ေမေမရယ္ သမီးရယ္ ေမာင္ေလးရယ္ … ၿပီးေတာ့

ေမေမရယ္ သမီးရယ္ ေမာင္ေလးရယ္ … ၿပီးေတာ့

(ေအအိုင္ဒီအက္စ္ ေ၀ဒနာသည္တို႔ရဲ႕ ပင္ကိုယ္ေရး ခံစားခ်က္မ်ား)

အိမ္က ကၽြန္မအေဖ ေသေတာ့ TB နဲ႔ ေသတယ္လို႔ ထင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေသၿပီး ေမေမတို႔ ေျပာေန ၾကတာေတြ ၾကားၿပီး  TB နဲ႔ မေသဘူးလို႔ သိရတာ။ HIV/AIDS နဲ႔ ေသတာတဲ့။ ရုိးရုိးမွတ္ေန တာေပါ့။  ဒါေပမဲ့ ေမေမတို႔က ကိုယ့္သမီးေလး မၾကားေအာင္ အိပ္ခ်ိန္က်မွ ေျပာတယ္။ ဘယ္ရမလဲ အိပ္ခ်င္ ေယာင္ေဆာင္ၿပီး နားေထာင္ ေနလိုက္တာ၊ ေဖေဖက မေသခင္ ေျပာသြားတာ ၾကားမိတယ္ ။

“ငါက လူသတ္သမားျဖစ္ၿပီ”  တဲ႔။

“ ဘာလို႔လဲ”  လို႔ ေမေမက ေမးတယ္။

“ဘာျဖစ္ရမလဲ၊ ငါတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ဘာမွ မဟုတ္တဲ့ ျဖဴစင္တဲ့ မိသားစုကို သတ္လိုက္တာပဲ” တဲ့

“ဒါကို ဂရုမစိုက္ဘူးေလ” လို႔ ျပန္ေျပာတယ္။

ေဖေဖ့ကို အရမ္းသနား မိတယ္။ ျခင္ေထာင္ေတာင္ ခြဲအိပ္ရွာတယ္။ ေနမေကာင္းလို႔ ညအေပါ့ အပါး သြားရင္လဲ ေမေမ့ကို မေခၚဘူး။ တစ္ေယာက္ထဲ သြားတယ္ေလ။ တစ္ရက္ မဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ ေဖေဖ TB ရွိတယ္ ဆိုကထဲက ေသြးစစ္ ၾကည့့္တယ္၊ မိသားစု ၄ ေယာက္လံုးကိုေလ။ ဒါေပမဲ့ တားဖို႔ အခ်ိန္ မရလိုက္ပါဘူး။ ေဖေဖ ေသသြားတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မ ၁ တန္းဘဲ ရွိေသးတယ္။ ေမာင္ေလးဆို ေတြးၾကည့္ေလ သိေတာင္ မသိဘူး။

ေဖေဖကိုမျမင္ေတာ့ ေမာင္ေလးက ဘာေမးတယ္ မွတ္လဲ …

“ေဖေဖ ဘယ္သြားတာလဲ”

 ေမေမက “ခရီး အၾကာႀကီး ထြက္သြားတယ္”တဲ့။

 အဲဒါေတြ ျပန္ေတြးလိုက္ရင္ ပိတ္ကားျပင္ေပၚမွာ ရုပ္ရွင္အၾကာႀကီး ၾကည့္ေနရတဲ့ အတိုင္းပဲ။

အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတဲ့ သမီးက ထငိုလိုက္တယ္။ အကုန္လံုး သိသြားၿပီဆိုၿပီး ေမေမႀကီးက အစ အဆံုး ေျပာျပတယ္။ ေဖေဖ ေသသြားေတာ့ အရမ္း အားငယ္တယ္။ ၿပီးေတာ့လဲ ေမေမ့ကို မုဆိုးမလို႔ အေျပာ မခံခ်င္ဘူးေလ။

