ျပည္သူ႔ဘက္က ရပ္မွ ျပည္သူ႔ေခတ္ကို ေရာက္မွာပါ

က်င့္ဝတ္ပိုင္း ဆိုင္ရာမ်ားကို ဦးစားေပး ေရးလြန္းတာနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး ေစာဒက တက္သူတခ်ိဳ႕ ေတြ႔ဖူးတယ္။ ေခတ္ေတြ ေျပာင္းတာနဲ႔ အတူ က်င့္ဝတ္ စံႏႈန္းေတြလည္း လိုက္ပါ ေျပာင္းလဲမွ ေခတ္နဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ျဖစ္ေတာ့မွာ ေပါ့လို႔ ေျပာသူလည္း ရွိတယ္။

တရားေဟာ ဆရာလိုပဲ

ေနရာတိုင္းမွာ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း ရဲ႕ စာရိတၱ စံႏႈန္းနဲ႔ လိုက္တိုင္း ေနလို႔ေတာ့ ဘယ္ျဖစ္မွာလဲလို႔ ေျပာသူရွိသလို၊ လူတိုင္းကို ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ဦးခ်စ္ေမာင္ စိတ္ထားမ်ိဳး ထားဖို႔ခ်ည္း ေျပာေနရင္ စာနယ္ဇင္း အလုပ္ လုပ္မည့္ သူေတာင္ ရွိမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး လို႔ ေျပာသူလည္း ရွိတယ္။ ပညာတတ္ အေမရိကန္ တစ္ေယာက္ကေတာ့ “ခင္ဗ်ားက တရားေဟာဆရာ တစ္ေယာက္လို သီလျဖဴစင္ဖို႔ခ်ည္း ေဟာေနတဲ့သူ တစ္ေယာက္ (Moralist) ျဖစ္ေနၿပီ” လို႔ ေကာက္ခ်က္ ခ်သြားဖူးတယ္။ သူကိုယ္တိုင္က အေမရိကန္တကၠသိုလ္ တစ္ခုမွာ သတင္းစာပညာ သင္ၾကားပို႔ခ်တဲ့ ပါေမာကၡတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။

လူ႔ႏႈန္းစံေတြ ထိန္းဖို႔

ဒီေခတ္ႀကီးမွာက ဘယ္နယ္ပယ္ကို ၾကည့္လိုက္ၾကည့္လိုက္ က်င့္ဝတ္ ေဖာက္ဖ်က္ က်ဴးလြန္မႈေတြ အလြန္အမင္း ဆိုးဝါးခ်င္တိုင္း ဆိုးဝါးေနတာကို ျမင္ေတြ႔ ေနရတဲ့အတြက္ လူအျဖစ္ သတ္မွတ္ခ်က္ ႏႈန္းစံေတြကို ထိန္းႏိုင္ သေလာက္ ထိန္းၾကေစဖို႔ ရည္႐ြယ္ၿပီး ေရးေနရတာ ျဖစ္တယ္။ မိတ္ေဆြ အေမရိကန္ ေက်ာင္းဆရာ ေျပာသလို “သီလသမား” ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သမၼတေရဂင္ကို စာသင္ေက်ာင္းေတြမွာ ဓမၼက်မ္းစာေတြ ျပန္လည္သင္ၾကားဖို႔ ေဆာ္ၾသခဲ့တာေၾကာင့္ လူေတြက Moralist သီလသမားလို႔ ကင္ပြန္းတပ္ ခဲ့ၾကတယ္။ ဘာမွမဆိုင္ပါဘူး။ ေရဂင္ဟာ ကြန္ဂရက္ လႊတ္ေတာ္ကို လိမ္ခဲ့၊ အေမရိကန္ျပည္သူ ေတြကို ညာခဲ့တဲ့ “အီရန္ဂိတ္” အ႐ႈပ္ေတာ္ပံုေၾကာင့္ ရာထူးက ျဖဳတ္ခ်ခံရလုဆဲ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ လူလိမ္ႀကီး တစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ေလးစားစရာ ဘာတစ္ခုမွ မရွိပါဘူး။

