ေမြးရပ္ေျမ

ခိုက္ခိုက္တုန္ခ်မ္းသည့္ အေအးဒဏ္ကို ရင္ဆိုင္ရင္း မိုင္ ၇၀၀ ေက်ာ္ ေဝးသည့္ ဇာတိၿမိဳ႕သို႔ ကြ်န္ေတာ္ျပန္ခဲ့သည္။ ၿမိဳ႕မွ ကြ်န္ေတာ္ထြက္လာခဲ့သည္မွာ အႏွစ္ ၂၀ ရွိၿပီ။

    ေဆာင္းရက္တို႔ ကုန္ခါနီးခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ၿမိဳ႕ႏွင့္ နီးလာသည္ႏွင့္အမွ် တေန႔လုံး ႏွင္းဖြဲဖြဲေစြကာ ေကာင္းကင္အုံ႔မႈိင္းလ်က္ရွိသည္။ ေအးျမေသာေလသည္ သေဘာၤခန္းထဲသုိ႔ ဝင္လာတတ္သည္။ ဝါးယင္း႐ြက္ၾကားမွ လူသူတိတ္ဆိတ္ေနေသာ ႐ြာကေလးမ်ားကို တခါတရံ ျမင္ရတတ္သည္။ လူရိပ္လူေယာင္ဆို၍ လုံးဝမျမင္ရ။ ႐ြာငယ္မ်ားသည္ အုံ႔မႈိင္းေသာ၊ ဝါက်င့္ေသာ ေကာင္းကင္ေအာက္တြင္ ထီးတည္းရွိေနၾကသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုၾကည့္၍ ကြ်န္ေတာ့္ စိတ္ထဲတြင္ပင္လွ်င္ လြမ္းရမလို၊ ေဆြးရမလို တမ်ဳိးႀကီး ခံစားရသည္။

    ကြ်န္ေတာ္ အႏွစ္ ၂၀ လုံးလုံး စိတ္ထဲတြင္ စြဲလမ္းေနသည့္အိမ္ မဟုတ္ေတာ့ပါတကား။

    ကြ်န္ေတာ္ အႏွစ္ ၂၀ လုံးလုံး ျမင္ေယာင္ေနသည့္အိမ္သည္ ယခု ကြ်န္ေတာ္ျမင္ေနရသည့္အိမ္ႏွင့္ လားလားမွ်မတူ။ သို႔ရာတြင္ ကြ်န္ေတာ္ေနခဲ့သည့္ အိမ္၏ ခ်မ္းေျမ႕ဖြယ္ေကာင္းပုံ၊ လွပသာယာပုံကို ျပန္ေျပာပါဟု ဆိုလွ်င္မူ ကြ်န္ေတာ္ ျပန္မေျပာတတ္။ ကြ်န္ေတာ့္တြင္ ေျပာစရာ စကားလုံးမရွိ။ ယခုမူ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္သည္ ကြ်န္ေတာ့္မွတ္ဉာဏ္ထဲတြင္ ကြ်န္ေတာ္ မွတ္မိထားသည့္အတိုင္း မဟုတ္ေတာ့။

    ထို႔ေၾကာင့္ အထင္ႏွင့္အျမင္ ကြာေနေသာအျဖစ္ကိုၾကည့္ကာ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ကို ကြ်န္ေတာ္ေျဖရသည္။

    “ငါ့အိမ္ဟာ နဂိုကတည္းက ဒီလိုပါပဲ။ အရင္တုန္းကလည္း ဒီလိုပဲ။ ခုလည္း ဒီလိုပဲ။ ခုလည္း ငါထင္သေလာက္ အိမ္က စိတ္ညစ္ညဴးစရာ ေကာင္းေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေျပာင္းေနတာက ငါ့အိမ္မဟုတ္ဘူး။ ငါ့စိတ္ေတြ။ ဒီတေခါက္ ေတာျပန္တဲ့အခါမွာ ငါ့မွာ တိမ္သလာဖုံးမေနေတာ့ဘူး။ အျမင္ရွင္းေနၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္အသြင္အျပင္ ေျပာင္းေနတယ္ ထင္ရတာ”

    ဤတႀကိမ္ ကြ်န္ေတာ္ျပန္လာျခင္းမွာ ကြ်န္ေတာ့အိမ္ကို ႏႈတ္ဆက္ရန္ လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေဆြစဥ္မ်ဳိးဆက္ ေနထိုင္ခဲ့သည့္ အိမ္ကို ေရာင္းလိုက္ၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ ႏွစ္မကုန္မီ ဝယ္သူလက္သုိ႔ လႊဲေပးရေတာ့မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနခဲ့ေသာ အိမ္ကို ႏွစ္သစ္မကူးမီ ႏႈတ္ဆက္ရဦးမည္။ ကြ်န္ေတာ့္မိသားစုကို ကြ်န္ေတာ္ အလုပ္လုပ္ေနရသည့္ ၿမိဳ႕သုိ႔ ေခၚရဦးမည္။

    ေနာက္တေန႔ အာ႐ုဏ္တက္၌ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္ေပါက္ဝသို႔ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ေရာက္သည္။ အိမ္ေခါင္မိုးေပၚက ေျခာက္သေယာင္းလ်က္ရွိသည့္ သက္ကယ္စမ်ားသည္ ေလထဲတြင္ လႈပ္ရွားေနၾကသည္။ အိမ္က အိုမင္းလွၿပီ။ ဤအိမ္ကို ကြ်န္ေတာ္ေရာင္းရေတာ့မည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သားခ်င္းမ်ားအနက္ အခ်ဳိ႕မွာ အိမ္ခြဲသြားၾကၿပီ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အိမ္ႀကီးသည္ အၿမဲတမ္းလိုလို တိတ္ဆိတ္ေနတတ္သည္။ အိမ္သို႔ ေရာက္သည္၌ အေမက အိမ္ေပါက္ဝမွ ကြ်န္ေတာ့္ကို ထြက္ႀကိဳသည္။ အသက္ရွစ္ႏွစ္ရွိ ကြ်န္ေတာ့္တူဟြန္အာက အေမ့ေနာက္မၤွ ေျပးလိုက္လာသည္။

    အေမက ကြ်န္ေတာ့္ကို ျမင္သည့္အခါတြင္ ဝမ္းသာသည္။ သုိ႔ရာတြင္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနပုံရသည္။ ဟန္ေဆာင္ေနမွန္းကို ကြ်န္ေတာ္သိလိုက္သည္။ အေမက ကြ်န္ေတာ့္ကို ခရီးပန္းသျဖင့္ နားရန္၊ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ရည္ ေျပာသည္။ အိမ္ေျပာင္းေရးကိစၥကို တခြန္းမွ် မေျပာေသး။ ကြ်န္ေတာ့္ကို မျမင္ဖူးသည့္ ဟြန္အာက ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ကြ်န္ေတာ့္ကို အကဲခတ္ေနသည္။

