လွဝင္းရီ (အပိုင္း ၇၊ ၈၊ ၉)

လွဝင္းရီ (အပိုင္း- ၇၊ ၈၊ ၉)

(အပိုင္းလိုက္ ေဖၚျပသြားပါမည္)

အပိုင္း (၇)

သို႔ႏွင့္ တေဆာင္း၀င္၊ တေႏြကုန္၊ တစ္မိုးက် ၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ လွ၀င္းရီ၊ ဘဲဥႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ သူငယ္တန္းႀကီးသို႔ ေရာက္ခဲ့ေလ၏။ သူငယ္တန္းႀကီးတြင္ စာအလြန္ခက္သျဖင့္ အေတာ္ပင္ ႀကိဳးစား ရသည္။ တႏွစ္ထက္ တႏွစ္ အသက္အရြယ္ ႀကီးျပင္း လာသည္ႏွင့္ အမွ် သင္ယူ ေလ့လာစရာတို႔ ပိုမ်ားလာ၏။ အသိဉာဏ္အၾကားအျမင္ တိုးပြားလာ၏။ ပထမတန္းသို႔ ေရာက္ခ်ိန္တြင္မူ အသိဉာဏ္ တိုးပြားလာၿပီးျဖစ္သည့္ ေက်ာင္းေတာ္သူႀကီးမ်ားက လွ၀င္းရီကို သုသာန္ေစာင့္ စ႑ာလ၏ သမီးျဖစ္ သည္ ဟူေသာ စြဲခ်က္ျဖင့္ ၀ိုင္း၍ ၾကဥ္ထားလိုက္ေလ၏။

လူတဦး တေယာက္ကို လူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းမွ ဖဲၾကဥ္ထားျခင္းသည္ အေတာ္ပင္ ထိေရာက္ေသာ လက္နက္ျဖစ္သည္ကို ထုိစဥ္ကပင္ ကၽြႏ္ုပ္ ေကာင္းစြြာ သိရွိခဲ့သည္။ ထိုလက္နက္သည္ ေသြးမထြက္ သည့္ လက္နက္ျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုးႏွက္ခံရသူ၏ ကိုယ္စိတ္ႏွလံုးကို ပ်က္ျပဳန္းမြေၾက သြားေစႏိုင္ သည္။ ေက်ာင္းသူတို႔၏ ေသြးမထြက္သည့္နည္း ၀ါ အဟႎသာလမ္းစဥ္ျဖင့္ ညွဥ္းပန္းျခင္းေၾကာင့္ လွ၀င္းရီတြင္ သြားေဖာ္လာဖက္၊ ကစားေဖာ္ ကစားဖက္ မိန္းကေလး သူငယ္ခ်င္းဟူ၍ မရွိေတာ့ၿပီ။ ေန႔လယ္ေန႔ခင္း မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္တြင္ အတန္းထဲတြင္ တဦးတည္း ေနရစ္ခဲ့ရေတာ့သည္။

ဘဲဥသည္ ကိုယ္စိတ္ ခက္ထန္သူ ျဖစ္ေသာ္လည္း ႏူးညံ့ေသာ စိတ္ႏွလံုးရွိသူ တဦးျဖစ္သည္ကို ကၽြႏ္ုပ္ ငယ္စဥ္ကပင္ သိ၏။ ဘဲဥသည္ သူ႔ေအာက္ ငယ္သူ ကၽြႏ္ုပ္ကို အစဥ္ ေစာင့္ေရွာက္သည္။ စြန္လုရင္း၊ သားေရကြင္းလုရင္း၊ တဦးႏွင့္ တဦး အားစမ္းရင္း ရန္ျဖစ္ၾကသည့္ အခါတိုင္း၌ ဘဲဥသည္ ကၽြႏ္ုပ္ဘက္ မွ မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ခဲ့သည္။ ဘဲဥ၏ လက္သံေျပာင္မႈေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ငယ္စဥ္အခါမွ စ၍ သူတထူး၏ ေလးစား ခန္႔ညားျခင္း ခံရသည္။

ယခု လွ၀င္းရီကို ေက်ာင္းသူတို႔ ၾကဥ္ထားသည္ကုိ ဘဲဥျမင္သည့္အခါ ေဒါသူပုန္ ထသြားေလ၏။ စိတ္ ျမန္ လက္ျမန္ရွိသူ ဘဲဥသည္ လွ၀င္းရီ၏ လက္ကို ဇိုးဇိုးဇတ္ဇတ္ ဆြဲကာ ကၽြႏ္ုပ္တို႔၏ ထိုင္ခံုသို႔ ေခၚ လာ၏။ လွ၀င္းရီ၏ လြယ္အိတ္ကို ဖုန္းခနဲ ျမည္ေအာင္ ပစ္ခ်လိုက္၏။ “အ၀င္း နင္ ငါတို႔နဲ႔ လာထိုင္ ေခ်။ အဲဒီခံုမွာ ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွ သြားမထိုင္နဲ႔ ၾကားလား” ဟူသည့္ ဘဲဥ၏ ေငါက္ဆတ္ဆတ္ စကားသည္ လွ၀င္းရီ၊ ဘဲဥႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ႏွလံုးသားမ်ားကို တဆက္တည္း တသားတည္း ျဖစ္သြား ေအာင္ ဂေဟေဆာ္ လိုက္၏။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ကၽြႏ္ုပ္သည္ လွ၀င္းရီ၏ တေစၦသရဲ ပံုျပင္မ်ားကို တဦး တည္း ဒိုင္ခံ နားေထာင္ခြင့္ ရေတာ့သတည္း။

