သတင္းစာမ်ားသည္ သမုိင္းကုိ ေျပာႏုိင္ခဲ့သည္

လူထုသတင္းစာ အႏွစ္ ၅ဝ ျပည့္အတြက္ လူေဟာင္းေတြ ဝုိင္းေရးေပးသည့္ စာအုပ္မွာ စိစစ္ေရးက ထုတ္မျဖစ္ေအာင္ ျဖတ္ေတာက္ခဲ့သည္။ အမရပူရ ေတာင္ေလးလုံးေက်ာင္းတြင္ ဆြမ္းေကြ်းေလး လုပ္႐ုံမွ်ႏွင့္ ပီးသြားခဲ့သည္။ ၆၅ ႏွစ္ျပည့္ခ်ိန္တြင္ေတာ့ အမွတ္တရေရးမည့္ တုိက္ရွင္ ေဒၚအမာလည္း မရွိေတာ့။ လန္ဒန္တြင္ ဝင္ဒီေလာ႐ုံက သူ႔အေဖ အက္ဒြပ္ေလာ႐ုံအေၾကာင္း စာအုပ္ေရးေနသည္ဆုိေတာ့ ဗမာျပည္မွာ မီဒီယာေတြအေၾကာင္း ေသခ်ာမွတ္တမ္းတင္ တာ နဲေသးသည္ဟုသာ မခ်င့္မရဲျဖစ္ရသည္။ ရန္ကုန္သတင္းစာတုိက္ရွင္ ၿမိဳ႕မေမာင္အေၾကာင္း သူ႔သမီး မလွျမင့္ေရး သည္ကတအုပ္၊ ေဒၚအမာ၏ ဦးလွအတၳဳပၸတၱိက တအုပ္သာ ေလာေလာဆယ္ဆယ္ ထြက္ထားသည္။ ဟုိေရွးက ေဒၚမမ ေလး၏ သူလုိလူ၊ ဦးေသာင္း၏ ဗမာ့ေခတ္မွေၾကးမုံသုိ႔၊ ခ်စ္ၾကည္ေရးၾကည္ညြန္႔၏ သူရိယ ျမန္မာ့အလင္းႏွင့္ သမုိင္းဝင္ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရး၊ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း၏ ႏွစ္၃ဝ ျမန္မာ့အသံ၊ အေထာက္ေတာ္လွေအာင္၏ သတင္းဂ်ာနယ္ စသည္တုိ႔ေလာက္သာ ထြက္ဖူးသည္။

ဤဆယ္ႏွစ္အတြင္း မီဒီယာေတြ တေခတ္ဆန္းပီး မုိးဦးက် မႈိမ်ားလုိ အၿဖိဳင္ၿဖိဳင္ေပၚလာေတာ့ ဘယ္အပြင့္ကုိ စိတ္ခ် လက္ခ် မွီဝဲရမည္ မသိေအာင္ပင္ အမယ္က စုံလွသည္။ သတင္းပုိင္းက ၾကိဳးစားၾကသေလာက္ ဂ်ာနယ္ေတြမ်ား သေလာက္ ေဆာင္းပါးရွင္ကမမ်ားလွ၊ ၾကိဳက္တဲ့အေစာင္ဆြဲေကာက္ၾကည့္လွ်င္ မဂၢဇင္းေတြထဲက လူၾကီးေတြသာမ်ား ေနသည္။ မ်က္ႏွာသစ္ဆုိပီး ထြက္လာသည့္ ပညာရွိေလးမ်ားကလည္း အေရးအသား အယူအဆက ေတာ္ေတာ္ေတာ္ေတာ့ကုိ စိတ္ကူးယဥ္ပီး လက္ေတြ႔ႏွင့္မကပ္ကာ တခါတရံ အစုိးရေရွ႕ေန ေရွ႕ရပ္မ်ားအလား အာေဘာ္ေတြက ေျပာင္ေျမာက္လွရာ မဆလေခတ္ သတင္းစာေတြကုိပင္ သတိရမိျပန္သည္။ တုိက္သုံးေဆာင္းပါးရွင္ေတြ၊ ပညာရပ္အလုိက္ ေရးသားသူေတြႏွင့္ ဟန္ၾကီးခဲ့ေသာ ျပည္သူပုိင္မတုိင္ခင္က ပုဂၢလိကသတင္းစာေခတ္ကုိေတာ့ ဘယ္သူမွ မမီႏုိင္ ေသးပါ။