    ခဏၾကာေတာ့မွ အိမ္ကိစၥကို စကားေျပာရသည္။ ၿမိဳ႕တြင္ အခန္းငွားၿပီးေၾကာင္း၊ အိမ္ေထာင္ပရိေဘာဂ အခ်ဳိ႕ကိုလည္း ဝယ္ၿပီးေၾကာင္း ကြ်န္ေတာက အေမ့ကို ေျပာျပသည္။ ေနာက္ထပ္ပစၥည္းမ်ား ဝယ္ရန္အတြက္ အိမ္ေဟာင္းက ပရိေဘာဂမ်ားကို ေရာင္းခ်ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္းျဖင့္လည္း အေမ့ကို ေျပာျပသည္။ အေမက ဤအခ်က္ကို သေဘာတူသည္။ အခ်ဳိ႕ပစၥည္းကို ထုပ္ပိုးၿပီးေၾကာင္း၊ ေ႐ႊ႕ေျပာင္းရန္ မလြယ္သည့္ ပရိေဘာဂပစၥည္း တဝက္ေလာက္ကိုမူ ေရာင္းခ်ၿပီးေၾကာင္းျဖင့္ အေမက ေျပာျပသည္။ သို႔ရာတြင္ ေႂကြးၿမီနည္းနည္းပါးပါး ေပးစရာ က်န္ေနေသးသည္။

    “ေအးေလ တရက္တန္သည္ ႏွစ္ရက္တန္သည္ေတာ့ နားဦးေပါ့။ ၿပီး ေဆြမ်ဳိးေတြကုိလည္း လိုက္ႏႈတ္ဆက္ဦး။ ၿပီးေတာ့ သြားၾကတာေပါ့”

    “သြားတာေပါ့ အေမ”

    “ေၾသာ္...ယန္တူးတေယာက္ကိုလည္း သြားႏႈတ္ဆက္ပါဦးကြယ္။ အိမ္ေရာက္တိုင္း မင္းကို တေမးတည္းေမးရွာတယ္။ မင္းနဲ႔ ေတြ႕ခ်င္တယ္လို႔ ေျပာတာ ခဏခဏပဲ။ မင္းေရာက္မဲ့ ရက္ကိုေတာ့ သူေျပာထားတာပဲ။ ဘယ္အခ်ိန္ ေပါက္လာမလဲမသိဘူး”

    အေမ့စကားကို နားေထာင္ရင္း ကြ်န္ေတာ့္မ်က္စိထဲတြင္ အတိတ္က ႐ုပ္ပုံလႊာတခုကို ျမင္ေယာင္လာသည္။

    ျပာလဲ့သည့္ ေကာင္းကင္တြင္ ေ႐ႊလႀကီးက ထိန္ထိန္သာေနသည္။ ပင္လယ္ေသာင္စပ္က ျဖဴးေနသည္။ ေသာင္စပ္တြင္ ပယင္းေရာင္ ဖရဲခင္းမ်ားက တေမွ်ာ္တေခၚႀကီး ရွိေနၾကသည္။ ဖရဲခင္းမ်ား အလယ္၌ ၁၁ ႏွစ္၊ ၁၂ ႏွစ္သား႐ြယ္ သူငယ္ကေလးတေယာက္၊ လည္တြင္ ေငြဘယက္ဆြဲခလ်က္ သူ႔ေျခေထာက္ၾကားတြင္ လိမ့္ေနေသာ ခရဲသီးတလုံးကို ေကာက္ဆြတေခ်ာင္းျဖင့္ ထုိးေနသည္။

    ထိုသူငယ္မွာ ယန္တူးျဖစ္သည္။ ယန္တူးကို ကြ်န္ေတာ္စေတြ႕ခဲ့သည္မွာ အႏွစ္ ၃၀ ေက်ာ္ၿပီ။ ထိုစဥ္က ယန္တူးသည္ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္သာ ရွိဦးမည္။ ကြ်န္ေတာ့္အေဖလည္း မဆုံးေသး၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔တေတြလည္း အခုေလာက္ စီးပြားေရး မက်ပ္တည္းေသး။ ထုိစဥ္က ကြ်န္ေတာ္ကလည္း မိဘအလိုလိုက္၍ ႏြဲ႕ဆိုးဆိုးေနဆဲ ျဖစ္သည္။

    ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႐ိုးရာပူေဇာ္ပြဲကို ေဆြးမ်ဳိးသားခ်င္း တလွည့္စီ အကုန္အက်ခံ၍ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ၾကာလွ်င္ တလွည့္စီ က်တတ္သည္။ ထိုႏွစ္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔က တာဝန္ယူ၍ ပူေဇာ္ပြဲ က်င္းပရမည့္ႏွစ္ ျဖစ္သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔မိသားစု အတြက္ အထြတ္အျမတ္ထားေသာ ႏွစ္တႏွစ္ျဖစ္သည္။ ႏွစ္သစ္ပထမလတြင္ ႐ိုးရာနတ္႐ုပ္မ်ားကိုပင့္ကာ ပူေဇာ္ပြဲမ်ား လုပ္ရေတာ့သည္။ ကန္ေတာ့ပြဲအုပ္ေတြကို အေပ်ာက္အရွ မရွိေအာင္ အေစာင့္ထားရတတ္သည္။

    ကြ်န္ေတာ္တို႔အိမ္တြင္ ပ်ံက်စာရင္းငွားတေယာက္တည္းသာ ရွိသည္။ (ကြ်န္ေတာ္တို႔နယ္တြင္ စာရင္းငွားသုံးမ်ဳိးရွိသည္။ ႏွစ္လုံးေပါက္လုပ္သူကို ခ်ိန္ျပည့္စာရင္းငွာ၊ ေန႔လည္ပိုင္းတြင္သာ လုပ္သူကို ခ်ိန္ပိုင္းစာရငွားႏွင့္ ကိုယ့္လယ္ကိုလိုပ္ၿပီး ႏွစ္သစ္ကူး ပူေဇာ္ပြဲမ်ားတြင္သာ လာလုပ္သူမ်ားကုိ ပ်ံက်စာရင္းငွား ဟုေခၚၾကသည္။) ထုိ႔ေၾကာင့္ ႐ိုးရာပူေဇာ္ပြဲတြင္ လူတေယာက္တည္းျဖင့္ မလုံေလာက္။ ဤတြင္ စာရင္းငွားက ကန္႔ေတာ့ပြဲအုပ္မ်ား ေစာင့္ေရွာက္ ထိန္းသိမ္းရန္ သူ႔သား ယန္တူးကို ပို႔လိုက္မည္ဟု အေဖ့ကို ေျပာသည္။

    အေဖက သေဘာတူသည့္အခါတြင္ ကြ်န္ေတာ္ ဝမ္းသာလိုက္သည့္ျဖင္း။ ယန္တူးအေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ မၾကာာခဏ ၾကားဖူးပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ သက္တူေလာက္ရွိသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဝါထပ္သည့္ ႏွစ္တြင္ ေမြဒစာ္ သူ႔ဇာတာခြင္တြင္ ဓာတ္ႀကီးငါးပါးနက္ (ပထဝီဓာတ္) ဟု မွည့္သည့္ ယန္တူးက ၫြတ္ကြင္းေထာင္ရာတြင္ အလြန္ေတာ္သည္။ ငွက္မ်ား မၾကာခဏ မိတတ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ယန္တူးကို ေခၚမည္ဆိုသည့္အခါ ကြန္ေတာ္ေပ်ာ္သည္။

