မြန္းလြဲ ၂ နာရီေက်ာ္ၿပီ ျဖစ္လွ်င္ ကြ်န္ေတာ္သည္ ကုန္သည္လမ္းရွိ စာေပဗိမာန္ ေရွ႕ တြင္ ကြ်န္ေတာ့ တကၠစီ ကားေလးကို ရပ္နား ေလ့ရွိသည္။
အေၾကာင္းမွာ ထိုေနရာသည္ ေနရိပ္သည္။ ဘ၀တူ စာေပလုပ္သားမ်ား အ၀င္အ ထြက္ ရွိျခင္းေၾကာင့္ အသိမ်ားႏွင့္လည္း ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုစာေပလုပ္သား စာ ေရးဆရာ တို႔သည္ ကြ်န္ေတာ္၏ တကၠစီကို ငွားစီးလိမ့္မည္ဟူေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကိုကား မထား ႏိုင္ ပါေလ။
ထီးထမ္း လမ္းေလွ်ာက္ဆိုေသာ စကားမွာ ဤလူတန္းစားမွာ အေ၀းကပင္ ျမင္ႏိုင္ ေသာ လူမ်ားျဖစ္သည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ အ၀တ္အဆင္ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းမ်ားႏွင့္ သာ ျဖစ္တတ္ေသာေၾကာင့္ပင္။ ထီးထမ္း လမ္းေလွ်ာက္ဆုိေသာ္လည္း ထီးကိုင္ ေဆာင္ႏိုင္သူမွာ ရာခိုင္ႏႈန္း နည္းပါးလွပါသည္။ အကယ္၍ ထီးေကာင္ေဆာင္လာသည္ကို ေတြ႔မည္ဆိုလွ်င္လည္း ေခါက္မရေသာ ထီးကိုသာလွ်င္ ကိုင္ထားသည္ကို ေတြ႔ရမည္ျဖစ္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ဤစာေပ ဗိမာန္ေရွ႕တြင္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ဤလူတန္းစားမ်ားက ကားငွားစီးလိမ့္မည္ ဟူေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကိုကား ထား၍ မရပါေလ။ သို႔ေသာ္ အရိပ္ခိုရသည္။ သိကြၽမ္းသူမ်ားႏွင့္ စကားေျပာရသည္။ တစ္ဖန္ စာေပဗိမာန္ စာအုပ္ဆိုင္တြင္းသို႔ ၀င္၍ ျပသထားေသာ စာအုပ္မ်ားကို ခဏ တစ္ျဖဳတ္ ကိုင္ယူ၍ ဖတ္႐ႈ ခြင့္ရသည္။ (မွန္ဗီ႐ိုထဲကဟာ ေတြေတာ့ မရဘူးေပါ့ဗ်ာ) သို႔ေသာ္ ေမွ်ာ္လင့္စရာကား မရွိေတာ့မဟုတ္၊ ရွိပါ၏။ ဤအနီး ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ႐ံုးႀကီးမ်ား အသီးသီးရွိၾကသည္။ ဤ႐ံုးႀကီးမ်ားသို႔ ကိစၥႀကီး ငယ္ျဖင့္ လာၾကသူမ်ား ကိစၥၿပီး၍ ျပန္ၾကမည္ျဖစ္လွ်င္ ကားငွား၍ ျပန္တတ္ၾကသည္။ (ကိစၥ အဆင္ေျပခဲ့သူမ်ား ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ) တစ္ဖန္တံုလည္း ဤ႐ံုးႀကီး အသီးသီးတို႔မွ ႐ံုးကားမ်ား ပ်က္ၿပီျဖစ္လွ်င္ ဌာန အႀကီးအကဲ အငယ္အလတ္တို႔ သည္ ၎တို႔ သြားရမည့္ ခရီးကို ေျခက်င္၊ ဆိုက္ကား၊ ဘတ္စ္ကား စသည္တို႔ျဖင့္ သြားလာ တတ္ေလ့ မရွိပါေလ။ တကၠစီကားကိုသာ ငွားရမ္း၍ သြားလာေလ့ရွိၾကသည္။ သို႔ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ဤေနရာတြင္ ဤေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္သာ နားခိုျခင္း ျဖစ္သည္။
ဤသို႔ နားခိုရင္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားႏွင့္ တိုက္ဆိုင္မႈ မရွိခဲ့လွ်င္လည္း ကိစၥမရွိပါ။ ညေန သံုးနာရီေက်ာ္ၿပီ ျဖစ္လွ်င္ ႐ံုးႀကီး အသီးသီးမွ ၀န္ထမ္းႀကီးငယ္တို႔သည္ ျမားေျမာင္လွေသာ အေရးႀကီး ကိစၥ အ၀၀တို႔ျဖင့္ ႐ံုးအသီးသီးမွ ႀကိဳ၍ ယို၍ ထြက္လာတတ္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ညေန ၃ နာရီ ေက်ာ္ ၿပီျဖစ္လွ်င္ ကုန္သည္လမ္း အတိုင္း ေရႊဘံုသာလမ္းထိ သြား၍ ေရႊဘံုသာ လမ္းမွ ကမ္းနားလမ္း ဘက္ ထြက္ကာ လြစၥလမ္း အထိ ျပန္လာၿပီး လြစၥလမ္းမွ ကုန္သည္ လမ္းဘက္ ခ်ဳိးလ်က္ ေရႊဘံုသာလမ္းထိ ျပန္ပတ္လွ်င္ တစ္ပတ္ ႏွစ္ပတ္ သံုးပတ္ စသည္ျဖင့္ တစ္ပတ္ မဟုတ္ တစ္ပတ္ ခရီးသည္ ရတတ္ေလသည္။ ဤသည္ကို ကြၽန္ေတာ္က “စစ္ဆင္ေရး စာေပဗိမာန္” ဟု အမည္ ေပးထားသည္။
ဤသို႔ ပတ္ရာတြင္ အထူးသျဖင့္ ဘားလမ္း အနီး တစ္၀ိုက္၌ ေရွ႕ေန ေရွ႕ရပ္ ဥပေဒ အက်ဳိးေဆာင္မ်ား ေပါမ်ားသည္။ ထိုသူတို႔ မွာလည္း ေျခက်င္ခရီး၊ ဘတ္စ္ကားခရီး စသည္တို႔ျဖင့္ သြားလာေလ့မရွိျခင္းေၾကာင့္ ထိုေရွ႕ေန ေရွ႕ရပ္မ်ားကို ထိုဘားလမ္း အနီး တစ္၀ိုက္မွ ကြၽန္ေတာ္ ရတတ္ပါသည္။ သူတို႔ႏွင့္ေတြ႕လွ်င္ ကားခ တစ္က်ပ္၊ ႏွစ္က်ပ္ေလာက္ကို ခရီးလိုက္၍ ပိုေျပာလွ်င္လည္း ကိစၥမရွိ၊ ေပးသြားၾကသည္သာ။ သူတို႔အဖို႔ ဤကိစၥမွာ အေသးအဖြဲမွ်သာ။ (သူတို႔ ေမးတာျမန္းတာကို ေျဖၾကားၿပီး သူတို႔ေျပာတာ ဆိုတာကို ကားေမာင္းရင္း တစ္ဖက္နဲ႔ နားေထာင္သြားရတာကေတာ့ ရွိတယ္ေပါ့ဗ်ာ) ထို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္သည္ မြန္းလြဲ ၂ နာရီ ေက်ာ္ၿပီ ျဖစ္လွ်င္ ကြၽန္ေတာ့္ တကၠစီ ကားကေလးကို စာေပဗိမာန္ ေရွ႕တြင္ ထိုးကာ ရပ္နားျခင္းအမႈကို ျပဳၿပီးေနာက္ ညေန ၃ နာရီေက်ာ္ လွ်င္ “စစ္ဆင္ေရး စာေပဗိမာန္”ကို ဆင္ႏႊဲေလ့ ရွိခဲ့ပါသည္။
စာေပ ဗိမာန္ေရွ႕တြင္ ကားရပ္ၿပီးလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ကားတံခါးကို ေသာ့ခတ္ ပိတ္ကာ စာေပဗိမာန္ စာအုပ္ဆိုင္ အတြင္းသို႔ ၀င္လ်က္ ခင္းက်င္း ျပသထားေသာ စာအုပ္မ်ားကို ေခတၱမွ် ကိုင္တြယ္ ဖတ္႐ႈရပါသည္။ ဤစာေပဗိမာန္ စာအုပ္ဆိုင္ အတြင္း၌ အေ၀းကပင္ ျမင္ႏိုင္ေသာ ဘ၀တူ စာေပလုပ္သားမ်ားကိုလည္း ကြၽန္ေတာ့္ နည္းတူပင္ စာအုပ္မ်ား ကိုင္တြယ္ ဖတ္႐ႈေနသည္ကို ေတြ႕ရတတ္ပါသည္။ သူတို႔သည္ စာအုပ္ ၀ယ္ယူသည္ကိုကား မေတြ႔ရပါေလ။ သို႔မ၀ယ္ယူႏိုင္သည့္တိုင္ ေခတၱ ခဏကား ဖတ္႐ႈ ေနတတ္ၾကေလသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္မွာလည္း သူတို႔ အထဲတြင္ တစ္ေယာက္ အပါအ၀င္ ျဖစ္ေနျခင္းေၾကာင့္ သူတို႔ကို ေတြ႕လွ်င္ ကြၽန္ေတာ္ မသိမသာ ျပံဳးမိတတ္သည္။
