ေဒါက္တာသန္းထြန္းရဲ႕ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ ေနာက္ဆုံးေန႔ထဲက ေနာက္ဆုံး သမိုင္းစကားေတြ

''ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အစြဲအလန္းတစ္ခုက ေရႇးေဟာင္း ျမန္မာသမုိင္း သုေတသန ျဖစ္တယ္။ ဒီလမ္းကို ငါေလွ်ာက္တယ္။ စြန္႔သင့္သေလာက္ စြန္႔ပါတယ္။ အသက္အရ ေျပာရရင္ေတာ့ ေန၀င္ခ်ိန္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ သုေတသနမႇာေတာ့ ရႇင္သန္လ်က္။ ခုထိ တက္ႂကြေနေသးတယ္''
သန္းထြန္း
ျမန္မာအေထြေထြေရးရာသမိုင္း
အမႇာစာ

၃၀ ႏို၀င္ဘာ ၂၀၀၅ မနက္ ၂း၂၄ နာရီမႇာ ကြယ္လြန္ခဲ့တာပါ။ ဆရာသန္းထြန္း ကြယ္လြန္ေတာ့ အသက္ ၈၂ ႏႇစ္ ရႇိရႇာပါၿပီ။ ဆရာဟာ မကြယ္လြန္မီ တစ္ရက္အလို ၂၉ ႏို၀င္ဘာ ၂၀၀၅ မနက္ခင္းမႇာ စာေရးဆရာမႀကီး လူထုေဒၚအမာရဲ႕ ႏႇစ္ ၉၀ ျပည့္ ေမြးေန႔ပြဲ ေရာက္လာခဲ့တာပါ။ အဲဒီေန႔က ေသျခင္းကင္းရာ ၿမိဳ႕ကေလးလို႔ အမည္တြင္တဲ့ အမရပူရ ၿမိဳ႕ကေလးထဲ (ေတာင္ၿမိဳ႕)က ေတာင္သမန္အင္းေဇာင္းက ေတာင္ေလးလံုး ေက်ာင္းကေလးရဲ႕ စကၠဴပန္း႐ံုေအာက္က ႀကိမ္ကုလားထိုင္ေပၚမႇာ အျဖဴေရာင္၊ အျပာစင္း၊ အနီပတ္ အေႏြးထည္နဲ႔ ထိုင္ၿပီး စတီးတုတ္ကေလးကိုင္ၿပီး မိန္႔မိန္႔ႀကီး ထိုင္ေနတဲ့ ဆရာသန္းထြန္း။ 

စာေရးဆရာမႀကီး လူထုေဒၚအမာ ၉၀ ျပည့္ ေမြးေန႔က်င္းပေတာ့ အမႇာစကားေျပာၾက၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ခ်ဳိးငႇက္ကေလးေတြ လႊတ္ၾက။ လူထုေဒၚအမာက ၅ ေကာင္ လႊတ္ပါတယ္။ ၅ ေကာင္စလံုး ေကာင္းကင္ေပၚတက္လို႔။ မဟာကဗ်ာဆရာႀကီး ဒဂုန္တာရာက သံုးေကာင္ လႊတ္ပါတယ္။ ေကာင္းကင္ေပၚ ခ်ဳိးကေလးေတြ ပ်ံတက္လို႔။ လက္ခုပ္သံ တေျဖာင္းေျဖာင္းနဲ႔။ ျမန္မာ့သမိုင္းပညာရႇင္ ဆရာသန္းထြန္းက ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ခ်ဳိးျဖဴကေလးတစ္ေကာင္ကို သူ႕ညာလက္ အစံုေပၚကေန လႊတ္လိုက္ေတာ့ ဆရာသန္းထြန္း လႊတ္လိုက္တဲ့ ခ်ဳိးကေလးက ဆရာနဲ႔ တစ္လံေလာက္အကြာ သူေဌးရင္ျပင္ထဲက ေမြးေန႔ပြဲ တက္ေရာက္လာတဲ့ ပရိသတ္ေတြၾကား ဖုတ္ကနဲ က်သြားရႇာတယ္။ ပရိသတ္ေတြရဲ႕ အသံေတြက ဟာခနဲ ဟင္ခနဲ၊ အာေမဋိတ္ အသံေတြ လႊမ္းသြားရႇားတယ္။ ဒါ ဆရာ့ေနာက္ဆံုးေန႔အတြက္ ေနာက္ဆံုး နိဂံုးနိမိတ္ ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမႇ သတိမထားမိၾကပါ။

