘးစားပြဲက အဲသည့္ အခ်ိန္မွာပဲ အျမည္း တစ္ပြဲ ထမွာတယ္။

“အန္တီ၀င္းေရ၊ အဘိုး ႀကီးသုပ္ တစ္ပြဲဗ်ဳိ႔”

“ရမယ္ သားေရ။ လာမယ္၊ လာမယ္”

“ဘာလဲဗ် အဘိုးႀကီး သုပ္ဆိုတာ”

ခ႐ိုင္အဆင့္  ဥပေဒ  အရာရွိ လုပ္ေနတဲ့ ကိုစိုးႏိုင္က ၀င္ေမးတယ္။ သူ မေမးလည္း ကိုေအးကိုက ေမး ေတာ့မလို႔ပါပဲ။ ကုိသန္းတင္က ျပံဳးလိုက္တယ္။

“လာေတာ့ ၾကည့္ေပါ့ ဗ်ာ”

သိပ္မၾကာပါဘူး။ အန္တီ၀င္း ကိုယ္တိုင္ လာခ်ေတာ့မွ၊ ဘာလဲလို႔။ လက္ဖက္ကို အစံု သုပ္ထားတာကိုး။ ဒီ၀ိုင္းကလည္း အန္တီ၀င္းနဲ႔ ရင္းႏွီးၿပီးသား ထင္တယ္။ အျမည္းပြဲ ခ်ေပးၿပီး ျပန္ထြက္မယ္ အလုပ္၊ တစ္ေယာက္က

“အန္တီ၀င္းေရ၊ ရက္ပ္ ကေလး လုပ္စမ္းပါဦး။ ႐ို႕... ႐ို႕...အာဟာ...အာဟာ”

ဆိုၿပီး ခါးကို တို႔လိုက္ေတာ့ အန္တီ၀င္းခမ်ာ တ႐ို႕႐ို႕နဲ႔ ပါးစပ္က ေအာ္ၿပီး ကလိုက္တာ ေကာက္ေကြးေန တာပဲ၊ အေတာ္ေလးၾကာမွ

“မသာေကာင္ေတြ ေနာ္။ ငါ့မွာ အျမည္းတစ္ပြဲ ေရာင္းရတာနဲ႔ မကာမိဘူး။ ေမာကိုေနၿပီ”

လို႔ေျပာၿပီး မ်က္ေစာင္းကို ခပ္ေဆာင့္ေဆာင့္ ထိုးလို႔ ထြက္သြားတယ္။

ဆယ္ေက်ာ္သက္ ေကာင္မေလးေတြ ကသလို ရက္ပ္ကေနတဲ့ အန္တီ၀င္းကို ၾကည့္ၿပီး ကိုေအးကိုနဲ႔ ကိုစိုးႏိုင္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ရယ္လိုက္ၾကတာ မ်က္ ရည္ကို ထြက္လို႔။ ေသာက္ထားတဲ့ ဘီအီးနဲ႔ ဘီယာ အေရာကေလး ဘယ္ေရာက္ သြားမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး။

၂။

အမွန္ေတာ့ သည္ၿမိဳ႕နဲ႔  သည္ၿမိဳ႕ဆိုတာ ဧရာ၀တီ ျမစ္ႀကီးပဲ ျခားတာပါ။ တံတားပဲ ျခားတယ္ ေျပာပါေတာ့။ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ သြား၊ ဘယ္ေလာက္ ၾကာတာ မွတ္လို႔၊ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ဌာနဆိုင္ရာ အလုပ္ေတြ၊ မိသားစု ကိစၥေတြနဲ႔ ဆိုေတာ့ တစ္ႏွစ္ေနလို႔ကို တစ္ေခါက္ မေရာက္ျဖစ္ဘူး။ ရန္ကုန္တို႔၊ မႏၲေလးတို႔ကမွ တစ္ႏွစ္ကို ႏွစ္ေခါက္၊ သံုးေခါက္ ေရာက္ေသးတယ္။

