ေဒၚေဒါင္း ဂ်န္နေရးရွင္း (ခ်စ္ၾကည္ေအး)

၁)

ေဒၚေဒါင္းတို႔ အမ်ိဳးက ဖဲသမားမ်ိဳးရိုး။ ေဒၚေဒါင္းအဖြား မပန္းရံု။ မပန္းရံုရဲ႕အဖိုး ဦးလွေဘာ္။ ဦးလွေဘာ္ရဲ႕ အဖြား ေဒၚလွရွင္။ အဲဒီလို အစဥ္အဆက္ မ်ိဳးရိုးအတိုင္း ဖဲသမားလုပ္စားလာလိုက္တာ ခု ေဒၚေဒါင္းလက္ထက္အထိပဲ ဆိုပါေတာ့။  အစဥ္အဆက္မဟုတ္ဘဲ မ်ိဳးရိုးတစ္ဆက္ျခားစီ ဖဲေမြရေနၾကတာကေတာ့ ထူးျခားတယ္ဆိုရမယ္။ 

ခု ေဒၚေဒါင္းအလွည့္ ေရာက္ၿပီ။ ခက္တာက ေဒၚေဒါင္းအလွည့္က်ေတာ့မွ ဖဲမ်ိဳးဆက္က ျပတ္ေတာ့မဲ့သေဘာမွာ ရွိေန တယ္။ ေဒၚေဒါင္းအဖို႔ေတာ့ အဲဒီအျဖစ္ကို သမိုင္းေပးတာ၀န္ႀကီးတစ္ခု ေက်ပြန္ေအာင္ မထမ္းေဆာင္ရေသး သလိုလို၊ ႏိူင္ငံေတာ္အလံျပေနတုန္း မတ္တတ္မရပ္လိုက္မိသလိုလို ခံစားေနရတာ။ ရင္ခံေနမိတာ။ သူရကေတာ့ ရြဲ႕ၿပီး ေျပာေလ့ ရွိတယ္။ “ပြဲထဲက လူျပက္မ်ား ျပက္သလို မ်ိဳးေကာင္းလြန္းလို႔ အေစ့ထုတ္၊ ျပာသုတ္ၿပီး ေနလွမ္းထားရတယ္ဆိုတာ အေမတို႔ မ်ိဳးရိုးေပါ့” တဲ့။ ေဒၚေဒါင္းကလည္း ျပံဳးရင္းျပန္ေျပာတယ္။ “ဒီအေကာင္ဟာ တစ္ရပ္ကြက္လံုးနဲ႔သာ တည့္ခ်င္တည့္ မယ္၊ ေယာကၡမနဲ႔ေတာ့ အျမဲပဲ ဂြတိုက္ခ်င္ေနတဲ့ေကာင္” တဲ့။

၂)

သူရ အေတာ္ေလး စိတ္တိုေနတယ္။ တိုေနတဲ့ စိတ္ေတြကို ေဒါသအျဖစ္ေျပာင္းဖို႔ကလည္း မျဖစ္ဘူး။ မျဖစ္ဆို သူရ စိတ္တိုေနတဲ့သူက တစ္ျခားသူ မဟုတ္ဘူး။ ထံုးစံအတိုင္း သူ႕ေယာကၡမေဒၚေဒါင္း ျဖစ္ေနလို႔ပဲ။ ဘီလူးဆိုင္းေလးနဲ႔ မ်ား ေဒါသထြက္ျပလိုက္လို႔ကေတာ့ ဆန္းဆန္းျပားျပား ေခါင္းနဲ႔ဆင္းမလား၊ ရိုးရိုးတန္းတန္း ေျခနဲ႔ပဲ ဆင္းမလား၊ ဘယ္လိုပံုမ်ိဳးနဲ႔ ဆင္းရမယ္မွန္း မေသခ်ာဘဲ အိမ္ေအာက္ေရာက္သြားဖို႔သာမ်ားတယ္။ မတတ္သာေပမဲ့လို႔ သားမက္ အလိမၼာပီပီ မ်က္ႏွာအမူအယာနဲ႔ ခပ္ပါးပါးေလးေတာ့ ျပမိေသးတာပဲ။

သို႔ေသာ္လည္း ဒီေလာက္မ်ားေတာ့ ေဒၚေဒါင္းတို႔ကလည္း မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလိုက္တာ။ သူရ ဘယ္လိုပဲ မ်က္ႏွာမူ မ်က္ႏွာေမာင္းနဲ႔ မေၾကနပ္ေၾကာင္းျပျပ ေဒၚေဒါင္းအဖို႔ “သူရမ်က္ႏွာၾကည့္မဲ့အစား ဂ်ိဳကာမ်က္ႏွာသာ ၾကည့္ေတာ့ မေဟ့”ဆိုတဲ့ အေပါက္ ခ်ိဳးထားလိုက္ေတာ့တာပဲ။

မိန္းမရကတည္းက မိန္းမမ်က္ႏွာ တစ္ရပ္ကြက္မွတ္ၿပီး ေယာကၡမအိမ္တက္ေနခဲ့ရသူမို႔ ေယာကၡမကို မလွန္ရဲေတာ့ လည္း အခက္သားလား။ တိုေနတဲ့စိတ္ေတြကို ေယာကၡမဆီကေန မိန္းမဆီ ပစ္မွတ္လႊဲခ်ေနရတာ ၾကာေတာ့လည္း မိန္းမလုပ္သူကို သနားလာတယ္။ သူ႔မိန္းမ ႏွင္းရည္ခ်ိဳက သူ ဘာေျပာေျပာ မ်က္လံုးေလးျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ဆိုေတာ့ကာ အုတ္နံရံနဲ႔ေခါင္း ေျပးေဆာင့္လိုက္တာကမွ အသံျမည္ဦးမယ္။

 “အေမရာ အေမ့အသက္အရြယ္နဲ႔ ဖဲကစားမေနပါနဲ႔ေတာ့ဗ်ာ” လို႔ သူရက ေျပာမိပါတယ္။

“ေအာင္မာ သူရ၊ နင္က ဘာေကာင္တုန္း၊ င့ါေယာက်္ားကိုေသာင္းစိန္ေတာင္ ငါ့ကို ဘယ္တုန္းကမွ မတားခဲ့ဘူး။ မေဒါင္းတို႔က ၁၆ႏွစ္သမီးထဲက ၀ိုင္းထဲ ၀င္ကစားလာတာပါ။ ခု ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ေက်ာ္ၿပီ။ ကိုေသာင္းစိန္နဲ႔ မညားခင္ကတည္းက ကုလားတို႔၊ ဂ်ိဳကာတို႔နဲ႔ အတူဖက္အိပ္လာခဲ့တာပါဟဲ့ သူရရဲ႕”

အဲဒီလို သြားေလသူ ေဒၚေဒါင္းေယာက်္ား ဦးေသာင္းစိန္ထက္ေတာင္ ဂ်ိဳကာကို ပိုခ်စ္ေသးဆိုတဲ့ အထာနဲ႔ ျပန္ဟစ္တတ္တာ။

