ခင္ဗ်ား စာဖတ္သလား။ က်ဳပ္ေမးတာက ခင္ဗ်ား စာဖတ္ ၀ါသနာ ပါသလား၊ စာဖတ္ေလ့ ရွိသလား၊ စာေတြ ဖတ္ျဖစ္သလား ဒါကိုေမးတာ။
ဘာေၾကာင့္ ေမးသလဲ ဆိုေတာ့ က်ဳပ္က စာဖတ္တဲ့ သူနဲ႔ပဲ စကား ေျပာခ်င္လို႔ပါ။ စာမဖတ္တဲ့ သူနဲ႔ဆို လံုး၀ စကား မေျပာခ်င္ဘူး။ စာမဖတ္တဲ့ သူေတြနဲ႔ စကားေျပာလို႔ ကုန္မယ့္ အခ်ိန္ေတြကို ႏွေျမာလြန္းလို႔။
က်ဳပ္ကေတာ့ စာဖတ္တယ္။ အရမ္းဖတ္တယ္။ က်ဳပ္တို႔ ၿမိဳ႕မွာေတာ့ က်ဳပ္ေလာက္ စာဖတ္တဲ့သူ ဘယ္သူမွ မရွိဘူး။ စာဖတ္ျခင္းဟာ က်ဳပ္ဘ၀ပဲ။ စာဖတ္ေနရရင္ က်ဳပ္ ဘာမွ မလိုေတာ့ဘူး။ အားလံုး ၿပီးျပည့္စံု ေနတယ္။ ထမင္းမစားဘဲလည္း ေနႏိုင္တယ္။ ေရမေသာက္ဘဲလည္း ေနႏိုင္တယ္။ မအိပ္ရလို႔လည္း ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ စာေတြ မရပ္မနား ဖတ္ေလ က်ဳပ္ခႏၶာကိုယ္မွာ စြမ္းအားေတြ ျပည့္လာေလပဲ။
ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္ ထမင္းကို စားခ်င္မွစားတယ္။ ေရကို ေသာက္ခ်င္မွ ေသာက္တယ္။ ညဘက္လည္း အိပ္ခ်င္မွ အိပ္တယ္။ တစ္ခါတေလ သံုးနပ္စာကို တစ္နပ္တည္း ေပါင္းစားတယ္။ သံုးညစာကို တစ္ညတည္းေပါင္းအိပ္တယ္။ က်န္တဲ့အခ်ိန္ စာပဲ ဖတ္ေနပစ္လိုက္တယ္။
အမွန္ေတာ့ က်ဳပ္ ၁၀ တန္း မေအာင္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေလာက္ စာဖတ္ နာေနရက္သားနဲ႔ စာေမးပြဲ မေအာင္တာကို ခင္ဗ်ား မယံုဘူး မဟုတ္လား။ သိပ္လည္း အံ့ၾသေနတယ္ မဟုတ္လား။ မအံ့ၾသနဲ႔ဗ်ဳိ႕။ တကယ္ မေအာင္တာ။ မေအာင္ရျခင္း အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ သူတို႔ ေမးတဲ့ ေမးခြန္းေတြကို က်ဳပ္က သူတို႔ သိတာထက္ အမ်ားႀကီး ေက်ာ္ေက်ာ္ၿပီး ေျဖျပ လိုက္တယ္ေလ။
အဲဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္က ၁၀ တန္း ေအာင္ျခင္းဆိုတဲ့ ပညာေရး မွတ္တိုင္ကို အသိအမွတ္ မျပဳႏိုင္တာေပါ့။ ၁၀ တန္း မေအာင္တဲ့ အတြက္ က်ဳပ္ ဘယ္တုန္းကမွ ၀မ္းမနည္းခဲ့ဘူး။ ဘယ္တုန္းကမွလည္း စိတ္မေကာင္း မျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ဘယ္တုန္းကမွလည္း သိမ္ငယ္စိတ္မ၀င္ခဲ့ဘူး။
တစ္နည္းအားျဖင့္ ေျပာရရင္ ၁၀ တန္းေအာင္တယ္ ဆိုတဲ့ လူေတြကို က်ဳပ္ လံုး၀ အထင္ မႀကီးဘူး။ ၁၀ တန္း ေအာင္သမား မေျပာနဲ႔၊ ဘယ္ ဘြဲ႔ရကိုမွလည္း က်ဳပ္ အထင္ႀကီးလို႔ မရပါဘူး။ က်ဳပ္တို႔ၿမိဳ႕ေလးမွာ ရွိပါတယ္။ ဘြဲ႔ရေတြမွ တစ္ပံုႀကီး။ အေ၀းသင္နဲ႔ ရတာေရာ၊ အနီးသင္နဲ႔ရတာ ေရာ။ ေအာင္မယ္ေလး ႐ိုက္သတ္လို႔ေတာင္ မကုန္ႏိုင္ဘူး။ အဲဒီ ဘြဲ႔ရေတြထဲက ဘယ္ဘြဲ႔ရနဲ႔ မဆို က်ဳပ္ စကား ယွဥ္ေျပာရဲတယ္။ ဘယ္ ေခါင္းစဥ္ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္အေၾကာင္းအရာ ျဖစ္ျဖစ္ ျငင္းခံုရဲတယ္။
ေနာက္ဆံုး ကုန္ကုန္ေျပာ မယ္ဗ်ာ။ တကၠသိုလ္ေတြက ပါေမာကၡဆိုတဲ့ လူေတြေတာင္ က်ဳပ္မေၾကာက္ဘူး။ လာစမ္းပါ၊ ဘယ္ပါေမာကၡမဆို က်ဳပ္နဲ႔ စကားေျပာခ်င္သပ ဆိုရင္၊ ေဆြးေႏြးခ်င္သပဆို ရင္ အခ်ိန္မေရြး လာခဲ့စမ္းပါ။ က်ဳပ္ဘက္ကေတာ့ အဆင္ သင့္ပဲ။
ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ အေၾကာင္းကို သိခ်င္ေနၿပီ မဟုတ္လား။ က်ဳပ္ ဘယ္သူလဲ၊ ဘာလဲ ဆိုတာကို စိတ္၀င္စားေနၿပီ မဟုတ္လား။
အင္း... သိခ်င္ရင္ေတာ့ နည္းနည္းပါးပါး ေျပာ ျပရတာေပါ့ဗ်ာ။ ေျပာရရင္ က်ဳပ္က သူေဌးသားဗ်။ တစ္ဦးတည္း ေသာသား။ က်ဳပ္တို႔က မ်ဳိးနဲ႔ ႐ိုးနဲ႔ ခ်မ္းသာခဲ့တာ။ က်ဳပ္ရဲ႕ ဘိုးဘြားဘီဘင္ေတြက လယ္ပိုင္ရွင္ သူေဌးႀကီးေတြ။ သူတို႔ ပိုင္ခဲ့တဲ့လယ္ေတြဆိုတာ ဒီ ပတ္ပတ္လည္မွာ လက္ညိႇဳးထိုး မလြဲဘူး။ တစ္ခ်ိန္တုန္းေပါ့။
ဒါေပမယ့္ အေဖတို႔ ေခတ္ေရာက္ေတာ့ ဒီေလာက္ မရွိေတာ့ဘူး။ ဘယ္လို ျဖစ္တယ္ေတာ့ မသိပါဘူးဗ်ာ။ အသိမ္း ခံရဆိုလားပဲ။ ေနာက္ ၿပီး ဓားျပကလည္း အတိုက္ခံ ရေသးသတဲ့။ ဒီေတာ့ ဘိုးဘြားပိုင္ ပစၥည္း ဥစၥာေတြလည္း ေတာ္ေတာ္ ကုန္သြားတယ္ ေျပာတာပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္အေဖက က်ဳပ္ငါးႏွစ္ သားေလာက္မွာ ၿမိဳ႔တက္လာခဲ့တာတဲ့။ ၿမိဳ႔တက္ လာရတဲ့ အေဖ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ေတာမွာ မေနရဲေတာ့တာရယ္၊ က်ဳပ္ကို ၿမိဳ႕ေက်ာင္းမွာထားၿပီး ပညာတတ္ႀကီးျဖစ္ေစ ခ်င္လို႔ရယ္တဲ့။
ဒီေတာ့ က်ဳပ္က ၿမိဳ႔မွာပဲ ႀကီးျပင္းခဲ့တာေပါ့။ ၿမိဳ႔ဆိုလို႔ ေျပာရဦးမယ္။ က်ဳပ္တို႔ ၿမိဳ႔ကို က်ဳပ္တို႔ကသာ ၿမိဳ႔လို႔ ေျပာတာ။ မႏၲေလးကလူတို႔၊ ရန္ကုန္ကလူတို႔က ေတာတဲ့ဗ်။ ဘာမွန္းလဲ မသိပါဘူး။ ထားပါေလ။ ေတာေတာၿမိဳ႕ ၿမိဳ႕ ကိစၥ မရွိပါဘူး။ မွ်မွ်တတ ျဖစ္ေစခ်င္ရင္ေတာ့ ေတာၿမိဳ႔လို႔ပဲ ေခၚေပါ့ဗ်ာ။ အခုေတာ့ အေဖလည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ အေမလည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဒီေတာၿမိဳ႕ ေလးရဲ႕ ဒီအိမ္မွာ က်ဳပ္တစ္ ေယာက္တည္းပဲေနတယ္။
ဒီအိမ္ဆိုလို႔ အေဖတို႔၊ အေမတို႔နဲ႔ ငယ္ငယ္က အတူ ေနခဲ့တဲ့ မူလ အိမ္မႀကီးကို ေျပာတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ မူလ အိမ္မႀကီးက ေရာင္း လိုက္တာ ၾကာလွၿပီ။ အခု က်ဳပ္ေျပာတဲ့ ဒီအိမ္ ဆိုတာက ျခံေထာင့္က သစ္သားအိမ္ အေသးေလးကို ေျပာတာ။ ဒီအိမ္ေသးေသးေလး မွာ က်ဳပ္တစ္ေယာက္တည္း ပဲေနတယ္။ က်ဳပ္တစ္ေယာက္ အတြက္ ေနလည္း ေနေလာက္တယ္။ က်ဳပ္ အေဖာ္မွ မလိုတာ။ က်ဳပ္အေဖာ္က စာအုပ္ေတြပဲေလ။ စာအုပ္ရွိရင္ ၿပီးတာပဲ။
ေနာက္ က်ဳပ္ဘာအလုပ္မွလည္း မလုပ္ဘူး။ စာဖတ္တဲ့ အလုပ္ကလြဲလို႔။ လုပ္စရာလည္း မလိုဘူးေလ။ ေတာမွာ က်ဳပ္ပိုင္တဲ့ လယ္ေတြ ရွိေနတာပဲ။ က်ဳပ္မွာ အေဖတို႔ အေမတို႔ ေမြးစားခဲ့တဲ့ ေမြးစားအစ္ကို တစ္ေယာက္လည္း ရွိတယ္ဗ်။ အဲ ဒီအစ္ကိုက ေတာမွာပဲ ေနၿပီး သူအေမြရတဲ့ လယ္နဲ႔ က်ဳပ္ပိုင္တဲ့ လယ္ေတြကို လုပ္ေပးေနတယ္။ က်ဳပ္စားဖို႔အတြက္ ဆန္၊ ဆီ၊ ငါးပိ မွန္မွန္ ပို႔ေပးတယ္။ က်ဳပ္လယ္က ထြက္တဲ့စပါး ေရာင္းၿပီးရင္လည္း ေရာင္းရေငြ လာလာေပးတယ္။
က်ဳပ္လယ္က ဘယ္ေလာက္က်ယ္ၿပီး စပါးဘယ္ေလာက္ ထြက္မွန္းေတာ့ မသိပါဘူး။ သိစရာလည္း မလိုဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အစ္ကို႔ကို တစ္ခါမွလည္း ေမးမၾကည့္မိဘူး။ သူလာလာေပးတ ပိုက္ဆံကို သံေသတၱာထဲ ထည့္ထည့္ သိမ္းထားတာ ေတာ္ေတာ္ မ်ားေနၿပီ။ ဘယ္ ေလာက္လဲဆိုတာ တစ္ခါေလာက္ ေရၾကည့္ဦးမွ။ အသံုး လိုရင္သာ ထုတ္ထုတ္ ေနမိတာ။ က်က်နန တစ္ခါမွေတာင္ ေရမၾကည့္မိဘူး။က်ဳပ္ ဘာစာေတြ ေလ့လာသလဲ၊ ဘာစာအုပ္ေတြ ဖတ္သလဲဆိုတာ ခင္ဗ်ား သိပ္သိခ်င္ေနတယ္ မဟုတ္လား။ သိခ်င္ရင္ ေျပာျပပါ့ မယ္။
က်ဳပ္ဖတ္တဲ့ စာအုပ္ ေတြက အစံုပဲဗ်ဳိ႕။ ၀တၳဳစာ အုပ္ေတြလည္း ဖတ္တာပဲ။ တက္က်မ္းေတြလည္း ဖတ္တာပဲ။ ျပဇာတ္ေတြ၊ အတၳဳပၸတ္ၱိ စာအုပ္ေတြလည္း ဖတ္တာပဲ။ ခရီးသြား မွတ္တမ္းေတြ၊ ဂမီၻရေတြ၊ ေရွးေဟာင္း သုေတသန စာအုပ္ေတြလည္း ဖတ္တာပဲ။ ေက်ာင္းသံုး ပထ၀ီ၀င္ေတြ၊ ရာဇ၀င္ သမိုင္းေတြ၊ ဂ်ီၾသေမႀတီေတြ အေထြေထြ သိပၸံေတြလည္း ဖတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒစ္ရွင္နရီ အဘိဓာန္ေတြ၊ ကေလးကဗ်ာေတြ၊ အကၡရာ သခ်ၤာေတြ၊ အမ်ဳိးစံု ဖတ္တယ္။ ေတြ႔တာအကုန္ ဖတ္တယ္။ ဖတ္လို႔ရတာ အကုန္ဖတ္တယ္။