လူႀကီးလူေကာင္းမဟုတ္

ေရဂင္လို သီလသမား အမည္ခံမ်ိဳးကို မေလးစားသလို အရက္ေသစာ ေရွာင္ၾကဥ္ေရးတို႔၊ တိရစာၦန္အသား မစားေရးတို႔၊ လႈံ႔ေဆာ္ ေဟာၾကားေနသူတိုင္း ကိုလည္း လူႀကီးလူေကာင္းလို႔ သေဘာမထားပါဘူး။ ဘယ္နယ္ပယ္မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ က်င့္ဝတ္မ်ားကို လိုက္နာ ေစာင့္ထိန္းသူမ်ားကိုသာ လူေကာင္းလို႔ သေဘာထားပါတယ္။ အေမရိကန္သမၼတ ရာထူးကို လက္ခံဖို႔အတြက္ က်င့္ဝတ္နဲ႔ စည္းကမ္း သတ္မွတ္ခ်က္ေတြကို လိုက္နာေစာင့္ထိန္း ပါမယ္လို႔ က်မ္းသစၥာကို က်ိန္ဆိုရပါတယ္။ ဒီက်မ္းသစၥာကုိ ခ်ိဳးေဖာက္တာနဲ႔ တစ္ၿပိဳက္နက္ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ဟာ က်မ္းစူးသြားပါၿပီ။ သမၼတျဖစ္ဖို႔ မထိုက္တန္ေတာ့ပါဘူး။ ေရဂင္တို႔၊ ကလင္တန္တို႔ ဟာ အဲဒီလို သမၼတမ်ိဳးေတြပါ။

ဝိနည္းနဲ႔ ညီမွ ရဟန္း

ဒီေခတ္ ဒီအခါႀကီးမွာ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း စံ၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ဦးခ်စ္ေမာင္ စံ ဆိုတဲ့ စံႏႈန္းမ်ိဳးေတြနဲ႔ ေနရာတကာ လိုက္တိုင္းတာလို႔ မျဖစ္ဘူး ဆိုတာ လက္ခံ ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔နယ္ပယ္အလိုက္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အနိမ့္ဆံုး က်င့္ဝတ္ စံႏႈန္းေတြကိုေတာ့ ပစ္ပယ္လို႔ မရပါဘူး။ ရဟန္းေတာ္ တစ္ပါး အျဖစ္ သတ္မွတ္ ခံရဖို႔ အတြက္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ဝိနည္းေတာ္ေတြနဲ႔ ညီဖို႔ လိုပါတယ္။ ခ်မ္းလြန္း ေအးလြန္းတဲ့ ေဒသေရာက္ေနတဲ့ အတြက္ အေအးဒဏ္ ကာကြယ္ဖို႔ ဆိုၿပီး ဝီစကီေသာက္လို႔ မရပါဘူး။ ဒါဆိုရင္ ဗုဒၶဘာသာ ရဟန္းေတာ္ လို႔ မေခၚႏိုင္ ေတာ့ပါဘူး။

ဆရာဝန္ေကာင္းဆိုတာ

ဆရာဝန္ တစ္ေယာက္ အဖို႔မွာေတာ့ အရက္ေသာက္ခ်င္ေသာက္၊ မိန္းမ ႏွစ္ေယာက္ သံုးေယာက္ ယူခ်င္ယူ၊ ဆရာဝန္ က်င့္ဝတ္နဲ႔အညီ လူနာေတြ အေပၚ ေမတၱာ၊ ေစတနာ၊ က႐ုဏာနဲ႔ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေနသမွ် ကာလပတ္လံုး သူဟာ ဆရာဝန္ေကာင္း တစ္ေယာက္ပါပဲ။ အရက္ေသာက္လို႔ လူေကာင္း မဟုတ္ဘူးလို႔ မဆိုႏိုင္သလို၊ မိန္းမႏွစ္ေယာက္ သံုးေယာက္ ယူထားလို႔လည္း အဲဒီ မိန္းမေတြဟာ သူ႔လူနာေတြ မဟုတ္ဘူး၊ သူ႔တပည့္ ေက်ာင္းသူေလးေတြ မဟုတ္ဘူးဆိုရင္ သူ႔ကို လူယုတ္မာလို႔ မေခၚႏိုင္ပါဘူး။ ဆရာဝန္ က်င့္ဝတ္ကို လိုက္နာ ေစာင့္ထိန္းေနသမွ် ကာလပတ္လံုး သူဟာ ဆရာဝန္ေကာင္း တစ္ေယာက္ပါပဲ။

