“ကိုယ္ သိပ္ေၾကကြဲတယ္ကြာ” ကိုႏြယ္သာကီ၏ အသံသည္ ေဆြးေဆြး ျမည့္ျမည့္။ ၀င္း ေအာင္ထြန္းက လက္ဖက္ရည္ဖိုး ရွင္းလိုက္ၿပီး ျပန္မည္ စိတ္ကူး၏။ ကိုႏြယ္သာ ကီ စကားဆက္၍ ဣေၿႏၵမပ်က္ျပန္ၿပီး ထုိင္ရသည္။ က်ဴရွင္သြားရန္ အခ်ိန္နီးေန၏။ ကိုႏြယ္ သာကီကပို၍ လွ်ာေတြ႔ေနဟန္ တူ၏။ သူ႔အခ်စ္ သမိုင္းကို အဖန္တလဲလဲ ၾကားရေပါင္း မ်ား၍ အလြတ္ပင္ရေန၏။ ေျပာသူအဖို႔ မရိုး ေသာ ဇာတ္ထုပ္။
လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ အစိတ္က ဇာတ္လမ္း။ ကိုႏြယ္သာကီႏွင့္ ခင္ခင္ေဆြတို႔၏ အ သည္း ႏွလံုးရာဇ၀င္။ ဆယ္စုႏွစ္ သံုးႏွစ္ကာလကမူ ခင္ခင္ေဆြဟူေသာ အမည္သည္ အဆန္းဆံုး ျဖစ္မ်ားျဖစ္ေနမည္လား မသိ။ စိန္ဖိလိုမီနာ၏ တကၠသိုလ္၀င္တန္း ေက်ာင္းသူ ၀န္ေထာက္သမီး ဟူေသာ အရွိန္အ၀ါသည္ အေတာ္ပင္ ႀကီးက်ယ္ ေၾကာင္း ကိုႏြယ္သာကီ ေျပာျပ၍ သိရသည္။ ျမ၀တီ မဂၢဇင္းအဖံုး ဓာတ္ပံုပါဖူး သည္က စ၍ ခင္ခင္ေဆြ၏ ေက်ာ္ ၾကားမႈသည္ ရုပ္ရွင္ မင္းသမီး တစ္ေယာက္ထက္ မေလ်ာ့ဟုလည္း ဆုိ၏။ “ေဆြက အဆိုေတာ္ ကိုျမႀကီးရဲ႕ မခင္ႏွင္းဆီ သီခ်င္းကို ႀကိဳက္တဲ့ ေနရာမွာလည္း ကိုယ္နဲ႔ အႀကိဳက္ခ်င္းတူတယ္" ၀င္းေအာင္ထြန္း ေခါင္း ညိတ္သည္။
ကိုႏြယ္သာကီ၏ မ်က္လံုး အစံုကို ၾကည့္၏။ ညိဳ ႔လ်က္ရွိသည္။ အႏွစ္အစိတ္ သံုးဆယ္သို႔ ရုတ္ျခည္းပင္ ျပန္ေရာက္သြားပံုရ၏။ ေလးဆယ့္ ေလးငါးရွစ္ႏွစ္ အရြယ္သည္ ျပန္လည္ ေျပးဆုတ္သြားျခင္းကား မရွိ။ ထက္၀က္နီးပါး ငယ္ေသာ ၀င္းေအာင္ထြန္းကို အခ်စ္ဇာတ္လမ္းတြင္ ပါ၀င္ခဲ့ဖူးေသာ သူငယ္ခ်င္း တခ်ိဳ ႔ဟု ထင္ေယာင္ထင္မွားမ်ား ျဖစ္ေနသလားမသိ။ “ေဆြက ကိုယ့္ကို ကိုႏြယ္တဲ့၊ ခ်စ္သဲႏြယ္တဲ့။ အေခၚမ်ားတာက ဒါလင္တဲ့” ခုေန ဒါလင္ဟု ေခၚေ၀ၚၾကလွ်င္ ဒိုက္ေတြ၊ ေတာဘဲ ေတြပဲဟု ထင္ၾကမွာကို ၀င္းေအာင္ထြန္း ေတြးမိ၏။
“ကိုယ့္အသက္က ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္၊ ေဆြက ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္။ ေဆြ႕အရပ္က ကိုယ့္ကို မီလုလု ငါးေပသံုးေလးလက္မေလာက္၊ အသား ေလးက ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴတယ္လို႔ ေျပာရမွာထက္ ၀ါဖန္႔ ဖန္႔ေလး။ မ်က္ခံုးဆိုတာ စိမ္းေနတာ၊ ႏွစ္ဖက္ကို ဆက္မလား ေအာက္ေမ့ ရတယ္”
ၾကားဖူးၿပီးသား အလွဘဲြ႕။ ကိုႏြယ္သာကီသည္ လက္ဖက္ရည္ၾကမ္း တစ္ငံုငံုသည္။ ငယ္စဥ္က အေလးမျခင္း၊ အားကစားလိုက္ စားျခင္းေၾကာင့္ က်ယ္ျပန္႔ေသာ ရင္အုပ္၊ လက္ေမာင္း၊ လက္ဖ်ံတို႔သည္ ႂကြက္သား အေဖာင္းအရစ္ႏွင့္ ရွိေနေသး၏။ အရပ္ျမင့္ျမင့္၊ ေဒါင္ေကာင္းေကာင္း၊ ခႏၶာကိုယ္ ႏွင့္ လိုက္ဖက္ေသာ မ်က္ႏွာက်မွာ ညႇိဳးေလ်ာ့ေလ်ာ့။ ေမး႐ိုး ကားကားမွာ အံႀကိတ္ေသာအခါ ပို၍ကားသည္။
“ေဆြက ကိုယ့္ကို အသည္း နင့္ေအာင္ခ်စ္တာ ကိုယ္တစ္စက္ကေလး သံသယမ၀င္ပါဘူး။ ေမတၱာသက္၀င္ ခ်စ္ခင္ပါေသာ္လည္း ဂုဏ္ပကာသန တံတိုင္းႀကီးကို မထြင္းေဖာက္ ႏိုင္ခဲ့လို႔ သစၥာယြင္း ေပ်ာက္ခဲ့ရတာပါပဲ ၀င္းေအာင္ထြန္းရာ”
၀င္းေအာင္ထြန္း မျပံဳးမိေအာင္ စိတ္ထိန္း ထားရသည္။ ေရွးလူႀကီးေတြ စကားေျပာတာ စာသံ ေပသံ တယ္ဆန္တာပဲ ဟု ေအာက္ ေမ့၏။ နေဘေတြ ကာရန္ေတြႏွင့္ ေျပာတတ္ ဆိုတတ္ပါကလားဟု ေတြးသည္။ မၾကာခဏ ၾကားရတိုင္း ရယ္ခ်င္သည္။ တစ္ေထာင့္ ကိုးရာေျခာက္ဆယ့္ ခုႏွစ္၀န္းက်င္ က ဘာသာစကားသည္ ရတုရြတ္သလိုလို ၿဂိဳဟ္ႏွင္ စာဖတ္ သလိုလိုပါကလားဟု ထင္၏။
“ဘြဲ႕မရတဲ့ ကိုယ့္ကို ေဆြ႕မိဘေတြက အထင္မႀကီးဘူး။ တိုက္ေတြ၊ ကားေတြ ကင္းမဲ့တဲ့ ကိုယ့္ကို အထင္မႀကီးဘူး။ ေဆြကိုယ္ တိုင္က သူ႔ကို ခြင့္လႊတ္ဖို႔ ေနာက္ဆံုး စာေရးခဲ့တယ္။ ကိုယ္ ေဆြ႕စာေတြ ခုထိ သိမ္းထားတယ္။ သူ႔ဆီကို ေရးတဲ့ ေနာက္ဆံုးျပန္စာ လည္း မိတၳဴ ကူးထားတယ္။ ျပန္ဖတ္တိုင္း ေဆြးတယ္ကြာ”
ျပံဳး၍ ေခါင္းညိတ္ျပ လိုက္သည္။ လြယ္အိတ္ထဲရွိ အခ်ိန္ စာရင္း ကတ္ျပားကို ဆြဲယူၿပီး လက္ပတ္နာရီ ၾကည့္ရင္း ၾကည့္၏။ ကြၽန္ ေတာ့္ကို ခြင့္ျပဳပါဦး အစ္ကို ဟုဆိုကာ ထိုင္ရာမွ ထ၏။ ကိုႏြယ္သာကီ ေခါင္းညိတ္သာ ညိတ္ရ၏။ စကား မ၀ေသာ အၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္ရင္း...
