အေမွာင္ထဲက အလင္းတန္း

“ထက္ေအာင္ခန္႔”

ၿမိဳ႕ငယ္ေလးရဲ႕ ၿမိဳ႕သစ္တစ္ခုမွာ ေနထိုင္ေသာ ထက္ေအာင္ခန္႔ဆုိလွ်င္ ရပ္ကြက္ထဲတြင္ မသိသူ မ႐ွိေပ။ မုဆုိးမမိခင္အုိႀကီးႏွင့္ သားအမိ ႏွစ္ေယာက္တည္းေနၿပီး မိခင္အေပၚ အလြန္ နားလည္သိတတ္လိမၼာသည့္ သားလိမၼာတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ထက္ေအာင္ခန္႔သည္ စိတ္ရင္း ေစတနာလည္းေကာင္းကာ ဘယ္သူ႔ကုိ မဆုိ စိတ္ေစတနာျဖဴစင္စြာကူညီေလ့႐ွိသျဖင့္ လူခ်စ္လူခင္ ေပါမ်ားေလသည္။ ထက္ေအာင္ခန္႔ (၁၅) ႏွစ္သား ကုိးတန္းေက်ာင္းသားအ႐ြယ္မွာပင္ ဖခင္တိမ္းပါးသြားသည္။ မိခင္ ေဒၚစန္းမူမွာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္း မလုပ္တတ္ မကိုင္တတ္သျဖင့္ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ခဲ့ရသည္။ သုိ႔ေပမယ့္လည္း သားေလးရဲ႕ ပညာေရး အတြက္ ႀကိဳစား၍လုပ္ကိုင္ခဲ့သည္။ ဒါကုိသိေသာ ထက္ေအာင္ခန္႔ကလည္း (၁၀)တ န္းေရာက္ေသာ အခါ ေက်ာင္းမေန ခ်င္ေတာ့ပဲ အလုပ္လုပ္ခ်င္ေနေတာ့သည္။

“အေမ”
“ေဟ…ဘာလဲသားရဲ႕၊ သားဘာလုိလုိ႔လဲ”

“ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းမေနခ်င္ေတာ့ဘူးအေမ။ အေမ အလုပ္လုပ္ေနရတာ အရမ္း ပင္ပန္းတယ္အေမရာ။ ကၽြန္ေတာ္ပဲ အေမ့ကုိလုပ္ေကၽြးေတာ့မယ္ဗ်ာ”

“သားရယ္..ပညာေရးကုိေတာ့ ၿပီးေအာင္သင္ပါကြယ္။ သားပညာတတ္ႀကီးျဖစ္မွ မပင္ပန္းမွာသားရဲ႕”

“ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္အေမရာ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အေမပင္ပန္းတာကုိ မၾကည့္ရက္ဘူး။ အလုပ္ပဲလုပ္ခ်င္ၿပီဗ်။ အခုလည္း ကၽြန္ေတာ္ စာကုိ စိတ္မ၀င္စားေတာ့ဘူး။ စာေမးပြဲလည္းေအာင္မွာမဟုတ္ဘူးအေမရဲ႕။ စာေမးပြဲေျဖၿပီးတာနဲ႔ အလုပ္ လုပ္ေတာ့မယ္ဗ်ာ”

ေျပာေျပာဆုိဆုိ လြယ္အိတ္လြယ္ရင္းဆင္းသြားေသာ သားျဖစ္သူကုိ ေဒၚစန္းမူေငးၾကည့္ေနမိ ေတာ့သည္။ ထက္ေအာင္ခန္႔ သည္ အလြန္ေခ်ာေမာေျပျပစ္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ မ်က္လုံး မ်က္ခုံး ေကာင္းေကာင္း ႏွာတံေပၚေပၚ၊ ဆံပင္အလည္ခြဲႏွင့္ ၾကည့္လိုက္လွ်င္ titanic ဇာတ္ကားထဲက မင္းသား လီ႐ုိနာဒုိႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္ျဖစ္သည္။ သူ႔မ်က္ႏွာေလးသည္ အၿမဲတမ္း ၾကည္ၾကည္လင္လင္ႏွင့္ ကေလး တစ္ေယာက္လုိ အျပစ္ကင္းသည့္မ်က္ႏွာပိုင္႐ွင္။ အ၀တ္အစားကုိလည္း အၿမဲတမ္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္ႏွင့္ ၀တ္စားတတ္ေလသည္။  ႐ုပ္ရည္ကလည္း ေခ်ာေမာလွပ၊ သားလိမၼာေလးတစ္ေယာက္လည္းျဖစ္ျပန္ေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲတြင္ စတားဟုပင္ ေျပာၾကေလသည္။

ဆယ္တန္းစာေမးပြဲေျဖၿပီးေသာအခါ ထက္ေအာင္ခန္႔ အလုပ္၀င္လုပ္သည္။ ေအာင္စာရင္းထြက္၍ စာေမးပြဲမေအာင္ေသာအခါ မိခင္က ေက်ာင္းျပန္တက္ခိုင္းေသာ္လည္း ထက္ေအာင္ခန္႔က အလုပ္သာ ဆက္လုပ္ေတာ့မည္ဆုိၿပီး  ေက်ာင္းျပန္မ တက္ေတာ့ေပ။ မိခင္ေဒၚစန္းမူကုိလည္း ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ေစေတာ့ေပ။

ထက္ေအာင္ခန္႔က ပြဲ႐ုံတစ္ခုမွာ စာေရး၀င္လုပ္တယ္။ အလုပ္အေပၚမွာလည္း တာ၀န္ေက် သိတတ္ေသာ ေၾကာင့္ အလုပ္ ႐ွင္ႏွင့္ အျခားလုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားရဲ႕ ခ်စ္ခင္မႈကုိ ရ႐ွိခဲ့တယ္။

“ေအာင္ခန္႔ေရ၊ ညေနက် ဆရာအျပင္သြားရမယ့္ကိစၥတစ္ခု႐ွိတယ္။ အဲဒါ မင္းလိုက္ခဲ့ဦးကြာ”

“ဟုတ္ကဲ့ဆရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္ေနာက္က်မယ့္အေၾကာင္း အေမ့ကုိ ၀င္ေျပာခဲ့မယ္ဆရာ”

ညေနပိုင္း အလုပ္ဆင္းခ်ိန္မွာ နီးရာစားေသာက္ဆိုင္မွ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္၀ယ္၍ အိမ္သုိ႔ အျမန္ ေျပးခဲ့ရသည္။

“အေမေရ”

“အုိ – သား၊ ဘာျဖစ္လာတာလဲသားရယ္၊ အလန္႔တၾကားနဲ႔”

“ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္အျပန္ေနာက္က်မယ္။ အလုပ္ကိစၥ႐ွိလုိ႔ ဆရာနဲ႔လိုက္သြားရမွာ။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔လုိ႔ အေမ့ကုိလာေျပာတာ။ ဒီမွာ အေမစားဖုိ႔ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္၀ယ္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိမေစာင့္နဲ႔။ အေမ စားႏွင့္ေတာ့ေနာ္။ သြားၿပီအေမ”

