မလာရဲလို႔
မေန႔ကလည္း ရင္းႏွီးတဲ့ ကဗ်ာဆရာ တစ္ေယာက္က သူ႔မိတ္ေဆြ ကဗ်ာဆရာကို ေခၚလာၿပီး မိတ္ဆက္ ေပးတယ္။ သူကလည္း “ေတြ႔ခ်င္တာၾကာၿပီ၊ မလာရဲလို႔” ဆုိတဲ့စကားပဲ ေျပာတယ္။ ႏွစ္ရက္ဆက္တိုက္ ဒီစကားၾကားရေတာ့ ဒီအေၾကာင္း ေရးမွ ျဖစ္ေတာ့မွာပဲလု႔ိ ေအာက္ေမ့လိုက္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ လူခ်င္း မေတြ႔ဖူးေသးတဲ့ စာေပနယ္က စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာေလးေတြ ေရာက္လာတဲ့ အခါပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဂ်ာနယ္သမား ေလးေတြ ေရာက္လာတဲ့ အခါ ျဖစ္ျဖစ္ “ေတြ႔ခ်င္ေနတာၾကာၿပီ၊ ဒီနားလည္း အၿမဲလိုလိုိ ေရာက္တယ္။ မလာရဲလို႔ တက္မလာခဲ့တာ” ဆိုတဲ့စကား အေတာ္မ်ားမ်ားက ေျပာၾကတယ္။ တစ္ေခါက္ ေရာက္ၿပီး သြားေတာ့လည္း အၿမဲလိုလို သူတို႔ ေရာက္ျဖစ္ေနၾကတယ္။ ေျပာခ်င္တဲ့ စကားေတြ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာၾကတယ္။ ကိုယ္ေရးတဲ့ စာေတြထဲက သူတို႔ မႀကိဳက္တာ၊ သေဘာမတူတာေတြလည္း ရဲရဲတင္းတင္း ေျပာၾကတာပဲ။ လူငယ္ ေတြက ဟန္မေဆာင္ဘူး၊ ပြင့္လင္းတယ္။ မ်က္ႏွာလိုအားရ မလုပ္ဘူး။ ႀကိဳက္ရင္ ႀကိဳက္တယ္၊ မႀကိဳက္ရင္ မႀကိဳက္ဘူး ေျပာတယ္။ ႏွစ္သက္စရာ ေကာင္းတယ္။
တံခါးေတြ ဖြင့္ထားတယ္
ဒီလို လူငယ္ေတြက မလာရဲလို႔ ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္အံ့ၾသစရာ ေကာင္းတယ္။ ကိုယ္ကပဲ လူငယ္ေတြအေပၚမွာ “ကိန္းႀကီးခန္းႀကီး” ႏိုင္တဲ့သေဘာ ဆက္ဆံတာ မ်ိဳးမ်ား ျဖစ္ေနသလားဆိုၿပီး ဆန္းစစ္ ၾကည့္မိတယ္။ ေန႔စဥ္ အိမ္ကို ဝင္ထြက္ သြားလာ ေနၾကသူေတြထဲမွာ လူႀကီးပိုင္း စာေရးဆရာ၊ ဆရာမေတြ၊ အယ္ဒီတာေတြက ေတာ္ေတာ္ကို နည္းၿပီး လူငယ္နဲ႔ လူလတ္ပိုင္းေတြက အမ်ားစု ျဖစ္တယ္။ လူႀကီးပိုင္းနဲ႔ ရင္းႏွီးတာထက္ လူငယ္ပိုင္းနဲ႔ ရင္းႏွီးတာ ပိုမ်ားတယ္။ လူငယ္ေတြကို အၿမဲ ႀကိဳဆိုတယ္။ အိမ္တံခါးကို မိုးလင္းက မိုးခ်ဳပ္ ဖြင့္ထားတယ္။ အဆီးအတားမရွိ ဝင္လို႔ရတယ္။ ေအာ္ေခၚစရာ မလိုဘူး။ ေခါင္းေလာင္းတီးစရာ မလုိဘူး။ “ကြ်န္ေတာ့္အိမ္မွာ တံခါးေတြ အၿမဲဖြင့္ထားတယ္” ေခါင္းစဥ္နဲ႔ စာတစ္ပုဒ္ေတာင္ ေရးဖူးတယ္။
ကီးမကိုက္လို႔