“မင္းတို႔ကို ျမင္ေတာ့ ႏွစ္အစိတ္၊ သံုးဆယ္ ငယ္သြား သလိုပဲ၊ ေဆြနဲ႔ ခ်စ္ခဲ့တဲ့ ရက္ေတြကို ပိုသတိရတာေပါ့ကြာ”
ေဟာင္းႏြမ္းေသာ ၀တၳဳစာအုပ္ ႏွစ္အုပ္၊ သံုးအုပ္ကို ကိုႏြယ္သာကီ လက္ထဲတြင္ ကိုင္ထား၏။
၂။
ဂစ္တာတစ္ႀကိဳးကို အသံမီေအာင္ ျပန္ညိႇေနေသာ တင္၀င္းစိုးကိုေက်ာ္ကာ လမ္းေကြ႕ရွိ သစ္သားအိမ္ႀကီးဆီသို႔ ကိုႏြယ္သာကီ ေငး ၾကည့္ၾကည့္ေန၏။ ႏွစ္ျခင္းဘုရားရွိခိုး ေက်ာင္းတံခါး၀ အုတ္ခံုေပၚသို႔ ကုကၠိဳကိုင္းရိပ္ေတြၾကားမွ လေရာင္က်ေန၏။ ၀င္းေအာင္ ထြန္းက ဓာတ္ခဲသံုး အီလက္ ထရြန္နစ္ ကာစီယိုဆင္သဇိုက္ဇာ တူရိယာကို အသံတစ္ခ်က္ ႏွစ္ခ်က္တို႔သည္။ ကိုင္ဇာ၏ အိမ္ေရွ႕ မင္းသားေလး ေမာင္ ေမာင္၊ ဂစ္တာနဲ႔ ဆင္သဇိုက္ ဇာသံ၊ ေမာင္တင္စိုး၏ အဆို၊ ကိုႏြယ္သာကီ၏ ေျခဖ်ားသည္ စည္းခ်က္လိုက္ ေန၏။ သီခ်င္း ဆံုးေသာအခါ...
“တစ္ေဆာင္းသစ္ျပန္ၿပီ တို႔၊ မခင္ႏွင္းဆီတို႔ မရဘူး လားကြ”
၀င္းေအာင္ထြန္း ျပံဳးသည္။ ထို႔ေနာက္
“တီးရတာ ခက္တယ္ အစ္ကိုရ”
“လံုးျပည့္မတီးဘဲ ရစ္သမ္နဲ႔ တီးလို႔ မရဘူးလား”
တင္၀င္းစိုးက ဂစ္တာနဲ႔ မလိုက္ဘူး အစ္ကိုႏြယ္သာကီ ဟု လွည့္ၾကည့္ၿပီး ေျပာ၏။
“ငါ ဒီအုတ္ခံုမွာ မိုးတြင္း မိုးမရြာတဲ့ ညေတြမွာ လာထိုင္ ျဖစ္တယ္။ ဟိုတုန္းကတည္းက ထိုင္ခဲ့တဲ့ ဘူမိနက္သန္ေလကြာ”
ဆယ့္ငါးႏွစ္ကာလမွပင္ ေရွ႕တူ႐ူရွိ သစ္သား အိမ္ႀကီးကို ေရာင္းကာ တစ္နယ္ ေျပာင္းသြားခဲ့ေသာ မခင္ခင္ေဆြကို ကိုႏြယ္သာကီ ျပန္လည္ ျမင္ေယာင္ေနပံု ရ၏။ ပတ္လည္ ၀ရန္တာႏွင့္ ႏွစ္ထပ္ အိမ္ႀကီး၊ အခန္းခန္း၊ အေဆာင္ေဆာင္၊ စုလစ္မြမ္းခြၽန္၊ ပန္းဆြဲ ကႏုတ္တို႔ျဖင့္ နန္းဆန္ေသာ အိမ္အိုႀကီး သည္ လေရာင္ေအာက္တြင္ ေသြ႕ေသြ႕ေျခာက္ေျခာက္။ ေခါင္းရင္းဘက္ ျခံထဲရွိ ေခတ္မီ တစ္ထပ္တိုက္၏ အလွေၾကာင့္ လားမသိ၊ အိမ္အိုႀကီးသည္ ရင့္ေရာ္ ထိုင္းမႈိင္းကာေန၏။ ထူထဲေသာ အုတ္ထရံ၀င္းသည္ အိမ္အို အိမ္ေဟာင္းႀကီးကို ပို၍ ၿငီးေငြ႕စဖြယ္ျဖစ္ေစသည္ ထင္၏။
“မိုးတဖြဲဖြဲ ရြာတဲ့အခါမ်ဳိးမွာေတာင္ ငါဒီမွာ လာထိုင္ခဲ့တာ။ အဲဒီတုန္းက ငါ့သူငယ္ခ်င္း ေမာင္ေမာင္လတ္ဆိုတဲ့ ေကာင္ရဲ႕ မယ္ဒလင္ ေရစိုၿပီး ေကာ္ေတြကြာကုန္တာ”
သူေျပာျပ၍ ေမာင္ေမာင္လတ္ဆိုသူကို တင္၀င္းစိုးတို႔ သိၾကသည္။ ဒုတိယဗိုလ္မွဴးႀကီး အဆင့္ျဖင့္ တာ၀န္ထမ္း ေဆာင္ေနသည္။ ကိုႏြယ္သာကီထံသို႔ မႏွစ္ကလာစဥ္ ျမင္ဖူးခဲ့သည္။
“တင္ေအာင္က အဆိုေကာင္းကြ။ စိန္ပန္းျပာနဲ႔ ေ၀းသူေရ ဆိုတာ နားေထာင္ရင္း မ်က္ရည္က်ခ်င္တယ္။ ခုမင္းတို႔ သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ စာေရးဆရာက တေယာ အင္မတန္ ေကာင္းတာ၊ တေယာကလည္း တကယ္ခြၽဲတာ၊ ငါတင္ မကပါဘူး။ ေဆြဆိုတာ မ်က္ရည္က်ရ တယ္လို႔ စာကို ေရးေတာ့တာကြ”
တင္ေအာင္ဆိုေသာ ကိုႏြယ္သာကီ၏ သူငယ္ခ်င္းသည္ ဌာနႀကီး တစ္ခုမွာ အႀကီးအကဲ တစ္ဦး ျဖစ္ေနေပၿပီ။ တေယာ လက္သံ ေကာင္းသည္ဆိုေသာ သူငယ္ခ်င္း သည္ ေလးစားဖြယ္ စာမ်ားေရးကာ ထင္ရွားေနေသာ စာေရး ဆရာ။
“ဒီေကာင္ေတြနဲ႔ ကင္းကြာခဲ့တာ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ ဆိုပါ ေတာ့။ အင္း အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္၊ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္။ မေန႔ တစ္ေန႔က လိုပါပဲ”
တင္၀င္းစိုးက...
