ထမင္းခ်ဳိးဟင္းခ်ဳိး
နီဟိန္းေမာ္
ေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့ လိေမၼာ္ေရာင္ ညေနခင္းသည္ ကမၻာ တစ္ဘက္ျခမ္းမွ ငုပ္လွ်ဳိး၍သြားေလၿပီ။ ေကာင္းကင္ တစ္ခုလံုး လင္းၾကည္ေနရာမွ ျဖည္းျဖည္း ညိဳ႔ညိဳ႔လာသည္။ ဆည္းဆာက အေမွာင္ဆီသို႔ တစစယြန္း၍ သြား၏။ ညဥ့္သည္ အစပ်ဳိးေလၿပီ။ လမ္းထဲမွ ကေလးတစ္သိုက္ တစုစု တ႐ံုး႐ံုးႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္ အိမ္ေ႐ွ႕တြင္ ၀ိုင္းလာဖဲြ႔ ၾကသည္။ သူတုိ႔ ကစားဖုိ႔ ခတ္ကြင္း ျပင္ေနၾကၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ကစားရန္ ေနရာ အ၀န္းအ၀ိုင္း က်ယ္၀န္းလွသည္။ ဥကၠလာပၿမိဳ႕သစ္ သက္တမ္း ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ ေက်ာ္လာသည့္တုိင္ ေႏြအခါဆုိ အိမ္ေအာက္ ေျမျပင္ေတြက ေျခာက္ေသြ႔ေနသည္။ ေရႏုတ္ေျမာင္းေတြမွာေတာင္ ေရတင္မက်န္ရစ္၊ ရပ္ကြက္ ေဘးအစြန္မွာ လယ္ကြင္း လယ္ကြက္ေတြ ရွိေသး၏။ ဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ စိတ္ႀကိဳက္ ကစားခြင့္ ရွိသည္။ ဘုတိုဂြတုိ ေအာ္မလား၊ ဒီဆဲြမလား၊ ေဘာလံုးကန္မလား၊ စိန္ေျပး လုိက္မလား၊ ႀကိဳက္သလုိေဆာ့ ေမာေတာ့မွ အိမ္ျပန္ၾကေပါ့။
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ သားသမီးေတြ အလွည့္မွာ ကစားစရာေနရာ က်ဥ္းေျမာင္း သြားေလၿပီ။ အိမ္ေအာက္ေတြမွာ ေရမခန္းေတာ့။ ပတ္၀န္းက်င္ လယ္ခင္းယာခင္း ေတြလည္း ဆင္ေျခဖံုး ဆန္ကုန္ၾကၿပီ။ ဒီေတာ့လည္း အိမ္ေရွ႕က လမ္းမသည္သာ သူတို႔အတြက္ တစ္ခုတည္းေသာ ကစားကြင္း၊ သူတုိ႔အတြက္ အပန္းေျဖရာ ရင္ျပင္ျဖစ္သည္။ ဒါေတာင္ တခ်ဳိ႕တခ်ဳိ႕ အိမ္မ်ားက အိမ္ေရွ႕ ကေလးေတြ လာေဆာ့လွ်င္ မ်က္စိပူ နားဆူသည္ဆုိကာ အိမ္ေရွ႕လမ္းမကို ေရေတြ ရႊဲေနေအာင္ ပက္ျဖန္းထား တတ္ၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ကေလးေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေဆာ့ကစားေနတာကို ျမင္ရလွ်င္ စိတ္ေ
အပူအပင္ကင္းတဲ့ ကေလးဘ၀ကို သူတုိ႔ ရေစခ်င္သည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ညဘက္ေရာက္လွ်င္ ကေလးေတြ ျမင္ျမင္ထင္ထင္ ေဆာ့ကစားႏုိင္ေအာင္ ကြၽန္ေတာ့္ အိမ္ေရွ႕မွာ ေလးေပမီးေခ်ာင္း တစ္ေခ်ာင္း ထြန္းေပးထားသည္။ လမ္းသြား လမ္းလာေတြလည္း အဆင္ေျပ၊ ကေလးေတြလည္း ေပ်ာ္ျမဴးႏွင့္မို႔ စိတ္ၾကည္ႏူးရသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ အိမ္ေရွ႕မွာဆုိ ဆယ့္ႏွစ္ရာသီပတ္လံုး ကေလးသံတုိ႔ျဖင့္ ဆူညံစည္ကား ေနၿမဲျဖစ္သည္။ "ဖ်တ္ခနဲ" အိမ္ေရွ႕မွ ေလးေပမီးေခ်ာင္း အေရာင္ပြင့္ထြက္သြားသည္။ "ေဟး" ခနဲ ကေလးေတြ ထေအာ္ၾကသည္။ လက္ခုပ္တီးသူ တီးသည္။ ခုန္ေပါက္သူက ေပါက္သည္။ သူတုိ႔ အေပ်ာ္က ကြၽန္ေတာ့္ထံ ကူးစက္လာသည္။ အိမ္ေရွ႕ခံု တန္းလ်ားေလးမွာ ထုိင္ၿပီး သူတုိ႔ကို ေငးေမာမိေနခ်ိန္ ကြၽန္ေတာ့္ ေသာကေတြ ၿငိမ္းေနခဲ့သည္။
ေလာဘ၊ ေဒါသတုိ႔လည္း ျမဴတမႈန္မွ် လိမ္းက်ံခြင့္မရ၊ ကေလးေတြ ကေတာ့ တစ္ေယာက္လည္ပင္းကို တစ္ေယာက္ဖက္ၿပီး "ေရႊလား ေငြလား" ဟု ေမးသူကေမး၊ "နဂါးနဲ႔ က်ား" ဟု ေအာ္သူက ေအာ္၊ "သစ္ပင္နဲ႔ သစ္ရြက္" ဟု ေျပာသူက ေျပာသည္။ ေခါင္သူႀကီး လုပ္သူ ႏွစ္ေယာက္ကလည္း ေရႊျဖင့္ ေရႊ၊ ေငြျဖင့္ ေငြ၊ နဂါးဆုိ နဂါး၊ က်ားဆုိ က်ား၊ ေရြးခ်ယ္ၾကသည္။ ဒီလုိေရြးၿပီးၿပီ ဆုိရင္ျဖင့္ လည္ပင္းဖက္ထားသူ ႏွစ္ေယာက္လက္ေတြ ျဖဳတ္ကာကိုယ့္ အဖဲြ႔ထဲ ကိုယ္သြားၾကသည္။ ဒါက ဟိုး ပေ၀သဏီ ကတည္းက ကေလး အခ်င္းခ်င္း နားလည္မႈ ရွိၿပီးသား လူေရြးခ်ယ္သည့္ ဥပေဒ၊ သူတုိ႔ လူေရြးခ်ယ္ ေနစဥ္မွာပင္ ျပႆနာတစ္ခုက ေပၚလာေလၿပီ။ ကစားၾကမည့္ ကေလးေတြက ဆယ္ႏွစ္၀န္းက်င္ ကေလးေတြ၊ ဒီအထဲမွာမွ ေလးငါးႏွစ္ အရြယ္ကေလး ႏွစ္ေယာက္ သံုးေယာက္ လည္းပါသည္။
