အိႏၵိယ ပါကစၥတန္ (၆၄) ႏွစ္ကာလ လြတ္လပ္ေရးခရီး

ဒုတိယ ကမၻာစစ္ၿပီးေနာက္ လြတ္လပ္ေရးရခဲ့သည့္ အိႏၵိယႏွင့္ ပါကစၥတန္တို႔သည္ တခ်ိန္က ၿဗိတိသွ် အိႏၵိယ အင္ပါယာႀကီး၏ အဓိက အစိတ္အပိုင္းမ်ားျဖစ္ခဲ့သည္။ ၎ႏွစ္ႏိုင္ငံသည္ အျခားေသာ ၿဗိတိသွ် အိႏၵိယအင္ပါယာ၏ အစိတ္အပိုင္းမ်ားျဖစ္သည့္ ဗမာ၊ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ႏွင့္ သီရိလကၤာပိုင္မ်ားထက္ ယဥ္ေက်းမႈ နယ္ပယ္တြင္သာမက ေရွးေဟာင္းသမုိင္းမ်ားအရပါ တူညီၾကသည္။ ေရွးေဟာင္းအိႏၵိယ၏ အစိတ္အပိုင္း အေမြခံမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ထုိ႔သုိ႔တူညီမႈမ်ားက အိႏၵိယႏွင့္ ပါကစၥတန္တုိ႔အၾကား သဟဇာတျပဳ ေပါင္းစည္းမႈထက္ ပဋိပကၡႏွင့္ ေသြးစြန္းေသာ ၿပိဳင္ဆိုင္မႈမ်ားသာ ျဖစ္ေပၚခဲ့သည္။

ႏွစ္ႏုိင္ငံအၾကား ရာစုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အတူတကြ ရွိခဲ့သည္သာမက ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဘာသာစကားႏွင့္ နယ္ေျမအရပါ အျပန္အလွန္ ဆက္ႏြယ္ေနေသာ္လည္း ႏွစ္ႏိုင္ငံလုံးမွ အျပန္အလွန္ကြဲျပားျခားနားမႈ အေနျဖင့္သာ ႐ႈျမင္ခဲ့ၾက သည္။ အိႏၵိယ၏ သမုိင္းက အာရပၸ (harappan civilization) ယဥ္ေက်းမႈသည္ ယေန႔ ပါကစၥတန္႐ွိ အိႏၵဴျမစ္ဝွမ္း၌ ျမစ္ေပၚခဲ့ေသာ္လည္း ပါကစၥတန္က ၎၏ သမုိင္းအစကို မဂိုမင္းဆက္မ်ား စတင္အုပ္စိုးသည့္ (၁၄) ရာစုကာလ ကိုသာ လက္ခံအသိအမွတ္ျပဳၾကသည္။ ထိုကြဲလြဲမႈက ႏွစ္ႏုိင္ငံႏွင့္ ျပည္သူႏွစ္ရပ္အၾကား စိတ္ဓါတ္ေရးရာအရ ရန္သေဘာေဆာင္ အၿပိဳင္အဆိုင္ ထင္ေယာင္ထင္မွားမႈမ်ားကို ျဖစ္ေပၚေစသည္။ လြတ္လပ္ေရးမရမီ သန္းခ်ီ ေသေက်လ်က္ ေသြးေခ်ာင္းစီးခဲ့ရသည့္ နယ္ေျမပိုင္းျခားမႈက ထိုထင္ေယာင္မွားမႈကို အားေပးေထာက္ကူေနသည္။

လြတ္လပ္ၿပီးေနာက္ အိႏၵိယသည္ ဘာသာစုံ၊ ယဥ္က်းမႈစုံ (Multi-cultural Secular state) ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို တည္ေဆာက္ခဲ့ေသာ္လည္း ပါကစၥတန္ကမူ အစၥလာမ္ ဘာသာေရး အေျခခံ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းတခု ( Islamic State) အျဖစ္ တည္ေထာင္ခဲ့သည္။ လြတ္လပ္ၿပီးသည္ႏွင့္ ကက္ရွ္မီးယားအေရး ( Kashmir) ႏွင့္ ပါတ္သက္၍ စစ္ပြဲျဖစ္ပြားခဲ့ၿပီး ႏွစ္ႏိုင္ငံအၾကား စစ္ပြဲ (၃) ႀကိမ္ ဆင္ႏြဲခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။

၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ (၁၄) ရက္တြင္ ပါကစၥတန္ လြတ္လပ္ေရး ေက်ညာခဲ့ၿပီး အိႏၵိယက ေနာက္တေန႔ ၾသဂုတ္ (၁၅) ရက္တြင္ လြတ္လပ္ေရး ေက်ညာခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ႏွစ္ႏိုင္ငံတို႔၏ လြတ္လပ္ေရးသက္တမ္းသည္ (၆၄) ႏွစ္ ျပည့္ေျမာက္ခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ ထိုကာလအတြင္း ပါကစၥတန္သည္ လြတ္လပ္ေရး ရစ ႏိုင္ငံမ်ား၏ ေရာဂါဆိုးျဖစ္ေသာ စစ္အာဏာသိမ္းမႈ အႀကိမ္ႀကိမ္ခံခဲ့ရၿပီး လြတ္လပ္ေရးကာလ အခ်ိန္အမ်ားစုကို စစ္အာဏာ႐ွင္စနစ္ျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ခံခဲ့ရသည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ယာယာခန္ ( Yahya Khan) မွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ မူရွာရက္( Musheraff) အထိ ပါကစၥတန္၏ စစ္အာဏာရွင္မ်ားသည္ အေမရိကန္ႏွင့္ ေနတိုးစစ္စာခ်ဳပ္အဖြဲ႕၏ (NATO- North Atlantic Treaty Organisation) ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံကို ရယူကာ အိႏၵိယႏွင့္ ရန္သေဘာ ၿပိဳင္ဆိုင္မႈကို ရင္ဆိုင္ခဲ့သည္။ ျပည္တြင္းႏုိင္ငံေရးကိုလည္း တည္ေဆာက္ခဲ့ၾကသည္။ အျပန္အလွန္အားျဖင့္ ပါကစၥတန္သည္ အေမရိကန္ႏွင့္ ေနတိုးတို႔၏ ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒ ျပန္႔ပြားမႈ တားဆီးေရး ေ႐ွ႕တန္းစခန္းအျဖစ္ ပါကစၥတန္အား အသုံးျပဳခြင့္ ျပဳခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပါကစၥတန္သည္ ေနတိုးအဖြဲ႕ဝင္မဟုတ္သည့္ အေမရိကန္၏ အရင္းႏွီးဆုံး စစ္ေရး မဟာမိတ္ႏိုင္ငံျဖစ္သည္။ ႏွစ္စဥ္ ေဒၚလာသန္း ေထာင္ခ်ီသည့္ စစ္ေရးအကူအညီႏွင့္ စစ္ေရး အနည္းပညာ အကူအညီမ်ားကို အေမရိကန္က ေထာက္ပံ့ခဲ့သည္။ အာဖဂန္နစၥတန္အား ဆိုဗီယက္တုိ႔ သိမ္းပိုက္ထားစဥ္ အေမရိကန္ တန္ျပန္ထိုးစဥ္ အေရွ႕တန္းစခန္းအျဖစ္ အသုံးျပဳခဲ့သည္။ မြတ္ဆလင္ အစြန္းေရာက္ အင္အားစုမ်ား ( Islam Fundamentalist) ကို ေမြးထုတ္ အသုံးခ်ခဲ့သည္။ ၎၏ အက်ဳိးဆက္အျဖစ္ ယခုအခါ ပါကစၥတန္သည္ မြတ္ဆလင္ စစ္ေသြးႂကြမ်ား၏ ႀကီးစိုးေသာင္းက်န္းမႈႏွင့္ ႏိုင္ငံတကာ အၾကမ္းဖက္လႈပ္ရွားမႈ၏ အေျခခံစခန္းအျဖစ္ ေရာက္ရွိသြားရသည္။