သူရကိုလည္း အျဖစ္သည္းတဲ့ေကာင္၊ ဖဲသမား ျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္လို႔ ရတယ္မ်ား မွတ္ေနလား။ ေဒၚေဒါင္းတို႔အေမ မခင္ေအးဆို အဖြားမပန္းရံုက ဘယ္ေလာက္သင္သင္ မတတ္ခဲ့ပါဘူး။ ကုလားလား၊ ကုလားမလားဆိုတာေတာင္ ဖဲခ်ပ္ေပၚကပံုထဲ ႏွႈတ္ခမ္းေမႊးပါ မပါ ၾကည့္ၿပီးမွ သိတဲ့သူ။ ေျပာရရင္ စိတ္မ၀င္စားတာလည္း ပါမွာေပါ့ေလ။ အဖြားပန္းရံုရဲ႕ အေမြကို သမီးမခင္ေအးကမရဘဲ ေျမး မေဒါင္းက ရခဲ့တာ။ ေဒၚေဒါင္းလက္ထက္က်ျပန္ေတာ့လည္း သားသမီး သံုးေယာက္မွာ အႀကီးေကာင္က ႀကိဳးဆြဲသမားေတြေတာင္ လန္႔ရတဲ့ ဂ်င္သမား၊ သမီးႏွစ္ေယာက္ကလည္း ဘယ္လိုမွ စိတ္မ၀င္စား။

ေဟာ သူတို႔ကေမြးတဲ့ ေျမးေတြက်ေတာ့လည္း တစ္ေယာက္မွ သင္မရၾကဘူး။ ေျမးအႀကီးေကာင္ ျမင့္မိုက အင္မတန္နားပါးတဲ့၊ ကေလာက္ဆိုတာနဲ႔ ဘာအေကာင္မွန္း တန္းကနဲ သိတဲ့၊ ၾကက္ေတြ၊ ၀က္ေတြ၊ ဖားေတြေလာက္ သိတဲ့ ဂ်င္သမားေပါက္စ။ သူ႔ဖေအေျခရာနင္းတဲ့အေကာင္။ က်န္တဲ့ေျမးေတြက လူလားမေျမာက္ေသးတာေရာ၊ အိမ္ခဲြေနတာေၾကာင့္ေရာ အတတ္သင္ဖို႔၊  အေမြေပးဖို႔ရာ အခြင့္မသာဘူး။ ဒီေတာ့ ေဒၚေဒါင္းသာေသရင္ ဖဲမ်ိဳးဆက္က ျပတ္ၿပီ။ ေမွ်ာ္လင့္စရာဆိုလို႔ ေျမးမေလး ၀ိုင္းစုပံုပဲ ရွိေတာ့တယ္။ ပံုပံုက လာဘ္လည္းေကာင္းတယ္။ စိတ္၀င္စားပံု လည္း ျပတယ္။

ဒီေတာ့ ေဒၚေဒါင္းက ေျမးပံုပံု႔ကို ဖဲ ဘယ္လိုတြဲရတယ္။ ဖဲ ဘယ္လို လွည့္ရတယ္။ ဖဲမေကာင္းရင္ အေထြ ဘယ္လို ခြဲရတယ္။ ပစ္ဖဲေတြၾကည့္ၿပီး သူမ်ားေတြဖဲကို ဘယ္လိုတြက္ခ်က္ ခန္႔မွန္းရတယ္။ ဒါမ်ိဳးေတြ စၿပီး သင္ေပးတယ္။ ဖဲေတြ တစ္လံုးစီျဖစ္ေနရင္ အပြင့္တူတူ မတူတူ တစ္ဖဲကေန တစ္ဆယ္အထိစီၿပီး ဂ်က္ကြင္းကင္းနဲ႔ပါ ေအာလ္ရန္း တြဲၿပီး ေဒါင္းလို႔ရတာလည္း သင္ေပးတယ္။ အေျခခံေတြ ဆိုပါေတာ့။

ဖဲသမားထံုးစံ ဖဲေသတဲ့အခါ အိမ္သာသြား ေရေလာင္းခ်၊ ကိုယ္လက္မ်က္ႏွာ သန္႔စင္၊ လမ္းေလးဘာေလး ထေလွ်ာက္နဲ႔ ဖဲေသေနတဲ့အိမ္ကို လာဘ္ျပန္တက္ေအာင္ လုပ္ယူရတာမ်ိဳး မဟုတ္လား။ အဲလိုအခါမ်ိဳးမွာ သူရက “အေမ ကၽြန္ေတာ္ ဖဲကိုင္ေပးမယ္ေလ” လို႔ သူ႔သမီးလက္ထဲေရာက္မဲ့ဖဲကို လက္လႊဲယူဖို႔ ႀကိဳးစားတာ အခါခါ။ ဒီလိုအခါမ်ိဳးမွာ ေဒၚေဒါင္းက တစ္ခြန္းထဲေသာ မေျပာင္းလဲတဲ့ စကားကိုပဲ ေျပာေလ့ရွိတယ္။

“ဟဲ့အေကာင္ သူရရဲ႕ နင့္နာမည္ကိုက စီးေနတာ၊ ငါ့ဖဲ လာမကိုင္စမ္းပါနဲ႔၊ ေက်းဇူးတင္ပါရဲ႕။ ငါ့ေျမး ၀ိုင္းစုပံုကမွ လာဘ္ေကာင္ေလး၊ အတိတ္ေကာင္း၊ နမိတ္ေကာင္းေလး။ ၀ိုင္းထဲရွိသမွ် ပိုက္ဆံအကုန္ ငါ့ေရွ႕ စုပံုေရာက္မဲ့ နိမိတ္ဟဲ့၊ နင့္ဟာနင္ ေအးေအးေနစမ္းပါ” လို႔ ေျပာလႊတ္တတ္တယ္။

တစ္အိမ္သားလံုးရဲ႕ အခ်စ္ေတြ ၀ိုင္းစု ပံုေအာၿပီးခ်စ္ၾကတာမို႔ သမီးေလးကို ၀ိုင္းစုပံု (ခ) ပံုပံုလို႔ ေခၚခဲ့ၾကတာ။ ခုေတာ့ ဒီနာမည္ေပးခဲ့မိတာပဲ ေနာင္တရခ်င္ခ်င္။ ကေလးသူငယ္ေတြ ေဆးလိပ္ေသာက္တတ္တာက မိဘေတြရဲ႕ မီးေလး တစ္တို႔ေလာက္ သြားညိွစမ္းကြာဆိုၿပီး ေဆးလိပ္မီးညိွခိုင္းရာက စတာ၊ အတုျမင္ အတတ္သင္တာမ်ိဳးေတြ မဟုတ္ လား။ ေဒၚေဒါင္းေခၚလို႔မ်ား သူ႔သမီး ဖဲ၀ိုင္းနားကပ္ရင္ သူရခမ်ာ မုိးမီးေလာင္ေတာ့မဲ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔၊ မေျပာရဲလို႔သာ ေနရမယ္။ ခုလို သမီးေလးပံုပံုကို သူ႔အဖြား ေဒၚေဒါင္းက ဖဲေမြေပးဖို႔ ရည္ရြယ္ေနတာ ရိပ္မိေတာ့ သူရခမ်ာ ဖေအပီပီ ေၾကကြဲရွာတာေပါ့ေလ။

