ျမန္မာ့သမိုင္းတေကြ႕မွ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ား

ျမန္မာျပည္မွ ဟယ္လင္ 

ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးအတြင္းက ျမန္မာႏိုင္ငံ ႐ွမ္းျပည္နယ္႐ွိ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ ေဆး႐ုံတြင္ သူနာျပဳ ဆရာမအုပ္အျဖစ္ လုပ္ကိုင္ခဲ့ေသာ သူနာျပဳဆရာမ ဟယ္လင္ေရာ့ဒရစ္ (Helen Rodriguez) ကို အေ႐ွ႕ေတာင္အာ႐ွ မဟာမိတ္စစ္ေသနာပတိ ေလာ့ဒ္ေမာင့္ဘက္ တန္၏ ဇနီးက ‘ဟယ္လင္ေအာ့ဖ္ဘားမား’ (Helen of Burma) ဟု မွည့္ေခၚခဲ့သည္။ အျခားသူမ်ားကလည္း သူ႔ကို ‘ဟယ္လင္ ေဘာ့ဖ္ဘားမား’ ဟူ၍ပင္ ေခၚၾကသလို စာမ်ားလည္း ေရးၾကသည္။

ဟယ္လင္ေရာ့ဒရစ္ကို ဖခင္ေပၚတူဂီလူမ်ိဳး ခြဲစိတ္ကုဆရာ၀န္ႀကီး လင္းဘတ္ကင္နယ္ေရာ့ဒရစ္ ႏွင့္ မိခင္ စေကာ့လူမ်ိဳး သူနာျပဳ ဆရာမ တို႔မွ ၁၉၁၄ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလ ၂၄ ရက္ေန႔တြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံ ခ်င္းေတာင္တန္း၌ ဖြားျမင္ခဲ့သည္။ ဖခင္သည္ စေကာ့ တလန္ျပည္ အီဒင္ဘာရာေဆးတကၠသိုလ္မွ MRCP ဘြဲ႕ယူရန္အတြက္ အီဒင္ဘာရာၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္႐ွိ ပညာသင္ၾကားခဲ့ရာမွ သူနာျပဳ ဆရာမလုပ္ေနေသာ သူ၏မိခင္ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုခ်စ္ႀကိဳက္ခဲ့သည္ဟု ဆိုသည္။ သူ၏ ဖခင္သည္ မိခင္ျဖစ္သူအား လက္ထပ္ခြင့္ ေတာင္းေသာအခါ ယင္း၏ မိခင္ဘက္မွ မိဘမ်ားက သေဘာတူၾက၏။ စေကာ့လူမ်ိဳးတို႔က မိမိတို႔သားသမီးမ်ားႏွင့္ သူစိမ္းတရံမ်ား လက္ထပ္ျခင္းကို သေဘာမတူၾကေပ။ သို႔ေသာ္ ၄င္း၏ ဖခင္သည္ ဇြဲမေလ်ာ့ဘဲ ေဆးပညာကို အပတ္တကုတ္ ႀကိဳးစားမႈေၾကာင့္ ပညာသင္ဆုရ႐ွိကာ L.R.C.P, Ph.D ဘြဲ႕မ်ား ေျဖဆိုရခဲ့ၿပီးေနာက္ အီဒင္ဘာရာသို႔ ျပန္လည္ေရာက္႐ွိလာသည္။ ဖခင္သည္ ေဆးပညာကိုသာ ႀကိဳးစားသည္မဟုတ္။ မိန္းမပိုးရာတြင္လည္း ဇြဲနဘဲႀကီးသူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုး မိခင္ဘက္မွ မိဘမ်ားက လက္ထပ္ခြင့္ေပးခဲ့သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ေဆးပညာပါရဂူဘြဲ႕ရ႐ွိၿပီးေနာက္ ၄င္း၏ဖခင္သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံ ခ်င္းေတာင္တန္း႐ွိ က်န္းမာေရးဌာနတြင္ အလုပ္ရခဲ့သည္။ ခ်င္းေတာင္တန္းတြင္ ေဆး၀န္ထမ္းအျဖစ္ ထမ္း႐ြက္ေနစဥ္အတြင္း ဟယ္လင္ဒေရာ့အား ဖြားျမင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ၁၉၁၄ ခုႏွစ္တြင္ ပထမကမၻာစစ္ႀကီး ျဖစ္ပြားလာေသာအခါ ၄င္း၏ ဖခင္သည္ မက္ဆိုပိုေတးမီးယား စစ္ေျမျပင္ႏွင့္ အာဖဂန္ စစ္ေျမျပင္တို႔၌ စစ္မႈထမ္းခဲ့ရသည္။

