၂၀၀၅ ဇူလုိင္ ၉ ရက္ေန႔
အစ္မႀကီးမ်က္ႏွာေလးကို ျမင္ရတာ တကယ့္ကို စိတ္ခ်မ္းသာစရာ။ သူ႔ မ်က္၀န္းမွာ အားတက္ရႊင္လန္းမႈနဲ႔ ၾကည္ႏူး ဆြတ္ပ်ံ႕တဲ့ အရိပ္ေယာင္ေလးေတြ အတုိင္းသားေပၚလြင္ေနတယ္။ နာတာရွည္စဲြကပ္လာတဲ့ ႏွလံုးေရာဂါ ဖိစီးမႈ ဒဏ္ကုိ အံတုရင္ဆုိင္ေက်ာ္လႊားရင္း အသက္အရြယ္နဲ႔မလုိက္ေအာင္ အုိမင္းရင့္ေရာ္ ညႇိဳးေရာင္သန္းေနတဲ့ မ်က္ႏွာထားေပၚမွာ ၾကည္လဲ့လဲ့မ်က္၀န္းအစံုနဲ႔အတူ ရႊန္းလက္တဲ့ အျပံဳးတပြင့္။ ဒီေန႔… အခ်ိန္အၾကာႀကီး ေ၀းကြာေနခဲ့တဲ့ သူ႔ရဲ႕ကုိယ္ပြားပံုရိပ္တခု သူ႔အနားကုိ ျပန္ေရာက္လာ ေတာ့မွာေလ၊ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ခုလုိအခ်ိန္မွာ သူကုိယ္တုိင္ ဟုိးအေ၀းတေနရာ မုိင္ေထာင္ခ်ီခရီးကုိသြားၿပီး သားေလးရဲ႕မ်က္ႏွာကုိ အရင္ဆံုး ေျပးႀကိဳ လုိက္ခ်င္ တာေပါ့။ သုိ႔ေသာ္လည္း စိတ္ဆႏၵေဇာ ဘယ္လုိ ျပင္းထန္ေပမယ့္.. ဆယ္ႏွစ္တာလံုးလံုး သားရွိမယ့္ ေနရာကုိ စိတ္နဲ႔သာမွန္းၿပီး အလြမ္းေျဖေနခဲ့ရ။ ျပန္ေတြ႔ရခါနီးမွာေတာင္ ေရာဂါက သဲသဲသန္သန္ ဒုကၡေပးလာလုိ႔ ေဆးခန္းနဲ႔အိမ္ မျပတ္တမ္းသတင္းပုိ႔ ေနရတာမုိ႔ သားျဖစ္သူ အိမ္ျပန္ခရီးကုိ ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးမွာပင္ သြားၿပီး မႀကိဳႏိုင္တဲ့ အျဖစ္။
အစ္မႀကီးဟာ မိသားစုအေပၚမွာ တာ၀န္ေက်ပြန္သူ။ ခင္ပြန္းသည္ရွိစဥ္ကတည္းက အိမ္ရွင္မေကာင္းပီပီ အသံုးနဲ႔ အျဖဳန္းကုိေသခ်ာတြက္စစ္ၿပီး အဆံုးရႈံးအေလအလြင့္မရွိေအာင္ ရတဲ့၀င္ေငြေလးနဲ႔ေလာက္ငွေအာင္ သံုးတတ္သူ။ ခင္ ပြန္းသည္ ၿငိဳျငင္ကင္းေအာင္ေနတတ္သူ။ ခင္ပြန္းသည္ကလည္း နာမည္နဲ႔လုိက္ေအာင္ ေအးေဆးတည္ၿငိမ္သူ။ အေသာက္အစား အေဖာက္အျပားေတြရွိဖုိ႔မဆုိထားနဲ႔ စကားကုိေတာင္ သိပ္မ်ားမ်ား မေျပာတတ္သူ။ ႏွစ္ကုိယ္တူ ၾကည္ျဖဴေအးခ်မ္းတဲ့ ေမတၱာဘ၀လမ္းမွာ သားသမီးႏွစ္ေယာက္ကုိ အေဖာ္ျပဳ ကာ အၾကင္နာတရားေတြ ယုိဖိတ္လုိ႔မဆံုး နုိင္ေသးခင္မွာပဲ ကံၾကမၼာမုန္တုိင္းရဲ႕ ရုိင္းစုိင္းမႈေအာက္မွာ အေပ်ာ္ေတြ ေပ်ာက္ခဲ့ရတယ္။ တေန႔မွာေတာ့ ယႏၱရား တပ္မွာ အမႈထမ္းတဲ့ ခင္ပြန္းသည္တပ္ၾကပ္ႀကီးဟာ ကားျပင္ေနရင္း ယာဥ္မေတာ္တဆမႈနဲ႔ ဆံုးပါးသြားခဲ့ရတယ္။
အဲေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ မိသားစုရဲ႕ စားမႈေနမႈကိစၥအ၀၀နဲ႔ လူမမည္သားသမီးႏွစ္ဦးရဲ႕ ဘ၀ေရွ႕ေရး ျပဳစု ပ်ဳိးေထာင္ေပး ဖုိ႔တာ၀န္ဟာ သူ႔ပုခံုးေပၚ လံုးလံုးက်ေရာက္လာေတာ့တယ္။ ပင္ကုိယ္ဗီဇအရ နူးညံ့သိမ္ေမြ႔ ၿပီး အားႏြဲ႔သူလုိ႔ အမ်ားက ထင္မွတ္ထားတဲ့အစ္မႀကီးဟာ ႀကံဳလာသမွ်ေလာကဓံတရားေတြကုိ ၾကံ႕ၾကံ႕ခံ အံတုရုန္းကန္ခဲ့သူ တဦးပါ။ တပင္လဲမူ တပင္ထူသေဘာနဲ႔ လြယ္လြယ္ကူကူ အားကုိးရွာတာမ်ဳိးလည္း မလုပ္ခဲ့ပါဘူး။ မုဆုိးမဘ၀ကုိ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ခံယူေပ်ာ္ပုိက္ၿပီး တတ္စြမ္းသမွ် စက္ခ်ဳပ္၊ ဇာထုိးပန္းထုိး အလုပ္ေလးေတြနဲ႔ မိသားစု၀င္ေငြရွာၿပီး ကေလးႏွစ္ေယာက္ကုိ မၿငိဳမျငင္ပညာေတြ သင္ေပးခဲ့တာပါ။ သားသမီးေတြကလည္း မိေကာင္းဖခင္သားသမီးပီပီ ဗုိင္းေကာင္းေက်ာက္ဖိ စာႀကိဳးစားေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ လံုး ပညာေရး ထူးခၽြန္ၾကပါတယ္။
ဒီလုိနဲ႔ ၁၉၉၆ မွာ သားႀကီးျဖစ္သူ မဟာသိပၸံဂုဏ္ထူးတန္းတက္ေနစဥ္ ေနာက္ထပ္ၾကမၼာရုိင္းတခုနဲ႔ ထပ္ျပီးၾကံဳလုိက္ရ ျပန္ပါတယ္။ လိမၼာတဲ့သား အခ်ိန္တန္အိမ္ျပန္မေရာက္လုိ႔ ေသာကေတြဗ်ာပါေ၀ေနခ်ိန္ သားရဲ႕ကုိယ္စား စံုေထာက္အခ်ဳိ႕ အိမ္ကုိေရာက္လာၿပီး ေနရာအႏွံ႔လွန္ေလွာေမႊေႏွာက္ ရွာေဖြသြားပါတယ္။ သားေပ်ာက္ခါစရက္ေတြမွာ အစ္မႀကီးခမ်ာ ဘုမသိဘမသိရွက္လြန္းလုိ႔ အိမ္ထဲကအိမ္ျပင္ကုိ မထြက္ေတာ့ ဘူး။ ေနာက္ပုိင္းမေတာ့ မိသားစုက ၀ုိင္း၀န္း ႏွစ္သိမ့္၊ တရပ္တေက်းမွာေနတဲ့ ဘ၀တူညီအစ္မတဦး တကူးတက ေရာက္လာၿပီး အားေပးစကားေတြ ေျပာတာေၾကာင့္ တျဖည္းျဖည္းပံုမွန္ ျပန္ျဖစ္သြားရတယ္။ သားျဖစ္သူဟာ လေတြနဲ႔ခ်ီၿပီး ဘယ္ကုိေရာက္ေနမွန္းမသိေအာင္ ေပ်ာက္ဆံုးေနခဲ့ရာက ေနာက္ဆံုးေတာ့ အင္းစိန္ေတာရ တေနရာကုိ ခရီးရက္ရွည္အလည္ေရာက္ေနေၾကာင္း သိလုိက္ရတယ္။ ဒီေတာ့လည္း သူစိမ္းအရပ္မွာ အားမငယ္ရေအာင္ ႏွစ္ပတ္တခါ စားစရာေလးေတြပုိ႔ေပးေနရင္း ေျခာက္လ ေလာက္ၾကာ ေတာ့ မုိင္ေပါင္း ေထာင္ခ်ီကြာေ၀းတဲ့ ေျမာက္အရပ္ဆီ ေျပာင္းေရႊ႕သြားတာကုိၾကားရျပန္တယ္။
ဒီတခါေတာ့ အစ္မႀကီးအတြက္ သြားေတြ႔ဖုိ႔ ဘယ္လုိမွအခြင့္မသာခဲ့။ ခ်ဴခ်ာလွတဲ့ က်န္းမာေရး အေျခအေန က ဒီခရီးကုိ ေလယာဥ္စီးဖုိ႔လည္းမလြယ္၊ ခရီးရက္ရွည္ရထားစီးဖုိ႔လည္းမလြယ္။ ေန႔ရွိသေရြ႕ အိမ္ေရွ႕ ပုဏၰားကြယ္ ေလးေနာက္မွာ ထုိင္လုိက္၊ ၀ရန္တာက်ဥ္းက်ဥ္းေလးကုိ ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ေလွ်ာက္လုိက္နဲ႔ သားျပန္လာမယ့္ရက္ကုိ ေမွ်ာ္လုိက္ရတာ မဆံုးႏိုင္ေသာ မနက္ျဖန္ေတြ အလီလီထပ္လုိ႔ ႏွစ္ကာလေတြ ေတာင္ ဆယ္စုခ်ီသြားေတာ့တယ္။ သမီးငယ္ေလးကေတာ့ ေရာဂါသည္ မိခင္ႀကီးအတြက္ သူ႔ရဲ႕ လြတ္လပ္ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္ေလးေတြကုိ လုပ္ငန္းခြင္မွာ ေပးဆပ္လုိက္ရတယ္။ အိမ္္အတြက္ စရိတ္ စကနဲ႔ အေမ့အတြက္ေဆးဖုိး ေငြရွာဖုိ႔တာ၀န္ကုိ တျပန္တလွည့္ သူယူလုိက္ ရၿပီေလ။