    ကြ်န္ေတာ္သည္ အတာကူးအခါကိုသာ ေစာင့္ေနသည္။ အတာကူးလွ်င္ ယန္တူးလာမည္ မဟုတ္ေလာ။ ႏွစ္ကုန္၍ အေမက ယန္တီးလာၿပီ ေျပာသည့္ခါမွ ကြ်န္ေတာ္သည္ ဝမ္းသာအားရ ေျပးလာခဲ့သည္။ ယန္တူးသည္ မီးဖိုထဲတြင္ ရပ္လ်က္ရွိသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာဝိုင္း နီျမန္းေနသည္။ ေခါင္းေပၚတြင္ ဦးထုပ္ေပ်ာ့ကေလး တလုံးကို ေဆာင္းထားသည္။ သူ႔ရင္ဘတ္ေပၚတြင္ ေငြဘယက္ကေလး ဆြဲထားသည့္ကို ၾကည့္လွ်င္ သူ႔အေဖကသူ႔ကို အလိုလိုက္ဟန္တူသည္။ ယန္တူးတေယာက္ က်န္းမာေအာင္ အေဆာင္သေဘာ ဆြဲေပးျခင္းျဖစ္သည္။ ယန္တူးက အရွက္အေၾကာက္ႀကီးသည္။ ကြ်န္ေတာ္တေယာက္ကိုသာလွ်င္ ရဲရဲတင္းတင္း ဆက္ဆံတတ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ခ်ည္း က်န္ရစ္သည့္ အခါ၌ ယန္းတူးႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ စကားလက္ဆုံက်ၾကသည္။ သုိ႔ျဖင့္ ခ်က္ခ်င္းမိတ္ေဆြ ျဖစ္သြားၾကသည္။

ထုိစဥ္က ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ေျပာခဲ့ၾကသည့္ စကားမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္မမွတ္မိေတာ့။ သို႔ရာတြင္ ထိုစဥ္က ယန္တူးေပ်ာက္ေနသည္။ ၿမို႕ေရာက္သျဖင့္ မျမင္ဘူးသည္မ်ားကို ျမင္ရသည္ဟု ကြ်န္ေတာ္မွတ္မိေတာ့သည္။

    ေနာက္တေန႔တြင္ ကြ်န္ေတာ္က သူ႔ကို ငွက္ေထာင္ခိုင္းသည္။

”ဟာ၊ မရဘူးဗ်” ယန္တူးက ေျပာသည္။ “ညဦးပိုင္း ႏွင္းခါးႀကီးက်မွ ငွက္ေထာင္လို႔ လြယ္တာ။ က်ဳပ္တို႔ ေတာမွာဆိုရင္ ႏွင္းခါးႀကီးက်ၿပီးလို႔ ႏွင္းေတြေဖြးေနေတာ့ ႏွင္းေတြကိုရွင္း၊ ေျမႀကီးေျပာင္ေျပာင္ေပၚမွာ ျခင္းၾကားႀကီးကို တုတ္နဲ႔ေထာင္ထား၊ ေတာင္းေအာက္ကို စပါးေစ့ေတြပက္၊ ငွက္ေတြလာ အစာေကာက္ေတာ့ ေဘးကေနၿပီး ႀကိဳးကေလးနဲ႔ တုတ္ကို ဆြဲခ်လိုက္ေရာ။ ဘာေျပာင္းေကာင္းမလဲ ငွက္ေတြငွက္ေတြ။ ခါေတြလည္း ရတယ္။ ေတာၾကက္လည္း ရတယ္။ ခ်ဳိဳးသိမ္းလည္းရတယ္ ငွက္ေတာ္လည္းရတယ္။

ယန္တူးေျပာသျဖင့္ ႏွင္းခါးႀကီးက်မည့္ရက္ကို ကြ်န္ေတာ္ ေမွ်ာ္ရသည္။

“တကယ္ေတာ့ ခုအခ်ိန္က ငွက္ေထာင္လို႔ မေကာင္းဘူးဗ်။ သိပ္ေအးတယ္” ယန္တူးက တခါက ေျပာဖူးသည္။ “ေႏြက်ရင္ က်ဳပ္တုိ႔ ေတာကိုလိုက္ခဲ့၊ ေန႔လယ္က်ရင္ ပင္လယ္ကမ္းစပ္ထြက္ၿပီး ခ႐ုေကာက္။ ခ႐ုကလည္း စုံလုိ႔ပဲ။ အစိမ္းရွိတယ္။ အနီရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဝင္ကစြပ္လည္း ေပါတယ္။ ဂုံးခြံ ကေလးေတြကလည္း အမ်ားႀကီးပဲ။ ညေနက်ေတာ့ အေဖနဲ႔က်ဳပ္ ဖရဲခင္းထဲသြားမယ္။ ခင္ဗ်ားလည္း လိုက္ခဲ့ေပါ့ဗ်”

“ဖရဲသီး သူခိုး သြားေစာင့္တာလား”

“ဟင့္အင္း။ က်ဳပ္တို႔ဆီမွာ ဖရဲသီးကို လူမခိုးပါဘူး။ လမ္းသြားလို႔ ေရငတ္ရင္ ေတြ႕ရာဖရဲခင္းထဲဝင္ၿပီး ဖရဲသီး ဆြတ္စားတာပဲ။ ပိုင္ရွင္ကလည္း ဘာမွမေျပာဘူး။ သိပ္ေပါတာပဲ။ ဖရဲခင္း သြားတာက ျဖဴေကာင္တို႔၊ ရွဥ့္တို႔၊ ယုန္တို႔ သြားေစာင့္တာ။ ညလသာသာ ဖရဲခင္းထဲက ဝါးသံၾကားၿပီဆိုရင္ ျဖဴေကာင္ေတြ႕ၿပီသာ ေအာက္ေမ့။ ေကာက္ဆြကေလးကိုင္ၿပီး တိတ္တိတ္ကေလး ကပ္သြား”

ျဖဴေကာင္ဆိုသည္ကို ထိုအခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ ဘာမွန္းမသိေသး။ ယခုထိလည္း ေကာင္းေကာင္းမသိေသး။ သို႔ရာတြင္ ေခြးေပါက္စကေလးလို သတၱဝါမ်ဳိးျဖစ္မည္။ ကိုက္တတ္လိမ့္မည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ထင္သည္။

“အဲဒီ ျဖဴေကာင္က မကိုက္ဘူးလား”

“လက္ထဲမွာ ေကာက္ဆြ ပါသားပဲ။ ဘာေၾကာက္စရာရွိလဲ။ အနားေရာက္သြားရင္ ေကာက္ဆြနဲ႔ လွမ္း႐ိုက္႐ုံပဲ။ ျဖဴေကာင္က သိပ္ပါးတယ္။ လူနားေရာက္ရင္ ျဖဴဆူးေတြကိုခ်ၿပီး လုံးလုံးႀကီးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ထားတယ္။ လူေျခေထာက္ၾကားထဲ မတင္း ဝင္တိုးေတာ့တာပဲ။ ဖမ္းဖို႔လည္း မလြယ္ဘူး။ လုံးထားရင္ အေမြးေတြက သိပ္ေခ်ာတာပဲ”

ေလာက၌ ဤရာမ်ဳိးေတြ ရွိလိမ့္မည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ တခါမွ် မသိဖူးခဲ့။ ပင္လယ္စပ္တြင္ သက္တံ့ေရာင္လို ေရာင္စုံလက္ေနၾကသည့္ ခ႐ုခြံမ်ား၊ လာသာသည့္ညမ်ားတြင္ ျဖဴေကာင္ဝင္တတ္ေသာ ဖရဲခင္းမ်ား စသည္တို႔ကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္တခါမွ် မျမင္ဖူး။ ကြ်န္ေတာ္သိသည္မွာ ကုန္စိမ္းဆိုင္တြင္ ေရာင္းသည့္ ဖရဲသီးမ်ားသာ ျဖစ္သည္။

