သူရဲေကာင္းတို႔၏ ႏွလုံးသားနဲ႔ လူလိမ္တေယာက္ရဲ႕သတၱိ (ခ်ဳိတူးေဇာ္)

"အ႐ႈးတစ္ေယာက္ရဲ႕ လက္ထဲ လူသတ္လက္နက္ ကိုင္ထားရင္ ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္မလဲ" တဲ့။ ဆရာ လူထုစိန္ဝင္း က ေမးခြန္းထုတ္ထားပါတယ္။ 

လာမယ့္ေဘး ေျပးေတြ႕ဆိုတဲ့ ဆရာ့ရဲ႕ေဆာင္းပါးကို ဖတ္လိုက္ရတဲ့အခါက်မွပဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကၽြန္ေတာ္ သတိထား မိတာက ကၽြန္ေတာ္ဟာ အေတာ္ေၾကာက္တတ္တဲ့ေကာင္ ဆိုတာပါပဲ။ ဘာမွန္းညာမွန္းမသိ မနက္အိပ္ရာက ႏိုးလာ တာနဲ႔ ဘာမွန္းမသိ ညာမွန္းမသိ စိုးရိမ္ေၾကာင့္က် ေၾကာက္စိတ္ေတြနဲ႔ ႏိုးလာပါတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ရွိေနၿပီလဲ၊ မီး ဘယ္အခ်ိန္လာလို႔ ဘယ္အခ်ိန္ပ်က္မွာလဲ ထမင္းအိုး က်က္ပါေတာ့မလား။ 

အဲဒါမ်ိဳးက အစ ေၾကာင့္ၾကေနတတ္တယ္။ မနက္အလုပ္သြားဖို႔ ထြက္လာရင္လည္း ကားလာပါ့မလား ကားေခ်ာင္ပါ့ မလား။ ကားေပၚေရာက္ရင္ေတာင္ စပယ္ယာကို ယာဥ္စီးခေပးဖို႔ အေႂကြပါရဲ႕လား။ စပယ္ယာက ကားခကုိ ျပန္အမ္း ပါ့မလားအထိ။ အလုပ္ထဲက်ရင္လည္း လူႀကီးနဲ႔ အဆင္ေျပပါ့မလား။ ေအာက္က ေကာင္ေတြ ငါ့ကိုဘာေျပာ ၾကမ လဲနဲ႔၊ ကဲ စဥ္းစားသာၾကည့္ပါေတာ့၊ ဒီေလာက္စိုးရိမ္ ေၾကာင့္ၾကစိတ္ မ်ားတဲ့အေကာင္ဟာ ဆရာ့ေဆာင္းပါး ထဲကလို ဘယ္လိုလို႔ သတၱိေတြရွိႏိုင္ပါ့။ ဘယ္လိုလုပ္ လာမယ့္ေဘးေျပးေတြ႕ႏိုင္ပါ့မလဲ။ 

ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္အနီးအပါး မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းမ်ားကို ေမးၾကည့္ပါတယ္။ သူတို႔လည္း ကၽြန္ေတာ့္လို ေၾကာင့္ ၾကစိတ္ေတြ ရွိတတ္သား။ မရွိတတ္ ဘူးလားလို႔။ "အဲဒါ ခင္ဗ်ား ဘယ္လိုသေဘာရလဲ" မိတ္ေဆြက ကၽြန္ေတာ့္ ေမးခြန္းကို ေသခ်ာနားမေထာင္။ ေသခ်ာ ျပန္တုန္႔ျပန္ မေျဖႏိုင္ပါဘူး။ မလာႏိုင္ေသးတဲ့ ဘတ္စ္ကားကို လွမ္းေမွ်ာ္ ရင္းႏႈတ္က "ကေလးေက်ာင္းႀကိဳ ေနာက္က်ေတာ့မွာပဲ" လို႔သာ ညည္းညဴေနပါတယ္။

မျဖစ္ေသးပါဘူး။ သူနဲ႔ေတာ့ သူရဲေကာင္းစိတ္ သတၱိအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးလို႔ မရႏိုင္ပါဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေကာက္ ခ်က္ခ်မိတယ္။ ဒါနဲ႔ ေက်ာင္းတုန္း ကတည္းက ထက္ထက္ျမတ္ျမတ္နဲ႔ ေယာက်ာ္းေလးေတြနဲ႔ ရင္ေပါင္ တန္း လုပ္ရဲ ကိုင္ရဲ ဆုံးျဖတ္ရဲတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမတစ္ေယာက္ကို ေမးျမန္းေဆြးေႏြးၾကည့္တယ္။" "နင္ စဥ္းစား ၾကည့္ပါဟာ၊ နဂိုကမွ လစဥ္ စားဖို႔ေတာင္ အႏုိင္ႏုိင္ရယ္၊ ခုလို အေမေရာဂါျဖစ္ၿပီဆိုေတာ့ ဘယ္ေလာက္ ကသီ လုိက္မလဲ၊ ခြဲစိတ္တာ သိန္းသံုးဆယ္ကုန္မယ္တဲ့" ကၽြန္ေတာ္ ေျပာေနတာ ဘယ္နားေရာက္သြားၿပီလဲ။

သူကလည္း သူ႔အေမ ေဆး႐ံုတင္ဖုိ႔အေၾကာင္းခ်ည္း ေျပာေနတယ္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ အလုိက္သင့္ ကေလး သူနဲ႔လုိက္ေျပာရတာေပါ့ေလ။ "နင္ ဘယ္မွာျပေနတာလဲ၊ အက္စ္အက္စ္စီလား၊ အဲဒီေဆးခန္းေတြက ေစ်းႀကီးမွာေပါ့၊ နင္ အစုိးရေဆး႐ံုမွာ မျပဘူးလား" "ကၽြတ္ နင္ ငါေျပာေနတာ ေသခ်ာနားမေထာင္ဘူးလား၊ ခုဟာက အစိုးရေဆး ႐ံုမွာ ျပေနတဲ့အေၾကာင္းကို ေျပာေနတာ" ေတာ္ပါၿပီဗ်ာ၊ ဘယ္သူနဲ႔မွ မေဆြးေႏြးေတာ့ဘဲ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာပဲ ေတြး ေတာယူတာ ေကာင္းပါလိမ့္မယ္။ အရင္ဆံုး ဆရာ့ေဆာင္းပါးကုိပဲ ေသခ်ာသံုးသပ္ ၾကည့္ရမယ္။

ဆရာက သူ႔ေဆာင္းပါးထဲ ဒီလိုဆုိတယ္။ အ႐ူးတစ္ေယာက္ဟာ ဓါးတစ္လက္နဲ႔ ရပ္ထဲရြာထဲ ရမ္းကား ေနတာ ကုိယ္နဲ႔ မဆုိင္ဘူးဆိုၿပီး ဖာသိဖာေနလုိက္ရင္ ပိုဆိုးသြားမွာေပါ့တဲ့။ အဲဒီအ႐ူးကို ဝင္လံုးတဲ့လူဟာ အ႐ူးရဲ႕ တုိက္ခုိက္မႈကို ခံရႏုိင္ေပမယ့္ သူရဲေကာင္းလုိ႔ုဆိုရမယ္တဲ့။ အဲဒီလို ဝင္လံုးတဲ့လူကို သူရဲေကာင္းလုိ႔ မသတ္မွတ္ဘဲ မုိက္႐ူးရဲေတြလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ပတ္ဝန္းက်င္က တစ္ခါတစ္ေလ သတ္မွတ္တတ္ပါေသးတယ္။

တကယ္လို႔ အ႐ူးက ဆုိးသည္ထက္ ဆိုးလာၿပီး ရပ္ရြာကို မီးတင္႐ႈိ႕တဲ့အဆင့္ထိ တက္လာရင္ေကာ လက္ပိုက္ ၾကည့္ေနႏိုင္ ၾကပါဦး မလားတဲ့။ ဒီေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကိုယ့္အေျခအေန ကိုယ္ျပန္သံုးသပ္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အ႐ူးကို အရင္ဆံုးဝင္လံုးရဲတဲ့သတိၱ ရွိမရွိ။ တစ္နည္းအားျဖင့္ သူရဲေကာင္း စိတ္ဓါတ္ ရွိ မရွိ။ သူရဲေကာင္းဆိုတာ ဘယ္လိုလူမ်ဳိးေတြလဲလုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးေတြက ဆက္နယ္ခ်ဲ႕ျပန္ပါတယ္။ ေခတ္ အဆက္ဆက္ သူရဲေကာင္းဆိုတဲ့ ေဝါဟာရကို အမ်ဳိးမ်ဳိးအဖံုဖံု အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆုိၾကတယ္။ 

ေယဘုယ်အားျဖင့္ေတာ့ သူရဲေကာင္းဆိုတာ သာမန္လူေတြထက္ ေခါင္းတစ္လံုးပိုသာေအာင္ သတၱိရွိ ၾကတဲ့ သူေတြပါ။ ဒီေတာ့ သတၱိဆိုတာ ဘာလဲ။ လုပ္ရဲတာ သတိၱမဟုတ္ဘူး။ ခံရဲတာ သတိၱလို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း က ေျပာခဲ့တယ္။ အမ်ားအက်ဳိးအတြက္ ကိုယ္က်ဳိးစီးပြား အသက္အိုးအိမ္ စည္းစိမ္ကို မငဲ့ကြက္ဘဲ ထမ္းရြက္ ရဲတာ သတိၱပါ။ အဲဒီလို သတိၱရွိတဲ့သူေတြကို သူရဲေကာင္းလို႔ ေခၚရမွာပါ။ 

သူရဲေကာင္း ေတြအေၾကာင္းကို စဥ္းစားလုိက္တဲ့အခါမွာ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲစြဲလို႔ေနတဲ့ ႐ုပ္ရွင္ကားေလး တစ္ကားကို သတိတရ ျဖစ္ရပါတယ္။ ဇာတ္ကားနာမည္က သူရဲေကာင္းတုိ႔ႏွလံုးသားလို႔ ဘာသာျပန္ရင္ ေကာင္းမလား မသိဘူး။ Brave Heart တဲ့။ မဲလ္ဂစ္ဘ္ဆင္ ကိုယ္တိုင္ဒါ႐ုိက္တာလုပ္ၿပီး သ႐ုပ္ေဆာင္ထားတဲ့ ဇာတ္ကားပါ။ စေတာ့တလန္သူရဲေကာင္း ဝီလ်ံေဝါေလ့စ္အေၾကာင္းကို ႐ုိက္ထားတာပါ။ အဲဒီဇာတ္ကားထဲက ဝီလ်ံေဝါေလ့စ္ဟာ သာမန္ လူေတြထက္ သတိၱေျပာင္ေျမာက္တဲ့ သူရဲေကာင္းႀကီးေပါ့။ စစ္ပြဲေတြမွာ ေရွ႕ဆံုးက ဓါးကိုဆြဲၿပီး ကိုယ္တုိင္ဦးေဆာင္ၿပီး တိုက္ခဲ့၊ သူ႔အမ်ဳိးသားေတြ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ရဲရဲေတာက္ ထြန္း ေျပာင္ခဲ့ေပါ့။

ဝီလ်ံေဝါေလ့စ္ကိုၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တိုင္းျပည္ရဲ႕ သမုိင္းေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္ ထြန္းေတာက္ခဲ့တဲ့ သူရဲ ေကာင္းေတြနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္မိပါတယ္။ ဒါ့ထက္မက ကမာၻ႔သမုိင္းစာမ်က္ႏွာေပၚမွာ ထြန္းခဲ့ေတာက္ ခဲ့တဲ့ သူရဲေကာင္းအသီးသီးနဲ႔လည္း ႏႈိင္းယွဥ္ခ်ိန္ထိုးၾကည့္မိပါတယ္။ သူရဲေကာင္းေတြဆိုတာ ေကာင္းကင္ေပၚက ၾကယ္ေတြလိုပါလား။ အၿပဳိင္းအ႐ုိင္း၊ အၿပဳိင္အဆုိင္ ထြန္းေန ေတာက္ေနလုိက္တာ။

သူတုိ႔ရဲ႕ ကိုယ့္က်ဳိးစြန္႔မႈ၊ အနစ္နာခံမႈ၊ ေပးဆပ္မႈေတြဟာ သာမန္လူေတြ ေမာ့ၾကည့္ရတဲ့ ၾကယ္ပြင့္ေတြေပါ့၊ သူတုိ႔ရဲ႕ အတၳဳပၸတိၱေတြကို ဖတ္တဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ထက္ ေခါင္းတစ္လံုး ပိုျမင့္တဲ့ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ့ ဧရာမလူႀကီးေတြလို ခံစားရတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူတုိ႔ဟာ သူရဲေကာင္းေတြရယ္လုိ႔ ျဖစ္ၾကရတာေပါ့။ သာမန္လူေတြထက္ ထူးတဲ့ကဲတဲ့ သတိၱေတြ ရွိတာကိုး။ ဝီလ်ံေဝါေလ့စ္အေၾကာင္း ေျပာပါဦးမယ္။ ဝီလ်ံေဝါ ေလ့စ္ဟာ သူ႔အသက္စြန္႔ကာကြယ္ေပးေနတဲ့ စေကာ့တလန္ဘုရင္ရဲ႕သစၥာေဖာက္မႈေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုး အဖမ္း ခံခဲ့ရတယ္။

သူ႔ကို အဂၤလိပ္ေတြက ေခါင္းျဖတ္ သတ္မွာပါ။ ဒါေပမယ့္ မသတ္ခင္ နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ႏွိပ္စက္တာခံမလား၊ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း အသတ္ခံမ လားဆိုၿပီး လမ္းႏွစ္သြယ္ကို ေရြးခုိင္းတယ္။ ေသရမယ့္အတူတူ ႏွိပ္စက္ မခံခ်င္ေတာ့ဘူးဆုိရင္ အဂၤလန္ ျပည့္ရွင္ ဘုရင္ကို ေတာင္းပန္ရမယ္ေပါ့။ ဝီလ်ံက ျငင္းဆန္တယ္။ ရန္သူကို ဘယ္ေတာ့မွမေတာင္းပန္ဘူး။ ပါးကြက္သားဟာ နည္းမ်ဳိးစံုနဲ႔ ဝီလ်ံကို ႏွိပ္စက္ပါေတာ့တယ္။ ေအာ္ဟစ္ဆူညံၿပီး ျပက္ရယ္ျပဳ ေလွာင္ေျပာင္ကာ အရသာခံၾကည့္ေနတဲ့ အဂၤလိပ္ေတြေတာင္ မၾကည့္ရဲေတာ့ေလာက္ေအာင္ ႏွိပ္စက္မႈေတြ ျပင္းထန္လာတဲ့အထိ ဝီလ်ံအေလွ်ာ့ မေပးဘူး။

ေနာက္ဆံုးမွာ ခုိးေၾကာင္ခိုးဝွက္နဲ႔လာၾကည့္တဲ့ သူ႔ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြကေတာင္ ဝီလ်ံရယ္ စိတ္ေလွ်ာ့လုိက္ ပါေတာ့ မင္းေသရမယ့္အတူတူ ဒီေလာက္အဆင္းရဲမခံပါနဲ႔ေတာ့လို႔ ညည္းညဴမိတဲ့ အထိျဖစ္လာတယ္။ ဒါေပ မယ့္ ဝီလ်ံက တစ္ခြန္းတစ္ပါဒမွ မေတာင္းပန္ဘူး။ အဂၤလိပ္ေတြက "ေတာင္းပန္လုိက္၊ ေတာင္းပန္လုိက္"လို႔ ဝိုင္းေအာ္ၾကတယ္။ သူတုိ႔ေတြရဲ႕ ညာသံေပးအသံေတြၾကားမွာ လည္မ်ဳိထဲက အားယူတဲ့အသံတစ္သံနဲ႔ ဝီလ်ံက တစ္စံုတစ္ခု ကိုေျပာဖုိ႔ ႀကဳိးစားလုိက္တယ္။ ပါးကြက္သားဟာ ပရိသတ္ကို ဟန္႔လုိက္တယ္။

