ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ ဂု႐ုမ်ား

ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး ဂု႐ုမ်ား

ျမန္မာျပည္မွေပးစာ

(ေသာ္တာသစ္) 

သို႔

ႏိုင္ ငံ ေရး ဂု ႐ု မ်ား

အ ေျပာ လြယ္ သ ေလာက္ အ လုပ္ ခက္ တယ္ ဆိုတာ အ မွန္ ပဲ။ ဧ ရာ ၀ တီ မွာ “ေဒၚ ေအာင္ ဆန္း စု ၾကည္ ေၾကာင့္ လူ မႈ ေရး လုပ္ ငန္း မ်ား အ ဟန္႔ အ တား ျဖစ္ ဟု ေျပာ” ဆို တဲ့ သ တင္း ကုိ ဖတ္ လိုက္ ရ တယ္။ ေမး စ ရာ ရွိ လာ တာ က ေဒၚ ေအာင္ ဆန္း စု ၾကည္ မ လြတ္ ခင္ မွာ ေရာ ဒီ လူ မႈ ေရး လုပ္ ငန္း ေတြ ရဲ႕ ေအာင္ ျမင္ မႈ၊ ထိ ေရာက္ မႈ က ဘယ္ လို ရွိ လဲ ၊ ဘယ္ ေလာက္ ရွိ လဲ။

ဆင္းရဲမြဲေတမႈ ပေပ်ာက္ေရးအတြက္ ႏွစ္ရွည္လမ်ား အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေနရတဲ့ ကုလသမဂၢ၊ NGO မ်ားက ပေရာဂ်က္ေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ဟာ ထင္သေလာက္ အလုပ္မျဖစ္တာ ဘာေၾကာင့္လဲလို႔ အေၾကာင္းရွာေတာ့ ေနာက္ဆံုး ေပၚလစီေၾကာင့္ပဲလို႔ ေျပာၾကတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ မူဝါဒ အေျပာင္းအလဲအတြက္ အားေပးအားေျမႇာက္ (Advocacy) ျပဳတဲ့အခါ တင္းမာတဲ့သူေတြနဲ႔ အေပးအယူ လုပ္ၾကတဲ့ ပံုစံက အေလွ်ာ့ေပး ညႇိႏိႈင္း လိုက္ေလ်ာနည္းတဲ့။

ေနာက္တခုက အားေပး ေထာက္ခံတာကို ဦးတည္ လုပ္တဲ့ အခါ လူမသိသူမသိ (Low Profile) ပဲ သြားသင့္တယ္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေၾကာင့္ တာဝန္ယူၿပီး လုပ္တဲ့သူ မရွိသေလာက္ပဲ။ ဒီပံုစံနဲ႔ သြားေနတာ ဘာေတြ၊ ဘယ္ေလာက္ထိ ခရီး ေရာက္ခဲ့သလဲ။ တကယ္ပဲ မူဝါဒ အေျပာင္းအလဲကို လုပ္ႏုိင္ၿပီလား။ မလုပ္ႏုိင္ေသးရင္ လုပ္ႏုိင္ဖို႔ ျဖစ္ႏုိင္ေခ်ေတြ ရွိၿပီလား။ အစိုးရသစ္ ျဖစ္ေပၚလာ႐ံုနဲ႔ (လူေျပာင္းၿပီး၊ မူမေျပာင္းတာကို သိလ်က္နဲ႔) ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ တကယ္ရွိၿပီလား။ ဘယ္အတိုင္းအတာ အထိ ေမွ်ာ္လင့္ႏိုင္သလဲ။

စီးပြားေရး ပိတ္ဆို႔မႈကိုပဲ ေျပာေျပာ၊ ႏိုင္ငံေရးမွာ တင္းမာတဲ့ သေဘာထား မေျပာင္းလဲမႈကိုပဲ ေျပာေျပာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သည္သာ အဓိက တရားခံလို႔ အစိုးရရဲ႕ လက္ကိုင္တုတ္မ်ားက သစၥာရွိရွိ ေျပာေနတာဟာ တကယ္ေရာ ယုတၱိတန္ပါသလား။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ႏိုင္ငံေရး စင္ျမင့္ထက္က ေပ်ာက္ကြယ္သြား႐ံုနဲ႔ အရာခပ္သိမ္း ျပည့္စံု ေကာင္းမြန္သြားၿပီလား။ ေရြးေကာက္ပြဲကို ေခ်ာတိုင္တက္တာနဲ႔ ပမာျပဳၿပီး အေတြ႕အႀကံဳသည္သာ အျမတ္ဆိုတဲ့ ထံုးႏွလံုးမူၿပီး သကာလ၊ တႀကိမ္မရေတာ့ ေနာက္တႀကိမ္ေပါ့၊ ခ်က္ခ်င္းေတာ့ ဘယ္ျဖစ္မလဲဆိုတဲ့ ပံုစံမ်ိဳး အင္ဒိုနီးရွား ျဖစ္စဥ္ကို နမူနာယူၿပီး ေခြ်းသိပ္လို သိပ္။ ထားပါေတာ့။