သူတုိ႔လည္း သူတုိ႔အရြယ္တူခ်င္း လည္ပင္းဖက္ၿပီး ေခါင္သူႀကီးေရွ႕ ေရာက္လာၾက၏။ ကေလးႀကီးေတြ ေဆာ့ကစားရာမွာ သူတုိ႔လည္း ၀င္ပါမည္ဆိုသည့္ သေဘာ၊ ကေလးႀကီးေတြက ေခါင္းကုပ္ၾကသည္။ အငယ္ေလးေတြဆုိေတာ့ ကိုယ့္အဖဲြ႔ သူ႔အဖဲြ႔ထဲ ဘယ္သူမွ မေခၚခ်င္ၾက၊ ေနာက္ေတာ့လည္း သူတုိ႔ကို တစ္ေယာက္စီ ေရြးၿပီး အဖဲြ႔ခြဲလုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေခါင္းသူႀကီး လုပ္သူပါးစပ္က ေအာ္သည္။ "သူတုိ႔က ထမင္းခ်ဳိး ဟင္းခ်ဳိးေနာ္" တဲ့။ ဒီစကားကလည္း ကေလးအခ်င္းခ်င္း နားလည္ထားသည့္ ကစားပြဲသံုး ဘာသာစကား၊ အဖဲြ႔ခဲြၿပီးေတာ့ ကေလးေတြ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေဆာ့ကစား ေနၾကေလၿပီ။ ကြၽန္ေတာ့္ ေခါင္းထဲမွာေတာ့ ကေလးတုိ႔ ဘာသာစကား တစ္လံုးက ေနရာယူ သြားခဲ့၏။ "ထမင္းခ်ဳိး ဟင္းခ်ဳိး" တဲ့လား။
ထမင္းခ်ဳိး ဟင္းခ်ဳိး ဆုိေသာ စကားမွာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ငယ္စဥ္ ကတည္းက ၾကားရေသာစကား ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့သာ ေနရင္း လြန္ေျမာက္ခဲ့ၾကသည္။ ကေလးေတြဆီက ဒီစကားကို ျပန္ၾကားရေတာ့မွ ကြၽန္ေတာ့္အာ႐ုံတုိ႔ ႏိုးၾကားလာၾကသည္။ ထမင္းခ်ဳိး ဟင္းခ်ဳိးဆုိေသာ စကားမွာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာမႈ နယ္ပယ္တြင္ အလြန္ႏွစ္လုိဖြယ္ ေကာင္းေသာ စကားဟု ကြၽန္ေတာ္ထင္သည္။ ကစားပြဲအတြင္း ပါ၀င္လုိေသာ ငယ္ရြယ္သူ ကေလးငယ္မ်ားကို ပြဲအတြင္း ပါ၀င္ႏုိင္ေအာင္ စီစဥ္ထားေသာ နည္းစနစ္ျဖစ္သည္။ ကေလးႀကီးေတြ ၾကားမွာ ကေလးငယ္ေလးေတြလည္း ေဆာ့ခ်င္ရွာမေပါ့ဆုိသည့္ က႐ုဏာစိတ္ျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားေသာ စည္းကမ္း ဥပေဒလည္းျဖစ္သည္။ ထမင္းခ်ဳိး ဟင္းခ်ဳိးအျဖစ္ ပါ၀င္ရေသာ ကေလးငယ္တုိ႔၏ အျပဳအမူက ကစားပြဲႏွင့္ လံုး၀မသက္ဆုိင္၊ သူတုိ႔၏ ေဆာင္ရြက္မႈက ကစားပြဲတြင္ အႏုိင္အ႐ံႈးကို မဆံုးျဖတ္ႏုိင္၊ ကစားပြဲ ရလဒ္ကို မထိခုိက္၊ သူတုိ႔သည္ ကစားပြဲအတြင္း မွာပါ၀င္ၿပီး ကစားပြဲျပင္ပသို႔ ေရာက္ရွိေနသူမ်ားသာ ျဖစ္သည္။
ဒီအေၾကာင္းကို ထမင္းခ်ဳိး ဟင္းခ်ဳိးအျဖစ္ ပါ၀င္ေသာ ကေလးေတြက မသိႏုိင္၊ သူတုိ႔ကေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္စြာျဖင့္သာ ကစားပြဲအတြင္း ပါ၀င္ကစား ေနၾကသည္။ သူတုိ႔ကို သူတုိ႔ ကေလးႀကီးမ်ား တန္းတူ ပါ၀င္ေနရသည္ဟုလည္း အထင္ေရာက္ေနသည္။ သူတုိ႔ေလးေတြ၏ စိတ္က အျခားကေလး မ်ားနည္းတူ ရႊင္လန္းတက္ႂကြေနမည္သာ ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ဒီထမင္းခ်ဳိး၊ ဟင္းခ်ဳိးဆုိေသာ စကားကို ကြၽန္ေတာ္ စိတ္၀င္စား သြားမိသည္။
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ သားသမီးေတြ အလွည့္မွာ ကစားစရာေနရာ က်ဥ္းေျမာင္း သြားေလၿပီ။ အိမ္ေအာက္ေတြမွာ ေရမခန္းေတာ့။ ပတ္၀န္းက်င္ လယ္ခင္းယာခင္း ေတြလည္း ဆင္ေျခဖံုး ဆန္ကုန္ၾကၿပီ။ ဒီေတာ့လည္း အိမ္ေရွ႕က လမ္းမသည္သာ သူတို႔အတြက္ တစ္ခုတည္းေသာ ကစားကြင္း၊ သူတုိ႔အတြက္ အပန္းေျဖရာ ရင္ျပင္ျဖစ္သည္။ ဒါေတာင္ တခ်ဳိ႕တခ်ဳိ႕ အိမ္မ်ားက အိမ္ေရွ႕ ကေလးေတြ လာေဆာ့လွ်င္ မ်က္စိပူ နားဆူသည္ဆုိကာ အိမ္ေရွ႕လမ္းမကို ေရေတြ ရႊဲေနေအာင္ ပက္ျဖန္းထား တတ္ၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ကေလးေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေဆာ့ကစားေနတာကို ျမင္ရလွ်င္ စိတ္ေ
