က်ေနာ္ တခါတခါ ကိုယ့္ငယ္ငယ္တုန္းက အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ျပန္စဥ္းစားၾကည့္တ့ဲအခါ၊ အထူးသျဖင့္ အဖမ္းခံေနရတဲ့ ကာလအတြင္း၊ တိုက္ထဲမွာ တေယာက္တည္း ေနရတုန္းမွာ ကိုယ့္အေၾကာင္းေတြကိုယ္ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္တဲ့အခါ ငါ့ဘ၀ရဲ့ အေစာဆံုး ဘယ္အပိုင္းကို မွတ္မိသလဲလို႔ ျပန္စဥ္းစား ၾကည့္တဲ့အခါမွာ က်ေနာ့္ေခါင္းထဲမွာ မွတ္မွတ္ရရ ေပၚလာတာတခုက မႏၱေလးၿမိဳ႕ကို သူပုန္ေတြက သိမ္းတဲ့အခ်ိန္၊ က်ေနာ္တို႔ မိသားစုကို သတ္ဖို႔ စီစဥ္ၾကတဲ့ ကိစၥ၊ က်ေနာ္တို႔အိမ္က ပံုႏွိပ္တိုက္ႀကီးကို မိုင္းဗံုးနဲ႔ခြဲတဲ့ ကိစၥ၊ အဲဒါ က်ေနာ္ အေစာဆံုးမွတ္မိတာပဲ။ က်ေနာ္တို႔ မိသားစုကို သတ္ဖို႔ျပင္တယ္ဆိုတဲ့ ကိစၥဟာ အခုအခါမွာ ၾကားဖူးသူ အေတာ္ရွားမယ္ထင္တယ္။ သိတဲ့သူလည္း နည္းမယ္ထင္တယ္။ စာေတြ ဘာေတြထဲမွာ သိပ္ၿပီး မပါဖူးဘူး။
အဲဒီတုန္းက သတ္မယ္လုပ္သူဟာ အဲဒီတုန္းက မႏၱေလးၿမိဳ႕ထဲကို ၀င္ၾကတဲ့ သူပုန္ေတြမဟုတ္ပါဘူး။ မႏၱေလးၿမိဳ႕ကို၀င္တဲ့ သူပုန္ေတြကမ်ဳိးစံုပါ။ က်ေနာ္ သိသေလာက္ဆိုရင္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီလည္း ၀င္တယ္။ ကရင္လည္း၀င္တယ္။ ရဲေဘာ္ျဖဴလည္း ၀င္တယ္ (ရဲေဘာ္ျဖဴ ဆိုတာက ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ကို ေျပာတာပါ) ဒါေပမဲ့ သူတို႔က သတ္ဖို႔လုပ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔ မိသားစုကို သတ္ဖို႔ လုပ္တာက အစိုးရတပ္ပါ။
က်ေနာ့္မ်က္ေစ့ထဲက မထြက္ႏိုင္တဲ့ အဲဒီတုန္းက အျဖစ္အပ်က္ေတြကို က်ေနာ္ ျပန္ေျပာျပပါ့မယ္။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္တို႔ ေနၾကတာဟာ အခု ၈၄လမ္း နဲ႔ ၃၃ လမ္းေထာင့္က လူထုတိုက္ေနရာ မဟုတ္ပါဘူး။ လက္ရွိေနရာမွာက အဲဒီတုန္းက ဒုတိယကမၻာစစ္တုန္းက ဗံုးက်ထားတဲ့ တိုက္ပ်က္အုတ္ခဲပံုႀကီး။ အဲလို အုတ္ခဲပံုႀကီးေပၚမွာ တဲေလးတလံုးထိုးၿပီး ဘေလာက္လုပ္ငန္း လုပ္ေနတဲ့ ျမသီတာ ဘေလာက္တိုက္ဆိုတာပဲ ငုတ္တုပ္ရွိပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔က အခု ၀င္းလိုက္ရုပ္ရွင္ရံုရဲ့ ေတာင္ဘက္က တအိမ္ျခား၊ ေနာင္မွာ ဦးခ်မ္းစားေသာက္ဆိုင္ဆိုတာ ျဖစ္လာတဲ့ ေ႐ႊကုန္သည္ ဦးသိန္းေမာင္တို႔ရဲ့ တုိက္ကို ေအာက္ထပ္မွာ ငွားၿပီး ေနၾကတာပါ။ သူတို႔အိမ္ရွင္မ်ားက အေပၚထပ္မွာ ေနၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ တိုက္မ်က္နွာစာမွာေတာ့ အေမတို႔ အေဖတို႔က စာအုပ္ဆိုင္ေလးလို လုပ္ထားပါတယ္။ ကိုယ့္တိုက္ကထုတ္တဲ့ စာအုပ္ေတြေရာ အျခားစာအုပ္ေတြပါ ေရာင္းပါတယ္။ ပံုနွိပ္စက္က က်ေနာ္တို႔ ေနာက္ေဖးက က်ေနာ့္အဖိုးအဖြားမ်ားရဲ့ ဂုႏၱန္း၀င္းထဲမွာပါ။ ၀ါးကပ္တဲ အရွည္ႀကီးတခုထဲမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