သို႔ႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ တတန္းၿပီး တတန္း ေက်ာ္လႊားကာ စတုတၳတန္းသို႔ ေရာက္ခဲ့၏။ ေက်ာင္းစာမ်ား မွာလည္း တႏွစ္ထက္ တႏွစ္ ပိုမို ခက္ခဲလာသည္။ တႏွစ္တတန္း မွန္မွန္ ေအာင္ရမည္ဟူေသာ မိဘမ်ား၏ ရာဇသံေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔မွာ စာအုပ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာ ခြာရသည္ မရွိ။ ေန႔တြင္လည္း စာ၊ ညတြင္လည္း စာ တစာစာ ေရရြတ္ရင္း ေက်ာင္းသင္ခန္းစာမ်ားႏွင့္ နပန္းလံုးရေလသည္။ အတန္းတင္ စာေမးပြဲေျဖၿပီးေသာ္လည္း စိတ္မေျဖာင့္။ ေအာင္မွ ေအာင္ပါ့မလား ဟု ေၾကာင့္ၾက ရျပန္၏။ သို႔ႏွင့္ ပိေတာက္ ေရႊ၀ါတို႔ ပြင့္ဖူးသည့္ လတန္ခူးသို႔ ေရာက္ခဲ့၏။ ႏွစ္ဆန္း ၁ ရက္ေန႔တြင္ စာေမးပြဲ ေအာင္စာရင္း ထြက္မည္ ဟူသည္ကို ၾကားသည့္အခါ လက္ထဲမွ ေရျပြတ္ လြတ္က်လုမတတ္ ထိတ္လန္႔ တုန္လႈပ္မိသတည္း။ 

အပိုင္း (၈)

ႏွစ္ဆန္း ၁ ရက္ေန႔။

“ဟဲ့ အိပ္ရာက ထေတာ့ ၊မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးရင္ ေအာင္စာရင္း သြားၾကည့္ေခ်၊ မေအာင္ရင္ ေသဖို႔ ျပင္ထား” ဟူသည့္ မာတာမိခင္၏ အၾကင္နာ စကားမ်ားေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ အိပ္ယာထက္မွ ေလးတိ ေလးကန္ ထ၍ ေအာင္စာရင္း ၾကည့္ရန္ ထြက္ခဲ့၏။ မိုးေသာက္ခါနီးတြင္ ရြာခ်ထားသည့္ မိုးေၾကာင့္ ေျမသင္းရနံ႔တို႔ သင္းထံုေနသည္။ ေက်ာင္းေခါင္းရင္းမွ ပိေတာက္ပင္ႀကီးမွာလည္း ေရႊေသာအဆင္းကို ေဆာင္၍ ေနသည္။ ဘဲဥသည္ ကၽြႏ္ုပ္ထက္ ၀ီရိယ ေကာင္းေသာေၾကာင့္  ေက်ာင္းသို႔ ေရာက္ႏွင့္ ေနၿပီ။ “ေဟ့ေရာင္ က်ပ္ခိုး မင္းေအာင္တယ္” ဟူသည့္ ဘဲဥ၏ အသံကို ၾကားရပါမွ ကၽြႏ္ုပ္ အသက္၀ ေအာင္ ရႈႏိုင္ေတာ့သည္။ “မင္းေရာ ဘယ္ႏွယ့္တုံး” ဟု ကၽြႏ္ုပ္ ေမးလိုက္သည့္အခါ ဘဲဥက “ငါလဲေအာင္တယ္” ဟု ေျဖ၏။ ထို႔ေနာက္ “အ၀င္းလဲ အခုေလးတင္ပဲ ေအာင္စာရင္း လာၾကည့္ သြားတယ္ကြ။ သူကေတာ့ မေအာင္၀ူး” ဟု သတင္းေပး၏။