ဆရာဝန္ေကာင္းျဖစ္ဖို႔ပဲ လိုတယ္

ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ကို ဆရာဝန္ေကာင္းျဖစ္ဖို႔ပဲ လူေတြက လိုခ်င္တာပါ။ သူ အရက္ေသာက္တာ၊ မိန္းမမ်ားမ်ား ယူတာေတြကို လူနာေတြက စိတ္မဝင္စား ပါဘူး။ လူနာေတြ အေပၚမွာ ဆရာ က်င့္ဝတ္နဲ႔ အညီ ျပဳမူဆက္ဆံရင္ ေက်နပ္ ပါတယ္။ Moralists ေတြကသာ ငါးပါးသီလၿမဲတဲ့ ဆရာဝန္ျဖစ္ဖို႔ ေတာင္းဆိုၾကမွာ ျဖစ္တယ္။ ကိုယ္တိုင္လည္း အရက္ မေသာက္ပါဘူး။ အိမ္ေထာင္လည္း တစ္ခါပဲ ျပဳဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တျခားသူ တစ္ေယာက္ကို အရက္ေသာက္႐ံု၊ မိန္းမ ႏွစ္ေယာက္ ယူ႐ံုနဲ႔ ေတာ့ မေကာင္းတဲ့ လူလို႔ မသတ္မွတ္ပါဘူး။ သူ႔ အလုပ္မွာသူ တာဝန္ေက်ပြန္ၿပီး လူ႔ေလာကမွာလည္း လူႀကီး လူေကာင္း တစ္ေယာက္လို ျပဳမူ ေနထိုင္ရင္ ဘာမွ ေျပာစရာမရွိပါဘူး။

စီးပြားေရး အဓိကေခတ္

ခက္တာက ေခတ္ႀကီး တစ္ခုလံုးက စီးပြားေရး အဓိက ျဖစ္ေနေလေတာ့ လူေတြ အားလံုးလိုလိုဟာလည္း ပိုက္ဆံရဖို႔ကိုသာ ဦးစားေပး လုပ္ေဆာင္ေနၾက ရတယ္။ သူေတာ္ေကာင္းျဖစ္ဖို႔၊ လူႀကီး လူေကာင္း ျဖစ္ဖို႔ဆိုတာ ထားေတာ့၊ သာမန္ က်င့္ဝတ္ ေစာင့္ထိန္းသူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ဖို႔ေတာင္ သိပ္အေလးမထား ၾကေတာ့ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ က်င့္ဝတ္ က်င့္ဝတ္နဲ႔ ခဏခဏ ေအာ္ေပးေနရတာပါ။ Moralists ေတြလို သိပ္အျမင့္ႀကီး မေတာင္းဆိုပါဘူး။ ဆရာဝန္က ဆရာဝန္ ပီသဖို႔၊ ေက်ာင္းဆရာ က ေက်ာင္းဆရာ ပီသဖို႔၊ ဝန္ထမ္းက ဝန္ထမ္း ပီသဖို႔၊ စစ္သားက စစ္သား ပီသဖို႔၊ စာနယ္ဇင္းသမားက စာနယ္ဇင္းသမား ပီသဖို႔ ဆိုတာေလာက္ပဲ လိုခ်င္တာပါ။