အျပင္တြင္ လြတ္လြတ္ကြ်တ္ကြ်တ္ ထုတ္ေနသည္ဆုိေသာ ဝက္ဆုိက္မ်ားတြင္ပင္ ေဆာင္းပါးရွင္ ေကာင္းက ေတာ္ေတာ္ ရွားပါသည္။ ယခုေခတ္ ဖီခ်ာေခၚ သတင္း အဖြဲ႔အႏြဲ႔ ေဆာင္းပါးေရးသူမ်ားကလည္း သတင္းေက်ာင္းေတြက သင္ေပးလုိက္သည့္ ပုံစံခြက္၊ တုိက္မူေတြထဲက မထြက္ပဲ အေရး အေတြးေလးမ်ားကလည္း ဂ်ဴး၊ တာရာမင္းေဝ၊ နီကုိ ရဲေလာက္ဖတ္ေရးသည့္ “အႏု” ေလးေတြမွန္း သိသာေနသည္။ ဂ်ာနယ္ လစ္ဇင္နဲ႔ပတ္သက္ပီး ဖတ္စရာမွ်ပါအုံး ေျပာလာလွ်င္ ျမသန္းတင့္ျပန္သည့္ အီလ်ာအာရင္ဘတ္၏ လူမ်ား၊ သကၠရာဇ္မ်ား၊ ဘဝမ်ား၊ ေခတ္ၿပိဳင္႐ုပ္ပုံလႊာမ်ား၊ သိန္းေဖျမင့္၏ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းသတင္းစာျဖတ္ပုိင္းမ်ား၊ လတ္တေလာျပန္ထြက္လာသည့္ ဦးလွ၏ ေသာင္းေျပာင္းေထြ လာ ေရးခ်င္ရာရာေတြ ဖတ္ေစခ်င္မိသည္။ လူထုတုိက္ထုတ္ ေမာင္မဲ၏ ခရီးသြားေဆာင္းပါးမ်ားလည္း ျပန္ထြက္ေစ ခ်င္သည္။

လူထု သတင္းစာ အေဟာင္းမ်ားကုိ ျပန္လွန္မိလွ်င္ ေခတ္တေခတ္ကုိ ခုန္ဝင္သြားသည့္ပမာရွိလွသည္။ သူတုိ႔ေခတ္က ရဲရဲတင္းတင္းသတင္းတင္ဆက္ပုံ၊ ေဆာင္းပါးေရးပုံ၊ တီထြင္ဖန္တီးစိတ္ရွိပုံေတြက လက္ရွိ မီဒီယာ မ်ိဳးဆက္မ်ား သိေစ ခ်င္သည္။ သူရိယ၊ ျမန္မာ့အလင္း၊ နယူးဘားမား၊ ဂါးဒီးယန္း၊ ေနးရွင္း၊ ေၾကးမုံ၊ ဦးဝင္းတင္ေခတ္ ဟံသာဝတီစသည့္ ေက်ာ္ခဲ့ ေတာ္ခဲ့ေသာ ေခတ္ေဟာင္းျမန္မာသတင္းေလာကကုိ ျပန္ေလ့လာခြင့္ရၾကလွ်င္ သတင္းသင္တန္းေပါင္းစုံ တက္ေနရတာထက္ ပုိလက္ေတြ႔က်မည္ထင္ပါသည္။ လူထုစိန္ဝင္းေရးဘူးသလုိ ဘုိစိတ္ေပါက္ ဘုိယိမ္းကေနေသာ ဂ်ာနယ္မ်ားထက္ ျမန္မာေလာကႏွင့္ ပုိအစပ္တည့္ပီး ျမန္မာတုိ႔အတြက္ အေတြးအျမင္သစ္ေတြ ေဝမွ်ႏုိင္မည့္ မီဒီ ယာေတြသာ က်ေနာ္တုိ႔ လုိအပ္သည္။