“က်ဳပ္တို႔ ပင္လယ္ပိုင္းမွာ ငါးပ်ံေတြလည္းရွိတယ္။ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းနဲ႔။ ဖားမ်ားလိုပဲ သိပ္ခုန္ႏိုင္တာပဲ။ ဒီေရတက္ၿပီဆိုင္ ငါးပ်ံေတြ အမ်ားႀကီးပါလာတတ္တယ္”

ယန္တူး၏ ဦးေႏွာက္သည္ ဤလို အထူးအဆန္း ဗဟုသုတေတြ သိုမွီးထားရာ ဘ႑ာတိုက္ ျဖစ္သည္။ ဤလို ဗဟုသုတမ်ဳိးကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ အသိုင္းအဝိုင္းတြင္ မရႏိုင္။ ကြ်န္ေတာ့္ အသိုင္းအဝုိင္းက ဤအေၾကာင္းမ်ားကို နားမလည္။ ယန္တူးက အေျပာက်ယ္ေသာ ပင္လယ္တြင္ ႀကီးျပင္းလာသူျဖစ္ၿပီး၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔က အိမ္တံတိုင္း၏ အထက္က ေကာင္းကင္ေလာက္ကိုသာ ျမင္ဖူးၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။

သို႔ရာတြင္ ယန္တူးႏွင့္ ၾကာၾကာမေနလိုက္ရ။ အတားကူးၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ ယန္တူးေတာသုိ႔ ျပန္ရေတာ့သည္။ ထိုေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္ငိုသည္။ ယန္တူးလည္း မ်က္ရည္တ႐ႈပ္႐ႈပ္ျဖင့္ မီးဖိုထဲက မထြက္ေတာ့။ သူ႔အေဖ သြားေခၚမွ မီးဖိုထဲတြင္ ကုတ္ေနရာမွ ထြက္လာသည္။ ေနာက္တြင္ ယန္တူးက ကြ်န္ေတာ့အဖုိ႔ ခ႐ုခြံတအိတ္ႏွင့္ ငွက္ေတာင္လွလွ ကေလးမ်ားကို ေပးလိုက္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း သူ႔အထံ တႀကိမ္ႏွစ္ႀကိမ္ လက္ေဆာင္ေပးဖူးသည္။ သို႔ရာတြင္ လူကိုယ္တိုင္ကား ေနာက္ထပ္မေတြ႕ၾကေတာ့။

ယခုယန္တူးအေၾကာင္းကို အေမ့ထံမွ ၾကားရသည့္အခါ၌ ငယ္ငယ္က အေၾကာင္းမ်ားသည္ လွ်ပ္စီးလက္သလို လက္ခနဲ ေပၚလာၾကသည္။ ငယ္ငယ္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေနခဲ့ေသာ အိမ္သစ္ႀကီးကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္ သတိရသည္။

“ဟုတ္လား အေမ။ ခု ယန္တူးေကာ ဘယ့္ႏွယ္လဲ”

ကြ်န္ေတာ္က အေမ့ကို ေမးသည္။

“ခမ်ာမ်ား က်ပ္တည္းပါတယ္ကြယ္” အေမကေျပာ၍ ျပတင္းမွ အိမ္ျပင္သုိ႔ လွမ္းၾကည့္ေနသည္။ “ေဟာ အေမတို႔ အိမ္ေထာင္ပစၥည္းေတြကို ဝယ္ဖုိ႔ဆိုၿပီး လူေတြလာၾကျပန္ၿပီ။ တကယ္လည္း ဝယ္တာမဟုတ္ဘူး။ လစ္ရင္ လစ္သလို ဆြဲသြားၾကတာ။ အေမ သြားၾကည့္လိုက္ဦးမယ္”

အေမက အိမ္ျပင္သို႔ ထြက္သြားသည္။ အိမ္ျပင္မွ မိန္းမသံမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ ၾကားေနရသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ကြ်န္ေတာ့္တူ ဟြန္အာကို ေခၚ၍ သူႏွင့္ စကားေျပာသည္။ စာေရးတတ္ၿပီေလာ။ အိမ္ေျပာင္းရမည္ဆို၍ ဝမ္းသာသေလာ။

“ကြ်န္ေတာ္တို႔က မီးရထားႀကီးနဲ႔ သြားမွာလား”

“ဒါေပါ့ကြ”

“ၿပီးေတာ့ ေလွနဲ႔ သြားဦးမွာလား”

“ဒါေပါ့။ ပထမ ေလွနဲ႔ ဟိုဘက္ကမ္းကို ကူးရမယ္”

“အလိုေတာ္။ မုတ္ဆိတ္ရွည္ႀကီးေတြနဲ႔ ပါလား”

စူးရွသည့္ အသံတသံကို ကြ်န္ေတာ္ ႐ုတ္တရက္ ၾကားလိုက္ရသည္။ ေမာ့္ၾကည့္လိုက္သည့္အခါတြင္ ကြ်န္ေတာ့ေရွ႕တြင္ အသက္ ၅၀ ခန္႔ မိန္းမႀကီးတေယာက္ ခါးေထာက္ရပ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ သူ႔ေမး႐ိုးႀကီးမ်ားက ႀကံ႕ခိုင္ေတာင့္တင္းသည္။ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက ပါးသည္။ ကြန္ပါေသတၱာထဲက ကြန္ပါတေခ်ာင္းလို ေျခေထာက္ကို ခ်ဲကားရပ္ထားသျဖင့္ ေဘာင္းဘီဝတ္ထားေၾကာင္း ေတြ႕ရသည္။

ကြန္ေတာ္က ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိ။

“ငါ့ကို မွတ္မိရဲ႕လား။ နင္ငယ္ငယ္တုန္းက ငါထိန္းလာခဲ့ရတာပဲ”

ကြ်န္ေတာ္ ေၾကာင္ေနသည္။ ထိုစဥ္ အေမေရာက္လာကာ

“ငါ့သားက အိမ္ျပန္မေရာက္တာ ၾကာၿပီ မဟုတ္လားေအ့။ ညည္းကို ဘယ္မွတ္မိေတာ့မလဲ” အေမက ကြ်န္ေတာ့္ဘက္သို႔ လွည့္ေျပာသည္။

“ဟဲ့ လူေလး။ မင္း သူ႔ကို မမွတ္မိဘူးလား။ မ်က္ေစာင္းထိုးအိမ္က မရန္ေလ။ တို႔ဟူးေရာင္းတဲ့ မရန္”