၃)

သူ႔မိန္းမႏွင္းရည္ခ်ိဳနဲ႔ အိမ္ေထာင္မက်ခင္ကတည္းက ေဒၚေဒါင္းတို႔အိမ္ကို သူရ ၀င္ထြက္ေနခဲ့ဖူးတာရယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ေယာကၡမေလာင္းကို မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးခ်င္တာနဲ႔ သူေတာင္ ၀င္ကစားဖူးေသးတာ။ ေဒၚေဒါင္းမွာ ခ်စ္စရာေကာင္းတာ တစ္ခုက သူမို႔ ႏိူင္ရင္ အရွံဳးအမ်ားဆံုးလူကို မုန္႔ဘိုး ျပန္ေပးတတ္တယ္။ တက္စီနဲ႔ျပန္ဆိုၿပီး ကားခေတာင္ အိတ္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္တတ္ေသးတယ္။

ဖဲ၀ိုင္းရဲ႕ ထံုးစံအရ ကစားသူအားလံုးဟာ ပြဲၿပီးေအာင္ ကစားၾကရတယ္။ ဒါမွ မဟုတ္ သြားစရာရွိလို႔ မျပန္မျဖစ္ ျပန္ရမယ္ဆိုရင္လည္း ၀ိုင္းမစခင္ကတည္းက ႀကိဳေျပာထားၾကရေလ့ရွိတယ္။

“ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ညေန ၅နာရီ ျပန္ရမယ္ဗ်ာ၊ ဘယ္လိုမွ မေအာင္းေမ့ၾကပါနဲ႔” ဆိုရင္ ႏိူင္ႏိူင္ ရွဴံးရွဳံး ညေန ၅နာရီထိုးရင္ ျပန္ႏိူင္တယ္။ ရွဳံးေနလို႔၊ ေငြကုန္လို႔ ျပန္ခ်င္တာ အေၾကာင္းမဟုတ္ေပမဲ့ ကိုယ္ႏိူင္ေနတဲ့အခါ ရွဳံးေနသူကို ငဲ့ရတယ္။ အႏိူင္ မပိုင္းေကာင္းဘူး။

အင္တာေနရွင္နယ္ ဂန္ဘလာေတြ မဟုတ္ေတာ့လည္း စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြက ေဒၚေဒါင္းဟုမ္းရူးလ္စ္ေတြပဲေပါ့။ ၂နာရီတစ္ခါ ကပ္ဒ္ဆြဲၿပီး ေနရာခ်ိန္းတာတို႔၊ ဂ်ိဳကာမပါဘဲ ေဒါင္းရင္ ေဒါင္းေၾကး၂ဆတို႔၊ ၃လွည့္ဆက္တိုက္ ေဒါင္းရင္ တုတ္မို႔ ၂ဆေလ်ာ္ရတာတို႔၊ ကိုင္ေဒါင္းဆိုရင္ ေဒါင္းေၾကး ၃ဆေလ်ာ္ရတာတို႔ေပါ့။ တစ္ခါတစ္ေလ ၄ အိမ္ထဲ ကစားေနတာကို ရမ္းမ္မပါဘဲ ခ်ေဒါင္းတတ္တဲ့၊ ေျပာမွ မထားတာဘဲဆိုၿပီး ညစ္ခ်င္တဲ့ ငေၾကာင္ေတြကလည္း ရွိေသး တာကိုး။ ဒီေတာ့ သိၿပီးျဖစ္ေနပါေစ၊ ပြဲမစခင္ကတည္းက စည္းမ်ဥ္းေတြကို ေျပာျပထားရတယ္။

ၿပီးမွ ဖဲထုတ္ေလးကို ခ်ျပၿပီး ဖဲစစ္ေစတာ။ ဖဲထုတ္ဆိုလို႔ ေျပာရဦးမယ္။ ေဒၚေဒါင္းအိပ္ယာေဘးက ဘီရိုပုေလးေပၚမွာ ဖဲထုတ္ထည့္တဲ့ ေရႊယြန္းအစ္ကေလးတစ္လံုး တင္ထားတာရွိတယ္။ အဲဒါေလးက ေဒၚေဒါင္းတို႔ ဘိုးဘြားမ်ား လက္ထက္ကတည္းက။ ပုဂံဘက္ေရာက္ေတာ့ ဖဲထုတ္ထည့္ဖို႔ အရြယ္အစားကြက္တိ ယြန္းအစ္ေလးေတြ႔တာနဲ႔ ၀ယ္ၿပီး အဲဒါကို ပန္းခက္ပန္းႏြယ္ေလးေတြ အနားကြပ္၊ သရိုးကိုင္၊ စစ္ေစးသုတ္ၿပီး ေရႊခ်ထားခဲ့တာ။ အထဲက ဖဲထုတ္သာ ေျပာင္းခ်င္ ေျပာင္းသြားမယ္။ ေရႊယြန္းအစ္ကေလးကေတာ့ မေျပာင္းဘူး။ ေဒၚေဒါင္းက အဲဒါေလးကို တစ္သသ ျမတ္ႏိူးရွာတာ။ ျမတ္ႏိူးဆို ဒီေရႊအစ္ကေလးကို မ်ိဳးရိုးအလိုက္ လက္ဆင့္ကမ္း သံုးလာလိုက္ၾကတာ မ်ိဳးရိုး ၃ဆက္ ရွိေနၿပီကိုး။

ေဒၚေဒါင္းက ဖဲမထုတ္ခင္ ေရႊအစ္ကေလးကို အရင္နမ္းလိုက္ေသးတာ။ ၿပီးမွ ေရႊအစ္ေလးထဲက ဖဲထုတ္ကို တယုတယ ထုတ္ယူ၊ ဖဲစစ္၊ ၿပီးတာနဲ႔ ေဒၚေဒါင္းက ဖဲခ်ပ္ေတြကို ေမွာက္ရက္ အလ်ားလိုက္ အတန္းရွည္ႀကီးစီခ်၊ ကစားသူေတြကို တစ္ေယာက္ တစ္ခ်ပ္စီ ဆြဲေစၿပီး အပြင့္ႀကီးငယ္ ပါ၀ါအလိုက္ ေနရာေရြးထိုင္ၾကရတာ။ ၿပီးရင္ ေဒၚေဒါင္းက ကုလားဖန္ ထိုး၊ အေပၚအိမ္က ဖဲခ်ိဳးၿပီးတာနဲ႔ ပြဲစေတာ့တာပဲ။ ပါ၀ါအႀကီးဆံုးအိမ္က ဖဲစေ၀ရတယ္။

