ျမန္မာႏွင့္ အက်င့္ဆိုး (ေ႐ႊဥေဒါင္း)

ျမန္မာကို ျမန္မာက ႐ႈတ္ခ်သင့္သေလာ
ဗမာေတြ လုပ္လိုက္မွျဖင့္ ဒီလိုခ်ည္းပဲ...

"ဗမာေတြလူမ်ဳိးေတြ ဘယ္ေနရာမွ မေကာင္းပါဘူး၊ ဘယ္ေတာ့ျဖစ္ႏိုင္မွာလဲ၊ ဗမာလုပ္တာကိုး၊ ေ႐ႊဗမာေတြ ကိုက ဘာတစ္ခုမွ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ႏိုင္တာ မရွိပါဘူး" အစရွိေသာ ႏွိပ္နယ္စကား၊ ခ်ဳိးဖဲ့စကား၊ ကဲ့ရဲ႕စကား၊ ႐ႈတ္ခ်စကားမ်ားသည္ မၾကာခဏျဖစ္ေပၚလ်က္ ႐ွိသည္ကို ၾကားမိၾကေပလိမ့္မည္။ ထိုသို႔ေသာ အသံုး အႏႈန္းသည္ အဂၤလိပ္တို႔ လက္ထက္တြင္ တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္ တိုးတက္ လာခဲ့၍ အဂၤလိပ္တို႔ေျပးခါနီး ကာလ အပိုင္း အျခားတြင္ အထြတ္အထိပ္သို႔ ေရာက္သျဖင့္ အမ်ားဆံုး သံုးႏႈန္းေျပာဆိုၾကသည္ဟု ဆိုရ ေပမည္။

ဝမ္းနည္းဖြယ္ေကာင္းေသာအခ်က္မွာ ထိုစကားကို သံုးႏႈန္း ေျပာဆိုေနၾကေသာသူမ်ားသည္ တ႐ုတ္လူမ်ား လည္းမဟုတ္၊ ကုလားလူမ်ဳိးမ်ားလည္း မဟုတ္၊ တ႐ုတ္ႏွင့္ ကုလားကျပား မ်ားလည္းမဟုတ္၊၊ ျမန္မာစစ္စစ္ ဆိုေသာ လူမ်ား၏ ပါးစပ္မွ ထြက္လာေလ့႐ွိသည့္အတြက္ သာ၍ ဝမ္းနည္းဖို႔ ေကာင္းလွ၏။ အခ်ဳိ႕ေသာ သူတို႔ သည္ ထိုစကားမ်ဳိးကို သံုးႏႈန္းၾကေသာ အခါတြင္ ဝမ္းနည္းေသာ ေလသံမ်ဳိးလည္းမပါ။ ထိုကဲ့သို႔ ႏိွပ္နယ္ခ်ဳိးဖဲ့ ရျခင္းကိုပင္ အရသာ ႐ွိဟန္လကၡဏာႏွင့္ ေလးေလးနက္နက္ ပက္ပက္စက္စက္ ခ်ဳိးဖဲ့ ေျပာဆို ရက္သည္ကို ေတြ႕ရေပကား၊ ျမန္မာအစစ္ပင္ ဟုတ္ပါေလ၏ေလာဟု ယံုမွားျခင္းပင္ ျဖစ္ရေလာက္ေပ၏။ 

တ႐ုတ္လူးမ်ဳိးက ျမန္မာအား ထိုမွ်ေလာက္ ခ်ဳိးခ်ဳိးဖဲ့ဖဲ့ ေျပာဆိုျခင္းကို ၾကားရဖူးသည္ မရွိ။ ေျပာလွ်င္လည္း ျမန္မာက ခံမည္မဟုတ္။ ကုလားလူးမ်ဳိးက ဤမွ်အထိ ႐ႈတ္ခ်ျခင္းကို ၾကားရဖူးသည္မရွိ။ ၾကားရလွ်င္လည္း ျမန္မာက ခံမည္မဟုတ္။ အဂၤလိပ္က ေျပာလွ်င္ ခံႏိုင္ၾကမည္ မဟုတ္။ ႐ႈတ္ခ်ေျပာဆိုေနၾကသူမ်ားကား ျမန္မာ မ်ားပင္ျဖစ္၏။ တ႐ုတ္သည္ တ႐ုတ္လူမ်ဳိးအားလည္းေကာင္း၊ ကုလားသည္ ကုလားလူမ်ဳိးအား လည္း ေကာင္း ထိုကဲ့သို႔ လူမ်ဳိးလိုက္ခ်ီ၍ ႐ႈတ္ခ်ေျပာဆိုျခင္းကို တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် မၾကားခဲ့ရဖူးေခ်။ ျမန္မာ လူမ်ဳိးကို ျမန္မာလူ မ်ဳိးသည္သာလွ်င္ "မႈိခ်ဳိးမွ်စ္ခ်ဳိး" တစ္တစ္ခြခြ လူမ်ဳိးလိုက္ခ်ီ၍ သိမ္းက်ဳံး ႐ႈတ္ခ်ေျပာဆိုေနၾက သည္ျဖစ္ရာ ထိုကဲ့သို႔ ႐ႈတ္ခ်ေျပာဆိုေနၾကျခင္း၏ အေၾကာင္းရင္း မွာကား ျမန္မာလူမ်ဳိးကို ျမန္မာလူမ်ဳိး သည္သာလွ်င္ အထင္အျမင္ ေသးသိမ္ေနၾကေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေခ်၏။ မိမိလူမ်ဳိးကို မိမိတုိ႔က ဤမွ်ေလာက္ အထင္အျမင္ ေသးသိမ္ စုတ္ပဲ့ေနၾကပါလွ်င္ အျခားလူမ်ဳိးတို႔က အဘယ္မွာ ဆိုဖြယ္ရာ ရွိပါေတာ့အံ့နည္း။