စင္စစ္ စတုတၳတန္း စာေမးပြဲ က်ရႈံးျခင္းသည္ လွ၀င္းရီ အတြက္ အေရးပါေသာ အရာ မဟုတ္ေခ်။ အေၾကာင္းမူကား ထိုစာေမးပြဲ ေအာင္လွ်င္လည္း မိဘမ်ားက ေက်ာင္းဆက္ထားႏိုင္မည္ မဟုတ္ေသာ ေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ထိုစာေမးပြဲသည္ လွ၀င္းရီ၏ ဘ၀အတြက္ မည္သို႔မွ် မထူးျခားသည့္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ စာေမးပြဲတခုသာ ျဖစ္ခဲ့ေလ၏။

ေနာက္ႏွစ္ ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္တြင္ ဘဲဥႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္ မင္းလမ္းေက်ာင္းသို႔ ေရာက္သြားေလ၏။ မင္းလမ္းေက်ာင္းမွာ အထက္တန္းေက်ာင္း ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းကို သေဘာၤေဆး အ၀ါေရာင္ သုတ္ ထားသည္။ ေက်ာင္းၿခံစည္းရိုးမွာ လူႀကီးတစ္ရပ္ ေက်ာ္၏။ ထို႔ထက္ ပို၍ ထူးသည္မွာကား အရိုက္ ၾကမ္းသည့္ ဆရာမ်ား ရွိျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုေက်ာင္းမွ ဆရာတို႔သည္ အာဏာပါးကြက္သားမ်ားကဲ့သို႔ အရိုက္သန္၏။ ပုဆိုး ခ်က္ျပဳတ္ ၀တ္လွ်င္လည္း ရိုက္၏။ ဖိနပ္ ရွပ္တိုက္ စီးလွ်င္ ရိုက္၏။ ပါးကြက္ ကြက္လွ်င္ ရိုက္၏။  အတန္းထဲတြင္ ေျပးလွ်င္ ရိုက္၏။ ေလခၽြန္လွ်င္ ရိုက္၏။ စိတ္မထင္လွ်င္ မထင္ သလို ရိုက္တတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မ်က္ႏွာသစ္ ႏွစ္ဦးျဖစ္သူ ဘဲဥႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္မွာ အသံက်ယ္က်ယ္ မထြက္ရဲ။

ထိုေက်ာင္းတြင္ ဆရာတို႔၏ ရန္ကို ေၾကာက္ရယံုမွ်သာမက ေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ား၏ ရန္ကိုလည္း တတ္ႏိုင္သမွ် ေရွာင္ရွားရသည္။ ေက်ာင္းသားေဟာင္း အမ်ားစုမွာ ၿမိဳ႕ထဲရပ္ကြက္မ်ားတြင္ ေနသူ လူရည္လည္သူတို႔၏  သားသမီးမ်ား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အလြန္ပင္ လူပါး၀၏။ ဆရာမမ်ားကို ကုန္းေခ်ာ ျခင္း၊ အတိုင္ေၾကာထူျခင္း စသည့္ အတတ္တို႔၌ တစ္ဖက္ကမ္းခတ္ေအာင္ ကုန္စင္ တတ္ေျမာက္ထား ၿပီးသူမ်ား ျဖစ္သည္။ ထိုလူပါး၀သည့္ ေက်ာင္းသားတို႔သည္ ဖုန္းဆိုးကြင္းေက်ာင္းမွ ေျပာင္းလာသူ ဘဲဥႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ကို အဟႎသာ လမ္းစဥ္ျဖင့္ ညွဥ္းပန္းၾကေလ၏။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ႏွစ္ဦးကို ၾကဥ္ထား၏။ ပံုႏွိပ္စာအုပ္မ်ားကို ဖြက္သူဖြက္၊ ထိုင္ခံုမ်ားတြင္ ၀ါးၿပီးသား ပီေကမ်ား ကပ္သူကပ္၊ ေန႔လယ္ ေက်ာင္း ဆင္းခါနီးတြင္ ထမင္းဘူး ဖြက္သူ မရွား။ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္တြင္ စက္ဘီး ေလေလွ်ာ့သူ မရွား။ အေတာ္ပင္ ဆိုးရြားသည့္ ေက်ာင္းသားမ်ား ျဖစ္ေခ်၏ တကား။ တခါတရံ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ သည္းမခံႏိုင္၍ လက္ပါမိလွ်င္မူ ရန္လာစသူကပင္ လက္ဦးမႈ ရယူၿပီး ဆရာမမ်ားႏွင့္ တိုင္တတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘဲဥႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္မွာ သူတပါး ညွဥ္းဆဲသည္ကို ခံယူရင္းႏွင့္ ေက်ာင္းသားဆိုးမ်ား ျဖစ္သြားေလ၏။

ထိုမင္းလမ္းေက်ာင္းတြင္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ႏွစ္ဦးလံုး မေပ်ာ္ပိုက္ၾကေခ်။ ထိုေက်ာင္းသို႔ သြားရသည္မွာ ငရဲတြင္းသို႔ သြားေနရသည့္ အလား၊ အေတာ္  စိတ္ဆင္းရဲစရာ ျဖစ္၏။

