သမိုင္းတျဖတ္အျမင္နဲ႔ လူတတ္မလုပ္ခ်င္ပါနဲ႔ တိုင္းျပည္အနာဂါတ္ အေရးမို႔ပါ အပိုင္း (၂)

(ေခတ္ႏွစ္ေခတ္ တုိက္ပြဲႏွစ္ခုရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္မႈကို ႏႈိင္းယွဥ္ဆန္းစစ္ တင္ျပဖုိ႔ႀကိဳးစားရင္း အႏွစ္ (၂၀) ေက်ာ္ တိုက္ပြဲရဲ႕ သုံးသပ္ခ်က္ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ စာတမ္းငယ္လို ျဖစ္သြားပါတယ္။ အကိုးအကား စာအုပ္စာတမ္း ေခါင္းပါးတာေၾကာင့္ ေက်ာင္းႀကီးဆင္း လူတတ္မ်ားလို ဖုႏုတ္(Foot-note) ေတြ၊ အင္ႏုတ္(in-note)ေတြ ေဘးႏုတ္ (margin-note) ေတြနဲ႔ သက္ေသ မထူႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ စိတ္သာရွင္ေစာ ဘုရားေဟာဆိုတဲ့ စကားကို အားကိုး တင္ျပလိုက္ပါတယ္။ အတၱာေနာမတိ အျမင္နဲ႔သာ ေဝဘန္ဖတ္႐ႈၾကပါရန္ ေမတၱာရပ္ခံအပ္ပါတယ္။ အခ်က္အလက္အမွား၊ ေကာက္ခ်က္အမွားမ်ားကို ေထာက္ျပမယ္ဆိုရင္ အထူး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။)

မတူတဲ့ ေနာက္ခံ အဖြဲ႕အစည္းမ်ား
ေခါင္းေဆာင္တေယာက္အတြက္ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္တဲ့ ယာဥ္ရထားလို႔ ဆိုရမယ့္ ႏိုင္ငံေရး အဖြဲ႕အစည္း ေတြရဲ႕ စည္း႐ုံးေရး က်စ္လစ္မႈ၊ တည္ေဆာက္မႈနဲ႔ အဖြဲ႕ဝင္ေတြရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္အေပၚ သႏၷိ႒ာန္ ခိုင္မာမႈေတြကလည္း အေရးပါတဲ့ အခ်က္ေတြျဖစ္တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ုံး၊ ဘီအိုင္ေအနဲ႔ ေနာက္ဆုံး ဖဆပလအဖြဲ႕ေတြကို ဦးေဆာင္မႈျပဳခဲ့တယ္။ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္အဖြဲ႕ကလည္း ရွိေသးတယ္။ ဘီအိုင္ေအနဲ႔ ဖဆပလဆိုတာ သူကိုယ္ဦးေဆာင္ ထူေထာင္ခဲ့တာျဖစ္တယ္။

ဒီအဖြဲ႕အစည္းေတြဟာ ႏိုင္ငံေရးသေဘာတရားေတြကို လုံလုံေလာက္ေလာက္ ေလ့လာဆည္းပူးထား႐ုံ မက သႏိၷ႒ာန္ခိုင္မာတဲ့ လူငယ္လူ႐ြယ္ေတြက ဦးေဆာင္တယ္။ အဖြဲ႕ဝင္မ်ား ဆိုတာကလည္း သင္တန္းေပး ေလ့က်င့္ထားတဲ့ လူေတြျဖစ္တယ္။ အဖြဲ႕အစည္း အဖြဲ႕ဝင္အျဖစ္ စည္းကမ္းတက် လိုက္ပါေဆာင္႐ြက္တဲ့ အေလ့အက်င့္ရွိတဲ့သူေတြ ျဖစ္တယ္။ ေနာက္ အေရးပါတဲ့ အားသားခ်က္က လူပုဂၢိဳလ္နဲ႔ ဆိုင္တဲ့ႏိုင္ငံေရး ( Body Politic) အားေကာင္းခ်က္ျဖစ္တယ္။ အဲဒီအဖြဲ႕အစည္းေတြမွာ ဦးေဆာင္ေနၾကသူေတြဟာ အဖြဲ႕အစည္းေတြမွာ ဖြဲ႕စည္းပုံအတိုင္း စနစ္တက် တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့ၾကသူေတြ ျဖစ္တယ္။ ကြဲလြဲတဲ့ အျမင္ေတြ ရွိၾကေပမယ့္ အေရးေတာ္ပုံနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ျပတ္သားတဲ့ တဦးရဲ႕စိတ္ဓာတ္ကို တဦးက ယုံၾကည္တယ္။ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ အားနည္းခ်က္ အားသာခ်က္ကို အျပန္အလွန္ သိၾကတယ္။ အျပန္အလွန္ အသိအမွတ္ျပဳမႈနဲ႔ အနစ္နာခံစိတ္ရွိၾကတယ္။

ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္က စစ္ေရးပုံစံအဖြဲ႕အစည္းျဖစ္ၿပီး ဘီအိုင္ေအကေတာ့ စစ္တပ္သက္သက္ျဖစ္တယ္။ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ုံးနဲ႔ ဖဆပလဟာ ဗဟို ခ႐ိုင္ ၿမိဳ႕နယ္ကစလို႔ ေက်းလက္ရပ္႐ြာေတြအထိ က်ယ္က်ယ္ ျပန္႔ျပန္႔ ဖြဲ႕စည္းထားတယ္။ အထက္ေအာက္ ဆက္စပ္ၿပီး စနစ္တက် လႈပ္ရွားႏုိင္တယ္။ ေခါင္းေဆာင္ရဲ႕ အဆုံးအျဖတ္နဲ႔ စကားအတိုင္း တဖြဲ႕လုံး၊ အဖြဲ႕ဝင္ တရပ္လုံးကတဆင့္ လူထုေတြပါ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ဟန္ခ်က္ညီ လႈပ္ရွားႏုိင္ တယ္။ ဦးတည္ခ်က္အတိုင္း ေ႐ြ႕လွ်ားႏိုင္တယ္။ ကိုယ့္တပ္ေတြကို ေရွ႕ေနာက္ လိုရာေ႐ႊ႕လွ်ား စစ္ကစားႏုိင္တဲ့ စစ္သူႀကီးတေယာက္လို ေခါင္းေဆာင္က အမိန္႔ေပး လႈပ္ရွားႏိုင္တယ္။
ဒီလိုအင္အားစုေတြရဲ႕ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံ ရထားတာေၾကာင့္ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးၿပီးလို႔ ျပန္ဝင္လာတဲ့ နယ္ခ်ဲ႕အစိုးရက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို မထိရဲမတုိ႔ရဲ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ဆုံး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းရဲ႕စကားကို ေလးစားလက္ခံ အသိအမွတ္ျပဳလာရတယ္။

