လူႀကီးေရာဂါ

 “လမ္းေလွ်ာက္လား ကိုဘတင္”
“ဟုတ္တယ္ မခင္ေမေရ၊ က်န္းမာေရးက အေရးႀကီးတယ္ဗ်။ မခင္ေမေကာ
ေနေကာင္းရဲ႔ မဟုတ္လား” 

“ေနေကာင္းပါတယ္။ ေကာင္းတယ္ ဆိုေပမယ့္ သ႐ိုးသရီပါပဲ ကိုဘတင္ရယ္။ သမီးက
ဆရာ၀န္ ဆုိေတာ့ ေတာ္ေသးတာေပါ့”

“အင္း မခင္ေမတုိ႔မ်ား ဟန္က်သဗ်ာ၊ က်ဳပ္တို႔မွာ တူေတာ္ေမာင္ တစ္ေယာက္နဲ႔ ဟိုဟာေလး ဒီဟာေလးမ်ား ခိုင္းခ်င္သူ႔ကို ရွာမေတြ႕ေပါင္ဗ်ာ။ လူငယ္ဆုိေတာ့ ခက္သားပဲေလ။ ဟဲ ဟဲ ဟဲ ကဲ ေနမျမင့္ခင္ ဆက္ေလွ်ာက္လုိက္ဦးမယ္ မခင္ေမ”

“ေကာင္းၿပီး ကိုဘတင္၊ အေရးအေၾကာင္း ရွိရင္ သမီးကို လူလႊတ္ ေခၚခုိင္းလုိက္ေပါ့။
အိမ္ခ်င္းက သိပ္ေ၀းၾကတာမွ မဟုတ္တာ”

“ေက်းဇူးပါပဲ မခင္ေမရယ္။ ကဲ သြားလုိက္ဦးမယ္”

ဦးဘတင္သည္ မာဖလာကို ျပင္စည္း။ သူ႔ဦးေခါင္းေပၚမွ ဘယ္ရီ ကက္ဦးထုပ္ကုိ ၀ဲလက္ျဖင့္ ခပ္ဖိဖိကေလး အုပ္ေဆာင္းလုိက္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ လက္ကုိင္တုတ္ကို ဟန္ပါပါ လႊဲကာ ဆက္ေလွ်ာက္သြားသည္။ ေဒၚခင္ေမေလးလည္း သူ႔အိမ္ေရွ႔ ပန္းျခံတြင္း၀ယ္ ဘုရားတင္ရန္ ပန္းမ်ားကို ေရြး၍ လုိက္ညႇပ္ကာ ခူးေနသည္။ ေျမးမေလးက သူ႔ေနာက္မွ ပန္းျခင္းဆြဲကာ လုိက္ပါရင္း ဦးဘတင္သြားရာ ဘက္သို႔ ၾကည့္ကာ-

“ဘြားဘြား၊ အဲဒီဦးဘတင္ ဆုိတဲ့ လူႀကီးက ဘြားဘြားရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းလား”ဟု စပ္စုေနသည္။
“ဟုတ္တယ္ကြယ့္ မီးငယ္ေလးရဲ႕။ ဘြားဘြားနဲ႔ ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္းေတြေပါ့”
“သနားပါတယ္ေနာ္၊ သူ႔မွာ သားသမီးလည္း မရွိဘူး။ သူ႔တူေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ ေနရရွာတာ။ ေနာက္ၿပီး အိမ္ေဖာ္ မိန္းမႀကီး တစ္ေယာက္”

“သားတစ္ေယာက္ ရွိတယ္တဲ့။ ႏုိင္ငံျခား သေဘၤာဆုိလား လုိက္ေနတယ္။ ဟုိတစ္ေလာကေတာင္ သူ႔အေဖဖုိ႔ ပစၥည္းေတြ ပို႔လုိက္ေသးတယ္။ ဖေအတစ္ခု သားတစ္ခုေပါ့ေလ။ သူ႔ မိန္းမ မခင္အိကေတာ့ မႏွစ္ကပဲ ဆုံးသြားရွာတယ္။ မခင္အိလည္း ဘြားဘြားတုိ႔နဲ႔ ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္းေတြပါ”

“ပစၥည္းက ဘာလုပ္ဖုိ႔လဲ ဘြားဘြားရယ္။ သူ႔သားက သူ႔အေဖ အတြက္ ဗီဒီယိုစက္တဲ့။ သူတို႔ အိမ္ႀကီးက ေျခာက္ကပ္ကပ္နဲ႔ ပ်င္းစရာႀကီး။ သူ႔မွာ ေျမးေတြ မရွိဘူးလားဟင္”