“အစ္ကို ႏြယ္သာကီ ဥပစာ အပိုင္း (က)ပဲ တက္ျဖစ္ခဲ့တာ မွားတယ္။ သိပၸံသမားျဖစ္ၿပီး စိတ္အလို လိုက္လြန္းခဲ့ တယ္ထင္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ စကားမွားရင္ ေတာင္းပန္တယ္ေနာ္”
သူျပံဳးသည္။ မလံုမလဲျပံဳးရင္းေဆးေပါ့လိပ္ဖြာေနသည္။
“သူ႔ကို ေအာက္ေမ့တဲ့ စိတ္ေၾကာင့္ ေက်ာင္းစာထဲ စိတ္မ၀င္စားေတာ့တာေပါ့ကြာ”
“ေက်ာင္းစာ လႊတ္ပစ္တဲ့ နည္းနဲ႔ အခ်စ္ကို သက္ေသထူ ခဲ့တယ္လို႔ ေျပာခဲ့ဖူးတယ္ဆို”
၀င္ေအာင္ထြန္းက ၀င္ေမးသည္။ တစ္ဆင့္တစ္ဆင့္ ၾကားဖူးေသာ စကားဟု သူသိသည္။ အင္းဟူေသာ အသံကို ခပ္တိမ္တိမ္ ေျပာသည္။
“ေဒၚခင္ခင္ေဆြက ေက်ာင္းဆက္တက္ဖို႔ မေျပာဘူး လား အစ္ကိုႏြယ္သာကီ”
တင္၀င္းစိုးေမး၏။
“သူ႔မဂၤလာေဆာင္ ဖိတ္စာပုိ႔ရင္း ေက်ာင္းဆက္တက္ဖို႔ ေတာ့ ေရးတယ္ကြ။ အဲဒီတုန္းက စာယူလာတာ မရင္ႏြယ္”
မရင္ႏြယ္သည္ တင္၀င္းစိုး၏ ဆရာမ လက္ေထာက္ ကထိက ေဒၚရင္ႏြယ္။
“ခုထိ ေဒၚခင္ခင္ေဆြကို အစ္ကိုႏြယ္သာကီ ခ်စ္ေနေသး လား”
“ျမဴရဲ႕တစ္မႈန္ သဲရဲ႕တစ္ပြင့္ မေျပာင္းလဲေသးပါဘူး တင္၀င္းစိုးရာ”
၀င္းေအာင္ထြန္းက စၿပီ စၿပီ စာသံ ေပသံ စၿပီဟု ကိုႏြယ္ သာကီမၾကားေအာင္ ေလသံပါးပါးျဖင့္ေျပာ၏။ တင္၀င္းစိုးက ျပံဳးသည္။
“မင္းေရာ မင္းခ်ာတိတ္မက မင္းကိုစြန္႔ၿပီး ရင္ခြဲသြား တုန္းကေရာ မခံစားရဘူးလား”
တင္၀င္းစိုး ရယ္၏။
“ကြၽန္ေတာ္မွ ရင္မကြဲတာ၊ ႏြယ္ႏြယ္ယဥ္ထြန္းကို မေရြးဘဲ သူ႔ကို ေရြးခဲ့တဲ့ ေက်းဇူးကိုေတာင္ မေထာက္ထားဘူး ဆိုၿပီး ေဒါသျဖစ္ရ ေသးတယ္။ သူ႔မိဘေတြက သေဘၤာ အရာရွိ အေသးစားေလးကို သေဘာက်လို႔ သူယူတာ ဘာျဖစ္လဲ အစ္ကို ႏြယ္သာကီ”
“မင္း မခံစားရဘူးလား”
“တစ္ပတ္တစ္ခါ ႐ုပ္ရွင္အတူၾကည့္ေနက်ဆိုေတာ့ ဆယ့္ေလးငါးရက္ေတာ့ ေငါင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္သြားတာပဲ၊ ခု ထားသီတာရီကမွ ကြၽန္ေတာ့္ကို တကယ္ခ်စ္တာ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဘြဲ႕ရၿပီး ဘြဲ႕လြန္တက္တဲ့ႏွစ္မွာ လက္ထပ္ၾကမယ္”
“မင္း အခ်စ္ဦးအတြက္ မခံစားရဘူးလား တင္၀င္းစိုး”
“႐ုပ္ရွင္႐ံုထဲမွာ ၾကမ္းပိုးကိုက္သေလာက္ပါ”
ဘုရားေရဟု ကိုႏြယ္သာကီျမည္၏။
“သူနဲ႔အတူ သြားခဲ့တဲ့ေနရာေတြ၊ စားခဲ့တဲ့ အစား အေသာက္ေတြ၊ သူေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြကို မင္းသတိမရ ဘူးလား တင္၀င္းစိုး”
“မဟာသိပၸံ အရည္အခ်င္း စစ္ေအာင္ဖို႔ကိုပဲ ပိုသတိရတယ္။ အမွန္ေျပာတာ”
“ဒါျဖင့္ မင္းရင္ထဲမွာ အသည္းႏွလံုးဆိုတာ ရွိရဲ႕လား ငါ့ညီရာ”
“ဟာဗ်ာ၊ အစ္ကိုႏြယ္သာကီကလည္း လူပဲဗ်ာ ရွိတာေပါ့”
တင္၀င္းစိုး ရယ္ေနသည္။ ပိုလာဘာလီ ေတးသြားအစကို တစ္ႀကိဳးျဖင့္တီးၿပီး ရပ္လိုက္၏။
“ကိုယ္နဲ႔ အဆင္မေျပတာ ဘယ္တတ္ႏိုင္ပါ့မလဲ အစ္ကို ႏြယ္သာကီရာ”
သူ ေဆးလိပ္ဖြာေနသည္။ ေႏြေလသည္ ေ၀့ကာေ၀့ကာ ရွိ၏။ ေအးျမေသာ ညဥ္႔ဦးသည္ လေရာင္ေအာက္တြင္ နစ္၀င္ ေန၏။
“မင္း အသည္းနင့္ေအာင္ မခ်စ္လို႔ပါ”
“ခ်စ္တာနဲ႔ စြဲလမ္းတာ တျခားစီပဲ အစ္ကို”
သူ ပါးစပ္အေဟာင္းသား ျဖစ္သြားၿပီး
“တယ္ဟုတ္ပါလား ၀င္းေအာင္ထြန္းရ”