"ခဏတိတ္ၾကစမ္း၊ တရားခံက တစ္ခုခုကိုေျပာဖုိ႔ လုပ္ေနတယ္။ သူ ေတာင္းပန္ေတာ့မယ္ထင္တယ္"တဲ့။ ဟုတ္ပါတယ္။ လည္မ်ဳိ ထဲက ဟိုးအတြင္း ရင္ေခါင္းထဲက သူ႔ႏွလံုး အိမ္ထဲက အားယူၿပီးထြက္လာတဲ့အသံနဲ႔ ဝီလ်ံဟာ အသံကုန္ဟစ္လုိက္ပါသည္။ "ျပည္သူ႔လြတ္ေျမာက္ေရး" "Free... dom"တဲ့။ ပါးကြက္သားဟာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ ဝီလ်ံရဲ႕ေခါင္းကို ျဖတ္ခ်လုိက္ပါေတာ့တယ္။ အမွန္တရားအတြက္ သူရဲေကာင္းတစ္ ေယာက္ရဲ႕ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္အထိ တိုက္ပြဲဝင္သြားခဲ့တာကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဟာ ၾကက္သီးေမြးညင္း မ်ားထစြာနဲ႔ ၾကည့္ခဲ့လုိက္ရပါတယ္။ အဲဒါ သူရဲေကာင္းပါ။ အမွန္တရားအတြက္ သူ႔ ျပည္သူလူထု အတြက္ သူ႔အမ်ဳိးသား ေတြအတြက္ သူ႔တုိင္းျပည္အတြက္ သူ႔ရဲ႕အသက္ကို အဲဒီလိုေပး ဆပ္ သြားပါတယ္။

ေပးဆပ္သြားတာေတာင္ ေနာက္ဆံုးထိတိုင္ ေနာင္လာေနာင္သားေတြအတြက္ သတိၱအေမြ ခ်န္ထားရစ္ၿပီး ရင္ဆုိင္သြားလုိက္တာ။ ဝီလ်ံေဝါေလ့စ္ရဲ႕မတုန္မလႈပ္၊ ႏွိပ္စက္သမွ်ကို အံတုခံၿပီး သူ႔ဆႏၵကို ေဖာ္ထုတ္ျပသ သြားခဲ့တာကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သူရဲေကာင္းဆိုတာေတြကို ၾကည္ညဳိစိတ္ေတြ တဖြားဖြားေပၚလုိ႔ ေနခဲ့ပါတယ္။ ခက္တာက ကုိယ္တုိင္က အဲဒီလို အႏွိပ္အစက္ခံဖုိ႔မေျပာနဲ႔ ဟုိတစ္ေန႔က အုန္းလြဲၿပီး ဇက္ခုိင္း ေနတာေတာင္ မီဂသီလိမ္းလုိက္၊ ဦးစိုင္းလိမ္းလိုက္၊ ဆရာခိုပြတ္လုိက္နဲ႔ ကုလို႔ကိုမဆံုးႏုိင္ဘူး။ ဒီေတာ့ ဝီလ်ံ ေဝါေလ့စ္ကို အားက်ေပမယ့္ ဒ႑ာရီပံုျပင္တစ္ပုဒ္ကို ႀကဳိက္သလိုပဲ ႀကဳိက္မိပါတယ္။

သူရဲေကာင္းဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လို သာမန္လူေတြအတြက္ေတာ့ အပံုႀကီးေဝးပါတယ္။ သူတုိ႔က ေကာင္းကင္ က ၾကယ္ေတြေလ။ သူရဲေကာင္း ေတြနဲ႔ေဝးေပမယ့္ ဆရာ့ရဲ႕လာမယ့္ေဘးကို ဘယ္လိုေျပးေတြ႕ရမလဲဆိုတဲ့ အေတြးကလည္း တအံု႔ေႏြးေႏြး အေတာမသတ္ေတြးေနမိျပန္။ ေတြးရင္း ဟိုတစ္ေလာက ၾကည့္မိတဲ့ ေရာ္ဘင္ဝီ လ်ံရဲ႕လူလိမ္ေဂ်ေကာ့ဗ္ Jockob the liar ဆိုတဲ့ ဇာတ္ ကားကို သြားသတိရမိျပန္တယ္။

ဇာတ္လမ္းက ပိုလန္ႏုိင္ငံကို နာဇီဂ်ာမနီေတြ သိမ္းပိုက္ထားၿပီး ဂ်ဴးလူမ်ဳိးေတြကို ဂတ္တိုလုိ႔ေခၚတဲ့ ၿမဳိ႕စြန္ရပ္ ကြက္တစ္ခုထဲ ပိတ္ေလွာင္ထားတဲ့ကာလ၊ အဲဒီဂတ္ကို အေျချပဳၿပီး ဇာတ္တည္ထားတာပါ။ နာဇီေတြဟာ ပိုလန္ႏိုင္ငံအပါအဝင္ သူတုိ႔သိမ္းပိုက္နယ္ေျမေတြက ဂ်ဴးလူမ်ဳိးမွန္သမွ်ကို ၿမဳိ႕စြန္ရြာစြန္ေတြမွာ သီးျခားရပ္ကြက္ တစ္ခုဖြဲ႕ၿပီး ေနေစခဲ့တယ္။ အဲဒီလို ေနေစခဲ့တဲ့အျပင္ အဲဒီဂ်ဴးလူမ်ဳိးေတြကို အဲဒီရပ္ကြက္ေတြထဲကေန အျပင္ လံုးဝမထြက္ႏုိင္ေအာင္ အုတ္တံတုိင္းႀကီး ခတ္ၿပီး ပိတ္ေလွာင္ထားခဲ့တယ္။ 

ဆင္းရဲ၊ ခ်မ္းသာ၊ ပညာတတ္၊ ပညာမတတ္၊ လူႀကီး၊ လူငယ္၊ က်ား၊ မ မေရြး ဂ်ဴးျဖစ္တယ္ဆိုတာနဲ႔ ဂ်ဴးေသြး ပါတယ္ဆိုတာနဲ႔ အဲဒီလိုေနရပါတယ္။ သူတို႔ဂ်ာမန္ေတြရဲ႕စက္႐ံုေတြ၊ ေဆာက္လုပ္ေရး စက္႐ံုေတြမွာ မနက္ မနက္ဆို လုပ္ငန္းခြင္ဝင္ရတယ္။ အလုပ္စခန္းမွာပဲ မေသ႐ံုတမယ္ ေကၽြးေမြးထားတာ ခံရတယ္။ စစ္မျဖစ္ခင္က ဘယ္လို အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း မႈမ်ဳိးပဲ လုပ္ခဲ့လုပ္ခဲ့ အဲဒီကာလမွာ သူတို႔ခုိင္းတဲ့ အလုပ္ၾကမ္းေတြ လုပ္ရ တယ္၊ သတ္မွတ္ခ်ိန္မၿပီးရင္ အ႐ုိက္အႏွက္ခံရ၊ အစားအေသာက္ အျဖတ္ခံရတာေတြ ရင္ဆုိင္ရတယ္။ 

အဲဒီလိုအေျခအေနမ်ဳိးေတြေအာက္မွာ ႏွစ္ရွည္လမ်ားေနလာခဲ့ရေတာ့ ဂ်ဴးလူမ်ဳိးေတြဟာ တစ္ေယာက္ ၿပီးတစ္ ေယာက္ စိတ္ဓါတ္က်ဆင္းမႈေတြ အာဟာရခ်ဳိ႕တဲ့မႈေတြနဲ႔ ေရာဂါေတြအမ်ဳိးမ်ဳိးဝင္ၿပီး ေသခဲ့ရတယ္။ ဂ်ာမန္ စစ္ဗိုလ္စစ္သားေတြက စိတ္မထင္ရင္ မထင္သလို ေခြးလုိေၾကာင္လို လူျမင္ကြင္းလမ္းေပၚမွာ ပစ္သတ္တာကို လည္းခံရတယ္။ ဒီလိုနည္းနဲ႔ ဇနီးဆံုးပါးသြားတဲ့ ခင္ပြန္းသည္ေတြ ခင္ပြန္းဆံုးပါးသြားတဲ့ ဇနီးသည္ေတြ၊ မိဘမဲ့ ကေလးေတြ၊ သားေထာက္သမီးခံ မရွိေတာ့တဲ့ အိုမင္းမစြမ္းေတြဟာ တစ္ေန႔ထက္ တစ္ေန႔ အဲဒီဆုိးရြားလွတဲ့ ဘဝကို စြန္႔ခြာေက်ာခုိင္းတဲ့အေနနဲ႔ ကိုယ့္ကုိယ္ကို သတ္ေသကုန္ၾကတယ္။ မနက္ မနက္ ဟိုအိမ္ကတစ္ေလာင္း သည္အိမ္ကတစ္ေလာင္း အေလာင္းလုိက္ေကာက္တဲ့လူေတြဟာ ပံုမွန္ေလးငါးဆယ္ေလာင္း ေကာက္ၾကရ ပါတယ္။

အဲဒီလိုအေျခအေနမ်ဳိးကာလတစ္ခုမွာ ၁၉၄၅ ဒုတိယ ကမာၻစစ္ႀကီးၿပီးလုၿပီးခင္ကာလ၊ ပိုလန္ႏုိင္ငံရဲ႕ ဂတ္တို အက်ဥ္းစခန္းတစ္ခုရဲ႕ ညေနခင္းတစ္ခုမွာ ဒီဇာတ္လမ္းဟာ စခဲ့ပါတယ္။ အခ်ိန္ကေတာ့ ကာဖ်ဴးဥၾသဆြဲလု ဆြဲခင္ပါပဲ။ ဂတ္တုိတစ္ခုလံုး ဂ်ဴးေတြအားလံုး သုတ္သီးသုတ္ျပာနဲ႔ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ရာကို ေရာက္ေအာင္ ျပန္ေနၾကခ်ိန္မွာ ေဂ်ေကာ့ဗ္ဟာ ေအးေအး ေဆးေဆးပဲ အက်ဥ္းစခန္း အျပင္က သစ္ပင္ကိုေငးေနတယ္။ ဘဝမွာ ဘာတစ္ခုမွ မက္ေမာတြယ္တာမႈ မရွိေတာ့တဲ့ မ်က္ႏွာေပးမ်ဳိးနဲ႔ ဘာကိုမွ အေလးအနက္ မထားေတာ့တဲ့ မ်က္ႏွာေပးမ်ဳိးနဲ႔ေပါ့။ 

ေဂ်ေကာ့ဗ္ဟာ ကြယ္လြန္ (အသတ္ခံရတဲ့) ခဲ့တဲ့ သူ႔ဇနီးကို လြမ္းဆြတ္ေနတာလား၊ ပိတ္ထားရတာ ၾကာၿပီ ျဖစ္တဲ့ သူ႔ရဲ႕ေကာ္ဖီဆုိင္ေလးကိုပဲ ေအာက္ေမ့တာလား၊ ဘာရယ္မွန္းမသိ ေတာင္စဥ္ေရမရ ေငးေနစဥ္မွာပဲ ေလထဲ တဖ်ပ္ဖ်ပ္လြင့္လာတဲ့ သတင္းစာတစ္ရြက္ဟာ ဂတ္တိုရဲ႕နံရံတံတုိင္းကို ေက်ာ္လို႔ဝင္ေရာက္လာ ပါတယ္။ ခုနက မႈန္ရီေမွာင္မႈိင္းလုိ႔ေနတဲ့ ေဂ်ေကာ့ဗ္ရဲ႕မ်က္ႏွာဟာ ခ်က္ခ်င္းေျပာင္းလဲသြားတယ္။ သူ႔မ်က္လံုး ေတြဟာ အေရာင္တဖိတ္ဖိတ္ေတာက္သြားတယ္။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေသေနတဲ့ ဂ်ဴးလူမႈအဖြဲ႕ အစည္းအျပင္က ေရာက္လာတဲ့ အဲဒီသတင္းစာထဲက သတင္းေတြဟာသူ႔ကို ဆြဲေဆာင္လုိ႔ေနတယ္။ 

ေဂ်ေကာ့ဗ္ဟာ သတင္းစာရြက္ေနာက္ကို ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လုိက္သြားတယ္။ သူသတိမထား လုိက္ တာကေတာ့ သူလုိက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ခုနက ေမွာင္စပ်ဳိးလု ညေနကေန မုိးစုန္းစုန္းခ်ဳပ္သြားတယ္ ဆိုတာပါပဲ။ ေလကလည္း ေလ႐ူးဆိုေတာ့ သတင္းစာရြက္ဟာ ဟုိမွာက်ေတာ့မလုိ၊ ဒီမွာ ၿငိေတာ့ မလိုလိုနဲ႔ ေနာက္ဆံုး ဂ်ာမန္ဂတ္စတာပိုဂိတ္ဝထိ ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။ သတင္းစာ စာရြက္ကို မီလုမီခ်င္ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ သူ႔ေခါင္းေပၚက အလင္းေရာင္တန္းႀကီးတစ္ခု က်ေရာက္လို႔လာပါတယ္။ 

အဲဒီ အလင္းေရာင္တန္းႀကီးက ေကာင္းကင္ဘံုက ဘုရားသခင္က ေကာင္းခ်ီးေပးသနားတဲ့ ကယ္တင္ျခင္း အလင္းေရာင္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေသမင္းတမန္ ဂတ္စတာပိုဂိတ္ထဲက မီးေမာင္းႀကီးန႔ဲထိုးထားတာပါ။ အခ်ိန္က ကာဖ်ဴးခ်ိန္ေရာက္ေနပါၿပီ။ ဂိတ္ကင္းထဲက ဂ်ာမန္စစ္သားဟာ ဒီေန႔ညမွ သေဘာေကာင္းၿပီး ေဂ်ေကာ့ဗ္ကို တစ္ခါတည္း ပစ္မသတ္လိုက္ဘဲ ဘာေၾကာင့္ အျပင္ေရာက္ေနတယ္ဆိုတာ အဲဒီေန႔ညတာဝန္က် တဲ့ ဂတ္စတာပိုအရာရွိဆီမွာ ကိုယ္တိုင္သြားရွင္းေခ်လုိ႔ လႊတ္လိုက္ပါတယ္။ ဂတ္စတာပို႐ံုးလုိ႔ေခၚတဲ့ ဂ်ာမန္ ေထာက္လွမ္းေရး႐ံုးထဲကို ေဂ်ေကာ့ဗ္ ဝင္လာတာနဲ႔ ေသြးရဲရဲ သံရဲရဲ ႏွိပ္စက္ခံထားရတဲ့သူေတြ၊ တံခါးပိတ္ထား တဲ့အခန္းေတြထဲက ေအာ္သံဟစ္သံ ႐ိုက္သံႏွက္သံ ညည္းတြား သံေတြကို ၾကားရျမင္ရေတာ့တာပါပဲ။ 

အရာရွိရဲ႕႐ံုးခန္းထဲကို ဝင္သြားတဲ့အခါမွာ အရာရွိက အခန္းထဲရွိမေနပါဘူး။ သီခ်င္းတညံညံထြက္ေနတဲ့ ေရဒီယို ရယ္၊ စားပြဲေပၚမွာ ပိုးလိုးပက္လက္တင္ထားတဲ့ ပစၥတုိ ေသနတ္ရယ္၊ စားလက္စ သားငါး ဝက္အူေခ်ာင္းေတြနဲ႔ ထမင္းပြဲရယ္ ရွိေနပါတယ္။ ေဂ်ေကာ့ဗ္ဟာ သူရဲေကာင္း တစ္ေယာက္ လူစြန္႔စားတစ္ေယာက္မဟုတ္ပါဘူး ဆိုတာ စားပြဲေပၚက ပစၥတိုေသနတ္ကို ေကာက္မ ယူလုိက္တာက ျပလုိက္ပါတယ္။ 

တကယ္လို႔ သူ႔အသက္နဲ႔ ဂ်ာမန္ဂတ္စတာပို စစ္ဗိုလ္တစ္ေယာက္ရဲ႕အသက္ကိုလဲၿပီး ဂ်ဴးလူမ်ဳိးေတြရဲ႕ ရာဇဝင္ ေႂကြးကိုဆပ္မယ့္ ဂ်ဴးလူမ်ဳိးေတြရဲ႕သတိၱကိုျပမယ့္ သူရဲေကာင္းတစ္ေယာက္ဆိုရင္ ေဂ်ေကာ့ဗ္ဟာ ပစၥတိုေသ နတ္ကို ေကာက္ယူလုိက္မွာပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီစားပြဲေပၚမွာ ေဂ်ေကာ့ဗ္ တကယ္စိတ္ဝင္ စားမိတာ ဝက္အူ ေခ်ာင္းအပါအဝင္ သူမစားရတာ အေတာ္ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ အမဲဟင္းလ်ာ သားငါးစံုလင္ ထမင္းပြဲပါ။ အသားတံုး ေလး တစ္တံုးကို ႏႈိက္စားမိဆဲဆဲ လက္တျပင္ျပင္ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေရဒီယုိက သီခ်င္းသံ ဟာရပ္သြားပါ တယ္။ 

