ထိုလူ႐ြယ္ႏွစ္ေယာက္

လူ႐ြယ္ တစ္ဦးသည္ အလြန္ အေရးႀကီးေသာ တာဝန္တစ္ခုကို ေဆာင္႐ြက္လိုသျဖင့္ ခ်ိန္းဆိုထားေသာ ပုဂၢိဳလ္ တစ္ဦးႏွင့္ ေတြ႕ဆံုရန္ ခပ္သြက္သြက္ သြားေနသည္။ လမ္းခုလတ္ တစ္ေနရာ ေရာက္ေသာ္ သမုဒၵရာ ဝမ္းတစ္ ထြာအတြက္ ပင္ပန္းႀကီးစြာ ေစ်းေတာင္း ေခါင္းေပၚရြက္ ေရာင္းစားေနေသာ အဘြားအုိ တစ္ဦးကို ေတြ႕ျမင္ ရေလသည္။ ထုိအဘြားအိုက- “သားရယ္၊ အဘြား ေစ်းေတာင္းေလး ေခါင္းေပၚ ပင့္တင္ေပးပါ။ မၾကာပါဘူး သားရယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။” “ေက်းဇူး မတင္နဲ႕ဦးဗ်။ ကၽြန္ေတာ္က ဂုဏ္သိကၡာရွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္လို႔ အေရးႀကီးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္နဲ႔ သြားေတြ႕ရမွာ။ နည္းနည္းေလးမွ အခ်ိန္ေနာက္က်လို႔ မျဖစ္ဘူး” ထုိသုိ႔ ေျပာဆိုရင္း ဆက္လက္ထြက္သြား ေလသည္။

ေရွ႕သုိ႔ အနည္းငယ္သြားမိေသာအခါ ရႊံ႕ဗြက္အိုင္ထဲတြင္ လွည္းဘီးမ်ား ႏြံထဲ ကၽြံဝင္ေနေသာ ႏြားလွည္း တစ္စီးကို ေတြ႕ရသည္။ ႏြားအုိႀကီးမ်ားျဖစ္၍ ႏြားလွည္း ေမာင္းသမားသည္ ႏြားမ်ားကို မရိုက္ရက္ဘဲ ေအာ္ေငါက္၍သာ ေမာင္းရင္း ႏြံထဲမွ ရုန္းထြက္ႏိုင္ရန္ ႀကိဳးစားေနသည္။ လွည္းသမားသည္ ခရီးသြားလူရြယ္အား ျမင္ရေသာအခါ- “မိတ္ေဆြ၊ ေက်းဇူးျပဳၿပီး လွည္းဘီးေလးကို တြန္းေပးပါ။ နည္းနည္းေလး ေရြ႕လိုက္ရုံနဲ႕ ေမာင္းလို႔ရသြားမွာ” “ဒီမွာ လူကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ေျပာဗ်၊ ခင္ဗ်ားလွည္းဘီးကို တြန္းေပးရင္ ကၽြန္ေတာ့္ အဝတ္အစားေတြ ရႊံ႕ေတြေပလို႕ ညစ္ပတ္သြားမွာ ခင္ဗ်ား မသိဘူးလား။ ခင္ဗ်ား ေတာ္ေတာ္မိုက္တဲ့လူပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ဒါမ်ိဳးေအာက္က်တဲ့အလုပ္ မလုပ္ဘူး။ အမ်ားအက်ိဳးေအာင္ၿပီး ဂုဏ္သိကၡာရွိတဲ့ အလုပ္မွ လုပ္တာဗ်” ထုိသို႕ ေျပာဆိုလ်က္ ရႊံ႕နစ္ေနေသာ လွည္းကိုေရွာင္ကြင္း၍ ေရွ႕ဆက္သြားေလသည္။ ထုိသို႔ ခရီးဆက္ေလ်ွာက္လာရင္း တစ္ေနရာ ေရာက္ေသာအခါ ေတာင္ေဝွးေလးျဖင့္ စမ္းကာစမ္းကာ တုန္တုန္ယင္ယင္ လမ္းေလ်ွာက္ေနေသာ အဘြားအုိတစ္ဦးကို