ဒီေန႔ဟာ အစျဖစ္တယ္
(ေအအိုင္ဒီအက္စ္ ေ၀ဒနာသည္တို႔ရဲ့ ပင္ကိုယ္ေရး ခံစားခ်က္မ်ား)
က်မဘဝကို ေျပာျပရရင္ နည္းနည္း႐ွည္ပါလိမ့္မယ္။ သည္းခံၿပီး ဖတ္ေပးပါလို႔ အႏူးအၫြတ္ ေတာင္းပန္ ပါရေစ႐ွင္။ က်မနာမည္ မ်ဳိးမ်ဳိးပါ၊ အသက္ ၃၃ႏွစ္ ႐ွိပါၿပီ။ က်မအမ်ိဳးသား နာမည္က ကိုေစာထြန္းပါ။ က်မက သူ၊ သူက သားပါ၊ သ႔ူအကိုဆီမွာ ေနၿပီး ပန္းတိမ္လုပ္ငန္း လုပ္ပါတယ္။ က်မက ကြမ္းယာေရာင္းတယ္၊ ကြမ္းယာလာစားရင္း ေတြ႔ၿပီး က်မတို႔ ယူလိုက္ၾကပါတယ္။
ကိုနဲ႔ လက္ထပ္ၿပီးေတာ့ က်မတို႔ ရန္ကုန္ကို ေျပာင္းခဲ့ၾကတယ္။ ရန္ကုန္မွာ ဗီြဒီယို ျဖန္႔ခ်ီေရးလုပ္ငန္း လုပ္ပါတယ္။ နယ္ေတြဆင္းၿပီး ေခြျဖန္႔ရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ သမီးဦးေလးကို ေမြးခဲ့ၿပီး၊ ဒီအခ်ိန္ထိ က်မတို႔ မိသားစုေလးဟာ ေပ်ာ္႐ႊင္ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းတဲ့ မိသားစု ေလးေပါ့။ က်မဘဝမွာ က်မသိပ္ခ်စ္တဲ့ ကိုရယ္၊ သမီးေလးရယ္ ဘာမွ မလိုအပ္ေတာ့ ေလာက္ေအာင္ပဲ ၿပီးျပည့္စုံသလို အရမ္းကို စိတ္ခ်မ္းသာ ေပ်ာ္႐ႊင္ခဲ့ပါတယ္။
ရန္ကုန္မွာ ၅ ႏွစ္ေနထိုင္ၿပီး ကိုယ့္ဇာတိျဖစ္တဲ့ မေကြးၿမိဳ႕မွာပဲ အၿပီးတိုင္အေျခခ်မယ္ ဆုိၿပီး မေကြးကို ေျပာင္းေ႐ြ႕ ခဲ့တယ္။ မေကြးမွာပဲ သားငယ္ေလးကို ေမြးဖြားခဲ့တယ္။ ကေလး ဆက္သြားတဲ့အတြက္ သမီးနဲ႔ သားေလးဟာ ၁- ႏွစ္ပဲ ကြာလိုက္တယ္။ ကိုဟာ ပန္းတိမ္ လုပ္ငန္းကို ျပန္လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ က်မရယ္ ကိုရယ္၊ သမီးေလးရယ္၊ သားေလးရယ္၊ မိသားစု ၄ ေယာက္ဟာ ဘာမွျပႆနာမ႐ွိ၊ ေအးခ်မ္းစြာပဲ ေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္းေတြနဲ႔ ေနထိုင္လာခဲ့ ၾကတုန္း က်မရဲ႕ကို ခဏခဏ ဖ်ားလာပါတယ္။
က်န္းမာေရး ေဖာက္ျပန္လာလို႔ ေဆးခန္း၊ အထူးကု သမားေတာ္ႀကီးဆီမွာ သြားျပတယ္။ 2003 ခုႏွစ္ေလာက္ကေပါ့။ ေသြးစစ္ပါဆိုလို႔ ေသြးစစ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်မတို႔ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ သိပ္ၿပီး ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ ေသမင္းတမန္ႀကီးျဖစ္တဲ့ ကုရာေဆးမ႐ွိတဲ့ HIV ေခၚ AIDS တဲ့၊ အို ဘုရားသခင္ က်မလက္မခံႏိုင္ဘူး။ မယုံၾကည္ႏိုင္ဘူး။ က်မတို႔ သိတဲ့အခ်ိန္က အရမ္းကို ေနာက္က် ခဲ့ပါၿပီ။