“သူ႔သားက အိမ္ေထာင္မွ မျပဳေသးတာ။ ဘယ္မွာရွိလိမ့္ မွာလဲ။ ကဲ လာ ပန္းျခင္းလည္း ျပည့္ေတာ့မယ္။ အိမ္ထဲ ၀င္ၾကစို႔ရဲ႕”
ေဒၚခင္ေမေလးတုိ႔ ေျမးအဘြား ပန္းျခင္းဆြဲ၍ အိမ္ထဲ ၀င္သြားၾကစဥ္ ဦးဘတင္သည္ အေတြးစဥ္ တစ္ခု၀ယ္ ေတြးကာ နစ္ေမ်ာရင္း လမ္းေလွ်ာက္ေနသည္။

ခင္ေမေလး၊ ခင္ေမေလး။ အသံတိတ္ ႐ုပ္ရွင္ေခတ္က နာမည္ေက်ာ္ ႐ုပ္ရွင္ မင္းသမီးတစ္ဦး၊ ခင္ေမႀကီး နာမည္ႀကီး လာေတာ့ ခင္ေမေလး ေပၚလာျပန္သည္။ သူ႔အမည္က ေမာင္ဘတင္။ နာမည္ႀကီး ႐ုပ္ရွင္မင္းသား က ေမာင္ဘတင့္။ ေအာက္ကျမစ္ တစ္လုံးသာ ျခားေသာ္လည္း ႐ုပ္က ခပ္ဆင္ဆင္။ ဦးဘတင္ ငယ္စဥ္က လူေခ်ာ၊ လူရည္သန္႔၊ အလြန္႐ိုးသား ေအးေဆးသည္။ ရွက္တတ္ ေၾကာက္တတ္သည္။

႐ုပ္ရွင္မင္းသား ဘတင့္ႏွင့္ ခင္ေမႀကီးက အတြဲမ်ားသည္။ ထုိေခတ္တြင္ အထက္တန္းေက်ာင္းသား ေမာင္ဘတင္ ႏွင့္ ေက်ာင္းသူ ခင္ေမေလးတုိ႔ကို ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္း မ်ားက ေနာက္ေျပာင္ၾကသည္။ ခင္ေမေလးက မည္သုိ႔မွ် မမႈေသာ္လည္း ေမာင္ဘတင္မွာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေနာက္ေျပာင္လုိက္လွ်င္ မ်က္ႏွာႀကီး တစ္ခုလုံး နီရဲသြားသည္ အထိ ရွက္ေသြးျဖာတတ္သည္။ ေယာက်္ားတန္မဲ့ႏွင့္ အရွက္ အေၾကာက္က ႀကီးလြန္းသည္။ သူမ်ားတကာထက္ ရင္ခုန္သံ နည္းနည္းျမန္သည္။ ခင္ေမေလးႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆုိင္ရမည္ကို ေၾကာက္ေနခဲ့သည္။ မတတ္သာ၍ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ေတြ႔လွ်င္ပင္ သူက မ်က္ႏွာလႊဲသြားသည္။

ခင္ေမေလးက ျပံဳးမိသည္။ ယခုလုိ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး အေရာတ၀င္ မေျပာဆို မဆက္ဆံတတ္။ အသက္ႀကီးမွ အရွက္ေျပသည္ ထင္သည္။ ေဒၚခင္ေမေလးက ဦးဘတင္၏ ငယ္စဥ္ အရြယ္ကို ေတြးမိတုိင္း ျပံဳးမိသည္။ မျပံဳးႏုိင္သူမွာ ဦးဘတင္။ သူသည္ ေခၽြးေစးမ်ားကို သုတ္ရင္း လမ္းသာ ဆက္ေလွ်ာက္ ေနေသာ္လည္း စိတ္မ်ားက တစ္ခုေသာ ၀ါဆုိလဆီသုိ႔ ေရာက္သြားသည္။