ေတြ႕ျမင္လိုက္ရျပန္သည္။ မ်က္စိ မျမင္ေသာ္လည္း နားေကာင္းေသာ အဘြားအုိသည္ သူ၏အနားမွ လူတစ္ေယာက္ ျဖတ္ေလ်ွာက္သြားသည္ကို ၾကားသိရလွ်င္- “သားရယ္ အဘြားကို ဟိုဘက္က တဲအိမ္နားေရာက္ေအာင္ တြဲေခၚပို႕ေပးပါ သားရယ္။ ကုသိုလ္ရပါတယ္”ထုိအခါ လူရြယ္က- “ဒီမွာအဘြားႀကီး၊ ကၽြန္ေတာ္က ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္တဲ့လူသာ လုပ္ႏိုင္တဲ့ အမ်ား အက်ိဳးေဆာင္လုပ္ငန္းကို လုပ္မလို႕ သြားေနတဲ့လူဗ်။ ဒီလုိ ေသးႏုပ္တဲ့အလုပ္ကိုလုပ္လို႕ ဘယ္ေလာက္ ဂုဏ္ထိခိုက္သြားမယ္ဆိုတာ သိရဲ႕လား။ က်ဳပ္ရဲ႕ ႀကီးက်ယ္ ျမင့္ျမတ္တဲ့အလုပ္ ဘယ္ေလာက္ တန္ဖုိးရွိတယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ားႀကီး သိေစခ်င္တယ္ဗ်ာ” ဟု ေျပာဆိုရင္း ဆက္လက္ ထြက္သြားေလသည္။

ထုိ႔ေနာက္ မၾကာမီ သူ႔ကို ဖိတ္ေခၚထားရာ သူေတာ္စင္ ရာမေဒဝ၏ ေက်ာင္းသခၤမ္းသို႔ ေရာက္လာ သည္။ သူေတာ္စင္ ရာမေဒဝသည္ တရား က်င့္ႀကံအားထုတ္ရန္ စတင္ျပင္ဆင္ေနရာ လူရြယ္က အေျပးအလႊား ေရွ႕၌ ေရာက္လာရင္း- “သူေတာ္စင္ႀကီးခင္ဗ်ား၊ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္လာပါၿပီ။ ျမင့္ျမတ္ ေသာသူတို႔ လုပ္ႏိုင္တဲ့ အမ်ားအက်ိဳးေဆာင္ အလုပ္ဆိုတာ ညႊန္ၾကားေပးပါခင္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ထိုက္တန္တဲ့ အမ်ားအက်ိဳးေဆာင္ လုပ္ငန္းကို ဂုဏ္သိကၡာရွိစြာ လုပ္ေဆာင္ပါ့မယ္။” ဟု မာန္မာန ပါေသာ စကားသံမ်ားျဖင့္ သူေတာ္စင္ကို ေမးေလသည္။ သူေတာ္စင္ ရာမေဒဝသည္ လူရြယ္ကို ၾကည့္လ်က္ အဓိပၸါယ္ျပည့္ဝေသာ အၿပံဳးတစ္ခုကို ၿပံဳးျပေလသည္။ ထိုအၿပံဳး၌ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္မ်ား ရွိေၾကာင္း လူရြယ္ သိရွိလိုက္ေလသည္။ သူေတာ္စင္ႀကီးက- “ေၾသာ္ ဟုတ္လား။ မေန႕က ငါေဟာတဲ့ တရားပြဲရဲ႕အဆံုးမွာ ငါ့ရဲ႕ တြန္းအားေပးမႈေၾကာင့္ အမ်ားအက်ိဳးေဆာင္တဲ့ ႀကီးက်ယ္ ျမင့္ျမတ္တဲ့ အလုပ္ကို လက္ခံခဲ့တဲ့လူလား” “ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာ။ ကၽြန္ေတာ္ပါပဲ” “ေအး ေကာင္းၿပီ။ ဒါဆို ခဏထုိင္ေစာင့္ဦး။ မၾကာခင္ မင္းလိုပဲ အလုပ္လုပ္လုိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ေရာက္လာလိမ့္မယ္။ သူကလည္း မေန႔က လုပ္မယ္လို႔ ကတိေပးခဲ့ေသာ သူလာေအာင္ ေစာင့္ရဦးမယ္” ထုိသို႕ေျပာဆိုရင္း လာရာလမ္းကို ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနသည္။ ထုိအခါ လူရြယ္က- “ဆရာရယ္ အခ်ိန္ကို တန္ဖုိးထားၿပီး လာရေကာင္းမွန္း မသိတဲ့လူကို ဘာလို႕ ေမွ်ာ္ေနရမွာလဲ။ ေရာက္လာမယ့္အခ်ိန္ကို မသိတဲ့လူအတြက္ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး အမ်ားအက်ိဳးေဆာင္ႏိုင္မွာလဲ” ဟု ခနဲ႔ ရႊဲ႕ေသာ ေလသံျဖင့္ေျပာေလသည္။

“ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါကေတာ့ ေစာင့္ရမွာပဲ” ဟု လူရြယ္၏စကားကို အမႈမထားဘဲ ဆက္၍ ေစာင့္ေနသည္။ ထုိ႕ေနာက္ သိပ္မၾကာမီ ေနာက္ထပ္ လူရြယ္တစ္ေယာက္သည္ ရႊံ႕ႏြံမ်ားျဖင့္ ညစ္ေပေနေသာ အဝတ္အစားမ်ားျဖင့္ ေရာက္ရွိလာေလသည္။ သူေတာ္စင္၏ ေျခေတာ္အစံုကို ရွိခုိးေတာင္းပန္ရင္း ေနာက္က်ေနသည့္အတြက္ ခြင့္လႊတ္ေပးပါရန္ ေမာပန္းေနေသာ အသက္ရွဴသံျပင္းျပင္း ႏွင့္အတူ ေျပာဆိုေလသည္။ “ေျပာပါဦး။ ဘာေၾကာင့္ ေနာက္က်သြားရတာလဲ။ အဝတ္အစားကေကာ ဘာေၾကာင့္ ညစ္ေပေနရတာလဲ” ထုိသို႔ သူေတာ္စင္က ေမးေသာအခါ ေနာက္မွေရာက္လာေသာ လူရြယ္က-“ဆရာခင္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ကတိအတုိင္း အခ်ိန္မီ ဆရာ့ထံကို လာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လမ္းမွာ အရြယ္အိုေနတဲ့ အဘြားတဦးရဲ႕ ေစ်းေတာင္းကို ကူထမ္းေပးေနရတာရယ္၊ ေနာက္ ရႊံ႕ႏြံနစ္ေနတဲ့ ႏြားလွည္းကို ကူတြန္းေပးခဲ့ရတာရယ္၊ မ်က္စိ မျမင္တဲ့ အဘြားတစ္ဦးကို သူ႔တဲအိမ္အေရာက္ ပို႕ေပးေနရတာရယ္ေၾကာင့္ ေနာက္က်မွ ေရာက္လာရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္ ခင္ဗ်ား” ဟု ရုိးသားစြာ ေျပာေလသည္။ ထုိအခါ ေရွးဦးစြာ ေရာက္လာေသာ လူရြယ္က- “မင္းက အပိုအလုပ္ေတြ လုပ္ေနလုိ႕ ငါ့မွာ အခ်ိန္ကုန္ ေစာင့္ေနခဲ့ရတာ။ မင္း ကူခဲ့တဲ့သူေတြ ငါလည္း ေတြ႕ခဲ့တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ အမ်ားအက်ိဳးကို ေဆာင္ရြက္ ဖုိ႔က အေရးႀကီးတယ္။ ဒီကို ျမန္ျမန္လာပါလား” ဟု အျပစ္တင္ေလသည္။ သူေတာ္စင္ႀကီးသည္ ေနာက္မွေရာက္လာေသာ လူရြယ္ကို သေဘာက်စြာျဖင့္ ဦးေခါင္းကို လက္ျဖင့္ပြတ္သပ္ရင္း ေရွးဦးစြာ ေရာက္လာေသာ လူရြယ္ဘက္သို႕ လွည့္ကာ- “ကဲ … တပည့္၊ မင္းေရွ႕က အရင္လာခဲ့တဲ့ လမ္းအတုိင္း သူလာခဲ့တာပဲ။ မင္းက ပရဟိတေခၚတဲ့ အမ်ားအက်ိဳး သယ္ပိုးျခင္းအလုပ္ကို လုပ္ကိုင္ခြင့္ အရင္ရရွိေပမယ့္ ဂုဏ္မရွိဘူးဆိုၿပီး လ်စ္လ်ဴရွဴခဲ့တယ္။ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ဂုဏ္ရွိတဲ့အလုပ္သာ မက္ေမာၿပီး ငါ့ဆီကို ေရွးရွဴလာခဲ့တယ္။ မင္း သိထားရမွာက ေသးငယ္တဲ့ အလုပ္ေတြဟာ ႀကီးက်ယ္တဲ့ အလုပ္ေတြလုပ္ဖုိ႕ ေရွးဦးစြာ လုပ္ခြင့္ေပးတာဆိုတာပဲ။ ေနာက္ ဂုဏ္သိကၡာႀကီးမားတယ္၊ အထက္တန္း လူႀကီးလူေကာင္းေတြ ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ ဘယ္ေတာ့မွ အေသးအမႊားေတြကို လ်စ္လ်ဴရွဴ မထားဘူး၊ မာန္မာနကင္းၿပီး သူတစ္ပါးရဲ႕ ဒုကၡကို ၾကင္နာ သနားတတ္ၿပီး ကူညီေပးတဲ့လူမွ ျမင့္ျမတ္တဲ့ အမ်ားအက်ိဳးေဆာင္ရြက္မႈ လုပ္ငန္းရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ႏိုင္မွာ။ ဒီေတာ့ မင္းနဲ႕ထိုက္တန္တဲ့ လမ္းကို မင္းပဲေရြးခဲ့ၿပီ။ မာန္မာနႀကီးၿပီး ေမာက္မာႏိုင္တဲ့လူဟာ အမ်ားအက်ိဳးကို လုပ္ႏိုင္မယ့္သူ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ဘယ္သူ ျဖစ္ထုိက္တယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ဘာသာ သိေပေတာ့” ထုိသို႕ ဆံုးမရင္း ျပန္လႊတ္လိုက္ေလသည္။ ေနာက္မွ ေရာက္လာေသာ လူရြယ္ကို ေရခ်ိဳး ကိုယ္လက္သန္႕စင္ေစၿပီး အနည္းငယ္ ဆံုးမ ၾသဝါဒေပးကာ အမ်ားအက်ိဳး ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ေစရန္ လူမႈဝန္ထမ္း အမတ္ႀကီးထံ စာျဖင့္ အပ္ႏွံလိုက္ေလေတာ့သည္။

ဓမၼာစရိယ ဦးေအာင္ေက်ာ္မုိး ေရးသားေသာ ကုသိုလ္ျပဳကာ ဆုေတာင္းပါ စာအုပ္မွ ေကာက္ႏုတ္ တင္ျပျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
အံစာတံုး
http://anzartone.freezoka.net