ထက္ေအာင္ခန္႔က အေသာက္အစားကင္းၿပီး ႐ုိးသားသည့္အတြက္ အလုပ္႐ွင္ သူေ႒းရဲ႕ ယုံၾကည္ စိတ္ခ်မႈခံရတဲ့ လူယုံတစ္ေယာက္ျဖစ္လာခဲ့သည္။ လုပ္ငန္းခြင္မွာ (၇)ႏွစ္ေလာက္ၾကာတဲ့အခါ လုပ္ငန္းကုိ ကၽြမ္းက်င္သြားသည့္အတြက္ ဆရာ့ကိစၥမွန္သမွ်ကုိ ထက္ေအာင္ခန္႔ပဲလုပ္ေပးရေတာ့သည္။ ဆရာ သြားေလရာ လိုက္ရင္း မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းေတြလည္းတုိးလာေတာ့သည္။ တစ္ေန႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ စားေသာက္ဆုိင္တစ္ခုမွာ သြား၍ စားေသာက္ၾကရင္း အဲဒီဆိုင္မွာ သီခ်င္းဆုိ ေနသည့္ ေကခိုင္ကုိ ထက္ေအာင္ခန္႔ ျမင္ျမင္ခ်င္းပဲ စြဲလမ္းသြားခဲ့သည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ၀ုိင္း၀န္း ေျမႇာက္ပင့္ပ့ံပုိးမႈေၾကာင့္ သူႏွင့္ေကခိုင္ ခ်စ္သူေတြျဖစ္သြားၾကေတာ့သည္။ ေကခိုင္သည္ သာမန္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္လုိပင္ လွပေသာ္လည္း သူမကုိျမင္ရသူတုိင္းက ခ်စ္ခင္ၾကေလသည္။ ဒါေၾကာင့္ ထက္ေအာင္ခန္႔ႏွင့္ လိုက္ဖက္သည္ဟု အမ်ားကေျပာၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေကခိုင့္အလုပ္ေၾကာင့္ ထက္ေအာင္ခန္႔ကုိ ေကခိုင္ႏွင့္ မပက္သက္ရန္ အခ်ဳိ႕ကလည္း တားျမစ္ၾကသည္။

ထက္ေအာင္ခန္႔အလုပ္အားေသာတစ္ရက္ ေကခိုင္ႏွင့္ ေလွ်ာက္လည္ၾကသည္။ ထက္ေအာင္ခန္႔ မ်က္ႏွာမေကာင္းျဖစ္သည္ကုိ ေကခိုင္သိလိုက္သည္။

“ကုိထက္”

“ေျပာ..ေက၊ ဘာေျပာခ်င္လဲ”

“ကုိထက္ ေက့ကုိခ်စ္မိတဲ့အတြက္ ေနာင္တရေနလား”

“ကုိယ္က ဘာကုိ ေနာင္တရ ရမွာလဲ”

“ေၾသာ္ …ေက့ရဲ႕ အလုပ္အကိုင္ေၾကာင့္ သူမ်ားေတြေျပာၾကလုိ႔ ကုိထက္ ေနာင္တရေနလားလုိ႔ပါ ကုိထက္ရယ္”

“ေက ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွ ေက့ကုိခ်စ္လုိ႔ ေနာင္တဆုိတဲ့အေၾကာင္းမေျပာနဲ႔။ ေက့ကုိ ခ်စ္မိခဲ့တဲ့အတြက္ ကုိယ္ဘယ္ေတာ့မွ ေနာင္တမရဘူး။”

“ဒီစကားၾကားရတာ ေကအရမ္း၀မ္းသာတယ္။ ေက့ဘ၀အေၾကာင္း ကုိထက္ သိေအာင္ေျပာျပခ်င္တယ္။ ကုိထက္နားေထာင္ မလား။ ေက့အေၾကာင္း ကုိထက္ သိထားေတာ့ ပုိေကာင္းတာေပါ့ေနာ္။

“အင္း …ေျပာျပေလ။ ကုိယ္ နားေထာင္မယ္”

“ဒီလုိ ကုိထက္ရဲ႕၊ ေကတုိ႔မွာ မိသားစု(၄)ေယာက္႐ွိတယ္။ အေဖရယ္၊ အေမရယ္၊ ေမာင္ေလးသန္႔ဇင္ရယ္ေပါ့။  ေကတုိ႔ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက အေမေသသြား ခဲ့တယ္။ အေဖကလည္း အရက္ေတြေသာက္ရင္း ဘ၀ကုိအခ်ိန္ကုန္ေနခဲ့တယ္ေလ။ ေကတုိ႔ေမာင္ႏွမ(၂)ေယာက္ အရမ္းဒုက ၡေရာက္ရ တယ္။   ေကတုိ႔ေမာင္ႏွမ (၂)ေယာက္က ေဆြမ်ဳိးေတြအိမ္ ကပ္ေနရတယ္။ ေဆြမ်ဳိးေတြရဲ႕ ႏွိမ့္ခ်မႈကုိလည္း ခံရတယ္။ ဟုိအမ်ဳိးအိမ္ ေရာက္လိုက္ ဒီအမ်ဳိးအိမ္ေရာက္လိုက္နဲ႔။ ေကတုိ႔ ေမာင္ႏွမ (၂)ေယာက္ကုိ အမ်ဳိးစုံအျပစ္႐ွာၿပီး သူတုိ႔အိမ္ေတြမွာ မေနႏိုင္ေအာင္ လုပ္ၾကတယ္။ အေဖက သားသမီးေတြ ႐ွိတဲ့ဆီလိုက္လာၿပီး ပိုက္ဆံခဏခဏ ေတာင္းတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ သူတုိ႔အိမ္ေတြမွာ မေနေစခ်င္တာေလ။ သူတုိ႔ကုိ လည္း အျပစ္မေျပာခ်င္ပါဘူး။ ေမာင္ေလး (၇)တန္းေရာက္ တဲ့ႏွစ္မွာ   ေမာင္ေလးနဲ႔ ဦးေလးစကားမ်ားၾကတယ္။ ဦးေလးက ေမာင္ေလး မ်က္ႏွာကုိ လက္သီးနဲ႔ ထုိးလိုက္တယ္။   ေမာင္ေလးက လည္း ေဒါသနဲ႔ ဦးေလးကုိ ျပန္ေျပာတယ္။

