လွဝင္းရီ (အပိုင္း- ၅+၆)
(အပိုင္းလိုက္ ေဖာ္ျပသြားပါမည္)
(၅)
ၿမိဳ႕အစပ္သို႔ ေရာက္လွ်င္ ဆင္ေပါက္က “ဒီေန႔ မီးသၿဂၤဳိဟ္ရတာ မပင္ပန္းဘူးလားေဟ့။ ဒီေတာ့ကာ ငါတို႔ နည္းနည္း ပါးပါးေလာက္ ၀င္ေမာ့လိုက္ၾကရေအာင္” ဟု ဆို၏။ ဆင္ေပါက္၏ အဆိုျပဳခ်က္ကို ကၽြႏ္ုပ္တို႔ အားလံုး သေဘာတူၾက၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ၿမိဳ႕၀င္လမ္းေၾကာင္းမွ ေသြဖီကာ အရက္ျဖဴဆိုင္သို႔ ခ်ဥ္းခဲ့၏။ အရက္ တလံုးၿပီး တလံုး ေသာက္ရင္း ကၽြႏ္ုပ္တို႔ အားလံုး ရီတီတီ ရစ္တစ္တစ္ ျဖစ္ကာ အေတာ္ပင္ ေထြ သြားၾကေလ၏။ ထိုအခိုက္တြင္ တေယာက္ေသာသူက “ေဟ့ ဘဲဥ မင္း ငိုင္လွခ်ည္လားကြ” ဟု စကား စလိုက္သည္။ ဘဲဥကား အင္းမလုပ္ အဲမလုပ္ ငူငူႀကီး ထိုင္ကာ အရက္ကိုသာ ဖိေသာက္ေနသည္။ ထိုသူကပင္ ဆက္လက္၍ “ေဟ့ေရာင္ ဘဲဥ မင္း လွ၀င္းရီကေလးကို အလယ္ေရေက်ာ္ဘက္ကို မ သြားတုန္းက မင့္ မိန္းမႀကီး ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္ၿပီး က်န္ခဲ့တာ ငါ မွတ္မိေသးတယ္ကြ” ဟု အေၾကာင္း
စပ္လ်ဥ္းျခင္း လံုး၀ မရွိဘဲ ေရွးေဟာင္း ေႏွာင္းျဖစ္တို႔ကို ျပန္လွန္ကာ ခ်ီးေျခာက္ ေရႏႉး လုပ္၏။ ထိုအခ်ိန္အထိ ဘဲဥ နကမၸတိ လုပ္ေနေသးသည္။ “ေဟ့ေရာင္ ဘဲဥ ငါေျပာတာကို ၾကားရဲ႕လားကြ။ ဘာျဖစ္လို႔ တငူငူ တငိုင္ငိုင္ ျဖစ္ေနရတာတုံး။ မင္း မလဲကြာ ဖာသည္ကိုမ်ား စာဖြဲ႔ေနရေသးတယ္ လို႔ကြာ” ဟူသည့္ ထိုသူ၏ ေျဖသိမ့္စကား အဆံုး၌ ဘဲဥ၏ လက္အတြင္းမွ ငွဲ႔လက္စ အရက္ပုလင္း သည္ ၀ွီခနဲ လြင့္စဥ္ ထြက္လာၿပီး ထိုသူ၏ မ်က္ႏွာႏွင့္ သစၥာႏွံေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ဆိုင္ထဲတြင္ ပုလင္း မိုး၊ ဖန္ခြက္မိုး ျဗဳန္းစားႀကီး ရြာခ်ေလ၏။ ထိုးသူထိုး၊ ဆြဲသူဆြဲ၊ ေျပးသူေျပး၊ လိုက္သူလိုက္ႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ လူသိုက္ ဖရိုဖရဲ ျဖစ္သြား၏။ လွ၀င္းရီ လိုက္ပါလာသည္ ဟုဆိုေသာ ဇီးခက္ကေလးသာ အရက္ဆိုင္ တံခါး၀တြင္ က်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့သည္။