စာအုပ္ ဘယ္ကရလဲ ဟုတ္လား။ ဟာ... စာအုပ္ပဲ ၀ယ္ရင္ ရတာေပါ့ဗ်ာ။ ပိုက္ဆံရွိရင္ ၀ယ္လို႔ ရတာပဲ။ သတင္း စာအေဟာင္း၊ စာအုပ္ အေဟာင္းေတြ ၿမိဳ႕အႏွံ႔လိုက္၀ယ္တဲ့ ေမာင္စိန္႔ဆီက စာအုပ္ေတြဆို ေစ်းေပါမွေပါ။ စာအုပ္တစ္ပိႆာ၊ ႏွစ္ပိႆာ ေလာက္ ျပန္၀ယ္ထားလိုက္ ဖတ္ပါေလ့ တစ္လ ကိုးသီတင္း။
စာအုပ္ အငွားဆိုင္ေတြကေတာ့ က်ဳပ္ကို သိပ္မငွားခ်င္ၾကဘူး။ ပိုက္ဆံေပး ငွားတာကို ဘာျဖစ္ေနၾကလဲ မသိပါဘူး။ အင္တင္တင္လုပ္ေန ၾကတယ္။ ဒါေလာက္ေတာင္ ျဖစ္တာ ေနဟ ဆိုၿပီး က်ဳပ္လည္း သြားမငွားေတာ့ဘူး။
ဒါေပမယ့္ ဆရာႀကီး ဦးဗသိန္းကေတာ့ သူ႔စာအုပ္ေတြ ေပးဖတ္သဗ်။ ဆရာႀကီး ဦးဗသိန္း ဆိုတာ က်ဳပ္ေနခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းက အၿငိမ္းစား ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာႀကီးေပါ့။ အခုဆို အသက္ပဲ ၈၀ ေလာက္ရွိၿပီ။ ဆရာႀကီးလည္း စာဖတ္တာ ၀ါသနာပါလို႔ စာအုပ္ေတြ အမ်ားႀကီး စုေဆာင္းထားတယ္။
တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ ဆရာႀကီးက သူ႔စာအုပ္ေတြကို အိမ္ေတာ့ ေပးမငွားဘူး။ ဖတ္ခ်င္ရင္ သူ႔အိမ္မွာပဲ ဖတ္တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔အိမ္သြား သြားၿပီး ေနကုန္ေနခန္း က်ဳပ္ စာအုပ္ဖတ္တယ္။ အဲဒီလို အခါမ်ဳိး ဆိုရင္ ဆရာႀကီးက က်ဳပ္ကို ထမင္းေတာင္ ေကၽြးလိုက္ေသးသဗ်။
က်ဳပ္ကေတာ့ စာဖတ္တယ္။ အရမ္းဖတ္တယ္။ က်ဳပ္တို႔ ၿမိဳ႕မွာေတာ့ က်ဳပ္ေလာက္ စာဖတ္တဲ့သူ ဘယ္သူမွ မရွိဘူး။ စာဖတ္ျခင္းဟာ က်ဳပ္ဘ၀ပဲ။ စာဖတ္ေနရရင္ က်ဳပ္ ဘာမွ မလိုေတာ့ဘူး။ အားလံုး ၿပီးျပည့္စံု ေနတယ္။ ထမင္းမစားဘဲလည္း ေနႏိုင္တယ္။ ေရမေသာက္ဘဲလည္း ေနႏိုင္တယ္။ မအိပ္ရလို႔လည္း ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ စာေတြ မရပ္မနား ဖတ္ေလ က်ဳပ္ခႏၶာကိုယ္မွာ စြမ္းအားေတြ ျပည့္လာေလပဲ။
ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္ ထမင္းကို စားခ်င္မွစားတယ္။ ေရကို ေသာက္ခ်င္မွ ေသာက္တယ္။ ညဘက္လည္း အိပ္ခ်င္မွ အိပ္တယ္။ တစ္ခါတေလ သံုးနပ္စာကို တစ္နပ္တည္း ေပါင္းစားတယ္။ သံုးညစာကို တစ္ညတည္းေပါင္းအိပ္တယ္။ က်န္တဲ့အခ်ိန္ စာပဲ ဖတ္ေနပစ္လိုက္တယ္။
အမွန္ေတာ့ က်ဳပ္ ၁၀ တန္း မေအာင္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေလာက္ စာဖတ္ နာေနရက္သားနဲ႔ စာေမးပြဲ မေအာင္တာကို ခင္ဗ်ား မယံုဘူး မဟုတ္လား။ သိပ္လည္း အံ့ၾသေနတယ္ မဟုတ္လား။ မအံ့ၾသနဲ႔ဗ်ဳိ႕။ တကယ္ မေအာင္တာ။ မေအာင္ရျခင္း အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ သူတို႔ ေမးတဲ့ ေမးခြန္းေတြကို က်ဳပ္က သူတို႔ သိတာထက္ အမ်ားႀကီး ေက်ာ္ေက်ာ္ၿပီး ေျဖျပ လိုက္တယ္ေလ။
အဲဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္က ၁၀ တန္း ေအာင္ျခင္းဆိုတဲ့ ပညာေရး မွတ္တိုင္ကို အသိအမွတ္ မျပဳႏိုင္တာေပါ့။ ၁၀ တန္း မေအာင္တဲ့ အတြက္ က်ဳပ္ ဘယ္တုန္းကမွ ၀မ္းမနည္းခဲ့ဘူး။ ဘယ္တုန္းကမွလည္း စိတ္မေကာင္း မျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ဘယ္တုန္းကမွလည္း သိမ္ငယ္စိတ္မ၀င္ခဲ့ဘူး။
တစ္နည္းအားျဖင့္ ေျပာရရင္ ၁၀ တန္းေအာင္တယ္ ဆိုတဲ့ လူေတြကို က်ဳပ္ လံုး၀ အထင္ မႀကီးဘူး။ ၁၀ တန္း ေအာင္သမား မေျပာနဲ႔၊ ဘယ္ ဘြဲ႔ရကိုမွလည္း က်ဳပ္ အထင္ႀကီးလို႔ မရပါဘူး။ က်ဳပ္တို႔ၿမိဳ႕ေလးမွာ ရွိပါတယ္။ ဘြဲ႔ရေတြမွ တစ္ပံုႀကီး။ အေ၀းသင္နဲ႔ ရတာေရာ၊ အနီးသင္နဲ႔ရတာ ေရာ။ ေအာင္မယ္ေလး ႐ိုက္သတ္လို႔ေတာင္ မကုန္ႏိုင္ဘူး။ အဲဒီ ဘြဲ႔ရေတြထဲက ဘယ္ဘြဲ႔ရနဲ႔ မဆို က်ဳပ္ စကား ယွဥ္ေျပာရဲတယ္။ ဘယ္ ေခါင္းစဥ္ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္အေၾကာင္းအရာ ျဖစ္ျဖစ္ ျငင္းခံုရဲတယ္။
ေနာက္ဆံုး ကုန္ကုန္ေျပာ မယ္ဗ်ာ။ တကၠသိုလ္ေတြက ပါေမာကၡဆိုတဲ့ လူေတြေတာင္ က်ဳပ္မေၾကာက္ဘူး။ လာစမ္းပါ၊ ဘယ္ပါေမာကၡမဆို က်ဳပ္နဲ႔ စကားေျပာခ်င္သပ ဆိုရင္၊ ေဆြးေႏြးခ်င္သပဆို ရင္ အခ်ိန္မေရြး လာခဲ့စမ္းပါ။ က်ဳပ္ဘက္ကေတာ့ အဆင္ သင့္ပဲ။
ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ အေၾကာင္းကို သိခ်င္ေနၿပီ မဟုတ္လား။ က်ဳပ္ ဘယ္သူလဲ၊ ဘာလဲ ဆိုတာကို စိတ္၀င္စားေနၿပီ မဟုတ္လား။
အင္း... သိခ်င္ရင္ေတာ့ နည္းနည္းပါးပါး ေျပာ ျပရတာေပါ့ဗ်ာ။ ေျပာရရင္ က်ဳပ္က သူေဌးသားဗ်။ တစ္ဦးတည္း ေသာသား။ က်ဳပ္တို႔က မ်ဳိးနဲ႔ ႐ိုးနဲ႔ ခ်မ္းသာခဲ့တာ။ က်ဳပ္ရဲ႕ ဘိုးဘြားဘီဘင္ေတြက လယ္ပိုင္ရွင္ သူေဌးႀကီးေတြ။ သူတို႔ ပိုင္ခဲ့တဲ့လယ္ေတြဆိုတာ ဒီ ပတ္ပတ္လည္မွာ လက္ညိႇဳးထိုး မလြဲဘူး။ တစ္ခ်ိန္တုန္းေပါ့။
ဒါေပမယ့္ အေဖတို႔ ေခတ္ေရာက္ေတာ့ ဒီေလာက္ မရွိေတာ့ဘူး။ ဘယ္လို ျဖစ္တယ္ေတာ့ မသိပါဘူးဗ်ာ။ အသိမ္း ခံရဆိုလားပဲ။ ေနာက္ ၿပီး ဓားျပကလည္း အတိုက္ခံ ရေသးသတဲ့။ ဒီေတာ့ ဘိုးဘြားပိုင္ ပစၥည္း ဥစၥာေတြလည္း ေတာ္ေတာ္ ကုန္သြားတယ္ ေျပာတာပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္အေဖက က်ဳပ္ငါးႏွစ္ သားေလာက္မွာ ၿမိဳ႔တက္လာခဲ့တာတဲ့။ ၿမိဳ႔တက္ လာရတဲ့ အေဖ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ေတာမွာ မေနရဲေတာ့တာရယ္၊ က်ဳပ္ကို ၿမိဳ႕ေက်ာင္းမွာထားၿပီး ပညာတတ္ႀကီးျဖစ္ေစ ခ်င္လို႔ရယ္တဲ့။
ဒီေတာ့ က်ဳပ္က ၿမိဳ႔မွာပဲ ႀကီးျပင္းခဲ့တာေပါ့။ ၿမိဳ႔ဆိုလို႔ ေျပာရဦးမယ္။ က်ဳပ္တို႔ ၿမိဳ႔ကို က်ဳပ္တို႔ကသာ ၿမိဳ႔လို႔ ေျပာတာ။ မႏၲေလးကလူတို႔၊ ရန္ကုန္ကလူတို႔က ေတာတဲ့ဗ်။ ဘာမွန္းလဲ မသိပါဘူး။ ထားပါေလ။ ေတာေတာၿမိဳ႕ ၿမိဳ႕ ကိစၥ မရွိပါဘူး။ မွ်မွ်တတ ျဖစ္ေစခ်င္ရင္ေတာ့ ေတာၿမိဳ႔လို႔ပဲ ေခၚေပါ့ဗ်ာ။ အခုေတာ့ အေဖလည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ အေမလည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဒီေတာၿမိဳ႕ ေလးရဲ႕ ဒီအိမ္မွာ က်ဳပ္တစ္ ေယာက္တည္းပဲေနတယ္။
ဒီအိမ္ဆိုလို႔ အေဖတို႔၊ အေမတို႔နဲ႔ ငယ္ငယ္က အတူ ေနခဲ့တဲ့ မူလ အိမ္မႀကီးကို ေျပာတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ မူလ အိမ္မႀကီးက ေရာင္း လိုက္တာ ၾကာလွၿပီ။ အခု က်ဳပ္ေျပာတဲ့ ဒီအိမ္ ဆိုတာက ျခံေထာင့္က သစ္သားအိမ္ အေသးေလးကို ေျပာတာ။ ဒီအိမ္ေသးေသးေလး မွာ က်ဳပ္တစ္ေယာက္တည္း ပဲေနတယ္။ က်ဳပ္တစ္ေယာက္ အတြက္ ေနလည္း ေနေလာက္တယ္။ က်ဳပ္ အေဖာ္မွ မလိုတာ။ က်ဳပ္အေဖာ္က စာအုပ္ေတြပဲေလ။ စာအုပ္ရွိရင္ ၿပီးတာပဲ။
ေနာက္ က်ဳပ္ဘာအလုပ္မွလည္း မလုပ္ဘူး။ စာဖတ္တဲ့ အလုပ္ကလြဲလို႔။ လုပ္စရာလည္း မလိုဘူးေလ။ ေတာမွာ က်ဳပ္ပိုင္တဲ့ လယ္ေတြ ရွိေနတာပဲ။ က်ဳပ္မွာ အေဖတို႔ အေမတို႔ ေမြးစားခဲ့တဲ့ ေမြးစားအစ္ကို တစ္ေယာက္လည္း ရွိတယ္ဗ်။ အဲ ဒီအစ္ကိုက ေတာမွာပဲ ေနၿပီး သူအေမြရတဲ့ လယ္နဲ႔ က်ဳပ္ပိုင္တဲ့ လယ္ေတြကို လုပ္ေပးေနတယ္။ က်ဳပ္စားဖို႔အတြက္ ဆန္၊ ဆီ၊ ငါးပိ မွန္မွန္ ပို႔ေပးတယ္။ က်ဳပ္လယ္က ထြက္တဲ့စပါး ေရာင္းၿပီးရင္လည္း ေရာင္းရေငြ လာလာေပးတယ္။
