ေဆးခန္းမွာစံု လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာလည္းဆံု

"ေဆးခန္း”

တနဂၤေႏြ ဆိုေသာ္ျငား လူက မ်ားလွ၏။ ေအာင္သူ တစ္ေယာက္ စာအုပ္ထပ္ထားၿပီး ျပသေနေသာ ဗီဒီယို ဇာတ္ကားကို စိတ္ေအး လက္ေအး ၾကည့္ေနမိသည္။ မိမိနည္းတူ ေရာက္ရွိ ေစာင့္ဆိုင္းေနသူ ၁၅ ေယာက္ကလည္း စိတ္၀င္တစား ၾကည့္ေနသည္။ မ်ားေသာ အားျဖင့္ အေဖာ္မပါ တစ္ကိုယ္တည္း လာၾကသူမ်ား၏။ တခ်ဳိ႕မွာ ေနမေကာင္း၍ မိဘ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္း အိမ္ေထာင္ဖက္ ေခၚလာၾကသည္။

တခ်ဳိ႕ကလည္း အေ၀းမွ လာၾက၍ ျခင္းေတာင္းႏွင့္ အျပည့္ စားစရာ သယ္လာၾကသည္။ ေအာင္သူမွာ လည္း အလုပ္ တစ္ဖက္ႏွင့္မို႔ တနဂၤေႏြပဲ ပုံမွန္ လာျပေလ့ ရွိသည္။ တစ္လတစ္ခါ ေဆးလာထုတ္၍ ႏွစ္လတစ္ခါ ဆရာ၀န္နဲ႔ ၀င္ေတြ႕ရသည္။က်န္းမာေရး အေျခအေန အတိုးအေလ်ာ့ကို ေဆြးေႏြးၾကရ သည္။ တစ္ဖန္ ႏွစ္သိမ့္ ေဆြးေႏြးသူႏွင့္ ေတြ႕ဆုံ၍ ထူးျခား ျဖစ္စဥ္ေတြ ေဆြးေႏြး သိခ်င္တာေတြ ေမးျမန္း ရသည္။

“ကိုေအာင္သူ ေနေကာင္းတယ္ေနာ္”

ေရွ႕မွ ျဖတ္သြားရင္း ႏႈတ္ဆက္သူက မေႏြးေႏြး။

“ေကာင္းတယ္၊ ေကာင္းတယ္။ အလုပ္ေတြ ႐ႈပ္ေနလား ေႏြးေႏြး”

“ဒီလုိပါပဲ။ အေပၚထပ္ တက္လိုက္ဦးမယ္”

မေႏြးေႏြးမွာ ေစတနာ့ ၀န္ထမ္းတစ္ဦး ျဖစ္ၿပီး ေဆးခန္းတြင္ ကိုယ္ပုိင္ နံပါတ္မ်ား ေခၚေပးျခင္း၊ ဖိုင္မ်ား စနစ္တက် ရွိရန္ စီစဥ္ေပးျခင္း၊ ေန မေကာင္းသူမ်ား တြဲပို႔ေပးျခင္း၊ ေဆးလိပ္ မေသာက္ရ၊ ကြမ္းမစားရ စသည့္စည္းကမ္း ခ်က္မ်ား မလိုက္နာပါက သတိေပးျခင္းစသည့္ မ်ားျပားလွေသာ အေထြေထြကိစၥ မ်ားကို သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္အလွည့္က် တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ၾက သည္။ သတင္းအစုံကိုလည္း သူတို႔ထံမွ ၾကားသိ ရသည္။

“၈၄၇”

“၈၄၇”

ဆရာမတစ္ဦး၏ ေအာ္ေခၚသံေၾကာင့္ ဇာတ္ကားၾကည့္ေနရာက မိမိနံပါတ္ေခၚေနသည္ ျဖစ္၍ ေအာင္သူတစ္ေယာက္ ကပ်ာကယာ ထရေတာ့သည္။ ဇာတ္ကားကလည္း သ႐ုပ္ေဆာင္၊ ဒါ႐ိုက္တာမဲလ္ဂ်စ္ဘ္ဆင္ ႐ိုက္ကူးထားေသာ လူ႐ိုင္းကားျဖစ္ၿပီး ဘယ္ႏွခါၾကည့္ၾကည့္ မ႐ိုးႏိုင္ေပ။

“ေဆးထုတ္႐ုံပဲလား”

“ဟုတ္တယ္၊ မသြယ္ေရ”

“နည္းနည္း ပိန္သြားတယ္ေနာ္”