လူထုတြင္ ေပၚဦးသက္၊ ဝင္းေဖတုိ႔၏ ေခတ္ေရွ႕ေျပးကာတြန္းမ်ိဳးပါသလုိ ေရႊဥေဒါင္း၏ တသက္တာ မွတ္တမ္းႏွင့္ အေတြးအေခၚမ်ားကလည္း အခန္းဆက္ ႏွစ္ဆက္ပါခဲ့သည္။ ဦးျမစိန္၏ ဗုဒၶဘာသာ ဥပေဒထုံးတမ္း ေဆာင္းပါးေတြ၊ ေဒါက္တာရွားမား၏ ကေလးသူငယ္ျပဳစုနည္း၊ ေက်ာ့ေမာင္၏ သမဝါယမေလာက၊ ေရႊကုိင္းသား၏ ပုဂံသြားမွတ္တမ္း စသည့္ ေကာ္လံေဆာင္းပါးရွင္မ်ားမွာ ပညာရွင္ “ေခါင္” ဆုိတာေတြမ်ားပီး ခ်ာတိတ္ေတြ ကက္ဆက္နဲ႔ လႊတ္ေမးခုိင္းပီး ထည့္လုိက္သည့္ ေဆာင္းပါးမ်ိဳး မဟုတ္ပါ။ ပုဂၢိဳလ္ေရးကုိယ္ရည္ေသြးေတြ အပုိအကဲအဖြဲ႔အႏြဲ႔တေလွၾကီးႏွင့္ ပ်င္းရိစရာ ေခတ္ေပၚ စာေရးဆရာ ဂ်ာနယ္လစ္မ်ား၏ ခရီးသြားေဆာင္းပါးမ်ားကုိ ဖတ္တုိင္းလည္း ဦးလွ၏ ဂ်ပန္ျပည္တေခါက္၊ အင္ဒုိနီးရွားအေရွ႕မွအေနာက္သုိ႔၊ နာဂေတာင္တန္းတေစ့တေစာင္း၊ ေဒၚအမာ၏ အမယ္မင့္ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ေတာ္၊ ဆုိ ရွယ္လစ္တုိင္းျပည္မ်ားသုိ႔စသည့္ ခရီးသြားမ်ားကုိ သတိရပါသည္။ ဦးထြန္းေဖ၊ ဦးဝင္းတင္၊ သိန္းေဖျမင့္စသည့္ သတင္းသမားလက္ေဟာင္းၾကီးမ်ားလည္း ထုိ႔တူ စာေရးေကာင္း အျမင္စူးရွၾကပါသည္။ ဖိတ္သည့္ႏုိင္ငံအေၾကာင္း အေကာင္းခ်ည္းျမင္ပီး ျပန္လာသည့္ တက္ေခတ္ ဂ်ာနယ္ေဆာင္းပါးမ်ားကုိ ျမင္ရတုိင္း မ်က္စိေနာက္လွသည္။

“သတင္းစာသည္ သတင္းကုိသာ ေျပာေန၍မရ။ အမွားကုိနင္း၊ အမွန္ကုိ ရြက္၍ ထင္ျမင္ခ်က္ေပးရသည္။ အဆံုး အျဖတ္ ေပးရသည္။ ေဟာဒါ အမွား၊ ေဟာဒါအမွန္ဟု ရဲရဲၾကီး ေျပာရသည္။ အမွန္ဘက္က ဝင္ရပ္ရသည္။ တုိက္ပြဲဝင္ ရသည္။” (ဦးဝင္းတင္၊ အိပ္မက္ၾကိဳးမွ်င္၊ ျပည္သူတုိ႔၏စကားျပန္၊ ၁၉၇၄မွ)