အထက္အညာရွိ ၿမိဳ႕ကေလး တစ္ၿမိဳ႕။ ဒုတိယ ကမာၻစစ္ ၿပီးစ အခ်ိန္က အစိုးရ ဟုိက္စကူးေက်ာင္း၊ S.H.S ဟု ေခၚၾကသည္။ ေမာင္ဘတင္ေရာ၊ ခင္ေမေလးပါ ဆယ္တန္း တက္ေနၾကဆဲ အခါ ျဖစ္သည္။ သူတုိ႔သည္ စစ္ႀကီး အတြင္းက ပ်က္ခဲ့ရသည့္ ပညာေရးကို ဆက္ရန္အတြက္ ကုန္း႐ုန္း၍ စာႀကိဳးစား ေနၾကဆဲျဖစ္သည္။ စစ္ဒဏ္က စစ္ဒဏ္၊ စာေမးပြဲက စာေမးပြဲ၊ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူက ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ။ ၀ါဆုိလျပည့္ မတုိင္မီ ေန႔တစ္ေန႔။ နက္ျဖန္ ၀ါဆုိလျပည့္ ဘုရားတင္ရန္ အတြက္ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ား တေပ်ာ္ တပါး ၀ါဆုိပန္းခူး ထြက္ခဲ့ၾကသည္။ ၿမိဳ႕ကေလးမွ မနီးမေ၀းရွိ ေတာပန္းေတြ ေ၀ေသာ ၿမိဳင္ေဟမာ တစ္ေနရာ။

ေက်ာင္းသား တစ္စု၊ ေက်ာင္းသူတစ္စု ကုိယ္ခင္မင္ ရင္းႏွီးရာ လူစုခြဲကာ ပန္းရွာ ပန္းခူးၾကသည္။ ေမာင္ဘတင္က လုိက္သာ လာရေပမယ့္ သိပ္စိတ္မပါလွ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေခ်ာင္ေကာင္းေကာင္း တစ္ေနရာတြင္ ငူငူႀကီးထုိင္ကာ အေတြး နယ္ခ်ဲ႕ေနသည္။ မည္မွ်ၾကာေအာင္ ထုိင္ေနပါသည္ မသိ “အေမ့”ဟု အလန္႔တၾကား ေအာ္လုိက္ေသာ မိန္းကေလး တစ္ဦး၏ အသံကို ၾကားခါမွ မည္သုိ႔မ်ား ျဖစ္ပါလိမ့္ ဟူေသာ ေဇာႏွင့္ အသံၾကားရာဆီ ထလာခဲ့သည္။

ေတြ႕ရသူမွာ ခင္ေမေလး၊ ေနာက္ၿပီး တစ္ေယာက္တည္း။ လူစုကြဲ၍ လာခဲ့ဟန္တူသည္။ ေျမျပင္ေပၚတြင္ ေျခတင္ပါးလႊဲ ထိုင္ကာ “အမယ္ေလး ကၽြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္”ဟု  ေအာ္ကာ ညည္းရင္း လဲက်ေနသည္။
“ဟင္ မခင္ေမေလး၊ ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲ”

ေန႔စဥ္ေက်ာင္းတြင္ ေတြ႔ေနစဥ္က မ်က္ႏွာလႊဲ သြားတတ္ေသာ ေမာင္ဘတင္က ခင္ေမေလး အနီးတြင္ ဒူးတုပ္ထုိင္ခ် လုိက္ရင္း အေလာေသာေကာ ေမးသည္။ ခင္ေမေလးက မည္သုိ႔မွ် မေျဖ။ သူ၏ ၀ဲဘက္ ေျခဖေနာင့္ေလးကိုသာ လက္ႏွင့္ကုိင္ရင္း မ်က္စိစုံ မွိတ္ကာ တကၽြတ္ကၽြတ္ စုတ္သပ္ေနသည္။ ေမာင္ဘတင္ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ခင္ေမေလး၏ ၀ဲဘက္ ေျခဖေနာင့္တြင္ တစ္လက္မခြဲခန္႔ ရွိသည့္ ဆူးႀကီးသည္ ဆူးခက္ပါ နစ္၀င္ေနသည္။
“အုိ ဆူးစူးေနပါကလား။ အသာေနေနာ္။ ဆူးဖ်ားက်ဳိးက်န္မွာ စုိးရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ႏုတ္ေပးပါ့မယ္။ အုိ ေထာက္ရွာ ဆူးႀကီးပါလား”

“အင္း ဟင့္ သိပ္နာမွာလား ကိုဘတင္ရယ္။ ခင္ေမ မၾကည့္ရဲဘူး”

“သိပ္မနာပါဘူး။ မၾကည့္ရဲရင္ မ်က္စိမွိတ္ ေနပါ။ ကဲ ဟိုဘက္လွည့္”