ဗုိလ္ခ်ဳပ္ကို သတ္ဖို႔ႀကံတဲ့ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕
ဂ်ပန္အဝင္မွာ ေခြးေျပးဝက္ေျပး ေျပးခဲ့ရတဲ့ ဘုရင္ခံ ဆာေဒၚမန္စမစ္နဲ႔ နယ္ခ်ဲ႕အစိုးရဟာ သူတို႔ မဟာရွက္ေတာ္ကြဲခဲ့ရတာေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို မုန္းတီးၿပီး အာဃာတထားပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ ဘီအိုင္ေအတပ္နဲ႔ ဝင္လာၿပီး ေမာ္လၿမိဳင္ကိုသိမ္းတဲ့ အခ်ိန္ကတည္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ ဗိုလ္လက္်ာတို႔ကို မ်က္ကြယ္မွာ ေသဒဏ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ နယ္ခ်ဲ႕အစိုးရ ျပန္ဝင္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို လူသိထင္ရွား ႐ုံးတင္သတ္ျဖတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔ ျပန္ဝင္လာ လာျခင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ဂ်ပန္နဲ႔ အတူ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕ကိုသိမ္းစဥ္ကျဖစ္ခဲ့တဲ့ သူႀကီးတေယာက္ကိုသတ္မႈနဲ႔ စြဲခ်က္တင္ ဖမ္းဝရမ္း ထုတ္ခဲ့ပါ တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကလဲ စစ္ေရးအရ လိုအပ္လို႔ အမိန္႔ေပးတယ္လို႔ မေၾကာက္မ႐ြံ႕ ဝန္ခံပါတယ္။

ဒီအမႈကို စြဲခ်က္တင္တာက ေဒၚမန္စမစ္ရဲ႕စကၠဴျဖဴအစိုးရေခါင္းေဆာင္ဆာေပၚထြန္းျဖစ္ၿပီးသက္ေသက သခင္ထြန္းအုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဖမ္းဝရမ္းထုတ္ေပမယ့္ ခ်က္ခ်င္းမဖမ္းရဲၾကပါဘူး။ ျပည့္သူ႔ရဲေဘာ္အဖြဲ႕၊ ဖဆပလနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေနာက္က ဗမာလူထုႀကီးကို စိုး႐ြံ႕ေနၾကပါတယ္။ အဲဒီ့အခ်ိန္က အေရွ႕ေတာင္အာရွ မဟာမိတ္တပ္မ်ား စစ္ဦးစီးမႉး ေမာင့္ဘက္တန္နဲ႔ အစိုးရအဖြဲ႕ဝင္ အခ်ဳိ႕က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ဖမ္းရင္ ဗမာလူထု ထိန္းမႏိုင္ သိမ္းမရ ေပါက္ကြဲသြားမယ္လို႔ သတိေပးခဲ့ၾကတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ သခင္သန္းထြန္းက ဘုရင္ခံ အစိုးရေခါင္းေဆာင္ ဆာေပၚထြန္းရဲ႕ ကိုယ္တုိင္ေရး အတၳဳပၸတၱိျဖစ္တဲ့ က်ႏု္ပ္စြန္႔စားခန္းဆိုတဲ့ စာအုပ္ထဲကအခ်က္တခ်ဳိ႕ကို အဂၤလိပ္လိုျပန္ၿပီး အဂၤလန္က ေလဘာပါတီေခါင္းေဆာင္ ေတြဆီကိုပို႔ၿပီး ေထာက္ျပခဲ့ပါတယ္။ ဆာေပၚထြန္းက (၁၉၄၄) မွာ သူ႔ရဲ႕ ကိုယ္ေရး အတၱပၸတၱိစာအုပ္တအုပ္ ထုတ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီထဲက  ဂ်ပန္ဝင္လာစက လူစုကြဲလာတဲ့ ၿဗိတိသွ်စစ္တပ္ အရာရွိနဲ႔ စစ္သား (၁၅) ေယာက္ကို သတ္ျဖတ္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္း တိတိက်က် ဂုဏ္ယူဝံ့ႂကြား ေရးျပထားတယ္။ ဒီအခ်က္ေတြကို အဂၤလိပ္လိုျပန္ၿပီး သခင္သန္းထြန္းက ဘုရင္ခံေဒၚမန္စမစ္ဟာ ၿဗိတိသွ်စစ္သား(၁၅) ေယာက္ ကို သတ္ျဖတ္ခဲ့တဲ့လူကိုေတာ့ နန္းရင္းဝန္ခန္႔ၿပီး ဗမာသူႀကီးတေယာက္ကို သတ္ခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ဖမ္းဝရမ္းထုတ္တာဟာ  မမွ်တတဲ့အေၾကာင္း ေလဘာေခါင္းေဆာင္ေတြဆီကို စာေရးခဲ့တယ္။

ဒီအေရးဟာ ၿဗိတိသွ်ပါလီမန္အထိ ေရာက္သြားၿပီး ေလဘာပါတီအမတ္ေတြက ေမးခြန္းထုတ္ ကန္႔ကြက္ၾကတယ္။ ေဒၚမန္စမစ္ရဲ႕လုပ္ရပ္ေတြဟာ မရိုးသားတဲ့အျပင္ ဗမာျပည္ ဆူပူေအာင္ လုပ္သလိုျဖစ္ေန တယ္လို႔ ႐ႈတ္ခ်ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေဒၚမန္စမစ္ရဲ႕ အေကာက္ႀကံမႈ ေပၚသြားၿပီး က်မ္းမာေရး အေၾကာင္း ျပခ်က္နဲ႔ ဘုရင္ခံရာထူးက ျပန္ေခၚ(Recall)႐ုတ္သိမ္းခဲ့တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေပၚ စြဲဆိုထားတဲ့ အမႈကို လည္း ႐ုတ္သိမ္းခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ဆုံး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးလာရတဲ့အထိ ျဖစ္လာတယ္။ ဒါဟာ  ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ေက်ာက္ေထာက္ေနာက္ခံေပးထားတဲ့ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားနဲ႔  ဒီအဖြဲ႕ဝင္ေတြရဲ႕ လူထုကို စည္း႐ုံးလႈံ႕ေဆာ္ႏိုင္စြမ္းေတြေၾကာင့္ျဖစ္တယ္။“ရရင္ရ မရရင္ ခ်မယ္”လို႔ ရဲရဲေတာက္စိန္ေခၚႏိုင္ခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။

