က်ဳပ္မွာ က်ဳပ္တို႔တူတူမေတြအားလံုးက ေမေမႀကီးႀကီးလို႔ေခၚရတဲ့ ၾကီးေဒၚႀကီး တေယာက္ရွိတယ္။
က်ဳပ္ရဲ့အေမ့မွာ ေမြးခ်င္းညီအမငါးေယာက္ၾကီးမ်ားေတာင္ ရွိခဲ့ေပမယ့္ က်ဳပ္အေမအ ပါအ၀င္အိမ္ေထာင္ရွိတဲ့ ညီအမသံုးေယာက္ လံုးကက်ေတာ့ ရွားရွားပါးပါး သားသမီး တေယာက္စီပဲ ေမြးခဲ့တယ္။ အေမ့ေအာက္က က်န္ႏွစ္ေယာက္ဆိုရင္ တေယာက္ကအိမ္ ေထာင္ရွိရက္နဲ႔ သားသမီးလံုး၀မထြန္းကားဘူး။ ေမ့ညီမအငယ္ဆံုးက်ေတာ့ သက္ဆံုးတိုင္ ပ်ိဳႀကီးဘ၀နဲ႔ အရိုးထုတ္တယ္။ မ်ိဳးဆက္ကိုျပတ္ကေရာ။
ဆိုေတာ့ကာ က်ဳပ္မွာတ၀မ္းကဲြဆိုပါေတာ့။ ညီမႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ႀကံဳရပံုကက်ဳပ္တုိ႔ ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္ကိုလဲ အေမေတြက ခ်ိန္းဆိုတိုင္ပင္ၿပီး ေမြးၾကေလေရာ့သလား ေအာက္ေမ့ရတယ္၊ တေယာက္နဲ႔တေယာက္က မီး၀င္မီးထြက္ေတြခ်ည္းပဲ။ ၿပီးေတာ့အဲဒီ ေခတ္က အခုေခတ္လိုမဟုတ္ဘူး။ ေဆြသံေယာဇဥ္ မ်ိဳးသံေယာဇဥ္ အင္မတန္ႀကီးၾကေတာ့၊ က်ဳပ္တို႔ အဖိုးအဖြား မိဘအရိပ္ေအာက္မွာ သည္တၿပံဳတမႀကီးက ဥမကဲြ သိုက္မပ်က္ ေနၾကတယ္။ အေတာင္အလက္ေတြစံု၊ ပညာေတြတတ္၊အလုပ္အကိုင္ေတြရ၊ အိမ္ေထာင္ေတြ က်ၾကလဲ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာခဲြခြါမသြားၾကဘူး။ ဘိုးဘြားပိုင္ အု႒္တံတိုင္းကာ ဧရာမၿခံ၀န္းက်ယ္ႀကီး တကြက္ထဲမွာပဲ ကိုယ့္သီးသန္႔အိမ္ကေလးေတြနဲ႔ ကိုယ္ေနၾကတယ္။ က်ဳပ္အေဒၚေတြနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ၾကတဲ့ က်ဳပ္ဦးဦးေတြကလဲ က်ဳပ္အထင္ေျပာရရင္ေတာ့ နဖါးႀကိဳးအထိုးခံ ထမ္းပိုးအက်င့္သူေတာ္ေကာင္းေတြခ်ည့္ပါပဲ။ အဲ…ကုသိုလ္ကံညံတဲ့ က်ဳပ္ တေယာက္ပဲ…က်ဳပ္မေမြးခင္ က်ဳပ္အေမနဲ႔ က်ဳပ္အေဖ ကေတာက္ကဆျဖစ္ၾကၿပီး၊ က်ဳပ္အေဖဖ်ာလိပ္ထြက္သြားရတယ္။ က်န္တေဆြတမ်ိဳးလံုးကေတာ့ တစည္းတလံုးတည္းပဲ။
အဲ…ၿခံရဲ႕ရာဟုေထာင့္မွာ ကလဲလွ်ာထိုးပ်ဥ္ခ်ပ္ ဆယ့္ငါးခ်ပ္ဆင့္အျမင့္တံခါးနဲ႔ ေလွာင္ ထားတဲ့စပါး က်ီရွိတယ္။ အဖြားပိုင္ အေရွ႕ေတာ (ပုသိမ္ၾကီး၊ ဇီးခ်ိဳကုန္း၊ ေခ်ာင္းပန္း၊ ႏွမ္းႀကဲ တ၀ိုက္) ကလယ္ေတြကို သီးစားခ်ထားလို႔ရသမွ် စပါးေတြအကုန္သည္ က်ီထဲထည့္ထား တာပါ။ ဒါအမ်ားပိုင္ပဲ။ တေဆြလံုး တမ်ိဳးလံုး တၿခံလံုး အခ်ိန္မ ေရြးထုတ္ယူႀကိတ္ခဲြ စားသံုးပိုင္ခြင့္ရွိတယ္။ ေရွးစကား ‘လက္ေရတျပင္စီး’ ဆိုပါေတာ့။
ဆိုေတာ့ကာ က်ဳပ္တို႔ ေမာင္ႏွမသံုး ေယာက္ႀကီီးျပင္းလာခဲ့ရပံုကို ခန္႔မွန္းၾကည့္လို႔ ရႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ က်ဳပ္တို႔ကိုႀကံဳရာအိမ္မွာ ႀကံဳရာအေမက ႏို႔လွန္တိုက္တာပဲ။ ဘယ္အေဒၚ ဘယ္အေမကမွလဲ သူ႔ကေလးကိုယ့္ကေလး ခဲြျခားမေနဘူး။ က်ဳပ္တို႔ကလဲ အေတာ္ သိတတ္တဲ့ အရြယ္အထိၾကံဳရာအေမ့ ႏို႔ကိုစို႔တာပဲ။ က်ဳပ္က ေမာင္ႏွမေတြထဲမွာ အႀကီးဆံုး ဆိုေတာ့ ပိုဆိုးတာေပါ့။ က်ဳပ္အေမကစနစ္ႀကီးေတာ့ က်ဳပ္အခါလည္တာနဲ႔ ႏို႔ျဖတ္ၿပီ။ ပရုပ္ဆီေတြလူးထားၿပီး လံုး၀မတိုက္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္… သူမ်ားႏို႔စို႔ တာကိုေငးၾကည့္ၿပီး က်ဳပ္ႏႈတ္ခမ္းလိုက္လႈပ္တာျမင္ၾကေတာ့ က်န္တဲ့အေဒၚေတြက အေမ့ကြယ္ရာမွာ ခိုးတုိက္ၾကတယ္။ ၿပီးျခံထဲမွာပဲ၊ ရိုက္ျဖတ္စင္ေအာက္မွာ ႏြားစားက်င္းနဲ႔ ႏိုးစားႏြားမ ႏွစ္ေကာင္ကလဲေမြးထားလိုက္ေသးတယ္။ လူႀကီးေတြအတြက္ေရာ က်ဳပ္တို႔အတြက္ေရာ ႏို႔ကေတာ့ အလွ်ံပယ္ပဲ။ ဆိုေတာ့ကာ က်ဳပ္တို႔က အေမေတြအေဒၚေတြအားလံုးကို ေမေမတပ္ေခၚၾကရတယ္၊ “ႀကီးႀကီး” “ေဒၚေဒၚ” မေခၚရဘူး။ မႀကိဳက္ ၾကဘူး၊ ကြပ္ညတ္တယ္။ အေမမခဲြျခားရဘူးတဲ့။ သည္ေတာ့… ဗဟိုအု႒္ခံအိမ္မႀကီးရဲ႕ ဘယ္ဘက္ မ်က္ေစာင္းထိုး ၿခံရဲ့တနဂၤေႏြေထာင့္က အိမ္မွာေနတဲ့ က်ဳပ္ညီမ၀မ္းကဲြ အႀကီးမရဲ့ အေမကို… အေမတို႔ညီအမငါး ေယာက္ထဲမွာလဲ အႀကီးဆံုးျဖစ္တဲ့အတြက္ ‘ေမေမႀကီးႀကီး’ လို႔ က်ဳပ္တို႔က ေခၚၾကရတယ္။ ေနာက္ညာဘက္မ်က္ေစာင္းထိုးၿခံရဲ့ အဂၤါေထာင့္က အိမ္မွာေနတဲ့ ညီမအငယ္ မရဲ့ အေမကိုက်ေတာ့ ‘အိမ္ေရွ႕ေမေမ’ ေခၚရတယ္။ အိမ္ရဲ့ညာေတာင္ပံ ေတာင္ဘက္က အိမ္မွာေနတဲ့ သားသမီးမထြန္းကားတဲ့ အေဒၚငယ္ကိုက်ေတာ့ ေရႊဘိုသားနဲ႔ညားတဲ့အတြက္ ‘ဘိုေမေမ’ ေခၚၾကရတယ္။ အိမ္မႀကီးရဲ့ ေျမာက္ဖက္ ဘယ္ေတာင္ပံအိမ္မွာေနတဲ့ က်ဳပ္အေမ ကိုေတာ့ က်ဳပ္ကက်ဳပ္ညီမေတြေခၚသလို “ေလးေမေမ” လို႔ မေခၚရပဲ ‘အမ’ လို႔ပဲေခၚရတယ္၊ က်ဳပ္တို႔အညာမွာ၊ ေတာဘက္မွာေပါ့ေနာ္… မ်ားေသာအားျဖင့္ အေမကို ‘အမ’ လို႔ေခၚတတ္ၾက တာပါပဲ။ က်ဳပ္ကေျမးထဲမွာလဲ အႀကီးဆံုး၊ အေမက လဲအပ်ိဳတပိုင္းျပန္ျဖစ္ေနျပီဆိုေတာ့ ‘အေမ’အေခၚမခံခ်င္လို႔မဟုတ္ပါဘူး။က်ဳပ္အဖြားကိုယ္တိုင္က သူ႔ကိုလဲေျမးအား လံုးက ‘အေမ’ ေခၚမွႀကိဳက္တာကိုး။ က်န္တဲ့ ေျမးမႏွစ္ေယာက္က တခါတရံေယာင္ ေယာင္ၿပီး ‘အဖြါး’ ေခၚမိရင္ နည္နည္းေလာက္ မ်က္ႏွာထားတင္းျပၿပီး ‘ဟင္း’ ရံုပ ‘ဟင္း’ တယ္။ က်ဳပ္ကိုက်ေတာ့ တအိမ္ထဲအတူေနမို႔ လံုး၀ေယာင္ခြင့္မျပဳဘူး၊ ခ်က္ခ်င္းျပင္ေခၚခိုင္းတယ္၊ ေနာ့…က်ဳပ္ ကိုလဲအခ်စ္ဆံုးကို။ သူ႔မွာက ေမြးခဲ့တာသမီးခ်ည့္ငါးေယာက္။ ေျမးက်ေတာ့လဲေယာက္်ား ကေလးက က်ဳပ္တေယာက္တည္း။ ေျပာလို႔သာ ေျမးလို႔ေျပာရတာကို။ လက္ ေတြ႕ကက်ဳပ္က အဖြါးလက္ေပၚမွာပဲ ႀကီးရတာရယ္။ အားလံုးကလဲ ‘မနာလိုစြာ’ အသိအမွတ္ျပဳၾကပါတယ္။ က်ဳပ္က အဖြါးရဲ့ ‘အသည္း’တဲ့။
