ၾကည့္ေန႐ုံမွတပါး အျခားမရွိ

 သူၾကည့္ေနတာ ၾကာၿပီ။ လမ္းမႀကီးတေလွ်ာက္ ဥဒဟုိသြားလာေနေသာ ကားေတြ ဆုိင္ကယ္ေတြ ၾကားထဲက သားအဖႏွစ္ေယာက္။ သားဆုိတာထက္ သမီးဆုိလွ်င္ ပုိမွန္မည္ထင္သည္။ အေဖျဖစ္သူက ေျခမပါ။ လက္ႏွစ္ဖက္ အားျပဳၿပီး ေပါင္ရင္းက တာယာဘတ္ႀကီးခံက သြားေနရသည္။ သမီးကေလးကေတာ့ သီခ်င္းကေလးဆုိရင္း ေရွ႕က သြားလုိက္ ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္လုိက္ႏွင့္။ ခဏၾကာလွ်င္ အေဖျဖစ္သူကုုိ ေျပးဖက္လုိက္။ စကားေတြေျပာလုိက္ႏွင့္။ ေအးေအးလူလူပင္။ ဆုိင္ကယ္ႏွင့္ကား အလြန္႐ႈပ္ေသာ ဖားကန္႔ -လုံးခင္း ကားလမ္းေပၚမွာေတာ့ သူတုိ႔ သားအဖႏွစ္ေယာက္က ကုိယ့္ရည္ရြယ္ရာလမ္းကုိ ကုိယ္သြားလွ်က္။ သူၾကည့္ေနရင္းမွာပဲ ဘယ္သူမွန္းမသိေသာ သူတစ္ေယာက္က ထုိသားအဖ ႏွစ္ေယာက္နားသုိ႔ ခ်ဥ္းကပ္သြားသည္။ သူလည္း လက္ဘက္ရည္ေသာက္ရင္း စူးစူးစုိက္စုိက္ ၾကည့္ေနမိသည္။ ထုိ႔ေနာက္ သူတုိ႔ေတြ အျပန္အလွန္ေျပာေနၾကေသာ စကားေတြကုိ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္က ဖြင့္ထားေသာ သီခ်င္းကုိ ေက်ာ္လြန္၍ နားစြင့္ေနမိသည္။

အမည္မသိ ထုိလူက -

“သမီး“

ကေလးက ဘာမသိ ညာမသိ လူတစ္ေယာက္က ေခၚေတာ့ ေၾကာင္ၿပီးၾကည့္ေန၏။

“သမီး လာပါဦး ဦးနားကုိ“

ကေလးကမသြားရဲ။ ကေလး၏ အေဖက ထုိလူကုိ ခက္မာမာ ၾကည့္ေနသည္။

“သမီးက ဦးကုိ ေၾကာက္ေနတာထင္တယ္ မေၾကာက္ပါနဲ႔ သမီးရဲ႕ ဦးနားကုိ လာပါဦး“ ထုိလူက ကေလးနားတြင္ ထုိင္ခ်လုိက္သည္။ ၿပီးေနာက္ ကေလး၏ အေဖကုိ ၾကည့္ၿပီး

“ကေလးကုိခ်စ္လုိ႔ပါ အစ္ကုိ“ ကေလးအေဖကဘာမွမေျပာ။

“အစ္ကုိ႔ကုိ တစ္ခုေလာက္ ခြင့္ေတာင္းခ်င္ပါတယ္၊ ကေလးကုိ မုန္႔ဖုိးေပးခ်င္လုိ႔ပါ ခြင့္ျပဳပါအစ္ကုိ ဒီအတုိင္း ေပးရင္လည္း အစ္ကုိ႔ကုိ ေစာ္ကားရာ ေရာက္မွာစုိးလုိ႔ပါ“

ကေလး အေဖက ေတြေတြႀကီး စုိက္ၾကည့္ေန၏။ ေနာက္မွ-

“ရပါတယ္ဗ်ာ ခြင့္ေတာင္းစရာ မလုိပါဘူး သမီး သြားလုိက္ေလ လူႀကီးေခၚေနတယ္ “

ကေလးက ေၾကာက္ေၾကာက္႐ြံ႕႐ြံ႕ႏွင့္ ထုိလူနား ကပ္သြားသည္။

“သမီး အေဖဘာ ေျပာထားလဲ လူႀကီးေရွ႕မွာ လက္ပုိက္ထားရမယ္လုိ႔ မမွတ္မိေတာ့ဘူးလား“

ကေလးက လက္ပုိက္၏။  ထုိလူက -

“သမီး ေရာ့ မုန္႔ဖုိး“ ပုိက္ဆံ ေသာင္းဂဏန္းထက္ မေလွ်ာ့ေသာ ပုိက္ဆံေတြကုိ ကေလးကၾကည့္ရင္း မယူရဲ။