“ဟုတ္တယ္ေလ အစ္ကိုႏြယ္သာကီ၊ ကြၽန္ေတာ္လည္း တင္၀င္းစိုးလိုပဲ။ ကိုယ့္ကိုမွ မၾကည္တာ၊ အၾကာႀကီးစဥ္းစား ဖို႔အခ်ိန္ ဘယ္ ေပးႏိုင္မလဲ”
“သံေယာဇဥ္ဆိုတာ ရွိေသးတယ္ေလကြာ”
“သံေယာဇဥ္ေတာ့ သံေယာဇဥ္ေပါ့။ အစ္ကိုႏြယ္သာကီ လိုေတာ့ စိတ္မရွည္ႏိုင္ဘူး။ အခ်ိန္လည္း မေပးႏိုင္ဘူးေလ”
သူအံ့အား သင့္ေနသည္။
၃။
၀ါၾကန္႔ ႏြမ္းေၾကေနေသာ စာေတြ၊ နီညိဳေရာင္ ေဆးသား ကြာစျပဳေနေသာ ခင္ခင္ေဆြ႕ ဓာတ္ပံု။ အားလံုးကို တယုတယ ထပ္ကာ ပလတ္စတစ္ အိတ္ထဲသို႔ ထည့္ၿပီးသိမ္းသည္။ ထို႔ ေနာက္ စကၠဴကတ္ထူ ဘူးထဲသို႔ ထည့္ၿပီး သိမ္းသည္။ အိမ္ခန္း ေထာင့္ရွိ အ၀တ္ ေသတၱာ အံထဲသို႔ ထည့္သည္။ သန္းစိုးဦးက သူ႔ကို လွမ္းၾကည့္ကာ
“ဦးေလး အဲ အစ္ကိုႏြယ္သာကီက အဲဒါေတြ ခုထိ သိမ္းထားတုန္းကိုး”
ခုတင္ေပၚတြင္ ျပန္ထိုင္ရင္း သူျပံဳးသည္။ ပင္ပန္း ႏြမ္းနယ္ေသာ အျပံဳး။ အတိတ္၌ မွီတြယ္ေသာအျပံဳး။
“ခ်စ္ဦးသူ ေပးရစ္ခဲ့တဲ့ လြမ္းအေမြ၊ ပိုင္ဆိုင္စရာ ဆိုလို႔ အဲဒါပဲ။ ဒါပါပဲ သူငယ္ခ်င္းရာ”
အသက္ထက္၀က္မကႀကီးေသာသူက သူငယ္ခ်င္းဟု ေခၚသျဖင့္ သန္းစိုးဦး ေက်ာတြန္႔သြားသည္။
“ကုိယ္ ရင္ဖြင့္တာကို ေမာင္ရင္ သေဘာ ေပါက္ပါတယ္ေနာ္”
ပက္လက္ ကုလားထိုင္တြင္ ထိုင္ေနသူ သန္းစိုးဦးက ျပံဳး၍ ေခါင္းညိတ္သည္။ ခုတစ္ႀကိမ္ပါဆိုလွ်င္ ရင္ဖြင့္ခဲ့သည္ မွာ ဆယ့္ေလးငါး ႀကိမ္မကမက မည္သာ။
“အင္း လျပည့္။ ေတာ္သလင္း လျပည့္ေန႔ဆိုရင္ ကိုယ္နဲ႔ ေဆြနဲ႔ ခ်စ္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ ဆယ့္ခုနစ္ႏွစ္ျပည့္တဲ့၊ အဲ ခြဲခြာခဲ့ရလို႔ ႏွစ္ဆယ့္ခုနစ္ႏွစ္ ျပည့္တဲ့ေန႔ပဲ”
ေၾသာ္ ငါမေမြးခင္ ငါးႏွစ္ေလာက္က ကိစၥေတြပါလား ဟု သန္းစိုးဦး ေတြးသည္။
“သူက အ၀ါေရာင္ကို သိပ္သေဘာက်တာ။ ထဘီ၊ အကႌ်၊ လက္ကိုင္ပ၀ါ၊ လက္ေပြ႕အိတ္၊ ႏွင္းဆီပန္းက အစ အ၀ါႏု။ ေကာ္ျပန္႔ စိမ္းကို ၾကက္သြန္ၿမိတ္တို႔ ဆလတ္ရြက္တို႔နဲ႔ ခ်ဥ္ရည္တို႔စားတာ သူသိပ္ႀကိဳက္တာ။ ဒါေပမယ့္ အေနာက္တုိင္း မဆန္ပါဘူး”
ၾကားမွ ခုလိုက္ေသာ ဒါေပမယ့္ကို သန္းစိုးဦး သေဘာမေပါက္။ ေခါင္းသာ ညိတ္လိုက္သည္။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီရွည္ ၀တ္ထားေသာ သူ႔ကို ကိုႏြယ္သာကီ ရည္စူး ေျပာသလား ဘာလား မစဥ္းစားခ်င္ေတာ့။ တစ္မနက္လံုး နားေတြ အူေန၏။ ႏွစ္ခုေျမာက္ က႑သာ ရွိေသးသည္။ အိမ္အျပင္၌ ေနေရာင္ေစာင္းပင္ ေစာင္းၿပီ။ ကိုႏြယ္သာကီ လွ်ာေတြ႔ေန ခိုက္သာ ရွိေသး၏။ ေတာ္ေတာ္ စကား ေျပာႏိုင္တဲ့သူ။ အဆုတ္အား ေတာ္ေတာ့္ကို ေကာင္းဟန္တူ၏။
“႐ုပ္ရွင္မင္းသမီး ဆိုရင္ အင္နီတာအက္ဂဘက္နဲ႔ အဲလစ္ ဇဘက္ေတလာကို သူေရာ၊ ကိုယ္ေရာ ႀကိဳက္တာ၊ အဆိုေတာ္ကေတာ့ ပက္ဘြန္းနဲ႔ ပရက္စေလ၊ ဗမာထဲကေတာ့ ေဇယ်နဲ႔ ေမျမင့္ကို အႀကိဳက္ခ်င္းတူၾကတယ္”
ဗဟုသုတရသည္ဟု ေအာက္ေမ့ကာ သန္းစိုးဦး ေခါင္း ညိတ္လိုက္သည္။
“ဒါေပမယ့္ အခ်စ္ဆိုတာ အ႐ႈံးေပးျခင္းပါပဲ။ ရယူျခင္း မဟုတ္၊ ေပးဆပ္ျခင္းေပါ့ေလ။ ဘ၀ဆိုတာဟာ ေကာင္းကင္လိုပဲ သူငယ္ခ်င္း။ ၾကည္လင္တဲ့အခါ ၾကည္စင္ျပာလဲ့လို႔၊ ေတာ္ၾကာ မိုးသားျဖဴျဖဴ အံု႔ခ်င္အံု႔၊ ဆိုင္းခ်င္ဆိုင္း၊ တိမ္သား ေတြ မႈိင္းခ်င္မႈိင္း၊ ညိဳ႕ခ်င္ညိဳ႕ ေလာကမွာ အခ်စ္ဆိုတဲ့ ပရမတ္တရားကလြဲရင္ ဘာမွ မတည္ျမဲဘူး မဟုတ္လား။ ကိုယ္ေက်နပ္ပါတယ္ သူငယ္ခ်င္း”