သို႔ေသာ္ တစ္ေန႔ေသာ ညေနခင္းတြင္ကား ကြၽန္ေတာ္သည္ အံ့ဖြယ္သူရဲ အျဖစ္ တစ္ခုႏွင့္ ၾကံဳရဆံုရေလေတာ့သည္။ အျခားမ ဟုတ္ပါ။ စာေရးဆရာ ေ၀လုေခၚ မင္းမႈထမ္းေဟာင္း စစ္ျပန္ႀကီး တစ္ဦးကို အ၀တ္အဆင္ သစ္လြင္ ေတာက္ပစြာႏွင့္ ေတြ႕လိုက္ ရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။ ပို၍ ကြၽန္ေတာ္ အ့ံၾသေနသည္မွာ သူ႔လက္တြင္း၌ စာေပ ဗိမာန္ထုတ္ စာအုပ္မ်ား တစ္ေပြ႕ တစ္ပိုက္ႀကီး ၀ယ္ထားသည္ကို ေတြ႕ရျခင္း ပင္ျဖစ္သည္။
စာေရးဆရာ ေ၀လုသည္ တပ္မေတာ္မွာ ရွိစဥ္ကပင္ စာတိုေပစေလးမ်ား ေရးသားေလ့ ရွိသည္။ ဟိုမွာ ဒီမွာလည္း မၾကာခဏ ပါလာတတ္သည္။ သူ႔ကိုသူ၏ စစ္ရာထူး အေခၚအေ၀ၚထက္ “ဆရာ ေ၀လု”ဟုဆိုလွ်င္ လြန္စြာသေဘာ ေတြ႕ေလ့ရွိသည္။ ထို႔ ေၾကာင့္တပ္မွ အၿငိမ္းစားယူရသည့္တိုင္ ကိစၥမရွိ။ မိမိတြင္ ကေလာင္တစ္ေခ်ာင္းပိုင္ၿပီ ျဖစ္သည္ဟု ထင္မွတ္ေနသူလည္း ျဖစ္သည္။ စာေရး စားမည္ေပါ့။
သို႔ေသာ္ ဆရာေ၀လု အၿငိမ္းစား ယူေသာ အခ်ိန္သည္ သူသကၤန္း ၀တ္ကာမွ ၀ါထပ္ႏွစ္ႏွင့္ ၾကံဳရသကဲ့သို႔ စာအုပ္မ်ား ေစ်းႀကီးကာ ျပည္သူတို႔ မ၀ယ္ႏိုင္ေသာ အေျခႏွင့္ ထုတ္ေ၀သူ မ်ားကလည္း ထုတ္ေ၀ရန္ လက္တြန္႔ ေျခတြန္႔ ျဖစ္ေနေသာ အခ်ိန္ႏွင့္ ၾကံဳေနခဲ့ရ သည္။ ဆရာေ၀လု တစ္ေယာက္ မွန္းခ်က္ႏွင့္ ႏွမ္းထြက္မကိုက္ ျဖစ္ရေတာ့သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ သူသည္ အိမ္စရိတ္ႏွင့္ ပင္စင္ လစာမေလာက္ ငွေလေသာအခါ သူ႔အိမ္ေနာက္ဘက္ ျခံထဲတြင္ တဲတစ္လံုး ထိုး၍ ၾကက္ ေမြးျမဴေရးကို ျပဳလုပ္သည္။ ၾကက္စာအုပ္မ်ားကိုလည္း ဖတ္သည္။ တပ္ထဲတုန္းက အေတြ႕အၾကံဳ အနည္းငယ္မွ် ရထားၿပီးသား လည္း ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ေအာင္ျမင္ရမည္ဟု စိတ္ခ်ယံုၾကည္သည္။ သို႔ၾကက္ေမြးျမဴရင္းကပင္ ၀ါသနာထံုရာ စာတို ေပစေလးမ်ားကို လည္း ေရးျမဲပင္ ေရးေနခဲ့သည္။
ကံဆိုးမ သြားေလရာ မိုးလိုက္လို႔ ရြာဆိုဘိသို႔ ဆရာေ၀လု ၾကက္ေမြးေသာ အခ်ိန္မွာပင္ ၾကက္စာက ခက္လာသည္။ ေဆး ၀ါးက လည္း ရွားလာသည္။ ၾကက္ဆိုသည့္ သတၱ၀ါမွာ လြန္စြာ သိပၸံနည္းက် ေနတတ္ေသာ သတၱ၀ါမ်ား ျဖစ္သည္။ အစာ ဘယ္ေလာက္ ေကြၽးသလဲ ေကြၽးသေလာက္သာ ဥေပးမည္။ အစာမေကြၽးဘူးလား မေကြၽးရင္ မဥပါ။ ႀကိဳတင္ ကာကြယ္ ေဆးထိုးပါ။ မထိုးလွ်င္ နာမည္၊ ေသမည္၊ ၾကက္စာတြင္ ထည့္ရမည့္ ေဆးကို ထည့္ပါ၊ မထည့္လွ်င္ အေၾကာင္း သိေစ့မည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ဆရာေ၀လုကို အေၾကာင္း သိေအာင္ ၾကက္မ်ားက အေၾကာင္းျပလိုက္သည္။ အျခားမဟုတ္၊ တစ္ပတ္ အတြင္းနာျပ၊ ေသျပလိုက္သည္။ လြန္ခ့ဲေသာႏွစ္ ကြၽန္ေတာ့္ေမြးေန႔တြင္ ေရႊတိဂံုဘုရားႀကီး ေပၚသို႔တက္၍ ကြၽန္ေတာ္ ပန္း၊ ဆီမီး ပူေဇာ္သည္။ ထိုစဥ္ ဆရာ ေ၀လုႏွင့္ ေတြ႕ရသည္။ စစ္အစိမ္းတက္ထရက္ အေပၚ အကႌ် အႏြမ္း၊ ပုဆိုး အႏြမ္း၊ ေတာတြင္းေဆာင္း ဦးထုပ္ အႏြမ္း ႏွင့္ ျဖစ္သည္။
“ငါ့ရွင္ အေၾကာင္း ဘယ္သို႔ ရွိသနည္း”ဟု ကြၽန္ေတာ္က ေမးေလေသာ အခါ သူက ျဖစ္ေၾကာင္းရယ္မွ ကုန္စင္ျပျခင္းေၾကာင့္ သူ႔ျဖစ္စဥ္ကို ကြၽန္ေတာ္ သိခဲ့ရသည္။
“စာေရးလို႔ကလည္း မစြံပါဘူးဗ်ာ။ အတိုေလး တစ္ပုဒ္ပါဖို႔ အေရးဟာ ဒုလႅဘ တစ္မ်ဳိး က်ေနတာပဲ။ လံုးခ်င္းေရးမယ္ ဆိုေတာ့ လည္း ထုတ္ေ၀သူက မရွိဘူးဗ်”
သူသည္ ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕တြင္ ခ်ဳသံပါေအာင္ပင္ ညည္း တြားေနခဲ့သည္။ ယခု ဆရာေ၀လု၊ ေတာက္လို႔၊ ေျပာင္လို႔ပါကလား။ ဘယ္ကဲ့ သို႔ေသာ ရတနာပံု ဆိုက္ခဲ့ေလသနည္း။ မိုးကုတ္ဘက္ တက္ၿပီး ေက်ာက္မ်ား ေအာင္ခဲ့သေလာ၊ မန္စီဘက္တက္ၿပီး ေရႊမ်ား က်င္ခဲ့ သေလာ။
“ဟာ...ခင္ဗ်ား ဘာေတြ လုပ္ေနတာလဲ”
ကြၽန္ေတာ္က သူ႔ကိုေတြ႕၍ အံ့အား သင့္သလို သူက လည္း ကြၽန္ေတာ့္ကို တကၠစီကား ယာဥ္ေမာင္း ထိုင္ခံုတြင္ ထိုင္ေနသည္ကို ေတြ႔ရျခင္းေၾကာင့္ အံ့ၾသတႀကီးပင္ ေမးေလ သည္။
“ျမင္တဲ့အတိုင္းပဲဗ်ာ”
“ဘာလဲ...ခင္ဗ်ား တကၠစီ ဆြဲေနတာလား”
“ဟုတ္တယ္ေလ”
“ႏို႔ ခင္ဗ်ား စာမေရးေတာ့ဘူးလား”
“ခင္ဗ်ားလိုေပါ့ဗ်ာ။ စာေရးၿပီး ထမင္းစားလို႔ ဘယ္ရပါ့မလဲ”
“ေအးဗ်၊ ဒါေတာ့ ဟုတ္တယ္”
“လက္ထဲမွာလည္း စာအုပ္ေတြ မ်ားလွခ်ည္လား၊ ဘာလဲ က်မ္းအကိုးအကားေတြနဲ႔ ေရးေတာ့မလို႔လား”
“ဟဲ...ဟဲ ကြၽန္ေတာ္က စာေတာ့ ေရးတယ္ဗ်။ ဒါေပမယ့္ ပိုက္ဆံ မရတဲ့ စာမေရးေတာ့ဘူး။ ပိုက္ဆံရတဲ့ စာပဲ ေရးေတာ့တယ္”
“ဟာ တယ္ဟုတ္ပါလား။ ပိုက္ဆံရတဲ့ စာေရးနည္းေလး လုပ္စမ္းပါဦးဗ်။ ဘယ္လို ေရးရတာလဲ”
“ကဲပါ...လာပါ။ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ရေအာင္။ ျဖည္းျဖည္း ေျပာပါ့မယ္”
သို႔ျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္ ကားေပၚက ဆင္းၿပီး ကားတံခါး ေသာ့ခတ္ကာ သူေရွ႕ေဆာင္ရာသို႔ လိုက္ခဲ့ရေတာ့သည္။ သူသည္ ေတာ္႐ံု လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သို႔ မ၀င္၊ ေက်ာ္လြန္သြားၿပီး ခမ္းနားစြာ ခင္းက်င္းထားသည့္ ဆိုင္က်မွ ၀င္သည္။ ၿပီးေသာ္ နက္စ္ ေကာ္ဖီ ႏွစ္ခြက္ႏွင့္ ၾကက္သား ေပါက္စီ ႏွစ္လံုးကို မွာသည္။ အိတ္ထဲတြင္ အသင့္ပါလာေသာ ဒူးယားကို ထုတ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို တစ္လိပ္ ကမ္းသည္။ ၿပီးေသာ္ လွပေသာ ဓာတ္ေငြ႕ မီးျခစ္ေလးျဖင့္ မီးညႇိေပးသည္။
ကြၽန္ေတာ္သည္ ဘူဇြာဆန္ေနေသာ သူ၏ လႈပ္ရွားမႈ ဟန္ပန္ကိုၾကည့္ကာ အားလည္းက်၊ သေဘာလည္း က်ေနမိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္က စကားမစမိ။
သူေျပာမည့္ စကားကိုသာ နားေထာင္ရန္ အသင့္ျပင္ ထားလိုက္ရသည္။ ယခုအခါ သူသည္သာလွ်င္ ဦးေဆာင္ ထိုက္သူ မဟုတ္ ပါေလာ။
“ဘယ္ႏွယ့္လဲ၊ ခင္ဗ်ား တကၠစီ ဆြဲေနတာ ကိုက္ရဲ႕လား”