ထားပါေတာ့၊ လူေတြက တခ်ိန္ေသရမွာဘဲေလ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ ေရာဂါနာမည္ကို မၾကားခ်င္ေလာက္ ေအာင္ မုန္းတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္ ငါတို႔က်မွ ကူးရတာလဲလို႔ ေတြးမိတယ္။

ေဖေဖ ေသသြားေတာ့ ကိုးကြယ္ရာတစ္ခု မဲ့သြားတာေပါ့။ ေဖေဖေသၿပီး တစ္လၾကာေတာ့ ေမေမ့ ဘက္က အဘြားေတြက လာေခၚတယ္ေလ။ ရြာမွာဘဲ အေျခခ်မိတယ္။ အစက ….. ၿမိဳ႕မွာ ေနတာ။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာဘဲ ျပႆနာတက္တယ္လို႔ ထင္မိတယ္။ ရြာဆိုေတာ့ေလ - ဗဟုသုတ မရွိၾကဘူးေလ။

အိမ္နီးနားခ်င္းထဲက တစ္အိမ္ေပါ့၊ အဲဒီအိမ္မွာ ကၽြန္မအတန္းေဖၚလဲ ရွိတယ္။ HIV/AIDS ရွိတဲ့ လူက ၄ ႏွစ္ေလာက္ ပကတိ အတိုင္းပဲတဲ့ေလ။ ေမေမက ေလွ်ာက္ေျပာတယ္။ သူ႔မွာလဲ ဒီေရာဂါႀကီးရွိ တယ္လို႔။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းက ဆက္ဆံေရးေတြ ေလ်ာ့လာတယ္။ သူ႔အေမကေရာ မေပါင္းခံေတာ့ဘူးေလ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အရမ္းအထီးက်န္တယ္။

ေမေမဟာ ေဖေဖ့ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးဆႏၵအရ …… ၿမိဳ႕ကို စာေပးစာယူ ေနာက္ဆံုးႏွစ္စာေမးပြဲ သြားေျဖခ်ိန္ မွာ ေမာင္ေလးကိုပဲ ေခၚသြားတယ္။ ကၽြန္မက အဘိုးအဘြားနဲ႔ဘဲ ေနခဲ့ရတယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ပါ၊ အားေပးမဲ့သူ တစ္ေယာက္မွ မရွိဘူးေလ။

တစ္ေန႔ေတာ့ေလ - ဘယ္ကမွန္း မသိဘူးေလ - HIV/AIDS လက္ကမ္းစာေစာင္တစ္ေစာင္ ေလ လြင့္ၿပီး ပါလာ တာေပါ့။ အဲဒါ ကံေကာင္းမႈတစ္ခု၊ ထြက္ေပါက္တစ္ခုလို႔ ထင္မိပါရဲ႕။ အဲဒီစာေလးကို ဖတ္ၿပီး အရမ္း၀မ္းသာ မိတယ္။ အဲဒီမွာဘဲ လြယ္အိပ္ထဲကို အဲဒီစာေစာင္ေလးထည့္ၿပီး အေျပး အလႊားပဲ ေက်ာင္းကိုသြားၿပီး သူငယ္ခ်င္းကို ျပတယ္။ စိတ္၀င္စားစရာေလးေလ၊ ကာတြန္းပံုေလးနဲ႔ ဆိုေတာ့။

ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းကို ျပၿပီး “ ဖတ္ၾကည့္ပါလား ” လို႔ေျပာတယ္။ သူငယ္ခ်င္းကလဲ စိတ္ ၀င္စားျပီး ဖတ္ၾကည့္တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ “အလကားပါတဲ့၊ ငါနဲ႔ ေပါင္းခ်င္လို႔ ေလွ်ာက္ၿပီးျပေန တာ” လို႔ ဆိုၿပီး မ်က္ႏွာကို စာရြက္နဲ႔ ပစ္လိုက္တာ။