အပူအပင္ကင္းတဲ့ ကေလးဘ၀ကို သူတုိ႔ ရေစခ်င္သည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ညဘက္ေရာက္လွ်င္ ကေလးေတြ ျမင္ျမင္ထင္ထင္ ေဆာ့ကစားႏုိင္ေအာင္ ကြၽန္ေတာ့္ အိမ္ေရွ႕မွာ ေလးေပမီးေခ်ာင္း တစ္ေခ်ာင္း ထြန္းေပးထားသည္။ လမ္းသြား လမ္းလာေတြလည္း အဆင္ေျပ၊ ကေလးေတြလည္း ေပ်ာ္ျမဴးႏွင့္မို႔ စိတ္ၾကည္ႏူးရသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ အိမ္ေရွ႕မွာဆုိ ဆယ့္ႏွစ္ရာသီပတ္လံုး ကေလးသံတုိ႔ျဖင့္ ဆူညံစည္ကား ေနၿမဲျဖစ္သည္။ "ဖ်တ္ခနဲ" အိမ္ေရွ႕မွ ေလးေပမီးေခ်ာင္း အေရာင္ပြင့္ထြက္သြားသည္။ "ေဟး" ခနဲ ကေလးေတြ ထေအာ္ၾကသည္။ လက္ခုပ္တီးသူ တီးသည္။ ခုန္ေပါက္သူက ေပါက္သည္။ သူတုိ႔ အေပ်ာ္က ကြၽန္ေတာ့္ထံ ကူးစက္လာသည္။ အိမ္ေရွ႕ခံု တန္းလ်ားေလးမွာ ထုိင္ၿပီး သူတုိ႔ကို ေငးေမာမိေနခ်ိန္ ကြၽန္ေတာ့္ ေသာကေတြ ၿငိမ္းေနခဲ့သည္။
ေလာဘ၊ ေဒါသတုိ႔လည္း ျမဴတမႈန္မွ် လိမ္းက်ံခြင့္မရ၊ ကေလးေတြ ကေတာ့ တစ္ေယာက္လည္ပင္းကို တစ္ေယာက္ဖက္ၿပီး "ေရႊလား ေငြလား" ဟု ေမးသူကေမး၊ "နဂါးနဲ႔ က်ား" ဟု ေအာ္သူက ေအာ္၊ "သစ္ပင္နဲ႔ သစ္ရြက္" ဟု ေျပာသူက ေျပာသည္။ ေခါင္သူႀကီး လုပ္သူ ႏွစ္ေယာက္ကလည္း ေရႊျဖင့္ ေရႊ၊ ေငြျဖင့္ ေငြ၊ နဂါးဆုိ နဂါး၊ က်ားဆုိ က်ား၊ ေရြးခ်ယ္ၾကသည္။ ဒီလုိေရြးၿပီးၿပီ ဆုိရင္ျဖင့္ လည္ပင္းဖက္ထားသူ ႏွစ္ေယာက္လက္ေတြ ျဖဳတ္ကာကိုယ့္ အဖဲြ႔ထဲ ကိုယ္သြားၾကသည္။ ဒါက ဟိုး ပေ၀သဏီ ကတည္းက ကေလး အခ်င္းခ်င္း နားလည္မႈ ရွိၿပီးသား လူေရြးခ်ယ္သည့္ ဥပေဒ၊ သူတုိ႔ လူေရြးခ်ယ္ ေနစဥ္မွာပင္ ျပႆနာတစ္ခုက ေပၚလာေလၿပီ။ ကစားၾကမည့္ ကေလးေတြက ဆယ္ႏွစ္၀န္းက်င္ ကေလးေတြ၊ ဒီအထဲမွာမွ ေလးငါးႏွစ္ အရြယ္ကေလး ႏွစ္ေယာက္ သံုးေယာက္ လည္းပါသည္။
သူတုိ႔လည္း သူတုိ႔အရြယ္တူခ်င္း လည္ပင္းဖက္ၿပီး ေခါင္သူႀကီးေရွ႕ ေရာက္လာၾက၏။ ကေလးႀကီးေတြ ေဆာ့ကစားရာမွာ သူတုိ႔လည္း ၀င္ပါမည္ဆိုသည့္ သေဘာ၊ ကေလးႀကီးေတြက ေခါင္းကုပ္ၾကသည္။ အငယ္ေလးေတြဆုိေတာ့ ကိုယ့္အဖဲြ႔ သူ႔အဖဲြ႔ထဲ ဘယ္သူမွ မေခၚခ်င္ၾက၊ ေနာက္ေတာ့လည္း သူတုိ႔ကို တစ္ေယာက္စီ ေရြးၿပီး အဖဲြ႔ခြဲလုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေခါင္းသူႀကီး လုပ္သူပါးစပ္က ေအာ္သည္။ "သူတုိ႔က ထမင္းခ်ဳိး ဟင္းခ်ဳိးေနာ္" တဲ့။ ဒီစကားကလည္း ကေလးအခ်င္းခ်င္း နားလည္ထားသည့္ ကစားပြဲသံုး ဘာသာစကား၊ အဖဲြ႔ခဲြၿပီးေတာ့ ကေလးေတြ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေဆာ့ကစား ေနၾကေလၿပီ။ ကြၽန္ေတာ့္ ေခါင္းထဲမွာေတာ့ ကေလးတုိ႔ ဘာသာစကား တစ္လံုးက ေနရာယူ သြားခဲ့၏။ "ထမင္းခ်ဳိး ဟင္းခ်ဳိး" တဲ့လား။
