ဘိုစိတ္ေပါက္ၿပီး ဘိုယိမ္းကေနၾကလို႔

ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ လူဦးေရဟာ အခု ၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္မွာ သန္း ၆၀ နီးပါး ရွိေနၿပီလို႔ သိရတယ္။ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္ဆီေလာက္က လူဦးေရ သန္း ၂၀ ေက်ာ္ ရွိရာကေန ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ အတြင္းမွာ သန္း ၄၀ တိုးတက္လာတဲ့ သေဘာျဖစ္တယ္။ 

သမုိင္းမွာ အမ်ားဆံုးပဲ 

စီးပြားေရးသမား မဟုတ္လို႔ ငါးရွဥ့္ ဘယ္ေလာက္ပို႔တယ္၊ ကဏန္း ဘယ္ေလာက္ ေရာင္းရတယ္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေတြ ေရးမလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ စာနယ္ဇင္းသမား တစ္ေယာက္ျဖစ္လို႔ စာနယ္ဇင္းေတြ အေၾကာင္း စဥ္းစားမိတာပါ။ ဒီေန႔ ထုတ္ေ၀ေနတဲ့ ဂ်ာနယ္ေပါင္းစံု ၁၅၀ ၀န္းက်င္ ရွိသလို၊ မဂၢဇင္း “သဗၺနံ” ေပါင္းစံုလည္း ၁၅၀ ၀န္းက်င္ ရွိတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံ စာနယ္ဇင္းသမုိင္းမွာ ဘယ္ေခတ္ ဘယ္အခါကမွ ဒါေလာက္ မ်ားျပားတဲ့ ဂ်ာနယ္ မဂၢဇင္းေတြ တစ္ခ်ိန္တည္း တစ္ၿပိဳင္တည္း မထြက္ဖူးေလေတာ့ အေရအတြက္ အေနနဲ႔ေတာ့ အားရစရာ အလြန္ေကာင္းတယ္။ ၀မ္းသာစရာ ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အရည္အေသြးအေနနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ ၀မ္းသာေလာက္တဲ့ အေနအထားထိ မေရာက္ေသးဘူးလို႔ ေျပာရလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။

၅၀၀ ကုန္ေအာင္ မေရာင္းရ

ဘာကိုၾကည့္ၿပီး ဒီလို ေျပာတာလဲဆိုေတာ့ ဂ်ာနယ္ မဂၢဇင္းေတြ ေရာင္းရတဲ့ေစာင္ေရကုိ ၾကည့္ၿပီး ေျပာတာပါ။ မဂၢဇင္းေတြကို အရင္ဆံုး ေျပာပါမယ္။ အေရအတြက္အားျဖင့္ ၁၅၀ ေလာက္ ရွိေပမယ့္ အဲဒီထဲက ငါးပံုေလးပံုမကတဲ့ မဂၢဇင္းေတြဟာ ေစာင္ေရ ၁၀၀၀ ေတာင္ ကုန္ေအာင္ မေရာင္းၾကရ ပါဘူး။ အုပ္ေရ ၅၀၀ ပဲ ႐ုိက္ၿပီး လက္ေဆာင္ေပးတာ အပါအ၀င္ အုပ္ေရ ၂၀၀ ေလာက္ပဲကုန္တဲ့ မဂၢဇင္းေတာင္ ရွိပါတယ္။ လံုးခ်င္း စာအုပ္ေတြလည္း အလားတူပါပဲ။ ၆၀ ခုႏွစ္၊ ၇၀ ခုႏွစ္ေတြ အတြင္းကလို ဘာစာအုပ္ပဲ႐ုိက္႐ုိက္ အနည္းဆံုးအုပ္ေရ ၂၀၀၀ ႐ုိက္တဲ့ေခတ္ မရွိေတာ့ပါဘူး။ အုပ္ေရ ၁၀၀၀ ပဲ ႐ုိက္ၾကေတာ့တယ္။ တခ်ိဳ႕ အုပ္ေရ ၅၀၀ ပဲ ႐ုိက္ၾကတယ္။ ဒါေတာင္ ကုန္ေအာင္ေရာင္းရတာ မဟုတ္ဘူး။

