The Voice ဂ်ာနယ္ အယ္ဒီတာ၏ ေပါက္ကဲြသံစဥ္မ်ား

ေက်ာ္မင္းေဆြ (The Voice အယ္ဒီတာ)

ကြ်န္ေတာ္တို႔ျပည္တြင္းမီဒီယာေတြဆိုတာ စကားတစ္ခြန္း၊ စကားလုံးတစ္လုံး ျပည္သူလူထုကို အသိေပးဖို႔အတြက္ ဘယ္ေလာက္သုိင္းဝိုင္းၿပီး အပင္ပန္းခံေရးေနတယ္ဆိုတာ ျပည္ပမွာ ႏွစ္၂၀နီးပါးေရာက္ေနတဲ့သူေတြ နားလည္မေပးႏိုင္တာ ဆန္းေတာ့မဆန္းဘူး။ ျပည္ပမေျပာနဲ႔ ျပည္တြင္းမွာေတာင္ တာဝန္မယူရဲ၊တာဝန္မခံရဲတဲ့ ဌာနဆိုင္ရာေတြကေန သတင္းတစ္ခုရဖို႔ အပင္ပန္းခံလိုက္ၿပီး စာေပစိစစ္ေရးရဲ႕ ျဖတ္ေတာက္ခုတ္ထစ္ခံၿပီးမွ ထြက္လာရတဲ့ သတင္း၊သတင္းေဆာင္းပါးေတြကို ဘက္လိုက္ေရးတယ္၊ တစ္ဖက္သပ္ေရးတယ္ဆိုၿပီး အထင္ လြဲေနတဲ့သူေတြက ရွိေသးတယ္။ တကယ္ေတာ့ ျပည္ပမီဒီယာေတြဆိုတာကလည္း ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ မီဒီယာသမားေတြထက္ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားသူ အမည္ခံေတြအမ်ားစုျဖစ္ေနတာကိုး။ ဆိုေတာ့ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္မီဒီယာဆိုတာ ဘယ္လိုရပ္တည္ ေရးသားေျပာဆိုရတယ္ဆိုတာ နားလည္မွာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ နာက်ည္းမႈေတြ၊ ေဒါသနဲ႔မုန္းတီးမႈေတြ၊ မနာလုိသံသယေတြ စတဲ့ ခံစားမႈေတြနဲ႔ ပဲ မီဒီယာအလုပ္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ေနရင္ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြ မ်ားလြန္းလွတဲ့ ႏိုင္ငံမွာ ဆင္းရဲၾကပ္တည္းဖိႏွိပ္ရက္စက္မႈေတြေအာက္က ျမန္မာႏိုင္ငံသူႏိုင္ငံသားေတြကို တလႊဲလမ္းျပေနသလို ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။

ျပည္တြင္းမွာလည္း ဒီလိုပါဘဲ လက္ရွိအေျခအေနမွာ ေလာကပါလတရားနဲ႔ မညီတာေတြကိုသာ လိုက္ရွာၿပီး တည့္တည့္တစ္မ်ဳိး၊ သြယ္ဝိုက္ၿပီးတစ္မ်ဳိး ေစာင္းခ်ိတ္တိုင္းထြာေျပာဆိုေရးသားေနတာထက္ အဲဒီအေျခအေနေတြကို ဘယ္လိုအေကာင္းဆုံး၊အျဖစ္ႏိုင္ဆုံး၊ လက္ေတြ႔အက်ဆုံးနည္းလမ္းနဲ႔ တည့္မတ္ေအာင္ ကူညီၾကမလဲဆိုတာမ်ဳိး ေျပာဆိုေရးသားၾကဖို႔လိုတယ္။

ကြ်န္ေတာ့္အေနနဲ႔ ကိုယ့္မီဒီယာသမားေတြအခ်င္းခ်င္း အခုလိုေျပာရတာကိုက စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ တကယ္ဆိုရင္ ျပည္တြင္းျပည္ပမွာရွိတဲ့ ဘယ္လိုမီဒီယာမ်ဳိးမဆို ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံကို လက္ရွိအေျခအေနကေန ရုန္းထြက္ဖို႔ အားလုံးစုစုစည္းစည္း ညီညီညာညာနဲ႔ ကိုယ္တတ္ႏိုင္တဲ့ေနရာက ကူညီၾကရမွာမဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ ခက္တာက ျပည္ပအေျခစိုက္မီဒီယာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ မီဒီယာသမား မရွိသေလာက္ရွားလာတယ္ေလ။ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ပီပီသသ လုပ္ခ်င္ၾကတဲ့မီဒီယာသမားေတြေတာင္ ခံစားခ်က္မ်ားၿပီး အညွိဳးအေတးႀကီးႀကီး ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားသူေတြ အမ်ားစုရွိေနတဲ့ၾကားမွာ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္လို လုပ္ခြင့္ကိုင္ခြင့္မသာၾကဘူး။ ေနာက္တစ္ခုက မတူရင္ရန္သူ၊ မေထာက္ခံရင္ ဆန္႔က်င္ဆိုတဲ့ အုပ္စုေတြအၾကား ေရာက္သြားတဲ့အတြက္ ပေရာဖက္ရွင္နယ္လို မွ်မွ်တတ ေဖာ္ျပေရးသားဖို႔လုပ္ရင္ေတာင္ ေထာက္လွမ္းေရးလား၊