ျမန္မာလူမ်ဳိးသည္ ထို႔ကဲ့သို႔ ပက္ပက္စက္စက္ ႐ႈတ္ခ်ကဲ့ရဲ႕ျခင္း ခံထိုက္ေလာက္ေအာင္ တကယ္ပင္ ယုတ္ညံ့ သိမ္ဖ်င္းေသာ လူမ်ဳိးျဖစ္ေလသေလာဟု၊ ေ႐ွးဦးစြာဆန္းစစ္ဖို႔ လိုေပ၏။ လူအသီးသီးျဖစ္ေစ ဤနယ္သား၊ ထိုနယ္သား၊ ဤျပည္သား၊ ထိုျပည္သား၊ ဤတိုက္သား၊ ထိုတိုက္သား၊ ေ႐ွ႕တိုင္းသား၊ အေနာက္တိုင္းသား စသည္ျဖင့္ အစုလိုက္၊ အုပ္လိုက္ ေပါင္းစည္း၍ျဖစ္ေစ၊ အေကာင္းအဆိုးဟူ၍ ပိုင္းျခားစစ္ထုတ္ လိုက္ေသာ အခါ ေကာင္းေသာ အရည္အခ်င္းေတြခ်ည္း စုပံု၍ေနေသာ လူဟူ၍လည္း မရွိ။ လူမ်ဳိးဟူ၍လည္း မရွိ။ တိုက္ သားဟူ၍လည္းမရွိ။ ဆိုးယုတ္ေသာ အရည္အေသြးေတြခ်ည္ စုပံု၍ေနေသာ လူဟူ၍လည္း မရွိ။ လူမ်ဳိး ဟူ၍လည္း မရွိ။ တိုက္သားဟူ၍လည္း မ႐ွိႏိုင္ေၾကာင္းကို ဦးေခါင္းပါသူတိုင္း ဝန္ခံေပလိမ့္မည္။

ပ်င္းရိျခင္းႏွင့္ သတၱဝါသေဘာ ယင္းသို႔ျဖစ္လွ်င္ ျမန္မာလူမ်ဳိးသည္ အျခားလူမ်ဳိးနည္းတူ ေကာင္းျမတ္ေသာ အျခင္းအရာႏွင့္ ညံ့ဖ်င္းေသာ အျခင္းအရာတို႔ ေရာစပ္စုေပါင္းလ်က္႐ွိသည္ဟု ဆိုရေပမည္။ အျပစ္အနာ ဆာကို ေ႐ွးဦးစြာ ေဖာ္ျပရမည္ဆိုေသာ္၊ လူမ်ဳိးကြဲမ်ားက အျပစ္ဆိုတတ္ၾက၍ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ ကိုယ္တိုင္ မျငင္း မကြယ္ ႏိုင္ေသာ ေျဖာင့္ခ်က္ေပးၾကရမည့္ အခ်က္တစ္ခုသည္ကား ပ်င္းရိျခင္းပင္ ျဖစ္ေပ၏။ ျမန္မာလူမ်ဳိး သည္ ကုလားႏွင့္ျဖစ္ေစ၊ တ႐ုတ္ႏွင့္ျဖစ္ေစ ႏႈိင္းယွဥ္လိုက္ေသာ္ ေခ်ာင္ေခ်ာင္ လည္လည္လုပ္၍ ေခ်ာင္ ေခ်ာင္ေနထိုင္လိုေသာ စိတ္သေဘာမ်ဳိး ႐ွိတတ္ေၾကာင္းကို ဝန္ခံၾကရေပမည္။ ၎ စိတ္သေဘာကိုပင္ ပ်င္းရိသည္ဟူ၍ ေခၚဆို ၾက၏။ ေခၚဆိုလွ်င္လည္း ေခၚဆိုထိုက္ပါေပ၏။ သို႔ေသာ္ ပ်င္းရိျခင္း၊ လံု႔လ၀ီရိယ ႐ွိျခင္း စေသာ အျခင္းအရာတို႔ မည္သည္ အေၾကာင္းႏွင့္ အက်ဳိး ဖန္းတီးစီမံလ်က္႐ွိေသာ ဤေလာကႀကီး၌ မူလရင္းအေၾကာင္းမ်ား ရွိၾကရ မည္သာျဖစ္၏။ သတၱ၀ါ ဟူသမွ်တို႔၏ နဂို သေဘာရင္းမွာ တတ္ႏိုင္သမွ် အနည္းဆံုး အလုပ္လုပ္၍ အမ်ားဆံုး စည္းစိမ္သုခ ခံစားလိုၾကၿမဲမွာ ဓမၼတာ ျဖစ္၏။ တတ္ႏိုင္ခဲ့လွ်င္ အလုပ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ လက္တစ္ဖက္ ေျမႇာက္ခါ မွ်ႏွင့္ စားဝတ္ေနေရးႏွင့္တကြ စည္းစမ္ခံထားမူအတြက္ပါ လံုေလာက္စြာ ရလိုၾကသည္သာ ျဖစ္၍၊ လက္တစ္ ဖက္ေျမႇာက္ကာမွ်ႏွင့္ လိုသေလာက္ရခဲ့လွ်င္ လက္ႏွစ္ ဖက္ ေျမႇာက္လိုေသာ သတၱ၀ါဟူ၍ မရွိေခ်။