“ယူပါသမီးရဲ႕ ဦးက မုန္႔ဖုိးေပးတာပါ အစ္ကုိ က်ေနာ့္မွာက ေမာင္ႏွမသားခ်င္း မရွိပါဘူး ကေလးေတြကုိျမင္ရင္ ခ်စ္တတ္တာ က်ေနာ့္ရဲ႕ အက်င့္လုိ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ အစ္ကုိတုိ႔က ဘယ္ကုိသြားမွာလဲ ဘယ္မွာေနတာလဲ“ ထိုအေျဖကုိ ကေလးအေဖက ခ်က္ခ်င္းမေျဖႏုိင္။

မ်က္ရည္ေတြ ေ၀့သီစြာျဖင့္ “အစ္ကုိတုိ႔မွာ သြားစရာကေတာ့ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ မရွိပါဘူး၊ ဘယ္မွာေနလဲ ဆုိတာေတာ့ ေတြ႕ရာ ကင္းတဲ ေျမာင္းေဘး တံတားေအာက္ေတြမွာ ေနတာပါပဲ။ အစ္ကုိက ဘယ္မွာေနေနပါ ဘ၀က ဆုံးေနပါၿပီ။ သမီးအတြက္သာ“

အသံတုိ႔ တုိးလွ်သြားသည္။ ထုိလူက ဘာမွ ျပန္မေျပာႏုိင္။ ေၾသာ္ဟူေသာ အံ့ၾသသံေလးလုိက္ၿပီး သက္ျပင္းေလး ခ်လွ်က္။ ကေလးအေဖက “သြားေတာ့မယ္၊ သမီး ဦးကုိ ကန္ေတာ့လုိက္ဦး“ ကေလးက ေျမႀကီးေပၚ ထုိင္ခ်လွ်က္ ထုိလူကုိ ကန္ေတာ့ေနရွာသည္။ ထုိ႔ေနာက္ေတာ့ လမ္းမႀကီး အတုိင္း အဆုံးမရွိဆက္ လက္ထြက္ခြာသြားေတာ့သည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္း ေရာက္ေတာ့ ကေလးက ထုိလူဖက္လွည့္ကာ လက္ကေလးျပ ဘုိင့္ဘုိင္ လုပ္ေနျပန္သည္။ ထုိလူလည္း လာလမ္းႏွင့္ဆန္႔က်င္ဖက္ အရပ္ဆီသုိ႔ ထြက္ခြာသြားေတာ့သည္။

က်ေနာ္ကေတာ့ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ အတြင္းမွာ အေတြးေတြ ဆက္လက္ပြားေနမိျပန္သည္။ ဒီ သားအဖ ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္း ဒီလုိပဲ သြားေနၾကတာလား။ ေမွာ္ထဲက လမ္းေတြက ၾကမ္းကၾကမ္းပါဘိႏွင့္။ တစ္ခါတစ္ရံ မုိးမ်ား႐ြာထားလုိက္လွ်င္ ဗြက္ေတာေပါက္ၿပီး ဆုိင္ကယ္ေတြ လူေတြ ဒုကၡေရာက္ၾကရသည့္ေန႔ ေတြမွာေရာ?။ ေတြးရင္း ရင္ေမာမိျပန္သည္။ ဖခင္က မည္သုိ႔ေသာ အေၾကာင္းတရားေတြေၾကာင့္ သည္လုိ ဘ၀ကုိ ပုိင္ဆုိင္ခံရသည္ကုိ မသိေပမယ့္ ေတြးပူမိသည္က ကေလး၏ အနာဂတ္။ လမ္းေပၚမွာ ဘ၀ကုိ အဆုံးသတ္လုိက္ေတာ့မည္လား။ ကေလးကုိၾကည့္ေတာ့ အလြန္ဆုံးရွိမွ ၇ ႏွစ္။ ေက်ာင္းေနအရြယ္။ ေက်ာင္းေနရမည့္ အရြယ္မွာ ဖခင္ ဒုကၡိတကုိ အေဖာ္ျပဳရင္း လမ္းမေပၚမွာစား လမ္းေပၚမွာ အိပ္ရရာ ဘ၀ကုိ ေပ်ာ္ေနရသည္။ လွပသည့္ အိပ္မက္ေတြကုိေရာ မက္မွ မက္တတ္ပါမည္လား။