ကြ်န္ေတာ္ မွတ္မိၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္တုန္းက လိမ္းထိပ္တြင္ တုိ႔ဟူးေရာင္းသည့္ မရန္ဆိုသည့္ မိန္းမတေယာက္ရွိသည္။ သူ႔ကို တို႔ဟူးမရန္ဟု ေခၚၾကသည္။ ထိုစဥ္က မရန္က မ်က္ႏွာကို မႈန္ေနေအာင္ သ,ထားသည္။ ထိုအခါ၌ သူ႔ေမး႐ိုးမ်ားသည္ ယခုေလာက္ မကား။ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားသည္လည္း ယခုေလာက္မပါးဟု ထင္ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ငယ္စဥ္က ျမင္ရေသာ မရန္၏ပုံမွာ တခ်ိန္လုံးလုံး တို႔ဟူဆိုင္ေနေသာ မရန္၏ ပုံျဖစ္၍ ယခု ကြန္ပါတေခ်ာင္းလို ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကို ကား၍ ရပ္ေနသည္ကို ျမင္ရေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္ ႐ုတ္တရက္ မမွတ္မိ။ ထုိစဥ္က မရန္႐ုပ္ကေလးကလည္း သန႐ုပၸရွိသည္။ မႈန္ေနေအာင္ ျခယ္သထားသည္။ ထုိေၾကာင့္ သူတို႔ တို႔ဟူးဆိုင္တြင္ လူစည္တတ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုစဥ္က ကြ်န္ေတာ့မွာ “ခ်ာတိတ္” မွ်သာျဖစ္၍ သူ႔ကို စိတ္ဝင္စားရမွန္း မသိေသး။ သို႔ျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္သူ႔ကို လုံးလုံး သတိမရေတာ့။ ယခု မရန္က ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းခြဲ၍ ရပ္ရင္း ကြ်န္ေတာ့္ကို အထင္ေသးသည့္ အၾကည့္မ်ဳိးျဖင့္ ၾကည့္ေနသည္။ သူၾကည့္ပုံက နပိုလီယန္အေၾကာင္းကို မၾကားဖူးေသာ ျပင္သစ္တေယာက္၊ သို႔မဟုတ္ ေဂ်ာ့ဝါရွင္တန္နာမည္ကို မၾကားဖူးေသာ အေမရိကန္တေယာက္ကို ၾကည့္ပုံမ်ဳိးျဖစ္သည္။

သူက ကြ်န္ေတာ့ကို ခပ္ေလွာင္ေလွာင္ၿပဳံးၾကည့္ရင္း

“ဘာလဲ။ နင္ ငါ့ကို မမွတ္မိေတာ့ဘူး မဟုတ္လား။ ၿမိဳ႕ေရာက္လို႔ ေသြးႀကီးေမြးႀကီးျဖစ္ၿပီး တို႔လိုေတာသူေတြကို မသိေတာ့ဘူးေပါ့”

“မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ”

ကြ်န္ေတာ္က ထစ္ထစ္ေငါ့ေငါ့ေျပာရင္း ထုိင္ရာမွ ထသည္။

“နင္တို႔ေျပာင္းေတာ့ အႂကြင္းအက်န္ေလး ဘာေလး ေတာင္းရေအာင္ လာတာေဟ့။ အိမ္ေထာင္ ပရိေဘာဂေလး ဘာေလးေပါ့ဟယ္။ နင္တို႔ ၿမိဳ႕က်ေတာ့ ဒါမ်ဳိးေတြ သုံးလည္းသုံးမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ သယ္ရပိုးရတာလည္း တာဝန္ႀကီးပါဘိသနဲ႔။ နင္တုိ႔လို သူေဌးေတြက ဒါမ်ဳိးေတြ မသုံးပါဘူး။ တို႔ဆင္းရဲသားေတြသာ”

“သူေဌးမဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ခုပစၥည္းေတြ ျပန္ေရာင္းၿပီးမွ အသစ္ဝယ္ႏိုင္မွာပါ”

“ဘာလဲ၊ နင္က ေဝ့လည္ေၾကာင္ပတ္ လုပ္ဦးမလို႔လား။ ဘယ္ကလာၿပီး သူေဌးမဟုတ္ရမွာလဲ။ မယားက သုံးေယာက္။ အျပင္ထြက္ရင္ လူရွစ္ေယာက္ ထမ္းတဲ့ ေဝါနဲ႔။ ဒါ သူေဌးမဟုတ္လို႔ ဘာလဲ။ မရွိခ်င္ ေယာင္ေဆာင္ မေနပါနဲ႔”

ကြ်န္ေတာ္ ဘာမွ မေျပာႏုိင္ေတာ့။ တခ်ီတည္း ပါးစပ္ပိတ္သြားသည္။

“ပိုက္ဆံရွိတဲ့လူမ်ား သိပ္ကပ္ေစးနဲ႔တာပဲ။ ကပ္ေစးနဲ႔လာၿပီဆိုရင္ ပိုက္ဆံလည္း သိပ္စုေတာ့တာပဲ”

မရန္ကေျပာသည္။ မရန္သည္ တခြန္းသာေျပာကာ လွည့္ထြက္သြားသည္။ ျပန္အလွည့္တြင္ အေမသုံးသည့္ လက္အိတ္ကို ဆတ္ခနဲေကာက္ကာ သူ႔အိတ္ထဲသုိ႔ ထည့္သြားသည္။

ထိုရက္မ်ားတြင္ ေဆြမ်ဳိးမ်ား ေရာက္လာကာ ႏႈတ္ဆက္ၾကသျဖင့္ ဧည့္ခံစကားေျပာေနရသည္ႏွင့္ အခ်ိန္ကုန္ေနသည္။ ဧည့္သည္ပါးသည့္ အခ်ိန္ကေလးတြင္ ထုပ္ပိုးစရာမ်ားကို ထုပ္ပိုးသိမ္းဆည္းရသည္။ သုိ႔ျဖင့္ သုံးေလးရက္ အခ်ိန္ကုန္သြားသည္။

တညေနတြင္ ခ်မ္းခ်မ္းျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ လက္ဖက္ရည္ၾကမ္း ထုိင္ေသာက္ေနစဥ္ အိမ္ေပါက္ဝမွ ေျခသံၾကားရသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ႐ုတ္တရက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လန္႔သြားသည္။ ထိုေနာက္ ႐ုတ္တရက္ထကာ ဆီးႀကိဳသည္။

ဧည့္သည္က တျခားသူမဟုတ္ ယန္တူးျဖစ္သည္။ သူ႔ကို ယန္တူးမွန္း ခ်က္ခ်င္းသိလိုက္ေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ့္မ်က္စိထဲတြင္ တေရးေရးျမင္ေနသည့္ ယန္တူးမဟုတ္ေတာ့။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္သည္ ယခင္ကထက္ ႏွစ္ဆမွ် ႀကီးေနသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာ ဝုိင္းဝုိင္းသည္ ယခင္က နီျမန္းေနသည္။ ယခု ေဖ်ာ့ေတာ့ဝါထိန္ကာ ပါးေရေတြ တြန္႔ေနၿပီ။ ပင္လယ္ကမ္းစပ္ ေလတိုက္ထဲတြင္ ေနကုန္ေနခန္း လုပ္ရေသာ လယ္သမားမ်ား ထုံးစံအတိုင္း သူ႔မ်က္လုံးမ်ားက သူ႔အေဖ မ်က္လုံးမ်ားလို မ်က္ကြင္းေတြ နီရဲ႕ကာ ခပ္မို႔မို႔ ျဖစ္ေနၾကသည္။ သူ႔ေခါင္းတြင္ ဦးထုပ္ ခပ္စုတ္စုတ္တလုံးကို ေဆာင္းထားသည္။ ခပ္ပါးပါး ဂြမ္းကပ္အကႌ်တထည္တည္းကို ဝတ္ထားသျဖင့္ ခိုက္ခိုက္တုန္လ်က္ရွိသည္။ သူ႔လက္ထဲတြင္ အထုပ္တထုပ္ႏွင့္ ေဆးတံတေခ်ာင္းကို ကိုင္ထားသည္။ သူ႔လက္မ်ားသည္လည္း ငယ္ငယ္က ကြ်န္ေတာ္ျမင္ခဲ့ဖူးသည့္ နီနီရဲရဲ ေဖာင္းေဖာင္းကစ္ကစ္ လက္ကေလးမ်ား မဟုတ္ေတာ့။ ကိုင္းပင္တပင္က အေခါက္လို ၾကမ္းရွကြဲအက္ေနၿပီ။

