ေဟမာန္မွာ သဇင္မရွိေတာ့

ေျမနီလမ္းအတိုင္း ဆိုင္ကယ္စုတ္ကေလး ဖုတ္ခ်က္ဖုတ္ခ်က္ ေမာင္းလာလိုက္တာ နာရီဝက္ေက်ာ္လာၿပီ။ ႐ိုးတိုးရိတ္တိတ္ အေရွ႕က အုံ႔အုံ႕မႈိင္းမႈိင္း ေဟမာန္ရြာကေလး။ ေဟမာန္ရြာကေလးက ေျမနိမ့္ပိုင္း တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ရြာကေလး။ သစ္ဝါးပင္ႀကီးေတြရွိေတာ့ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနခ်င့္စဖြယ္ပါပဲ။ ရြာထဲမွာတင္ သစ္ပင္ေတြ သဇင္ေတြ သစ္ခြေတြရွိတယ္။ ဒါကလည္း ရာသီအလိုက္ စီးပြားခြင္ေလးတခုျဖစ္ေနတယ္။ ရြာသူေတြကလည္း သဇင္သစ္ခြကို တန္ဘိုးထား ျမတ္ျမတ္ႏုိးႏုိးရွိၾကတယ္။ ေဆာင္းေပါက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ေလေျပေအးေအးမွာ သဇင္ရနံ႔ေလးေတြ ေမြးေနတာကိုက ေဟမာန္ရြာ အလွတခုလို႔ ဆိုရမယ္။ ေတာရြာကေလးဆိုေပမဲ့ အလယ္တန္းေက်ာင္းေလးေတာင္ ေထာင္ႏိုင္ခဲ့ၿပီဆိုေတာ့ တိုးတက္လာလား ေျပာင္းလဲလာတာလား တိက်တဲ့အေျဖေတာ့မရွိ။ ကြ်န္ေတာ္ သဇင္ပန္းပြင့္ခ်ိန္ဆို ေဟမာန္ကို ေရာက္ၿမဲေရာက္တယ္။ သဇင္ပန္းဆိုတာကလည္း ေယာက်္ားမိန္မမေရြး ႏွစ္သက္ၾကတဲ့ ပန္းတမ်ဳိး မဟုတ္လား။ ကြ်န္ေတာ္က အေမနဲ႔ ေဒၚႀကီး ေဒၚေလးေတြအတြက္ တႏွစ္တခါေလာက္ သဇင္ပန္းေလးေတြနဲ႔ မုန္႔ဖိုးေတာင္းေနၾက။ အေမကေတာ့ ပန္ခဲပါတယ္ ဘုရားခန္းမွာပဲ လွဴထားတာေတြ႕ရတယ္။ 

တကယ့္ေတာ့ ဒီေဟမာန္ရြာကေလးကို မေရာက္တာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီေလ။ ေဟမာန္ရြာကေလးနဲ႔ ရင္းႏွီးဟန္ရွိေပမဲ့ အခုက်ေတာ့ ဝင္ရမွာ မဝ့ံမရဲပဲ။ ေျမနီလမ္းေလးကေတာ့ နီၿမဲနီေနတာပဲ။ ပန္းယူေနက် ခိုင္ေကာ ခိုင္ၿမဲခိုင္တုန္းလားဆိုတဲ့ အေတြး ႐ူတ္ခ်ည္းေျပးဝင္လာတယ္။ ရည္စားရယ္ လို႔ မမယ္ေပမဲ့လည္း ျမင္ျခင္းရင္းႏွီးျပန္ေတာ့ သံေယာဇဥ္ႀကိဳး အလိုလို ေႏွာင္ဖြဲ႕ၿပီးသားလိုျဖစ္ေနတယ္။ ဆယ္ႏွစ္ဆိုတဲ့ အတိုင္းအတာက ေျပာင္းလဲခ်င္တိုင္း ေျပာင္းလဲႏုိင္တဲ့ အခ်ိန္တခုပဲေလ။ ေျပာင္းလဲခ်ိန္တန္လို႔ ေျပာင္းလဲသြားတယ္လို႔ပဲ မွတ္ယူရမွာေပါ့။ ရြာအဝင္မွာပင္ က်ဳိးတိုးက်ဲတဲ သစ္ပင္ေတြေတြ႕ရတယ္။ ခက္လက္ေတြကို ခ်ဳိင္ၿပီး သစ္ပင္ေျခရင္း ပုံထားတာကိုလည္းေတြ႕ရတယ္။ ရင္ထဲမွာ အရင္ကလို မစိုေျပသေယာင္ပဲ။ ဆက္သြားေတာ့ ေရွ႕ေတာင္ဘက္က အလိုလိုက်လာတဲ့ ေတာင္စဥ္ေခ်ာင္းကေလးလည္း မက်ႏိုင္ေတာ့ဘူးထင္ပါရဲ႕ ေခ်ာင္းကေလးလဲ ေျခာက္ကပ္လို႔။ ေခ်ာင္းေပၚထိုးထား သစ္သားတံတားေလးကလဲ ေဆြးလို႔ပါေကာ။ အလို က်ဳပ္ရင္ထဲလဲ ေဆြးလို႔ပါေကာလား။