ေမာင္ေလးက “ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေမာင္ႏွမက ပိုက္ဆံမ႐ွိလုိ႔ ခင္ဗ်ားတုိ႔နဲ႔မေနႏိုင္ေအာင္ မ်ဳိးစုံလုပ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ပိုက္ဆံ ခ်မ္းသာေအာင္ လုပ္မယ္။ ၿပီးရင္ ခင္ဗ်ားတုိ႔နဲ႔ေတြ႕မယ္”ဆုိၿပီး ေျပာေျပာဆုိနဲ႔နဲ႔ အိမ္ေပၚက ဆင္းသြားတာ လုံး၀ကုိ   ျပန္မလာေတာ့ဘူး။ ေမာင္ေလးသတင္းကုိ ဘယ္မွာမွ စုံစမ္းလုိ႔မရေတာ့ဘူး။ ေကလည္း (၁၀)တန္းႏွစ္မွာပဲ ေက်ာင္းထြက္ၿပီး အေဖနဲ႔ပဲ ျပန္ေနခဲ့ေတာ့တယ္။ အေဖကလည္း အရက္နဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကုန္ေနေတာ့ ေကပဲ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ ရတယ္။ ကာရာအုိေကစားေသာက္ဆိုင္တစ္ခုမွာ ပန္းကန္ေဆးအုိးေဆး၀င္လုပ္ခဲ့တယ္။ အလုပ္က ညဥ့္နက္မွ ျပန္ရတယ္။ လစာက်ေတာ့ မျဖစ္စေလာက္နဲ႔။ အျခားသီခ်င္းဆုိတဲ့သူေတြက် အဆင္ေျပေနတာကုိ ေတြ႕ေတာ့ အားက်လာတယ္။ ဒါနဲ႔ အဲဒီမွာ သီခ်င္းဆုိတဲ့ အစ္မႀကီး တစ္ေယာက္ကုိေျပာေတာ့ သူက တျခားဆိုင္မွာသီခ်င္းဆုိဖုိ႔ အလုပ္ကုိ ေျပာေပးလုိ႔ သီခ်င္း စဆုိျဖစ္ခဲ့တယ္။ ကုိထက္ရယ္၊ လူေတြရဲ႕အျမင္မွာ ကာရာအုိေက၊ စင္တင္မွာ သီခ်င္းဆုိတယ္ဆုိတာနဲ႔ အထင္ေသး ခ်င္ၾကတယ္။ ကာရာအုိေက စင္တင္ေတြမွာ သီခ်င္းဆုိတာနဲ႔ ကုိယ္က်င့္တရားပ်က္ျပားသူေတြလုိ႔ သတ္မွတ္ၾကတယ္။ အကဲစမ္းခ်င္ၾကတယ္။ ကုိယ့္၀မ္းစာအတြက္ သီခ်င္းဆုိရင္း ကုိယ့္ ကုိယ္က်င့္ တရားကုိထိန္းသိမ္းတဲ့ မိန္းကေလးေတြလဲ အမ်ားႀကီး႐ွိပါတယ္။ ဒီလုိ ထိန္းသိမ္းတဲ့အထဲမွာ ေကလည္းပါတယ္။ ေကေလ ဒီေန႔ထိ သီခ်င္းဆုိတဲ့အလုပ္ ကုိပဲလုပ္ပါ တယ္။  ေက့့သိကၡာအတြက္ အၿမဲတမ္းထိန္းသိမ္းပါတယ္။ ေက့ ကုိယ္က်င့္တရားပ်က္ျပားမႈကုိ ေကဘယ္ေတာ့မွမလုပ္ဘူး။ အဲဒီအတြက္ ေက လိပ္ျပာလုံတယ္။ ဒါကုိ ကုိထက္ယုံၾကည္လား”

“ေက့ကုိ ကုိယ္ယုံၾကည္ပါတယ္ ေကရယ္”

“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ကုိထက္ရယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေကေလ ဆိုင္ေတြေျပာင္းၿပီး သီခ်င္းဆုိရင္း ေမာင္ေလးအေၾကာင္း အၿမဲစုံစမ္းေနတာပါ။ ေမွာ္ထဲက ျပန္လာတဲ့ တခ်ဳိ႕အသိေတြကေတာ့ ေမာင္ေလးကုိ ေမွာ္ထဲမွာေတြ႕ခဲ့တယ္တဲ့။ သူတုိ႔ကုိ   ေမးေတာ့လည္း တိတိက်က်မေျပာဘူး။ ေမာင္ေလးကုိေခၚေပးမယ္။ ေငြ ဘယ္ေလာက္ေပးရမယ္ေျပာတယ္။ သူတုိ႔က သိန္းနဲ႔ခ်ီၿပီးေတာင္းတာ ကုိထက္ရဲ႕။ ေကလည္းလိုက္မယ္။ လိုက္ျပေပးဆုိေတာ့ ၀ါးတားတားလုပ္သြားၾကတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕ က်ေတာ့လည္း ေမာင္ေလးေသၿပီတဲ့။ ဒါေပမယ့္ေလ ေကယုံၾကည္ေနတယ္သိလား။ ေမာင္ေလး မေသဘူးဆုိတာ။ တစ္ေန႔ေန႔မွာေတာ့ ေမာင္ေလးနဲ႔ ျပန္ဆုံမယ္လုိ႔ ေကတကယ္ယုံတယ္သိလား။”

“ကဲပါ ေကရယ္။ ေတာ္ပါေတာ့။ ေက့အေၾကာင္းေျပာျပေနတဲ့ ေက့စကားသံရယ္ ေက့မ်က္ႏွာေလးရယ္ကုိ ၾကည့္ရတာနဲ႔တင္ ကုိယ္အရမ္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္။ ေက့ေမာင္ေလး၊ ဘာ သန္႔ဇင္ဟုတ္လား။ သူ႕အေၾကာင္း ကုိယ္လည္း တတ္ႏိုင္ သေလာက္ စုံစမ္းၾကည့္ေပးမယ္။ သူက အခုဆုိရင္ ဘယ္အ႐ြယ္႐ွိၿပီလဲ”

“ေက့ထက္(၃)ႏွစ္ေလာက္ငယ္တယ္ဆုိေတာ့ အခုဆုိရင္ အသက္(၂၀)ေလာက္ ႐ွိၿပီေပါ့။ ေမာင္ေလးက ေကနဲ႔တစ္ပုံစံတည္းပဲ”

“ကုိယ္စုံစမ္းေပးပါ့မယ္ ေကရယ္ေနာ္”

“အင္းပါ … ကုိထက္ရယ္”

“ေက … ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ ေကနဲ႔ကုိယ္နဲ႔ တစ္ေယာက္အေၾကာင္း တစ္ေယာက္ သိေနၾကၿပီပဲ။ ကုိယ္တုိ႔ လက္ထက္ၾကပါစုိ႔လား။ ေနာက္ၿပီး ေက့ကုိ အလုပ္လည္းမလုပ္ေစခ်င္ေတာ့ဘူး”

“အခုအခ်ိန္မွာ ေကလည္း ဒီအလုပ္ကုိ မလုပ္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ကုိထက္ အေမက ေကတုိ႔လက္ထက္ရင္ သေဘာတူပါ့မလား။

“ေၾသာ္ – ေကနဲ႔ အေမလည္းေတြ႕ဖူးေနတာပဲ အေမက သေဘာတူပါတယ္။ အေမ့မွာ ဒီသား တစ္ေယာက္တည္း႐ွိတာ။   ေကနဲ႔ကုိယ္ လက္ထပ္လိုက္ၾကရင္ အေမ့မွာ သမီးပါရသြားဦးမယ္။ ေနာက္ဆုိ ေျမး၊ ျမစ္ေတြေတာင္ရလာဦးမွာ ေနာ့ မဟုတ္ဖူးလား။”

“အာ– ကုိထက္က ဘာမွန္းလဲမသိဘူး၊ သြား”

“ေဟာဗ်ာ၊ ကုိယ္ကဘယ္သြားရမွာလဲ၊ ေကက ကုိယ့္ကုိခြဲႏိုင္လုိ႔လား။ အခုမွ ႐ွက္မေနပါနဲ႔ ေကာင္မေလးရယ္။ ဟား …ဟား …ဟား”

“ဘာေတြ ေျပာေနမွန္းလဲ မသိဘူး”

“အလကား ေက ေပ်ာ္ေအာင္ ကုိယ္ကေနာက္တာပါကြာ။ ေက … ကုိယ္တုိ႔ အေမ့ကုိေျပာၿပီး ျမန္ျမန္ လက္ထက္ၾကပါစုိ႔ကြာ”

