ေတာ္စတြိဳင္း၏ စစ္ႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဝတၳဳထဲတြင္ အခန္းတစ္ခန္းပါသည္။ ထိုအခန္းတြင္ (အဓိကဇာတ္ေဆာင္) ပီယာသည္ ေမာ္စ ကိုၿမိဳ႕ႀကီး မီးေလာင္ေနစဥ္ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ကို မီးထဲမွကယ္ရင္း ျပင္သစ္တို႔၏ အက်ဥ္းသားအျဖစ္ အဖမ္းခံခဲ့ရသည္။
ျပင္သစ္တို႔၏ လက္တြင္ အဖမ္းခံရစဥ္ ပီယာသည္ ႀကီးစြာေသာ ဆင္းရဲဒုကၡႏွင့္ ႀကဳံေတြ႕ရသည္။ လူတစ္ေယာက္ အဆုံးစြန္ ခံႏိုင္ ေသာ ဒုကၡဆင္းရဲမ်ားကို ႀကဳံေတြ႕ခဲ့ရသည္။ သုိ႔ရာတြင္ မိမိက်န္းမာေရး ေကာင္းမြန္ျခင္း၊ ကိုယ္ခႏၶာ ေတာင့္တင္းႀကံ႕ခိုင္ျခင္းႏွင့္ အထူးသျဖင့္ ဆင္းရဲဒုကၡသည္ မည္သည့္အခ်ိန္က စတင္ခဲ့သည္ဟု မေျပာႏိုင္ေလာက္ေအာင္ တျဖည္းျဖည္းမသိမသာ ေပၚေပါက္ လာခဲ့ျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ပီယာသည္ သူေ႐ွာက္ရွိ ႀကဳံေတြ႕ေနရေသာ ဆင္းရဲဒုကၡတို႔ကို ဝမ္းသာ႐ႊင္လန္းစြာ လက္ခံႏိုင္ခဲ့သည္။ အထို အခါက်မွပင္ သူအပတ္တကုတ္ ႐ွာေဖြခဲ့ေသာ စိတ္၏ ၿငိမ္သက္ျခင္းႏွင့္ စိတ္၏ ခ်မ္းေျမ႕ျခင္းတို႔ကို ရ႐ွိခဲ့သည္။
ယခင္က ပီယာသည္ စိတၱပႆဒၶိဟု ဆိုၾကေသာ စိတ္၏ ၾကည္လင္ခ်မ္းေျမ႕မႈႏွင့္ အတြင္းအဇၩတၱသႏၱာန္၏ ညီၫြတ္ျခင္းကို နည္း လမ္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ႐ွာေဖြခဲ့ဖူးသည္။ အေသာက္အစား အေပ်ာ္အပါးတို႔ကို ခံစားခဲ့ဖူးသည္။ လိုေလေသးမ႐ွိ ကာမဂုဏ္ခ်မ္းသာတို႔ကို ခံစားခဲ့ဖူးသည္။ သို႔ရာတြင္ စိတ္၏ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းကို ႐ွာ၍မေတြ႕။
သူသည္ အမ်ားေကာင္းက်ဳိးကို ေဆာင္႐ြက္ခဲ့ဖူးသည္။ ပရဟိတ လုပ္ငန္းမ်ားကို အားႀကိဳးမာန္တက္ ေဆာင္႐ြက္ခဲ့ဖူးသည္။ ညီအစ္ ကိုေတာ္ ဂိုဏ္း၏ တရားမ်ားတြင္ သက္ဝင္ယုံၾကည္ခဲ့ဖူးသည္။ သူရဲေကာင္းဆန္ဆန္ျဖင့္ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔ျပခဲ့ဖူးသည္။ သူရဲေကာင္း ဆန္ဆန္ျဖင့္ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔ျပခဲ့ဖူးသည္။ သို႔ရာတြင္ စိတ္၏ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းကို ႐ွာမေတြ႕။