အကာအကြယ္မဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကေတာ့ ဒီလိုအခ်က္အလက္ ျပည့္စုံတဲ့ ႏုိင္ငံေရးေနာက္ခံ မရွိပါဘူး။ မရေသးဘူးလို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။ ေအာင္ပြဲခံႏိုင္ဖို႔ အခ်က္အလက္ျပည့္စုံတဲ့ ႏိုင္ငံေရးေနာက္ခံ ျဖစ္လာေအာင္ အားလုံး ဝိုင္းဝန္းတည္ေဆာက္ၾကရမွာပါ။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ မိစၦာသန္းေ႐ႊနဲ႔စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ ကမၻာသိ အေကာက္ႀကံလုပ္ႀကံမႈေတြ ကိုခံခဲ့ရတယ္။ အေၾကာင္းကံေကာင္းေထာက္မလုိ႔ ဒီေန႔အထိ သက္ရွင္ထင္ရွား ဦးေဆာင္မႈေပးႏိုင္ေနေသးတာ ျဖစ္တယ္။ ဒီပဲယင္းကိစၥကေတာ့ အဆိုး႐ြားဆုံး၊ အရက္စက္ဆုံးနဲ႔ အယုတ္မာဆုံး လုပ္ႀကံမႈႀကီးျဖစ္တယ္။ ဒီအေရးအခင္းမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို အသက္ေပး ကာကြယ္သြားခဲ့ၾကတဲ့ ျပည္သူေတြ၊ ရဟန္းသံဃာ ေတြ၊ ပါတီဝင္အမ်ဳိးသမီး၊ အမ်ဳိးသားေတြကို ေလးေလးနက္နက္ ဦးညြတ္ပါတယ္။ ဂုဏ္ျပဳပါတယ္။ တစုံတရာ အေထာက္အကူျပဳသြားၾကတဲ့ ဝန္ထမ္းတခ်ဳိ႕ရဲ႕လုပ္ရပ္ကိုလည္း ေလးစားတန္ဘိုးထားပါတယ္။ ဒီေန႔အထိ လည္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ သန္းေ႐ႊရဲ႕ယုတ္မာပက္စက္တဲ့ အႏၱရာယ္ကို အကာကြယ္မဲ့ ရင္ဆိုင္ေန ရဆဲျဖစ္တယ္။

ဒီေန႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံ ႏိုင္ငံေရး အင္အားစုဆိုတာမွာ အင္အယ္လ္ဒီ ပါတီက အဓိကပဲ ျဖစ္တယ္။ ေျမေအာက္ ေက်ာင္းသားလူငယ္မ်ားနဲ႔ အႏိုင္ရ တိုင္းရင္းသားပါတီတခ်ဳိ႕ရွိတယ္။ ေလာက္ေလာက္လားလား ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံ မရွိပါဘူး။ လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕မ်ားနဲ႔ နယ္ျခား အဖြဲ႕အစည္း မ်ားဆိုတာကလည္း စကၠဴေပၚမွာပဲ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံ ေပးႏုိင္ၾကတယ္။ အဓိကျဖစ္တဲ့ အင္န္အယ္လ္ဒီ အေၾကာင္းေျပာရင္လည္း ဆရာမင္းသိခၤရဲ႕ ေကာက္ခ်က္ကိုပဲ သတိရမိတယ္။ သူက “NLD ဆိုတာ ေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဆိုတဲ့ မိုင္းကိုင္စကၠဴနဲ႔ ခ်ဳိးထားတဲ့ မီးပုံပ်ံႀကီးလိုပဲ။ မဆလမႈိင္းေတြနဲ႔ ေဖာင္းကားေနတာ၊ ဘယ္ေရာက္လို႔ ဘယ္ေနရာ က်မယ္မသိဘူး” လို႔ဆိုတယ္။ အားလုံးကုိေတာ့ မဆိုလိုပါဘူး။ တကယ္ အသက္ေပးသြားၾကတဲ့ ပါတီဝင္ေတြ၊ ေခါင္းေဆာင္ေတြ အေျမာက္အမ်ား ေပၚထြက္ခဲ့သလို ဒီေန႔အထိလည္း ရဲရဲဝ့ံဝံ့ တိုက္ပြဲဝင္ေနသူေတြ ရွိပါေသးတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း (၈၈) အေရးအခင္းၿပီးစ ဖြဲ႕စည္းစဥ္ကေတာ့ ဆရာမင္းသိခၤေျပာတဲ့အတိုင္းပါပဲ။

တခ်ဳိ႕ထိပ္ပိုင္း ေခါင္းေဆာင္ေတြဆို စစ္အာဏာရွင္စနစ္ အု႒္ျမစ္ခ်ခဲ့တဲ့သူေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ လူထုအတြက္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို တကယ္မတိုက္ရဲတဲ့ (မတိုက္ခ်င္တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္) သတၱိကို လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္(၂၀)က သက္ေသျပသြားခဲ့ပါၿပီ။ စကားႀကဳံ ျဖည့္ေျပာရရင္ သန္းေ႐ႊက ပါတီေတြမွတ္ပုံတင္ဖို႔ အမိန္႔ထုတ္လိုက္တာနဲ႔ ေနာက္တေန႔မနက္မွာ လူမမာ အိပ္ယာေပၚကထလာၿပီး ပါတီမွတ္ပုံျပန္တင္ဖို႔ ေျပာခဲ့တဲ့ ဥကၠ႒ႀကီး ဦးေအာင္ေ႐ႊဟာ ပါတီက သပိတ္ေမွာက္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္ထားတဲ့ အတုအေယာင္ ေ႐ြးေကာက္ပြဲမွာ ေျမးမေလး တြဲကူၿပီး ႀကိဳတင္မဲ ေပးခဲ့တယ္လို႔ ၾကားလိုက္မိေသးတယ္။

