လြန္ခဲ့ေသာ ၁၃- ႏွစ္က သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းမ်ား ေပၚေပါက္လာရာ ရခိုင္ျပည္ စစ္ေတြၿမိဳ႕တြင္လည္း အမ်ဳိးသားေက်ာင္း တစ္ ေက်ာင္း တည္ေထာင္ေလသည္။ ထိုေက်ာင္းသို႔ တႏွစ္တေခါက္ဆိုသလို သြားေရာက္ၾကည့္႐ႈရာ လြန္ခဲ့ေသာ ေလးငါးႏွစ္ေလာက္ က တစ္ေခါက္ သြားရသည္။
ရန္ကုန္မွစစ္ေတြသို႔ ပင္လယ္ကူးသေဘာၤျဖင့္ ႏွစ္ညႏွင့္ သံုးေန႔သြားရ၏။ ၎သေဘၤာမွာ စစ္တေကာင္း ကုလား (ေခၚေတာ) မ်ား အစီး အမ်ားဆံုးျဖစ္၏။ ရခိုင္မ်ား အနည္းငယ္စီးၾက၏။ ကြ်ႏု္ပ္ သြားေသာအေခါက္၌ ရခိုင္သံုးေလးေယာက္ႏွင့္ ျမန္မာကၽြန္ေတာ္ တစ္ ေယာက္သာပါ၏။ အျခားတို႔က ကုလားမ်ားျဖစ္ၾက၏။ ရန္ကုန္က ထြက္၍ တစ္ညထြက္ၿပီးေနာက္ ကမ္း- လမ္းမျမင္ေသာ ပင္လယ္ ႀကီးသို႔ ေရာက္၏။ ပင္လယ္သမုဒၵရာတို႔၏ အံ့ၾသဖြယ္သည္ ႀကီးက်ယ္လွ၏။ သေဘာၤစီးသူတို႔သည္ ကုန္းပတ္သို႔ ထြက္ခါ ပင္လယ္ သမုဒၵရာ၏ အညိဳ႕ဓာတ္ကို မျပတ္မစဲ စြဲၿမဲၾကည့္႐ႈ၍ ေငးေမာ ေနသူေန၊ ေတြးေတာ ေနသူေန ရွိၾကကုန္၏။ ကြ်ႏု္ပ္သည္လည္း ကုန္းပတ္ ေပၚသို႔ ထြက္ခဲ့ရာ ကုန္တင္ကုန္ခ်ေပါက္အနီး ေထာင့္တစ္ခု၌ ကုလားလင္မယား ႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ျမင္ရ၏။ ကုလားမမွာ ေခါင္းၿမီးၿခံဳ၍ရွိ၏။ ၎၏အသားအေရမွာ အတန္ပင္ျဖဴစင္သပ္ရပ္၏။ ထိုကုလားမသည္ ျဖဴစင္ သပ္ယပ္လွသည္၊ အသို႔နည္းဟု အနီးသို႔ မေယာင္မလယ္ ကပ္ၾကည့္ရာ ၎၏ ေယာက္်ားကုလားက-
“ဘယ္ႏွယ့္လည္းဆရာႀကီး၊ ဘယ္သြား မလို႔လည္း၊ ထုိင္ပါအံုးလား၊ ကြမ္းမ်ား- ဘာမ်ားစားရေအာင္ေလ” ဟု ျမန္မာေရ လည္ပတ္ စြာႏွင့္ ႏႈက္ဆက္ေလရာ။ “ေအာ္- ခင္ဗ်ား ဗမာလို ေကာင္းေကာင္းတတ္သကို။ ဗမာျပည္မွာ ေတာ္ေတာ္ ၾကာေနဘူးတယ္ထင္ပါရဲ႕၊ အင္မတန္လည္း ပီတာဘဲ။ ႏို႔ ခင္ဗ်ား မိန္းမေကာ ဗမာစကား တတ္ရဲ႕လား” ထိုအခါ ကုလားက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္၍ “တတ္လား၊ မတတ္လား ခင္ဗ်ားဘဲ ေမးၾကည့္ေတာ့၊ ေဟး-မယ္ျမ ဒီမွာ ဗမာတစ္ေယာက္ကြဲ႔၊ စကားမ်ား ေျပာပါအံုး” ဟု ေဖာ္ေ႐ြ စြာေျပာ၏။
ရန္ကုန္မွစစ္ေတြသို႔ ပင္လယ္ကူးသေဘာၤျဖင့္ ႏွစ္ညႏွင့္ သံုးေန႔သြားရ၏။ ၎သေဘၤာမွာ စစ္တေကာင္း ကုလား (ေခၚေတာ) မ်ား အစီး အမ်ားဆံုးျဖစ္၏။ ရခိုင္မ်ား အနည္းငယ္စီးၾက၏။ ကြ်ႏု္ပ္ သြားေသာအေခါက္၌ ရခိုင္သံုးေလးေယာက္ႏွင့္ ျမန္မာကၽြန္ေတာ္ တစ္ ေယာက္သာပါ၏။ အျခားတို႔က ကုလားမ်ားျဖစ္ၾက၏။ ရန္ကုန္က ထြက္၍ တစ္ညထြက္ၿပီးေနာက္ ကမ္း- လမ္းမျမင္ေသာ ပင္လယ္ ႀကီးသို႔ ေရာက္၏။ ပင္လယ္သမုဒၵရာတို႔၏ အံ့ၾသဖြယ္သည္ ႀကီးက်ယ္လွ၏။ သေဘာၤစီးသူတို႔သည္ ကုန္းပတ္သို႔ ထြက္ခါ ပင္လယ္ သမုဒၵရာ၏ အညိဳ႕ဓာတ္ကို မျပတ္မစဲ စြဲၿမဲၾကည့္႐ႈ၍ ေငးေမာ ေနသူေန၊ ေတြးေတာ ေနသူေန ရွိၾကကုန္၏။ ကြ်ႏု္ပ္သည္လည္း ကုန္းပတ္ ေပၚသို႔ ထြက္ခဲ့ရာ ကုန္တင္ကုန္ခ်ေပါက္အနီး ေထာင့္တစ္ခု၌ ကုလားလင္မယား ႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ျမင္ရ၏။ ကုလားမမွာ ေခါင္းၿမီးၿခံဳ၍ရွိ၏။ ၎၏အသားအေရမွာ အတန္ပင္ျဖဴစင္သပ္ရပ္၏။ ထိုကုလားမသည္ ျဖဴစင္ သပ္ယပ္လွသည္၊ အသို႔နည္းဟု အနီးသို႔ မေယာင္မလယ္ ကပ္ၾကည့္ရာ ၎၏ ေယာက္်ားကုလားက-
“ဘယ္ႏွယ့္လည္းဆရာႀကီး၊ ဘယ္သြား မလို႔လည္း၊ ထုိင္ပါအံုးလား၊ ကြမ္းမ်ား- ဘာမ်ားစားရေအာင္ေလ” ဟု ျမန္မာေရ လည္ပတ္ စြာႏွင့္ ႏႈက္ဆက္ေလရာ။ “ေအာ္- ခင္ဗ်ား ဗမာလို ေကာင္းေကာင္းတတ္သကို။ ဗမာျပည္မွာ ေတာ္ေတာ္ ၾကာေနဘူးတယ္ထင္ပါရဲ႕၊ အင္မတန္လည္း ပီတာဘဲ။ ႏို႔ ခင္ဗ်ား မိန္းမေကာ ဗမာစကား တတ္ရဲ႕လား” ထိုအခါ ကုလားက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္၍ “တတ္လား၊ မတတ္လား ခင္ဗ်ားဘဲ ေမးၾကည့္ေတာ့၊ ေဟး-မယ္ျမ ဒီမွာ ဗမာတစ္ေယာက္ကြဲ႔၊ စကားမ်ား ေျပာပါအံုး” ဟု ေဖာ္ေ႐ြ စြာေျပာ၏။