ပြဲစၿပီေဟ့ဆိုတာနဲ႔ တစ္ေနကုန္ကစားၾကတာဆိုေတာ့ ေဒၚေဒါင္းက ပြဲၾကာေအာင္ကစားရတဲ့ ပိုကာ-၁၃ခ်ပ္ကိုပဲ ကစားေလ့ရွိတယ္။ လူေတြမ်ားလို႔ ၂၀ိုင္းခြဲၾကရၿပီဆိုရင္သာ ပိုကာတစ္၀ိုင္း၊ ရွိဳးတစ္၀ိုင္း ႏွစ္၀ိုင္း ျဖစ္သြားတတ္တာ။ ပံုမွန္ဆို ေဒၚေဒါင္းက ရွဳိဳး သိတ္ကစားခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။ ရွိဳးက အႏိူင္ အရွဳံးျမန္တယ္ေလ။ ၀ိုင္းအလယ္က ေငြပံုႀကီးက ဟိုလူ႔ေရွ႕ ေရာက္လိုက္၊ ဒီလူ႔ေရွ႕ေရာက္လိုက္နဲ႔ ပြဲၿပီးရင္ အႏိူင္ အရွံဳးေငြက တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ အေတာ္ျပတ္တာ။ ဒါမ်ိဳးက ၾကာရင္ အခင္အမင္ပ်က္ေစတယ္လို႔ ေဒၚေဒါင္းက ယူဆတယ္။

ေဒၚေဒါင္းက မင္ေမာင္း သိတ္ေကာင္းေတာ့ ရွိဳးကစားတိုင္း ႏိူင္တာပဲ။ သူ႔ေအာက္ဖဲက မွန္းဖို႔ ခက္တယ္။ ဘယ္ေလာက္ေခၚေခၚ ဖဲေကာင္းတိုင္းလည္း မလိုက္သလို၊ ဖဲညံ့တိုင္းလည္း မေျပးဘူး။ ဘယ္သူ႔ေအာက္ဖဲက ဘာျဖစ္ႏိူင္တယ္ဆိုတာကိုလည္း မွန္ေအာင္ မွန္းႏိူင္တယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာကိုၾကည့္လို႔ သူ႔ဖဲဘာဆိုတာကိုေတာ့ မွန္းမရတဲ့လူမ်ိဳး။ သူ႔ေယာက်ာ္း ဦးေသာင္းစိန္ကေတာ့ သိတယ္။ သူ႔မိန္းမ ေဒၚေဒါင္း ႏွႈတ္ခမ္းဖ်ားေလးေတြ အေပၚကို ညႊတ္ေကြးေနၿပီဆိုရင္ ဖဲေကာင္းေနၿပီပဲ။

ဦးေသာင္းစိန္ရွိတုန္းကေတာ့ ဦးေသာင္းစိန္ဟာ ေဒၚေဒါင္းရဲ႕ မန္ေနဂ်ာေပ့ါ။ အဲ လက္တိုလက္ေတာင္းဆိုလည္း ဟုတ္၊ ခဏတျဖဳတ္ လက္ေျပာင္း ဖဲကိုင္ဆိုလည္း ဟုတ္၊ အဆာေျပ စားစရာစီစဥ္ေပးတဲ့ စားဖိုမွႈးဆိုလည္း ဟုတ္တယ္။ ေဒၚေဒါင္းက အေကာက္ထည့္ထားတဲ့ခြက္ကို ၾကည့္လိုက္လို႔ အေျခအေနေကာင္း၊ ခြက္ေဖာင္းေနၿပီဆို “ကိုေသာင္းစိန္ေရ စားစရာေလး တစ္ခုခု စီစဥ္ပါဦးလား” ဆိုတာနဲ႔ ကိုေသာင္းစိန္က ထမင္းေလးတစ္အိုး အေျပးအလႊားေကာက္တည္၊ အေကာက္ခြက္ထဲက ေငြတစ္ခ်ိဳ႕ယူၿပီး လမ္းထိပ္ကုန္စံုဆိုင္ေလး ေျပးေတာ့တာပဲ။

ျမင္းခြာရြက္ ရရင္ ရ၊ ဒါမွမဟုတ္ ပဲျခမ္းေၾကာ္နဲ႔ ပူစီနံရြက္ေလး နည္းနည္း၊ က်န္တာ ဟိုဟာဒီဟာ လိုတာေလး နည္းနည္း၀ယ္ၿပီး အိမ္ျပန္လာတယ္။ အားလုံးအဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီဆိုမွ ပဲျခမ္းေၾကာ္သုတ္ တစ္ပန္းကန္ ၀ိုင္းအလယ္မွာ ခ်လို႔ ထမင္းပူပူတစ္ဇလံုကို ဇြန္းတစ္ေခ်ာင္းတပ္ၿပီး တစ္ေယာက္တစ္လက္ လက္ဆင့္ကမ္း စားၾကေတာ့တာ။ ေရေႏြးပူပူကို တစ္ဖူးဖူး မွႈတ္ေသာက္ၾကလို႔၊ ကိုေသာင္းစိန္ရဲ႕ ပဲျခမ္းသုတ္ဟာ ဘာနဲ႔မွ မလဲႏိူင္ေအာင္ အရသာ ထူးလွတယ္ ဆိုၾကတယ္။

ကိုေသာင္းစိန္ရဲ႕ ပဲျခမ္းသုတ္နည္းကို ေျပာရဦးမယ္။ ပဲျခမ္းေၾကာ္ ရြရြမြမြြႀကီးေတြကို ၾကက္သြန္နီပါးပါးလီွး၊ ပူစီနံရြက္ ရိတ္ရိတ္ လွီးထည့္၊ အေရာင္လွေအာင္ ပဲငံျပာရည္ အပ်စ္ရည္ေလး နည္းနည္းထည့္၊ သံပုရာသီးေလးညွစ္၊ ငရုတ္သီးစိမ္းေလး ပါးပါးလွီးၿပီး ဆား၊ ဆီ၊ အခ်ိဳမွႈန္႔ေတြနဲ႔ ေရာနယ္လိုက္တာ။ ဘာစားေကာင္းသလဲ မေမးနဲ႔။ အဲဒါ ကိုေသာင္းစိန္ ဆစ္ဂေနခ်ာ ပဲျခမ္းေၾကာ္သုတ္ ျဖစ္ကေရာပဲ။

ဖဲကစားရင္းက ေဒၚေဒါင္းကို “ဖဲသမိုင္းေၾကာင္းေတြ ေျပာျပစမ္းပါ အေမေဒါင္းရယ္” လို႔ ေမးတဲ့သူရွိလာရင္ သူသိသမွ် စိတ္ပါ လက္ပါ အိတ္သြန္ဖာေမွာက္ ေျပာျပတတ္တယ္။ ဒီလိုအခါမ်ိဳးမွာ သားမက္လုပ္သူ သူရေတာင္ စိတ္၀င္တစား နားေထာင္ေနေလ့ရွိတယ္။

