ပန္ခ်င္သူမ်ားနဲ႔ ပန္ဝံ့သူ

၁။
ငါ့အသက္ ၈၄ ႏွစ္ ရွိၿပီ။ ငါ့ဘ၀မွာ အဲသေလာက္ လွတဲ့ မိန္းမ မေတြ႔ဖူးဘူး။ အေတာ့္ကို ေခ်ာတယ္။ သူ႔မိဘေတြကလည္း ခ်မ္းသာတယ္။ ငါတု႔ိ ခ်င္းေတာင္မွာ ရွိတဲ့ ၿမိဳ႕ေတြရြာေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားက လူပ်ိဳေတြက သူ႔ကို ပိုးပန္းဖို႔ တကူးတက လာၾကတယ္။ ပိုးပန္းတယ္ ဆိုေပမယ့္ လာၾကည့္ရံုပါပဲကြာ။ ဘယ္သူကမွ သူ႔ကို မစရဲ၊ မေျပာရဲၾကပါဘူး။ သူ႔ရဲ႕အလွ၊ သူ႔ရဲ႕ဘ၀က လာၾကတဲ့ သူေတြနဲ႔ ဘ၀ခ်င္း အလွခ်င္း ဘာမွ မဆိုင္ဘူးေလ။ ဒီေတာ့ ဘယ္သူက ၀ံ့၀ံ့ရဲရဲ ရွိၾကမွာလဲ။ ေခ်ာင္းၾကည့္ ၿပံဳးျပန္ပဲေပါ့ကြာ...။မင္းကိုေျပာရင္ ယံုမွာ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔ကို လာၾကည့္ၾကတဲ့ လူေတြထဲက ေျခလွမ္းမွားၿပီး ေျခလိမ္းၿပီး လဲက်တဲ့ သူေတြေတာင္ ရွိတယ္။ အခ်င္းခ်င္း စကားမ်ား ရန္ျဖစ္တဲ့ သူေတြလည္း ရွိတယ္။ အဲသလို လွတာ။ ဘယ္လို အက်ိဳးေပးလည္း မသိဘူး။ သူက စာလည္းေတာ္တယ္။ အေနအထိုင္လည္း မွန္တယ္။ အလွမာန္၊ ဘ၀မာန္၊ ပညာမာန္ ဘာမွ မရွိဘူး။ ဒါေပမယ့္ တည္တည္ၾကည္ၾကည္ ေနတတ္ေတာ့ သူ႔ကို ဘယ္ေတာ့မွ အနားေတာင္ မသီရဲၾကဘူးကြ။ ခ်စ္ခြင့္ပန္ စကားေျပာဖုိ႔ ဆုိတာကေတာ့ ေ၀လာေ၀းပဲ။

ခုေခတ္ကာလ လူငယ္ေတြလုိ ဆုိရင္ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူးေပ့ါကြာ။ ငါတို႔တုန္းက လူငယ္ေတြကေတာ့ အံု႔ပုန္းႀကီးေတြေပါ့ကြာ။ အကုန္လံုး စိတ္ထဲကပဲ က်ိတ္ႀကိဳက္ေနၾကတာပါပဲေလ။ တစ္ဖတ္သတ္ အခ်စ္ဟာ ဆုိးပါသည္လို႔ပဲ ေျပာရေတာ့မွာေပါ့။ သူ႔ရဲ႕ အသိုက္အ၀န္း အရွိန္အ၀ါကလည္း အေၾကာင္း တစ္ခုအေနနဲ႔ အဟန္႔အတား ျဖစ္ေစတာလည္း ပါမွာေပါ့ကြာ။ ဂုဏ္တူျဒပ္တူေတြမွာေတာ့ ေျပာရဲဆုိရဲ၊ ေျပာၾကဆိုၾကနဲ႔ ဖူးစာ ဆံုသြားၾကတာပါပဲ။ သူ႔ခမ်ာမွာေတာ့ ခ်စ္သူေတြ ေပါေပမယ့္ ဖူးစာရွင္ မေတြ႔ႏုိင္ဘူး ျဖစ္ေနတာေပါ့။ ငါ့သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကေတာ့ စြန္႔စြန္႔စားစား တစ္ခုလုပ္ဖူးတယ္။ အဲဒါက ဘာလဲဆိုေတာ့ ငါတို႔တစ္ေတြ ေတာလည္သြားရင္း ေတာထဲ မွာ သစ္ပင္ကအျမင့္ႀကီးကြ။ အဲဒီသစ္ပင္ထိပ္ပိုင္းနားမွာ ပြင့္ေနတဲ့ သစ္ခြပန္းႀကီးေလ။ အင္မတန္ လွလွပပ စြင့္စြင့္ ကားကားႀကီး ပြင့္ေနတာ ေတြ႕ၾကတယ္။ ျမင္႐ံုနဲ႔တင္ ဆြတ္ခူးခ်င္လာတယ္။ အဲ သေလာက္လွတာ။