စပ္လ်ဥ္းျခင္း လံုး၀ မရွိဘဲ ေရွးေဟာင္း ေႏွာင္းျဖစ္တို႔ကို ျပန္လွန္ကာ ခ်ီးေျခာက္ ေရႏႉး လုပ္၏။ ထိုအခ်ိန္အထိ ဘဲဥ နကမၸတိ လုပ္ေနေသးသည္။ “ေဟ့ေရာင္ ဘဲဥ ငါေျပာတာကို ၾကားရဲ႕လားကြ။ ဘာျဖစ္လို႔ တငူငူ တငိုင္ငိုင္ ျဖစ္ေနရတာတုံး။ မင္း မလဲကြာ ဖာသည္ကိုမ်ား စာဖြဲ႔ေနရေသးတယ္ လို႔ကြာ” ဟူသည့္ ထိုသူ၏ ေျဖသိမ့္စကား အဆံုး၌ ဘဲဥ၏ လက္အတြင္းမွ ငွဲ႔လက္စ အရက္ပုလင္း သည္ ၀ွီခနဲ လြင့္စဥ္ ထြက္လာၿပီး ထိုသူ၏ မ်က္ႏွာႏွင့္ သစၥာႏွံေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ဆိုင္ထဲတြင္ ပုလင္း မိုး၊ ဖန္ခြက္မိုး ျဗဳန္းစားႀကီး ရြာခ်ေလ၏။ ထိုးသူထိုး၊ ဆြဲသူဆြဲ၊ ေျပးသူေျပး၊ လိုက္သူလိုက္ႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ လူသိုက္ ဖရိုဖရဲ ျဖစ္သြား၏။ လွ၀င္းရီ လိုက္ပါလာသည္ ဟုဆိုေသာ ဇီးခက္ကေလးသာ အရက္ဆိုင္ တံခါး၀တြင္ က်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့သည္။
သူရံ အရက္ကို ဧေကာ တခြက္ေသာက္မူ သုညံ ဆိတ္ၿငိမ္၏။ ဒြိယံ ႏွစ္ခြက္ေသာက္မူ သူရံ ရဲရင့္၏။ ႀတိေယာ သံုးခြက္ေသာက္မူကား သုနေခါ ေခြးျဖစ္ပါသလွ်င္ကတည္း ဟူသည့္ အရက္သမား ဂါထာကို မည္သူ ေရးဖြဲ႕ခဲ့သည္ကို ကၽြႏ္ုပ္ မသိေခ်။ ထိုစကားသည္ ေသြးထြက္ေအာင္ မွန္ကန္လွပါေပ၏။ ဖန္ခြက္၊ ပုလင္းတို႔ႏွင့္ ပစ္ၾက ခတ္ၾကသည္ေၾကာင့္ ေသြးထြက္သံယို ျဖစ္သူ အေတာ္မ်ားသြားသည္ကို လက္ေတြ႕ႀကံဳခဲ့ရ၏။
ကၽြႏ္ုပ္မွာ ဘဲဥကို ဆြဲရင္း ေျပးခဲ့ရေသာေၾကာင့္ အေတာ္ပင္ ေမာဟိုက္သြားသည္။ ဘဲဥကို အိမ္ျပန္ပို႔ ရန္ စဥ္းစားမိေသာ္လည္း အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္ ေနာက္ထပ္ ျပႆနာမ်ား ႀကံဳရဖြယ္ ရွိသည္ကို ေတြးမိ ေသာေၾကာင့္ ၿမိဳ႕တြင္းမွ တပ္ေခါက္ၿပီး ေတာရေက်ာင္းရွိ ဆြမ္းစားဇရပ္တြင္ တညတာ အိပ္စက္ခို ေအာင္း ရေလ၏။ ဆြမ္းစားဇရပ္ေရွ႕ရွိ ကြပ္ပ်စ္အိုထက္တြင္ ေဆးေပါ့လိပ္ ကိုယ္စီႏွင့္ လဲေလ်ာင္းရင္း တလက္လက္ ေတာက္ပေနသည့္ ၾကယ္ကေလးမ်ားကို အေၾကာင္းမဲ့ ေငးၾကည့္မိသည္။ မည္သည့္ စကားကိုမွ် မဆိုမိၾကေတာ့ေခ်။ အုန္းလက္ ေလတိုးသံ တရွဲရွဲႏွင့္ အေမွာင္ထု ပိန္းပိတ္ဖံုးေနေသာ အကာလ ညအခါတြင္ ဘဲဥႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ျခဴးနဂါးေဆးေပါ့လိပ္၏ အရသာကို ခံစားရင္း ကၽြႏ္ုပ္တို႔၏ စိတ္အစဥ္ကို အတိတ္ဆီသို႔ ရႊက္လႊင့္မိေလသတည္း။
(၆)
