 |
| ရန္ကုန္ဘေဆြ |
အျပန္
ပန္ခ်င္တယ္ ၾကာညိဳဖူးဆုိလုိ႔
ေမာင္ခူးကာေပး။
မနက္တုန္းဆီက၊ ေၾကာ့ဆံုးကို ေမာင္ျမင္ေတာ့
သူ႔ဆံပင္ ႏွင္းဆီပန္းနဲ႔ ဂုဏ္တင့္တယ္ေလး... တကယ္တမ္း
ခ်စ္တာလားကြ...။
ခုလိုဆုိေတာ့ ငါ့စိတ္ထဲမွာ ၀မ္းနည္း၀မ္းသာႀကီးပဲ။ တစ္ခါတစ္ခါ ေရွးေဟာင္း ေႏွာင္းျဖစ္ေတြ ေတြးမိရင္လည္း မခ်ိတရိ ျဖစ္သြားတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကိစၥ မရိွဘူး။ မင္း ခ်မ္းသာမယ္၊ ဂုဏ္ရိွမယ္ ဆုိရင္ ၿပီးေရာ။ မင္း မွတ္မိေသးရဲ႕လား။ ဘႀကီးေအာင္တို႔ တဲမွာေပါ့။ လယ္အျပန္ထြန္ေရး တငင္ငင္နဲ႔ လယ္ကြက္ထဲမွာ ေရေတြကလည္း ျပည့္လုိ႔။
အေနာက္ဘက္ ေကာင္းကင္မွာ တိမ္ေတြ ေတာက္ေနတယ္။ ျမက္ခင္း ကေလးေတြကလည္း ညီလုိ႔၊ ကတီၱပါ အစိမ္းႀကီး ခင္းထားသလိုပဲ။ ေရေလးေျပာင္ေျပာင္ တိမ္ေရာင္ကေလး ဟပ္ဟပ္ ျမက္ခင္းစပ္ ကေလး အလြန္မွာ...
“ကိုထြန္းႏြယ္ႀကီး လုပ္ပါဦးေတာ့” လုိ႔ ေအာ္ၿပီး လူဆီကို ေျပးလာတာနဲ႔ ငါကလည္း ဘာလဲ ဘာလဲလုိ႔ ေမးရင္း ဆီးဖက္အထား...
မင္းရင္ဘတ္ ကေလးကလည္း ခုန္လုိ႔၊ မင္း ေျခေထာက္ ကေလးႏွစ္ေခ်ာင္း ေဆာင့္ေဆာင့္ၿပီး
မင္းမ်က္ႏွာေလးဟာ နီတ်ာတ်ာနဲ႔ ျဖစ္သြားတာပဲ။ ေရစပ္နဲ႔ ျမက္ခင္း အၾကားက ကၽြဲေမွ်ာ့ႀကီး တြယ္လိုက္တုန္းကေပါ့....။
ၿပီးေတာ့ မင္းက ႏႈတ္ခမ္းကေလးစူၿပီး ေဇာင့္ေဇာင့္နဲ႔ ေရွ႕ကအသြား၊ ေရကတြတ္ေပါက္နားက ေငြဗ်ဳိင္းျဖဴကေလး ႏွစ္ေကာင္ကလည္း လန္႔အပ်ံ၊ ငါက ေငြဗ်ဳိင္းျဖဴ ပညာရိွရယ္၊ ေက်ာ့တို႔ေမာင္ ဒီမွာရိွတယ္လုိ႔ ဆုိလုိက္ေတာ့...