ျမန္မာလူမ်ဳိး အျပစ္ေလာ

ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ျမန္မာျပည္သည္ အဂၤလိပ္တို႔ မ၀င္ေရာက္ဖူးေသးမီွ တစ္ခ်ိန္က အလြန္တရာ ဆူၿဖိဳးေခ်ာင္ခ်ိ ခဲ့ေသာ တိုင္းျပည္ျဖစ္သည္က တစ္ေၾကာင္း၊ ၃၀ ၄၀ ေပးရေသာ ဘြတ္ဖိနပ္မ်ဳိး၊ သကၠလပ္အဂၤာ်ီမ်ဳိး၊ တစ္နပ္ စာအတြက္ ေလးငါးက်ပ္ တန္ေသာ အစားအစာမ်ဳိး အစ႐ွိသည္တို႔ မ႐ွိခဲ့ဖူးသည္က တစ္ေၾကာင္း၊ လူတစ္ ေယာက္ အလုပ္ လုပ္လွ်င္ တစ္အိမ္ေထာင္လံုးအတြက္ စားဝတ္ေနေရး လံုေလာက္စြာ ရ႐ွိခဲ့၍ က်န္ေသာ အိမ္သူအိမ္သားမ်ား သည္ ဝတ္ကာ၊ စားကာ၊ သနပ္ခါးလိမ္းကာ၊ ျခင္းလံုးခတ္ကာျဖင့္ ေခ်ာင္ခ်ိသက္သာစြာ ေနထိုင္ႏိုင္ၾက၏။ ေမာ္ေတာ္ကားစီးမႈအတြက္ သူတစ္ပါးႏွင့္ ဂုဏ္ၿပဳိင္အားက်ရန္လည္း မရွိ၊ သံုးထပ္တိုက္ ႀကီး တည္ေဆာက္ျခင္းအားျဖင့္ သူတစ္ပါးထက္ သာေအာင္ႂကြား၀ါလိုေသာ စိတ္ဆႏၵမ်ဳိးလည္း မရွိ၊ အလြန္ စုတ္ျပတ္လြယ္၍ ပါးလႊာလွေသာ ပဒုမၼာ အဂၤာ်ီပါးမ်ဳိးကို ၀တ္ဆင္လိုျခင္းလည္း မရွိ။ ခပ္ေခ်ာင္ေခ်ာင္ အလုပ္ လုပ္၍ ခပ္ေခ်ာင္ေခ်ာင္ ေနထိုင္စားေသာက္လာခဲ့ၾကေသာ လူမ်ဳိးျဖစ္၏။ ထို႔ကဲ့သို႔ ၀မ္းစာအတြက္လည္း ေကာင္း၊ အားအတြက္လည္းေကာင္း၊ ေနမႈ ထိုင္မႈအတြက္လည္းေကာင္း၊ လႈပ္ကာယွက္ကာႏွင့္ လံုေလာက္ စြာ ရ႐ွိခဲ့ၾကေသာ လူမ်ဳိးသည့္ အေပၚ လြယ္လြယ္ႏွင့္ တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲ၍ ပင္ပန္းႀကီးစြာ အားထုတ္ လုပ္ကိုင္ ရန္ ပ်င္းရိျခင္း ရွိၾကသည္မွာ အံ့ၾသဖြယ္ရာ မဟုတ္။ သတၱ၀ါတို႔၏ ဓမၼတာသေဘာ အတိုင္းမွ်သာ ျဖစ္ေခ်၏။ ထိုမွ်ေလာက္ အသက္ေမြး ေခ်ာင္ခ်ိလာခဲ့ေသာ လူမ်ဳိးျဖစ္၍ လွ်ာထြက္ မတတ္ အလုပ္လုပ္ႏိုင္မွ ဝမ္းေရး မဝတဝ၊ မလွတလွ ရ႐ွိႏိုင္ ၾကသည့္ ကုလားျပည္မွ ကုလားလူမ်ဳိး၊ တ႐ုတ္လူမ်ဳိးမ်ားႏွင့္ စံထိုးႏိႈင္းယွဥ္ျခင္း ခံရသည့္အခါ ပ်င္းရိသည္၊ ေပါ့ေလ်ာ့သည္ ဟူ၍ စြပ္စြဲျခင္းခံၾကရ ျခင္းမွာ အံ့ဖြယ္ရာ မဟုတ္လွေခ်။ အမွန္စင္စစ္ေသာ္ကား ျမန္မာသည္ ပ်င္းႏိုင္ေသာအေျခရရွိခဲ့ဖူး၍ ပ်င္းရိျခင္း၌ အက်င့္ပါေနေသးျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ေပ၏။ မည္သည့္ လူမ်ဳိးပင္ျဖစ္ေစ ျမန္မာကဲ့သို႔ ေခတ္ေကာင္း ေခတ္ေအးမ်ဳိး မီွခဲ့ဖူးလွ်င္ ျမန္မာႏွင့္ အလားတူစြာ ပ်င္းရိၾကမည္သာ ျဖစ္ေခ်၏။ ပ်င္းရိျခင္းကို အျပစ္တစ္ခုလုပ္၍ ေျပာမည္ဆိုလွ်င္ ထိုအျပစ္ သည္ ျမန္မာလူမ်ဳိး၏ အျပစ္မဟုတ္။ ဝမ္းစာရွာရန္ ေခ်ာင္ခ်ိခဲ့ဖူးသည့္ ျမန္မာျပည္၏ အျပစ္ဟူ၍သာ ဆိုရန္ရွိေပ၏။

အႏွစ္တစ္ရာႏွင့္ တစ္ႏွစ္

ထို႔ျပင္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ကို ႏွစ္ေပါင္း ၁၀၀ ေက်ာ္ခန္႔မွ် အုပ္စိုးသြားသည့္ အဂ္လိပ္တို႔ကလည္း ျမန္မာမ်ားအား ပ်င္း ရိသည္ဟု စြပ္စြဲေျပာဆိုသြားၾကေသာ္လည္း ၎တို႔ ကိုယ္တိုင္ ေခြၽးလံုးေခြၽးေပါက္ က်ေအာင္ ပင္ပန္းႀကီးစြာ အလုပ္လုပ္ကိုင္ သြားၾကသည္ဟု မရွိေခ်၊၊ ပန္ကာေအာက္တြင္ ကေလာင္တံႏွင့္ လက္မွတ္ေရးထိုးရေသာ အလုပ္မွ်ေလာက္ႏွင့္ လခႀကီးမ်ား ယူလ်က္ ကာမဂုဏ္၊ စည္းစိမ္းအမ်ဳိးမ်ဳိး ခံစားစံစား သြားၾကျခင္းအားျဖင့္ နမႈနာျပသြားၾကသည္ကို ေတြ႕ျမင္လိုက္ၾကရ၏။ ၎တို႔၏ အေနအထိုင္ကို ေတြ႕ျမင္ရျခင္း အားျဖင့္ ျမန္မာ တို႔၌ စည္းစိမ္ခံမႈအတြက္ သြားရည္က်ရေသာ စိတ္မ်ဳိးသာ ျဖစ္ေပၚၾက၍ ပင္ပန္းႀကီးစြာ အလုပ္လုပ္လိုေသာ စိတ္ သေဘာမ်ဳိးမူကား အလွ်င္းပင္ မျဖစ္ေပၚႏိုင္ခဲ့ေခ်။ သို႔ရာတြင္ ယခုအခါ ဂ်ပန္တို႔ ေရာက္လာၾကရာတြင္ "စစ္ဗိုလ္ ႀကီးေတြေတာင္ အလုပ္ၾကမ္းလုပ္ၾကသည္၊ လူႀကီးေတြေတာင္ လူငယ္ေတြႏွင့္အတူ အလုပ္လုပ္ၾက သည္" ဟူေသာ စကားမ်ားသည္ အရပ္ထဲတြင္ တစ္ေန႔တျခား ေျပာဆိုစ ျပဳလာၾကၿပီးျဖစ္ကာ၊ ပင္ပန္းႀကီးစြာ အလုပ္ လုပ္မူႏွင့္ ပတ္သက္၍ အဂၤလိပ္လူမ်ဳိးတို႔က ႏွစ္ေပါင္း (၁၀၀) ေက်ာ္ခန္႔ သင္ျပရန္ မတတ္ႏိုင္သည္ ကို ဂ်ပန္ တို႔က တစ္ႏွစ္ခန္႔အတြင္း သင္ျပႏိုင္သည္ဟု ဆိုရေပမည္။