လူထုကုိ ထုတ္ခဲ့သည့္ေခတ္သည္ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ႏုိင္ငံေရးအျပင္းဆုံး မတည္ၿငိမ္ဆုံး၊ ကမၻာတြင္လည္း စစ္ေအးၾကီး အရွိန္တက္ဆုံးကာလျဖစ္သည္။ အစပုိင္းက လြတ္လပ္ေရးတုိက္ပြဲဝင္ ဖဆပလ၏ အာေဘာ္ျပန္႔ပြားေရးအတြက္ ၁၅ ရက္တၾကိမ္ထုတ္ဂ်ာနယ္ကုိ သတင္းစာအျဖစ္ တုိးခ်ဲ႕ထုတ္ေဝျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုိမွ ျပည္တြင္းစစ္အရွိန္ျပင္းဆုံး မႏၲေလးကုိ လက္နက္ကုိင္ပါတီ ၃ ဖြဲ႔က ခြဲအုပ္ခ်ဳပ္ေနသည့္ကာလမ်ိဳးမွ အစုိးရခါးပုိက္ေဆာင္ ပ်ဴေစာထီး၊ လဲဗီးတပ္မ်ား တႏုိင္ငံလုံးမင္းမူေနသည့္ ပါလီမန္ေခတ္၊ ျပည္သူပုိင္သိမ္း လူေတြဖမ္းသည့္ စစ္အာဏာသိမ္းေခတ္မ်ားထိ ရွည္ၾကာ ခဲ့သည္။ ေခတ္အဆက္ဆက္ အာဏာရအစုိးရပုိင္းႏွင့္ မသိမဟုတ္ သိသည္ခ်ည္းျဖစ္ေသာ္လည္း သူတုိ႔လုိဘျဖည့္မည့္ အသုံးေတာ္ခံသတင္းစာမဟုတ္၍ အမ်ိဳးစုံေႏွာင့္ယွက္ခံရသည္။

၁၉၄၈ ရန္ကုန္တြင္ သတင္းစာတုိက္မ်ား ေပါက္ဆိန္အေပါက္ခံရသည့္ ကိစၥကုိသာ ႏုိင္ငံသိမွတ္တမ္း ရွိေသာ္လည္း ၁၉၄၉ မႏၲေလးကုိ အစုိးရတပ္ျပန္သိမ္းအပီး တပ္က ၿမိဳ႕ကုိ ကရင္သူပုန္မ်ားလက္ လက္လြတ္စပယ္ထားထြက္ ေျပးသည္ဟု ေရးခဲ့သည့္ လူထုပုံႏွိပ္စက္မ်ားကုိ ဒုိင္းနမုိက္ျဖင့္ခြဲျခင္း၊ မိသားစုကုိ သတ္ျဖတ္မည္ထိ ၿခိမ္းေျခာက္ျခင္း တုိ႔မွာ လူမသိခဲ့ပါ။ ဦးလွႏွင့္အယ္ဒီတာမ်ားကုိ ပုဒ္မမ်ိဳးစုံႏွင့္ ဖမ္းျခင္း၊ အမႈဆြဲစစ္ျခင္း၊ သတင္းစာတုိက္ခ်ိတ္ပိတ္ျခင္း တုိ႔မွာ အမ်ားသိပါသည္။ ၁၉၄၆ မွ ၁၉၆၇ ထိ ၂၁ ႏွစ္လုံးလုံး သတင္းစာ ဆက္တုိက္မထုတ္ခဲ့ရပဲ အနဲဆုံး ၄ ၾကိမ္ခန္႔ အပိတ္ခံရဘူးသည္။ ခုေခတ္ အစုိးရအလုိက် လုိက္ေလ်ာသည္းခံေရးသေလာက္ အျမင္မၾကည္၍ တပတ္ ႏွစ္ပတ္ခန္႔ အပိတ္ခံရလွ်င္ ျခဴသံပါေအာင္ ညည္းျပ မ႑ပ္တုိင္တက္တတ္သည့္ ကျမင္းနီသည္းေျခႏွင့္ ဂ်ာနယ္လစ္မ်ားကုိ ထုိ ေခတ္ပုိ႔ထားခ်င္ပါသည္။ လူထု၊ လင္းယုန္ လက္ဝဲသတင္းစာမ်ားသာမက အေမရိကန္ေငြမကင္းသည့္ ဗမာ့ေခတ္ကဲ့ သုိ႔တုိက္မ်ိဳးလည္း အျမင္မၾကည္လွ်င္ စက္ေသနတ္ႏွင့္အပစ္ခံရတတ္ပါသည္။ နီးနီးနားနား ရန္ကုန္ ေခၚထားလွ်င္ သူ ကယ္ႏုိင္ေကာင္းရဲ့ဟု သတင္းစာမဖတ္သည့္ ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ဦးႏုက ရန္ကုန္တြင္ သူ႔ဆီ သတင္းစာလာထုတ္ဖုိ႔ (ခင္မ်ိဳးခ်စ္ ႏွင့္ဦးခင္ေမာင္လတ္က အဂၤလိပ္လုိတေစာင္ဟု) ကမ္းလွမ္းဘူးေသာ္လည္း မူဝါဒခ်င္း ဘယ္လုိမွ မတူ၍ ရတနာပုံ ေန ျပည္ေတာ္ေန ညီေလးကုိလွႏွင့္ ညီမေလးမအမာတုိ႔ ျငင္းပယ္ခဲ့ရဘူးသည္။  