မယ္ျမဆိုသူသည္ ထိုအခါမွ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ဖက္သို႔လွည့္၍ မ်က္ႏွာဖံုးကို အတန္ဖြင့္ခါ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ ဆိုသည္ကား--
“ရွင္ကဘယ္ကလဲ ဘယ္သြားမလို႔လဲ”
“ကြ်န္ေတာ္ ရန္ကုန္ကလာပါတယ္။ အခုစစ္ေတြကို သြားမလို႕ဘဲ။ ေနပါဦး ခင္ဗ်ားက ဘယ္အရပ္ကလည္း အေၾကာင္းပါတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲ”
“ကၽြန္မက ဟသၤာတနယ္ကပါ။ အေၾကာင္းပါတာ တႏွစ္ေက်ာ္ဘဲ ရွိပါေသးတယ္။”
“ေအာ္ ဟသၤာတနယ္ကလား ကြ်န္ေတာ္လဲ ဟသၤာတနယ္ကဘဲ။ ခင္ဗ်ား ေနရပ္က”
“ကြ်န္မက နိဗၺာန္ ရွင္ပင္သာေလ်ာင္႐ြာကပါ။ ရွင္ကေကာ-”
“ဟင္- ကြ်န္ေတာ္လည္း နိဗၺာန္ကဘဲ” ဆို၍ မ်က္ႏွာကို စိုက္ၾကည့္မိရာ သိသလိုလိုရွိ၏။
၂ ေယာက္သား စိုက္ၾကည့္ၾက၍ မၾကာမီပင္ ကြ်ႏု္ပ္ထင္သည့္ အတိုင္း- “ေနပါဦး၊ ခင္ဗ်ား၊ ဟာ၊ ဧကႏၱဘဲ။ နင္ ကိုထြန္း သမီးမယ္ျမ မဟုတ္လား။ နင္ငါ့ကို မမွတ္မိဘူးလား။ ငါ-ေမာင္က်ားရယ္ေလ”
၂ ေယာက္သား စိုက္ၾကည့္ၾက၍ မၾကာမီပင္ ကြ်ႏု္ပ္ထင္သည့္ အတိုင္း- “ေနပါဦး၊ ခင္ဗ်ား၊ ဟာ၊ ဧကႏၱဘဲ။ နင္ ကိုထြန္း သမီးမယ္ျမ မဟုတ္လား။ နင္ငါ့ကို မမွတ္မိဘူးလား။ ငါ-ေမာင္က်ားရယ္ေလ”
“ေဟ-ေအာင္မယ္ေလးဟယ္။ ေအးဟယ္ ဟုတ္ပါရဲ႕ နင္ကခုဆံပင္ေတြ ဘာေတြနဲ႔။ ၀လို႔ကိုဟဲ့။ ကတဲ့ဟယ္။ ငယ္ငယ္က႐ုပ္ တစက္ကမွ မရွိဘူး။ ေအးဟယ္။ ဟုတ္ပါရဲ႕။ နင္အစ္ကိုႀကီးနဲ႔ ငါမၾကာမၾကာ ေတြ႔တယ္။ နင္ရန္ကုန္ မွာေနတယ္ေျပာတယ္။ အခု ေတြ႔ရတာ အင္မတန္ ၀မ္းသာတယ္ကြယ္။ တို႔ေက်ာင္းက ထြက္သြားတာ ခုဆိုရင္ ၁၂- ႏွစ္ ၁၃- ႏွစ္ေလာက္ ရွိေရာ့မယ္။
(သူ႔ ေယာကၤ်ားဖက္လွည့္၍) ဒီမွာ အဒူလျမစ္ရဲ႕၊ ဒါဟာ တို႕သူငယ္ခ်င္း၊ ေက်ာင္းေနဖက္၊ ကစားဖက္ကြဲ႔။ အင္မတန္ခင္ၾကတယ္။”
“ေအာ္-ဟုတ္ကလား၊ ေအးေအးေကာင္းတယ္။ ကိုင္း စကားေျပာၾကအံုး” ဟုုဆို၍ထသြား၏။
ဇာတ္ရင္းကို လွန္ရအံုးမည္။ နိဗၺာန္ရြာႏွင့္ ရွင္ပင္သာေလ်ာင္း႐ြာ စပ္ၾကားတြင္ ေလာကဓာတ္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ရွိ၏။ ထိုေက်ာင္း တြင္ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ ငယ္ငယ္က ေနၾကရာ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ နိဗၺာန္ဖက္က၊ ဖိုးေအးႀကီးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔တတြဲ၊ ႐ွင္ပင္သာေလ်ာင္း႐ြာဘက္က မယ္ျမ၊ ဧစိန္၊သန္းညႊန္႔တို႔ တစ္တြဲ အလြန္ခ်စ္ခင္ၾက၏။ ကစားအတူ၊ စားအတူသဆိုသလို ေနၾက၏။ ၎ေက်ာင္း ၆- တန္းတြင္ အတူ ေနၾက၏။
ကၽြႏု္ပ္တို႔ လူစုတြင္ မယ္ျမႏွင့္ ဖိုးေအးႀကီးတို႔အေၾကာင္းကို အထူးေျပာရဦးမည္။ မယ္ျမမွာ ဉာဏ္ေကာင္း၏။ သြက္လက္၏။ ပါးနပ္၏။ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ သူငယ္ခ်င္း ဖိုးေအးႀကီးမွာကား မယ္ျမ ဉာဏ္ေကာင္းသေလာက္- သြက္သေလာက္- ပါ
ဤသို႔ ေနၾကရာ ၆- တန္းစာေမးပြဲၿပီးသည့္ေနာက္ ကြ်ႏု္ပ္ထြက္ခဲ့၏။ သူတို႔လည္း မၾကာမီဆိုသလို ေက်ာင္းကထြက္ၾက၍ မယ္ျမႏွင့္ ဖိုးေအးႀကီးတုိ ႔ခ်စ္ႀကိဳက္ေနၾကသ
“မယ္ျမရယ္၊ နင္ ဘယ္အျဖစ္ ေရာက္လာတာလဲ၊ နင္ဟာ ေတာ္ပံုေတာ္ပန္းနဲ႔ ေနပါဦး၊ ဖိုးေအးႀကီးေကာ”