ဒီလိုနဲ႔ဘဲ ေနလာတာ ေမေမေတာင္ စာေမးပြဲေျဖၿပီး ရြာျပန္ေရာက္ေတာ့ - အေၾကာင္းစံု ညတြင္းခ်င္းပဲ ေျပာလိုက္တယ္။

ဒါေတြ မစဥ္းစားနဲ႔လို႔ပဲေပါ့ေလ ေျပာလိုက္တယ္။ ႏွစ္ေတြ လေတြေတာင္ မေျပာင္းပါဘူး။ လတြင္းခ်င္း မွာဘဲ အဘြားေသၿပီး တစ္လၾကာၿပီးေနာက္ အဘိုးေသ။ ေနာက္ထပ္ တစ္လခြဲၾကာၿပီးေနာက္ ေဖေဖ့ဘက္က အဘိုးေသ။

ေၾသာ္ … သူမ်ားေတြေျပာတာ ၾကားမိလိုက္တယ္။

 “ကံဆိုးမသြားရာ မိုးလိုက္လို႔ရြာ “ ဆိုတဲ့ စကားပံုေလ။

သံုးလေလာက္ၾကာေတာ့ ရြာေတြရဲ႕ ဓေလ့အတိုင္း အေမြေတာင္းၾကပါေလေရာ။ စကားမ်ားၾကၿပီး ေမေမက အငယ္ဆံုးညီမျဖစ္သူနဲ႕ မေခၚဘူးေလ။ အခုထိ မေခၚပါဘူး။ အဲဒါနဲ႕ ေမေမက ရင္ဘတ္ ကိုထုၿပီး “ငါ့ရွိတာေတြ အကုန္ယူသြားတဲ့” ေျပာတာ ၊ ဘုန္းႀကီးပ်ံမွာ အၿငိမ့္မင္းသမီး ငိုေနတဲ့ အတိုင္းဘဲ။

အဲဒီကစၿပီး ဒဏ္ေပၚတာ၊ အိပ္ယာထဲ လဲပါေလေရာ။

ေမေမက ငိုၿပီး “ငါ မထင္ေတာ့ဘူး” တဲ့ ၊

“နင့္ ေမေမႀကီးဆီ သြားၿပီး ဖုန္းဆက္” တဲ့ ၊

“ငါ ရြာမွာ မေသဘူး၊ အဲဒီမွာဘဲ ေသမွာလို႔၊ အျမန္လာေခၚလို႔” ေျပာၿပီး သြားဆက္ခိုင္းတယ္။

လမ္းတေလွ်ာက္ လံုး ငိုုသြားတာ၊ ဖုန္းဆိုင္ေရာက္ေတာ့ “ဘာျဖစ္လို႔ ငိုတာတုန္း” ေမးေတာ့ အစအဆံုး ေျပာျပတယ္။

ဖုန္းေခၚေပးၿပီး ဖုန္းဆို္င္က အဖြားႀကီး လိုက္လာတယ္။ “အားမေလွ်ာ့နဲ႔”လို႔ အားေပးရွာတယ္။

ေန႔တြင္းခ်င္းဘဲ ကားလာေခၚလို႔  × × × ကို လိုက္သြားတာ၊ ေမေမရယ္ အခန္းထဲ ပိတ္ၿပီး ဘယ္သူ႔ ကိုမွ မေတြ႔ခံဘူးေလ။ အဲဒါနဲ႔ ေဖေဖရဲ႕ညီက အဲဒီလို မလုပ္ပါနဲ႔လို႔  နား၀င္ေအာင္ေျပာၿပီး ျပဳစုရွာတယ္။

ဘုန္းႀကီးေဆးက ေကာင္းတယ္လို႔ ၾကားၿပီး ဘြားဘြားကလဲ သူ႔ေခၽြးမေလးကို ေပ်ာက္ေစခ်င္တာေပါ့၊ တစ္ထုပ္ ကို တစ္ေသာင္းတဲ့၊ ၀ယ္ေသာက္ရတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ေနေကာင္းၿပီး ရြာျပန္လာတယ္ေလ။