ဟာ၊ ဒုကၡပဲဟု စိတ္ထဲက ညည္းမိသည္။ ခုျဖစ္ေနတဲ့ ကိစၥကို ေျပာေနသလိုပဲဟု အ့ံၾသသည္။ စကားေတြ အဆက္ အစပ္ ရွာၾကည့္ သည္။
“ကြၽန္ေတာ္ ထင္တယ္”
“ေဒၚခင္ခင္ေဆြက အစ္ကိုႏြယ္သာကီကို ေမ့ေလာက္ ပါၿပီ”
ကိုႏြယ္သာကီ ေခါင္းမညိတ္၊ ေခါင္းမခါ။
“အခ်စ္စစ္ အခ်စ္မွန္တို႔တြင္ ေမ့ပင္စိုက္ေသာ္လည္း ရွင္သန္စရာ မရွိဆိုတဲ့ ေခါမ စကားပံုလိုေပါ့ သန္းစိုးဦးရာ၊ သူေမ့ခ်င္ ေမ့ပါေစ အနႏၲစၾက၀ဠာ ကုန္ပါေစ ကိုယ္ေတာ့ျဖင့္ မေမ့ပါဘူး”
“အစ္ကိုႏြယ္သာကီ မေမ့ရင္ အစ္ကိုႏြယ္သာကီပဲ ႐ႈံးမွာေပါ့”
ျပံဳးသည္။ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကို ေလးေလးပင္ပင္ ခ်သည္။ နားရင္းႏွစ္ဖက္မွ ေျပာင္ကာ အထက္သို႔ ေထာင္ေထာင္ တိတိ ညႇပ္ ထားေသာ ဘိုေကဆံပင္ကို အသာသပ္ကာ
“႐ံႈးမယ္ေလ၊ ေမတၱာရဲ႕ အ႐ႈံးသမား၊ အ႐ႈံးနိဒါန္းစၿပီး အ႐ံွဳးနဲ႔ နိဂံုးခ်ဳပ္တဲ့ အ႐ံႈးသမားရဲ႕ ေလလြင့္ အသည္းေပပဲ သန္းစိုးဦးရယ္။ အသက္အသည္း ဆယ္ျပန္ အပ္ႏွင္းၿပီး ဘ၀န႔ဲ ရင္းလို႔ ခ်စ္ခဲ့ရသူ အဖို႔ အ႐ံႈးခ်ည္းပါပဲေလ။ အ႐ံႈးခ်ည္းပါပဲ၊ အ႐ႈံးခ်ည္းပါပဲ”
အသံသည္ တျဖည္းျဖည္း တိုးတိုးသြား၏။
“မိန္းမဆိုတာဟာ ဒီလိုပါပဲ။ အခ်စ္စစ္ အခ်စ္မွန္ နန္းကို ေမတၱာတံတားခင္း အသည္းေပါင္းကူး ဆက္ေပးေပမယ့္ ပကာသနကိုမင္၊ ဂုဏ္ကိုၾကင္ၿပီး ခ်စ္ဦးသူရဲ႕ ရင္ကို ဖားခြဲ သြားသလို ေငြဓားနဲ႔ခြဲ၊ သစၥာ ပ်က္တိမ္း ေသြလႊဲသြားတာခ်ည္း ပါပဲကြာ။ မိန္းမဆိုတာ မႏုႆီဟ အသည္းႏွစ္ခြ၊ ကမၻာမွာ သစၥာရွိတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ အိမ္က မုန္ညင္းဆီနဲ႔ လိမ္းမွ အသည္းကြဲတာ ျပန္ဆက္ႏိုင္မယ္ ဆိုၿပီး ရွာ ရွာ ရွာစမ္း။ မရပါဘူး၊ မရပါဘူး၊ မရပါဘူး”
ဟာ ပုဂၢိဳလ္ႀကီး တယ္ရမ္းတာပဲ။ ကိုယ့္ေဆြမ်ဳိးထဲမွာ ေတာင္ ႃခြင္းခ်က္ မထားေတာ့ဘူး။ မိန္းမကို ရန္လိုစြာ ၾကည့္တဲ့ သူပဲ၊ ၀ါးလံုးေခ်း သုတ္ရမ္းတဲ့ ဘဲႀကီးပဲဟု ေအာက္ေမ့၏။ ေလယူေလသိမ္းကေတာ့ မဆိုးဘူး။ အသံသြင္း ဇာတ္လမ္းထဲက စကားေျပာ ေတြထက္ေတာင္ မိုက္တိုက္တိုက္၊ ရွာ၊ ရွာ၊ ရွာစမ္းတြင္ အသံျမႇင့္ပံု၊ က်ယ္ပံု၊ မရပါဘူးေတြကို တိုးပံု၊ ႏိွမ့္ပံုေတြ။ ႐ုပ္ျမင္သံၾကား ထဲမွာ ျမင္ရေသာ ေခတ္ေဟာင္း ႐ုပ္ရွင္ထဲက စကားေျပာနည္း အတိုင္းပါလားဟု ေတြးသည္။
“ကိုယ့္မွာက ဒီဂရီမရွိ၊ တိုက္မရွိ၊ ကားမရွိ။ ဒီဂရီ ေစာ္မနံျပန္ပါဦးဆိုတဲ့ နည္းနဲ႔ အႏွင္ခံရတာ။ ခံေပါ့။ သစၥာ ဘက္ေတာ္သား ႏြယ္ သာကီကို ကယ္ႏိုင္တာ ယစ္ေရႊရည္ပဲ။ မိန္းမ တစ္ကုေဋထက္ တန္ဖိုးရွိတဲ့ ယစ္ေရႊရည္၊ ကိုယ့္ဘ၀ရဲ႕ အေဖာ္မြန္၊ သစၥာမြန္။ အင္း မိန္းမ၊ မိန္းမ”
မိန္းမ မေကာင္းေၾကာင္း ကဗ်ာလကၤာေတြ ရြတ္ျပသည္။ သံေနသံထား လက္ဟန္၊ ေျခဟန္ျဖင့္။ ရြတ္ဖက္သရဇၥ်ယ္ ေကာင္းေနဆဲ တြင္ သန္းစိုးဦးက ၀ါးခနဲသမ္းမိသည္။ အားေတာ့ အားနာသြား၏။
၄။