ရန္သူစစ္အုပ္စုက ဒီအခ်က္ကို ေကာင္းေကာင္းသိပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို အေပ်ာ့အမာ ခြဲျခားကိုင္တြယ္တယ္။ အေပ်ာ့ကိုဖဲ့ထုတ္ၿပီး၊ အမာကိုေခ်မုန္းတယ္။ တကယ္တိုက္မယ့္ ျပည္သူ႕တိုးတက္ေရး ပါတီတို႔၊ မႏၱေလးက အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေရးတပ္ေပါင္းစုတို႔၊ ေက်ာင္းသားပါတီ လူ႔ေဘာင္သစ္တို႔ကို အျပတ္ အသတ္ ေျခမုန္းသလို အႏိုင္ရတဲ့ NLD ထဲမွာလည္း တကယ္တိုက္မယ့္သူ တိုက္ရဲသူေတြကို တိတိက်က် ေဖာ္ထုတ္ၿပီး ဖိႏွိပ္တယ္၊ ဖမ္းဆီးတယ္၊ တခ်ဳိ႕ ေထာင္ထဲမွာတင္ ႐ိုက္သတ္ပစ္တယ္။ ေနာက္ဆုံးလက္က်န္ ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းဆိုတာ ဦးတင္ဦးတို႔၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔ကို အာဏာရွင္အလိုက် ပါတီကထုတ္ခဲ့တဲ့ အထိ တိုက္ပြဲဝင္စိတ္ဓာတ္ ခြ်တ္ၿခဳံက်သြားခဲ့တယ္။ ပါတီတရားဝင္ ဆက္လက္ရပ္တည္ေရးက အေရးႀကီးတယ္ လို႔ အေၾကာင္းျပခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အားလုံးကလည္း ဟုတ္သလိုလို ထင္ေယာင္မွား ျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီလိုပါတီ၊ ဒီလိုအင္အားစုေတြကို အမွီျပဳထားရတဲ့ ေဒၚစုအတြက္ေတာ့ ေခြးက်ဳိးနဲ႔ ယုန္လိုက္၊ ႏြားပိန္မနဲ႔ ယာထြန္ သလိုပါပဲ။ အခ်ိန္ကုန္ လူပန္းတာ အဆန္းမဟုတ္ပါဘူး။

တူညီတာက ႐ုိးသားမႈ
အထက္ တင္ျပခဲ့တာေတြက ေဒၚစုနဲ႔ သူ႔ဖခင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တုိ႔ ဦးေဆာင္ခဲ့ရတဲ့ က်င္လည္ခဲ့ရတဲ့ ဝန္းက်င္နဲ႔ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံ ျပဳခဲ့ရတဲ့ ႏိုင္ငံေရးေတြ မတူျခားနားခ်က္ တခ်ဳိ႕ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ၾကားမွာ တူညီခ်က္တခုရွိပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးေလာကထဲမွာ ရွာပါးတဲ့ အရည္အေသြးတခု ျဖစ္ပါတယ္။  ျပည္သူအေပၚမွာ ႐ိုးသားေျဖာင့္မတ္တဲ့ စိတ္ေနစိတ္ထားနဲ႔ ေစတနာျဖစ္ပါတယ္။

ႏုိင္ငံေရးသမား အမ်ားစုဟာ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ သူရဲေကာင္းလိုလို၊ သူေတာ္စင္လုိလို၊ ကယ္တင္ရွင္လုိလို၊ ပညာရွင္လိုလို သန္ရာသန္ရာ ဂိုက္ဖမ္းၾကတယ္။ လူထုကို ဟန္ေဆာင္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာနဲ႔ အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕အေရး၊တိုင္းျပည္ရဲ႕အေရးတုိ႔ ယွဥ္လာရင္ မသိမသာနဲ႔ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ အေရးကို ယိမ္းယိုင္သြားၾကတယ္။ အစုအဖြဲ႕တခုမွာ ေနရာရလာရင္ သူလုပ္လို႔ ဒီအဖြဲ႕ျဖစ္တည္ေနသေယာင္၊ သူဦးေဆာင္လို႔ ဒီအဖြဲ႕အလုပ္ျဖစ္ေနသေယာင္ ထင္တတ္ၾကတယ္။ ဒီအဖြဲ႕ရွိေနလို႔ ဒီေနရာရွိတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီေနရာမွာ သူဦးေဆာင္ခြင့္ရခဲ့ၾကတာကို ေမ့ပစ္တတ္ၾကတယ္။ တိုင္းျပည္အာဏာရလာရင္ေတာ့ ပိုၿပီးဆိုးတယ္။ သူတို႔ေခါင္းေဆာင္လုိ႔၊ သူတို႔အုပ္ခ်ဳပ္လို႔ ဒီတုိင္းျပည္ႀကီး ျဖစ္လာသေယာင္၊ တည္ၿငိမ္သေယာင္ ဟိတ္ထုတ္ၾကတယ္။ ျပည္သူေတြရဲ႕ေက်းဇူးရွင္ႀကီးေတြ ဂိုက္ဖမ္းလာၾကတယ္။ ဗမာျပည္အာဏာရ ေခါင္းေဆာင္ အဆက္ဆက္ဟာ ဒီလိုဘဝင္႐ူးေတြခ်ည္းလို႔ ေျပာရမလိုပါပဲ။ အိမ္ရွင္ဂိုက္ဖမ္းၿပီး ပိုင္ရွင္အစစ္ လူထုကို အိမ္ငွားလိုဆက္ဆံတယ္။ ဓားမေနာက္ပိတ္ေခြလို က်င့္ႀကံၾကတယ္။ တိုင္းျပည္ၿပိဳကြဲမယ့္အေရး ေၾကာင့္ မလႊဲမေရွာင္သာလို႔ တာဝန္ယူထားရပါတယ္လို႔ တေျပာတည္းေျပာေနတဲ့ စစ္အာဏာရွင္ေတြက အဆိုးဆုံး အရွက္မဲ့ဆုံးပဲ။

လူထုသာ ပဓာန
တကယ့္ ပကတိအရွိတရားက လူထုရွိလို႔ တိုင္းျပည္ရွိတယ္။ တိုင္းျပည္ရွိလို႔ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ (အာဏာ) ရွိတယ္။ အစိုးရ ဆိုတာလည္းရွိတယ္။ အစိုးရရွိလို႔ တိုင္းျပည္၊ လူထုရွိလာရတာ မဟုတ္ဘူး။ ပကတိ အေျခခံတရားျဖစ္တဲ့ လူထုၾကားက ကူးလူးဆက္ဆံေရးကို ေခ်ာေမြ႕ေအာင္ ေစာင့္ၾကည့္ ထိန္းညွိဖို႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးတို႔၊ အစိုးရတို႔ ေပၚလာရတာျဖစ္တယ္။ စစ္တပ္တုိ႔၊ ရဲတို႔၊ တရား႐ုံးတို႔ ဆိုတာလည္း အစိုးရက လူထုေပးထားတဲ့ တာဝန္ေတြကို ျဖည့္ဆီးေပးဖို႔ လူထုက အပ္ႏွင္းထားတဲ့ ယႏၱယားအေဆာင္အေယာင္ေတြပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီဟာေတြကို ျပည့္သူ႔ဝန္ထမ္း၊ ျပည့္အေစခံလို႔ ေခၚၾကတာပဲ။