ခိုင္တို႔အိမ္က နဂိုက ေရနံခ်ီးဝေအာင္ သုတ္လိမ္းထားၿပီး စိုစိုေျပေျပရွိတယ္။ အခုေတာ့ ေရနံခ်ီးေနရာမွာ ဖုန္ေတြက အထပ္လိုက္။ တႏွစ္တေခါက္ မွန္မွန္ မသုတ္ေတာ့ဘူးထင္ပါရဲ႕။ ခိုင္ရဲ႕အေမ ႀကီးေဒၚေခ်ာကေတာ့ မႏွစ္ကပဲ ဆုံးသြားၿပီလို႔ဆိုတယ္။ ခိုင္လည္း ဝလာသလို ထင္ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ လွၿမဲလွတုံး။ ခါတိုင္း သဇင္ပန္းပန္ထားတာကို မေတြ႕ေတာ့ ရင္ထဲတမ်ဳိး၊ အရင္ကခိုင္နဲ႔ အခုခိုင္က နဲနဲေတာ့ ေျပာင္းလဲသြားတာအမွန္။ ဒီႏွစ္ပိုင္းေတြမွာ စီးပြားေရးေတြကလည္း ခြ်တ္ၿခဳံက်။ အေမကဆုံးဆိုေတာ့ စိတ္ထုေထာင္းတဲ့ ဒဏ္ကိုလဲ ခံစားရပုံပဲ။ ဆီရႊဲရြဲ လက္ဖက္သုတ္နဲ႔ ဖန္ရည္ခ်ၿပီး ဧည့္ခံတယ္။ သူက ခပ္ေဝးေဝးကေနပဲ တခါခါ စကားဝင္ေျပာတတ္တယ္။ အရွက္မ်ားႀကီးလာေလသလား။ အသက္ ခုႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္လာၿပီျဖစ္တဲ့ ဘိုးေတာ္ဦးဝင္းကေတာ့ ဒိုင္ခံေဖာင္ဖြဲ႕ေျပာေနရတာေပါ့။ ေျပာတဲ့စကားထဲမွာ စီးပြားပ်က္ေခတ္ေၾကာင့္ စိတ္ညဥ္းညဴရေၾကာင္းေတြက မ်ားပါတယ္။ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္း ေျပာင္းလဲလာတဲ့ ဒီေန႔ခတ္ကို ထူးျခားထက္ဆိုက ထူးထူးျပားျပား တုိးတက္လာတာမေတြ႕ရေပမဲ့။ ေဟမာန္ရြာမွာ သဇင္ပန္း မရွိသေလာက္ရွားေနၿပီ။ သစ္ခြဆို ေရတြင္းေဘး မရမ္းပင္ေအာက္မွာ တယုတယစိုက္ထားတဲ့ တပင္ႏွစ္ပင္ေလာက္သာ။ သက္ျပင္းသာ ခါခါခ်မိရဲ႕။ ခိုင္နဲ႔ ဦးဝင္းလဲ သက္ျပင္းခါခါ ခ်မိရဲ႕။ သက္ျပင္းေလာကႀကီးပါကလား...။