အခုလည္း ငယ္ငယ္က ေဒသ ေကာလိပ္တက္ဖက္ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ရဲ႕ သမီး မဂၤလာေဆာင္ ဖိတ္လို႔ လာရတာ။ ကိုစိုးႏိုင္ ကေတာ့  ကိုေအးကို တို႔ၿမိဳ႕နဲ႔ မိုင္ ၁၀၀ ေလာက္ေ၀းတဲ့ ၿမိဳ႕ကပါ။ ဒါေပမယ့္ သတို႔သမီး အေဖေရာ၊ ကိုသန္းတင္ ေရာကကို ေအးကိုတို႔၊ ကိုစိုးႏိုင္တို႔နဲ႔ ေဒသ ေကာလိပ္တက္ဖက္၊ တစ္ေဆာင္တည္း အတူေန လာၾကတဲ့ သူေတြ။ သူတို႔ အထဲမွာ ကိုသန္းတင္ကေတာ့ ငယ္ငယ္ကတည္းက ၀န္ထမ္း မလုပ္ဘူး။ အခုလည္း အိမ္မွာ စာအုပ္နဲ႔ ဗီစီဒီအငွား ဆိုင္ေလး ဖြင့္ထားတယ္။ သတို႔သမီး အေဖကေတာ့ အေ၀းၿမိဳ႕က လာတဲ့ ကိုေအးကိုတို႔ ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ေနစရာ၊ အိပ္စရာ အိမ္စီစဥ္ ၿပီးသားပါ။ ဒါေပမယ့္ ငယ္ သူငယ္ခ်င္းေတြ မဆံုျဖစ္ၾက တာလည္း ၾကာၿပီ။ ၿမိဳ႕ခံျဖစ္တဲ့ ကိုသန္းတင္ကလည္း သူ႔ အိမ္ပဲလိုက္အိပ္။ သူတို႔လည္း  လင္ကိုယ္မယားပဲ။ အိမ္က က်ယ္လည္းက်ယ္၊ လြတ္လည္း လြတ္လပ္တယ္ ဆိုလို႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ကိုသန္းတင္ အိမ္မွာပဲ စတည္းခ် လိုက္ၾကတာပါ။

ျပႆနာစတာက ညေန ေရမိုးခ်ဳိးၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ။ အေရွ႕ဘက္ကမ္း၊ အေနာက္ဘက္ကမ္း ဆိုေတာ့ ကိုေအး ကိုကလည္း ဆိုင္ကယ္နဲ႔ လာ တာ။ ကိုစိုးႏိုင္က အေ၀းက ဆိုေတာ့ မပါဘူး။ ေရမိုးခ်ဳိး၊ အ၀တ္အစား လဲၿပီးေနတဲ့ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို အိမ္ရွင္ျဖစ္တဲ့ ကိုသန္းတင္က မ်က္လံုး ေ၀့ၿပီးၾကည့္တယ္။

“ေျပာ ကိုယ္လူတို႔။ ဘာအစီအစဥ္ ဆြဲမလို႔တုံး”

“ဒီလိုေပါ့ဗ်ာ။ ေရာက္တုန္း ၿမိဳ႕ထဲ ေလွ်ာက္ၾကည့္ မလားလို႔”

ကိုေအးကို ေလေပ်ာ့ ေလးနဲ႔ ေျဖတယ္။ ကိုသန္းတင္က မ်က္ခံုး တစ္ဖက္ကို  ပင့္ၿပီး ျပံဳးလိုက္တယ္။

“လုပ္မေနစမ္းပါနဲ႔ ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတို႔ ႏွစ္ေယာက္  အခ်ဳိးေတြ ေက်ာင္းတုန္းကတည္းက က်ဳပ္ သိတယ္။ ဒါ သြားလုပ္မွာမို႔လား”

လက္မကိုေကာ့ၿပီး  ပါးစပ္ကို ေတ့တဲ့ အမူအရာလုပ္ ျပရင္း ျပန္ေမးတယ္။

“ဟုတ္တယ္၊ ကိုသန္း တင္ရ။ ကၽြန္ေတာ္က ကိုေအး ကို ကုိ စည္ဘီယာဆိုင္ ေကာင္းေကာင္းေလး လိုက္ပို႔ ခိုင္းမလားလို႔”

“ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ စည္ဘီယာ မႀကိဳက္ဘူးဗ်။ အလကား ဗိုက္ျပည့္တယ္။ H.C  ေလး ၃၊ ၄ ပက္ ေလာက္ သြားခ်မလားလို႔”