ဒါေပမဲ့ ေခတ္အဆက္ဆက္က ဗမာျပည္ ႏုိင္ငံေရးသမား အမ်ားစုကေတာ့ အာဏာကို ရရာနည္းလမ္း နဲ႔ယူဖို႔ အားထုတ္ခဲ့ၾကသလို ရလာျပန္ရင္လည္း လူထုအပ္ႏွင္းထားတဲ့ စစ္တပ္၊ ရဲ စတဲ့ ယႏၱယားေတြကို သုံးၿပီး အာဏာတည္ၿမဲဖို႔ လုပ္ၾကတယ္။ လူထုအျမင္အေတြး လြဲေအာင္ လုပ္ၾကတယ္။ လူထု သေဘာဆႏၵေတြကို ဖိႏွိပ္တယ္။ ဒီေန႔ ဗမာျပည္ ရင္ဆိုင္ ခံစားေနရတဲ့ ဒုကၡသုကၡအေပါင္းဟာ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြရဲ႕ ဒုစ႐ိုက္မႈ ျဖစ္တဲ့ လူထုဆႏၵကိုေစာ္ကားၿပီး ပကတိအရွိတရားေတြကေန ေသြဖီေဖာက္ျပန္မႈရဲ႕ အက်ဳိးရလာဒ္ျဖစ္တယ္။ အေၾကာက္တရား ႀကီးစိုးေနတဲ့ စစ္အာဏာရွင္ေတြကိုယ္တုိင္ ဒီဒုကၡ သုကၡေတြက မလြတ္ကင္းပါဘူး။ ဗမာျပည္မွာ စစ္မွန္တဲ့ဒီမိုကေရစီ ထူေထာင္ခ်င္ရင္ ႏိုင္ငံေရးေလာက မွာ ဒီလိုတဲ့ အေတြးအျမင္ေတြနဲ႔၊ အမူအက်င့္ေတြကို ကင္းစင္ေအာင္ လုပ္ရပါလိမ့္မယ္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔ကေတာ့ လူထုသာလွ်င္ ပဓာနဆိုတဲ့ ပကတိ အရွိတရားကို လက္ခံယုံၾကည္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူထုအေပၚမွာ ႐ိုးသားပြင့္လင္းၾကတယ္။ ဟန္မေဆာင္ဘူး၊ ကယ္တင္ရွင္ဂိုက္၊ တန္ခိုးရွင္ဂိုက္ မဖမ္းဘူး။ လူထုႀကီးကုိယ္တိုင္က ႏိုးၾကားတက္ႂကြၾကဖို႔ပဲ လႈံ႕ေဆာ္ စည္း႐ုံးတယ္။ လူထုသေဘာဆႏၵကိုပဲ ဦးစားေပးတယ္။

လူထုအေပၚ ႐ိုးသားေျဖာင့္မတ္တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ လူထုသာပဓာန အယူအဆနဲ႔ လူထုအားကို ယုံၾကည္တာေၾကာင့္ လူထုႏိုင္ငံေရးလုပ္ဖို႔ စစ္တပ္ရာထူးကို စြန္႔ခဲ့တယ္။ တျခားေခါင္းေဆာင္ ေတြလို စစ္တပ္ကို လုပ္ကိုင္တုတ္လုပ္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးလုပ္ဖုိ႔ စိတ္ကူးထဲေတာင္ မထည့္ခဲ့ဘူး။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ အဖက္ဖက္က ခ်ိနဲ႔ေနတဲ့ ေနာက္ခံအင္အားစုေတြနဲ႔ စစ္အုပ္စုကို ဦးေဆာင္ရင္ဆိုင္ေနတာ ျဖစ္တယ္။ သူ႔အသက္ေဘး အေကာက္ႀကံမႈေတြကိုလည္း အကာအကြယ္မဲ့ ရင္ဆိုင္ေနရာေသးတယ္။ ေတာ္႐ုံလူဆိုရင္ တနည္းမဟုတ္တနည္းနဲ႔ တိုက္ပြဲကို စြန္႔ခြာသြားမွာပဲ။ တခ်ဳိ႕ သူ႔ပါတီဝင္ ေခါင္ေဆာင္ေတြ စစ္ကြ်န္ေ႐ြးေကာက္ပြဲဝင္ၿပီး တိုက္ပြဲကို စြန္႔ခြာသြားၾကတာ လက္ေတြ႕ပဲ။

သူကေတာ့ ရန္အႏၱရာယ္မ်ားတဲ့ တုိက္ပြဲမွာ ဆက္လက္ဆက္ရပ္တည္ ဦေဆာင္မႈေပးေနဆဲျဖစ္တယ္။ ဒါကို ထူးကဲတဲ့လူရည္လူေသြးတို႔ အသိအမွတ္မျပဳလို႔ မရပါဘူး။ ဒါကလည္း သူ႔ဖခင္လိုလူထုႏုိင္ငံေရးနဲ႔ လူထု အားကို မမွိတ္မသုံ ယုံၾကည္မႈေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ လူထုအေပၚ ထားတဲ့ ေစတနာလိုလည္း ေျပာႏုိင္ပါတယ္။

ဒူးမေထာက္တဲ့ သူရဲေကာင္း
အင္ျပည့္အားျပည့္နဲ႔ တပြဲထိုး ေအာင္ပြဲရေအာင္ ဦးေဆာင္ရတာက လြယ္ေကာင္းလြယ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဖိႏွိွိပ္အား ျပင္းလြန္းလွတဲ့ ရန္သူကို ႏွစ္ကာလရွည္ ရင္ဆိုင္တိုက္ပြဲဝင္ရာမွာ ေနာက္လိုက္အဖြဲ႕ဝင္နဲ႔ ျပည္သူေတြရဲ႕ ယုံၾကည္မႈနဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို မပ်က္စီးေအာင္ ထိန္းသိမ္းရတာဟာ အလြန္ခက္ခဲတဲ့ အရာ ျဖစ္ပါတယ္။  ဒီတာဝန္ေတြကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေျပာင္ေျပာင္ေျမာက္ေျမာက္ ထမ္းေဆာင္ေနပါတယ္။ မူေပၚမွာ ႀကံ႕ႀကံ႕ခံရင္း ရပ္တည္ေနတယ္။ လူထုအေပၚမွာ ႐ိုးသားပြင့္လင္းစြာနဲ႔ ရပ္တည္ေနတယ္။

လူထုရဲ႕ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ရည္မွန္းအခ်က္အေပၚမမွိတ္မသုံယုံၾကည္မႈကိုအခ်က္မ်ားစြာက သက္ေသျပေနတယ္။ စစ္အုပ္စုဟာ တိုင္းျပည္အႏွံ႔မွာ ျဖန္႔က်က္ထားတဲ့ ေထာက္လွန္းေရးယႏၱယားေတြက တဆင့္ဒီအခ်က္ကိုသိေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ေဒၚစုရဲ႕လႈပ္ရွားမႈေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္ကန္႔သတ္ၿပီး မ်က္စိေဒါက္ေထာက္ ေစာင့္ၾကည့္ေနရတာျဖစ္တယ္။ ဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ ဒီပိန္ပါးပါး အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ကို အေရးတယူျပဳစရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ သြားခ်င္ရာသြား၊ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ လႊတ္ထားလိုက္႐ုံပါပဲ။