ထမင္းခ်ဳိး ဟင္းခ်ဳိး ဆုိေသာ စကားမွာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ငယ္စဥ္ ကတည္းက ၾကားရေသာစကား ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့သာ ေနရင္း လြန္ေျမာက္ခဲ့ၾကသည္။ ကေလးေတြဆီက ဒီစကားကို ျပန္ၾကားရေတာ့မွ ကြၽန္ေတာ့္အာ႐ုံတုိ႔ ႏိုးၾကားလာၾကသည္။ ထမင္းခ်ဳိး ဟင္းခ်ဳိးဆုိေသာ စကားမွာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာမႈ နယ္ပယ္တြင္ အလြန္ႏွစ္လုိဖြယ္ ေကာင္းေသာ စကားဟု ကြၽန္ေတာ္ထင္သည္။ ကစားပြဲအတြင္း ပါ၀င္လုိေသာ ငယ္ရြယ္သူ ကေလးငယ္မ်ားကို ပြဲအတြင္း ပါ၀င္ႏုိင္ေအာင္ စီစဥ္ထားေသာ နည္းစနစ္ျဖစ္သည္။ ကေလးႀကီးေတြ ၾကားမွာ ကေလးငယ္ေလးေတြလည္း ေဆာ့ခ်င္ရွာမေပါ့ဆုိသည့္ က႐ုဏာစိတ္ျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားေသာ စည္းကမ္း ဥပေဒလည္းျဖစ္သည္။ ထမင္းခ်ဳိး ဟင္းခ်ဳိးအျဖစ္ ပါ၀င္ရေသာ ကေလးငယ္တုိ႔၏ အျပဳအမူက ကစားပြဲႏွင့္ လံုး၀မသက္ဆုိင္၊ သူတုိ႔၏ ေဆာင္ရြက္မႈက ကစားပြဲတြင္ အႏုိင္အ႐ံႈးကို မဆံုးျဖတ္ႏုိင္၊ ကစားပြဲ ရလဒ္ကို မထိခုိက္၊ သူတုိ႔သည္ ကစားပြဲအတြင္း မွာပါ၀င္ၿပီး ကစားပြဲျပင္ပသို႔ ေရာက္ရွိေနသူမ်ားသာ ျဖစ္သည္။
ဒီအေၾကာင္းကို ထမင္းခ်ဳိး ဟင္းခ်ဳိးအျဖစ္ ပါ၀င္ေသာ ကေလးေတြက မသိႏုိင္၊ သူတုိ႔ကေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္စြာျဖင့္သာ ကစားပြဲအတြင္း ပါ၀င္ကစား ေနၾကသည္။ သူတုိ႔ကို သူတုိ႔ ကေလးႀကီးမ်ား တန္းတူ ပါ၀င္ေနရသည္ဟုလည္း အထင္ေရာက္ေနသည္။ သူတုိ႔ေလးေတြ၏ စိတ္က အျခားကေလး မ်ားနည္းတူ ရႊင္လန္းတက္ႂကြေနမည္သာ ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ဒီထမင္းခ်ဳိး၊ ဟင္းခ်ဳိးဆုိေသာ စကားကို ကြၽန္ေတာ္ စိတ္၀င္စား သြားမိသည္။
ဒီစကားလံုး ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းထဲ ေရာက္လာေတာ့ ဒီစကားလံုးႏွင့္ အဓိပၸာယ္တူ ေဒသအေခၚအေ၀ၚမ်ားကို ကြၽန္ေတာ္ စပ္စုခဲ့မိသည္။ တခ်ဳိ႕ ေဒသေတြက "ထမင္းတစ္လုတ္ ဟင္းတစ္လုတ္" တဲ့။ ဧရာ၀တီဘက္ မွာေတာ့ "ကြမ္းမစား ေဆးမစား" ဟုေခၚသည္။ ၀ါးခယ္မလုိ ေနရာမ်ဳိးမွာ "ေရေပၚဆီ" ျဖစ္သြားျပန္သည္။ ဟိုး ၿမိတ္ ထား၀ယ္ဘက္ က်ေတာ့ "တကည္စား" လုိ႔ ေခၚသတဲ့။ ရမည္းသင္းဘက္ ကေတာ့ "အႂကြင္းလူ"လုိ႔ ၀ိၿဂိဳဟ္ျပဳသည္။ ျမန္မာေျမာက္ဖ်ား ျမစ္ႀကီးနား မွာေတာ့ "အာလူးပြတ္ကြၽတ္"လုိ႔ ဆုိၾကျပန္သည္။ ေဒသ အေခၚအေ၀ၚေတြ ဘယ္လုိကြဲကြဲ ကစားပြဲတြင္း ပါ၀င္ကစား ေနရင္းႏွင့္ ကစားပြဲရလဒ္ကို မဖန္တီးႏုိင္သူဟုသာ အဓိပၸာယ္သက္ေ
တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔အားလံုး ကေလးဘ၀ကို ျဖတ္သန္းဖူးခဲ့ၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အားလံုး ေဆာ့ကစားခဲ့ၾကဖူးသည္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔အားလံုး ထမင္းခ်ဳိး ဟင္းခ်ဳိးဘ၀ကို ေရာက္ခဲ့ဖူးၾကသည္ေပါ့။ ကာလယႏၱရားတုိ႔ အဆက္မျပတ္ လည္ပတ္ေနရင္း ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ လူလား ေျမာက္ခဲ့ၾကသည္။ ေလာကအလယ္တြင္ ၀င္ဆံ့ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကသည္။ တစ္ခါ တေလေတာ့လည္း သင္ခဲ့ဖူးသည့္ ပညာ၊ ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးသည့္ အေတြ႔အႀကံဳ၊ ရွာေဖြခဲ့သည့္ ဓနဥစၥာတုိ႔အေပၚ ဂုဏ္ယူယစ္မူးရင္း ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ကုိယ္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ "ငါကြ" ဟု အထင္ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ လက္မ တေထာင္ေထာင္ မာန္ တ၀င့္၀င့္ ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ထိေတြ႔ေနေသာ ပတ္၀န္းက်င္၊ က်င္လည္ေနေသာ လူမႈ အသိုင္းအ၀ိုင္းက ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ကို ေနာက္ကြယ္ရာ၌ ဘယ္လုိအဓိပၸာယ္ သတ္မွတ္ခ်က္မ်ဳိးေတြႏွင့္ ဆက္ဆံေနသည္ကို ကြၽန္ေတာ္တုိ