အေအးဆိုင္ထဲသို႔ ၀င္လာေသာ ကိုႏြယ္သာကီကို ခ်စ္ထြန္းညိဳက ဟိုမွာ ဟိုမွာဟု ခပ္တိုးတိုးေျပာၿပီး ေမးေငါ့ျပ၏။ ၀င္းေအာင္ထြန္း ႏွင့္ သန္းစိုးဦးက ၿပိဳင္တူလိုလို လွမ္းၾကည့္ သည္။ တင္၀င္းစိုးက ေခါင္းကုတ္ၿပီး
“ၾကည့္ရတာ ရွတ္ေပါက္တယ္ ထင္ရတယ္”
၀င္းေအာင္ထြန္းက ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီ ဇိုးပိတ္ေနက်ပဲ၊ အဆန္းလားဟု ေျပာ၏။ ေဒၚခင္ေဆြေဆြ႕ ရည္းစားစာေတြ အိတ္ထဲ ထည့္လာရင္ ဒုကၡပဲ။ စာေမးပြဲနီးလို႔ ေခါင္းေအးေအး ထားခ်င္လို႔ ဒီမွာ လာထိုင္ပါတယ္။ အခ်စ္ၿဂိဳဟ္မင္းနဲ႔မွ တည့္တည့္လာတိုးေန တယ္ဟု သန္းစိုးဦးက စိတ္ပ်က္စြာေျပာ၏။ ပုဆိုးတိုတို ၀တ္ကာ၊ ပင္နီတုိက္ပံု အကႌ်လက္ကို တံေဆာင္ဆစ္ နားသို႔ ေရာက္ေအာင္ ေခါက္ၿပီးတင္ထားေသာ ကိုႏြယ္သာကီ သဏၭာန္သည္ နီးလာ၏။ ခ်စ္သူက သေဘာက်သည္ဟု ဆိုဖူးေသာ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈ။
“သူ႔ မဟာအာလူး မာရသြန္ ရႊီးပြဲႀကီးနဲ႔ ငါတို႔ေတာ့ ေလေဘးသင့္ေတာ့မွာပဲ”
၀င္းေအာင္ထြန္းက တီရွပ္အကႌ် ရင္ဘတ္စကို ဆြဲကာ ေလွ်ာ့ကာႏွင့္ အအိုက္သက္သာေအာင္ ျပဳသည္။ စိတ္ညစ္ေသာ အမူအရာ တမင္ျပေသာ ၀င္းေအာင္ထြန္းကို သန္းစိုးဦးက ျပံဳးျပ၏။ ထို႔ေနာက္
“အမ်ဳိးသားျပတိုက္ထဲမွာ ဘဲကင္ ခ်ိတ္သလို ခ်ိတ္ၿပီး ျပထားဖို႔ေကာင္းတဲ့ သူပဲ။ လူငယ္မ်ား သင္ခန္းစာယူစရာဆို တဲ့ စာတန္း ဆြဲျပထားရမယ္။ အခ်စ္ကင္ေပါ့”
၀င္းေအာင္ထြန္း ရယ္သည္။
“ငါ့အစ္ကိုႀကီးေတြ၊ အစ္မေတြက သူ႔ကို မေနာက္ဖို႔၊ မေျပာင္ဖို႔ ခဏခဏ သတိေပးလို႔။ သနားစရာပါကြာတဲ့။ အစ္ကိုတို႔ သူငယ္ခ်င္း ဆိုေတာ့လည္း ေလးစားရတာေပါ့ကြာ”
၀င္ေအာင္ထြန္း စကားကို သန္းစိုးဦးက ေခါင္းညိတ္ၿပီး
“ငါက ေမ့ေမ့ၿပီး ဦးေလးလို႔ ေယာင္ေခၚမိရင္ ဘဲႀကီးက မႀကိဳက္ဘူးကြ”
တင္၀င္းစိုးက
“သူ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ သူနဲ႔ေပါင္းလို႔ တယ္မွ မရေတာ့တာ။ တို႔ကိုပဲ သူငယ္ခ်င္းလုပ္ၿပီး ေပါင္းရတာ။ သူ႔ဖီလင္ေတြ အန္ခ်ခ်င္တာ ကိုး”
၀င္းေအာင္ထြန္းက အစစ္ပဲဟု အစခ်ီၿပီး
“သူနဲ႔ ရြယ္တူေတြက အိမ္ေထာင့္ တာ၀န္ေတြ၊ အလုပ္ တာ၀န္ေတြနဲ႔ သူေျပာတာ ဘယ္လာ နားေထာင္ႏိုင္ၾကပါေတာ့ မလဲ”
သူ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုး သူ႔ေနရာနဲ႔သူ အေကာင္ ပေလာင္ခ်ည္းပဲ၊ သူတစ္ေယာက္တည္း ငုတ္တုတ္က်န္ခဲ့တာ ကြဟု သန္းစိုး ဦးက မွတ္ခ်က္ခ်၏။
“အသည္းဂေလ သမားပဲေနာ္”
၀င္းေအာင္ထြန္းႏွင့္ တင္၀င္းစိုးတို႔က ေခါင္းညိတ္သည္။ သန္းစိုးဦးက
“မေန႔ကလည္း သူ႔အသည္းစြဲတဲ့ ၀တၳဳထဲက မင္နီသား ထားတဲ့ စာပိုဒ္ေတြ ငါ့ကို ဖတ္ခိုင္းတယ္”
၀င္းေအာင္ထြန္းက စာေရးဆရာ အမည္ ေလးငါးမည္ကို ေျပာၿပီး သူတို႔ေရးတာေတြ မဟုတ္ဘူးလားဟု ေမး၏။ သန္းစိုးဦးက ဖန္ တစ္ရာ ေတေနပါၿပီကြာ။ သူၾကည့္ခိုင္းလို႔ စာအုပ္ယူၾကည့္ရင္း အလြတ္ေတာင္ ရေတ့ာမယ္ ဟု ေျပာ၏။ တင္၀င္းစိုးက
“အသည္းကြဲရင္ ရွတ္ေတ့၊ ဂ်ေလဘီ႐ိုက္၊ ဘ၀ကို ခုံဖိနပ္ စုတ္လို႔ သေဘာထားခိုင္းတဲ့ဟာေတြ။ သူက အဲဒီ၀တၳဳေတြ ဖတ္ၿပီး တမင္ ေရာဂါရွာတာ”