“ဖဲက တရုတ္ဘုရင္ တန္မင္းဆက္လက္ထက္ ၉ရာစုႏွစ္ေလာက္ကတည္းက ေပၚခဲ့တာေပါ့။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ဖဲခ်ပ္ေနာက္ေက်ာက ဒီလို အနီ-အျပာေရာင္နဲ႔ ဘယ္ဟုတ္ဦးမလဲ။ ခုကဒ္ေတြက ေနာက္မွ တစ္ျဖည္းျဖည္း ျပဳျပင္တိုးတက္လာတာေတြ။ ဥေရာပလိုႏိူင္ငံကိုေတာင္မွ ၁၄ရာစုေလာက္ကမွ ေရာက္တာ။ ဖဲခ်ပ္ေပၚက အပြင့္ေတြဆိုလည္း မတူၾကဘူး။ တို႔အခု ကစားေနၾကတဲ့ ဖဲထုတ္က အပြင့္ေတြ စပိတ္၊ ဟာ့တ္၊ ဒိုင္းမြန္း၊ ညွင္း အဲဒါေတြက ျပင္သစ္ပံုစံ။ ဂ်ာမန္က်ေတာ့ ဒီလိုအပြင့္ေတြ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အသည္းပံုေတာ့ အသည္းပံုပဲ ဒါေပမဲ့ ပံုခ်င္း မတူဘူး။ ေနာက္ ေဘာလံုး၊ ထင္းရူးသီးနဲ႔ သစ္ရြက္စိမ္းပံုေလးေတြ။ ဆြဇ္ဇာလန္က်ျပန္ေတာ့ ပန္းပြင့္၊ ေဘာလံုး၊ ထင္းရူးသီးနဲ႔ ဒိုင္းပံုေလးေတြပါတဲ့ ကဒ္၊ သူ႔ သေကၤတနဲ႔ သူေပါ့”

“အဲဒီအပြင့္ ေလးပြင့္ကို ေရ၊ ေျမ၊ ေလ၊ မီးနဲ႔ အဓိပၸါယ္ယူပံုက အသည္းပံု-ဟာ့တ္က ေရ၊ ဒိုင္းမြန္းက ေျမ၊ စပိတ္က ေလနဲ႔ ညွင္းပြင့္က မီးလို႔ ဖြင့္ဆိုသတ္မွတ္ထားၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဖဲခ်ပ္ေတြေပၚက ပံုေတြ ဒီဇိုင္းကြဲသလို၊ ဖဲခ်ပ္ထုတ္တဲ့ ကုမၸဏီေတြလည္း မ်ားလာတယ္။ ဘီး-Bee တို႔၊ ဘရစ္ဂ်္-Bridge တို႔၊ ဘိုင္စကယ္-Bicycle တို႔၊ ကမ္-Kemတို႔၊ တယ္လီဟိုး-Tally-Hoတို႔ ဆိုတာေတြေပါ့။ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ မ်က္လွည့္သမားေတြက်ေတာ့ အဲဒီထဲကမွ ဘိုင္စကယ္နဲ႔ တယ္လီဟိုးတံဆိပ္ေတြကို ပိုအသံုးမ်ားတယ္။ လက္ထဲမွာ အလွည့္အေျပာင္းေကာင္းေအာင္ အဲကူရွင္ ဆိုတဲ့ နည္းပညာနဲ႔ ထုတ္လုပ္ထားတာကိုး”

အဲသလို ေယာကၡမျဖစ္သူေဒၚေဒါင္း ဖဲရာဇ၀င္ခင္းေနၿပီဆို သူရစိတ္ထဲ  Poker Hall of Fameလို႔ေခၚတဲ့ နာမည္ေက်ာ္ ပိုကာခမ္းမႀကီးထဲမွာ ငါ့ေယာကၡမနာမည္မ်ား ေပါက္ေနၿပီလားလုိ႔ ရယ္ပြဲဖြဲ႔ခ်င္ခ်င္၊ ရြဲ႕ခ်င္ခ်င္ရယ္။ တစ္ခါမ်ား သူရက စိတ္ခ်ဥ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ေမးလိုက္တာ။ 

“အေမေျပာေတာ့ ဖဲက တရုတ္ဘုရင္မင္းဆက္ေတြက စတာဆို၊ ဒါဆို ဘာလို႔ ဖဲခ်ပ္ေပၚက ကင္းတို႔ ကြင္းတို႔ပံုေတြက ကုလားေတြ၊ ကုလားမပံုေတြ ျဖစ္ေနတာလဲဗ်” တဲ့။ ေဒၚေဒါင္းခမ်ာ ေမွ်ာ္လင့္ မထားတဲ့ ေမးခြန္းမို႔ ခပ္ေတြေတြ ျဖစ္သြားေသးတာ။ ေနာက္မွ သူရရဲ႕ ညစ္က်ယ္က်ယ္မ်က္ႏွာေပးကို ၾကည့္ရင္း “မေအေပး အဲဒါေတာ့ အဖြားပန္းရံုက ငါ့ ေျပာမျပခဲ့ဘူးဟဲ့” လို႔ ေငါက္ေလတာ။ တစ္၀ိုင္းလံုး တဟားဟားပဲြက် ရယ္ေမာၾကေလေလ သူ႔သားမက္သူရကို မ်က္ေစာင္းလွမ္းခ်ိတ္ေလေလ။

ေယာက်္ားျဖစ္သူကိုေသာင္းစိန္က ေဒၚေဒါင္းလို ၀ါသနာမႀကီးေပမဲ့ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ ၀ိုင္းေဘးထိုင္ရင္းက “မေဒါင္းရဲ႕ ငါ့လည္း ဖဲေလးဘာေလး ေပးကိုင္စမ္းပါဦးဟ” လို႔ ေျပာတတ္တယ္။ ေဒၚေဒါင္းက သူ အင္မတန္ ဖဲညံ့ေနရင္သာ “ေရာ့ ခဏကိုင္” ဆိုၿပီး လက္ေျပာင္းတဲ့ အေနနဲ႔ ေပးတတ္တာ။ သိတ္ေပးခ်င္လွလို႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေတာင္ ဖဲအပစ္မွားရင္၊ ဖဲအခဲြမွားရင္ ေဘးကေန လွမ္းေဟာက္လိုက္ေသးတာ။

အဲတုန္းက ပံုပံုေလးက ငယ္လြန္းေသးတာကိုး။ ခုေတာ့ ကိုေသာင္းစိန္လည္း ေသရွာၿပီ။ ပံုပံုေလးလည္း ၁၄ႏွစ္ သမီးေတာင္ ျဖစ္လာခဲ့ၿပီ။ ေဒၚေဒါင္းလည္း အရင္လို က်န္းမာေရး မေကာင္းေတာ့ဘူး။ ဖဲကိုင္ႏိူင္တဲ့အထိေတာ့ ကစားဦးမွာလို႔ ဆံုးျဖတ္ထားပံုနဲ႔ “တစ္ခ်ပ္ကိုမွ ၁.၈ဂရမ္ေလာက္ေလးတဲ့ ဒီဖဲေလး ၁၃ခ်ပ္ေလာက္ေတာ့ ငါက ႏိူင္ေသးတယ္ေဟ့”ဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ကစားေနတုန္း။

၄)

တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေဒၚေဒါင္းဟာ ဖြားေဒါင္းျဖစ္လာခဲ့ၿပီ။ သူတို႔ အမ်ိဳးေတြထံုးစံ လူအိုရင္ ေခါင္းတုန္၊ လက္တုန္ျဖစ္ေနက် အတိုင္း လက္ကေလး တုန္တုန္၊ ေခါင္းကေလး တုန္တုန္နဲ႔။ ဆံပင္ေတြဆိုတာ ေဖြးလို႔၊ တင္ပါးကလည္း အရိုးခ်ည္း ရွိေတာ့တာမို႔ ၾကာၾကာမထိုင္ႏိူင္ေတာ့ ဖ်ာေလးေပၚ ေမွာက္ရက္ေလးလွဲရင္း ကစားရတယ္။ လူက အိုလာေတာ့ ဘာမွ မေကာင္းပါဘူး။ ရင္ဘတ္ထဲကလည္း တစ္ခါတစ္ခါ ေအာင့္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သားသမီးေတြကို ေျပာျပျပန္ရင္ ဖဲ ေပးမကစားမွာ စိုးလို႔ တိတ္တိတ္ပဲေနတယ္။ တိတ္တိတ္ေနဆို ဖဲကစားေနရရင္ေတာ့ ေရာဂါေတြက ေလွ်ာ ကနဲ ေပ်ာက္သြားသလိုလို လည္း ျဖစ္ေနျပန္တာကိုး။

လက္ေတြက တုန္ေနတာဆိုေတာ့ လက္ထဲက ဖဲေတြဟာ ဖ်ာေပၚ ခဏခဏျပဳတ္က်တယ္။ တစ္၀ိုင္းလံုးလည္း ေဒၚေဒါင္းဖဲ မျမင္ခ်င္မွ အဆံုးရယ္။ အရင္ကလို ဖဲလာဘ္လည္း မေကာင္းေတာ့ဘူး။ အရွဳံးပြဲေတြပဲ ဆက္လာေတာ့ တာ။ အိမ္ကလူေတြက “အေမရယ္ မကစားပါနဲ႔ေတာ့ ဖဲေတြ ျပဳတ္ျပဳတ္က်ေနတာ ျမင္လို႔မွ မေကာင္းဘူး” ဆိုေတာ့ “ညည္းတို႔ ျမင္မေကာင္းရင္ မ်က္ႏွာလႊဲေနၾက” တဲ့။

 “မကစားပါနဲ႔ေတာ့ အေမရယ္၊ ရွံဳးခ်ည္းပဲေနတာ”လို႔ သားသမီးေတြက ေျပာတဲ့အခါမွာေတာ့ ေဒၚေဒါင္းက စိတ္နာခ်င္ခ်င္ရယ္။ အရင္တုန္းက ဒီဖဲနဲ႔ သူ ေငြ၀င္ေကာင္းေနတုန္းကေတာ့ အိမ္ေစ်းဘိုးေတာင္ သူ႔အိတ္ထဲက လာ လာႏွိႈက္ေနၾကၿပီး သူရွံဳးေနေတာ့မွ ခုလိုေျပာတာကို သူက ရင္နာလွတယ္။ “သြားေလသူ ကိုေသာင္းစိန္ႀကီးရဲ႕” ဆိုၿပီး တ တ ငိုတတ္တယ္။ ပြဲထဲက ေနာက္ပိုင္းမင္းသမီးမ်ားလို မၿပီးႏိူင္ မဆံုးႏိူင္ေအာင္ ေျပာလိုက္၊ ငိုလိုက္နဲ႔ ေျပာငို ငိုတာေလးအျပင္ “ကိုေသာင္းစိန္ေရ ရွင္မရွိေတာ့ ရွင့္သားသမီးေတြက က်ဳပ္ကို” ဆိုၿပီး တိုင္လိုက္နဲ႔၊ ေျပာ ငို တိုင္ေလး လုပ္ေနေတာ့တာ။ ၾကာေတာ့ရိုးလာၿပီး ေဒၚေဒါင္းငိုၿပီဆို သားသမီးေတြက မရယ္မိေအာင္ ေအာက္ႏွႈတ္ခမ္း ကိုက္သူက ကိုက္၊ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ အလုပ္မရွိ အလုပ္ရွာလုပ္သူက လုပ္၊ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္သူက ေဆာင္နဲ႔ ေဒၚေဒါင္းငိုခ်င္းဟာ တစ္အိမ္လံုးအတြက္ ခ်ဥ္သီးနဲ႔ဆားလို အင္မတန္ အကၽြမ္းတ၀င္ျဖစ္လာေတာ့တယ္။

၅) 

ဒီေန႔ အျပင္မွာ ေနက ေတာ္ေတာ္ျပင္းတယ္။ ေနျပင္းတဲ့အျပင္ ေလကလည္း ၿငိမ္ေနေတာ့ ပူစပ္ပူေလာင္ႀကီး။ ဒီေန႔လာမယ္ဆိုတဲ့ သူ႔ကစားေဖာ္ေတြကို ေဒၚေဒါင္းခမ်ာ မနက္လင္းကတည္းက လည္တဆန္႔ဆန္႔နဲ႔ ေမွ်ာ္ေနမိတယ္။ ပ်င္းတာကိုး၊ ေဒၚေဒါင္းမွာက အလုပ္ဆိုလို႔ မနက္မနက္ သမီးလုပ္သူျပင္ဆင္ေပးတဲ့ ဘုရားဆြမ္းေတာ္ပြဲကို ဘုရားကပ္။ မနက္စာ လက္ဖက္ရည္ေလး တစ္ခြက္ေသာက္၊ ေန႔လည္၁၂နာရီမထိုးခင္ သတိေလးထားၿပီး ဘုရားဆြမ္းေတာ္ပြဲ ျပန္စြန္႔၊ လဘက္ရည္ေလးေနာက္တစ္ခြက္ ထပ္ေသာက္။ ထမင္းရယ္လို႔လည္း ဟုတ္တိပတ္တိမွ မစားတာေလ။ ဒါပဲ၊ ၿပီးရင္ ၿပီးၿပီပဲ။

ေန႔လည္ ၁နာရီလည္းထိုး၊ လူလည္းစံုေရာ ေဒၚေဒါင္းက ပြဲစတယ္။ ပြဲစၿပီဆိုတာနဲ႔ ထံုးစံအတိုင္း ေဒၚေဒါင္းရဲ႕ ဟုမ္းမ္ရူးလ္ေတြကို ေျပာရတယ္။ ၂နာရီတစ္ခါ ကပ္ဒ္ဆြဲၿပီး ေနရာခ်ိန္းတာတို႔၊ ဂ်ိဳကာမပါဘဲ ေဒါင္းရင္ ေဒါင္းေၾကး ၂ဆတို႔၊ ၃လွည့္ ဆက္တိုက္ေဒါင္းရင္ တုတ္မို႔ ၂ဆေလ်ာ္ရတာတို႔၊ ကိုင္ေဒါင္းဆိုရင္ ေဒါင္းေၾကး ၃ဆေလ်ာ္ရတာတို႔ ဆိုပါေတာ့။