ပထမကမၻာစစ္ၿပီးဆံုးၿပီးေနာက္ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ ျပန္လည္ေရာက္႐ွိကာ နယ္ျခားေတာင္တန္းေဒသ၌ အမႈထမ္းခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ေတာင္ႀကီးေဆး႐ုံ၌ ခ႐ိုင္ဆရာ၀န္ႀကီး ရာထူးတိုးျမွင့္ခန္႔ထားျခင္း ခံရသည္။ သို႔ျဖင့္ ဟယ္လင္သည္ ဖခင္ေျပာင္းေ႐ႊ႕လုပ္ကိုင္ေသာ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕တြင္ ႀကီးျပင္းခဲ့သည္။ ေတာင္ႀကီးတြင္ သူတို႔မိသားစုသည္ ေျမ ၈ ဧက ၀ယ္ကာ အိမ္ႀကီးတစ္လံုးကို စိတ္ကူးရသမွ် တန္ဆာဆင္ကာ ၂ ႏွစ္တိုင္ အခ်ိန္ယူေဆာက္လုပ္ခဲ့သည္။ အိမ္ၿပီးသြားေသာအခါ မိခင္၏ ဇာတိျဖစ္ေသာ ‘ဂရိတ္မိုး’ ၿမိဳ႕၏ နာမည္ကို ေပးခဲ့ၾကသည္။ အိမ္႐ွိၿခံ၀င္းအတြင္း၌လည္း ႏြား၊ ျမင္း၊ ဆိတ္စေသာတိရစၦာန္မ်ားႏွင့္ ငန္း၊ ဘဲ၊ ၾကက္မ်ား၊ စားပင္ပန္း ပင္မ်ား စိုက္ပ်ိဳးေမြးျမဴၾကသည္။

ယင္းေနာက္ ဟယ္လင္အ႐ြယ္ေရာက္ေသာအခါ အိႏိၵယႏိုင္ငံ ဒါဂ်ီလင္ၿမိဳ႕သို႔ ပို႔၍ ပညာသင္ၾကားေစသည္။ ထို႔ေနာက္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ဒပ္ဖရင္ေဆး႐ုံ (ဗဟိုအမ်ိဳးသမီးေဆး႐ုံ) တြင္ သူနာျပဳဆရာမအျဖစ္ စတင္၀င္ေရာက္ လုပ္ကိုင္ခဲ့သည္။ ရန္ကုန္ေဆး႐ုံႀကီးတြင္ အလုပ္သင္သူနာျပဳဆရာမအျဖစ္ လုပ္ကိုင္ခဲ့စဥ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ဇနီး ေဒၚခင္ၾကည္ႏွင့္ သခင္ေက်ာ္စိန္၏ ဇနီး ေဒၚမိမိႀကီး တို႔၏ လက္ေထာက္အျဖစ္ လုပ္ကိုင္ခဲ့ဖူးသည္။ ၁၉၄၁ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လတြင္ ေတာင္ႀကီးေဆး႐ုံသို႔ သူနာျပဳဆရာမအျဖစ္ ေျပာင္းေ႐ႊ႕ လုပ္ကိုင္ခဲ့သည္။

ဒုတိယကမၻာစစ္အတြင္း ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ ေဆး႐ုံတြင္ လူနာမ်ားအား သက္စြန္႔ႀကိဳးပမ္းျပဳစုေစာင့္ေ႐ွာက္ခဲ့ျခင္းအတြက္ ၿဗိတိသွ် အစိုးရက ဟယ္လင္ေရာ့ဒရစ္ကို အရပ္ဖက္၀န္ထမ္းမ်ားအား ခ်ီးျမွင့္သည့္ အျမင့္ဆံုးေသာ ေဂ်ာ့ခ်္ဆုတံဆိပ္ကို ခ်ီးျမႇင့္၍ ဂုဏ္ျပဳခဲ့သည္။