အဲဒါ အင္မတန္ ေၾကာက္တတ္တဲ့ ဒီေကာင္ အဲဒီ သစ္ပင္ေပၚ တက္သြားတယ္ ေမာင္။ ငါတို႔လည္း အံ့အားတသင့္ ျဖစ္ၾကတယ္။ ဒီေကာင္ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ ေပါ့။ သစ္ပင္ကလည္း ျမင့္႐ံု တင္မကဘူး။ ေတာင္ေစာင္း မွာေပါက္ေနတာ။ ေအာက္မွာ က နက္႐ိႈင္းတဲ့ေခ်ာက္ကမ္း ပါးႀကီး၊ မေတာ္တဆေခ်ာ္ လို႔ကေတာ့ မေတြး၀ံ့စရာပဲ။ ဘာမေျပာ ညာမေျပာ ဒီေကာင္ တက္သြားတာ။

အဲဒီ သစ္ခြပန္းႀကီးကို ရဖို႔ ၀ံ့၀ံ့စားစား ဒီေကာင္တက္ သြားတာ၊ ငါတို႔တစ္ေတြ အသက္႐ွဴမွား မတတ္ ေစာင့္ ၾကည့္ေနခဲ့ၾကရတယ္ကြ။ သူကေတာ့ သူ႕ေဇာနဲ႔သူ။ အေပၚမွာ ပ်ားတုပ္ ခံရမလား။ ႏွင္းရည္စက္ေတြေၾကာင့္ ေျခေခ်ာ္ လက္ေခ်ာ္ျဖစ္မလား။ ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ တားဖို႔လည္း အခ်ိန္ မရလိုက္ဘူးေလ။

ကံေကာင္းေထာက္ မလို႔ အေပၚေရာက္သြားၿပီ။ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ပဲ။ သစ္ခြပန္းႀကီးကို အေျခမပ်က္ အေနမပ်က္ ပြင့္ဖတ္ေလးေတြ မေႂကြ မကြာရေအာင္ သူ႕အအံုအလိုက္ ကြၽမ္းကြၽမ္း က်င္က်င္ သူခြာယူေနတယ္ကြ။ ငါတို႔မွာေတာ့ အတက္ ကိစၥၿပီးလို႔ အဆင္းအတြက္ ပူရျပန္တယ္ေလ။ အတက္ တုန္းက သူျမန္သေလာက္၊ အဆင္းက်ေတာ့ တံု႔ေႏွးေႏွးနဲ႔ကြ။ ငါတို႔က စိတ္ပူ ေနရ ေတာ့ ေလာႀကီးေနသလား မေျပာတတ္ပါဘူးကြာ။ သူ႕ ခမ်ာလည္း လူကိုထိန္းရ၊ ပန္းကိုထိန္းရနဲ႔ ေခ်ာင္ေတာ့ မေခ်ာင္ဘူး။