ေနာင္ အႏွစ္ ၂၀၊ ေရြးေကာက္ပြဲ ေလးႀကိမ္ေလာက္ က်င္းပၿပီးမွ ေျပာင္းလဲမႈ ဆိုတာမ်ိဳး ေမွ်ာ္လင့္ရမယ္ ဆိုရင္ လက္ရွိ အေျခအေနမွာ ဆင္းရဲတြင္း နက္သထက္ နက္လာတာ၊ ျပည္သူေတြရဲ႕ လူမႈစီးပြားေရးဘ၀ ဘာတခုမွ အာမခံခ်က္ မရွိတာကုိ ေမ့ထားလို႔မရဘူး။ အသိသာဆံုးက ေတာရြာေတြမွာပဲ။ ဒီဒဏ္ေတြ အခံရဆံုးက သူတုိ႔ကိုး။ ေတာေရာ ၿမိဳ႕မွာပါရွိတဲ့ အေျခခံ လူတန္းစားေတြဘ၀ဟာ ႏိုင္ငံေရး ဂု႐ုႀကီးမ်ားရဲ႕ အႏွစ္မပါတဲ့ တြက္ခ်က္မႈေတြေအာက္မွာ ေမွ်ာ္လင့္ရႏိုးႏိုးနဲ႔ လံုးပါး ပါးရေတာ့မွာလား။

ေျပာၾကသလို ဒီစနစ္ကို အေျခခံၿပီး ေနာင္ႏွစ္ ၂၀ မွ ေျပာင္းလဲမႈ တကယ္ႀကံဳစတမ္း ဆိုရင္ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ေရွးေဟာင္း အေမြအႏွစ္ပိုင္း၊ သယံဇာတပိုင္း၊ စီးပြားေရး အေဆာက္အဦပိုင္း၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးေတြ အားလံုး ျပာက်ေနေလာက္ၿပီ။ လက္ရွိျဖစ္ေပၚေနတဲ့ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အေျခအေနျပန္ၿပီး ထူမတ္ဖို႔ေတာင္ အားလံုး အျမစ္ကလွန္ၿပီး အခ်ိန္အေတာ္ယူ ျပဳျပင္ရဦးမယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၂၀ က ႏိုင္ငံျခားသြားတယ္ဆိုတဲ့ စကားမ်ိဳးဟာ ခုေခတ္မွာ သိပ္ၿပီး ေပၚျပဴလာ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ေတာက ခ်က္ႀကီးတုိ႔၊ သာေအးတို႔လည္း ရွိတဲ့လယ္ေလး ေပါင္ၿပီး ႏိုင္ငံျခား ေရာက္ကုန္ၿပီ။ ျဖစ္ရတဲ့ အျဖစ္က သူမ်ားႏိုင္ငံ သြားၿပီး ကၽြန္ခံရတာ။ အသက္ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္လို႔ ခိုင္းေကာင္းေလာက္တဲ့ အေျခအေနရွိရင္ မိဘေတြက ကေလးေတြကို ၿမိဳ႕က လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ေတြ၊ စားေသာက္ ဆိုင္ေတြမွာ စားပြဲထိုးလုပ္ဖို႔၊ လက္တို လက္ေတာင္း ခိုင္းဖိုိ႔ လႊတ္ၿပီ။

ၿပီးခဲ့တဲ့ လေတြက အညာဘက္ေရာက္ေတာ့ ရြာမွာ သက္ႀကီး ႐ြယ္အိုေတြနဲ႔ မိန္းမေတြပဲ က်န္ခဲ့တာကို ေတြ႔ရတယ္္။ အမ်ိဳးသားေတြက တျခားၿမိဳ႕၊ ႏိုင္ငံသြားၿပီး အလုပ္လုပ္ၾကတယ္။ ကေလးေတြက်ေတာ့ အနီးအနား လက္လွမ္းမီရာၿမိဳ႕မွာ အခိုင္းအေစ သြားလုပ္ရတယ္။ ကေလးမေလးေတြ ဆိုရင္ေတာ့ အိမ္ေဖာ္ေပါ့။ ျမင္းမူရြာေလးက လူေတြဟာ နီးစပ္ရာ မံုရြာမွာ အလုပ္လာလုပ္၊ မံုရြာက်ေတာ့ မႏၲေလးကိုတက္၊ မႏၲေလးက လူက ရန္ကုန္ကိုေရႊ႕၊ ရန္ကုန္က လူက်ေတာ့ စင္ကာပူ၊ မေလး၊ ထိုင္းကို ေျချဖန္႔။ ဘယ္မွာလဲ သူတို႔ေတြရဲ႕ ဘ၀အတြက္ အာမခံခ်က္။ စိတ္ဓာတ္ေတြ ျခစားကုန္ၾကၿပီ။

လူႀကီးမင္းတို႔ ေျပာေျပာေနတဲ့ အင္စတီက်ဴးရွင္း ဆိုတာႀကီးကလည္း လက္ရွိအစိုးရနဲ႔ အလြမ္းသင့္တဲ့ အာဏာကို ၁၀ ျပားဖိုးရရ၊ ၁၅ ျပားဖိုးရရ ငို႔ဘေတြပဲ စုၿပံဳတိုးရင္းပဲ ေပၚေပါက္လာစရာ ရွိမွာပဲ။ ဘာတခုမ်ား နင္းျပားေတြရဲ႕ ဘ၀ကို ကိုယ္စားျပဳေပးႏုိင္တာ ရွိသလဲ။ အထပ္ႏွစ္ဆယ္ တုိက္ေပၚကေန လူထုအသံကုိ နားေထာင္ေနပါတယ္၊ သနားၾကရွာ ပါတယ္ရယ္လို႔ စုတ္သပ္ျပ႐ံုနဲ႔ မဟာက႐ုဏာရွင္ႀကီးဆိုၿပီး လူထုက ေထာက္ခံေနမွာ မဟုတ္ဘူး။ သမိုင္းေၾကာင္း ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ ျပဳျပင္ ေတာ္လွန္ေရးဆိုတာ လူထုအား၊ လူထုရဲ႕ ယံုၾကည္မႈ၊ လူထုရဲ႕ ဦးေဆာင္ လႈပ္ရွားမႈဆိုတာနဲ႔ပဲ ေပၚေပါက္လာရတာ ခ်ည္းပဲ။ လူထု ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ လူထုနဲ႔ နီးကပ္၊ နီးစပ္ၿပီး ေ၀မွ်ခံစားႏုိင္တဲ့ သူကိုသာ ျပည္သူက လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ တင္ေျမႇာက္ၾကတာပါ။

အခု ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ ဒုတိယ ပင္လံုညီလာခံ ေခၚဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနတာ အားလံုး သိၾကပါတယ္။ အမ်ိဳးသား ရင္ၾကားေစ့ေရးလို႔ ဆိုလိုက္တာနဲ႔ စကားက အရမ္း က်ယ္ျပန္႔သြားၿပီ။ လက္ရွိ အစိုးရကုိလည္း ပါ၀င္လာေအာင္ ႀကိဳးစားရမွာ အေတာ္ေတာ့ လက္၀င္တာပဲ။

အေၾကာင္းက ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက လက္ရွိအစုိးရ အေပၚမွာ အယံုအၾကည္မရွိဘူး။ သမိုင္း တေလွ်ာက္လံုးမွာ ညစ္ပတ္နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ လိမ္ညာတာ ခံခဲ့ရတာကိုး။ ဒါေပမယ့္ ရင္ၾကားေစ့ေရး ျဖစ္တဲ့အတြက္ အာဃာတေတြ ခဏေဘးခ်ိတ္ၿပီး အမ်ိဳးသားျပန္လည္ သင့္ျမတ္ေရးနဲ႔ စစ္မွန္တဲ့ ျပည္ေထာင္စုကို တည္ေဆာက္ ယူရမွာ ဆိုေတာ့ အတိုက္အခံ ဘက္ကေရာ၊ အစိုးရဘက္ကေရာ ညႇိႏိႈင္းရမွာေပါ့။

ဒီအေန အထားကို ေဖာ္ေဆာင္ေနတဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အတြက္ ေျခလွမ္းတလွမ္း မမွားေအာင္ အမ်ားႀကီး သတိထား ေနရပါတယ္။ ျဖတ္ေျပာခ်င္တာက ေတြ႔ဆံုညႇိႏိႈင္းဖို႔ အၿမဲတမ္း တံခါးပိတ္ခဲ့တဲ့ အစိုးရဘက္ကို အျပဳ သေဘာေဆာင္တဲ့ အျမင္ရွိသူ ျပည္တြင္းက ဂု႐ုႀကီးကို တခုေမးခ်င္တယ္။