သူသည္ စစ္ႀကီးၿပီးေနာက္ သူနာျပဳဆရာမတစ္ဦး၏ စစ္အတြင္းအေတြ႔အႀကံဳမ်ားအေၾကာင္းကို ေရးသားထားသည့္ Helen of Burma (ျမန္မာျပည္မွ ဟယ္လင္)အမည္႐ွိ စာအုပ္ကို ေရးသားထုတ္ေ၀ခဲ့သည္။ စာအုပ္တြင္ သူ၏ ေတာင္ႀကီးေဆး႐ုံတြင္ အမႈ ထမ္း႐ြက္ခဲ့ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားႏွင့္ စစ္အတြင္း ေတြ႕ႀကံဳခဲ့ရေသာ ဒုကၡသုကၡမ်ားကို အမ်ားဆံုး ေရးဖြဲ႕ထားသည္။

ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီး ျဖစ္ေနခ်ိန္တြင္ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕သည္ စက္ေသနတ္ႏွင့္ ဗံုးဒဏ္ကို ခံရသည္။ ေစ်းႏွင့္လူေနထူထပ္ေသာ ရပ္ကြက္မ်ားသာမက ေဆး႐ုံ၊ ေက်ာင္းတို႔ကိုပါ ဗံုးထိမွန္ခဲ့သည္။ လူေပါင္းမ်ားစြာေသဆံုး၍ ေျမာက္ျမားစြာ ထိခုိက္ ဒဏ္ရာ ရခဲ့ၾကသည္။ ေဆး႐ုံအုပ္၊ ဆရာ၀န္ႀကီးမ်ားလည္း ေသြးပ်က္ၿပီး ေဆးမကုသႏိုင္ေတာ့ေခ်။ သူနာျပဳအုပ္ဟယ္လင္ ေခါင္းေဆာင္ ေသာ ကယ္ဆယ္ေရးႏွင့္ ျပဳစုကုသေရးကို ေဆာင္႐ြက္ေပးခဲ့ရသည္။ သံုးေလးရက္ခန္႔ မအိပ္မေန လုပ္ကိုင္ေဆာင္႐ြက္ခဲ့ရသည္။ ပထမတြင္ လက္ေထာက္ဆရာ၀န္ႏွစ္ဦး၊ သူနာျပဳဆရာမေလးဦး၊ ေနာက္ပိုင္းတြင္ စစ္သား ၆ ဦးတို႔၏ အကူအညီျဖင့္ လူနာမ်ားကို ျပဳစုကုသသည္။ လူေသမ်ားကိုလည္း ျမွဳပ္ႏွံသၿဂႋဳဟ္ေပးရေသးသည္။ ေဆး႐ုံလူနာေဆာင္အနီးတြင္ က်ေနေသာ မေပါက္ကြဲေသး သည့္ ဗံုးကိုလည္း ဖခင္ျဖစ္သူ လစဥ္မွာယူဖတ္႐ႈေသာ အေမရိကန္သိပၸံ (Scientific America) မဂၢဇင္းမွ ‘မေပါက္ေသးေသာ ဗံုးတစ္လံုးအား ျဖဴးစ္စနက္တံမည္သို႔ ျဖဳတ္ရမည္’ ေဆာင္းပါးကို ဖတ္႐ႈ၍ စနက္တံျဖဳတ္ေပးရေသးသည္။ ထိုမွ်သာမက လူနာ မ်ားကို ေက်ာတြင္သယ္ပိုး၍ ေဘးလြတ္ရာသို႔ ေျပာင္းေ႐ႊ႕ေပးရသည္။ ေျခေထာက္တစ္ေခ်ာင္းလံုး ပုပ္႐ြ၍ ေအာ္ေနရေသာ လူနာ တစ္ဦးကို ကိုယ္တုိင္ ေျခေထာက္ျဖတ္ေပးရေသးသည္။ ေဆး႐ုံ႐ွိ လူနာမ်ားအတြက္ ေဆးစုေဆာင္းေပးျခင္း၊ အစားအေသာက္ ႐ွာေဖြျခင္းမ်ားကို တဘက္မွ ေဆာင္႐ြက္ေပးရေသးသည္။ ဤသို႔ အလုပ္၏ ဖိစီးမႈေၾကာင့္ တခါတရံ မိမိကိုယ္တိုင္ မက်န္းမာ ျဖစ္ေသာ္လည္း အနားယူရန္ စိတ္ကူးမွ်ပင္ မထည့္ဘဲ ဇြဲလံု႕လ၊ ခုိင္မာေသာစိတ္ဓာတ္ သနားၾကင္နာတတ္ေသာ က႐ုဏာတရား အျပည့္ျဖင့္ တာ၀န္ကို မလစ္ဟင္းရေအာင္ လုပ္ကိုင္ခဲ့သည့္ သူ၏ မြန္ျမတ္ေသာ ေဆာင္႐ြက္ခ်က္က္ုိ ၾကားရသူတိုင္း ေလးစား ခ်ီးက်ဴးၾက သည္။