ဒီအေၾကာင္းအရာေတြ စဥ္းစားမိေတာ့ ကြယ္လြန္သြားၿပီး ျဖစ္ေသာ အဘိုးကို သတိရမိသည္။ ကြၽန္ေတာ့္အဘိုးက တုိင္းရင္းေဆးဆရာႀကီး၊ ဘာသာေရး ကိစၥမ်ားအေပၚ ေလးေလးနက္နက္ ရွိသည္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ရပ္ကြက္ပိုင္ ဓမၼာ႐ံုႀကီးကို ဦးေဆာင္၍ ထူေထာင္ခဲ့၏။ ဓမၼာ႐ံု၏ ေျမဂရန္မွာေတာင္ သူ႔အမည္ေပါက္ႏွင့္ ဘာသာေရး လုပ္ရာမွာ ျပတ္သားမႈ ရွိသည္။ ကိုယ့္စရိတ္ ကုိယ္စားၿပီး လုပ္သည္ဟူသည့္ လူစားမ်ဳိး၊ သူ႔ေခတ္ သူ႔ခါက လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား၏ ႐ိုေသေလးစားမႈကို ခံရသည္။ အသက္အရြယ္ ရလာ၍ ဓမၼာ႐ံု ဥကၠ႒ေနရာကို အျခားသူမ်ား အဆင့္ဆင့္ လႊဲေျပာင္းယူသည့္တုိင္ အဘိုးက နာယကလူႀကီး ေနရာမွာ ရွိေနဆဲ။ သို႔ေသာ္လည္း ေခတ္ကာလအေ႐ြ႕ေတြမွာ အဘိုး ပါမလာခဲ့ေတာ့ သူယံုၾကည္ခဲ့ေသာ၊ သူဆဲြကိုင္ခဲ့ေသာ အယူအဆ မူ၀ါဒမ်ားက ေခတ္လူေတြႏွင့္ ညိႇမရေတာ့၊ အံ၀င္ခြင္က် မျဖစ္ေတာ့ ေျပာရလွ်င္ အဘိုးက တယူသန္ဆန္သည္။ ေဒါသျဖစ္လြယ္သည္။ လူငယ္ေတြ သူေျပာသမွ် လုိက္လုပ္ရမည္ဆုိသည့္
မွတ္မွတ္ရရ တစ္ခါက ဓမၼာ႐ံုႀကီးမွာ အစည္းအေ၀း လုပ္သည္။ အဘိုးက ေခါင္းရင္းခန္းမွာ မိန္႔မိန႔္ႀကီးထုိင္လုိ႔၊ ညိႇရင္းႏိႈင္းရင္း ေဆြးေႏြးရင္းႏွင့္ပင္ အဘိုးႏွင့္ သေဘာထား ကြဲလြဲၾက၏။ အဘိုးက ေျပာရင္းေျပာရင္း စိတ္တိုလာခဲ့သည္။ "မင္းတုိ႔ ငါ့ကို နာယကဆုိၿပီး ငါ့စကားလည္း နားေထာင္တာ မဟုတ္ဘူး။ မင္းတုိ႔ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ရင္ ငါ့ကို ဘယ္ေတာ့မွ လာမေခၚနဲ႔" ဟု ဆုိကာ သူ႔ဖဲထီး ေကာက္အနက္ႀကီး ဆဲြ၍ ျပန္သြားခဲ့သည္။ အဲဒီကတည္းက အဘိုး ေျပာခ်င္တာေျပာ ဘာမွျပန္ မေျပာၾကေတာ့။ အဘိုးေ႐ွ႕မွာ ဘယ္သူမွ အထြန္႔မတက္ေတာ့။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ၾကသည္။ အဘိုးကြယ္ရာမွာ "ထားလုိက္ပါကြာ" ဆုိေသာ စကားမ်ဳိးသူတုိ႔ ေျပာၾကသည္။
အဘိုးသည္ သူတုိ႔အေတြး၊ သူတုိ႔ မ်က္စိထဲမွာ ထမင္းခ်ဳိးဟင္းခ်ဳိး ျဖစ္လာခဲ့ဟန္ တူသည္။ အဘိုးကေတာ့ သူကြယ္လြန္သည္အထိ သူ႔ကို ဒီလုိသေဘာ မ်ဳိးထားခဲ့သည္ကို သိမသြားရွာခဲ့။ တစ္ေလာက ညီေတာ္ေမာင္တစ္ေယာက္ အိမ္လည္ေရာက္လာသည္။ ကိုယ့္မ်က္စိေ႐ွ႕တြင္ပင္ ဆင္းေတာင့္ ဆင္းရဲဘ၀မွ လက္ကိုင္ဖုန္း ခါးခ်ိတ္လုိ႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ "ဆရာ့ေက်းဇူး" ဟု တၿပံဳးၿပံဳးႏွင့္ ေျဖသည္။ သူ႔ဆရာ ေကာင္းေၾကာင္း ထုိင္ေျပာသြားသည္ကိုက တစ္နာရီေက်ာ္ ၾကာသည္။ ကိုယ္ေတာင္ မျမင္ဘူးဘဲႏွင့္ သူ႔ဆရာကို ေလးစားမိသည္။ ေနာက္ေျခာက္လ ေလာက္အၾကာ ညီေတာ္ေမာင္ကို သူ႔ဆရာအေၾကာင္း ေမးမိေတာ့ "နားသြားၿပီ"ဟု တံုးတိတိ ျပန္ေျဖသည္။ "မင္းသူ႔ဆီ ေရာက္ေသးလား" ဆုိေတာ့ "မေရာက္ဘူး အကိုေရ၊ ေနာက္ဆရာအတြက္ ႀကိဳးစားေနရတယ္။ အစ္ကို မၾကားဖူးဘူးလား။ “ဘယ္သူလာလာ ငါ့ဆရာ၊ ဘယ္သူသြားသြား အလကားဆုိတာေလ" တဲ့။ သူ႔ အေျပာက ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲ မေကာင္း၊ ကိုယ့္နားေတာင္ ကိုယ္မယံုခ်င္၊ ဒါ လူ႔သဘာ၀လား။ ေခတ္ၿပိဳင္ ခံစားမႈလား မေ၀ခဲြတတ္။