“အင္းပါ။ ကုိထက္ အေမ့ကုိ ေျပာဦးေလ။ ေကကေတာ့ တရား႐ုံးမွာ လက္မွတ္ထုိး ၿပီး မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္း နည္းနည္းပါးပါးနဲ႔ ဆြမ္းေကၽြးေလးပဲ လုပ္ခ်င္တယ္။ အက်ယ္မခ်ဲ႕ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။

“ေက့သေဘာပါပဲေကရယ္”

“ကဲ … ဒါျဖင့္ ေကတုိ႔ ျပန္ၾကရေအာင္ေနာ္ ကုိထက္”

ထက္ေအာင္ခန္႔ အိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ အေမ့ကုိေျပာျပၿပီး ခြင့္ေတာင္းခဲ့သည္။ ေဒၚစန္းမူကလည္း ေက်ေက် နပ္နပ္ပင္ သေဘာ တူခဲ့တာေၾကာင့္ ေကခိုင္နဲ႔လက္ထက္ျဖစ္ခဲ့ၾကေတာ့သည္။ ေကခိုင့္ကုိလည္း အလုပ္မွ ထြက္ခိုင္းကာအိမ္မွာပဲ  ေနစေတာ့သည္။ ေကခိုင္ကလည္း ေဒၚစန္းမူကုိအေမအရင္းကဲ့သုိ႔ ျပဳစုေစာင့္ေ႐ွာက္ ေလသည္။   ေဒၚစန္းမူကလည္း ေက့ခိုင့္ကုိ သမီးအရင္းလုိပဲ ျပဳမူဆက္ဆံသည္။ ဒါေၾကာင့္ ထက္ေအာင္ခန္႔တုိ႔ မိသားစုေလးသည္ ေပ်ာ္႐ႊင္ဖြယ္ရာ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ အိမ္ေထာင္သက္ တစ္ႏွစ္ခန္႔ ၾကာလာေသာ္လည္း ထက္ေအာင္ခန္႔တုိ႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္မွာၾကင္စဦးဇနီးေမာင္ႏွံကဲ့သုိ႔ပင္ ယုယ ၾကင္နာလုိ႔မဆုံးေပ။

တစ္ေန႔ ေအာင္ခန္႔သူငယ္ခ်င္း စည္သူက သူ႕ရဲ႕ေမြးေန႔မုိ႔လုိ႔ အိမ္မွာပဲသူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ဧည့္ခံပြဲေလး လုပ္တာေၾကာင့္  ေအာင္ခန္႔ လည္းသြားခဲ့သည္။ ဟုိေရာက္မွ တျခားေကာင္မေလးေတြပါ ေတြ႕လိုက္ရသျဖင့္ ေအာင္ခန္႔ အားနာၿပီး  ျပန္မည္လုပ္သည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ၀ိုင္းတားတာေၾကာင့္ မျပန္ျဖစ္ေတာ့ေပ။  ေကခိုင့္ကုိေတာ့ညမုိးခ်ဳပ္မည္မေစာင့္နဲ႔လုိ႔ ေျပာထားခဲ့ေပမယ့္ ေကခိုင္ေစာင့္ေနမွာကုိ သိ၍ စိတ္ပူေနမိသည္။

အိမ္မွ ေကခိုင္ကလည္း ကုိထက္က မေစာင့္နဲ႔လုိ႔ မွာသြားေပမယ့္ ကုိထက္ျပန္လာလာခ်င္း သိရေအာင္ ဧည့္ခန္းထဲမွာပဲ စာဖတ္ရင္း ထိုင္ေစာင့္ေနခဲ့သည္။ ည(၃)နာရီခြဲသည္အထိ ကုိထက္ ျပန္မလာ ေသးေသာေၾကာင့္ ခုံေပၚတြင္ ခဏလွဲေနလိုက္သည္။ ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီး ျပန္ႏုိးလာ၍ နာရီၾကည့္ လိုက္ေတာ့ နံနက္(၄)နာရီပင္ခြဲေနၿပီ။ ကုိထက္ျပန္ေရာက္မလာေသးသည့္အတြက္လည္း စိတ္ပူလာမိသည္။ (၅)နာရီေလာက္မွာ ကုိထက္ျပန္ေရာက္လာသည္။ ေကခိုင္က တံခါးသြားဖြင့္ရင္း -

“ကုိထက္ရယ္ ေကကစိတ္ပူေနတာ၊ ေတာ္ေသးတာေပါ့”

“ကုိယ္လည္း ေကေစာင့္ေနမွာကုိ စုိးရိမ္ေနတာ”

“ဟင္ ကုိထက္အနားက အရက္နံ႔ရတယ္”

“႐ွဴး …တုိးတုိး၊ အေမၾကားသြားမယ္။ ဟုတ္တယ္။ ကုိယ္ကအစားနဲ႔ပဲဧည့္ခံမွာ ထင္ေနတာ ဟုိေရာက္ေတာ့ အေသာက္ပါ ပါေနတယ္။ ကုိယ္ျငင္းေပမယ့္ ဇြတ္ ၀ိုင္းတိုက္ၾကလုိ႔ နည္းနည္းေသာက္လိုက္တာ။ ေဒါင္ခ်ာစိုင္းသြားတာပဲ။ ကုိယ္လည္း မဟန္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဟုိေကာင္ေတြလည္းမူးၿပီး ကုိယ္လည္း ဘယ္လုိ အိပ္ေပ်ာ္သြားမွန္းကုိ မသိလိုက္ေတာ့ဘူး။ စည္သူ႔အိမ္မွာလည္း ဘယ္သူမွ မ႐ွိလုိ႔ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ႏုိ႔မုိ႔ဆုိ သူ႔အိမ္ကလူေတြကုိ အားနာေနရဦးမွာ။ ကဲ-ဒီေန႔ ႐ုံးလည္းပိတ္တယ္ဆုိေတာ့ ကုိယ္ေရခ်ဳိးၿပီး တစ္ေရးေလာက္ အိပ္လိုက္ဦးမယ္။ ေခါင္းေတြလည္းတအားကိုက္ေနလုိ႔။ ေနဦး၊ အေမႏုိးေနၿပီလား”

“အေမက ေဆးေသာက္ၿပီးအိပ္တာဆုိေတာ့ ႏုိးဦးမွာမဟုတ္ဘူး။ ကဲ…ကုိထက္ ေရခ်ဳိးေတာ့ ေကေစ်းသြားဖုိ႔ ျပင္ဆင္လိုက္ဦးမယ္”