ဂ်ပန္စစ္တပ္မ်ား ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕အတြင္းသို႔ ၀င္လာခါနီးတြင္ ဆုတ္ခြာေတာ့မည္ အဂၤလိပ္စစ္တပ္မွ စစ္ဗိုလ္မ်ားက သူနာျပဳအုပ္ ဟယ္လင္အား သူတို႔ႏွင့္ တပါတည္း အတူလုိက္ခဲ့ရန္ ေခၚသည္။ သူနာျပဳအုပ္ ဟယ္လင္က လူနာမ်ား ဒီအတုိင္း ပစ္မႏိုင္ဟုဆိုကာ လူနာမ်ားႏွင့္အတူ ေတာင္ႀကီးေဆး႐ုံ၌ပင္ ေနရစ္ခဲ့သည္။ ေဆး႐ုံတြင္ လက္ေထာက္ဆရာ၀န္မ်ားလည္း ဂ်ပန္တပ္မ်ား ၀င္လာ သည္ ၾကားကတည္းက ထြက္ေျပးသြားသည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္၍ လူနာမ်ားကို ၾကည့္႐ႈမည့္သူ မ႐ွိျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လာမည့္ ေဘးရင္ဆိုင္ကာ လူနာမ်ားႏွင့္အတူ ေနခဲ့ရန္ သူနာျပဳအုပ္ ဟယ္လင္က ဆံုးျဖတ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုကဲ့သို႔ ေနခဲ့ျခင္းအတြက္ ဒုကၡ အမ်ိဳးမ်ိဳးေတြ႕ႀကံဳ၍ ကိုယ့္အသက္ပင္ ေသဆံုးသြားႏုိင္ေၾကာင့္ အဂၤလိပ္စစ္တပ္မွ ဗိုလ္မွဴးႀကီးက အႀကိမ္ႀကိမ္ သတိေပး ေျပာၾကား သည္။ သို႔ေသာ္ သူမဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို မည္သူမွ် မဟန္႔တားႏုိင္ခဲ့ေခ်။ ဤသို႔ ၾကည့္႐ႈမည့္သူတစ္ဦးမွ် မ႐ွိေသာ လူနာမ်ားကို ဒီအတိုင္းပင္ ထားပါက ေသဆံုးသြားႏုိင္သျဖင့္ အတိဒုကၡေရာက္ေနေသာ လူမ်ားႏွင့္အတူ ေတာင္ႀကီးေဆး႐ုံ၌ပင္ က်န္ရစ္ေနခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

ေတာင္ႀကီးေဆး႐ုံတြင္ေနသားတက်ျဖစ္ေသာအခါ ဟယ္လင္သည္ စစ္ေဘးဒုကၡသည္ရွိရာ ေမၿမိဳ႕ (ျပင္ဦးလြင္) စစ္သံု႔ပန္းစခန္းသို႔ ေျပာင္းေ႐ႊ႕ခဲ့ရျပန္သည္။ ဟယ္လင္ေရာ့ဒရစ္သည္ ေမၿမိဳ႕စစ္သံု႕ပန္စခန္းတြင္ စစ္ေဘးဒုကၡသည္မ်ား၊ မိဘမဲ့ ကေလးမ်ား၏ အုပ္ထိန္းသူအျဖစ္ ေဆာင္႐ြက္ေပးရေသးသည္။