၆- လ ေလာက္ပဲ ေနရေတာ့မယ္တဲ့။ သူ႔စားခ်င္တာေကြ်းပါ၊ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ထားပါတဲ့၊ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့ မလား။ က်မတို႔ သိပ္ခ်စ္တဲ့ကို၊ မိသားစုအေပၚမွာ အလြန္တာဝန္ေက်ပြန္ခဲ့သူ၊ စိတ္သေဘာထား ေကာင္းမြန္တဲ့သူ၊ ႐ုိးသား ႀကိဳးစားခဲ့သူ၊ မိသားစုကို ခ်မ္းခ်မ္းသာသာနဲ႔ ထားခ်င္ခဲ့သူဟာ အခုလို ေရာဂါဆုိးႀကီး ႐ွိေနျခင္းဟာ မထိုက္တန္ပါဘူး။ လုံးဝမတရားပါဘူး။
ဒါေပမဲ့ အခုခ်ိန္မွေတာ့ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ကံတရားက ရက္စက္တာလား။ ဘယ္သူ႔ကို အျပစ္တင္ရမလဲ၊ အိပ္ရာထဲ လဲေနတဲ့ကိုလား၊ ကို႔ကိုနာက်ည္း စိတ္နာရ ေလာက္ေအာင္ က်မ အသည္းမမာပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ က်မမိသားစုအတြက္၊ ကို႔ေဆးဖိုး၊ ကို႔ရဲ႕ေနာက္ဆုံး အခ်ိန္ကို အေကာင္းဆုံးျဖည့္ဆည္းဖို႔ က်မ အလုပ္လုပ္ပါၿပီ။
၂- လုံး ၃- လုံး ေရာင္းခဲ့တယ္။ အဲဒီတုန္းက အဲဒီအလုပ္က အရမ္းအလုပ္ျဖစ္တယ္ေလ။ ကို ကံေကာင္းတယ္ ထင္ပါရဲ႕၊ ဝင္ေငြအရမ္းေကာင္းခဲ့တယ္။ ကိုစားခ်င္တာ ဝယ္ေကြ်းႏိုင္တယ္၊ ေဆးကု ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ေလ ေဆးဘယ္ေလာက္ကုကု ဒီေရာဂါက ေပ်ာက္တဲ့ ေရာဂါမဟုတ္ေတာ့ ၆- လဆိုတဲ့ အတိုင္းအတာကို ၁ ႏွစ္ထိပဲ ဆြဲဆန္႔ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ၁-ႏွစ္ျပည့္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ကို႔ေရာဂါ သည္းလာခဲ့တယ္။
ကို႔ေရာဂါသည္းတဲ့ အခ်ိန္ဟာ အရမ္းပူတဲ့ တေပါင္းလႀကီးေလ၊ ပူလြန္းလို႔ အဝတ္ မကပ္ႏိုင္ ေတာ့ဘူး။ ေျမႀကီးကိုေရျဖန္း၊ ဝါးကပ္ကေလးနဲ႔ ေဝဒနာကို မခ်ိမဆန္႔ ခံစားေနရ႐ွာတယ္။ သနားလြန္းလို႔ ေသြးပ်က္မတတ္ ငိုေႂကြးခဲ့ရတယ္။ ကၽြန္မငိုတာကို ၾကည့္ၿပီး ငါ့မိန္းမရယ္ မငိုနဲ႔ေနာ္တဲ့။ သူ႔ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ ေရာက္ေနတာေတာင္ ကၽြန္မငိုတာကို မၾကည့္ရက္ခဲ့ဘူး။ အျပင္ထြက္ၿပီး အလုပ္လုပ္ ရင္လည္း ငါ့မိန္းမ ျမန္ျမန္ျပန္ခဲ့ေနာ္၊ ကၽြန္မကို စိတ္မခ်ဘူး၊ စိတ္ပူလို႔တဲ့ေလ။