အေရးေပၚသတင္းတစ္ရပ္ကို ေၾကျငာလုိက္ပါတယ္။ ႐ုရွားတပ္နီေတြရဲ႕ ထိုးစစ္ဟာ ပိုလန္ႏုိင္ငံ ထဲေရာက္လုိ႔ ေနၿပီတဲ့။ သြားရည္တမ်ားမ်ား က်ေနေအာင္ စားခ်င္ေသာက္ခ်င္ စိတ္ေတြ ရပ္သြားၿပီး ေဂ်ေကာ့ဗ္တစ္ေယာက္ ေရဒီယိုနာကိုကပ္သြားလုိက္ပါတယ္။ ဒါ႐ုိက္တာက လူဆိုတာ ႐ုပ္အာဟာရထက္ စိတ္အာဟာရကို ပိုလိုလား တယ္လို႔ ျပခ်င္တဲ့သေဘာလုိ႔ ယူဆမိပါတယ္။

ေဂ်ေကာ့ဗ္ ခုနက ဝက္အူေခ်ာင္းတြဲႀကီးကို ဖုတ္ေလတဲ့ငပိ ရွိတယ္ေတာင္ သေဘာမထားေတာ့ပါဘူး။ သတင္း ထဲ ေၾကညာသြားတဲ့ၿမဳိ႕နာမည္ကို ေျမပံုမွာေထာက္ၿပီးရွာတယ္။ သူတုိ႔ အဖမ္းခံထားရတဲ့ ဂတ္တိုစခန္းနဲ႔ သိပ္ မေဝးဘူး ဆိုတာ သိလုိက္ရတဲ့အခါမွာ ဘုရားသခင္ကို ေက်းဇူးတင္ၿပီး ဆုေတာင္း ေနမိတယ္။ ေလာေလာ ဆယ္ ဂတ္တိုထဲေရာက္ေနရတယ္ဆိုတာေတာင္ သူေမ့လို႔သြားပါေတာ့တယ္။ အဲဒီတစ္ခ်ိန္တည္းမွာ ေဂ်ေကာ့ဗ္ တုိ႔ ဂတ္တိုစခန္းေရွ႕မွာ ျဖတ္သြားရတဲ့ ရထားႀကီးတစ္စင္းေပၚက အသက္ ၁၀ ႏွစ္ဝန္းက်င္ေလာက္ပဲရွိတဲ့ ဂ်ဴးမေလးတစ္ေယာက္ဟာ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္လုိ႔လာပါတယ္။ 

ရထားတြဲရဲ႕ၾကမ္းေပါက္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးကေန သူ႔ကုိယ္ေသးေသးေလးကို လွ်ဳိဆင္းခုိင္းၿပီး သူ႔အေဖနဲ႔ အေမ ေတြဟာ သူ႔အတြက္ ဆုမြန္ေကာင္းေတြ ေတာင္းေပးလုိ႔၊ မိသားစုဓါတ္ပံုေလးကို ကမ္းေပးလုိက္ၿပီး တို႔ေတြ မၾကာခင္ျပန္ဆံုၾကပါ့မယ္လို႔ကြယ္လို႔လည္း ကေလးကို ကတိေတြအထပ္ထပ္ေပး သြားၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ရထားႀကီး ဦးတည္ေနတာ အဆိပ္ေငြ႕ေတြ႕နဲ႔ ဂ်ဴးေတြကိုအစုလုိက္အၿပံဳ လုိက္သတ္တဲ့ လူသတ္စက္႐ံုႀကီး ဆီကိုပါ။ "မင္း ဒီကို ဘယ္လိုေရာက္ေနတာလဲ" အရာရွိဟာ သူ႔႐ံုးခန္းထဲေရာက္ေနတဲ့ ဂ်ဴးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕လို႔ အံ့အားတႀကီးေမးလုိက္တယ္။

သူ႔ရဲ႕ ကုိယ္ပိုင္ အခ်ိန္မွာ အေဖာ္လုပ္ေပးမယ့္ သူ႔ခ်စ္သူမိန္းမတစ္ေယာက္ကလည္း သူနဲ႔အတူ ႐ံုးခန္းထဲကို ဝင္လာတယ္။ ေဂ်ေကာ့ဗ္က အထစ္ထစ္အေငါ့ေငါ့ ရွင္းျပတယ္။ သူ ကာဖ်ဴးခ်ိန္ ေနာက္က်သြားတဲ့အေၾကာင္း၊ ဒါေပမယ့္ ၈ နာရီထိုးဖို႔ မိနစ္အနည္းငယ္လိုပါေသးေၾကာင္း၊ အခု အရာရွိ႐ံုးခန္းထဲက နာရီေတြဟာ ၈ နာရီ မထိုးေသးပါဘူးတဲ့။ "ဒီေတာ့ က်ဳပ္က ဘာလုပ္ေပးရမလဲ" "ဆရာ့အေနနဲ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ေပးဖုိ႔ပါ" "က်ဳပ္က ဘာဆံုးျဖတ္ေပးရမွာလဲ" "ဟို ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ပတ္သက္လို႔ အျပစ္တစ္ခုေပးသင့္ မသင့္၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း ဘာမွအေရးမယူဖို႔ပါ" ဂ်ာမန္အရာရွိဟာ နာရီကိုၾကည့္လုိက္တယ္။

၈ နာရီထိုးဖို႔ ၃ မိနစ္။ သူၾကည့္ရင္းေနရင္းပဲ ၂ မိနစ္ က်န္ေတာ့တယ္။ "ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ၈ နာရီမထိုး ေသးဘူး၊ ၃ မိနစ္ လိုေသးတယ္။ ေဟာ ၂ မိနစ္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္" "ဟဲ ဟဲ ဆရာက အရမ္းရယ္စရာ ေျပာတတ္တာပဲ" ေဂ်ေကာ့ဗ္ဟာ ရယ္လုိ႔ေျပာေပမယ့္ ေၾကာက္လြန္းလုိ႔ တုန္ရီေနတယ္။ ၈ နာရီထိုးရင္ သူဟာ ေသလူ ျဖစ္သြားၿပီ။ အရာရွိရဲ႕ခ်စ္သူဟာ အရာရွိကို ပြတ္သီးပြတ္သပ္နဲ႔ ေခ်ာ့ျမဴေနတယ္။ ဒီအေရးမပါတဲ့ ဂ်ဴးနဲ႔ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီးမျဖဳန္းနဲ႔ကြယ္ဆိုတဲ့ သေဘာမ်ဳိးျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့။ 

ဒါေပမယ့္ ဒီလုပ္ရပ္ဟာ အရာရွိကို အေတာ္အသင့္ စိတ္ႏွလံုး ႏူးည့ံေစတဲ့အေၾကာင္းအရာတစ္ရပ္ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကာဖ်ဴးအခ်က္ေပးတဲ့ဥၾသသံျမည္လုိ႔လာတယ္။ "မင္း အိမ္ကို ဒီကေနျပန္ရင္ ဘယ္ေလာက္ၾကာမလဲ" "၁၀ မိနစ္ေလာက္ၾကာပါတယ္ ဆရာ" "ေကာင္းၿပီေလ မင္းကံပဲေပါ့ ခုျပန္ေတာ့" "ဗ်ာ" "ခု မင္းျပန္ေတာ့" ဥၾသသံနဲ႔အတူ ေဂ်ေကာ့ဗ္ဟာ ေျပးထြက္လာတယ္။ ဂတ္စတာပို႐ံုးအျပင္ေရာက္တာနဲ႔ ဂတ္တိုကို သြားတဲ့ ဝင္းတံခါးေတြကို အသီးသီးပိတ္လိုက္ၿပီး အယ္လ္ေဇးရွင္းေခြးေတြနဲ႔ ကင္းလွည့္ေနတဲ့ ဂ်ာမာန္ စစ္သားေတြကို သူေတြ႔လုိက္တယ္။ 

ေဂ်ေကာ့ဗ္ဟာ ဂတ္စကာပို႐ံုးဝက စစ္သားေတြကို လွည့္ေျပာလုိက္တယ္။ "ဟို ဟို ေက်းဇူးျပဳၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ညထြက္ခြင့္ အမိန္႔စာရြက္ေလး ရႏုိင္မလား" စစ္သားေတြဟာ ႐ံုးတံခါးကိုပိတ္လုိက္ၾကတယ္။ ခုခ်ိန္မွာ ေဂ်ေကာ့ဗ္တစ္ေယာက္ ေရြးခ်ယ္စရာလမ္းမ ရွိေတာ့ပါဘူး။ ဂ်ာမန္ကင္းတပ္ဖြဲ႕ကေတာ့ သူ႔ကိုေတြ႕တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းအေမးအျမန္းမရွိ ပစ္သတ္ၾကမွာ ပါ။ "ဒီလိုအခ်ိန္မ်ဳိးႀကီး ဂတ္တိုအျပင္ကို ေရာက္ေနတာေလာက္ မုိက္မဲတာမရွိဘူး။ 

ငါေတာ့ လမ္းေပၚမွာ ေခြးေသဝက္ေသ ေသရေတာ့မယ္၊ ငါ ဘယ္လိုလုပ္ ဂတ္တိုထဲျပန္ဝင္ရမလဲ၊ အိုး ဂ်ဴးဘုရားေတြ ငါ့ကို ႂကြတ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးၾကပါ။ ငါႂကြတ္ျဖစ္မွ အသက္ရွင္ခြင့္ရေတာ့မယ္" ဂ်ာမန္ကင္းတဲ ေတြဆီက မီးေမာင္းေတြဟာ ပတ္ခ်ာလည္လွည့္ရမ္းၿပီး ရွာေနတယ္။ မီးေရာင္တစ္ဖက္ကို ေရာက္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေဂ်ေကာ့ဗ္ဟာ ရထားတြဲေတြေနာက္ ပုန္းေနရာက ေျပးထြက္သြားဖို႔ လုပ္လုိက္တယ္။ "ခဏ ေနဦးေလ" ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက သူ႔ေနာက္မွာေရာက္ေနမွန္းမသိတဲ့ ဂ်ဴးမေလးဟာ ေဂ်ေကာ့ဗ္ကို ဟန္႔ လုိက္တယ္။

ေဂ်ေကာ့ဗ္ဟာ လိပ္ျပာလြင့္သြားမတတ္ လန္႔ဖ်ပ္လုိ႔သြားတယ္။ "မင္း မင္း ဘယ္သူလဲ" ေနာက္ေတာ့ ဂ်ဴးမ ေလးက သူ ရထားေပၚက ဆင္းေျပးလာတာပါ။ ဂတ္တိုထဲကို ဦးနဲ႔အတူလုိက္ပါရေစ လို႔ ခြင့္ေတာင္းတယ္။ "ငါနဲ႔ ဟုတ္လား၊ ဘာျဖစ္လုိ႔ ငါနဲ႔လုိက္ခ်င္တာလဲ" "အင္းေလ တျခားဘယ္သူရွိလို႔လဲ" ဒီေတာ့မွ ကာဖ်ဴးခ်ိန္ ေမွာင္ထဲ သူနဲ႔ဂ်ဴးမေလးႏွစ္ေယာက္တည္းဆိုတာ သတိထားမိၿပီး ေဂ်ေကာ့ဗ္တို႔ဟာ ဂတ္တိုထဲကို မီးေရာင္ေတြ ကို ေရွာင္ကြင္းၿပီး ျပန္ဝင္လာခဲ့ၾကတယ္။

ေသြး႐ူးေသြးတန္းနဲ႔ ၿခံစည္း႐ိုး သံဇကာကြက္ကို ေက်ာ္တက္ဖို႔လုပ္ေနတဲ့ ေဂ်ေကာ့ဗ္ကို အဲဒီကေလးမေလးကပဲ ေခြးတိုးေပါက္ကို ျပခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သူတုိ႔ေတြ ဂတ္တိုထဲေရာက္လာေတာ့ အေလာင္းေကာက္တဲ့ ဂ်ဴးရဲေတြနဲ႔ ေတြ႔လုိ႔ ဓါတ္ရ ထားပ်က္ႀကီး တစ္ခုေပၚ တက္ပုန္းၾကရျပန္တယ္။ ဂ်ဴးရဲေတြ ေက်ာ္သြားတဲ့အခါမွာ- "ကဲ မင္း ငါ့ကို ကယ္ခဲ့တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ငါ့ကိုျပန္ခြင့္ျပဳပါေတာ့။ ငါ အရမ္းကို ပင္ပန္းေနလို႔ပါ"လုိ႔ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ေဂ်ေကာ့ဗ္ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ကေလး မေလးက ဓါတ္ရထားကိုေတာ့ ကၽြန္မကို အသံုးျပဳခြင့္ျပဳမယ္ မဟုတ္လားလုိ႔ ျပန္ေမးခြန္းထုတ္ၿပီး ဓါတ္ရထား ေမာင္းတမ္းေဆာ့လို႔ က်န္ခဲ့ပါတယ္။ တကယ္လို႔ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ထပ္ပတ္လာမယ့္ ဂ်ဴးရဲေတြ၊ ဒါမွ မဟုတ္ နာဇီစစ္သားေတြနဲ႔ေတြ႕ရင္ ေတြးရဲစရာမရွိေအာင္ အေသဆုိးနဲ႔ ေသရမွာပါ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေဂ်ေကာ့ဗ္ဟာ ကေလးမေလးကို သူ႔အိမ္ဆီ ေခၚလာခဲ့တယ္။ အထပ္ခိုးေပၚမွာတင္ၿပီး ပံုျပင္စာအုပ္ေဟာင္းတစ္အုပ္ကို ေပးတယ္။

အဆာေျပဖတ္ဖို႔တဲ့။ ေအာက္ထပ္ကို သူဆင္းလာၿပီး သူ႔မိန္းမရဲ႕ ဓါတ္ပံုေရွ႕မွာ အက်ႌၿပဲ၊ ေဘာင္းဘီၿပဲေလးေတြ ခ်ဳပ္ရင္းေျပာျပတယ္။ မင္း စဥ္းစားၾကည့္၊ ငါေရာ၊ မင္းေရာ ကေလးလိုခ်င္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခုလို ကိုယ္တုိင္ ဘယ္ေန႔ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္လိုေသရမွန္းမသိတဲ့ အခ်ိန္မ်ဳိးမွာေတာ့ ငါ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ဘယ္လိုေမြးႏိုင္ မလဲတဲ့။ ေနာက္ေန႔မနက္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေဂ်ေကာ့ဗ္ဟာ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ဆံသဆရာ ကိုေဝါ့စကီးဆီသို႔ သြား ပါတယ္။

ကိုေဝါ့စကီးနဲ႔ ေဂ်ေကာ့ဗ္တိုပဟာ သူငယ္ခ်င္း အရင္းအခ်ာေတြျဖစ္ၾကတဲ့အေလ်ာက္ ေဂ်ေကာ့ဗ္ကို ကိုေဝါ့စကီး က ေန႔တုိင္း မုတ္ဆိတ္ရိတ္၊ ဆံပင္ညႇပ္ေပးတယ္။ အေျခအေနေကာင္းလို႔ ေဂ်ေကာ့ဗ္ေကာ္ဖီဆုိင္ေလး ျပန္ဖြင့္ျဖစ္ရင္ ကိုေဝါ့စကီးက စာရင္းမွတ္ထားတဲ့အတုိင္း အလကားလာ ေသာက္မယ္တဲ့။ 

ဒီေန႔မနက္က်ေတာ့ ကိုေဝါ့စကီးက ဆုိင္တံခါးကို ပိတ္ထားပါတယ္။ ေဂ်ေကာ့ဗ္က တဝုန္းဝုန္း ထုတဲ့အခါမွာ ေပးမဖြင့္လို႔ ဇြတ္အတင္းဝင္လိုက္တဲ့အခါ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ႀကဳိးဆြဲခ်ၿပီး သတ္ေသဖို႔ လုပ္ေနတဲ့ ကိုေဝါ့စကီးကို ေတြ႕လုိက္ပါေတာ့တယ္။ ေဂ်ေကာ့ဗ္ဟာ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူကို အမ်ဳိးမ်ဳိး ေဖ်ာင္းဖ်ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္မ ေသဖုိ႔တာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုေဝါ့စကီးက ခါးခါးသီးသီးပဲ။ သူဆံုးျဖတ္ၿပီးၿပီတဲ့။ နာဇီေတြရဲ႕ႏွိပ္စက္မႈေတြကို ဆက္ခံမယ့္အစား ေသလုိက္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီးၿပီ၊ ေနာက္ဆံုး ေဂ်ေကာ့ဗ္က စကားတစ္ခြန္းေျပာလိုက္တယ္။ 

"ေအးေလ မင္း ဆံုးျဖတ္ၿပီးၿပီ၊ တားမရဘူးဆိုရင္လည္း ေသေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ မင္းသိထားဖုိ႔က ႐ုရွားေတြဟာ တို႔ရဲ႕ဂတ္တိုနဲ႔ ကီလိုမီတာ ၄၀၀ ပဲကြာတဲ့ စစ္ေျမျပင္မွာ ေရာက္ေနၿပီကြ၊ မၾကာခင္ တို႔လြတ္ေတာ့မွာ၊ အဲဒီ အခါက်မွ လူေတြက ကိုေဝါ့စကီးႀကီးဟယ္၊ ရက္ပုိင္းေလးပဲ ေအာင့္ႏုိင္ေစာင့္ႏုိင္ရင္ လြတ္မွာလုိ႔ ေျပာၾကမွာ ငါျမင္ေယာင္ေသးတယ္" လို႔ေျပာၿပီး လွည့္ထြက္သြားမယ့္ ေဂ်ေကာ့ဗ္ကို ကိုေဝ့ါစကီးက အတင္းလုိက္ဆြဲၿပီး ေမးတယ္။