ဖေနာင့္တြင္ အရင္းတုိင္ စူး၀င္ေနေသာ ေထာက္ရွာဆူးကို ေမာင္ဘတင္က ဆတ္ခနဲ ဆြဲယူႏုတ္လုိက္သည္တြင္ ေသြးမ်ားက ေငါက္ခနဲ ပန္းထြက္လာသည္။ မိန္းကေလး တစ္ဦး၏ မ်က္စိမ်ားကို ရဲရဲမၾကည့္၀ံ့သည့္ ေမာင္ဘတင္သည္ ေသြးရဲရဲ သံရဲရဲကုိေတာ့ ၾကည့္၀ံ့ ၾကည့္ရဲသည္။ ပထမဆူး ဆိပ္ကုန္ သြားေစရန္ ေသြးမ်ားကို ညႇစ္ပစ္သည္။ ခင္ေမေလးမွာ အုိး ...အား ဟူ၍သာ ညည္းတြားကာ စုတ္တသပ္သပ္ႏွင့္ ကုိဘတင္ ျပဳသမွ် ႏုေနရသည္။ ေသြးမ်ား အတန္ ထြက္သြားမွ သူ႔လက္ကိုင္ ပ၀ါျဖင့္ ပတ္စည္းေပးသည္။

“ကဲ မခင္ေမေလး ထပါ၊ ဆူးမက်န္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ နည္းနည္း ေဖာ့ေလွ်ာက္ေနာ္။ ဟုိဘက္လူစုနားထိ ကၽြန္ေတာ္ တြဲပို႔ေပးပါ့မယ္။ အိမ္က်ရင္ အနာကို နည္းနည္း ဂ႐ုစုိက္ေနာ္။ ေထာက္ရွာဆူးက အဆိပ္ျပင္းတယ္”

ေထာ့နဲ႔ေထာ့နဲ႔ႏွင့္ ခင္ေမေလးသည္ ေမာင္ဘတင္၏ ေဖးမ ကူမႈျဖင့္ ထရပ္ရင္း သူ႔ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းကို ႏႈတ္မွ ဖြင့္မေျပာေသာ္လည္း မ်က္လုံးမ်ားက ဓာတ္အားတုိ႔ အား အျပည့္ျဖင့္ ေျပာေနသည္။ ေမာင္ဘတင္သည္ ယခုမွ မ်က္ႏွာႀကီး ထူအမ္း နီရဲေနကာ ခင္ေမေလးကို သူ႔အေဖာ္မ်ား ရွိရာသုိ႔ တြဲကူ ေခၚလာသည္။ ေနာင္က်န္ ရွိေနေသးသည့္ ပညာေရးႏွစ္ ဟုိက္စကူး ေက်ာင္းရက္မ်ားတြင္ ေမာင္ဘတင္၊ ခင္ေမေလးတုိ႔၏ ၀ါဆုိဦး ဆူးစူးစဥ္က ဇာတ္လမ္းမွာ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူတုိင္း၏ ေနာက္ေျပာင္စရာ ဇာတ္လမ္းျဖစ္သြားသည္။ ျပဇာတ္ေခတ္တြင္ ျပဇာတ္မင္းသား ေက်ာ္ေအး၊ ေမေမ၀င္းတုိ႔၏ “၀ါဆို အခါဦး၀ယ္ xxx ပန္းခူးထြက္စဥ္က တကယ္ xxx ခုေတာ့မွ ဖြင့္ေျပာမယ္ xxx” ဟူေသာ ျပဇာတ္ သီခ်င္းကလည္း ေခတ္ စားဆဲဆုိေတာ့-