“အင္း ဟုတ္တယ္။ ထမင္းလည္း ေလွ်ာ့စားတာပါတယ္။ အဆီမ်ားေတာ့ လႈပ္ရွားရတာ ေလးတယ္”

“မသြယ္ေရာ ေနေကာင္းတယ္ေနာ္။ အလုပ္ လုပ္ရတာ အဆင္ေျပတယ္မို႔လား”

'So far so good.ခုထိေတာ့ ဟုတ္ေနတာပဲ”

မသြယ္မွာ မ်က္စခ်ီ၍ ျပဳံးရယ္စြာ ျပန္ေျဖ ေလသည္။

“ကဲ ကြၽန္ေတာ္ အေပၚ တက္လိုက္ဦးမယ္။ လူမ်ားေတာ့ ေစာင့္ရမယ္နဲ႔ တူတယ္”

မသြယ္ကိုႏႈတ္ဆက္၍ ေဆးခန္း အေပၚထပ္သို႔ တက္ခဲ့ေလသည္။ အေပၚထပ္တြင္ လူဆယ္ေယာက္ ခန္႔ ပ်င္းရိစြာ ထိုင္ေစာင့္ေနသည္ကို ေတြ႕ ရသည္။ တခ်ဳိ႕က ဆရာ၀န္ႏွင့္ ေတြ႔ရန္၊ တခ်ဳိ႕က ႏွစ္သိမ့္ ေဆြးေႏြးသူႏွင့္ ေတြ႕ရန္၊ တခ်ဳိ႕က ေဆးထုတ္ရန္ အသီးသီး ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကသည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ မ်က္မွန္းတန္းမိသူမ်ား ကေတာ့ စကားစျမည္ေျပာဆိုေနၾကၿပီး မရင္းႏွီး သူမ်ားကေတာ့ တိတ္ဆိတ္စြာ၊ ပ်င္းရိစြာ မိမိအလွည့္ကို ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကသည္။ ေအာင္သူႏွင့္ရင္းႏွီးေသာ ကိုျမတ္ေမာင္ကေတာ့ ေအာင္သူကို ျပဳံးျပ ႏႈတ္ဆက္၍ ေရွ႕တြင္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ထိုင္၍ ရင္ဖြင့္ေန ေသာ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦး၏ စကား မ်ားကို ဆက္လက္ နားေထာင္ေပးေနသည္။

၎င္းအမ်ဳိးသမီးသည္ မိမိ၏အမ်ဳိးသား မည္ကဲ့သို႔ ဆုံးပါးသြားပုံ၊ ပတ္၀န္းက်င္ကို မ၀ံ့မရဲ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရပုံ၊ ေဆးကုသမႈ ရရွိေအာင္ ခက္ခဲစြာ ႀကိဳးစားခဲ့ရပုံေတြကို အားတက္သေရာ ရင္ဖြင့္ ေျပာေနရ၍ မိမိ အလွည့္ မေရာက္ေသးေသာ္ျငား ၿငီးေငြ႕စိတ္ပ်က္ဟန္ မေတြ႕ရေပ။ ေအာင္သူေဘး နားက ခပ္ပိန္ပိန္ အမ်ဳိးသမီး တစ္ဦးကလည္း ေအာင္သူကို မၾကာခဏ ခိုးၾကည့္ေနသည္။ ေပါင္ ၁၆၀ ရွိေသာ ေအာင္သူ ၏ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္ အသား အေရလတ္ဆတ္ၿပီး သန္႔ျပန္႔ေသာ ႐ုပ္သြင္တို႔ကို အားက်ေနဟန္ ေပၚလြင္သည္။

“ကိုေအာင္သူ မၿပီးေသးဘူးလား။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ၿပီးသြားၿပီ”

ကိုျမတ္ေမာင္မွာ ေစာေစာက အမ်ဳိးသမီးႏွင့္လည္း စကား စျပတ္သြားၿပီး ဆရာ၀န္ႏွင့္လည္း ေတြ႕ၿပီး သြား၍ ေအာင္သူေဘးတြင္ ၀င္ထုိင္သည္။

“မၿပီးေသးဘူးဗ်ာ။ ေစာင့္ရတာ အသက္တို တယ္”