 "မင္း ေသခ်ာလား ေျပာစမ္း။ မင္း ဒီသတင္းကို ဘယ္က ၾကားတာလဲ၊ ဘယ္သူေျပာတာလဲ" "ငါကိုယ္တိုင္ ေရဒီယို နားေထာင္ၿပီး ၾကားခဲ့တာကြ" "ဘာ" ကိုေဝ့ါစကီးရဲ႕စိတ္ထဲမွာ ေဂ်ေကာ့ဗ္မွာ ေရဒီယိုတစ္လံုးရွိတယ္လို႔ ထင္သြားပါေတာ့တယ္။ လုပ္ငန္းခြင္ ထဲမွာ ႏွစ္ေယာက္တစ္တြဲ အလုပ္ဆင္းၾကရပါတယ္။ ဘိလပ္ေျမအိတ္ ေတြကို သယ္ၿပီး ရထားတြဲေပၚ တင္ေပးၾကရတယ္။ ဒီေနရာမွ ကုိယ္နဲ႔တြဲတဲ့အေဖာ္က မလုပ္ႏိုင္တဲ့လူပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မသန္မစြမ္း မက်န္း မမာတဲ့ သူပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အလုပ္မၿပီးရင္ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ထမင္းမစား ရပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သန္သန္မာမာ ထြားထြားက်ဳိင္းက်ဳိင္း လူမ်ဳိးကို လူတုိင္းက တြဲခ်င္ၾကတယ္။ ေဂ်ေကာ့ဗ္ဟာ လက္ေဝွ႔သမား မီရွဲလ္ကို အတြဲတြဲထားလုိက္ႏုိင္လို႔ ဒီေန႔အဖို႔ ကံေကာင္းသူျဖစ္သြားပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ေနာက္ က လူမမာ အဘုိးႀကီးမွာ တြဲမယ့္သူ မရွိပါဘူး၊ သူက ေဂ်ေကာ့ဗ္ကို တတြတ္တြတ္ေခၚေနတယ္။ "ေဂ်ေကာ့ဗ္ လာပါကြာ၊ ငါနဲ႔တြဲေပးပါ၊ ငါ ထမင္းစားရမွျဖစ္မယ္" ေဂ်ေကာ့ဗ္ဟာ ၾကာၾကာေတာင့္မထားႏုိင္ပါဘူး၊ အဘုိးႀကီး ကိုသြားတြဲေပးလုိက္ပါတယ္။ ဘိလပ္ေျမ အိတ္ေတြကိုသယ္ရင္း မီရွဲလ္ေပ်ာက္ေနလို႔ ေဂ်ေကာ့ဗ္က လုိက္ရွာ ပါတယ္။ ဒီေကာင္ စီးကရက္ခုိး ေသာက္ေနတာ ျဖစ္မယ္လို႔ သူထင္ေနတယ္။ 

ဒါေပမယ့္ သူေတြ႕လုိက္ရတဲ့ျမင္ကြင္းက ထိတ္စရာ လန္႔စရာပါ။ မီရွဲလ္ တစ္ေယာက္ တူရႊင္းနဲ႔ ရထားတြဲၾကမ္း ျပင္ကိုခြာၿပီး ထြက္ေျပးဖုိ႔ လုပ္ေနလို႔ပါပဲ။ "မီရွဲလ္ မင္း အဲဒီလို မလုပ္ပါနဲ႔ကြာ" ဂ်ဴးတစ္ေယာက္ လြတ္ေျမာက္ သြားရင္ က်န္ခဲ့တဲ့ ဂ်ဴးတစ္အုပ္စုလံုး အသတ္ခံရမွာပါ။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ျငင္းရင္း ဆန္ရင္း ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ ျဖစ္ေနတာကို အျပင္က ဂ်ာမန္စစ္သားတစ္ေယာက္က ျမင္သြားတယ္။ "ေဟ့ ဟိုတြဲေပၚက ႏွစ္ေကာင္ ဘာလုပ္ေနတာလဲ" ဂ်ာမန္စစ္သားဟာ ေသနတ္ကိုျပင္ၿပီး တြဲနားကို ခ်ဥ္းကပ္လာပါတယ္။

မီရွဲလ္က တူရြင္းးကိုဆလုိက္ၿပီး ႀကိမ္းဝါးလုိက္တယ္။ "လာစမ္း၊ မင္းကို အပါေခၚသြားၿပီး ငါ ေသပြဲဝင္ပစ္ လုိက္မယ္" သူေသရင္ ေဂ်ေကာ့ဗ္လည္း မလြတ္ႏုိင္ပါ။ "မီရွဲလ္ မီရွဲလ္ မင္း ဒီလိုမုိက္႐ူးရဲ မလုပ္ပါနဲ႔ကြာ၊ ငါေျပာတဲ့စကားကို ေသခ်ာနားေထာင္ပါ၊ ဒီမွာ ေဟ့ေကာင္ ငါတို႔ဂတ္တိုနဲ႔ ကီလိုမီတာ ၄၀၀ ပဲကြာတဲ့ စစ္ေျမျပင္မွာ ႐ုရွားတပ္ေတြေရာက္ေနၿပီကြ၊ မင္း ဘာျဖစ္လုိ႔ အက်ဳိးမရွိဘဲ ကိုယ့္အသက္ကုိယ္ ျပဳန္းတီးခံခ်င္ ရတာလဲ၊ ငါတို႔ မၾကာခင္မွာ လြတ္ေတာ့မွာပါကြာ" "ခင္ဗ်ား ဒီသတင္းကို ဘယ္ကရလဲ" "ငါကိုယ္တုိင္ နားနဲ႔ ေရဒီယိုက နားေထာင္ခဲ့တာပါကြာ" မီရွဲလ္ အူျမဴးသြားတယ္။ 

ဂ်ာမန္စစ္သားကို ၿပံဳးၿဖဲၿဖဲနဲ႔ လက္ေျမႇာက္ၿပီး ရထားတြဲေပၚက ဆင္းတယ္၊ ဂ်ာမန္စစ္သားက ဆဲေရးၿပီး ႐ုိက္တာ ေတာင္ အၿပံဳးမပ်က္ဘူး။ သူတုိ႔ လြတ္ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္မႈေၾကာင့္ သူ ေတာ္တန္႐ံု ဆင္းရဲဒုကၡေတြကို မမႈေတာ့ပါဘူး။ ဒါ့ထက္ မီရွဲလ္ဟာ ဘဝအတြက္ အေရးပါတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခုကို ခ်လိုက္ပါေသးတယ္။ 

အဲဒါကေတာ့ မိန္းမသြားေတာင္းတာပါပဲ။ မီရွဲလ္ဟာ သူ႔ခ်စ္သူရဲ႕အေဖ မစၥတာဖရန္႔ဆိုတာဆိုတဲ့ ဂ်ဴးလူႀကီး လူေကာင္းႀကီးဆီမွာ သူ႔ခ်စ္သူနဲ႔ လက္ဆက္ခြင့္ကို သြားေတာင္းပါတယ္။ "မစၥတာဖရန္႔ဖို႔တာ ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ား သမီးနဲ႔ လက္ထပ္ပါရေစ" အားလံုးက ဘာေျပာရမွန္းမသိေအာင္ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ မစၥတာဖရန္႔ဖို႔တာက မီရွဲလ္ကို ျပတင္းေပါက္နားကို ေခၚသြားတယ္။ "ဟိုမွာေတြ႕လား၊ လူေတြဟာ မီးလႈံဖုိ႔ ထင္းမရွိ၊ အဝတ္အစားထူထူ ထဲထဲမရွိ၊ စားစရာ အာလူးမေတာင္ မရွိဘဲ ရွင္သန္ေနၾကရတယ္။ 

အဲဒါေတြမရွိတာထက္ ငါတို႔ဂ်ဴးေတြမွာ အနာဂတ္မရွိဘူးဆိုတာ မင္းမသိဘူးလား၊ အနာဂတ္မရွိတဲ့ လူအဖြဲ႕ အစည္းမွာ လက္ထပ္ဖုိ႔ ထိမ္းျမားဖို႔ မင္းမုိ႔ စဥ္းစားတယ္" "ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ အနာဂတ္ရွိပါတယ္ မစၥတာ ဖရန္႔ဖို႔တာ၊ ဒီစစ္ႀကီးဟာ အခ်ိန္တန္ရင္ ၿပီးသြားမွာပါ" "ဒါေပါ့ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုၿပီးမလဲ၊ စစ္ႀကီးၿပီးတဲ့အထိ ငါတို႔ရွိပါဦးမလားဆိုတာ မင္း အာမခံႏုိင္လုိ႔လား" "မၾကာခင္ ၿပီးေတာ့မွာပါ မစၥတာဖရန္႔ဖို႔တာ၊ ခု ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ၿမဳိ႕နဲ႔ ကီလုိမီတာ ၄၀၀ ကြာတဲ့ စစ္ေျမျပင္ကို ႐ုရွားတပ္ေတြ ေရာက္ေနပါၿပီ" "ဟား မင္းကို ဘယ္သူေျပာလဲ" "ေဂ်ေကာ့ဗ္ ေျပာပါတယ္" "ေဂ်ေကာ့ဗ္ ဟုတ္လား၊ ဒီေလာက္ ပါးစပ္က ေပါက္တတ္ကရေျပာတတ္တဲ့ လူမ်ဳိးရဲ႕ စကားကို မင္းက ဘာေၾကာင့္ ယံုၾကည္ရတာလဲ။

သူကေကာ ဘယ္လိုလုပ္ သိတာလဲ" "ေဂ်ေကာ့ဗ္မွာ ေရဒီယိုတစ္လံုးရွိပါတယ္ မစၥတာဖရန္႔ဖို႔တာ၊ သူ ကိုယ္ တိုင္ ဒီသတင္းကို နားေထာင္ခဲ့တာပါ" အားလံုး မင္သက္သြားၾကတယ္။ ေရဒီယိုတစ္လံုးရွိျခင္းဟာ အသတ္ခံရ ႏိုင္တယ္ဆိုတာ သူတုိ႔အားလံုး သေဘာေပါက္ၾကပါတယ္။ မီရွဲလ္ဟာ ေျပာၿပီးမွ အားလံုးကို ေတာင္းပန္ လုိက္တယ္။ "ေက်းဇူးျပဳၿပီးေတာ့ ဒီအေၾကာင္းကို ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာၾကပါနဲ႔၊ ေဂ်ေကာ့ဗ္မွာ အႏၱရာယ္ျဖစ္မွာ စိုးလို႔ ပါ" မစၥတာဖရန္႔ဖု႔ိတာဟာ ဘာစကားမွ ဆက္မေျပာေတာ့ဘဲ အခန္းထဲကို ဝင္သြားတယ္။ သူ႔အဝတ္ ေဟာင္းဗီ႐ိုထဲက ေအာက္ဆံုးမွာဖြက္ထားတဲ့ ေရဒီယိုကို ထုတ္လုိက္တယ္။ သူ႔ဇနီးက အံ့ၾသတႀကီးနဲ႔ ေအာ္ တယ္။ "ဟင္ အေဖႀကီး ရွင္ ေရဒီယိုကို သိမ္းထားတယ္၊ ကၽြန္မကို လံုးဝ မေျပာဘူး" မစၥတာဖရန္႔ဖို႔တာဟာ သူ႔ေရဒီယိုကို တူနဲ႔ တဒုန္းဒုန္း႐ုိက္ခ်ဳိးပစ္လုိက္တယ္။ "ရွင္ ဘာလုပ္တာလဲ" "ဟိုေကာင္ ေဂ်ေကာ့ဗ္ဆိုတဲ့ ေကာင္မွာ ေရဒီယုိတစ္လံုးရွိတယ္လို႔ မင္းရဲ႕သမက္ေလာင္းေလး မီရွဲလ္ ေျပာသြားတာ ၾကားတယ္မဟုတ္လား၊ ဒါကို အေႏွးနဲ႔အျမန္ နာဇီေတြၾကားမွာပဲ၊ ၾကားရင္ ရွာမယ္၊ ရွာရင္ ေဂ်ေကာ့ဗ္မွာ တကယ္ရွိမရွိ မေျပာႏုိင္ေပမယ့္ ငါ့ေရဒီယိုကို ေတြ႕သြားမယ္။ ေတြ႔သြားရင္ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါမွမဖြင့္ခဲ့ပါဘူး။ သတင္း နားမေထာင္ခဲ့ပါဘူးလုိ႔ ဘယ္လိုေျပာေျပာ သူတုိ႔ယံုၾကမွာ မဟုတ္ဘူး။ ငါ့ကို ပစ္သတ္ၾကလိမ့္မယ္။ ငါ့မိသားစုတစ္စုလံုးကို သတ္ၾက လိမ့္မယ္။ အဲဒီေတာ့ အခု ခ်က္ခ်င္း ေရဒီယိုကို ဖ်က္ဆီးပစ္တာ အေကာင္းဆံုးပဲ" "ရွင္ ဖ်က္ဆီးမယ္ဆိုလည္း ကၽြန္မကို သီခ်င္းေလးတစ္ပုဒ္ေလာက္ေတာ့ ေပးနားေထာင္ၿပီးမွ ဖ်က္သင့္ တာေပါ့ရွင္" ေနာက္ေန႔မွာေတာ့ ဂတ္တုိတစ္ခုလံုးမွာ ေဂ်ေကာ့ဗ္ဟာ စကားျဖစ္လုိ႔ေနပါေတာ့တယ္။

ေတြ႕သမွ်လူ ေတြက တၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ေပါ့၊ ကိုေဝါ့စကီးဆီမွာ ထံုးစံအတုိင္း မုတ္ဆိတ္ရိတ္ဖို႔လုပ္တဲ့ ေဂ်ေကာ့ဗ္ကို ကိုေဝ့ါ စကီးက ေမးတယ္။ "ကဲ ဒီေန႔ ဘာထူးလဲ" "ဘာထူးရမွာလဲ" "ဘာသတင္းထူးလဲလို႔ ေမးတာေလ" "ဘာက ဘာသတင္းထူးရမွာလဲ" "မင္း ငါ့ကို အေၾကာင္႐ုိက္မေနပါနဲ႔ ေဂ်ေကာ့ဗ္ရာ၊ မင္းဆီမွာ ေရဒီယိုရွိတယ္ ဆိုတာ ဂတ္တိုတစ္ခုလံုး သိပါတယ္" "ဘာ ဂတ္တို တစ္ခုလံုး သိပါတယ္ ဟုတ္လား" "ဟုတ္တယ္၊ ဟိုေကာင္ မီရွဲလ္ မိန္းမသြားေတာင္းတာကေန အကုန္သိကုန္တာ" ေဂ်ေကာ့ဗ္ ကုိျမင္တာနဲ႔ မီရွဲလ္က ထြက္ေျပးတယ္။ 

"ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ေဂ်ေကာ့ဗ္၊ ကၽြန္ေတာ္ မရည္ရြယ္ဘဲျဖစ္သြားတာပါ" "မင္းဟာ လူသတ္သမား၊ ငါ့ကို ေသေအာင္လုပ္တဲ့ အေကာင္" အလုပ္စခန္းလည္း လူတုိင္းက မီရွဲလ္ကေနတစ္ဆင့္ ေဂ်ေကာ့ဗ္ဆီက သတင္းႏႈိက္ၾကတယ္။ ေဂ်ေကာ့ဗ္က စိတ္ေပါက္ေပါက္ နဲ႔ ဒီေန႔ညက တန္ဂိုအကတီးလံုးေတြပဲ လႊင့္ေပးတယ္လို႔ ေျပာလုိက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေလေၾကာင္းအခ်က္ေပး ဥၾသဆြဲသံနဲ႔အတူ ေလယာဥ္ပ်ံေတြ ပ်ံလာတယ္။ စခန္း တစ္ခုလံုး လႈပ္လႈပ္ရြရြေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။