မွတ္မိေနေသးတယ္၊ တစ္ညမွာေတာ့ ကၽြန္မ ပင္ပန္းလြန္းလို႔ ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူက ငုတ္တုတ္ႀကီး ထထိုင္လို႔၊ အ႐ိုးေပၚအေရတင္ေနတဲ့လက္နဲ႔ ကၽြန္မကို ထိလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မလန္႔ႏိုး လာတယ္။ အ႐ိုးေျခာက္ႀကီး ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနတာ ျမင္ရေတာ့ အရမ္းထိတ္လန္႔သြား တယ္။
“ဘာလုပ္တာ လဲဟင္” လို႔ေမးေေတာ့
“မင္းကိုႏိွပ္ေပးမလို႔” တဲ့၊ “ငါ့ မိန္းမအရမ္းပင္ပန္းတယ္”တဲ့၊
ကၽြန္မ အ့ံၾသဝမ္းနည္းလြန္းလို႔ အရမ္းကို ငိုေတာ့တာပဲ။
“မငိုပါနဲ႔ ငါ့မိန္းမရယ္” တဲ့၊ သူကေခ်ာ့ေနျပန္တယ္။
သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတာက ကၽြန္မကို သူ႔အမွားေတြကို ဝန္ခံခဲ့တယ္။ အေပါင္းအသင္း ေတြေၾကာင့္ သူတကယ္မွားခဲ့ပါတယ္။ အမွားကို ဝန္ခံတဲ့ သတၱိတစ္ခုနဲ႔တင္ ကၽြန္မသူ႔ကို ခြင့္လႊတ္တဲ့အျပင္ ပိုသနားတယ္၊ ပိုၿပီး ခ်စ္သြားခဲ့တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကို႔ရဲ႕ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေရာက္ေတာ
ေနာက္ (၂) ရက္မွာေတာ့ သူေရလဲ မေသာက္ေတာ့ဘူး၊ ဘာမွလဲ မစားေတာ့ဘူး။ သူ႔ရဲ႕ေနာက္ဆံုး ထြက္သက္ကို ေစာင့္ေန႐ွာၿပီ။ မနက္ပိုင္းမွာ ေပါင္မုန္႔နဲ႔ ေကာ္ဖီနည္းနည္း ကၽြန္မ ခြံေကၽြးခဲ့တယ္။ အစာစားလို႔ ကၽြန္မကေတာ့ ဝမ္းသာလို႔ေပါ့၊ သ႔ူေသေန႔ဆိုတာကို ကၽြန္မမသိခဲ့ဘူး။ သနားစဖြယ္ၾကည့္ ေန႐ွာတဲ့ သူ႔နဖူးေလးကို ေနာက္ဆံုး ႏႈတ္ဆက္တဲ့အေနနဲ႔ ကၽြန္မနမ္းခဲ့တယ္။
ည (၇) နာရီမွာေတာ့ သူခ်စ္တဲ့အရာအားလံုးကို ေက်ာခိုင္းၿပီး လူ႕ေလာကႀကီးထဲက အၿပီးတိုင္ထြက္ခြါ သြားခဲ့တယ္။
တေပါင္းလျပည့္ေက်ာ္ (၁၄) ရက္၊ ၾကာသပေတးေန႔၊ ည (၇) နာရီတိတိမွာ ကၽြန္မဘဝထဲက အၿပီးတိုင္ ထြက္ခြါ သြားခဲ့တယ္။ ကၽြန္မလဲ သတိလက္လြတ္ ေမ့ေမ်ာေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္မ အသည္းေတြ ေႂကြမြ ပ်က္စီးကုန္ပါၿပီ။ အ႐ူးတစ္ေယာက္လိုပဲ ေအာ္ဟစ္ေနမိတယ္။ အိပ္ခ်ိန္ စားခ်ိန္ ဘာမွမသိေတာ့ဘူး။
ကၽြန္မအသိထဲမွာ သူေသၿပီးရင္ ငါလည္း ေသရေတာ့မယ္။ ငါျမန္ျမန္ ေသသြားတာပဲ ေကာင္းပါ တယ္လို႔ ေတြးမိတယ္။ သားသမီးေတြလဲ လွည့္မၾကည့္ႏိုင္ေတာ့ အဲဒီစိတ္နဲ႔ပဲ ကၽြန္မအိပ္ရာထဲ လဲခဲ့တယ္။ ေယာကၡမေတြက နင္ေသလို႔မျဖစ္ေသးဘူးေလ၊ နင္ေသရင္ နင့္ကေလးေတြ မိမဲ့ဖမဲ့ျဖစ္ သြားမွာေပါ၊့ ဖခင္မ႐ွိေတာ့တဲ့ သားနဲ႔ သမီးအတြက္ နင္အသက္႐ွင္ ရမယ္လို႔ သူ႔အမ်ိဳးေတြ ဝိုင္းၿပီး အားေပးၾကတယ္။ ဆရာဝန္ အိမ္ပင့္ၿပီး ေဆးကုခဲ့တယ္။