ေတာရေက်ာင္းတိုက္ႏွင့္ မနီးမေ၀းတြင္ ဖုန္းဆိုးကြင္းဟု ေခၚသည့္ ဆင္ေျခဖံုးရပ္ကြက္ တခု ရွိ၏။ ထိုအရပ္သည္ ေရွးယခင္က ၾကပ္တေစၦတို႔ ခိုေအာင္း ေပ်ာ္ျမဴးရာ လယ္ကြင္းႀကီး ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္ဟု အဆိုရွိေသာ္လည္း ၿမိဳ႕ရြာ စည္ကားလာၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ လက္လုပ္လက္စား ပ်ံက်သမားတို႔၏ ဘူမိနက္သန္ ေနရာမွန္ ျဖစ္လာ၏။ ထိုလက္လုပ္လက္စား ပ်ံက်သမားတို႔၏ ရင္ေသြးငယ္မ်ား ပညာရင္ႏို႔ ေသာက္စို႔ရာ ဖုန္းဆိုးကြင္းေက်ာင္းသည္ လွ၀င္းရီ၊ ဘဲဥႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ စတင္ ဆုံဆည္းခဲ့ရာ အရပ္ပင္တည္း။
ဖုန္းဆိုးကြင္းေက်ာင္းသည္ လက္လုပ္လက္စားတို႔ကို အမွီသဟဲျပဳရေသာေၾကာင့္ အေတာ္ပင္ ဆင္းရဲ ေသာေက်ာင္း ျဖစ္သည္။ သင္ၾကားပို႔ခ်မည့္ ဆရာ၊ ဆရာမ မ်ားစြာ မရွိေခ်။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး တဦးတည္းသာ ရွိၿပီး၊ ထိုေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးသည္ သူငယ္တန္းမွ ေလးတန္းအထိ ငါးကိုယ္ခြဲ၍ သင္ၾကားသည္။ မိုးက်ခါနီးတြင္ ေက်ာင္းအမိုးအတြက္ ေက်ာင္းသားမိဘတို႔ထံမွ ေက်ာင္းသားတဦး လွ်င္ ဓနိငါးပ်စ္ႏႈန္းျဖင့္ ေကာက္ခံကာ အေနာက္ေတာင္ မုတ္သံုကို အံတုရသည္။ မုတ္သံုေလ သရမ္းလွ်င္ ေက်ာင္းတခုလံုး သိမ့္သိမ့္တုန္ေနတတ္သည္။ အကာမွာ ေက်ာင္းသားတဦးလွ်င္ ၀ါးတ လံုးႏႈန္းျဖင့္ ရရွိသည့္ ၀ါးျဖင့္ ရက္လုပ္ထားသည့္ ၀ါးထရံ ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားတို႔ လက္ေဆာ့ၿပီး ထရံၿဖဲျခင္းေၾကာင့္ ထို၀ါးထရံကို ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း အသစ္လဲရသည္။ ၀ါးထရံလဲခ်ိန္တန္ လွ်င္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးသည္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားတို႔ကို ေက်ာင္းေရွ႕ ေဘာလံုးကြင္းတြင္ စုရုံး ေစၿပီး “နက္ျဖန္က်ရင္ ၀ါး တေယာက္တလံုး ယူခဲ့ရမယ္။ မယူခဲ့တဲ့ေကာင္ ႀကိမ္နဲ႔ ေဆာ္မယ္” ဟူသည့္ တိုတိုတုတ္တုတ္ႏွင့္ အႏွစ္သာရ ျပည့္၀ေသာ မိန္႔ခြန္းကို ေျခႊတတ္၏။
ဖုန္းဆိုးကြင္းေက်ာင္းမွ ေတာင္ဘက္သို႔ ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္လွ်င္ ေတာရေက်ာင္းရွိရာ ဥယ်ာဥ္ကုန္းသည္ ၿမိဳ႕အစြန္တြင္ ထီးထီးႀကီး တည္ေန၏။ ေတာရေက်ာင္းကို လြန္၍ ၾကည့္လွ်င္မူကား ညိဳ႕ညိဳ႕မႈိင္းမႈိင္း အံုဆိုင္းေနသည့္ ေညာင္မုတ္ဆိတ္ပင္မ်ားႏွင့္ လြင့္လြင့္မားမား စြင့္ကားေနသည့္ လက္ပံပင္ႀကီး တပင္ ကို ေတြ႕ရေပမည္။ ထိုအရပ္သည္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ၿမိဳ႕ကေလး၏ သခၤ်ိဴင္းကုန္းရွိရာ အရပ္ ျဖစ္၏။ ထိုသခၤ်ိဳင္း ကုန္း အစပ္နားေလာက္တြင္ တမံတခု ရွိ၏။ တမံ ေျခရင္းတြင္ ၾကယ္ျမင္ လျမင္ အမိုး၊ ေလ၀င္ ေလထြက္ ေကာင္းသည့္ အကာ၊ ၾကမ္းခုနစ္ေခ်ာင္း က်ိဳးတို႔က်ဲတဲ ခင္းထားသည့္ တဲကေလးတလံုးရွိ သည္။ ထိုတဲကေလးတြင္ လွ၀င္းရီဟူသည့္ သတို႔သမီးငယ္ကို အဖ သုသာန္ေစာင့္ႀကီးႏွင့္ အမိ ပ်ံက် ေစ်းသည္ႀကီးတို႔က ဖြားျမင္ခဲ့ေလ၏။
ထိုစဥ္အခါက ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ၿမိဳ႕ကေလးတြင္ လူဦးေရနည္းပါးသည့္အေလ်ာက္ ေသဆံုးသူလည္း အေတာ္ ပင္ နည္းပါး၏။ ထို႔ေၾကာင့္ လွ၀င္းရီ၏ အဖသည္ လက္ဖ်ားေငြသီးသည့္ သုသာန္ေစာင့္ႀကီး မဟုတ္ခဲ့ ေခ်။ မသာရွိသည့္ ရက္တြင္သာ က်င္းတူး၊ ေခါင္းစပ္ စသည့္ အလုပ္မ်ိဳး ရွိသည္။ က်န္ရက္မ်ားတြင္မူ တမံထဲတြင္ ကြန္ပစ္၊ လယ္ကြက္ထဲတြင္ ဗ်ိဳင္းေထာင္၊ အရပ္ထဲလွည့္ကာ အုန္းသီးခူး၊ အိမ္သာက်င္း တူး စသည့္ အလုပ္မ်ိဳးစံုကို လုပ္ကိုင္ၿပီး အသက္ေမြးရသည္။ အရပ္ထဲတြင္ အမဲ၊ ၀က္ ခိုးေပၚလွ်င္ အူစား ေခါင္းစားႏႈန္းျဖင့္ အမဲေပၚ၊ ၀က္ေပၚရာတြင္ ဦးစီး ေဆာင္ရြက္ ေပးတတ္သည္။
လွ၀င္းရီ၏ အမိမွာ ေစ်းသည္ မည္ကာမတၱမွ်သာ ျဖစ္၏။ ရံဖန္ရံခါတြင္ သုသာန္စည္းရိုးတေလွ်ာက္ အေလ့က်ေပါက္ေနေသာ ကင္ပြန္းခ်ဥ္ရြက္၊ ခံတက္ရြက္၊ ကေနေဖာ့၊ ဍရင္ေကာက္ညြန္႔ စသည္တို႔ကို ခူးယူ ေရာင္းခ်တတ္သည္။ ရံဖန္ရံခါတြင္ ခင္ပြန္းသည္ ေ၀စုရလာသည့္ အမဲအူ၊ ေခါင္း စသည္တို႔ကို ျပဳတ္ကာ ေက်ာင္းမုန္႔ေစ်းတန္းတြင္ အမဲအူျပဳတ္ လာေရာင္းတတ္သည္။ ရံဖန္ရံခါတြင္မူ တမံမွ ရသည့္ ငါးကေလးမ်ားကို အရပ္တကာ လွည့္လည္ကာ ေရာင္းခ်တတ္ေသးသည္။ ေဆာင္းဦးေပါက္ ခင္ပြန္းသည္ ငွက္ေထာင္ခ်ိန္တြင္မူ တုတ္တလုပ္၊ တုတ္ဆီ၊ ေရၾကက္မ အစရွိသည့္ ငွက္ကေလးမ်ား ေတာင္းထဲထည့္ကာ ကုန္းေလးေစ်းတြင္ ေရာင္းခ်တတ္သည္ကို ကၽြႏ္ုပ္ ေကာင္းစြာ မွတ္မိေသးသည္။
ကၽြႏ္ုပ္တို႔၏ ဖုန္းဆိုးကြင္းေက်ာင္းတြင္ တေစၦသရဲ ပံုျပင္မ်ား အထူးပင္ ေရပန္းစား၏။ ေက်ာင္းသား တဦးလွ်င္ ျဖတ္ညွပ္ကပ္ ကိုယ္ေတြ႕ တေစၦသရဲပံုျပင္ သံုးေလးပုဒ္မွ် ရွိသည္။ ေန႔လယ္ ေက်ာင္းလႊတ္ ခ်ိန္တြင္ ေက်ာင္းေတာ္သူ ေက်ာင္းေတာ္သားမ်ား ေျပာဆိုၾကသည္တို႔မွာ ကေလးမသာကို တူးေဖာ္ၿပီး ေအာက္လမ္းဆရာတို႔ ေဆးေဖာ္ၾကပံု၊ အစိမ္းမက မည္သူ႔ကို ဂုတ္ခ်ိဳးသတ္လိုက္ပံု စသည္တို႔ ခ်ည္း သာ ျဖစ္၏။ ညအခါ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ မအိပ္၀ံ့။ ညအိပ္လွ်င္ ကုတင္ေအာက္တြင္ အစိမ္းမ ေရာက္ေနၿပီ လားဟု ေတြးကာ ေၾကာက္ရသည္။ ေခြးအူသံၾကားလွ်င္ ကေလးမသာကို ဖုတ္၀င္ၿပီး ထလာျခင္း ျဖစ္သေလာ၊ သို႔တည္းမဟုတ္ အေလာင္းေဖာ္သည့္ ေအာက္လမ္းဆရာကို အစိမ္းမ ကုတ္လိုက္ခ်ိဳး ျခင္း ျဖစ္ေခ်သေလာ သို႔တည္းမဟုတ္ ၾကပ္တေစၦတို႔ အသိုက္အၿမံဳ ေျပာင္းေရႊ႕ျခင္းပင္ေလာ စသည့္ ၾကားဖူးနား၀ ဗဟုသုတတို႔ျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး အဖံုဖံု ေတြးေတာ ႀကံဆ၍ ေၾကာက္အားပိုရသည္။
တေစၦသရဲပံုျပင္မ်ားကို အထူးႏွစ္သက္သည့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ကေလးတသိုက္ၾကားတြင္ သုသာန္အစပ္တြင္ ေနရသည့္ လွ၀င္းရီသည္ အေတာ္ပင္ ေပၚျပဴလာ ျဖစ္၏။ “အ၀င္း နင္ ညတုန္းက သရဲနဲ႔ ေတြ႕ခဲ့ေသးသလား” ဟူသည့္ အေမးကို ကၽြႏ္ုပ္တို႔ နံနက္ခင္းတိုင္း ေမးေလ့ရွိ၏။ ထိုအခါတိုင္း၌ လွ၀င္းရီကလည္း တေန႔တမ်ိဳး မရိုးႏိုင္သည့္ ျဖတ္ညွပ္ကပ္ ကိုယ္ေတြ႕ လံၾကဳတ္ဇာတ္လမ္း အဖံုဖံုျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ မပ်င္းရေလေအာင္ ေျဖေဖ်ာ္တတ္သည္။
ဖုန္းဆိုးကြင္းေက်ာင္းတြင္ ကစားခုန္စားျပဳရန္ေနရာဟူ၍ ေဘာလံုးကြင္း တကြင္းသာ ရွိသည္။ ထိုေဘာလံုးကြင္း၌ ေန႔လယ္ခင္း ေက်ာင္းလႊတ္ခ်ိန္တြင္ ေယာက်္ားကေလးမ်ားက ေဂၚလီလွိမ့္၊ သား ေရကြင္းပစ္၊ ေဘာလံုးကန္ ၾကသည္။ မိန္းကေလးတို႔က ဖန္ခုန္တမ္း၊ ဇယ္ခတ္တမ္း၊ ထမင္းဟင္းခ်က္ တမ္း ကစားၾကသည္။ တခါေသာ္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးသည္ မည္သို႔ စိတ္ကူးေပါက္လာသည္ မသိ။ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား အခ်င္းခ်င္း ပိုမိုရင္းႏွီးလာေစရန္ႏွင့္ က်န္းမာ သန္စြမ္းသည့္ ေက်ာင္းေတာ္သူ ေက်ာင္းေတာ္သားမ်ား ျဖစ္လာေစရန္ အလို႔ငွာ က်ားမ မခြဲျခားဘဲ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားတိုင္း အတူ ယွဥ္တြဲ ကစားႏိုင္မည့္ ထုပ္ဆီးတိုးတမ္း ကစားနည္းကို ျပန္လည္ေဖာ္ထုတ္ကာ ကစားေစ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ “ထမင္းရည္ပူ ေလာင္ၿပီ၊ မေလာင္ဘူး” ဟူသည့္ အသံမ်ား ေက်ာင္းထဲတြင္ ၾကြက္ၾကြက္ ညံေလ၏။