စကားအျဖစ္ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ တကယ္ဖြင့္ထားတာ။ အိမ္တံခါးတင္ မဟုတ္ဘူး။ ျပဴတင္းေပါက္ေတြ အကုန္လံုးကိုလည္း ေႏြမိုးေဆာင္း ဆယ့္ႏွစ္ရာသီ ဖြင့္ထားတာပါ။ အလံုပိတ္ထားတာကို ဘယ္လိုမွ သည္းမခံႏိုင္ဘူး။ ဟာလာ ဟင္းလင္း ပြင့္လင္းေနမွ ႀကိဳက္တယ္။ ျပတင္းေပါက္က ေလကေလး တျဖဴးျဖဴး ဝင္လာမွ ေနသာတယ္။ ဒီလို တံခါးမရွိ ဓားမရွိ ဝင္လာလို႔ရတဲ့ ေနရာကိုေတာင္ လူငယ္ေတြက “မလာရဲလို႔” ဆိုတာကေတာ့ သိပ္သဘာဝ မက်ဘူး။ ဘာေၾကာင့္ လဲ ဆိုတာ မစဥ္းစားပဲ မေနႏိုင္ဘူး။ လူခ်င္း ေတြ႔ဖူးၿပီးမွ စကား ေျပာရတာ “ဇီဝါမဝင္လို႔” (ေခတ္စကားနဲ႔ဆို ကီးမကိုက္လို႔) မလာေတာ့ဘူး ဆိုရင္ နားလည္ ႏိုင္တယ္။ တစ္ခါမွ မေတြ႔ဖူးေသးဘဲနဲ႔ (ေတြ႔လည္း ေတြ႔ခ်င္ပါလ်က္နဲ႔) “မလာရဲလို႔” ဆိုတာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကို သဘာဝမက်တာ နားလည္ဖို႔ ခက္တယ္။
ပံုမွန္မဟုတ္တဲ့စိတ္
ကေလးဘဝ ကတည္းက လြတ္လြတ္လပ္လပ္ စဥ္းစားၿပီး အေမးအျမန္း ထူတာ၊ စပ္စုတာမ်ိဳး လုပ္ခြင့္မရခဲ့တ့ဲ ကေလးဟာ ႀကီးလာတဲ့ အခါမွာလည္း အမွီအခို ကင္းကင္းနဲ႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္ႏိုင္ဖို႔ မလြယ္ပါဘူး။ ငယ္စဥ္က လူႀကီးမိဘရဲ႕ လမ္းညႊန္မႈကို ခံယူခဲ့ရသလို ႀကီးလာတဲ့ အထိလည္း လူႀကီးမိဘရဲ႕ လမ္းညႊန္မႈကိုပဲ ေမွ်ာ္လင့္ေနေလ့ ရွိတယ္။ သူတို႔ဟာ မွီခိုအားထား ရမယ့္သူ အၿမဲလိုအပ္ေနတယ္။ ကိုယ့္အစြမ္းအစနဲ႔ ကိုယ္ ဘာမွမလုပ္ တတ္ဘူး။ ဒီလို တျခားလူ အေပၚ မွီခို အားကိုးလြန္းတဲ့စိတ္ သိပ္ၿပီး လြန္ကဲေနရင္ စိတ္ဟာ ပံုမွန္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ေရာဂါတစ္မ်ိဳး စြဲကပ္ေနၿပီလို႔ ေျပာရလိမ့္မယ္။ ဒီစိတ္မ်ိဳးကို Dependency Syndrone လို႔ေခၚတယ္။
သံသယစိတ္ေၾကာင့္
အဲဒီစိတ္မ်ိဳး စြဲကပ္ေနသူဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္မႈ အားနည္းေလ့ ရွိတယ္။ “ငါမလုပ္တတ္ဘူး ထင္တယ္၊ ငါလုပ္လို႔ မျဖစ္ဘူးထင္တယ္” ဆိုတဲ့ သံသယ စိတ္ေတြ အၿမဲလႊမ္းမိုး ေနတတ္တယ္။ သိမ္ငယ္စိတ္၊ ဒါမွမဟုတ္ အငံု႔ စိတ္ဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္မႈ အားနည္းရာက ေပၚထြက္လာတာ ျဖစ္တယ္။ သိမ္ငယ္စိတ္အခံ အားႀကီးလြန္းလာတဲ့ အခါမွာ မရဲတဲ့စိတ္၊ ေၾကာက္စိတ္ ကလည္း အလိုအေလ်ာက္ အားႀကီးလာခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။ ေၾကာက္စရာ ေတြ႔မွ ေၾကာက္တာ မဟုတ္ဘူး။ ေၾကာက္စရာ မရွိလည္း သိမ္ငယ္စိတ္ ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ေၾကာက္စိတ္က အလိုလိုကို ေၾကာက္ေနတာ။ တစ္ဖက္သားကို ေၾကာက္လို႔ မဟုတ္ဘူး။ အထင္ႀကီးလို႔ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ဟာ ကိုယ္ သိမ္ငယ္စိတ္ ျဖစ္ေနတာ။
