ေရဆန္လမ္းမွာ အားတင္းခဲ့သူ

၂၀၀၆ ခုနစ္မွာပဲ ကြၽန္မဘ၀မွာ မထင္မွတ္တဲ့ အျဖစ္မ်ဳိး ၾကံဳေတြ႕ရင္ဆိုင္ ခဲ့ရပါတယ္။ ကြၽန္မ ဘာ ဆက္လုပ္ရမလဲ။ ကြၽန္မရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာHIV ပိုး ကူးစက္ ခံထားရတဲ့ အေၾကာင္း သိခဲ့ရတယ္။ ေဆး ခန္းမွာ ေသြးစစ္ခဲ့ရင္း သိလာခဲ့ရပါတယ္။

ပထမဦးဆုံး ကြၽန္မရဲ႕အသိထဲမွာ ငါဟာ ေသမင္းဆီသြားဖုိ႔ နီးေနပါလား ဆိုတဲ့ အသိမ်ဳိး ၀င္လာပါ တယ္။ ကြၽန္မ မေသခ်င္ေသးဘူး။ ဒီသားေလးေတြနဲ႔ ခြဲခြာၿပီး ကြၽန္မ မသြားခ်င္ေသးတဲ့ အျခား ဘ၀ ကို မသြားပါရေစနဲ႔လားရွင္။

စား၀တ္ေနေရး ခ်ဳိ႕တဲ့မႈ၊ ခင္ပြန္းသည္ရဲ႕ ၿငိဳျငင္မႈေတြဟာ ကြၽန္မ ဟန္ေဆာင္ ရပ္တည္ေနခဲ့ ရတဲ့ဘ၀ ႀကီးနဲ႔ အင္မတန္ကို ဆိုးရြားလြန္းခဲ့ပါ တယ္။ ကြၽန္မကိုယ္ကြၽန္မ ေၾကကြဲေနလုိ႔ မျဖစ္ ဘူး။ လူ႔ဘ၀ႀကီး ကို ဒီလုိမ်ဳိး ထပ္ဆင့္ အ႐ႈံးမေပး ႏိုင္ဘူး ဆိုၿပီး ေစ်းေလးေရာင္းၿပီး မဲစုေငြထဲမွာ ၀င္စုခဲ့ပါတယ္။ တစ္ေန႔ ၃၀၀ ႏႈန္းနဲ႔ လူ ၁၅ ေယာက္ ဆယ္ရက္ တစ္မဲက်ကို ေနာက္ဆုံးမွ ရယူ ခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္မရဲ႕သားငယ္ေလး ဘိုဘိုကို လြယ္ပိုးထားတာ ကိုယ္၀န္ ၇ လျပည့္ခါ နီးပါၿပီ။ တကယ္ေတာ့ လက္ရွိခင္ပြန္းဟာ ကြၽန္မ အတြက္ဒုတိယ အိမ္ေထာင္ပါ။ ပထမ ခင္ပြန္းရဲ႕ သစၥာ မရွိမႈေၾကာင့္ သားႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ဒုကၡပင္ လယ္ေ၀ခဲ့ရတဲ့ ကြၽန္မဟာ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဆင္းရဲခ်ဳိ႕တဲ့မႈ ဒဏ္ကို မခံႏိုင္တဲ့အတြက္ အိမ္ေထာင္သစ္ျပဳမိခဲ့ပါတယ္။ အစမွာေတာ့ ကြၽန္မတို႔အေပၚမွာ ေကာင္းမ လိုလိုနဲ႔ အိမ္ေထာင္သက္ တစ္ႏွစ္ မျပည့္ခင္မွာပဲ ပေထြးဆိုတဲ့ ဇာတိ႐ုပ္နဲ႔ သားေတြ အေပၚ အႏိုင္က်င့္ ႏွိပ္စက္ေတာ့တာပါပဲ။ ေစ်းဖုိးကိုလည္း ေလာက္ခ်င္ေလာက္ မေလာက္ခ်င္ေန ဆိုၿပီး တစ္ေန႔တစ္ ေထာင္ပဲ ေပးခဲ့တယ္။ ကိုယ္၀န္ ၆ လေက်ာ္မွာ သားအငယ္ေလးက ဖ်ားေတာ့ ကိုယ္၀န္နဲ႔ ဆီးစစ္ ေသြးစစ္ဖို႔ ေပးထားတဲ့ ေငြရွစ္ေထာင္ဟာ သားငယ္ရဲ႕ေဆးဖုိး၀ါးခနဲ႔ ကုန္ခဲ့ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ အခမဲ့ ေသြးစစ္ေပးတဲ့ ေဆးခန္းကို လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွာပဲ ေရာဂါပိုး၀င္ ေရာက္ေနေၾကာင္းကို သိခြင့္ရခဲ့ တာပါပဲရွင္။