သူတို႔ ႀကိဳက္သြားၾက၍ မည္မွ်ညားဖုိ႔ ေကာင္းပါသနည္း။သုိ႔ေသာ္ သူတုိ႔ မညားၾကပါ။ မညားၾက႐ုံသာမက အသက္ အတန္ႀကီး၍ ကုိယ့္အိုး ကိုယ့္အိမ္ႏွင့္ သားတြဲေလာင္း၊ သမီးတြဲ ေလာင္းျဖစ္ၾကသည္ အထိ ျပန္မေတြ႔ၾကပါ။ ဦးစြာ ခင္ေမေလးက အိမ္ေထာင္က်သည္။ တစ္ၿမိဳ႕တစ္ရြာမွ ဆရာ၀န္ တစ္ဦးႏွင့္ ေကာလိပ္မွာ ေနစဥ္ ေတြ႔ၾကသည္ ဆုိ၏။ ေမာင္ဘတင္ တစ္ေယာက္မူ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္မက်။ အသက္အတန္ ႀကီး၍ အိမ္က လူႀကီးမ်ား မေနသာေသာေၾကာင့္ ေပးစားခါမွ မခင္အိဆိုသည့္ တစ္ၿမိဳ႕တည္း သူႏွင့္ လက္ဆက္ခဲ့ၾကသည္။ သူ႔အလုပ္ တာ၀န္မွာ သတၱဳတြင္း ရွိေသာ ၿမိဳ႕မ်ားတြင္သာ ေနထုိင္ ရေသာေၾကာင့္ တနသၤာရီ ကမ္း႐ိုးတန္းတြင္သာ အေနမ်ားသည္။ မခင္ေမေလး၏ ခင္ပြန္းသည္ ေဒါက္တာက ခ်င္းေတာင္ႏွင့္ ကခ်င္ျပည္နယ္မွာသာ အမႈထမ္းသက္ မ်ားသည္။

တစ္ခါတစ္ရံ မိတ္ေဟာင္း ေဆြေဟာင္းမ်ားႏွင့္ ေတြ႔၍ စကား စပ္မိမွသာ သတင္း ၾကားရသည္။ စာအဆက္အသြယ္လည္း မရွိ။ သုိ႔ေသာ္ ေက်ာင္းေနဖက္ခ်င္း သတိတရရွိမႈ ကေလးကေတာ့ ရွိေနၾကသည္။ အသက္ ေလးဆယ္ေက်ာ္လာသည္ ဆုိလွ်င္ပင္ ႏွစ္မ်ားသည္ ေလွ်ာစီး၍ ဆင္းသည့္ပမာ အဆင္းျမန္ အကုန္ျမန္လြယ္ ၾကသည္။ သားသမီး ႀကီးသည္ဟုပင္ မထင္ရေသး၊ မိုးဦး ေပါက္ေသာ မိႈပမာ ေျမးကေလးေတြက ဘယ္ကေပါက္မွန္း မသိ ေပါက္လာၾကသည္။ ေဒၚခင္ေမေလး ေျမးေတြႏွင့္ ျဖစ္ ေနေသာအခ်ိန္တြင္ ဦးဘတင္မွာ မိန္းမ မယူဘဲ ေပကတ္ကတ္ လုပ္ေနေသာ သားေၾကာင့္ ေျမးငယ္မရွိဘဲ ဆည္းလည္းသံ ညံညံႏွင့္ ဖ၀ါးႏုႏုေလးမ်ား အသံကို မၾကားရ ရွိေနသည္။ အျဖစ္ခ်င္း တူခ်င္ျပန္ေတာ့ ဦးဘတင္၏ ဇနီး ခင္အိ ေသြးတုိး ေရာဂါႏွင့္ ဆုံးေသာ ႏွစ္မွာပင္ ေဒၚခင္ေမေလးသည္ မုဆုိးမ ျဖစ္ရသည္။ အၿငိမ္းစား အနားယူရန္ ၿမိဳ႕ေရြးေတာ့လည္း တစ္ၿမိဳ႕တည္းမွာ လာေရာက္ ဆုံမိၾကျပန္သည္။ ေဒၚခင္ေမေလးက ဆီးခ်ဳိေရာဂါ၊ ဦးဘတင္က ေသြးတုိး ေရာဂါႏွင့္ ႏွလုံးေရာဂါ။ ဒါပဲ ကြာျခားသည္။

ထုိေန႔က ဦးဘတင္သည္ လမ္းအမ်ားႀကီး ေလွ်ာက္ပစ္ လုိက္သည္။ သူ႔စိတ္တြင္း၀ယ္ အက်ိတ္အခဲႀကီး တစ္ခုသည္ တစ္ဆုိ႔ ေနသည့္ပမာ ခံစားရသည္။

ေကာင္းကင္တြင္ မိုးသားမ်ား ဆုိင္းေနသည္။ ရာသီဥတု ကလည္း မႈန္ပ်ပ်၊ နယုန္ လကြယ္က မုိးတစ္ၿပိဳက္ႏွစ္ၿပိဳက္ ရြာၿပီး မုိးက ျပတ္သြားသည္။ ေနရ ထုိင္ရသည္မွာ အုိက္စပ္စပ္ ႏိုင္လွသည္။ မိုးကိုသာ ေမွ်ာ္ေနမိသည္။