ထိုစဥ္က ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ၿမိဳ႕ကေလးတြင္ ေမာ္လၿမိဳင္ဘက္မွ ေမွာင္ခိုလမ္းေၾကာင္းျဖင့္ ၀င္ေရာက္လာေသာ BMX စက္ဘီးကေလးမ်ား အေတာ္ ေခတ္စား၏။ ဘဲဥ၏ မိဘမ်ားက ပဥၥမတန္း ေက်ာင္းသားႀကီး ဘဲဥ အတြက္ BMX စက္ဘီး တစ္စီး ၀ယ္ေပးလိုက္သည္။ ဘဲဥသည္ ကၽြႏ္ုပ္ကို စက္ဘီး ဘားတန္းေပၚတြင္ ထိုင္ေစၿပီး ၿမိဳ႕ပတ္၍ မေမာႏို္င္ မပန္းႏိုင္္ နင္းတတ္သည္။ BMX စက္ဘီးကေလးျဖင့္ ေက်ာင္းသြား ေက်ာင္းျပန္ လုပ္ရသည္မွာ အေတာ္ပင္ ဂုဏ္ရွိလွ၏။ စက္ဘီး စီးရသည္မွာ အေတာ္ပင္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းေသာ္လည္း ေက်ာင္းတြင္းသို႔ ေရာက္သည့္အခါ ဘဲဥ၏ စက္ဘီးကို မ်က္စိက်ေနသည့္ ေက်ာင္းသားေဟာင္းတို႔၏ ရန္ကို ေတြးကာ ပူရျပန္သည္။ စာသင္ရသည္မွာ မေျဖာင့္ေတာ့။ စက္ဘီး ေလေလွ်ာ့့သူ၊ ကၽြတ္တိုင္ျဖဳတ္ၿပီး လႊင့္ပစ္တတ္သူတို႔ေၾကာင့္ အေတာ္ စိတ္ဆင္းရဲရ ျပန္သည္။

တေန႔ ေက်ာင္းသို႔ သြားခိုက္တြင္ ဘဲဥသည္ မည္သို႔ စိတ္ကူးေပါက္သည္ မသိ။ ေက်ာင္းဘက္သို႔ မသြား။ မင္းလမ္းကို ေရွာင္ကြင္း၍ နိဗၺာန္လမ္းဘက္သို႔ ဦးတည္လိုက္၏။ “ေဟ့ေရာင္ ဘဲဥ မင္း ဘယ္ကို သြားမလို႔တုံး” ဟု ကၽြႏ္ုပ္ ေမးလိုက္ေသာ္ ဘဲဥသည္ ၿပံဳးၿဖီးၿဖီး မ်က္ႏွာထားျဖင့္ “က်ပ္ခိုး လွ်ာမရွည္နဲ႔” ဟု ဆို၏။ သို႔ႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ဖုန္းဆိုးကြင္း ေက်ာင္းနားသို႔ပင္ ေရာက္ခဲ့ေလ၏။ ဘဲဥကား မရပ္ေသး။ စက္ဘီးကို အသားကုန္ က်ံဳးနင္း ျပန္၏။ ထို႔ေနာက္ ၿမိဳ႕အထြက္ရွိ က်ိဳက္ထီးရိုးေလး ေစတီ ေတာ္နားသို႔ ေရာက္မွ စက္ဘီးကို တံု႔ခနဲ႔ ရပ္လိုက္သည္။ ဘဲဥ ၏ အျပဳအမူတို႔ကို ကၽြႏ္ုပ္ နားမလည္ ႏိုင္ေတာ့ေခ်။ “ေဟ့ေရာင္ ဘဲဥ ေက်ာင္းေနာက္က်ေနၿပီ၊ ဘယ္လို လုပ္မလဲ” ဟု အလန္႔တၾကား ဆိုမိ၏။ “ဘယ္လိုမွ မလုပ္နဲ႔ ” ဟူသည့္ အေျဖကိုသာ ဘဲဥထံမွ ျပန္ရလိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ ဘဲဥက ၿပံဳး တံုးတံုး လုပ္ကာ “ကဲ က်ပ္ခိုး စက္ဘီးေပၚကို ျပန္တက္၊ ငါ ဒီေန႔ ေက်ာင္းမတက္ခ်င္ဘူး” ဟု ဆိုေလ၏။

လိုရင္းတိုရွင္း ဆိုရလွ်င္ ထို႔ေန႔တြင္ ဘဲဥႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ေက်ာင္းေျပးၿပီး လွ၀င္းရီဆီသို႔ အလည္အပတ္ သြားၾက၏။ မိုးဦးက်ကာလ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သုသာန္လမ္းတေလွ်ာက္ ဗြက္ေပါက္ေန၏။ သုႆန္ အစပ္ လယ္ကြက္ထဲမွ ဖားတို႔ အံုးအင္ ေတးသီဖြဲ႕သည္ကို ၾကားရ၏။