"႐ုရွားေလယာဥ္ပ်ံေတြ ျဖစ္မယ္" ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ေခါင္းေပၚကေန အုပ္လုိက္ပ်ံသြားတာ ဂ်ာမန္ေလယာဥ္ပ်ံ ေတြပါ။ ႐ုိမန္ညီေနာင္ရဲ႕ အငယ္ေကာင္ဟာ ေဂ်ေကာ့ဗ္ကို မရမကေမးတယ္။ ေဂ်ေကာ့ဗ္ အေျဖမေပးႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ရထားႀကီးတစ္စင္း ဆုိက္လာၿပီး ရထားေပၚမွာ လူသံေတြၾကားရတယ္တဲ့။ အားလံုးတားေနတဲ့ ၾကားထဲက ႐ိုမန္ အငယ္တစ္ေကာင္ဟာ ရထားနားကိုေျပးၿပီး ႐ုရွားေတြသတင္းကို သြားေမးတယ္။ ကင္းစပ္ ေပၚက ဂ်ာမန္စစ္သားဟာ ႐ိုမန္အငယ္ေကာင္ကို ပစ္ခ်လုိက္ပါေတာ့တယ္။

စိတ္မေကာင္းမႈေတြနဲ႔ အလုပ္သိမ္းျပန္လာေတာ့ လမ္းမွာ သူတို႔အားလံုး ေလးစားရတဲ့ ေဒါက္တာႀကီးက ေဂ်ေကာ့ဗ္ကို နားခ်တယ္။ "ဘာမွ ဥပါဒန္ျဖစ္မေနပါနဲ႔ကြာ၊ ႐ိုမန္အငယ္ေကာင္ဟာ ေသခ်ိန္ေရာက္လာလို႔ ေသရတာပါ" မီရွဲလ္ကလည္း ေဂ်ေကာ့ဗ္ကိုေျပာပါတယ္။ "ခင္ဗ်ားဘက္က အေကာင္းဆံုးလုပ္ခဲ့တာပဲ ေဂ် ေကာ့ဗ္ရာ။ စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ပါနဲ႔" "ငါ ဘာအေကာင္းဆံုးလုပ္လို႔လဲ" "လူေတြအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေပးႏိုင္ တယ္ေလ၊ လူေတြအားလံုး တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ သတ္ေသေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ခင္ဗ်ားရဲ႕႐ုရွားတပ္ေတြ သတင္းေၾကာင့္ လူေတြရဲ႕ဘဝေတြ ဘယ္ေလာက္ အဓိပၸါယ္ျပန္ရွိလာ၊ ျပန္ရွင္သန္လာလဲ သိရဲ႕လား" ရပ္ကြက္ ထဲကို ဝင္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ သူနဲ႔အလုပ္တြဲေဖာ္ လူမမာ အဘုိးႀကီးက ေစာင့္ၿပီးေမးတယ္။

"ေဂ်ေကာ့ဗ္ ဘာထူးသလဲ" ေဂ်ေကာ့ဗ္ တစ္ေန႔လံုး ညစ္ေနတဲ့စိတ္ေတြဟာ အဘုိးႀကီးဆီမွာ လြတ္ထြက္ သြားတယ္။ "ဒီမွာ ခင္ဗ်ား သိထားဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာမယ္။ အားလံုးကုို ကၽြန္ေတာ္ညာခဲ့တာ၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဘာ ေရဒီယိုမွ မရွိဘူး။ ဘာ႐ုရွားတပ္ေတြမွ မလာဘူး၊ ဟုတ္ၿပီလား" အဘိုးႀကီးဟာ ငိုင္ၿပီး က်န္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ တစ္ေန႔မနက္မွာေတာ့ အဘိုးႀကီးဟာ ေသဆံုးသြားခဲ့ပါတယ္။ "သူ သူ ကုိယ့္ကုိယ္ကို သတ္ေသသြားတာ လားဟင္" ေဂ်ေကာ့ဗ္နဲ႔ မီရွဲလ္တို႔အေမးကို ေဒါက္တာႀကီးက မခ်ိၿပံဳးနဲ႔ ရွင္းျပတယ္။

"ဒီသေဘာပါပဲကြာ၊ သူ႔က်န္းမာေရးက စိတ္ေၾကာင့္ပဲ ခုခ်ိန္ထိ ရွင္သန္ေနတာ၊ သူတစ္ခုခုေၾကာင့္ စိတ္ကို ေလွ်ာ့ခ် လုိက္တယ္နဲ႔တူပါတယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္း ေသသြားခဲ့တယ္" လူႏွစ္ေယာက္ ရွိသြားပါၿပီ။ ဒီသ တင္းေၾကာင့္ ေသသြားခဲ့ရတာ၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေဒါက္တာႀကီးက ဆက္ေျပာတယ္။ "သူက ႐ုရွားတပ္ေတြ ေရာက္လာမယ္ဆိုတာကို တကယ္ေအာက္ေမ့သြားၿပီး တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ အသက္မထြက္ဘဲ ေအာင့္ေနပံုရပါ တယ္ကြာ၊ တကယ္မုိက္တဲ့လူ၊ သက္သက္မဲ့ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ဘဝဆုိးႀကီးကို ဒုကၡ ထပ္ခံသြားတယ္" ေဂ်ေကာ့ဗ္က ေဒါက္တာႀကီးကုိ ၾကည့္လိုက္တယ္။

"အဲဒါက တကယ္ပါ ေဒါက္တာ၊ ႐ုရွားတပ္ေတြ လာမယ္ဆိုတာ တကယ္ပါ" "ဟင္" အဲဒီ ေနာက္မွာေတာ့ ေဂ်ေကာ့ဗ္ဟာ လူေတြအားလံုးအတြက္ သတင္းေတြကို ဖန္တီးလုပ္ႀကံေျပာဖို႔ ဆံုးျဖတ္လုိက္တဲ့ အတိုင္း ေျပာပါေတာ့တယ္။ "စတာလင္ရဲ႕ တပ္မဟာႀကီးေတြဟာ လက္နက္ခဲယမ္းအျပည့္နဲ႔ ခ်ီတက္လာေနၿပီ၊ ဒါတင္ ဘယ္ကမလဲ အေမရိကန္ေတြကလည္း တင့္ကားေတြနဲ႔ ဝင္လာၿပီ" "တင့္ကားေတြ အမ်ားႀကီးပဲလား" "သိပ္ အမ်ားႀကီးေတာ့ ဘယ္ဟုတ္မလဲကြ၊ ဒါေပမယ့္ လံုလံုေလာက္ေလာက္ေတာ့ ခ်ီလာတာေပါ့" "အေမရိကန္ တပ္ေတြက ဘာထူးျခားလုိ႔လဲ"

"အေမရိကန္ေတြက တီးဝုိင္းေတြပါတယ္ကြ၊ သိတယ္မဟုတ္လား၊ အေမရိကန္ေတြက အေပ်ာ္အပါးကို စစ္ျဖစ္ေနတာေတာင္ လုပ္တာေလ" "ဘယ္လို တီးဝိုင္းေတြလဲ" "ဂ်ပ္ဇ္တီးဝုိင္း" "ဟာ ဆက္ဆိုဖုန္းေတြ ပါမွာေပါ့" "ေအး ကလဲနက္ေတြေတာင္ ပါေသးတယ္" ဂ်ဴးလူေတြရဲ႕မ်က္ႏွာေတြမွာ ပန္းေသြးေရာင္ေတြ ျပန္ထ လို႔လာတယ္။ သူတုိ႔မ်က္လံုးေတြဟာ အေရာင္တဖိတ္ဖိတ္ေတာက္လို႔ အရည္တလဲ့လဲ့န႔ဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒါကို မစၥတာဖရန္႔ဖို႔တာက တားမွျဖစ္ေတာ့မယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္ လုိက္ပါတယ္။ ဂတ္တိုတစ္ခုလံုး ဒီသတင္းျပန္႔ေနတဲ့ အတြက္ သိပ္မၾကာခင္မွာ အားလံုးကို အႏၱရာယ္က်ေတာ့မယ္၊ အႏၱရာယ္မက်ေအာင္ အဲဒီေရဒီယိုကို ဖ်က္ဆီး ပစ္ဖုိ႔လိုတယ္လုိ႔ သူကယူဆပါတယ္။

ေဂ်ေကာ့ဗ္ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ညဘက္တစ္ေယာက္တည္း အ၀တ္ေတြေလွ်ာ္ရင္း ပါးစပ္က တတြတ္တြတ္နဲ႔ ကြယ္လြန္သြားတဲ့ဇနီးသည္ဆီမွာ ၀န္ခ် ေတာင္းပန္ေနတယ္။ "ငါ့မွာေရြးစရားလမ္း မရွိလို႔ ငါလိမ္ရတာပါကြာ" တဲ့။ ေဂ်ေကာ့ဗ္ကယ္ထားတဲ့ ကမေလးမေလးဟာ ေနမ ေကာင္းျဖစ္ပါေတာ့တယ္။ ေဂ်ေကာ့ဗ္ထင္လိုက္တာက မေန႔ကစားမိတဲ့ မႈိတစ္မ်ိဳးေၾကာင့္လို႔ပါ။ ဒါေၾကာင့္ သူေဒါက္တာႀကီးကို သြားေခၚဖို႔ စီစဥ္ရပါတယ္။ ေဂ်ေကာ့ဗ္ တစ္ေယာက္ ဒီဘက္အိမ္ေခါင္မိုးအ ထပ္ခိုးထဲမွာ အလုပ္ေတြရႈပ္ေနတာကို မသဲမကြဲၾကည့္ၿပီး မ်က္ေတာင္ မခက္ႏိုင္ျဖစ္ေနရတာ ဟိုဘက္အိမ္က မီရွဲလ္ပါ။

"ငါအထင္ ဒီလူဟာ ေရဒီယို ရွိရံုတင္မက ရုရွားေတြနဲ႔ ေျမေအာက္ဆက္ဆံေရးပါရွိမယ္လို႔ ထင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေလာက္ သတင္းေတြကို အေသးစိတ္သိေနတာ" "မီရွဲလ္ ရွင္ကၽြန္မနဲ႔ ခ်ိန္းထားၿပီးရင္ေတာ့ ကၽြန္မကိုပဲ အာရံု ထားသင့္တယ္လုိ႔ ကၽြန္မထင္တယ္" တကယ္ေတာ့ မီရွဲလ္ဟာ သူ႔ခ်စ္သူရိုစာနဲ႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနဖို႔ ခ်ိန္းထားခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔အာရံုေတြက ခ်စ္သူ ရိုစာဆီမွာ ထားလို႔မရဘဲ ေဂ်ေကာ့ဗ္ဆီမွာပဲ ေရာက္ေန တယ္။ ေဂ်ေကာ့ဗ္ဟာ ေဒါက္တာႀကီးကို သြားပင့္ဖို႔ ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္နဲ႔ ထြက္ရတယ္။ မီရွဲလ္ မေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ အ၀တ္အစားေတြကို ျပန္၀တ္ၿပီး ေနာက္ကလိုက္ေခ်ာင္းဖို႔ လုပ္တယ္။ ရိုစာက ေအာ္တယ္။ "မီရွဲလ္ ရွင့္ကိုယ္ရွင္ ဘာလုပ္ေနတယ္လို႔ ထင္သလဲ" "ရိုစာ မင္းကို ကိုယ္ခ်စ္ပါတယ္ကြာ၊ ဒါေပမယ့္ ရုရွားေတြက အေရးႀကီးလို႔ပါ"

ေရွ႕က ေဒါက္တာႀကီးဆီကို ေျပးေနတဲ့ေဂ်ေကာ့ဗ္ရဲ႕ ေနာက္မလွမ္းမကမ္းမေန မီရွဲလ္လိုက္သြားတယ္။ အခ်ိန္ က ကာဖ်ဴးခ်န္ႀကီး။ ဒါကို အေပၚထပ္က လွမ္းျမင္လိုက္တဲ့ မစၥတာဖရန္႔ဖို႔တာက သူ႔လူေတြနဲ႔ လိုက္ပါ ေတာ့ တယ္။ "ဒီေဂ်ေကာ့ဗ္ဆိုတဲ့ လူရႈပ္နဲ႔ မင္းသမက္ေလာင္း မီရွဲလ္ ကာဖ်ဴးအခ်ိန္ႀကီး လမ္းေပၚမွာ ဘာလို႔ေရာက္ ေနရတာလဲ၊ ေျပာေနတာၾကာတယ္။ ငါတို႔ သူ႔အိမ္ကို သြားရွာၿပီး သူ႔ေရဒီယိုကို သြားရွာၿပီး ဖ်က္ဆီးၾကမယ္"

မစၥတာဖရန္႔ဖိုတာတို႔ လူစုဟာ ေဂ်ေကာ့ဗ္အိမ္ကို ဦးတည္ၿပီးသြားၾကတယ္။ ေဒါက္တာႀကီးအိ္မ္ေရွ႕မွာ ေစာင့္ ေနတုန္းပဲ မီရွဲလ္က သူ႔ကိုလည္းတိုင္ပင္ပါလို႔ ေဂ်ေကာ့ဗ္ကိုေျပာတယ္။ ေဂ်ေကာ့ဗ္က မီရွဲလ္ကို ေမာင္းထုတ္ ရတယ္၊ ေဒါက္တာႀကီးဟာ ေဂ်ေကာ့ဗ္ကို သူ႔ေဆးေတြျပတယ္။ "ဒီ မစံုမလင္ ေဆး၀ါးေတြက လူေတြအတြက္ ဘာမွအက်ိဳးအာနိသင္ မရွိပါဘူးကြာ။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ မင္းေျပာတဲ့ အေမရိကန္တင့္ကားေတြနဲ႔ တင့္ကားေပၚ က ဂ်ပ္ဇ္တီး၀ိုင္းေလာက္ေတာင္ လူေတြရဲ႕ စိတ္ႏွလံုးကို မကုစားႏိုင္ပါဘူး။ ကဲ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းရဲ႕ ကေလးမေလးကို ငါတို႔သြားၾကည့္ၾကတာေပါ့" အဲဒီအခ်ိန္မွာ မစၥတာဖရန္႔ဖို႔တာတို႔ လူတစ္စုဟာ ေဂ်ေကာ့ဗ္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းဆံသဆရာ ကိုေ၀ါ့စကီးကို သြားႏႈိးၾကတယ္။ ညႀကီးမင္းႀကီး တံခါးလာေခါက္ခံရတဲ့အခါ ေသြးလန္႔ စြာနဲ႔ပဲ ကိုေ၀ါ့စကီးက တံခါးကိုဖြင့္ေပးတယ္။

"ခင္ဗ်ားတို႔ အေရးေပၚမုတ္ဆိတ္ရိတ္ဖို႔ လာတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္" သူတို႔ဟာ ေဂ်ေကာ့ဗ္ရဲ႕ ေရဒီယိုကို သြားရွာဖို႔ အစီအစဥ္ကို ေျပာတယ္။ ကိုေ၀ါ့စကီုးကို ေခၚခဲ့ၾကတယ္။ ေဂ်ေကာ့ဗ္အိမ္ထဲ၀င္ၿပီး ေမႊေႏွာက္ ရွာေဖြၾကတယ္။ ရိုမန္အႀကီးေကာင္ဟာ ေဂ်ေကာ့ဗ္ကယ္တားတဲ့ ေကာင္မေလးရဲ႕ အတြင္းခံ ေဘာင္းဘီေလး လွမ္းထားတာကို ေတြ႕သြားတယ္။ "ဒီမွာ မစၥတာဖရန္႔ဖို႔တာ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီေဂ်ေကာ့ဗ္ဆိုတဲ့လူရဲ႕ ဘုရား မႀကိဳက္တဲ့ အက်င့္စာရိတၱကို ျမင္ေနရပါၿပီ၊ သူဟာ ဂ်ဴးလူအဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ အမိႈက္ပါဗ်ာ" "ထားလိုက္စမ္းပါကြာ၊ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေတြ ထားလိုက္ပါ။ ငါတုိ႔ ခုလုပ္ရမွာ ေရဒီယိုရွာဖို႔အဓိကပဲ"

"ကၽြန္ေတာ္တို႔ အထပ္ခိုးေပၚ တက္ရွာၾကရေအာင္" သူတို႔လူစု အထပ္ခိုးကို တက္သြားၿပီး မေရွးမေႏွာင္းမွာပဲ ေဂ်ေကာ့ဗ္နဲ႔ ေဒါက္တာႀကီးေရာက္လာတယ္။ "ခင္ဗ်ားေလွကားေတြက မ်ားလိုက္တာ ေဂ်ေကာ့ဗ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ႏွလံုးအေျခအေနမွာ ကၽြန္ေတာ္ နားနားၿပီး တက္မွရမယ္" "ခြင့္လြတ္ပါ ေဒါက္တာႀကီး၊ ကေလးမေလးကို ကၽြန္ေတာ္က အထပ္ခိုးမွာ ၀ွက္ထားရလို႔ပါ" မစၥတာဖရန္႔ဖိုတာတို႔ဟာ အထပ္ခိုးမေရာက္ခင္ အဆင့္ေလးမွာ ကြယ္ၿပီးပုန္းေနၾကတယ္။ ေဒါက္တာႀကီးက  ကေလးမေလးကို စစ္ေဆးေပးတယ္။