“ဒီလိုပါပဲဗ်ာ။ အဲ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ ေစာင့္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ ေျပာခ်င္ရာ ေျပာေနရရင္ စိတ္ေပါ့တယ္ဗ်။ ၿပီးေတာ့ ေဘးနားကလူေတြပါ စကား၀ိုင္းထဲ၀င္ပါလာၿပီး တစ္ေယာက္ အေၾကာင္း တစ္ေယာက္ေျပာခြင့္ရေန ရင္ စိတ္သက္သာတယ္ဗ်ာ။ ဒါေၾကာင့္ ေရာက္ တိုင္း စကား၀ိုင္း ေလးျဖစ္ဖို႔ ကြၽန္ေတာ္စႀကိဳးစား ေလ့ရွိတယ္ ကိုေအာင္သူ”

ကိုျမတ္ေမာင္၏ စိတ္ကူးစိတ္သန္းကို သေဘာက်ကာ ေအာင္သူတစ္ေယာက္ ႏွစ္ၿခိဳက္ စြာျပဳံးေနမိ သည္။ မိမိသည္လည္း ေရာက္လာ လွ်င္ မည္သူႏွင့္မွ် စကားမေျပာ တိတ္ဆိတ္စြာ ေနခဲ့မိသည္မ်ားကို ေနာင္တရမိသည္။ ကိုျမတ္ေမာင္ကဲ့သို႔ ျပဳမူရန္လည္း စိတ္၀င္စားမိသည္။

“၈၄၇ ေဆးထုတ္လို႔ရၿပီ”

“ဟုတ္ကဲ့။ လာပါၿပီ ဆရာမ”

ဒီတစ္ခါေတာ့ ေအာင္သူ တစ္ေယာက္ ႏွစ္ ခါ မေခၚလိုက္ရေပ။ လက္မွတ္ထိုး၊ ေဆးေရ တြက္ၿပီး ေအာက္ခံခြက္ထဲမွ ေဆးလုံးမ်ားကို တစ္လုံးခ်င္း ေကာက္၍ ဘူးထဲထည့္ေနစဥ္ ေဘး နားသို႔ မေႏြးေႏြး ေရာက္လာၿပီး...

“ကုိေအာင္သူကလည္း၊ ေပး ကြၽန္မ ထည့္ေပးမယ္”

ေျပာေျပာဆိုဆို ေအာက္ခံႀတိဂံပုံ ေကာ္ခြက္ ကို မ၊ ဖြင့္ထားတဲ့အ၀ကို လက္ညႇိဳးႏွင့္ထိန္းရင္း ေဆးဘူး ထဲသို႔ ေ၀ါခနဲေလာင္းထည့္ရာ လ်င္လ်င္ ျမန္ျမန္ ၿပီးသြားေလသည္။

“ေက်းဇူးပါပဲ မေႏြးရယ္။ ကြၽန္ေတာ္ အဲလို မထည့္တတ္လို႔ တစ္လုံးခ်င္းေကာက္ေနရတာ”

“ရပါတယ္ ကုိေအာင္သူရယ္။ ဘ၀တူခ်င္း ေတြပဲ။ ေျပာစရာ မလိုပါဘူး”

ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ ေအာင္သူတစ္ေယာက္ ကိုျမတ္ေမာင္၊ မေႏြးေႏြးတို႔၏ ေတြ႕ဆုံကူညီခံရမႈေၾကာင့္ စိတ္ခ်မ္းသာမႈ အျပည့္အ၀ ရေနေပသည္။ ေဆးခန္းလာသူမ်ားသည္ ျပင္ပတြင္ မည္သို႔ပင္ ၀င့္ထည္ ၀င့္ထည္ ေဆးခန္းေရာက္သည္ႏွင့္ အလိုလို သိမ္ငယ္သြားၾကသည္။ မေတြ႕ခ်င္တဲ့ အသိမိတ္ေဆြနဲ႔ တိုးဦးမလား။ ဘယ္ဆရာမက ေငါက္လိုက္မလဲ။ က်န္းမာေရးက ဘာေတြ ေဖာက္ေနဦးမလဲ။ အိမ္က ထြက္လာတာ ဘာမ်ား က်န္ခဲ့ဦးမလဲ။ အၾကာႀကီး ေစာင့္ရဦးမလား စသည့္ အေတြးမ်ားသည္ ေဆး ခန္းလာသူတို႔အဖို႔ ၿငိမ္သက္အားငယ္ေစရန္ လုံေလာက္ေပသည္။ အခမဲ့ကုသမႈခံေနရ၍ မိမိက မွန္ေနလွ်င္ေတာင္ ျပန္လည္ရွင္းမျပရဲေပ။