ဂ်ာမဏီျပည္၏ စနစ္

ဤေနရာ၌ ဂ်ာမဏီျပည္တြင္ ဟစ္တလာ အသံုးျပဳခဲ့ေသာစနစ္အား အစိုးရသို႔ ျမန္မာျပည္တြင္ အျမန္ဆံုး နည္းယူအသံုးျပဳၾကလွ်င္ အလြန္ေကာင္းမြန္ေပလိမ့္မည္။ ဂ်ာမဏီျပည္၌ သူေဌးသား ျဖစ္ေစ၊ အမတ္ႀကီး၏ သား ျဖစ္ေစ၊ အရာရွိႀကီး၏သား ျဖစ္ေစ လူလားေျမာက္ေသာ အခ်ိန္အ႐ြယ္တြင္ အျခားေသာ လူဆင္းရဲမ်ား ၏ သားမ်ားႏွင့္ အတူလမ္း ေဖာက္ျခင္း၊ ေကာက္ပဲသီးႏွံ စိုက္ပ်ဳိးျခင္း စေသာ ကူလီအလုပ္ၾကမ္းမ်ဳိးကို (၁၀) လတိုင္တိုင္ လုပ္ကိုင္ေဆာင္႐ြက္ၾကရေလသည္။ သူေဌးသားႏွင့္ ထင္းေခြသမားသားတို႔သည္လည္းေကာင္း၊ အရာ႐ွိ သားမ်ားႏွင့္ ကူလီထမ္းသမားတို႔၏ သားသည္လည္းေကာင္း တစ္ခန္းတည္း အတူေန၊ အတူအိပ္၊ အတူစားၾက ရလ်က္ လယ္ျပင္ထဲတြင္ အဂၤာ်ီမပါ ကိုယ္တံုးလံုးခြၽတ္ကာ ပခံုးခ်င္းယွဥ္လ်က္ ရက္ေပါင္း (၃၀၀) ကာလပတ္ အတြင္းတန္းတူညီတူ အလုပ္လုပ္ၾကရ ေလသည္။ အိမ္မွ ထမင္းပို႔ရျခင္း၊ အိပ္ရာလိပ္ ပို႔ရျခင္း မရွိေစရ။ တစ္တန္းတည္းစား၍ တစ္တန္းတည္းအိပ္ၾကရေလသည္။ အဂၤလိပ္တို႔ကို အားက်ျခင္း အားျဖင့္ အလုပ္ၾကမ္းကို ေၾကာက္႐ြံ႕၊ ဟန္ႀကီးပန္ႀကီး လုပ္ခ်င္တတ္လွေသာ ကြၽႏ္ုပ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ဳိး လူငယ္ မ်ားအတြက္ ၎စနစ္ထက္ ေကာင္းမြန္ေသာ စနစ္တစ္ခုကို ကြၽႏု္ပ္တို႔ စဥ္းစား စိတ္ကူး၍ မရႏိုင္ေအာင္ ရွိေခ်ေတာ့၏။ ထိုကဲ့သို႔ေလ့က်င့္ ေပးရလွ်င္ ပ်င္းရိသည္ဟူေသာ စြပ္စြဲခ်က္သည္လည္း ပေပ်ာက္သြား တန္ရာ ရွိေခ်သည္။

စြပ္စြဲခ်က္မ်ား

ျမန္မာလူမ်ဳိးကို စြပ္စဲြေသာ အခ်က္မ်ားအနက္ ပ်င္းရိျခင္းကို ထုတ္ႏုတ္လိုက္သည္ရွိေသာ္ ေကာင္က်စ္စဥ္း လဲျခင္း၊ မညီညြတ္ျခင္း၊ မ႐ိုးေျဖာင့္တတ္ျခင္း စသည့္ အျခင္းအရာမ်ား ၾကားရဖူးတတ္၏။ မညီညြတ္ျခင္း ဆိုေသာ အျခင္းအရာမွာ အိမ္႐ွင္ျဖစ္ေသာ ျမန္မာမ်ားကို ဧည့္သည္ျဖစ္ေသာ ကုလားမ်ား၊ တ႐ုတ္မ်ားႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္လိုက္ လွ်င္ အနည္းငယ္ ေအာက္က်ေနာက္က် ႐ွိေနသကဲ့သို႔ မွတ္ထင္ရန္ ရွိေပလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ၿမိဳ႕တစ္႐ြာ တည္းတို႔မည္သည္ အျခားေသာၿမိဳ႕တစ္႐ြာ၌ ဆံုစည္းၾကသည့္အခါ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ ေယာက္ သည္းခံ ဆက္ဆံတတ္သည္ ျဖစ္၍ ညီညြတ္ေသာ သေဘာသည္ ဓမၼတာအေလ်ာက္ ေပၚေပါက္ရ ၿမဲျဖစ္ေလသည္။ ကြၽႏု္ပ္တို႔ ျမန္မာမ်ားသည္လည္း ကုလားျပည္၊ အဂၤလိပ္ျပည္၊ ဂ်န္ပန္ျပည္ စသည္တို႔၌ ေတြ႕ဆံုၾကသည့္အခါ အလြန္ညီညြတ္ၾကသည္ဟု ၾကားရဖူးေသာေၾကာင့္ ျမန္မာ လူမ်ဳိးတို႔ရဲ႕ မညီညြတ္ေသာ သေဘာသည္ ေသြးထဲ တြင္ ပါ၀င္ေနသည္ဟု မဆိုႏိုင္ေပ။ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲျခင္း၊ မ႐ိုးေျဖာင့္ျခင္းစေသာ စြပ္စြဲခ်က္တို႔မွာ အိႏိၵယ တိုင္းသားမ်ားႏွင့္ ေရာေႏွာဆက္ဆံျခင္း အလြန္းနည္းပါးေသာ သူတို႔၏ စြပ္စြဲခ်က္ ေလာက္သာ ျဖစ္ေခ်၏။ လူမ်ဳိး တကာႏွင့္ ဆက္ဆံဖူးသူမွာ ျမန္မာလူမ်ဳိးကို ထုတ္ႏုတ္ေ႐ြးခ်ယ္၍ ေကာက္ က်စ္စဥ္းလဲေသာ လူမ်ဳိးဟု ထုတ္ေဖာ္စြပ္စြဲျခင္း ျပဳၾကမည္ မဟုတ္ေခ်။ စင္စစ္ေသာ္ကား ေလာက၌ ႐ိုး ေျဖာင့္ေသာ လူမ်ဳိးဟူ၍ခ်ီးမြန္းရန္ လည္းေကာင္း၊ ေကာက္က်စ္ေသာလူမ်ဳိး ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ လူမ်ဳိး သီးျခားရွိႏိုင္မည္ မဟုတ္ေပရာ လူတစ္ မ်ဳိးႏွင့္ တစ္မ်ဳိး၊ ပိန္မသာလိန္မသာ မ်ားေလာက္သာ ႐ွိေနၾကေပ လိမ့္မည္။ ႐ိုးေျဖာင့္ျခင္း၊ ေကာက္က်စ္ျခင္း ဆိုေသာ အရာမ်ားမွာ လူမ်ဳိးေပၚ၌ မူတည္ျခင္းမရွိပါ၊၊ လူတို႔၏ အေျခအေနေပၚ၌ မူတည္ေန တတ္သည္ျဖစ္ ေပရာ လူဆင္းရဲဟူ၍ အလြန္နည္းပါး လွေသာ ပါရမီလူမ်ဳိးမ်ား အနက္တြင္ သူခိုးဓားျပဟူ၍ အလြန္နည္း ပါးျခင္းကို ကြၽႏ္ုပ္တို႔ နားလည္ႏိုင္ၾကေပသည္။ 