ဇာတ္ရင္းကို လွန္ရအံုးမည္။ နိဗၺာန္ရြာႏွင့္ ရွင္ပင္သာေလ်ာင္း႐ြာ စပ္ၾကားတြင္ ေလာကဓာတ္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ရွိ၏။ ထိုေက်ာင္း တြင္ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ ငယ္ငယ္က ေနၾကရာ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ နိဗၺာန္ဖက္က၊ ဖိုးေအးႀကီးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔တတြဲ၊ ႐ွင္ပင္သာေလ်ာင္း႐ြာဘက္က မယ္ျမ၊ ဧစိန္၊သန္းညႊန္႔တို႔ တစ္တြဲ အလြန္ခ်စ္ခင္ၾက၏။ ကစားအတူ၊ စားအတူသဆိုသလို ေနၾက၏။ ၎ေက်ာင္း ၆- တန္းတြင္ အတူ ေနၾက၏။
ကၽြႏု္ပ္တို႔ လူစုတြင္ မယ္ျမႏွင့္ ဖိုးေအးႀကီးတို႔အေၾကာင္းကို အထူးေျပာရဦးမည္။ မယ္ျမမွာ ဉာဏ္ေကာင္း၏။ သြက္လက္၏။ ပါးနပ္၏။ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ သူငယ္ခ်င္း ဖိုးေအးႀကီးမွာကား မယ္ျမ ဉာဏ္ေကာင္းသေလာက္- သြက္သေလာက္- ပါ
ဤသို႔ ေနၾကရာ ၆- တန္းစာေမးပြဲၿပီးသည့္ေနာက္ ကြ်ႏု္ပ္ထြက္ခဲ့၏။ သူတို႔လည္း မၾကာမီဆိုသလို ေက်ာင္းကထြက္ၾက၍ မယ္ျမႏွင့္ ဖိုးေအးႀကီးတုိ ႔ခ်စ္ႀကိဳက္ေနၾကသ
“မယ္ျမရယ္၊ နင္ ဘယ္အျဖစ္ ေရာက္လာတာလဲ၊ နင္ဟာ ေတာ္ပံုေတာ္ပန္းနဲ႔ ေနပါဦး၊ ဖိုးေအးႀကီးေကာ”
“မင့္လူ ဖိုးေအးႀကီးလား၊ မင္းက လူဟုတ္ႀကီး ထင္ေနသလား၊ ငယ္ငယ္က ႏုံႏုံ၊ ႀကီးေတာ့ သာႏုံေသးတယ္၊ သူ႔ကို မခ်စ္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ႏုိ႔ေပတဲ့ လူစတုံးလြန္းလို႔ပါကြယ္၊ ဒီအေကာင္”
“နင့္ ကုလားကေကာ၊ ဘယ္ေလာက္မ်ား လူစေကာင္းလို႔လဲဟဲ့။”
(မခံခ်င္၍ ေဒါသႏွင့္ေမးသည္။) “ဟာ မင္းမသိဘူး။ ငါ႔ ကုလားကေလ၊ ခိုဒါ စူးရေစရဲ႕၊ သိပ္လည္တာ၊ ငါေျပာမယ္၊ ဒီမွာၾကည့္၊ သူ အရင္က ႏြားသတ္သမားဆီမွာ ေနရတယ္။ မၾကာဘူး ေမာင္ေရ၊ သူကိုယ္တိုင္ မင္းတို႔ နိဗၺာန္ဘက္က ႏြားသတ္႐ုံကို သူေလလံဆြဲ ႏုိင္တာပဲ။ အခု ႏြားသတ္႐ုံ ေလလံပိုင္ေမာင္ရဲ႕၊ ႏွယ္ႏွယ္ မမွတ္နဲ႔”
“ဟင္- ႏုိ႔ နင္ကိုယ္တိုင္လဲ ႏြားသတ္သလား”
“နင့္ ကုလားကေကာ၊ ဘယ္ေလာက္မ်ား လူစေကာင္းလို႔လဲဟဲ့။”
(မခံခ်င္၍ ေဒါသႏွင့္ေမးသည္။) “ဟာ မင္းမသိဘူး။ ငါ႔ ကုလားကေလ၊ ခိုဒါ စူးရေစရဲ႕၊ သိပ္လည္တာ၊ ငါေျပာမယ္၊ ဒီမွာၾကည့္၊ သူ အရင္က ႏြားသတ္သမားဆီမွာ ေနရတယ္။ မၾကာဘူး ေမာင္ေရ၊ သူကိုယ္တိုင္ မင္းတို႔ နိဗၺာန္ဘက္က ႏြားသတ္႐ုံကို သူေလလံဆြဲ ႏုိင္တာပဲ။ အခု ႏြားသတ္႐ုံ ေလလံပိုင္ေမာင္ရဲ႕၊ ႏွယ္ႏွယ္ မမွတ္နဲ႔”
“ဟင္- ႏုိ႔ နင္ကိုယ္တိုင္လဲ ႏြားသတ္သလား”
“ဟာ- နင္႐ူးသလားဟဲ့၊ ငါကိုယ္တိုင္သတ္မွ ႏြားေသရမွာလားဟဲ့၊ ဘာလဲ မင္းက၊ မင္းတို႔ ဗုဒၶဘာသာတရားနဲ႔ ပါဏာတိပါတာေတြ ဘာေတြ ေျပာခ်င္လို႔လား။ေဟ့၊ မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ ေက်ာင္းေနဘက္ပါကြယ္။ မင္း သင္ရသေလာက္ ငါသင္ ရတာပါပဲ၊ မဖိန္းပါနဲ႔။ တို႔ က်မ္းစာက စားခ်င္ရင္ သတ္ရတယ္။ ဒါေတြဟာ ကမၻာ့ဟင္းသီးဟင္း႐ြက္ေတြ၊ ၿပီးေတာ့ က်န္းမာေရးဘက္က ၾကည့္ဦး၊ နာ- ေသတဲ့ အသားစားရင္ ေရာဂါ ျဖစ္တတ္တယ္။ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ကို သတ္စားမွ သန္႔႐ွင္းတယ္၊ က်န္းမာတယ္၊ နားလည္ရဲ႕လား။ အဲဒါေတြ မင္းတို႔ အဂၤလိပ္စာေတြ သင္ရတာ မပါဘူးလား”
“ဟာ- မယ္ျမ၊ နင့္ဟာေတြ လြဲကုန္ၿပီ၊ ဒီမွာ”