အစ္မႀကီးတုိ႔ရဲ႕ ဖူးစာကံမ်ဳိးက ျဖစ္ရုိးျဖစ္စဥ္ဓမၼတာမွာ ရွိတတ္ေပမယ့္ရွားပါတယ္။ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္၊ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ အႀကီးအႀကီးခ်င္း၊ အငယ္အငယ္ခ်င္း ေမတၱာသက္၀င္ေပါင္းဖက္ၾကသူေတြ။ ညီအစ္ ကုိ ႏွစ္ေယာက္လံုးက စစ္သားေတြ။ အကုိႀကီးမရွိတဲ့ေနာက္ အစ္မႀကီးက လက္ရွိေနတဲ့ အိမ္နဲ႔ျခံ၀ုိင္းေလး ကိုေရာင္း ညီမ မိသားစုေနထိုင္ရာဆီ ေျပာင္းလာၿပီး တျခံတည္း ႏွစ္အိမ္ယွဥ္ေဆာက္ေနၾကတယ္။ ေနာင္တခ်ိန္ သားႀကီးပါ အိမ္မွာမရွိေတာ့ရင္ ဆုိတဲ့ အေတြးကုိ သူႀကိဳၿပီးသိထားေလေရာ့သလား မသိ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ၊ မိန္းမသားႏွစ္ဦးသာ က်န္ခဲ့တဲ့အေျခအေနမွာ ခုလုိမိသားစုနဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္ရွိေနေတာ့ အထီးက်န္မႈ နည္းနည္းသက္သာသလုိ လံုျခံဳမႈလည္းရတာေပါ့။ ဒီေနရာမွာ အာဏာရွင္ႀကီးေတြ ၀ါဒျဖန္႔ မႈိင္းတုိက္မႈက ေႏြးေထြးခုိင္မာတဲ့ မိသားစုသံေယာဇဥ္ကုိ ယုိင္န႔ဲေအာင္တုိက္စားမသြားႏုိင္။ ဒါေပမယ့္ ၾကံဳခဲ့ဖူးတဲ့ ေလာကဓံမုန္တုိင္းက အစ္မႀကီး ရဲ႕စိတ္ကုိ တအားေျခာက္လွန္႔ပစ္လုိက္တယ္။ သူစိမ္းတဦးဦး အိမ္ေရွ႕မွာလာရပ္တာေတြ႔တုိင္း သူ႔ရင္မွာ ကတုန္က ယင္ျဖစ္လာၿပီး ဘာလုပ္လုိ႔ ဘာကုိင္ရမွန္းမသိေတာ့။ အိမ္ေရွ႕ျခံ၀တံခါးကုိလည္း အခ်ိန္ျပည့္ပိတ္ထားတတ္တယ္။
ICRC ကားႀကီးေရာက္လာခ်ိန္မွာ သူ႔ခမ်ာ ရင္ေတြပန္းေတြတုန္လုိ႔ ေျခမကုိင္မိလက္မကုိင္မိ။ က်ေနာ္သူ႔ကုိ သြားေတြ႔တဲ့ အခါတုိင္း တဖက္မွာရွိတဲ့ အစ္မငယ္တုိ႔ အိမ္ျခံတံခါးေပါက္က၀င္ အစ္မငယ္တုိ႔မိသားစုနဲ႔ ခဏတျဖဳတ္ စကားေျပာၿပီး အိမ္ေနာက္ေဖးကေန အစ္မႀကီးတုိ႔အိမ္ဖက္ကုိ ကူးရတယ္။ သူနဲ႔ေျပာစရာ ရွိတာေျပာ ေပးစရာရွိတာေပးၿပီးရင္ အစ္မငယ္တုိ႔ အိမ္ေပါက္ကေန ျပန္ထြက္ ဟုိဖက္ကုိ မေရာက္ခဲ့ သလုိလုိ။
က်ေနာ္နဲ႔ေတြ႔တဲ့အခါ သားႀကီးဆီကေရာက္လာတဲ့ စာေတြ ကဗ်ာေတြကုိ ေပးဖတ္တတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေထာက္လွမ္း ေရးေတြ ေတြ႔မသြားတဲ့ သားႀကီးတုိ႔အဖဲြ႔နဲ႔ အန္တီစု တဲြၿပီးရုိက္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုေလးကုိ ထုတ္ျပတယ္။ (အဲဒီဓာတ္ပံု ေလးက သားႀကီးအဖမ္းခံရၿပီးေနာက္ပုိင္းမွာမွ စာအုပ္ပံုၾကားက ေတြ႔ရတာ)။ သူအရဲစြန္႔ၿပီး အန္တီစုနဲ႔ သြားေတြ႔ခဲ့ပံု ေလးကုိလည္း တုိးတုိးေလးေျပာျပလုိက္ေသးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သားႀကီးရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းတဦးက ျမစ္ႀကီးနားေထာင္မွာ တာ၀န္က်တာမုိ႔ ဒီသူငယ္ေလးခြင့္ျပန္လာခ်ိန္မွာ သားႀကီးဆီက စာေတြပါလာ၊ ခြင့္ေစ့လုိ႔ျပန္ေတာ့ အိမ္ကစာနဲ႔ စား စရာေတြထည့္ေပးလုိက္၊ တခါတေလ စာတုိက္ကေရာက္လာတတ္တဲ့ စာအဆက္အသြယ္ေလးရွိေနလို႔သာ ေတာ္ ေသးတာ။