ဆိုေတာ့ကာ က်ဳပ္မွာအေမေတြက ေဖါျခင္းေသာျခင္း။ အဖြါးနဲ႔အတူေန… လိုတာမရရတာမလိုလို႔ အပ်ိဳႀကီးျဖစ္ေနရတဲ့ ‘ေမေမေထြး’ ကလဲ က်ဳပ္စာမက်က္ခ်င္ရင္ လူမ ျမင္ေအာင္ေပါင္တြင္းေၾကာလိမ္ဆဲြတတ္တဲ့အတြက္ က်ဳပ္ကက်ိတ္Nပီး မုန္းေနေပမယ့္… အေမတေယာက္ပါပဲ။ လက္ခ်ိဳးေရၾကည့္ရင္ က်ဳပ္မွာအေမေျခာက္ေယာက္ရွိတယ္။ အဲသည္အထဲမွာအေမသံုးေယာက္၊ က်ဳပ္အေမရင္းအပါအ၀င္က ေက်ာင္းဆရာမေတြခ်ည့္ပဲ။ ေမေမႀကီးႀကီးနဲ႔ရတာ၊ ဘိုေမေမနဲ႔ရတာေတြကလဲ ေက်ာင္းဆရာေတြပဲ။ အိမ္ေရွ႕ ေမေမကသာ ကုန္သည္ပဲြစားနဲ႔ရၿပီး၊ က်ဳပ္အေဖကလဲေက်ာင္းဆရာမဟုတ္၊ သာမန္ ေအာက္တန္း စာေရးကေလးသာျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
ဆိုေတာ့ကာ… အစကိုျပန္ေကာက္ရရင္ ေမေမႀကီးႀကီးအေၾကာင္းကို ေျပာမလို႔…။ ေမေမႀကီးႀကီးနဲ႔ရတဲ့ ေယာက္်ားကေက်ာင္း ဆရာဆိုေပမယ့္ မႏၱေလးဇာတိမဟုတ္ဘူး။ ေျမလတ္ပိုင္း ၿမိဳ႕ငယ္ေလးတၿမိဳ႕က အလယ္တန္းေက်ာင္းရဲ့ေက်ာင္းအုပ္။ ရာထူးတက္ၿပီး မႏၱေလးေျပာင္းလာတာတဲ့။ ရပံုရနည္းကေတာ့ က်ဳပ္တို႔လဲ ဘယ္သိပါ့မလဲ။ ဒါေပမယ့္ ေမေမႀကီးႀကီးက ကိုယ့္ေယာက္်ားကိုယ္ ဆရာၾကင္ ဆရာၾကင္နဲ႔ ဆရာတပ္ေခၚ တတ္တာကို ေထာက္လို႔ရယ္၊ အသက္ခ်င္း ကလဲတျပန္ေလာက္ကြာပံုရတာကို ေထာက္လို႔ရယ္… က်ဳပ္တို႔ေမေမႀကီးႀကီး ခဏခဏ စိတ္ေကာက္ၿပီး ထမင္းဟင္းမခ်က္ပဲ မစားပဲေနရင္ လိုက္လိုက္လာၿပီး ေခ်ာ့ေမာ့ႏွစ္သိမ့္ေနရတတ္တာရယ္ကို ေထာက္ခ်င့္ ၾကည့္ရင္ေတာ့ ေက်ာင္းမွာဆရာတပည့္မ်ား ျဖစ္ခဲ့ဖူးမလားမေျပာတတ္ဘူး၊ ထားပါေလ…။ ဒါကအေရး မႀကီးပါဘူး။ ေသခ်ာတာကေတာ့မိန္းမငယ္ငယ္ကေလး ယူထားတာရယ္၊ မႏၱေလးဇာတိ မဟုတ္တာရယ္ေၾကာင့္ ဘယ္မွာအိုးခဲြအိမ္ခဲြေနလို႔ရမလဲ။ က်ဳပ္တို႔ ‘ခ်မ္းဧသာစံ’ ၿခံထဲမွာပဲ ေပါင္းေနရမွာေပါ့။ ေနာက္က်ဳပ္နည္းနည္းႀကီးလာေတာ့မွ အေၾကာင္းသိရတယ္။ ေမေမ ႀကီးႀကီး မၾကာခဏစိတ္ေကာက္တတ္တာ၊ အေမ့အိမ္ဆင္းလာၿပီး ငိုတာအိပ္တာေတြက ေနာက္ေၾကာင္းမရွင္းမရွင္း ဇာတ္ထုပ္အရႈပ္ရွိလို႔ ကိုး…။ ဆရာၾကင္က သူတို႔ၿမိဳ႕ကေလးမွာ သားႀကီးမယားႀကီးရွိသတဲ့။ သားႀကီးႏွစ္ေယာက္ကဆိုရင္ အလုပ္အကိုင္ေတြနဲ႔ဆိုပဲ။ ဒါေပမယ့္ေပါင္းလဲ မေပါင္းေတာ့ပါဘူး၊ အဆက္အသြယ္လဲမရွိေတာ့ပါဘူးေျပာတာပဲ။ က်ဳပ္အျမင္မွာေတာ့ဟုတ္သားပဲ။ ဆရာၾကင္ မႏၱေလးကတဖ၀ါးမွခြါတာမေတြ႕ပါဘူး။ တနဂၤေႏြ နဲ႔ ဥပုသ္ေန႔ ေက်ာင္းပိတ္တဲ့ရက္ေတြမွာေရာ၊ ေႏြရာသီေက်ာင္းရက္ရွည္ ပိတ္ရက္ေတြမွာေရာ ႏွစ္အိမ္ၾကားက မန္က်ည္းအခ်ိဳပင္ရိပ္ ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာစာအုပ္တပံု ေက်ာက္သင္ပုန္းတခ်ပ္နဲ႔ ထိုင္ေဗဒင္ တြက္ေနေတာ့ ျမင္တာပဲ၊ အဲ..တခုေတာ့ရွိတယ္။ ဘိုေမေမ့ ေယာက္်ားေက်ာင္းဆရာ လို၊ အိမ္ေရွ႕ေန ေမေမရဲ့ေယာက္်ားေက်ာက္ပဲြစားလိုေတာ့ က်ဳပ္တို႔ကေလးေတြနဲ႔ လက္ပြန္းတတီး ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေနေလ့မရွိဘူး။ က်ဳပ္တုိ႔တေတြကလဲ သူ႔သမီးအရင္းကိုယ္တိုင္ရဲ့ ေဖါက္သယ္ခ်ထားခ်က္အရ ဟို႔ေမြးကင္းစလြန္လာခဲ့ကတည္းက သည္ဘႀကီးၾကင္ေကာက္တည့္ၿပီး ေပြ႔ခ်ီလိုက္မွာ ဖက္ရမ္းနမ္းရႈံ႕လိုက္မွာကို.. သူ႔ဗႏၶဳလ ႏႈတ္ခမ္းေမြးႀကီးေၾကာင့္ တအားေၾကာက္ၿပီး ေျပးတတ္ၾကတာ။ ဆိုေတာ့ကာ… ဇာတ္လမ္းကို ေျမေၾကာ ေလေၾကာရႈံ႔လိုက္ၾကစို႔ရဲ့…။ ဒုတိယကမၻာ စစ္ျဖစ္ကေရာဆိုပါေတာ့။ က်ဳပ္တုိ႔ကို ကြ်န္ျပဳထားတဲ့ အဂၤလိပ္ဘုရင္ခံ အစိုးရက အေနာက္ဖက္အိႏိၵယဆုတ္ေျပးၿပီေလ။ “အာရွ သာတူညီမွ်ေရး” နိပြန္-ဘိရုမာဘန္ဇိုင္း’ ဆိုတဲ့ေႂကြးေၾကာ္သံလွလွေလးေတြနဲ႔ ဂ်ပန္ ေတြတက္လာၿပီေလ၊ ဘာပဲေျပာေျပာ၊ ‘မင္းေျပာင္းမင္းလြဲ’ ကာလ ‘စစ္ဦးဘီလူး’ နဲ႔လဲ ရင္မဆိုင္ရဲေတာ့ က်ဳပ္တို႔လဲၿမိဳ႕လယ္ေကာင္မွာ ဘယ္အတင့္ရဲေနလို႔ ရေတာ့မလဲ။ ၿပီး ‘မဟာမိတ္’ ဆိုတဲ့ေလယာဥ္ပ်ံႀကီးေတြကလဲ က်ဳပ္တို႔ေခါင္းေပၚမွာ ေန႔စဥ္ရက္ျခားဆိုသလို ငရဲမီးဗုန္းေတြလာႀကဲခ် စက္ေသနတ္ေတြနဲ႔ပစ္ လူေတြကိုသတ္ျဖတ္ႏွိပ္ စက္ေနတာကို..။ အေရွ႕ေတာေျပာင္းေျပးၾကရတာေပါ့။ သိတယ္ေနာ္…။ စစ္ကာလကစစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေလ၊ အစိုးရအုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၱရားေတြအကုန္ရပ္။ ရံုးေတြေက်ာင္းေတြ စက္ရံုအလုပ္ရံုေတြ ေငြတိုက္ဘဏ္ေတြ စီးပြါးေရးလုပ္ငန္းႀကီးေတြနဲ႔ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရးေတြလဲ အကုန္ပိတ္၊ သည္ေတာ့ အစိုးရ၀န္ထမ္းေတြ ေက်ာင္းဆရာဆရာမေတြလဲ အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္ေပါ့၊ လစာ၀င္ေငြလဲျခဴးတျပားမွ မရၾကေတာ့ဘူးေပါ့။ ဩ… ေျပာဖို႔တခုက်န္သြားတယ္။ ခုန ကဇာတ္လမ္း အက်ဥ္းရံုးလိုက္တဲ့အထဲမွာ ပါသြားလို႔၊ ဒုတိယကမၻာစစ္မျဖစ္ခင္တႏွစ္မွာ က်ဳပ္တို႔အဖိုးဆံုးသြားတယ္။ ကုသိုလ္ ကံေကာင္းတယ္လို႔ပဲ ေအာက္ေမ့ရေတာ့မွာေပါ့။ စစ္ရဲ့အနိဌာရံုေတြနဲ႔ မႀကံဳရမေတြ႕ရေတာ့ဘူးေပါ့။ ေနာ့မို႔ဆိုဒုကၡ။ အဖိုးကအဖြါး ထက္အသက္အမ်ားႀကီးႀကီးတာ။ ေကာင္းေကာင္းလဲ က်န္းမာလွတာမဟုတ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ အဖိုးကေတာသားလဲမဟုတ္ဘူး၊ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ အရွင္သခင္ဘုရင့္အမႈ ေတာ္ထမ္းလာတဲ့မ်ိဳးရိုး။