"အာသီးေယာင္ေနတယ္၊ ေခ်ာကလပ္တို႔ ေရခဲမုန္႔တို႔ မစားမိေစနဲ႔" ဂတ္တို႔ထဲ မျမင္ရတာၾကာတဲ့ အစား အေသာက္ေတြကို ေဒါက္တာႀကီးက စေနာက္ၿပီးေျပာတယ္။ "ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ဘူး ေဂ်ေကာ့ဗ္၊ ကေလးမေလးက အာဟာရခ်ဳိ႕တဲ့တာ၊ သူ႔ဘာာ ခံႏိုင္ရည္အား တက္လာေအာင္ ခင္ဗ်ားရဲ႕ သတင္းေတြကိုသာ မ်ားမ်ားေျပာေပေတာ့" သူတို႔ေတြ အဆင္းမွာ မစၥတာဖရန္႔ဖိုတာ တို႔လူစုနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ပက္ပင္းတိုး ၾကတယ္။

"ခင္ဗ်ားတို႔ က်ဳပ္အိမ္ထဲကို ဘာ၀င္လုပ္ၾကတာလဲ" "ဒီမွာ ေဒါက္တာႀကီးကိုေတာ့ အားနာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဂ်ေကာ့ဗ္ မင္းရဲ႕အျပဳအမူေတြဟာ ငါတို႔၀တ္တိုတစ္ခုလံုး အသက္ေဘးႀကံဳရမယ့္ ကိစၥေတြ ဒါေၾကာင့္ မင္းေရဒီယို ဖ်က္ဆီးဖို႔ ငါတို႔လာခဲ့တာပဲ" ေဂ်ေကာ့ဗ္ က ေခါင္းတဆိတ္ဆိတ္ ညိတ္တယ္။ "ေကာင္းၿပီေလ၊ ဖ်က္ဆီးဆို ဖ်က္ဆီးလိုက္ပါမယ္ ဟုတ္ၿပီလား" ေဒါက္တာႀကီးက ေခ်ာင္းဟန္႔ၿပီး၀င္ေျပာတယ္။

"အဟမ္းဟမ္း ေရဒီယိုကို ဖ်က္ဆီးတာလြယ္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေရဒီယိုသတင္းေတြ ထြက္လာတဲ့ေန႔ ကစၿပီး က်ဳပ္တို႔ဂတ္တိုထဲမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသတဲ့လူ မွရွိေတာ့ဘူးဆိုတာ ခင္ဗ်ားတို႔ သတိမထားမိၾကဘူးလား။ လူေတြဟာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ အသက္ရွင္ေနတာပါ မစၥတာဖရန္႔ဖိုတာ အဲဒီေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိရင္ ဂတ္တိုတစ္ခုလံုး ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသတဲ့လူေတြနဲ႔ ျပည့္သြားလိမ့္မယ္" မစၥတာဖရန္႔ဖို႔တာ ငိုင္က်သြားတယ္။ ေဂ်ေကာ့ဗ္ ကေတာ့ လိုက္ေယာင္ေနတယ္။ "ဒါဆိုလည္း ဆက္ထားလိုက္မယ္ေလ" ကိုေ၀ါ့စကီးက ဒီလိုအႀကံဉာဏ္ ေပးတယ္။

"က်ဳပ္တို႔ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ သတင္းကို နားေထာင္ၿပီး ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္ၾကရင္ မေကာင္းဘူးလား" ရိုမန္အႀကီး ေကာင္ဟာ ဒီေရဒီယိုကိစၥနဲ႔ သူ႔ညီရိုမန္အငယ္ေကာင္ ေသခဲ့ရတာကို နာၾကည္းေနတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ "ဒီမွာ ခင္ဗ်ားတို႔ အရည္မရအဖတ္မရ ရူးေၾကာင္ေၾကာင္ေတြ ေလွ်ာက္ေျပာမေနပါနဲ႔ေတာ့ အဲဒီ ေရဒီယိုကို" သူ႔ စကားမဆံုးခင္မွာ မီးပ်က္သြားတယ္။ အဲဒါျပႆနာပဲ။ မီးပ်က္သြားတိုင္း ဂ်ာမန္ေတြ၀င္လာၿပီး ေခြးဆြဲသလုိ လူေတြကို ဆြဲသြားတတ္တယ္ မဟုတ္လား။ သူတို႔အားလံုး အစားေတြရပ္ၿပီး ကိုယ့္အိမ္ကို အျမန္ျပန္ဖို႔ ေလွကားကေန အေျပးဆင္ၾကတယ္။ ေလွကားတစ္၀က္မွာ မီးက ျဖဳတ္ဆိုျပန္လာတယ္။ မစၥတာဖရန္႔ဖို႔တာ က ျပန္လွည့္လိုက္တယ္။

"က်ဳပ္တို႔ ေသခ်ာေဆြးေႏြးၾကတာေပါ့" ဒါေပမယ့္ ေလွကားသံုးထစ္ေလာက္ပဲ ျပန္တက္ရေသးတယ္။ မီးက ဖ်တ္ခနဲ ျပန္ပ်က္သြားေရာ။ ဒီတစ္ ခါေတာ့ အားလံုး၀ရုန္းသံုးကားနဲ႔ အလုအယက္ ေျပးဆင္းၾကပါေတာ့တယ္။
ကိစၥ၀ိစၥ ေတြရွင္းတာနဲ႔ ေကာင္မေလးက ေဂ်ေကာ့ဗ္ကို ပူဆာျပန္ပါေတာ့တယ္။ "ေဂ်ေကာ့ဗ္ ကၽြန္မကိုလည္း ရွင့္ေရဒီယိုေပးနားေထာင္ပါလား" "ေကာင္းၿပီေလ။ မင္းျမန္ျမန္ေနေကာင္းေအာင္ လုပ္မယ္ဆိုရင္ငါမင္းကို ေရဒီ ယို ေပးနားေထာင္မယ္"

ဘာပဲေျပာေျပာ ဂတ္တိုတစ္ခုလံုး ေဂ်ေကာ့ဗ္ဆီက သတင္းကို နားစြင့္ၾကတာ ေန႔စဥ္အလုပ္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ျပႆနာျဖစ္ေနရသူက ေဂ်ေကာ့ဗ္ပါ။ မနက္မနက္ အလုပ္စခန္းကို သြားခါနီး သူလာမယ့္လမ္းမွာ ေစာင့္ၿပီး သတင္းေမးတတ္တဲ့ မီးရွဲလ္တို႔လူစုကို ေရွာင္ကြင္းၿပီးသြားရတာ သူ႔အဖို႔ အပန္းႀကီးလွပါတယ္။ သတင္း... သတင္း ဒီဂတ္တိုတစ္ခုလံုး ေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ့သတင္းကို သူဘယ္ကရပါ့မလဲ။ သတင္း အစအနေလး တစ္ခုခု ေလာက္ရမွ သူက်န္တာေတြ လုပ္ၾကံလို႔ရမွာပါ။ ခုေတာ့ သတင္းအစအနေလးေတာင္ မရျဖစ္ေနတယ္။

တစ္ေန႔မွာေတာ့ ဂ်ာမန္စစ္သားႀကီးတစ္ေယာက္ဟာ အိမ္သာထဲကို သတင္းစာတစ္ေစာင္နဲ႔ ၀င္သြားတာ ေဂ် ေကာ့ဗ္ ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ သူလိုခ်င္တဲ့ သတင္းကို ေတြ႕လိုက္ပါၿပီ။ ေဂ်ေကာ့ဗ္ဟာ ဘာကိုမွ မမႈဘဲ အဲဒီစစ္ သား ထြက္သြားတာနဲ႔ အိမ္သာထဲကို ၀င္သြားလိုပ္တယ္။ "ဒီအရူး ဘာလုပ္တာလဲ။ ဂ်ာမန္အိမ္သာထဲကို ဂ်ဴး၀င္တက္ရင္ ပစ္သတ္ခံရမယ္ဆိုတာ နားမလည္ဘူးလား"

ကိုေ၀ါ့စကီးနဲ႔ မစၥတာဖရန္႔ဖို႔တာတို႔ဟာ ေဂ်ေကာ့ဗ္ရဲ႕ အျပဳအမူကို နားမလည္ႏိုင္ဘဲ ၾကည့္ေနၾကတယ္ ဒါေပ မယ့္ ေဂ်ေကာ့ဗ္မွာ သူတို႔လိုက္မမီတဲ့ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ေတြ ရွိတယ္လို႔လည္း ခံယူထားၾကေတာ့ အသာေစာင့္ ၾကည့္ေနၾကတယ္။ အိမ္သာထဲမွာ ေဂ်ေကာ့ဗဟာ သတင္းစာစကၠဴ အပိုင္းအစေတြထဲက  စစ္ေျမျပင္ သတင္းပါ တာေတြကို ရွာတယ္။ အိမ္ျခံေျမသတင္း၊ လက္ထပ္သတင္း၊ ကြာရွင္းသတင္း၊ သတင္း သတင္း သူလိုခ်င္တဲ့ သတင္းကို  ေတြ႕လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ေဂ်ေကာ့ဗ္တစ္ေယာက္ အားရပါးရ ဖတ္ပါေတာ့တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ အိမ္သာတက္ခ်င္လြန္းလို႔ ကေသာကေမ်ာ ၀င္လာတဲ့ ဂ်ာမန္စစ္သားတစ္ေယာက္ဟာ ေဂ် ေကာ့ဗ္ကို ေတြ႕သြားေတာ့ ေဆာရီးဆိုၿပီး ေခၽြးျပန္ၿပီး ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေတာ့ပါဘူး။ ကိုေ၀ါ့စကီးတို႔ မစၥတာ ဖရန္႔ဖို႔တာတို႔ မီရွဲလ္တို႔လည္း ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ဂ်ာမန္စစ္သားဟာ အိမ္သာ တက္ခ်င္ လြန္းလို႔ အေၾကာဆြဲသလို ေျခဆာဆာနဲ႔ အိမ္သာေရွ႕လမ္းေလွ်ာက္လိုက္၊ တံခါးကို ေခါက္ၿပီး အထဲကလူ ျမန္ျမန္တက္ဖို႔ သတိေပးလိုက္ လုပ္ေနပါတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေဂ်ေကာ့ဗ္တစ္ေယာက္ ဘယ္လိုမွ လြတ္လမ္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ အင္မတန္ျမင့္ျမတ္လွတဲ့ အာရိယာန္အႏြယ္ ဂ်ာမန္လူ မ်ဳိးေတြသံုးတဲ့ အိမ္သာထဲ ဝင္သံုးတဲ့ ဂ်ဴးတစ္ေယာက္အတြက္ အျပစ္ဒဏ္က ေသဒဏ္တစ္မ်ဳိးသာရွိပါတယ္။

အားလံုး ရင္တမမျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုေဝါ့စကီးဟာ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ လုပ္ရပ္တစ္ခုကို လုပ္လုိက္ပါတယ္။ အဲဒါ ကေတာ့ ျမဴးျမဴးႂကြႂကြသီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ဘိလပ္ေျမအိတ္ေတြေပၚတက္ၿပီး လက္ဟန္ေျခဟန္ ကုိယ္ဟန္ အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ေအာ္ဆိုလုိက္တာပါပဲ။ နဂိုကမွ အိမ္သာတက္ခ်င္လြန္းလို႔ စိတ္တိုေနတဲ့ ဂ်ာမန္ စစ္သားႀကီးဟာ ကိုေဝ့ါစကီးဆီကိုေျပးလာၿပီး ဘိလပ္ေျမအိတ္ေတြေပၚက ဆြဲခ် အားရပါးရထိုး ႀကိတ္ေတာ့တာပဲ။ ေဂ်ေကာ့ဗ္ လည္း စစ္သားႀကီးက ကိုေဝ့ါစကီးကိုမဲေနတုန္း အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ၾကည့္ရတာ ရယ္လည္းရယ္၊ စိတ္မေကာင္းလည္းျဖစ္ေနတဲ့ ဇာတ္ဝင္ခန္းပါ။ သူတုိ႔ အားလံုး ေသရမွာကို အရမ္းေၾကာက္ တတ္ၾကတဲ့ သာမန္ျပည္သူေတြပါ။

ဒါေပမယ့္ အေရးႀကံဳလုိ႔ သက္လံုေကာင္းလုိက္ၾကတာေလ။ လာမယ့္ေဘးကို ေျပးေတြ႕လုိက္ၾကတာေလ။ အဲဒီေန႔ ထမင္းဝုိင္းမွာေတာ့ ေဂ်ေကာ့ဗ္တစ္ေယာက္ အားလံုးနားေထာင္ခ်င္ေနတဲ့သတင္းကို တစ္ေလွႀကီး ေျပာျပလုိက္ႏုိင္ပါ ေတာ့တယ္။ သတင္းေတြ အရသာရွိပံုမ်ား အထုိးအႀကိတ္ အကန္အေက်ာက္ ခံထားရလုိ႔ ဖူးဖူး ေယာင္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာႀကီးနဲ႔ ကိုေဝ့ါစကီးလည္း စိတ္ပါဝင္တစား နားေထာင္လို႔ေပါ့။ မစၥတာဖရန္႔ဖို႔တာ တစ္ေယာက္ကလြဲရင္ သူ႔ပါတနာကအစ ေဂ်ေကာ့ဗ္တို႔ဝိုင္းထဲ ဝင္ပါလာပါၿပီ။ သူကအားလံုးကို မ်က္ ႏွာခ်ဳိေသြးၿပီး ဒီလိုေျပာလုိက္တယ္။ "ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အားလံုး စည္းလံုးရမယ့္အခ်ိန္ေရာက္ၿပီ ထင္တယ္"တဲ့။

ညက်ေတာ့ မစၥတာဖရန္႔ဖို႔တာဟာ အိပ္လို႔မရပါဘူး။ သူ႔မိန္းမက ေမးတယ္။ "ရွင္ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ"တဲ့ "မင္း ခန္႔မွန္းၾကည့္ေလ"လုိ႔ ေျပာလုိက္တဲ့အခါမွာ ဖရန္႔ဖို႔တာရဲ႕ေၾကာကို ေကာင္းေကာင္းသိေနတဲ့ သူ႔ မိန္းမက-
"ရွင္ ဘယ္လိုမွေတာ့ မေအာက္ေမ့နဲ႔ေနာ္၊ ကၽြန္မေတာ့ ခုကိစၥမွာ ေဂ်ေကာ့ဗ္ကို မွန္တယ္လို႔ထင္တာပဲ" လုိ႔ ျပန္ေျပာ လုိက္တယ္။ မစၥတာဖရန္႔ဖို႔တာက မခ်ဳိၿပံဳး ၿပံဳးရင္း ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။ "ငါက မွားေနတာေပါ့ကြာ ဟုတ္လား" ေနာက္တစ္ေန႔မွာ သူ႔သမက္ေလာင္းန႔ဲ သမီး (သူတို႔က လက္မထပ္ရေသးေပမယ့္ အတူေနေနပါၿပီ) တို႔ဆီ မစၥတာဖရန္႔ဖို႔တာ လုိက္သြားလုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သမီးအတြက္ သူ႔အေမဝတ္ခဲ့တဲ့ သတို႔သမီးဝတ္ စံုနဲ႔ သမက္အတြက္ သူ လွ်ဳိ႕ဝွက္သိမ္းဆည္းထားတဲ့ ေျခာက္လံုးျပဴးေသနတ္ကိုေပးလုိက္တယ္။

"မင္းမိတ္ေဆြ ေဂ်ေကာ့ဗ္ မွန္ပါတယ္ကြာ၊ ငါ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မွားခဲ့တဲ့အတြက္ ငါေတာင္းပန္ပါတယ္"တဲ့။ သူတုိ႔ ဂတ္တိုထဲက ဂ်ဴးအဖြဲ႕အစည္းအတြက္ ေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္မႈလုပ္တဲ့အခါမွာ ေဂ်ေကာ့ဗ္ဟာ သူသိပ္ေလး စားရတဲ့ ေဒါက္တာႀကီးကို မဲထည့္တယ္။ သူ႔စိတ္ထဲ ေဒါက္တာႀကီးဟာ ဂတ္တိုရဲ႕ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ျဖစ္သင့္တယ္လို႔ ထင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ မဲေတြလည္း စရေရာ။

"ေဂ်ေကာ့ဗ္"

"ေဂ်ေကာ့ဗ္"

"ေဂ်ေကာ့ဗ္"