ဒီကေန႔ေတာ့ ကာလတာရွည္စြာ ေျခာက္ေသြ႔ညိႇဳးႏြမ္းေနခဲ့တဲ့ မိသားစုဘ၀ေလး အရင္တုန္းကလုိျပန္ၿပီး စုိစုိေျပေျပ သုိက္သုိက္၀န္း၀န္းရွိလာေတာ့မွာပါ။ သမီးေလးနဲ႔ညီမတုိ႔မိသားစုက သားကုိႀကိဳဖုိ႔ ဘူတာႀကီး ကုိထြက္ခြာသြားၾကၿပီ။ အိမ္မွာ အစ္မႀကီးနဲ႔အတူေနေပးဖုိ႔ ရပ္ေဆြရပ္မ်ဳိးအခ်ဳိ႕ေရာက္လာၾကတယ္။ အစ္မ ႀကီးကေတာ့ အိမ္ေအာက္ထပ္ တမံသလင္းေပၚက ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းဒရင္းပတ္ကေလးေပၚ အားျပဳမွီထားရင္း အိမ္ေရွ႕ဆီကုိ ေမွ်ာ္ေငးၾကည့္ေနတယ္။ လမ္းထဲကုိ၀င္လာတဲ့ ကားစက္သံၾကားလုိက္တုိင္း သူ႔မ်က္လံုးေတြ ၀င္းပလာၿပီး ေခါင္းေလးေထာင္နားစြင့္လုိက္၊ ကားစက္ သံေ၀းေ၀းသြားျပန္ေတာ့ ဟင္း.. ကနဲသက္ျပင္း တစ္ခ်က္ ပင့္႐ႈိက္လုိက္ရင္း ဒရင္းပတ္ေပၚ ျပန္မွီခ်လုိက္၊ အိမ္ဦးခန္းမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ခင္ပြန္းသည္ရဲ႕ ဓာတ္ပံုကုိ ေမာ့ၾကည့္ေနလုိက္။ ဖေအတူသားႀကီး ျပန္လာေတာ့မွာေလ။
သူ႔အေတြးထဲမွာေတာ့ .. မေတြ႔ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြအတြင္း သားႀကီးဘယ္ေလာက္ေျပာင္းလဲသြားၿပီလဲ။ ရုပ္ႀကီးက မမွတ္ မိႏိုင္ေလာက္္ေအာင္ ရင့္ေရာ္ေနၿပီလား။ သားႀကီးရဲ႕မ်က္ႏွာကုိ စေတြ႔လုိက္ရခ်ိန္မွာ ဘယ္လုိမ်က္ႏွာ ထားမ်ဳိး၊ ဘယ္ လုိစကားမ်ဳိးနဲ႔ ဆီးႀကိဳႏႈတ္ဆက္လုိက္ရင္ ေကာင္းမလဲ။ အိမ္ေရွ႕ျခံအ၀င္ သရက္ပင္ထက္မွာေတာ့ ေရႊေက်းေလးက သာေနၿပီ။
၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ဇူလုိင္လ လူဖမ္းပဲြႀကီးမွာ ထိန္းသိမ္းခံရသူေတြထဲ က်ေနာ့္ အစ္ကုိရင္းတေယာက္လုိ သံေယာဥ္ဇဥ္တြယ္ ရတဲ့ ေယာက္ဖျဖစ္သူလည္း ပါ၀င္ပါတယ္။ မေမွ်ာ္လင့္ပဲရုတ္တရက္ အစ္ကုိ အဖမ္းခံလုိက္ရခ်ိန္မွာ မိသားစုတခုလံုး ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ေယာက္ယက္ခတ္သြားရပါတယ္။ တခါမွမၾကံဳဘူးတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳသစ္လည္း ျဖစ္ေနလုိ႔ပါ။
အစ္ကုိ႔ကုိ လက္ထိပ္ေနာက္ျပန္ခတ္ၿပီး အေစာင့္အၾကပ္ေတြနဲ႔ ေခၚေဆာင္သြားတဲ့ေနာက္ပုိင္း သံုးလ ေလာက္ အပူတျပင္းစံုစမ္းေပမယ့္ ဘာသတင္းမွ မရေတာ့ပါဘူး။ ၾကားသိဖူးတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳေတြအရ က်ေနာ့္အစ္မကေတာ့ေမွ်ာ္ လင့္ခ်က္အေတာ္ကုန္ခမ္းေနပံု ရပါတယ္။ ဒီေနာက္ပုိင္းမွာ က်ေနာ္တုိ႔ဆီကုိ အေၾကာင္းၾကားစာေလးတေစာင္ ေရာက္လာတယ္။ ဘ၀တူအမ်ဳိးသမီးတဦး ထံကပုိ႔လုိက္တာပါ။ သူေပးထားတဲ့ လိပ္စာအတုိင္း မမနဲ႔ က်ေနာ္ ရန္ကုန္ကုိ လုိက္သြားေတာ့ ေျမာက္ဥကၠလာပ၊ (၁) ရပ္ကြက္၊ သုမိတၱာလမ္းက သူတုိ႔အိမ္ကုိေရာက္သြားပါတယ္။ သူ႔ ခင္ပြန္းအပါအ၀င္ အစ္ကုိတုိ႔အုပ္စု အင္းစိန္ေထာင္ႀကီးခ်ဳပ္ကုိ ေရာက္ေနၿပီ၊ လူခ်င္းေတြ႔လုိ႔ေတာ့ မရေသးဘူး၊ စားစရာပုိ႔လုိ႔ရတယ္ ေျပာတာမုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ယူလာတဲ့ စားစရာေလးေတြ သူနဲ႔ထည့္ေပးလုိက္တယ္။ နည္းနည္းစိတ္သက္သာရာလည္း ရ သြားသလုိ ပါပဲ။