အဂၤလိပ္လက္ေအာက္မွာ မလုပ္မေနရအလုပ္၀င္လုပ္ရေတာ့လဲ ‘၈’ မွတ္ဂတ္တဲမွာ ပထမ ‘ဆပ္’ ကေလး။ ေနာင္အင္စပက္ေတာ္ ခုေခတ္အ ေခၚေတာ့ရဲမႉးေနမွာေပါ့။ ဘုရားစင္ဘက္ ေခါင္းရင္းနံရံမွာခ်ိတ္ထားတဲ့ အဖိုးရဲ့ဓာတ္ပံုကရယ္ရတယ္။ ကာကီေရာင္ရွပ္လက္တို ကာကီေရာင္ေဘာင္းဘီတိုသားေရခါးပတ္နဲ႔။ ေျခေထာက္မွာကလဲ အညိဳေရာင္သကၠလပ္ပတ္ႀကီးနဲ႔ အက်အနပါ။ ဖိနပ္ကလဲ အခု ေခတ္စစ္သားေတြ စီးရတာမ်ိဳးလို အစိုးရေျခနင္းပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေဘာင္းဘီတိုက ထိုးကြင္းေတြကို လံုေအာင္မဖံုးႏိုင္ထားႏိုင္တဲ့အျပင္ ေခါင္းေပၚမွာကလဲ ဦးထုပ္မေဆာင္းထားဘူး။ ‘ေရာင္’ နဲ႔ဆိုေတာ့ ကိုယ္တိုင္ေပါင္းရတဲ့ ပန္းေရာင္ပိုးပု၀ါေခါင္းေပါင္းနဲ႔။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္တို႔အဖိုးကို ေပါ့ေသးေသးမထင္နဲ႔။ အစိုးရကခ်ီးျမွင့္ထားတဲ့ နာမည္ေကာင္းလက္မွတ္နဲ႔ လက္ကိုင္ဒင္မွာ နာမည္ေရးထိုးထားတဲ့ ၄၅ ဗို႔ ေျခာက္လံုးျပဴး တလက္လဲရွိတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဘယ္အ လိုေတာ္ရိက လက္ေထာက္ခ်လိုက္လို႔လဲမသိဘူး။ ဂ်ပန္ေခတ္ေရာက္လာလို႔မၾကာ ခင္မွာပဲ ဗမာလူမ်ိဳးစကားျပန္နဲ႔ပါလာတဲ့ ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္တေကာင္က လက္နက္အပ္ပါဆုိလို႔… ေျမႀကီီးထဲ ျမဳပ္၀ွက္ထားတာကိုေဖၚအပ္လိုက္ရတာပဲ။ အဖြါးကေတာ့ ေယာက္်ားနာမည္ပါတဲ့ တခုတည္းေသာအေမြပစၥည္းအေနနဲ႔ တတ္ႏိုင္ရင္ ေသတပန္ သက္တဆံုးသိမ္းထားခ်င္မွာေပါ့၊ မ်က္ရည္က်ေသးတယ္။ အဲသည္တုန္းကအဖိုးလည္းမရွိေတာ့ပါဘူး။ အခုလည္းအဖိုးမရွိေတာ့၊ ေသနတ္လည္း မရွိေတာ့ေပမယ့္ အဖြါးနဲ႔က်ဳပ္တို႔မိသားစုအားလံုး မ်က္ႏွာမငယ္ရပါဘူး။ အေရွ႕ေတာဆိုတာက အဖြါးရဲ့ဇာတိ ခ်က္ျမွဳပ္ေလ…။ ေဆြေတြမ်ိဳးေတြဆိုတာက လက္ညိဳးထိုးမလြဲပဲဥစၥာ။ အခုလိုစစ္ ေဘးဒုကၡေရာက္ရလို႔ မင္းေျပာင္းမင္းလြဲ ျဖစ္လို႔သာၿမိဳ႕ေပၚက အထည္ႀကီးကိုဖ်က္ျပီး ေခတၱယာယီဇာတိရပ္ရြာမွာ ျပန္လာခိုလံႈ တာကို… ဘယ္အေဆြအမ်ိဳးကမသိုင္း၀ိုင္း မပံ့ပိုး မကူညီ မျဖည့္စြမ္းပဲေနပါ့မလဲ။ ၿပီးေတာ့လဲ ျပန္ေျပာင္းေအာက္ေမ့ဘြယ္… အဲသည္ေခတ္တုန္းက လယ္ပိုင္ရွင္ဆိုတာ သူရင္းငွား သားခ်င္းလယ္သမားေတြရဲ့ အျမင္မွာက ေက်းဇူးရွင္ရယ္လို႔ သတ္မွတ္ယူဆ ထားတတ္ၾကတာမဟုတ္လား။ ဆိုေတာ့ကာ အဖြားဇာတိပုသိမ္ႀကီးအပါ အ၀င္ဇီးခ်ိဳကုန္း၊ သစ္ခ်ိဳကုန္း၊ ေညာင္ပင္သာ၊ ေခ်ာင္းပန္း၊ ႏွမ္းႀကဲ အစရွိတဲ့ရြာအားလံုးက သူတို႔ရြာမွာလာေနၾကဖို႔ အလုအ ယက္ေနရာေတြေပး ဖိတ္ေခၚႀကိဳဆိုၾကတာေပါ့၊ ရြာစံုကလွည္း ၁၆ စီးနဲ႔ ညေမွာင္ခိုက္မွာ ၿမိဳ႕ကအိမ္ရွိပစၥည္းေတြ တိုက္လာၾကေတာ့ တခ်ိဳ႕က သူတို႔ရြာမွာလာေနေစခ်င္တဲ့ဆႏၵနဲ႔ မေျပာမဆို ကိုယ့္ရြာကိုယ္ေမာင္းသြား လိုက္ၾကတာ လူေတြလဲကဲြ၊ ပစၥည္းေတြလဲျပန္႔ကုန္။ ေနာက္တေန႔ မိုးလင္းမွမနည္း လိုက္ျပန္စုယူရတယ္။ အဖြားကေတာ့သူ႕ဇာတိရြာ ပုသိမ္ၾကီးက အိမ္ေျခလဲမ်ား စစ္ေျပး သူစိမ္းေတြကလဲမ်ားလို႔ ၾကပ္ေနၿပီး၊ ၿမိဳ႕နဲ႔လဲေမာ္ေတာ္ကားလမ္း ေပါက္ေနတဲ့အတြက္ ေၾကာက္သတဲ့။ ဒါေပမယ့္ပုသိမ္ ႀကီးနဲ႔ လဲတတိုင္ေလာက္ပဲေ၀း၊ နည္းနည္းအတြင္းဘက္က်ၿပီး၊ ရြာနံေဘးမွာလဲဆယ့္ ႏွစ္ရာသီေရမျပတ္တဲ့ ဆည္ေျမာင္းေခ်ာင္းကေလးရွိတဲ့ ဇီးခ်ိဳကုန္းရြာကို ေရြးလိုက္တယ္။ ဘာမွမဟုတ္ဘူး။ မသိရင္ခက္မယ္။ ဇီးခ်ိဳကုန္းရြာသူၾကီး ဦးေမာင္ခ်ိဳဆိုတာကသူ႔ႏိုင္ဖက္။ သူ႔ကိုသာဆိုရင္ျပားျပားေမွာက္ေၾကာက္ရတဲ့ ငယ္ေၾကာက္။ ၿပီးဇီးခ်ိဳကုန္းမွာ အခ်မ္းသာဆံုးလယ္ပိုင္ရွင္ ႀကီးေတြျဖစ္ေနၾကတဲ့ အဖြါးေဒၚမမတို႔ ဘ ႀကီးဦးစံပင္တို႔ ဆိုတာကလဲ အဖြါးရဲ့ ငယ္ ေပါင္း၊ ၾကာနီကန္ဆရာေတာ့္ေက်ာင္းမွာ စာအံဖက္ေတြလို႔ေျပာတယ္။ ၿပီးေရကန္အသင့္ ၾကာအသင့္ျဖစ္ခ်င္ေတာ့၊ အဲသည္ႏွစ္ ေယာက္ေနၾကတာကလဲ ရြာ့ေတာင္ဖ်ားမွာ ၿခံစည္းရိုးခ်င္းကပ္ရက္ ဘာခဲယဥ္းေတာ့သလဲ။ ႏွစ္ၿခံခြၿပီး ေျမလြတ္ႏွစ္ဧကေလာက္ ရေအာင္ စည္းရိုးဖ်က္ ခုတ္ထြင္ရွင္းလင္းလိုက္ၾကတယ္။ ၿပီး ေလာင္းရိပ္လြတ္တဲ့ ကြက္လပ္အလယ္မွာ ေျခာက္ပင္သံုးခန္း သက္ငယ္မိုး၀ါးထရံကာ ၀ါးပိုးၾကမ္းခင္းတဲ့ တန္းလ်ားရွည္ႀကီးထိုးတာပဲ။ ဗမာ့ေတာရြာဓေလ့ သတင္းေမးလာသမွ် လက္ေပါင္းစံုအင္အားနဲ႔ ၀ိုင္း၀န္းေဆာက္လုပ္လိုက္ၾကတာေန႔ခ်င္းၿပီး အိမ္ယာေပါ့။ ခုိင္မွခိုင္ခန္႔ မွခန္႔။ အဲ… စစ္အတြင္းမွာ အလိုအပ္ဆံုးျဖစ္တဲ့ ဗုံးခိုက်င္းကိုေတာ့ ၿမိဳ႕နဲ႔လဲေ၀းၿပီး ေလ ယာဥ္ပ်ံမဲမဲႀကီးေတြလဲ ေခါင္းေပၚအ၀ဲက်ဲ လာၿပီဆိုၿပီး၊ ေန႔ေရႊ႕ညေရႊ႔နဲ႔ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မတူးခိုင္းဘူး။ တူးျပန္ေတာ့လဲ တဲႀကီးရဲ့မ်က္ႏွာစာ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ေန႔ခင္းဘက္ခ်က္ ျပဳတ္စားေသာက္ၾကရာ ခန္းမေဆာင္လို႔ဆိုရမယ့္ မန္က်ည္းပင္အုပ္အရိပ္ေအာက္မွာ တေထာင္သာသာေလာက္ပဲ နက္တဲ့က်င္းတိမ္ ကေလးပဲကေရာ္ကမယ္တူးတယ္။ က်င္းကလူ ဆင္းထိုင္ရင္ေခါင္းေျမျပင္ေပၚမွာေလ။ ခက္တာက သည့္ထက္နက္ေအာင္ တထြာတမိုက္ထပ္တူးလိုက္မယ္ဆိုရင္ကိုပဲ ေရထြက္လာေတာ့တယ္တဲ့။ သည္ေတာ့ ေအာက္မႏိႈက္နဲ႔။ က်င္းပတ္ပတ္လည္မွာ ေတာင္ဆုပ္ေလာက္ တိုင္ေတြအျပည့္စိုက္။ ၿပီး အျပင္ဘက္ကေန ထန္းလံုးေတြဆင့္ကာ။ အမိုးလဲထန္းလံုးထက္ျခမ္းခဲြေတြနဲ႔အျခင္ပစ္။ ၿပီးအေပၚကမွ လွည္းၾကမ္းခင္းေတြနဲ႔တထပ္၊ ၀ါးေၾကာဖ်ာၾကမ္းေတြနဲ႔တထပ္၊ ႏွစ္ထပ္ထပ္ခင္းသည့္ အေပၚကမွ ေျမေတြဖို႔။ က်င္းပတ္ပတ္လည္ လဲေျမဆိုင္ခဲေတြနဲ႔ရံ၊ တေန႔တခါ ေျမသိပ္ေအာင္ေရ ဖ်န္းေပး။ အဲဒါပဲ။ ခုေနက်င္းထဲ၀င္ထိုင္ရင္ ေခါင္းေတာ့ေကာင္းေကာင္း လြတ္ပါတယ္။ သာမန္ၾကည့္လိုက္လို႔ကေတာ့ ထန္းပင္ျမစ္စိုက္ေရာင္းဖို႔ ေျမဖို႔ထားတာေအာက္ေမ့ရမယ္။သိတယ္ေနာ္…။ ထန္းပင္ျမစ္ဆိုတာ ေႂကြက်တဲ့ ထန္းသီးမွည့္ေတြထဲက ထန္းသီးေစ့ေတြကို ဖို႔ေျမပြေပၚမွာေမွာက္စိုက္တာေပါ့။ ေျမထပ္ဖံုးစရာမလိုဘူး။ ဒါေပမယ့္စိုက္ခါစမွာေတာ့ မိုးတၿပိဳက္ႏွစ္ၿပိဳက္ ႀကိဳက္တတ္တယ္။ ၿပီးတမိုးတြင္းလံုး ပစ္ထားလိုက္ရံုပဲ။ အဲ… ေဆာင္းတြင္းေရာက္ ၿပီဆိုေတာ့မွ ဖို႔ေျမေတာင္ပို႔ကို ေဘးကေနတေျဖးေျဖးခ်င္းဖဲ့ၿပီး လိုသေလာက္ၿဖိဳယူရံုပဲ။ မွတ္မိၾကပါတယ္ေနာ္။ ေဆာင္းခ်မ္းခိုက္မွာ မီးဖိုေဘးက မီးလံႈၾကရင္း ဖုတ္စားၾကတာေလ။ ဆီကေလးဆားကေလးနဲ႔ တို႔စားရင္ အရသာရွိမွရွိ။ အဲ… ႀကံဳႀကိဳက္ခ်င္ေတာ့ က်ဳပ္တို႔ဖို႔ေျမေတာင္ပို႔ ဗံုးခိုက်င္းလဲတူး ၿပီးပါေလေရာ။ မိုးကလဲအံု႔မိႈင္းထစ္ခ်ဳန္း ရြာခ်ပါေလေရာ။ ရယ္ရတယ္။ က်ဳပ္တို႔ ဗုံးခိုက်င္းလဲ အသူရာသၾကားမင္းရဲ့ စစ္တလင္းမွာ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း ငါးေမြးကန္ျဖစ္ သြားပါေလေရာ။ က်င္းရဲ့ေအာက္ေျခေျမက သဲေက်ာက္စရစ္ဆိုေတာ့ အေပၚကဖံုးထားတဲ့ ထန္းလံုးေတြရဲ့ဖိအားေၾကာင့္ က်င္းနံရံေတြပါအိက်ၿပီးၿပိဳေတာ့တာေပါ့။ လံုး၀သံုးမရေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ေတာ္ေသးရဲ့။ သိတယ္ေနာ္…။ မႏၱေလးဆိုတာ မိုးေခါင္ေရရွားရပ္ကိုး။ ပူတယ္ေလ၊ ဆယ္ေနကဲက်ဲက်ဲေတာက္ပူေတာ့တာေပါ့။ တပတ္ဆယ္ရက္နဲ႔ေျခာက္သြားေတာ့ ျပန္ျပင္တူးၿပီး ပိုခိုင္ခိုင္ေတာင့္ေတာင့္ေဆာက္ၾကတာေပါ့။ ျမတ္စြာဘုရား တန္ခိုးေတာ္နဲ႔ သမၼာေဒ၀နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္ေတြက သတိေပးတာလို႔ပဲ ေအာက္ေမ့ၾကပါတယ္။ အဲသည္လို ပိုအခိုင္အခန္႔လုပ္လိုက္လို႔သာေပါ့။ မဟုတ္ရင္ေသကုန္ၿပီ။ ဘယ့္ႏွယ္ မႏၱေလးကို ျပန္သိမ္းေတာ့ၿမိဳ႕ကို ေျမာက္ဘက္ကေန ဂဏန္းလက္မပံုစံနဲ႔ ပတ္ညွပ္ၿပီး၀င္တာထင္ပါရဲ့။ အဂၤလိပ္ေတြလား အေမရိကန္ေတြလားမသိ။ က်ဳပ္တို႔ အေရွ႕ေတာတေလွ်ာက္လံုးကိုလဲ အ ေျမာက္ႀကီးေတြနဲ႔ သခင္မေတာင္ဘက္က ေလးငါးနာရီေလာက္ လွမ္းထုလိုက္တာရ စရာကိုမရွိဘူး။ က်ဳပ္တို႔ရြာေတြ၀န္းက်င္မွာ ဂ်ပန္ျဖင့္တေကာင္မွမရွိပဲနဲ႔၊ လက္နက္ႀကီး အင္အားမတန္တဆသံုးၿပီးၿဖိဳ႕ခြင္း ေမာင္းထုတ္လိုက္တာ ေျပာပါတယ္။ ရြာစဥ္ တေလွ်ာက္မွာ ေျမာက္ပိုင္းက်တဲ့ဆင္ရြာႀကီးတို႔ ေညာင္ပင္သာတို႔ က်ဳပ္တို႔ဇီးခ်ိဳကုန္းတို႔ဆိုတာ ဆိဆိညက္ညက္ေက်ေပါ့။ က်ဳပ္တို႔တဲအိမ္ႀကီးလဲ အေျမွာက္က်ည္ဆံဗုံးေတြ မွန္ထားလိုက္တာပြစိတက္။ အိမ္တိုင္တတိုင္မွာလဲ ထင္းခဲြဓါးမေလာက္ရွိတဲ့ ဗုံးဆံ ႀကီးတဆံက စိုက္ရက္။ ဗုံးခိုက်င္းေပၚမွာကလဲ ျပတ္သတ္က်လာတဲ့ သစ္ကိုင္းေတြသစ္ခက္ေတြဆိုတာ ထင္းလွည္းတိုက္လာရပ္ထားသလိုပဲ။ အဲ… က်ဳပ္တို႔လူေတြအားလံုးလဲ တညေန နဲ႔တညဦးလံုး ဘယ္ေခါင္းေဖၚရဲၾကပါ့မလဲ။ သမၺဳေဒၶေတြ အၿမီးအေမာက္မတည့္ တ ေယာက္တေပါက္ရြတ္ၾကၿပီး တုတ္တုတ္မွ မလႈပ္ရဲၾကဘူးေပါ့။ နားေတြလဲအူ၊ ေဇာေခြ်း ေတြလဲျပန္၊ လက္ဖ်ားေျခဖ်ားေအးၾကလို႔ေပါ့။ ေခါင္းထဲကိုယ္ထဲမလဲ ဖုတ္သဲေတြအလိမ္းလိမ္းနဲ႔ေပါ့။ ေရငတ္ေပမယ့္ ေရကိုဘယ္သူကထြက္ယူရဲပါ့မလဲ။ အဲညမိုးခ်ဳပ္ေတာ့မွ အေျမာက္သံေတြစဲသြားၿပီး စက္ေသနတ္သံေတြ ေသနတ္သံေတြ ၾကားရတယ္။ ဘယ္သူေတြက ဘယ္သူေတြကိုပစ္ေနမွန္းလဲမသိ။ ဘယ္လႈပ္ရဲပါ့မလဲ။ ဒါေပမယ့္ က်င္း၀မွာ လူမဲမဲၾကီးႏွစ္ေကာင္လာရပ္ၿပီး ေသနတ္နဲ႔ခ်ိန္ အကုန္အျပင္ထြက္ခိုင္း တယ္။ က်ဳပ္တို႔တေတြဆိုတာေမးခိုက္ခိုက္ရိုက္ရက္၊ လက္အုပ္ကေလးေတြခ်ီ ေမ်ာက္ေတြလို ထြက္ၾကရတာေပါ့။ က်ဳပ္တို႔မိသားစုက အဂၤလိပ္လိုေျပာႏိုင္ေတာ့ သူတို႔အေတာ္ သေဘာက်သြားတယ္။ ဘာမွမဟုတ္ဘူး။ ဂ်ပန္သတင္းေမးတာေပါ့။ သည္ရြာတ၀ိုက္မွာ ဂ်ပန္တေယာက္မွမရွိပါဘူးေျပာေတာ့မွ ျပန္ထြက္သြားၾကတယ္။ အဲသည္ေတာ့မွပဲ က်ဳပ္တို႔အားလံုးလဲ သက္ျပင္းခ် ႏိုင္ၾကေတာ့တယ္။ အဲသည္ေတာ့မွ ေရငတ္မွန္း ဆာမွန္းသိၾကေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ထမင္းမရွိ၊ ဟင္းလဲမရွိေတာ့ဘူး။ ထမင္း အိုးႀကီးကလည္း စေလာင္းဖံုးလြင့္သြားၿပီး ဖံုေတြ အမိႈက္ေတြ နန္းခ်င္းဖံုးလို႔။ မန္က်ည္းပင္မွာ ကပ္စင္ရိုက္ျပီး တင္ထားတဲ့ ေသာက္ေရအိုးႏွစ္လံုးကလဲ က်ကဲြလို႔။ သံပန္းကန္ျပားအဖံုးနဲ႔ အုန္းသီးဆံေရမႈတ္ ေတြကိုေတာ့လိုက္ရွာေကာက္ယူရတယ္။ ေတာ္ေသးရဲ့။ ေသာက္ေရထည့္ေလွာင္ထားတဲ့ စဥ့္အိုးကေျမႀကီးထဲ အထိုင္ျမဳပ္ထား တဲ့အတြက္မကဲြလို႔။ အင္ဒံုအဖံုးကိုလွပ္ၿပီး၊ ေရမႈတ္နဲ႔ခပ္ေသာက္လို႔ ရၾကတယ္၊ ထမင္းကေတာ့ မစားၾကရပါဘူး။ ထပ္ခ်က္ရေအာင္ ညႀကီးမင္းႀကီး မီးလဲမေမႊးရဲပါဘူး။ အမယ္… ၾကက္ေတြကေတာ့ မေသဘူးဟဲ့။ ဘယ္သြားပုန္းေနခဲ့ၾကတယ္မသိဘူး။ လူသံ ေတြၾကားေတာ့ သူတို႔အသံေတြလဲျပန္ၾကားလာရတယ္။ လူေတြလဲခုမွဖံုေတြသဲေတြေခြ်း ေစးေတြနဲ႔ညစ္ပတ္ေပေရေနမွန္းသိၿပီး၊ ေရခ်ိဳးခ်င္စိတ္ေတြေပၚလာၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခ်ိဳးစရာေရ ဘယ္မွာရွိမွာလဲ။ ထံုးစံအတိုင္းခါတိုင္းလို ရြာ့ျပင္ထြက္ၿပီးေခ်ာင္းထဲ ခုန္ခ် ေရခ်ိဳးရေအာင္က ဘယ္ထြက္ရဲပါ့မလဲ၊ က်ဳပ္တို႔ကေလးေတြဆိုတာ နားအူလဲမေပ်ာက္၊ အေၾကာက္လဲ ေတာ္ေတာ္နဲ႔မေျပေတာ့၊ အေမေတြအနားကပ္လို႔။ ေအး ေလ…ဘာပဲေျပာေျပာ စစ္ေၾကာင္းက်လို႔ရြာေတြအိမ္ေတြ သာညက္ညက္ေၾကေပမယ့္ မီးလဲမေလာင္၊ လူလဲအထိအခိုက္အေသအေပ်ာက္လံုး၀မရွိပါဘူး။ တခုေတာ့ရွိတယ္။ ႏြားေတာ့ေလးေကာင္ေတာင္ အေျမာက္ဆံ မွန္ၿပီးေသတယ္။ ေနာက္တေန႔ တရြာလံုးအမဲသားေပၚေတာ့တာေပါ့။ ဆိုေတာ့ကာ… အခုမွဆရာၾကင့္တန္ဖိုး ကိုသိၾကရေတာ့တယ္။ ဆရာၾကင္ကေတာ့ မရွိေတာ့ပါဘူး။ သြားၿပီပဲ။ ဒါေပမယ့္ သည္အေရွ႕ေတာဘက္ေျပာင္း ေျပးခိုလံႈၾကမယ္ ဆိုတုန္းက၊ ေမေမႀကီးႀကီးကတဆင့္ ဆရာၾကင္ကတြက္ခ်က္ၿပီးသတိေပးတယ္။ ၿမိဳ႕ရဲ့ အေရွ႕ေျမာက္အရပ္ တနဂၤေႏြေတာင့္က နဂါးလွည့္ မသင့္ဘူးတဲ့။ မေျပာင္းေကာင္းဘူးတဲ့။ ဒုကၡေတြ႕ႏိုင္တယ္ ေျပာသားပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဆရာၾကင့္စကားကို ဘယ္သူကမွအယံုအၾကည္မရွိၾကဘူး။ ေတာကို သူမလိုက္လာခ်င္လို႔၊ ေမေမႀကီးႀကီးတို႔ သားအမိကိုပစ္သြားခ်င္လို႔၊ သူ႔ဇာတိ ေျမလတ္ျမိဳ႕ကေလးကိုသူျပန္ေျပး ခ်င္လို႔ သက္သက္မဲ့ ရမယ္ရွာကပ်က္ယပ်က္လုပ္တာလို႔ပဲ ထင္ခဲ့ၾကတယ္၊ အဖြါးကေတာ့လူ ႀကီးမိဘတေယာက္ေနနဲ႔ နားလည္ခြင့္လႊတ္လိုက္တယ္။ စစ္အတြင္း ဘယ္သူမွအလုပ္ မရွိၾက၊ ၀င္ေငြမရွိၾကဘူးမဟုတ္လား။ အဲေတာ့ အားနာတာလဲပါ၊ ရွက္တာလဲပါ ေကာင္းပါမယ္ေပါ့။ ၿပီးႀကီးေကာင့္ႀကီးမားနဲ႔ ေယာကၡမထမီနားလဲ ခိုမစားခ်င္ဘူးထင္ ပါရဲ့ေပါ့။ ၀င္မပါဘူး၊ လက္ပိုက္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ ေနာ့… သားမက္နဲ႔ေယာကၡမရဲ့ အသက္ခ်င္းကလဲ ဆယ္ႏွစ္သာသာေလာက္ပဲကြာတာကို။ က်ဳပ္တို႔ေမေမႀကီးႀကီးကလဲ တသက္လံုးမခဲြဖူးတဲ့ အေမကိုပစ္ၿပီး၊ လင့္မယားႀကီးရွိရာအရပ္ကို ဘယ္လိုက္ပါ့မလဲ။ ဆိုေတာ့ကာ… ကဲြၾကေလသတည္းေပါ့။ အိမ္မႀကီးရဲ့ဘယ္ေတာင္ပံက အိမ္ေထာင္ ေရးကံဇာတာညံ့တယ္လို႔ပဲ ေျပာရေတာ့မွာေပါ့။ ညာေတာင္ပံေတာင္ညာစံေဒ၀ီေတြရဲ့ သားမက္ေတြကေတာ့ မဆိုးပါဘူး။ အနည္းဆံုး ထင္းခဲြေရခတ္ ဟင္းရွာသီးႏွံစိုက္ေပါ့။ ရြာဦးေက်ာင္း အ၀ီစိတြင္းကေသာက္ေရ သံုးေရကိုေန႔စဥ္ ဆယ္ထမ္းဆယ္ေခါက္ေလာက္ ခပ္ရတယ္ဆိုတကလဲ လြယ္တာမွတ္လို႔။ အိမ္နဲ႔ေက်ာင္းနဲ႔က တျပခဲြေလာက္ေ၀းတာ တေယာက္တေခါက္အလွည့္နဲ႔ထမ္းၾကရတာ။ တြင္းကလဲ ဘယ္ေလာက္နက္သလဲဆိုရင္ ေရကိုငံု႔ၾကည့္လို႔မျမင္ရဘူး။ ၿပီးေတာ့ အမ်ိဳးသမီးေတြလဲခပ္ ခြင့္ငင္ခြင့္တြင္း ေဘာင္ရပ္ခြင့္မရွိဘူး။ က်ဳပ္တို႔ အေမေတြအုပ္စုကေတာ့၊ ခ်က္ျပဳတ္ ေလွ်ာ္ဖြပ္တာ၀န္ေတြအျပင္ တတ္တဲ့ပညာမေနသာဆိုသလို ပါလာသမွ် သိုးေမႊးထည္ေတြကို ျပန္ေျဖျပန္လံုးၿပီး ၀ါးသီတံဇာထိုးအပ္ေတြနဲ႔ အက်ႌေတြ ၿခံဳေစာင္ေတြ ဦးထုပ္ေတြျပန္ထိုးေရာင္းၾကေပါ့။ ဒါေပမယ့္စစ္အတြင္းမွာ ဘယ္ကသိုးေမႊးခ်ည္ခင္အသစ္ ၀ယ္လို႔ရမွာလဲ။ ကုန္ေတာ့အလုပ္ျပဳတ္ေပါ့။ ျပႆနာကဆန္ဆီဆာစသည့္အေျခ ခံစားကုန္ကမပူရပါဘူး၊ ဦးေလးေက်ာက္ (ပဲြစား) ကၾကက္ေတြေမြးထားလို႔ ၾကက္ဥ လဲအလွ်ံပယ္စားရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္စစ္ဒဏ္အေျမာက္က်ည္ဒဏ္က တခ်ီတည္းနဲ႔ ေသလုေမ်ာပါးခံလုိက္ၾကရေတာ့၊ ေနာက္တႀကိမ္ေၾကာ့လာရင္ ဘယ္ႏွယ္လုပ္ၾကပါ့မလဲေပါ့။ လူႀကီးေတြ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္တိုင္ ပင္ၾကတယ္။ ခုေနရတာက မနက္မိုးလင္းလို႔ အိပ္ရာကႏိုးတာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ကိုယ့္ ေခါင္းကိုယ္ဘီးစမ္းသလို ျပန္စမ္းၾကည့္ေနရတဲ့ဘ၀တဲ့။ ေခါင္းနဲ႔ကိုယ္တဆက္တည္း အိုးစား မကဲြေသးပါလား ဆိုတာေသခ်ာမွ အသက္တရက္ေတာ့ရွည္ျပန္ပဟဆိုၿပီး သက္ျပင္းခ်လို႔ ရသတဲ့။ ျပီးေတာ့လဲဦးေလးေက်ာက္ကအၾကံျပဳ တယ္။ မႏၱေလးတျမိဳ႕လံုးကလူေတြ အ ေနာက္ဖက္ကမ္းစစ္ကိုင္းေတာင္ရိုးေျပး၊ ဘုရားရိပ္ ေက်ာင္းရိပ္ ခိုလံႈၾကတာမ်ားတယ္၊ ခုဆိုရင္စစ္ကိုင္းေတာင္ရိုးကေခ်ာင္ေတြမွာ ၿမိဳ႕လိုစည္ကားေနၿပီဆိုပဲ။ ဘုန္းႀကီးတပါးဆီက သူသတင္းၾကားလာသတဲ့။ စစ္ကိုင္းေတာင္ရိုး ေအာက္ဖက္က ‘သရက္ပင္ဆိပ္’ တို႔ အထက္ဖက္က ‘၀ါးခ်က္’ တုိ႔ဆိုရင္ ေဈးဆိုင္တန္းေတြနဲ႔ျဖစ္ေနၿပီတဲ့။ ျပီး ေအာက္ေျပ ေအာက္ရြာက ရြက္လႊင့္ဆန္တက္လာၾကတဲ့ ပိန္းေကာမႀကီးေတြနဲ႔ ေအာက္ကုန္ငေျခာက္ ငျခမ္းေတြလဲ ေရာက္လာ၊ အႀကီးအက်ယ္ေဈးကြက္ႀကီး ျဖစ္ေနတယ္ဆိုပဲ။ သူ႔အေနနဲ႔ အမ်ားႀကီး အလုပ္လုပ္လို႔ ရႏိုင္တယ္ေျပာတယ္။ ဆိုေတာ့ကာ…သူကစစ္ကိုင္းေတာင္ရိုး ေျပာင္းၾကဖို႔စည္းရံုးမဲဆြယ္တယ္။ ရာနဲ႔ခ်ီရွိတဲ့ေခ်ာင္ေတြမွာ ေထာင္နဲ႔ခ်ီရွိတဲ့ေက်ာင္း ကန္ဇရပ္ေတြဓမၼာရံုေတြလည္း ေပါပါတယ္ေပါ့။ ပထမဆံုးသူကိုယ္တိုင္ကူး စံုစမ္း ေလ့လာစံုစမ္းလိုက္မယ္ေပါ့။