မင္း မ်က္လံုးကေလး ႏွစ္လံုးဟာ ေထာင့္ကပ္ၿပီး ၾကည့္ေနလိုက္တာ ငါ့ရင္ထဲမွာ ခုထက္ထိ ဖိုေနသလုိပဲ။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ မင္းနဲ႔ငါ စကားမေျပာဘဲ ၿငိမ္ၿပီး ကုိယ့္အေတြးနဲ႔ကုိယ္ လာၾကေတာ့ ကၽြဲေခ်ာင္း႐ိုး ကေလးနား အေရာက္မွာ သီခ်င္းဆုိသံ ၾကားရတယ္ မဟုတ္လား...။
သူ႔ဆံပင္ ႏွင္းဆီပန္းနဲ႔ ဂုဏ္တင့္တယ္ေလး... တကယ္တမ္း
ခ်စ္တာလားကြ...။
ခုလိုဆုိေတာ့ ငါ့စိတ္ထဲမွာ ၀မ္းနည္း၀မ္းသာႀကီးပဲ။ တစ္ခါတစ္ခါ ေရွးေဟာင္း ေႏွာင္းျဖစ္ေတြ ေတြးမိရင္လည္း မခ်ိတရိ ျဖစ္သြားတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကိစၥ မရိွဘူး။ မင္း ခ်မ္းသာမယ္၊ ဂုဏ္ရိွမယ္ ဆုိရင္ ၿပီးေရာ။ မင္း မွတ္မိေသးရဲ႕လား။ ဘႀကီးေအာင္တို႔ တဲမွာေပါ့။ လယ္အျပန္ထြန္ေရး တငင္ငင္နဲ႔ လယ္ကြက္ထဲမွာ ေရေတြကလည္း ျပည့္လုိ႔။
အေနာက္ဘက္ ေကာင္းကင္မွာ တိမ္ေတြ ေတာက္ေနတယ္။ ျမက္ခင္း ကေလးေတြကလည္း ညီလုိ႔၊ ကတီၱပါ အစိမ္းႀကီး ခင္းထားသလိုပဲ။ ေရေလးေျပာင္ေျပာင္ တိမ္ေရာင္ကေလး ဟပ္ဟပ္ ျမက္ခင္းစပ္ ကေလး အလြန္မွာ...
“ကိုထြန္းႏြယ္ႀကီး လုပ္ပါဦးေတာ့” လုိ႔ ေအာ္ၿပီး လူဆီကို ေျပးလာတာနဲ႔ ငါကလည္း ဘာလဲ ဘာလဲလုိ႔ ေမးရင္း ဆီးဖက္အထား...
မင္းရင္ဘတ္ ကေလးကလည္း ခုန္လုိ႔၊ မင္း ေျခေထာက္ ကေလးႏွစ္ေခ်ာင္း ေဆာင့္ေဆာင့္ၿပီး
မင္းမ်က္ႏွာေလးဟာ နီတ်ာတ်ာနဲ႔ ျဖစ္သြားတာပဲ။ ေရစပ္နဲ႔ ျမက္ခင္း အၾကားက ကၽြဲေမွ်ာ့ႀကီး တြယ္လိုက္တုန္းကေပါ့....။
ၿပီးေတာ့ မင္းက ႏႈတ္ခမ္းကေလးစူၿပီး ေဇာင့္ေဇာင့္နဲ႔ ေရွ႕ကအသြား၊ ေရကတြတ္ေပါက္နားက ေငြဗ်ဳိင္းျဖဴကေလး ႏွစ္ေကာင္ကလည္း လန္႔အပ်ံ၊ ငါက ေငြဗ်ဳိင္းျဖဴ ပညာရိွရယ္၊ ေက်ာ့တို႔ေမာင္ ဒီမွာရိွတယ္လုိ႔ ဆုိလုိက္ေတာ့...
