သေဘာခ်င္းႏွယ္ေႏွာပါ့

ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ..

ဘယ့္ႏွယ္လဲဟရုိ႕ ဘယ္အခင္းဘယ္အပံုေၾကာင့္ ဒီေအာက္က စာေလးတေၾကာင္းကိုဖတ္ယံုနဲ႔ အူေတြပြ အူေတြယားလာရပါလိမ့္။

(အဆိုပါေတြ႕ဆံုပြဲတြင္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားဆိုသည့္ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ကို ၈၈ မ်ိဳးဆက္ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ AAPP တို႔ အတူတ ကြျဖစ္ေအာင္ ညွိႏႈိုင္းရန္၊ လက္က်န္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားစာရင္းကို တူညီျပည့္စံုစြာ စာရင္းျပဳစုရန္) တဲ့။ ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ.. 

ဘယ့္ႏွယ္လဲဟ႐ုိ႕ ဘယ္အခင္းဘယ္အပံုေၾကာင့္ ဒီစာေလးတေၾကာင္းကို ဖတ္ယံုနဲ႔ အူေတြပြ အူေတြယားလာရပါလိမ့္။ It is answer from my bone??? ဗမာလိုေတာ့ အ႐ိုးတြန္တယ္ဆိုတဲ့ စကားနဲ႔ေတာ့ တိုက္႐ိုက္ အဓိပၸာယ္ဖလွယ္လို႔ မရဘူး၊ ေနာက္ဆံုး အေျခခံအေၾကာင္း (အ႐ိုး) ေပးတဲ့ အေျဖေပါ့။ ဒီမွာ ေနာက္ဆံုးအေျခခံအေၾကာင္း (အ႐ိုး) ေပးတဲ့ အေျဖက ရီစရာ၊ ရီစရာ့ ရီစရာ။

သေဘာခ်င္းႏွယ္ေႏွာပါ့။

တခါကတုန္းက ဗမာျပည္မွာေပါ့။ ဗမာ့လူ႔အဖြဲ႕အစည္းမွာေပါ့။ လူတိုင္းအတြက္ အသက္ရွင္ရပ္တည္ဖို႔ေနရာရွိတယ္။ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းေတြ သီလရွင္ဇရပ္ေတြဟာ ေဆြမဲ့ မ်ဳိးမဲ့ ခိုကိုးရာမဲ့ေတြအတြက္ ခိုလံႈရာဌာနေတြပဲ။ ဘယ္အစိုးရ ဘယ္အန္ဂ်ီအိုကမွ ေထာက္ပံ့လို႔ မဟုတ္ဖူး၊ ပေရာဂ်က္တင္ဖို႔ မဟုတ္ဖူး။ ဘုန္ႀကီးေတြ သီလရွင္ဆရာႀကီးေတြကပဲ ေမတၱာနဲ႔ ေစာင့္ေရွာက္တာ၊ ရပ္႐ြာ က သဒၶါသလို ျပဳစုေထာက္ပံ့တယ္။


ဘုန္းႀကီးရဟန္းနဲ႔ သီလရွင္ေတြဆိုတာ ဘုရားသားေတာ္ သမီးေတာ္လုပ္ၿပီးသာသနာ့ ဝန္ထမ္းေနတာဆိုေတာ့ ေက်ာင္းဇရပ္မွာ လာခိုလံႈသူေတြဟာ ဗုဒၶအဆံုးအမအတိုင္းေတာ့ ေနရတယ္၊ ေလ့လာရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေနတဲ့ ကပၸိယတို႔ ဖိုးသူေတာ္ ဦးသူေတာ္ေတြ ရပ္႐ြာေတြမွာ ဆရာတဆူလို ေနရာေပး အတိုင္ပင္ခံရတယ္။ ဖိုးသူေတာ္ခ်င္းေတြ႕ၾကယင္လဲ ပုရိသတ္ အလယ္မွာ တရားေဆြးေႏြးၾက၊ ပညာစမ္းၾကတယ္။