လွ၀င္းရီတို႔ အိမ္ေရွ႕႔သို႔ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ႏွစ္ဦး ေျခခ်မိလွ်င္ အသားညိဳစိမ့္စိမ့္ႏွင့္ ပါးေစာင္တြင္ ေဆးေပါ့ လိပ္တို ခဲထားေသာ ေယာက်ာ္းႀကီးတဦး  ပိုက္ဖာေနသည္ကိုသာ ေတြ႕ရ၏။ ေက်ာင္းစိမ္း၀တ္စံုႏွင့္ ကေလးႏွစ္ဦး အိမ္ေရွ႕ေရာက္လာသျဖင့္ သူ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္သြားဟန္ တူသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ႏွစ္ဦးကို “မင္းတို႔ ဘယ္ကလာတာတုံး။ ဘာလာ လုပ္တာတုံး။ ဘယ္ကို သြားမလို႔တုံး” စသည့္ သတင္းေထာက္ လက္သံုး “ဘ” ကုန္း ေမးခြန္းမ်ားျဖင့္ တရစပ္ ႏွိပ္စက္၏။ ႏႈတ္သြက္လွ်ာသြက္ရွိသူ ဘဲဥက အက်ိဳးသင့္ အေၾကာင္းသင့္ ေျဖလိုက္ေသာ္ ထိုသူက “မင္းတို႔ သူငယ္ခ်င္းက တမံဘက္ကို သူ႔ မေအနဲ႔ ထြက္သြားတယ္ကြ။ မင္းတို႔ ဒီက ေစာင့္ခ်င္ေစာင့္ေခ်။ မေစာင့္ခ်င္ရင္ လိုက္ေခၚေခ်” ဟု အဘိ ယာစက ျပဳ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ဧည့္သည္ေတာ္ႏွစ္ဦးသည္ တမံဘက္သို႔ သုတ္ေျခတင္ရ ျပန္၏။

တမံေစာင္း ေရစပ္တြင္ လွ၀င္းရီကို ေတြ႕ရပါၿပီ။ လွ၀င္းရီက ကၽြႏ္ုပ္တို႔ကို မျမင္ေသး။ ေရထဲတြင္ ကုန္းကုန္း ကုန္းကုန္းႏွင့္ ဘာလုပ္ေနသည္ မသိ။ ေခါင္းမေဖာ္ႏိုင္ေအာင္ အလုပ္မ်ားေန၏။  ထိုစဥ္ ဘဲဥက “ေဟ့ ၾကပ္ခုိး လွ၀င္းရီ သြားမေခၚလိုက္နဲ႔အုံး။ သူ႔ကို စရေအာင္” ဆို၏။ ဘဲဥ၏ ခ်စ္စႏိုး က်ီစယ္ပံုမွာ အေတာ္ပင္ ထူး၏။ တမံေစာင္းမွ ရႊံ႕မ်ားကို ခူး၍ ေပါက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူ႔အလုပ္ႏွင့္ သူရႈပ္ေနေသာ လွ၀င္းရီသည္ ဘဲဥ ပစ္လိုက္သည့္ ရႊြံ႕စိုင္ခဲ ေခါင္းကို တည့္တည့္ႀကီး ထိမွန္သြားသည့္ အခါတြင္မွ တာေပၚတြင္ ရပ္ေနသူ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ကို သတိျပဳမိသည္။ “ဟဲ့ နင္တို႔ ဘာလာ လုပ္တာတုံး” ဟု ကမန္းကတန္း ဆို၏။ “ခဏေစာင့္အုံး၊ ငါ ေနာက္ထပ္ တစည္း ေလာက္ရေအာင္ ခူးလိုက္အုံးမယ္။ ၿပီးမွ တက္လာခဲ့မယ္” ဟု ေျပာရင္း ေရထဲမွ ကန္စြန္းညြန္႔ တညြန္႕ လွမ္းခူးလိုက္၏။ အေလ့က်ေပါက္ ေနေသာ ကန္စြန္းညြန္႔တို႔သည္ သန္စြမ္းလွပါေပ၏။ တမံေစာင္းတြင္ ေဗဒါပန္းမ်ား ဖူးပြင့္ေနေသာ ေၾကာင့္ တမံေစာင္းတြင္ ခရမ္းေရာင္ ကမၺလာႀကီး ခင္းထားသည့္ႏွယ္။