ဆရာသန္းထြန္းဟာ သူႏႇစ္ေပါင္းမ်ားစြာ သမုိင္းသုေတသန တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့တဲ့ သမုိင္းပါေမာကၡ စားပြဲေပၚကေန သမုိင္းထဲက ဒီဇိုင္း ဆိုတဲ႕ စာမ်က္ႏႇာ ၂၁၁ မ်က္ႏႇာရႇိတဲ့ စာအုပ္ကို ပ႐ုကိုယ္တိုင္ ဖတ္ၿပီး စာျပင္ေပးရႇာပါေသးသတဲ့ေလ။ ဒါ ဆရာ ေနာက္ဆံုးဖတ္ခဲ့တဲ့ ပ႐ုဆိုရင္ မမႇားတန္ရာဘူး ပ.  .  .

စာေရးဆရာမႀကီး လူထုေဒၚအမာက ''၂၉ ႏို၀င္ဘာ ၂၀၀၅ ေန႔က ကြၽန္မ အသက္ ၉၀ ျပည့္ေမြးေန႔ကို ဆရာက လာရႇာတယ္။ ေတာင္ေလးလံုးမႇာ တက္လာရႇာတယ္။ ကြၽန္မနဲ႔အတူတူ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ခ်ဳိးငႇက္ကေလးကို ၀င္လႊတ္ေပးတယ္။ ဒီေမြး ေန႔ကလည္း စည္လိုက္တာ။ လူေတြကလည္း က်ိတ္က်ိတ္တိုး။ ဆရာ့ကို ကြၽန္မ စကားမေျပာလုိက္ရဘူး။ ဒါနဲ႔သာ လူခ်င္းခြဲၾကေရာ အဲဒီေန႔ညက ဆရာ တကၠသိုလ္သမုိင္းဌာနမႇာ အိပ္သတဲ့။ ၃၀ ရက္ေန႔ မနက္လင္းအားႀကီး ၂း၂၄ မိနစ္မႇာ ဆရာ ႐ုတ္တရက္ အနိစၥ ေရာက္သြားရႇာသတဲ့''လို႔ ဆိုၿပီး ၂၀၀၆ ခုႏႇစ္ ဧၿပီလထုတ္ ကလ်ာမဂၢဇင္းမႇာ 'လြမ္းလို႔ မဆံုးႏုိင္ပါလား ဆရာရယ္' ဆိုၿပီး ဆို႔ဆို႔နင့္နင့္ ေၾကေၾကကြဲကြဲနဲ႔ ေမာ္ကြန္းထုိးခဲ့ပါတယ္။

ဆရာဟာ မဆံုးခင္ တစ္ရက္အလိုမႇာ လူထုေဒၚအမာရဲ႕ ၉၀ ျပည့္ ေမြးေန႔ပြဲကို တကူးတကလာၿပီး ေဒၚအမာက ''ကြၽန္မစကားမေျပာလုိက္ရဘူး'' ဆိုတဲ့ စာစကားအရ၊ စကားတစ္ခြန္းတစ္ပါဒမႇ မေျပာလိုက္ၾကရတာ ထင္ရႇားပါတယ္။ ဆရာသန္းထြန္းဟာ ေတာင္ေလးလံုးက ေမြးေန႔ပြဲအၿပီးမႇာ ၈၄ လမ္းနဲ႔ ၃၃လမ္းေထာင့္ ဂုႏၲာန္၀င္းထိပ္က လူထုတိုက္ကို သူတပည့့္ေတြနဲ႔အတူ ေရာက္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ စာေရးဆရာမႀကီး လူထုေဒၚအမာက ၉၀ ျပည့္ ေမြးေန႔ဆိုေတာ့ ဧည့္သည္ေတြနဲ႔ စည္ကားေနလို႔ ဆရာက မေတြ႕ေတာ့ပဲ တပည့္ေတြနဲ႔အတူ ထြက္သြားရႇာပါေတာ့တယ္။