က်ဳပ္လယ္က ဘယ္ေလာက္က်ယ္ၿပီး စပါးဘယ္ေလာက္ ထြက္မွန္းေတာ့ မသိပါဘူး။ သိစရာလည္း မလိုဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အစ္ကို႔ကို တစ္ခါမွလည္း ေမးမၾကည့္မိဘူး။ သူလာလာေပးတ ပိုက္ဆံကို သံေသတၱာထဲ ထည့္ထည့္ သိမ္းထားတာ ေတာ္ေတာ္ မ်ားေနၿပီ။ ဘယ္ ေလာက္လဲဆိုတာ တစ္ခါေလာက္ ေရၾကည့္ဦးမွ။ အသံုး လိုရင္သာ ထုတ္ထုတ္ ေနမိတာ။ က်က်နန တစ္ခါမွေတာင္ ေရမၾကည့္မိဘူး။က်ဳပ္ ဘာစာေတြ ေလ့လာသလဲ၊ ဘာစာအုပ္ေတြ ဖတ္သလဲဆိုတာ ခင္ဗ်ား သိပ္သိခ်င္ေနတယ္ မဟုတ္လား။ သိခ်င္ရင္ ေျပာျပပါ့ မယ္။
က်ဳပ္ဖတ္တဲ့ စာအုပ္ ေတြက အစံုပဲဗ်ဳိ႕။ ၀တၳဳစာ အုပ္ေတြလည္း ဖတ္တာပဲ။ တက္က်မ္းေတြလည္း ဖတ္တာပဲ။ ျပဇာတ္ေတြ၊ အတၳဳပၸတ္ၱိ စာအုပ္ေတြလည္း ဖတ္တာပဲ။ ခရီးသြား မွတ္တမ္းေတြ၊ ဂမီၻရေတြ၊ ေရွးေဟာင္း သုေတသန စာအုပ္ေတြလည္း ဖတ္တာပဲ။ ေက်ာင္းသံုး ပထ၀ီ၀င္ေတြ၊ ရာဇ၀င္ သမိုင္းေတြ၊ ဂ်ီၾသေမႀတီေတြ အေထြေထြ သိပၸံေတြလည္း ဖတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒစ္ရွင္နရီ အဘိဓာန္ေတြ၊ ကေလးကဗ်ာေတြ၊ အကၡရာ သခ်ၤာေတြ၊ အမ်ဳိးစံု ဖတ္တယ္။ ေတြ႔တာအကုန္ ဖတ္တယ္။ ဖတ္လို႔ရတာ အကုန္ဖတ္တယ္။
စာအုပ္ ဘယ္ကရလဲ ဟုတ္လား။ ဟာ... စာအုပ္ပဲ ၀ယ္ရင္ ရတာေပါ့ဗ်ာ။ ပိုက္ဆံရွိရင္ ၀ယ္လို႔ ရတာပဲ။ သတင္း စာအေဟာင္း၊ စာအုပ္ အေဟာင္းေတြ ၿမိဳ႕အႏွံ႔လိုက္၀ယ္တဲ့ ေမာင္စိန္႔ဆီက စာအုပ္ေတြဆို ေစ်းေပါမွေပါ။ စာအုပ္တစ္ပိႆာ၊ ႏွစ္ပိႆာ ေလာက္ ျပန္၀ယ္ထားလိုက္ ဖတ္ပါေလ့ တစ္လ ကိုးသီတင္း။
စာအုပ္ အငွားဆိုင္ေတြကေတာ့ က်ဳပ္ကို သိပ္မငွားခ်င္ၾကဘူး။ ပိုက္ဆံေပး ငွားတာကို ဘာျဖစ္ေနၾကလဲ မသိပါဘူး။ အင္တင္တင္လုပ္ေန ၾကတယ္။ ဒါေလာက္ေတာင္ ျဖစ္တာ ေနဟ ဆိုၿပီး က်ဳပ္လည္း သြားမငွားေတာ့ဘူး။
ဒါေပမယ့္ ဆရာႀကီး ဦးဗသိန္းကေတာ့ သူ႔စာအုပ္ေတြ ေပးဖတ္သဗ်။ ဆရာႀကီး ဦးဗသိန္း ဆိုတာ က်ဳပ္ေနခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းက အၿငိမ္းစား ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာႀကီးေပါ့။ အခုဆို အသက္ပဲ ၈၀ ေလာက္ရွိၿပီ။ ဆရာႀကီးလည္း စာဖတ္တာ ၀ါသနာပါလို႔ စာအုပ္ေတြ အမ်ားႀကီး စုေဆာင္းထားတယ္။
တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ ဆရာႀကီးက သူ႔စာအုပ္ေတြကို အိမ္ေတာ့ ေပးမငွားဘူး။ ဖတ္ခ်င္ရင္ သူ႔အိမ္မွာပဲ ဖတ္တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔အိမ္သြား သြားၿပီး ေနကုန္ေနခန္း က်ဳပ္ စာအုပ္ဖတ္တယ္။ အဲဒီလို အခါမ်ဳိး ဆိုရင္ ဆရာႀကီးက က်ဳပ္ကို ထမင္းေတာင္ ေကၽြးလိုက္ေသးသဗ်။
ဒါေပမယ့္ ေျပာရရင္လည္း မေကာင္းပါဘူး။ ဆရာႀကီးက သေဘာေကာင္း သေလာက္ သူ႔အိမ္သားေတြ၊ သူ႔သားသမီးေတြကေတာ့ စိတ္ပုပ္တယ္ဗ်။ က်ဳပ္လာတာ မႀကိဳက္တဲ့ ပံုစံနဲ႔ ဆူဆူေဆာင့္ေဆာင့္ လုပ္ၾကတယ္။ ဆရာႀကီး ကြယ္ရာမွာ က်ဳပ္ကို ျပန္ခိုင္းတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္လည္း ဆရာႀကီး အိမ္ကို သိပ္ မသြားျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ အိမ္မွာ ဖတ္စရာ လံုး၀ မရွိေတာ့မွပဲ သြားျဖစ္ေတာ့တယ္။
ေၾသာ္... ေျပာရဦးမယ္။ က်ဳပ္က စာဖတ္ရင္ သူမ်ားေတြလို သာမန္ ကာလွ်ံကာ ဖတ္တာ မဟုတ္ဘူး။ စာအုပ္အစက ေန အဆံုးအထိ စာလံုးတိုင္း စာလံုးတိုင္း၊ စာေၾကာင္းတိုင္း စာေၾကာင္းတိုင္း မလြတ္ေအာင္ ေသခ်ာ ဖတ္တာဗ်။ ပထမ စာမ်က္ႏွာကေန ေနာက္ဆံုး စာမ်က္ႏွာ အထိပဲ။
အဲ... စာမ်က္ႏွာ ဆံုးသြားၿပီ ဆိုရင္လည္း ေနာက္ဆံုး စာမ်က္ႏွာကေန ေရွ႕ဆံုး စာမ်က္ႏွာ အထိ ေျပာင္းျပန္ ျပန္ဖတ္တယ္။ ဥပမာဗ်ာ စာ မ်က္ႏွာ ၃၀၀ မွာ ဆံုးသြားတယ္ ဆိုပါေတာ့။ စာမ်က္ႏွာ ၃၀၀ ၿပီးရင္ စာမ်က္ႏွာ ၂၉၉၊ ၿပီးေတာ့ ၂၉၈၊ ၿပီးေတာ့ ၂၉၇၊ ၿပီးေတာ့ ၂၉၆...။ အဲ ဒီလိုနဲ႔ စာမ်က္ႏွာ ၁ ကို ေရာက္တဲ့အထိ ျပန္ဖတ္တယ္။ စာမ်က္ႏွာ ၁ ေရာက္ၿပီ ဆိုေတာ့မွ တစ္ခါျပန္ၿပီး စာမ်က္ႏွာ ၂၊ ၃၊ ၄ စသျဖင့္ ၃၀၀ အထိ အစီအစဥ္ အတိုင္း ျပန္ဖတ္သြားတယ္။ အဲဒါကို အႏုလံု ပဋိလံု စာဖတ္နည္းလို႔ ေခၚတာေပါ့။
ဒီနည္းကို ဘယ္သူမွ မသိေသးဘူး။ က်ဳပ္တစ္ေယာက္ပဲ သိၿပီး က်ဳပ္တစ္ေယာက္ပဲ က်င့္သံုးေနတာ။ စာအလြန္ေက်တဲ့ နည္းေပါ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္ စာေက်တယ္ဆိုတာ လည္း မေျပာနဲ႔။ အဲဒီနည္း အတိုင္း အျမဲဖတ္တာကိုး။ ဒီ နည္းကို ခင္ဗ်ား ဘယ္သူ႔မွ ေတာ့ ေလွ်ာက္မေျပာနဲ႔ေနာ္။ ဒါ လွ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္။
ေနာက္လွ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္ တစ္ခုကိုလည္း ေျပာျပဦးမယ္။ က်ဳပ္ေလ အခု ဦးထြန္းၿငိမ္း အဂၤလိပ္-ျမန္မာအဘိ ဓာန္ကို အလြတ္က်က္ေနတာ တစ္လရွိသြားၿပီ။ ဒီအဘိဓာန္ႀကီး တစ္အုပ္လံုးကို အာဂံု ေဆာင္ႏိုင္ေအာင္ က်ဳပ္ က်ိတ္ၿပီး ႀကိဳးစားေနတာဗ်။ တစ္ေန႔ နည္းနည္းခ်င္း၊ နည္းနည္း ခ်င္းက်က္လို႔ အခုထိေတာ့ A မကုန္ေသးဘူး။ အခ်ိန္ေတာ့ ယူရမွာေပါ့ေလ။ ေအာင္ျမင္ သြားရင္ေတာ့ က်ဳပ္ ကမၻာ ေက်ာ္ဦးမွာပဲ ဟဲ... ဟဲ...။
အဲဒီလို ဦးထြန္းၿငိမ္း အဘိဓာန္ေတြ က်က္ရတာ တစ္ဖက္၊ ခုတစ္ေလာ ခ်င္ျခင္း တပ္ေနတဲ့ ျမန္မာ ရာဇ၀င္နဲ႔ ေရွးေဟာင္း သုေတသနစာ အုပ္ေတြ ဖတ္ေနရတာ တစ္ဖက္နဲ႔ဆိုေတာ့ က်ဳပ္ ထမင္းဟင္းေတာင္ သိပ္ခ်က္မစား ျဖစ္ပါဘူးဗ်ာ။
အဲဒီ ထမင္းဟင္း ခ်က္ျပဳတ္ စားေသာက္ရတဲ့ အလုပ္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ေတာ့ အခ်ိန္ ကုန္သားဗ်။ အိမ္မွာ ဆန္၊ ဆီ၊ ငါးပိရွိတာက ရွိ တာပဲ။ သူ႔ခ်ည္းနဲ႔လည္း မၿပီးဘူး။ ေစ်းသြား ရေသးတယ္။ အသားေလး ငါးေလး၊ အသီးေလး အရြက္ေလး ၀ယ္ရေသးတယ္။ ျပန္လာရင္ ခုတ္ ထစ္ရေသးတယ္။ အ႐ိုးအရြက္ သင္ရေသးတယ္။ ခ်က္ျပဳတ္ေၾကာ္ေလွာ္ ရေသးတယ္၊ ၿပီး စားရေသးတယ္။ စားၿပီးလည္း မၿပီးေသးဘူး။ ေဆးရ ေၾကာရျပန္တယ္။ ထမင္းတစ္နပ ္စားရဖို႔ အေရး ကုန္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္ဗ်ာ။ တကယ္ စာဖတ္ပ်က္တာပဲ။
ဒါေၾကာင့္ အခ်ိန္မကုန္ဘဲ စားေသာက္ရတဲ့နည္း ဘာနည္း ရွိလဲလို႔ က်ဳပ္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ၾကံစည္ စိတ္ကူးၾကည့္တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်ဳပ္ အၾကံရသြားတယ္။ ရွာေဖြ ေတြ႔ရွိသြားတယ္ပဲ ေျပာပါေတာ့။
ဟာ... မဟုတ္ဘူး။ ခ်က္ၿပီးသားထမင္းဟင္း ၀ယ္စားတဲ့နည္းကို ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါေတာ့ ခင္ဗ်ား ေျပာမွလား။ ပိုက္ဆံရွိရင္ ၀ယ္စားလို႔ ရမွန္း ကေလးကစ သိတယ္။ ခ်က္ၿပီးသား ထမင္းဟင္း ၀ယ္စားဖို႔ဆိုတာ ထမင္းဆိုင္ ေရာက္ဖို႔ အနည္း ဆံုး ေစ်းထိပ္အထိ သြားရဦး မယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ဘူတာ႐ံု ဘက္ေရာက္ေအာင္ ေလွ်ာက္ရဦးမယ္။ အဲဒီလို သြား၀ယ္ဖို႔ က်ဳပ္ အခ်ိန္ ကုန္မခံႏိုင္ဘူး။ အဲဒီ ၀ယ္စားတဲ့နည္း ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ တျခားနည္း။ တျခားနည္း။
ဟို... ခင္ဗ်ား ႏြားေတြ ၾကည့္လိုက္ဗ်ာ။ ဒီေကာင္ေတြ အစားအေသာက္ အတြက္ အခ်ိန္ မကုန္ဘူး မဟုတ္လား။ ကရိကထ မမ်ားဘူး မဟုတ္လား။ ဘာမ်ားမလဲ ေျမႀကီးေပၚမွာ အလိုလို ေပါက္ေနတဲ့ ျမက္ေတြကိုပဲ စားေနတာကိုး။ အစာစားတယ္ ဆိုတာ အသက္ရွင္သန္ဖို႔ အတြက္၊ အာဟာရ ဓာတ္ရဖို႔ အတြက္ စားရတယ္။ ရသ တဏွာကို တပ္မက္ၿပီး လွ်ာအလိုလိုက္ ေနသေရြ႕ကေတာ့ အဲဒါနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကုန္ၿပီး အသိထူး ဥာဏ္ထူး ရမွာ မဟုတ္ဘူး။