တစ္ေနရာမွာ သူ ေခ်ာ္ သြားခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ကိုယ္သူ ျပန္ထိန္းႏိုင္ခဲ့တယ္။ ေျခတစ္ဖက္က ေအာက္မွာ တန္းလန္းႀကီး၊ က်န္ေျခတစ္ဖက္ကေတာ့ သစ္ပင္ကို ခြပတ္ထားတယ္။ လက္တစ္ဖတ္က သစ္ခြပန္း အံုကို ကိုင္လ်က္ အေပၚကို ေထာင္လ်က္ တန္းတန္းႀကီး။ ပန္းပ်က္စီးမွာ စိုးရိမ္လို႔ေလ။ က်န္လက္တစ္ဖက္ကေတာ့ သစ္ပင္ကို ကုတ္ကတ္ဖက္ တြယ္ထားေလရဲ႕။ အဲဒီတုန္း ကေတာ့ ငါတို႔မွာလည္း အူ တုန္ပန္းတုန္ႏွလံုးတုန္ ရင္ခုန္ ေပါ့ကြာ။ ခုျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့လည္း ဓာတ္ပံု႐ိုက္ထား ရရင္ အေကာင္းသားလို႔ စိတ္ထဲက ျဖစ္မိတယ္။ ရယ္ခ်င္ စရာႀကီးေပါ့ေလကြာ။

အဲဒီသစ္ခြပန္းကို ဒီေကာင္ ဘာလုပ္တယ္ထင္ လဲ။ အဲဒီအမ်ဳိးသမီးရဲ႕ အိမ္ေရွ႕မွာ အိမ္ေပါက္၀မွာ ေပါ့။ မနက္အေစာႀကီး လူေတြမႏိုးခင္၊ မထခင္သြား ထားတာေမာင္။ ဒါပဲသူက။ ဒါအစြမ္းကုန္ပဲ။ ခုေနခါဆို ရင္ေတာ့ ေႂကြသြားေလာက္ ေအာင္ေျပာၿပီး လူကိုယ္တိုင္ သြားေပးၾကမွာ ထင္ပါရဲ႕။ မင္းအတြက္ကို ဘယ္လို သက္စြန္႕ဆံဖ်ား ခူးဆြတ္ယူ လာခဲ့ရတာတို႔ ဘာတို႔ေပါ့ေနာ္။

အဲဒီပန္းကို ဘယ္သူက ေတြ႕လို႕ ယူသြားသလဲ ဆိုတာေတာင္ မသိဘူး။ ဒီပန္းက လွေတာ့ ေတြ႕တဲ့လူက ပစ္လိုက္မွာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ယူၿပီးေတာ့ အိမ္ထဲမွာ၊ ဒါမွ မဟုတ္ ျခံထဲက အပင္ တစ္ပင္မွာ ျပန္ပ်ဳိး စိုက္ထားမွာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ အဲဒီအမ်ဳိး သမီးကလည္း ျမင္ရင္ ႏွစ္သက္မွာ အမွန္ပါပဲ။ သူ ျမင္လို႔ ဒီပန္းကို ျမတ္ႏိုးတဲ့ စိတ္ကေလး ျဖစ္သြားရင္ကို ဒီေကာင္က ေက်နပ္ပါသတဲ့ ေမာင္။ အဲဒါပါပဲ။

အဲသလို အျဖစ္အပ်က္ေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ ဒီအမ်ဳိး သမီးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ကေတာ့ ငါသိတာေတြကို မနည္း မေနာပဲ။ မသိတာေတြလည္း ရွိလိမ့္ဦးမယ္။ ခုေခတ္အေခၚ ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီ အမ်ဳိးသမီးဟာ အဲဒီတုန္းက ငါတို႔ရဲ႕ နယ္ေျမတစ္ခုလံုးမွာ စူပါ စတားပဲေပါ့ ကြာ။