တကယ္တမ္း ဆရာတည္းခိုရမႇာက ၃၂ နဲ႔ ၃၃ လမ္းၾကား ၈၃ လမ္းေပၚက 'Silver Swan' တည္းခိုခန္းမႇာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီတည္းခိုခန္းမႇာ ႏို၀င္ဘာ တန္ေဆာင္မုန္း ေဆာင္းတြင္းမို႔ အေႏြးခန္းနဲ႔ ျပင္ဆင္ထားတဲ့ တည္းခိုခန္းပါ။ ဆရာက  ဒီတည္းခိုခန္းကို မတည္းခိုဘဲ သူ ၁၇ ႏႇစ္နီးပါး ပါေမာကၡတာ၀န္ကို တာ၀န္ေက်ေက် ထမ္းေဆာင္ခဲ့တဲ့ မႏၲေလးတကၠသိုလ္ထဲက သမုိင္းဌာနကို သြားတည္းရႇာတာပါ။ အဲဒီႏႇစ္ အဲဒီေန႔က ထူးထူးျခားျခား မႏၲေလးမႇာ အေအးလိႈင္းက်ေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ ဆရာဟာ သစ္ရိပ္ေတြနဲ႔ ေအးခ်မ္းၿပီး ေအးျမလႇတဲ့ မႏၲေလးတကၠသိုလ္ ၀င္းထဲက သမိုင္းဌာနမႇာ သြားတည္းရႇာတာ။

ဆရာသန္းထြန္းဟာ သူႏႇစ္ေပါင္းမ်ားစြာ သမုိင္းသုေတသန တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့တဲ့ သမုိင္း ပါေမာကၡ စားပြဲေပၚကေန သမုိင္းထဲကဒီဇိုင္းဆိုတဲ့ စာမ်က္ႏႇာ ၂၁၁ မ်က္ႏႇာရႇိတဲ့ စာအုပ္ကို ပ႐ုကိုယ္တိုင္ဖတ္ၿပီး စာျပင္ေပးရႇာပါေသးသတဲ့ေလ။ ဒါ ဆရာေနာက္ဆံုး ဖတ္ခဲ့တဲ့ ပ႐ုဆိုရင္ မမႇားတန္ရာပါဘူး။ ဒီသမိုင္းထဲက ဒီဇိုင္းစာအုပ္ဟာ ဆရာကြယ္လြန္ၿပီး သိပ္မၾကာ ၂၀၀၆ ဇန္န၀ါရီလထဲမႇာ ထြက္ရႇိလာပါေတာ့တယ္။

သမုိင္းထဲက ဒီဇိုင္းစာအုပ္မႇာ အမႇာစာဆိုၿပီး ၈ မ်က္ႏႇာ အမႇာစာ တိုတိုကေလး ပါပါတယ္။ ဒီ အမႇာစာဟာ ဆရာသန္းထြန္းရဲ႕ ေနာက္ဆံုး အမႇာစာ ျဖစ္ေနရႇာပါတယ္။ ျမန္မာေရႇးေဟာင္းသမုိင္းကုိ အထူးျပဳၿပီး ေရးႏိုင္ဖို႔ အေထာက္အထားရႇာတဲ့အခါ ေက်ာက္စာကို အရင္းမူလထားပါတယ္။ 