ေဟာ မိုးသား တိမ္လိပ္မ်ားသည္ တက္လာေပၿပီ။ မိုးသား တိမ္လိပ္ကို ျမင္သည္ႏွင့္ အလုိလုိ စိတ္ေအးလာသည္။ အေဆြးဓာတ္ခံ ရွိသူမ်ားက ေဆြးၾကသည္။ အမွတ္တရ ရွိသူမ်ားက ယေန႔သည္ ၀ါဆုိလဆန္း ၁၄ ရက္ျဖစ္သည္ကို သတိ ျပဳမိၾကမည္ျဖစ္၏။

နက္ျဖန္ဆို ၀ါဆိုလျပည့္ေန႔။ ဦးဘတင္သည္ အိမ္မွ လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္လာကတည္း က ရက္စြဲကို သတိ ရေနမိသည္။ ေဒၚခင္ေမတုိ႔ အိမ္ေရွ႕ အေရာက္တြင္ မခင္ေမေလး အိမ္ေရွ႕ထြက္ ႏွင္းဆီပန္း ညႇပ္မည့္ အခ်ိန္ႏွင့္လည္း တိုက္ဆုိင္ ေနေစရန္ တမင္ေရြး၍ ျဖည္းျဖည္း ထြက္လာသည္။ အၾကံအစည္ႏွင့္ လူမ်ားသည္ ၀ီရိယ ရွိၾက၏။ ေဟာေတြ႔ပါၿပီ။ ေဒၚခင္ေမက ကတ္ေၾကးႏွင့္ ပန္းညႇပ္ကာ သူ႔ေျမးမေလး ကုိင္ထားေပးေသာ လက္ဆြဲ ျခင္းေတာင္းတြင္ ထည့္ေနသည္။ နက္ျဖန္ ၀ါဆုိ လျပည့္မို႔ ေရြးညႇပ္ေနဟန္ တူသည္။

“အဟမ္း အဟမ္း”

“ေဟာ ကုိဘတင္၊ အေစာႀကီးပါလား”

“ဟုတ္တင္ မခင္ေမ။ ဒီေန႔နည္းနည္း ေစာေစာထြက္ လာတယ္”

ဦးဘတင္က လက္ကုိင္တုတ္ကို ေျမႀကီးေထာက္ရင္း ေျပာသည္။
“သားဆီက စာရသလား”

“ရတယ္ မခင္ေမ။ ေနာက္ႏွစ္ပတ္ေလာက္ ဆိုရင္ ျပန္ေရာက္ေတာ့မယ္တဲ့ဗ်။ ေဖေဖ့အတြက္ ကားလည္း ၀ယ္ခဲ့သတဲ့ဗ်”
“ေတာ္ေပသားပဲ။ အားကိုးရသားပဲ။ ဒါထက္ ေခၽြးမေလး ဘာေလးေကာ မၾကည့္ေသးဘူးလား”
မခင္ေမေလးမွာ ဟန္မူမပ်က္ ငယ္စဥ္ကကဲ့သို႔ အေျပာရဲ၊ အၾကည့္ရဲ၊ ႏႈတ္သြက္၊ လွ်ာသြက္ပင္ ရွိေသးသည္။
“ဟင္း ဟင္း ဒါကေတာ့ သူတို႔၊ ဟင္း ဟင္း လူငယ္ ကိစၥပဲဗ်ာ”

ဦးဘတင္မွာ သူ႔သား မိန္းမယူမည့္ကိစၥေျပာရမွာပင္ ရွက္ေနဟန္ တူသည္။
“ဘယ္ဒီလုိ ဟုတ္လိမ့္မလဲ ကိုဘတင္ရယ္။ ကုိယ့္မွာ ေခၽြးမက ရွားရွားပါးပါး ဒီတစ္ေယာက္ပဲ ရမွာ။ အဲဒီေတာ့ ကုိယ့္စိတ္ႀကိဳက္... အေမ့”
စကားေျပာရင္း ႏွင္းဆီ ပန္းခူးေနသည့္ ေဒၚခင္ေမေလး၏ လက္ကို ႏွင္းဆီဆူးက ၀င္စူးသည္ေၾကာင့္ “အေမ့”ဟု အသံ ထြက္သြားသည္။
“ဟင္ ဘြားဘြား ဆူးစူးသြားၿပီ။ ဟင္ ေသြးေတြ ထြက္ေနပါလား”