၂။
ငါတို႔ တစ္နယ္လံုးက လူေတြ စိတ္အပ်က္ဆံုး အခ်ိန္လို႔ ေျပာရမလားပဲ။ ေခတ္ပ်က္တဲ့ ကာလႀကီးေလကြာ။ သြားေရး လာေရးကလည္း ခက္။ စီးပြားေရးကလည္း ပ်က္။ လူေတြဟာ က်ီးလန္႔ စာစားေနရတဲ့အခ်ိန္။ အဂၤလိပ္တပ္ေတြ ၀င္လာလိုက္။ ဂ်ပန္တပ္ေတြ ၀င္လာလိုက္။ သူပုန္ေတြ၊ ဓားျပ ေတြကလည္း တစ္စခန္း ထလိုက္။ အဲဒီမွာ ရြာေတြမွာ နယ္ခ်ဲ႕ေတာ္လွန္ေရး မ်ဳိးခ်စ္ အဖြဲ႕ေတြကလည္း ၀င္လိုက္၊ ထြက္လိုက္၊ စည္း႐ံုးလိုက္နဲ႔။ ဟိုေနရာမွာ တိုက္ပြဲျဖစ္။ ဒီေနရာမွာ တိုက္ပြဲျဖစ္။ အမ်ဳိးမ်ဳိး ၾကားေနရတာကလား။

ကေလးေတြလည္း စာသင္ပ်က္။ လူႀကီးေတြ လည္း အိပ္ေရးပ်က္။ လူရြယ္လူလတ္ေတြလည္း စိတ္ကူးေတြပ်က္။ အားလံုးဟာ ေလာကမွာ လူလာျဖစ္ရ တဲ့ ဘ၀ကို စိတ္ကုန္ေနတဲ့ အခါမ်ဳိးေပါ့ကြာ။ ဘယ္အခ်ိန္ မွာ ဘာျဖစ္မလဲဆိုတာ ခန္႔မွန္းလို႔လည္း မရ။ ေတြးပူ ေတြးေၾကာက္တဲ့ စိတ္ေတြနဲ႔ပဲ တစ္ရက္ေတာ့ ကုန္သြား ျပန္ၿပီ။ ဒီညေတာ့ ေကာင္းေကာင္း အိပ္ရပါ့မလား။ မနက္လင္းရင္ ဘာၾကားရ မလဲ။ အဲသလိုမ်ဳိးေတြေပါ့ ေလ။

ဒါေတြေျပာရရင္ ေျပာ မဆံုးေပါင္ ေတာသံုးေတာင္ ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။ ငါ သိပါတယ္။ မင္းကလည္း ဒါေတြ ၾကားခ်င္ေနမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ မင္းက ဟိုအမ်ဳိးသမီး အေၾကာင္းပဲ စိတ္၀င္စားေ တာ မဟုတ္လား။ ငါဆက္ ေျပာမွာပါကြာ။ အဆက္ အစပ္ေလး မိသြားေအာင္သာ ငါက အခ်ိန္အခါနဲ႔ အေျခ အေနေတြကို ေျပာေနတာပါ။

ေခတ္ပ်က္တာ မပ်က္ တာ အရြယ္က မသိဘူးကြ။ အသက္အရြယ္က သူ႔ဟာသူ ႀကီးလာတာပဲ။ လြတ္လပ္ ေရးရေတာ့ ငါ့အသက္က ၂၄ ႏွစ္ရွိၿပီ။ ဟိုအမ်ဳိးသမီးလည္း ဘာမို႔လဲ။ သူလည္း အရြယ္ ႀကီးလာၿပီပဲေပါ့။ ငါတို႔ဆီမွာ အဲဒီ အခ်ိန္က အမ်ဳိးသမီးေလးေတြဟာ အသက္ ၁၆ ႏွစ္၊ ၁၈ ႏွစ္ ဆို အိမ္ေထာင္ က်ၾကၿပီ။ သူ႕ဟာသူ မက်ရင္လည္း လူႀကီးေတြက အိမ္ေထာင္ျပဳ ေပးၾက၊ အိမ္ေထာင္ခ်ေပးၾက တာမ်ားတယ္။ အသက္ ၂၀ ေက်ာ္၊ ၂၅ ႏွစ္ေလာက္ဆိုရင္ အပ်ဳိဟိုင္းႀကီးေတြ စာရင္း ၀င္သြားတာပဲေလ။ အသက္ ၃၀ နားကပ္သြားရင္ေတာ့ ဒါအရြယ္လြန္ၿပီလို႔ ေျပာၾကတာ မ်ားတယ္။