လူဆိုတာ အဆိုးရွိရင္ အေကာင္းေပၚတတ္တယ္လို႔ ၾကားဘူးတယ္။ ေမေမ ေနမေကာင္းတဲ့လက ေက်ာင္း ပိတ္တယ္ေလ။ ျပန္လာေတာ့ ေက်ာင္းဖြင့္ၿပီ။ ကဲ့ရဲ႕စကားေတြကလဲ ဆိုလာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ ၄-တန္းေလ။ အိမ္နီးနားခ်င္းနဲ႕လဲ ရန္ျဖစ္လာတယ္။ ပထမေတာ့ ခံႏိုင္ရည္ မရွိဘူးေပါ့။ ေက်ာင္းမွာ ျဖစ္ပ်က္ လာတဲ့ အေၾကာင္းေတြ အကုန္ျပန္ေလွ်ာက္တင္ရတယ္ေလ။

တစ္ေန႔ေတာ့ အျခားသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က အိမ္နီးနားခ်င္း သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ေသြး ေဆာင္ေတာ့ ပါသြားေလေရာ။  ေက်ာင္းမွာ တစ္တန္းလံုးကေျပာေတာ့ ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲဆိုေတာ့ ဘယ္ခံႏိုင္ရည္ရွိမလဲ၊ ငိုေတာ့တာေပါ့။ ငိုတယ္ဆိုေတာ့ ဆရာမတစ္ေယာက္ကေခၚၿပီး အေၾကာင္း စံုေမးေတာ့ အစအဆံုးေျဖလိုက္ တယ္။ အဲဒီမွာ သူတို႔ကို အျပစ္ေပးလိုက္တယ္္။ အရမ္းေပ်ာ္သြား တယ္။

အိမ္အေရာက္မွာဘဲ အေပ်ာ္မႈႀကီးက အရမ္းရပ္တန္႔သြားၿပီ။ ေမေမ စိတ္ဆင္းရဲမွာ စိုးလို႔ မေျပာဘူး။ လြယ္အိတ္ကေလးခ်ိတ္ေတာ့ အေမကေခၚတယ္။

“ဘာ့လို႔ ငိုတာလဲ၊ အကုန္ေျပာျပ”လို႔ ေျပာေတာ့ ငိုၿပီး ေျပာျပလိုက္တယ္။

အဲဒီမွာဘဲ သမီးကို ေျပာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းဆီ ေခၚၿပီး လက္ညွဳိးထိုး ဆူေတာ့တာပဲ။

အျပန္မွာ ေမေမက ေျပာတယ္။

“ငါ့ သမီး ဘယ္သူ မေပါင္းလို႔မွ ဂရုမစိုက္နဲ႕၊ ကိုယ့္ထမင္း ကိုယ္စားတာ၊ ခစရာလဲ မလိုဘူး” လို႔ မာန္အျပည့္နဲ႔ ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီ ၀ါဒႀကီး အခုထိဘဲ ခံယူထားပါတယ္။

စဥ္းစားၾကည့္ပါ။

“အိမ္နီးနားခ်င္း သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေဖက ေဆးမွဴးျဖစ္ၿပီး ဘာလို႔ ဒီဗဟုသုတေတြ မရွိ တာလဲ”

အဲဒီတုန္းမွာ ေမာင္ေလးက ၄-ႏွစ္သားဘဲ ရွိေသးတယ္ေလ။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ဘယ္သူ႔မွ ဂရုမစိုက္ ေတာ့ဘူး။ တစ္ေယာက္တည္းဘဲ ေနတယ္။ ေနသားက်လာတယ္။