အစိုးရသတင္းေပးလားဆုိၿပီး ဝိုင္းတံဆိပ္ကပ္၊ မီဒီယာတာဝန္ခံဆီ ေဂ်ာက္တြန္း ကုံးေခ်ာၿပီး ဖယ္ထုတ္ခံရမွာ စိုးတာနဲ႔ ေရငုံ ပါးစပ္ပိတ္ေနၾကရတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ သူတို႔တေတြေမးတဲ့ေမးခြန္းေတြ၊ အစီအစဥ္ေတြ၊ သတင္းတင္ျပပုံေတြ၊ သတင္းေနာက္ခံအေၾကာင္းအရာေတြကိုက အတိုက္အခံ ႏုိင္ငံေရးလႈပ္ရွားသူ၊ လူ႔အခြင့္အေရးလႈပ္ရွားသူေတြလိုပဲ ခံစားခ်က္ေတြပါၿပီး တစ္ဖက္ေစာင္းနင္း ျဖစ္ေနတာကို သတိထားမိတယ္။ တခ်ဳိ႕မီဒီယာသမားအမည္ခံေတြက်ေတာ့ သူတို႔ကို အေထာက္အပ့ံေပးတဲ့ အဖြဲ႕အစည္းေတြက ႏွစ္၂၀နီးပါး ေထာက္ပ့ံေပးေနေပမယ့္ ဘာမွထူးျခားတဲ့အေျပာင္းအလဲျဖစ္ေအာင္ မလုပ္ႏိုင္တာကိုစိတ္ပ်က္စျပဳၿပီး အေထာက္အပံ့ေတြ အေလွ်ာ့ခံရတာကို ေဒါသျဖစ္ေနၾကတယ္။ အဲဒီေဒါသကို မီးေလာင္ရာေလပင့္ေပးလိုက္တာက ျပည္တြင္းမွာ ရတဲ့အေျခအေနအေပၚ တတ္စြမ္းသေလာက္ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ လူထုကို လက္ေတြ႕က်က် အကူအညီေပးေနတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းေတြဆီ အေထာက္အပံ့ေတြ ေရြ႕သြားတာျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီမွာတင္ ယမ္းပုံမီးက်ျဖစ္ၿပီး ျပည္တြင္းက တတ္အားသမွ် ႀကဳိးစားအလုပ္လုပ္ရင္း ျပည္သူလူထုရဲ႕ အသိပညာေရခ်ိန္ကိုျမွင့္တင္ေပးေနသူေတြ၊ ႏုိင္ငံအတြင္းမွာရွိတဲ့ အားလုံးေသာ အင္အားစုေတြအၾကား နားလည္မႈရွိေအာင္ ေစ့စပ္ေပးေနသူေတြ၊ လက္ရွိတည္ဆဲအစိုးရကိုလည္း ရွည့္လည္းေလွ်ာက္သာ ပ်ားလည္းစြဲသာျဖစ္ေစမယ့္ မူဝါဒေတြ အၾကံျပဳေနသူေတြ၊ မျဖစ္မေနဒုတ္ဒုတ္ထိ ရင္ဆုိင္ရေတာ့မယ့္ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ဘယ္လိုလူေတြကို မဲေပးၾကမလဲ၊ ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒမွာ ပါတဲ့အခ်က္ေတြထဲက ဘယ္အခ်က္ေတြက တိုင္းရင္းသားျပည္သူလူထုတစ္ရပ္လုံးအတြက္ ေရရွည္အက်ဳိျဖစ္ေစသလဲ၊ ႏိုင္ငံသားအားလုံး အက်ဳိးအတြက္ဆိုရင္ အရပ္သားလႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြ ဘယ္လိုစိတ္ထားမ်ဳိးထားသင့္သလဲ၊ စည္းလုံးညီညြတ္ရင္ ဘယ္လိုအက်ဳိးေတြရႏိုင္သလဲ စတဲ့ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်လည္းရွိ လက္ေတြ႕လည္းလုပ္လုိ႔ရတာေတြကို ေထာက္ျပ ရွင္းလင္းေပးေနသူေတြ၊ နာဂစ္ျဖစ္တဲ့ေဒသမွာ မိုးထဲေရထဲဆင္းၿပီး ေဒသခံေတြကို လက္ေတြ႔ အကူအညီေပးေနတဲ့ သူေတြကို အစိုးရနဲ႔ေပးစားၿပီး အခြင့္အေရးရလို႔ ဒီလိုလုပ္ေနၾကတာပါလို႔ ရမ္းကားစြပ္စြဲၾကတယ္။