ေလာကတြင္ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာတို႔ျဖင့္ မေတာင့္မတ၊ မေၾကာင့္မၾက ေနရပါလ်က္ အဘယ္ေၾကာင့္ စိတ္၏ ၿငိမ္ခ်မ္းျခင္းကို မရ သနည္းဟု သူ႔ကိုယ္သူ နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။
ျပင္သစ္တို႔၏ အက်ဥ္းသားျဖစ္ရသည့္အခါတြင္မူ ပီယာသည္ အသိတရားတစ္ခုကို ရလာခဲ့သည္။ ထိုအသိတရားမွာ အျခားမဟုတ္။ ေလာက၌ မေတာင့္မတ၊ မေၾကာင့္မၾက ေနရျခင္းသည္ လူ၏ စိတ္ခ်မ္းေျမ႕ေပ်ာ္႐ႊင္မႈကို မေပးႏိုင္။ ေတာင့္တေသာ အရာကို ေတာင့္တသည့္ အခ်ိန္တြင္ ရ႐ွိခဲ့ျခင္းျဖင့္သာလွ်င္ လူ၏ စိတ္ခ်မ္းေျမ႕မႈကို ေပးႏုိင္သည္ဆိုေသာ အသိတရားျဖစ္သည္။
ေလာက၌ အနာေရာဂါကင္းစြာေနျခင္း၊ လူတစ္ေယာက္ အသက္႐ွင္ေနႏိုင္ရန္ မ႐ွိမျဖစ္သည့္ အေျခခံလိုအပ္ခ်က္မ်ား ျပည့္စုံျခင္း၊ ယင္းႏွင့္အတူ မိမိ၏ အလုပ္ကို လြတ္လပ္စြာ ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္ ႐ွိျခင္းစသည့္ အခ်က္မ်ားသည္ လူ၏ ျပည့္စုံေသာ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈျဖစ္ေၾကာင္း ကို သူသေဘာေပါက္လာခဲ့သည္။ ေဆာင္းေလာင္မြတ္သိပ္ေသာအခါ၌ အစားစားရျခင္း၊ ေရငတ္ေသာအခါ၌ ေရေသာက္ရျခင္း၊ အိပ္စက္ျခင္းျပဳလိုေသာအခါ အိပ္စက္ရျခင္း၊ ခ်မ္းေသာအခါ၌ ေႏြးေထြးစြာ ေနျခင္း၊ စကားစျမည္ ေျပာလိုေသာအခါႏွင့္ လူတစ္ ေယာက္အသံကို ၾကားလိုေသာအခါ၌ လူသားတို႔အခ်င္းခ်င္း စကားေျပာရျခင္း စသည္တို႔သည္ မည္မွ်အရသာ႐ွိေၾကာင္းကို အက်ဥ္းေထာင္ထဲတြင္ေနစဥ္ ဘဝတြင္ ပထမဆုံးအႀကိမ္ သူသေဘာေပါက္လာခဲ့သည္။ ေကာင္းမြန္စြာ စားေသာက္ရျခင္း၊ သန္႔႐ွင္း စြာ ေနထိုင္ရျခင္း၊ လြတ္လပ္စြာ ေနထုိင္ရျခင္း စသည္တို႔သည္ လူ၏ အေျခခံလိုအပ္ခ်က္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ လူ၏ အထြတ္အထိပ္ျဖစ္ ေသာ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈျဖစ္ေၾကာင္း၊ လူ၏ အေျခခံလိုအပ္ခ်က္တို႔ကို ေက်ာ္လြန္ကာ အလွ်ံပယ္ေပါမ်ားျခင္း၊ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာကို ခံစားျခင္း စသည္တို႔သည္ စိတ္၏ ခ်မ္းေျမ႕မႈကို ရႏုိင္သည့္ နည္းလမ္းမ်ား မဟုတ္ေၾကာင္းကို သူသေဘာေပါက္လာခဲ့သည္။
သုိ႔ျဖင့္ စိတ္၏ ခ်မ္းေျမ႕မႈကို ရႏုိင္သည့္ နည္းလမ္းသည္ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာတို႔ လွ်ံပယ္ ေပါႂကြယ္ျခင္းမဟုတ္၊ လူ၏ အသက္႐ွင္ေရး အတြက္ အေျခခံလိုအပ္ခ်က္မ်ား ျပည့္စုံေရးသာျဖစ္သည္ဟူေသာ သေဘာကို ေတာ္လ္စတြိဳင္င္းက သာဓကထူ၍ ျပခဲ့သည္။
ေတာ္လ္စတြဳိင္းသည္ ထိုတရား၊ ထိုဒႆနကို ပါးစပ္ကသာ ေျပာသည္မဟုတ္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ သူကိုယ္တိုင္ လက္ေတြ႕လုပ္ ေဆာင္ျပခဲ့သည္။ သူ႔တြင္ရွိသည့္ စည္းစိမ္ ဥစၥာတို႔ကို စြန္႔လႊတ္ကာ သူေတာင္စင္ တစ္ဦးလို ေနသြားခဲ့သည္။
သို႔ရာတြင္ ေလာက၌ ထိုတရား၊ ထိုဒႆနကို သေဘာေပါက္ရန္ မလြယ္ပါ။ လက္ေတြ႕က်င့္ရန္မွာ သာ၍ပင္ မလြယ္ပါ။
အမ်ားအားျဖင့္ ထိုတရား၊ ထိုဒႆနႏွင့္ ဆန္႔က်င္လုပ္ေဆာင္းသူတို႔သာ မ်ားပါသည္။ အစားအေသာက္ကို ကိုယ္စားႏုိင္သည္ထက္ စားလိုၾကပါသည္။ အဝတ္အထည္ကို ကိုယ္ဝတ္ႏိုင္သည္ထက္ ဝတ္လိုၾကပါသည္။ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာကို လူတစ္ေယာက္ ခံစားႏုိင္ သည္ထက္ ပို၍ လိုခ်င္ၾကသူတို႔သာ မ်ားပါသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ တဏွာအလိုသုိ႔ လိုက္ေနၾကပါသည္။
နရသီဟမေတ့မင္းသည္ တစ္ခါပြဲေတာ္တည္လွ်င္ ဟင္းခြက္သုံးရာျဖင့္ ပြဲေတာ္တည္သည္ဟု ဆိုပါသည္။ လက္ေတြ႕တြင္မူ ဟင္း ခြက္သုံးရာေစ့ေအာင္ ႏႈိက္ဖို႔ပင္မလြယပ္ပါ။ အီဂ်စ္ျပည္ ဖာ္ေရာက္ဘုရင္သည္ တစ္ပတ္လွ်င္ ကမာအေကာင္ ၆၀၀ စားသည္ဟု ဆို ပါသည္။ ဖာေရာက္ဘုရင္၏ ဘိုးေတာ္ျဖစ္၍ ၁၈၉၅ ခုႏွစ္တြင္ နတ္႐ြာစံခဲ့ေသာ ေခဒိုက္အီမာန္ဘုရင္သည္ ႐ွန္ပိန္အရက္ ႏွစ္လုံးကို တႀကိမ္တည္းျဖင့္ ဆက္တိုက္ေသာက္သုံးသည္ဟု ဆိုပါသည္။ ထုိအီစမန္ဘုရင္ႀကီးတြင္ ေမာင္းမကိုယ္လုပ္ေတာ္ ၃၀၀၀ ႐ွိသည္ဟု ဆိုပါသည္။