ျမက္ဆိုလို႔လည္း အထင္မေသးနဲ႔။ ျမက္က သိပ္အာဟာရ ျဖစ္တာ။ ဒါေၾကာင့္ ျမက္စားတဲ့ ႏြားေတြကို ၾကည့္ ဘယ္ေလာက္ခြန္ အားရွိသလဲ။ ဘယ္ေလာက္ အလုပ္ လုပ္ႏိုင္သလဲ။ ဘယ္ေလာက္ အၾကမ္းခံသလဲ။ သူတို႔ရဲ႕အေသြးအသားေတြမွာ အာဟာရဓာတ္ေတြ ျပည့္၀ေနလို႔ မက်န္းမာတဲ့ လူေတြ အားရွိေအာင္ သူ႔အသားကို စားရတယ္ေလ။ သူ႔ႏို႔ရည္ကို ကေလးသူငယ္နဲ႔ သက္ႀကီး ရြယ္အိုေတြ အားထားရတယ္ေလ။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား။
အဲဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္လည္းပဲ တစ္ခါတေလမွာ ထမင္းဆာရင္ ျခံထဲဆင္းၿပီး ျမက္ႏုႏုကေလးေတြပဲ ႏုတ္ႏုတ္ၿပီး စားေန လိုက္ေတာ့တယ္။ ေစ်း၀ယ္စရာလည္း မလိုဘူး။ ခ်က္ျပဳတ္စရာလည္း မလိုဘူး။ ေဆးေၾကာစရာလည္း မလိုဘူး။ ၿပီးေရာ ေအးေရာပဲ။
ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကို ပိုပိုၿပီး စိတ္၀င္စားလာၿပီ မဟုတ္လား။ က်ဳပ္ဟာ သာမန္ မဟုတ္ဘူး။ ထူးျခားတဲ့ လူဆိုတာ အကဲခတ္မိၿပီ မဟုတ္လား။ သိတာေပါ့ဗ်ာ။ သိပ္သိတာေပါ့။ခင္ဗ်ားမို႔လို႔ ေျပာရဦးမယ္။ ခုတစ္ေလာ က်ဳပ္ေလ ထူးဆန္းတဲ့အိပ္မက္ေတြ ခဏ ခဏ မက္ေနတယ္ဗ်။ အိပ္မက္ထဲမွာ က်ဳပ္ ဒြတၱေပါင္ မင္းႀကီးနဲ႔လည္း ေတြ႕ခဲ့တယ္။ အေနာ္ရထာ မင္းနဲ႔လည္း စကားေျပာခဲ့ရ တယ္။ မင္းတုန္းမင္းႀကီး တည္ခင္းတဲ့ လက္ဖက္ရည္ပြဲလည္း တက္ခဲ့ရတယ္။ ဒြတၱေပါင္မင္းႀကီးနဲ႔ က ေတြ႔႐ံု ေတြ႔တာပါ။ စကား မေျပာခဲ့ရပါဘူး။
အေနာ္ရထာနဲ႔ က်ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာေလး စကားေျပာ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ၾကံဳတုန္း ဟိုးကတည္းက က်ဳပ္ရင္ထဲ အစာမေၾကျဖစ္ေနတဲ့ ကိစၥကို က်ဳပ္ ဖြင့္ထုတ္ပစ္ လိုက္မိတယ္ဗ်။က်ဳပ္ အစာမေၾကျဖစ္ ေနတဲ့ကိစၥ ဆိုတာက တျခား မဟုတ္ပါဘူး။ သူနန္းတက္စ မွာ ေဗဒင္ဆရာေတြက မင္းေလာင္း ေပၚေနၿပီလို႔ ေဟာ ေျပာတာကို ယံုၿပီး သူ႔ထီးနန္းကို လုမွာစိုးလို႔ မဆီမဆိုင္ မိန္းမနဲ႔ ကေလးေတြကို သတ္ ခဲ့တဲ့ ကိစၥေလ။ ခင္ဗ်ား ၾကား ဖူးလား။ မင္းေလာင္းက ဘယ္အရြယ္လဲ ေမးၿပီး ေဗဒင္ ဆရာေတြက ပဋိသေႏၶေန တုန္းပါ ဘုရားဆိုေတာ့ ကိုယ္၀န္ေဆာင ္မိန္းမေတြကိုသတ္၊ ႏို႔စို႔အရြယ္ ေရာက္ပါၿပီ ဘုရား ဆိုေတာ့ ႏို႔စို႔အရြယ္ လူမမည္ ေလးေတြကိုသတ္၊ ႏြား ေက်ာင္းသားအရြယ္ ေရာက္ပါၿပီ ဘုရားဆိုေတာ့ ႏြားေက်ာင္းသား အရြယ္ လူငယ္ေလးေတြ ကိုသတ္။ ဟာဗ်ာ ဘယ္လိုမွ ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္တဲ့ အမွားႀကီးကို က်ဴးလြန္ခဲ့တာပဲဗ်။ ၿပီးေတာ့လည္း အဲဒီ မင္းေလာင္းက တျခားလူလည္း မဟုတ္ဘူး။ သူ႔သားအရင္း ေခါက္ေခါက္ က်န္စစ္သား။
အဲဒီ ကိစၥႀကီးက က်ဳပ္ရင္ထဲ အက်ိတ္ အဖုလို ျဖစ္ေနလို႔ က်ဳပ္ ထုတ္ေျပာမိတာ ေပါ့။
“အရွင္မင္းႀကီး၊ အရွင္ မင္းႀကီးက တိုင္းျပည္သာယာ ၀ေျပာေအာင္ ေဆာင္ရြက္တာလည္း မွန္ပါရဲ႕။ ႏွာဘူး အရည္းႀကီးေတြကို ႏွိမ္နင္းၿပီး စစ္မွန္တ ဲ့ဗုဒၶ သာသနာေတာ္ ထြန္းလင္း ေတာက္ပေအာင္ ေဆာင္ရြက္တာလည္း မွန္ပါ ရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ အျပစ္မရွိတဲ့ မိန္းမေတြနဲ႔ ကေလးေတြကို ကြပ္မ်က္တာေတာ့ အေတာ္ ရက္စက္တာပဲ ဘုရား။ အရွင္မင္းႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိး စိတ္ပ်က္တာ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ ဘုရား။ ရွင္ဘုရင္ လုပ္ေနၿပီး ေတာ့ ေဗဒင္ဆရာေတြ ေျပာသမွ် အကုန္ေလွ်ာက္ ယံုတာေတာ့ ဘယ္ဟုတ္မလဲဘု ရား။ ကိုယ့္ဦးေႏွာက္နဲ႔ကိုယ္ နည္းနည္းပါးပါး စဥ္းစား ၾကည့္ပါဦးလား ဘုရား”
စိတ္ဆိုးခ်င္ဆိုး မဆိုးခ်င္ေန က်ဳပ္စိတ္ထဲရွိသလို တည့္ေျပာခ်လိုက္ေတာ့ အေနာ္ရထာ မင္းႀကီးဆိုတာ ဘာစကားတစ္ခြန္းမွ က်ဳပ္ကို ျပန္မေျပာႏိုင္ဘူး။ ေခါင္းငိုက္ စိုက္ခ်ၿပီး ငိုင္ေနတယ္။ အဲဒီမွာ က်ဳပ္ အိပ္ရာက လန္႔ႏိုး လာတာပါပဲ။ က်ဳပ္လည္း က်ဳပ္ေျပာခ်င္တာ ေျပာလိုက္ ရလို႔ စိတ္ထဲ ေက်နပ္သြားတယ္။
မင္းတုန္းမင္းႀကီးနဲ႔ ေတြ႔တဲ့အိပ္မက္ကေတာ့ ေပ်ာ္စရာႀကီး။ စားပြဲေသာက္ပြဲေလ။ စားစရာေသာက္စရာ ေတြမွ စံုလို႔ ခင္းက်င္းထား တာ။ အဲဒီပြဲကို လူေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား လာၾကတယ္။ မင္း ညီမင္းသားေတြ၊ နန္းတြင္းသူ နန္းတြင္းသားေတြ၊ မွဴးေတြ မတ္ေတြ၊ သူေဌးသူႂကြယ္ေတြ အကုန္လာတယ္။ က်ဳပ္ကိုလည္း ဖိတ္တယ္။
မင္းတုန္းမင္းႀကီးက ႏႈတ္ခမ္းေမြးစစနဲ႔ လူကေတာ့ လူေခ်ာ လူခန္႔ဗ်။ သူ႔မိဖုရား ေတြကလည္း အေခ်ာ ခ်ည္းပဲဗ်ာ။ မ်ားလိုက္တာလည္း မေျပာနဲ႔ေတာ့။ ဒါေလာက္ မ်ားတာ ေစ့ငေအာင္ ဘယ္လို ခြဲတမ္းခ်ၿပီး ေဆာင္ေတာ္ကူးလဲ မသိဘူး။ သူ႔အစား စိတ္ေမာလိုက္တာ။ သူက သေဘာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းတယ္။ လာသမွ် ဧည့္သည္ကို စားပြဲေစ့ လိုက္ႏႈတ္ဆက္တာ။ က်ဳပ္စားပြဲ အေရာက္ က်ဳပ္လည္း လန္႔ ႏိုးသြားလို႔ ဘာစကားမွေတာင္ မေျပာလိုက္ရဘူး။
ခင္ဗ်ား က်ဳပ္နဲ႔စကား ေျပာရတာ ပညာေတြ၊ ဗဟု သုတေတြ အရမ္းရတယ္ မဟုတ္လား။ က်ဳပ္ေျပာသမွ်ေတြဟာ ခင္ဗ်ားအတြက္ တအံ့တၾသ ျဖစ္ရတာေတြခ်ည္းပဲ မဟုတ္လား။က်ဳပ္ ဆက္ေျပာဦးမယ္။ မင္းတုန္းမင္းႀကီး အေၾကာင္း အိပ္မက္မက္ၿပီး သံုးေလးရက္ေလာက္ ၾကာေတာ့ ထူးထူးဆန္းဆန္းဗ်ာ၊ က်ဳပ္အိမ္ကို က်ဳပ္ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။
သူ႔လက္ထဲမွာလည္း ခရီးေဆာင္အိတ္ တစ္လံုးကို ဆြဲလို႔။ က်ဳပ္က ဘာကိစၥရွိလို႔လဲ ေမးေတာ့ သူက အိမ္ေပၚ ခဏေလာက္ တက္ပါရေစတဲ့။ ခြင့္ေတာင္းတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္လည္း ခြင့္ျပဳလိုက္တယ္။ အိမ္ေပၚေရာက္ေတာ့ သူက သူ႔ကိုယ္သူ မိတ္ဆက္တယ္။ သူကတဲ့၊ ေရွးေဟာင္း ပစၥည္း ေရာင္း၀ယ္တဲ့ သူတဲ့။ က်ဳပ္က ျမန္မာရာဇ၀င္ ျမန္မာ့သမိုင္း ဘာသာရပ္မွာ ႏွံ႔စပ္ၿပီး ေရွးေဟာင္း ပစၥည္းေတြကိုလည္း တန္ဖိုးထား တတ္တယ္ၾကားလို႔ လာခဲ့တာတဲ့။
က်ဳပ္က “ဟုတ္ပါၿပီ။ ခင္ဗ်ားေျပာတာ မွန္ပါတယ္။ က်ဳပ္ ဘာလုပ္ ေပးရမလဲ” လို႔ ေမးေတာ့၊ သူက သူ႔လက္ဆြဲ အိတ္ဇစ္ကို ဆြဲဖြင့္ၿပီး လက္ ဆြဲအိတ္ႀကီးထဲက ကတၱီပါ ေစာင္ႀကီး တစ္ထည္ကို ဆြဲထုတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ျဖန္႔ျပတယ္ဗ်။ က်ဳပ္က ေမးဆတ္ၿပီး “ဒါ ဘာလဲ” ဆိုတဲ့သေဘာ ေမးၾကည့္ေတာ့ သူက က်ဳပ္ ဘက္ကို အသာ တိုးလာၿပီး က်ဳပ္ရဲ႕နားနား ကပ္ေျပာတယ္။
“ဒါ မင္းတုန္းမင္းႀကီး ဥပုသ္ေဆာင္၀င္တဲ့ အခါ ထိုင္တဲ့ေကာ္ေဇာ” တဲ့။
ဟာ... က်ဳပ္ျဖင့္ လန္႔ဖ်ပ္ သြားတာပဲ။ ကိုယ့္နားကိုယ္ မယံုလို႔ ထပ္ေမးေတာ့ အဲဒီလူက ထပ္ေျပာတယ္။
“မင္းတုန္းမင္းတရားႀကီး ထိုင္ခဲ့တဲ့ ေကာ္ေဇာ။ တျခားအခ်ိန္ မဟုတ္ဘူး။ ဥပုသ္ ေဆာင္၀င္တဲ့ အခါမွ ထိုင္တာ။ မင္းတုန္းမင္းႀကီး ကံကုန္ ေတာ့ နန္းဦးေက်ာင္းက ကပၸိယက ရလိုက္ၿပီး အစဥ္အဆက္ ထိန္းသိမ္းခဲ့တာ။ အခု သူ႔ရဲ႕“တီ”လက္ထက္ ေရာက္မွ ေငြလိုလို႔ ထုတ္ ေရာင္းတာ”