“ကိစၥမရွိပါဘူး မီးငယ္ရယ္၊ ႏွင္းဆီဆူးပဲဟာ”

“ေနဦး၊ မီးငယ္ ဂြမ္းနဲ႔ ပလတ္စတာ သြားယူဦးမယ္”

သြက္လက္ ခ်က္ခ်ာသည့္ ဆရာ၀န္ ကေတာ္၏ေျမး၊ ဆရာ၀န္မ၏ သမီးျဖစ္သူေလးသည္ ေရွးဦးသူနာ ျပဳရန္ အတြက္ အိမ္ဆီသုိ႔ ေျပး၍ ေဆးေသတၱာ သြားယူသည္။
“ႏွင္းဆီဆူးမို႔ ဂ႐ုမစုိက္ဘဲ မေနနဲ႔ေလ မခင္ေမ”
ဦးဘတင္ အသံ ထြက္လာမွ ေဒၚခင္ေမ ေမာ့ၾကည့္မိသည္။ သူတို႔ အၾကည့္ခ်င္း ဆုံၾကသည္။

“ဒါေပမဲ့ ေထာက္ရွာ ဆူးေလာက္ေတာ့ အဆိပ္ မျပင္းပါဘူး”

ေဒၚခင္ေမေလး၏ မႈန္သီသီ မ်က္လုံးမ်ားသည္ ၾကယ္ပြင့္ကေလးမ်ား ကဲ့သုိ႔ လက္သြားသည္။ သူ႔လက္ညိႇဳးထိပ္မွ ေသြးစုိ႔ကေလးသည္ ဖေနာင့္တြင္ ေထာက္ရွာဆူး စူးစဥ္က ေသြးမ်ားကဲ့သုိ႔ နီရဲစြာပင္ ရွိေသးသည္။ ေျမးငယ္ကေလးက ေဆးေသတၱာကုိ ရွာေနရပုံရသည္။
“အဟမ္း မခင္ေမကို ကၽြန္ေတာ္၊ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခု ေမးခ်င္တယ္”

ဦးဘတင္၏ အသံမွာ ထူးျခားစြာ ေျခာက္ကပ္လွ၏။
“ေမးေလ ကုိဘတင္၊ ဘာမ်ား ေမးခ်င္လုိ႔လဲ”

ေဒၚခင္ေမေလးလည္း မေမွ်ာ္လင့္ေသာ စကားေၾကာင့္ အတန္ အံ့အားသင့္သြားပုံ ရွိသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူက အျမဲ ဟန္မပ်က္သူ။
“အင္း မခင္ေမ ၀ါဆုိပန္းခူး ထြက္တုန္းက၊ အဲ အဲ ေက်ာင္းမွာပါ။ အဲ အဲ ၾကာပါၿပီ”

“ဘာလဲ၊ ကၽြန္မ ေျခေထာက္ကို ေထာက္ရွာဆူး စူးတုန္းက ကိုဘတင္ ႏုတ္ေပးတာ ေျပာတာ မဟုတ္လား”

“အဲ အဲ အဲဒါ ေမ့ေနၿပီလားလုိ႔ပါ”

“မေမ့ပါဘူး ကုိဘတင္ရယ္။ ခုလုိ ေသြးျမင္ရေတာ့ ရွင္လည္း သတိရတယ္ ဆုိပါေတာ့။ ကၽြန္မ ေမ့သြားၿပီလားလုိ႔ ေမးခ်င္တာလား”

“ဟုတ္ ဟုတ္ပါတယ္။ အဲ မဟုတ္ေသးဘူး။ မဟုတ္ေသးဘူး။ ေမးခ်င္တာက က်န္ က်န္ေနေသးတယ္”

ဦးဘတင္ မ်က္လုံးမ်ားမွာ ႏွင္းဆီပြင့္ေတြ ေပၚတြင္သာ။
“ဘာမ်ားပါလိမ့္ ကိုဘတင္ရယ္။ ေျပာစရာရွိလည္း ေျပာေလ”

ေဒၚခင္ေမေလးက ေရလာေျမာင္းေပး ေျပာလုိက္သည္။
“အဲ အဲ ကေလးစကားေျပာရရင္ဗ်ာ။ အဲဒီတုန္းက ခင္ဗ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ ေမတၱာ ရွိေနပါတယ္လုိ႔ ဖြင့္ ဖြင့္ေျပာ ခဲ့ရင္ မခင္ေမ ဘယ္ ဘယ္လုိ တုံ႔ျပန္မလဲလုိ႔ သိခ်င္တာပါ”
ဟု ေျပာလုိက္ေတာ့သည္။