ကိုသန္းတင္က ျပဴးၾကည့္တယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ၊ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက အႀကိဳက္ တူၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ေယာက္က ေသာက္ခ်င္တာ အေပ်ာ့၊ စည္ဘီယာ။ ေနာက္တစ္ေယာက္က အျပင္း၊ ဟိုက္ ေကာ္မရွင္နာ ၀ီစကီ။

“ဒီလိုလုပ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ သြားေနက် ဆိုင္တစ္ဆိုင္ ရွိတယ္။ အဲသည္ကို ခင္ဗ်ားတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ေခၚသြားမယ္”

“ဘာလဲဗ်။ စင္တင္ ေတးဂီတေတြ၊ ဘာေတြရွိတဲ့  ဆိုင္လား”

ကိုစိုးႏိုင္က ျဖတ္ေမးလိုက္တယ္။

“အံမယ္ သူက ပန္းကံုး ေတြ၊ ဘာေတြ စြပ္ခ်င္တယ္နဲ႔ တူတယ္”

ကိုေအးကိုက ျဖတ္ၿပီး ရိလိုက္တယ္။ ကိုသန္းတင္က သူတို႔ကို လက္ကာျပၿပီး

“ကၽြန္ေတာ္ ေခၚသြားမယ့္ ဆိုင္က အရက္တစ္မ်ဳိး ပဲရတယ္။ ဒါေပမယ့္ အျမည္းေတြကေတာ့ တိုတို ထြာထြာေလးေတြ၊ အမ်ဳိးလည္း စံုတယ္။ စားလို႔လည္း  အရသာရွိတယ္။ ေစ်းလည္း မႀကီးဘူး။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ အဲသည္ဆိုင္ ေရာက္ရင္ စိတ္လက္ ေပါ့ပါးၿပီး ေပ်ာ္သြားမွာ အမွန္ပဲဗ်”

“အရက္က ဘာလဲ။ ဘာအရက္လဲ”

“ဘီအီး”

ကိုစိုးႏိုင္ မ်က္ႏွာ ႐ံႈ႕သြားသလို ကိုေအးကိုလည္း မ်က္လံုး ျပဴးသြားတယ္။

“ဘာလဲ ခင္ဗ်ားတို႔က  အရာရွိေတြ ျဖစ္ေနၾကၿပီ ဆိုၿပီး  သည္လို ဆိုင္မ်ဳိးကို ထိုင္ဖို႔၀န္ေလး ေနၾကတာလား။ ေက်ာင္းတုန္းက တစ္ခါတေလ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သြားသြား ထိုင္ၾကတာေတြ ေမ့သြား ၾကၿပီလား”

“အင္း အဲဒီလိုလည္း မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ဘီအီးဆိုင္ ဆိုေတာ့ အင္း...”

“ေအးေလ...ခင္ဗ်ားကလည္း သည္ၿမိဳ႕မွာ အရက္ဆိုင္ေတြ ေပါပါတယ္ဗ်ာ”

“လိုက္ခဲ့ၾကစမ္းပါ။ ဆိုင္ေလးက ျမစ္ကမ္း နံေဘး မွာဗ်၊ ဆိုင္ထဲကေန ၾကည့္ရင္ ျမစ္ျပင္ တစ္ခုလံုးကို ျမင္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေလေလးကလည္း တျဖဴးျဖဴးနဲ႔ လာပါ။ မအုန္းေရ၊ ငါ အျပင္ သြားမလို႔ေဟ့”