ဒါေပမဲ့ ဒီလိုအေျခအေနေတြအေပၚ သူ႔ကို တန္ခိုးရွင္လို၊ ကယ္တင္ရွင္လို ေမွ်ာ္လင့္အားကိုးေနသူ ေတြကေတာ့ ဘဝင္က်မွာမဟုတ္ပါဘူး။ နားလည္မႈေပးႏုိင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္သမိုင္းတျဖတ္အျမင္နဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလို ေခါင္းေဆာင္အရည္အခ်င္းမရွိဘူး၊ တာဝန္မေက်ဘူးဆိုရင္ ဒါဟာ တရားမဲ့တဲ့ ေကာက္ခ်က္ျဖစ္တယ္။ သမိုင္းအျမင္ေခါင္းပါးတဲ့ မွတ္ခ်က္ျဖစ္တယ္။  ႏႈိင္းယွဥ္လို႔ မရတာကို ႏႈိင္းယွဥ္တာျဖစ္တယ္။ တန္ဘိုးညွိလို႔မရတာကို တန္ဘိုးညွိတာျဖစ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဗမာျပည္ႏိုင္ငံေရးကို တြက္တဲ့အခါ ကိုယ့္ထက္ ႏွစ္တရာေက်ာ္မက ေရွ႕ေရာက္ေနတဲ့ စနစ္နဲ႔ ပုံစံေတြက စံေပတံေတြနဲ႔ တုိင္းၿပီး တည္ကိန္းဘယ္ေလာက္ရွိလုိ႔ ေျမာက္ကိန္းဘယ္ေလာက္ရွိရင္ ဘယ္ကာလမွာ ရလာဒ္ဘယ္ေလာက္ ျဖစ္ရမယ္ လုိ႔ သတၳဳခ်လို႔ မရပါဘူး။

ႏုိင္ငံေရးဆိုတာ လက္ေတြ႕ေဆာင္႐ြက္ရတဲ့ အႏုပညာဆန္တဲ့ ဝိဇၨာပညာ (Politic is an Art of Practice) လို႔ ဆိုၾကတယ္။ လူေတြကိုယ္တိုင္ ပါဝင္ပတ္သက္ေနလို႔ ျဖစ္တယ္။ ဘက္အသီးသီးက လူေတြရဲ႕ အေတြးအႀကံ၊ အမူအက်င့္၊ ေျပာင္းလဲေ႐ြ႕လွ်ားေနတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ အျပန္အလွန္ ႐ုန္းကန္းလႈပ္ရွားေနတဲ့ အေျခအေနေတြၾကားမွာ အခ်ိန္္နဲ႔တေျပးညီ ကိုယ့္ရည္မွန္းခ်က္ကို ေပါက္ေျမာက္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ရတဲ့ အလုပ္ျဖစ္တယ္။ အထူးသတိျပဳရမွာက ႏိုင္ငံေရးမွာ ဘယ္အရာမွ ပုံတူကူးလို႔ မရဘူးဆိုတာပဲ ျဖစ္တယ္။ သခၤန္းစာယူလို႔ရတယ္၊ နမူနာယူလို႔ရတယ္။

အားလုံးမွာ တာဝန္ရွိတယ္
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ တန္ခိုးရွင္မဟုတ္ပါဘူး။ လူပဲျဖစ္ပါတယ္။ လူပီပီ အမွားလည္းကင္းမွာ မဟုတ္ပါဘူး။  ဥပမာ။    ။ (၈၈) ၿပီးစ ပါတီေတြဖြဲ႕ၾကေတာ့ လူေတြကို မစီစစ္ဘဲ လက္ခံ (သုိ႔မဟုတ္) လက္တြဲခဲ့တယ္။ ရန္သူကို တကယ္မတိုက္ရဲသူတခ်ဳိ႕ ေခါင္းေဆာင္ေနရာ ေရာက္လာၾကတယ္။ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးဆို ပါတီထဲက တကယ္တုိက္မယ့္သူေတြကို ျမင္ၿပီး အေစာႀကီးတည္းက ပါတီက ထြက္ေျပးသြား တယ္။ သူလိုပဲ မိန္းမျခင္ေထာင္ထဲကေန ရန္သူ႔စခန္းကို ဝိုင္းထားၿပီလို႔ အထက္ကို သတင္းပို႔တတ္တဲ့ မဆလ စစ္ဗိုလ္ေဟာင္းေတြလည္း ပါေသးတယ္။ ဒါကိုလည္း အခ်ိန္ဆိုတဲ့ ေရစီးရဲ႕ တြန္းတိုက္မႈေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္လို႔ နားလည္မႈေပးရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးသမားတိုင္း မွားတတ္တဲ့ အမွားျဖစ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ စိန္ကဲ ေက်ာက္ကဲထက္ လူကဲခတ္ရတာ ပိုခက္ပါတယ္။

ဒီေတာ့ ေခါင္းေဆာင္မႈလည္း ေဝဘန္ေရးက မကင္းလြတ္သင့္ပါဘူး။ ပိုလို႔ေတာင္ လိုအပ္ပါေသးတယ္။ ေခါင္းေဆာင္မႈရဲ႕ အမွားအမွန္ဟာလည္း တိုက္ပြဲရဲ႕ အဆုံးအျဖတ္ ျဖစ္တတ္လို႔ပါပဲ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ကိုယ္တိုင္ကလည္း အားလုံးရဲ႕ အႀကံအဉာဏ္ေတြကို လိုခ်င္တယ္လို႔ ဖိတ္ေခၚထားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေခါင္းေဆာင္မႈကို ေဝဘန္တယ္၊ အႀကံျပဳတယ္ဆိုတာ လူႀကီးလူေကာင္းလို တာဝန္ခံမႈ၊ တာဝန္ယူမႈ ရွိရပါမယ္။ က်ဳိးေၾကာင္းျပ ရွင္းလင္းဖုိ႔လိုပါတယ္။ နာမည္ဝွက္ေတြနဲ႔ အမွားေတြကိုခ်ည္း အပုပ္ခ်သလို နင္ဘဲငဆ လူသိရွင္ၾကားေျပာရင္ ရန္သူကို အလုပ္အေႂကြးျပဳရာ ေရာက္ပါတယ္။