စီနီယာနဲ႔ ဂ်ဴနီယာ
ဒီလို သိမ္ငယ္စိတ္၊ ေၾကာက္စိတ္မ်ိဳးဟာ မေကာင္းပါဘူး။ ဘယ္ေတာ့မွ လူေတာ မတိုးေတာ့ဘူး။ လူႀကီးမိဘေတြ အေနနဲ႔ ကေလးေတြကို သဘာဝအတိုင္း ႀကီးျပင္းလာခြင့္ ေပးၾကပါ။ ကေလးသဘာဝ အတိုင္း ဆာရင္ငိုပါေစ၊ လိုခ်င္တာ ရွိရင္ ပူဆာပါေစ၊ သိခ်င္တာကို ေမးျမန္း စူးစမ္းပါေစ၊ ယဥ္ေက်းေအာင္ သင္ပါ။ ႐ိုက်ိဳးေအာင္ မလုပ္ပါနဲ႔။ ႐ိုက်ိဳးအားလြန္းႀကီးရင္ အငံု႔စိတ္၊ သိမ္ငယ္စိတ္ေတြ ေပၚလာေလ့ရွိၿပီး မလုပ္ရဲလို႔၊ မလာရဲလို႔၊ မေျပာရဲလို႔ ဆိုတဲ့စိတ္ေတြ ေနာက္က ကပ္ပါလာတယ္။ အခုတေလာ လူငယ္ေတြၾကားမွာ “စီနီယာနဲ႔ ဂ်ဴနီယာ” ဆိုတဲ့ စကား အေျပာမ်ားလာတာ ၾကားရတယ္။ ကိုရီးယားကားေတြက ကူးစက္လာတာ ေသခ်ာတယ္။ ကိုရီးယားေတြ ေခတ္မစားခင္က ျမန္မာေတြၾကားမွာ စီနီယာနဲ႔ ဂ်ဴနီယာဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္း သတ္မွတ္ခ်က္ လံုးဝမရွိပါဘူး။ ကိုရီးယားကားေတြ ေရာက္လာမွ ဒီစကားသံုးၾကတာပါ။
ကြန္ျဖဴးရွပ္ဝါဒ
ကြန္ျဖဴးရွပ္ ၾသဇာလႊမ္းမိုးတဲ့ တ႐ုတ္၊ ဂ်ပန္၊ ကိုရီးယားစတဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာ ႀကီးသူမွန္သမွ် ႐ိုေသၾက ဆိုတဲ့ဝါဒကို သားစဥ္ေျမးဆက္ လက္ဆင့္ကမ္းခဲ့ ၾကတယ္။ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစုထဲ ေရာက္ေနတဲ့အထိ ကြန္ျဖဴးရွပ္ ၾသဝါဒေတြက ဆင္းသက္လာတဲ့ ေယာက္်ားႀကီးစိုးတဲ့ဝါဒ (Paternalism) နဲ႔ အဆင့္ဆင့္ ေၾကာက္ရတဲ့ ဗ်ဴ႐ိုကေရစီဝါဒနဲ႔ တစ္ေသြးတစ္သံတစ္မိန္႔ ေအာ္တိုကေရစီ (autocracy) ဝါဒတို႔ ၾသဇာ လႊမ္းမိုးေနဆဲျဖစ္တာ ေတြ႔ႏိုင္တယ္။ အဲဒီၾသဇာက ဆင္းသက္လာတဲ့ ႀကီးသူမွန္သမွ် ႐ိုေသၾကဆိုတဲ့ အဆံုးအမက ေအာက္လူေတြကို ေခါင္းမေထာင္ ႏိုင္ေအာင္ ဖိထား ႏွိမ္ထား ေစတယ္။
ပ်က္စီးေအာင္ မလုပ္နဲ႔
ဗုဒၶဘာသာ ထြန္းကားတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဇာတ္မ်ိဳးႏြယ္ခြဲျခားမႈ အတန္းအစား ခြဲျခားမႈဆိုတာ လံုးဝမရွိခဲ့ဘူး။ လူသားအားလံုးဟာ အတူတူပဲလို႔ သေဘာထား ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါဟာ အင္မတန္ အဆင့္ျမင့္တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ ျဖစ္တယ္။ ဒီယဥ္ေက်းမႈကို ပ်က္စီးေအာင္ စီနီယာ၊ ဂ်ဴနီယာဆိုတဲ့ အဆင့္အတန္းခြဲတဲ့ အယူအဆေတြ ဆြဲမသြင္းၾကပါနဲ႔။ ယဥ္ေက်းတာ ေကာင္းေပမယ့္ သိပ္ၿပီး ႐ိုက်ိဳးလြန္းတာေတာ့ မေကာင္းပါဘူး။
လူထုစိန္ဝင္း
No comments:
Post a Comment