ဒီလုိနဲ႔ပဲ ကုိထက္တုိ႔အိမ္ေထာင္သက္ (၂)ႏွစ္ေက်ာ္မွာ သားဦးေလးေမြးဖြားခဲ့တယ္။ သားေလးကုိ ဇြဲခန္႔လုိ နာမည္ေပးခဲ့တယ္။ သားေလး(၂)ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္အ႐ြယ္ေရာက္ေတာ့ အေမက သူ႔ဇာတိၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ ႏွစ္စဥ္ တေပါင္းလဘုရားပြဲကုိမေရာက္တာၾကာၿပီ၊ ေဆြမ်ဳိးမ်ားႏွင့္လည္းေတြ႕ခ်င္သည္၊ သူ႕ေျမးေလးကုိ လည္း ေဆြမ်ဳိးမ်ားကုိျပခ်င္သည္ဟုဆုိလာသျဖင့္ မိသားစုအားလုံး အေမ့ဇာတိၿမိဳ႕ေလးသုိ႔ အလည္သြားခဲ့ ၾကသည္။ ေနာက္ႏွစ္ေတြမွာ အေမကသြားခ်င္ေသာ္လည္း ကုိထက္အလုပ္မွ မအားသျဖင့္ မသြားႏိုင္ခဲ့ ေတာ့ေပ။ သားေလး(၅)ႏွစ္ေလာက္မွာ ေကက သမီးေလးတစ္ေယာက္ ထပ္မံေမြးဖြားခဲ့ျပန္သည္။ သမီး ေလးကုိေတာ့ ေကခန္႔လုိ႔နာမည္ေပးခဲ့တယ္။ ကုိထက္အတြက္ေတာ့ ဒီမိသားစုကမၻာေလးဟာ ေပ်ာ္စရာ အတိေပါ့။

သားေလးဇြဲခန္႔ပင္ ဒီႏွစ္ ဒုတိယတန္းကုိေရာက္႐ွိခဲ့ေပၿပီ။ တစ္ေန႔ သားေလးကုိ ေက်ာင္းႀကိဳၿပီး အျပန္မုိးမိရာမွ ကုိထက္ ေနမေကာင္းျဖစ္လာခဲ့သည္။ ကုိထက္တစ္ေယာက္ တစ္ေန႔တစ္ျခား ပုိဆုိးလာၿပီး အ႐ုိးေပၚ အေရတင္ျဖစ္လာၿပီး ေဆးခန္းျပေတာ့လည္း တီဘီေရာဂါျဖစ္တယ္လုိ႔သိရသည္။ ပတ္၀န္းက်င္ ကလည္း ေျပာဆုိသံေတြထြက္လာသည္။

“ေအာင္ခန္႔တစ္ေယာက္ေတာ့ သနားစရာပဲ”

“ေအးေလ…သူ႕ေရာဂါက အ႐ုိးတီဘီတဲ့ဟ”

“ဘယ္က အ႐ုိးတီဘီျဖစ္ရမွာလဲ။ AIDS ျဖစ္တာေနတာပါ”

“နင္ကလည္း ေသေသခ်ာခ်ာမသိပဲနဲ႔ ေလွ်ာက္မေျပာပါနဲ႔ဟာ၊ မဟုတ္ရင္ အားနာစရာႀကီး”

“ငါေလွ်ာက္ေျပာေနတာမဟုတ္ဘူး။ သူ႔မိန္းမ ေကခိုင္က အရင္တုန္းက ကာရာအုိေကမွာလုပ္တာပဲ။ သူ႔ဆီက ကူးတာေနမွာေပါ့”

“ဒါဆုိ ေကခိုင္က ေရာဂါအရင္ျဖစ္မွာေပါ့”

“ေအး …သူျဖစ္ေနလုိ႔ ေအာင္ခန္႔ကုိ ကူးတာေပါ့ဟ”

“ဒါဆုိ ေအာင္ခန္႔ေတာ့ သနားပါတယ္ဟာ။ ေဒၚေလးစန္းမူလည္း သနားစရာပါပဲ။ ေအာင္ခန္႔ ေကခိုင့္ကုိယူမယ္ဆုိတုန္းကတည္းက သူကတားမွမတားပဲ။ ဒီလုိမိန္းမမ်ဳိးကုိယူေတာ့ ဒီလုိေရာဂါရမွာေပါ့”

“ဟဲ့-ေတာ္ေတာ့ ဟုိမွာလာေနတာ ေကခိုင္။ ၾကားသြားလုိ႔ ျပႆနာျဖစ္ေနဦးမယ္”

“အုိ-ၾကားၾကားေပါ့။ အမွန္ေတြေျပာတာပဲ၊ ဘာျဖစ္လဲ”

“ကဲပါဟယ္၊ ေတာ္ပါေတာ့၊ ေနာက္မွဆက္ေျပာေတာ့”

ေအာင္ခန္႔မွာလည္း အလုပ္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ပဲ အိပ္ယာထဲလဲေနေတာ့သည္။ ပတ္၀န္းက်င္က မိမိတုိ႔  မိသားစုကုိ ျမင္လွ်င္ ေ႐ွာင္ဖယ္ေ႐ွာင္ဖယ္လုပ္ကာ သိပ္မေခၚမေျပာၾကေတာ့ေပ။ မိမိသားရဲ႕ေရာဂါ ကူးစက္ခံရမွာ ေၾကာက္လုိ႔ဟု သိရသည္။ ေကခိုင္ကေတာ့ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတဲ့ခင္ပြန္းသည္ကုိ ျပဳစုရင္း တစ္ဖက္ကပဲ အိမ္ရဲ႕ မိသားစု စား၀တ္ေနေရးအတြက္ လုံးပန္း ေနရသည္။ ေဒၚစန္းမူမွာလည္း ေနမေကာင္း ေနသည့္သားႏွင့္ ပင္ပန္းဆင္းရဲစြာ မိသားစုအတြက္ ၀မ္းစာ ႐ွာေဖြေနရေသာေခၽြးမကုိ ၾကည့္ကာ စိတ္မေကာင္း႐ုံမွလြဲ၍ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ေပ။

တစ္ေန႔ …

“အေမ”

“ဘာလဲသား”

“ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ၿမိဳ႕က ဒီႏွစ္ ဘုရားပြဲနီးလာၿပီေနာ္။ ျပန္ၾကရေအာင္၊ အေမလည္း မျပန္ရတာၾကာၿပီမဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သြားခ်င္ေနတယ္”

“သားရယ္ …သားေနေကာင္းမွ သြားၾကတာေပါ့”

“ဟာဗ်ာ ..အေမကလည္း ကၽြန္ေတာ္က ဒီေလာက္ေတာ့ သြားႏိုင္ပါေသးတယ္၊ သြားၾကရေအာင္ဗ်ာ”

ကုိထက္ ေျပာလြန္းမကေျပာေသာေၾကာင့္  ဒီႏွစ္တေပါင္းပြဲအမီ ေဒၚစန္းမူရဲ႕ ဇာတိၿမိဳ႕ေလးကုိ မိသားစုအားလုံး ျပန္ခဲ့ၾကသည္။ တစ္လေလာက္ၾကာသြားသည္အထိ ေဒၚစန္းမူတုိ႔မိသားစု ျပန္မလာခဲ့ၾက ေသးေပ။ တစ္လ ေက်ာ္ၾကာမွ ေဒၚစန္းမူတုိ႔မိသားစုျပန္လာၾကေသာအခါ ကုိထက္တစ္ေယာက္ ပါမလာ ခဲ့ေပ။ ေဒၚစန္းမူ တုိ႔ကုိျမင္သည္ႏွင့္ ရပ္ကြက္ထဲမွ ၀ိုင္း၀န္းႏႈတ္ဆက္ၾကၿပီး ကုိထက္တစ္ေယာက္ကုိ ၀ိုင္းေမး ၾကေလသည္။ ထုိအခါက်မွ ေဒၚစန္းမူႏွင့္ ေကခိုင္တုိ႔ ၀မ္းနည္းကာ ငုိၿပီးေျပာျပခဲ့သည္။