သူတို႔တေတြ စြပ္စြဲတဲ့အထဲမွာ ထိပ္ဆုံးကပါတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔မီဒီယာနဲ႔ ပင္တိုင္ေဆာင္းပါးရွင္ ေအာင္ထြဋ္ အေၾကာင္းဆိုရင္ သူတို႔အုပ္စီးထားတဲ့ အသင္းအဖြဲ႔၊ မီဒီယာေတြမွာ မပါမျဖစ္အၿမဲတမ္း ပုံေသက႑တစ္ခုလိုေတာင္ ျဖစ္ေနၿပီ။ တျခားတစ္ဖက္မွာလည္း သူတို႔မွာ ေရးစရာေျပာစရာအိုင္ဒီယာက ရွားလာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔မီဒီယာမွာ ႏိုင္ငံျပဳစာေတြ ပုံမွန္ေရးေနတဲ့ ေမာင္စူးစမ္း၊ေက်ာ္ဝင္း၊ ေအာင္ထြဋ္တို႔ ေရပက္မဝင္ ယထာဘူတက်က် ေရးသမွ်ထဲက သတ္ပုံသတ္ညႊန္းနဲ႔ လက္ေရးလက္သားမေကာင္းတာေလာက္ကို ပုံႀကီးခ်ဲ႕ၿပီး ပုဂၢဳိလ္ေရးအဆဲဆိုေတြ ေရး၊ေျပာၿပီး ေရးကြက္ေျပာကြက္ ရွာေနရတယ္ေလ။

တကယ္ဆို ၂၀၀၄ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လမွာ စထုတ္ခဲ့ၿပီး ၆လေလာက္အၾကာ ၂၀၀၅ေဖေဖာ္၀ါရီလမွာ ႏွစ္ပတ္ တစ္ႀကိမ္၊ ၂၀၀၅ခုႏွစ္ ေမလနဲ႔ ဇြန္လအၾကားမွာ ေလးပတ္ တစ္ႀကိမ္၊ ၂၀၁၀ခုႏွစ္ ဇြန္လပထမအပတ္မွာ တစ္ပတ္ တစ္ႀကိမ္၊ ၂၀၁၀ခု ဇူလိုင္လ တတိယအပတ္ကေန စတုတၳအပတ္မွာ ႏွစ္ပတ္ တစ္ႀကိမ္ စုစုေပါင္း
ေလးႀကိမ္တိတိ ထုတ္ေဝခြင့္ အရပ္ခံရတာ ျပည္တြင္းမီဒီယာေလာကမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ပဲရွိတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔မီဒီယာကဆိုရင္ ေမာင္းထုတ္တဲ့ ဌာနဆိုင္ရာအႀကီးအကဲေတြ၊ လူစည္စည္ရွိရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မီဒီယာအေၾကာင္း အတင္းေျပာတဲ့ ဒုဝန္ႀကီးဆိုသူေတြ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔မီဒီယာကေရးတဲ့သားတဲ့ အေၾကာင္းအရာမွန္သမွ် တျခားမီဒီယာေတြနဲ႔ မတူ ထူးထူးကဲကဲ အေသးစိတ္ကအစ စိုးရိမ္တႀကီး တည္းျဖတ္၊ကန္႔သပ္တဲ့ စာေပစိစစ္ေရးဝန္ထမ္းေတြ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေရးသားသမွ် လိုသလိုအဓိပါယ္ေကာက္ၿပီး အာဏာပိုင္ေတြ အထင္လြဲေအာင္ ေဂ်ာက္ခ်ေဂ်ာက္တြန္းေနတဲ့သူေတြ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔မီဒီယာနဲ႔ ရပ္တည္ခ်က္ခ်င္းမတူတဲ့အတြက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔မီဒီယာမွာ သူတို႔မီဒီယာမွာ ေဖာ္ျပသမွ် တစ္ဆင့္ျပန္ကိုးကားေဖာ္ျပခြင့္မျပဳေၾကာင္း ေၾကာညာခ်က္ေတြ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔မီဒီယာက ျပည္ပအေျခစိုက္ မီဒီယာေတြနဲ႔ လက္ဝါးရိုက္ၿပီး သတင္းမွားေတြ လုပ္ၾကံေရးေနပါတယ္ဆိုတဲ့ တရားဝင္ စြပ္စြဲခ်က္ေတြကို စာေပစိစစ္ေရးတံတိုင္းကေနေက်ာ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဂုဏ္သိကၡာကို ေစာ္ကားေမာ္ကားျပဳေနတဲ့ မီဒီယာေတြနဲ႔လည္း ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကိုမွ သဲႀကီးမဲႀကီး တိုက္ခိုက္ေနၾကတာ ကြ်န္ေတာ္ ေတာ္ေတာ့္ကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔အေပၚ ဒီလိုေျပာဆိုေရးသားသူေတြ၊ မီဒီယာေတြကို ေဒါသျဖစ္မိတာေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္လည္းလူေလ။ ဒီေလာက္ အညွိဳးတႀကီး သဲသဲမဲမဲ အေျပာအဆိုခံေနရေတာ့ ေဒါသမထြက္ပဲေနႏိုင္ပါအုံးမလား။