ေက်ာက္စာကို ေခတ္ၿပိဳင္မႇတ္တမ္းဆိုၿပီး အေကာင္းစား အေထာက္အထားစာရင္းမႇာ သြင္းေပမယ့္ သတိထားၿပီး အသံုးျပဳဖို႔ လိုပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေက်ာက္စာကို အားကိုးခ်င္လို႔ စစ္ေဆးတယ္ ဆိုရာမႇာ ဘာကို အေျခခံၿပီး စစ္သလဲလို႔ ေမးရင္ေျဖဖို႔ ခပ္ ခက္ခက္ပါ။ ေျဖႏိုင္သေလာက္ ေျဖပါမယ္။ 'ေခတ္ၿပိဳင္က်မ္းစာအုပ္ေတြ ရႇိတယ္။ အဲဒီေခတ္ၿပိဳင္ မႇတ္တမ္းမႇာ မင္းဆက္ မပ်က္မကြက္ပါမယ္။ အဲဒါေတြနဲ႔ တိုက္ဆိုင္ၿပီး ႂကြားတဲ့စကား၊ ညာတဲ့စကား မပါေစရေအာင္ ရႇင္းရပါတယ္ အဲဒီလိုျဖစ္ေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ ႀကိဳးစားေဆာင္ရြက္ပါတယ္'။

ဆရာသန္းထြန္း ဆံုးပါးခဲ့ေပမယ့္ ၂၀၀၅ ခုႏႇစ္မႇာ ဆရာ့ရဲ႕ စာအုပ္ေတြ ထြက္လာပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးႏႇစ္ထဲက ေနာက္ဆံုးမတိုင္မီ ထြက္ခဲ့တဲ့ ဆရာ့စာအုပ္ေတြက
- ၂၀၀၅ မတ္ - ျမန္မာအေထြေထြရာရာသမုိင္း၊ ေဒါက္တာသန္းထြန္း ၈၂ ႏႇစ္ျပည့္ေမြးေန႔။ (၆ ဧၿပီ ၂၀၀၅) အမႇတ္တရ။၂၀၀၅ ဇူလိုင္
- ပုဂံေခတ္ ႏုိင္ငံေရးသမုိင္း။၂၀၀၅ ၾသဂုတ္
- ပုဂံေခတ္ လူမႈေရး၊၂၀၀၅ ေအာက္တိုဘာ
- လူေက်ာ္ (ျမန္မာျပန္) စတဲ့ စာအုပ္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။

၆ ဧၿပီ ၂၀၀၅ သန္းထြန္း ၈၂ ႏႇစ္ျပည့္ ေမြးေန႔ အထိမ္းအမႇတ္၊ အမႇတ္တရ ထုတ္ေ၀တဲ့ (၂၀၀၅ ခု မတ္လက ထုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့ 'ျမန္မာအေထြေထြရာရာသမိုင္း' စာအုပ္ထဲက အဖြင့္စကားနဲ႔ အမႇာစာ-၁ 'ေမြးေန႔ပြဲ' အမႇာစာ-၂ 'ပြဲေတြ႕အမႇား' စာေတြဟာ ထူးျခားေနပါတယ္။ ဒီစာအမႇာေတြကို ဆရာသန္းထြန္း သက္ရႇိထင္ရႇားရႇိစဥ္၊ ေနာက္ဆံုးႏႇစ္မႇာ ေနာက္ဆံုးေန႔ မတိုင္မီ ထြက္ရႇိခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေတြထဲက စာအုပ္မို႔ ထူးျခားပါတယ္

'' 'လ' ကိုၾကည့္စမ္းပါ။ လ ျပည့္ဆိုတာေတာင္ ကိုယ့္ဘက္က တစ္ျခမ္းပဲ ျမင္ရတာ။ ေနာက္ဘက္ျခမ္းကို ျမင္ၾကရတာ မဟုတ္ပါ။ ျဖည္းျဖည္းျမင္ရာက တျဖည္းျဖည္း ေလ်ာ့နည္းၿပီး လံုး၀ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတယ္။ ေနာက္ တေရးေရးေပၚလာၿပီး ႀကီးလာေတာ့ အကုန္ျမင္ရၿပီလို႔ စိတ္ကထင္ေပမယ့္ ထက္ျခမ္းပဲ ျမင္ၾကရတယ္''

''ဒီလိုပဲ ျမန္မာသမိုင္းကိုလည္း ငါတို႔ သိလႇၿပီလို႔ ထင္တဲ့အခါမႇာေတာင္ ထက္၀က္ေလာက္ပဲ သိတယ္။ လံုး၀မသိလိုက္တဲ့ သမုိင္းကလည္း အမ်ားႀကီးရႇိေသးတယ္''