ဒါနဲ႔ က်ဳပ္လည္း ေကာ္ေဇာကို ေသခ်ာျဖန္႔ခိုင္းၿပီး ၾကည့္ရတာေပါ့။ အင္း... ပစၥည္းကေတာ့ ပစၥည္းေကာင္းပဲ။ အသစ္တုန္းကေတာ့ ေတာ္ေတာ္လွမယ္။ ၾကက္ေသြးရင့္ ေရာင္အခံမွာ ေရႊေရာင္ျခဴး ပန္းျခဴးႏြယ္ေတြ၊ ကႏုတ္ပန္း ေတြနဲ႔ ပံုေဖာ္ထားတာ။ ဒီလို အမ်ဳိးအစား ေကာင္းတဲ့ ေကာ္ေဇာမ်ဳိး အရင္က က်ဳပ္ တစ္ခါမွမျမင္ဖူးေသးဘူး။ ေကာ္ေဇာရဲ႕မ်က္ႏွာ ျပင္ကို လက္နဲ႔ အသာေလး သပ္ၾကည့္ေတာ့ ေခ်ာၿပီး အိေနတာပဲ။ ပတ္ပတ္လည္မွာ က်ေနတဲ့ အၿမိတ္ကေလး ေတြကစ ႏူးညံ့လိုက္တာ။ မင္းတုန္းမင္းႀကီး ထိုင္ခဲ့တဲ့ ေကာ္ေဇာဆိုတာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။
အဲ... ဒါေပမယ့္ ေထာင့္တစ္ေထာင့္မွာေတာ့ ႂကြက္ကိုက္ရာလိုလို အေပါက္ေလးႏွစ္ေပါက္ ေတြ႕တယ္ဗ်။ အလယ္ ေလာက္မွာလည္း ပိုးေပါက္ တစ္ေပါက္ ပါေသးတယ္။ ေအးေလ ႏွစ္ေပါင္း ၁၀၀ ေက်ာ္ ၁၅၀ ေလာက္က ပစၥည္းဆိုေတာ့ ဒါေလာက္ ေတာ့ ရွိမွာေပါ့။
“ဒါ မင္းတုန္းမင္းႀကီး အသံုးျပဳခဲ့တဲ့ ပစၥည္း အစစ္လို႔ ခင္ဗ်ား အာမခံလား”
အဲဒီလို က်ဳပ္ေမးလိုက္ တယ္။
“လံုး၀ အာမခံတယ္။ ဂရန္တီေပးတယ္” တဲ့။
“ဒါကို ဘယ္ေလာက္နဲ႔ ေရာင္းခ်င္လို႔လဲ” ဆိုေတာ့ သူက လက္ဆယ္ေခ်ာင္း ေထာင္ျပရင္း ပါးစပ္ကလည္း တိုးတိုးေလးေျပာ တယ္။ “ဆယ္သိန္း” က်ဳပ္ စဥ္းစား ရၿပီေပါ့ ဗ်ာ။ သမိုင္း တန္ဖိုးေရာ၊ ေရွးေဟာင္း တန္ဖိုးပါ ႀကီးျမင့္တဲ့ ပစၥည္းတစ္ခုကို က်ဳပ္ ၀ယ္ သင့္၊ မ၀ယ္သင့္ ဆိုတာ။
မွန္တာကို ၀န္ခံရရင္ေတာ့ က်ဳပ္ လိုခ်င္တယ္ဗ်ာ။ က်ဳပ္ဟာ ျမန္မာလူမ်ဳိး တစ္ေယာက္။ ျမန္မာလူမ်ဳိး တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ျမန္မာရွင္ဘု ရင္တစ္ပါး သံုးစြဲခဲ့တဲ့ သမိုင္း၀င္ ေရွးေဟာင္းပစၥည္းကို ၀ယ္ယူ ထိန္းသိမ္းဖို႔ တာ၀န္ ရွိတာေပါ့ဗ်ာ။ ႏို႔မို႔ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ လက္ထဲ ေရာက္သြားေတာ့ မခက္လား။
က်ဳပ္က “ဆယ္သိန္း မေလွ်ာ့ဘူးလား” လို႔ေမး ေတာ့
“အစ္ကို ဘယ္ေလာက္ ေပးခ်င္လဲ”တဲ့။
ဒါနဲ႔ က်ဳပ္က သူ႔ကို ခဏေစာင့္ဖို႔ ေျပာၿပီး အတြင္း ခန္းထဲ၀င္၊ သံေသတၱာ ဖြင့္ၿပီး က်ဳပ္ထည့္ထားတဲ့ ပိုက္ဆံေတြ ေရၾကည့္ေတာ့ ငါးသိန္း ပိုပိုေလးပဲ ရွိတာ ေတြ႔ရတယ္။ က်ဳပ္ အျပင္ျပန္ထြက္ လာၿပီး “ငါးသိန္းရမလား” လို႔ ေမးလိုက္တယ္။
“ၾကံႀကီးစည္ရာ အစ္ကိုရာ။ အဖိုးတန္ ေရွးေဟာင္း ပစၥည္း တစ္ခုကို ဘယ္လိုလုပ္ ငါးသိန္းရမွာလဲ”
ေျပာေျပာဆိုဆို သူ႔ေကာ္ ေဇာသူ ေခါက္သိမ္းပါေလ ေရာ။ က်က်နန ေခါက္သိမ္းၿပီးမွ
“ကဲ... အစ္ကိုရယ္၊ လာလက္စနဲ႔ မထူးဘူး။ ကိုးသိန္းေတာ့ေပး ဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္သိန္းေလွ်ာ့မယ္။ အမွန္ေတာ့ ဒီပစၥည္း ဘယ္ေလာက္တန္တယ္ ဆိုတာ အစ္ကို႔လို ပညာရွိက အသိဆံုးပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အမွန္တကယ္ တန္ဖိုး သိတ ဲ့လူရဲ႕လက္ထဲ ေရာက္ သြားရင္ ေက်နပ္တာပဲ”
က်ဳပ္က ငါးသိန္းအျပင္ ပိုမေပးႏိုင္ဘူးေျပာေတာ့ ရွစ္သိန္းတဲ့။ရွစ္သိန္းလည္း မေပးႏိုင္ဘူး ေျပာေတာ့ ခုနစ္သိန္း တဲ့။ က်ဳပ္က ေခါင္းခါေတာ့ ေျခာက္သိန္းလုပ္ျပန္ေရာ။ဒီေတာ့ က်ဳပ္က ပြင့္ပြင့္ လင္းလင္းပဲ ထုတ္ေျပာရ ေတာ့တာေပါ့။
“ဒီမယ္ကိုယ့္လူ၊ က်ဳပ္မွာ စုစုေပါင္း ေငြငါးသိန္းနဲ႔ တစ္ေထာင့္ငါးရာပဲ ရွိတယ္။ က်ဳပ္ေပးႏိုင္တာ ငါးသိန္းပဲ။ ေရာင္းႏိုင္ရင္လည္း ေရာင္းခဲ့၊ မေရာင္းႏိုင္ရင္လည္း သြားေတာ့”ဆိုေတာ့မွ အဲဒီလူ ေခါင္းကုတ္လိုက္၊ သက္ျပင္း ခ်လိုက္၊ မ်က္ေမွာင္ကုတ္ စဥ္းစားလိုက္ လုပ္ေနၿပီး “ကဲ... ယူလိုက္ေတာ့ အစ္ကို၊ ယူလိုက္ေတာ့” တဲ့။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ က်ဳပ္ဟာ ေငြေလးငါးသိန္းနဲ႔ သမိုင္းတန္ဖိုး၊ ေရွးေဟာင္းတန္ဖိုး မျဖတ္ႏိုင္တဲ့ မင္းတုန္းမင္း တရားႀကီး ဥပုသ္ေဆာင္၀င္ရင္ ထိုင္တဲ့ေကာ္ေဇာႀကီးကို ပိုင္ဆိုင္လိုက္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကို အားက်ေနတယ္ မဟုတ္လား။အဟဲ... သိသားပဲ။ ေနာက္ ရွိေသးတယ္။ ေျပာျပဦးမယ္။ တစ္ပတ္ေနေတာ့ က်ဳပ္ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးတဲ့ ေနာက္ထပ္ လူတစ္ေယာက္ ေရာက္လာျပန္တယ္။
“အစ္ကို ေရွးေဟာင္း ပစၥည္း စုေဆာင္းတာ ၀ါသနာ ပါတယ္ၾကားလို႔ လာတာပါ” ဆိုၿပီး အိမ္ေပၚ တက္လာတယ္။
ၿပီးေတာ့ သူ႔ေဘးလြယ္ အိတ္ႀကီးထဲက ေၾကးဖလားႀကီး တစ္လံုး ထုတ္ျပတယ္။
“ဒါ နရသီဟပေတ့ မင္းႀကီး ေရကစားတဲ့ ဖလားပဲ အစ္ကို”တဲ့။
ဘာ... နရသီဟပေတ့ မင္း ေရကစားတဲ့ ဖလား ဟုတ္လား”
“ဟုတ္တယ္အစ္ကို။ အစ္ကို က်ိန္းေသကို စိတ္၀င္ စားမွာပဲ ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ယူလာျပတာပါ”တဲ့။
ဒါနဲ႔ က်ဳပ္လည္း အဲဒီ ဖလားကို ယူၿပီး အၿမီးျပန္ ေခါင္းျပန္ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ရေတာ့တာေပါ့။
ေၾကးေတာ့ေၾကးပဲ။ လက္ကေလးနဲ႔ ေတာက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ “တင္... တင္...” ဆိုတဲ့အသံလြင္လြင္ ေလး ၾကားရတယ္။ ေၾကးညိႇ ေတြတက္ေနလို႔ ေျပာင္ေျပာင္ ေရာင္ေရာင္ေတာ့ မရွိဘူးေပါ့။ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္ မီးဖိုထဲက ျပာေလးနည္းနည္း သြားယူ လာၿပီး ဖလားရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းသား တစ္ေနရာမွာ ခပ္ဖိဖိ ေလးပြတ္ၾကည့္ေတာ့ ပြတ္တဲ့ ေနရာမွာ ခ်က္ခ်င္း ေျပာင္လက္သြားတယ္။ အဲဒီေနရာ မွာ ၆၁၇ ဆိုတဲ့ ဂဏန္းသံုး လံုးလည္း ေပၚလာတယ္။
ဟာ ၆၁၇ ဆိုတာ နရ သီဟပေတ့မင္း နန္းတက္တဲ့ ခုႏွစ္သကၠရာဇ္။ အဲဒါကို က်ဳပ္ ဒက္ခနဲ သိလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့ ဒီဖလားဟာ နရသီဟ ပေတ့မင္း အသံုးျပဳခဲ့တဲ့ ဖလားဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ေသခ်ာ သြားၿပီေပါ့။ နရသီဟပေတ့မင္း အေၾကာင္းေကာ ခင္ဗ်ား ၾကားဖူးလား။
နရသီဟပေတ့ မင္းဆိုတာ ထူးထူးျခားျခား မင္းတစ္ပါး။ ျမန္မာရွင္ ဘုရင္ထဲမွာ အစားအႀကီးဆံုးပဲ။ ပြဲေတာ္ တစ္ခါတည္ရင္ ဟင္းခြက္ သံုးရာတဲ့။ ေနာက္ သူနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး မွတ္သားစရာ တစ္ခုက ခရမ္းသီး။ က်ဳပ္ငယ္ငယ္က အေမခ်က္ေကၽြးတ ဲ့ခရမ္းသီး ႏွပ္ကို သိပ္ႀကိဳက္ခဲ့တာ ဆိုေတာ့ ခရမ္းသီး ႏွပ္စားတိုင္း သူ႔ကို သတိရတယ္။ ခရမ္းသီးနဲ႔ ပတ္သက္ပံုက ဒီလိုဗ်။
ဒီဘုရင္မွာ အက်င့္တစ္မ်ဳိး ရွိတယ္။ သူက အိပ္ရာက ႏိုးရင္ ႏိုးႏိုးခ်င္း သူ႔လက္တစ္ကမ္းမွာ ရွိတဲ့ ပစၥည္း တစ္ခုခုနဲ႔ ေတြ႔တဲ့ လူကို ေကာက္ ေပါက္တတ္သတဲ့။ အဲဒီေတာ့ သူအိပ္တဲ့ သလြန္ေညာင္ ေစာင္းနားမွာ အႏၲရာယ္ ျဖစ္ေစမယ့္ ပစၥည္း ဘာပစၥည္းမွ မထားရဲဘူးေပါ့။ သူက ေကာက္မေပါက္ဘဲ မေနႏိုင္ေတာ့ လံုမနီသီးလို႔ ေခၚတဲ့ အသီးေတြပဲ ထားေပးရသတဲ့။ ထိလည္း အႏၲရာယ္မရွိဘူး ေပါ့ဗ်ာ။ သူေပါက္လို႔ လံုမနီ သီးမွန္တဲ့ ေမာင္းမေတြခမ်ာ ခါးေတြ ယမ္းကုန္လို႔ ေနာက္ပိုင္း လံုမနီသီးကို ခါးရမ္းသီးလို႔ေတာင္ ေျပာင္းေခၚရတာတဲ့။ ကာလေရြ႕ေလ်ာလာ ေတာ့ ခရမ္းသီး ျဖစ္သြားတာတဲ့။
မသိရင္ ေသခ်ာမွတ္ ထားေနာ္။ ခင္ဗ်ား ဗဟုသုတ ရေအာင္ က်ဳပ္ေျပာျပေနတာ။ အဲ... ေနဦး။ နရသီဟ ပေတ့မင္း ေရကစားတဲ့ ဖလားဆိုေတာ့ ဟို...မိဖုရား ေစာလံုကို ေရေလာင္းတဲ့ ဖလားမ်ား ျဖစ္ေနမလား။အဲဒီ ေရကစားတဲ့ ဖလားကလည္း သမိုင္းမွတ္တမ္း အေသအခ်ာ ရွိတာေပါ့။ ခင္ဗ်ား မသိဘူး မဟုတ္လား။