“ကုိထက္က ဟုိေရာက္ေတာ့ ေနေကာင္းလာၿပီး လန္းလန္းဆန္းဆန္းျဖစ္လာတယ္။ ေဆြမ်ဳိးေတြအိမ္ ေလွ်ာက္ လည္ၿပီး လိုက္ႏႈတ္ဆက္ေနတာ။ ေကတုိ႔ျဖင့္ ၀မ္းသာေနၾကတာ။ ကုိထက္ျပန္ၿပီး ေနေကာင္းလာၿပီ ဆုိၿပီးေတာ့ေလ။ ေဆြမ်ဳိးေတြနဲ႔ ေတြ႕ၿပီး ဆယ္ရက္ေလာက္ေနေတာ့မွ ျပန္ၿပီးေနမေကာင္းျဖစ္လာတယ္။ ဆယ္ရက္ေလာက္ အိပ္ယာထဲလဲၿပီးေတာ့ဆုံးသြားတယ္။ အခုရက္လည္ၿပီးမွ ေကတုိ႔ ျပန္လာခဲ့ၾကတာ။ ဒီကုိလွမ္းေျပာခ်င္ပါတယ္။ အဆင္မေျပလုိ႔ မေျပာရတာပါ။ အေမလည္း သူ႔သားအေၾကာင္းေတြးေတြးၿပီး ငုိေနတာေၾကာင့္ အျမန္ျပန္လာခဲ့တာ။ ေက ကုိထက္ ေခါင္းခ်ခဲ့တဲ့ေနရာကေန ျပန္မလာခ်င္ ပါဘူး။ ကေလးေတြရဲ႕ ပညာေရးကလည္း႐ွိေသးတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ျပန္လာ ခဲ့ရတာ။ ကုိထက္က မေသခင္ ေနာက္ဆုံး ေဆြမ်ဳိးေတြကုိ ႏႈတ္ဆက္သြားခဲ့တယ္ေလ”

“ကဲပါ ..ကုိထက္အတြက္ စိတ္ေတာ့မေကာင္းျဖစ္ရပါတယ္။ သူ႔ေျမပါလုိ႔ သူ ဟုိမွာ သြားေသရတာေလ။ က်န္တဲ့မိသားစုက သူ႕အတြက္ ကုသုိလ္ဒါန လုပ္ေပးၾကတာေပါ့။ မဟုတ္ဘူးလား”

“ဟုတ္ပါတယ္။ သားေလးအတြက္ ကၽြန္မတုိ႔က်န္တဲ့လူေတြက ေကာင္းမႈ ကုသုိလ္ေတြ လုပ္ေပးရမွာပါပဲ။ သားေလးအတြက္ရည္စူးၿပီး ကၽြန္မတုိ႔ တတ္ႏိုင္ သေလာက္ေလးလည္း လွဴခဲ့ၾကပါတယ္။ ေနာက္လည္း လုပ္ေပးရဦးမွာပါပဲေလ”


ဒါနဲ႔ပဲေကခိုင္တစ္ေယာက္ ေစ်းထဲမွာ ကုန္စိမ္းဆိုင္ေလးဖြင့္ၿပီး ေယာကၡမရယ္၊ သားသမီး (၂) ေယာက္ရယ္ အတြက္ စီးပြား႐ွာေဖြခဲ့ရေတာ့တယ္။ တစ္ေန႔မွာ သားေလး ဇြဲခန္႔တစ္ေယာက္ ေနမေကာင္း ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ေဆးခန္းျပေတာ့ အ႐ုိးတီဘီလုိ႔ေျပာတာေၾကာင့္ ေဆးေတြကုေနရေတာ့တာေပါ့။ သားေလး ကလည္း တစ္ေန႔ ထက္တစ္ေန႔ ပိန္ပိန္လာခဲ့တယ္။ မိမိမွာ မိသားစုစား၀တ္ေနေရးကတစ္ဖက္၊ သားေလးရဲ႕ က်န္းမာေရးအတြက္ ေဆးဖုိးေတြကတစ္ဖက္နဲ႔ ေသာကေတြ ေ၀ေနေတာ့တယ္။ ေကကုိယ္တိုင္လည္း စိတ္ေထာင္းကုိယ္ေၾကျဖစ္ၿပီး က်န္းမာေရးမေကာင္းျဖစ္လာေတာ့တယ္။ မိမိက်န္းမာေရးကုိ ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္ပဲ သားေလးက်န္းမာေရးနဲ႔ မိသားစု စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ႀကိဳးစားခဲ့ရတယ္။ သုိ႔ေသာ္လည္း သားေလးမွာ သက္ဆုိးမ႐ွည္ခဲ့႐ွာေပ။ ပတ္၀န္းက်င္ ကလည္း အမ်ဳိးမ်ဳိးေျပာဆုိေနၾကၿပီ။ သူတုိ႔ေျပာသလုိ ေရာဂါဆုိးႀကီးက မိမိတုိ႔မိသားစုကုိ ဒုက္ၡေပးေနတာလား။ ပတ္၀န္းက်င္ကေျပာေနၾကသလုိ မိမိေၾကာင့္ ေရာဂါကူးသည္ ဆုိရေအာင္ မိမိအေနက ဘယ္သူႏွင့္မွ ပတ္သက္ဆက္ဆံခဲ့ဖူးတာမဟုတ္။ ကုိထက္ တစ္ေယာက္သာပဲ။ ဒါဆုိ ဒီေရာဂါဆုိးက ဘယ္ကဘယ္လုိ ကူးစက္ခဲ့ပါလိမ့္။ သူမ်ားေတြေျပာသလုိ မဟုတ္ပါေစနဲ႔ဟုသာ ဆုေတာင္းေနမိသည္။

ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ကုန္ဆုံးလုိ႔ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ေတာ့မည္။ သမီးေလး ေကခန္႔ကုိ ေက်ာင္း အပ္ရန္ အတြက္ ေငြလုိလာသည္။ မိမိမွာ အေႂကြးေတြပတ္လည္၀ိုင္းေနတာေၾကာင့္ ဘယ္သူကမွလည္း ေငြမေခ်း လုိၾကေတာ့ေပ။ ဘယ္လုိလုပ္ရမလဲစဥ္းစားရင္းနဲ႔ အက်ႌအ၀တ္အစားေကာင္းေလးမ်ားကုိ ရသေလာက္ႏွင့္ပဲ ေရာင္းရန္ စိတ္ကူးရခဲ့တယ္။ ေသတၱာထဲမွ အ၀တ္ေတြကုိ ထုတ္ယူလိုက္စဥ္ စာေခါက္ ကေလးတစ္ခု ထြက္က်လာသည္။ ဘာပါလိမ့္ဟုေတြးရင္ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။

“ကုိထက္လက္ေရးပဲ။ ဘာေရးထားပါလိမ့္”

“ေက ….