လူတစ္ရာ တစ္ေယာက္၀ယ္ရင္ ၆ သိန္း

ဂ်ာနယ္ေတြလည္း သိပ္မထူးပါဘူး။ အမ်ားစုက ေထာင္ဂဏန္းေလာက္သာ ႐ုိက္ၾကရပါတယ္။ အမ်ားဆံုး ေရာင္းရတယ္ဆိုတဲ့ ဂ်ာနယ္ေတြေတာင္ ၁ သိန္း ႐ုိက္ရတယ္လို႔ မရွိေသးပါဘူး။ ေလးငါးေျခာက္ေသာင္းေလာက္ပဲ ေရာင္းရပါတယ္။ အမ်ားစုက ေၾကာ္ျငာကုိ ေမွ်ာ္ကိုးၿပီး ေမွးလုပ္ေနၾကတာ ျဖစ္တယ္။ ေမွ်ာ္ရင္းေမွ်ာ္ရင္းနဲ႔ ေၾကာ္ျငာမရလို႔ ဆယ့္ေလးငါးေစာင္ထုတ္ၿပီး ရပ္သြားတာေတြလည္း မနည္းေတာ့ပါဘူး။ လူဦးေရ သန္း ၆၀ ေလာက္ ရွိတဲ့ႏိုင္ငံမွာ ေစာင္ေရ ၆၀၀၀၀ ေလာက္ပဲ ေရာင္းရတယ္ဆိုေတာ့ အေတာ့္ကို နည္းပါတယ္။ လူ ၁၀၀ မွာ ၁ ေယာက္ႏႈန္း ၀ယ္ဖတ္တယ္ဆိုရင္ေတာင္ သန္း ၆၀ ဆိုရင္ ေစာင္ေရ ၆ သိန္းေလာက္ ထုတ္ရမွာျဖစ္တယ္။ အခု ေစာင္ေရ ၆ ေသာင္းေလာက္ဆိုေတာ့ လူ ၁၀၀ မွာ ၀ယ္ဖတ္သူဟာ ဒသမ ၀၁ သာ ရွိတဲ့သေဘာ ျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္မေကာင္းစရာပါပဲ။

လက္တစ္ဆုပ္စာအတြက္သာ လုပ္လို႔

အေၾကာင္းေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီး ရွိမွာပါ။ အဲဒီထဲက တစ္ခုကေတာ့ ဂ်ာနယ္မဂၢဇင္းေတြက တုိင္းျပည္ရဲ႕ လူမ်ားစုႀကီးအတြက္ ဦးတည္ရည္စူးၿပီး ထုတ္တာမဟုတ္ဘဲ ၿမိဳ႕ေနပညာတတ္ လက္တစ္ဆုပ္စာအတြက္ပဲ ရည္ရြယ္ထုတ္ေ၀တဲ့သေဘာ ျဖစ္ေနတာလို႔ပဲ ထင္ျမင္ယူဆတယ္။ လက္တစ္ဆုပ္စာအတြက္ပဲ လုပ္တဲ့အတြက္ လက္တစ္ဆုပ္စာေလာက္ကပဲ ၀ယ္ဖတ္ၾကတာ ေနမွာေပါ့။ လက္တစ္ဆုပ္စာအတြက္ပဲ ရည္ရြယ္တယ္လို႔ ေျပာရတာက ဒီလိုပါ။ ျမန္မာႏုိင္ငံ လူဦးေရရဲ႕ ၈၀ ရာခုိင္ႏႈန္းေလာက္က ၿမိဳ႕ငယ္ေလးေတြနဲ႔ ေက်းလက္ေဒသေတြမွာ ေနထိုင္ၾကၿပီး လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးေရး လုပ္ငန္းနဲ႔ ဒါမွမဟုတ္ သီးႏွံကုန္သြယ္ေရး လုပ္ငန္းနဲ႔ အသက္ေမြးၾကသူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။