ထူးျခားေသာ ျမန္မာ့ဂုဏ္

ျမန္မာလူမ်ဳိး၏ ညံ့ဖ်င္းသည္ဟူ၍ စြပ္စြဲျခင္းခံရေသာ အျခင္းအရာမ်ားကို ႐ွင္းလင္းေဖာ္ျပခဲ့ၿပီးျဖစ္ရာ ယခု အခါ၌ ျမန္မာတို႔၏ ေကာင္းျမတ္ေသာ ဂုဏ္အျခင္းအရာမ်ားအေၾကာင္းကို ေဖာ္ထုတ္ေရးသား ရေပဦးအံ့။ သင္ၾကား၍ တတ္ေျမာက္လြယ္ျခင္း အရာ၌ ျမန္မာလူမ်ဳိးသည္ ကမာၻေပၚရွိ မည္သည့္ လူမ်ဳိးႏွင့္မဆို ယွဥ္ ၿပိဳင္ႏိုင္ေလာက္ေပရာ "ပါးရည္နပ္ရည္" ရွိျခင္း၊ အတိုအထြာဘက္၌ ဉာဏ္သြားျခင္း စေသာ အရာမ်ဳိးတြင္ မူကား ျမန္မာသည္ ကမာၻတြင္ အလြန္ကြၽမ္းက်င္ လိမၼာေသာ ဗိုလ္ကျပားကေလးမ်ားက အခ်ဳိ႕ေနရာတြင္ ျမန္မာဉာဏ္ကို အသံုးျပဳ ျခင္းအားျဖင့္ အဂၤလိပ္မ်ားကို ႏိုင္ရသည္ဟု ၀န္ခံေျပာဆိုသည္ကို ၾကားရဖူး၏။ စင္စစ္မွာ အေသးအဖြဲႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ျဖတ္ထိုးဉာဏ္ေပၚေသာ အျခင္းအရာမ်ဳိးမွာ ကမာၻေပၚတြင္ မ်ဳိး လိုက္႐ိုးလိုက္ ခ်ီ၍ၾကည့္ေသာ္ ျမန္မာတစ္မ်ဳိးတည္း၌သာ ရွိသည္ဟု ကြၽႏု္ပ္ ဆိုခ်င္၏။ အလြန္းနည္းပါးေသာ အျခားလူမ်ဳိး တစ္ေယာက္တေလ၌ ၎ဉာဏ္မ်ဳိး ေတြ႕ရ တတ္သည္မွာ မွန္ေသာ္လည္း လူမ်ဳိးလိုက္ျခံဳ၍ အနည္းႏွင့္အမ်ား ရွိတတ္သည္မွာ ျမန္မာ လူမ်ဳိး တစ္မ်ဳိးတည္းသာ ရွိ၏။ အျခားလူမ်ဳိးပါးနပ္လွ်င္ ျမန္မာ အိပ္ေနသေလာက္ ရွိသည္ဟု ဆိုခ်င္၏။ ဤကား ျမန္မာလူမ်ဳိး၏ ထူးကဲေသာ အခ်က္ေပတည္း။ ဤအျခင္း အရာကို ၀န္မခံလိုေသာ ျမန္မာလူမ်ဳိးတစ္ေယာက္ ရွိခဲ့လွ်င္ ထိုသူ၌ ထိုအရည္အခ်င္းမ်ဳိး ခ်ဳိ႕တဲ့ေနေသာ ေၾကာင့္သာ ျဖစ္ရမည္ဟု ကြၽႏု္ပ္ဆိုလို၏။