ေက – ဒီစာကုိဖတ္ေနခ်ိန္မွာ ကုိယ္႐ွိေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။ ကုိယ့္ေရာဂါက သူမ်ားေတြေျပာၾကသလုိ AIDS လုိ႔ပဲထင္တယ္။ သူမ်ားေတြေျပာၾကသလုိ ေက့ ဆီက ကူးတယ္ဆုိတာေတာ့ လုံး၀မဟုတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ေက ႐ုိး႐ုိးသားသား သီခ်င္းဆုိၿပီး အလုပ္လုပ္ခဲ့တာ ကုိယ္သိၿပီး ယုံၾကည္ပါတယ္။ ကုိယ္ မယုံႏိုင္ ျဖစ္ေနတာက ကုိယ့္ကုိကုိယ္ပဲ။ ေကမွတ္မိလား။ ကုိယ့္သူငယ္ခ်င္း စည္သူရဲ႕ ေမြးေန႔မွာ ကိုယ္မနက္မုိးလင္းမွ အိမ္ျပန္လာ ခဲ့တဲ့ေန႔ေလ။ အဲဒီညက ကုိယ္ ေတာ္ေတာ္မူးသြားၿပီး ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကုိ ေကအမွတ္ရဲ႕ ကုိယ္ေလ ….ဟုိ …မွားသြားခဲ့မိတယ္။ ကုိယ္ မနက္လင္းခါနီးႏုိးလာမွသိရတယ္။ သူကေတာ့ အဲဒီလုိ အၿမဲေနေနတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ပါတဲ့။ ဒီေတာ့ ဘာ ျပႆနာမွေတာ့ မ႐ွိခဲ့ဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္လည္း ေက့ကုိ ေျပာမျပရဲဘူး။ ကုိယ္ ေဖာက္ျပန္တာ၊ ေက့အေပၚ သစ္ၥာမ႐ွိတာမဟုတ္ပါဘူး။ ကုိယ္တကယ္ မွားသြားခဲ့တာပါ။ တဒဂၤအမွားက ကုိယ့္ကုိ အၿမဲေျခာက္လွန္႔ေနခဲ့တယ္။ ကုိယ္ေတာင္းပန္ ပါတယ္။ ေက ကုိယ့္ကုိ ခြင့္လႊတ္ေပးပါလုိ႔။ ကုိယ္မ႐ွိတဲ့ေနာက္ အေမရယ္၊ သားနဲ႔ သမီးရယ္ကုိ ေကေစာင့္ေ႐ွာက္ျပဳစုေပးသြားပါလုိ႔။

ေက့ရဲ႕ ကုိထက္

စာဖတ္ၿပီး ေကေတာ္ေတာ္တုန္လႈပ္သြားခဲ့တယ္။ ဒါဆုိ မိမိမွာ AIDS ေရာဂါျဖစ္ေနၿပီေပါ့။ သားေလးလည္း ဒီေရာဂါနဲ႔ပဲ ေသခဲ့ရတာေပါ့။ ရက္စက္လိုက္တာကုိထက္ရယ္။ ကုိထက္ရဲ႕ တဒဂၤအမွား ဆုိေပမယ့္ မိသားစု တစ္ခုလုံး ဒုက္ၡေရာက္ရၿပီေပါ့။ ေကဘာလုပ္ရမလဲ။ ေက့သမီးေလးအတြက္ ေက ဘယ္လုိလုပ္ရမလဲ။ ေက မ႐ွိေတာ့ရင္ သမီးေလး ဘ၀ပ်က္ေတာ့မွာေပါ့။ အဘြား ေဒၚစန္းမူကလည္း ဘာမွ လုပ္ကိုင္ႏိုင္ေတာ့တာမဟုတ္။ လုပ္ၾကပါဦး။ ေကဘာလုပ္ရမဲ။ ေက့စိတ္ေတြ ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္ေနေတာ့တယ္။ ေကကလည္း ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတာဆုိေတာ့ ေက ေသရေတာ့မွာပါ။ ေက့သမီးေလးနဲ႔ ေကခြဲရေတာ့မွာေပါ့။ သမီးေလးမွာ ေရာ ဒီေရာဂါႀကီးျဖစ္ေနၿပီလား။ ဒါဆုိရင္ ေယာကၡမျဖစ္သူကုိေရာ ကူးစက္ၿပီးျဖစ္ေနၿပီလား။ သူတုိ႔မွာ မကူးေသးရင္ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ ကူးေနၿပီဆုိရင္ …. အုိ …. ေက ဆက္မေတြးရဲေတာ့ပါ။

အဲဒီေနာက္ ေက့ေရာဂါကုိ ေကအလုိလုိသိလာတယ္။ ေက့အေၾကာင္းကုိေျပာျပရင္လည္း ေယာကၡမနဲ႔ ဘာမွ နားမလည္ေသးတဲ့သမီးေလး စိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာရယ္ ပတ္၀န္းက်င္က ၀ိုင္းၿပီး ဖယ္ၾကဥ္ လိုက္ေတာ့မွာ စုိးရိမ္ၿပီး မေျပာပဲေနလိုက္တယ္။ ေက့ရဲ႕ ခႏၶာကုိယ္ဟာ တစ္ေန႔တစ္ျခားပိန္ပိန္လာတယ္။ ဘာစားစား အဟာရ မျဖစ္ဘူး။ ႐ွိစုမဲ့စုေလးနဲ႔ ေဆးခန္းျပေနရၿပီး ေက့မွာ ေသမယ့္ရက္ကုိ လက္ခ်ဳိးၿပီး တြက္ေနရတာ။ သမီးေလးနဲ႔ ေယာကၡမကုိ ေကဘယ္လုိမွ စိတ္မခ်ႏိုင္ဘူး။ ေကခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးေမြးတာကုိ စားေနၾကရတဲ့ သမီးေလးနဲ႔ ေယာကၡမကုိ ေက့ဆီက ေရာဂါကူးမွာ စုိးရိမ္တယ္။ သမီးေလးကုိလည္း ေက့အနား သိပ္အကပ္ မခံေစခ်င္ ေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ ေက့ဘ၀ဟာ အထီးက်န္ၿပီး ေျခာက္ေသြ႕လာခဲ့ေတာ့တယ္။

ဒီလုိနဲ႔တစ္ေန႔ ရပ္ကြက္ထဲကုိ လူမႈက်န္းမာေရးပညာေပးအဖြဲ႕ကဆုိၿပီး ေကာင္မေလး (၂) ေယာက္ (၃) ေယာက္က လာၿပီး က်န္းမာေရးပညာေပးပြဲေလးလုပ္တယ္။ က်န္းမာေရးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အသိပညာေပးေနတဲ့ အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုကတဲ့။ သူတုိ႔က HIV/AIDS ေရာဂါအေၾကာင္းကုိ အဓိကေျပာျပၾကတယ္။ သူတုိ႔ေျပာျပတဲ့ HIV/AIDS ေရာဂါ ကူးစက္ပုံကူးစက္နည္းေတြ၊ မကူးႏိုင္တဲ့နည္းေတြ ၊ ကာကြယ္နည္းေတြ၊  ေရာဂါျဖစ္ေနတဲ့ သူကုိ ျပဳစု ေပးတဲ့နည္းေတြ၊ စိတ္ဓါတ္အင္အား တုိးျမင့္ေစတဲ့အေၾကာင္းေတြ၊ ဒီေရာဂါသည္ေတြကုိ ပစ္ပယ္ မထား သင့္တဲ့အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပသြားလိုက္ၾကတာ။ ေက့မွာ သူတုိ႔ေျပာတာနားေထာင္၊ သူတုိ႔ကုိၾကည့္ၿပီး အားေတြ႐ွိလာတယ္။ ပညာေပးေျပာျပၿပီးတဲ့ေနာက္ ေကသိခ်င္တဲ့အေၾကာင္းေလးေတြကုိ သူတုိ႔နားသြားၿပီး ကပ္ေမးၾကည့္တယ္။ သူတုိ႔က စိတ္႐ွည္႐ွည္နဲ႔ေျပာျပတယ္။ သူတုိ႔ကုိ ေကယုံၾကည္ၿပီး ေက့အေၾကာင္းေတြ အားလုံးေျပာျပလိုက္တယ္။ သူတုိ႔ကလည္းအားေပးၾကတယ္။ ေက့အတြက္ အားတက္သေရာကူညီ ေပးၾကပါ တယ္။ ေသြးစစ္တာကအစ သူတုိ႔ကူညီၾကတယ္။ အေမွာင္ထဲေရာက္ေနတဲ့ ေက့အတြက္ အလင္းတန္း တစ္ခုေတြ႕လိုက္ရတာပါပဲ။