ထိုအခါ မယ္ျမက အသံထြက္ေအာင္ရယ္၍ “ေဟ့- မင္းကငါ့ကို တရားေဟာမလို႔လား၊ မရဘူးဆရာ၊ ငါကမင့္ကို ေဟာမွာ၊ အဘိဓမၼာ ေတြ ဘာေတြ တပ္မေနဘူး၊ မင့္ကို သတ္တရားနဲ႔ ႐ွင္း႐ွင္းေဟာျပမယ္။ မင္းတို႔ ျမန္မာ ဗုဒၶဘာသာေတြက သတ္ေတာ့ မသတ္ရဘူး၊သူတပါး သတ္ေပးေတာ့ ၿမိန္ၿမိန္ႀကီး စားသလား၊ အလႉအတန္း႐ွိရင္ ႏြားသတ္ကုလားကို လာၿပီး လက္တို႔ တတ္သလား။ ျပီးေတာ့ ပူပူေႏြးေႏြး စားခ်င္တယ္ဆိုၿပီး ေစ်းေရာက္ေအာင္မွ မေစာင့္ႏုိင္ဘဲ ႏြားသတ္႐ုံအထိ လာေစာင့္ၿပီး လဒေတြလို ဆြဲၾကလုၾကတယ္။ ဘာဗုဒၵဘာသာလဲကြယ့္ ေျပာစမ္းပါဦး။ ၿပီးေတာ့ မင္းတို႔ျမန္မာေတြ အခုတေလာ ၀ံသာႏုစကား အင္မတန္ေျပာၾကတယ္။ ေဟ့ မွတ္ထား၊ ဘာလူမ်ိဳးျဖစ္ျဖစ္၊ တရားနဲ႔ ျပည့္စုံရင္၊ ၀တၱရား မလစ္ဟင္းရင္၊ အဲဒါ လူ႔အဖိုးတန္လို႔ မွတ္ထား၊ ေဟာ- အခု ငါ့ေယာက္်ား အဒူလျမစ္ဟာ ေ႐ႊနဲ႔ ေငြနဲ႔ အခန္႔စား ေမာင္ေရ႕၊ ပုိက္ဆံ႐ွိရင္ ဂုဏ္႐ွိတာဘဲ၊ အဖိုးတန္တာဘဲ၊ ငါနဲ႔မရခင္ကထဲက အင္မတန္ ေဖာ္ေ႐ြတယ္။ တို႔မိဘမ်ားက ေငြလိုရင္ သူကေတာင္ လာပုိ႔တယ္၊ ဘယ္ေလာက္ ေတာ္သလဲ”
“ဟဲ့- အဲဒါက ဒါနျပဳတာ မဟုတ္ဘူးဟဲ့၊ နင့္ကို ပိုးေပးတာ၊ အခု အဲဒီ ပုိက္ဆံေတြကို ႏွိမ္ၿပီး နင့္ကိုယူတာ မဟုတ္လား”
“ဒါက ေနာက္မွျဖစ္တာ၊ ငါ႔ကို မရခင္ကလည္း ေပးတယ္၊ ရၿပီးတဲ့ ေနာက္လဲ ေပးတာပဲ၊ အျဖစ္ကို ေျပာရဦးမယ္၊ ငါကုလားနဲ႔ ရေတာ့ တစ္မ်ိဳးလုံး တစ္ရပ္လုံးက ငါ့ကုိ လက္ညႇဳိး ၀ိုင္းထိုးၾကတယ္၊ ေတာ္ေတာ္ၾကာလို႔ ငတ္ၾကေတာ့ ကုလားဆီ ငါ့ဆီကို ဒူးတုပ္ လာၾကရတယ္၊ မင္းတို႔ ျမန္မာမ်ား ဘယ္ေလာက္ ဖ်င္းခ်ာသလဲ ဆိုတာကိုၾကည့္၊ ငါ့မွာ ေ႐ႊနဲ႔ ေငြနဲ႔ဆုိေတာ့ ငါ့ကို အရပ္က အခု မမျမတဲ့၊ တခ်ိဳ႕က ဘီဘီျမတဲ့၊ အဲဒါသာ ၾကည့္ေတာ့၊ ပိုက္ဆံဟာ အေရးႀကီးဆုံးပဲဲ။ တို႔႐ြာမွာ အခု ကုလားေခတ္ ထေနတယ္၊ ငါ႔ကိုအားက်ၿပီး ကုလားေတြကို လိုက္ျမဴေနၾကတယ္။ တို႔သူငယ္ခ်င္း ေအးစိန္ေလ လႊတိုက္တဲ့ေကာင္နဲ႔ ရတယ္။ သန္းညြန္႔က ဘုန္းႀကီးလူထြက္နဲ႔ ရတယ္။ အခုသူတို႔က ျမန္မာလင္ေတြ ကြာၿပီး ကုလားကို ယူမလို႔ စိတ္ကူးေနၾကတယ္။ ေခတ္ ေမာင္ေရ႕ ေခတ္၊ မင္းေကာ အိမ္ေထာင္ က်ၿပီလား။ မက်ေသးရင္ ကုလားလို ၀တ္လာခဲ့၊ မင့္ကို အရင္က စခန္းႀကီးေနတဲ့ ဟိုေကာင္မ ႀကီး႐ွိတယ္ မဟုတ္လား၊ အခု ရေစ့မယ္ လာခဲ့။ ငါ အာမခံမယ္”
ထိုအခါ မယ္ျမက အသံထြက္ေအာင္ရယ္၍ “ေဟ့- မင္းကငါ့ကို တရားေဟာမလို႔လား၊ မရဘူးဆရာ၊ ငါကမင့္ကို ေဟာမွာ၊ အဘိဓမၼာ ေတြ ဘာေတြ တပ္မေနဘူး၊ မင့္ကို သတ္တရားနဲ႔ ႐ွင္း႐ွင္းေဟာျပမယ္။ မင္းတို႔ ျမန္မာ ဗုဒၶဘာသာေတြက သတ္ေတာ့ မသတ္ရဘူး၊သူတပါး သတ္ေပးေတာ့ ၿမိန္ၿမိန္ႀကီး စားသလား၊ အလႉအတန္း႐ွိရင္ ႏြားသတ္ကုလားကို လာၿပီး လက္တို႔ တတ္သလား။ ျပီးေတာ့ ပူပူေႏြးေႏြး စားခ်င္တယ္ဆိုၿပီး ေစ်းေရာက္ေအာင္မွ မေစာင့္ႏုိင္ဘဲ ႏြားသတ္႐ုံအထိ လာေစာင့္ၿပီး လဒေတြလို ဆြဲၾကလုၾကတယ္။ ဘာဗုဒၵဘာသာလဲကြယ့္ ေျပာစမ္းပါဦး။ ၿပီးေတာ့ မင္းတို႔ျမန္မာေတြ အခုတေလာ ၀ံသာႏုစကား အင္မတန္ေျပာၾကတယ္။ ေဟ့ မွတ္ထား၊ ဘာလူမ်ိဳးျဖစ္ျဖစ္၊ တရားနဲ႔ ျပည့္စုံရင္၊ ၀တၱရား မလစ္ဟင္းရင္၊ အဲဒါ လူ႔အဖိုးတန္လို႔ မွတ္ထား၊ ေဟာ- အခု ငါ့ေယာက္်ား အဒူလျမစ္ဟာ ေ႐ႊနဲ႔ ေငြနဲ႔ အခန္႔စား ေမာင္ေရ႕၊ ပုိက္ဆံ႐ွိရင္ ဂုဏ္႐ွိတာဘဲ၊ အဖိုးတန္တာဘဲ၊ ငါနဲ႔မရခင္ကထဲက အင္မတန္ ေဖာ္ေ႐ြတယ္။ တို႔မိဘမ်ားက ေငြလိုရင္ သူကေတာင္ လာပုိ႔တယ္၊ ဘယ္ေလာက္ ေတာ္သလဲ”
“ဟဲ့- အဲဒါက ဒါနျပဳတာ မဟုတ္ဘူးဟဲ့၊ နင့္ကို ပိုးေပးတာ၊ အခု အဲဒီ ပုိက္ဆံေတြကို ႏွိမ္ၿပီး နင့္ကိုယူတာ မဟုတ္လား”