က်ေနာ္တုိ႔ ရြာကုိျပန္ေရာက္ၿပီး သိပ္မၾကာလွပါဘူး ထူးဆန္းတဲ့ သတင္းစာရွင္းလင္းပဲြတခု အေၾကာင္း ေရဒီယုိမွာ ၾကား လုိက္ရေတာ့တယ္။ မ်က္ႏွာဖံုးအနီေရာင္နဲ႔ စာအုပ္တအုပ္လည္း ထြက္ေပၚလာတယ္။ စာအုပ္ထဲမွာ ပါ၀င္သူေတြ ရဲ႕ မ်က္နွာေတြကုိ က်ေနာ့စိတ္ထဲမွာ ဒီေန႔ထိ ဓာတ္ပံုရုိက္ထားသလုိစဲြလမ္း ေနမိတယ္။ သူတုိ႔ထဲမွာ ဆရာ၀န္ေတြ၊အင္ဂ်င္နီယာေတြ၊ တကၠသုိလ္ဆရာေတြ၊ ဌာနဆုိင္ရာ အရာရွိေတြ၊ စစ္ဗုိလ္ေတြ၊ ရဲအရာရွိေတြ.. စံုလုိ႔ပါပဲ။ အရင္က အစ္ကုိနဲ႔ ပါပါလာတတ္လုိ႔ အခ်ဳိ႕သူေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြကုိ က်ေနာ္ရင္းႏွီးေနတယ္။
ဒီလုိနဲ႔ ႏို၀င္ဘာလဆန္းပုိင္းေရာက္လာေတာ့ ပထမဆံုးအႀကိမ္ အစ္ကုိ႔ကုိ သြားေတြ႔ခြင့္ရခဲ့တယ္။ တသက္လံုး တခါမွမ ေတြ႔ဘူးသူေတြမ်ားစြာ တူညီတဲ့ခံစားမႈကုိယ္စီနဲ႔ ေထာင္ဗူး၀ေရွ႕မွာ လာဆံုမိၾကတယ္။ ကုိသန္းႏိုင္(ပုဂံ) ရဲ႕ ဇနီး မျဖဴ (ေဘဘီ)၊ ကုိတင့္ေဆြ (သီဟ) ရဲ႕ ဇနီး မေအးေအးျမင့္၊ သခင္ဇင္ရဲ႕ သမီး မဟား၊ ကုိခင္ေဇာ္ (ေရတပ္စစ္သည္ ေဟာင္း) ရဲ႕ ညီမ မသန္းသန္းဆင့္၊ ကုိေက်ာ္လြင္ရဲ႕ ဦးေလး ဦးကုလားႀကီး စသည္ စသည္ ရင္းႏွီးသူေတြတုိးလာ တယ္။ သူလုိကုိယ္လုိ ဘ၀တူမိသားစုေတြဆုိေတာ့လည္း ဆံုေတြ႔ၿပီး တခဏအတြင္းမွာပဲ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး စကားေတြ ေျပာျဖစ္ၾကတာ။ ဘ၀ေတြက အဖံုဖံု။ တခ်ဳိ႕က ဒီလုိအေတြ႔အၾကံဳမ်ဳိး အခါခါရွိထားၿပီးသား၊ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ လုိ မ်က္စိသူငယ္နားသူငယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ေဒါက္တာေမာ္ဇင္ (စစ္ဗုိလ္ဆရာ၀န္ေဟာင္း) ရဲ႕ သားေလးနဲ႔ ကုိမုိး၀င္း (ဗုိလ္ေဇယ်၏ တူ) ရဲ႕ သမီးေလးတုိ႔က သံုးေလးႏွစ္အရြယ္ မတိမ္းမယိမ္းေလးေတြ။
အားလံုးဟာ မလာခ်င္မေရာက္ခ်င္တဲ့ေနရာကုိ အေပ်ာ္ခရီးထြက္သလုိ စားစရာအထုပ္အပုိးေတြနဲ႔ ေရာက္လာၾကတာ။ ရန္ကုန္မွာေနသူေတြက ႏွစ္ပတ္တခါ မွန္မွန္ေရာက္ၾကေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔လုိ ရပ္ေ၀းနယ္က လာရသူေတြအဖုိ႔ေတာ့
ႏွစ္လတေခါက္ပင္အႏိုင္ႏိုင္။ သြားျဖစ္တဲ့အခါတုိင္းမွာ ေဒသထြက္ လြယ္လြယ္ရႏိုင္တဲ့ ငါး၊ ဖား၊ ငါးရွဥ့္၊ ေႁမြ စတာေတြ ကုိပဲ ခ်က္ျပဳတ္ေၾကာ္ေလွာ္ ယူသြားရတာ ျဖစ္ေပမယ့္ သူတုိ႔အတြက္ ထူးဆန္းတဲ့ ဟင္းလ်ာေတြျဖစ္ေနတာမုိ႔ မက္မက္ ေမာေမာ ၀ုိင္းၿပီးစားၾကတယ္လုိ႔ ၾကားမိတာပဲ။
ႏွစ္လတေခါက္ပင္အႏိုင္ႏိုင္။ သြားျဖစ္တဲ့အခါတုိင္းမွာ ေဒသထြက္ လြယ္လြယ္ရႏိုင္တဲ့ ငါး၊ ဖား၊ ငါးရွဥ့္၊ ေႁမြ စတာေတြ ကုိပဲ ခ်က္ျပဳတ္ေၾကာ္ေလွာ္ ယူသြားရတာ ျဖစ္ေပမယ့္ သူတုိ႔အတြက္ ထူးဆန္းတဲ့ ဟင္းလ်ာေတြျဖစ္ေနတာမုိ႔ မက္မက္ ေမာေမာ ၀ုိင္းၿပီးစားၾကတယ္လုိ႔ ၾကားမိတာပဲ။