ဒီလိုဗ်။ တစ္ခါမွာ နရသီဟပေတ့မင္းနဲ႔ မိဖုရား ေတြ၊ ေမာင္းမေတြ ေရကစားၾကတယ္။ ေရစု ခ်ဳိးၾကတယ္ပဲ ေျပာပါေတာ့။ အဲဒီလို ေရစု ခ်ဳိးၾကေတာ့ ဘုရင္က သူ႔မိ ဖုရားေတြထဲက ေစာလံုဆိုတဲ့ မိဖုရားကို ေရမြန္းတဲ့ အထိ ေရေလာင္းၿပီး က်ီစယ္တာတဲ့။ အဲဒီအခါမွာ မိဖုရား ေစာလံုက အမ်ားေရွ႕မွာ သူ႔ကို အရွက္ခြဲရ ပါ့မလား ဆိုၿပီး အၿငႇိဳးထား တာတဲ့။ ၿပီးေတာ့ ဘုရင္စားမယ့္ ပြဲေတာ္မွာ အဆိပ္ခတ္ပါ ေလေရာ။ ဘုရင္က ပြဲေတာ္ မတည္ခင္ နန္းေတာ္ေအာက္ ေရာက္ေနတဲ့ ေခြးတစ္ေကာင္ကို ခ်ေကၽြးၾကည့္တ ဲ့အခါ ေခြး အဆိပ္မိၿပီး ေသတာေပါ့။ ဒီေတာ့ ေစာလံု အဆိပ္ခတ္တဲ့ ကိစၥေပၚေရာ။ ဘုရင္က အႀကီးအက်ယ္ စိတ္ဆိုးၿပီး ေစာလံုကို သံက်ပ္စင္ေပၚ တင္ၿပီး အသတ္ခိုင္းတာဗ်ဳိး။
မိဖုရားေသမွ ဘုရင္လည္း ႏွေျမာၿပီး စက္ေတာ္ ေခၚရင္း “ေစာလံု ေစာင့္ပါ ခလွည့္၊ ေစာလံု ေစာင့္ပါ ခလွည့္” နဲ႔ ေအာ္ေအာ္ေနတာ တဲ့။ အဲဒီလို ရာဇ၀င္မွာ အတိအက် ဆိုထားတာ။ ကဲ... ထားေတာ့။ ဒါက ရာဇ၀င္ ေၾကာင္း။ ဆိုေတာ့ကာ၊ ဒီဖလား ဟာလည္း နရသီဟပေတ့ မင္း သူ႔မိဖုရား ေစာလံုကို ေရေလာင္းခဲ့တဲ့ ဖလားပဲ ျဖစ္မယ္လို႔ က်ဳပ္ယူဆလိုက္တယ္။ ပိုေသခ်ာေအာင္ က်ဳပ္ က အဲဒီလူကို ေမးလိုက္တယ္။
“ဒီပစၥည္း စစ္မွန္ ေၾကာင္း ခင္ဗ်ား အာမခံလား”
“လံုး၀ အာမခံတယ္။ ဂရန္တီေရာ၊ ၀ရန္တီေရာ ေပးတယ္”တဲ့။
“ေကာင္းၿပီေလ။ ဒါဆိုရင္ ခင္ဗ်ား ဒီပစၥည္းအတြက္ ဘယ္ေလာက္ လိုခ်င္လဲ”
“ဆယ္သိန္း”
“ဟာ...မမ်ားဘူး လားဗ်”
“အစ္ကိုရယ္၊ ဒါ ေလာက္ ေရွးေဟာင္းတန္ဖိုး ျမင့္တဲ့ ပစၥည္းကို မမ်ားဘူး လားတဲ့။ အစ္ကို ကၽြန္ေတာ့္ထက္ ပိုနားလည္ပါတယ္ ဗ်ာ။ နရသီဟပေတ့မင္းဆို တာ ပုဂံမင္းဆက္က ရွင္ဘုရင္ တစ္ပါး။ ပုဂံေခတ္ကပစၥည္း တစ္ခုဟာ ဘယ္ေလာက္ ရွားပါးၿပီး ဘယ္ေလာက္ အဖိုး တန္တယ္ ဆိုတာ အသိဆံုးပါ”
အင္း... သူေျပာတာ ဟုတ္တယ္။ ကုန္းေဘာင္ ေခတ္က ေကာ္ေဇာေတာင္ ငါးသိန္းေပးရတာဆိုေတာ့ ပုဂံေခတ္ပစၥည္းကို ဆယ္ သိန္းေတာင္းတာ မမ်ားဘူး။ အင္း...ဒီပစၥည္းကိုလည္း ယူထားႏိုင္ရင္ ေကာင္းမယ္။ အင္း...၊ ပိုက္ဆံ... ပိုက္ဆံကေတာ့ ေသတၱာထဲ မွာေတာ့ ကုန္ၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အို... နဲဗားမိုင္း...။ က်ဳပ္မွာ လယ္ေတြ ရွိေနတာပဲ။ ဒါပိုက္ဆံပဲေပါ့။
ဒါနဲ႔ က်ဳပ္က ပစၥည္းရွင္ကို ေနာက္တစ္ေန႔ ခ်ိန္းလိုက္တယ္။
ၿပီး က်ဳပ္ေတာသြားၿပီး အစ္ကိုနဲ႔ ေတြ႔တယ္။ က်ဳပ္ အဖိုးတန္ပစၥည္း တစ္ခု၀ယ္ခ်င္လို႔ လယ္ေတြကို ေရာင္းခ်င္တယ္။ ေရာင္းရင္ ဘယ္ေလာက္ရမလဲ ေမးေတာ့ အစ္ကိုက
“ငါ့ညီက ေငြဘယ္ေလာက္ လိုလို႔လဲ” တဲ့။
“ဆယ္သိန္း...” ဆို ေတာ့ အစ္ကိုက ခပ္ေတြေတြ စဥ္းစားတယ္။
“ငါ့ညီရဲ႕လယ္က ေရာင္းရင္ ဆယ္သိန္းေတာ့ မရေလာက္ဘူး။ ရရင္ ခုနစ္သိန္း၊ ရွစ္သိန္း အာဏာ ကုန္ပဲ။ ေအး...ဒါေပမယ့္ မင္းက ဆယ္သိန္းရမွကို ျဖစ္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ အစ္ကိုပဲ ဒီလယ္ကို ယူထားလိုက္မယ္။ မင္းလိုတဲ့ေငြ အျပည့္ အစ္ကို ေပးလိုက္မယ္ ဟုတ္လား” တဲ့။
ဒီလိုနဲ႔ အစ္ကိုေပးတဲ့ ေငြဆယ္သိန္းကို ပိုက္ၿပီး က်ဳပ္ အိမ္ျပန္လာတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ပစၥည္းရွင္ ေရာက္လာၿပီး အေရာင္း အ၀ယ္ျဖစ္သြားတယ္ ဆိုပေတာ့။ ေၾသာ္... လူ႔ကုသိုလ္ ကံမ်ား ဆန္းၾကယ္ပံုေနာ္။ ကံ လိုက္လာေတာ့ နရသီဟ ပေတ့မင္း ေရကစားတဲ့ ဖလားကိုေတာင္ က်ဳပ္ပိုင္ဆိုင္ လိုက္ရျပန္တယ္။
ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကို မနာ လို တိုရွည္ျဖစ္ေနၿပီ မဟုတ္လား ဟား... ဟား...။ မျဖစ္နဲ႔ဗ်ဳိ႕၊ ဉာဏ္ကို သာ ၿပိဳင္လို႔ရတယ္၊ ကံကို ေတာ့ ၿပိဳင္လို႔မရဘူး ဆိုတဲ့ စကား ခင္ဗ်ား ၾကားဖူးတယ္ မဟုတ္လား။ ခင္ဗ်ား အေနနဲ႔ကေတာ့ က်ဳပ္ကို ဉာဏ္လည္းၿပိဳင္လို႔ မရပါဘူး။ ကံလည္းၿပိဳင္လို႔ မရပါဘူး။ ဘာမွၿပိဳင္ဖို႔ စိတ္မကူးပါနဲ႔။
ေနာက္ထပ္တစ္ခါ ေရွး ေဟာင္းပစၥည္း တစ္မ်ဳိးကို က်ဳပ္ ထပ္၀ယ္ျဖစ္လိုက္ ေသးတယ္ ဆိုတာကို သိရင္ ခင္ဗ်ား ပိုေတာင္ အံ့ၾသတုန္ လႈပ္သြားဦးမယ္။ တကယ္ ေျပာတာ။နရသီဟပေတ့မင္းရဲ႕ ဖလားကို ၀ယ္ျဖစ္လိုက္ၿပီး ေနာက္တစ္ပတ္ေနေတာ့ ေနာက္ထပ္ လူစိမ္းတစ္ေယာက္ ေရာက္လာျပန္တယ္။
သူယူလာတဲ့ ပစၥည္းက ဘာျဖစ္မယ္လို႔ ခင္ဗ်ားထင္လဲ။ တျခား မဟုတ္ဘူး။ အေလာင္းစည္သူ မင္းႀကီးရဲ႕ ႀကိမ္စၾကာဗ်ဳိ႕၊ ႀကိမ္စၾကာ။ သိပ္အံ့ၾသသြားတယ္ မဟုတ္လား။ ဒီတစ္ခါေတာ့ က်ဳပ္ ကုိယ္တိုင္လည္း အေတာ့္ကို အံ့ၾသ တုန္လႈပ္သြားတာပါပဲ။ အရင္ ပစၥည္းေတြတုန္းကနဲ႔ မတူဘူး။ ဒီႀကိမ္စၾကာႀကီးကို လက္နဲ႔လည္း ထိလိုက္ေရာ က်ဳပ္တစ္ကိုယ္လံုး ဓာတ္လိုက္သလို ကတုန္ကယင္ ႀကီးျဖစ္သြားတယ္ဗ်ာ။ အံ့ၾသဖို႔ ေကာင္းလိုက္တာ။
ေၾသာ္... ဒါနဲ႔ အေလာင္းစည္သူ မင္းနဲ႔ က်ဳပ္ရဲ႕ပတ္သက္မႈကို ခင္ဗ်ားကို မေျပာျပရေသးဘူးေနာ္။ ဒီလိုဗ်၊ က်ဳပ္က ျမန္မာ ရာဇ၀င္ စာအုပ္ေတြ ဖတ္လိုက္တိုင္း ဖတ္လိုက္တိုင္း အေလာင္းစည္သူမင္းႀကီး အခန္း ေရာက္ၿပီဆိုရင္ စိတ္ထဲမလည္း မ႐ိုးမရြ၊ တစ္ကိုယ္လံုးလည္း ၿဖိဳးၿဖိဳးဖ်ဥ္း ဖ်ဥ္းျဖစ္ျဖစ္လာတတ္တယ္။
အဲဒါ တစ္ခါလည္း မဟုတ္၊ ႏွစ္ခါလည္းမဟုတ္ အျမဲတမ္း အျမဲတမ္း ျဖစ္တယ္။ အေလာင္းစည္သူနဲ႔ က်ဳပ္နဲ႔က ဘယ္လိုပ႒ာန္း ဆက္ရွိလဲ မသိဘူး။ မဟုတ္မွလြဲေရာ၊ က်ဳပ္က အေလာင္းစည္သူမင္းႀကီး ၀င္စားတာမ်ားလား မသိ။ အေလာင္းစည္သူမင္းႀကီး အေၾကာင္း ခင္ဗ်ား သိပ္ မသိဘူး မဟုတ္လား။ မသိရင္ နားေထာင္ ေျပာျပမယ္။ ျမန္မာ ဘုရင္ထဲမွာ အေလာင္းစည္သူဟာ ဘုန္းတန္ခိုး အႀကီးဆံုးမင္းပဲ။ လက္ညိႇဳးညႊန္ရာ ေရျဖစ္တယ္ ဆိုတာ သူ႔ကိုေျပာတာ။ သူ ဘုန္းႀကီးတာေတြ ကို ေျပာျပဦးမယ္။
ဒီဘုရင္က တိုင္းခန္း လွည့္လည္တာ ေတာ္ေတာ္ ၀ါသနာပါတယ္။ သေဘၤာ တစ္စင္းနဲ႔ ကိုးက်င္းကိုးက်င္း ေလွ်ာက္သြားေနတာတဲ့။ သြားရင္းသြားရင္းနဲ႔ တစ္ေန႔က်ေတာ့ မာန္ေအာင္ ကၽြန္းဘက္ကို ေရာက္သြား သတဲ့။ မာန္ေအာင္မင္းကလည္း မာနက ခပ္ႀကီးႀကီး။ အေလာင္းစည္သူ မင္းလာတာ ကို ရွိခိုးၿပီး မႀကိဳခ်င္တာနဲ႔ လည္ပင္းမွာ အိုးတစ္လံုး ဆြဲ ၿပီး ေရထဲဆင္း ေသႏွင့္တာတဲ့။ အဲဒါကို အေလာင္း စည္သူမင္းႀကီးလည္း သိေရာ “ေအာင္မာ... ငါလိုမင္းကို ရွိမခိုးဘဲ ေသစရာလား။ ဟဲ့... မသာရဲ႕” ဆိုၿပီး ေရကို လက္ညိႇဳးထိုးလိုက္တာ မာန္ေအာင္မင္း အေလာင္းေကာင္ဟာ လက္အုပ္ခ်ီလ်က္သားေလး ေရေပၚကို ဘြားခနဲ ေပၚ လာသတဲ့။ ကဲ... အံ့ၾသဖို႔ မေကာင္းဘူးလား။
ဒါတင္ ဘယ္ကမလဲ။ ဘဂၤလားျပည္ဘက္ ေရာက္သြားေတာ့လည္း သူ႔ရဲ႕ေဘးေတာ္ အေနာ္ရထာမင္း လက္ထက္တုန္းက ထားခဲ့တဲ့ အတီးအမႈတ္ သမားေက်ာက္႐ုပ္ေတြကို ေတြ႔သတဲ့။ ေတြ႔ေတာ့ “ဟဲ့... ငါဘုရင္မင္း ျမတ္ႂကြလာတာ မျမင္ဘူးလား။ နင္တို႔ ဘာျဖစ္လို႔ မတီးမမႈတ္ၾကတာလဲ” လို႔ ေက်ာက္႐ုပ္ေတြကို ေဟာက္ထည့္လိုက္တာ ေက်ာက္႐ုပ္ေတြက လန္႔ဖ်ပ္ၿပီး အသက္ရွိတဲ့ လူေတြလို ထၿပီး တီးၾက မႈတ္ၾက ေဖ်ာ္ေျဖၾကရသတဲ့။ ေက်ာက္တံုးကေတာင္ ေၾကာက္ရတာေနာ။
ေနာက္ ရွိေသးတယ္။ ဒီဘုရင္က မလႅာယုကၽြန္း ဘက္လည္း ေရာက္သြား ေသးသတဲ့။ မလႅာယုကၽြန္း ကို သေဘၤာႀကီး တျဖည္း ျဖည္းကမ္းကပ္လာတဲ့ အခ်ိန္ မွာ “ဘုန္းႀကီးတဲ့မင္း” ဆိုၿပီး အဲဒီမွာရွိတဲ့ လူေတြေရာ၊ နတ္ေတြေရာ၊ ဘီလူးေတြေရာ ၀ိုင္း အံုၾကည့္ၾကတာတဲ့။ အိုး... ကမ္းလံုးကၽြတ္ အုန္းအုန္း ကၽြက္ကၽြက္ဆိုပဲ။