"အလကား" ဆုိသည့္ အသံုးက "ထားလုိက္ပါကြာ" ဆုိေသာ စကားထက္ ရင့္သီး ႐ိုင္းျပလြန္းသည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ထင္သည္။ သူတုိ႔ အေၾကာင္းေတြးရင္းမွ ဆက္၍ ပထမသံဂါယနာ တင္စဥ္က ဆႏၵမေထရ္ႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ အေၾကာင္းအရာတုိ႔က ႐ုတ္တရက္ ေခါင္းထဲ ေရာက္လာျပန္သည္။ ဆႏၵမေထရ္က ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ ဖြားဖက္ေတာ္၊ ဘုရားေလာင္း ေတာထြက္ရာမွာ ေနာက္က တေကာက္ေကာက္ ပါခဲ့သူ။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ဗုဒၶဘာသာ နယ္ပယ္တြင္ "ျမင္းၿမီးဆဲြ ေမာင္ဆန္" ဆုိသည့္ ဂုဏ္ပုဒ္ႏွင့္ ေက်ာ္ၾကားသူ ျဖစ္
သိဒၶတၴမင္းသား ဘ၀က ရင္းႏွီးခဲ့ဖူးသည့္ သံေယာဇဥ္ေတြႏွင့္ ဒီလုိႏွင့္အျခား သီတင္းသံုးေဖာ္ ရဟန္းေတြကို မထီမဲ့ျမင္ ျပဳလာသည္။ ဆိုဆံုးမရ ခက္လာသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူပရိနိဗၺာန္ စံၿပီးခ်ိန္တြင္ ဆႏၵမေထရ္အား ျဗဟၼဒဏ္ခတ္ရန္ ဗုဒၶက မွာၾကားခဲ့သည္။ ျဗဟၼဒဏ္ ဆုိသည္မွာ ျမတ္ေသာသူအား ေပးေသာဒဏ္ဟု ျမတ္ဗုဒၶပါ၀ါစက အဘိဓာန္က အဓိပၸာယ္ ဖြင့္သည္။ ဆႏၵမေထရ္ ဘာေျပာေျပာ ဘာလုပ္လုပ္ မေျပာမဆုိ မဆံုးမၾကႏွင့္။ ေဆးေဖာ္ေၾကာဖက္ မလုပ္ႏွင့္ ဟူေသာ ျပစ္ဒဏ္မ်ဳိး ျဖစ္သည္။ ဒီျပစ္ဒဏ္ေပး သည့္အေၾကာင္း ဆႏၵမေထရ္ကို အသိေပးေတာ့ ဆႏၵမေထရ္ မူးေမ့ လဲသြား
ကြၽန္ေတာ့္ အေတြးတန္းတုိ႔ တရွည္တလ်ား လြင့္ေမ်ာေနမိသည္။ ထမင္းခ်ဳိး ဟင္းခ်ဳိးမွ စေသာ ထုိအေတြးစဥ္တန္းတြင္ အဘိုးလည္းပါသည္။ ဆႏၵမေထရ္ လည္းပါသည္။ အျခား ေရာက္တတ္ရာရာမ်ား လည္းပါေနခဲ့သည္။ ေျပာရလွ်င္ "ထမင္းခ်ဳိး ဟင္းခ်ဳိး" ဆုိေသာ အသံုး၏အနက္၊ "ထားလုိက္ပါကြာ" ဟူေသာစကား၏ အဓိပၸာယ္၊ "ျဗဟၼဒဏ္" ဟူေသာ ပါဠိေ၀ါဟာရ အဖြင့္တုိ႔က သာမန္အားျဖင့္ တူေနသေယာင္ ထင္ရေသာ္လည္း ထုိစကားတုိ႔ အေပၚတြင္ သက္ေရာက္ေနေသာ စိတ္အေျခအေနတုိ႔က ကြဲျပားမည္ ထင္ပါသည္။
တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔အားလံုး ကေလးဘ၀ကို ျဖတ္သန္းဖူးခဲ့ၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အားလံုး ေဆာ့ကစားခဲ့ၾကဖူးသည္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔အားလံုး ထမင္းခ်ဳိး ဟင္းခ်ဳိးဘ၀ကို ေရာက္ခဲ့ဖူးၾကသည္ေပါ့။ ကာလယႏၱရားတုိ႔ အဆက္မျပတ္ လည္ပတ္ေနရင္း ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ လူလား ေျမာက္ခဲ့ၾကသည္။ ေလာကအလယ္တြင္ ၀င္ဆံ့ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကသည္။ တစ္ခါ တေလေတာ့လည္း သင္ခဲ့ဖူးသည့္ ပညာ၊ ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးသည့္ အေတြ႔အႀကံဳ၊ ရွာေဖြခဲ့သည့္ ဓနဥစၥာတုိ႔အေပၚ ဂုဏ္ယူယစ္မူးရင္း ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ကုိယ္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ "ငါကြ" ဟု အထင္ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ လက္မ တေထာင္ေထာင္ မာန္ တ၀င့္၀င့္ ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ထိေတြ႔ေနေသာ ပတ္၀န္းက်င္၊ က်င္လည္ေနေသာ လူမႈ အသိုင္းအ၀ိုင္းက ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ကို ေနာက္ကြယ္ရာ၌ ဘယ္လုိအဓိပၸာယ္ သတ္မွတ္ခ်က္မ်ဳိးေတြႏွင့္ ဆက္ဆံေနသည္ကို ကြၽန္ေတာ္တုိ