“ဒါက ေနာက္မွျဖစ္တာ၊ ငါ႔ကို မရခင္ကလည္း ေပးတယ္၊ ရၿပီးတဲ့ ေနာက္လဲ ေပးတာပဲ၊ အျဖစ္ကို ေျပာရဦးမယ္၊ ငါကုလားနဲ႔ ရေတာ့ တစ္မ်ိဳးလုံး တစ္ရပ္လုံးက ငါ့ကုိ လက္ညႇဳိး ၀ိုင္းထိုးၾကတယ္၊ ေတာ္ေတာ္ၾကာလို႔ ငတ္ၾကေတာ့ ကုလားဆီ ငါ့ဆီကို ဒူးတုပ္ လာၾကရတယ္၊ မင္းတို႔ ျမန္မာမ်ား ဘယ္ေလာက္ ဖ်င္းခ်ာသလဲ ဆိုတာကိုၾကည့္၊ ငါ့မွာ ေ႐ႊနဲ႔ ေငြနဲ႔ဆုိေတာ့ ငါ့ကို အရပ္က အခု မမျမတဲ့၊ တခ်ိဳ႕က ဘီဘီျမတဲ့၊ အဲဒါသာ ၾကည့္ေတာ့၊ ပိုက္ဆံဟာ အေရးႀကီးဆုံးပဲဲ။ တို႔႐ြာမွာ အခု ကုလားေခတ္ ထေနတယ္၊ ငါ႔ကိုအားက်ၿပီး ကုလားေတြကို လိုက္ျမဴေနၾကတယ္။ တို႔သူငယ္ခ်င္း ေအးစိန္ေလ လႊတိုက္တဲ့ေကာင္နဲ႔ ရတယ္။ သန္းညြန္႔က ဘုန္းႀကီးလူထြက္နဲ႔ ရတယ္။ အခုသူတို႔က ျမန္မာလင္ေတြ ကြာၿပီး ကုလားကို ယူမလို႔ စိတ္ကူးေနၾကတယ္။ ေခတ္ ေမာင္ေရ႕ ေခတ္၊ မင္းေကာ အိမ္ေထာင္ က်ၿပီလား။ မက်ေသးရင္ ကုလားလို ၀တ္လာခဲ့၊ မင့္ကို အရင္က စခန္းႀကီးေနတဲ့ ဟိုေကာင္မ ႀကီး႐ွိတယ္ မဟုတ္လား၊ အခု ရေစ့မယ္ လာခဲ့။ ငါ အာမခံမယ္”
"မယ္ျမ၊ နင္ရူးၿပီ၊ ဒီကုလားေတြေၾကာင့္ တုိ႔ ျမန္မာေတြရဲ႕ အက်ိဳးယုတ္ရတယ္။ ဒီမွာၾကည့္၊ ငါေျပာမယ္”
“ေဟ့၊ ေတာ္၊ မင္းတို႔က ေက်းဇူး႐ွင္ကို ေက်းစြပ္မလို႔လား၊ ၾကည့္စမ္း၊ ခ်စ္တီးေတြဟာ ရပ္ေ၀းကလာၿပီး ေငြအား ေၾကးအားနဲ႔ မင္းတို႔ ျမန္မာေတြကို ေထာက္ပံ့တယ္။ သူတို႔႐ွိလို႔ မင္းတို႔ လယ္လုပ္ဖို႔ အရင္းရတယ္။ စပါးေလွာင္ဖို႔ ကုန္ကူးဖို႔ဆိုလို႔ အရင္းအႏွီး ရတယ္ မဟုတ္လား၊ ဒီေက်းဇူးေတြ မင္းတို႔မသိဘူးလား”
“ေၾသာ္- သူတို႔ေတြဟာ ေက်းဇူးးေတြလား၊ ႏုိ႔- ေနပါဦး။ အခုတို႔နယ္က လယ္ေတြ၊ ၿခံေတြ၊ အိမ္ေတြ အခု ဘယ္သူ႔လက္ထဲ ေရာက္ကုန္ၿပီလဲ”
“ခ်စ္တီးလက္ထဲ ေရာက္ကုန္ၿပီ၊ ဘာျဖစ္ေသးလဲ။ ေရာက္မွာေပါ့၊ အေရာက္ေတာင္ နည္းေသးတယ္၊ မင္းက ကုလားကို အျပစ္တင္ ခ်င္လို႔လား၊ မင္းဟာ အဂၤလိပ္စာေတြ ဘာေတြလဲ တတ္တယ္၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးမွာလဲ ေနရတယ္၊ မင္းကို ေတာ္လိမ့္မလား ေအာက္ေမ့မိတယ္၊ မင္းလည္း ခပ္ခ်ာခ်ာ ပါကလား၊ ေဟ့- မင္းျမန္မာေတြ ဖ်င္းလို႔၊ ညံ့လို႔၊ အလုုပ္ မလုပ္လို႔၊ ေကာက္ခ်င္ လိမ္ခ်င္လို႔၊ အေျမာ္အျမင္ မရွိလို႔၊ ေခြ်တာျခင္း မရွိလို႔၊ ကိုယ့္ ရွိတာထက္ ႂကြားခ်င္လို႔ သိရဲ႕လား၊ လူမွာျဖင့္ စားစရာ ဆန္မရွိဘူး၊ ေခါက္ဆြဲဆိုင္၊ ပလာတာဆိုင္၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၊ ထန္းေရဆိုင္၊ အရက္ဆိုင္၊ ဖဲ၀ိုင္း၊ ႐ုပ္ရွင္၊ ျမင္းပြဲ၊ ဘာက်န္ေသးလဲ။ ကိုယ့္ အျပစ္နဲ႔ ကိုယ္ျဖစ္တာ၊ ဘာျပဳလို႔သူမ်ား အေပၚမွာ မတရား ခ်ခ်င္ၾကသလဲ၊ အကုန္ေတာင္ နည္းေသးတယ္၊ ငါ သိပါတယ္ကြယ္၊ အခု တို႔နယ္က လယ္ေတြ ေျမေတြ ကုလားလက္ထဲကို တစ္က်ပ္မွာ ငါးမူး ေျခာက္မူးေလာက္ ေရာက္ကုန္ၿပီ။ က်န္တာလဲ မၾကာဘူး ေရာက္မွာပဲ။ ၾကည့္ - မင့္ ျမန္မာေတြ၊ ေ႐ွ႕ကို သာၿပီး က်ပ္အုံးမယ္။ အခု ကုလားေတြ သနားလို႔ လယ္ငွား လုပ္ေစတယ္။ အဲ့ဒါကို ေက်းဇူးမတင္ဘူး။ လယ္ငွားခ ေပးခါနီးက်ရင္ စပါးကို ကဲ့ထားတယ္။ ခိုးေရာင္းတယ္။ ကုလားက စိတ္နဲ႔မာန္နဲ႔ ေတာင္းရင္ မင့္ ျမန္မာေတြက ဆဲတယ္။ ႐ုိက္႐ုိက္လႊတ္တယ္။ အဲ့ဒါ ေကာင္းသလား။ ဒီလို မ႐ုိးေျဖာင့္တဲ့သူေတြ ေကာင္းစားမယ္လို႔ ရွင္ေဂါတမက ေဟာသလား။ ေ႐ွ႕ကို ဘာျဖစ္မလဲ သိရဲ႕လား။ အခု ျမန္မာေတြ ဒီလို ညစ္လို႔ ဆိုးလို႔ ခ်စ္တီးေတြက သူတို႔ကို ေနာင္ဆို လယ္ငွားမွာ မဟုတ္ဘူး။ အခု ငါမလာခင္ကတင္ပဲ ကုလားေတြကို ေ႐ြးၿပီး ငွားေနတယ္သိရဲ႕လား။ ေ႐ွ႕ကို ႀကံထားပံုကိုလဲ ငါေျပာျပဦးမယ္။ မၾကာခင္ပဲ ကုလားျပည္က ကုလား အမ်ားအျပား ေခၚၿပီး ႐ြာတည္ေပးလိမ့္မယ္။ ဘယ္ကေလာက္ ဉာဏ္ႀကီးသလဲ မင္းၾကည့္ ေတာ့။ ၿပီးေတာ့။ အဒူလျမစ္တို႔ လူစုႀကံပံုက ကုလားေတြ ရႏိုင္သမွ် ျမန္မာျပည္မွာ ေခၚထား။ ရသမွ် ျမန္မာေတြကိုယူ။ လင္ခန္း မယားခန္း ေျမာက္ေအာင္ဆိုၿပီး ဇာတ္သြင္း၊ ေမြးလာတဲ့ ကျပားေလးေတြကို ကုလားဇာတ္သြင္း၊ ေနာက္ အၾကာလွဆံုး အႏွစ္ ၅၀-ပဲ။ ျမန္မာျပည္ ဘာျဖစ္မလဲ။ မင္း ေတြးၾကည့္ေတာ့။ ငါကိုယ္တိုင္လဲ ခု ကုလားဇာတ္ သြင္းၿပီးၿပီ။ အခု စစ္တေကာင္းမွာ အေတာ္ ၾကာေနၿပီးရင္ ဟို အေနာက္မကာၿမိဳ႕ကို အေရာက္သြားမယ္။ ျပန္လာေတာ့ ၾကည့္၊ ငါ့အရပ္ကစၿပီး ငါ့ျမန္မာေတြကို ခြ်တ္ျပမယ္”
