ပၪၥမ မ႑ိဳင္ သုိ႔မဟုတ္ လမ္းေဘးကေလးသူငယ္ အယ္ဒီတာမ်ား

ႏိုင္ငံတခုရဲ႕ စတုတၳမ႑ိဳင္လို႔ တင္စားၾကသည့္ သတင္းမီဒီယာမ်ားမွ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ အေရးအရာမ်ားႏွင့္ ခမ္းနားမႈမ်ားကိုသာ အာ႐ုံစိုက္ေနၾကသည့္ တခ်ိန္တည္းတြင္ ပၪၥမ႑ိဳင္ဟု အမည္ေပးရမည့္ စာမ်က္ႏွာ ေလးမ်က္ႏွာပါၿပီး ကေလးအလုပ္သမားမ်ား၏ အေရးကို ေဖာ္ျပသည့္ ကေလးမ်ားကိုယ္တိုင္ ေရးသားတည္းျဖတ္ေသာ ကိုယ္ပိုင္သတင္းစာေလးတခုကို ေဒလီလမ္းမမ်ားေပၚမွ ကေလးသူငယ္မ်ားက စုေပါင္းထုတ္ေဝေနၾကသည္။ ဆိုပါ သတင္းစာ သည္ ဟႏၵီဘာသာႏွင့္ ထုတ္ေဝၿပီး အမည္အားျဖင့္ ဗလနာမ (Balaknama) ဟု ေခၚသည္။ သတင္းစာကို ပတ္စဥ္အျဖစ္ ထုတ္ေဝသည္။

ထုတ္ေဝသူမ်ားမွာ ေဒလီလမ္းမမ်ားေပၚတြင္ ေနထိုင္ၾကသည့္ အိမ္ေျခယာေျခမဲ့ ကေလးသူ ငယ္မ်ား၊ ကေလးသူငယ္ အလုပ္သမားမ်ား စုေပါင္းဖြဲ႕စည္းထားသည့္ ပေဒးခဒန္း (Badhte Kadam) ဆိုသည့္ အဖြဲ႕အစည္းေလးမွ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လမွ စတင္ကာ ထုတ္ေဝခဲ့သည္။ ထိုသို႔ ထုတ္ေဝႏိုင္ရန္အတြက္ အမွန္တကယ္ ေစတနာ့ဝန္ထမ္းစိတ္ျဖင့္ ေဆာင္႐ြက္ေနသည့္ အင္န္ဂ်ီအို အဖြဲ႕တခုျဖစ္ေသာ ေစတနာ (Chetna) ေဖာင္ေဒးရွင္းမွ ကူညီပံ့ပိုးခဲ့သည္။ ဤ သတင္းစာေလးႏွင့္ ပတ္သက္၍ အသက္ ၁၈ ႏွစ္အ႐ြယ္ ပေဒးခဒန္းအဖြဲ႕၏ အတြင္းေရးမႉး ျဖစ္သည့္ ဗီေဂ်း (Vijay) က “တီဗြီသတင္းဌာနေတြ၊ ပုံႏွိပ္သတင္းဌာနေတြက ကြ်န္ေတာ္တို႔ လမ္းေပၚက အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ကေလးသူငယ္ေတြ အေၾကာင္းနဲ႔ ဒီလိုကေလးငယ္မ်ား သိသင့္ တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို ေဖာ္ျပေပးျခင္း မရွိခဲ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လမ္းေပၚက ကေလးေတြအတြက္ သိသင့္သိထိုက္တာေတြ၊ အခြင့္အေရး ေတြ၊ အေရးကိစၥေတြကို ေဖာ္ ထုတ္ဖို႔ ရည္႐ြယ္ၿပီး ဒီသတင္းစာကို ထုတ္ေဝခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။” သတင္းစာရဲ႕ အမည္ကို ဗလနာမလို႔ အမည္ေပးဖို႔ အႀကိတ္အနယ္ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကရပါတယ္။ ဗီေဂ်းဟာ ေဒလီရွိ ကြန္ျပဴတာစီဒီမ်ား ထည့္သိုရန္ ပစၥည္းမ်ား ထုတ္လုပ္သည့္ စက္႐ုံတြင္ လုပ္ကိုင္ေနသည့္ ကေလးသူငယ္ အလုပ္သမားတဦး ျဖစ္သည္။ ေဒလီတၿမိဳ႕တည္း၌ ကေလးအလုပ္သမား ေပါင္း (၅) သိန္းခန္႔ ရွိသည္ဟု သိရသည္။ အမ်ားစုမွာ လမ္းမေပၚ ေနထုိင္ၾကသည္။ ကိုယ္ပိုင္ သတင္းစာတြင္ ထိုကေလးသူငယ္မ်ား၏ အေၾကာင္းကို အဓိကထား၍ ေရးသားေဖာ္ျပသည္။