“ရရ စားစားပဲဗ်ာ၊ အဲ...ျပင္စရာရွိရင္ေတာ့ အိတ္စိုက္ ျပင္ပဲ”
“ခင္ဗ်ားဟာ ပင္ပန္းလွပါတယ္ဗ်ာ၊ ဒီအလုပ္ မလုပ္ပါနဲ႔”
“ကိုယ့္၀မ္းနာ ကိုယ္သာသိတယ္ဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ ကေလးေတြကလည္း ေက်ာင္းမၿပီးၾကေသးဘူးဗ်”
“စာေကာ ေရးျဖစ္ေသးလား”
“ယခု တေလာေတာ့ မေရးႏိုင္ပါဘူးဗ်ာ။ ေန႔ခင္း ကားေမာင္းၿပီး ညအိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း စားၿပီးတာနဲ႔ တံုးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြား တာ မိုးလင္းမွ ႏိုးေတာ့တာပဲ။ ခင္ဗ်ားေရာ စာေရးေနေသးလား”
“ေျပာခဲ့ၿပီေကာဗ်။ စာေတာ့ ေရးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပိုက္ဆံရတဲ့ စာမွ ေရးတယ္လို႔ ဟဲ...ဟဲ”
“အဲ့ဒီပေဟဠိကို ကြၽန္ေတာ္က သိခ်င္တာဗ်။ လုပ္စမ္း ပါဦး။ ခင္ဗ်ား စာေရးနည္းကို”
“ကဲပါေလ၊ ခင္ဗ်ား သိခ်င္ရင္ ကြၽန္ေတာ့္ အိမ္ကို လိုက္ၾကည့္၊ အိမ္က်ေတာ့ ျပမယ္ ဟုတ္လား၊ ခင္ဗ်ား တကၠစီခလည္း ပိုေပးလိုက္ ပါမယ္”
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ၾကက္သားေပါက္စီတစ္လံုးစီႏွင့္ နက္စ္ ေကာ္ဖီ တစ္ခြက္စီ စားေသာက္ၾကၿပီး သူ႔အိမ္ရွိရာသို႔ ကြၽန္ေတာ္ လိုက္ပို႔ရ သည္။ လမ္းတြင္သူသည္ ပိုက္ဆံရေသာ သူ႔စာေရး နည္းအေၾကာင္းကို မေျပာ၊ ယခင္ တပ္ထဲတြင္ ေနခဲ့ၾကစဥ္က အေၾကာင္း ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္မ်ားကိုသာ ရယ္ေမာေျပာဆို လာခဲ့သည္။ သို႔ သူ႔စာေရးနည္းအေၾကာင္းကို သူက မေျပာ ေလေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္အမ်ဳိးမ်ဳိး အေတြးစံုလာခဲ့သည္။ ရွဲဒိုး စာေရးဆရာေလာ၊ ႐ုပ္ျပ သမားေလာ၊ အညႇစ္အသတ္ႏွင့္ အပစ္အခတ္ သမား ေလာ၊ အင္းလ်ားလိတ္ ကရ၀ိက္ႏွင့္ တိုယိုတာ က႐ိုလာသမား ေလာေလာ ေပါင္းစံုလာခဲ့ရသည္။
သို႔ျဖင့္ သူ႔အိမ္ေရွ႕သို႔ေရာက္၍ ကားရပ္ၿပီး သူ႔အိမ္ေပၚ တက္ေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္ပို၍ အံ့ၾသသြားခ့ဲရ ျပန္သည္။ သူ႔အိမ္တြင္ ခ်ိတ္ ဆြဲထားေသာ ဆိုင္းဘုတ္ကို ေတြ႕လိုက္ရေသာ ေၾကာင့္ပင္။
ဆရာေ၀လု
နကၡတၱေဗဒပညာရွိ
“ခင္ဗ်ားေဗဒင္ေဟာေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီလား”
ကြၽန္ေတာ္ ဆိုင္းဘုတ္ကိုဖတ္ၿပီး သူ႔ကိုေမးလိုက္ရသည္။
“ကြၽန္ေတာ္ မေဟာပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္က ေဟာစာတမ္းသာ ေရးတာပါ”
“ႏို႔ ဘယ္သူက ေဟာတာလဲဗ်”
“ေတြ႕ရမယ္ေလ”
ကြၽန္ေတာ္တို႔ အိမ္ေပၚေရာက္ေသာအခါ အတြင္းဘက္ အခန္းထဲမွ လူတစ္ေယာက္ထြက္လာၿပီး လက္ထဲမွ စာရြက္ မ်ားကို အိမ္ ေရွ႕ရွိ စားပဲြေပၚတြင္ တင္သည္။ ဆရာေ၀လုက ကြၽန္ေတာ့္ကို ထိုင္ဖို႔ ေနရာေပးၿပီး ထိုသူ႔ကို ေမးလိုက္သည္။
“ဆရာ ဒီေန႔ ဘယ္ႏွေယာက္ၿပီးသလဲ”
“ဆယ္ေယာက္”
“ေမာ္လၿမိဳင္ဘက္ကဟာ ပါရဲ႕လား ဆရာ။ အဲဒါက နည္းနည္း ၾကာသြားၿပီ”
“ ပါပါတယ္ေလ”
“ေကာင္းၿပီေလ။ ဒါျဖင့္ ဆရာျပန္ေတာ့မလား”
ဆရာေ၀လုက ေျပာေျပာဆိုဆုိျဖင့္ အိတ္ထဲမွ ဆယ္တန္ အခ်ဳိ႕ကို ထုတ္ေပးသည္။ ထိုသူက ေခါင္းညိတ္ျပကာ ပိုက္ဆံမ်ား ယူ လ်က္ အိမ္ေပၚက ဆင္းသည္။ ထိုသူ႔ကို ကြၽန္ေတာ္ အကဲခတ္ၾကည့္ရာ မႏၲေလးတြင္ ကြၽန္ေတာ္ျမင္ဖူး ေသာ ကသည္းရပ္မွ လူမ်ား ႏွင့္တူသည္ဟု ထင္သည္။ ကြၽန္ေတာ္က ဘာမွ နားမလည္ဟန္ျဖင့္ ဆရာေ၀လုကို ၾကည့္ ေနသည္။ ဆရာေ၀လုက အိမ္ေပၚမွ ဆင္းသြားသူကို ေမးထိုး ျပၿပီး
“သူက ေဗဒင္ဆရာေလ။ ပုဏၰားလူမ်ဳိးပဲ”
“ကြၽန္ေတာ္ နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပပါဦးဗ်ာ”
“ဒီလိုဗ်ာ”
ၿပီးခဲ့ေသာႏွစ္ ကြၽန္ေတာ့္ ေမြးေန႔တြင္ ေရႊတိဂံုဘုရားႀကီး ေပၚ၌ ဆရာ ေ၀လုႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ ေတြ႕ရေသာအခ်ိန္သည္ ဆရာ ေ၀လု အဖို႔ ေဗဒင္စကားႏွင့္ဆိုေသာ္ ေခြးဖင္ သက္ေရာက္ကိန္း ဆိုက္ေနေသာ အခ်ိန္ပင္ျဖစ္ေလသည္။ တပ္မွရေသာ လုပ္သက္ဆုေငြ ကေလးျဖင့္ ၾကက္ေမြးျမဴေရးလုပ္ခဲ့ရာ ျပဳတ္ျပဳတ္ ျပဳန္းခဲ့ေသာအခါ ဟုိဟာမလုပ္တတ္၊ ဒီဟာ မလုပ္တတ္ျဖင့္ ေယာင္ခ်ာ လိုက္ ေနခဲ့ရသည္။ မိမိကိုယ္မိမိ ကေလာင္ တစ္ေခ်ာင္း ပိုင္သည္ဟု အထင္ႀကီးခဲ့သည္မွာလည္း တက္တက္စင္ ေအာင္ပင္ လြဲခဲ့ရသည္။ သို႔ျဖင့္ စိတ္ညစ္သည္ႏွင့္ ဘုရားေပၚ တက္ကာ ဘုရားရွိခိုး အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ စိတ္ကို ေျဖသိမ့္ေနရသည္။
လူတို႔ ဘုရားေပၚ တက္ၾကသည္ ဆိုျခင္းမွာ သဒၶါႏွင့္ ဘယာ တစ္ခုခုေၾကာင့္သာ တက္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ၾကည္ညိဳ သဒၶါ တရားျဖင့္ တက္သူထက္၊ လက္ရွိစား၀တ္ေနေရးႏွင့္ ရာထူး ကိစၥစသည့္ ေဘးဘယာ ကိစၥမ်ားေၾကာင့္သာ တက္သူက မ်ားေနတတ္ ေလသည္။ သူတို႔သည္ ထိုကဲ့သို႔ စား၀တ္ေနေရးႏွင့္ ေဘးဘယာ ကိစၥမ်ား ျဖစ္ေပၚလာေသာအခါ ဘုရားကို ဖက္႐ံုႏွင့္ ေက်နပ္တတ္ သည္ မဟုတ္၊ ဓာတ္႐ုိက္၊ ဓာတ္ဆင္၊ ယၾတာ ေဗဒင္ ဆရာမ်ား ဆီသို႔လည္း သြားတတ္ၾကသည္။ အမွန္ကိုဆိုရေသာ္ ထိုဓာတ္႐ိုက္ ဓာတ္ဆင္ ယၾတာ ေဗဒင္ဆရာမ်ားဆီသို႔ အရင္ သြားၿပီးမွသာ ထိုဆရာမ်ား၏ ဓာတ္႐ိုက္ ဓာတ္ဆင္ ၫႊန္ၾကား ခ်က္အရ ဘုရားေပၚ သို႔ တက္ၿပီး ဓာတ္႐ိုက္ ဓာတ္ဆင္ အမႈကို ျပဳၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဗဒဒင္ဆရာက အရင္ ဘုရားကား ေနာက္ျဖစ္ ေလသည္။
ယခုအခါ လူတို႔သည္ ေဗဒင္ယၾတာ အမႈကို ဘယ္မွ် ျပဳၾကသနည္းဆိုေသာ္ ယခင္က မရွိဖူး၊ မေတြ႕ဖူးေသာ ေနရာမ်ဳိးတြင္ ေဗဒင္ ဆရာမ်ားကို ဟိုမွာ၊ ဒီမွာ၊ အခ်ဳိ႕ေနရာမ်ားတြင္ ၂၅ ေပတြင္ တစ္ေယာက္ႏႈန္းျဖင့္ပင္ ရွိေနတတ္ၾကသည္။ ရန္ကုန္ႏွင့္ နယ္ဘုရားပြဲ အသီးသီးတို႔တြင္လည္း ေဗဒင္ဆရာမ်ားကို က်ဴထရံကာ အခန္းမ်ားႏွင့္ တစ္တန္းႀကီး ေတြ႕ေနရေလၿပီ။