သန္းစိုးဦးႏွင့္ ၀င္းေအာင္ထြန္းတို႔က ဟားလိုက္၏။
“သူက တေဆြးေဆြး တျမည့္ျမည့္ ေနေနရတာကိုပဲ အရသာတစ္ခုလို ဇိမ္ခံေနတာလို႔ ငါထင္တာပဲ”
၀င္းေအာင္ထြန္း၏ ထင္ျမင္ခ်က္ေၾကာင့္ ေတြခနဲျဖစ္သြား ၾက၏။
၅။
“ေသာက္တတ္ပါတယ္ အစ္ကိုႏြယ္သာကီ ေယာက္်ားပဲဗ်ာ။ ဖန္ခြက္ထဲက အရက္ကို ပါးစပ္ထဲ ေမာ့ထည့္တာပဲ”
ခ်စ္ထြန္းညိဳက ရယ္ၿပီးေျပာ၏။
“ဒါျဖင့္ ေသာက္ေလ”
“ေပ်ာ္ပြဲစားတို႔၊ ေမြးေန႔ပြဲတို႔မွ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေသာက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေတြ႕ကရာ အရက္ မေသာက္ဘူး။ ၀ီစကီ ေလာက္မွ”
ကိုႏြယ္သာကီ မ်က္ႏွာပ်က္သြားသည္။ ငါက အစ္ကို႔ အိမ္ေနလို႔ မရလို႔ ညီမအိမ္ကို ေျပာင္းေနရတာ၊ ဘယ္လာ၀ီစကီ ေသာက္ႏိုင္ပါ့ မလဲဟု ညည္းေျပာေျပာ၏။ ကိုႏြယ္သာကီတြင္ ေမြးခ်င္းေတြ မ်ား၏။ အစ္ကို၊ အစ္မ၊ ညီ၊ ညီမတို႔၏ အိမ္တြင္ ေန၏။ တူ၊ တူမ တခ်ဳိ႕ က ၿငိဳၿငိဳျငင္ျငင္ ျဖစ္ခ်င္သည္။ ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ဘဲ ငါတို႔အိမ္မွာ ေနတယ္၊ စားတယ္။ ဒီအထဲ ကေဇာ္ေသာက္တာလည္း နံေစာ္ ေနတာဟု ေျပာသူက ေျပာသည္။ အစ္ကို၊ အစ္မ၊ ညီ၊ ညီမတို႔က သူစိမ္းဖက္လာ ေသာအခါ ေမာင္ကို၊ ညီကို၊ အစ္ကိုကို သဒၶါေသာ္ လည္း အထားရခက္လာ ဟန္တူ၏။ ဟိုအိမ္မွာ မသင့္လွ်င္ သည္အိမ္၊ သည္အိမ္မွာ အဆင္မေျပ ဟိုအိမ္၊ တစ္လွည့္တစ္ေျပာင္း ေနရ ေသာ ဘ၀။
“ငါ့ဘ၀ကို ဖ်က္ဆီးတာ မိန္းမ။ ငါ့ညီတို႔ မိန္းမဆိုရင္ အထူးသတိထားၾက” ခ်စ္ထြန္းညိဳ ရယ္သည္။ ျဖဴေဖြးေသာ မ်က္ႏွာတြင္ နီျမန္း ၍ပင္ လာသည္။
“ထားပါေတာ့ အစ္ကိုႏြယ္သာကီရဲ႕၊ သေဘာတရားအရ ပဲ ေျပာပါ့မယ္။ မိန္းမေတြက ဖ်က္ဆီးတယ္ဆိုတာ ခံရတဲ့ သူက ပိုညံ့ လို႔ေပါ့”
ဟား ဟား၊ မင္းငါ့ကို တြယ္ထည့္တာပဲဟု မူးသံျဖင့္ ေျပာ၏။
“အခ်စ္က ငါ့ဘ၀ကို နင္းေခ်ပစ္တာ က်ေတာ့ေကာ ခ်စ္ထြန္းညိဳ”
“ဆင္က နင္းတာလား၊ ဆင္ခြာေအာက္ကို ေျပး၀င္တာလား အစ္ကို”
၀င္းေအာင္ထြန္းက တယ္ပိုင္တဲ့ ေမးခြန္းပါလား သေဘာျဖင့္ ေခါင္းတစ္ခ်က္ ညိတ္သည္။ ကိုႏြယ္သာကီသည္ ခ်က္ခ်င္းမေျဖ။ သန္းစိုးဦးဆီမွ ေဆးေပါ့လိပ္ကို လွမ္းယူၿပီး ဖြာေနသည္။ တင္၀င္းစိုးက ကိုႏြယ္သာကီထံသို႔ စူးစူးစိုက္စိုက္ ၾကည့္ေန၏။
“ထမင္းေတြ ဟင္းေတြက ကြၽန္ေတာ္တို႔ မိတ္ေဆြပဲ။အသက္ရွည္ေအာင္ အသက္ရွင္ေအာင္ကူညီေနတဲ့ အရာေတြပဲ။ စူဇကာပုဏၰား ေသရတာ အဲဒီ အစားနင္ၿပီး ေသရတာ မဟုတ္လား အစ္ကို”
နီျမန္းကာ အရက္ေဖာ ေဖာေနေသာ ပါးေဖာင္းေဖာင္းကို စုန္႔အစ္ေအာင္ျပံဳးၿပီး
“အခ်စ္စားပိုးနင့္တဲ့ သူက ငါဆိုပါေတာ့”
ခ်စ္ထြန္းညိဳ ျပံဳး၏။
“အရက္ေရာဂါရွာေနတာပဲ”
“အရက္နဲ႔ မကြၽမ္းခင္မွာ အခ်စ္ေၾကာင့္ ကြၽမ္းခဲ့ရတာ ၾကာၿပီေကာကြာ”
“အဲဒါေျပာတာ မဟုတ္ဘူး အစ္ကို၊ အစ္ကို႕စကားအရ အခ်စ္နာရင္ကြဲနာဆိုတာ အစ္ကို တမင္ေရာဂါရွာၿပီး ေရာဂါ ခံစားရတာကို ေက်နပ္ သေဘာက်ေနတာ။ တမင္ ဖီလင္ ယူေနတာ”
ခ်စ္ထြန္းညိဳ စကားေၾကာင့္ ကိုႏြယ္သာကီသည္ ေခါင္း ကိုဆတ္ခနဲ ေထာင္၏။ မႈိင္းကာ ညိဳကာၾကည့္ေသာ အၾကည့္ မွာ စူးရွ ေတာက္ေျပာင္လာ၏။