မင္း မ်က္လံုးကေလး ႏွစ္လံုးဟာ ေထာင့္ကပ္ၿပီး ၾကည့္ေနလိုက္တာ ငါ့ရင္ထဲမွာ ခုထက္ထိ ဖိုေနသလုိပဲ။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ မင္းနဲ႔ငါ စကားမေျပာဘဲ ၿငိမ္ၿပီး ကုိယ့္အေတြးနဲ႔ကုိယ္ လာၾကေတာ့ ကၽြဲေခ်ာင္း႐ိုး ကေလးနား အေရာက္မွာ သီခ်င္းဆုိသံ ၾကားရတယ္ မဟုတ္လား...။
ေလွႏွစ္စင္းနဲ႔ေလ၊ ေရွ႕က ေလွက ေကာက္စုိက္ျပန္လာတဲ့ မိန္းမေတြေပါ့။ သူတုိ႔က... “တုိ႔နႏၵာ လယ္ေတာ္တိုက္မေအ့၊ ညည္းစုိက္တဲ့ ေကာက္ပင္သြယ္ငယ္။ မွန္း ဘယ္မွ်ႀကီး ေဟာ ၾကည့္စမ္း မြန္းတစ္ႏွံမွာ ဆယ္ျပန္ထြက္တယ္။ ၿဖဳိးအယ္လို႔သီး”လုိ႔ ဆုိလုိက္ေတာ့ ေနာက္က ပ်ဳိးႏုတ္ရာက ျပန္လာတဲ့ ေယာက်္ားေတြ ေလွက မင္း ေသာက္ျမင္ကတ္တယ္ဆုိတဲ့ စံၿဖိဳးႀကီးလည္း အားက်မခံ ျပန္ဆုိတယ္ မဟုတ္လား။
ဘာဆုိလား အင္း သိၿပီ သိၿပီ
“ေယာကၡမႀကီး ဆုိလုိ႔ဆဲ...
အိမ္ခြဲပါလို႔ ေဆာင္ရေအာင္၊
မဲဇာဆုိ ေရႊလီထဲ ၀ါးတြဲခဲ့ေမာင္၊
တစ္ေဆာင္ ႏွစ္ေဆာင္ က်ယ္က်ယ္ေဆာက္မွ၊ ေနေလာက္မယ္ ပ်ဳိ႕သက္ထားရယ္...
အလုိ သားေတြကမ်ား”တဲ့။
ဒီေတာ့ ေရွ႕က ေလွက မတိုးႀကီးက
“ခံုဖိနပ္စာရယ္၊
နာအံုစပ္မွာ တြယ္”နဲ႔ ဆုိလုိ႔။
သူတို႔ေလွာ္သြားတဲ့ေလွက
ေရလိႈင္းကေလးေတြဟာေလ
အနိမ့္ပုိင္းက ကၽြဲစားက်က္ခ်ဳိင့္ႀကီးထဲ ဂယက္႐ုိက္သြားေတာ့၊
ကားကားစြင့္စြင့္နဲ႔ ပြင့္ေနၾကတဲ့
ၾကာညိဳပန္း သင္းသင္းကေလးေတြကလည္း
ဟုိယိမ္း ဒီႏြဲ႕နဲ႔
လိႈင္းသြဲ႕တုိင္းတာလုိ႔။
ၾကာညိဳပြင့္ကေလးေတြ ျမင္ေတာ့
မင္းမ်က္ႏွာဟာ
အဲဒီ ၾကာညိဳပြင့္ကေလးေတြနဲ႔ ၿပိဳင္ၿပီး
ငါ့ကို ၾကည့္ေနတယ္ေလ။
ေနာက္ မင္းက
ပန္ခ်င္လွခ်ည္ရဲ႕ဆုိလုိ႔
ငါ သြားခူးေတာ့
ၾကာညိဳပန္းကေလးေပၚမွာ
ပိတုန္းႀကီးေတြဟာ
တဒီဒီနဲ႔ ေတးသီရင္း ၀ဲလို႔။
ငါ့ရင္ဘတ္ကုိလည္း
ေငြလႈိင္းျဖဴကေလးေတြက
တဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႔ ခတ္လုိ႔။
မင္းနဲ႔ငါလည္း ရြာေျခေရာက္ၾကေရာ၊
ဖုိးလမင္းႀကီးလည္း အေရွ႕ဘက္ ေက်ာ္တက္လာေရာ။ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္မွာလည္း ၾကယ္တာရာေတြ ျခံရံလုိ႔ လယ္ကြင္းထဲမွာ ဖားငယ္ကေလးေတြသာ ၾသဘာေပးရင္း က်န္ရစ္ေနရွာတယ္။