၁၈ ရာစုႏွစ္တုန္းက ေဇာတိကလက္သစ္ဟု ဆိုႏိုင္ေသာ ျပင္သစ္ကုန္သည္ႀကီးတစ္ဦးျဖစ္သည့္ ဗိုးဂ်င္းဆိုသူ ႐ွိပါသည္။ သူ႔အ ေၾကာင္းကို ေရးရာ၌ 'သူသည္ အံ့မခန္းေလာက္ေအာင္ ခမ္းနားတင့္တယ္ေသာ ပန္းဥယ်ာဥ္မ်ားကို ပိုင္ဆိုင္၏။ သုိ႔ရာတြင္ သူသည္ လြန္စြာ ဝလြန္း၊ ဆူၿဖိဳးလြန္းလွသျဖင့္ ထိုပန္းဥယ်ဥ္မ်ားထဲတြင္ လမ္းမေလွ်ာက္ႏုိင္ေခ်တကား။ သူ႔တြင္ လွပခန္းနား၍ မေရတြက္ႏိုင္ ေသာ အိပ္ခန္း အေဆာင္ေဆာင္တို႔ ႐ွိသည့္တိုင္ အိပ္မေပ်ာ္ေသာ ေရာဂါေၾကာင့္ အိပ္စက္၍ မေပ်ာ္ႏိုင္ေခ်တကား။ ပန္းေႂကြပန္း ႏြယ္ အသြယ္သြယ္တို႔ သ႑န္ ထုဆစ္ထားေသာ ႏွင္းဆီခင္းပုံ ေ႐ႊပိန္းခ်စက္ရာအေပၚ၌ ေၾကာက္ဖြယ္ဝၿဖိဳး ေဖာသြတ္လ်က္ ႐ွိ သည့္ ေခါင္းေျပာင္ေျပာင္ အဘိုးအိုသည္ လူးလွိမ့္လ်က္ ႐ွိသည္တကား' ဟု ျပင္သစ္ သမုိင္းဆရာ မီရီယန္ဘီးယတ္က ေရးခဲ့ သည္။
ေရာမဧကရာဇ္ဘုရင္ အီလာဂါဘာလုသည္ သူ႔ေက်းကြ်န္မ်ားအား ပင့္ကူအိမ္ေလးခ်ိန္ ေပါင္ ၁၀,၀၀၀ ကို ရ႐ွိလာသည့္အခါ 'ငါ၏ ေရာမၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီး မည္မွ်ႀကီးမား က်ယ္ဝန္းသည္ကို ၾကည့္ၾကကုန္' ဟု ႂကြားဝါခဲ့သည္။
ျပင္သစ္ျပည္ ဆယ့္ေလးဆယ္ေျမာက္ လူဝီဘုရင္သည္ စိန္စီေသာ အက်ႌတစ္ထည္ကို ဆင္ျမန္းခဲ့သည္။ သူ႔စိန္အက်ႌသည္ ၁၈ ရာစု ႏွစ္ တန္ဖိုးျဖင့္ တြက္လွ်င္ ဖရန္႕ေငြ ၁၄ သန္းတန္သည္ဟု အဆို႐ွိသည္။
အိႏၵိယျပည္ ႏိုင္ဇမ္ ေစာ္ဘြားတြင္ ေမာ္ေတာ္ကား ရာေပါင္းမ်ားစြာ ႐ွိသည္ဟု ဆိုသည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုေမာ္ေတာ္ကားမ်ားကုိ ေစ့ ေအာင္မွ် မစီးႏိုင္ခဲ့။
ဤသို႔ျဖင့္ ေလာကႀကီးတြင္ အလွ်ံပယ္ ေပါႂကြယ္သူတို႔သည္ ထို႔ထက္ေပါမ်ား ႂကြယ္ဝေအာင္ အၿမဲတမ္း ႀကံစည္ေနၾကသည္။ လႈပ္ ႐ွားေနၾကသည္။ ထိုစည္းစိမ္ခ်မ္းသာတုိ႔ျဖင့္ ကာမဂုဏ္ အာ႐ုံခံစားၾကသည္။ စိတ္၏ ခ်မ္းေျမ႕မႈကို ရေနသည္ဟု ထင္ေနၾကသည္။