၁၉၄၉ ခုနွစ္တုန္းကပါ၊ က်ေနာ္ထင္တယ္ (၄၉) ခုနွစ္ အေစာပိုင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေႏြေခါင္ေခါင္ႀကီး မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ေႏြဦးေပါက္စ ဆိုတာမ်ဳိး ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္အသက္ သံုးနွစ္ေက်ာ္ေပါ့၊ ဒါေပမဲ့ မႏၱေလးဆိုေတာ့ ရာသီဥတုက ေန႔လည္မွာ ပူပါတယ္။ အဲဒီရက္က က်ေနာ့္မိဘေတြက ဘယ္ကေန ဘာသတင္းရထားတယ္ က်ေနာ္ မသိပါဘူး။ က်ေနာ္က သိပ္ငယ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ မိသားစု တစုလံုး တထိတ္ထိတ္ တလန္႔လန္႔နဲ႔ ေနၾကတာကိုပဲ က်ေနာ္မွတ္မိေနတယ္။ အဲဒီေန႔မွာက်ေတာ့၊ က်ေနာ္တို႔အိမ္ထဲကို အစိုးရစစ္သားေတြ ခဏခဏ ၀င္-၀င္လာတာ လည္း က်ေနာ္မွတ္မိေနတယ္။ ေနာက္တခါ က်ေနာ္တို႔တေတြ အေဖနဲ႔အေမအိပ္တဲ့ မဂၤလာေဆာင္ခန္း၀င္ ကုတင္ႀကီးရဲ့ေနာက္မွာ အားလံုးထုိင္ၿပီး ပုန္းေနၾကတယ္။ အေဖနဲ႔အေမတို႔က မဂၤလာေဆာင္တာ မႏၱေလးမွာေဆာင္တာ၊ ဒါေပမယ့္ အေဖက ခန္း၀င္ပစၥည္းေတြကို ရန္ကုန္ ဘံုေဘဘားမား ကုမၸဏီကေန ၀ယ္လာတာ။ ခုနကေျပာတဲ့ ကုတင္ႀကီးက ဧရာမကြ်န္းကုတင္ႀကီး။ ေခါင္းရင္းပိုင္းက အကာဟာ ငါးေပေလာက္ျမင့္မယ္ ထင္တယ္။ အဲဒီအကာႀကီးနဲ႔ အုတ္နံရံအၾကားမွာ က်ေနာ္တို႔ မိသားစုေျခာက္ေယာက္။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္ညီအငယ္ဆံုး မေမြးေသးပါဘူး။
က်ေနာ္တို႔အားလံုး ထုိင္ၿပီးပုန္းေနၾကတာ။ အေတာ္ၾကာပါတယ္။ ဘယ္ႏွနာရီ ရွိမလဲေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ အစိုးရစစ္သားေတြ အိမ္ထဲကို ၀င္လာတာ ထပ္ၾကားတယ္။ က်ေနာ္တို႔တေတြ မ်က္ရိပ္ျပၿပီး တိတ္တိတ္ကေလး ထိုင္ေနၾကတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ အခန္းက ခပ္ေမွာင္ေမွာင္ရယ္၊ ဒါေပမဲ့ အခန္းသံုးခန္းထဲသာရွိတဲ့ အဲဒီေနရာမွာ က်ေနာ္တို႔ကို အဲဒီစစ္သားေတြက ခဏနဲ႔ပဲ ရွာေတြ႕သြားတယ္။ သူတို႔လက္ထဲမွာ ေသနတ္ေတြနဲ႔ စစ္ေျမျပင္ ဆင္းတဲ့ပံုစံ အျပည့္ပဲ။ ဗိုလ္လုပ္တဲ့သူက က်ေနာ္တို႔ အားလံုးထြက္ခဲ့ေပါ့။ သူတို႔နဲ႔ လုိက္ခဲ့ဖို႔ေျပာတယ္။ အဲ့ေတာ့ ပုန္းေနတဲ့ ကုတင္နဲ႔ နံရံၾကားက က်ဥ္းက်ဥ္းေလးမို႔ အေဖတို႔ အေမတို႔ တေယာက္ခ်င္း ထြက္ၾကရတယ္။ ဒီအခါမွာ က်ေနာ္နဲ႔ က်ေနာ့္အကိုဟာ တူတူပုန္းတဲ့အခါ ကစားေလ့ရွိတဲ့အတိုင္း တေယာက္ကိုတေယာက္ လွမ္းၾကည့္ၿပီး အဲဒီကုတင္ႀကီးရဲ့ ေအာက္ထဲကို အသာလွည့္၀င္ၿပီး ပုန္းေနလိုက္ၾကတယ္။ အခန္းက ခပ္ေမွာင္ေမွာင္ဆိုေတာ့ စစ္သားေတြလည္း သတိမထားမိလိုက္ၾကဘူး။ အေဖနဲ႔အေမနဲ႔၊ အမနဲ႔နွမေပါ့ေလ သူတို႔ကိုပဲ ေခၚသြားျပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔နွစ္ေယာက္တည္း က်န္ေနခဲ့ ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ နွစ္ေယာက္ ကုတင္ေအာက္မွာ တေယာက္မ်က္နွာ တေယာက္ၾကည့္ၿပီး ၿပံးေနခဲ့ၾကတယ္။ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး၊ ကေလးၿပဳံးၿပံဳၾကတာပဲ။
ေနာင္မွာ က်ေနာ္တို႔ ႀကီးလာၾကေတာ့လည္း ဒီကိစၥဘာမွ ျပန္မေမးျဖစ္ဘူး။ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ဒီအေၾကာင္း စကားမစပ္ၾကေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ မိဘေတြနဲ႔ေတာင္ ျပန္မေျပာမိၾကေတာ့ဘူး။ ျပန္မစဥ္းစားခ်င္ေတာ့တဲ့ ကိစၥတခုလို ျဖစ္သြားတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အေတာ္ေလးေနေတာ့မွ “နွစ္ေယာက္ လုိေသးတယ္၊ နွစ္ေယာက္လိုေသးတယ္” ဆိုၿပီး စစ္သားေတြ ျပန္၀င္လာတယ္။ အဲဒီက်ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ပုန္းလို႔မရေတာ့ဘူး။ ေတြ႕သြားေတာ့ က်ေနာ္တို႔ နွစ္ေယာက္ကို ကုတင့္ေအာက္က ထြက္လာခိုင္းတယ္။ ေနာက္ အျပင္ကို ထုတ္လာေတာ့ အျပင္မွာ က်ေနာ့္အေဖ၊ က်ေနာ့္အေမ၊ က်ေနာ့္အမနဲ႔ က်ေနာ့္ နွမတို႔ကိုေတြ႕ရတယ္။ ၀င္းလိုက္ရုပ္ရွင္ရံုနဲ႔ မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ က်ေနာ့္အဖိုးနဲ႔ အဖြားပိုင္တဲ့ ေအာင္ျမန္မာစကၠဴဆိုင္ ဆိုတာရွိတယ္။ တထပ္တိုက္တန္းႀကီး တခုပါ။ အဲဒီ တထပ္တိုက္တန္းဟာ အုတ္ခံုအျမင့္ခံၿပီး ေဆာက္ထားတာပါ။ အဲဒီအေရွ႕မွာပဲ အားလံုးကို တန္းစီၿပီး ရပ္ခိုင္းထားတာ ေတြ႕ရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ညီအစ္ကိုလည္း က်န္တဲ့မိသားစုေတြနဲ႔ ၀င္ၿပီး ၀င္ၿပီးတန္းစီရတာေပါ့။ ကေလးဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကို ပစ္သတ္ဖို႔ ျပင္ေနတယ္ဆိုတာ သိပ္ၿပီး ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိတာမဟုတ္ဘူး။ သဲသဲကြဲကြဲ သိတာမဟုတ္ဘူး။ သေဘာေတာ့ ေပါက္တဲ့ပံုရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေၾကာက္ရ မွန္းမသိတာ အမွန္ပဲ။