“မယ္ျမ နင့္ဟာ လြန္ကုန္ၿပီ၊ ငါ- နင့္အျဖစ္ ျမင္ရတာ အင္မတန္ သနားတယ္။ ငါ ေျပာပါရေစဦးဟဲ့”
“ခ်စ္တီးလက္ထဲ ေရာက္ကုန္ၿပီ၊ ဘာျဖစ္ေသးလဲ။ ေရာက္မွာေပါ့၊ အေရာက္ေတာင္ နည္းေသးတယ္၊ မင္းက ကုလားကို အျပစ္တင္ ခ်င္လို႔လား၊ မင္းဟာ အဂၤလိပ္စာေတြ ဘာေတြလဲ တတ္တယ္၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးမွာလဲ ေနရတယ္၊ မင္းကို ေတာ္လိမ့္မလား ေအာက္ေမ့မိတယ္၊ မင္းလည္း ခပ္ခ်ာခ်ာ ပါကလား၊ ေဟ့- မင္းျမန္မာေတြ ဖ်င္းလို႔၊ ညံ့လို႔၊ အလုုပ္ မလုပ္လို႔၊ ေကာက္ခ်င္ လိမ္ခ်င္လို႔၊ အေျမာ္အျမင္ မရွိလို႔၊ ေခြ်တာျခင္း မရွိလို႔၊ ကိုယ့္ ရွိတာထက္ ႂကြားခ်င္လို႔ သိရဲ႕လား၊ လူမွာျဖင့္ စားစရာ ဆန္မရွိဘူး၊ ေခါက္ဆြဲဆိုင္၊ ပလာတာဆိုင္၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၊ ထန္းေရဆိုင္၊ အရက္ဆိုင္၊ ဖဲ၀ိုင္း၊ ႐ုပ္ရွင္၊ ျမင္းပြဲ၊ ဘာက်န္ေသးလဲ။ ကိုယ့္ အျပစ္နဲ႔ ကိုယ္ျဖစ္တာ၊ ဘာျပဳလို႔သူမ်ား အေပၚမွာ မတရား ခ်ခ်င္ၾကသလဲ၊ အကုန္ေတာင္ နည္းေသးတယ္၊ ငါ သိပါတယ္ကြယ္၊ အခု တို႔နယ္က လယ္ေတြ ေျမေတြ ကုလားလက္ထဲကို တစ္က်ပ္မွာ ငါးမူး ေျခာက္မူးေလာက္ ေရာက္ကုန္ၿပီ။ က်န္တာလဲ မၾကာဘူး ေရာက္မွာပဲ။ ၾကည့္ - မင့္ ျမန္မာေတြ၊ ေ႐ွ႕ကို သာၿပီး က်ပ္အုံးမယ္။ အခု ကုလားေတြ သနားလို႔ လယ္ငွား လုပ္ေစတယ္။ အဲ့ဒါကို ေက်းဇူးမတင္ဘူး။ လယ္ငွားခ ေပးခါနီးက်ရင္ စပါးကို ကဲ့ထားတယ္။ ခိုးေရာင္းတယ္။ ကုလားက စိတ္နဲ႔မာန္နဲ႔ ေတာင္းရင္ မင့္ ျမန္မာေတြက ဆဲတယ္။ ႐ုိက္႐ုိက္လႊတ္တယ္။ အဲ့ဒါ ေကာင္းသလား။ ဒီလို မ႐ုိးေျဖာင့္တဲ့သူေတြ ေကာင္းစားမယ္လို႔ ရွင္ေဂါတမက ေဟာသလား။ ေ႐ွ႕ကို ဘာျဖစ္မလဲ သိရဲ႕လား။ အခု ျမန္မာေတြ ဒီလို ညစ္လို႔ ဆိုးလို႔ ခ်စ္တီးေတြက သူတို႔ကို ေနာင္ဆို လယ္ငွားမွာ မဟုတ္ဘူး။ အခု ငါမလာခင္ကတင္ပဲ ကုလားေတြကို ေ႐ြးၿပီး ငွားေနတယ္သိရဲ႕လား။ ေ႐ွ႕ကို ႀကံထားပံုကိုလဲ ငါေျပာျပဦးမယ္။ မၾကာခင္ပဲ ကုလားျပည္က ကုလား အမ်ားအျပား ေခၚၿပီး ႐ြာတည္ေပးလိမ့္မယ္။ ဘယ္ကေလာက္ ဉာဏ္ႀကီးသလဲ မင္းၾကည့္ ေတာ့။ ၿပီးေတာ့။ အဒူလျမစ္တို႔ လူစုႀကံပံုက ကုလားေတြ ရႏိုင္သမွ် ျမန္မာျပည္မွာ ေခၚထား။ ရသမွ် ျမန္မာေတြကိုယူ။ လင္ခန္း မယားခန္း ေျမာက္ေအာင္ဆိုၿပီး ဇာတ္သြင္း၊ ေမြးလာတဲ့ ကျပားေလးေတြကို ကုလားဇာတ္သြင္း၊ ေနာက္ အၾကာလွဆံုး အႏွစ္ ၅၀-ပဲ။ ျမန္မာျပည္ ဘာျဖစ္မလဲ။ မင္း ေတြးၾကည့္ေတာ့။ ငါကိုယ္တိုင္လဲ ခု ကုလားဇာတ္ သြင္းၿပီးၿပီ။ အခု စစ္တေကာင္းမွာ အေတာ္ ၾကာေနၿပီးရင္ ဟို အေနာက္မကာၿမိဳ႕ကို အေရာက္သြားမယ္။ ျပန္လာေတာ့ ၾကည့္၊ ငါ့အရပ္ကစၿပီး ငါ့ျမန္မာေတြကို ခြ်တ္ျပမယ္”
“မယ္ျမ နင့္ဟာ လြန္ကုန္ၿပီ၊ ငါ- နင့္အျဖစ္ ျမင္ရတာ အင္မတန္ သနားတယ္။ ငါ ေျပာပါရေစဦးဟဲ့”
“ဘာ- မင္းက ငါ့ကို သနားတယ္ ဟုတ္တယ္ ဟုတ္လွေသး။ ငါက မင္းကို သနားတာ။ မင္းအခု ပညာ၀န္ လုပ္ေနတယ္။ ငါၾကား တယ္။ ၿပီးေတာ့ ၀ံသာႏု အလုပ္ေတြလည္း လုပ္ေနတယ္ၾကားတယ္။ မလုပ္နဲ႔ ဆရာေရ႕။ မင္းျမန္မာေတြ အလကားပဲ။ ဘာလုပ္လုပ္ ပ်က္မွာပဲ။ မင္းတို႔ ေမာ႐ုံသာရွိမယ္။ ငါျမန္မာျပည္မွာ ျမန္မာလာျဖစ္တာ ေတြးမိတိုင္း ရွက္တယ္။ အခု ခိုဒါအရွင္ ကယ္ေတာ္မူ ေပလို႔။ ႏို႔မဟုတ္ရင္ အမယ္ေလးဟယ္။ ငါ ကလီဇာတုန္လွတယ္၊ မေျပာခ်င္ပါဘူး။”