အိႏၵိယသည္ ၁၉၇၅- ၇၂ ခုႏွစ္မ်ားတြင္ အင္ဒီရာဂႏၵီ ( Indira Gandhi) က အေရးေပၚအေျခအေန (Emergency) ေက်ညာ၍ အေျခခံႏုိင္ငံသား အခြင့္အေရးမ်ားကို ယာယီ႐ုတ္သိမ္း၍ အာဏာရွင္တပိုင္း အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ( Autocratic Rule) ကို ထူေထာင္ခဲ့သည္။ အိႏၵိယ ဆိုရွယ္လစ္ေခါင္းေဆာင္ ေဂ်ပီနာရယန္း ( Jaya Prakesh Narayan) ဦးေဆာင္သည့္ လူတန္းစားေပါင္းစုံ အိႏၵိယျပည္သူမ်ား၏ အုံႂကြဆန္႔က်င္မႈေၾကာင့္ အင္ဒီရာဂႏၵီ၏ အာဏာရွင္တပိုင္း အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားရသည္။ အိႏၵိယႏိုင္ငံသည္ ထိုကာလမွအပ က်န္လြတ္လပ္ေရး ကာလတေလွ်ာက္လုံး ပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနစ္ ( Westminister Administartion) ကို ထိန္းသိမ္းထားႏုိင္ခဲ့သည္။ ႏိုင္ငံျခား ဆက္ဆံေရးတြင္ ေန႐ူဗီယမ္မူ ( Nehruvian Deplomacy) အရ လြတ္လပ္သည့္ ႏုိင္ငံျခားေရး မူဝါဒကို က်င့္သုံးၿပီး ကမၻာ့ဘက္မလိုက္ လုပ္ရွားမႈကို ဦးစီးဦးေဆာင္ ျပဳခဲ့သည္။ တခ်ိန္တည္းတြင္ ဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စုႏွင့္ ဆိုရွယ္လစ္အုပ္စုျဖင့္ အနီးကပ္ ဆက္ဆံခဲ့သည္။ စီးပြားေရးအရလည္း ၁၉၉၀ ကာလမ်ားအထိ ဆိုရွယ္လစ္အုပ္စုႏွင့္ အနီးကပ္ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ ၁၉၉၇ ခုမွစ၍ အိႏၵိယ၏ စီးပြားေရး ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈသည္ (၇) ရာခိုင္ႏႈန္းအထက္တြင္ ရွိေနခဲ့ၿပီး ထြန္းသစ္စ ကမၻာ့အင္အားႀကီး ႏုိင္ငံတခုအျဖစ္ လက္ခံ အသိအမွတ္ျပဳလာရသည္။

လူဦးေရအားျဖင့္ အိႏၵိယသည္ လြတ္လပ္ေရးရစဥ္က (၃၆၁) တသန္း ရွိခဲ့ၿပီး ယခုအခါ သန္းေပါင္း (၁၂၁၀) ရွိေနၿပီျဖစ္ကာ သကၠရာဇ္ (၂၀၂၅) တြင္ တ႐ုတ္ျပည္ကို ေက်ာ္တက္ကာ သန္းေပါင္း (၁၆၀၀) ျဖင့္ ကမၻာ့လူဦးေရး အမ်ားဆုံး ႏုိင္ငံအျဖစ္သို႔ ေရာက္ရွိမည္ျဖစ္သည္။ ပါကစၥတန္သည္လည္း လြတ္လပ္ေရးရစဥ္က လူဦးေရ (၇၆) သန္းရွိၿပီး ယခုအခါ (၁၈၇) သန္း ရွိေနၿပီး (၂၀၃၀) ခုႏွစ္တြင္ အင္ဒိုနီးရွားႏုိင္ငံကို ေက်ာ္တက္၍ လူဦးေရ အမ်ားဆုံး မြတ္ဆလင္ႏိုင္ငံအျဖစ္ ေရာက္ရွိမည္ျဖစ္သည္။