တိုက္ပြဲတခုရဲ႕ အ႐ႈံးအႏိုင္ အဆုံးအျဖတ္တခုဟာ ေခါင္းေဆာင္နဲ႔ ေနာက္လိုက္ေတြၾကားက အျပန္အလွန္ ပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္မႈေပၚမွာလည္း အေျခခံပါတယ္။ ဗ်ဴဟာေၾကာင့္ ႐ႈံးရင္ ေခါင္းေဆာင္ရဲ႕ တာဝန္ျဖစ္ၿပီး၊ အေကာင္အထည္ေဖာ္မႈေၾကာင့္႐ႈံးရင္ ေနာက္လိုက္ေတြရဲ႕တာဝန္ျဖစ္ပါတယ္။ အႏွစ္(၂၀) ေက်ာ္ တုိက္ပြဲကာလမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၊ NLD၊ CRPP စတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြေျပာတာကို အထူးသျဖင့္ က်ေနာ္တို႔ ျပင္ပအင္အားစုေတြ ေၾကျငာခ်က္ထုတ္ ေထာက္ခံတာထက္ပိုၿပီး ဘာမ်ားအေကာင္အထည္ ေဖာ္ခဲ့ၾကပါသလဲ။ ေဒၚစုတို႔ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ ေတာင္းဆိုခ်က္ကို လက္မခံလို႔ စစ္အုပ္စု အၾကပ္အတည္းျဖစ္ သြားေအာင္ ဘာေတြမ်ားလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါသလဲ။ ေခါင္းေဆာင္ေတြ အဖမ္းခံရတဲ့အခ်ိန္၊ ေဒၚစုကို လုပ္ႀကံဖုိ႔ ႀကိဳးစားတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ ၿမိဳ႕တၿမိဳ႕ကို သိမ္းျပခဲ့ၾကသလား။ ဗုံးတလုံး ေဖာက္ျပခဲ့ၾကသလား။ နအဖ႐ုံးတခုခု (သို႔မဟုတ္) ျပည္ပက သံ႐ုံးတခုခုကို လုပ္ငန္းေတြ ရပ္တန္႔သြားေအာင္ ဘာေတြလုပ္ျပခဲ့ၾကသလဲ။ က်ေနာ္တို႔ကိုယ္ က်ေနာ္တို႔ ျပန္ေမးခြန္းထုတ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ဒါေတြက ေခါင္းေဆာင္ေတြ ညြန္ၾကားမွ လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီအႏွစ္(၂၀)ေက်ာ္ ၾကာတဲ့အထိေအာင္ပြဲကို မေရာက္ႏိုင္ေသးဘူးဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ အားလုံးမွာလည္း တာဝန္ရွိပါတယ္။ ေမာင္းႀကီးက်ကြဲကာမွ ဥကၠ႒ႀကီး လုပ္ပါဦးလို႔ မလုပ္သင့္ပါဘူး။


လမ္းမဆုံးေသးတဲ့ ဒီမိုကေရစီ (သို႔မဟုတ္) နအဖအ႐ႈံး
ဒီကေန႔အေျခအေနဟာ ဒီမိုကေရစီအင္အားစုေတြဘက္က ေအာင္ပြဲကို အေရာက္မလွမ္းႏုိင္ေသး သလို အာဏာရွင္မ်ားဘက္လည္း ဒီမိုကေရစီအင္အားစုေတြကို အၿပီးသတ္ မေခ်မုန္းႏိုင္ေသးတဲ့ အေျခအေန ျဖစ္တယ္။ အာဏာကိုဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ လက္တဆုပ္စာ အာဏာရွင္ေတြ လူထုတုိက္ပြဲေတြကို အႏွစ္(၂၀) ၾကာ တဲ့အထိ အၿပီးသတ္ မေခ်မုန္းႏိုင္တာကလည္း တနည္းအားျဖင့္ သူ႔ရဲ႕အ႐ႈံးလို႔ ဆိုရမွာပါ။ တုိင္းျပည္ရဲ႕ အခ်ဳပ္အျခာ၊ အာဏာ၊ ဘဏၭာစတဲ့ ယႏၱယားလက္နက္ေတြကို ကိုင္တြယ္အသုံးခ်ၿပီး ႏွိမ္နင္းတဲ့ ၾကားက လူထုရဲ႕ ဆန္႔က်င္အာခံမႈေတြကို ေအးၿငိမ္းသြားေအာင္ မလုပ္ႏိုင္တဲ့ အျဖစ္ပါ။ လက္နက္နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြက လက္နက္မဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္ခံေတြကို အႏွစ္(၂၀)ေက်ာ္ အစြမ္းကုန္ ဖိႏွိပ္တဲ့အၾကားက အာခံမႈေတြ ဆက္လက္ ရွိေနေသးတာဟာ စစ္အုပ္စုရဲ႕ အ႐ႈံးလို႔လည္း ေျပာႏုိင္ပါတယ္။ 

 

ဗိုလ္ေနဝင္းရဲ႕ စစ္အာဏာရွင္ဒုတိယေခတ္(၁၉၆၂- ၁၉၈၈) ဟာ ဗကပနဲ႔ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ လႈပ္ရွားမႈေတြ ရွိေနတဲ့ၾကားက ႏိုင္ငံတကာမွာ ပုံမွန္ဝင္ထြက္သြားလာရင္း သက္ေတာင့္သက္သာ အုပ္ခ်ဳပ္သြား ခဲ့တယ္။ တတိယစစ္အာဏာရွင္မ်ားေခတ္ နဝတ/နအဖတို႔ကေတာ့ ဗကပတို႔လည္းၿပိဳကြဲ၊ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္အမ်ားစုတို႔လည္း အပစ္အခတ္ ရပ္စဲထားတာေတာင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဟာ အၿမဲတမ္း ယိမ္းထိုးလႈပ္ ခတ္ေနတယ္။ မ်က္ကလဲဆန္ျပာျဖစ္ေနရတယ္။ သူ႔တပ္တြင္းမွာကိုပဲ ျဖဳတ္ထုတ္ခ်ဳပ္ေတြ ျဖဳတ္ထုတ္သတ္္ေတြ ခဏခဏ လုပ္ေနရတယ္။ ေအာက္ေျခတပ္ေတြ ထင္ရာႀကဲေနတာကိုလည္း ဒီတိုင္းၾကည့္ေနရတယ္။