“ကိုင္း- မယ္ျမ၊ ငါလည္း ဘာမွ မေျပာရဘူး။ နင္ခ်ည္း ေျပာတာပဲ။ ခု ငါေျပာလို႔လည္း ရမယ္ မဟုတ္ဘူး။ နင့္လို မိန္းမတစ္ေယာက္ ဒီလို ျဖစ္သြားတာ ငါ အင္မတန္ ၀မ္းနည္းတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း နင့္လို မိန္းမတစ္ေယာက္က ဘယ္နည္းနဲ႔မွ ၾကာၾကာ လြဲမွာႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ငါယံုၾကည္တယ္။ တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့ နင္သိမယ္။ ကိုင္း- ဒါပဲ၊ ငါသြားမယ္။ ေနာက္မွ လာဦးမယ္” ဟု ဆို၍ ကြ်ႏ္ုပ္ ထခဲ့၏။
ထိုေန႔ညေန ကြ်ႏ္ုပ္ ထမင္းမစားႏိုင္ေတာ့ပါ။ ေကာ္ဖီ တစ္ခြက္သာ ေသာက္၍ အိပ္ရာသို႔ ၀င္ေတာ့၏။ အိပ္၍လည္း မေပ်ာ္ႏိုင္။ ေတြးမိသည္ကား “ေၾသာ္- ဒီလို ျဖစ္ရတာဟာ ကုလားမ်ား ငါတို႔ျပည္မွာ လာေနလို႔ ျဖစ္ရတာ။ သူတို႔ကို အျပစ္ တင္စရာပဲ။ ေနဦး၊ ေနဦး ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြးၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူတို႔ အျပစ္မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ ဒီလို စည္းမရွိ ကမ္းမရွိ လာခ်င္တိုင္း လာေနတာဟာ ဆိုင္ရာအစိုးရကခြင့္ျပဳထားလို႔ပ
ေနဦး၊ တို႔လူေတြ ခမ်ာမွာလည္း ပညာဗဟုသုတ မရွိရွာၾကဘူး။ အားကိုးစရာ ေခါင္းေဆာင္လူႀကီးကလည္း ေကာင္းေကာင္း မရွိရွာၾကဘူး။ ဒီေတာ့ ပိုမို သိကြ်မ္းတဲ့ ေျမာ္ျမင္တဲ့ လူေတြမ်ားက ေရွ႕ေဆာင္ေပးမွ သိၾကရမွာပဲ။ ဒါျဖင့္ ေတာ္ေတာ္တန္တန္ သိျမင္တဲ့လူေတြ ၀တၱရား ပ်က္ေနပါလား။ ဒီလူထဲမွာလည္း ငါတစ္ေယာက္လည္း ပါ၀င္သင့္တယ္ ထင္တယ္။ မိမိ သိကြ်မ္း သိျမင္ သမွ်ကို တတ္ႏိုင္သမွ် လူမ်ား နားလည္ေအာင္ ျပဳလုပ္ဖို႔ရွိတယ္။ ငါ ျပဳသင့္သေလာက္ မျပဳရေသးဘူး။ ဒါျဖင့္ တရားခံ လက္သည္ အစစ္က ငါ ျဖစ္ေနပါေကာလား။ ကိုင္း- ဒါျဖင့္ ဇာတ္ေၾကာ မရွည္ႏွင့္ေတာ့။ ကုလားေတြ၊ အစိုးရေတြ လူေတြကို အျပစ္ဆိုမယ့္အစား ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသာ ဆိုေပေတာ့။ ဥပေဒသ တစ္ခုလည္း လုပ္ၾကစို႔။ “ကိုယ့္ကိုကို အျပစ္တင္ျခင္းသည္ အမွန္ဆံုးျဖစ္၏။ ကိုယ္ကိုကို အျပစ္တင္ျခင္းသည္သာ အျပစ္ အကင္းဆံုးျဖစ္၏။” ဤဥပေဒသကိုရမွ အိပ္ေပ်ာ္သြားေလသတည္း။
ေနာက္တစ္ေန႔ သေဘာၤသည္ စစ္ေတြသို႔ ကပ္ခဲ့၏။ ကြ်ႏု္ပ္သည္ မယ္ျမတို႔ ကုလားလင္မယား ေမာင္ႏွံအား ဆလံမ်ားမ်ား ေပး၍ စ္ိတ္ေလးေလးႏွင့္ ဆင္းခဲ့၏။ ဆင္းခါနီး၌ “မယ္ျမ ဘယ္အခါမဆို ရန္ကုန္ေရာက္ရင္ ငါ့အိမ္ကို ၀င္ထြက္သြား၊ ေရာ့လိပ္စာယူထား” ဆို၍ ေပးခဲ့၏။
စစ္ေတြတြင္ ၇- ရက္ တစ္ပတ္မွ် ေနၿပီး၍ ရန္ကုန္ျပန္ခဲ့၏။ မယ္ျမတို႔ႏွင့္ ေတြၿျပီးေနာက္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ၾကာေသာအခါ ႀကဳံရသည္ကား မယံုႏုိင္စရာျဖစ္၏။
တစ္ေန႔တြင္ မိန္းမ စုတ္ခ်ာခ်ာတစ္ေယာက္ လန္ခ်ားႏွင့္ကြ်ႏု္ပ္အိမ္သုိ႔ ေရာက္လာ၏။ ထိုသူကား မယ္ျမပင္တည္း။
သေဘာၤေပၚတြင္ ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရေသာ စို႐ႊမ္း၀ၿဖိဳးေသာ အသားတို႔ မရွိၿပီ၊ ပါး႐ုိးေပၚေအာင္ ပိန္ႀကဳံ႕ခဲ့ၿပီ။ မ်က္တြင္းက်ေလၿပီ၊ ဆံပင္မ်ား ေျခာက္ေသြ႕၍ မသပ္မရပ္ ျဖစ္ကုန္ေလၿပီ။ ထိုအားလုံးေပၚတြင္ မၾကည္မသာျခင္း တည္းဟူေသာ စိတ္ညိႇဳးငယ္ျခင္းက တစ္မ်က္ႏွာ လုံး တစ္ကိုယ္လံုးကို ဖံုးအုပ္လ်က္ ရွိေလတကား။