ဖိနပ္၀ယ္တာ၊ စကတ္၀ယ္တာ

ေက်းလက္ေဒသေန လူေတြက ေမာ္ဒယ္ေတြ ဖိနပ္၀ယ္ထြက္တာ၊ စကတ္၀ယ္ ထြက္တာမ်ိဳးေတြကို စိတ္မ၀င္စားပါဘူး။ အလွဴမွာ ရွင္ေလာင္းလွည့္ဖို႔ ျမင္းငွားရင္ ဘယ္ေစ်းရွိတယ္၊ ဆင္ငွားရင္ ဘယ္ေစ်းေပါက္တယ္၊ ဘယ္သူ႔အလွဴမွာ ဘာေကၽြးၿပီး ဘယ္ဆုိင္းငွားမယ္၊ ဘုရားပြဲက်ရင္ ဘယ္အၿငိမ့္၊ ဘယ္ဇာတ္ ငွားမယ္ဆုိတာမ်ိဳးေတြပဲ သူတို႔အတြက္ အေရးႀကီးတာပါ။ ေလးျဖဴတို႔၊ ျဖဴျဖဴေက်ာ္သိန္း တို႔ကို သေဘာက်ေပမယ့္ သူတို႔ဆီ ေရာက္တာမွ မဟုတ္တာ။ ငွက္ေပ်ာေတာမင္းသားနဲ႔ ဆုိင္းမင္းသမီးကိုပဲ သူတို႔က ေမွ်ာ္ၾကတယ္။

မအပ္မရာေတြ

ဂ်ာနယ္ေတြထဲမွာပါတဲ့ ကုန္ပစၥည္းေစ်းႏႈန္းေတြကလည္း သူတို႔နဲ႔ မအပ္မရာေတြဆိုေတာ့ ၀ယ္ဖတ္ၿပီး ဘာလုပ္ ရမွာလဲ။ သူတို႔ စိတ္၀င္စားတာက ေျမဆီေစ်း၊ ပိုးသတ္ေဆးေစ်း၊ ေကာက္စိုက္သမေစ်း၊ ေရစုပ္စက္ငွားခေစ်း၊ ႏြားေစ်း၊ ကၽြဲေစ်း၊ ဆိတ္ေစ်း၊ ၀က္ေစ်း။ ဂ်ာနယ္ေတြထဲ ပါတာက LED တီဗီ၊ Flat TV ၊ ေလေအးစက္၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္၊ ေရခဲေသတၱာ၊ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ကင္မရာ၊ အမ္ပီသရီး၊ အမ္ပီဖိုး၊ မိုဘိုင္းဖုန္း ဆုိတာေတြရဲ႕ ေစ်းႏႈန္းေတြခ်ည္းပဲ။ ၀ယ္ဖို႔၊ စိတ္၀င္စားဖို႔ ဆိုတာထား LED တို႔ Flat တို႔ ဆိုတာေတြဟာ ဘာမွန္းေတာင္ သိတာမဟုတ္ၾကဘူး။

ေခါင္းစဥ္က စ မဖတ္တတ္

တျခားသိစရာေတြ ပါတယ္ဆိုေပမယ့္ ေခါင္းစဥ္ကစၿပီး ဘာေတြမွန္းမသိေတာ့ ဖတ္ခ်င္စိတ္ ဘယ္ရွိမွာလဲ။ “UMFCCI နဲ႔ JICA ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြး” တဲ့။ “Designer Juliet နဲ႔ One Second Interview” တဲ့။ “ဂရပ္စ္႐ု(တ္)ကို အေရာက္သြားပါ” တဲ့။ “Infrastructure ေတြ မျပည့္စံုေသး” တဲ့။ ကဲ အဲဒါေတြက ဘာေတြလဲ။ ျမန္မာအမ်ားစု နားလည္ပါ့မလား။ ၿမိဳ႕က ပညာတတ္တစ္ေယာက္ေတာင္ စီးပြားေရး ေလာကထဲက မဟုတ္ရင္ UMFCCI ဆုိတာ ဘာမွန္း သိမယ္မထင္ဘူး။ ကုန္သည္ႀကီးမ်ားနဲ႔ စက္မႈလုပ္ငန္းရွင္ႀကီးမ်ားအသင္းကို ျမန္မာလို အတိုေကာက္ေရးလို႔ မရဘူးလား။ သူတို႔အသင္းက ေပးမထားလည္း စာနယ္ဇင္းေတြက ေပးလုိက္ေပါ့။ ေရွးက ဖဆပလတို႔၊ မဆလ တို႔ဆိုတာ သတင္းစာေတြက ေရးရင္းနဲ႔ တြင္သြားၾကတာေတြပဲ။ UMFCCI ကို “ကစလသ” လို႔ ေပးလုိက္ရင္ မျဖစ္ဘူးလား။ ဒါမွမဟုတ္လည္း “ကုန္သည္ႀကီးမ်ားနဲ႔ ဂ်ပန္အဖြဲ႔ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြး” လို႔ ေရးရင္ လူတုိင္း နားလည္ႏုိင္တာေပါ့။ 