ညစာထမင္းစားၿပီးစ ေရနံဆီခြက္ကေလးေတြလည္း မွိတ္တုတ္မိွတ္တုတ္နဲ႔ မပြင့္တပြင့္လင္းစ။
အခ်ိန္ညဥ့္ဦး ေလ႐ူးသုန္သုန္ လကေလး မႈန္မႈန္မွာ မင္းတို႔ အိမ္ေရွ႕က ခေရပင္ႀကီးလည္း တစ္ကုိယ္တည္း ၿငိမ္လို႔။ ေတာင္ဘက္ျခံစပ္က ၀ါး႐ံုပင္ကေလးေတြကလည္း ေလသြ႕ဲတုိင္း ယိမ္းယိမ္းၿပီး ခေရပင္ႀကီးကို တီးတုိးစကား ေျပာရွာၾကတယ္။ အခက္အရြက္ၾကားကို ေဖာက္လာတဲ့ လေရာင္ကေတာ့ ခေရပင္ေအာက္မွာ ၿပိဳးၿပိဳးေျပာင္ေျပာင္ထင္လုိ႔။
ခေရပင္ေပၚက ဒီးဒုတ္ကေလးဟာလည္း ငါးစကၠန္႔တစ္ႀကိမ္ မွန္မွန္ေအာ္ေနတယ္။ ခေရပင္ရိပ္ေအာက္က ေနၿပီး မင္းတုိ႔ အိမ္ထဲကို ၾကည့္ေနတုန္းေပါ့။ အဲဒီတုန္းက မင္းအေမ အရီးေဗြးဒုတ္ႀကီးဟာ ေခါင္းရင္းခန္းဆီက က်ဳံ႕က်ဳံ႕ကေလးထုိင္ၿပီး ကြမ္းစားေနရာက ဖက္ျဖဴလိပ္ႀကီးကို ဖြာေနတယ္။
ဖိုးလမင္းႀကီးကို မနာလုိလို႔ မိုးသားရိပ္ေတြက မ်က္ႏွာညိဳၿပီး တက္လာေတာ့ ငါလည္း မင္းတို႔အိမ္ ေျခရင္းဘက္က ေမွာက္ထားတဲ့ ပုတ္ႀကီးေတြ ေဘးကို ေရာက္လာတယ္ မဟုတ္လား။ မိုးရိပ္ေတြ ကင္းလို႔ လေရာင္ကေလး လင္းလာေရာ၊ မင္း မ်က္ႏွာ ၀င္း၀င္းကေလးလည္း ငါ့အနား ေရာက္လာေရာ။ မင္းက ငါနဲ႔ တစ္လံကြာေလာက္ လေရာင္ကေလး ေအာက္မွာ စံုရပ္လုိ႔။ ငါ့ကလည္း ပုတ္ႀကီးကို မွီလို႔။ စကား မေျပာဘဲ မင္းရင္ဘတ္က ဖန္ၾကယ္သီးကေလးကို မင္းလက္ေခ်ာင္းကေလးေတြနဲ႔ ကစားေနၾကေတာ့ ၾကယ္သီးက အေရာင္ဟာ လေရာင္နဲ႔ ဟပ္ၿပီး လက္ခနဲ လက္ခနဲ ျဖစ္သြားတယ္ေလ။
မင္းတစ္ကုိယ္လံုးလည္း တုတ္က်သလို တဆတ္ဆတ္နဲ႔ တုန္ေနတာပဲ။ လယ္ကြင္းဆီက ပုစဥ္းရင္ ကြဲကေလးေတြကလည္း သံစံုက်ဴးလုိ႔။ ဖားတလက္ကေလးေတြ ျမဴးၾကတဲ့ ေတးသံကလည္း တညံညံနဲ႔။ ေတာင္ေလကေလးကလည္း အိမ္ေရွ႕က ခေရပင္ပန္းနံ႔ေတြကို သယ္ယူၿပီး တို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ပတ္သြားတယ္။ ေျမာက္ပုိင္းက ပေလြသံကေလးကလည္း ရြာေပၚကို ျပန္တက္လာတုန္း၊ ရြာလယ္လမ္းက သာေဂါင္ႀကီး သီခ်င္း ဆုိလာတယ္ မဟုတ္လား။ သူ ဆုိလာတဲ့ သီခ်င္းက...