သူတို႔၏ စည္းစိမ္၊ သူတို႔၏ ခ်မ္းသာ၊ သူတို႔၏ ေလာဘ၊ သူတုိ႔၏ ရမၼက္၊ သူတို႔၏ ေမာဟတုိ႔သည္ သမိုင္းတြင္ စာတင္ေလာက္သည္။
ထိုသုိ႔ေသာ လူပုဂၢဳိလ္တို႔သည္ ေရာမေခတ္ကလည္း ႐ွိသည္။ ေခါမေခတ္ကလည္း ႐ွိသည္။ ခရစ္မေပၚမီကလည္း ႐ွိသည္။ ခရစ္ ေပၚထြန္းၿပီးေနာက္တြင္လည္း ႐ွိသည္။ ၁ ရာစုတြင္လည္း ႐ွိသည္။ ၁၀ ရာစုတြင္လည္း႐ွိသည္။ ၂၀ ရာစုတြင္လည္း ႐ွိသည္။
ဘာၾကာေသးသနည္း။
႐ူေမးနီးယားႏုိင္ငံ အာဏာ႐ွင္ ေခ်ာင္ဆက္စကူးသည္ ႐ွပ္အက်ႌတစ္ထည္ကို တစ္ခါသာ ဝတ္သည္ဟု အဆို႐ွိသည္။ ေခ်ာင္ဆက္ စကူးသည္ တစ္ေန႔လွ်င္ မနက္စာ ဝတ္စုံႏွင့္ ညစာဝတ္စုံ အနည္းဆုံး ႏွစ္စုံေတာ့လဲလိမ့္မည္။ သို႔ဆိုလွ်င္ ေခ်ာင္ဆက္စကူးသည္ တစ္ေန႔ကို ႐ွပ္အက်ႌ ႏွစ္ထည္ကုန္သည္။ တစ္လကို အထည္ ၆၀ ကုန္သည္။ တႏွစ္ကို ႐ွပ္အက်ႌအထည္ ၇၂၀ ကုန္လိမ့္မည္။ သူ႔ရာ ဇပလႅင္ေပၚတြင္ ႐ွိေနစဥ္ကာလ၌ တစ္ခါသာ ဝတ္ၿပီး စြန္႔ပစ္ခဲ့ေသာ ႐ွပ္အက်ႌေပါင္း ႏွစ္ေသာင္းႏွင့္ သုံးေသာင္းၾကား ႐ွိေပလိမ့္မယ္။
ဖီလစ္ပိုင္ သမၼတေဟာင္း မားကို႔စ္ႏွင့္ အီမယ္လ္ဒါ မားကို႔စ္တို႔၏ နန္းေတာ္ထဲမွ ေတြ႕ရသည့္ စာရင္းမ်ားသည္လည္း ေၾကာက္ဖြယ္ လိလိ ျဖစ္ေနသည္။ ဘဏ္တိုက္တစ္ခုတြင္ သန္းတစ္ေထာင္၊ အျခား ဘဏ္တိုက္တစ္ခုတြင္ သန္း႐ွစ္ရာ၊ မင္ဟတ္တန္တြင္ ေမွ်စင္ ႐ုံးႀကီးတစ္ခု၊ ေလာင္းအိုင္လင္တြင္ ျမစ္ဆိပ္ပိုင္စား နယ္ေျမႀကီးတစ္ခု၊ ဖိလစ္ပိုင္တြင္ ေက်းလက္စံအိမ္ေပါင္း ဒါဇင္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ မားကို႔စ္၏ ေမြးရပ္ဇာတိတြင္ ေနာက္ထပ္နန္းေတာ္တစ္ေဆာင္။
ထို႔ေနာက္ အီမယ္ဒါးမားကို႔စ္၏ ေလဒီ႐ႉး အန္ ၂၇၀၀၊ သို႔မဟုတ္ ဖိနပ္ေပါင္း ၅၄၀၀။
ကမၻာတြင္ အခ်မ္းသာဆုံး သူႂကြယ္တစ္ဦး ျဖစ္သည့္ ဆိုဖီတပ္ကားက 'ကြ်န္မသည္ မြဲလည္း မြဲခဲ့ဖူးသည္။ ခ်မ္းလည္း ခ်မ္းသာခဲ့ဖူး ပါသည္။ မြဲရသည္ႏွင့္ စာလွ်င္ ခ်မ္းသာရသည္က ပိုေကာင္းပါသည္' ဟု ေျပာခဲ့ဖူးသည္။ မွန္ပါသည္။ ပုထုဇဥ္တုိင္း ခ်မ္းသာလိုၾက သည္မွာ ဘာမွ် အျပစ္ဆိုဖြယ္မ႐ွိ။ သူေတာ္စင္ မဟုတ္ေသးသေ႐ြ႕၊ ပီယာလို သေဘာမေပါက္ေသးသေ႐ြ႕၊ ေတာ္လ္စတြဳိင္းလို မျမင္ႏိုင္ေသးသေ႐ြ႕ ခ်မ္းသာလိုၾကမည္မွာ ဓမၼတာျဖစ္သည္။