စံ ႏွစ္မ်ိဳး ႏွစ္စား

မိတ္ေဆြ အေမရိကန္ သတင္းစာပညာ ပါေမာကၡကလည္း က်င့္ဝတ္ အေျခခံ ေလာက္ေတာ့ ထိန္းသိမ္းမႈ ရွိရမွာေပါ့လို႔ လက္ခံတယ္။ ဒါေပမယ့္္ စံသတ္မွတ္ခ်က္ က်ေတာ့ သူနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ ဘယ္လိုမွ မတူေတာ့ဘူး။ ဥပမာ- ဒိုင္ယာနာ မင္းသမီးကိစၥ ဆိုပါေတာ့။ ကိုယ့္အျမင္က မင္းသမီးေလး သူ႔အေဖာ္နဲ႔ ႏိုက္ကလပ္ သြားတာ၊ ျမင္းပြဲသြားတာ၊ ကၽြန္းကေလး တစ္ကၽြန္းေပၚ အပန္းေျဖခရီး ထြက္တာမ်ိဳး ေတြကို ေနာက္က တေကာက္ေကာက္လိုက္၊ ဓာတ္ပံု ခိုး႐ိုက္ၿပီး လူသိရွင္ၾကား ေဖာ္ထုတ္ ေရးသားတာမ်ိဳးက သတင္းသမား လုပ္ရပ္ မဟုတ္ဘူး။ အဝါေရာင္ စာနယ္ဇင္းသမား လုပ္ရပ္၊ သည္းေျခခိုက္ စာနယ္ဇင္း( Sensational paper) လုပ္ရပ္ လို႔ ျမင္တယ္။ အေမရိကန္ ပါေမာကၡက ဒါဟာ Sensational မဟုတ္ဘူး။ Human interest story(လူထုစိတ္ဝင္စားတဲ့ သတင္း) ျဖစ္လို႔ ေရးသား ေဖာ္ျပ သင့္တယ္လို႔ ျမင္တယ္။

ဘက္လိုက္တာ လူ႔သဘာဝ

ေနာက္ၿပီး သူ ေက်ာင္းမွာ စာသင္ေတာ့ သတင္းစာဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ ဘက္မလိုက္ရဘူး။ သမာသမတ္ ရွိရမယ္လို႔ သင္ၿမဲျဖစ္တယ္။ နယူးေယာက္တိုင္းမ္ တို႔၊ ဝါရွင္တန္ပိုစ့္တို႔ ဘက္မလိုက္ဘူးလား။ တိုင္းမ္တို႔၊ နယူးစ္ဝိခ္တို႔ေရာ သမာ သမတ္ ရွိၾကသလားလို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ သူ ဘာမွ မေျပာေတာ့ဘူး။ ဘယ္ေျပာႏိုင္ မွာလဲ၊ ဘက္မလိုက္တဲ့ သတင္းစာဆိုတာ ရွိမွ မရွိတာ။ ေလာကသား တိုင္းဟာ သူ႔ပင္ကို အခံ ယံုၾကည္မႈက ေပၚထြက္လာတဲ့ အသိနဲ႔ ေလာကကို ႐ႈျမင္သံုးသပ္ၿမဲ ျဖစ္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဘက္လိုက္တယ္ ဆိုတာ လူ႔သဘာဝပဲ။ ဘက္မလိုက္ဘူး ဆိုတာ ရွိကို မရွိႏိုင္တဲ့ အရာ ျဖစ္တယ္။

ျပည့္သူ႔ဘက္သားဆိုတာ

လမ္းသြားရင္း ကေလးတစ္ေယာက္ကို လူႀကီးတစ္ေယာက္က မညႇာမတာ ထိုးႀကိတ္ ႐ိုက္ႏွက္ေနတာကို ေတြ႔ပါလ်က္နဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ မဆိုင္သလို မ်က္ႏွာလႊဲ ေရွာင္ကြင္းသြားတဲ့ စိတ္ဓာတ္မ်ိဳးကို မဆိုင္ရာ ဝင္မ႐ႈပ္တတ္တဲ့ စိတ္လို႔ ခ်ီးက်ဴး ရမွာလား။ တကယ္လို႔ အ႐ိုက္ခံရတဲ့ ကေလး ေသဆံုးသြားရင္ ေရွာင္သြားတဲ့ လူဟာ လူသတ္မႈကို မတားဆီးတဲ့ အတြက္ အားေပးသူ အျဖစ္ ပူးတြဲတရားခံလို႔ မသတ္မွတ္ သင့္ဘူးလား။ အမွားနဲ႔ အမွန္၊ ဓမၼနဲ႔ အဓမၼၾကားမွာ ႏွာေစးေနတဲ့ သူဟာ တာဝန္မဲ့သူ ျဖစ္တယ္။ လူ႔တာဝန္ ပ်က္ကြက္ပါတယ္။ ျပည္သူ႔ဘက္သား ဆိုတာ ျပည္သူ႔ဘက္ က အၿမဲရပ္တည္ ေပးရမွာပါ။ ဒါမွ ျပည္သူ႔ေခတ္ကို ေရာက္ႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

လူထုစိန္ဝင္း