ေနာက္ဆုံး ရပ္ရသည့္အခါတြင္လည္း တ႐ုတ္-ဗမာအေရးအခင္းကာလတြင္ ရပ္ရပါသည္။ အစုိးရ ဖန္တီးသည့္ တ႐ုတ္ ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ေရး အဓိက႐ုဏ္းတြင္း ရန္ကုန္တ႐ုတ္တန္းႏွင့္ နယ္တခ်ိဳ႕တြင္ အေသအေပ်ာက္အေတာ္ရွိေန ခ်ိန္တြင္ ပီကင္းအာေဘာ္သတင္းစာဟု လူအုပ္ႏွင့္ လူထုကုိ ဖ်က္ဆီးဘုိ႔အထိ ၾကံစည္ခဲ့ၾကသည္။ ေနာက္ တကၠသုိလ္ နားတြင္ အေနာက္ေျမာက္တုိင္းစစ္ဌာနခ်ဳပ္က လူစုခြဲလုိက္၍ ျပႆနာေအးသြားသည္။ သတင္းစာကုိေတာ့ ဆက္ လက္ထုတ္ေဝခြင့္မေပးေတာ့။ ပီကင္းအသံတြင္ လႊင့္ေနသည့္အမ်ိဳးသမီးမွာ ဦးလွသမီးဟု လုပ္ၾကံေကာလာ ဟလ မ်ိဳးက ေယာနယ္ေဆာနယ္လုိ ေဒသမ်ိဳးထိပ်ံ႕ခဲ့သည္။ ဘဝခ်င္းမတူသည့္တ႐ုတ္ျပည္လုိစာအုပ္မ်ိဳးကုိ ျပန္ဆုိထည့္ သြင္းခဲ့သည့္ ပီကင္းလုိင္းေထာက္ခံေသာ သတင္းစာျဖစ္ေသာ္လည္း လူထုတြင္ တ႐ုတ္ပေရာဂ်က္မရွိပါ (လက္ဝဲလုိင္း က လက္ယာအေမရိကန္လုိင္းကဲ့သုိ႔  ေဖာေဖာသီသီမေထာက္ပံ့ႏုိင္ပါ။ စိတ္ဓာတ္ေရးအရသာ ေထာက္ခံ ၾကသည္)။