ေျပာေျပာဆိုဆိုပဲ ကိုသန္းတင္က အိမ္ေပၚက ဆင္းတယ္။ ကိုသန္းတင္က ဆိုင္ကယ္တစ္စီး၊ ကိုေအးကိုနဲ႔ ကုိစိုးႏိုင္က ဆိုင္ကယ္ တစ္စီးစီနဲ႔ ခ်ီတက္ခဲ့ၾကတယ္။ လိုက္သာ လိုက္ခဲ့ရတယ္၊ ႏွစ္ေယာက္စလံုး မ်က္ႏွာအို အို၊ စိတ္မသက္မသာနဲ႔ပါ။ ကိုစိုးႏိုင္က ဆိုင္ထဲမွာ သူ႔အမႈသည္ တခ်ဳိ႕နဲ႔ ေတြ႔မွာ စိုးရိမ္ေနသလို၊ ကိုေအးကို  ကလည္း သည္လို ဆိုင္မ်ဳိးမွာ သူ႔တပည့္ ေက်ာင္းဆရာ တခ်ဳိ႔နဲ႔ သြားဆံုမွာကို စိုးတထိတ္ထိတ္နဲ႔ပါ။ ေနာက္ၿပီး သည္လို ဆိုင္မ်ဳိးက ေျပာရတာ မဟုတ္ဘူး။ ေတာ္ၾကာ ရန္ပြဲ၊ သတ္ပြဲပုတ္ပြဲ ထျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ တတ္တာမ်ဳိးမို႔လား။ အဲသည္လိုနဲ႔ သည္ဘီအီး ဆိုင္ေလးကို သူတို႔ေရာက္ၿပီး အန္တီ၀င္းနဲ႔ ေတြ႔ခဲ့ၾကရတာ ပါပဲ။

၃။

သည္ေန႔ မဂၤလာေဆာင္ အခမ္းအနား ၿပီးတယ္။ ကိုေအးကိုက တန္းျပန္ခ်င္ေပမယ့္ ကိုစိုးႏိုင္ ျပန္ရမယ့္ ကားက ေနာက္ေန႔မနက္ ေစာေစာမွ ထြက္မွာမို႔ သူလည္း အေဖာ္ရေအာင္ ဆိုၿပီး တစ္ည ဆက္ေနလိုက္တယ္။ သတို႔သမီး အေဖက အဲသည္ေန႔ ညအတြက္ သူတာ၀န္ယူ ဧည့္ခံမယ္လို႔ စီစဥ္ထားတာ ေတာင္ ဧည့္ခံပြဲမွာ မေကာင္းတတ္လို႔ တစ္ခြက္၊ ႏွစ္ခြက္ေလာက္ ေသာက္ၿပီး သူတို႔ သံုးေယာက္ လစ္ထြက္ခဲ့တယ္။ အန္တီ ၀င္းဆိုင္ကိုေပါ့။

ေဂ်ာ္နီလမ္းေလွ်ာက္ အနက္ကိုစြန္႔ၿပီး ဘီအီး ေသာက္ဖို႔ ထြက္လာတဲ့ သူတို႔ သံုးေယာက္ အေၾကာင္းကိုမ်ား သတို႔သမီး အေဖသာ သိရင္ ဆိုတဲ့ အေတြးကို ေတြးၿပီး တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္  မ်က္ႏွာၾကည့္ၿပီး ၿပိဳင္တူျပံဳး မိၾကေသးတယ္။ သူတို႔ ေရာက္ေတာ့ ဆိုင္ေတာင္သိမ္း ခါနီးၿပီ ထင္ပါရဲ႕။ စားပြဲ ၃ လံုးေလာက္မွာ ထိုင္ေသာက္ ေနတဲ့ သူေတြေလာက္ပဲ ရွိေတာ့တယ္။ ေျမႀကီးေပၚဖ်ာ ခ်ၿပီး ထိုင္ေသာက္ေနတဲ့ သူေတြ မရွိေတာ့ဘူး။

“ဦးသန္းတင္တို႔ပါ လား...ဘာမွာၾကမလဲ”

သူတို႔ခံုမွာ ထိုင္လိုက္တာနဲ႔ အန္တီ၀င္း ေရာက္လာတယ္။ ကိုသန္းတင္က ဆိုင္ကယ္ျခင္းထဲ ထည့္ယူလာခဲ့တဲ့ ဘီယာ ႏွစ္လံုးကို စားပြဲေပၚ တင္ၿပီ။

“ဘီအီး တစ္လံုးဗ်ာ။ ေနာက္ၿပီး အျမည္းက ၀က္ေခါင္းသုပ္ရယ္၊ စာကေလးေၾကာ္ရယ္၊ ေရွာက္သီးသုပ္ရယ္၊ ျမင္းခြာရြက္သုပ္ ရယ္...”