မေတြ႔ရသည္မွာ ၾကာျမင့္ၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔တြင္ ေျပာစရာ ဆိုစရာ အေၾကာင္း စံုလင္လွ ေခ်သည္။ မင္းလမ္းေက်ာင္းမွ ဆရာမ်ား အရိုက္ၾကမ္းျခင္း၊ ေက်ာင္းသားမ်ား လူပါး၀ျခင္းတို႔မွ စ၍ ကုန္းေလးေစ်းတြင္ လွ၀င္းရီ ကန္စြန္းရြက္ ေရာင္းေနရျခင္း စသျဖင့္ အေၾကာင္းအရာ စံုလင္ လွေခ်၏။ ဘဲဥက စက္ဘီး မစီးဖူးေသးသည့္ လွ၀င္းရီကုိ စက္ဘီးျဖင့္ သုသာန္ တပတ္ တင္နင္း၏။ စက္ဘီးစီးရျခင္းေၾကာင့္ လွ၀င္းရီ ေပ်ာ္မဆံုးေတာ့ၿပီ။

ငယ္စဥ္က ကၽြႏ္ုပ္ ငွက္ဖ်ား ခဏခဏ မိေသာေၾကာင့္ ရခိုင္ငွက္ေပ်ာသီးမစားရန္ အိမ္က အထူး ပိတ္ ပင္တားျမစ္ ထား၏။ လွ၀င္းရီတို႔ အိမ္ေနာက္ေဖးတြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားသည့္ ငွက္ေပ်ာဖီးမ်ားကို ျမင္ရ သည့္အခါ ကၽြႏ္ုပ္ သြားရည္တျမားျမား က်မိေတာ့သည္။ လွ၀င္းရီ၏ အေမကလည္း ႏွေျမာတြန္႕ တိုျခင္း အလ်ဥ္း မရွိ။ “စားစရာရွိတာကို စားႏိုင္သေလာက္ စား၊ ၀မ္းအျပင္ ပုတ္ပါတာ မဟုတ္ဘူး” ဟူသည္ကို လက္ကိုင္ျပဳကာ ရခိုင္ငွက္ေပ်ာသီးျဖင့္ ဧည့္ခံ၏။ ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ ဘဲဥလည္း ငတ္ငတ္ႏွင့္ တြယ္ လိုက္သည္မွာ တေယာက္ တဖီး မကေခ်။လွ၀င္းရီ အေဖႀကီး ခြဲေကၽြးသည့္ အုန္းသီး စားလိုက္၊ လွ၀င္းရီ အေမႀကီး ေကၽြးသည့္ ငွက္ေပ်ာသီး စားလိုက္ႏွင့္ အေတာ္ပင္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလွ၏။ အုန္းရြက္ျဖင့္ ပ်ံလႊားငွက္ရုပ္ ခ်ိဳးနည္းကို လွ၀င္းရီ အေဖက သင္ေပးေသးသည္။ အုန္းလက္ပ်ံလႊား ကေလးမ်ားႏွင့္ ကစားရသည္မွာ အေတာ္ပင္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလွသည္။ ေပ်ာ္လည္း ေပ်ာ္ရ၊ ေမာလည္း ေမာရ။ ေမာရသည့္ အေၾကာင္းမွာ ပ်ံလႊားငွက္ကေလးမ်ား ေ၀းေ၀းပ်ံေအာင္ ျမန္ျမန္ေျပး ရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။

သဂ်ဳေသြးဟု ကေလးမ်ား ေခၚသည့္ အုန္းဆံျခည္ေထြးကို ကၽြႏ္ုပ္ ငယ္စဥ္က အေတာ္ပင္ ႏွစ္သက္ခဲ့ ဖူး၏။ ေဖာ့သားစိုင္ သဂ်ဳေသြးကို ကိုက္လိုက္ရသည့္ အရသာကို မည္သည့့္ အရာႏွင့္မွ် မလဲႏိုင္။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ထမင္း မစားဘဲ သဂ်ဳေသြးခ်ည္း ေန႔တိုင္း စားရန္ စိတ္ကူးမိ ခဲ့ဖူးသည္။ လွ၀င္းရီတို႔ အိမ္ တြင္ ကၽြႏ္ုပ္ မစားရေသာ ရခိုင္ငွက္ေပ်ာသီး၊ သဂ်ဳေသြး ကဲ ဘာလို ေသးသတုံး ဟုသာ ေမးလိုက္ခ်င္ ေတာ့သည္။

အပိုင္း (၉)

သို႔ႏွင့္ တေနကုန္ တေနခန္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေက်ာင္းေျပးၿပီးေနာက္ ညေန ေက်ာင္းဆင္းတြင္ ေက်ာင္း ျပန္သူမ်ားႏွင့္ ေရာင္ေတာ္ျပန္လွိမ့္ကာ အိမ္ျပန္ခဲ့ေလ၏။ လွ၀င္းရီ၏ မိဘမ်ားက ေနာက္လည္း လာၿပီးေတာ့ လည္ဦး ဟု အဖန္တလဲလဲ ဖိတ္မႏၱက ျပဳ၏။ လွ၀င္းရီကလည္း သုသာန္အ၀ အထိ လိုက္ပို႔၏။ 