ေထာင္၀င္စာေတြ႔ေဖာ္ အသိအကၽြမ္းေတြထဲမွာ က်ေနာ္အထူးတလည္ ရင္းႏွီးမိသူက ကုိသန္းႏိုင္ရဲ႕ ဇနီး မျဖဴ။ အဲဒီ တုန္းက က်ေနာ့္ရြာမွာ စာၾကည့္တုိက္ေလးတခု ထူေထာင္ထားခ်ိန္။ ရန္ကုန္ေရာက္တုန္း စာအုပ္အေဟာင္းတန္းမွာ ေစ်းခ်ဳိခ်ဳိနဲ႔ ရႏိုင္သမွ် စာအုပ္ေလးေတြ ရွာေဖြ၀ယ္ရတယ္။ အစ္မ မျဖဴက စာအုပ္ေတြ ေရာင္းဖူးသူဆုိေတာ့ သူ႔ဆီမွာ စံုစမ္းစနည္းနာရတယ္ေလ။ သူကလည္းတတ္ႏိုင္သမွ် ကူညီရွာပါတယ္။ စာအုပ္ေကာင္း ရႏိုင္တဲ့ေနရာေတြကုိ လမ္း ညႊန္ေပးတဲ့အျပင္ သူ႔မွာရွိတဲ့ စာအုပ္အခ်ဳိ႕လည္း လွဴလုိက္ ေသးတယ္။ သူ႔ခမ်ာ ကုိသန္းႏိုင္ကုိ ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ရွာတာ။
က်န္းမာေရးမေကာင္းတဲ့ၾကားက ၀တ္မပ်က္ ေထာင္၀င္စာေတြ႔ေပးတယ္။ အခ်ိန္တန္လုိ႔ေရာက္မလာရင္ အထဲကလူ စိတ္ပူအားငယ္ေနမွာစုိးလုိ႔တဲ့။ ေနာက္ပုိင္း အေခါက္ေတြမွာ သူ႔က်န္းမာေရးအေျခအေန ေတာ္ေတာ္ဆုိးလာပံုရတယ္။
အစာၾကမ္း မစားႏိုင္ေတာ့။ ေထာင္၀င္စာေတြ႔ရမယ့္အခ်ိန္ကုိေစာင့္ရင္း က်ေနာ္တုိ႔ ထမင္းစားတဲ့အခါ သူက ေပါင္မုန္႔ ႏုႏုေလးကုိ ေကာ္ဖီနဲ႔ေမွ်ာခ်ၿပီး တင္းတိမ္ေနရတယ္။ သူ႔ေရာဂါက ကင္ဆာဆုိလားပဲ။ ေနာက္တေခါက္ က်ေနာ္ ေထာင္ ၀င္စာေတြ႔တဲ႔အခါ သူ႔ကုိမေတြ႔ရေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ ၿမိဳ႕ထဲကုိေရာက္တုန္း ၃၈ လမ္းက သူေနတဲ့အိမ္ကုိ သြားၾကည့္ မိေတာ့မွ အိပ္ယာေပၚဘုန္းဘုန္းလဲေနၿပီျဖစ္တဲ့ မျဖဴကုိေတြ႔ရတယ္။ ခႏၶာကုိယ္တခုလံုး ပိန္ခ်ဳံးေနၿပီး ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ မပြင့္တပြင့္ေလသံေလးနဲ႔ က်ေနာ့္ကုိ ႏႈတ္ဆက္ရွာတယ္။ “မင္းအကုိဆီကုိ သြားမေတြ႔ႏိုင္တာ ႏွစ္ ေခါက္ရွိၿပီ” တဲ့။ က်ေနာ္ေတြ႔ခဲ့ၿပီး ရက္မ်ားမၾကာမီမွာပဲ သူဆံုးသြားရွာတာပါ။
က်န္းမာေရးမေကာင္းတဲ့ၾကားက ၀တ္မပ်က္ ေထာင္၀င္စာေတြ႔ေပးတယ္။ အခ်ိန္တန္လုိ႔ေရာက္မလာရင္ အထဲကလူ စိတ္ပူအားငယ္ေနမွာစုိးလုိ႔တဲ့။ ေနာက္ပုိင္း အေခါက္ေတြမွာ သူ႔က်န္းမာေရးအေျခအေန ေတာ္ေတာ္ဆုိးလာပံုရတယ္။
အစာၾကမ္း မစားႏိုင္ေတာ့။ ေထာင္၀င္စာေတြ႔ရမယ့္အခ်ိန္ကုိေစာင့္ရင္း က်ေနာ္တုိ႔ ထမင္းစားတဲ့အခါ သူက ေပါင္မုန္႔ ႏုႏုေလးကုိ ေကာ္ဖီနဲ႔ေမွ်ာခ်ၿပီး တင္းတိမ္ေနရတယ္။ သူ႔ေရာဂါက ကင္ဆာဆုိလားပဲ။ ေနာက္တေခါက္ က်ေနာ္ ေထာင္ ၀င္စာေတြ႔တဲ႔အခါ သူ႔ကုိမေတြ႔ရေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ ၿမိဳ႕ထဲကုိေရာက္တုန္း ၃၈ လမ္းက သူေနတဲ့အိမ္ကုိ သြားၾကည့္ မိေတာ့မွ အိပ္ယာေပၚဘုန္းဘုန္းလဲေနၿပီျဖစ္တဲ့ မျဖဴကုိေတြ႔ရတယ္။ ခႏၶာကုိယ္တခုလံုး ပိန္ခ်ဳံးေနၿပီး ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ မပြင့္တပြင့္ေလသံေလးနဲ႔ က်ေနာ့္ကုိ ႏႈတ္ဆက္ရွာတယ္။ “မင္းအကုိဆီကုိ သြားမေတြ႔ႏိုင္တာ ႏွစ္ ေခါက္ရွိၿပီ” တဲ့။ က်ေနာ္ေတြ႔ခဲ့ၿပီး ရက္မ်ားမၾကာမီမွာပဲ သူဆံုးသြားရွာတာပါ။