“ရမယ္ ရမယ္ ဟဲ့... ေမာင္စိုး သည္စားပြဲက ဘီအီး တစ္လံုးတဲ့ သြားယူၿပီး ခ်ေပးလိုက္”

အန္တီ၀င္းက အနားက ပါလာတဲ့ သူ႔ေျမးကို အရက္ သြားယူခိုင္းၿပီး အိပဲ့ အိပဲ့နဲ႔ ထြက္သြားတယ္။ ကိုေအးကိုက မဂၤလာေဆာင္ အိမ္က ေသာက္လာတဲ့ ႏွစ္ခြက္အရွိန္ ေၾကာင့္လားေတာ့ မသိဘူး။ အဲဒီအန္တီ၀င္းနဲ႔ မရင္းႏွီးလို႔၊ ရင္းႏွီးရင္ ခါးကေလး တစ္ခ်က္ေလာက္ တို႔ၿပီး ေယာင္ခ်င္ရာ ေယာင္သြားေအာင္ စလိုက္ခ်င္ေသးတာ။ ထြက္သြားတဲ့ အန္တီ၀င္းကို ၾကည့္ၿပီး ျပံဳးစစ လုပ္ေနတဲ့ ကိုေအးကို ကို ကိုစိုးႏိုင္က တံေတာင္နဲ႔ တြတ္တယ္။

“ဘာလဲ၊ ခင္ဗ်ား မႀကီး မငယ္နဲ႔ ခါးတို႔ခ်င္ေနတာမို႔ လား”

လို႔ေမးလိုက္တယ္။ သူလည္း စပ္ၿဖီးၿဖီးနဲ႔ပါ။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ သူလည္း တို႔ခ်င္ေနပံုပါ။ မၾကာပါဘူး။ အျမည္းပြဲ သူတို႔ စားပြဲကို ခ်ဖို႔  လာေနတဲ့ အန္တီ၀င္းကို ေရွ႕စားပြဲက ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္က ခါးသြား တို႔လိုက္တယ္။

“ဟဲ့ ဖားျပဳတ္ကိုက္ ေနတိုးနဲ႔ ငါနဲ႔ႀကိဳက္”

ဆိုၿပီး ေယာင္ေတာ့တာပဲ။

“အန္တီ၀င္း ေယာင္တာကလည္း နာေနပါဦး မယ္”

လို႔ ေကာင္ေလးက ထပ္စေနေသးတယ္။ ထူးေတာ့ထူးျခားတယ္။ ေယာင္ ၿပီးတ ြန္႔ၿပီးသြားတာေတာင္ လက္ထဲက အျမည္းပန္းကန္ သံုးခ်ပ္ေပါင္း ကိုင္လာတာ တစ္ခ်ပ္မွ ေအာက္မက်ဘူး။ အန္တီ၀င္း ပါးစပ္ထဲက ခပ္ ၾကမ္းၾကမ္းေတြ ထြက္သြားတယ္။ အားလံုးကေတာ့ တ၀ါး၀ါးနဲ႔ပါ။ သူတို႔နား ေရာက္ေတာ့

“အဲသည္လိုပါပဲ ဆရာတို႔ရယ္။ ကၽြန္မက ေယာင္တတ္ေတာ့ သူတို႔က အခ်ိန္တိုင္းကို စေနၾကတာ။ တစ္ခါတစ္ခါမ်ား အရက္ ေသာက္ခ်င္လို႔ လာတာလား။  ကၽြန္မကို စခ်င္ေနာက္ခ်င္လို႔ လာတာလား ခြဲမရဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ့္တူ၊ ကိုယ့္သား ေတြဆိုေတာ့ ခြင့္လႊတ္ေနရ တာပဲ”

“ဟုတ္တာေပါ့၊ ဟုတ္ တာေပါ့”

ကိုေအးကိုက ႏႈတ္ခပ္ သြက္သြက္နဲ႔ ေထာက္ခံ တယ္။

“လိုတာ ေျပာပါေနာ္ ဆရာတို႔”

ဆိုၿပီး အန္တီ၀င္း ထြက္သြားတယ္။ သူ႕စားပြဲကိုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ တျခား၀ိုင္း တစ္၀ိုင္းကိုပါ။ ေျပာသံဆိုသံ  သဲသဲကြဲကြဲ မၾကားရ ေပမယ့္ အန္တီ၀င္း အမူအရာနဲ႔ တ၀ါး၀ါး၊ တဟားဟား အသံေတြ ၾကားရတာနဲ႔တင္ ေယာင္တတ္သူကို စေနၾကျပန္ၿပီ ဆိုတာ သိႏိုင္ပါတယ္။ အေ၀းက အမူအရာကို ျမင္ရတာနဲ႔ ပဲ သူတို႔အဖြဲ႔ ရယ္ေနၾကရျပန္ ၿပီေလ။