“ကိုျမတ္ေမာင္ေရ ကိစၥ၀ိစၥေတာ့ ၿပီးသြားၿပီ။ ခင္ဗ်ား အားတယ္မို႔လား။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ သြားရ ေအာင္ဗ်ာ။ မေႏြးေႏြးပါ ေခၚခဲ့ဗ်ာ။ စကား ေလး ဘာေလး ေျပာၾကတာေပါ့”

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေရာက္ၿပီး ထိုင္ထိုင္ခ်င္း မွာပင္ “ကဲ မွာဗ်ာ။ အားမနာနဲ႔။ ကြၽန္ေတာ္လည္း တစ္ခ်ိန္က ေစတနာ့၀န္ထမ္း Volunteer လုပ္ဖူးတာပဲ။ ပိုက္ဆံကို မကပ္ဘူး”ဟု ေအာင္သူက ဆိုရာ ကုိျမတ္ေမာင္ႏွင့္ မေႏြးေႏြးတို႔က တေသာေသာႏွင့္ ရယ္မဆုံးေပ။ ေနေရာေကာင္းၾကရဲ႕လားဟု ေမးရာ ကိုျမတ္ေမာင္က “ေနေတာ့ေကာင္းပါတယ္။ ဒါ ေပမယ့္ ဟိုတစ္ေလာက သြားႏုတ္ရတယ္။ ပိုး စားၿပီး ကိုက္ေနလို႔။ အဲဒါေျပာရဦးမယ္။ ကြၽန္ေတာ္က သူတို႔အတြက္ အႏၲရာယ္ရွိမွာစိုးလို႔ ကြၽန္ေတာ့္ မွာHIV ရွိတယ္ေျပာတာ မႏုတ္ရဲဘူး ျဖစ္ေနတယ္ဗ်ာ။ အဲဒါ ေဆြမ်ဳိးထဲမွာHIV ရွိတဲ့ သူကို ကုေပးဖူးတဲ့ ဆရာ၀န္ေရာက္လာမွ အဆင္ ေျပသြားတယ္”

“အင္း ဒါေလးေတြက ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ပုံမွန္ေတာ့HIV မွ မဟုတ္ဘူး။ ကူးစက္တတ္တဲ့ ေရာဂါရွိရင္ လက္အိတ္စြပ္တယ္။ အဖိုးအခ ႏွစ္ဆယူတယ္။ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ကာကြယ္ရမယ့္ နည္းလမ္းေတြ ခ် မွတ္ထားၿပီးသားပါ” ေျပာရင္းႏွင့္ ေဒါက္တာ ဦးမင္းသြယ္၏ ဥပမာတခ်ဳိ႕ကို ကိုေအာင္သူ သတိရ သြားသည္။

“ခင္ဗ်ားတို႔ကို ေမးရဦးမယ္။ တကယ္လို႔ ေလယာဥ္ပ်က္က်ရင္ မိခင္နဲ႔ကေလး ဘယ္သူ႔ကို ဦးစားေပး အရင္ကယ္ဖို႔ႀကိဳးစားရသလဲ သိလား”

ကိုျမတ္ေမာင္ႏွင့္ ေႏြးေႏြး တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ရင္း ေခါင္းယမ္းျပ သည္။ ကိုေအာင္သူကပဲ အေျဖကို ေျပာျပသည္။

“မိခင္တဲ့။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ မိခင္ရွိေနရင္ သားေတြ၊ သမီးေတြ ထပ္ေမြးႏိုင္သလို၊ လက္ရွိ ကေလး ေတြကိုလည္း ျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္တယ္ေလ။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဆရာႀကီးဦးမင္းသြယ္ ရွင္းျပလို႔ သိရတာ။ သူ ဆိုလိုတာကေတာ့ ျပဳစုေစာင့္ ေရွာက္သူေတြ ဥပမာ ဆရာ၀န္၊ သူနာျပဳေတြဟာ အဲဒီ မိခင္ေတြလိုပဲ အေရးႀကီးတဲ့ အတြက္ လိုအပ္သလို ကာကြယ္ရမယ္။ ဒါကို အထင္မလြဲရဘူးတဲ့”

ကိုျမတ္ေမာင္ႏွင့္ ေႏြးေႏြးမွာ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ႏွင့္ စိတ္၀င္တစား နားေထာင္ေနသည္။

“ဒါနဲ႔ေနပါဦး။ မေႏြးေႏြးေရာ ခု ဘာလုပ္ေနလဲ”

“ကြၽန္မ PSI ရဲ႕ကြန္ဒုံးထုပ္ပိုးေရး စက္႐ုံမွာ အလုပ္ရတယ္။ အားတဲ့ အခါ ဒီမွာVolunteer လာဆင္း တယ္”