ဝမ္းသာလြန္းသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ ဘာေျပာရမွန္းမသိ။ “ေဟ့- ယန္တူး” ဟု သာ ေအာ္ႏိုင္ေတာ့သည္။

ငယ္ငယ္က ေရွာင္းေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြကို ပုတီးေစ့ သြန္ခ်လိုက္သလို ကြ်န္ေတာ္ေျပာခ်င္သည္။ ေတာ္ၾကက္ေထာင္သည့္အေၾကာင္း၊ ငါးပ်ံမ်ားအေၾကာင္း၊ ခ႐ုခြံမ်ား၊ ျဖဴေကာင္မ်ားအေၾကာင္း စသည္တို႔ကို ကြ်န္ေတာ္ေမးခ်င္သည္။ သို႔ရာတြင္ အာေစးထည့္ထားသလို ကြ်န္ေတာ့ ပါးစပ္က စကားလုံး တလုံးမွ် မထြက္။

ယန္းတူးက ေတြေတြႀကီးရပ္ေနသည္။ ဝမ္းသာျခင္း၊ ဝမ္းနည္းျခင္း စသည့္ေဝဒနာမ်ားသည္ သူ႔မ်က္ႏွာတြင္ အထင္းသားေပၚေနၾကသည္။ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက တ႐ြ႐ြ လႈပ္ေနၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ အသံထြက္မလာ။ အတန္ၾကာမွ လႈိက္လွဲေလးစားစြာျဖင့္-

“ဆရာ” ဟု ေခၚသည္။

ကြ်န္ေတာ္ တကုိယ္လုံး တုန္သြားသည္။ သူႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့္ၾကားတြင္ ေၾကကြဲစရာ ထူထဲသည့္ တံတိုင္းႀကီး ျခားေနၾကၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ ဘာမွ် ျပန္မေျပာႏိုင္ေသး။

ယန္တူးက ေနာက္သုိ႔လွည့္ကာ

“ဟဲ့- ငရွန္ ဆရာ့ကို ကန္ေတာ့” ဟု ဆိုကာ သူ႔ေနာက္တြင္ ပုန္းေနသည့္ သူငယ္ကေလးတေယာက္ကို ေရွ႕သုိ႔တြန္းလိုက္သည္။ လြန္ခဲ့သည့္ အႏွစ္ ၂၀ ခန္႔က ယန္တူး၏ ႐ုပ္မ်ဳိး။ သို႔ရာတြင္ ယန္တူးထက္ပိန္သည္။ အသားျဖဴသည္။ သူ႔လည္ပင္းတြင္ ေငြဘယက္ကေလးေတာ့ မပါ။

“ဒါ ကြ်န္ေတာ့ အငယ္ဆုံးေကာင္ေလ ဆရာ” ယန္တူးက ေျပာသည္။

“လူထဲသူထဲ တခါမွ မေရာက္ဖူးေတာ့ ေၾကာက္ေနတယ္”

အေမက ဟြန္အာႏွင့္အတူ အိမ္ေပၚမွာ ဆင္းလာသည္။ ကြ်န္ေတာ့္တို႔ စကားေျပာေနသံကို ၾကားဟန္တူသည္။

“အရီး ေပးလိုက္တဲ့စာ ရတယ္ခင္ဗ်” ယန္တူးက ေျပာသည္။ “ဆရာျပန္လာမယ္ဆိုေတာ့ ဝမ္းသာလိုက္တာခင္ဗ်ာ”

“အမေလး နင့္ အစ္ကိုေလးကို ဒီေလာက္ ႐ိုေသမေနစမ္းပါနဲ႔။ နင္တို႔ ကစားဖက္ပဲ” အေမက ႐ႊင္ျမဴးစြာေျပာသည္။ “ငယ္ငယ္တုန္းကလဲ အစ္ကိုေလးလုိ႔ ေခၚေပါ့”

“ဟာ အရီးကလည္းဗ်ာ၊ ႐ိုင္းရာက်ေနမွာေပါ့။ ဟိုတုန္းက ကေလးဆိုေတာ့ နားမလည္လို႔ေခၚတာ”

စကားေျပာရင္း ယန္တူးက သူ႔သားငယ္ကိုေခၚကာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ကန္ေတာ့ခိုင္းသည္။ သုိ႔ရာတြင္ သူငယ္ကရွက္သျဖင့္ သူ႔အေဖေနာက္တြင္ တြယ္ကပ္ေနသည္။

“ေၾသာ္...ငရွန္တဲ့လား”

အေမက ေမးသည္။ “တို႔က လူစိမ္းေတြဆိုေတာ့ ရွက္ေနဟန္ တူပါရဲ႕။ ဟြန္အာေရ သြား သူ႔ကစားေခ်ၾက”

ဟြန္အာက ယန္တူးေနာက္တြင္ ရပ္ေနသည့္ ငရွန္ကိုသြားေခၚသည္။ ထိုအခါက်မွ ငရွန္ ေရွာေရွာရွဴရွဴ ပါသြားသည္။ အေမက ယန္တူးကို ကုလားထုိင္တြင္ အထိုင္ခိုင္းသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ယန္တူးက ႐ုတ္တရက္မထုိင္။ အတန္ၾကာေတြေနၿပီးမွ မဝ့ံမရဲျဖင့္ ထိုင္သည္။ ထို႔ေနာက္ အ႐ိုးရွည္ေဆးတံႀကီးကို နံရံတြင္ လွမ္းေထာင္ကာ၊ လက္ထဲက အထုပ္ကို လွမ္းေပးသည္။

“ေဆာင္းတြင္းႀကီးဆိုေတာ့ လက္ေဆာင္ေပးစရာ ဘာမွ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ မရွိဘူး။ ရွိတဲ့ ပဲဆံကေလးပဲ ယူခဲ့ရတယ္”

ကြ်န္ေတာ္က သူ႔စီးပြားေရး အေျခအေနကို ေမးသည္တြင္ ယန္းတူးက ေခါင္းယမ္းကာ-

“မေကာင္းပါဘူး အစ္ကိုေလးရာ။ အိမ္ရွိလူကုန္ အလုပ္လုပ္တာပဲ။ ငရွန္ထက္ အငယ္ေကာင္ေတာင္ ဝင္လုပ္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ မစားေလာက္ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းလည္း မရွိပါဘူး။ ဟိုလူကလာ ဆက္ေၾကးေတာင္း၊ ဒီလူကလာ ဆက္ေၾကးေတာင္းနဲ႔၊ ေတာင္းသမွ် ေပးေနရတာပဲ။ တေယာက္လာ ဥပေဒတမ်ဳိး၊ ေနာက္တေယာက္လာ တမ်ဳိးနဲ႔။ စပါးကလည္း သိပ္မေကာင္းဘူး။ အထြက္သိပ္နည္းတယ္။ အထြက္ေကာင္းျပန္ေတာ့လည္း သြားေရာင္းရင္ ဟိုအခြန္ေပးရ၊ ဒီအခြန္ေပးရနဲ႔ လက္ထဲမွာ ဘာမွ မက်န္ဘူး။ မေရာင္းျပန္ရင္လည္း ကိုယ့္မွာ စားစရာမရွိ”