ဘုရားပြဲေစ်းတန္း ဆိုသည္မွာ အခြန္အခႏွင့္သာ ငွားရမ္း တည္ခင္းရသည့္ ေနရာမ်ဳိး ျဖစ္သည္။ ေဗဒင္ေမးမည့္သူ မရွိလွ်င္ ထို ေဗဒင္ဆရာတို႔ ႐ႈံးၾကေပေတာ့မည္။ သို႔ေသာ္ ေဗဒင္ ဆရာတို႔ကလည္း သူတို႔ ႐ႈံးမည့္ ကိစၥကို ဘယ္သူက အမိုက္ခံ၍ လုပ္ၾကေလ မည္နည္း။ သို႔ျဖစ္လွ်င္ လူတို႔သည္ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲ၊ ဘုရားပြဲသို႔ သြား ေရာက္ၾကသည့္တိုင္ ၾကည့္ခ်င္ပြဲ၊ ႐ံုပြဲ၊ ဆပ္ကပ္၊ မ်က္လွည့္ စ သည္မ်ားကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ၾကည့္႐ႈ ၾကေသာ အခ်ိန္မွာပင္လွ်င္ မိမိတို႔၏ စီးပြားေရး၊ ဘယာေရး၊ ေနာင္ေရးတို႔ အတြက္ တစ္ဖက္ကလည္း ဓာတ္႐ိုက္ ဓာတ္ဆင္ ယၾတာႏွင့္ ေဗဒင္ ေမးေနၾကေလသည္ တကား။
ဆရာေ၀လုမွာလည္း လူတိုင္းထဲက လူပင္ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ သူ၏ စီးပြားေရး အေျခအေနကို ေျပလည္ေစရန္ အတြက္ ေဗဒင္ ဆရာ မ်ားထံ ခ်ဥ္းကပ္ ေမးျမန္းရသည္သာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေၾကးႀကီးေသာ ဆရာႀကီးမ်ားထံသို႔ကား မသြားႏိုင္ပါေလ။ ႏွစ္က်ပ္ တစ္ မတ္၊ သံုးက်ပ္ တစ္မတ္စေသာ ေစ်းေပါသည့္ လမ္းေဘး ေဗဒင္ ဆရာကေလးမ်ားထံသို႔သာ ခ်ဥ္းကပ္ ေမးျမန္းႏိုင္ေလသည္။
သို႔ ေမးျမန္းဖန္မ်ားလတ္ေသာ္ ဆရာေ၀လု၏ ဦးေႏွာက္ ထဲတြင္ အသိဥာဏ္တစ္ခ်က္ ၀င္းခနဲ လက္ခဲ့သည္။ အျခား မဟုတ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ ပန္းျခံႀကီးေဘးတြင္ ေဗဒင္ ဆရာတို႔ ၂၅ ေပလွ်င္ တစ္ေယာက္ႏႈန္းမွ်စီ ေနၾကသည္။ အနည္းဆံုး တစ္ေန႔ လုပ္ခေၾကးေငြ သို႔မဟုတ္ အိမ္စရိတ္မွ် မရရွိဘဲ မည္သူသည္ အလကား လာထိုင္ေနႏိုင္ပါမည္နည္း။
ထိုနည္းတူစြာပင္ ဘုရားပြဲ အသီးသီးတြင္လည္း ေဗဒင္ ဆရာမ်ားမွာ ေစ်းတန္းႀကီးသဖြယ္ အခန္းမ်ားတန္းလ်က္ သီးျခားေပးထား ရသည္။ ဘယ္ေဗဒင္ဆရာသည္အ႐ႈံးခံလ်က္ ဤပြဲေစ်းတန္းတြင္ လာ၍ ငွားရမ္းေဟာေျပာပါမည္နည္း။ တြက္ေျခကိုက္လို႔သာေပါ့။ တြက္ေျခမကိုက္လွ်င္ ဤ အလုပ္ကို မည္သူက လုပ္ႏိုင္မည္နည္း။
သို႔ျဖစ္လွ်င္ ဤအလုပ္ကို ငါလုပ္လွ်င္ေကာ မျဖစ္ႏိုင္ ဘူးလား။ သို႔ေသာ္ ခက္သည္မွာ မိမိတြင္ ေဗဒင္ပညာ ဆို၍ စန္းလည္း မသိ၊ လဂ္လည္း မသိ။ ယုတ္စြအဆံုး မဟာဘုတ္တိုင္ႏွင့္ သက္ေရာက္ၿဂိဳလ္စားမွ်ပင္ နားလည္သူမဟုတ္။ သို႔ေသာ္ လူၾကံလွ်င္ ရႏိုင္ မည္ေပါ့။
သို႔ျဖင့္ သူသည္ ပန္းျခံႀကီးေဘးရွိ ပုဏၰားေဗဒင္ဆရာ တစ္ေယာက္ထံ သြားသည္။
“ဆရာ တစ္ခါေမး ဘယ္ေလာက္လဲ”
“ႏွစ္က်ပ္ တစ္မတ္ပါ”
“ေဟာစာတမ္း သေဘာမ်ဳိး ေရးေပးရရင္ေကာ”
“ဒါဆိုရင္ေတာ့ ငါးက်ပ္ေလာက္မွ ရမယ္”
“ဆရာ ဒီေန႔တစ္ေန႔ကို လူဘယ္ႏွေယာက္ေလာက္ ေဟာရလဲ”
“ဆယ္ေယာက္ေလာက္ေပါ့”
“ေကာင္းၿပီ။ ဒီလိုဆိုရင္ ဆရာ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ အလုပ္ လုပ္မလား။ ဒီမွာက လမ္းေဘးမွာ သိကၡာ မရွိပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္ အိမ္မွာ လာ လုပ္ပါ။ ေဟာစာတမ္း ေရးေပးပါ။ ဆရာေရးေပး သေလာက္ ကြၽန္ေတာ္ ငါးက်ပ္ႏႈန္းနဲ႔ ေခ်မယ္။ ဘယ္ႏွယ့္လဲ”
သို႔ျဖင့္ ဆရာေ၀လုသည္ ေဗဒင္ဆရာ ပုဏၰားႏွင့္ အလုပ္ တည့္သြားေလေတာ့သည္။ အလုပ္ တည့္သည္ႏွင့္ သူသည္ သူ၏ဇနီး လက္ေကာက္ တစ္ဖက္ကို အေပါင္ဆိုင္သို႔ ပို႔ခိုင္း လိုက္သည္။ ရေသာေငြျဖင့္ သတင္းစာမ်ားတြင္ ေၾကာ္ျငာ ထည့္လိုက္သည္။
သင့္မွာ ဘာအခက္အခဲမ်ား ရွိေနပါသလဲ။
ျမန္မာ့႐ိုးရာ ေရွးနကၡတၱေဗဒပညာျဖင့္ ေျဖရွင္းပါ။
ေမြးႏွစ္၊ လ၊ ရက္၊ ေန႔၊ အခ်ိန္တို႔ကို ေရးပို႔လိုက္ပါ။
ေဟာစာတမ္း တစ္ေစာင္က်ပ္ ၁၀၊ က်ပ္ ၂၀၊ က်ပ္ ၃၀၊ က်ပ္ ၄၀၊ က်ပ္ ၅၀ ျဖင့္ ေပးပို႔ေပးမည္။
ျပန္ၾကား ေစလိုေသာ ေဟာစာတမ္း အမ်ဳိးအစား လိုက္၍ ေငြကို ႀကိဳတင္ေပးပို႔ရပါမည္။
ဆရာေ၀လု နကၡတၱေဗဒပညာရွိ။
(လိပ္စာ)
“ဒါပဲဗ် ကြၽန္ေတာ့္အလုပ္က အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္က ေမးလာတဲ့ စာေတြကို ပုဏၰား ဆရာက တြက္ခ်က္ေပးတယ္။ အဲဒီ ေဟာစာ တမ္းကို ကြၽန္ေတာ္က အေခ်ာကူးၿပီး ျပန္ပို႔ေပးတာပဲ”
“ခင္ဗ်ားက ဘယ္ေလာက္ရသလဲ”
သူ႔ကို တစ္ေစာင္ငါးက်ပ္ေပးတယ္ေလဗ်ာ။ က်န္တာ ကြၽန္ေတာ္ ရတာေပါ့။ တစ္ဆယ္တန္မွာရင္ ငါးက်န္က်န္တာေပါ့။ ပိုမွာရင္ ပိုက်န္တာေပါ့”
“ဟာ...တယ္ဟုတ္ပါလားဗ်ာ။ ေနပါဦး ခင္ဗ်ား အိမ္ေရွ႕မွာ ခင္ဗ်ား နာမည္နဲ႔ ေဗဒင္ ဆိုင္းဘုတ္ခ်ိတ္ထားေတာ့ လူ ကိုယ္တိုင္ ၾကည့္ဖုိ႔လာတဲ့ လူေတြက်ေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ”
“လူေတြ႕ မေဟာဘူးေလဗ်ာ။ ၾကည့္ခ်င္ရင္ ေမြးႏွစ္၊ လ၊ ရက္ ေရး ေပးထားခဲ့။ ေနာက္ေန႔ ေဟာစာတမ္း လာယူ။ ဒါပဲ”
“တယ္ေကာင္းတဲ့ နည္းပဲဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ေနပါဦး။ ခင္ဗ်ား ေၾကာ္ျငာခေရာ ေတာ္ေတာ္ ကုန္သြားသလား။ ေၾကာ္ျငာခေရာ ေက်ၿပီလား”
“ဆယ္ခါေက်ၿပီ ေပါ့ဗ်ာ။ စေၾကာ္ျငာတာကေတာ့ ငါးရာေလာက္ေတာ့ ကုန္တယ္ဗ်။ အရင္းက ငါးရာေပါ့ဗ်ာ။ ဟဲ... ပထမ ေၾကာ္ျငာခ ေက်ရင္ ေနာက္အဆက္ မျပတ္ေအာင္ တစ္ရာ ဖိုးစ၊ ႏွစ္ရာဖိုးစ ထည့္ေပးရတယ္ဗ်။ ဒီလုပ္ငန္းက ေၾကာ္ျငာ ခႏွေျမာလို႔ မရဘူး။ သူ႔အသက္က ေၾကာ္ျငာပဲ”
ဆရာေ၀လုသည္ တကၠစီခ က်သင့္ေငြထက္ပိုကာ ကြၽန္ေတာ့္အား ေပးရင္း သူ႔မ်က္ႏွာထားေရာ၊ ေလသံကိုပါ ေလးနက္ေစလ်က္။
“ဒီမွာ ဒီကိစၥေတာ့ ထိပ္တန္း လွ်ဳိ႕၀ွက္ေနာ”