အဆင္ေျပရင္ေျပာင္းေနၾကဖို႔ တခါတည္းစီစဥ္ေဆာင္ရြက္ခဲ့မယ္ေပါ့။ သည္အခ်ိန္မွာ ဘိုေမေမ့ေယာက္်ား ေလးေလးဘိုကလဲ အညံ့မခံပဲအႀကံတခုထပ္တင္တယ္။ အခုအဂၤလိပ္လဲ ျပန္၀င္လာၿပီ၊ မၾကာခင္ တျပည္လံုးျပန္သိမ္းၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၱရားက ျပန္စရင္ ေက်ာင္းေတြလဲ မလြဲမေသြျပန္ဖြင့္မွာပဲေပါ့။ သည္ေတာ့ေခ်ာင္တေခ်ာင္ကဓမၼာ ရံုႀကီးတခုခုမွာ ဆရာေတာ္ေတြရဲ့ အကူအညီနဲ႔ က်ဳပ္တို႔မိသားစုအပါအ၀င္ ေက်ာင္းတေက်ာင္း ႀကိဳတင္ဖြင့္ႏွင့္ သင္ျပေနရင္မေကာင္းဘူးလားေပါ့။ ေတာင္ရိုးကဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြ သီလရွင္ဆရာေလးေတြ ကို ေက်ာင္းသံုးပရိေဘာဂေတြ အလႉခံမယ္ေပါ့။ ေနာင္အခါ အစိုးရ အသိအမွတ္ ျပဳေက်ာင္းလဲ ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္ေပါ့။ ေလးေလးဘိုေျပာသလို က်ဳပ္တို႔ကေလးေတြ စာနဲ႔ေ၀း ပညာေရး ေနာက္က်ခဲ့ရတာ ေလးႏွစ္ရွိၿပီေလ။ လူေကာင္ေတြသာ ႀကီးလာ၊ အတန္းေတြကငယ္၊ အတတ္ေတြက ေနာက္က်နဲ႔ အေတာ္ၾကိဳးစားလုပ္ယူ ၾကရမွာဆိုတာ မွန္တယ္။ တေယာက္က လက္ငင္းစား၀တ္ေနေရးေျပလည္ဖို႔ရည္ရြယ္တယ္။ တေယာက္က အနာဂတ္အတြက္ပါ ရည္ရြယ္တယ္။ အမွန္ကေတာ့ အဖြါးရဲ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္တခုပါပဲ။ အဖြါးကအား လံုးရဲ့အေမ၊ အိမ္ေထာင္ဦးစီးေခါင္းေဆာင္ပဲ။ ျပႆနာကသည္အေရွ႕ေတာမွာ ဆက္ပုန္းေရွာင္ေနလို႔က ဘာအာမခံခ်က္မွမရွိဘူး။ ဆိုေတာ့ကာ… သားမက္ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ အဆိုကို အဖြါးက ေခါင္းညိတ္လိုက္ပါတယ္။ သြားၾက… ျမန္ျမန္လဲျပန္လာၾက… မွာၿပီး လမ္းစရိတ္ေတြပါ ထုတ္ေပးလိုက္တယ္။ ဂ်ပန္ေငြစကၠဴ အစိမ္းေရာင္တေရာင္တည္း ‘ေထာင္မလဲသဲေကာ္ရ’ ေတြ ေပါ့။ ၿပီး သူပဥၨင္းခံေပးခဲ့တဲ့ ဘုန္းႀကီးဦးေကာသလႅရဲ့ ေဗါဓိေခ်ာင္မွာ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပေလွ်ာက္ထားၿပီး တည္းခိုအကူအညီေတာင္းဖို႔ပါ စာေရးေပးလိုက္တယ္။ ဘာအခက္ အခဲေတြစရာရွိသလဲ။ တပတ္မၾကာခင္ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ျပန္ေရာက္လာၾကတယ္။ မျမင္ရတာ ၾကာလို႔ မမွတ္မိခ်င္ခ်င္ျဖစ္ေနတဲ့ အဖြါးရဲ့ အႏွစ္သက္ဆံုး ငသိုင္းျခမ္းေျခာက္ႀကီးေတြလဲ ဂ်ံဳထည့္တဲ့ပိတ္ျဖဴ အိတ္နဲ႔တအိတ္ပါလာတယ္။ ၿပီးသ ရက္ပင္ဆိပ္နဲ႔ သိပ္မေ၀းတဲ့ ေခ်ာင္အတြင္းလမ္း ျမင္းလွည္းဂိတ္အထက္နားက ေမာကၡသီ၀ံေခ်ာင္ရြာေနမယ္ဆိုရင္ ေနဖို႔ သီလရွင္ဇရပ္ေအာက္ထပ္ႀကီး တထပ္လံုးလဲ ပါးစပ္စရံသပ္ခဲ့တယ္လို႔ဆိုတယ္။ ဆိုေတာ့ ကာ… ဇာတ္လမ္းကိုတႀကိမ္ ေျမေၾကာရံႈ႔လိုက္ၾကအံုးစို႔ရဲ့။
ဆိုင္းမဆင့္ ဗံုမဆင့္ဆိုသလို ေဆြကုန္မ်ိဳးကုန္ႏႈတ္ဆက္ မေနၾကေတာ့ပဲ အစုတ္ပလုပ္ စုေပါင္းထုတ္ ခပ္ကုပ္ကုပ္ ေျပာင္းလာခဲ့ၾကတယ္။ သိ တယ္ေနာ္။ လွည္း ၁၆စီး တိုက္ပစၥည္းနဲ႔ လူတက်ိပ္တေယာက္ဆိုတဲ့ ၀န္နည္းနည္းမွမ ဟုတ္ပဲ။ ၿပီးေတာ့ဧရာ၀တီျမစ္ကို ျဖတ္ကူး ရတာက ‘ငွက္’ ကေလးေတြနဲ႔ပဲကူးရတာေလ။ သည္အထဲ သံေယာဇဥ္ကမျဖတ္ ႏိုင္ေတာ့၊ လူေတြနဲ႔ယဥ္ပါးေနတဲ့လူေတြရဲ့ ထမင္း၀ိုင္းမွာ အတင္း၀င္ႏိႈက္စားတတ္တဲ့ ဦးေလးေက်ာက္ရဲ့ ေရႊဒဂၤါးဘိလပ္ၾကက္ႀကီးဆယ္ေကာင္ကလဲ ပါေသးတယ္။ ငွားလို႔ရသမွ် ငွက္ေတြနဲ႔ ပိုက္က်ံဳး ဆိပ္ျမစ္ညာကကူးတာ တေနကုန္နဲ႔မၿပီးဘူး။ ေတာ္သလင္း ဧရာ၀တီကလဲ က်ယ္မွက်ယ္ကို။ ဦး ပဥၨင္းေတြလဲမေနရ၊ ဆရာေလးေတြလဲ တေယာက္တလက္ေပါ့။ ေအး…ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေမကၡသီ၀ံမွာဆရာေလးေဒၚဓေမၼသီရဲ့ ေက်းဇူးနဲ႔အေျခက်ၾကေရာဆိုပါေတာ့။ အဲ အဆင္ေျပ ခ်င္ေတာ့ သရက္ပင္ဆိပ္က အတက္မွာပါပဲ။ က်ဳပ္တို႔ေမာကၡသီ၀ံေခ်ာင္ရဲ့ ေတာင္ဘက္မွာ သံဃာေတာ္ေတြသာ သီတင္းသံုးတဲ့ ေခမာသကေခ်ာင္ဆိုတဲ့ ဧရာမ ႏွစ္ထပ္ေခ်ာင္ၾကီး တေခ်ာင္ရွိတယ္။ ေတာင္ကမ္းပါးယံေစာင္းမွာေဆာက္ထား တာဆိုေတာ့ ေျမျပင္နဲ႔ အညီထပ္မွာ သံဃာေဆာင္ေတြနဲ႔ ဆြမ္းစားေဆာင္စသည္ေပါ့။ ေတာင္ေပၚထပ္မွာကေတာ့ သိမ္တို႔ ပိဋကတ္တိုက္တို႔ ကမၼဌာန္းေဆာင္တို႔ေပါ့။ အဲတရားနာပရိသတ္ႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ဆံ့ တဲ့၊ သို႔မဟုတ္သံဃာအပါးငါးရာေလာက္ စာေျဖႏိုင္တဲ့ မွန္စီေရႊခ်ဓမၼာရံုႀကီးလဲရွိတယ္။
မေလွ်ာက္ရပါဘူး။ ကေလးသူငယ္ေတြရဲ့ ပညာသင္ၾကားေရးအတြက္ ေနရာအခက္ အခဲေတြ႕ေနၾကတယ္ သတင္းၾကားေတာ့ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးဦးၪာေဏာဘာ သာဘိ၀ံသက က်ဳပ္တို႔ ေလးေလးဘိုနဲ႔ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးေဟာင္း ဦးမင္းဟန္ကိုတေန႔ေခၚေတြ႕ၿပီး ဓမၼာရံုႀကီးမွာ ယာယီေက်ာင္းဖြင့္ခြင့္ျပဳလိုက္ပါတယ္။ ဆိုေတာ့ကာ… သီတင္းကြ်တ္လထံုးစံ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြလြန္ေတာ့ က်ဳပ္တို႔တေတြေက်ာင္းသားျဖစ္ၾကေပါ့။ ေက်ာင္းႀကီးက ခန္႔မွန္းေျပာရရင္ ၾကက္ေတာင္ရိုက္ကြင္း ေျခာက္ကြင္းသာေလာက္ကို က်ယ္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္အခန္းဖဲြ႕ကာထားတာမရွိ၊ ခန္းမက်ယ္ႀကီးေပါ့။ ပရိေဘာဂလဲမရွိေသးေတာ့ မွန္ၾကည့္ လို႔ရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေျပာင္လက္ေနတဲ့ ကြ်န္းလွ်ာထိုးၾကမ္းျပင္ႀကီး ေပၚမွာပဲထိုင္ၾကရ တာေပါ့။ ေနာက္တေျဖး ေျဖးနဲ႔ေတာ့ အတန္းတိုင္းအတြက္ သစ္သား