ေနာက္တစ္ခုဆိုးတာရွိေသးတယ္။ ျပည္တြင္းမွာ သမာၻရင့္၊ ဝါရင့္ ေရွ႕မီ၊ေနာက္မီ ဂ်ာနယ္လစ္ဆိုသူႀကီးတခ်ဳိ႕ဆို ကြ်န္ေတာ္တို႔ကိုပဲ စာေပစိစစ္ေရးက အထူးအခြင့္အေရးေပးထားသေယာင္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔မို႔ လႊတ္ေပးတယ္ဆိုတဲ့ စကားမ်ဳိး တည့္တည့္တစ္မ်ဳိး၊ သြယ္ဝိုက္တစ္မ်ဳိး ေျပာဆိုေရးသားေနတယ္ေလ။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီပုဂၢိဳလ္တခ်ဳိ႕ကို အရင္က ကြ်န္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလးစားခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္း ဂ်ာနယ္လစ္အမည္ခံၿပီး မဟုတ္မမွန္တာေတြ၊ တစ္ဖက္ေစာင္းနင္းစြပ္စြဲခ်က္ေတြ ၊ အဆိုးျမင္ေတြ၊ ေခတ္ေနာက္ျပန္ဆြဲေတြ၊ မဆီမဆိုင္ လက္ပံပင္ဓားနဲ႔ခ်ဳိင္ စကားေတြ ေျပာလြန္း၊ေရးလြန္းလို႔ အရင္က ေလးစားခဲ့တာကိုေတာင္ ေနာင္တရေနေအာင္ အထင္ေသးသြားမိတယ္။ တကယ္ဆို သူတို႔ ပင္တိုင္နီးပါး ေရးေနတဲ့ မီဒီယာတခ်ဳိ႕ကမွ အခြင့္ထူးရေနတာ သိသိခ်ည္းနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို အသားလြတ္ တြယ္ေနတာ အ့ံၾသလို႔မဆုံးဘူး။ ပိုအ့ံၾသတာက ဂ်ာနယ္လစ္နာမည္ခံၿပီး နားတစ္ဖက္တည္းက အသံနားေထာင္ၿပီး ရင့္ရင့္သီးသီး စကားလုံးေတြနဲ႔ ႏွိပ္ကြပ္ေနတာကိုပါ။ တကယ္ေတာ့ ဂ်ာနယ္လစ္အမည္ခံၿပီး ေျပာတာ၊ေရးတာေတြ အားလုံးနီးနီးက သာမာန္လူတိုင္းေတြးႏုိင္တဲ့အေတြးေတြ၊ သမားရိုးက် အမ်ဳိးသားေရးမဲျပာပုဆိုးအေၾကာင္းေတြ ေတာင္စဥ္ရာမရေတြကမ်ားတယ္။