အစိုးရစစ္သားေတြက ေသနတ္ကို က်ည္ထိုးၿပီး ပစ္မိန္႔ကို ေစာင့္ေနၾကၿပီ။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္တို႔ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ဒီအျဖစ္ေတြကို ၀ိုင္းၿပီးၾကည့္ေနၾကတဲ့ လူ(၃၀-၄၀) ေလာက္ရွိမယ္ထင္တယ္။ ခဏေနေတာ့ အဲဒီေဘးက ၾကည့္ေနတဲ့သူေတြ၊ အထူးသျဖင့္ သံဃာေတြက စစ္သားေတြကို ဒီလိုမလုပ္ဖို႔ ၀ိုင္းၿပီး ေမတၱာရပ္ခံၾကတယ္။ သူတို႔အခ်ိန္အေတာ္ ေလးေျပာရတယ္။ ဘယ္ေလာက္ၾကာလဲေတာ့ အတိအက် မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ အဓိက ေျဖာင္းျဖတဲ့ အထဲမွာက ဘုရားႀကီးအေနာက္ဖက္က ေပပင္ေက်ာင္းက ဆရာေတာ္ဦးေကာ၀ိဒပါတယ္၊ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ဦးဇင္းေပါ့။ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ အဲဒီစစ္ဗိုလ္က လက္ခံသြားၿပီး က်ေနာ္တို႔ကို ျပန္လႊတ္လိုက္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ မိသားစုဟာ အဲဒီဆရာေတာ္ကို တသက္လံုး ေက်းဇူးရွင္လို သေဘာထားၿပီး က်ေနာ္တို႔အိမ္က သူ႔ဆီကိုအပတ္တိုင္း ဆြမ္းပို႔ေပးပါတယ္။ စစ္သားက က်ေနာ္တို႔ကို ျပန္လႊတ္ေပးတဲ့ ေနာက္မွာ သံဃာေတာ္ေတြကို ကန္ေတာ့ၾက၊ ၀ိုင္းေျပာေပးၾကတဲ့ ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြကို ေက်းဇူးတင္စကားေျပာၾက၊ အဲဒါေတြေတာ့ က်ေနာ္မွတ္မိေနတယ္။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္တို႔က ဘာမွေျပာတတ္တာ၊ သိတတ္တာ မဟုတ္တဲ့ အခါက်ေတာ့ အေမအေဖတုိ႔ရဲ့ လႈပ္ရွားမႈမွန္သမွ်ကို မ်က္ေစ့အ၀ိုင္းသားနဲ႔ ၾကည့္ေနၾကတာ။
က်ေနာ္တို႔အိမ္မွာ က်ေနာ္တို႔ေတြရဲ့ ဓာတ္ပံုေတြကို ထည့္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုအယ္လ္ဘမ္ အညိဳေရာင္ေလး တအုပ္ရွိတယ္။ အေတာ့္ကို ေဟာင္းေနၿပီ။ အထဲက ဓာတ္ပံုေတြကလည္း ၀ါတာ၀ါေနၿပီ။ က်ေနာ္တုိ႔ နည္းနည္းႀကီးလာတဲ့ အခါက်ေတာ့ အဲဒီ အယ္လဘမ္ေလးကို မၾကာခဏ လွန္ၾကည့္တတ္ၾကတယ္။ ဒါဘယ္သူပဲ ဒါဘယ္သူပဲ ဆိုၿပီး ကိုယ့္ပံုကိုယ္လည္းၾကည့္ အင္မတန္ စိတ္ခ်မ္းသာၾကတာေပါ့။ အဲဒီ လူရုပ္ပံု အမ်ဳိးစံုပါတဲ့ အဲ့ဒီ အယ္လ္ဘမ္ထဲမွာ လက္ေရးမူ စာတေစာင္ကိုလည္း ဓာတ္ပံုရိုက္ၿပီးေတာ့ ညွပ္ထားတာ ထူးထူးျခားျခား ေတြ႕ရပါတယ္။ က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ဆိုရင္ အဲဒီစာပါ အေၾကာင္း အရာက ဦးလွနဲ႔ေဒၚအမာတို႔ကို ဒုကၡမေပးဖို႔ တပ္ေတြကို ၫြန္ၾကားထားတဲ့ဟာပါ။ လက္မွတ္ထိုးထားတာက အဲဒီတုန္းက မႏၱေလးၿမိဳ႕သိမ္းတပ္မႉး ဗိုလ္မႉးၾကင္ပါ။ ဗိုလ္မႉးၾကင္ဆိုတာက ဆိုရွယ္လစ္ပါတီနဲ႔ ဘာမွမပတ္သက္ဘူး။ လူ႐ိုးလူေကာင္းဆိုၿပီး တပ္ထဲမွာနာမည္ ႀကီးတဲ့ပုဂၢိဳလ္။ ေနာက္က်ေတာ့ ျပည္ တြင္းစစ္မွာပဲ သူက်ဆံုးသြားတယ္။ ဗိုလ္မႉးၾကင္လက္မွတ္နဲ႔ အဲဒီစာေလးရွိပါတယ္။ ဒီစာကို က်ေနာ္တို႔အိမ္ထဲ အေစာပိုင္း၀င္ သြားတဲ့ စစ္သားေတြက ေပးသြားတာပါ။ ဒီစာရွိလ်က္နဲ႔ ေနာင္မွာဘာျဖစ္လို႔ ထုတ္သတ္ဖို႔ ျဖစ္လာလဲဆိုတာေတာ့ က်ေနာ္လည္း က်ေနာ့္အေဖ အေမကို မေမးမိလို႔ မသိေတာ့ဘူး။
အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ လူထုသတင္းစာတိုက္ရဲ့ စာပုံနွိပ္စက္ကို မိုင္းဗံုးနဲ႔ခြဲတဲ့ကိစၥျဖစ္တာပဲ။ က်ေနာ္ထင္တာေတာ့ အထက္က အျဖစ္အပ်က္ေတြၿပီး ေနာက္တေန႔ေလာက္လို႔ထင္တယ္။ ဆက္တိုက္ပဲ။ က်ေနာ္တို႔ စာပံုနွိပ္စက္ကို အစိုးရတပ္က မိုင္းဗံုးနဲ႔ခြဲေတာ့မယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း အိမ္ကိုႀကိဳတင္ အေၾကာင္းၾကားထားတဲ့ သေဘာရွိတယ္။ က်ေနာ္တို႔အိမ္က လူေတြအားလံုး ႀကိဳသိေနၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေန႔လယ္ပိုင္းမွာ က်ေနာ္တို႔ နားစြင့္ေနတုန္းမွာပဲ ‘၀ုန္း’ ဆိုတဲ့ အသံႀကီးတသံ ၾကားလိုက္ရတယ္။ အေဖနဲ႔ အေမတို႔ မ်က္ႏွာတည္သြားတာက်ေနာ္ အခုထိ မွတ္မိေနတယ္။ ညေနပိုင္းက်ေတာ့ က်ေနာ္ အဲဒီကို သြားၾကည့္တယ္။ ပံုနွိပ္စက္က က်ေနာ္တို႔ ေနာက္ေဖးက ဂုႏၱန္၀င္းထဲမွာ။ အဲဒီတုန္းက ပံုနွိပ္စက္ အေဆာက္အဦထဲမွာ ကပ္တဲႀကီးထဲမွာက သတင္းစာရိုက္တဲ့ အဂၤလန္ႏိုင္ငံလုပ္ ‘ပိန္း’ စက္ႀကီးရွိတယ္၊ ေနာက္ ‘ခ်န္’လာ’ ဆိုတဲ့ ပံုနွိပ္စက္ အငယ္ေလးေတြရွိတယ္။ ေနာက္ စကၠဴျဖတ္စက္ရွိတယ္။ ေနာက္ စာစီခံုေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ က်ေနာ္ေရာက္သြားတဲ့အခါ က်ေတာ့ကပ္တဲႀကီးလည္း ၿပိဳေနၿပီ။ သတင္းစာ ရိုက္တဲ့စက္ႀကီးလည္းပ်က္လို႔။ စာစီခံုေတြနဲ႔ ခဲစာလံုးေတြကလည္း ဖရိုဖရဲနဲ႔ အင္မတန္ကို ၀မ္းနည္းေၾကကြဲစရာေကာင္းတဲ့ ေဒါသျဖစ္စရာ ေကာင္းတဲ့ ျမင္ကြင္းပဲ။
က်ေနာ့္အသက္က ခုနက ေျပာခဲ့သလိုပဲ (၃) ႏွစ္ေက်ာ္ေလးပဲ၊ ငယ္ငယ္ေလးပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီလိုလုပ္တာကို အႏိုင္က်င့္တာပဲလို႔ေတာ့ ခံစားမိတယ္။ ၀မ္းလည္းနည္း ေဒါသလည္း အင္မတန္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အခုေရးခဲ့တာဟာ ၃- ၄ ႏွစ္သား တဦးက ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဒါ က်ေနာ္ မွတ္မိသေလာက္ေလးပဲျဖစ္တယ္။ လပ္ေနတဲ့ ကြက္လပ္ေတြကို က်န္တဲ့သူေတြ၊ ခုနက က်ေနာ့္မိသားစုေတြ ျဖည့္နိုင္ပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီလပ္ေနတာဟာ က်ေနာ္ ေျပာတာရဲ့ (၁၀) ဆေလာက္ရွိမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။
ရဲေဘာ္ ဖုိးသံေခ်ာင္း
No comments:
Post a Comment