သူက မဲအမ်ားဆံုးနဲ႔ ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ျခင္း ခံလုိက္ရပါေတာ့တယ္။ အားလံုးဟာ ေဂ် ေကာ့ဗ္ကို တညီတညႊတ္တည္း မဲေပးခဲ့ၾကၿပီး ဝိုင္းၿပီးခ်ီးက်ဴးၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ တံခါးကို တဒုန္းဒုန္းထုၿပီး ဂ်ာမန္အသံနဲ႔ တံခါးကို ျမန္ျမန္ဖြင့္စမ္းလုိ႔ ေအာ္ဟစ္သံထြက္လာတယ္။ သူတုိ႔အားလံုး ထိတ္ထိတ္ပ်ာပ်ာ ျဖစ္သြားၾကတယ္။ တံခါးဖြင့္လုိက္တဲ့အခါမွာ မီရွဲလ္။ မီရွဲလ္ဟာ ေယာကၡမဆီက ေသနတ္နဲ႔ေသြးႂကြေနတယ္။ လူေတြအားလံုးက မေနာက္သင့္တဲ့ပံုစံနဲ႔ ေနာက္လို႔ ဝိုင္းမာန္မဲတာခံရတဲ့အခါမွာ အက်ႌေအာက္က ေသနတ္ကို ထုတ္ၿပီးႂကြားလုိက္တယ္။ အားလံုး ထိတ္ထိတ္ ပ်ာပ်ာနဲ႔ လန္႔ဖ်ပ္ကုန္ၾကတယ္။

"ဒါ ဘာဆန္းသလဲ။ ခင္ဗ်ားမွာ ေရဒီယိုရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေသနတ္ရွိတယ္" အားလံုးက ကေလးဆန္တဲ့ မီရွဲလ္ဆီက ေသနတ္ကို ေခါင္းေဆာင္ေဂ်ေကာ့ဗ္ဆီ အပ္ထားဖု႔ိ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္။ မီရွဲလ္ တစ္ေယာက္ မအပ္ခ်င္အပ္ခ်င္နဲ႔ အပ္လုိက္ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ခုနကအတုိုင္းပဲ တံခါးကို တဒုန္းဒုန္းထုတဲ့ အသံေတြ ေပၚလာျပန္တယ္။

"မီရွဲလ္"
"မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ခင္ဗ်ားတို႔နဲ႔အတူရွိတယ္ေလ" "ဒါဆိုရင္ေတာ့ ဂ်ာမန္အစစ္ေတြ" ေဒါက္တာႀကီးရဲ႕ ဇနီးဟာ တံခါးကိုဖြင့္ေပးၿပီး ေမးလုိက္တယ္။ "ေဒါက္တာႀကီး အနားယူေနပါတယ္။ ရွင္တို႔ အပြဳိင္မင့္ ယူထားပါသလား" "က်ဳပ္တုိ႔အတြက္ ဘာအပြဳိင္မင့္ မွမလိုဘူး" ဂ်ာမန္စစ္ဗိုလ္ေတြဟာ တံခါးကိုတြန္းဖြင့္ၿပီး အိမ္ထဲကို ဝင္လာ ၾကတယ္။

"က်ဳပ္တု႔ိဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး အသည္းအသန္ျဖစ္ေနလို႔ ေဒါက္တာႀကီးကို လာေခၚတာ" ေဒါက္တာႀကီးဟာ ပုန္း ေအာင္းေနရာက ထြက္လုိက္တယ္။ သူ႔မိတ္ေဆြေတြကို စိမ္းစိမ္းၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးျပတယ္။ ၿပီးေတာ့ ႏႈတ္ဆက္ လုိက္ပါတယ္။

"ရွလံု"
"ခင္ဗ်ားတို႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္လူနာမဟုတ္ေတာ့ ကုသရာမွ အခက္အခဲရွိပါလိမ့္မယ္"

"ခင္ဗ်ားက ျငင္းခ်င္တဲ့သေဘာလား"

ေဒါက္တာႀကီးရဲ႕ဇနီးဟာ သူ႔ခင္ပြန္းသည္ကိုျဖတ္ၿပီး ေျပာလုိက္တယ္။ "ကၽြန္မ ေဆးအိတ္သြားယူလုိက္မယ္၊ ဒီေဆးေလးေတြက ရွင္ေသာက္ဖို႔ပါ၊ ေရာ့ ဒီမာဖလာေလးကို ၿခဳံသြားေနာ္"

မ်က္ရည္တဖ်ပ္ဖ်ပ္လဲ့ေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ သူ႔ခင္ပြန္းကိုၾကည့္ၿပီး အမ်ဳိးသမီးႀကီးဟာ ေဒါက္တာႀကီးရဲ႕ မာဖ လာကို ေသခ်ာျပင္ၿပီး စည္းေပးလုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔မ်က္မွန္ကိုခၽြတ္လုိက္တယ္။ မ်က္မွန္ခၽြတ္ ေနတုန္း မွာပဲ လက္ထဲက မ်က္မွန္ကလြတ္က်ၿပီး ကြဲသြားတယ္။ ေဒါက္တာႀကီး အျပဳအမူေတြကိုၾကည့္ ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး နဲ႔ ဂ်ာမန္စစ္ဗိုလ္ေတြဟာ သေဘာေပါက္သြားၾကတယ္။ "လာၾကစမ္း၊ ဒီလူ အဆိပ္ေတြေသာက္လုိက္တာ"
စစ္ဗိုလ္ေတြဟာ ေဒါက္တာႀကီးကို အတင္းလႈပ္ၾကတယ္။ ေဒါက္တာႀကီးက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးကို တစ္ခြန္းေတာ့ အႀကံဉာဏ္ေပးသြားပါတယ္။

"သိပ္စိတ္လႈပ္ရွားမခံပါနဲ႔၊ ခင္ဗ်ားေရာဂါက စိတ္ႏွလံုးၿငိမ္မွ ျဖစ္မယ္"တဲ့။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးဟာ သူ႔ရင္ဘတ္ကို လက္နဲ႔ဖိၿပီး သူ႔စစ္ဗိုလ္ေတြကို အမိန္႔ေပးလုိက္တယ္။ "ခုညတြင္းခ်င္း ဂတ္တိုထဲမွာရွာ။ မနက္ျဖန္မနက္ကို ငါ အဲဒီေရဒီယိုကို လိုခ်င္တယ္" ဂတ္တိုတစ္ခုလံုး ေသနတ္သံေတြ တဒုိင္းဒုိင္း တဒက္ဒက္ ဆူညံသြားပါတယ္။ လူအေတာ္မ်ားမ်ားကိုလည္း ဖမ္းေခၚသြားၾကတယ္။ ညဘက္ ဂ်ာမန္စစ္သားေတြ ေျခခ်င္းလိမ္ေနတဲhၾကားထဲ မွာပဲ ကိုေဝါ့စကီးဟာ ေဂ်ေကာ့ဗ္အိမ္ကို ေရာက္ေအာင္လာတယ္။

"ေဂ်ေကာ့ဗ္ တို႔ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ" ေပါ့။ ကိုေဝါ့စကီးယူလာတဲ့ စီးကရက္ေလးကို အလယ္ကခ်ဳိးၿပီး တစ္ ေယာက္တစ္ဝက္႐ႈိက္ရင္း ဖြာရင္း ေဂ်ေကာ့ဗ္က မီးပိတ္လုိက္တယ္။ "သူငယ္ခ်င္း ဒီစကားေတြကို ငါ မင္းကို မီးေရာင္ေအာက္မွာ မေျပာရဲဘူး။ အေမွာင္ထဲမွာပဲ ငါ ေျပာပါရေစ" တဲ့။ "တကယ့္ေတာ့ ငါ့မွာ ဘာေရဒီယို မွမရွိဘူး။ ငါေျပာခဲ့သမွ် သတင္းေတြ အေမရိကန္တင့္ကားေတြ၊ ဂ်ပ္ဇ္ ဘန္ေတြ အကုန္ညာခဲ့တာပါ။ မင္း အထုိး ခံရတဲ့ေန႔ကေျပာတဲ့ ပိုလန္အသင္းက ဂ်ာမန္အသင္းကို အႏုိင္ကန္ လိုက္တယ္ဆိုတဲ့ ေဘာလံုးသတင္းကေတာ့ အမွန္ပါ" ကိုေဝါ့စကီးက မီးလံုးကို ျပန္ဖြင့္တယ္။

"မင္း ေျပာခဲ့တာေတြ တစ္ခုမွမဟုတ္ဘူး ဟုတ္လား"

"ေအး အားလံုး ငါညာခဲ့တာပါ။ ငါ့ကိုငါလည္း ဒီေလာက္လုပ္ႀကံေျပာတတ္တာကို အံ့ၾသမိပါတယ္ကြာ"

ကိုေဝါ့စကီးဟာ ေဂ်ေကာ့ဗ္ကို ဘာမွမေျပာဘဲ အၾကာႀကီးစိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ ေဂ်ေကာ့ဗ္ဟာ ကိုေဝ့ါစကီး ေက်နပ္ေအာင္ ဘယ္လိုေတာင္းပန္ရမွန္းေတာင္ မသိဘူးျဖစ္ေနတယ္။ "မင္း ငါ့ကို ဘယ္ေလာက္မုန္းတီး စက္ဆုပ္သြားမယ္ ရြံသြားမယ္ဆိုတာ ငါ နားလည္ပါတယ္ သူငယ္ခ်င္း မင္း ငါ့ကို စိတ္တုိင္းက်သာ အျပစ္ေပးပါ" ကိုေဝါ့စကီးဟာ ဘာမွမေျပာဘဲ ၾကည့္ေနရာက ခြက္ထုိးခြက္လန္ ထရယ္ပါေတာ့တယ္။

"မင္း... ဟားဟား... အားလံုး လိမ္တာဟုတ္လား။ တတ္လည္း တတ္ႏုိင္တဲ့ေကာင္၊ ဟား ဟား ဟား အေမရိကန္တင့္ကားႀကီးေတြ၊ ဂ်ပ္ဇ္ဘန္ေတြ အားလံုးဟာ မင္း လုပ္ႀကံဖန္တီးထားတာ ဟားဟား ဟား" ေဂ်ေကာ့ဗ္ဟာ ပထမေတာ့ ေၾကာင္ၾကည့္ေနမိေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူလည္း ကိုေဝ့ါစကီးနဲ႔အတူ လုိက္ရယ္မိပါေတာ့တယ္။ "ေအး ငါလည္း ငါ့ကိုယ္ငါေတာင္ အံ့ၾသမိတယ္။ ဘယ္က ဘယ္လိုစိတ္ကူးေတြ ထြက္လာလဲလုိ႔ ဟားဟားဟား" သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အဲဒီလိုေျပာဆိုရယ္ေနၾကတာကို အထပ္ခိုးေပၚက ေကာင္ မေလးက အစအဆံုးၾကား လုိက္ျမင္လုိက္ရပါတယ္။ ကိုေဝ့ါစကီးျပန္သြားတဲ့အခါမွာ ေဂ်ေကာ့ဗ္ဟာ ေကာင္ မေလးကို သြားေျပာတယ္။

"မင္း က်န္းမာေရးကို ခုအတုိင္းပဲ ေတာင့္ထားေနာ္၊ ႐ုရွားေတြ ေရာက္လာတဲ့ အခ်ိန္ထိေပါ့" ေကာင္မေလးက ေဂ်ေကာ့ဗ္ရဲ႕မ်က္ႏွာကိုေငးၿပီး ျပန္ေျပာတယ္။ "ဒါလည္း ညာတာပဲေလား ေဂ်ေကာ့ဗ္၊ ရွင္ ကၽြန္မကို ေျပာခဲ့တာ ေတြ အားလံုးဟာ ညာတာေတြခ်ည္းပဲ ဆိုတာ ကၽြန္မ အကုန္ၾကားခဲ့ၿပီးၿပီ" ေဂ်ေကာ့ဗ္ ဘာမွမေျပာႏုိင္ဘဲ ငိုင္ေနမိတယ္။ ေကာင္မေလးက ေဂ်ေကာ့ဗ္ကို ဖက္လုိက္တယ္။

"ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ နားလည္ပါတယ္။ ရွင္က အေကာင္းတစ္ခုခုကို ေမွ်ာ္လင့္ၿပီး အားလံုးကိုညာခဲ့တယ္ ဆိုတာ" "ငါ့အလုပ္ လုပ္စရာရွိေသးလုိ႔ မင္းကိုဆက္မေစာင့္ေရွာက္ႏုိင္ေတာ့ဘူး၊ မင္းကို ငါ့သူငယ္ခ်င္း မီရွဲလ္တို႔နဲ႔ အတြဲနဲ႔ အပ္ေပးခဲ့ပါမယ္" ေဂ်ေကာ့ဗ္ဟာ မီရွဲလ္နဲ႔ ႐ိုစာတုိ႔အတြဲကို သြားေတြ႕တယ္။ "မီရွဲလ္ ငါ ေျပာတာ ေသခ်ာနားေထာင္၊ မင္းအတြက္ ငါ အေရးႀကီးတဲ့ တာဝန္တစ္ခုကို ထားခဲ့တယ္။ မင္းဟာ အဲဒီတာဝန္ကို ေက်ပြန္ေအာင္ ထမ္းရလိမ့္မယ္၊ ငါ့အိမ္ရဲ႕အထပ္ခုိးမွာ အဲဒီတာဝန္ကို ထားခဲ့တယ္"

"ကၽြန္ေတာ္ အခုသြားရမွာလား ေဂ်ေကာ့ဗ္" ေျမေအာက္ေတာ္လွန္ေရးသမားအရမ္းျဖစ္ခ်င္တဲ့ မီရွဲလ္ဟာ စိတ္ဓါတ္ေတြ အရမ္းတက္ႂကြေနတယ္။ "မဟုတ္ဘူး၊ ေနာက္ေန႔ေလာက္မွ မင္းသြားပါ" "ကၽြန္ေတာ့္ ေသနတ္ ေကာ ေဂ်ေကာ့ဗ္" "ဒီတာဝန္မွာ ေသနတ္မလိုပါဘူး မီရွဲလ္ ဦးေႏွာက္ကို ေသခ်ာအသံုးခ်ဖို႔ပဲ လိုတာပါ။ ငါ မင္းကို အယံုၾကည္ဆံုးမုိ႔ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာ မင္း ဒီတာဝန္ကို ေက်ပြန္မယ္မဟုတ္လား" "စိတ္ခ်ပါ ေဂ်ေကာ့ဗ္"

အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ေဂ်ေကာ့ဗ္ဟာ ဂတ္စတာပို႐ံုးကို သြားပါတယ္။ ဒီတစ္ခါလည္း ကာဖ်ဴးခ်ိန္ ကုန္လု ကုန္ဆဲ ေရာက္ေနပါၿပီ။ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး ေယာက္ကိုင္းၿပီး ေသြးခ်င္းခ်င္းထြက္ေနေအာင္ ႏွိပ္စက္ခံရပါတယ္။ ေရခ်ဳိး ကန္ထဲကို ေဇာက္ထုိးႏွစ္ထားၿပီး ေမးျမန္းေနတုန္းမွာ ႏွလံုးေရာဂါသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးဟာ ေရာက္လာတယ္။

"ဒီေကာင္ ေဖာ္ၿပီလား" "ဟုတ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႀကဳိးစားေနပါတယ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး မၾကာခင္ သတင္းပို႔ပါ့မယ္" ေဂ်ေကာ့ဗ္ဟာ နာလြန္းလို႔ အသားေတြ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနတယ္။ ဂ်ာမန္ေထာက္လွမ္းေရးစစ္ေဆး ေရးသမား လူသန္ႀကီးဟာ အားနဲ႔လႊဲလႊဲၿပီး ထုိးတယ္။ "ေရဒီယို ဘယ္မွာလဲ ေျပာေလကြာ ေျပာ" ေဂ်ေကာ့ဗ္ဟာ လက္ကေလးေထာင္ၿပီး တားတယ္။ "ခဏရပ္ပါၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာပါ့မယ္"

"ေျပာ" ေဂ်ေကာ့ဗ္ဟာ ဖူးေယာင္ၿပီး ပိတ္လုနီးပါးျဖစ္ေနတဲ့ မ်က္စိနဲ႔ အရာရွိ အခန္းထဲကိုရွာလုိက္တယ္။ ေရဒီ ယိုဟာ ပထမဆံုး သူ ဒီအခန္းထဲကို ေရာက္လာတဲ့ေနရာမွာပဲ ရွိေနဆဲပါ။ "ဟိုမွာ ဟိုမွာ လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ ေရဒီယိုဟာ ကၽြန္ေတာ္ နားေထာင္ခဲ့ရတဲ့ ေရဒီယိုပါပဲ" "မင္းက ငါ့ကို အ႐ူးလုပ္တာလား"