ႏိုင္ငံတကာ ႏုိင္ငံေရးေစာင့္ၾကည့္ေလ့လာသူမ်ားက အကယ္၍ ကမၻာႀကီးတြင္ အႏုျမဴစစ္ပြဲ ျဖစ္ပြားခဲ့ပါက ၎စစ္ပြဲသည္ အိႏၵိယႏွင့္ ပါကစၥတန္ ႏိုင္ငံတို႔အၾကားတြင္ စတင္လိမ့္မည္ဟု ေဟာကိန္းထုတ္ၾကသည္။ အခ်ဳိ႕ကမူ ထိုအႏုျမဴစစ္ပြဲသည္ ကန္႔သတ္စစ္အသြင္ျဖင့္ ေတာင္အာ႐ွ ေဒသတြင္း၌သာ ျဖစ္ပြားမည္ဟု ဆိုၾကသည္။ အိႏၵိယသည္ ၁၉၇၅ ခုႏွစ္ကပင္ အႏုျမဴစမ္းသပ္ေဖာက္ခြဲမႈကို ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ အိႏၵိယက ၎၏ အႏုျမဴလက္နက္ နည္းပညာ ရယူမႈမ်ားသည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ စီးပြားေရးအတြက္သာ ျဖစ္ေၾကာင္း ေက်ညာခဲ့သည္။ ထုိ႔အျပင္ အိႏၵိယသည္ မည္သည့္အခါမွ အႏုျမဴလက္နက္ကို စတင္အသုံးျပဳမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ႏိုင္ငံတကာသို႔ အာမခံခဲ့သည္။ အိႏၵိယသည္ ကမၻာ့အႏုျမဴလက္နက္ မပ်ံ႕ပြားေရး စာခ်ဳပ္ကို (NPT- Non-Proliferation Treaty) လက္မွတ္ေရးထိုးျခင္း မျပဳေသာ တခုတည္းေသာ အႏုျမဴလက္နက္ႏိုင္ငံျဖစ္သည္။ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္တြင္ အိႏၵိယသည္ အႏုျမဴစမ္းသပ္ေဖာက္ခြဲမႈ ထပ္မံျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ အတုံ႔အျပန္အားျဖင့္ ပါကစၥတန္ကလည္း ပထမဆုံးအႀကိမ္ စမ္းသပ္ေဖာက္ခြဲခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပါကစၥတန္သည္ တခုတည္းေသာ အႏုျမဴနည္းပညာလက္နက္ ပိုင္ဆိုင္သည့္ မြတ္ဆလင္ႏုိင္ငံျဖစ္လာသည္။ မြတ္ဆလင္ အစြန္းေရာက္မ်ားႏွင့္ အၾကမ္းဖက္လုပ္ရွားမႈ၏ ဗဟိုခ်က္မသဖြယ္ ျဖစ္ေနသည့္ ပါကစၥတန္၏ အႏုျမဴလက္နက္ ပိုင္ဆိုင္မႈအေပၚ ႏိုင္ငံတကာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လႈပ္ရွားသူမ်ားက အထူးသတိထား ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကသည္။ ၎ နည္းပညာလက္နက္မ်ား အစြန္းေရာက္ ႏုိင္ငံတကာ အၾကမ္းဖက္ အုပ္စုမ်ားထံ ေရာက္ရွိသြားမည္ကို ကမၻာ့မိသားစုက အထူးစိုးရိမ္ေနၾကရသည္။

ၿပီးဆုံးရန္ မေမွ်ာ္မွန္းႏိုင္ေသးသည့္ ကက္႐ွမီးယား ျပႆနာသည္ ႏွစ္ႏိုင္ငံအၾကား ဆက္လက္ အျငင္းပြားေနဆဲ ျဖစ္ၿပီး စစ္ပြဲ သုံးႀကိမ္ ဆင္ႏြဲခဲ့သည့္ အိႏၵိယႏွင့္ ပါကစၥတန္တို႔အၾကား လက္နက္ႏွင့္ အျခားၿပိဳင္ဆိုင္မႈမ်ားသည္ ေဒသတြင္း လုံၿခဳံေရးအတြက္သာမက ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အတြက္ပါ အထူး ေစာင့္ၾကည့္ေလ့လာရမည့္ အေျခအေနျဖစ္ေၾကာင္း တင္ျပအပ္ပါသည္။

