ရည္မႇန္းခ်က္နီးရင္ ေသြးခ်င္းနီးတာပဲ

ဟိုတေလာက ဂ်ပန္ငလ်င္ႀကီးနဲ႔ ဆူနာမီ ဒီလိႈင္းႀကီး ၾကံဳေတြ႕ခိုက္မႇာ ဂ်ပန္ေရာက္ ျမန္မာေတြခ်င္း ႐ိုင္းပင္း ကူညီၾကပံုမ်ားကို ၾကားရၿပီး ၀မ္းေျမာက္ဂုဏ္ယူမိတဲ့အေၾကာင္း ေရးခဲ့တယ္။ မေရႇးမေႏႇာင္းမႇာပဲ မေလးရႇားျပန္ လူငယ္တစ္ေယာက္ေရးတဲ့ ကိုယ္ေတြ႕အျဖစ္အပ်က္ စာမူေတြကို အမႇာစာေရးဖို႔ ဖတ္ရင္းနဲ႔ ျမန္မာေတြခ်င္း အေရးႀကီးေတာ့ ေသြးနီးၾကပံုအေၾကာင္းေတြ ေတြးၿပီး ၾကည္ႏူးပီတိ ျဖစ္ရတယ္။

ေသြးမနီးပါဘဲနဲ႔ ေသြးစည္းၾက
အဲဒီအေၾကာင္းႏႇစ္ခုက ဆက္စပ္ၿပီး ေသြးစည္းမႈနဲ႔ ေသြးနီးမႈ အေၾကာင္းေတြကို ဆက္ေတြးျဖစ္သြားတယ္။ လူမ်ဳိးခ်င္းတူလို႔ ဘာသာအယူ၀ါဒခ်င္းတူလို႔ ေသြးစည္းၾကတာမ်ဳိး ရႇိသလို၊ လူမ်ဳိးေတြ၊ ဘာသာေတြ မတူေပမယ့္လည္း အေတြးအေခၚ အယူအဆခ်င္း တူညီလို႔ ေသြးမနီးပါဘဲနဲ႔ ေသြးစည္း ၾကတာမ်ဳိးေတြလည္း ေတြ႕ရတတ္တယ္။ တစ္ခါတေလ က်ေတာ့လည္း ကိုယ္နဲ႔လူမ်ဳိးခ်င္း ဘာသာခ်င္း တူပါလ်က္နဲ႔ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ဘယ္လိုမႇ ေသြးစည္းလို႔ မရႏိုင္ တာမ်ဳိး ရႇိသလို၊ လူမ်ဳိးဘာသာ လံုး၀ ကြဲျပားျခားနားေနပါလ်က္နဲ႔ ေဆြလိုမ်ဳိးလို ရင္းႏႇီးခ်စ္ခင္ၾကတာမ်ဳိးလည္း ရႇိတတ္တယ္။ အေၾကာင္းရင္းကို သံုးသပ္ၾကည့္ေတာ့ အေတြးအေခၚ၊ အယူအဆခ်င္း ထပ္တူနီးပါး တူညီၾကတဲ့အတြက္ ျဖစ္တယ္လို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်မိတယ္။ အေသြးအေရာင္ တူညီတဲ့ ငႇက္ေတြခ်င္း အုပ္စုဖြဲ႕ေနၾကတယ္။ (Birds of the Same Feather flock together)ဆိုတဲ့ စကားလိုေပါ့။

ဆရာလုပ္ခဲ့လို႔
ျမန္မာျပည္မႇာ ႏႇစ္ေပါင္းႏႇစ္ဆယ္ေက်ာ္ ေက်ာင္းဆရာ လုပ္ခဲ့ေလေတာ့ ကိုယ္ကသားလို၊ သမီးလို သေဘာထားခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ အမ်ားအျပား ရႇိခဲ့သလို၊ ကိုယ့္ကိုအေဖတို႔၊ အေဖႀကီးတို႔ေခၚတဲ့ တပည့္ေတြလည္း ရႇိခဲ့တယ္။ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြၾကားမႇာေတာ့ ဒီကိစၥဟာ သိပ္ထူးဆန္းလႇတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆရာသမားကို မိဘနဲ႔ တစ္တန္းတည္း ထားေလ့ရႇိၾကတာကိုး။ ထူးဆန္းတဲ့ အက်ဳိးေပးဘ၀အက်ဳိးေပးကပဲ ထူးဆန္းလို႔လားေတာ့ မသိဘူး။ ႏိုင္ငံျခားသူ၊ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ ျဖစ္ပါလ်က္နဲ႔ ကိုယ့္အေပၚ သံေယာဇဥ္ျဖစ္ၿပီး အေဖလို႔ ေခၚတဲ့သူ၊ အေဖလို သေဘာထား ဆက္ဆံသူ ေလး၊ ငါးေယာက္ထက္မနည္း ရႇိခဲ့တယ္။