သူတို႔သံုးေယာက္ ေသာက္လို႔ ပုလင္းတစ္၀က္ မက်မီမွာဘဲ ကေလးတစ္ေယာက္က ကိုသန္းတင္ကို လာေခၚတယ္။ သူ႔အမ်ဳိးသမီးက ကိစၥရွိလို႔ အျမန္လာပါဆို ပဲ။ ကိုသန္းတင္က သူတို႔ႏွစ္ ေယာက္ကို ေတာင္းပန္ၿပီး ျပန္သြားတယ္။ ရတယ္ေလ။မေန႔က ေရာက္ခဲ့ဖူးလို႔ လမ္းသိၿပီးသားပဲ။ ဘာမွ အားနာ မေနနဲ႔။ ကုိယ့္ဘာသာကိုယ္ပဲ ျပန္ခဲ့မယ္လို႔ ေျပာၿပီး သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ပဲဆက္ခ်လိုက္ တယ္။

လမိုက္ရက္ ဆိုေပမယ့္ ၾကယ္ေရာင္နဲ႔ လင္းေနေသးတယ္။ ၾကယ္ေရာင္ေအာက္က ျမစ္ျပင္ကိုၾကည့္၊ ျမစ္ကို ျဖတ္တိုက္လာတဲ့ ေလေအးကုိ အားရပါးရ ႐ွဴၿပီး ႏွစ္ ေယာက္သား ေသာက္လိုက္၊ ေလပစ္လိုက္ လုပ္ေနလိုက္ၾကတာ ဆိုင္သိမ္းမွပဲ ထျဖစ္ၾက ေတာ့တယ္။ ဆိုင္ကယ္ကို ကမ္းပါးေပၚ တြန္းတင္ၿပီး အေပၚက် မွ စီးၾကတယ္။ ၀ါးသံုး၊ ေလး ႐ိုက္ေလာက္ပဲ ရွိဦးမယ္။ ေနာက္ဘီးက ရမ္းတမ္းတမ္း ျဖစ္ေနတယ္ ထင္လို႔ ရပ္ၿပီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေနာက္ဘီး က ျပားေနၿပီ။

“ဒုကၡပဲဗ်ဳိ႔။ အခ်ိန္ကလည္း ၁၀ နာရီေက်ာ္ၿပီ။ သည္အခ်ိန္ဆို ဘီးဖာတဲ့ဆိုင္ ေတြလည္း ရွိမွာမဟုတ္ေတာ့ ဘူး”

ကိုေအးကိုက ညည္းလိုက္တယ္။

“ဘာျဖစ္လဲဗ်ာ။ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ တြန္းၿပီး ျပန္ၾကတာေပါ့။ အေတြ႔အၾကံဳ ရတာေပါ့”

ကိုစိုးႏိုင္က အားေပးစကား ေျပာပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ တြန္းလိုက္၊ ေပါက္ကရေတြ ေျပာလိုက္၊ ေက်ာင္းတုန္းက အေၾကာင္းေတြလည္း ပါရဲ႕။ ေစာေစာက အန္တီ ၀င္းအေၾကာင္းလည္း ပါရဲ႕။ တြန္းခါစကေတာ့ မေမာဘူး။ နည္းနည္းၾကာေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ဟိုက္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ တံတားတိုေလး တစ္ေနရာ ေရာက္ေတာ့ ဆိုင္ကယ္ကို ေဘးနားထိုး ကပ္ၿပီး တံတားအုတ္ခံု တစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီ ေပၚမွာ ႏွစ္ေယာက္သား ပက္လက္လွန္ၿပီး နားလိုက္ၾကရတယ္။