ေန႔လည္တစ္နာရီက စလိုက္တဲ့ပြဲဟာ ညေန ငါးနာရီသာထိုးေရာ။ ေဒၚေဒါင္းျဖင့္ ႏွစ္ခါလား ေဒါင္းတယ္။ ရွိသမွ် ကုန္တဲ့အျပင္ အေကာက္ခြက္ထဲမွာလည္း ခါလီျဖစ္ေနၿပီ။ ညေန ၆နာရီမွာ ပြဲသိမ္းၾကမွာဆိုေတာ့ တစ္နာရီ လိုေတာ့တာ။ အလွည့္တိုင္း ေဒါင္းရင္ေတာင္ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ အေျခအေန မေကာင္းႏိူင္ေတာ့ဘူး။

ခဏေနေတာ့ ေျမးမ ပံုပံု ေက်ာင္းက ျပန္လာတယ္။ ဖြားေအမ်က္ႏွာၾကည့္လိုက္တာနဲ႔ အေျခအေနမေကာင္းတာကို သိတဲ့ ပံုပံုက လြယ္အိတ္ေလးသိမ္း၊ အ၀တ္ေလးလဲၿပီးတာနဲ႔ ဖြားေအေဘး လာထိုင္တယ္။ အေပၚအိမ္က ေဒါင္းလိုက္၊ ေအာက္အိမ္ က ေဒါင္းလိုက္နဲ႔ သူတို႔ ႏွစ္အိမ္တင္ ဖဲေကာင္းေနတာ။ ေဒၚေဒါင္းနဲ႔ က်န္ႏွစ္အိမ္က ငုတ္တုတ္။ ဒါေတာင္ က်န္ႏွစ္အိမ္က ပိုက္ဆံဖဲေလးေတြ ႀကိဳၾကားတက္ေနတာမို႔ ေျဖသာေသးတယ္။ ေဒၚေဒါင္းေလာက္ အရွဳံးမမ်ားဘူးေပါ့။

ခုပြဲက ေနာက္ဆံုး သံုးလွည့္ ၀မ္နင္ေခၚတာမွာ ပထမ၀မ္နင္ပြဲ။ ေနာက္ႏွစ္ပြဲၿပီးရင္ ၀ိုင္းသိမ္းၿပီ။ ေအာက္အိမ္က ဖဲေ၀ေနတာမွ မၿပီးေသးခင္ ေဒၚေဒါင္းက တစ္ခ်ပ္စီ ေကာက္စီေနႏွင့္တယ္။ ေအာက္အိမ္က ဖဲမ်ား ေကာင္းခ်င္ေတာ့ ေနာက္ဆံုး ဖဲခ်ပ္ေ၀ၿပီး ေအာက္ဖဲအလွန္မွာ ဂိ်ဳကာႀကီးျဖစ္ေနေသးတာ။ ေမတၱာပ်က္ေလာက္ေအာင္ကို ဖဲေကာင္းတယ္ ဆိုတာမ်ိဳး။

“ဟာ အဖြား၊ အဖြားဖဲက ၿပီးေနၿပီေလ။ ေဒါင္းေနၿပီ အဖြားရဲ႕”

ပံုပံုေဘးကေန ေျပာမွ ေဒၚေဒါင္းခမ်ာ သူ႔ဖဲေတြ ျပဴးၾကည့္မိေတာ့တာ။ ပံုပံုက ဖြားေအလက္ထဲကိုင္ထားတဲ့ ဖဲေတြထဲက စပိတ္တစ္ကို စပိတ္ကင္းအနား ကပ္ထည့္ေပးလိုက္ရင္း “ေအေကက်ဴေလ အဖြားရဲ႕” လို႔ ေျပာေသးတာ။ ေဒၚေဒါင္းက မသိတာ မဟုတ္ဘူး၊ တစ္ေန႔လံုး ရွႈံးေနလို႔ လူက ထူေနတာ။ ဘာမွ မျမင္ေတာ့တာေလ။ အဲဒါကိုေတြ႔ေတာ့ ဖေအ လုပ္တဲ့ သူရက ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ရင္း ေခါင္းကိုတြင္တြင္ခါလို႔။

“ဒါဆို အဖြားက ကိုင္ေဒါင္းေနာ္၊ ကိုင္ေဒါင္းဆိုေတာ့ ၃ဆေပါ့ ဟုတ္လား၊ ၿပီးေတာ့ ဂ်ိဳကာလည္း မပါဘူးေနာ္၊ ဂ်ိဳကာလက္စ္ ေဒါင္းတာေနာ္။ ဟာ အဖြား ဒါဆို ကိုင္ေဒါင္းက ၃ဆ၊ ဂ်ိဳကာလက္စ္က ၂ဆ၊ ေပါင္း ၅ဆေတာင္ အေလ်ာ္ရမွာေပါ့၊ ဟုတ္လားအဖြား ဟင္၊ အဲလိုတြက္ရမွာလား”

ေဒၚေဒါင္းက လက္ထဲက သူ႔ဖဲေတြၾကည့္ေနရင္း ၾကက္ေသ ေသလို႔။ ပံုပံုေမးတာကို ျပန္မေျဖႏိူင္ဘူး။ ငူငူႀကီးပဲ။ ရင္ဘတ္ကေလး ဖိလို႔။ ခဏေလးပဲ၊ ၁၀စကၠန္႔ေလာက္ ၾကာမယ္ထင္ပါရဲ႕။ ခဏေနေတာ့ ခင္းထားတဲ့ဖ်ာေပၚ ေဒၚေဒါင္းလက္ထဲကဖဲေတြ တစ္ခ်ပ္ခ်င္း ဖ်တ္ကနဲ ဖ်တ္ကနဲ ျပဳတ္က်ကုန္တယ္။

၆)

ေဒၚေဒါင္းမွာ ႏွလံုးေရာဂါရွိေနတာ တစ္အိမ္လံုး ဘယ္သူမွ မသိၾကဘူး။ ေဒၚေဒါင္းဆံုးေတာ့မွပဲ သိၾကေတာ့တယ္။ 

ေယာက်္ားေလးဆိုလို႔ သူရတစ္ေယာက္ထဲ ရွိတာဆိုေတာ့ ေဒၚေဒါင္းအသုဘမွာ သူရက ဖဲ၀င္ရိုက္ရင္း အသုဘ ေစာင့္တယ္။ ေျပာလို႔ ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ ေကာင္းလိုက္တဲ့ ဖဲဆိုတာ။ သူ႔ေယာကၡမ ေဒၚေဒါင္းမ်ား ကူရိုက္ေနသလား တဲ့ တစ္၀ိုင္းလံုးက ေျပာယူရတယ္။ “သူရရာ မင္းနာမည္သာ ေျပာင္းလိုက္ပါေတာ့။ မင္းေယာကၡမက မင္းကို လာကူ ရိုက္ေနတာ၊ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ မင္းကို ေစာင့္ေရွာက္ေနတာျဖစ္မွာ” လို႔ ေျပာၾကတယ္။ တစ္သက္နဲ႔ တစ္ကိုယ္ တစ္ခါမွ မႏိူင္ဘူးတဲ့ ဖဲ။ အ့ံကို ၾသယူရတယ္။ သူရက ဒါမ်ိဳးေတြ အယူမရွိလို႔ မယံုၾကည္ေပမဲ့ ခုေတာ့ သူ႔ေယာကၡမ ေဒၚေဒါင္း သူ႔ကို ပူးကပ္ၿပီး ဖဲကစားေပးေနတယ္ဆိုတာကို ယံုလိုက္ရမလိုေတာင္ ျဖစ္ေနတယ္။