တခါမွာေတာ့ အလႉတခုမွာ လူဘဝမွာ တရားလက္လြတ္ေပေတၿပီးမွ ေနာက္ဆံုးခိုကိုးရာမဲ့လို႔ ျဖစ္လာၾကတဲ့ ဖိုးသူေတာ္ ႏွစ္ေယာက္ ေတြ႕ၾကတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးက ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ခိုလံႈရာဘုန္ႀကီးေက်ာင္း ေရာက္လာေပမယ့္ လူဝတ္ေၾကာင္ ဘဝက အက်င့္ဆိုး စ႐ိုက္ဆိုးေတြအတိုင္းပဲေနတယ္။ ဖိုးသူေတာ္ဝတၱရားေတြကို ဆရာဘုန္းႀကီးေတြေ႐ွ႕မွာပဲ တာဝန္ေက်လုပ္တယ္။ ဘာဆည္းပူးမႈမွလဲ မလုပ္ဘူး။ သူေတာ္ႏွစ္ေယာက္ေတြၾကၿပီဆိုေတာ့ လူပရိသတ္ေတြကလဲ ဖိုးသူေတာ္ေတြရဲ႕ ပညာဖလွယ္ခန္း ပညာစမ္းခန္းကိုေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းမွာသာခိုကပ္ၿပီးအေခ်ာင္ေန အေခ်ာင္စားၿပီးဘာမွ ေလ့လာ ဆည္းပူးမႈ မ႐ွိတဲ့ ဖိုးသူေတာ္ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ တေယာက္ကိုတေယာက္ မ်က္လံုးခ်င္းေတာင္ မဆံုမိေအာင္ေရွာင္ေနၾကတယ္။ လူေတြၾကား မွာ ပညာစမ္းယင္း အေခ်ာင္ေန အေျခာင္စား သူတို႔ ဖိုးသူေတာ္ဝတၱရားပ်က္တာ ေပၚယင္အရွက္ကြဲကုန္မယ္ဆိုၿပီး တေယာက္ကို တေယာက္လန္႔ၿပီး ေရွာင္ေနၾကတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ တေယာက္ကိုတေယာက္ ႏြားပ်င္းလန္႔ လန္႔ယင္းေရွာင္ေနတာ အလႉပြဲ စခန္းသိမ္းလို႔ လူခ်င္းခြဲခါနီးမွ ဖိုးသူေတာ္ ႏွစ္ ေယာက္တို႔ လူရွင္းရာမွာ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္းေတြ႕ၾကတယ္။ ေတြ႕ၾကတာနဲ႔ သူေတာ္တေယာက္စၿပီးေျပာသတဲ့။ ဦးသူေတာ္ေရ.. ေတြ႕ ၾကတုန္း အစဥ္အလာအတိုင္း တရားႏွီးေႏွာၾကအံုးစို႔လို႔ ေျပာသတဲ့။ ဒုတိယ သူေတာ္ကလဲ.. မွန္တာေပါ့ ဒီေတာ့ ဦးသူေတာ္ကပဲ စပါလို႔ဆိုတယ္။ ဒီတင္ ပထမသူေတာ္က တုတ္ေခ်ာင္းတခုကို ေကာက္ၿပီး ေျမေပၚမွာ စက္ဝိုင္းပံုတခု ေရးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေမးလိုက္တယ္.. အဲဒါဘာလဲေပါ့။ ဒုတိယသူေတာ္က ခ်က္ခ်င္းပဲ မဆိုင္းမတြအေျဖေပးလိုက္တယ္။ ဒီအဝိုင္းက မနက္က က်ဳပ္တို႔ စားခဲ့တဲ့ မုန္႕ဆီေၾကာ္ေပါ့၊ ဒီတင္ ပထမသူေတာ္က ကြက္တိကြက္က် စကားတခြန္းျပန္ၿပီး လူပ်င္းအေခ်ာင္စား ဖိုးသူေတာ္ႏွစ္ပါးရဲ႕ ပညာစမ္းပြဲကို အဆံုးသတ္လိုက္တယ္။ ဒီေခတ္စကားနဲ႔ေျပာရယင္ အခမ္းအနားကို ေအာင္ျမင္စြာ႐ုတ္သိမ္းလိုက္သည္ေပါ့။ ပထမ သူေတာ္က ဒုတိယသူေတာ္ရဲ႕အေျဖကိုၾကားတာနဲ႔ ျပန္ေျပာသတဲ့။

“သေဘာခ်င္းႏွယ္ေႏွာလိုက္ေလ ဦးသူေတာ္ရယ္” ဟဲ ဟဲ ဟဲ

ရဲေဘာ္ေက်ာ္သန္း