ေနာက္ေန႔မွာ ေမေမ့ရဲ႕ခဲအိုက တျခားၿမိဳ႕မွာေနတဲ့ သူ႔အစ္ကိုဆရာ၀န္ေရာက္လာေတာ့ သမီးတို႔ အေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္တယ္။ ညအလယ္သြားခ်ိန္မွာ ARV ေဆးေသာက္ရန္ ႏုိးေဆာ္တယ္။ ေဆးေသာက္ရမွ အလုပ္ လုပ္ႏိုင္မွာလို႔ ေျပာတယ္။ သားသမီးစိတ္နဲ႔ပဲ ေသာက္လိုက္ရတယ္။

အဲဒီမွာဘဲ ေရႊျခေသၤ့အဖဲြ႔ မွာ ေစတနာ့၀န္ထမ္းလုပ္ေနတဲ့ အသိတစ္ေယာက္က ေခၚၿပီး အသင္း၀င္ ခိုင္းလိုက္တယ္။ ေဆးေတြကုရ။ ေထာက္ပံ့တာေတြရလို႔ ၀ၿဖိဳးေနတဲ့ အေမ့ကိုအားက်ၿပီး တခ်ဳိ႕က ရယ္စရာ ေျပာၾကတယ္ “အဲဒီ အသင္းထဲ ၀င္ခ်င္လိုက္တာ”တဲ့။

အဲဒီအခ်ိန္ဟာ မပြင့္ႏိုင္ေသးတဲ့ပန္းကို ေလာကတခြင္က ေပးလိုက္တဲ့ ေနမင္းႀကီးေၾကာင့္ ရနံ႔ေတြ ေမႊးပ်ံ႕လာၾကတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြကလဲ အေရာတ၀င္ လာၾကတယ္။

ARV ေဆးက တစ္ကဒ္ကို ႏွစ္ေသာင္းခြဲ၊ သံုးေသာင္းေလာက္ရွိမယ္လို႔ ထင္တယ္။ ၾကာၾကာ မခံႏိုင္ ေတာ့ဘူး လို႔ ထင္တာ။

အဆိုးေတြဘဲ ျဖတ္လာရတာ၊ အေကာင္းေတြ ရွိေနတာဘဲေလ။ ဒီႏွစ္ထဲမွာဘဲ ေဆးလွဴသူ ေပၚလာ တယ္။ သမီးအတြက္ေရာေပါ့။ ေနာက္ ၄-၅ လၾကာေတာ့ မႏၱေလးေဆးရုံက ေဆးေပးမယ္တဲ့။ ေဆးရုံကမွ ေရရွည္ ေကာင္းမွာလို႔ ဆိုေတာ့ ေဆးရုံသြားတိုးၾကေတာ့ အရမ္းအံ့ၾသမိတယ္။

“ငါတို႔ဘဲ ရွိတယ္ ထင္မိတာ၊ ကမၻာေပၚ မွာ တစ္၀က္ေလာက္ရွိတယ္လို႔ ထင္ပါရဲ႕။ တစ္၀က္ကေန အႏွံ႔ မပြားေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္မယ္လို႔ စိတ္မွာေတြးၿပီး  သမီးတို႔လို ေရာဂါမျဖစ္ေအာင္၊ ေရႊျခေသၤ့လို ကူးစက္ ေရာဂါထိန္းသိမ္းေရးအသင္း မ်ားမ်ားရွိပါေစလို႔ ဘုရားမွာ ဆုေတာင္းမိပါတယ္။

ေမာင္ေလးမွာလဲ သမီးလို အျဖစ္မ်ဳိး ႀကံဳေနရပါတယ္။ ေမေမနဲ႔ သမီးက သမီးတုန္းက အျဖစ္အပ်က္ ေတြေျပာျပေတာ့ ညွဳိးေနတဲ့ ပန္းကေလး ေရေလာင္းေပးသလို ျဖစ္သြားပါတယ္။

ယမင္းျဖဴျဖဴ

ဒီဇင္ဘာ ၉၊ ၂၀၁၀

မိုးမခ - ေမေမရယ္ သမီးရယ္ ေမာင္ေလးရယ္ ... ၿပီးေတာ့