သူ႕ခမ်ာ အဲဒီအခ်ိန္ အထိ အပ်ဳိႀကီးပဲ။ ဘယ္သူ ကမွလည္း စကားေၾကာင္း လမ္းမလုပ္ရဲသလို သူတို႔ ဘက္ကလည္း ထိုက္တန္သူကို ရွာမေတြ႕တာလည္း ပါ မယ္ထင္တာပဲ။ ရတာမလို၊ လိုတာ မရလို႔လည္း ေျပာလို႔ ကမရ။ ဖူးစာ မင္ေရက်ဲ တယ္ ေျပာရမလား။ ဘာ ေျပာရမွန္းကို မသိေတာ့ဘူး။ ဖူးစာရွင္ ဘယ္မွာလဲလို႔ပဲ လူေတြ ႏႈတ္ဖ်ားမွာ ေျပာၾက ဆိုၾကေပါ့။ သူ အိမ္ေထာင္ မက်တာကိုပဲ သနားရမွာလို လို၊ ၀မ္းသာရမွာလိုလို အဲသလိုႀကီး၊ ရလည္းရေစ ခ်င္၊ မရလည္း မရေစခ်င္။ လူရြယ္ေတြ စိတ္ထဲ အဲသလို ျဖစ္ေနၾကတာပါ။

အဲဒီအခ်ိန္အထိ သူက ေတာ့ လွပစိုျပည္ေနတုန္းပဲ ေမာင္။ ခ်စ္သူခင္သူေတြ ေပါေနဆဲပါပဲ။ ငါက ဖြဲ႕ဖြဲ႕ ႏြဲ႕ႏြဲ႕ မေျပာတတ္လို႔သာ။ သူ႕ အလွကို စာဖြဲ႕တတ္သူေတြ ဆိုရင္ ေခါင္းကစ ေျခထိ၊ ဆံဖ်ားကေန ေျခဖ်ားအထိ ဆိုပါေတာ့။ ဆံပင္၊ နဖူး၊ မ်က္ခံုး၊ မ်က္လံုး၊ ႏွာေခါင္း၊ ႏွာတံ၊ ႏႈတ္ခမ္းကအစ ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ ေခါင္း ခါးေျခလက္ အကုန္ေပါ့ကြာ။ တစ္ခုခ်င္းစာဖြဲ႕လို႔ ရလိမ့္ မယ္။ အသားအေရကေတာ့ ဆြဲေဆာင္မႈ အရွိဆံုးပါပဲ။ ျဖဴ၀င္း စိုျပည္ေနတာပါပဲ။ ငါကေတာ့ မေျပာတတ္ပါ ဘူး။ လွတာပဲ သိတယ္။ ၾကည့္လို႔ သိပ္ေကာင္းတယ္။ ၾကည့္မ၀ ႐ႈမ၀ အလွပါပဲ။

အဲဒါေျပာရရင္ အခုျပန္ ေျပာရတာေတာင္ စိတ္ထဲ မေကာင္းျဖစ္တုန္းပဲ ေမာင္။ ငါ အမွန္ေျပာတာ။ သူ ဘယ္သူနဲ႔ ဖူးစာ စံုဖက္ခဲ့ရတယ္ ထင္လဲ။ ေမ်ာက္လိုလို အေကာင္နဲ႔ ရခဲ့တာကြ။ ဘယ္သူကမွ ေက်နပ္တယ္ ဆိုတာ မရွိဘူး။ ဘာမွလည္း မတတ္ႏိုင္ဘူး။ အဲဒါ ရသြားတာပဲ။ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္လို ေတြ႕ၿပီး၊ ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး ရသြားတယ္ကို ငါေတာ့ မသိ လိုက္ဘူး။ သိတဲ့အခ်ိန္မွာ ရေနၿပီပဲ။