ေနာက္ဆုံး ကြ်န္ေတာ္တို႔မီဒီယာကိုပဲ ေစာင္းခ်ိတ္ၿပီး လူထုနဲ႔ ရန္တိုက္ေပးတယ္။ ေရးတဲ့ ပုံစံ အသုံးအႏႈန္းနဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္၊ ေကာက္ခ်က္ခ်တာေတြက အနီေရာင္သိပ္မ်ားလြန္းလို႔ ပူပူေလာင္ေလာင္ ခံစားရတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုထိ သူ႔စာေတြ၊စကားေတြကို တုန္႔ျပန္တာမ်ဳိး မလုပ္ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ဆုံး ကြ်န္ေတာ္တို႔ မီဒီယာနာမည္ကို စာမ်က္ႏွာေပၚတင္ၿပီး အျပင္မီဒီယာေတြနဲ႔ လက္ဝါးရိုက္ထားတယ္ေျပာလို႔ေျပာ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔က မီဒီယာက်င့္ဝတ္ခ်ဳိးေဖာက္တယ္ စြပ္စြဲလို႔စြပ္စြဲ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေရးတဲ့ သတင္းလြဲေနပါတယ္လို႔ ေရးလို႔ေရး နည္းမ်ဳိးစုံသုံးၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို တိုက္ခုိက္ေနတဲ့ နာမည္ႀကီး မီဒီယာတစ္ခုကိုေတာင္ ဘာမွ မတုန္႔ျပန္ပဲေနလာတာ။

ဆိုလုိခ်င္တာက ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ အဲေလာက္ႀကီး အျပင္ကေရာ အတြင္းကေရာ သဲႀကီးမဲႀကီး တိုက္ခုိက္ခံေနရတာ ၾကာေတာ့ စိတ္မတိုဘဲေနမလား။ ဒါေပမယ့္ စိတ္တိုတိုင္း တုန္႔ျပန္ရင္ မယဥ္ေက်း၊ မရင့္က်က္တဲ့သူျဖစ္မယ္ေလ။ အဲဒါနဲ႔ပဲ သီးခံလာတာ ၾကာၿပီ။ ဘာပဲေျပာေျပာ သီးခံလက္စနဲ႔ သီးခံေနတာ အေကာင္းဆုံးဆိုေပမယ့္ ၾကာလာေတာ့ ရင္ထဲမွာ တင္းၾကပ္လာတယ္။ ေဖ့စ္ဘြတ္မွာ နည္းနည္းေလာက္ ဖြင့္အံလိုက္ရင္ နဲနဲမ်ားေပါ့သြားမလားလို႔။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အခုကြ်န္ေတာ္တို႔မီဒီယာ ရင္ဆိုင္ေနရတာကိုၾကည့္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔တေတြ ရင့္က်င့္ဖို႔အမ်ားႀကီးလိုေနေသးပါလားလို႔ သတိျပဳမိတယ္။
တကယ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔တေတြ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ထိုက္တန္တဲ့သူေတြျဖစ္ေအာင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဘာသာကြ်န္ေတာ္တို႔ ေလ့က်င့္ပ်ဳိးေထာင္ေပးဖို႔ လိုေနေသးတယ္။

မွားခ်င္လည္းမွားပါမယ္။ ဒီလိုျဖစ္ေနတဲ့ အဓိကအေၾကာင္းကေတာ့ ခါးသီးတဲ့အတိတ္သမိုင္းေၾကာင္းေတြဆီကေန ကြ်န္ေတာ္တို႔ သင္ခန္းစာယူဖို႔ထက္ သမိုင္းဇာတ္ေဆာင္ေတြအေပၚ အျပစ္ပုံခ်၊ ခ်ီးပအမႊန္းတင္ဖို႔ေလာက္ပဲ အားသန္ေနၾကတာလို႔ ကြ်န္ေတာ္ေကာက္ခ်က္ခ်မိတယ္။ သမိုင္းေၾကာင္းကိုေရာ လက္ရွိေတြ႕ႀကဳံေနရတာေတြကိုပါ ကြ်န္ေတာ္တို႔တေတြ အသိဉာဏ္ပညာနဲ႔ အေျမာ္အျမင္အေျခခံၿပီး ရင့္က်က္မႈရွိရိွ ေရွ႕ကိုေမွ်ာ္ေတြးမသုံးသပ္ဘဲ စိတ္ခံစားခ်က္နဲ႔ ပုဂၢဳိလ္ေရးကိုသာ ေရွ႕တမ္းတင္ေနၾကရင္ မၾကာမဏ တပ္ေနၾကတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေဟာင္းႀကီးလိုပဲ “ဒီမိုး၊ဒီေရ၊ဒီလူေတြနဲ႔ ေရွ႕ဆက္ဘယ္လိုခရီးသြားရမွာပါလိမ့္” လို႔သာညီးညဴလိုက္ခ်င္ပါရဲ႕။

အားလုံးကို ေလးစားလွ်က္
ေက်ာ္မင္းေဆြ – အယ္ဒီတာ
The Voice Journal

ရတနာပုံေနျပည္ေတာ္ သတင္းစာမွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။