''အဲဒီလို ျမန္မာ့သမုိင္း ပညာရႇင္ႀကီး တစ္ေယာက္က ေျပာဖူးတယ္'' 'ေမြးေန႔ပြဲ'ဆိုတဲ့ အမႇာစာ ၁ ထဲက ဘာေၾကာင့္ ေမြးေန႔က်င္းပရသလဲ ဆိုတဲ့ အမႇာစကားကို ထုတ္ျပပါရေစ။

''ကြၽန္ေတာ့္ ၈၁ ႏႇစ္ျပည့္ ေမြးေန႔ ၆ ဧၿပီ ၂၀၀၄ ကို အမရပူရ ေတာင္ေလးလံုးမႇာ လုပ္တယ္။ ေက်ာင္းဆရာသက္ အႏႇစ္ ၆၀ ဆိုေတာ့ နယ္အရပ္ရပ္က လူအမ်ဳိးမ်ဳိး လာၾကတယ္''

''သြားရမည့္ ခရီးကား ေ၀းေသး၏။ ေျခသာလ်င္ ယာဥ္ရႇိကုန္၏ ဆိုတဲ့အတိုင္း ကြၽန္ေတာ္ေလွ်ာက္တဲ့ခရီးက အမ်ားႀကီး က်န္ေသးတယ္။ အသက္ ၈၁ ႏႇစ္ဆိုေတာ့ အလုပ္လုပ္ခ်ိန္ နည္းလာၿပီ။ အဲဒီအခါမႇ ကုန္းေၾကာင္း ေလွ်ာက္ေနရင္ ခရီးမထြင္ ေတာ့ပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ RELEIGH ကစားသလို ငါ့၀န္ကို မင္းတို႔ ဆက္သယ္ေပးပါလို႔ ေျပာခ်င္တာနဲ႔ ေမြးေန႔ပြဲလုပ္တာ ျဖစ္ပါတယ္။

'ပြဲေတြ႕အမႇား'ရဲ႕ ေခါင္းတပ္ထားတဲ့ စာေရးသူရဲ႕ အမႇာစာ - ၂ မႇာေတာ့ ''သမုိင္းသုေတသန လုပ္တဲ့သူက ဘယ္သူ႔ကိုမႇ မေစာ္ကားပါ။ ရန္မလုပ္ပါ။ သမုိင္းဟာ သင္ခန္းစာ ျဖစ္တယ္''

''သမုိင္းကို ေကာင္းေကာင္းေလ့လာရင္ အမႇားကို ေရႇာင္တတ္မယ္။ အမႇန္ကို ေတြ႕တတ္တယ္''

''သမုိင္းမႇာ ဘာတစ္ခုမႇ အေထာက္အထား မရႇိဘဲ ဗလာမခြပ္ဘူး။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ ခဏသံုးတဲ့ ဒါမ်ဳိးေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္စရာ ရႇိပါတယ္။ ယူေသာ္ရ၏။ ဆိုတဲ့အသံုးကိုေတာင္ ငႇားမသံုးဘူး။ တစ္ေၾကာင္းမ်ဥ္းပဲ။ ဒီလမ္း တည့္တည့္ေလွ်ာက္သြားရင္ နင္ ေခ်ာက္ထဲက်ရင္ မာလကီးလိမ့္မယ္လို႔ ကာတြန္းဘဂ်မ္းလို ထင္ထင္ရႇားရႇား ျမင္သာေအာင္ အ႐ုပ္ဆြဲျပတယ္''
''အေကာင္းအဆိုးခြဲတာ သမိုင္းရဲ႕အလုပ္ ျဖစ္ပါတယ္''
စာအုပ္ေမြးေန႔ဆိုတဲ့ စာအုပ္ေမြးေန႔ အေၾကာင္း ေျပာထားတဲ့ သုေတသန နည္းသစ္တစ္ခုကို စိတ္၀င္စားဖြယ္ ဖတ္႐ႈရပါတယ္ 'စာအုပ္ေမြးေန႔' ဆိုတဲ့ ဆရာသန္းထြန္းရဲ႕ အမႇာစကားကို ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။

