ေက်းလက္မွာ တရက္တာ

ေက်းလက္ရဲ႕ မနက္ခင္းဟာ ေရာင္နီမလာခင္မွာပဲ လင္းၾကက္ကေဆာ္လိုက္တယ္။ တဆက္တည္းမွာပဲ ရြာဦးေက်ာင္းက တုန္းေမာင္းေခါက္သံကလည္း ဆက္မျပတ္ အာ႐ုဏ္ကို အသိအမွတ္ျပဳလိုက္တယ္။ ဆြမ္းခ်က္သူခ်က္၊ ပဲျပဳတ္သူျပဳတ္၊ ထြန္တုံးျပင္သူကျပင္၊ လွည္းကသူကနဲ႔ ေက်းလက္ရဲ႕ မနက္ခင္းေလးဟာ ႐ုတ္ခ်ည္းသက္ဝင္လာေတာ့တယ္။ ေနဝန္းနီနီ မည္ကာမတၱထြန္းပလာတဲ့အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ေၾကးစည္သံေနာင္ေနာင္နဲ႔ ေက်ာင္းသားသုံးေယာက္ ကိုရင္ငါးပါးဟာ မေႏွးမျမန္ ဆြမ္းခံၾကြလာတာဟာလည္း သဒၶါစိတ္ကုိ ထက္သန္ေစတယ္။ ဒီလိုပဲ ေက်းလက္မနက္ခင္း ေန႔တဓူဝကို ကုသိုလ္နဲ႔ စတင္လိုက္တယ္။

ထြန္ကိုထမ္း ႏြားကိုဆြဲ ခင္းနီခ်င္း ေရာင္းရင္းကိုေခၚ သုတ္သုတ္နဲ႔ လယ္ခင္းထဲဝင္ၾကတယ္။ ေခြ်းတလုံးလုံးနဲ႔ ခ်က္စိတ္ထိုးကာထြန္ရတယ္။ ဘယ္မွညာ ညာမွဘယ္လွွည့္ကာ ပတ္ကာ ေျမၾသဇာတိုးေအာင္ လုပ္ယူၾကတယ္။ ေနျမင့္ရင္ ႏြားကိုေရတိုက္ ကိုယ္တိုင္ ဖန္ရည္က်ဳိက္လို႔ ခဏေမာေျဖကာ ရာသီဥတုသာမသာ၊ ေကာင္းမေကာင္း၊ ဒီမ်ဳိးေစ့နဲ႔ ဒီအခင္း ထြက္ခ်င္းလွထြက္ရင္ တင္းေျခာက္ဆယ္။ မိုးေကာင္းမယ္ဆိုေပါ့ ဒီလိုလည္းေတြးရေသးတယ္။ လွဴမယ္၊ ေၾကြးမယ္၊ စုမယ္။ ထမင္းေရေခ်ာင္းစီးမဟုတ္ေတာင္ ဘုန္းႀကီး ပါးသုံးဆယ္သုံးပင့္ၿပီး ေဆြးေကြ်းပရိတ္တရားနာႏိုင္တယ္။ ငါ့လုပ္အားသမွ်ဟာ သာသနာအတြက္ အက်ဳိးရွိေစရမယ္။ ဒီေက်းလက္လူထုမွာ ေစတနာေကာင္းေတြရွိတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ဆယ္ခ်က္တီး ဆြမ္းခံဝင္ခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ သနပ္ခါးေက်ာ့ေက်ာ့နဲ႔ မေဟသီ ဂ်ဳိင့္ဆြဲကာ ထမင္းလာပို႔တယ္။ မၾကည္းရြက္သုတ္ ငပိဖုတ္နဲ႔လည္းၿမိန္တယ္။ အသားကို တဖဲ့ႏွစ္ဖဲ့ အာဟာရမွ်ေအာင္ ကဲ့ယူစားတယ္။ အိုးခြက္ေတြေဆး ဂ်ဳိက္ကိုသိမ္းၿပီး ေက်ာင္းဆင္းလာတဲ့ ကေလးကို ထမင္းေကြ်းရအုံးမယ္။ တဆက္တည္း အအားမေန ႏြားစာစဥ္း၊ ဝက္စာျပဳတ္ ပဲေျခြ တကုတ္ကုတ္နဲ႔ အိမ္သူသက္ထားကလည္း ဝီရိယထားတယ္။ ဝတ္ေတြကိုေလွ်ာ္ဖြတ္၊ ေျခာက္လွ်င္သိမ္း စုတ္ေနရင္ ဖာေထး ၿပဲေနရင္ ခ်ဳပ္ရေသးတယ္။ မိုးအုံ႔ၿပီး မိုးေသးေလးမ်ားက်ရင္ ေျပးကေလး လွမ္းထားတဲ့ စပါးေတြကို ႐ုတ္ရေသးတယ္။ ေခြးတက္ရင္ ေခြးကိုေဟာက္ ၾကက္ယက္ရင္ ၾကက္ကိုေခ်ာက္ ေတာမေရာက္ေတာင္မေရာက္ အလုပ္ကလည္းရွိေသးတယ္။ ႏြားေနပူမွာ၊ ႏြားေရဆာမွာကိုလည္း ေၾကာင့္ၾကရေသးတယ္။ ေက်းလက္ဆိုေပမဲ့ အလုပ္ကတယ္မေသးဘူးေနာ့္…။