ျမန္မာႏွင့္ ဒါနမႈ

ထို႔ျပင္ ေပးကမ္းစြန္႔ႀကဲျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကြၽႏု္ပ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ဳိး၌ ထူးကဲေသာ အခ်က္ကို မၾကားေသး မီက ကြၽႏု္ပ္တို႔ ကိုယ္တိုင္ေတြ႕ၾကံဳခဲ့ရသည္မွာ စိတ္ႏွလံုးကို အလြန္ထိခိုက္သျဖင့္ တစ္သက္လံုး မေမ့ႏိုင္ ေအာင္ ရွိေတာ့၏။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို ဂ်ပန္ေလယာဥ္ပ်ံမ်ားက ေရွးဦးစြာ ဗုံးမ်ားႀကဲခ်စဥ္ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားသည္ မီးသေဘၤာ၊ မီးရထား စသည္တို႔ျဖင့္ အၿမိဳ႕ၿမိဳ႕အရြာရြာတို႔ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္ခဲ့ၾက၏။ ထိုစဥ္အခါ အရပ္ရပ္ ေသာ ဆိပ္ကမ္း၊ အရပ္ရပ္ေသာ ဘူတာ႐ံု စသည္တို႔မွ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားသည္ အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ စားဖြယ္ ေသာက္ဖြယ္တို႔ျဖင့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရွိ ဗံုးမွန္ထားသည့္ ဒုကၡိတမ်ားအား ေပးေ၀လွဴဒါန္းၾကရာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ လံုး စား၍ မကုန္ႏိုင္၊ ေသာက္၍ မကုန္ႏိုင္ေအာင္ ရွိေနေတာ့၏။ တတ္ႏိုင္သူမ်ားက ေထာပတ္ထမင္း၊ ဒံေပါက္ထမင္း၊ ၾကက္သားဟင္း၊ ဆိတ္သားဟင္း စသည္တို႔ျဖင့္ အထုတ္လိုက္ ရက္ေရာစြာ ေပးေ၀ၾကရာ မႂကြယ္၀သူ အလွဴရွင္မ်ား ကလည္း သေရစာ၊ ေဆးလိပ္၊ ကြမ္းထုပ္၊ လက္ဖက္ထုပ္ စသည္တို႔ျဖင့္ တတ္ အားသမွ် ေ၀ငွေပးကမ္းၾက၏။ တစ္ခုေသာ ဘူတာ႐ံုတြင္ အဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္ႏွင့္ အမယ္ႀကီးတစ္ ေယာက္သည္ မိမိတို႔၏ အခင္းမွ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ႏႈတ္ယူလာခဲ့ဟန္ရွိသည့္ ပဲစားဥတြဲမ်ားကို လက္ႏွစ္ ဖက္တြင္ မႏိုင့္တႏိုင္ ဆြဲလ်က္ ကြၽႏု္တို႔ အနီးသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ကာ… "လမ္းစားဖို႔ ယူသြားစမ္းပါ ေမာင္ရယ္၊ သူမ်ားလို လိေမၼာ္သီး မတတ္ႏိုင္ေပမယ့္ က်ဳပ္ တို႔ကိုယ္တိုင္ စိုက္တဲ့ ပဲစားဥ ကေလးကို စားေစခ်င္လြန္းလို႔ ႏႈတ္ၿပီး ယူခဲ့ရတာပါ စားၾကစမ္းပါေမာင္ရယ္" ဟု ေျပာကာ အတြဲလိုက္ ထည့္ေပးလိုက္ၾကေလရာ ကြၽႏ္ုပ္မွာ အဘိုးႀကီးလင္မယား၏ သဒၶါၾကည္ျဖဴေသာ စိတ္ေစတနာကို ဆင္ျခင္ေအာက္ေမ့သျဖင့္ မ်က္ရည္မ်ား လည္ လာမိ၏။

ကြၽႏ္ုပ္တို႔၏ မီးရထားတြဲေပၚ၌ တ႐ုတ္၊ ကုလားစသည့္ အျခားလူမ်ဳိးမ်ားလည္း ပါရွိေလရာ ကြၽႏ္ုပ္က "ခင္ဗ်ား တို႔ တိုင္းျပည္မွာ ဒီလို သဒၶါၾကည္ျဖဴ ရက္ရက္ေရာေရာ ေပးလားကမ္းလား လုပ္ၾကတာကို ျမင္ဖူးၾကံဳဖူး ရဲ႕လား" ဟု ေမးလိုက္သျဖင့္ ၎တို႔က မျမင္ဖူး၊ မၾကံဳဖူးေၾကာင္းႏွင့္ ၀န္ခံထြက္ဆိုၾက၏။ ထိုအခါ၌ ကြၽႏ္ုပ္ သည္ ျမန္မာ ျဖစ္ရျခင္းတည္းဟူေသာ အျဖစ္ကို အလြန္တရာ၀မ္းေျမာက္ ဂုဏ္ယူလ်က္ "ေဟာဒါမွ ဗမာကြ" ဟု ဟစ္ေအာ္ ေၾကြးေၾကာ္လိုက္ေသာ္လည္း ကြၽႏ္ုပ္၏ မ်က္ႏွာထားသည္ ထိုအေၾကာင္းကို ေဖာ္ထုတ္ျပသ ေနဟန္ လကၡဏာ ရွိရကား အနီးတြင္လိုက္ပါလာၾကေသာ တ႐ုတ္ႏွင့္ကုလား ခရီးသည္မ်ားက "ေတာ္ပါေပ တယ္ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ ဗမာေတြ အာႀကီး စိတ္ေကာင္းတယ္၊ အားႀကီးကူညီတယ္" ဟု ကြၽႏ္ုပ္အား ေဖာ္ထုတ္ ၀န္ခံ သြားၾကရ၏။ "ေရႊဗမာတို႔ လုပ္လိုက္မွျဖင့္ ဒီလိုခ်ည္းပဲ" ဟု ႐ႈတ္ခ်႐ြတ္ဆိုေလ့ ရွိေသာ ျမန္မာမ်ားအား ဤအခ်က္ကို အထပ္ထပ္ ႏွလံုးသြင္းေစလို၏။