(၁၉၉၅) ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းကစလို႔ စစ္အုပ္စုရဲ႕ ျပည္တြင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရး အာဏာစက္ဟာ သိသိသာသာ က်ဆင္းလာတယ္။ ႏုိင္ငံတကာမွာကေတာ့ ဆိုစရာေတာင္ မရွိဘူး။ ေနာက္ဆုံး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးယူထားတဲ့ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႕အစည္းေတြကို ဖ်က္သိမ္းဖို႔ နယ္ျခားေစာင့္တပ္လုပ္ဖုိ႔ ဆိုတာေတာင္ မလုပ္ႏိုင္၊ မလုပ္ရဲတဲ့ အေျခအေနျဖစ္တယ္။ ဒီလို စစ္အုပ္စုရဲ႕ ႏုိင္ငံေရးအာဏာစက္ေတြ ယုတ္ေလ်ာ့က်ဆင္းလာတာဟာ ျပည္တြင္း လူထုတုိက္ပြဲေတြကို အာ႐ုံစိုက္ေနရလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ လူထုရဲ႕ တိုက္ပြဲဝင္ စိတ္ဓာတ္ေတြ၊ ဒီမိုကေရစီလိုလားတဲ့ ရပ္တည္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေတြကလည္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၊ NLD၊ CRPP နဲ႔ (၈၈) ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္တုိ႔ရဲ႕ ဒီမိုကေရစီေရး မူအေပၚမွာ ႀကံ႕ႀကံ႕ခံ ရပ္တည္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္။

သမိုင္းတျဖတ္အျမင္နဲ႔ လူတတ္မလုပ္ခ်င္ၾကနဲ႔
ဒီေန႔ စစ္အုပ္စုဟာ အတုအေယာင္ေ႐ြးေကာက္ပြဲနဲ႔ ႐ုပ္ေသးအစိုးရတခုကို သူ႔စိတ္တိုင္းက် ေဖာ္ေဆာင္ႏုိင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာသ႑န္အရသာ ေျပာင္းလဲမႈျဖစ္တယ္။ အႏွစ္သာရကေတာ့ ေျပာင္းလဲႏိုင္ျခင္း မရွိေသးပါဘူး။ ဒီမိုကေရစီတိုက္ပြဲထဲက မခိုင္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္တခ်ဳိ႕ကို ဖ်ားေယာင္းေ႐ြးေကာက္ပြဲဝင္ေစၿပီး လူထုကို မ်က္လွည့္ျပဖုိ႔ ႀကိဳးစားခဲ့ေပမယ့္ မေအာင္ျမင္ပါဘူး။ အႏွစ္သာရျဖစ္တဲ့ ဒီမိုကေရစီအေရး လူထုတိုက္ပြဲေတြကို ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားေအာင္ မလုပ္ေဆာင္ႏုိင္ပါဘူး။ ဒီမိုကေရစီအေရး ပန္းတိုင္ကို ဦးတည္ေနတဲ့ ဗမာျပည္ႏိုင္ငံေရး ေရစီးေၾကာင္းကို တားဆီးႏုိင္ျခင္း မရွိပါဘူး။
ဒီလို လူထုတုိက္ပြဲဝင္ စိတ္ဓာတ္ေတြ ဆက္လက္ရွင္သန္ေစတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြထဲမွာ ေခါင္းေဆာင္မႈက အဓိကခန္းမွာ ပါဝင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စစ္အုပ္စုရဲ႕ ဒီေန႔အေရးတႀကီး လက္ငင္းတာဝန္ဟာ ဒီေခါင္းေဆာင္မႈရဲ႕ ႏုိင္ငံေရးသိကၡာ၊ လူထုယုံၾကည္ေထာက္ခံမႈနဲ႔ ၾသဇာကို ၿဖိဳဖ်က္ေရး ျဖစ္ပါတယ္။ ဗမာျပည္ ႏုိင္ငံေရးေလာကမွာ သူတို႔ အခန္းက႑ကို ေမွးမိွန္ယုတ္ေလ်ာ့ေစေရးနဲ႔ ေနာက္ဆုံး ေခ်ဖ်က္ေရးျဖစ္ပါတယ္။ စစ္အုပ္စုဟာ ဒီေခါင္းေဆာင္မႈ ၿဖိဳဖ်က္ေရး မေအာင္ျမင္ယင္ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ျပန္ဖမ္း အမႈဆင္ ေထာင္ခ်တဲ့နည္းနဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ မၾကာခင္ေလးကမွ မိတ္ေဆြတေယာက္ ပို႔လာတဲ့ ေအာင္ထက္အမည္ခံ ေနဝင္းေမာင္ရဲ႕ စာတေစာင္ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ အမဲလိုက္ေခြးရဲ႕ မုဆုိးအခ်က္ျပ ေဟာင္သံတခုလိုပါပဲ။ စာက ေရးယူပိတ္ဆို႔ေရးနဲ႔ ပါတ္သက္လို႔ NLD ရဲ႕ ေက်ျငာခ်က္ကို ႐ႈတ္ခ်ထားတယ္။ တရားခံအျဖစ္ ဦးဝင္းတင္နဲ႔ ဦးဉာဏ္ဝင္းကို အျပစ္ပုံခ်ထားတယ္။ ဒါဟာ ဒီေခါင္းေဆာင္ေတြကို ဖမ္းဖို႔ အခ်က္ျပထားတာျဖစ္တယ္။

 

ဒါေၾကာင့္ ဒီလိုတုိက္ပြဲကာလမွာ ေခါင္းေဆာင္မႈကို ေဝဘန္တယ္ဆိုတာ အလြန္အႏၱရာယ္မ်ားပါတယ္။ ရန္သူကို အားေပးသလို ျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။ လိုအပ္စြာ ေဝဘန္မႈ ျပဳၾကရင္လည္း သင့္တင့္ေလွ်ာက္ပတ္တဲ့ နည္းနာလမ္းေၾကာင္းအတိုင္းသာ ျဖစ္သင့္ပါတယ္။ စင္ေပၚတက္ ငါးစိမ္းသည္ရန္ေတြ႕သလို မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ ဟိုႏုိင္ငံ၊ ဒီႏုိင္ငံက အျဖစ္အပ်က္ေတြၾကည့္ သမိုင္းစာအုပ္ကေလး တအုပ္ႏွစ္အုပ္ဖတ္ၿပီး ေဝဘန္ခ်က္ေပး၊ ေကာက္ခ်က္ေတြေပး ဆိုတာလည္း မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ သမုိင္းတျဖတ္အျမင္နဲ႔ ေကာက္ခ်က္ေတြခ်၊ ေဟာကိန္းေတြထုတ္၊ လမ္းညြန္ခ်က္ေတြေပးေနတာဟာ တိုင္းျပည္အနာဂါတ္အတြက္ အက်ဳိးထက္ အဆိုးက ပိုမ်ားတတ္တဲ့အေၾကာင္း တင္ျပအပ္ပါတယ္။


ရဲေဘာ္ေက်ာ္သန္း  (kyaw_than2004@yahoo.com)
၁၅.၂.၂၀၁၁