ေန႔ရက္တို႔ ၾကာေညာင္းလာေသာ္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားတို႔သည္ လူသားပီပီ ထိုကစားနည္းကို မကစားလိုၾကေတာ့ၿပီ။ ထိုအခိုက္တြင္ လင္မယားလုပ္တမ္း ကစားနည္း ေပၚေပါက္လာေလ၏။ ထို ကစားနည္းကို ဖုန္းဆိုးကြင္းေက်ာင္းသို႔ စတင္သယ္ေဆာင္ခဲ့သူမွာ မည္သူျဖစ္သည္ကို ကၽြႏ္ုပ္ ေကာင္း စြာ မသိလိုက္ေခ်။ သို႔ေသာ္လည္း ေလးတန္း ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားတို႔ ျဖစ္တန္ရာ၏ ဟု ေကာက္ ခ်က္ခ်ေသာ္ သင့္ႏိုးအံ့သည္။ ထိုေလးတန္း ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားတို႔ စတင္ ကစားသည့္ လင္မယားလုပ္တမ္း ကစားနည္းသည္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ သူငယ္တန္းကေလး ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ား ထံသို႔ ခ်က္ခ်င္း ကူးစက္ခဲ့ေလ၏။
ေန႔လယ္ေန႔ခင္း မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္တြင္ ေက်ာင္းေတာ္သူ ေက်ာင္းေတာ္သား အေပါင္းသည္ ေက်ာင္း ေခါင္းရင္းရွိ ပိေတာက္ပင္အိုႀကီး၏ အရိပ္အာ၀ါသတြင္ အိမ္ေထာင္မႈ ဗာဟီရ ကိစၥတို႔ျဖင့္ အလုပ္ရႈပ္ ေလ၏။ အုန္းလက္ႏြားတရွဥ္းျဖင့္ လယ္ထြန္သူ ထြန္၏။ ဆင္ငိုျမက္ကို ပ်ိဳးလုပ္ကာ ပ်ိဳးႏုတ္သူ ႏုတ္၏။ ငပိေရာင္းသူ ေရာင္း၏။ ငပိေရာင္းရသည္မွာ မခက္လွပါ။ သဲႏွင့္ ေရကို သမ မွ်တေအာင္ ေဖ်ာ္စပ္ လိုက္လွ်င္ ငပိ ေကာင္းေကာင္း ရသည္သာ ျဖစ္၏။ ပုဏၰရိက္ပန္းမ်ားကို ခူး၍ ႏွင္းဆီပန္းေရာင္းတမ္း ကစားသူ ကစား၏။ သံုးစြဲသည့္ ေငြေၾကးစနစ္မွာမူ သရက္ရြက္၊ ဗာဒံရြက္ ေငြေၾကးစနစ္ပင္ ျဖစ္ေလ၏။ ထိုသို႔ ေက်ာင္းေတာ္သူ ေက်ာင္းေတာ္သားတို႔ ေန႔လယ္ခင္း မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္တြင္ ဃရာ၀ါသ အိမ္ ေထာင့္ တာ၀န္မ်ား ထမ္းရြက္ေနၾကရသည္ကို ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး သိရွိသြားသည့္အခါ ေက်ာင္းသူ မ်ား၏ လက္ဖ၀ါးႏွင့္ ေက်ာင္းသားတို႔၏ တင္ပါးထက္တြင္ အရႈိးရာ ထပ္ေလေတာ့၏။ ထိုညေန ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္တြင္ ဘဲဥ အမွတ္မထင္ ေျပာခဲ့ဖူးေသာ “ငါ ႀကီးလာရင္ လွ၀င္းရီကို ယူၿပီး လယ္လုပ္ မယ္” ဟူသည့္ ႀကိမ္း၀ါးသံကို ကၽြႏ္ုပ္ ယေန႔ထက္တိုင္ ၾကားေယာင္မိေသးသည္။
ေမာင္က်ပ္ခိုး
No comments:
Post a Comment