ညက သံုးညေျမာက္ ၀ိုင္းသိမ္းအၿပီးမွာ သူ႔အႏိူင္ေငြက မနည္းသလို သူ႔မ်က္လံုးေတြကလည္း ဖန္တြတ္က်ိန္းစပ္လွၿပီ။ ခုထိေတာ့ သူဟာ သူရလား၊ ေဒၚေဒါင္း၀ိဥာဥ္မ်ား ၀င္ပူးေနသလားဆိုတာ သူကိုယ္တိုင္ေတာင္ မွႈန္၀ါး၀ါးရယ္။

ဒီေန႔ အသုဘခ်မဲ့ေန႔။ ခဏေနရင္ အသုဘယာဥ္ေရာက္လာေတာ့မယ္။ အေလာင္းျပင္ထားတဲ့အနားမွာ ေဆြမ်ိဳးေတြ ရံုးစု ရံုးစုနဲ႔။ အိမ္ေရွ႕မွာ ရပ္ထားတဲ့ အသုဘပို႔ဘတ္စ္ႀကီး သံုးစီးကေတာ့ ေဒၚေဒါင္းရဲ႕ ဖဲရိုက္ေဖာ္ေတြက နာေရးကူၾက တဲ့ ကားႀကီးေတြ။

“ယပ္ေတာင္စည္းေတြ က်န္ခဲ့မယ္ေနာ္၊ ေတာ္ၾကာ ေ၀ရေတာ့မွာ”

“ဟဲ့ အသုဘပို႔လာသူေတြကို မရဏကမၼဌာန္း တရားစာအုပ္အေသးေလး ကမ္းဖို႔လည္း လုပ္ၾကဦးေနာ္”

“အေမေဒါင္းရဲ႕ ဖဲရိုက္နည္း နိႆရည္းတို႔၊ ဖဲရာဇ၀င္အစ စိနတိုင္းကတို႔ ဆိုတာေလးေတြ စာရိုက္ၿပီးေ၀ ရင္ေတာင္ ေကာင္းမလားပဲ ဟဲဟဲ၊ အေမေဒါင္း အမွတ္တရေပါ့”

အေရးထဲ ေဒၚေဒါင္းေဘာ္ဒါ ဖဲသမားက ညကအရွိန္ မကုန္ေသးပံုနဲ႔ အတည္လိုလို ေနာက္တာလိုလို ၀င္ေျပာေနေသး။ ရုတ္ရုတ္သဲသဲနဲ႔ ေတြ႔တဲ့သူ၊ လာတဲ့သူေတြက မ်က္ေစ့ေရွ႕ ျမင္တာေတြ႔တာေတြ အျမင္မေတာ္တာေတြမွန္သမွ် တစ္ေယာက္တစ္လက္ ေကာက္လုပ္ေနၾကတာပါပဲ။

ေဟာ အေလာင္းကို ေခါင္းထဲထည့္ေတာ့မယ္။ မိသားစု၀င္ေတြ ေခါင္းေဘးနား ၿပိဳကနဲ။ ငိုယိုၾက၊ ဆြဲၾကလြဲၾက၊ ကန္ေတာ့ၾကနဲ႔ု ၾကည့္ေနရင္း သူရေခါင္းထဲ မူးေနာက္ေနာက္ ၿငီးစီစီေတာင္ ျဖစ္လာတယ္။ အိပ္ေရးပ်က္လို႔နဲ႔ တူပါရဲ႕။ စုစုရံုးရံုးအနား တစ္ခ်က္ေငးၾကည့္ေနရင္း သူရမ်က္လံုးထဲ ၀င္လာတာက သူ႔မိန္းမနဲ႔ သမီးေလး ပံုပံု။ ပံုပံုက သူ႔ဖြားေအ ေျခေထာက္ကို ကိုင္လွႈပ္ရင္း ငိုေနရွာတယ္။ သူရနားထဲေတာ့ ေဒၚေဒါင္းဆံုးတဲ့ေန႔က သမီးပံုပံု သူ႔အဖြားကို ေဒါင္းဖဲေတြျပရင္း အားပါးတရေျပာေနတာကို ျပန္ၾကားလိုက္မိသလိုလို။

အဲဒီအခိုက္ အသုဘယာဥ္ေရာက္လာၿပီး ေခါင္းကို ကားေပၚတင္ဖို႔လုပ္ၾကေတာ့ သူ႔မိန္းမက အေခါင္း၀င္ထမ္းဖို႔ သူ႔ကို လွမ္းေခၚတယ္။ အဲဒီခဏ အဲဒီအခ်ိန္ေလးမွာပဲ သူရေခါင္းထဲမွာ ရုတ္တရက္ တစ္ခုခုကို သတိရသြားတယ္။ 

“ခဏေလး  ခဏေလး ေခါင္းကို ကားေပၚမတင္ၾကပါနဲ႔ဦး”

သူ႔အသံေၾကာင့္ သူ႔မိန္းမက သူ႔ကို လွမ္းၾကည့္တယ္။ အနားကလူေတြေရာပါပဲ။ အားလံုးရဲ႕ မ်က္လံုးေတြက သူ႔ဆီမွာ။ သူ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ျပန္ေျပာမေနအားဘူး။ ေဒၚေဒါင္းအခန္းထဲ အေျပး၀င္ၿပီး ခုတင္ေဘးက ဘီရိုပုေလးေပၚမွာ တင္ထားတဲ့ ေရႊအစ္ ကေလးကို သြားယူလာတယ္။ ေဒၚေဒါင္းကို ထိုင္ကန္ေတာ့တယ္။ ၿပီးမွ ေရႊအစ္ကေလးကို ေဒၚေဒါင္းလက္နဲ႔ အနီးဆံုး တံေတာင္ဆစ္နားမွာ ကပ္ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ ယူသြားေပေတာ့၊ အပိုင္သာ ယူသြား ေပေတာ့ အေမေရ။

သူရ စိတ္ထဲမွာ တိကနဲ အျပတ္ျဖတ္ေပးလိုက္ႏိူင္တဲ့ ခံစားမွႈမ်ိဳးနဲ႔ ေၾကနပ္လို႔။ ခုမွပဲ သူဟာ သူ႔စိတ္နဲ႔ သူ႔ကိုယ္ ဆိုတဲ့ ေသခ်ာမွႈတစ္ခုနဲ႔ အတူ…..။


Style Humour
New Style-စတိုင္သစ္ မဂၢဇင္း - May-2012