ေဒၚခင္ေမေလးသည္ အတန္ၾကာ ျပန္မေျဖ။ သူ႔အိမ္ ဆီသုိ႔ လွည့္ၾကည့္ေနသည္။ ေျမးမေလးက ျပန္ထြက္ မလာေသး။ ၿပီးမွ-
“ကုိဘတင္၊ ရွင္ ခုေျပာေနတာက ရည္ရြယ္ခ်က္ တစ္ခုခုနဲ႔ ေျပာေနတာလား။ သုိ႔မဟုတ္ ကုန္လြန္ခဲ့တဲ့ အတိတ္ အရပ္ဆီက အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခုကို အတိတ္ကံစမ္း အေနနဲ႔ သိခ်င္လုိ႔ ေမးေနတာလား”

ေဒၚခင္ေမေလး အသံမွာ တည္လြန္း၍ ဦးဘတင္ လန္႔သြားသည္။
“ဘာ ရည္ရြယ္ခ်က္မွ မရွိပါဘူးဗ်ာ၊ သိ သိခ်င္တာ တစ္ခုပဲ ရွိပါတယ္”

“ေၾသာ္ အတိတ္က ကံစမ္းမဲကို သိခ်င္တယ္ ဆိုပါေတာ့”

“ဟုတ္ကဲ့၊ ထားပါေတာ့။ အဲ- ဆုိၾကပါစို႔”

“ရွင္မွ မႏိႈက္ဘဲနဲ႔”

“ဗ်ာ”

“ရွင္မွ မႏိႈက္ခဲ့ဘဲနဲ႔”

“တကယ္လုိ႔ မဲႏိႈက္ခဲ့ရင္ေကာ”

“ေပါက္တယ္။ ေအာင္ဘာေလ မဲေပါက္တယ္။ အဲဒီ တုန္းကမွ မဲမႏိႈက္ခဲ့ဘဲနဲ႔ ခုမွ ထပ္ႏိႈက္ခ်င္တယ္ ဆုိရင္ေတာ့ ဗလာမဲပဲ ေပါက္မယ္။ ဒီမီးငယ္ေလးကလည္း ေဆးပလတ္စတာ သြားယူတာ ၾကာလုိက္တာ။ ကဲ ကၽြန္မ အိမ္ထဲ၀င္လုိက္ ဦးမယ္။ ရွင္လည္း လမ္းေလွ်ာက္စရာ ရွိတာ ဆက္ေလွ်ာက္ ေပဦးေတာ့”

ေဒၚခင္ေမေလး အိမ္ဆီသုိ႔ ေလွ်ာက္သြားသည္ကို ဦးဘတင္သည္ အတန္ၾကာ စုိက္ၾကည့္ေနမိသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာ တစ္ခုလုံးမွာလည္း ထူအမ္း၍ နီျမန္းေနသည္။ ေဒၚခင္ေမေလး အိမ္တြင္း ၀င္သြားမွ ခ်ာခနဲလွည့္ကာ ေျခလွမ္းမ်ား ေလးတြဲ႔စြာျဖင့္ သူ႔လမ္းသူ ဆက္ေလွ်ာက္ သြားေတာ့သည္။

ေနာက္တစ္ေန႔ ၀ါဆို လျပည့္ေန႔။ ၀ါဆုိ လျပည့္ေန႔ထုတ္ သတင္းစာမ်ားသည္ ေ၀ေ၀ ဆာဆာႏွင့္ လွလွပပ ထြက္လာသည္။ သုိ႔ေသာ္ နာေရးေၾကာ္ျငာ တစ္ေနရာတြင္မူ “ဦးဘတင္ အသက္ ၆၂” ဟူသည့္ အမည္တြင္ “လူႀကီးေရာဂါ” ျဖင့္ ကြယ္လြန္ အနိစၥ ေရာက္သည္ဟု မေရမရာ ေဖာ္ျပ ထားသည္ကုိ သတိျပဳမိသူမ်ား သာလွ်င္ ေတြ႔ရွိၾကရမည္ ျဖစ္ပါသည္။

ေ႐ႊအျမဳေတမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။