ေလာကမွာ ေကာင္းလြန္လြန္းတဲ့ ပေထြးေတြ မိေထြးေတြ ရွိၾကပါတယ္။ မိဘရင္းနဲ႔ တန္းတူ ၾကင္နာမႈ ေပးႏိုင္တဲ့ လူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ ကြၽန္မရဲ႕ခင္ပြန္းမ်ား ပါေလမလားလုိ႔ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ သမွ်ေတြဟာ သဲထဲ ေရသြန္ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ရင္ထဲမွာေတာ့ အေဖအရင္း မဟုတ္တာေတာင္ သားနဲ႔ဖေအ ခ်စ္ၾကည္မႈကို ျမင္ခ်င္ခဲ့မိတယ္။ သေဘၤာ၀င္လုိ႔ ပေထြးျပန္ ေရာက္ရင္ ေအာ္ဟစ္ေျပး လႊား အနားကပ္ခ်င္တဲ့ သားေတြကိုလည္း ေအာ္ ေငါက္ ေမာင္းထုတ္ပစ္ခဲ့ပါတယ္။

အငယ္ဆုံးသားျဖစ္တဲ့ သူ႔ရဲ႕ကေလး ဘိုဘိုကို ကိုယ္၀န္ေဆာင္ထားရင္း သားအလတ္ေကာင္ဟာ မိုးရြာ မိုးၿခိမ္းရင္ ေၾကာက္တတ္ေပမယ့္ မေအနဲ႔ ခြဲအိပ္ရေတာ့ မအိပ္ရဲရွာသလုိ ငိုလည္း မငိုရဲခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မ နားလည္ပါတယ္။ ကြၽန္မသူ႔ကို ယူခဲ့ေပမယ့္ အတိုက္အခံ လုပ္ၿပီး သားေတြျခင္ေထာင္ထဲကိုပဲ တိုးေ၀ွ႕ အိပ္ခဲ့တာ မ်ားပါတယ္။ သူ ႏိုးလာလုိ႔ သူ႔ေဘးမွာကြၽန္မ မရွိခဲ့ရင္လည္း ရန္လုပ္ ခံခဲ့ရတာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ပါပဲ။ ကြၽန္မရဲ႕သားေတြကိုလည္း ကိုယ္ခ်င္းမစာ နာ ခ်ဳိးခ်ဳိးဖဲ့ဖဲ့ အျမဲေျပာဆိုေတာ့ သူ႕ကို မျမင္ခ်င္ ေလာက္ေအာင္ကို မုန္းတီးမိလာပါတယ္။ ကိုယ္ခ်င္းစာနာမႈ မရွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အနားမွာ ေနရ တဲ့ဒုကၡက ငရဲမီး အရွိန္ ထင္ဟပ္ေနသလိုပဲ အင္မတန္ ပူေလာင္လွပါတယ္။

သူန႔ဲအေၾကာင္းဆုံၿပီး အိမ္ေထာင္သစ္ထူခဲ့၊ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ခဲ့၊ HIV ရွိ တယ္လုိ႔ သိခဲ့ရမႈေတြဟာ သူ႔ ေၾကာင့္ရယ္လုိ႔ ယိုးစြပ္ရမွာလား။ ယခင္အိမ္ ေထာင္ေၾကာင့္လား ဆိုတာ မေ၀ခဲြတတ္ေပမယ့္ ကြၽန္မ သူ႔ကို နာၾကည္းမုန္းတီး ေနမိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္မ သားေတြနဲ႔ ေသကြဲမခြဲႏိုင္ေသးဘူးေလ။ ကြၽန္မဘ၀ကို ကြၽန္မ အ႐ႈံးမေပးခ်င္ေသးဘူး။