ယန္တူးက ေခါင္းကို ယမ္းၿမဲယမ္းေနသည္။ ပါးေရမ်ား တြန္႔ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း သူ႔မ်က္ႏွာေပၚက အေၾကာအခ်င္မ်ားသည္ လႈပ္ရွားျခင္းမရွိ။ ေက်ာက္႐ုပ္တခုလို ခံစားခ်က္ ကင္းေနသည္။ ယန္တူး၏ဘဝသည္ ခါးသီးနာၾကည္းဖြယ္ ေကာင္းသည္မွာ ဘာမွ် အျငင္းထြက္စရာမလို။ သို႔ရာတြင္ ယန္တူးသည္ သူ႔နာၾကည္းမႈကို မေဖာ္ျပတတ္။ ခဏအၾကာတြင္ ယန္တူးသည္ အ႐ိုးရွည္ေဆးတံႀကီးကို တိတ္ဆိတ္စြာ ဖြာေနသည္။

အေမက သူႏွင့္ စကားေျပာၾကည့္သည့္အခါတြင္ သူ႔၌ အိမ္အလုပ္ေတြ က်န္ရစ္ခဲ့ေၾကာင္း၊ ေနာက္တေန႔တြင္ ႐ြာသုိ႔ ျပန္ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္းျဖင့္ သိရသည္။ သူတို႔ သားအဖ မနက္စာ မစားရေသးသျဖင့္ ထမင္းၾကမ္းေၾကာ္စားရန္ မီးဖုိေခ်ာင္သုိ႔ အေမက လႊတ္လိုက္သည္။

သူထြက္သြားသည့္အခါ အေမႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္သည္ ယန္တူး၏ ဆင္းရဲမြဲေတလွေသာ အျဖစ္ကို ၾကည့္၍ ေခါင္းယမ္းမိၾကသည္။ သားသမီးမ်ားျခင္း၊ သေရာခိုင္းျခင္း၊ အခြန္အတုတ္ႀကီးေလးျခင္း၊ ဓားျပမ်ား ေသာင္းက်န္းျခင္း၊ အရာရွိမ်ားႏွင့္ ေျမရွင္မ်ား မင္းမူျခင္းစသည့္ အရာအားလုံးသည္ ယန္တူး၏ အဆီအသားတုိ႔ကို ျဖစ္ၫွစ္ဝါးမ်ဳိပစ္ခဲ့ၿပီ။ ယန္တူး၏ ဘဝသည္ က်ပ္စည္းထားသည့္ အေလာင္းေကာင္ေျခာက္လို ခန္းေျခာက္ေနၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သယ္မသြားႏိုင္သည့္ ပစၥည္းမ်ားကို ယန္တူးအား ေပးပစ္ခဲ့မည္ဟု အေမကဆိုသည္။ သူႀကိဳက္ရာကို သူေ႐ြးပါေစေတာ့။

ထိုညေနတြင္ ယန္တူးသည္ သူလိုခ်င္သည့္ ပစၥည္းမ်ားကို ေ႐ြးသည္။ စားပြဲရွည္ႏွစ္လုံး၊ ကုလားထုိင္ေလးလုံး၊ ဖေယာင္းတိုင္တင္ခုံ၊ ဖေယာင္းတိုင္မ်ားႏွင့္ ခ်ိန္ခြင္တလက္တို႔ျဖစ္သည္။ မီးဖိုထဲက ျပာမ်ားကိုလည္း သူယူမည္ဟု ဆိုသည္။ (ကြ်န္ေတာ္တို႔ အရပ္တြင္ ေကာက္႐ိုးကို မီးဆိုက္သည္။ ေကာက္႐ိုးျပာက သဲေျမတြင္ ေျမၾသဇာလုပ္၍ ေကာင္းသည္။) ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေျပာင္းသြားသည့္အခါတြင္ ထိုပစၥည္းမ်ားကို ေလွျဖင့္ လာတင္မည္ဟု ယန္တူးကေျပာသည္။

ထိုညတြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ေရွးေဟာင္းစကားေျပာၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ေလးေလးနက္နက္မဟုတ္။ ေနာက္တေန႔ မနက္တြင္ ယန္တူးတို႔ သားအဖ ျပန္သြားၾကသည္။

ေနာက္ကိုးရက္အၾကာတြင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လည္း ေျပာင္းရန္ ျပင္ၾကသည္။ ေျပာင္းမည့္ေန႔ မနက္တြင္ ယန္တူးေနာက္တေခါက္ ေပါက္လာျပန္သည္။ ထိုအႀကိမ္တြင္မူ သူ႔သား ငရွန္ မပါလာေတာ့။ သူ႔ေလွကိုေစာင့္ရန္ ငါးႏွစ္သမီးကေလးကို ေခၚလာခဲ့သည္။ ဤေန႔က ကြ်န္ေတာ္တို႔ကလည္း အလုပ္မ်ားေနၾကသျဖင့္ စကားေျပာခ်ိန္မရ။ ဧည့္သည္ေတြကလည္း ျပည့္ေနသည္။ အခ်ဳိ႕က ႏုတ္ဆက္ရန္ လာၾကျခင္းျဖစ္သည္။ အခ်ဳိ႕က ပစၥည္းယူရန္ လာၾကျခင္းျဖစ္သည္။ အခ်ဳိ႕ကလည္း ထိုႏွစ္ခုစလုံးအတြက္ လာၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ေမာ္ေတာ္ေပၚသို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေရာက္ခ်ိန္တြင္ ညေနေစာင္းေနၿပီ။ အိမ္တြင္ ရွိသမွ် ပစၥည္း အစုတ္အျပတ္၊ အႀကီးအေသး၊ အေကာင္းအဆိုး ဟူသမွ်ကို ရွင္းလင္းၿပီးၿပီ။

ျမစ္ကမ္းတဖက္တခ်က္ရွိ စိမ္းၫိဳ့ေသာ ေတာင္တန္းႀကီးမ်ားသည္ ဆည္းဆာတြင္ မႈန္ျပာရီေဝလ်က္ ရွိၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ဟြန္အာက ေမာ္ေတာ္ဦးခန္း ျပတင္းေပါက္ဝမွာ ကိုယ္တပိုင္းထြက္ကာ ေရးေရးမႈန္မႈန္ ျမင္ရေသာ ႐ႈခင္းကို ေငးၾကည့္ လိုက္လာၾကသည္။

“ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘယ္ေတာ့ ျပန္လာမွာလဲဟင္ ဦးေလး”

ဟြန္အာ ႐ုတ္တရက္ ေမးလိုက္သည္။

“ဘယ္ေတာ့ ျပန္လာမလဲ၊ ဟုတ္လား။ ေျပာင္းၿပီဆိုမွေတာ့ ဘာလို႔ ျပန္လာဦးမွာလဲကြ”

“ငရွန္က သူတို႔႐ြာကို လာဦးလို႔ ေခၚထားတယ္ ဦးေလးရ”