ဂ်ပန္လူမ်ဳိး လူငယ္ သတင္းေထာက္ေလး တစ္ေယာက္က ဆရာလိုတစ္မ်ဳိး၊ အေဖလိုတစ္မ်ဳိး ေလးစားခ်စ္ခင္ၿပီး အၿမဲမျပတ္ ဆက္သြယ္ေနေလ့ ရႇိသလို၊ လူမႈေရးနဲ႔ ပရဟိတ လုပ္ငန္းေတြ လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ ဂ်ပန္မေလးတစ္ေယာက္ ဆိုရင္လည္း သူ႔အလုပ္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တိုင္ပင္ေဆြးေႏြး လုပ္႐ံုတင္မက၊ သူ႔ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥ ရင္ဖြင့္စရာေတြ ရႇိရင္လည္း မကြယ္မ၀ႇက္ ရင္ဖြင့္ေလ့ရႇိတယ္။ ငိုစရာရႇိရင္လည္း ငိုျပတယ္။ ဘယ္ႏိုင္ငံေရာက္ေနေရာက္ေန ေျခာက္လတစ္ႀကိမ္ေတာ့ ေရာက္ေအာင္လာ ေတြ႕တယ္။ တစ္ခါတေလ ႏႇစ္လ၊ သံုးလတစ္ခါ ေရာက္လာတတ္တယ္။ ပါပါလို႔ ေခၚပါရေစလို႔ ခြင့္ေတာင္းၿပီး အျမဲတမ္းေခၚတယ္။စာေရးရင္၊ အီးေမးလ္ပို႔ရင္လည္း ပါပါလို႔ပဲ ေရးတယ္။

မေတြ႕ဖူးဘဲနဲ႔
ျမန္မာျပည္မႇာ ႏႇစ္အေတာ္ၾကာေအာင္ အမႈထမ္းခဲ့တဲ့ အေနာက္ႏိုင္ငံသူတစ္ေယာက္ဆိုရင္ အေဖတစ္ေယာက္ကို ဂ႐ုစိုက္သလိုကို ဂ႐ုစိုက္ခဲ့တယ္။ အခု သူ႕ႏုိင္ငံျပန္သြားေတာ့လည္း အျမဲမျပတ္ အီးေမးလ္ပို႔ၿပီး က်န္းမာေရးကို ေမးျမန္းတယ္။ ဖတ္ သင့္ဖတ္ထိုက္တဲ့ စာအုပ္မႇန္သမွ် ပို႔ေပးရႇာတယ္။ သမီးတစ္ေယာက္လိုကို စိတ္ထဲမႇာ မႇတ္ယူထားခဲ့တယ္။

အခုေျပာခဲ့သူ အားလံုးက လူခ်င္းေတြ႕ဆံု ရင္းႏႇီးခဲ့ၾကလို႔ သံေယာဇဥ္ ျဖစ္သြားၾကတာ။ အခုတစ္ေယာက္က်ေတာ့ လူခ်င္းေတြ႕ဖူးတာ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ သတင္းၾကားနဲ႔ ရင္းႏႇီးခ်စ္ခ်င္ၿပီး အေဖလို႔ ေခၚခြင့္ေတာင္းခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။ ၾသစေၾတးလ်ႏိုင္ငံ ဆစ္ဒနီ တကၠသိုလ္မႇာ မဟာဘြဲ႕တစ္ခုအတြက္ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ဆီက သူကသိသြားခဲ့တာပါ။

ကာတြန္းဆရာမ
သူကလည္း ဆစ္ဒနီတကၠသိုလ္မႇာ မဟာဘြဲ႕လာတက္တဲ့ သီရိလကၤာႏိုင္ငံသူ ျဖစ္တယ္။ သူ႕ႏိုင္ငံမႇာ အေတာ္အသင့္ နာမည္ေက်ာ္ၾကားတဲ့ ကာတြန္းဆရာမတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ သူကသတင္းၾကားနဲ႔ ခင္မင္ ရင္းႏႇီးေနၿပီး အေဖလို႔ ေခၚခြင့္ေတာင္း ႐ံုမက ျမန္မာလို ေဖေဖလို႔ ေရးတာပါ သင္ယူၿပီး သူ႕လက္ေရးနဲ႔ ေဖေဖဆိုၿပီး ေရးလိုက္ပါတယ္။ (သူ႕လက္ေရး နမူနာနဲ႔ သူ႕ကာတြန္းလက္ရာကို အကဲခတ္ႏိုင္ေအာင္ ထည့္သြင္း ေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါတယ္)။

သူက ကာတြန္းဆြဲ႐ံုတင္မက ကဗ်ာေလးေတြလည္း ေရးပါတယ္။ သူ႕ကဗ်ာေလးေတြနဲ႔ ကာတြန္းလက္ရာေလးေတြလည္း ပို႔ေပးလုိက္ပါေသးတယ္။ သူေက်ာင္းၿပီးသြားရင္ လာျဖစ္ေအာင္လာၿပီး ေတြ႕မယ္လို႔လည္း ကတိေပးထားပါတယ္။