သတင္းစာမရပ္ခင္ကပင္ ညၾကီးသန္းေခါင္ အခ်ိန္မေတာ္မွ နန္းတြင္းစစ္ဌာနခ်ဳပ္က လာပုိ႔သည့္ မိန္႔ခြန္းၾကီးမ်ားကုိ သတင္းအရ တန္ဘုိးမရွိပဲ ထည့္ေပးေနရသျဖင့္ ပိတ္ခ်င္လွပီဟု ေဒၚအမာ ေျပာဘူးသည္ကုိ သတိရပါသည္။ ဝင္းေဖ ေပၚဦးသက္စသည့္ ကာတြန္းဆရာမ်ား၏ ကာတြန္းမ်ားမွာလည္း နန္းတြင္း၏ ကန္႔ကြက္မႈေၾကာင့္ အေစာပုိင္းကပင္ ထည့္သြင္းမႈရပ္ဆုိင္းခဲ့ရသည္။ လုပ္ခဲ့သမွ် ျပန္ၾကည့္လုိက္လွ်င္ လုပ္ခ်င္ေရးခ်င္သည္တုိ႔ကုိ လုပ္ႏုိင္သေလာက္ လုပ္ခဲ့ ေရးခဲ့ရ၍ စိတ္ခ်မ္းသာသည္ဟု လူထုေဒၚအမာေရးဘူးပါသည္။ အထက္ျမန္မာျပည္၏ ေခတ္ေနာက္က် ေရွး႐ုိးဆန္ သည့္ ျပည္သူမ်ားဖတ္ဖုိ႔ ကမၻာ့အေရး ျမန္မာ့အေရး သိသင့္ရာရာကုိ ထင္ျမင္ခ်က္ထိထိမိမိႏွင့္ လူထုကေဖာ္ျပခဲ့ပါသည္ (လူထုသည္ နယ္မွေန၍ တႏုိင္ငံလုံးထိ ၾသဇာၾကီးခ့ဲသည့္ တခုတည္းေသာ သတင္းစာျဖစ္ပါသည္)။ လူထုတြင္  ကေမၺာဇလုိ ေခ်ာင္ခေလာင္ထဲက လြတ္လပ္စ တုိင္းျပည္ကေလး၏ ဘက္မလုိက္ ႏုိင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈသတင္းမ်ား တင္ေပး၍ ေက်းဇူးတင္သည္ဟု ဘုရင္သီဟာႏုက ဇင္းမယ္လုံခ်ည္ ႏွစ္အုပ္ လက္ေဆာင္ပုိ႔တာမ်ိဳးလည္း ရွိဘူးသည္။

လက္ရွိမစုိးရိမ္ဆရာေတာ္ ဦးရာဇဓမၼႏွင့္ မႏၲေလးဆရာေတာ္ၾကီးတခ်ိဳ႕၊ ျမန္မာမႈပညာရွင္ ဦးေအးျမင့္တုိ႔ အရြယ္တူ အႏု ပညာေက်ာ္မ်ား၊ ျပည္တြင္းျပည္ပ မႏၲေလးဆက္ ကုန္သည္လုပ္ငန္းရွင္ အရာရွိ ဆရာဝန္ အင္ဂ်င္နီယာ ပါေမာကၡ စသည့္ ၇ဝ တန္း တကၠသုိလ္သမဂၢ တပ္ဦးေဟာင္းတခ်ိဳ႕၏ အျမင္အေတြးမ်ားတြင္ ယခုတုိင္ စစ္လက္ဝါးၾကီးအုပ္ အရင္းရွင္ၾကီးဝါဒဆန္႔က်င္ေရး၊ အေျခခံလူတန္းစားမ်ား ဘဝတုိးျမႇင့္ေရး၊ ႐ုိးရာယဥ္ေက်းမႈေစာင့္ေရွာက္ျပန္႔ပြားေရး၊ ႏုိင္ငံေရးတြင္ ျပည္ပလက္ေဝခံမျဖစ္ေရးစိတ္ဓာတ္ရွိၾကသည္မွာ လူထု၊ ေၾကးမုံစသည့္ အႏွစ္ ၅ဝ က မီဒီယာမ်ား ၾသဇာမကင္းဟု ဆုိခ်င္ပါသည္။ သတင္း၊ ေဆာင္းပါး၊ ေဝဖန္ခ်က္ အတန္းျမင့့္ျမင့္ႏွင့္ တုိင္းျပည္ကုိ ဦးေႏွာက္အစာ ေကြ်းႏုိင္ေသာ “ဘက္မွန္” မီဒီယာသစ္မ်ား ျမင္လုိပါသည္။  

ဘုိဘုိလန္းစင္

အဂၤါေန႔၊ ဧၿပီလ ၁၉ ရက္ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ၁၉ နာရီ ၀၂ မိနစ္