“လသာေနေသာအခါ
ေမာင့္ကို ခ်စ္စမ္းပါ။
မိုးေမွာင္ေနေသာအခါ
ႏွစ္ေယာက္တည္း ေတြ႕ခ်င္တာ”
အဲဒီ သီခ်င္းကလည္း အဆုိ၊ ငါကလည္း မင္းကို အၾကည့္လိုက္ မင္းကလည္း ငါ့ကိုအၾကည့္
မ်က္စိေလး အစံု ရင္ထဲမွာ ကတုန္ကယင္ႀကီး ျဖစ္ရင္း ငါက အျပံဳးလုိက္မွာ မင္းက ႏႈတ္ခမ္းကေလးစူၿပီး
ေခါင္းငံု႔သြားတယ္ မဟုတ္လား။
ေနာက္ သီခ်င္းသံက...
“လလည္းသာပါဘူး။
ေမာင္လည္း ခ်စ္ႏုိင္ဘူး။
မိုးလည္း ေမွာင္ပါဘူး။
ေတြ႕လည္း ေတြ႕ခ်င္ဘူး” လို႔
ဆုိလုိက္ေတာ့ မင္းက ငါ့ကို ျပံဳးၿပီး ၾကည့္ျပန္တယ္။ ပုစဥ္း ရင္ကြဲသံေတြလည္း ရပ္သြားေရာ၊ တစ္ရြာလံုးကို တိတ္လို႔။ တစ္ခါတစ္ခါမွ ပေလြသံ သဲ့သဲ့ကေလးကို ၾကားရတယ္။
ဖိုးလမင္းႀကီးကလည္း သာျမဲသာလို႔၊ မင္းမ်က္ႏွာကေလးကလည္း လွျမဲလွလို႔။ ငါ့စိတ္ထဲမွာ မခ်င့္မရဲႀကီး ျဖစ္ၿပီး ေရွ႕ကို တစ္လွမ္း အတုိးလိုက္မွာ မေက်ာ့ေရလို႔ အိမ္ေပၚက အရီး ေဗြးတုတ္က ေခၚေတာ့
ငါ့ေတာင္ လွည့္မၾကည့္ႏုိင္ဘဲ မင္း အေျပး တက္သြားရတယ္ မဟုတ္လား။
ငါလည္း ေခါင္းငိုက္စိုက္ၿပီး အိမ္ေဘးက တစ္လွမ္းခ်င္း လွမ္းၿပီး ျပန္လာခဲ့ေတာ့ မင္းတုိ႔ အိမ္ေပၚက သူႀကီးသား သာေအးတို႔ စကားေျပာသံ၊ ရယ္သံေတြ ၾကားခဲ့ရတာပဲ။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေပမဲ့ ဖားေအာ္သံ၊ ေခြးအူသံ၊ ၾကက္တြန္သံ၊ တံုးေခါက္သံ၊ ေၾကးစည္သံေတြကို တစ္ညလံုး နားေထာင္ရင္း မိုးလင္းခဲ့ရတယ္။
မနက္လင္းျပန္ေတာ့ လယ္ကြင္းကုိ ပ်ဳိးႏုတ္ဆင္းမလို႔ မင္းကိုလည္း ေကာက္စိုက္ရေအာင္ ၀င္အေခၚမွာ မင္းမ်က္ႏွာမွာလည္း သနပ္ခါး ေရက်ဲကေလး ပြတ္လို႔၊ မင္းဆံပင္မွာလည္း ႏွင္းဆီပြင့္ကေလးေတြ စီရရီနဲ႔ ႏွင္းဆီငံုကေလးေတြနဲ႔ ၿပိဳင္ေနတဲ့ မင္းႏႈတ္ခမ္းကေလးက “ဒီေန႔ က်ဳပ္ မလိုက္ႏုိင္ေတာ့ဘူး” တဲ့။
အဲဒီေန႔ဟာ ငါ လယ္ထဲသာ ဆင္းရတယ္ စိတ္ပါ မွတ္သလား။ မပါဘူး အေက်ာ့ေရ။ မပါဘူး။ ဟဲ့ မင္းေခါင္းက ႏွင္းဆီပြင့္ကေလးေတြဟာ သာေအးတုိ႔ အိမ္ေရွ႕မွာ စိုက္ထားတဲ့ ႏွင္းဆီပင္က အပြင့္ေတြပဲ ငါ မွတ္မိပါတယ္ဟယ္။ မင္း ကုသိုလ္ ထူးလွခ်ည္ရဲ႕။ ျခေသၤ့ဆီနဲ႔ သိဂႌခြက္၊ နတ္တင္ ထိုက္တာေပါ့ကြယ္။