က်ေနာ္ေရတပ္ထဲကုိ ေရာက္လာၿပီးေနာက္ပုိင္းမွာ ၁၉၈၈ ဒီမုိကေရစီအေရးေတာ္ပံုအတြင္းက ျပည္သူလူထုနဲ႔ ပူးေပါင္း ခဲ့တဲ့ ေရတပ္သားေတြအေၾကာင္း ပုိသိလာရပါတယ္။ သူတုိ႔အမ်ားစုဟာ တပ္ထဲမွာရွိစဥ္က စည္းကမ္းေသ၀ပ္သူေတြ လုိ႔ အသိအမွတ္ျပဳခံသူေတြျဖစ္ၿပီး လူခ်စ္လူခင္ ေပါမ်ားသူေတြပါ။ သူတုိ႔တပ္ထဲက ထြက္သြားၾကေသာ္လည္း တပ္ထဲ မွာက်န္ခဲ့တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အခင္မင္ပ်က္မသြားၾကတာကုိ ေတြ႔ရပါတယ္။ တခ်ဳိ႕တပ္ေတြမွာ အေၾကာက္ႀကီးတဲ့ တပ္မွဴးေတြက သူတုိ႔ကုိတပ္၀င္းထဲ ၀င္ခြင့္ေတာင္မျပဳေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းရဲေဘာ္ေတြက နီးစပ္ရာလက္ဖက္ရည္ဆုိင္ မွာ ထြက္ၿပီးေတြ႔ၾကရွာတယ္။ ကုိခင္ေဇာ္ဆုိရင္ တပ္ကႏႈတ္ထြက္ၿပီးေနာက္ ေရတပ္ပင္မစက္မႈလက္မႈ တပ္မွဴးက အ ရပ္သား၀န္ထမ္းအေနနဲ႔ ျပန္လည္ခန္႔ထားခ်ိန္မွာ အဖမ္းခံလုိက္ရတာပါ။
၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္ ၀န္းက်င္ေလာက္မွာ တပ္မေတာ္မွတ္တမ္းရံုး (ေရတပ္မွတ္တမ္းဌာန) ကုိ ကိစၥတခုနဲ႔ က်ေနာ္ေရာက္ သြားတယ္။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္နဲ႔၀ါသနာတူ သူငယ္ခ်င္းတဦးက ဒုအရာခံဗုိလ္ မ်ဳိးသန္းနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးလုိ႔ ဆရာႀကီး မ်ဳိးသန္း ဆုိတာ ကုိသန္းႏိုင္ (ပုဂံ) ရဲ႕ အစ္ကုိရင္း ျဖစ္ေနတာကုိသိလုိက္ရတယ္။ (ကုိသန္းႏိုင္ဟာ ၁၉၇၅ အလုပ္သ မားအေရးအခင္းမွာ ပါ၀င္လႈပ္ရွားမႈနဲ႔ ေထာင္က်ခဲ့ဖူးၿပီး ၁၉၈၈ လႈပ္ရွားမႈကာလမွာလည္း ေရတပ္နဲ႔ ေလတပ္က စစ္ရံုး၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ရြာတုိ႔ကုိ ပစ္ခတ္ဗံုးက်ဲတုိက္ခုိက္မယ္လုိ႔ ၀ါဒျဖန္႔ စာေရးသူအျဖစ္ စြပ္စဲြခံရတဲ့ နာမည္ႀကီး ေခါင္းေဆာင္တဦး ပါ။) ထမင္းစားခ်ိန္နားေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထုိင္ၿပီး ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ ေျပာရာက သူတုိ႔ မိသားစုအ ေၾကာင္း တစိတ္တပုိင္းသိခြင့္ရတာ။ သူတုိ႔အေဖကလည္း Royal Navy ေခတ္ ေရတပ္အရာခံဗုိလ္တဦး (ကုိသန္းႏိုင္ ရဲ႕ ကုိယ္ေရးအခ်က္ အလက္မွာပါၿပီး) ျဖစ္တယ္။ ဆရာႀကီး မ်ဳိးသန္းက ကုိသန္းႏိုင္ရဲ႕လုပ္ရပ္ကုိ ေလးစားဂုဏ္ယူ တယ္။ ညီကုိလည္း အရမ္းခ်စ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေထာင္၀င္စာသြားမေတြ႔ရဲဘူး။ ညီရဲ႕အေျခအေနကုိ ေထာင္၀င္စာ သြားေတြ႔တဲ့ ညီမထံကတဆင့္ သတင္းေထာက္တယ္။