ျမန္မာကို ျမန္မာ႐ႈတ္ခ်ထိုက္သေလာ

ျမန္မာလူမ်ဳိး၌ ညံ့ဖ်င္းေသာအခ်က္မ်ား ရွိျခင္း၊ ေကာင္းျမတ္ေသာအခ်က္မ်ား ရွိျခင္းကို အပထား၍ ျမန္မာ လူမ်ဳိး အေၾကာင္းကို ျမန္မာအခ်င္းခ်င္းက ၿမိန္ေရရွက္ေရ ကဲ့ရဲ႕႐ႈတ္ခ် ထိုက္သေလာဟု စဥ္းစားဆင္ျခင္ ေစလိုေသး၏။ ကြၽႏ္ုပ္တို႔သည္ 'အမိျမန္မာျပည္' ဟူေသာစကားကို တိုင္းေရးျပည္မႈႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ေနရာတိုင္း သံုးႏႈန္းၾကေသာ စကားမွ်သာ ျဖစ္ေပရာ အမိျမန္မာျပည္ကို ခ်စ္ခင္ျခင္း ဆိုသည္မွာ မိမိတို႔၏ ျမန္မာျပည္ႏွင့္ ျမန္မာလူမ်ဳိးကို ခ်စ္ခင္ျခင္း မွ်သာျဖစ္၏။ သို႔ျဖစ္ရကား ျမန္မာအမ်ဳိးသားသည္ပင္လွ်င္ ျမန္ မာတို႔၏ မိခင္ျဖစ္ ေခ်၏။ ျမန္မာအမ်ဳိးသားတို႔၏ အေၾကာင္းကို ႐ႈတ္ခ်ေျပာဆိုျခင္းသည္ အမိျမန္မာျပည္ အေၾကာင္းကို ႐ႈတ္ခ် ေျပာဆိုရာ ေရာက္၏။ အၾကင္သူ တစ္ေယာက္၏ မိခင္သည္ အက်င့္စာရိတၱ မေကာင္းသျဖင့္ လင္ငယ္ေန ျငားအံ့။ ထိုသူသည္ မိခင္ လင္ငယ္ေနေသာအျဖစ္ကို ၿမိန္ေရ ရွက္ေရႏွင့္ ထုတ္ေဖာ္ေၾကျငာျခင္း ျပဳေခ်မည္ ေလာ။ မိခင္ မေကာင္းေသာ အျဖစ္ကို လူသူေလးပါးတို႔ ေရွ႕၌ အခါအခြင့္ သင့္တိုင္း ေဖာ္ထုတ္စြပ္စြဲျခင္း ျပဳေခ်မည္ေလာ။ စင္စစ္ေသာ္ကား မိမိလူမ်ဳိး၏ မေကာင္းေသာအျဖစ္၊ ညံ့ဖ်င္းသိမ္ငယ္ေသာ အျဖစ္ တို႔ကို ေဖာ္ထုတ္႐ွဳတ္ခ်ေသာ ျမန္မာအမ်ဳိးသားသည္ မိမိ၏ ေမြးသမိခင္ ေၾကာင္းကို ပရိသတ္ ဗိုလ္ထု အလယ္တြင္ ေဖာ္ထုတ္႐ွဳတ္ခ်ေသာသူႏွင့္ ျခားနားျခင္းမရွိေခ်။ ဤအျခင္း အရာႏွင့္ႏွိဳင္းယွဥ္ေသာ္ "ကိုယ့္ေပါင္ ကိုယ္လွန္ ေထာင္းျခင္း" ဟူေသာ ဥပမာသည္ အလြန္ေပ်ာ့ေနေသး၏။ ေမြးသမိခင္ အေၾကာင္းကို ၿမိန္ဖြယ္ရွက္ဖြယ္ အားရပါးရ ႐ွဳတ္ခ်ကဲ့ရဲ႕ျခင္းကဲ့သို႔ မိုက္မဲေသာ အျပဳအမူသည္ ရွိမည္မဟုတ္ေခ်။ ထို႔ျပင္ ျမန္မာလူမ်ဳိး၏ အက်င့္စာရိတၱကို ျမန္မာကိုယ္တိုင္က ကဲ့ရဲ႕႐ွဳတ္ခ်ျခင္းသည္ အဘယ္မွ်ေလာက္ အက်ဳိးဆုတ္ယုတ္ပ်က္ျပားသည္ဟု စဥ္းစားဆင္ျခင္ မိၾကဟန္ မတူေခ်။ 

ျမန္မာကို ျမန္မာက ကဲ့ရဲ႕႐ွဳတ္ခ်ျခင္းသည္ ယခုအခါတြင္ အလြန္ေခတ္စားလ်က္ရွိရာ တစ္ဦးကစ၍ ေျပာ လိုက္လွ်င္ အနီးရွိ လူမ်ားက ၀ိုင္း၀န္းေထာက္ခံလိုက္ၾကသည္သာ မ်ားေနေတာ့၏။ ျမန္မာကို ကဲ့ရဲ႕႐ႈတ္ခ် ေျပာဆိုသံ ဆယ္ႀကိမ္ၾကားသည့္ အနက္တြင္ တစ္ႀကိမ္တေလမွ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ေသာ သူက ခုခံေခ်ပ ေျပာဆိုျခင္းကိုမွ် မၾကားဖူးေခ်။ ကုလားႏွင့္တ႐ုတ္တို႔ကို ကဲ့ရဲ႕႐ွဳတ္ခ်သံ ဆယ္ႀကိမ္ၾကားရသည့္အခါ ၎တို႔ ဘက္မွ ခုခံေျပာဆိုသူ ျမန္မာ တစ္ေယာက္တေလမွ် ျဖစ္ေစ ေပၚထြက္တတ္ေပရာ ျမန္မာကို ျမန္မာက ႐ွဳတ္ခ် ကဲ့ရဲ႕ရာတြင္ ခုခံေခ်ပလိုသူ ျမန္မာတစ္ေယာက္တေလမွ် ထြက္ေပၚလာျခင္းမရွိသည္မွာ ၀မ္းနည္းဖို႔ ေကာင္းလွ၏။