စစ္ႀကီးၿပီးေနာက္ အိႏၵိယျပည္႐ွိ မိဘမ်ားထံသို႔ ျပန္သြားခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ အိႏၵိယျပည္လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္ အိႏိၵယေတာင္ ပိုင္းေဆး႐ုံတစ္ခုတြင္ သူနာျပဳအုပ္ ၀င္လုပ္ခဲ့ျပန္သည္။ အိႏၵိယတြင္ ဗစ္တိုးရီးယားခေရာ့ဆုတံဆိပ္႐ွင္ ‘ဗိုလ္မွဴးႀကီးလီယိုနတ္ခ်ဲ႐ွား’ (Col. Leonard Cheshire) ႏွင့္ အေရးေပၚလူနာတင္ယာဥ္လုပ္ငန္းကို တည္ေထာင္ခဲ့သည္။ ထူးျခားေသာ သာသနာျပဳေဆးပညာ ႐ွင္ေဒါက္တာအိုင္ဒါစကပ္ဒါ (Dr. Ida Scudder) ႏွင့္အတူ သူနာျပဳလုပ္ငန္းကို လုပ္ကိုင္ခဲ့သည္။ ထို႔အျပင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ႏိုဘယ္ဆုရွင္ မာသာထရီဇာႏွင့္အတူ ကာလကတၱားၿမိဳ႕တြင္း႐ွိ ဆင္းရဲသားရပ္ကြက္မ်ားတြင္ သူနာျပဳလုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ကိုင္ခဲ့ေသး သည္။

သို႔ကလို ေစတနာ၊ ေမတၱာ၊ က႐ုဏာမ်ားျဖင့္ သူနာျပဳလုပ္ငန္းကို လုပ္ကိုင္ခဲ့ေသာ သူနာျပဳအုပ္ ဟယ္လင္ေရာ့ဒရစ္သည္ သူေရး သားခဲ့ေသာ Helen of Burma စာအုပ္ကို အဆံုးသတ္မသြားႏုိင္ခဲ့ေပ။ သူ၏ ေနာက္ဆံုးအေတြ႕အႀကံဳမ်ားကို အသံသြင္းေနစဥ္မွာ ပင္ ၁၉၈၃ ခုႏွစ္တြင္ စေကာ့တလန္ၿမိဳ႕၌ အျပင္းဖ်ား၍ နာရီအနည္းငယ္အၾကာတြင္ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ေလသည္။ သူ၏ အ႐ိုးျပာ မ်ားကို အိႏိၵယျပည္သို႔ သယ္ေဆာင္ၿပီး ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ စိတ္လက္ခ်မ္းသာစြာျဖင့္ ေနထိုင္ခဲ့သည့္ ဆိုလ္ဟိမ္းၿမိဳ႕အနီးတြင္ရွိေသာ ‘ကိုဒိတ္ကနယ္’ ေတာင္ေပၚ၌ ျဖန္႔က်ဲေပးရန္ သူက ေမတၱာရပ္ခံခဲ့သည္။ ဗာဂ်င္းေမရီ ပလတ္စတာ႐ုပ္တုကိုလည္း ႐ိုးစလင္းသို႔ ျပန္လည္ေပးအပ္ရန္လည္း မွာၾကားခဲ့သည္။

သူေရးသားခဲ့ေသာ Helen of Burma စာအုပ္ကို ဦးျမင့္ေဆြ (ျဖဴး) က ‘ျမန္မာျပည္၏ဟယ္လင္’ အမည္ျဖင့္ ျမန္မာဘာသာသို႔ ျပန္ဆို၍ ၁၉၈၇ ခုႏွစ္ ဇြန္လတြင္ မာမာစာေပတုိက္မွ ပထမအႀကိမ္ ထုတ္ေ၀ခဲ့သည္။ အဆိုပါစာအုပ္ကို ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ဇြန္လတြင္ ေနရီရီစာေပတုိက္မွ ဒုတိယအႀကိမ္ ျပန္လည္ထုတ္ေ၀ထားေလသည္။

သန္း၀င္းလႈိင္

ဇန္န၀ါရီ ၅၊ ၂၀၁၃ 

မိုးမခမွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။