ဒီမွာတင္ ဘီလူးမတစ္ေကာင္က အၾကည့္လြန္လို႔ လက္ထဲမွာခ်ီထားတဲ့သား ေရထဲ လြတ္က်ေရာတဲ့။ ဘီ လူးမက ငိုၿပီး သူ႔သားကို ကယ္ေပးဖို႔ အေလာင္းစည္သူ မင္းႀကီးကို ေတာင္းပန္တာေပါ့။ အဲဒီအခါမွာ အေလာင္း စည္သူမင္းက ေရကို ႀကိမ္စၾကာနဲ႔ ႐ိုက္ၿပီး မဏိေမခလာ ကို ေခၚလိုက္သတဲ့။ မဏိေမ ခလာ ေပၚလာေတာ့ “ဟဲ့... မဏိေမခလာ၊ ဘီလူးမရဲ႕ သားကို ဆယ္ေပးစမ္းဟဲ့” လို႔ အမိန္႔ ေပးလိုက္တာ မဏိ ေမခလာ မေနႏိုင္ဘူး။ ခ်က္ခ်င္း ဆယ္ေပးရသတဲ့။ ဘီလူးမက ဒီေတာ့မွ အငိုတိတ္ ေတာ့တာ။
မဏိေမခလာ ဆိုတာေရာ သိရဲ႕လား။ မသိရင္ ေသခ်ာမွတ္ထား။ ပင္လယ္ေစာင့္ နတ္သမီးကို ေျပာတာ။ ဂိုးသြင္းေကာင္းတဲ့ ကိုကို မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ အေလာင္း စည္သူမင္းဟာ အရမ္းဘုန္းႀကီးတယ္ ဆိုတာ ခင္ဗ်ား သိ ၿပီေနာ္။ သက္ရွိေတြ အေပၚ မေျပာနဲ႔၊ လူေသ အေပၚေရာ၊ ေက်ာက္႐ုပ္ အေပၚေရာ၊ နတ္ေတြ အေပၚပါ ၾသဇာေညာင္းတယ္ ဆိုတာ ခင္ဗ်ား သေဘာ ေပါက္ၿပီေနာ္။
အဲ... ေနဦး၊ ေနဦး။ အခု ႀကိမ္စၾကာဟာ အေလာင္းစည္သူမင္းႀကီး သမုဒၵရာ ေရျပင္ကို ႐ိုက္ၿပီး မဏိေမခလာနတ္သမီးကို ဆင့္ေခၚတဲ့ ႀကိမ္စၾကာမ်ား ျဖစ္ေနမလား။ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္က ႀကိမ္ စၾကာကို ယူၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာ စစ္ေဆးၾကည့္ရျပန္တယ္။ ႀကိမ္စၾကာ ဆိုေပမယ့္ ႀကိမ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ခပ္ေလးေလးဆိုေတာ့ ရွားႏွစ္လို သစ္သားတစ္မ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔လုပ္ ထားတဲ့ တုတ္ဗ်ဳိ႕။ အရွည္က ေလးေပေလာက္ရွိတယ္။ အရင္းနည္းနည္း တုတ္ၿပီး အဖ်ား ေယာင္ေယာင္ေလး ႐ွဴးသြားတယ္။ ကိုယ္ထည္ ကိုေတာ့ ေရႊပိန္း ခ်ထားတယ္ဗ်။ အဖ်ားမွာ ေရႊအစြပ္လည္း စြပ္ထားၿပီး အရင္းဘက္ လက္ကိုင္ ေနရာမွာေတာ့ ေက်ာက္မ်က္ရတနာေတြစီ ျခယ္ထားတဲ့ လက္ကိုင္ဖု တစ္ခု တပ္ထားတယ္။
ကိုင္ရတာ ေလးေလး ပင္ပင္ ေစးေစးပိုင္ပိုင္ေတာ့ အရွိသား။ အင္း... ျဖစ္ႏိုင္တယ္၊ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ သမုဒၵရာေရ ျပင္ကို ႐ိုက္ၿပီး မဏိေမခလာ နတ္သမီးကို ဆင့္ေခၚတဲ့ ႀကိမ္စၾကာ သိပ္ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ေနာက္တစ္ခုက အေလာင္းစည္သူ မင္းႀကီးမွာ ႀကိမ္စၾကာဆိုလို႔ မ်ားမ်ားစား စားေတာ့ ရွိမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီတစ္ေခ်ာင္းပဲ ရွိမွာပါ။ သံုး ေလးေခ်ာင္း စပါယ္ယာထားၿပီး ကိုင္တယ္လို႔လည္း ဘယ္ စာအုပ္မွာမွ မဖတ္ဖူးခဲ့ပါဘူး။
ေနာက္ၿပီး ထူးဆန္းတာက ဒီပစၥည္း အစစ္အမွန္ ျဖစ္ေၾကာင္း ပစၥည္းကိုကိုင္ ၾကည့္႐ံုနဲ႔တင္ က်ဳပ္က သိေနတယ္။ က်ဳပ္အေသြးအသား ေတြက အလိုလို ေထာက္ခံေနတယ္။ေျပာရရင္ ဒီပစၥည္း က်ဳပ္ဆီကို ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ ၿမိဳက္ေရာက္ လာတာကိုက ထူးျခားခ်က္ပဲ။ ဥစၥာရင္းမွန္ လို႔ ျပန္ရတယ္လို႔ပဲ က်ဳပ္ခံ စားရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီပစၥည္းကို စစ္လား၊ မစစ္ဘူးလား၊ ဂရန္တီ ေပးမလား၊ မေပးဘူးလား ေတြ ဘာေတြ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း ေမးမေနေတာ့ဘူး။ အေထြအထူးလည္း ေျပာမေန ေတာ့ဘူး။ ပစၥည္းရွင္ကို “ဘယ္ေလာက္လဲ” လို႔ တစ္ခြန္းပဲ ေမးလိုက္တယ္။
“ဆယ့္ငါးသိန္း” တဲ့။ ရတယ္၊ ျဖစ္တယ္၊ ပစၥည္းရွင္ကို ေနာက္တစ္ေန႔ ခ်ိန္းလိုက္တယ္။အဲဒီေန႔မွာပဲ က်ဳပ္ေနေနတဲ့ အိမ္ကေလးကို ေရာင္းလိုက္တယ္။ ေငြဆယ့္ငါးသိန္း အတိအက်ရ တယ္။ အိမ္မႀကီးကို ၀ယ္တဲ့သူေတြကပဲ ၀ယ္လိုက္တာပါ။
ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ပစၥည္းအေရာင္း အ၀ယ္ျဖစ္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ... အေလာင္း စည္သူမင္းႀကီးရဲ႕ ႀကိမ္စၾကာ ကိုလည္း က်ဳပ္ ရသင့္ရထိုက္လို႔ ထိုက္ထိုက္တန္တန္ရ လိုက္တယ္ပဲ ေျပာပါေတာ့ဗ်ာ။ ေဟ့လူ၊ ခင္ဗ်ား ဘာ ျဖစ္ေနတာလဲ၊ သက္ျပင္း တခ်ခ်နဲ႔။မ်က္ႏွာလည္း မေကာင္း ပါလား။ ဘာ... က်ဳပ္ကို သနားလြန္းလို႔၊ က်ဳပ္အတြက္ စိတ္ မေကာင္းလြန္းလို႔၊ ဟုတ္ လား။ ဟာဗ်ာ...၊ ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္ကို ဘာကိစၥ သနားရ တာတုံး။ ဘာျဖစ္လို႔ စိတ္ မေကာင္း ျဖစ္ရတာတုံး။ ေၾသာ္... လက္စသတ္ ေတာ့ က်ဳပ္မွာ အခု ေငြ လည္းမရွိ၊ ေနစရာအိမ္လည္း မရွိ၊ အရင္က ပိုင္ဆိုင္ခဲ့တဲ့ေျမ လည္း မရွိေတာ့လို႔ ခင္ဗ်ား သနားေနတာလား။ ဒီအတြက္ စိတ္ပူေနတာလား။ မဟုတ္တာဗ်ာ။ သနားစရာ မဟုတ္ သနား ေနျပန္ၿပီ။ ပူစရာ မဟုတ္ ပူေနျပန္ၿပီ။ ခင္ဗ်ား က်ဳပ္အတြက္ စိတ္ပူေပးတာကိုေတာ့ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ား က်ဳပ္အေပၚ ႐ႈျမင္သံုးသပ္ တာေတြက လံုးလံုး မွားေနတယ္ဗ်။ က်ဳပ္မွာ အခု ေငြေတြ၊ ေျမေတြ၊ အိမ္ေတြမရွိေတာ့ တာ မွန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေငြေတြ၊ ေျမေတြ၊ အိမ္ေတြ ထက္ တန္ဖိုးျမင့္တဲ့၊ အဲ...၊ တန္ဖိုးျမင့္တဲ့ မဟုတ္ေသးဘူး၊ တန္ဖိုး လံုး၀ကိုမျဖတ္ ႏိုင္တဲ့ ေဟာဒီေရွးေဟာင္း ပစၥည္းေတြကို က်ဳပ္ပိုင္ဆိုင္ ထားတယ္ေလ။ ဒါေတြကို က်ဳပ္ ရထားတယ္ေကာဗ်ာ။
ဒီေနရာမွာ က်ဳပ္ ခင္ဗ်ားကို “တန္ဖိုး” ဆိုတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး နည္းနည္းေျပာခ်င္တယ္။ ခင္ဗ်ား “တန္ဖိုး” ဆိုတာကို ဘယ္လို နားလည္ထားလဲ။ ဘယ္ေလာက္ နားလည္လဲ။ ခင္ဗ်ား နားလည္ပံု မရပါဘူး။ “တန္ဖိုး”ဆိုတာ ခင္ဗ်ား နားလည္ေအာင္ လြယ္လြယ္ ေျပာရရင္ လူေတြရဲ႕ သတ္မွတ္ခ်က္ တစ္ခုပဲဗ်။ လူေတြက ပစၥည္းတစ္ ခုကို တစ္က်ပ္ သတ္မွတ္ရင္ အဲဒီ ပစၥည္းဟာ တစ္က်ပ္ဖိုး အသံုးတည့္လို႔ပဲ။ တစ္ရာ သတ္မွတ္ရင္ တစ္ရာဖိုး အသံုးတည့္လို႔ပဲ။ တစ္ေထာင္ သတ္မွတ္ရင္ တစ္ေထာင္ဖိုး အသံုးတည့္လို႔ပဲ။ ဒါ ႐ိုး႐ိုး သာမန္ ပစၥည္းကို ေျပာတာေနာ္။ အဲ... ဒါေပမယ့္ ေရွးေဟာင္းပစၥည္း က်ေတာ့ အဲဒီလို မဟုတ္ဘူး။ ေရွးေဟာင္း ပစၥည္းရဲ႔ တန္ဖိုးက အသံုး တည့္မႈနဲ႔ မဆိုင္ဘူး။ “တန္ဖိုး ထားတတ္မႈ” နဲ႔ပဲဆိုင္တယ္။
“တန္ဖိုးထားတတ္မႈ” ဆိုတဲ့ ေနရာမွာလည္း ၀ယ္ယူသူရဲ႕ ပညာ၊ ဗဟုသုတ၊ ကၽြမ္းက်င္ ႏွံ႔စပ္မႈ အေပၚမွာ မူတည္ျပန္ေရာ။ ၀ယ္ယူသူ ဘယ္ေလာက္ ပညာရွိသလဲ၊ ၀ယ္ယူသူ ဘယ္လို ဗဟုသုတနဲ႔ ျပည့္စံုသလဲ။ ၀ယ္ယူသူ ဘယ္ေလာက္ ကၽြမ္းက်င္ႏွံ႔စပ္ သလဲေပါ့ဗ်ာ။
အဲဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္ပိုင္ ဆိုင္ထားတဲ့ ပစၥည္းေတြရဲ႕ တန္ဖိုးကို က်ဳပ္ပဲေကာင္း ေကာင္းသိတယ္။ စာမဖတ္တဲ့ေကာင္၊ ဗဟုသုတ မရွိတဲ့ ေကာင္၊ နားမလည္ ပါးမလည္ေကာင္ေတြကေတာ့ ဘာသိမွာတုံး။ ဒီပစၥည္းေတြကို ၀ယ္လို႔ က်ဳပ္ကို ႐ူးေနတယ္ေတာင္ ထင္ဦးမွာ။ ခင္ဗ်ားလည္း ဘာထူးလဲ။ ဒီပစၥည္းေတြရဲ႔ တန္ဖိုးကို မသိလို႔ က်ဳပ္ကို ဒီစကားမ်ဳိး ေျပာတာေပါ့။ က်ဳပ္ကို သနားသေလး၊ ဘာေလးနဲ႔။