'' 'စာအုပ္ေမြးေန႔' ကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဂ႐ုစိုက္တတ္တယ္။ တကၠသိုလ္က ပထမဘြဲ႕ရၿပီး ဆက္ပညာရႇာမႇ သိလာတယ္။ ဆိုလိုတာက ဥပမာ ပုဂံအေၾကာင္း စာအုပ္တစ္အုပ္ ရတဲ့အခါ ဘယ္ရက္က ေရးတာလဲ ဆိုတာ မသိသိေအာင္ ရႇာရတယ္။ ဘာျပဳလုိ႔လဲ ဆိုေတာ့ ျမန္မာေရႇးေဟာင္း သုေတသနမႇာ ပုဂံအေၾကာင္း ေရးတဲ့စာအုပ္ကို အသံုးျပဳတယ္ဆိုရင္
၁။ ဘယ္သူေရးတာလဲ။
၂။ ဘယ္တုန္းကေရးသလဲဆိုတာ သိရမယ္။ မသိလို႔မျဖစ္ပါ။ ဥပမာနဲ႔ ေျပာပါရေစ။ ေရႇးေဟာင္းျမန္မာသမုိင္းမႇာ နာမည္ႀကီးတဲ့ ပါေမာကၡဂ်ီအိပ္ခ်္လုစ္ (G H Luce) ေရးတဲ့ ပုဂံသမိုင္း စာအုပ္ဆိုရင္ ဒီစာအုပ္ေကာင္းတယ္လို႔ သိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၁၉၆၈ က ေရးၿပီးတယ္ဆိုရင္ အႏႇစ္ေလးဆယ္ ေခတ္ေနာက္က်တယ္။ မျပည့္စံုေသးလို႔ ယူဆမယ္။ သုေတသနလုပ္တဲ့ သူေတြက ဘာမဆို ေနာက္ဆံုးအသိကိုပဲ လိုခ်င္တယ္။ ျပႆနာတစ္ရပ္မႇာ အရင္အႏႇစ္ ၅၀ က သိတဲ့အေျဖထက္ အခုအေျဖက ပိုၿပီးေကာင္းတယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆ ျဖစ္ပါတယ္။ သုေတသနဘက္က အျမဲ တိုးတက္ေနပါတယ္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း ေခတ္မီေအာင္ အျမဲႀကိဳးစားရပါတယ္။ ထပ္ေျပာပါရေစ။ စာအုပ္ရဲ႕ ေမြးေန႔ကိုေတာ့ အျမဲသိေအာင္လုပ္ပါ''လို႔ သုေတသနနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဆရာသန္း ထြန္း ေရးခဲ့ပါတယ္။

ဆရာသန္းထြန္းဟာ ျမန္မာသမုိင္း နိဒါန္းစာအုပ္ရဲ႕ စာမ်က္ႏႇာ ၈၃ နဲ႔ ၈၄ မႇာ (သမိုင္းရဲ႕သမုိင္း အခန္း ၇ မႇာ) ''ဦးကုလား ၁၇၁၅ ေလာက္ကေရးတဲ့ မဟာရာဇ၀င္ ပဏာမစကားမႇာ ရႇင္ဘုရင္ကို ေျမႇာက္မေျပာဖူးဆိုတာကို ထင္ရႇားေအာင္ မဟာ သမၼတမင္း၊ မႏၶာတ္မင္း၊ ဓမၼာေသာကမင္းတို႔သည္ ႀကီးေသာ အာႏုေဘာ္ ရႇိကုန္။ ထိုသို႔ေသာ မင္း စင္လ်က္လည္း ပ်က္ျခင္းကုန္ျခင္းသို႔ ေရာက္ခဲ့၏ ဟူ၍ ဆိုေသာစကားသည္ အနိစၥ အစရႇိေသာ ကမၼ႒ာန္းႏႇင့္ ယႇဥ္၍ ဆိုလတံၲသည္ ျဖစ္၍ သူေတာ္ ေကာင္းတုိ႔သည္ မ်ားေသာ အစီးအပြား ျဖစ္လတံၲ ေကာင္းစြာ မႇတ္ကုန္နာကုန္ရာ၏။(ကုလား-၁ ၁၉၆၀-၄)