ခ်မ္သားသူတိုင္းသည္ ေခ်ာင္ဆက္စကူးလို ႐ွပ္အက်ႌတစ္ထည္ကို တစ္ခါသာ ဝတ္မည္ဆိုသည့္ စိတ္ကူးမ်ဳိး ႐ွိမည္မထင္။ အီး မယ္လ္ဒါးမားကို႔စ္လို ဖိနပ္အရန္ေပါင္း ၂၇၀၀ ကို စီးရန္ စိတ္ကူးမည္ မထင္။ ႏုိင္ဇမ္ေစာ္ဘြားလို ေမာ္ေတာ္ကား ရာေပါင္းမ်ားစြာ စီးဖို႔ စိတ္ကူးမည္မထင္။
အီမယ္လ္ဒါးမားကို႔စ္သည္ တစ္ေန႔ကို ဖိနပ္သုံးရံလဲ၍ စီးလွ်င္ပင္ သူ႔ဖိနပ္ေတြ ကုန္ေအာင္ ႏွစ္ႏွစ္ခြဲ နီးပါး စီးရလိမ့္မည္။ ထုိအထဲ တြင္ အီမယ္လ္ဒါးမားကို႔စ္သည္ ေလဒီ႐ႉးမ်ားကို ေနာက္ထပ္ ဝယ္ေနဦးမည္ျဖစ္ရာ ထိုအတိုင္းဆိုလွ်င္ သူတစ္သက္တြင္ ဖိနပ္မ်ား ကို ကုန္ေအာင္ စီးသြားႏုိင္မည္မဟုတ္။
သို႔ျဖစ္လွ်င္ အီမယ္လ္ဒါးမားကို႔စ္သည္ သူမမစီးႏိုင္ေသာ ေလဒီ႐ႉးမ်ားကို ဘာေၾကာင့္ စုေဆာင္းေနရသနည္း။ အီစမန္ဘုရင္ႀကီး သည္ သူေပါင္းသင္းျခင္းမျပဳႏုိင္ေသာ ကိုယ္လုပ္ေတာ္ ၃၀၀၀ ကို ဘာေၾကာင့္ ထားေနရသနည္း။ ႏုိင္ဇမ္ေစာ္ဘြားသည္ သူမစီး ႏုိင္ေသာ ေမာ္ေတာ္ကား ရာေပါင္းမ်ားစြာကို အဘယ္ေၾကာင့္ ဝယ္ထားသနည္း။
ေတာပစ္ဝါသနာပါသလို၊ စစ္တုရင္ဝါသနာပါသလို၊ အေလာင္းအစား ဝါသနာပါသလို ဝါသနာပါလို႔ဟူေသာ အေၾကာင္းမွတစ္ပါး အျခားေျဖစရာမ႐ွိ။ တစ္နည္းေျပာရလွ်င္ အီစမန္ဘုရင္၊ ႏိုင္ဇမ္ေစာ္ဘြား ေခ်ာင္ဆက္စကူးႏွင့္ အီမယ္ဒါးမားကို႔စ္တို႔တြင္ ထိုသို႔ေသာ ဝါသနာမ်ဳိးကို ျဖစ္ေပၚေစမည့္၊ ထိုသနာမ်ဳိးကို ႏႈိးဆြေပးသည့္ ေဟာ္မုန္းဓာတ္မ်ား ႐ွိေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟုသာ ေျပာရေတာ့ မည္ ထင္သည္။
တစ္နည္းစဥ္းစားႏုိင္ေသးသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ခ်မ္းသာခ်င္သနည္း။ အဘယ္ေၾကာင့္ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာ ႐ွိခ်င္သနည္း။