သူ႔ရဲ႕ “သန္း ၅၀ ကို အႏိုင္ေပးပါ” ဆိုတဲ့ စာအုပ္ပါ ေဆာင္းပါးတခုမွာ အစိုးရက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ “ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္” ရယ္လို႔ သံုးႏႈန္း ေရးသားတာဟာ အျပဳသေဘာ ေဆာင္သလို၊ အတိုက္အခံမ်ား ဘက္ကလည္း ျမန္မာကို “ဘားမား” လို႔ သံုးႏႈန္းတာေတြ ျပင္သင့္တယ္။ သေဘာက အာဃာတေတြ ေလ်ာ့ပါးၿပီး ေတြ႔ဆံုႏိုင္ဖို႔ ေရွ႕ေျပး အစျပဳႏိုင္ေအာင္ ဒီလို အေသးအဖြဲေလးေတြက အစ ျပဳျပင္သင့္တယ္လို႔ လမ္းေၾကာင္းထားတာ ဖတ္ဖူးတယ္။

အခု ႀကိဳးစားေနတဲ့ ဒုတိယ ပင္လံုညီလာခံ အေပၚမွာ အစိုးရရဲ႕ သေဘာထားက တြက္ဆထားတဲ့ အတိုင္းပါပဲ။ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပၿပီး ရင္ၾကားေစ့ေရး၊ ေတြ႕ဆံုညွိႏိႈင္းေရးကို မ်က္ကြယ္ျပဳတဲ့ သူတုိ႔ရဲ႕ မူကုိ လက္ကိုင္ထားတုန္းပဲ။ သူတို႔ရဲ႕ တို႔တာ၀န္အေရး သံုးပါးကုိ အႏၲရာယ္ ျပဳလာႏိုင္တဲ့ ကိစၥလို႔ အသံဟစ္ၿပီး ေရွာင္လႊဲ ေနတဲ့အခါ အၿမဲတမ္း သံေယာင္လုိက္ေပးခဲ့တဲ့ ဂု႐ုႀကီးကလည္း ထံုးစံအတိုင္း သခင္အားရ ကၽြန္ပါး၀ ေနျပန္ပါေတာ့တယ္။

ျပည္ပက ဂု႐ုမ်ားက်ေတာ့ တမ်ိဳး။ အလြန္ သတိထား သင့္ပါတယ္တို႔၊ ဒုတိယ ပင္လံုညီလာခံသည္သာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အတြက္ ႏိုင္ငံေရးမွာ အျမတ္အစြန္း ထြက္ေအာင္၊ သူ႔အခန္းက႑နဲ႔ သူ႔ၾသဇာကို တည္ေထာင္ဖို႔ ျပယုဂ္ျဖစ္လာမယ္တို႔ သံုးသပ္ၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ေတြရဲ႕ ေျပာစကားမွာ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (NLD) သည္ သူကိုယ္တိုင္လည္း ယိုင္နဲ႔ေနၿပီ၊ ျပည္သူေတြကိုလည္း ဘာမွ မလုပ္ေပးႏုိင္၊ ႏွစ္ေတြလည္း ၾကာလွပါၿပီ ဆိုတာေတြလည္း ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လြတ္လာေတာ့ ျပည္သူေတြရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ျပန္ၿပီး အသက္၀င္လာတယ္။ လူငယ္ေတြ ႏိုင္ငံေရးကို ပိုၿပီး စိတ္၀င္စားလာတယ္။ ေနာက္တခု ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ မရွိေတာ့ရင္ ဘာျဖစ္မလဲ။ ႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈေတြဟာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အေပၚမွာပဲ မွီတည္ေနသလား။