“ေျမာက္ဥကၠလာမွာေပါ့”

“ဟုတ္တယ္၊ ဟုတ္တယ္”

“ေနေတာ့ေရာ”

“သားေလးနဲ႔အတူ ေယာကၡမေတြဆီမွာ ေနတယ္ေလ။ ေယာက်္ားကေတာ့ ဆုံးသြားတာ ၾကာၿပီ”

“ဟာ မေႏြးေႏြး ကံေကာင္းတာေပါ့။ တခ်ဳိ႕ဆိုရင္ ေယာကၡမေတြက ႏွင္ခ်၊ ပစၥည္းသိမ္း၊ သူတို႔သား ေၾကာင့္ အကူးခံရတဲ့ဟာ ေခြၽးမကိုစြပ္စြဲနဲ႔ အေတာ္ စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းတယ္”

“ကိုေအာင္သူကလည္း သူတို႔သားအေၾကာင္း၊ နံပါတ္ဖိုးထုိးတဲ့ အေၾကာင္းေတြ အေစာႀကီးကတည္းက သိတယ္။ ေႏြးကို ေျပာမျပတာေလ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ခု ေႏြးတို႔သားအမိကို ေသခ်ာဂ႐ုစိုက္တာေပါ့”

“ေအးေလ၊ ကေလး ကံေကာင္းတယ္လို႔ ဆိုရမွာေပါ့”

ထိုစဥ္ ကိုျမတ္ေမာင္မွ မ်က္ရည္၀ဲေနေသာ ေႏြးေႏြးအား...

“နင္တို႔ဆီက ကြန္ဒုံးေတြ ပူတယ္လို႔ ေျပာေနၾကတယ္။ ပါကင္ထုပ္တဲ့ လူက ေဘးနားမွာ ပ႐ုပ္ဆီ ဘူးထားၿပီး သုတ္ေနသလား မသိဘူးတဲ့”

“ဟား...ဟား...ဟား”

“ဟား...ဟား...ဟား”

ကိုျမတ္ေမာင္ႏွင့္ ကိုေအာင္သူတို႔ အားရပါးရရယ္ၾကရာ မေႏြးေႏြးမွာ လည္း မ်က္လုံးကို ပုတ္ခတ္ပုတ္ ခတ္လုပ္ရင္း...

“အဲဒါ သူတို႔ ပူရွိန္းစာ မိသြားတာေနမွာေပါ့။ ဟိဟိ၊ စေတာ္ဘယ္ရီနံ႔၊ ငွက္ေပ်ာသီးနံ႔နဲ႔ ပူရွိန္းနံ႔ေတြ ထုတ္တယ္ေလ”

ကိုျမတ္ေမာင္၏ ျဖတ္ထိုးဥာဏ္ေၾကာင့္ ေႏြးေႏြးမွာ ေပ်ာ္လာရသည္။

ကိုေအာင္သူကေတာ့ အရယ္ရပ္ရင္း စဥ္းစားဟန္ျဖင့္...

“အင္း ကိုယ့္လူေတြလည္း ကြန္ဒုံးေလးေတြ စနစ္တက် သုံးတာ ၾကားရေတာ့ ၀မ္းသာတယ္ဗ်ာ။ သူမ်ားကို မကူးေတာ့ဘူးေပါ့”

“သိၿပီး သူမ်ားကို မကူးစက္ေစတာ ကုသိုလ္ပဲလိို႔ေတာင္ ဆရာကံခြၽန္က ကာတြန္းေလးဆြဲ ထားဖူး တယ္”

အားလုံး ခဏ ၿငိမ္သြားေသာ္လည္း ေတြေ၀ေနသည္ေတာ့ မဟုတ္တန္ရာ။ မၾကာခင္ အေနာက္ဘက္ ေနလုံး၏ အလင္းအားက ေဖ်ာ့လာေတာ့ မည္။ မခြဲခ်င္လည္း သူတို႔ ခဏ ခြဲခြာရဦးမည္။ အသီးသီး ဆိုင္ရာ ဘတ္စ္ကား ကိုစီး၍ အိမ္ျပန္ၾကဦးမည္။ မၿပီးဆုံးေသးသည့္ ခရီးရွည္ကိုလည္း အိပ္မက္ ကိုယ္ စီႏွင့္ သူတို႔ ခရီးဆက္ဦးမွာ အေသအခ်ာပင္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

ျမင့္ျမတ္ႏိုင္