စစ္ေဆးေရးသမား လူသန္ႀကီးက စိတ္ဆုိးမာန္ဆိုးနဲ႔ ေဂ်ေကာ့ဗ္ကို ထပ္ထိုးဖုိ႔လုပ္တယ္။ အရာရွိဟာ ေတြေဝ သြားတယ္။ သူ႔အခန္းထဲကို ဂ်ဴးတစ္ေယာက္ေရာက္လာခဲ့တဲ့ညကို သူ ျပန္အမွတ္ရလာတယ္။ "ေနဦး" အရာရွိဟာ ေဂ်ေကာ့ဗ္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္လုိက္တယ္။ "ဟိုတစ္ေလာက ငါ့အခန္းထဲကို ကာဖ်ဴးခ်ိန္ ေနာက္က်လို႔ ေရာက္လာတဲ့ ဂ်ဴးဟာ မင္းပဲလား" ေဂ်ေကာ့ဗ္ဟာ ဒစ္ရာဗရပြဲနဲ႔ ရယ္ျပလုိက္တယ္။ အခုအခ်ိန္ မွာေတာ့ ေရဒီယိုျပႆနာဟာ ဂတ္တိုထဲက ဂ်ဴးတစ္ေယာက္ရဲ႕ျပႆနာတင္သာမက ဂ်ာမန္လူမ်ဳိး အက္စ္ အက္စ္စစ္ဗိုလ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ျပႆနာလည္း ျဖစ္လို႔လာပါၿပီ။ ဒီကိစၥသာ အထက္ကသိသြားရင္ သူလည္း ျပစ္ဒဏ္က်ႏုိင္ပါတယ္။ စစ္ေျမျပင္ သတင္းကို ရန္သူဆီေပါက္ၾကားမႈဆိုတာ ေသးေသးေလးမွ မဟုတ္တာ။ အရာရွိက သူ႔ကိုညႇိႏႈိင္းပါတယ္။

"ေဂ်ေကာ့ဗ္ မင္းကို ငါမသတ္ဘူးလို႔ ကတိေပးမယ္။ မင္းက ေရဒီယိုမရွိခဲ့ပါဘူး ေျပာခဲ့ဆိုခဲ့တာေတြ လုပ္ႀကံ တာပါလို႔ မင္းတုိ႔ဂတ္တိုထဲက လူေတြေရွ႕မွ ဝန္ခံရမယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ငါ့ကိုပါ ထိခုိက္လိမ့္မယ္" "ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ့္ကို မသတ္ဘဲ မေနပါဘူး ဆရာရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ သိပါတယ္" "မင္းကိုငါ အေလးအနက္ေျပာေနတာ ေဂ်ေကာ့ဗ္၊ မင္း သတိမထားမိဘူးလား၊ ငါတို႔ေတြ ဒီကအျမန္ဆံုး ဆုတ္ခြာဖို႔ ျပင္ဆင္္ေနတာ၊ ဒီမွာ ႐ုရွားေတြဟာ တစ္ပတ္အတြင္း ေရာက္လာေတာ့မယ္။ ဒီေတာ့ မင္း လိမ္လိမ္ မာမာနဲ႔ တစ္ပတ္ေလာက္ ေတာင့္ခံထားလုိက္ရင္ မင္း လြတ္ေျမာက္ပါလိမ့္မယ္ ေဂ်ေကာ့ဗ္ ဘယ္ႏွယ့္လဲ" ေဂ်ေကာ့ဗ္ဟာ စားပြဲေပၚက စားလက္စထမင္းပြဲက ၾကက္ေပါင္ကို လွမ္းၾကည့္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ အရာရွိဆီမွ ခြင့္ေတာင္းလုိက္တယ္။

"ကၽြန္ေတာ့္ကို အဲဒီၾကက္ေပါင္ေလး စားခြင့္ျပဳပါခင္ဗ်ာ" ဂတ္တိုတစ္ခုလံုး ေျဗာင္းဆန္ေနေအာင္ ရွိသမွ် ဂ်ဴးေတြကို အတင္းဆြဲခ်ၿပီး ေခၚလာပါေတာ့တယ္။ ဂ်ဴးေတြဟာ သူတုိ႔ကို တစ္ေနရာကတစ္ေနရာေျပာင္းတုိင္း လူသတ္စက္႐ံုေတြကို ပို႔ေတာ့မယ္လို႔ ေၾကာက္လန္႔တၾကားနဲ႔ ေျပးလႊားၾက၊ ပုန္းေအာင္းဖို႔ ႀကဳိးစားၾကပါတယ္။ အဲဒီလို ေျပးလႊားပုန္းေအာင္းတဲ့ သူေတြကေတာ့ အဲဒီေနရာမွာပဲ ပစ္သတ္ခံၾကရပါတယ္။ ကိုေဝ့ါစကီးက သူ႔ရဲ႕ဆံသဆိုင္မွန္ေလးမွာ မုတ္ဆိတ္ ရိတ္တဲ့ ဆပ္ျပာတံုးေလးနဲ႔ စာတစ္ေစာင္ ေရးခဲ့ပါတယ္။

သူငယ္ခ်င္း ေဂ်ေကာ့ဗ္တဲ့။ ဘာပဲေျပာေျပာ မင္းေက်းဇူးေၾကာင့္ သတ္မေသျဖစ္ေသးဘဲ၊ လူ႔ေလာကမွာ ရက္ နည္းနည္းပိုေနျဖစ္ခဲ့တာကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ကြာ။ အဲဒီရက္ကေလးေတြဟာ ငါ့ဘဝတစ္ ေလွ်ာက္လံုး ဘယ္ တုန္းကမွမတူတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြနဲ႔ ေနခဲ့ရတဲ့ရက္ေတြပါ။ ငါ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မွာမဟုတ္ပါဘူး။ ေနာက္ဘဝ က်ရင္ ျပန္ဆံုၾကတာေပါ့။ အဲဒီအခါက်ရင္ မင္း ေကာ္ဖီဆုိင္ကို ငါအၿမဲလာ ထုိင္မယ္။ မင္းလည္း ငါရဲ႕ဆံသ ဆုိင္ကို အၿမဲအားေပးတဲ့ ေဖာက္သည္လုပ္ပါဦးတဲ့။ ဂ်ာမန္စစ္သားေတြ ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ဒီတစ္ခါ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ေသေၾကာင္းႀကံစည္ လုိက္ႏုိင္တဲ့ ကိုေဝ့ါစကီးရဲ႕အသက္ကင္းမဲ့တဲ့ ႀကဳိးတန္းလန္းနဲ႔ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကိုပဲ ေတြ႕လုိက္ၾကရပါေတာ့တယ္။

မီရွဲလ္တုိ႔ အတြဲဟာ လူအုပ္ထဲက ေျခကုန္သုတ္ေျပးၿပီး ေဂ်ေကာ့ဗ္ရဲ႕အထပ္ခုိးကို ေရာက္ေအာင္သြားၾကတယ္။ ေဂ်ေကာ့ဗ္ သူ႔အတြက္ ဘာထားခဲ့မွာလဲ။ ေရဒီယိုလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဒါ့ထက္မက....။ တကယ္ တမ္း သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ေတြ႕လုိက္ရတာ ရထားေပၚက ဆင္းေျပးလာတဲ့ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ပါ။ "ကၽြန္မကို ေဂ် ေကာ့ဗ္က ကယ္ထားခဲ့တာပါ။ ရွင္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္က ကၽြန္မကို ဆက္ေစာင့္ေရွာက္လိမ့္မယ္လို႔ သူကမွာခဲ့ပါ တယ္" "မင္း ေဂ်ေကာ့ဗ္ရဲ႕ ေရဒီယိုကို ေတြ႕ဖူးလား၊ အဲဒါ ဘယ္မွာထားလဲ"

သူတို႔ေတြ ေရဒီယိုကို ရွာၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရဒီယိုကို အစအေနေတာင္ မေတြ႕ေသးခင္ ဂ်ာမန္ စစ္သား ေတြဆီမွာ အဖမ္းခံလုိက္ၾကရတယ္။ ဂ်ာမန္စစ္သားေတြဟာ ဂတ္တိုထဲက လူေတြအကုန္လံုးကို ကြက္လပ္ ထဲမွာ စု႐ံုးရပ္ခုိင္းထားၿပီး ေဂ်ေကာ့ဗ္ကို ႀကဳိးစင္ေပၚတင္လုိက္တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးဟာ သူကိုယ္တိုင္ ကုလား ထုိင္ တစ္လံုးနဲ႔ထုိင္ၿပီး ပရိသတ္ကိုၾကည့္လုိက္တယ္။ အရာရွိဟာ ေဂ်ေကာ့ဗ္ကို လက္ညႇဳိးထိုးၿပီး လူထုကို ေၾကညာလုိက္တယ္။ 

"ဒီမွာ ဒီလူ ဘယ္သူဆိုတာ ခင္ဗ်ားတို႔သိတယ္"

ဂတ္တိုထဲက လူေတြဟာ ေဂ်ေကာ့ဗ္ရဲ႕ေယာင္ကိုင္းေနတဲ့ မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္မသက္မသာနဲ႔ ညည္းတြား ေနၾကတယ္။ ေဂ်ေကာ့ဗ္ကေတာ့ သူ႔လူေတြကို တစ္ေယာက္ခ်င္းမ်က္ႏွာေတြကိုၾကည့္ေနတယ္။ မစၥတာဖရန္႔ဖို႔ တာ မီရွဲလ္နဲ႔ ႐ိုစာကို ေကာင္မေလးနဲ႔အတူေတြ႕ေတာ့ သူၿပံဳးသြားတယ္။ ႐ုိမန္အႀကီးေကာင္၊ သူ႔ရဲ႕အိမ္နီးနား ခ်င္း၊ ဆုိင္နီးနားခ်င္းေတြကို သူတစ္ေယာက္ခ်င္း လုိက္ၾကည့္တယ္။ ႏႈတ္ဆက္လုိက္ပါတယ္။ ႏႈတ္ဆက္လုိက္ပါ တယ္။ မိတ္ေဆြတုိ႔။ အရာရွိက သူ႔စကားကို ဆက္ေျပာေနတယ္။

"ဒီလူဟာ သူ႔ဆီမွာ ေရဒီယိုရွိတယ္။ ညတုိင္း ဘီဘီစီကို ဖမ္းတယ္၊ အဲဒီထဲက သတင္းေတြမွာ က်ဳပ္တုိ႔ ဂ်ာမန္ေတြ စစ္႐ႈံးေနတယ္၊ ႐ုရွားတပ္ႀကီးလာေတာ့မယ္လို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ ေျပာခဲ့တယ္၊ အဲဒါေတြအားလံုး ဟာ လိမ္တာ ညာတာေတြပါ။ အမွန္တရားမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလူဟာ လူလိမ္ပါ။ သူကိုယ္တုိင္ ခင္ဗ်ားတို႔ ကို ဘယ္လို လုပ္ႀကံလိမ္ညာခဲ့သလဲဆိုတာ ဝန္ခံပါလိမ့္မယ္။ ကဲ... မင္းေျပာလိုက္ေတာ့" ေဂ်ေကာ့ဗ္ဟာ မ်က္ရည္ဝဲေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ သူ႔လူေတြကို ၾကည့္တယ္။ အားလံုးက သူ႔ကိုအားကိုး တႀကီးနဲ႔ ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ မၾကာေသးခင္ကမွ သူတုိ႔အားလံုး သူ႔ကို အထင္တႀကီးနဲ႔ ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ တင္ေျမႇာက္ခဲ့ၾက ေသးတယ္။

"ေဟ့ေကာင္ ေျပာလိုက္ေလ"

အရာရွိက ေဂ်ေကာ့ဗ္ကိုထပ္ၿပီး ေလာေဆာ္လိုက္တယ္။ ေဂ်ေကာ့ဗ္ အရာရွိကိုၾကည့္လိုက္တယ္။ အရာရွိရဲ႕ မ်က္လံုးထဲမွာ သူတို႔ညႇိႏႈိင္းေျပာဆိုခဲ့တာေတြကို သတိေပးတဲ့ အရိပ္အေယာင္ေတြေတြ႕ရတယ္။ မမုိက္ခ်င္ စမ္း ပါန႔ဲ၊ ေနာက္ေလးငါးဆယ္ရက္အတြင္း မဟာမိတ္ေတြေရာက္လာေတာ့မွာဆိုတဲ့ သေဘာမ်ဳိးေပါ့။ ေကာင္းကင္ မွာ ငွက္ကေလးေတြ အုပ္လုိက္ပ်ံသြားၾကတယ္။ ေဟာ ဟိုမလွမ္းမကမ္းမွာ ေဂ်ကိုဗာဆိုတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္ အေဟာင္းေလးနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ေကာ္ဖီဆုိင္ေလး၊ မဟာမိတ္တပ္ေတြကို သူမယံုဘူး။ သူ ယံုၾကည္တာ သူ႔စိတ္ကူထဲးက အေမရိကန္တင့္ကားႀကီးေပၚက ဂ်ပ္ဇ္တီးဝို္င္း၊ ေဟာသူ႔ကို လွမ္းၾကည့္ေနတဲ့ သူတုိ႔ဂတ္တုိထဲက ဂ်ဴးလူ႔အဖြဲ႕ အစည္းရဲ႕မ်က္လံုးထဲမွာလည္း အဲဒီယံုၾကည္မႈကို ေတြ႕ရတယ္။ ႏွလံုးေရာဂါသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးဟာ ထလာ တယ္။ ေဒါသအမ်က္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းထၿပီး ေဂ်ေကာ့ဗ္ကို ေသနတ္န႔ဲ ခ်ိန္ၿပီး ေျပာတယ္။

"ေဟ့ေကာင္ ေျပာလုိက္ေလ"

ေဂ်ေကာ့ဗ္ဟာ အရမ္းေၾကာက္တတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီပခံုးေပၚက ၾကယ္ပြင့္ေတြအျပည့္နဲ႔ ေသနတ္ ကိုင္ထားတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး၊ သူမေျပာမွာ၊ အမွန္တရားကို ဖံုးကြယ္မေပးမွာကို ေၾကာက္လန္႔တၾကားျဖစ္ ေနတာ ကိုၾကည့္ၿပီး ရယ္ခ်င္သြားတယ္၊ သူ ရယ္လုိက္တယ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးဟာ ေဒါသတႀကီးနဲ႔ ေသနတ္ေမာင္းကို ျဖဳတ္ခ်လိုက္တယ္။

ဂ်ဴးေတြကို သယ္သြားတဲ့ ရထားႀကီးဟာ ႐ုရွားတပ္ေတြနဲ႔တိုးၿပီး အားလံုးလြတ္ေျမာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အံ့ၾသစရာ ေကာင္းတာက ကေလးမေလးဟာ ဂ်ပ္ဇပ္တီးဝိုင္းႀကီးတင္လာတဲ့ အေမရိကန္တင့္ကားႀကီးတစ္စင္းကို အမွန္တ ကယ္ ေတြ႕လုိက္ရပါတယ္တဲ့။

ဇာတ္ကားၿပီးဆံုးသြားပါၿပီ။ အေတြးေတြကေတာ့ မၿပီးဆံုးႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ဘေရာ့ဗ္ဟတ္ထဲက ဝီလ်ံေဝါေလ့စ္ လို သူရဲေကာင္းႀကီးေတြဟာ တကယ္ကို ၾကည္ညဳိေလးစားစရာ သမုိင္းစာမ်က္ႏွာေတြမွာ ႏုိင္ငံ အသီးသီးရဲ႕ ေမာ္ကြန္းေတြမွာ ေနရာယူထားၾကပါတယ္။ သူတို႔ေတြဟာ ေကာင္းကင္ေပၚက ၾကယ္ပြင့္ေတြပါ။ သူတုိ႔လို သတိၱမ်ဳိး ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ရွိခ်င္မွ ရွိေကာင္းႏုိင္ေပမယ့္ လူလိမ္ေဂ်ေကာ့ဗ္ထဲက ကိုေဝ့ါစကီးတို႔၊ ေဒါက္တာႀကီး တို႔၊ ေဂ်ေကာ့ဗ္တုိ႔၊ မစၥတာဖရန္႔ဖို႔တာတို႔လို ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ပဲ လုပ္သင့္ လုပ္ထုိက္ တာေတြကို လုပ္သြား မယ္၊ လုပ္ၾကမယ္ဆို ဆရာေျပာတဲ့ လာမယ့္ေဘးကို ေျပးေတြ႕လို႔ ရေလာက္ၿပီ ထင္ပါတယ္။

ခ်ဳိတူးေဇာ္

၂ဝဝ၉ ခုႏွစ္၊ ေမလ

ႏြယ္နီမဂၢဇင္းမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။

ေရးသူ။ ခ်ဳိတူးေဇာ္ (ႏြယ္နီမဂၢဇင္း)

ျမန္မာ့အြန္လိုင္း ဘေလာ့ဂါမ်ား စုစည္းရာမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။