“မင္း ငါ့ကိုေစာ္ကားခ်င္ ေစာ္ကားပါကြာ။ ေဆြ႕ကိုခ်စ္တဲ့ အခ်စ္ကို မေစာ္ကားခ်င္ပါနဲ႔”
ခ်စ္ထြန္းညိဳ ေခါင္းခါ၏။
“ထမင္းမပါတဲ့ အခ်စ္၊ အိမ္မရွိတဲ့ အခ်စ္၊ အ၀တ္အစား မရွိတဲ့ အခ်စ္၊ ပညာမပါတဲ့အခ်စ္ကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မယံုဘူး အစ္ကို”
“မင္း ဒုတိယအႀကိမ္ ေစာ္ကားတာပဲ ခ်စ္ထြန္းညိဳ”
“ေဆြးေႏြးတာပါ အစ္ကိုႏြယ္သာကီ”
“သူ ငါ့ကို လမ္းခြဲသြားတာပါ ခ်စ္ထြန္းညိဳ”
“စြန္႔ခဲ့တဲ့ေနရာမွာ ခုထိရပ္ၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ သူအတြက္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏွေျမာတယ္”
ကိုႏြယ္သာကီ လက္မွ အရက္ဖန္ခြက္သည္ ႏႈတ္ခမ္း ေရွ႕သို႔ ေရာက္ၿပီးတန္႔သြား၏။ ၾကမ္းေပၚသို႔ ျပန္ခ်ထားသည္။ သူ႔လက္စြဲ၀တၳဳ ေတြထဲက စာေရးဆရာ၏ အဘိဓမၼာကိုေျပာ သည္။ သူတို႔ ရယ္ၾက၍ စကားရပ္သြား၏။
“ငါ့ကို မယူရင္ သစၥာေဖာက္၊ ငါ့ကို မႀကိဳက္ရင္ ဂုဏ္ မက္မ၊ ဘ၀ အာမခံခ်က္ မေပးႏိုင္တာေလးတစ္ခုနဲ႔ စြန္႔ရက္ တဲ့ နင့္လိုအမိုက္မ အတြက္ ေလာကကို ရြဲ႕ျပမယ္။ ေက်ာင္းမေန ဘူး၊ အရက္ေသာက္မယ္၊ ေၾကးစားမေတြ ခဏ၀ယ္မယ္၊ ဘ၀အပ်က္ခံၿပီး ခ်စ္သက္ ေသထူမယ္ဆိုတဲ့ စာေတြကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ မေလးစားတတ္ေတာ့ ျပန္ေျပာရမွာေတာင္ ခက္ေနတယ္ အစ္ကို”
၀င္းေအာင္ထြန္းက စကားအဆံုးတြင္ ျပံဳးေန၏။ ကိုႏြယ္ သာကီ မ်က္ခံုးပင့္သည္။
“မင္းတို႔နဲ႔ စကားေျပာရတာ အရင္ကေလာက္ မေကာင္း ေတာ့ဘူး”
သန္းစိုးဦးက
“ကြၽန္ေတာ္တို႔ နားေထာင္တဲ့သူအျဖစ္နဲ႔ ေနခဲ့တာၾကာၿပီပဲ အစ္ကို။ ျပန္ၿပီးေဆြးေႏြးဖို႔ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ေဆြးေႏြး ရမွာေပါ့”
တင္၀င္းစိုးက ကြၽန္ေတာ္တို႔ေျပာတာ အစ္ကိုတစ္လွည့္ ျပန္ၿပီး နားေထာင္ပါဦးေလ။ ဒါကလည္း အစ္ကို႔အတြက္ အခ်ိန္ေရာ၊ ဘ၀ ေရာ ရွိပါေသးတယ္ဆိုတာ အားေပးစကား ေျပာဖို႔ပါဟု ခပ္တိုးတိုးဆို၏။
၆။
ျပင္ရင္ အခ်ိန္ရွိပါေသးတယ္ဟု ၀င္းေအာင္ထြန္းက ညည္းေျပာေျပာ၏။ တစ္မ်ဳိးႀကီးပဲေနာ္ဟု ခ်စ္ထြန္းညိဳ ေ၀ဖန္ ၏။ တင္၀င္းစိုးက ေခတ္ေဟာင္း အခ်စ္သမားႀကီးနဲ႔ ငါတို႔နဲ႔ အခင္ပ်က္မ်ား ပ်က္သြားမလား မသိဘူးဟု စိုးရိမ္စြာဆို၏။ သန္းစိုးဦးက
“ကမၻာေပၚမွာရွိတဲ့ အဲဒီလိုလူမ်ဳိးေတြစုၿပီး ေန႔တစ္ေန႔ သတ္မွတ္ေပးရမယ္။ အဲဒီ အထိမ္းအမွတ္ေန႔ကို ပြဲတစ္ခုအျဖစ္ က်င္းပေပးဖို႔ ေတာ့ မလိုအပ္ဘူးကြ။ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား”
ရယ္ေသာေသာ သံေတြ ထြက္လာေလ၏။ ၀င္းေအာင္ ထြန္းက ကိုႏြယ္သာကီ ေမ့က်န္ခဲ့ေသာ ၀တၳဳစာအုပ္ ေလးငါး အုပ္ကို စားပြဲေပၚမွ လွမ္းယူလိုက္၏။ ေဟာင္းကာ ႏြမ္းကာ၊ ေၾကကာပြကာရွိေသာ တစ္ေခတ္က ၀တၳဳေတြ။ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ေရွ႕ ေရ ေျမာင္းထဲသို႔ လွမ္းပစ္ခ်လိုက္သည္။ ေရစီးမသန္ေသး၍ ေကာင္းစြာ ေမ်ာပါ မသြားေသး။
ၿငိမ္းေက်ာ္
ေ႐ႊအျမဳေတမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
No comments:
Post a Comment