ဟြန္အာ နက္ေျပာင္ေသာ မ်က္လုံးမ်ား အျပဴးသားျဖင့္ စိုးရိမ္တႀကီးေျပာသည္။

အေမႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း စိတ္မေကာင္းၾက။ ႏွစ္ေယာက္သား ယန္တူးအေၾကာင္းကို ေျပာမိၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အိမ္ေျပာင္းေတာ့မည္ဟု ၾကားကတည္းက တို႔ဟူသည္ မရန္တေယာက္ အိမ္သုိ႔ ေန႔တိုင္းေပါက္လာတတ္ေၾကာင္း၊ တျမန္ေန႔ကမူ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အိမ္ထဲက ျပာက်င္းကို မရန္ လာတူးေၾကာင္း၊ ထိုျပားက်င္းထဲမွ အိုးပန္းကန္ တဒါဇင္ေလာက္ရေၾကာင္း၊ ဤအရာမ်ားကို ယန္တူးဝွက္ထားလိမ့္မည္ ထင္ေၾကာင္း၊ ယန္တူးသည္ ျပာက်င္းလာတူးသည့္ အခါက်မွ ယန္တူးက ယူမည္ဟု ရည္႐ြယ္ထားဟန္ရွိေၾကာင္းျဖင့္ မရန္က ေျပာျပသည္ဟု အေမက ေျပာျပသည္။ မရန္သည္ ထိုအရာမ်ားကို ေတြ႕သည့္အခါတြင္ ဝမ္းသာအားရ ျဖစ္လ်က္ရွိသည္။ ေခြးေလွာင္ခြက္ကို ယူ၍ ခပ္သုတ္သုတ္ ထြက္သြားသည္။ (ေခြးေလွာင္ခြက္ ဆိုသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အရပ္က ေမြးျမဴေရးသမားမ်ား အသုံးျပဳသည့္ အရာျဖစ္သည္။ သစ္သားေလွာင္အိမ္ကေလးျဖစ္၍ အထဲတြင္ အစာထည့္ထားသည္။ ၾကက္မ်ားက ေခါင္းဝင္၍ အစာေကာက္ႏုိင္ေသာ္လည္း ေခြးမ်ားက စားမာန္ထကာ ေဟာင္ေနတတ္သျဖင့္ ေခြးေလွာင္ခြက္ဟု ေခၚၾကသည္။) ဤပန္းကန္ ခြက္ေယာက္မ်ားကို ယူ၍ မရန္ အားရဝမ္းသာ ေျပးပုံကို ကြ်န္ေတာ္ ျမင္ေနသည္။ သူ႔ေျခေထာက္ ေသးေသးကေလးမ်ားျဖင့္ ဤမွ် ျမန္ျမန္ ေျပးႏုိင္သည္ကို ကြ်န္ေတာ္အံ့ၾသရသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေမာ္ေတာ္သည္ ၿမိဳ႕ႏွင့္ ေဝးသထက္ ေဝးလာသည္။ ကြ်န္ေတာ့ ေမြးရပ္ေျမက ေတာင္မ်ားႏွင့္ ျမစ္မ်ားလည္း အေဝးတြင္ တျဖည္းျဖည္းေဝး၍ က်န္ရစ္ၾကၿပီ။ ေမြးရပ္ေျမမွ ခြဲခြာရသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ ဝမ္းမနည္း။ သို႔ရာတြင္ ကြ်န္ေတာ့ေဘး ပတ္ပတ္လည္၌ ကြ်န္ေတာ့ ေပါင္းေဟာင္းသင္းေဟာင္းမ်ားႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့ကို တကြဲတျပားစီ ခြဲျခားပစ္လိုက္သည့္ မျမင္ႏိုင္ေသာ တံတိုင္းႀကီးတခု ကာဆီးေနၿပီဟုကား ကြ်န္ေတာ္ ခံစားရသည္။ ဤသို႔ ေတြးမိတိုင္း ကြ်န္ေတာ္ ဝမ္းနည္းသည္။ ဖရဲခင္းထဲက ေငြဘက္ယက္ကေလး ဆြဲထားသည့္ ကြ်န္ေတာ့္ သူရဲေကာင္းသည္ ယခင္က ကြ်န္ေတာ့ မ်က္စိထဲ၌ ပီပီသသ ႀကီးေပၚတတ္လာသည္။ ယခု ကြ်န္ေတာ္ မ်က္စိထဲတြင္ ႐ုတ္တရက္ မႈန္ဝါးေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီ။ ဤသည္ကို ေတြးမိလွ်င္ ပို၍ ဝမ္းနည္းသည္။

အေမႏွင့္ ဟြန္အာက အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကၿပီ။

ကြ်န္ေတာ္က အိပ္ရာေပၚတြင္ လွဲရင္း ေမာ္ေတာ္ဦးသုိ႔ လာ၍ ႐ိုက္ခတ္ေနသည့္ လႈိင္းသံမ်ားကို နားေထာင္ေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ကြ်န္ေတာ့္လမ္းကို သြားေနၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ယန္တူးၾကားတြင္ အတားအဆီးႀကီးေနေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကေလးမ်ားကမူ တူညီခ်က္ေတြ ရွိၾကေသးသည္။ ယခုပင္ ဟြန္အာသည္ ငရွန္အေၾကာင္းကို ေျပာေနေသးသည္ မဟုတ္ေလာ။ သူတို႔ေခတ္ေရာက္လွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို႔လို ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ကြ်န္ေတာ္မထင္။ သူတို႔ၾကားတြင္ တံတုိင္းႀကီး ျခားေနသည့္ အျဖစ္မ်ဳိးကို ခြင့္ျပဳလိမ့္မည္ဟု ကြ်န္ေတာ္မေမွ်ာ္လင့္။ သို႔ရာတြင္ သူတို႔ကိုလည္း ကြ်န္ေတာ့္လို ေမာင္းေက်ာက္တုံး ဘဝသို႔ မေရာက္ေစခ်င္။ ယန္တူးကိုလည္း မျဖစ္ေစခ်င္။ အျခားသူမ်ားကဲ့သုိ႔ေသာ ေသာက္စားေပ်ာ္ပါး၍ ပ်က္စီးသည့္ ဘဝမ်ဳိးသုိ႔ မေရာက္ေစခ်င္။ သူတို႔ေခတ္သည္ ေခတ္သစ္ျဖစ္ဖုိ႔ ေကာင္းသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မႀကဳံဖူးေသာ ဘဝသစ္ ျဖစ္သင့္သည္။

ကြ်န္ေတာ္သည္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို ေတြးရင္း ေမာဟိုက္သြားသည္။

ကြ်န္ေတာ္သည္ ငိုက္ျမည္းစျပဳလာသည္။ ပယင္းေရာင္ စိမ္းေနသာ ပင္လယ္ကမ္းစပ္၊ ျပာလဲ့ ၾကည္စင္ေသာ ေကာင္းကင္တြင္ ထြန္းလင္းေနေသာ ေ႐ႊလမင္း စသည္တို႔ကို ကြ်န္ေတာ္ ျမင္ေယာင္ေနသည္။

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုသည္မွာ တကယ္ရွိသည္ဟု ေျပာႏိုင္သည့္အရာမ်ဳိးလည္း မဟုတ္၊ မရွိဟု ေျပာႏုိင္သည့္ အရာလည္း မဟုတ္၊ စင္စစ္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုသည္မွာ ေျမႀကီးေပၚက လမ္းေၾကာင္းႏွင့္ တူသည္။ ပထမတုန္းက ေျမႀကီးေပၚတြင္ လမ္းဟူ၍ ရွိသည္မဟုတ္။ သို႔ရာတြင္ လူမ်ားစြာ ျဖတ္သန္းသြားလာၾကသည့္ အခါ၌မူ ေျမႀကီးေပၚတြင္ လမ္းေၾကာင္းတခု ေပၚေပါက္လာရသည္ မဟုတ္ေလာ။

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုသည္မွာလည္း ထို႔အတူဟု ကြ်န္ေတာ္ ေတြးမိသည္။

(Lu Hsun’s My Old Home)

ျမသန္းတင့္ ဘာသာျပန္သည္။