ေနဝန္းနီ ပုစြန္ဆီလည္း ယြန္းေတာ့မယ္။ ေယာကၤ်ားလည္း ထြန္သိမ္း၊ ကေလးကေက်ာင္းဆင္း ညေနခင္းေရာက္မွ လူစုံတယ္။ မီးခိုးတအူအူနဲ႔ ပူပူေႏြးေႏြး မိသားစု ထမင္းလက္ဆုံး စားဖုိ႔ သက္ထားဟာ မနားရွာရဘူး။ ေရနံဆီ မီးခြက္ကေလးမွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္နဲ႔ ကြ်န္းစားပြဲကိုခင္း ထမင္းစားၾကရင္း မ်က္ႏွာျခင္းၾကည့္ကာ နားယူၾကတယ္။ ကာလသားမ်ားက အပ်ဳိလွည့္ရင္း ဗဒင္သီခ်င္းဆိုသံကို အရသာခံၾကတယ္။ မိုးလင္းမွ ညေနအထိ အတင္းအဖ်င္းေလးေတြကိုေျပာၿပီး ဂြိေဂ်ာက္ဂြိေဂ်ာက္ ေရဒီစုတ္ေလးကို လယ္မွာထား ပဲျပဳတ္ေလးစားကာ တေန႔တာအေမာေတြကို ေျဖၾကတယ္။ ေက်းလက္ခ်စ္စရာ့ မိသားစုေလးဟာ ဘုရားရွစ္ခိုး သတၱဝါအနႏၱကို ေမတၱာပို႔ကာ အိပ္ရာထဲ ဝင္လဲွၾကေတာ့တယ္။ ညအခင္းအက်င္းမွာလည္း ကုသိုလ္နဲ႔ပဲဆုံးသတ္ၾကတယ္။ တံခါးေတြကိုပိတ္ မီးကိုမွိတ္ကာ တရက္ကို ကုန္ဆုံးေစေတာ့တယ္။

ေက်းလက္မွာ ဘုရားတရားရွိတယ္။ ေက်းလက္မွာ ေမတၱာရွိတယ္။ အၾကင္နာနဲ႔ ပ်ဳငွာမႈရွိတယ္။ ဗမာတို႔ရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈအခ်က္အခ်ာဟာ ေက်းလက္မွာရွိတယ္။ ေက်းလက္ေတးဟာ ပိုလို႔သာတယ္။ ေက်းလက္ဟာ တန္ဘုိးထားစရာ ခ်ိန္ထိုးျပစရာ ေပတံေကာင္းတလက္ ေျဖေနပါေတာ့တယ္။

ေလာင္စာ