ဖားကန္႔ လမ္းေတြေပၚမွာ ထုိသားအဖကုိ ေန႔တုိင္းနီးပါး ေတြ႕ေနရသည္။ ဘ၀ေပးအေျခအေနေၾကာင့္ ဆုိေပမယ့္လည္း စိတ္ထဲေတာ့ ခ်ည့္နဲ႔ေအာင္ ခံစားရသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ေျခလက္အဂၤါ စုံလင္ေပမယ့္ လိမ္လည္ စားေသာက္ေနၾကသည္။ ထုိလူေတြထက္ စာရင္ေတာ့ ဒီသားအဖအျဖစ္က ေတာ္ပါေသးသည္။ သေဘာရုိးရုိးႏွင့္ ၾကည္လင္ေနသည့္ သူတုိ႔၏ မ်က္၀န္းေတြက သူတုိ႔၏ အက်င့္ေတြကုိ လွစ္ဟျပေနသလုိ။ တဘက္သတ္ အျမင္ေစာင္းေနတတ္ေသာ လူေတြကေတာ့ ထုိအတုိင္း ျမင္မည္မဟုတ္။ လမ္းမေပၚ ေရာက္ေနၾကေသာ ကေလးသူငယ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မ်ားေနမလဲဟု ေတြးမိလုိက္ျပန္လွ်င္ ရင္ေမာရျပန္သည္။ အတိတ္ကံမေကာင္းလုိ႔သာ သည္ဘ၀ကုိ ပုိင္ဆုိင္ရသည္ဟု ျဖည့္ေတြးရန္မွ တစ္ပါး အျခားစိတ္သက္သာရာ မရွိေတာ့။ ေစာေစာက စာနာစိတ္ရွိေသာ အမည္မသိသူတစ္ေယာက္ေတာ့ သူလုပ္ႏုိင္တာကုိ လုပ္သြားခဲ့သည္။ ေသာင္းဂဏန္းထက္ေက်ာ္ေသာ ပုိက္ဆံေတြကုိ မုန္႔ဖုိးဟု ေျပာၿပီးေပးသြားသည္။ ထုိ႔ထက္ပုိ၍ ကေလး၏ ဘ၀ကုိ တာ၀န္ယူ အနာဂါတ္ကုိ လွပေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးလွ်င္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေကာင္းမလဲဟု ေတြးၾကည့္ေသးသည္။ လူတုိင္း ကုိယ့္အပူႏွင့္ကုိယ္ ဆုိေတာ့လည္း ဘယ္မွာ စိတ္ေကာင္း အၿမဲထားႏုိင္ပါမည္လဲ။ လူတစ္ခု ပူမိရယ္တဲ့ ဆယ္ကုေဋ ဆုိသည့္စကားအတုိင္း ကုိယ္၀မ္းကုိယ္သာ အႏိုင္ႏုိင္ ေက်ာင္းေနၾကရသည္။ က်ေနာ္ေတာင္ ေစာေစာက ကေလးကုိ တစ္ေထာင္ေလာက္ေတာင္ မေပးကမ္းႏုိင္ခဲ့ေသးတာပဲ။ ထုိလူက က်ေနာ့္ထက္ သတၱိပုိရွိပါသည္။ ေမွာ္ထဲမွာ ၀က္သား တစ္ပိႆာဖုိးေလာက္ရွိေသာ ေငြပမာဏကုိ ထုိလူက ရက္ရက္ေရာေရာ ေပးသြားခဲ့သည္ပဲ။ ၀က္သားစားႏုိင္ဖုိ႔ ေသာင္းဂဏန္းေလာက္ အကုန္ခံၿပီး မစားႏုိင္သည့္ က်ေနာ့္ထက္ေတာ့ ထုိလူက သာပါေသးသည္။ ထုိင္ၾကည့္ေန႐ုံသာ တတ္ႏုိင္ေသာ က်ေနာ့္အဖုိ႔ သနားသည္ဆုိတာလည္း စိတ္ထဲ၌သာ ရွိပါသည္။ စိတ္ေကာင္းထားသည္ ဆိုတာကုိ စိတ္ထဲ၌သာ ေကာင္းေကာင္းထားႏုိင္ေတာ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လက္ပုိက္၍သာ ၾကည့္ႏုိင္ေန႐ုံမွ တစ္ပါး… အျခားမရွိေတာ့ၿပီ။

ေသာ္

The Mandalay Gazette မူးကူး ေဖာ္ျပပါသည္။