ေက်ာက္သင္ပုန္း ႀကီးေတြ ရလာပါတယ္။ စစ္ၾကည့္ေတာ့ အရည္အခ်င္းအလိုက္လဲ အတန္းငါးတန္းခဲြ သင္ျပ ပါတယ္။ လံုး၀ ေက်ာင္းမေနဖူးေသးတဲ့ကေလးေတြက တတန္းသပ္သပ္ေပါ့။ က်ဳပ္မွတ္မိသ ေလာက္ေတာ့ ၁+၂+၃ က တတန္း၊ ၄+၅+၆ က တတန္း၊ ၇နဲ႔ ၈က တတန္းနဲ႔ ၉+၁၀ က တတန္းေအာက္ေမ့တာပဲ။ အဲ ေနာက္ႏွစ္လသံုးလၾကာလာေတာ့ထင္ပါရဲ့။ အစတုန္းကလို ၾကမ္းေပၚမွာစာအုပ္ခ်ၿပီး ကုန္းေရးစရာမလိုေတာ့ပါဘူး၊ တင္ေရးစရာခံုတန္းရွည္ကေလးေတြ လုပ္လွဴၾကတဲ့ အလွဴရွင္ေတြေပၚလာပါတယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့စစ္မျဖစ္ခင္ကလည္းငါးတန္း၊ ခုျပန္တတ္ေတာ့လဲငါး တန္းမွာပဲေနရပါတယ္။ က်ဳပ္အေမက ‘ေက်ာင္းဆရာမရဲ့သား စာ မလိုက္ႏိုင္ရင္ သိကၡာက်မယ္’ ဆိုၿပီး အတန္းတက္ မထားပါဘူး။ က်ဳပ္မွတ္မိေသးတယ္။ က်ဳပ္နဲ႔အတန္းေဖၚသိန္းေအာင္ဆိုတဲ့ေကာင္က တေန႔အဂၤလိပ္စာ ဆရာမကို ထေမးတယ္။ ာ.သ.အ.့.န.မ မိုးသားဆိုတာ ဘာလဲဆရာမတဲ့။ တတန္းလံုးေရာ တေက်ာင္းလံုးေရာ ပဲြက်သြားပါတယ္။ အဲသည္ေကာင္ေနာင္အခါႀကီးလာေတာ့ ဟံသာ၀တီခရိုင္ စက္ရွင္တရားသူ ႀကီး ျဖစ္သြားတယ္။ အဲသည္တုန္းက အတန္းေဖၚပဲ။ ၾကည္ညြန္႔ဆိုတဲ့ေကာင္ ေနာင္အခါ စစ္ဗိုလ္ႀကီးျဖစ္ၿပီး သာသနာေရး၀န္ႀကီးဌာန၀န္ႀကီးျဖစ္တယ္။ အဲ သည္တုန္းက အတန္းေဖၚပဲအၿမဲတန္းၿပံဳး ခ်ိဳေနတတ္တဲ့ ေမာင္စိုးဆိုတဲ့ေကာင္ ေနာင္အခါကြန္ျမဴနစ္ျဖစ္၊ ေတာခိုၿပီးေတာထဲမွာပဲ တိုက္ပဲြက်သလား၊ ငွက္ဖ်ားမိေသသလား မသိ၊ သတင္းအစအန ေပ်ာက္သြားတယ္။ က်ဳပ္မွတ္မိသမွ် ေက်ာင္းေနဘက္ေတြကို ေျပာျပတာပါ။ က်န္တာေတြ ေတာ့ ေနာင္တႏွစ္မွာစစ္ကိုင္းၿမိဳ႕ထဲကို ေက်ာင္းေျပာင္း၊ က်ဳပ္တို႔လဲ မႏၱေလးျပန္ေျပာင္းနဲ႔ လူခ်င္းလဲကဲြကုန္ၾကရလို႔ ေမ့ကုန္ပါၿပီ။ ဆိုေတာ့ကာ ေျပာစရာကက်ဳပ္တို႔ ေမေမႀကီးႀကီး အေၾကာင္းပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။ ေနာ့… က်ဳပ္တို႔မိသားစုႀကီးထဲမွာ ထူးျခား ေျပာင္းလဲေန တာက သူတေယာက္ပဲရွိတာကို။ စစ္မျဖစ္ခင္တုန္းက လင္နဲ႔သားနဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပည့္။ လူလဲအေကာင္းျပကေတ့။ ေဟာစစ္မီးလဲၿငိမ္းေရာ။ ေနရပ္ေဟာင္းကို ျပန္ေျပာင္းၾကမယ္ ဆိုေတာ့ အနားမွာေယာက္်ားလဲမရွိေတာ့ဘူး။ သူ႔ဆရာၾကင္လဲစူဠလိပ္၊ တခါတည္းျပန္ေပၚ မလာေတာ့ဘူး။ ေမေမႀကီးႀကီးလဲ မ်က္စိလံုး၀မျမင္ေတာ့ဘူး။ ဘယ္လိုျဖစ္သြားရတာလဲ ဆိုေတာ့စစ္ ကိုင္းေတာင္ရိုးက ငလ်င္ေၾကာေက်ာက္ ေတာင္မဟုတ္လား။ ေအာက္က ပူတာေပါ့။ သည္အထဲမ်ားေသာအားျဖင့္ ဖိနပ္ကလဲမ စီးျဖစ္ေတာ့ ေက်ာက္ပူမိ ေက်ာက္ခိုး ရိုက္တာေနမွာေပါ့။ လူတိုင္းလဲသူ႔လိုစီးလိုက္ ခြ်တ္လိုက္ေနၾကရတာပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္ သူ႔က်မွေရြးျဖစ္ရသလဲဆိုေတာ့ ၀ဋ္နာကံနာလို႔ပဲ လူမတန္ေျပာရမလားမသိပါဘူး။ သ႔ူက်မွ ေျခဖ၀ါးေတြေျခဖေနာင့္ေတြက ပပ္ၾကားေတြအက္ၿပီး ကဲြကုန္သတဲ့ေလ။ အဲဒါကို အေရွ႕ေတာကလယ္သူမ ေကာက္စိုက္သမေတြ ေျခေထာက္၀ဲစားေတာ့ ကုေလ့ရွိၾကတဲ့ ဇာတ္ၾကမ္းတိုက္ေဆးၿမီးတိုနဲ႔ကုသတဲ့။ ေက်ာက္ျပင္ဖင္မွာ ေရနံေခ်းနဲ႔ဆားကို က်ိတ္ေသြးၿပီး ေျခဖ၀ါးပပ္ၾကားအက္ေတြ ထဲထည့္သတဲ့။ ထြန္႔ထြန္႔လူးေပါ့။ ခံရတဲ့ ေ၀ဒနာက မ်က္ရည္ေပါက္ႀကီးငယ္ေတြက်၊ မသက္သာလွဘူး။ ဒါေပမယ့္ေပ်ာက္သလားဆိုေတာ့၊ ဟုတ္ႏိုးႏိုးငုပ္လွ်ိဳးသြားတာေနမွာေပါ့။ လမ္းေတာ့ျပန္ေလွ်ာက္လာႏိုင္ပါရဲ့။ ဒါေပမယ့္ အထက္တက္ မ်က္စိလာခိုက္ၿပီး၊မႈန္ရာက ၀ါး… ၀ါးရာကေနတ ေျဖးေျဖးနဲ႔ လံုး၀ကြယ္သြားရေတာ့တာပါပဲ။ အင္း… ကံကြက္က်ားၿပီး သူ႔မွေရြးျဖစ္ရေလေတာ့၊ ေဒြးေရာ ဥပါဒ္ေရာဆိုသလို က်ဳပ္တို႔ေမေမႀကီးႀကီးလဲ စိတ္ပါခပ္ေနာက္ေနာက္ ျဖစ္သြားေတာ့တာပါပဲ။ အရင္ကဓမၼစၾကာေတြ ပ႒ာန္းေတြသာ အစဥ္ရြတ္ဆို ေလ့ရွိတဲ့ကလ်ာဏယု၀ပါးစပ္… ခုေတာ့ ငယ္တုန္းကၾကည့္ဖူးထားတဲ့ ဇာတ္ပဲြေတြထဲကသီခ်င္းေတြခ်ည့္ သံေနသံထားနဲ႔ ျပန္ဆိုေန ေတာ့တာပါပဲ။ က်ဳပ္အဖို႔ကေတာ့… ဒုတ္ဆဲြတဲြပို႔တဲြေခၚနဲ႔ ေဆးျပင္းလိပ္မီး ခဏခဏညွိေပးရ က်ိဳးနပ္ပါတယ္။ ေရွးဇာတ္ သီခ်င္းေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္ႀကီးအပိုင္ရထား လိုက္သလိုပါပဲ၊ အရံႈးထဲကအျမတ္ေျပာပါေတာ့။
ဒါေပမယ့္အခန္းဖဲြ႕ကာထားတာမရွိ၊ ခန္းမက်ယ္ႀကီးေပါ့။ ပရိေဘာဂလဲမရွိေသးေတာ့ မွန္ၾကည့္ လို႔ရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေျပာင္လက္ေနတဲ့ ကြ်န္းလွ်ာထိုးၾကမ္းျပင္ႀကီး ေပၚမွာပဲထိုင္ၾကရ တာေပါ့။ ေနာက္တေျဖး ေျဖးနဲ႔ေတာ့ အတန္းတိုင္းအတြက္ သစ္သား ေက်ာက္သင္ပုန္း ႀကီးေတြ ရလာပါတယ္။ စစ္ၾကည့္ေတာ့ အရည္အခ်င္းအလိုက္လဲ အတန္းငါးတန္းခဲြ သင္ျပ ပါတယ္။ လံုး၀ ေက်ာင္းမေနဖူးေသးတဲ့ကေလးေတြက တတန္းသပ္သပ္ေပါ့။ က်ဳပ္မွတ္မိသ ေလာက္ေတာ့ ၁+၂+၃ က တတန္း၊ ၄+၅+၆ က တတန္း၊ ၇နဲ႔ ၈က တတန္းနဲ႔ ၉+၁၀ က တတန္းေအာက္ေမ့တာပဲ။ အဲ ေနာက္ႏွစ္လသံုးလၾကာလာေတာ့ထင္ပါရဲ့။ အစတုန္းကလို ၾကမ္းေပၚမွာစာအုပ္ခ်ၿပီး ကုန္းေရးစရာမလိုေတာ့ပါဘူး၊ တင္ေရးစရာခံုတန္းရွည္ကေလးေတြ လုပ္လွဴၾကတဲ့ အလွဴရွင္ေတြေပၚလာပါတယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့စစ္မျဖစ္ခင္ကလည္းငါးတန္း၊ ခုျပန္တတ္ေတာ့လဲငါး တန္းမွာပဲေနရပါတယ္။ က်ဳပ္အေမက ‘ေက်ာင္းဆရာမရဲ့သား စာ မလိုက္ႏိုင္ရင္ သိကၡာက်မယ္’ ဆိုၿပီး အတန္းတက္ မထားပါဘူး။ က်ဳပ္မွတ္မိေသးတယ္။ က်ဳပ္နဲ႔အတန္းေဖၚသိန္းေအာင္ဆိုတဲ့ေကာင္က တေန႔အဂၤလိပ္စာ ဆရာမကို ထေမးတယ္။ ာ.