အဂၤလိပ္စစ္တပ္ အျပန္မွာ က်န္ခဲ့တဲ့ေကာင္လို႔ေတာ့ ေျပာၾကတယ္။ ငါတို႔နယ္ သားေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ လူမ်ဳိးေတာ့ တူတယ္ေပါ့ကြာ။ ႐ုပ္က နာလြန္းတယ္ကြ။ အသားအေရက ညိဳမည္း၊ မ်က္ႏွာကလည္း လူလို႔က်ိန္ ေျပာရမယ့္ ေမ်ာက္လိုလို႐ုပ္ ေလ။ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ ဒီေကာင္က ေယာက်္ားပီသတဲ့ အရပ္အေမာင္း၊ ကိုယ္လံုး ကိုယ္ထည္ေတာ့ ရွိတယ္။

ငါထင္တယ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ အထိ လူေတြ ဟာ စိတ္ထဲမွာ တအံုေႏြးေႏြး နဲ႔ ခံစားခဲ့ၾကရတယ္။ အထူး သျဖင့္ ငါတို႔လို လူရြယ္ လူလတ္ေတြေပါ့ကြာ။ တခ်ဳိ႕ လူႀကီးေတြလည္း စုတ္ တသပ္သပ္ ျဖစ္ၾကရတယ္။ ျဖစ္ရေလျခင္းေပါ့။
ဟာ မင္းကလည္း ဘာလို႔ သက္ျပင္းႀကီးခ်ရ တာလဲ ကြ။

၃။
ေနာက္ပိုင္း ငါတို႔ခ်င္း ေတာင္ကေန ကေလးေျမျပန္႕ကို ေရာက္လာခဲ့ၾကတယ္။ ႏွစ္ေတြလည္း အလီလီ ေျပာင္း ခဲ့ၿပီ။ ဘ၀မွာ အေတြ႕အၾကံဳ ေတြလည္း ရင့္က်က္ခဲ့ၿပီ။ ဒါနဲ႔ေတာင္ အေၾကာင္းတစ္ခု နဲ႔ တိုက္ဆိုင္လို႔ ဒါကို သတိရ သြားရင္ စိတ္ထဲမွာ တစ္မ်ဳိး ႀကီးေတာ့ ျဖစ္ေနတုန္းပဲ။ ငါ အမွန္ေျပာတာပါ။
ၿပီးခဲ့တဲ့ ဒီဇင္ဘာ ခရစၥမတ္ညမွာ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ သူနဲ႔ေတြ႕တယ္။ ဘုရား ေက်ာင္းမွာေလ။ ငါကလည္း ငါ့ သားသမီးေတြနဲ႔။ သူကလည္း ဒီလိုပဲ။ သူ႔သား တစ္ေယာက္ကေတာ့ ႏိုင္ငံျခား ေရာက္ေနတယ္ ေျပာတယ္။ သမီးကေတာ့ ကေလးၿမိဳ႕မွာ အိမ္ေထာင္က်တာတဲ့။ ငါတို႔လည္း အဆက္ ျပတ္ေနတာ ၾကာၿပီဆိုေတာ့ တစ္ေယာက္အေၾကာင္း တစ္ေယာက္ ဘာဆိုဘာမွ မသိဘူးေလကြာ။ အဆက္ ျပတ္တယ္ဆိုတာက သူနဲ႔ ငါနဲ႔ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ သူနဲ႔ ငါက ဘယ္တုန္းကမွ အဆက္ ရွိတာမွ မဟုတ္တာ။ ငါနဲ႔ငါ့ ရြာနဲ႔ ေျပာတာပါ။ ဒီေရာက္ ကတည္းက တစ္ေခါက္မွ ျပန္မေရာက္ေတာ့တာကိုး။ အဲသလို အဆက္ျပတ္တာ။