ဘဲဥတြင္ မေကာင္းေသာ အေလ့တစ္ခု ရွိ၏။ ထို႔အေလ့မွာ မည္သည္ကိုမွ် သိုသိပ္ မ်ိဳ၀ွက္မႈ မရွိျခင္း ပင္ ျဖစ္သည္။ ထိုအက်င့္ထူးေၾကာင့္ သူ႔ဘ၀ တေလွ်ာက္လံုးတြင္ ျပႆနာ ေပြခဲ့ရေလသည္။ ထိုည ေနတြင္ ဘဲဥသည္ ပါးစပ္ အၿငိမ္ မေန။ သူ သဂ်ဳေသြး စားခဲ့ရသည္ကို စကားမရွိ စကားရွာၿပီး အိမ္ကို ျပန္ေျပာ၏။ ထို သဂ်ဳေသြးမွ မီးခိုး ၾကြက္ေလွ်ာက္လိုက္၍ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ႏွစ္ဦး ေက်ာင္းေျပးသည္ကို မိဘ မ်ား သိသြားေတာ့သည္။ ဘဲဥ၏ အေမသည္ သူ႔သားကို သူရိုက္ယံုမွ်ႏွင့္ ေက်နပ္ေတာ္ မမူေသး။ ကၽြႏ္ုပ္ အိမ္သို႔ တကူးတက ေရာက္လာၿပီး နတ္သံေႏွာကာ ဇာတ္စံုခင္း၏။ “သုသာန္က ဟာေတြနဲ႔ ေပါင္းၿပီး စ႑ာလက်င့္ စ႑ာလႀကံ ႀကံတယ္၊ မႀကံေကာင္း မစည္ရာ သုသာန္က အုန္းသီးနဲ႔ ငွက္ ေပ်ာသီး ကို တခုတ္တရ သြားစားၾကတယ္တဲ့၊ ေကာင္းၾကေသးရဲ႕လား” ဟူသည့္ ဘဲဥအေမ၏ တိုင္ၾကားခ်က္ အဆံုးတြင္ မာတာ မိခင္သည္ ကၽြႏ္ုပ္၏ ေက်ာျပင္ကို ေဗ်ာတင္ေလ၏။

ေဗ်ာတီးၿပီးေသာ္ အမသည္ ကၽြႏ္ုပ္ကို တေရာ္ကင္ပြန္းႏွင့္ ေခါင္းအႀကိမ္ႀကိမ္ ေလွ်ာ္ေပးသည္။ ေခါင္း ေလွ်ာ္ေပးရင္း “ငါ့ သားရယ္ မင့္တို႔ႏွယ္ မိုက္လိုက္တာေနာ္။  မလုပ္ေကာင္းတာေတြ ေနာက္မလုပ္နဲ႔။ ဘုန္းနိမ့္ကုန္မယ္။ အာစက္ လွ်ာစက္ေတြ ညံ့ကုန္မယ္။ ေနာက္တစ္ခါ နင္ သုသာန္ဘက္ကို သြားတယ္လို႔ ငါ ၾကားရင္ ေသၿပီသာမွတ္” ဟု ဆိုျမည္ႀကိမ္းေမာင္းေလ၏။

ထိုေနာက္ပိုင္းတြင္ ဘဲဥႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ေက်ာင္းမေျပး၀ံ့ေတာ့ေခ်။ ေက်ာင္းစာမ်ားကလည္း တႏွစ္ၿပီး တႏွစ္ ပိုမို ခဲယဥ္းလာသည္။ က်ဴရွင္ႏွင့္ေက်ာင္း၊ ေက်ာင္းႏွင့္အိမ္၊ အိမ္ႏွင့္က်ဴရွင္ ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္ ျပဳရင္း ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ရွစ္တန္း ေအာင္ခဲ့ေလ၏။ သုသာန္ဘက္သို႔ မေရာက္ျဖစ္ေတာ့။ မသာပို႔သည္မွာ ကေလးအလုပ္ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ သုသာန္ဘက္သို႔ ေရာက္ရန္ အေၾကာင္း မရွိေခ်။