“ခင္ဗ်ား ေဟာစာတမ္းေရးတာဟာ ပိုက္ဆံရတဲ့ စာေရး နည္းဆို”
“ဒါေပါ့”
“ကြၽန္ေတာ္လည္း ပိုက္ဆံေတာ့လိုခ်င္တာေပါ့ဗ်။ ကိုယ့္နည္းနဲ႔ ကိုယ္ေပါ့”
“ေဟ့လူ ခင္ဗ်ား မလုပ္နဲ႔ေနာ္”
“ဒါက ခင္ဗ်ားလည္း စာေရးဆရာပဲဗ်ာ”
ကြၽန္ေတာ္ ေျပာေျပာဆိုဆိုျဖင့္ ကားေမာင္းထြက္လိုက္သည္။ ၿပီးေသာ္ ျပံဳးလိုက္သည္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ပိုက္ဆံေတာ့ လိုခ်င္တ့ဲသူ မဟုတ္လား။
တပ္ၾကပ္ေမာင္ထူး
ေ႐ႊအျမဳေတမွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ဤစာေပ ဗိမာန္ေရွ႕တြင္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ဤလူတန္းစားမ်ားက ကားငွားစီးလိမ့္မည္ ဟူေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကိုကား ထား၍ မရပါေလ။ သို႔ေသာ္ အရိပ္ခိုရသည္။ သိကြၽမ္းသူမ်ားႏွင့္ စကားေျပာရသည္။ တစ္ဖန္ စာေပဗိမာန္ စာအုပ္ဆိုင္တြင္းသို႔ ၀င္၍ ျပသထားေသာ စာအုပ္မ်ားကို ခဏ တစ္ျဖဳတ္ ကိုင္ယူ၍ ဖတ္႐ႈ ခြင့္ရသည္။ (မွန္ဗီ႐ိုထဲကဟာ ေတြေတာ့ မရဘူးေပါ့ဗ်ာ) သို႔ေသာ္ ေမွ်ာ္လင့္စရာကား မရွိေတာ့မဟုတ္၊ ရွိပါ၏။ ဤအနီး ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ႐ံုးႀကီးမ်ား အသီးသီးရွိၾကသည္။ ဤ႐ံုးႀကီးမ်ားသို႔ ကိစၥႀကီး ငယ္ျဖင့္ လာၾကသူမ်ား ကိစၥၿပီး၍ ျပန္ၾကမည္ျဖစ္လွ်င္ ကားငွား၍ ျပန္တတ္ၾကသည္။ (ကိစၥ အဆင္ေျပခဲ့သူမ်ား ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ) တစ္ဖန္တံုလည္း ဤ႐ံုးႀကီး အသီးသီးတို႔မွ ႐ံုးကားမ်ား ပ်က္ၿပီျဖစ္လွ်င္ ဌာန အႀကီးအကဲ အငယ္အလတ္တို႔ သည္ ၎တို႔ သြားရမည့္ ခရီးကို ေျခက်င္၊ ဆိုက္ကား၊ ဘတ္စ္ကား စသည္တို႔ျဖင့္ သြားလာ တတ္ေလ့ မရွိပါေလ။ တကၠစီကားကိုသာ ငွားရမ္း၍ သြားလာေလ့ရွိၾကသည္။ သို႔ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ဤေနရာတြင္ ဤေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္သာ နားခိုျခင္း ျဖစ္သည္။
ဤသို႔ နားခိုရင္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားႏွင့္ တိုက္ဆိုင္မႈ မရွိခဲ့လွ်င္လည္း ကိစၥမရွိပါ။ ညေန သံုးနာရီေက်ာ္ၿပီ ျဖစ္လွ်င္ ႐ံုးႀကီး အသီးသီးမွ ၀န္ထမ္းႀကီးငယ္တို႔သည္ ျမားေျမာင္လွေသာ အေရးႀကီး ကိစၥ အ၀၀တို႔ျဖင့္ ႐ံုးအသီးသီးမွ ႀကိဳ၍ ယို၍ ထြက္လာတတ္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ညေန ၃ နာရီ ေက်ာ္ ၿပီျဖစ္လွ်င္ ကုန္သည္လမ္း အတိုင္း ေရႊဘံုသာလမ္းထိ သြား၍ ေရႊဘံုသာ လမ္းမွ ကမ္းနားလမ္း ဘက္ ထြက္ကာ လြစၥလမ္း အထိ ျပန္လာၿပီး လြစၥလမ္းမွ ကုန္သည္ လမ္းဘက္ ခ်ဳိးလ်က္ ေရႊဘံုသာလမ္းထိ ျပန္ပတ္လွ်င္ တစ္ပတ္ ႏွစ္ပတ္ သံုးပတ္ စသည္ျဖင့္ တစ္ပတ္ မဟုတ္ တစ္ပတ္ ခရီးသည္ ရတတ္ေလသည္။ ဤသည္ကို ကြၽန္ေတာ္က “စစ္ဆင္ေရး စာေပဗိမာန္” ဟု အမည္ ေပးထားသည္။
ဤသို႔ ပတ္ရာတြင္ အထူးသျဖင့္ ဘားလမ္း အနီး တစ္၀ိုက္၌ ေရွ႕ေန ေရွ႕ရပ္ ဥပေဒ အက်ဳိးေဆာင္မ်ား ေပါမ်ားသည္။ ထိုသူတို႔ မွာလည္း ေျခက်င္ခရီး၊ ဘတ္စ္ကားခရီး စသည္တို႔ျဖင့္ သြားလာေလ့မရွိျခင္းေၾကာင့္ ထိုေရွ႕ေန ေရွ႕ရပ္မ်ားကို ထိုဘားလမ္း အနီး တစ္၀ိုက္မွ ကြၽန္ေတာ္ ရတတ္ပါသည္။ သူတို႔ႏွင့္ေတြ႕လွ်င္ ကားခ တစ္က်ပ္၊ ႏွစ္က်ပ္ေလာက္ကို ခရီးလိုက္၍ ပိုေျပာလွ်င္လည္း ကိစၥမရွိ၊ ေပးသြားၾကသည္သာ။ သူတို႔အဖို႔ ဤကိစၥမွာ အေသးအဖြဲမွ်သာ။ (သူတို႔ ေမးတာျမန္းတာကို ေျဖၾကားၿပီး သူတို႔ေျပာတာ ဆိုတာကို ကားေမာင္းရင္း တစ္ဖက္နဲ႔ နားေထာင္သြားရတာကေတာ့ ရွိတယ္ေပါ့ဗ်ာ) ထို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္သည္ မြန္းလြဲ ၂ နာရီ ေက်ာ္ၿပီ ျဖစ္လွ်င္ ကြၽန္ေတာ့္ တကၠစီ ကားကေလးကို စာေပဗိမာန္ ေရွ႕တြင္ ထိုးကာ ရပ္နားျခင္းအမႈကို ျပဳၿပီးေနာက္ ညေန ၃ နာရီေက်ာ္ လွ်င္ “စစ္ဆင္ေရး စာေပဗိမာန္”ကို ဆင္ႏႊဲေလ့ ရွိခဲ့ပါသည္။
စာေပ ဗိမာန္ေရွ႕တြင္ ကားရပ္ၿပီးလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ကားတံခါးကို ေသာ့ခတ္ ပိတ္ကာ စာေပဗိမာန္ စာအုပ္ဆိုင္ အတြင္းသို႔ ၀င္လ်က္ ခင္းက်င္း ျပသထားေသာ စာအုပ္မ်ားကို ေခတၱမွ် ကိုင္တြယ္ ဖတ္႐ႈရပါသည္။ ဤစာေပဗိမာန္ စာအုပ္ဆိုင္ အတြင္း၌ အေ၀းကပင္ ျမင္ႏိုင္ေသာ ဘ၀တူ စာေပလုပ္သားမ်ားကိုလည္း ကြၽန္ေတာ့္ နည္းတူပင္ စာအုပ္မ်ား ကိုင္တြယ္ ဖတ္႐ႈေနသည္ကို ေတြ႕ရတတ္ပါသည္။ သူတို႔သည္ စာအုပ္ ၀ယ္ယူသည္ကိုကား မေတြ႔ရပါေလ။ သို႔မ၀ယ္ယူႏိုင္သည့္တိုင္ ေခတၱ ခဏကား ဖတ္႐ႈ ေနတတ္ၾကေလသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္မွာလည္း သူတို႔ အထဲတြင္ တစ္ေယာက္ အပါအ၀င္ ျဖစ္ေနျခင္းေၾကာင့္ သူတို႔ကို ေတြ႕လွ်င္ ကြၽန္ေတာ္ မသိမသာ ျပံဳးမိတတ္သည္။
သို႔ေသာ္ တစ္ေန႔ေသာ ညေနခင္းတြင္ကား ကြၽန္ေတာ္သည္ အံ့ဖြယ္သူရဲ အျဖစ္ တစ္ခုႏွင့္ ၾကံဳရဆံုရေလေတာ့သည္။ အျခားမ ဟုတ္ပါ။ စာေရးဆရာ ေ၀လုေခၚ မင္းမႈထမ္းေဟာင္း စစ္ျပန္ႀကီး တစ္ဦးကို အ၀တ္အဆင္ သစ္လြင္ ေတာက္ပစြာႏွင့္ ေတြ႕လိုက္ ရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။ ပို၍ ကြၽန္ေတာ္ အ့ံၾသေနသည္မွာ သူ႔လက္တြင္း၌ စာေပ ဗိမာန္ထုတ္ စာအုပ္မ်ား တစ္ေပြ႕ တစ္ပိုက္ႀကီး ၀ယ္ထားသည္ကို ေတြ႕ရျခင္း ပင္ျဖစ္သည္။
စာေရးဆရာ ေ၀လုသည္ တပ္မေတာ္မွာ ရွိစဥ္ကပင္ စာတိုေပစေလးမ်ား ေရးသားေလ့ ရွိသည္။ ဟိုမွာ ဒီမွာလည္း မၾကာခဏ ပါလာတတ္သည္။ သူ႔ကိုသူ၏ စစ္ရာထူး အေခၚအေ၀ၚထက္ “ဆရာ ေ၀လု”ဟုဆိုလွ်င္ လြန္စြာသေဘာ ေတြ႕ေလ့ရွိသည္။ ထို႔ ေၾကာင့္တပ္မွ အၿငိမ္းစားယူရသည့္တိုင္ ကိစၥမရွိ။ မိမိတြင္ ကေလာင္တစ္ေခ်ာင္းပိုင္ၿပီ ျဖစ္သည္ဟု ထင္မွတ္ေနသူလည္း ျဖစ္သည္။ စာေရး စားမည္ေပါ့။