ဒီအေၾကာင္းအရာေတြ စဥ္းစားမိေတာ့ ကြယ္လြန္သြားၿပီး ျဖစ္ေသာ အဘိုးကို သတိရမိသည္။ ကြၽန္ေတာ့္အဘိုးက တုိင္းရင္းေဆးဆရာႀကီး၊ ဘာသာေရး ကိစၥမ်ားအေပၚ ေလးေလးနက္နက္ ရွိသည္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ရပ္ကြက္ပိုင္ ဓမၼာ႐ံုႀကီးကို ဦးေဆာင္၍ ထူေထာင္ခဲ့၏။ ဓမၼာ႐ံု၏ ေျမဂရန္မွာေတာင္ သူ႔အမည္ေပါက္ႏွင့္ ဘာသာေရး လုပ္ရာမွာ ျပတ္သားမႈ ရွိသည္။ ကိုယ့္စရိတ္ ကုိယ္စားၿပီး လုပ္သည္ဟူသည့္ လူစားမ်ဳိး၊ သူ႔ေခတ္ သူ႔ခါက လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား၏ ႐ိုေသေလးစားမႈကို ခံရသည္။ အသက္အရြယ္ ရလာ၍ ဓမၼာ႐ံု ဥကၠ႒ေနရာကို အျခားသူမ်ား အဆင့္ဆင့္ လႊဲေျပာင္းယူသည့္တုိင္ အဘိုးက နာယကလူႀကီး ေနရာမွာ ရွိေနဆဲ။ သို႔ေသာ္လည္း ေခတ္ကာလအေ႐ြ႕ေတြမွာ အဘိုး ပါမလာခဲ့ေတာ့ သူယံုၾကည္ခဲ့ေသာ၊ သူဆဲြကိုင္ခဲ့ေသာ အယူအဆ မူ၀ါဒမ်ားက ေခတ္လူေတြႏွင့္ ညိႇမရေတာ့၊ အံ၀င္ခြင္က် မျဖစ္ေတာ့ ေျပာရလွ်င္ အဘိုးက တယူသန္ဆန္သည္။ ေဒါသျဖစ္လြယ္သည္။ လူငယ္ေတြ သူေျပာသမွ် လုိက္လုပ္ရမည္ဆုိသည့္
မွတ္မွတ္ရရ တစ္ခါက ဓမၼာ႐ံုႀကီးမွာ အစည္းအေ၀း လုပ္သည္။ အဘိုးက ေခါင္းရင္းခန္းမွာ မိန္႔မိန႔္ႀကီးထုိင္လုိ႔၊ ညိႇရင္းႏိႈင္းရင္း ေဆြးေႏြးရင္းႏွင့္ပင္ အဘိုးႏွင့္ သေဘာထား ကြဲလြဲၾက၏။ အဘိုးက ေျပာရင္းေျပာရင္း စိတ္တိုလာခဲ့သည္။ "မင္းတုိ႔ ငါ့ကို နာယကဆုိၿပီး ငါ့စကားလည္း နားေထာင္တာ မဟုတ္ဘူး။ မင္းတုိ႔ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ရင္ ငါ့ကို ဘယ္ေတာ့မွ လာမေခၚနဲ႔" ဟု ဆုိကာ သူ႔ဖဲထီး ေကာက္အနက္ႀကီး ဆဲြ၍ ျပန္သြားခဲ့သည္။ အဲဒီကတည္းက အဘိုး ေျပာခ်င္တာေျပာ ဘာမွျပန္ မေျပာၾကေတာ့။ အဘိုးေ႐ွ႕မွာ ဘယ္သူမွ အထြန္႔မတက္ေတာ့။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ၾကသည္။ အဘိုးကြယ္ရာမွာ "ထားလုိက္ပါကြာ" ဆုိေသာ စကားမ်ဳိးသူတုိ႔ ေျပာၾကသည္။
အဘိုးသည္ သူတုိ႔အေတြး၊ သူတုိ႔ မ်က္စိထဲမွာ ထမင္းခ်ဳိးဟင္းခ်ဳိး ျဖစ္လာခဲ့ဟန္ တူသည္။ အဘိုးကေတာ့ သူကြယ္လြန္သည္အထိ သူ႔ကို ဒီလုိသေဘာ မ်ဳိးထားခဲ့သည္ကို သိမသြားရွာခဲ့။ တစ္ေလာက ညီေတာ္ေမာင္တစ္ေယာက္ အိမ္လည္ေရာက္လာသည္။ ကိုယ့္မ်က္စိေ႐ွ႕တြင္ပင္ ဆင္းေတာင့္ ဆင္းရဲဘ၀မွ လက္ကိုင္ဖုန္း ခါးခ်ိတ္လုိ႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ "ဆရာ့ေက်းဇူး" ဟု တၿပံဳးၿပံဳးႏွင့္ ေျဖသည္။ သူ႔ဆရာ ေကာင္းေၾကာင္း ထုိင္ေျပာသြားသည္ကိုက တစ္နာရီေက်ာ္ ၾကာသည္။ ကိုယ္ေတာင္ မျမင္ဘူးဘဲႏွင့္ သူ႔ဆရာကို ေလးစားမိသည္။ ေနာက္ေျခာက္လ ေလာက္အၾကာ ညီေတာ္ေမာင္ကို သူ႔ဆရာအေၾကာင္း ေမးမိေတာ့ "နားသြားၿပီ"ဟု တံုးတိတိ ျပန္ေျဖသည္။ "မင္းသူ႔ဆီ ေရာက္ေသးလား" ဆုိေတာ့ "မေရာက္ဘူး အကိုေရ၊ ေနာက္ဆရာအတြက္ ႀကိဳးစားေနရတယ္။ အစ္ကို မၾကားဖူးဘူးလား။ “ဘယ္သူလာလာ ငါ့ဆရာ၊ ဘယ္သူသြားသြား အလကားဆုိတာေလ" တဲ့။ သူ႔ အေျပာက ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲ မေကာင္း၊ ကိုယ့္နားေတာင္ ကိုယ္မယံုခ်င္၊ ဒါ လူ႔သဘာ၀လား။ ေခတ္ၿပိဳင္ ခံစားမႈလား မေ၀ခဲြတတ္။
"အလကား" ဆုိသည့္ အသံုးက "ထားလုိက္ပါကြာ" ဆုိေသာ စကားထက္ ရင့္သီး ႐ိုင္းျပလြန္းသည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ထင္သည္။ သူတုိ႔ အေၾကာင္းေတြးရင္းမွ ဆက္၍ ပထမသံဂါယနာ တင္စဥ္က ဆႏၵမေထရ္ႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ အေၾကာင္းအရာတုိ႔က ႐ုတ္တရက္ ေခါင္းထဲ ေရာက္လာျပန္သည္။ ဆႏၵမေထရ္က ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ ဖြားဖက္ေတာ္၊ ဘုရားေလာင္း ေတာထြက္ရာမွာ ေနာက္က တေကာက္ေကာက္ ပါခဲ့သူ။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ဗုဒၶဘာသာ နယ္ပယ္တြင္ "ျမင္းၿမီးဆဲြ ေမာင္ဆန္" ဆုိသည့္ ဂုဏ္ပုဒ္ႏွင့္ ေက်ာ္ၾကားသူ ျဖစ္