အဲ သည္အခ်ိန္ေလာက္မွာပဲ သူတို႔လာတဲ့ လမ္းက ဖိနပ္သံ တစ္ဖ်ပ္ဖ်ပ္ ၾကားရတယ္။ လူကလည္း သည္နားက နည္းနည္းျပတ္ေတာ့ ေခါင္းေထာင္ ၾကည့္လိုက္ၾကတယ္။ နီးလာေတာ့ အမ်ဳိး သမီးတစ္ေယာက္နဲ႔ ကေလး တစ္ေယာက္။ သူတို႔ေခါင္းေတြ အုတ္ခံုေပၚ ျပန္က်သြား တယ္။ အမ်ဳိးသမီးနဲ႔ ကေလး ေလးက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို  ျဖတ္ေက်ာ္သြားတယ္။ အမ်ဳိး သမီးေခါင္းေပၚမွာေတာ့ ဒန္အိုးလို၊ ဇလံုလိုဟာ ရြက္ထား တာေတြ႕တယ္။ သူတို႔နည္း နည္းလြန္သြားမွ ကိုစိုးႏိုင္က တိုးတိုးေမးတယ္။

“ေဟ့လူ၊ ဒါ ဟိုအန္တီ ၀င္းဆိုတဲ့ အမ်ဳိးသမီး မဟုတ္လားဗ်”

“အင္း ထင္တာပဲ”

“ကဲ ကဲ သိပ္အၾကာ ႀကီး နားမေနနဲ႔။ က်ဳပ္တို႔ လည္း သြားရေအာင္၊ ေတာ္ၾကာ အရွိန္ေလးနဲ႔ ဆိုေတာ့ အိပ္ ေပ်ာ္သြားဦးမယ္”

ဆိုင္ကယ္ကို တြန္းၿပီး ေရွ႕က ႏွစ္ေယာက္ေနာက္ လိုက္ၾကတယ္။ မလွမ္းမကမ္း ေရာက္တဲ့အခါ အမ်ဳိးသမီးနဲ႔ ကေလးေလး စကား ေျပာသံကို ၾကားလိုက္ရ တယ္။ ေမွာင္ကလည္း ေမွာင္ဆိုေတာ့ သူတို႔ကို ဘယ္သူေတြမွန္းလည္း သိပံု မရပါ ဘူး။

“အဘြား  အဘြား”

“ဟဲ့ ဘာလဲဟဲ့၊ ခါးကို တတို႔တို႔နဲ႔ ေျပာမွာေျပာသာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီမွာ အေပၚက ရြက္ထားရတာက တစ္ဖက္၊ ေမွာင္လို႔ လမ္းၾကည့္ရတာက တစ္မ်ဳိး”

“အဘြားကို ကၽြန္ေတာ္ ခါးတို႔ေနတာ ေလးငါးခါရွိ ၿပီ။ အဘြားကလည္း တစ္ခါမွလည္း မေယာင္ဘူး”

“ဟဲ့ ေယာင္စရာလား၊ ဟဲ့ အေကာင္ရဲ႕”

“ဟင္ အဘြားကလည္း ဆိုင္မွာတုန္းကေတာ့ တစ္ခ်ိန္လံုး ေယာင္ေနၿပီးေတာ့...”

အန္တီ၀င္းက သူ႕ေဘး က ေလွ်ာက္လာတဲ့ ေကာင္ေလး ေခါင္းကို ေဒါက္ခနဲ ေခါက္လိုက္တယ္။

“ပင္ပန္းရတဲ့ၾကားထဲ၊ ကဲ ဟယ္။ ဆိုင္မွာေတာ့ ငါ ေယာင္ေနရတာေပါ့ဟဲ့။ ငါ  အဲဒီလို ေယာင္ေနလို႔ နင္တို႔ ထမင္း စားေနရတာဟဲ့။ ေယာင္ခ်င္တိုင္း ေယာင္ေန တာ မဟုတ္ဘူး။  စကားမ်ား မေနနဲ႔။ ဓာတ္မီးကို လမ္း ၾကည့္ထိုး”

စကားသံကို ေနာက္က သဲသဲကြဲကြဲ ၾကားလိုက္ရတဲ့ ကိုေအးကိုနဲ႔ ကိုစိုးႏိုင္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး ကိုယ့္ နဖူးကို ကိုယ္႐ိုက္လိုက္ၾက တယ္။ ေမာၿပီးေခၽြးေတြ လည္း ျပန္လာတယ္။ ဆိုင္ကယ္ တြန္းရတာခ်ည္းေၾကာင့္ ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။