ကၽြႏ္ုပ္တို႔ မင္းလမ္းေက်ာင္းတြင္ ပညာသင္ၾကားေနခ်ိန္၌ လွ၀င္းရီသည္ ဘ၀ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးတြင္ လက္ေတြ႕သင္ခန္းစာမ်ားကို ဆည္းပူးေနရေလ၏။ စိတ္သေဘာ ေကာင္းလွသည့္ လွ၀င္းရီ၏ မိခင္ ႀကီးမွာ ေဆာင္းဦးေပါက္တြင္ ေသသြားရွာေလၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ လွ၀င္းရီတို႔ သားအဖ ႏွစ္ဦးတည္း က်န္ခဲ့ ၏။ ဖခင္ျဖစ္သူကလည္း အရက္ကို အေဖာ္လုပ္ကာ ထင္တိုင္းက်ဲ၍ ေနေတာ့သည္။ မိခင္ မရွိသည့္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ လွ၀င္းရီသည္ မိခင္ႀကီး၏  ေစ်းေတာင္း အေဟာင္းကေလးကို ေခါင္းတင္ကာ ေစ်း ေရာင္းရ၏။ ကုန္းေလးေစ်းႏွင့္ သုသာန္မွာ အတန္ငယ္ ေ၀းေသာေၾကာင့္ ေစာေစာ ေရာက္ေအာင္ နံနက္ ေ၀လီေ၀လင္းကတည္း ထလာရသည္။

တခါတရံ ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ ဘဲဥတို႔ နံနက္ခင္း က်ဴရွင္ သြားခ်ိန္၌ ကုန္းေလးေစ်းထိပ္တြင္ လွ၀င္းရီ ငါးေရာင္း ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ တခါတရံတြင္မူ ကုန္စိမ္းေရာင္းေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ တခါတရံတြင္ မူကား ေရၾကက္မ၊ တုတ္တလုပ္၊ တုတ္ဆီငွက္ကင္မ်ား ခ်ေရာင္းေနသည္ကို ျမင္ရသည္။ ေစ်းသည္ ႀကီး လွ၀င္းရီႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ဆံုေလတိုင္း ကိုယ့္အလုပ္ႏွင့္ ကို္ယ္ရႈပ္ေနသည္ေၾကာင့္ စကားေျဖာင့္ ေအာင္ မေျပာႏိုင္ၾကေခ်။ “နင္ ေနေကာင္းရဲ႕လား၊ ငါ ေနေကာင္းပါတယ္” စသည့္ သမားရိုးက် ႏႈတ္ဆက္စကားေလာက္သာ ေျပာျဖစ္ေတာ့သည္။

အခ်ိန္မ်ား တေရြ႕ေရြ႕ ကုန္ဆံုးခဲ့၏။ ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ ဘဲဥလည္း ဆယ္တန္းသို႔ ေရာက္ခဲ့ေလ၏။ ဆယ္တန္း သည္ ဘ၀ကို အဆံုးအျဖတ္ေပးမည့္ ႏွစ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေနရာညပါ တစာစာႏွင့္ အထူးပင္ ႀကိဳးစား က်က္မွတ္ ရျပန္သည္။ သို႔ႏွင့္ ဆယ္တန္း စာေမးပြဲေျဖရန္ နီးကပ္လာေလ၏။ စာေမးပြဲ မေျဖမီ တရက္ ႏွစ္ရက္ အလိုတြင္ က်ဴရွင္အေရွ႕၌ လွ၀င္းရီ ရပ္ေစာင့္ေနသည္ကို မႀကံဳစဖူး ၾကံဳရ၏။ လွ၀င္းရီက “ဟဲ့ နင္တို႔ စာေမးပြဲ ေျဖရေတာ့မယ္ဆို” ဟု ေမး၏။ “နင္တို႔ စာေမးပြဲ ေျဖခါနီး ဘုရားပန္းကပ္ရေအာင္ သေျပညြန္႔ေလးေတြ ငါ ယူလာတယ္” ဟု ေျပာရင္း ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ ဘဲဥကို သေျပတစည္းစီ ေပး၏။ ထို႔ေနာက္ “သေျပပန္းေတြက သန္႔ပါတယ္။ ေညာင္လိမ္ကလာတဲ့ ပန္းသည္ေတြဆီက ငါ ၀ယ္လာ တာပါ” ဟု ေျပာျပန္သည္။ ဘဲဥႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္လည္း မည္သို႔မွ် ျပန္မေျပာမိ။ သေျပဟူသည္မွာ ေအာင္အတိတ္ ေအာင္နိမိတ္ကို ေဆာင္ၾကဥ္းလာသည္ မဟုတ္ေလာ။

သို႔ႏွင့္ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲကို ရင္တဖိုဖို အသည္းတထိတ္ထိတ္ႏွင့္ ျဖတ္သန္းခဲ့၏။ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲ ေျဖၿပီးလတ္ေသာ္ ဘဲဥႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ႏွစ္ဦးလံုးတြင္ ဂစ္တာေရာဂါ စြဲကပ္လာသည္ေၾကာင့္ မအား မလပ္ ျဖစ္သြားၾကသည္။ ဘဲဥမွာ ကၽြႏ္ုပ္ထက္ ပိုၿပီး ရြပိုးထိုးေသာေၾကာင့္ ရန္ကုန္သို႔ သြား၍ ဂစ္တာ သင္တန္း တက္ေလ၏။

ေမာင္က်ပ္ခိုး

ေကာင္းကင္ - လွဝင္းရီ