သို႔ေသာ္ ဆရာေ၀လု အၿငိမ္းစား ယူေသာ အခ်ိန္သည္ သူသကၤန္း ၀တ္ကာမွ ၀ါထပ္ႏွစ္ႏွင့္ ၾကံဳရသကဲ့သို႔ စာအုပ္မ်ား ေစ်းႀကီးကာ ျပည္သူတို႔ မ၀ယ္ႏိုင္ေသာ အေျခႏွင့္ ထုတ္ေ၀သူ မ်ားကလည္း ထုတ္ေ၀ရန္ လက္တြန္႔ ေျခတြန္႔ ျဖစ္ေနေသာ အခ်ိန္ႏွင့္ ၾကံဳေနခဲ့ရ သည္။ ဆရာေ၀လု တစ္ေယာက္ မွန္းခ်က္ႏွင့္ ႏွမ္းထြက္မကိုက္ ျဖစ္ရေတာ့သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ သူသည္ အိမ္စရိတ္ႏွင့္ ပင္စင္ လစာမေလာက္ ငွေလေသာအခါ သူ႔အိမ္ေနာက္ဘက္ ျခံထဲတြင္ တဲတစ္လံုး ထိုး၍ ၾကက္ ေမြးျမဴေရးကို ျပဳလုပ္သည္။ ၾကက္စာအုပ္မ်ားကိုလည္း ဖတ္သည္။ တပ္ထဲတုန္းက အေတြ႕အၾကံဳ အနည္းငယ္မွ် ရထားၿပီးသား လည္း ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ေအာင္ျမင္ရမည္ဟု စိတ္ခ်ယံုၾကည္သည္။ သို႔ၾကက္ေမြးျမဴရင္းကပင္ ၀ါသနာထံုရာ စာတို ေပစေလးမ်ားကို လည္း ေရးျမဲပင္ ေရးေနခဲ့သည္။
ကံဆိုးမ သြားေလရာ မိုးလိုက္လို႔ ရြာဆိုဘိသို႔ ဆရာေ၀လု ၾကက္ေမြးေသာ အခ်ိန္မွာပင္ ၾကက္စာက ခက္လာသည္။ ေဆး ၀ါးက လည္း ရွားလာသည္။ ၾကက္ဆိုသည့္ သတၱ၀ါမွာ လြန္စြာ သိပၸံနည္းက် ေနတတ္ေသာ သတၱ၀ါမ်ား ျဖစ္သည္။ အစာ ဘယ္ေလာက္ ေကြၽးသလဲ ေကြၽးသေလာက္သာ ဥေပးမည္။ အစာမေကြၽးဘူးလား မေကြၽးရင္ မဥပါ။ ႀကိဳတင္ ကာကြယ္ ေဆးထိုးပါ။ မထိုးလွ်င္ နာမည္၊ ေသမည္၊ ၾကက္စာတြင္ ထည့္ရမည့္ ေဆးကို ထည့္ပါ၊ မထည့္လွ်င္ အေၾကာင္း သိေစ့မည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ဆရာေ၀လုကို အေၾကာင္း သိေအာင္ ၾကက္မ်ားက အေၾကာင္းျပလိုက္သည္။ အျခားမဟုတ္၊ တစ္ပတ္ အတြင္းနာျပ၊ ေသျပလိုက္သည္။ လြန္ခ့ဲေသာႏွစ္ ကြၽန္ေတာ့္ေမြးေန႔တြင္ ေရႊတိဂံုဘုရားႀကီး ေပၚသို႔တက္၍ ကြၽန္ေတာ္ ပန္း၊ ဆီမီး ပူေဇာ္သည္။ ထိုစဥ္ ဆရာ ေ၀လုႏွင့္ ေတြ႕ရသည္။ စစ္အစိမ္းတက္ထရက္ အေပၚ အကႌ် အႏြမ္း၊ ပုဆိုး အႏြမ္း၊ ေတာတြင္းေဆာင္း ဦးထုပ္ အႏြမ္း ႏွင့္ ျဖစ္သည္။
“ငါ့ရွင္ အေၾကာင္း ဘယ္သို႔ ရွိသနည္း”ဟု ကြၽန္ေတာ္က ေမးေလေသာ အခါ သူက ျဖစ္ေၾကာင္းရယ္မွ ကုန္စင္ျပျခင္းေၾကာင့္ သူ႔ျဖစ္စဥ္ကို ကြၽန္ေတာ္ သိခဲ့ရသည္။
“စာေရးလို႔ကလည္း မစြံပါဘူးဗ်ာ။ အတိုေလး တစ္ပုဒ္ပါဖို႔ အေရးဟာ ဒုလႅဘ တစ္မ်ဳိး က်ေနတာပဲ။ လံုးခ်င္းေရးမယ္ ဆိုေတာ့ လည္း ထုတ္ေ၀သူက မရွိဘူးဗ်”
သူသည္ ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕တြင္ ခ်ဳသံပါေအာင္ပင္ ညည္း တြားေနခဲ့သည္။ ယခု ဆရာေ၀လု၊ ေတာက္လို႔၊ ေျပာင္လို႔ပါကလား။ ဘယ္ကဲ့ သို႔ေသာ ရတနာပံု ဆိုက္ခဲ့ေလသနည္း။ မိုးကုတ္ဘက္ တက္ၿပီး ေက်ာက္မ်ား ေအာင္ခဲ့သေလာ၊ မန္စီဘက္တက္ၿပီး ေရႊမ်ား က်င္ခဲ့ သေလာ။
“ဟာ...ခင္ဗ်ား ဘာေတြ လုပ္ေနတာလဲ”
ကြၽန္ေတာ္က သူ႔ကိုေတြ႕၍ အံ့အား သင့္သလို သူက လည္း ကြၽန္ေတာ့္ကို တကၠစီကား ယာဥ္ေမာင္း ထိုင္ခံုတြင္ ထိုင္ေနသည္ကို ေတြ႔ရျခင္းေၾကာင့္ အံ့ၾသတႀကီးပင္ ေမးေလ သည္။
“ျမင္တဲ့အတိုင္းပဲဗ်ာ”
“ဘာလဲ...ခင္ဗ်ား တကၠစီ ဆြဲေနတာလား”
“ဟုတ္တယ္ေလ”
“ႏို႔ ခင္ဗ်ား စာမေရးေတာ့ဘူးလား”
“ခင္ဗ်ားလိုေပါ့ဗ်ာ။ စာေရးၿပီး ထမင္းစားလို႔ ဘယ္ရပါ့မလဲ”
“ေအးဗ်၊ ဒါေတာ့ ဟုတ္တယ္”
“လက္ထဲမွာလည္း စာအုပ္ေတြ မ်ားလွခ်ည္လား၊ ဘာလဲ က်မ္းအကိုးအကားေတြနဲ႔ ေရးေတာ့မလို႔လား”
“ဟဲ...ဟဲ ကြၽန္ေတာ္က စာေတာ့ ေရးတယ္ဗ်။ ဒါေပမယ့္ ပိုက္ဆံ မရတဲ့ စာမေရးေတာ့ဘူး။ ပိုက္ဆံရတဲ့ စာပဲ ေရးေတာ့တယ္”
“ဟာ တယ္ဟုတ္ပါလား။ ပိုက္ဆံရတဲ့ စာေရးနည္းေလး လုပ္စမ္းပါဦးဗ်။ ဘယ္လို ေရးရတာလဲ”
“ကဲပါ...လာပါ။ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ရေအာင္။ ျဖည္းျဖည္း ေျပာပါ့မယ္”
သို႔ျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္ ကားေပၚက ဆင္းၿပီး ကားတံခါး ေသာ့ခတ္ကာ သူေရွ႕ေဆာင္ရာသို႔ လိုက္ခဲ့ရေတာ့သည္။ သူသည္ ေတာ္႐ံု လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သို႔ မ၀င္၊ ေက်ာ္လြန္သြားၿပီး ခမ္းနားစြာ ခင္းက်င္းထားသည့္ ဆိုင္က်မွ ၀င္သည္။ ၿပီးေသာ္ နက္စ္ ေကာ္ဖီ ႏွစ္ခြက္ႏွင့္ ၾကက္သား ေပါက္စီ ႏွစ္လံုးကို မွာသည္။ အိတ္ထဲတြင္ အသင့္ပါလာေသာ ဒူးယားကို ထုတ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို တစ္လိပ္ ကမ္းသည္။ ၿပီးေသာ္ လွပေသာ ဓာတ္ေငြ႕ မီးျခစ္ေလးျဖင့္ မီးညႇိေပးသည္။
ကြၽန္ေတာ္သည္ ဘူဇြာဆန္ေနေသာ သူ၏ လႈပ္ရွားမႈ ဟန္ပန္ကိုၾကည့္ကာ အားလည္းက်၊ သေဘာလည္း က်ေနမိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္က စကားမစမိ။
သူေျပာမည့္ စကားကိုသာ နားေထာင္ရန္ အသင့္ျပင္ ထားလိုက္ရသည္။ ယခုအခါ သူသည္သာလွ်င္ ဦးေဆာင္ ထိုက္သူ မဟုတ္ ပါေလာ။
“ဘယ္ႏွယ့္လဲ၊ ခင္ဗ်ား တကၠစီ ဆြဲေနတာ ကိုက္ရဲ႕လား”
“ရရ စားစားပဲဗ်ာ၊ အဲ...ျပင္စရာရွိရင္ေတာ့ အိတ္စိုက္ ျပင္ပဲ”
“ခင္ဗ်ားဟာ ပင္ပန္းလွပါတယ္ဗ်ာ၊ ဒီအလုပ္ မလုပ္ပါနဲ႔”
“ကိုယ့္၀မ္းနာ ကိုယ္သာသိတယ္ဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ ကေလးေတြကလည္း ေက်ာင္းမၿပီးၾကေသးဘူးဗ်”
“စာေကာ ေရးျဖစ္ေသးလား”
“ယခု တေလာေတာ့ မေရးႏိုင္ပါဘူးဗ်ာ။ ေန႔ခင္း ကားေမာင္းၿပီး ညအိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း စားၿပီးတာနဲ႔ တံုးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြား တာ မိုးလင္းမွ ႏိုးေတာ့တာပဲ။ ခင္ဗ်ားေရာ စာေရးေနေသးလား”