ဟုတ္တယ္ေနာ္၊ ကၽြန္မ အားတင္းလိုက္တယ္။ ကၽြန္မ အသက္႐ွင္မွ ျဖစ္မယ္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္ မသနားရင္ေတာင္မွ သားနဲ႔သမီးကို သနားရမယ္။ ကၽြန္မစိတ္ကို ျပန္တင္းလိိုက္တယ္။ ေနေကာင္းေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ အလုပ္ ျပန္လုပ္တယ္။ ကို႔အသိုင္းအဝိုင္းက ကၽြန္မကို ခ်စ္ၾကတယ္၊ ဝိုင္းၿပီး ေစာက္ေ႐ွာက္ၾကတယ္။
ကိုေသၿပီး (၁) ႏွစ္ေလာက္အထိ မေကြးမွာ ေနခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့လဲ ကိုမ႐ွိေတာ့ အဲဒီမွာ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ ကိုေသသြားေပမဲ့ ကို႔ကိုညတိုင္း အိပ္မက္မက္တိုင္း အိပ္မက္ထဲမွာ ကိုမေသဘူးတဲ့၊ ကၽြန္မဆီ ျပန္ျပန္လာတယ္၊ ေျပာေသးတယ္။ တကယ္ေသတာ မဟုတ္ ဘူးတဲ့၊ ေသခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ခဲ့တာတဲ၊့ ကၽြန္မပိုၿပီး ႐ူးသြပ္ခဲ့တယ္။ တကယ္လားလို႔ သံသယျဖစ္ေလာက္ေအာင္ စိတ္ေတြ ေျခာက္ခ်ားခဲ့တယ္။ ၾကာေတာ့ အဲဒီအိပ္မက္ကို မမက္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ညအိပ္ရမွာကို ေၾကာက္ေန မိတယ္။ ကိုဟာ ကၽြန္မရဲ႕အနီးအနားမွာပဲ ႐ွိေနခဲ့သလား၊ ကို႔အရိပ္ဟာ ကၽြန္မကို ေျခာက္ေနခဲ့တယ္။
ၾကာေတာ့ကၽြန္မလည္း ဒီမွာ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မေမြးရပ္ေျမကို အၿပီးျပန္ ခဲ့တယ္။ ကၽြန္မ မိဘေတြဆီကိုေပါ့၊ ကၽြန္မကို PLHA တစ္ေယာက္လို႔ ပတ္ဝန္းက်င္က မသိဘူးထင္တာဘဲ၊ဘယ္အိမ္ကိုမွလဲ မလည္တတ္လို႔ သူတို႔သေဘာထား မသိခဲ့ရေပမဲ့ အိမ္က မိသားစုကေတာ့ ခြဲျခား တယ္လို႔ ထင္တယ္။
ကိုေသၿပီး (၅)ႏွစ္ေလာက္မွာ က်မလည္း က်န္းမာေရး ေဖာက္လာခဲ့တယ္၊ အိပ္ယာထဲ လဲေနခ်ိန္မွွာ ေဆးခန္း သြားဖို႔ အခက္ႀကံဳခဲ့တယ္၊ ညီမေတြလည္း အားကိုးလို႔ မရခဲ့ဘူး၊ အေဖဆိုတာလည္း ငါ့သမီး ေနေကာင္းလားလုိ႔ ေယာင္လို႔ေတာင္ မေမးခဲ့ဘူး၊ အေမကေတာ့ စက္ဘီးနဲ႔ လိုုက္ပို႔ခဲ့တယ္၊ က်မေန မေကာင္းေနခ်ိန္ ျပဳစုခဲ့တယ္၊ ကၽြန္မစားခ်င္တာေလး လုပ္ေကၽြးခ့ဲတယ္၊ အားကိုးရတဲ့ မိခင္ တစ္ေယာက္ပါ၊