ကာကြယ္ရန္ နည္းလမ္း

သို႔ေသာ္ ဤကိစၥမွာ ၀မ္းနည္းေန႐ံုမွ်မၿပီး။ ျမန္မာ၏ အက်ဳိးကို ထိခိုက္လ်က္ ရွိေသာေၾကာင့္ ခုခံကာကြယ္ ရန္ နည္းလမ္း ရွာၾကံၾကရေပမည္။ ထိခိုက္ပံုကား ျမန္မာကို ျမန္မာက အထင္အျမင္ ေသးသိမ္ေနခဲ့လွ်င္ ျမန္မာ အခ်င္းခ်င္း ဖက္စပ္္လုပ္ကိုင္ၾကရမည့္ လုပ္ငန္ႀကီးမ်ား၊ အစုစပ္ ကုမၸဏီအလုပ္ႀကီးမ်ား စသည္တို႔ကို ျမန္မာ မ်ားသည္ ဘယ္ေသာ အခါတြင္ စတင္လုပ္ကိုင္ႏိုင္ရန္ ရွိအံ့နည္း။ မည္သူမဆို အလုပ္ႀကီး တစ္ခုကို လုပ္ကိုင္သည့္ အခါ ငါသည္ ဤအလုပ္ကို ထေျမာက္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ေသာ အရည္အခ်င္း ရွိသည္ဟု ယံုၾကည္စိတ္ခ်ႏိုင္ေသာ စိတ္သေဘာမ်ဳိး ရွိထားဖို႔ အေရးႀကီးေၾကာင္းကို လူတိုင္းပင္ နားလည္ၾကရမည္ ျဖစ္၏။ လူမ်ဳိးကို မီ၍ လုပ္ကိုင္ရေသာ အလုပ္မ်ဳိးတြင္ ၎စိတ္ သေဘာမ်ဳိး ရွိဖို႔ အလားတူ အေရးႀကီး၏။ စင္စစ္မွာ သာလြန္၍ပင္ အေရးႀကီး၏။ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ယံုၾကည္စိတ္ခ်ႏိုင္ေသာ စိတ္သေဘာမ်ဳိး မျဖစ္ ေပၚေနသမွ် ကာလပတ္လံုး ကြၽႏု္ပ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးသည္ မည္ကဲ့သို႔ေသာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္မ်ဳိးကို ရရွိသည္ ျဖစ္ေစ အလုပ္ႀကီးအကိုင္ႀကီးမ်ား ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ လုပ္ကိုင္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ေခ်။ အလုပ္ႀကီး အကိုင္ႀကီး မ်ားကို ျဖစ္ေအာင္ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ေသးသမွ် ကာလပတ္လံုး စီးပြားေရးဘက္တြင္ ခ်ဳိ႕ငဲ့၍ လူမ်ဳိးကြဲမ်ား ေအာက္တြင္ အစဥ္မၿမဲေနၾကရမည္ ဧကန္မလႊဲေပတည္း။ ယခုအခါ ဂ်ပန္တို႔ ေရာက္လာခဲ့ၾကခ်ိန္ ထိုုက္တန္ ေသာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမ်ဳိး ေပးအပ္ေတာ့မည္ ဆိုရာ ကြၽႏု္ပ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားအဖို႔ အလုပ္ႀကီး၊ အကိုင္ႀကီးမ်ား စတင္ တည္ေထာင္ရန္ အခြင့္အလမ္းမ်ားသည္ အတိုင္းမသိေအာင္ ေပၚေပါက္ေပေတာ့မည္။ ထိုအခါတြင္ ျမန္မာကို ျမန္မာက အထင္အျမင္ေသးခဲ့လွ်င္ အလုပ္လုပ္ရန္ပင္ ျဖစ္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ မိမိလူမ်ဳိး ကို မိမိအထင္ေသး အျမင္ေသးေသာ စိတ္သေဘာထားမ်ဳိးကို ယခုမွစ၍ ပယ္ေဖ်ာက္ရန္ ႀကိဳးစားၾကရ ေပလိမ့္မည္။ ကြၽႏု္ပ္တို႔ ဆိုလိုရင္ကား ေမြးသမိခင္၏ မေကာင္းေသာ အခ်က္တစ္ခုကို သိထားေသာ သားသည္ ထိုအခ်က္ကို ပယ္ေဖ်ာက္ရန္ ခဲယဥ္းမည္ မွန္ေသာ္လည္း မိမိကိုယ္တိုင္ ထိုအေၾကာင္းကို ထုတ္ ေဖာ္ေၾကညာျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း၊ သူတစ္ပါးတို႔ ေျပာၾကသည္ကို ႏွိပ္ကြပ္ဖံုးအုပ္ျခင္းစသျဖင့္ အ႐ုပ္ဆိုး သည္ထက္ မဆိုးရေလ ေအာင္ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ေသာ နည္းလမ္းျဖစ္ေပ၏။

ျမန္မာတို႔ ညံ့ဖ်င္းသည္ ဆိုေသာအခ်က္မ်ားမွ အထက္တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့သည့္အတိုင္း တပ္အပ္ေသခ်ာ စြပ္စြဲႏိုင္ သည္လည္းမဟုတ္။ ၎တို႔ ခုႏွိမ္ေလာက္ေစရန္ စင္စစ္ေကာင္းျမတ္ေသာ အခ်က္မ်ားသည္ ဒုႏွင့္ေဒး ရွိေနေသးသည္ ျဖစ္ေပရာ၊ ကြၽႏု္ပ္တို႔သည္ မိခင္၏ အရွက္ကို ကာကြယ္သည့္အလား ကြၽႏု္ပ္တို႔ လူမ်ဳိးကို ကြၽႏု္ပ္တို႔ ကိုယ္တိုင္ ႐ႈတ္ခ် အရွက္ခြဲရာေရာက္ေသာ စကားမ်ဳိးကို ဆိုျခင္းမွ ေရွးဦးစြာ ေရွာင္ၾကဥ္ အပ္ေပ၏။ ဒုတိယအခ်က္၌ ထိုကဲ့သို႔ ႐ႈတ္ခ် အရွက္ခြဲရာေရာက္ေသာ စကားမ်ဳိးကို သူတစ္ပါးတို႔ ဆိုသည္ကို ၾကားရေသာ အခါ အက်ဳိးအၾကာင္းကို နည္းသင့္ လမ္းသင့္ ေဖာ္ျပ၍ ေတာင္းပန္တားျမစ္အပ္ေပ၏။ 

ဤစာကို ဖတ္႐ႈရေသာ မိတ္ေဆြအေပါင္းတို႔သည္ အထက္ေဖာ္ျပာပါ အျခင္းအရာမ်ားကုိ ေက်နပ္ႏွစ္ၿခိဳက္ သျဖင့္ အထက္ပါ နည္းလမ္းအတိုင္း လိုက္နာေဆာင္ရြက္ပါေတာ့မည္ဟု သႏိၷဌာန္ ခ်ထားၾကပါမူ ကြၽႏု္ပ္တို႔ ေရးသားသတိေပးရက်ဳိး နပ္သည္ဟု သေဘာထား၍ လူမ်ဳိးကို အညြန္႔တံုးေအာင္ ျပဳလုပ္ရာေရာက္သည့္ အေလ့အက်င့္ ဆိုးႀကီးတစ္ခုသည္လည္း ကြယ္ေပ်ာက္ရန္ အေျခခံသြားၿပီ ဟူ၍ ယံုၾကည္ေမွ်ာ္လင့္မိေပ ေတာ့သတည္း။

ေ႐ႊဥေဒါင္း 
Myanmar Facebook Group မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။