“ေမာင္က်ားရယ္၊ ငါ့အျဖစ္ ျမင္၀ံ့ေသးရဲ့လား၊ (မ်က္ရည္လည္႐ႊဲႏွင့္ ေျပာသည္) ငါေတာ့ ေခြးျဖစ္တာပဲ၊ စစ္တေကာင္းကို ေရာက္လို႔ တစ္ႏွစ္ေလာက္ ၾကာရင္ပဲ သူတို႔ မိဘေဆြမ်ဳိးမ်ားက ငါ့ကိုမလိုဘူး။ သူတို႔ျပည္က ကုလားမ တစ္ေယာက္နဲ႔ လက္ထပ္ေစတယ္။ ငါ့ကို ကြ်န္လို ထားတယ္။ ငါ့ကို ေမာ္မၾကည့္၀ံ့တဲ့ အဒူလျမစ္ဟာငါ့ကို ဆဲဆို ၾကိမ္းေမာင္းတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ ငါ့ကို ေျခနဲ႔ေတာင္ ကန္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ ငါ့ဇာတိမာန္ ထလာတာေပါ့။ ငါ သူတို႔ကို အကုန္လံုး အဆိပ္ေကၽြး သတ္မယ္လို႔ႀကံတယ္။ ေနာက္ ကိုယ္႔စိတ္ ကိုယ္ခ်ဳပ္ၿပီး ညအခါမွာ သူတို႔ေသတၱာကို ဖြင့္ၿပီး တစ္ရာယူ ႏွစ္ရာယူၿပီး၊ ကဲ့၀ွက္ထားလို႔ ငါးရာအျပည့္မွာ ငါထြက္ေျပးၿပီး သေဘၤာ က ထမင္းခ်က္သမားကို ေငြေပးၿပီး သေဘၤာေေဘးမွာ ပုန္းလိုက္ခဲ့တယ္။ အခု မင္းေပးခဲ့တဲ့ လိပ္စာအတိုင္း ေမးျမန္းလာလို႔ ေရာက္လာတာပဲ”
“ေအး- နင့္လို မိန္းမမ်ဳိး ၾကာၾကာ လြဲမွား မေနႏုိင္ဘူးဆိုတာ အစကပဲ ငါေျပာလိုက္တယ္မဟုတ္လား။ ေအးေလကြယ္ တစ္သက္ တစ္ခါ ဒုကၡဆိုတာ ေတြ႔ရတာေပါ့၊ အခုလို လြပ္လြပ္လပ္လပ္ ျဖစ္လာတာကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ ၀မ္းသာေပေတာ့။ ငါ့ဆီမွာ နင္ေပ်ာ္ သေလာက္ေနပါ။ အရင္းအခ်ာလိုပဲ ေအာက္ေမ့တာေပါ့”
မယ္ျမသည္ ကြ်ႏု္ပ္ထံတြင္ တစ္လ ကုိးသီတင္း ေနၿပီး၍ မိမိ၏ အရပ္ရင္း အစ္မထံတြင္ ေနလိုေၾကာင္း၊ လက္တြင္ ေငြ ၃၀၀- က်ပ္မွ် က်န္ေသးသျဖင့္ ေတာအရပ္တြင္ ေကာင္းစြာ ရင္းႏွီး စားေနႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာသည္ႏွင့္ ကြ်ႏ္ုပ္ ပို႔လိုက္ပါ၏။
လြန္ခဲ့ေသာ ၂- ႏွစ္ခန္႔က ေန႔စဥ္ သတင္းစာႀကီး တစ္ေစာင္၏ ေခါင္းႀကီးပိုင္းတြင္ ပါလာသည္ကား- “ဟသၤာတနယ္၊ နိဗၺာန္႐ြာသို႔ ေခါင္းေဆာင္လူႀကီးမ်ား ေရာက္ရွိ--- ႏိုင္ငံေရး တရားေဟာေၾကာင္း၊ ပရိသတ္အစည္ဆံုး ဘုန္းႀကီးပ်ံမ်ားထက္ စည္ေၾကာင္း၊ ပရိ သတ္တို႔ကို ရွင္ပင္သာေလ်ာင္ ကုမၼာရီအသင္းက ရွာလပတ္ရည္၊ ကြမ္းေဆး၊ လက္ဖက္တို႔ျဖင့္ ဧည့္ခံေၾကာင္း၊ တရားပြဲအၿပီး၌ ၎ကုမၼာရီအသင္းဥကၠ႒ ေဒၚျမက ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာသည့္အျပင္ အမ်ဳိး၏ ေစာင့္စည္းမႈတြင္ မိန္းမမ်ား အေရးႀကီးပံု မိမိ မေစာင့္စည္းသျဖင့္ ဒုကၡေရာက္ခဲ့ပံုတို႔ကို ေျပာျပရာ
ထို႔ျပင္ မၾကာမီပင္ ၎အသင္းဥကၠ႒ ေဒၚျမ ကမကထျပဳ၍ အရပ္ႏွင့္စုၿပီးလွ်င္ နိဗၺာန္ဘက္ရွိ ႏြားသတ္႐ုံကို ေလလံအျမင့္ ဆုံးေပး၍ ဆြဲယူလိုက္ေၾကာင္း၊ သုိ႔ေၾကာင့္ ယခုလာမည့္ႏွစ္အတြက္ အထူးသျဖင့္ ႏြားသတၱ၀ါမ်ား အသက္ခ်မ္းသာၾကရေတာ့မည္ ျဖစ္ ေၾကာင္း” ပါေလသည္။
“အင္း- တို႔မယ္ျမႀကီး တယ္ဟုတ္ေနပါကလား” ဟု ကြ်ႏု္ပ္သည္ ဆိုျမည္လ်က္ သေဘာက် ၀မ္းေျမာက္ေက်းဇူးတင္ကာ ၿပံဳးလိုက္ မိေလ၏။
ေနာက္ထပ္၍ သတင္းၾကားရသည္ကား၊ လူ႐ုိးဖိုးေအးႀကီးသည္ မယ္ျမကို စိတ္နာ၍ အိမ္ေထာင္မျပဳဘဲ ဇြဲႏွင့္ေနခဲ့ရာ မယ္ျမ ျပန္ ေရာက္၍ ၂ လေလာက္ အရွိတြင္ မယ္ျမက ငယ္ႏိုင္ျဖစ္သည့္အတိုင္း ဖိုးေအးႀကီးကုိ နား႐ြက္ဆြဲေခၚခဲ့၍ သင့္တင့္ေအးခ်မ္းစြာ လင္မယားအျဖစ္ ေပါင္းသင္းေနထိုင္ၾကေလၿပီ ဟူသတည္း။
အမ်ဳိးသားပညာ၀န္ဦးဖိုးက်ား
၁၂၉၄ ခု (ကိုယ္ေတြ႕၀တၳဳမ်ားမွ) ထုတ္ႏႈတ္ တင္ျပပါသည္
ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ အမ်ိဳးသားေရး လႈပ္ရွားမႈ ေကာ္မတီ (M.N.M.C) မွ ကူးယူတင္ျပသည္။
No comments:
Post a Comment