ေသခ်ာတာ တခုကေတာ့ ျပည္သူက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ ေလးစားတာ၊ အားကိုးတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းရဲ႕ သမီးမို႔ဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေရး ခင္တြယ္မႈအျပင္ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း ႏုိင္ငံေရး လုပ္ခဲ့တဲ့ သမိုင္းတေလွ်ာက္လံုး ႐ိုးသားခဲ့တယ္။ ဘယ္လုိ အေျခအေနမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ျပည္သူ ဘက္ကသာ ရပ္တည္ခဲ့တယ္။ အနစ္နာခံခဲ့တယ္။ ဖိအားေတြေၾကာင့္ လိုင္းေၾကာင္မသြားဘူး။ ႏိုင္ငံေရးကုိ စိတ္ကူးယဥ္ၿပီး လုပ္ခဲ့တာမဟုတ္ဘူး။ လူထုေခါင္းေဆာင္ ပီသခဲ့တယ္။ ႏုိင္ငံေရးမ်ိဳးဆက္ ျပတ္လုနီးပါး ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ လူထုက တကယ္ အားကိုးယံုၾကည္ထိုက္တဲ့ ေနာက္ထပ္ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း တေယာက္ လူထုရဲ႕ ေရွ႕ကို ေပၚမလာေသးဘူး။ လုပ္တာက နည္းနည္း ေခါင္းေဆာင္႐ူး ႐ူးေနတဲ့သူေတြက မ်ားတာကိုး။ ေစတနာ မမွန္ၾကဘူး။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အေနနဲ႔ လြတ္ေျမာက္ခါစ၊ အေျခအေနေတြ ရႈပ္ေထြးေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ၊ ေနာက္တခု သူ႔လံုၿခံဳေရး အတြက္ေရာ (သူကေတာ့ သူ႔လံုၿခံဳေရးအတြက္ ထည့္မစဥ္းစားဘူး ဆိုေပမယ့္ ျပည္သူအတြက္ေတာ့ သူတေယာက္ပဲ ေမွ်ာ္လင့္စရာ၊ အားကိုးစရာ ျဖစ္တာမို႔ ထည့္တြက္ စဥ္းစားရမယ္။

ဘာလုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ အထက္က ေျပာခဲ့သလို လူထုရဲ႕ ညီညြတ္မႈကို သူသာလွ်င္ ဦးေဆာင္ႏုိင္တယ္။ ျပည္ပေရာက္ အတိုက္အခံမ်ားက ပံ့ပိုး႐ံုသာ လုပ္ႏုိင္မယ္။ (တကယ္ဦးေဆာင္မႈ မေပးႏုိင္ဘူးလို႔ ယူဆတယ္။) သူ႔ရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈတိုင္းကို သတိႀကီးႀကီးနဲ႔ ေျခလွမ္းလွမ္းေနရတယ္။ ဒါကို တခ်ိဳ႕ေတြက ဒီအတိုင္းသြားရင္ ႏုိင္ငံေရးမွာ ေသေတာ့မယ္တို႔၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လုပ္ကိုင္ႏိုင္စြမ္းက်သြားၿပီတို႔ စတဲ့ ေ၀ဖန္ခ်က္ေတြ ထြက္လာတာဟာ တကယ့္အေျခအေနနဲ႔ အစပ္အဟပ္ကြာေနသလို ခံစားမိပါတယ္။

ျပည္ပေရာက္ အတိုက္အခံမ်ား ဘက္ကလည္း အစိုးရရဲ႕ လုပ္ရပ္ကို ရံႈ႕ခ်႐ံု၊ ေၾကျငာခ်က္ေတြ ပံုမွန္ထုတ္႐ံု၊ ေႂကြးေၾကာ္သံေတြ ေအာ္႐ံု၊ စိုးရိမ္ေၾကာင္းေတြ ျပ႐ံုနဲ႔ မလံုေလာက္ပါဘူး။ ျပည္တြင္းမွာ ေျပာင္းလဲမႈျဖစ္ေအာင္ အဓိက လုပ္ေဆာင္ရမယ့္သူက ျပည္တြင္းက လူထုပဲမို႔ ျပည္ပက သူတုိ႔အေနနဲ႔ လံႈ႕ေဆာ္႐ံုကလြဲလို႔ ဘာမွ မတတ္ႏုိင္ပါဘူး။

ခက္တာက အေျပာမ်ားၿပီး အလုပ္မျဖစ္ၾကတာ ခက္တယ္။ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးရာ ကၽြမ္းက်င္သူ၊ ေလ့လာ ေစာင့္ၾကည့္သူနဲ႔ လႈပ္ရွားသူ၊ ေခါင္းေဆာင္သူ မတူဘူးဆိုတာ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ္လက္ေတြ႔က်က် လႈပ္ရွားသူ၊ ေခါင္းေဆာင္သူဆုိတာ မရွိသေလာက္ျဖစ္ၿပီး သေဘာတရား ေရးရာေတြသာ ေဖာင္းပြေအာင္ ေျပာတဲ့ ေလ့လာ ေစာင့္ၾကည့္သူေတြ မ်ားေနတာ ခက္တယ္။ ႏုိင္ငံေရးဂု႐ု လုပ္ေနတဲ့ elite ေတြ ျပည္တြင္းမွာ သာမက ျပည္ပမွာပါ ရွိေနပါတယ္။       ။   

ေသာ္တာသစ္ 

Saturday, 25 December 2010 15:01