ကိုယ္၀န္ ၇ လေလာက္မွာ ဆရာမေတြက အိမ္လိုက္လာၿပီး ရက္ခ်ိန္း မွန္မွန္နဲ႔ ေဆးတစ္မ်ဳိးေသာက္ဖို႔ လိုအပ္တဲ့ အတြက္ ကြၽန္မနဲ႔ လာေတြ႔ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း ကြၽန္မ ေဆးကုသမႈကို မွန္မွန္ယူခဲ့ ပါတယ္။ ကေလးကို ကာကြယ္ဖို႔ အတြက္ မနက္ ၈ နာရီနဲ႔ ည ၈ နာရီပုံမွန္ ေဆးေသာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဆရာ၊ ဆရာမေတြကလည္း ကြၽန္မကို ဂ႐ုတစိုက္နဲ႔ ကုသ ေစာင့္ေရွာက္ေပးခဲ့ပါတယ္။

၂၀၀၇ ဧၿပီလ ၆ ရက္ေန႔မွာ သားေလးကုိ ေမြးခဲ့ပါတယ္။ ဗိုက္နာလုိ႔ ေမြးခါနီးရင္ ေသာက္ဖုိ႔ေဆး ၃ လုံးနဲ႔ သားေလးကို တစ္ရက္သားကေန ၇ ရက္သားအထိ တိုက္ရမယ့္ေဆးရည္ကိုလည္း ေပးခဲ့ပါ တယ္။ အဲဒီမွာပဲ ကြၽန္မရဲ႕ ေပါ့ဆမႈ မဟာအမွားႀကီးဟာ ျပန္ျပင္လု႔ိမရေတာ့ပါဘူး။ သားေလး ဟာHIV မလြတ္ဘဲ ကူးစက္ခဲ့ပါတယ္။ ေမြးဖြားၿပီးလုိ႔ ေမြးခန္းထဲက ထြက္လာကတည္းက အေအးပတ္ၿပီး ကိုယ္ပူႀကီးခဲ့တဲ့ သားေလးကို ေနာက္ တစ္ေန႔မနက္မွာပဲ ကေလးမ်ား သီးသန္႔ခန္းထဲ ပုိ႔လိုက္ရပါ တယ္။ သားေလးကို တျခားကေလးေတြနဲ႔ ယွဥ္ၿပီး ဒီေရာဂါေၾကာင့္ ပစ္ထားၾကမလားဆိုၿပီး ေတြးပူမိ တယ္။ သားေလးေသာက္ရမယ့္ ေဆးဟာ အခ်ဳိးအစား မျပည့္ဘဲ ေထြး ထုတ္ဖိတ္ဆင္မႈနဲ႔ ျပန္ၿပီး မခန္႔မွန္းတတ္မႈဟာ သားေလးအတြက္ ဆိုးရြားတဲ့ဘ ၀ႀကီးကို ရရွိေစခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္မဘ၀မွာ သားအတြက္ ေၾကကြဲခံစားရျခင္း ေတြကို ရင္ႏွင့္အမွ် ခံစားခဲ့ရသလို ခင္ပြန္းသည္ရဲ႕ ၿငိဳျငင္မႈ၊ စီးပြား ေရးမျပည့္စုံမႈ၊ သားေတြရဲ႕ထိခုိက္အနာတရ ေသြးထြက္သံယိုမႈေတြေၾကာင့္ စိတ္ဓာတ္ က်ဆင္းလာ ခဲ့ၿပီး တစ္ေန႔တျခား CD4ကိုယ္ခံအားဟာလည္း က်ဆင္းခဲ့ ရပါတယ္။