ေသြးစစ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ေက့မွာ AIDS ေရာဂါျဖစ္ေနၿပီဆုိတာ ေသေသခ်ာခ်ာ သိလိုက္ရ ေတာ့တယ္။ အဲဒီေနာက္လည္း ေက့ဆီကုိ ခဏခဏလာၿပီး အားေပးစကားေတြေျပာတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလမွာ တစ္ေယာက္စီလာၾကတာလည္း႐ွိတယ္။ ေဆး၀ါးေတြနဲ႔ စားစရာေသာက္စရာေတြအျပင္ သမီးေလးအတြက္  အသုံးအေဆာင္ေလးေတြပါယူလာၾကၿပီး ေကနဲ႔အတူတူ စားေသာက္ကာ ေက့ကုိျပဳစုေပးေနတာ ကုိယ့္မိသားစု တစ္ေယာက္ကုိျပဳစုေနသလုိပါပဲ။ ေကေလ သူတုိ႔လာရင္ အရမ္းေပ်ာ္တာပဲ။ ေက့ကုိယ္ကုိလည္း ေရာဂါသည္ တစ္ေယာက္လုိ႔ကုိ မထင္ေတာဘူး။

သူတုိ႔လာရင္ ေက့ေရာဂါေ၀ဒနာေတြေပ်ာက္သြားသလုိပဲ။ ေကအားေတြ႐ွိေနတယ္။ သမီးေလးကုိလည္း သူတုိ႔က ခ်စ္ၾကတယ္။ သမီးေလးဆုိ သူတုိ႔လာရင္ ေပ်ာ္ေန လိုက္တာအရမ္းပဲ။ သူတုိ႔ေလးေတြ ဒီလုိလူမႈေရး လုပ္ငန္းေလးေတြလုပ္ေပးေနတာကုိ ေက အားက်မိတယ္။ အေစာႀကီးကတည္းကသာသိရင္ ေကလည္း ဒီလုိလုပ္ငန္းေတြမွာ ပါ၀င္မိမွာပါ။ ေက့သမီးေလး ႀကီးလာ ရင္လည္း ဒီလုိ က်န္းမာေရးပညာေပးအဖြဲ႕ႀကီးမွာ ပါ၀င္ေဆာင္႐ြက္ေစဖုိ႔ ေကတိုက္တြန္းမယ္။ သမီးေလး ႀကီးလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ေကက သက္႐ွိထင္႐ွား မ႐ွိႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ ေကစာေရးထားခဲ့မယ္။ သမီးေလး လည္း နားလည္ၿပီး လုပ္ေဆာင္မယ္လုိ႔ ေကယုံၾကည္ေနပါတယ္။


အခု ေကေျပာျပခဲ့တာေတြအားလုံးဟာ ေက့ဘ၀ရဲ႕ျဖစ္စဥ္ေတြပါပဲ။ ေကအခုလုိေျပာျပရတာဟာ ေနာက္လူေတြ သင္ခန္းစာယူႏိုင္ေအာင္လုိ႔ပါ။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ တဒဂၤအမွား၊ အဲဒီအမွားကုိ ဖုံးကြယ္ ထားလုိက္လုိ႔ ျဖစ္ေပၚလာရတဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲရလဒ္ေတြေတြကုိ အျခားသူေတြ သင္ခန္းစာယူေစခ်င္ပါတယ္။ ေကလည္း ဘ၀ဆက္တိုင္းမွာ ဒီလုိဒုကၡဆင္းရဲမ်ဳိးမွ ကင္းလြတ္ပါေစလုိ႔လည္း ဆုေတာင္းမိပါတယ္။

ေက့ဘ၀ရဲ႕ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္အထိ ေက့ကုိအားေပးေထာက္ကူခဲ့တဲ့ အသိပညာေပးေနတဲ့အဖြဲ႕ႀကီး ကုိ အလြန္ပဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ လူသားထုအက်ဳိးကုိ ဒီထက္ပုိ၍ သယ္ပုိးေဆာင္႐ြက္ႏိုင္တဲ့ အဖြဲ႕ႀကီး ျဖစ္ပါေစလုိ႔လည္း ေကအၿမဲဆုေတာင္းပါတယ္။ က်န္းမာေရးအသိပညာေပးေနတဲ့ အဖြဲ႕ႀကီးရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ေပးမႈေတြ က ေကတုိ႔လုိ႔ အေမွာင္ထဲ ေရာက္ေနသူေတြအတြက္ အလင္းတန္း တစ္ခုလုိ႔ပဲ ေကမွတ္ယူထားမိပါ ေတာ့တယ္။


ေကခိုင္ေျပာျပခဲ့လုိ႔ သူ႔ဘ၀အေၾကာင္းကုိ ကၽြန္မအားလုံးသိခဲ့ရပါတယ္။ သူကလည္း သူ႔ဘ၀ အေၾကာင္း သူမ်ားေတြကုိ သင္ခန္းစာယူႏိုင္ေအာင္ ေျပာျပေပးပါလုိ႔လည္း ေျပာခဲ့ပါတယ္။ အခုဆုိရင္ ေကခိုင့္သမီးေလးဟာ က်န္းမာေရးပညာေပးအဖြဲ႕တစ္ခုမွာ အားတက္သေရာနဲ႔ ေစတနာ့၀န္ထမ္းအျဖစ္ ပါ၀င္လုပ္ေဆာင္ေနတာကုိ ေတြ႕ေနရပါတယ္။ ဒီလုိမ်ဳိးေတြ႕ရေတာ့ ကၽြန္မရင္ထဲမွာ ေဖာ္မျပႏိုင္ေလာက္ ေအာင္ အလြန္႔အလြန္ကုိ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးေနရပါတယ္။ ေနာက္ေနာင္လည္း ဒီလုိ ေစတနာ့၀န္ထမ္း ေလးေတြ ေပၚေပါက္လာေအာင္ ထာ၀စဥ္ ေမြးထုတ္ေပးသြားႏိုင္ပါေစ လုိ႔လည္း ဆုေတာင္းေနမိပါေတာ့သည္။ ေကတုိ႔လုိ AIDS ေရာဂါသည္ေတြအတြက္ အသိပညာေပးေနတဲ့ အဖြဲ႕အစည္းေတြက အေမွာင္ထဲက အလင္းတန္း တစ္ခုပါလုိ႔ ေကကေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ဒီဇာတ္လမ္းေလးရဲ႕ေခါင္းစဥ္ကုိ “အေမွာင္ထဲက အလင္းတန္း”လုိ႔ ေပးလိုက္ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

၀ိုင္း