အဲဒီညက ငါတို႔ရြာ သားေတြ၊ နယ္သားေတြခ်ည္း ၃၊ ၄ ဦးေလာက္ကို ျပန္ေတြ႕ၾကရတာ။မိန္းကေလးကေတာ့ သူတစ္ေယာက္ပဲ။ က်န္တာက ေယာက်္ားေတြခ်ည္း။ ကံမ်ား ဆန္းၾကယ္တယ္။ ခ်ိန္းမထားဘဲ ဆံုတာမ်ဳိးေတြ ေလ။ ကိုယ့္ရြာ ကိုယ့္နယ္မွာ တစိမ္းျပင္ျပင္ေနတဲ့ သူေတြ၊ တစ္ၿမိဳ႕တစ္နယ္မွာ ဆံုရင္ အငမ္းမရ ေခၚၾကေျပာၾက ခင္မင္ၾကသလိုမ်ဳိးေပါ့။ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ကြဲကြာေနတဲ့ ေဆြမ်ဳိးရင္းခ်ာေတြလိုကို ျဖစ္ေတာ့တာေလ။

အဲဒီ ၃၊ ၄ ဦးကို ငါ စိတ္ပါလက္ပါနဲ႔ ငါ့အိမ္ကို ဖိတ္ေခၚခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔ ကလည္း လက္ခံပါတယ္။ ထမင္းေကြၽး ဧည့္ခံတယ္။ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ ေျပာၾကတယ္။ အားလံုးဟာ အသက္ ၈၀ ေက်ာ္ေတြ ျဖစ္ ေပမယ့္ ကေလးေတြလို ျပန္ ျဖစ္ေနၾကတယ္။ သိတယ္ မဟုတ္လား။ ကေလးစိတ္ ဆိုတာ ပြင့္လင္းတယ္ေလ။ ဘာကိုမွ ဖံုးကြယ္မထားဘူး။ ဟန္ေဆာင္တာ မရွိဘူး။ စိတ္အရွိ အရွိအတိုင္းပဲကြ။

ေပ်ာ္စရာ တကယ္ကို ေကာင္းတယ္ကြ။
ထမင္းမစားခင္ ငါတို႔ နည္းနည္းစီ ေသာက္ၾကေသးတယ္။ ငါတို႔ အသက္အရြယ္ အရ ေသြးလည္ပတ္မႈေကာင္း ႐ံုေလးပါပဲ။ ရာသီဥတုကလည္း ေဆာင္းည ခ်မ္းခ်မ္းကိုး။ ၿပီးေတာ့ ဓမၼေတးေတြ ဆိုၾကတယ္။ မီးပံုေလးကို ပတ္ၿပီး လက္ခ်င္း တြဲလို႔က ၾကတယ္။
ေမာေမာနဲ႔ အားလံုးထိုင္ ၾကတယ္။ အဲဒီမွာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ငါေမးခ်င္တဲ့၊ သိခ်င္ခဲ့တဲ့ ေမးခြန္း တစ္ခုကို ငါသူ႔ကို ေမးမိတယ္။ သူကေတာ့ တည္တည္ၾကည္ၾကည္ပဲ။ က်န္တဲ့ ငါတို႔တစ္ေတြမွာေတာ့ သူ႕ကို စိတ္၀င္စားခဲ့ဖူး သူေတြခ်ည္းပဲ ဆိုေတာ့ မလံုမလဲစိတ္က ေလးနည္းနည္းစီေတာ့ ရွိေန သလိုပဲ။
ငါ ထင္တယ္။ ဘာရယ္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ငါေမးေတာ့ က်န္တဲ့ေကာင္ ေတြကလည္း စိတ္၀င္တစား ေမွ်ာ္လင့္တဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ သူ႔ဆီက အေျဖစကားကို ေစာင့္စား နားေထာင္ေနၾကတာ ငါျမင္ရတယ္။

“ခင္ဗ်ား ဘာျဖစ္လို႔ အဲဒီလူကို လက္ထပ္လိုက္ရ တာလဲ”ဆိုေတာ့ သူကျပံဳးျပံဳး ေလးနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆး ေလးပဲ ေျဖပါတယ္။ “ကြၽန္မကို ခ်စ္ခြင့္ ပန္တာကလည္း သူတစ္ေယာက္ပဲ ရွိတယ္ေလ”တဲ့။ ကဲ ... ဒါပါပဲ။
မင္းက ဘာျဖစ္လို႔ သက္ျပင္းႀကီး ခ်ရတာလဲကြ။