သာေအးဟာ လူေကာင္း တစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္တယ္။ ပိုက္ဆံရိွတယ္။ ဂုဏ္ရိွတယ္။ ငါ့ကို အလုပ္ေပးတဲ့ ထမင္းေကၽြးတဲ့ ငါ့ ေက်းဇူးရွင္ပဲ။ ဦး၀ိသုဒၶေက်ာင္းမွာ ငါနဲ႔အတူ ေနခဲ့ရဖူးလို႔ သာေအးအေၾကာင္း ငါေကာင္းေကာင္း သိတာေပါ့။ လူေကာင္း တစ္ေယာက္ပါဟာ။
သာေအးကို ယူရင္ မင္း ဂုဏ္ရိွမယ္။ ခ်မ္းသာမယ္။ ငါ့ကို ယူရင္ မင္းဂုဏ္ငယ္မွာ၊ ဆင္းရဲမွာေပါ့။ မင္းကိုေလ ငါသိပ္ခ်စ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ မင္းဂုဏ္ငယ္မွာ ဆင္းရဲမွာကို ငါ မၾကည့္လုိဘူး။ အုိ မိုးေလးကလည္း တစိမ့္စိမ့္ ရြာေနတုန္းပါလား။ ေရေတြကလည္း ျပည့္လို႔။ ငါ့အနားမွာလည္း ဘယ္သူမွ မရိွေတာ့ဘူး။ ေငြဗ်ဳိင္းျဖဴ ကေလးေတြကလည္း အိပ္တန္း တက္ရေအာင္ ျပန္ကုန္ၾကၿပီ။ တစ္ေန႔လံုး တကုန္းကုန္းနဲ႔ ပ်ဳိးႏုတ္ ေနရတယ္။ ဘယ္ေလာက္ကုန္လို႔ ဘယ္ေလာက္ ၿပီးမွန္းလည္း မသိဘူး။
ရြာကေလးမွာလည္း ရီေ၀ေ၀နဲ႔။ ရြာကိုပဲ ျပန္ရေကာင္းေလမွာလား။ မျပန္လုိ။ငါ မျပန္ခ်င္ၿပီ။ ရြာဘက္ကို စူးစူးစိုက္စိုက္ တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး အံႀကိတ္မိေသးရဲ႕။ ငါ့ စိတ္ထဲမွာလည္း မခ်ိတယ္နဲ႔ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ မ်က္စိကိုမိွတ္ ရြာဘက္ကို ေက်ာခိုင္းၿပီး ထြက္လာ ခဲ့ေတာ့တာပဲ။ အေက်ာ့ မင္း ေနရစ္ခဲ့ေတာ့လို႔ ညည္းညဴမိရင္း ရြာဘက္ကို လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ ရြာဘက္ထိပ္က လမုပင္ႀကီးေတြဟာေလ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္နဲ႔ လက္ယပ္ ေခၚေနၾကသလိုလို။
တစ္ႏွစ္က ဒီလ ဒီအခ်ိန္တုန္းကေပါ့။ အခုလိုပဲ တစ္မိုးလံုး မိုးဖြဲ မိုးမႈန္ေတြနဲ႔ ဖံုးလို႔။ အေက်ာ့ေရ မင္း အခုအခ်ိန္ ဆုိရင္ သားဦးကေလးေတာင္ ရေနေရာေပါ့။ ငါေတာ့ ငါေတာ့...။
ေၾသာ္ အခ်စ္ဦး... အခ်စ္ဦး။
ရန္ကုန္ဘေဆြ
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ေမလ ၂၀၁၂)
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ေမလ ၂၀၁၂)
No comments:
Post a Comment