“ေျပာခဲ့ၿပီေကာဗ်။ စာေတာ့ ေရးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပိုက္ဆံရတဲ့ စာမွ ေရးတယ္လို႔ ဟဲ...ဟဲ”
“အဲ့ဒီပေဟဠိကို ကြၽန္ေတာ္က သိခ်င္တာဗ်။ လုပ္စမ္း ပါဦး။ ခင္ဗ်ား စာေရးနည္းကို”
“ကဲပါေလ၊ ခင္ဗ်ား သိခ်င္ရင္ ကြၽန္ေတာ့္ အိမ္ကို လိုက္ၾကည့္၊ အိမ္က်ေတာ့ ျပမယ္ ဟုတ္လား၊ ခင္ဗ်ား တကၠစီခလည္း ပိုေပးလိုက္ ပါမယ္”
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ၾကက္သားေပါက္စီတစ္လံုးစီႏွင့္ နက္စ္ ေကာ္ဖီ တစ္ခြက္စီ စားေသာက္ၾကၿပီး သူ႔အိမ္ရွိရာသို႔ ကြၽန္ေတာ္ လိုက္ပို႔ရ သည္။ လမ္းတြင္သူသည္ ပိုက္ဆံရေသာ သူ႔စာေရး နည္းအေၾကာင္းကို မေျပာ၊ ယခင္ တပ္ထဲတြင္ ေနခဲ့ၾကစဥ္က အေၾကာင္း ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္မ်ားကိုသာ ရယ္ေမာေျပာဆို လာခဲ့သည္။ သို႔ သူ႔စာေရးနည္းအေၾကာင္းကို သူက မေျပာ ေလေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္အမ်ဳိးမ်ဳိး အေတြးစံုလာခဲ့သည္။ ရွဲဒိုး စာေရးဆရာေလာ၊ ႐ုပ္ျပ သမားေလာ၊ အညႇစ္အသတ္ႏွင့္ အပစ္အခတ္ သမား ေလာ၊ အင္းလ်ားလိတ္ ကရ၀ိက္ႏွင့္ တိုယိုတာ က႐ိုလာသမား ေလာေလာ ေပါင္းစံုလာခဲ့ရသည္။
သို႔ျဖင့္ သူ႔အိမ္ေရွ႕သို႔ေရာက္၍ ကားရပ္ၿပီး သူ႔အိမ္ေပၚ တက္ေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္ပို၍ အံ့ၾသသြားခ့ဲရ ျပန္သည္။ သူ႔အိမ္တြင္ ခ်ိတ္ ဆြဲထားေသာ ဆိုင္းဘုတ္ကို ေတြ႕လိုက္ရေသာ ေၾကာင့္ပင္။
ဆရာေ၀လု
နကၡတၱေဗဒပညာရွိ
“ခင္ဗ်ားေဗဒင္ေဟာေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီလား”
ကြၽန္ေတာ္ ဆိုင္းဘုတ္ကိုဖတ္ၿပီး သူ႔ကိုေမးလိုက္ရသည္။
“ကြၽန္ေတာ္ မေဟာပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္က ေဟာစာတမ္းသာ ေရးတာပါ”
“ႏို႔ ဘယ္သူက ေဟာတာလဲဗ်”
“ေတြ႕ရမယ္ေလ”
ကြၽန္ေတာ္တို႔ အိမ္ေပၚေရာက္ေသာအခါ အတြင္းဘက္ အခန္းထဲမွ လူတစ္ေယာက္ထြက္လာၿပီး လက္ထဲမွ စာရြက္ မ်ားကို အိမ္ ေရွ႕ရွိ စားပဲြေပၚတြင္ တင္သည္။ ဆရာေ၀လုက ကြၽန္ေတာ့္ကို ထိုင္ဖို႔ ေနရာေပးၿပီး ထိုသူ႔ကို ေမးလိုက္သည္။
“ဆရာ ဒီေန႔ ဘယ္ႏွေယာက္ၿပီးသလဲ”
“ဆယ္ေယာက္”
“ေမာ္လၿမိဳင္ဘက္ကဟာ ပါရဲ႕လား ဆရာ။ အဲဒါက နည္းနည္း ၾကာသြားၿပီ”
“ ပါပါတယ္ေလ”
“ေကာင္းၿပီေလ။ ဒါျဖင့္ ဆရာျပန္ေတာ့မလား”
ဆရာေ၀လုက ေျပာေျပာဆိုဆုိျဖင့္ အိတ္ထဲမွ ဆယ္တန္ အခ်ဳိ႕ကို ထုတ္ေပးသည္။ ထိုသူက ေခါင္းညိတ္ျပကာ ပိုက္ဆံမ်ား ယူ လ်က္ အိမ္ေပၚက ဆင္းသည္။ ထိုသူ႔ကို ကြၽန္ေတာ္ အကဲခတ္ၾကည့္ရာ မႏၲေလးတြင္ ကြၽန္ေတာ္ျမင္ဖူး ေသာ ကသည္းရပ္မွ လူမ်ား ႏွင့္တူသည္ဟု ထင္သည္။ ကြၽန္ေတာ္က ဘာမွ နားမလည္ဟန္ျဖင့္ ဆရာေ၀လုကို ၾကည့္ ေနသည္။ ဆရာေ၀လုက အိမ္ေပၚမွ ဆင္းသြားသူကို ေမးထိုး ျပၿပီး
“သူက ေဗဒင္ဆရာေလ။ ပုဏၰားလူမ်ဳိးပဲ”
“ကြၽန္ေတာ္ နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပပါဦးဗ်ာ”
“ဒီလိုဗ်ာ”
ၿပီးခဲ့ေသာႏွစ္ ကြၽန္ေတာ့္ ေမြးေန႔တြင္ ေရႊတိဂံုဘုရားႀကီး ေပၚ၌ ဆရာ ေ၀လုႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ ေတြ႕ရေသာအခ်ိန္သည္ ဆရာ ေ၀လု အဖို႔ ေဗဒင္စကားႏွင့္ဆိုေသာ္ ေခြးဖင္ သက္ေရာက္ကိန္း ဆိုက္ေနေသာ အခ်ိန္ပင္ျဖစ္ေလသည္။ တပ္မွရေသာ လုပ္သက္ဆုေငြ ကေလးျဖင့္ ၾကက္ေမြးျမဴေရးလုပ္ခဲ့ရာ ျပဳတ္ျပဳတ္ ျပဳန္းခဲ့ေသာအခါ ဟုိဟာမလုပ္တတ္၊ ဒီဟာ မလုပ္တတ္ျဖင့္ ေယာင္ခ်ာ လိုက္ ေနခဲ့ရသည္။ မိမိကိုယ္မိမိ ကေလာင္ တစ္ေခ်ာင္း ပိုင္သည္ဟု အထင္ႀကီးခဲ့သည္မွာလည္း တက္တက္စင္ ေအာင္ပင္ လြဲခဲ့ရသည္။ သို႔ျဖင့္ စိတ္ညစ္သည္ႏွင့္ ဘုရားေပၚ တက္ကာ ဘုရားရွိခိုး အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ စိတ္ကို ေျဖသိမ့္ေနရသည္။
လူတို႔ ဘုရားေပၚ တက္ၾကသည္ ဆိုျခင္းမွာ သဒၶါႏွင့္ ဘယာ တစ္ခုခုေၾကာင့္သာ တက္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ၾကည္ညိဳ သဒၶါ တရားျဖင့္ တက္သူထက္၊ လက္ရွိစား၀တ္ေနေရးႏွင့္ ရာထူး ကိစၥစသည့္ ေဘးဘယာ ကိစၥမ်ားေၾကာင့္သာ တက္သူက မ်ားေနတတ္ ေလသည္။ သူတို႔သည္ ထိုကဲ့သို႔ စား၀တ္ေနေရးႏွင့္ ေဘးဘယာ ကိစၥမ်ား ျဖစ္ေပၚလာေသာအခါ ဘုရားကို ဖက္႐ံုႏွင့္ ေက်နပ္တတ္ သည္ မဟုတ္၊ ဓာတ္႐ုိက္၊ ဓာတ္ဆင္၊ ယၾတာ ေဗဒင္ ဆရာမ်ား ဆီသို႔လည္း သြားတတ္ၾကသည္။ အမွန္ကိုဆိုရေသာ္ ထိုဓာတ္႐ိုက္ ဓာတ္ဆင္ ယၾတာ ေဗဒင္ဆရာမ်ားဆီသို႔ အရင္ သြားၿပီးမွသာ ထိုဆရာမ်ား၏ ဓာတ္႐ိုက္ ဓာတ္ဆင္ ၫႊန္ၾကား ခ်က္အရ ဘုရားေပၚ သို႔ တက္ၿပီး ဓာတ္႐ိုက္ ဓာတ္ဆင္ အမႈကို ျပဳၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဗဒဒင္ဆရာက အရင္ ဘုရားကား ေနာက္ျဖစ္ ေလသည္။
ယခုအခါ လူတို႔သည္ ေဗဒင္ယၾတာ အမႈကို ဘယ္မွ် ျပဳၾကသနည္းဆိုေသာ္ ယခင္က မရွိဖူး၊ မေတြ႕ဖူးေသာ ေနရာမ်ဳိးတြင္ ေဗဒင္ ဆရာမ်ားကို ဟိုမွာ၊ ဒီမွာ၊ အခ်ဳိ႕ေနရာမ်ားတြင္ ၂၅ ေပတြင္ တစ္ေယာက္ႏႈန္းျဖင့္ပင္ ရွိေနတတ္ၾကသည္။ ရန္ကုန္ႏွင့္ နယ္ဘုရားပြဲ အသီးသီးတို႔တြင္လည္း ေဗဒင္ဆရာမ်ားကို က်ဴထရံကာ အခန္းမ်ားႏွင့္ တစ္တန္းႀကီး ေတြ႕ေနရေလၿပီ။
ဘုရားပြဲေစ်းတန္း ဆိုသည္မွာ အခြန္အခႏွင့္သာ ငွားရမ္း တည္ခင္းရသည့္ ေနရာမ်ဳိး ျဖစ္သည္။ ေဗဒင္ေမးမည့္သူ မရွိလွ်င္ ထို ေဗဒင္ဆရာတို႔ ႐ႈံးၾကေပေတာ့မည္။ သို႔ေသာ္ ေဗဒင္ ဆရာတို႔ကလည္း သူတို႔ ႐ႈံးမည့္ ကိစၥကို ဘယ္သူက အမိုက္ခံ၍ လုပ္ၾကေလ မည္နည္း။ သို႔ျဖစ္လွ်င္ လူတို႔သည္ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲ၊ ဘုရားပြဲသို႔ သြား ေရာက္ၾကသည့္တိုင္ ၾကည့္ခ်င္ပြဲ၊ ႐ံုပြဲ၊ ဆပ္ကပ္၊ မ်က္လွည့္ စ သည္မ်ားကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ၾကည့္႐ႈ ၾကေသာ အခ်ိန္မွာပင္လွ်င္ မိမိတို႔၏ စီးပြားေရး၊ ဘယာေရး၊ ေနာင္ေရးတို႔ အတြက္ တစ္ဖက္ကလည္း ဓာတ္႐ိုက္ ဓာတ္ဆင္ ယၾတာႏွင့္ ေဗဒင္ ေမးေနၾကေလသည္ တကား။