CD4 တစ္ရာ့ခုနစ္ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္မွာHIV ပိုးထိန္းေဆး ART အတြက္ ေဆြးေႏြးခန္း ၀င္ခဲ့ရပါ တယ္။ အဲဒီကာ လေတြမွာပဲ ထပ္ဆင့္တီဘီေရာ ဂါ၀င္ေရာက္ခံ ခဲ့ရၿပီး ကုသခဲ့ရပါေသးတယ္။ တီဘီ ေဆး ႏွစ္လ ေက်ာ္ေလာက္ ေသာက္အၿပီးမွာ ဆရာေတြက ART ေဆးတုိက္ဖို႔ စီစဥ္ေပးခဲ့တယ္။ မိဘ ေမာင္ႏွမ (သို႔မဟုတ္) လင္ေယာက်္ား တစ္ဦးဦး ရဲ႕ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္သူု လက္မွတ္ မထိုးေပးႏိုင္ တာေၾကာင့္ အခ်ိန္ေတြ ၾကန္႔ၾကာခဲ့ပါတယ္။ ႐ုပ္က်ၿပီး ပိန္လွီလာတဲ့ ကြၽန္မကိုၾကည့္တဲ့ ခင္ပြန္းသည္ ရဲ႕အၾကည့္ဟာ ကြၽန္မကို မသတီစရာ သတၱ၀ါ တစ္ေကာင္လုိပဲ ခံစားခဲ့ရပါတယ္။ ေစ်းဖိုးကိုလည္း မေပးခ်င္ေတာ့သလုိ လူကလည္း အေၾကာင္းမရွိ အေၾကာင္းရွာၿပီး ျပန္မလာေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ပုိင္း သူ ေပးတဲ့ ေငြကုိ မတတ္သာလို႔ ယူငင္သုံးစြဲ ေနရေပမယ့္ ကြၽန္မ မလိုခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ခ်ဳိ႕တဲ့ ဆင္းရဲမႈေတြေၾကာင့္ ကြၽန္မ သူ႔ဆီကိုပဲ ဒူးေထာက္ ေတာင္းပန္ၿပီး တစ္လ ေငြႏွစ္ေသာင္း ေထာက္ပံ့ ေပးဖုိ႔ ခယခဲ့ ရပါတယ္။

၅.၇.၂၀၀၉ မွာ ARTအတြက္ ကြၽန္မရဲ႕ ႀကီးေမက အားတက္သေရာနဲ႔ လက္မွတ္ထိုး ေပးမႈေၾကာင့္ ကြၽန္မ ဒီေဆးကို ေသာက္ခြင့္ရခဲ့ ပါတယ္။ ကံအားေလ်ာ္စြာပဲ ဆန္၊ ဆီ၊ ဆား၊ ပဲ ရိကၡာကိုလည္း ေဆး ခန္းကေန တစ္လတစ္ႀကိမ္ ပုံမွန္ရခဲ့ပါတယ္။ သားေလးဘိုဘိုဟာလည္း ကြၽန္မနဲ႔အတူ ေဆးကုသမႈ ခံယူရင္း က်န္းမာ ေနပါတယ္။ ကြၽန္မ အခုရပ္ကြက္ထဲမွာ အ၀တ္ ေလွ်ာ္ၿပီး စား၀တ္ေနေရးကို ႀကိဳးစား ဖန္တီးယူ ပါတယ္။ သားႀကီးက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ စားပြဲထိုးဘ၀နဲ႔ မိဘကို လုပ္ေကြၽးၿပီး သား လတ္ကေတာ့ ပညာသင္ၾကားေနပါတယ္။ ကြၽန္မခင္ပြန္းကေတာ့ ေလွထြက္သြားၿပီးကတည္းက ေပၚ မလာေတာ့တာ အခုထက္ထိပါပဲ။ သတိၱ ဆုိတာ ေသရဲတာမွ မဟုတ္ဘဲ ဘ၀ကို ရွင္သန္ရဲ၊ ရင္ဆိုင္ ရဲတာလည္း သတိၱပါပဲဆိုတဲ့ ကြၽန္မ ဆရာရဲ႕ အားေပးစကားဟာ ကြၽန္မအတြက္ ခြန္အား တစ္ရပ္ပါပဲ။

ျမင့္ျမတ္နိုင္

Teen Magazine - ေရဆန္လမ္းမွာ အားတင္းခဲ့သူ