ေနာက္ပိုင္း သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ရဲ႕ေဖးမမႈနဲ႔ ေရႊျခေသၤ့အဖြဲ႕နဲ႔ ခ်ိပ္ဆက္မိၿပီး အဖြဲ႔က ေစတနာ့ ဝန္ထမ္းေတြက အိမ္အထိ ေရာက္လာၿပီး ေစာင့္ေ႐ွာက္ၾကတယ္၊ သူငယ္ခ်င္းက PLHA ေလ၊ သူက အဲဒီအဖြဲ႔မွာ ဘ၀တူေတြကို ႏွစ္သိမ့္ေဆြးေႏြးပညာေပးတဲ့သူ ျဖစ္ေနၿပီ၊ သူတို႔ေတြကဘဲ ေဆးခန္္း လိုက္ပို႔ၾကတယ္၊ သူနာျပဳေခၚလာၿပီး အိမ္အထိ ေဆးလိုက္ ထိုးေပးၾကတယ္၊ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းကို က်မခဲအိုက ေခၚလာတာ၊ အဲဒီတုန္းက က်မေသြး မစစ္ရေသးဘူး။
ကၽြန္မေလ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ PHA တစ္ေယာက္ဆိုၿပီး လူေတြသိမွာ အထင္ေသးခံရမွာ အရမ္းကို ရွက္ရြံ႕ခဲ့တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ေလ ျပန္ေရာက္ခါစက ဒီအဖြဲ႔အစည္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရမွာ အဖြဲ႔ကို လာရမွာ အရမ္းရွက္တယ္၊ ေၾကာက္တယ္၊ အိပ္ယာထဲလဲေတာ့မွ အားလံုးရဲ႕ေစတနာေမတၱာ အားကိုးရမႈေတြ ကို သိခဲ့ရတယ္၊ ေသတြင္းက ဆြဲထုတ္ခဲ့တယ္။
ကၽြန္မေလ အမွန္အတိုင္းဝန္ခံရရင္ အိမ္ကမိသားစုထက္ ဒီအဖဲြ႔အစည္းကို အားကိုးခဲ့တယ္၊ ကၽြန္မဘဝရဲ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အလင္းေရာင္ေတြေပးခဲ့တဲ့ လမ္းျပၾကယ္ပါ၊ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ဘာကိုမွ မရွက္ေတာ့ပါဘူး၊ အရွက္ထက္ အသက္ရွင္ဖို႔က အေရးႀကီးတယ္ဆိုတာ သိခဲ့ရပါၿပီ၊ လမ္းေပ်ာက္ၿပီး အေမွာင္ထဲမွာ စမ္းတဝါးဝါးနဲ႔ အားကိုးရာမဲ့ေနခ်ိန္မွာ မိဘသဖြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တယ္၊ ပင္လယ္ျပင္ ကိုျဖတ္ကူးဖို႔ ေလွာ္တက္ေပးခဲ့သလို ပန္းတိုင္ကို အေရာက္ပို႔ခဲ့တဲ့ ေလွႀကီးတစင္းသဖြယ္ျဖစ္တာမို႔ ကၽြန္မနဲဲ႔ ဘဝတူေတြကိုလည္း ဒီေလွႀကီးကို စီးၿပီး ေလွာ္တက္နဲ႔ မိမိလိုရာပန္းတိုင္ကို အတူသြားဖို႔ လမ္းကမ္းပါရေစ၊ မရွက္ပါနဲ႔၊ မေၾကာက္ပါနဲ႔၊ HIV/AIDS ဆိုတာ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ မိတ္ေဆြရင္းခ်ာလို တသားတည္း ျဖစ္ေနခဲ့ပါၿပီ။
အခုဆိုရင္ ကၽြန္မဟာ ေရႊျခေသၤ့အဖဲြ႔ရဲ႕ေစတနာေမတၱာေၾ