သိဒၶတၴမင္းသား ဘ၀က ရင္းႏွီးခဲ့ဖူးသည့္ သံေယာဇဥ္ေတြႏွင့္ ဒီလုိႏွင့္အျခား သီတင္းသံုးေဖာ္ ရဟန္းေတြကို မထီမဲ့ျမင္ ျပဳလာသည္။ ဆိုဆံုးမရ ခက္လာသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူပရိနိဗၺာန္ စံၿပီးခ်ိန္တြင္ ဆႏၵမေထရ္အား ျဗဟၼဒဏ္ခတ္ရန္ ဗုဒၶက မွာၾကားခဲ့သည္။ ျဗဟၼဒဏ္ ဆုိသည္မွာ ျမတ္ေသာသူအား ေပးေသာဒဏ္ဟု ျမတ္ဗုဒၶပါ၀ါစက အဘိဓာန္က အဓိပၸာယ္ ဖြင့္သည္။ ဆႏၵမေထရ္ ဘာေျပာေျပာ ဘာလုပ္လုပ္ မေျပာမဆုိ မဆံုးမၾကႏွင့္။ ေဆးေဖာ္ေၾကာဖက္ မလုပ္ႏွင့္ ဟူေသာ ျပစ္ဒဏ္မ်ဳိး ျဖစ္သည္။ ဒီျပစ္ဒဏ္ေပး သည့္အေၾကာင္း ဆႏၵမေထရ္ကို အသိေပးေတာ့ ဆႏၵမေထရ္ မူးေမ့ လဲသြား
ကြၽန္ေတာ့္ အေတြးတန္းတုိ႔ တရွည္တလ်ား လြင့္ေမ်ာေနမိသည္။ ထမင္းခ်ဳိး ဟင္းခ်ဳိးမွ စေသာ ထုိအေတြးစဥ္တန္းတြင္ အဘိုးလည္းပါသည္။ ဆႏၵမေထရ္ လည္းပါသည္။ အျခား ေရာက္တတ္ရာရာမ်ား လည္းပါေနခဲ့သည္။ ေျပာရလွ်င္ "ထမင္းခ်ဳိး ဟင္းခ်ဳိး" ဆုိေသာ အသံုး၏အနက္၊ "ထားလုိက္ပါကြာ" ဟူေသာစကား၏ အဓိပၸာယ္၊ "ျဗဟၼဒဏ္" ဟူေသာ ပါဠိေ၀ါဟာရ အဖြင့္တုိ႔က သာမန္အားျဖင့္ တူေနသေယာင္ ထင္ရေသာ္လည္း ထုိစကားတုိ႔ အေပၚတြင္ သက္ေရာက္ေနေသာ စိတ္အေျခအေနတုိ႔က ကြဲျပားမည္ ထင္ပါသည္။
"ထမင္းခ်ဳိးဟင္းခ်ဳိး" အျဖစ္သတ္မွတ္ခံရေသာ ကေလးဘ၀တြင္ ကစားေဖာ္ ကေလးႀကီးတုိ႔က ထားေသာ စိတ္ထားက ညႇာတာေသာ က႐ုဏာေတြႏွင့္ အဘိုးကိုေျပာေသာ"ထားလုိက္ပါကြာ" ဆုိေသာ စကားတြင္ေတာ့ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္က ၿမိဳသိပ္ထားေသာ ေ
တကယ္ဆုိ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔လည္း သင့္တင့္ေသာ အသက္အရြယ္ တစ္ခုသုိ႔ ေရာက္ရွိခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ ျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာ ပ၀တၲိခရီးတြင္ လူအခ်ဳိ႕ကို ထမင္းခ်ဳိး ဟင္းခ်ဳိးအျဖစ္၊ လူအခ်ဳိ႕ကိုေတာ့ ထားလုိက္ပါကြာ ဆုိေသာစကားျဖင့္ ဆက္ဆံဖူးခဲ့ေလၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ကိုယ္တုိင္ေတာ့ "ငါကြ" ဟူေသာ အထင္ေတြႏွင့္ ျဖတ္သန္းခဲ့သည့္ အတၲမိုင္ေတြ မည္မွ်ရွိၿပီ ဆုိသည္ကိုပင္ မစဥ္းစားႏုိင္ခဲ့။ က်င္လည္ရေသာ အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ ေနာက္ကြယ္ တစ္ေနရာ၌ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုေရာ ထမင္းခ်ဳိးဟင္းခ်ဳိးအျဖစ္ သေဘာထားခံ ေနရသည္လား။ "ထားလုိက္ပါကြာ" ဆုိၿပီး ျပဳမူဆက္ဆံ ေနရသည္လား။ ျဗဟၼဒဏ္ အခတ္ ခံေနရသည္ လား ဆုိသည္ကလည္း မသိႏုိင္ခဲ့။
ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ငယ္ငယ္က ထမင္းခ်ဳိးဟင္းခ်ဳိး ဘ၀မ်ဳိးမွာ ဘာမသိညာမသိျဖင့္ ေပ်ာ္ခဲ့ရ ဖူးသည္မုိ႔ ယခု အခ်ိန္မွာေတာ့ လူယဥ္ေက်းတုိ႔၏ ဥေပကၡာျပဳမႈႏွင့္ သူေတာ္ေကာင္းတုိ႔၏ ျဗဟၼဒဏ္ခတ္ျခင္း ခံရမွာကို ေၾကာက္႐ြံ႕ေနမိပါသည္။ ”ဤ” ကို "ကြၽဲ" ဖတ္ေသာ လူမႈအသိုင္းအ၀ိုင္း၏ "ထားလုိက္ပါကြာ" ဆုိေသာ အသံုးအႏႈန္းမ်ဳိးႏွင့္ အခြင့္အေရးသမားတုိ႔၏ အလကားဆုိသည့္ စကားမ်ဳိးကေတာ့ တုန္လႈပ္စရာ အလ်ဥ္းမရွိဟု ကြၽန္ေတာ္ထင္ပါသည္။
နီဟိန္းေမာ္
(ေပဖူးလႊာ မဂၢဇင္း၊ႏို၀င္ဘာလ ၂၀၁၀)
(ေပဖူးလႊာ မဂၢဇင္း၊ႏို၀င္ဘာလ ၂၀၁၀)
No comments:
Post a Comment