၁။ စီးပြားေရးႏွင့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ ႏႈိင္းယွဥ္ခ်က္ (၂၀၁၀)

	အိႏၵိယ	ပါကစၥတန္
ဂ်ီဒီပီ (ဝယ္လိုအား)	$ ၄၀၆၀၀၀၀ သန္း	$ ၄၆၄၉၀၀ သန္း
ဂ်ီဒီပီ (ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈႏႈန္း)	၁၄.၄ %	၄.၆ %
ဂ်ီဒီပီ (တဦးခ်င္းဝင္ေငြ)	$ ၃၅၀၀	$ ၂၅၀၀
အလုပ္လက္မဲ့ႏႈန္း	၁၀.၈ %	၁၅ %
လူဦးေရအရ ဆင္းရဲမြဲေတမႈ	၂၅ %	၂၄%
ဘ႑ာေရး (ေကာက္ခံရရွိမႈ)	$ ၁၇၀၇၀၀ သန္း	$ ၂၅၃၃၀ သန္း
ဘ႑ာေရး (သုံးစြဲမႈ)	$ ၂၆၈၀၀၀ သန္း	$ ၃၆၂၄၀ သန္း
ေငြေၾကးေဖာင္းပြမႈ	၁၁.၇ %	၁၃.၄ %

၂။ စစ္အင္အား ႏႈိင္းယွဥ္ခ်က္

	အိႏၵိယ	ပါကစၥတန္
စစ္ေရး အသုံးစရိတ္	၁.၈ % ဂ်ီဒီပီ	၃ % ဂ်ီဒီပီ
ကာကြယ္ေရးဆိုင္ရာ စရိတ္	႐ူပီး ၁၆၄၄၁၅ ကုေဋ	႐ူပီး ၃၂၅၉၀၀ ကုေဋ
စစ္ေရးသုံး ဆိပ္ကမ္း	၉	၂
တိုက္ခိုက္ေရး တင့္ကား	၃၀၀၀	၁၀၀၀
တိုက္ေလယာဥ္	၅၀၀	၃၀၀
အေထာက္အကူျပဳ ေလယာဥ္	၂၅၀	၅၀
စစ္သေဘာၤ	၁၇၃	၁၁
ေလယဥ္တင္သေဘာၤ	၁	မ႐ွိ
အႏုျမဴလက္နက္	၁၀၀/ ၁၂၀	၁၀၀/၁၁
ေရငုတ္သေဘာၤ	၁ (အႏုျမဴလက္နက္တပ္)	၁၁ (သမ႐ိုးက်)
စုေဆာင္းႏုိင္သည့္ စစ္သည္အင္အား	၅၅၆,၀၇၅,၉၄၆	၇၅,၈၀၇,၅၉၈

၃။ ပညာေရးႏွင့္ လူသာရင္းျမစ္ဆိုင္ရာ ႏႈိင္းယွဥ္ခ်က္ (၂၀၀၇)

	အိႏၵိယ	ပါကစၥတန္
မူလတန္းေက်ာင္း	၆၈၈၀၀၀	၁၅၆၅၉၂
မူလတန္းလြန္ အထက္တန္း	၁၁၀၀၀၀	၃၂၀၆၁
ဗဟိုအဆင့္ တကၠသိုလ္	၄၂	စာရင္းမရ
ျပည္နယ္အဆင့္ တကၠသိုလ္	၂၇၄	၁၂၈
တကၠသိုလ္အဆင့္ သင္တန္းေက်ာင္းမ်ား	၁၀၀	စာရင္းမရ
နည္းပညာႏွင့္ အသက္ေမြးသိပၸံ	၃၁၂၅	စာရင္းမရ
ပညာေရး အသုံးစရိတ္	၄.၁ % ဂ်ီဒီပီ	၂.၈ % ဂ်ီဒီပီ

စာရင္းဇယား ကိုးကား India Syndicate