အခုဆိုရင္ ႐ုပ္ပိုင္းေရာစိတ္ပိုင္းေရာ ေျပာင္းလဲလာပါၿပီ၊ ဒီေရာဂါ႐ွိေနလို႔ စိုးရိမ္စိတ္ အားငယ္စိတ္ ေၾကာက္စိတ္ ေတြလဲ ေလ်ာ့ပါးသြားပါၿပီ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ေ႐ႊျခေသၤ့က ေစတနာ့ ဝန္ထမ္းမ်ားေၾကာင့္ပါ၊ ကိုယ့္အေပၚမွာ မခြဲျခားခဲ့ဘူး။ အၿမဲတမ္း အားေပးႏွစ္သိမ့္မႈေတြ ေပးခဲ့သလို အမ်ားႀကီး ကူညီ ေစာင့္ေ႐ွာက္ခဲ့ပါတယ္။ OI ကုေပးရုံ တင္မကဘဲ ARV ေဆးအလႉရွင္ပါ ရွာေပးလို႔ ကၽြန္မအသက္ဆက္ေနရပါၿပီ။ မိသားစုနဲ႔လည္း အဆင္ေျပခဲ့ပါၿပီ။ သိပ္ၿပီး ခြဲျခားျခင္း မခံရေတာ့ပါဘူး၊ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ကလဲ အားလံုးနဲ႔ အဆင္ေျပ ေအာင္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ႀကိဳးစား သည္းခံခဲ့ ပါတယ္၊ က်န္႐ွိေနတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ဘဝကို အေကာင္းဆံုးမဟုတ္ေတာင္ ကၽြန္မဘဝကို ျမွင့္တင္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစား ခ်င္ပါတယ္၊ ဘဝကိုယံုၾကည္ခ်က္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ျပန္လည္ရ႐ွိခဲ့ပါၿပီ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတာ လူမွာ ရွိလာေတာ့ ပန္းတိုင္ဆိုတာလဲ ႐ွိခဲ့ပါၿပီ။ ဒီေရာဂါကို လက္ေဆာင္ ေပးခဲ့တဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ ခင္ပြန္းကိုေတာင္ ေက်းဇူးတင္ရမလုိ ျဖစ္ေနၿပီ။
ဒီေရာဂါေၾကာင့္ပဲ စိတ္ထားမြန္ျမတ္တဲ့ ဆရာသမားေတြ မိတ္ေဆြေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ သိကၽြမ္း ခင္မင္ခြင့္ ရတဲ့အျပင္ ဒီေရာဂါနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ဗဟုသုတေတြ အသိပညာေတြလည္း ရ႐ွိခဲ့ ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး အဟာရနဲ႔ ကေလးေက်ာင္းစရိတ္ကအစ ေထာက္ပံံ့ေပးခဲ့လို႔ အထူးပင္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႔ ဘဝတူမ်ား ကိုယ္စားေျပာၾကားပါရေစ။ ဆရာသမားအားလုံးကိုလည္း က်န္းမာခ်မ္းသာပါေစေၾကာင္းနဲ႔ ညတိုင္း ဦးခိုက္ ကန္ေတာ့ရင္း။
လူ႔ဘဝမွာ တာဝန္ဝတၱရားေတြ မ်ားလြန္လွတယ္
ဆႏၵနဲ႔ဘဝ တစ္ထပ္တည္းမက်ႏိုင္ဘူးေလ။
အေနခက္ေပမယ့္ ေနတတ္ေအာင္ႀကိဳးစားရမယ္
လူ႔ဘဝကိုေရာက္႐ွိၿပီးေနာက္ ေသဖို႔အဆင္သင့္ျဖစ္ေနရမယ္
အဆင္မေျပတဲ့ အခက္အခဲေတြကို ေလွကားသဖြယ္ နင္းျဖတ္ၿပီး
ကုိယ္ေရာက္ခ်င္တဲ့ ဘဝရဲ႕ပန္းတိုင္ကုိ ေလွ်ာက္လွမ္းရမယ္
မနက္ျဖန္တိုင္းအတြက္ ဒီေန႔ဟာအစပါဘဲ ...။
မ်ဳိးမ်ဳိးေမ
ဧၿပီ ၂၉၊ ၂၀၁၁
မိုးမခ - ဒီေန႔ဟာ အစျဖစ္တယ္
No comments:
Post a Comment