မိမိႀကိဳက္သလိုေနရန္၊ မိမိႀကိဳက္သလိုစားရန္၊ မိမိႀကိဳက္သလိုသုံးစြရန္၊ တစ္နည္းေျပာရရင္ လြတ္လပ္မႈကို ဝယ္ရန္ျဖစ္သည္ (ဝါ) သူတစ္ပါးအလိုက် ေနထိုင္ရျခင္းမွ လြတ္ကင္း၍ ကိုယ့္အလိုက် ေနထုိင္ရန္ျဖစ္သည္။
အီမယ္ဒါးမားကို႔စ္သည္ ေလဒီ႐ႉးအရံေပါင္း ၂၇၀၀ ကို ဝယ္ျခင္းမွာ စီးရန္မဟုတ္။ စီးသည့္အခါတြင္ ကိုယ္ႀကိဳ႕္သည့္ ဖိနပ္ကို ေ႐ြး ခ်ယ္ႏိုင္ရန္ ျဖစ္သည္ဟု စဥ္းစားႏိုင္သည္။
ထိုဆႏၵမ်ားသည္ ေလာဘမွ ေပၚထြက္လာျခင္းသာ ျဖစ္ေလသည္။ 'သင့္တြင္ ဥစၥာျပည့္စုံကုံလုံလွ်င္ ယင္းတို႔ကို ေရာင္းခ်၍ မ႐ွိဆင္း ရဲသားမ်ားအား ေပးေဝေလ။ ထိုအခါ၌ သင္သည္ ေကာင္းကင္ဘုံတြင္ စည္းစိမ္းခ်မ္းသာတုိ႔ကို ရမည္ဟု ခရစ္ေတာ္က ေဟာခဲ့ သည္။ သုိ႔ရာတြင္ ''ဖာေရာက္စ္ဘုရင္ ႏိုင္ဇမ္ေစာ္ဘြား၊ ေခ်ာင္ဆက္စကူးႏွင့္ မားကို႔စ္တို႔ကား မ႐ွိဆင္းရဲသူတို႔၏ ပါးစပ္မွ လုယူ၍ သူတုိ႔သည္ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာတုိ႔ကို ေျမႀကီးေပၚတြင္စုေဆာင္းၾကသည္။
သို႔ရာတြင္ ထုိသုိ႔ ေလာဘေဇာ္တိုက္မႈမ်ားကို ဖ႐ိြက္၏ စိတ္သ႐ုပ္ခြဲပညာျဖင့္ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာၾကည့္ရန္ မလိုပါ။ ယင္းသို႔ေသာ ေလာဘ ေဇာသည္ ရက္စက္ ၾကမ္းၾကဳတ္မႈမ်ဳိးသာ ျဖစ္ေလသည္။ ေမာဟ၏ အစိတ္အပိုင္း တစ္ခုသာ ျဖစ္ေလသည္။
ေလာဘ၌ လိုေလေသးမ႐ွိ ျပည့္စုံျခင္းသည္ စိတ္၏ ခ်မ္းေျမ႕မႈကို မရႏုိင္။ ေတာင့္တသည့္အခါတြင္ လိုေသာအရာကို ရျခင္းသာ လွ်င္ စိတ္၏ ခ်မ္းေျမ႕မႈကို ရႏုိင္သည္ဟု ေတာ္လ္စတြဳိင္းက ဆိုခဲ့သည္။
ျပစ္သစ္တို႔ လက္တြင္ အက်ဥ္းစား ျဖစ္ရေသာ ပီယာကား ေတာင့္တေသာ အခ်ိန္တြင္ လူတို႔ အသက္႐ွင္ရန္ လိုအပ္ေသာ အျခင္း အရာတို႔ကို ရ႐ွိသျဖင့္ စိတ္၏ ခ်မ္းေျမ႕မႈကို ရခဲ့ေလသည္။
သုိ႔ရာတြင္ အီမယ္လ္ဒါးမားကို႔စ္၏ ေလဒီ႐ႉးအရန္ ၂၇၀၀ တို႔ကား သူမ၏ အိပ္မေပ်ာ္ေသာ ညမ်ားတြင္ ေျခာက္အိပ္မက္မ်ား ျဖစ္ေန ေပလိမ့္မည္။
ျမသန္းတင့္
သမိုင္းစကား ပန္းစကားစာအုပ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။
No comments:
Post a Comment