''သမုိင္းရဲ႕သေဘာ သမုိင္းရဲ႕ သမၻာကို ေမးလုိ႔သာ ေျဖရတာ။ ကိုယ့္ ကိစၥမဟုတ္လို႔ေတာင္ ထင္ပါတယ္။ ဘာျပဳလို႔လဲဆိုေတာ့
(၁)လူတုိင္း သမုိင္း သိတယ္လို႔ထင္တယ္။ သူ႔ ဘာသာ ဘ၀င္ျမင့္ေနတာ။ ကိုယ္က အေနသာႀကီးပါ။
(၂) အဲဒီလူေတြက သမုိင္းကို ကိုယ္လိုရာ ဆြဲသံုးတာ။
(၃)ကြၽန္ေတာ္တို႔က အက်ဳိးနဲ႔အေၾကာင္း ဆက္စပ္ျပတယ္။ ရလဒ္ကို ေ၀ဖန္ပိုင္းျခားၿပီး စၾကာ၀ေတးမင္းလည္း ေသတာပဲဆိုၿပီး ကမၼ႒ာန္းစာလို ဖတ္တာ ျဖစ္တယ္။ ဘယ္လိုလုပ္ရင္ ပိုေကာင္းမယ္ဆိုတာကိုလည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေဖာ္ထုတ္တယ္။ (၄) ဂတိမလိုက္ဘူး။ အားမနာဘူး။ ခ်စ္လို႔၊ မုန္းလို႔၊ ေၾကာက္လို႔၊ မသိလို႔၊ အတိုးအဆုတ္ မလုပ္ဘူး။ သိတဲ့အတိုင္း ေျပာတယ္။ အဲဒီလို ႐ိုးသားရမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီးသား ျဖစ္တယ္။ ေရးသာေရးတယ္။ အလင္းမ၀င္တဲ့ စာလည္း ရႇိတယ္။ ႀကိဳးစားၿပီး သူမ်ားမသိတာကို ေဖာ္ထုတ္တယ္။ သူမ်ား မႇားတာကို ျပင္ေပးတယ္။ အဲဒါကို နားမေထာင္ရင္ မေထာင္တဲ့ လူမႇာသာ နစ္နာမႇာျဖစ္တယ္။

ဒါ ဆရာသန္းထြန္း မကြယ္လြန္မီက ေျပာသြားတဲ့ ဆရာသန္းထြန္းရဲ႕ သမိုင္းသုေတသန၊ သမုိင္းဒသနေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ၃၀ ႏို၀င္ဘာ ၂၀၁၀ မႇာ ဆရာသန္းထြန္း ကြယ္လြန္ခဲ့ရႇာတာ ငါးႏႇစ္တင္းတင္း ျပည့္ခဲ့ပါၿပီ။ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲမေတာ့ မေန႔တေန႔ကလိုပဲ ထင္ေနမိပါေတာ့တယ္။

၂၀၀၄ ဒီဇင္ဘာလက ထုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့ 'သမုိင္းနဲ႔စကားေျပာျခင္း'ဆိုတဲ့၊ စာအုပ္၊ စာမ်က္ႏႇာ ၈ မႇာပါတဲ့၊ 'သမိုင္းနဲ႔သမိုင္းစကား'က ပဲ့တင္ထပ္လို႔။''ကြၽန္ေတာ္ဘယ္ေတာ့မႇ အၿငိမ္းစား မယူဘူး။ လုပ္လက္စ၊ ျမန္မာ့သမိုင္း သုေတသန လုပ္ငန္းေတြကို ဆက္လုပ္မယ္''။

ေမာင္ေႏြထက္

Eleven Media Group မွ ကူးယူသည္။