၄။

“ဒါ မ႐ိုးသားမႈပဲဗ်။ က်ဳပ္တို႔ကေတာ့ တကယ္မွတ္လို႔ သေဘာေတြ က်ၿပီး ၂ ရက္ဆက္တိုက္ေတာင္ သြားလိုက္ေသး။ သက္သက္ အ႐ူးလုပ္ ခံလိုက္ရတာဗ်”

ကိုသန္းတင္ရဲ႕ ဧည့္ခန္း ကို ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္ ေလွ်ာက္ရင္း မေက်မခ်မ္းနဲ႔ ေျပာေနတဲ့ ကိုစိုးႏိုင္ကို ကိုသန္းတင္က ကုလားထိုင္ ေပၚကေန ခပ္ေအးေအးပဲ ၾကည့္ေနတယ္။ မ်က္ႏွာနီ ျမန္းေနေအာင္ စိတ္တိုေနတဲ့ ကိုေအးကိုကလည္း ကိုသန္းတင္ကို တစ္ခ်က္၀င္ေျပာတယ္။

“ေနပါဦး၊ ခင္ဗ်ားက ၿမိဳ႕ခံပဲ။ အဲသည္ မိန္းမႀကီး  အေၾကာင္း ခင္ဗ်ား မသိဘူးလား”

ကုိသန္းတင္က ျပံဳး လိုက္တယ္။

“မေယာင္တတ္ဘဲနဲ႔ ေယာင္တတ္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္တဲ့ အေၾကာင္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မသိဘူးဗ်။ ခင္ဗ်ားတို႔ အခု ေျပာမွပဲသိတာ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ပိုၿပီးေတာ့ေတာင္ သေဘာက် ေက်နပ္ သြားေသးတယ္။ စိတ္တို စိတ္ဆိုးစရာမွ မဟုတ္တာပဲဗ်ာ”

“ဒါ စိတ္ဆိုးစရာ၊ ေဒါသ ထြက္စရာေပါ့ဗ်။ သူ ေစ်းေရာင္းရေအာင္လို႔ လိမ္တာပဲ ဥစၥာ”

ႏွစ္ေယာက္စလံုးက ေလသံ ထန္ထန္နဲ႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ကိုသန္းတင္ မ်က္ႏွာက ျပံဳးေနရာကေန တျဖည္းျဖည္း တည္သြားတယ္။ ကိုေအးကိုနဲ႔ ကိုစိုးႏိုင္တို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုးရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြကို တစ္လွည့္စီ စိမ္းစိမ္းစူးစူး ၾကည့္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ

“ဒီမယ္ ကိုယ့္လူတို႔၊ သူလုပ္တာ ဘယ္သူ႔မွ ဘာမွ ထိခိုက္ မသြားပါဘူးဗ်ာ။ သူ႔စား၀တ္ေနေရး အတြက္ ေယာင္တာပဲ။ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ထင္တာကေတာ့ အဲသည္လို ေယာင္တဲ့ သူေတြ၊  ေအးေလ ခင္ဗ်ားတို႔ ေျပာသလို မေယာင္တတ္ဘဲနဲ႔ ေယာင္တဲ့သူေတြ ဒီေလာကမွာ အန္တီ၀င္း တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ သူ ေယာင္တာက သူ႔အရက္ဆုိင္ေလးထဲ တင္မွာပါဗ်။ တခ်ဳိ႕ ဆို...”

ကိုသန္းတင္က သူ႕ စကားကို ျဖတ္ၿပီး သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ စလံုးရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြကို ၾကည့္ၿပီး မ်က္လံုးခ်င္း ဆိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္တယ္။ ကိုေအးကိုနဲ႔ ကိုစိုးႏိုင္ ဘယ္ သူကစၿပီး ေခါင္းအရင္ ငံု႔မိသလဲ မသိပါဘူး။ ညဥ့္နက္ၿပီ ျဖစ္လို႔ အသံေတြ အားလံုး တိတ္ဆိတ္လို႔၊ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ေပၚလာတဲ့ ပုရစ္ေအာ္သံ ေလးေတြက လြဲရင္ေပါ့ေလ။

 ဦးေဆြ၊ ဒႆနိက၊

(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ဇန္န၀ါရီလ ၂၀၁၁)