သ.အ.့.န.မ မိုးသားဆိုတာ ဘာလဲဆရာမတဲ့။ တတန္းလံုးေရာ တေက်ာင္းလံုးေရာ ပဲြက်သြားပါတယ္။ အဲသည္ေကာင္ေနာင္အခါႀကီးလာေတာ့ ဟံသာ၀တီခရိုင္ စက္ရွင္တရားသူ ႀကီး ျဖစ္သြားတယ္။ အဲသည္တုန္းက အတန္းေဖၚပဲ။ ၾကည္ညြန္႔ဆိုတဲ့ေကာင္ ေနာင္အခါ စစ္ဗိုလ္ႀကီးျဖစ္ၿပီး သာသနာေရး၀န္ႀကီးဌာန၀န္ႀကီးျဖစ္တယ္။ အဲ သည္တုန္းက အတန္းေဖၚပဲအၿမဲတန္းၿပံဳး ခ်ိဳေနတတ္တဲ့ ေမာင္စိုးဆိုတဲ့ေကာင္ ေနာင္အခါကြန္ျမဴနစ္ျဖစ္၊ ေတာခိုၿပီးေတာထဲမွာပဲ တိုက္ပဲြက်သလား၊ ငွက္ဖ်ားမိေသသလား မသိ၊ သတင္းအစအန ေပ်ာက္သြားတယ္။ က်ဳပ္မွတ္မိသမွ် ေက်ာင္းေနဘက္ေတြကို ေျပာျပတာပါ။ က်န္တာေတြ ေတာ့ ေနာင္တႏွစ္မွာစစ္ကိုင္းၿမိဳ႕ထဲကို ေက်ာင္းေျပာင္း၊ က်ဳပ္တို႔လဲ မႏၱေလးျပန္ေျပာင္းနဲ႔ လူခ်င္းလဲကဲြကုန္ၾကရလို႔ ေမ့ကုန္ပါၿပီ။ ဆိုေတာ့ကာ ေျပာစရာကက်ဳပ္တို႔ ေမေမႀကီးႀကီး အေၾကာင္းပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။ ေနာ့… က်ဳပ္တို႔မိသားစုႀကီးထဲမွာ ထူးျခား ေျပာင္းလဲေန တာက သူတေယာက္ပဲရွိတာကို။ စစ္မျဖစ္ခင္တုန္းက လင္နဲ႔သားနဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပည့္။ လူလဲအေကာင္းျပကေတ့။ ေဟာစစ္မီးလဲၿငိမ္းေရာ။ ေနရပ္ေဟာင္းကို ျပန္ေျပာင္းၾကမယ္ ဆိုေတာ့ အနားမွာေယာက္်ားလဲမရွိေတာ့ဘူး။ သူ႔ဆရာၾကင္လဲစူဠလိပ္၊ တခါတည္းျပန္ေပၚ မလာေတာ့ဘူး။ ေမေမႀကီးႀကီးလဲ မ်က္စိလံုး၀မျမင္ေတာ့ဘူး။ ဘယ္လိုျဖစ္သြားရတာလဲ ဆိုေတာ့စစ္ ကိုင္းေတာင္ရိုးက ငလ်င္ေၾကာေက်ာက္ ေတာင္မဟုတ္လား။ ေအာက္က ပူတာေပါ့။ သည္အထဲမ်ားေသာအားျဖင့္ ဖိနပ္ကလဲမ စီးျဖစ္ေတာ့ ေက်ာက္ပူမိ ေက်ာက္ခိုး ရိုက္တာေနမွာေပါ့။ လူတိုင္းလဲသူ႔လိုစီးလိုက္ ခြ်တ္လိုက္ေနၾကရတာပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္ သူ႔က်မွေရြးျဖစ္ရသလဲဆိုေတာ့ ၀ဋ္နာကံနာလို႔ပဲ လူမတန္ေျပာရမလားမသိပါဘူး။ သ႔ူက်မွ ေျခဖ၀ါးေတြေျခဖေနာင့္ေတြက ပပ္ၾကားေတြအက္ၿပီး ကဲြကုန္သတဲ့ေလ။ အဲဒါကို အေရွ႕ေတာကလယ္သူမ ေကာက္စိုက္သမေတြ ေျခေထာက္၀ဲစားေတာ့ ကုေလ့ရွိၾကတဲ့ ဇာတ္ၾကမ္းတိုက္ေဆးၿမီးတိုနဲ႔ကုသတဲ့။ ေက်ာက္ျပင္ဖင္မွာ ေရနံေခ်းနဲ႔ဆားကို က်ိတ္ေသြးၿပီး ေျခဖ၀ါးပပ္ၾကားအက္ေတြ ထဲထည့္သတဲ့။ ထြန္႔ထြန္႔လူးေပါ့။ ခံရတဲ့ ေ၀ဒနာက မ်က္ရည္ေပါက္ႀကီးငယ္ေတြက်၊ မသက္သာလွဘူး။ ဒါေပမယ့္ေပ်ာက္သလားဆိုေတာ့၊ ဟုတ္ႏိုးႏိုးငုပ္လွ်ိဳးသြားတာေနမွာေပါ့။ လမ္းေတာ့ျပန္ေလွ်ာက္လာႏိုင္ပါရဲ့။ ဒါေပမယ့္ အထက္တက္ မ်က္စိလာခိုက္ၿပီး၊မႈန္ရာက ၀ါး… ၀ါးရာကေနတ ေျဖးေျဖးနဲ႔ လံုး၀ကြယ္သြားရေတာ့တာပါပဲ။ အင္း… ကံကြက္က်ားၿပီး သူ႔မွေရြးျဖစ္ရေလေတာ့၊ ေဒြးေရာ ဥပါဒ္ေရာဆိုသလို က်ဳပ္တို႔ေမေမႀကီးႀကီးလဲ စိတ္ပါခပ္ေနာက္ေနာက္ ျဖစ္သြားေတာ့တာပါပဲ။ အရင္ကဓမၼစၾကာေတြ ပ႒ာန္းေတြသာ အစဥ္ရြတ္ဆို ေလ့ရွိတဲ့ကလ်ာဏယု၀ပါးစပ္… ခုေတာ့ ငယ္တုန္းကၾကည့္ဖူးထားတဲ့ ဇာတ္ပဲြေတြထဲကသီခ်င္းေတြခ်ည့္ သံေနသံထားနဲ႔ ျပန္ဆိုေန ေတာ့တာပါပဲ။ က်ဳပ္အဖို႔ကေတာ့… ဒုတ္ဆဲြတဲြပို႔တဲြေခၚနဲ႔ ေဆးျပင္းလိပ္မီး ခဏခဏညွိေပးရ က်ိဳးနပ္ပါတယ္။ ေရွးဇာတ္ သီခ်င္းေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္ႀကီးအပိုင္ရထား လိုက္သလိုပါပဲ၊ အရံႈးထဲကအျမတ္ေျပာပါေတာ့။
ဆိုေတာ့ကာ… ဇာတ္လမ္းကိုခ်ဳပ္ရရင္ ေမေမႀကီးႀကီးလဲ ခုေတာ့ဘယ္ရွိပါေတာ့မလဲ။ ေမေမႀကီးႀကီးမေျပာပါနဲ႔၊ က်ဳပ္အေမ့ မ်ိဳးဆက္လဲတမ်ိဳးဆက္လံုး ဆံုးကုန္ၾကပါၿပီ။ က်ဳပ္တို႔ႏို႔စို႔ ဖက္ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္ထဲကေတာင္ စိန္ေမတေယာက္ျပဳတ္ႏွင့္ၿပီ။ ‘စန္းေငြ’ နဲ႔ က်ဳပ္ပဲက်န္ ေတာ့တယ္။ အမယ္ က်ဳပ္ေတာင္ ျမစ္တေယာက္ရေနၿပီ။ ျမစ္မကေလးကို သူ႔အဖြါး က်ဳပ္သမီး ‘အိမ့္’ က က်ဳပ္နာမည္ေပးနည္းအတိုင္းလိုက္ၿပီး တလံုးတည္းေပးထားတယ္၊ တနလၤာသမီး မို႔… ‘ခ’တဲ့။ သူမသိဘူးရယ္။ ‘ခ’ဆုိတာ သူမမွီလိုက္ မေတြ႔ဖူးလိုက္ရတဲ့ က်ဳပ္တို႔ ေမေမႀကီးႀကီးရဲ့နာမည္။ ေမေမႀကီးႀကီးရဲ့ ငယ္နာမည္က ‘မခ’…။ ႀကီးလာေတာ့ ‘ေဒၚခ’…ေပါ့။
ေမာင္သာရ
မွတ္ခ်က္။ ။ မႏၱေလးေဂဇက္ဒီဇင္ဘာလထုတ္ (၂၀၀၉) တြင္ ပံုႏွိပ္ေဖၚျပၿပီးျဖစ္သည္။
သရုပ္ေဖၚပံုကို ပန္းခ်ီသန္းေဌးေမာင္မွ ေရးဆြဲပါသည္။
သရုပ္ေဖၚပံုကို ပန္းခ်ီသန္းေဌးေမာင္မွ ေရးဆြဲပါသည္။
ကူးယူအသံုးျပဳလိုသူမ်ား မႏၱေလးေဂဇက္သို႔ ရည္ညႊန္းေပးၾကေစလိုသည္။ ေကာမန္႔ (မွတ္ခ်က္) မ်ားလည္း ေရးေပးၾကေစလိုပါသည္။ ဆရာႀကီးအား အေၾကာင္းၾကားေပးပါမည္။
ရတနာပုံေနျပည္ေတာ္သတင္းစာမွ ကူယူတင္ျပသည္။
1 comment:
the writer is very genius. Thanks for his work because it is not just about short noble but we could learn about the situation of people during colonial period, and our ancestors , our culture etc... How they are very poor!For me, I love everything of our country. Everyone should value their own culture.
Post a Comment