အေသြးအေရာင္တူတဲ့ငႇက္
မျမင္ဖူး၊ မေတြ႕ဖူးဘဲနဲ႔ ရင္းႏႇီးခ်စ္ခင္တယ္ ဆိုတာ ျဖစ္ႏုိင္သလား။ လူမ်ဳိးဘာသာမတူ ကြဲျပားျခားနားပါလ်က္နဲ႔ ေသြးသားရင္းခ်ာလို သေဘာထားတယ္ဆိုတာ ျဖစ္ႏိုင္သလား။ အမ်ားစုကေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ထင္ၾကမႇာပဲ။
ေလာကြတ္အေနနဲ႔ ေျပာ တာပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ယူဆၾကမႇာ ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေလာကြတ္အေနနဲ႔ ေျပာစရာ ဘာအေၾကာင္းမႇ မရႇိပါဘူး။ ကိုယ္ကလည္း ဘာမႇအေရးပါ အရာေရာက္တဲ့သူ မဟုတ္ေတာ့ ဟန္လုပ္ၿပီး ေျပာေနဖို႔ မလိုပါဘူး။ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး အျပန္အလႇန္ အက်ဳိးေမွ်ာ္ကိုးစရာလည္း ဘာမႇရႇိတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ဒီလိုခ်စ္ခင္ရင္းႏႇီးမႈမ်ဳိး ရႇိႏိုင္တယ္လို႔ ယံုတယ္။ အေသြးအေရာင္တူတဲ့ ငႇက္ေတြခ်င္း အုပ္ဖြဲ႕ေနေလ့ ရႇိတယ္ဆိုတဲ့ စကားအတိုင္းေပါ့။

ရည္မႇန္းခ်က္တူရင္
ႏိုင္ငံျခားသားေတြ ျဖစ္ေပမယ့္ စိတ္ဓာတ္ခ်င္း၊ စ႐ိုက္ခ်င္း၊ ယံုၾကည္ခ်က္ခ်င္း၊ ရည္မႇန္းခ်က္ခ်င္း တူညီၾကသူေတြ ျဖစ္ၾကေတာ့ ေသြးမနီးေပမယ့္ ေသြးစည္းႏိုင္ၾကတဲ့ သေဘာလို႔ပဲ ယူဆမိတယ္။ ဒီေသြးစည္းမႈက ကြၽမ္း၀င္ရင္းႏႇီးမႈနဲ႔ ခ်စ္ခင္ေလးစားမႈတို႔ ေပၚထြန္းလာတာ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီကတစ္ဆင့္ သံေယာဇဥ္တို႔၊ တြယ္တာမႈတို႔ ျဖစ္လာႏိုင္တယ္ မဟုတ္ဘူးလား။ အာဂ်င္တီးနားႏိုင္ငံသား ေခ်ေဂြဗားရားဟာ က်ဴးဘားလူမ်ဳိးမ်ားရဲ႕ လြတ္ေျမာက္ေရး တုိက္ပြဲအတြက္ ကက္စထ႐ိုနဲ႔ လက္တြဲ တိုက္ခိုက္ခဲ့ၿပီး ေနာက္ဆံုးမႇာ ေဘာ္လစ္ဗီးယား လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ေဘာ္လစ္ဗီးယား လူမ်ဳိးေတြနဲ႔ လက္တြဲတုိက္ခိုက္ရင္း က်ဆံုးခဲ့ရပါတယ္။ ယံုၾကည္ခ်က္ခ်င္း၊ ခံယူခ်က္နဲ႔ ရည္မႇန္းခ်က္ခ်င္း တူရင္ လူမ်ဳိးတူမႇ မဟုတ္ဘူး၊ ေဆြမ်ဳိးေတာ္မႇ မဟုတ္ဘူး၊ ဘယ္သူနဲ႔မဆို ေသြးစည္းႏိုင္တယ္။ ခ်စ္ခင္ရင္းႏႇီးႏိုင္တယ္။ သံေယာဇဥ္ ျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႔ ယံုၾကည္တယ္။

ဓမၼတာပဲ
ႏိုင္ငံျခားေရာက္ ျမန္မာေတြလည္း သာမန္အခ်ိန္ေတြမႇာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ဂ႐ုစိုက္ခ်င္မႇ စိုက္ႏိုင္ၾကလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ဂ်ပန္ငလ်င္ႀကီးလို အျဖစ္ဆိုးႀကီး ၾကံဳၾကရတဲ့အခါက်ေတာ့ အားလံုးဟာ ဘ၀တူေတြျဖစ္သြားၾကတယ္။ ဘ၀တူေတြ ျဖစ္ေတာ့ အလိုလိုေနရင္း ေသြးစည္းသြားၾကတယ္ေလ။ ဘ၀ခ်င္းတူရင္၊ ယံုၾကည္ခ်က္ခ်င္းတူရင္၊ ရည္မႇန္းခ်က္ခ်င္းတူရင္ အားလံုးဟာ အေရးႀကီးတဲ့အခါမႇာ အလိုလိုေနရင္း ေသြးနီးသြားၾကတာဟာ ဓမၼတာပါပဲ။

လူထုစိန္ဝင္း

Eleven Media Group မွ ကူးယူပါသည္။