ဆရာေ၀လုမွာလည္း လူတိုင္းထဲက လူပင္ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ သူ၏ စီးပြားေရး အေျခအေနကို ေျပလည္ေစရန္ အတြက္ ေဗဒင္ ဆရာ မ်ားထံ ခ်ဥ္းကပ္ ေမးျမန္းရသည္သာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေၾကးႀကီးေသာ ဆရာႀကီးမ်ားထံသို႔ကား မသြားႏိုင္ပါေလ။ ႏွစ္က်ပ္ တစ္ မတ္၊ သံုးက်ပ္ တစ္မတ္စေသာ ေစ်းေပါသည့္ လမ္းေဘး ေဗဒင္ ဆရာကေလးမ်ားထံသို႔သာ ခ်ဥ္းကပ္ ေမးျမန္းႏိုင္ေလသည္။
သို႔ ေမးျမန္းဖန္မ်ားလတ္ေသာ္ ဆရာေ၀လု၏ ဦးေႏွာက္ ထဲတြင္ အသိဥာဏ္တစ္ခ်က္ ၀င္းခနဲ လက္ခဲ့သည္။ အျခား မဟုတ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ ပန္းျခံႀကီးေဘးတြင္ ေဗဒင္ ဆရာတို႔ ၂၅ ေပလွ်င္ တစ္ေယာက္ႏႈန္းမွ်စီ ေနၾကသည္။ အနည္းဆံုး တစ္ေန႔ လုပ္ခေၾကးေငြ သို႔မဟုတ္ အိမ္စရိတ္မွ် မရရွိဘဲ မည္သူသည္ အလကား လာထိုင္ေနႏိုင္ပါမည္နည္း။
ထိုနည္းတူစြာပင္ ဘုရားပြဲ အသီးသီးတြင္လည္း ေဗဒင္ ဆရာမ်ားမွာ ေစ်းတန္းႀကီးသဖြယ္ အခန္းမ်ားတန္းလ်က္ သီးျခားေပးထား ရသည္။ ဘယ္ေဗဒင္ဆရာသည္အ႐ႈံးခံလ်က္ ဤပြဲေစ်းတန္းတြင္ လာ၍ ငွားရမ္းေဟာေျပာပါမည္နည္း။ တြက္ေျခကိုက္လို႔သာေပါ့။ တြက္ေျခမကိုက္လွ်င္ ဤ အလုပ္ကို မည္သူက လုပ္ႏိုင္မည္နည္း။
သို႔ျဖစ္လွ်င္ ဤအလုပ္ကို ငါလုပ္လွ်င္ေကာ မျဖစ္ႏိုင္ ဘူးလား။ သို႔ေသာ္ ခက္သည္မွာ မိမိတြင္ ေဗဒင္ပညာ ဆို၍ စန္းလည္း မသိ၊ လဂ္လည္း မသိ။ ယုတ္စြအဆံုး မဟာဘုတ္တိုင္ႏွင့္ သက္ေရာက္ၿဂိဳလ္စားမွ်ပင္ နားလည္သူမဟုတ္။ သို႔ေသာ္ လူၾကံလွ်င္ ရႏိုင္ မည္ေပါ့။
သို႔ျဖင့္ သူသည္ ပန္းျခံႀကီးေဘးရွိ ပုဏၰားေဗဒင္ဆရာ တစ္ေယာက္ထံ သြားသည္။
“ဆရာ တစ္ခါေမး ဘယ္ေလာက္လဲ”
“ႏွစ္က်ပ္ တစ္မတ္ပါ”
“ေဟာစာတမ္း သေဘာမ်ဳိး ေရးေပးရရင္ေကာ”
“ဒါဆိုရင္ေတာ့ ငါးက်ပ္ေလာက္မွ ရမယ္”
“ဆရာ ဒီေန႔တစ္ေန႔ကို လူဘယ္ႏွေယာက္ေလာက္ ေဟာရလဲ”
“ဆယ္ေယာက္ေလာက္ေပါ့”
“ေကာင္းၿပီ။ ဒီလိုဆိုရင္ ဆရာ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ အလုပ္ လုပ္မလား။ ဒီမွာက လမ္းေဘးမွာ သိကၡာ မရွိပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္ အိမ္မွာ လာ လုပ္ပါ။ ေဟာစာတမ္း ေရးေပးပါ။ ဆရာေရးေပး သေလာက္ ကြၽန္ေတာ္ ငါးက်ပ္ႏႈန္းနဲ႔ ေခ်မယ္။ ဘယ္ႏွယ့္လဲ”
သို႔ျဖင့္ ဆရာေ၀လုသည္ ေဗဒင္ဆရာ ပုဏၰားႏွင့္ အလုပ္ တည့္သြားေလေတာ့သည္။ အလုပ္ တည့္သည္ႏွင့္ သူသည္ သူ၏ဇနီး လက္ေကာက္ တစ္ဖက္ကို အေပါင္ဆိုင္သို႔ ပို႔ခိုင္း လိုက္သည္။ ရေသာေငြျဖင့္ သတင္းစာမ်ားတြင္ ေၾကာ္ျငာ ထည့္လိုက္သည္။
သင့္မွာ ဘာအခက္အခဲမ်ား ရွိေနပါသလဲ။
ျမန္မာ့႐ိုးရာ ေရွးနကၡတၱေဗဒပညာျဖင့္ ေျဖရွင္းပါ။
ေမြးႏွစ္၊ လ၊ ရက္၊ ေန႔၊ အခ်ိန္တို႔ကို ေရးပို႔လိုက္ပါ။
ေဟာစာတမ္း တစ္ေစာင္က်ပ္ ၁၀၊ က်ပ္ ၂၀၊ က်ပ္ ၃၀၊ က်ပ္ ၄၀၊ က်ပ္ ၅၀ ျဖင့္ ေပးပို႔ေပးမည္။
ျပန္ၾကား ေစလိုေသာ ေဟာစာတမ္း အမ်ဳိးအစား လိုက္၍ ေငြကို ႀကိဳတင္ေပးပို႔ရပါမည္။
ဆရာေ၀လု နကၡတၱေဗဒပညာရွိ။
(လိပ္စာ)
“ဒါပဲဗ် ကြၽန္ေတာ့္အလုပ္က အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္က ေမးလာတဲ့ စာေတြကို ပုဏၰား ဆရာက တြက္ခ်က္ေပးတယ္။ အဲဒီ ေဟာစာ တမ္းကို ကြၽန္ေတာ္က အေခ်ာကူးၿပီး ျပန္ပို႔ေပးတာပဲ”
“ခင္ဗ်ားက ဘယ္ေလာက္ရသလဲ”
သူ႔ကို တစ္ေစာင္ငါးက်ပ္ေပးတယ္ေလဗ်ာ။ က်န္တာ ကြၽန္ေတာ္ ရတာေပါ့။ တစ္ဆယ္တန္မွာရင္ ငါးက်န္က်န္တာေပါ့။ ပိုမွာရင္ ပိုက်န္တာေပါ့”
“ဟာ...တယ္ဟုတ္ပါလားဗ်ာ။ ေနပါဦး ခင္ဗ်ား အိမ္ေရွ႕မွာ ခင္ဗ်ား နာမည္နဲ႔ ေဗဒင္ ဆိုင္းဘုတ္ခ်ိတ္ထားေတာ့ လူ ကိုယ္တိုင္ ၾကည့္ဖုိ႔လာတဲ့ လူေတြက်ေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ”
“လူေတြ႕ မေဟာဘူးေလဗ်ာ။ ၾကည့္ခ်င္ရင္ ေမြးႏွစ္၊ လ၊ ရက္ ေရး ေပးထားခဲ့။ ေနာက္ေန႔ ေဟာစာတမ္း လာယူ။ ဒါပဲ”
“တယ္ေကာင္းတဲ့ နည္းပဲဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ေနပါဦး။ ခင္ဗ်ား ေၾကာ္ျငာခေရာ ေတာ္ေတာ္ ကုန္သြားသလား။ ေၾကာ္ျငာခေရာ ေက်ၿပီလား”
“ဆယ္ခါေက်ၿပီ ေပါ့ဗ်ာ။ စေၾကာ္ျငာတာကေတာ့ ငါးရာေလာက္ေတာ့ ကုန္တယ္ဗ်။ အရင္းက ငါးရာေပါ့ဗ်ာ။ ဟဲ... ပထမ ေၾကာ္ျငာခ ေက်ရင္ ေနာက္အဆက္ မျပတ္ေအာင္ တစ္ရာ ဖိုးစ၊ ႏွစ္ရာဖိုးစ ထည့္ေပးရတယ္ဗ်။ ဒီလုပ္ငန္းက ေၾကာ္ျငာ ခႏွေျမာလို႔ မရဘူး။ သူ႔အသက္က ေၾကာ္ျငာပဲ”
ဆရာေ၀လုသည္ တကၠစီခ က်သင့္ေငြထက္ပိုကာ ကြၽန္ေတာ့္အား ေပးရင္း သူ႔မ်က္ႏွာထားေရာ၊ ေလသံကိုပါ ေလးနက္ေစလ်က္။
“ဒီမွာ ဒီကိစၥေတာ့ ထိပ္တန္း လွ်ဳိ႕၀ွက္ေနာ”
“ခင္ဗ်ား ေဟာစာတမ္းေရးတာဟာ ပိုက္ဆံရတဲ့ စာေရး နည္းဆို”
“ဒါေပါ့”
“ကြၽန္ေတာ္လည္း ပိုက္ဆံေတာ့လိုခ်င္တာေပါ့ဗ်။ ကိုယ့္နည္းနဲ႔ ကိုယ္ေပါ့”
“ေဟ့လူ ခင္ဗ်ား မလုပ္နဲ႔ေနာ္”
“ဒါက ခင္ဗ်ားလည္း စာေရးဆရာပဲဗ်ာ”
ကြၽန္ေတာ္ ေျပာေျပာဆိုဆိုျဖင့္ ကားေမာင္းထြက္လိုက္သည္။ ၿပီးေသာ္ ျပံဳးလိုက္သည္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ပိုက္ဆံေတာ့ လိုခ်င္တ့ဲသူ မဟုတ္လား။
တပ္ၾကပ္ေမာင္ထူး
ေ႐ႊအျမဳေတမွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။
No comments:
Post a Comment