၎သတင္းစာ ပုံမွန္ ထုတ္ေဝႏိုင္ေရးအတြက္ ေဒလီတဝွမ္းမွ ကေလးအလုပ္သမားမ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံျခင္း၊ ေရးသားျခင္း၊ တီးျဖတ္ျခင္း၊ ထုတ္ေဝျခင္းမ်ားကို ဗီေဂ်းႏွင့္ ၎၏ သူငယ္ခ်င္း (၅) ဦးမွ အဓိကထား ေဆာင္႐ြက္ၾကသည္။ ၎တို႔မွ တဦးျဖစ္သည့္ ၁၇ ႏွစ္အ႐ြယ္ သွ်န္ႏူး (Shanno) က “ဒီသတင္းစာဟာ ကြ်န္မတို႔ရဲ႕ လြတ္လပ္တဲ့ သတင္းစာျဖစ္တယ္၊ ကြ်န္မတို႔ ကိုယ္တိုင္ပဲ သတင္းစာမွာ ထည့္သြင္းမယ့္ အေၾကာင္းအရာေတြကို ဆုံးျဖတ္တယ္၊ တည္းျဖတ္ တယ္။ ေဒလီတၿမိဳ႕လုံးမွာရွိတဲ့ ကြ်န္မတို႔ အဖြဲ႕ဝင္မ်ားနဲ႔ တေနရာရာမွာ သတင္းစာမွာ ထည့္ သြင္းမယ့္ အေၾကာင္းအရာေတြကို ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ၾကပါတယ္” ဟုဆိုသည္။ သွ်န္ႏူးသည္ ဆီမာပူရီ (Seemapuri) ရပ္ကြက္တြင္ အိမ္ေဖာ္အျဖစ္ လုပ္ကိုင္ေနသည္။ ပေဒးခဒန္း အဖြဲ႕ အစည္းအား ၂၀၀၂ ခုႏွစ္တြင္ ကေလးသူငယ္ (၃၅) ဦးျဖင့္ စတင္ဖြဲ႕စည္းခဲ့ၿပီး ယခုအခါ ေဒလီအျပင္ အျခားျပည္နယ္မ်ားသို႔ပါ တိုးခ်ဲ႕စည္း႐ုံးႏုိင္ခဲ့ၿပီး အဖြဲ႕ဝင္တေသာင္းေက်ာ္ ရွိေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ဒီအဖြဲ႕ ဖြဲ႕စည္းရျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ “ရဲေတြ၊ သာမန္လူေတြ၊ လူအားလုံးက ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို မႏွစ္ၿမိဳ႕သလို ရွိၾကတယ္။ မေတာ္တေရာ္ ဆက္ဆံခံရတယ္၊ ဒီအေျခအေန ေတြကို ကာကြယ္ဖို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္အခန္းက႑ကို ေဖာ္ထုတ္ဖို႔ ဒီအဖြဲ႕ေလးကို ဖြဲ႕စည္းခဲ့ၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အသံေတြကို ေဖာ္ထုတ္ဖို႔ တႏွစ္အၾကာမွာ ဒီသတင္းစာကို ထူေထာင္ခဲ့ၾကတယ္” ဟု ဗီေဂ်းက ဆိုသည္။

၎သတင္းစာကို အပတ္စဥ္ထုတ္ေဝၿပီး ေစာင္ေရ (၃၅၀၀) ထုတ္ေဝသည္။ တေစာင္လွ်င္ တ႐ူပီးျဖင့္ ေရာင္းခ်ၿပီး အမ်ားစုကို ေဒလီတဝွမ္းရွိ အင္န္ဂ်ီအိုမ်ားက ဝယ္ယူၾကသည္။ ေစတနာအဖြဲ႕၏ ဒါ႐ိုက္တာ ဆန္းေဂ်းဂူတာကေတာ့ “ဒီသတင္းစာေလးဟာ လူထုလက္ခံဖို႔ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ အင္န္ဂ်ီအိုအမ်ားစုက ပုံမွန္ဝယ္ယူၿပီး သာမာန္လူေတြကို အခမဲ့ ျဖန္႔ေဝ ေပးၾကတယ္။ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ ပုံမွန္ လစဥ္ယူမည့္ လူအမ်ားတိုးပြားေရးနဲ႔ သတင္း စာကို တရားဝင္ မွတ္ပုံတင္ႏုိင္ဖို႔အတြက္ ႀကိဳးစားေနသလို ကေလးသူငယ္အလုပ္သမားမ်ား အေပၚ အျမတ္ထုတ္မႈမ်ားႏွင့္ ၎တို႔၏ အခက္အခဲမ်ားကို လူအမ်ားသိေအာင္ ႀကိဳးပမ္း ေနတယ္” ဟု ဆိုပါသည္။

သတင္းရင္းျမစ္

အိႏၵိယအင္ဂ်င္စီသတင္းဌာန- Source: IANS