ဒါကလည္း သိပ္ေတာ့မဆန္းပါဘူး။ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိတဲ့ လူ႔သဘာ၀တခုလုိ႔ျမင္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔မိသားစုထဲမွာလည္း က်ေနာ့္အကိုႀကီးက ေယာက္ဖျဖစ္သူကုိ ေထာင္၀င္စာသြားမေတြ႔ခဲ့ပါဘူး။ အစ္္္မနဲ႔ေတြ႔တဲ့အခါတုိင္း ေယာက္ဖကုိ သ တိရေၾကာင္းေျပာေပးဖုိ႔နဲ႔ လာမေတြ႔ရဲတဲ့သူ႔ကုိ နားလည္ေပးဖုိ႔ အတန္တန္ေတာင္းပန္တတ္တယ္။ က်ေနာ္ကသာ ငယ္ ရြယ္သူလည္းျဖစ္၊ ေယာက္ဖနဲ႔ ပတ္သက္မႈရိွထားသူလည္းျဖစ္တာေၾကာင့္ သြားေတြ႔ျဖစ္ေနခဲ့တာ။ ေနာက္ပုိင္းေတာ့ ဆရာႀကီးမ်ဳိးသန္း ေဆးပင္စင္နဲ႔ တပ္ကထြက္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေမာ္လၿမိဳင္ေထာင္မွာေရာက္ေနတဲ့ ကုိသန္းႏိုင္ ကုိေထာင္၀င္စာ သြားေတြ႔ခဲ့တယ္။ ၂၀၀၅ ဇူလုိင္ ၆ ရက္ေန႔ ကုိသန္းႏိုင္ ေထာင္ကလြတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဆရာႀကီး မ်ဳိး သန္း အိပ္ယာထဲမွာလဲေနၿပီ။ ညီျပန္အလာကုိ ေစာင့္ေနသလုိပဲ။ ကုိသန္းႏိုင္ အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီး တပတ္ေလာက္အ ၾကာမွာ ဆရာႀကီးမ်ဳိးသန္း ဆံုးသြားရွာတယ္။
က်ေနာ္ၾကံဳေတြ႔ဆက္ဆံမိသေလာက္ ႏိုင္ငံေရးသမားနဲ႔ စစ္သားဆုိတာ သီးျခားအလႊာတခုစီတည္ ရွိေနတာေတာ့ မ ဟုတ္ပါဘူး။ မိသားစုတခုတည္းမွာ၊ ေဆြမ်ဳိးအသုိင္းအ၀ုိင္းထဲမွာ၊ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္း နယ္ပယ္ထဲမွာ တနည္းမဟုတ္ တနည္း ယွက္ႏြယ္ပတ္သက္ေနၾကတာပါပဲ။ ႏိုင္ငံေရးသမား မိသားစုထဲက စစ္သားျဖစ္လာသူေတြ၊ တပ္မိသားစုထဲ ကႏိုင္ငံေရးသမားေတြ ျမန္မာျပည္မွာ လက္ညႇိဳးထုိးမလဲြေအာင္ ရွိေနၾကတာပါ။ တဦးနဲ႔တဦး စိတ္ေနသေဘာထား ဘယ္လုိရွိတယ္ဆုိတာကုိလည္း အထူးတလည္ ေလ့လာေနစရာ မလုိေလာက္ေအာင္ သိထားၾကသူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလူေတြအခ်င္းခ်င္း နားလည္ညီညႊတ္မႈရဖုိ႔ တကယ့္ကို အေရးႀကီးပါတယ္။ က်ယ္ျပန္႔တဲ့ေအာက္ေျခက လူထုႀကီး သာ ညီညႊတ္ေနမယ္ဆုိရင္ ေခါင္းေဆာင္ခ်င္း မညီညႊတ္ခ်င္လုိ႔ေတာင္ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အေျခအေနပါ။ သုိ႔ပါလ်က္ ျမန္မာ ျပည္သူလူထုတရပ္လံုး လုိလားေတာင့္တေနတဲ့ အမ်ဳိးသားသင့္ျမတ္ေရး (တပ္နဲ႔ ျပည္သူ ၾကည္ျဖဴလက္တဲြႏိုင္ေရး အပါအ၀င္) ျဖစ္စဥ္ႀကီး အေကာင္အထည္ေပၚလာဖုိ႔ ဘယ္လုိ အဟန္႔အတားေတြရွိေနသလဲ၊ ဘယ္အခ်က္ေတြ ျဖည့္ ဆည္းေပးဖုိ႔ လုိအပ္ေနေသးလဲ စတာေတြကုိ အေလးထားစဥ္းစားဆင္ျခင္ၾကဖုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔အားလံုးမွာ တာ၀န္ရွိေနၿပီ လုိ႔ ထင္ျမင္သံုးသပ္မိပါတယ္ခင္ဗ်ာ..။
ေနမင္းသူ
၁၈ ေမ ၂၀၁၁
၁၈ ေမ ၂၀၁၁
်
No comments:
Post a Comment