မိုးေတြ႐ြာေနတဲ့ တေန႔မွာေပါ့ ကားေပၚမွဆင္းကာ ထီးအစုတ္ကေလးတစ္ခုကို ရဲေဘာ္ေလး ကိုေထြးက ဗိုလ္ခ်ဳပ္အားမိုးေပး၍ ၀န္ႀကီးမ်ား႐ံုးထဲသို႔ ဝင္လာခဲ့ပါသည္။
႐ံုးသို႔ေရာက္သည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ စားပြဲေပၚတြင္ပံုေနေသာ အလုပ္ပံုႀကီးႏွင့္ အေရးႀကီး ႏိုင္ငံ့တာ၀န္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ေနရသည္ျဖစ္၍ ေန႔လည္စာကိုပင္ မြန္းလြဲႏွစ္နာရီထိ စားဖို႔ပင္ သတိမရနိုင္ပဲ ျဖစ္ေနပါသည္။ မနက္ပိုင္းကလဲ စားေနက် ပဲျပဳတ္နဲ႔ နံျပားေလးကို စားၿပီး ႐ံုးတက္ခဲ့ရပါသည္။
“ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေန႔လည္ထမင္းစားဖို႔ ေတာ္ေတာ္ေလး အခ်ိန္လြန္ေနပါၿပီ စားၿပီးမွပဲ ဆက္လက္လုပ္ေဆာင္ပါလား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရယ္” ဟု ေမာင္ေနဝင္းက စိုးရိမ္တႀကီး ေျပာေနရွာသည္။ ထိုကဲ့သို႔ သတိေပးလိုက္မွပင္ ထမင္း စားဖို႔ သတိရၿပီး...
“ေဟ ဟုတ္လား။ ဒါဆိုလဲ အိမ္ျပန္စားတာေပါ့။”
“အျပင္မွာ မိုးေတြ အရမ္းရြာေနပါတယ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္။ ကြ်န္ေတာ္ ဆိုင္တဆိုင္ကို တယ္လီဖုန္းဆက္ၿပီး မွာေပး ပါ့မယ္ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ပဲ သံုးေဆာင္လိုက္ပါလား။”
“ဆိုင္ကို မွာစားရင္ ငါပိုက္ဆံကုန္မွာေပါ့။ ဒီလအတြက္ ငါျပတ္ေတာ့မယ္၊ မျဖစ္ပါဘူး အၾကည္ လက္ရာ ေလးပဲ အိမ္ျပန္ေလြးလိုက္ပါေတာ့မယ္ကြာ” ဟု ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ထထြက္လာခဲ့ပါသည္။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ မိုး႐ြာႀကီးထဲ ေမာေမာပန္းပန္းနဲ႔ အိမ္ျပန္လာခဲ့ပါသည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ သားသမီး သံုး ေယာက္ရဲ႕ မ်က္ႏွာေလးေတြ ျမင္ေတာ့လဲ ႏြမ္းခဲ့သမွ် လန္းလာပါေတာ့သည္။
“အၾကည္ေရ၊ ထမင္းစားဖို႔ ျပင္ပါဦးကြာ”
“အဆင္သင့္ပါပဲရွင္၊ ကိုေအာင္သန္းလဲ ေရာက္ေနတယ္”
ကိုေအာင္သန္းအေနႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ထမင္းစားခ်ိန္မွာ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ေရာက္ေနေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္စားမည့္ ထမင္း၀ိုင္းကို ၾကည့္လိုက္မိပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေနႏွင့္ ဤထမင္း၀ိုင္း ျပင္ဆင္ထားပံုမွာ မထူးဆန္းလွပါ။ သို႔ေသာ္လဲ ကိုေအာင္သန္းအတြက္မူ ေတာ္ေတာ္ေလးကို မွင္သက္ အံ့ၾသမိသြားၿပီး ရင္ထဲမွာ စို႔ခနဲ ျဖစ္သြားကာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား ေတာ္ေတာ္ေလး သနားသြားမိကာ ပိုၿပီးေတာ့လဲ ေလးစားသြားပါေတာ့သည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္စားမယ့္ ထမင္းဝိုင္းမွာ ထမင္းတပန္းကန္ႏွင့္ ဟင္းတခြက္သာ ပါပါသည္။ ထိုဟင္းမွာလဲ ဖြယ္ဖြယ္ ရာရာ မဟုတ္၊ လက္တစ္ဆစ္ မ႐ွိတ႐ွိ ဝက္အူေခ်ာင္းေၾကာ္ကေလး ငါးဖတ္သာျဖစ္ပါသည္။
အခ်ိန္႐ွိသေ႐ြ႕ ႏိုင္ငံတာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ေနရသည္မို႔ မိသားစုႏွင့္ အတူေနရသည္ဆိုသည္မွာ ေတာ္ေတာ္ ေလးကို ရွားပါသည္။ ဤကဲ့သို႔ ထမင္းစားခ်ိန္တြင္သာ ဖခင္အနားကပ္ရ႐ွာေသာ သားႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ သမီးေလးခမ်ာ တီတီတာတာႏွင့္ ထမင္းဝိုင္းနားတြင္ ႐ွိေနပါသည္။ ဒီလိုနဲ႔ စ စားေတာ့မည္ ဟန္ျပင္လိုက္ သည္တြင္ သမီးေလး ေအာင္ဆန္းဆုၾကည္က “သမီးကိုတခုေလာက္” ဒီလိုနဲ႔ တဖတ္ေရာ့သြားျပန္ပါေကာ။ ကဲ၊ သမီးေလးကိုေကြ်းလိုက္ေတာ့ ေအာင္ဆန္းလင္းကလဲ “သားကိုလဲ ေကြ်းပါဦး” ကဲဝက္အူေခ်ာင္းေလး သံုးဖတ္သာ က်န္ပါေတာ့သည္။ “သားကိုေကာ မေကြ်းေတာ့ဘူးလားေဖေဖ” ကဲ ဒီလိုဆိုေတာ့ ႏွစ္ဖတ္ပဲ က်န္ေတာ့တာေပါ့။
ဒီဝက္အူေခ်ာင္းေလး ႏွစ္ေခ်ာင္းထဲ က်န္ေတာ့တာေတာင္ “အစ္ကို ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ အတူလက္ဆံု ႏြဲသြားပါဦး လား” တဲ့ဗ်ာ။ ကဲ၊ ဒါကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ ထမင္းတနပ္ပါပဲ။
ကိုေအာင္သန္းခမ်ာ သူ႔အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ သူ႔ဇနီးသည္ကို “တို႔ေတြပိုက္ဆံပိုရင္ ငါ့ညီေအာင္ဆန္းတို႔ အိမ္ကို မွ်ေပးလိုက္ပါဦးကြာ။ ငါ့ညီက ဒီႏိုင္ငံမွာ ဘုရင္ခံၿပီးရင္သူက အာဏာအ႐ွိဆံုး ပုဂၢိဳလ္တေယာက္ ပါကြာ။ သူ႔ထမင္း၀ိုင္းကို ၾကည့္ၿပီး ငါစိတ္ေတြ မေကာင္းလြန္းလို႔ပါ” ဟု ဆို၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ထမင္းဝိုင္းကေလးကို ျပန္ျမင္ ေယာင္ကာ ေျပာျပေနရင္း မ်က္ရည္ပင္ဝဲမိပါသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေျပာဖူးတဲ့ စကားေလးတစ္ခြန္းကို ျပန္မွ်ေဝေပးလိုက္ပါဦးမယ္။
“နိုင္ငံ့အက်ိဳးကို ေဆာင္႐ြက္ေနတဲ့သူတစ္ေယာက္ဟာ မြဲသထက္မြဲဖို႔ပဲရွိတယ္၊ ခ်မ္းသာသထက္ ခ်မ္းသာလာရင္ေတာ့ အဲ့ဒါ ႏိုင္ငံနဲ႔ ျပည္သူကို ခုတံုးလုပ္ျပီး ကိုယ္က်ိဳးရွာေနတဲ့ ေအာက္တန္းက် စိတ္ဓာတ္ပိုင္ရွင္ လူလိမ္ အတၱသမားေတြပဲ..”
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း.
မ်ိဳးခ်စ္သူ ဧဒင္ဥယ်ာဥ္
No comments:
Post a Comment