မန္းေလၿပဲေလဂ်ာနယ္နာမည္ေတြ 

ဘိုလိုမွည့္ၾကတာကို ေရးရင္းေရးရင္းနဲ႔ အခုဆို သတင္းေခါင္းစဥ္ေတြအထိ ဘိုလိုေရးၿပီး တပ္ကုန္ၾကၿပီ။ “ေျပာေလကဲေလ၊ မန္းေလၿပဲေလ” ဆိုတဲ့ကိန္း ဆိုက္ေနၿပီ။ ဒါေလာက္ ဘုိျဖစ္ခ်င္ၾကရင္ တစ္ေစာင္လံုး ဘိုလိုေရးၿပီး ထုတ္ၾကပါေတာ့လား။ ေျပာတဲ့လူကပဲ လြန္သလား။ ၾကည့္ပါဦး။ “ဂရတ္စ္႐ု(တ္)” တဲ့။ ေရးထားပံုက။ အမွတ္တမဲ့ ဖတ္ၿပီး ေၾကာင္သြားတယ္။ ေနာက္မွ grassroots ဆိုတာကို ျမန္မာအသံထြက္ၿပီး ေရးလိုက္တာပါလားလို႔ သိလိုက္တယ္။ အေျခခံတို႔၊ ေအာက္ေျခတို႔ ေရးလို႔မရဘူးလား။ ျမန္မာစာ သတ္ပံုမွားတာေတြေတာင္ ေျပာမကုန္ႏုိင္ ျဖစ္ေနတဲ့အထဲ အဂၤလိပ္စာလံုးေပါင္းေတြပါ သတ္ပံုမွားၾကေတာ့ ဘာအဓိပၸါယ္မွကုိ မွန္းၾကည့္လို႔ မရႏုိင္ေတာ့ဘူး။

ဘိုယိမ္းကေနၾကလို႔

နာဂစ္ေဘးဆိုးႀကီး ႀကံဳေတြ႔ရၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ ေရေၾကာင္းကူးသန္း သြားလာေနသူေတြနဲ႔ ေက်းလက္ေဒသက ေတာင္သူလယ္သမားေတြ၊ ေရလုပ္သားေတြဟာ မိုးေလ၀သ သတင္းကို ေရဒီယိုကတစ္ဆင့္ မပ်က္မကြက္ နားေထာင္လာၾကတယ္။ အဲဒီမတုိင္ခင္ကဆိုရင္ မိုးေလ၀သ သတင္းကို ဘယ္သူမွ စိတ္၀င္စားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အခုေတာ့ မိုးေလ၀သ သတင္းဟာ နားေထာင္ဖို႔ လိုအပ္တယ္ဆိုတာ သိလာၾကတဲ့အတြက္ နားေထာင္လာၾကတယ္။ ျမန္မာစာဖတ္ ပရိသတ္က ဂ်ာနယ္ေတြအေပၚမွာ မိုးေလ၀သ သတင္းေလာက္ စိတ္၀င္စားလာၾကၿပီဆိုရင္ ေစာင္ေရ ၆ သိန္း ထုတ္ရဖို႔ မခက္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အခုလို ဂ်ာနယ္ေတြ ဘိုစိတ္ေပါက္ၿပီး ဘိုယိမ္းကေနလို႔ကေတာ့ ဒသမ ၀၁ ကေန တက္လာစရာအေၾကာင္း မျမင္မိပါဘူးလို႔ပဲ ေျပာလုိက္ခ်င္ပါတယ္။

လူထုစိန္၀င္း

[ေပၚျပဴလာနယူးစ္ဂ်ာနယ္၊ အတြဲ-၂၊ အမွတ္-၃၈၊ စက္တင္ဘာ ၃၀၊ ၂၀၁၀၊ Supplement-A]