အစက ခင္ဗ်ားကို ဒီေလာက္ ေ၀းလိမ့္မယ္လို႔ က်ဳပ္မထင္ခဲ့ဘူး။ တကယ္ေတာ့ ခင္ဗ်ား ဘာကိုမွ မသိဘူးပဲ။ ဘာဆို ဘာမွနား မလည္ဘူးပဲ။ အမွန္ေတာ့ သနားစရာ ေကာင္းတာက က်ဳပ္မဟုတ္ဘူး၊ ခင္ဗ်ား။ ခင္ဗ်ားက အေတာ္ သနားစရာ ေကာင္းေနတာ။ ဒီမယ္ ကိုယ့္လူေရ...။ ဒီ ရွားပါးေရွးေဟာင္း ပစၥည္းေတြကို ရလိုက္လို႔ က်ဳပ္ ဘယ္ေလာက္၀မ္းသာ ပီတိျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ ခင္ ဗ်ား မစဥ္းစားမိဘူး မဟုတ္လား။
ဒီပစၥည္းေတြကို တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ၿပီး က်ဳပ္ ဘယ္ေလာက္ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးေနတယ္ ဆိုတာလည္း ခင္ဗ်ား မမွန္းဆမိဘူး မဟုတ္လား။ ညဘက္မွာ မင္းတုန္း မင္းတရားႀကီးရဲ႕ ကတ္ၱီပါ ေကာ္ေဇာႀကီးေပၚမွာ ဇိမ္နဲ႔ အိပ္။ ေဟာ... ေန႔ဘက္ ေရာက္ေတာ့ အေလာင္းစည္ သူမင္းႀကီးရဲ႕ ႀကိမ္စၾကာကို ႐ိႈးက်က်ေထာက္၊ နရသီဟ ပေတ့မင္းရဲ႕ ေၾကးဖလားႀကီးကို စတိုင္လ္နဲ႔ ကိုင္ၿပီး...တစ္လမ္း၀င္ တစ္ လမ္းထြက္ ေလွ်ာက္သြားခြင့္ ရတဲ့ ဘ၀ကို က်ဳပ္ ဘယ္ေလာက္အားရ ေက်နပ္ ဂုဏ္ယူ ေနမိတယ္ ဆိုတာကိုလည္း ခင္ဗ်ား လံုး၀မသိဘူး မဟုတ္လား။
ေၾသာ္... ေျပာရဦးမယ္။ က်ဳပ္က စာဖတ္ရင္ သူမ်ားေတြလို သာမန္ ကာလွ်ံကာ ဖတ္တာ မဟုတ္ဘူး။ စာအုပ္အစက ေန အဆံုးအထိ စာလံုးတိုင္း စာလံုးတိုင္း၊ စာေၾကာင္းတိုင္း စာေၾကာင္းတိုင္း မလြတ္ေအာင္ ေသခ်ာ ဖတ္တာဗ်။ ပထမ စာမ်က္ႏွာကေန ေနာက္ဆံုး စာမ်က္ႏွာ အထိပဲ။
အဲ... စာမ်က္ႏွာ ဆံုးသြားၿပီ ဆိုရင္လည္း ေနာက္ဆံုး စာမ်က္ႏွာကေန ေရွ႕ဆံုး စာမ်က္ႏွာ အထိ ေျပာင္းျပန္ ျပန္ဖတ္တယ္။ ဥပမာဗ်ာ စာ မ်က္ႏွာ ၃၀၀ မွာ ဆံုးသြားတယ္ ဆိုပါေတာ့။ စာမ်က္ႏွာ ၃၀၀ ၿပီးရင္ စာမ်က္ႏွာ ၂၉၉၊ ၿပီးေတာ့ ၂၉၈၊ ၿပီးေတာ့ ၂၉၇၊ ၿပီးေတာ့ ၂၉၆...။ အဲ ဒီလိုနဲ႔ စာမ်က္ႏွာ ၁ ကို ေရာက္တဲ့အထိ ျပန္ဖတ္တယ္။ စာမ်က္ႏွာ ၁ ေရာက္ၿပီ ဆိုေတာ့မွ တစ္ခါျပန္ၿပီး စာမ်က္ႏွာ ၂၊ ၃၊ ၄ စသျဖင့္ ၃၀၀ အထိ အစီအစဥ္ အတိုင္း ျပန္ဖတ္သြားတယ္။ အဲဒါကို အႏုလံု ပဋိလံု စာဖတ္နည္းလို႔ ေခၚတာေပါ့။
ဒီနည္းကို ဘယ္သူမွ မသိေသးဘူး။ က်ဳပ္တစ္ေယာက္ပဲ သိၿပီး က်ဳပ္တစ္ေယာက္ပဲ က်င့္သံုးေနတာ။ စာအလြန္ေက်တဲ့ နည္းေပါ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္ စာေက်တယ္ဆိုတာ လည္း မေျပာနဲ႔။ အဲဒီနည္း အတိုင္း အျမဲဖတ္တာကိုး။ ဒီ နည္းကို ခင္ဗ်ား ဘယ္သူ႔မွ ေတာ့ ေလွ်ာက္မေျပာနဲ႔ေနာ္။ ဒါ လွ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္။
ေနာက္လွ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္ တစ္ခုကိုလည္း ေျပာျပဦးမယ္။ က်ဳပ္ေလ အခု ဦးထြန္းၿငိမ္း အဂၤလိပ္-ျမန္မာအဘိ ဓာန္ကို အလြတ္က်က္ေနတာ တစ္လရွိသြားၿပီ။ ဒီအဘိဓာန္ႀကီး တစ္အုပ္လံုးကို အာဂံု ေဆာင္ႏိုင္ေအာင္ က်ဳပ္ က်ိတ္ၿပီး ႀကိဳးစားေနတာဗ်။ တစ္ေန႔ နည္းနည္းခ်င္း၊ နည္းနည္း ခ်င္းက်က္လို႔ အခုထိေတာ့ A မကုန္ေသးဘူး။ အခ်ိန္ေတာ့ ယူရမွာေပါ့ေလ။ ေအာင္ျမင္ သြားရင္ေတာ့ က်ဳပ္ ကမၻာ ေက်ာ္ဦးမွာပဲ ဟဲ... ဟဲ...။
အဲဒီလို ဦးထြန္းၿငိမ္း အဘိဓာန္ေတြ က်က္ရတာ တစ္ဖက္၊ ခုတစ္ေလာ ခ်င္ျခင္း တပ္ေနတဲ့ ျမန္မာ ရာဇ၀င္နဲ႔ ေရွးေဟာင္း သုေတသနစာ အုပ္ေတြ ဖတ္ေနရတာ တစ္ဖက္နဲ႔ဆိုေတာ့ က်ဳပ္ ထမင္းဟင္းေတာင္ သိပ္ခ်က္မစား ျဖစ္ပါဘူးဗ်ာ။
အဲဒီ ထမင္းဟင္း ခ်က္ျပဳတ္ စားေသာက္ရတဲ့ အလုပ္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ေတာ့ အခ်ိန္ ကုန္သားဗ်။ အိမ္မွာ ဆန္၊ ဆီ၊ ငါးပိရွိတာက ရွိ တာပဲ။ သူ႔ခ်ည္းနဲ႔လည္း မၿပီးဘူး။ ေစ်းသြား ရေသးတယ္။ အသားေလး ငါးေလး၊ အသီးေလး အရြက္ေလး ၀ယ္ရေသးတယ္။ ျပန္လာရင္ ခုတ္ ထစ္ရေသးတယ္။ အ႐ိုးအရြက္ သင္ရေသးတယ္။ ခ်က္ျပဳတ္ေၾကာ္ေလွာ္ ရေသးတယ္၊ ၿပီး စားရေသးတယ္။ စားၿပီးလည္း မၿပီးေသးဘူး။ ေဆးရ ေၾကာရျပန္တယ္။ ထမင္းတစ္နပ ္စားရဖို႔ အေရး ကုန္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္ဗ်ာ။ တကယ္ စာဖတ္ပ်က္တာပဲ။
ဒါေၾကာင့္ အခ်ိန္မကုန္ဘဲ စားေသာက္ရတဲ့နည္း ဘာနည္း ရွိလဲလို႔ က်ဳပ္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ၾကံစည္ စိတ္ကူးၾကည့္တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်ဳပ္ အၾကံရသြားတယ္။ ရွာေဖြ ေတြ႔ရွိသြားတယ္ပဲ ေျပာပါေတာ့။
ဟာ... မဟုတ္ဘူး။ ခ်က္ၿပီးသားထမင္းဟင္း ၀ယ္စားတဲ့နည္းကို ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါေတာ့ ခင္ဗ်ား ေျပာမွလား။ ပိုက္ဆံရွိရင္ ၀ယ္စားလို႔ ရမွန္း ကေလးကစ သိတယ္။ ခ်က္ၿပီးသား ထမင္းဟင္း ၀ယ္စားဖို႔ဆိုတာ ထမင္းဆိုင္ ေရာက္ဖို႔ အနည္း ဆံုး ေစ်းထိပ္အထိ သြားရဦး မယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ဘူတာ႐ံု ဘက္ေရာက္ေအာင္ ေလွ်ာက္ရဦးမယ္။ အဲဒီလို သြား၀ယ္ဖို႔ က်ဳပ္ အခ်ိန္ ကုန္မခံႏိုင္ဘူး။ အဲဒီ ၀ယ္စားတဲ့နည္း ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ တျခားနည္း။ တျခားနည္း။
ဟို... ခင္ဗ်ား ႏြားေတြ ၾကည့္လိုက္ဗ်ာ။ ဒီေကာင္ေတြ အစားအေသာက္ အတြက္ အခ်ိန္ မကုန္ဘူး မဟုတ္လား။ ကရိကထ မမ်ားဘူး မဟုတ္လား။ ဘာမ်ားမလဲ ေျမႀကီးေပၚမွာ အလိုလို ေပါက္ေနတဲ့ ျမက္ေတြကိုပဲ စားေနတာကိုး။ အစာစားတယ္ ဆိုတာ အသက္ရွင္သန္ဖို႔ အတြက္၊ အာဟာရ ဓာတ္ရဖို႔ အတြက္ စားရတယ္။ ရသ တဏွာကို တပ္မက္ၿပီး လွ်ာအလိုလိုက္ ေနသေရြ႕ကေတာ့ အဲဒါနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကုန္ၿပီး အသိထူး ဥာဏ္ထူး ရမွာ မဟုတ္ဘူး။
ျမက္ဆိုလို႔လည္း အထင္မေသးနဲ႔။ ျမက္က သိပ္အာဟာရ ျဖစ္တာ။ ဒါေၾကာင့္ ျမက္စားတဲ့ ႏြားေတြကို ၾကည့္ ဘယ္ေလာက္ခြန္ အားရွိသလဲ။ ဘယ္ေလာက္ အလုပ္ လုပ္ႏိုင္သလဲ။ ဘယ္ေလာက္ အၾကမ္းခံသလဲ။ သူတို႔ရဲ႕အေသြးအသားေတြမွာ အာဟာရဓာတ္ေတြ ျပည့္၀ေနလို႔ မက်န္းမာတဲ့ လူေတြ အားရွိေအာင္ သူ႔အသားကို စားရတယ္ေလ။ သူ႔ႏို႔ရည္ကို ကေလးသူငယ္နဲ႔ သက္ႀကီး ရြယ္အိုေတြ အားထားရတယ္ေလ။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား။
အဲဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္လည္းပဲ တစ္ခါတေလမွာ ထမင္းဆာရင္ ျခံထဲဆင္းၿပီး ျမက္ႏုႏုကေလးေတြပဲ ႏုတ္ႏုတ္ၿပီး စားေန လိုက္ေတာ့တယ္။ ေစ်း၀ယ္စရာလည္း မလိုဘူး။ ခ်က္ျပဳတ္စရာလည္း မလိုဘူး။ ေဆးေၾကာစရာလည္း မလိုဘူး။ ၿပီးေရာ ေအးေရာပဲ။
ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကို ပိုပိုၿပီး စိတ္၀င္စားလာၿပီ မဟုတ္လား။ က်ဳပ္ဟာ သာမန္ မဟုတ္ဘူး။ ထူးျခားတဲ့ လူဆိုတာ အကဲခတ္မိၿပီ မဟုတ္လား။ သိတာေပါ့ဗ်ာ။ သိပ္သိတာေပါ့။ခင္ဗ်ားမို႔လို႔ ေျပာရဦးမယ္။ ခုတစ္ေလာ က်ဳပ္ေလ ထူးဆန္းတဲ့အိပ္မက္ေတြ ခဏ ခဏ မက္ေနတယ္ဗ်။ အိပ္မက္ထဲမွာ က်ဳပ္ ဒြတၱေပါင္ မင္းႀကီးနဲ႔လည္း ေတြ႕ခဲ့တယ္။ အေနာ္ရထာ မင္းနဲ႔လည္း စကားေျပာခဲ့ရ တယ္။ မင္းတုန္းမင္းႀကီး တည္ခင္းတဲ့ လက္ဖက္ရည္ပြဲလည္း တက္ခဲ့ရတယ္။ ဒြတၱေပါင္မင္းႀကီးနဲ႔ က ေတြ႔႐ံု ေတြ႔တာပါ။ စကား မေျပာခဲ့ရပါဘူး။
အေနာ္ရထာနဲ႔ က်ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာေလး စကားေျပာ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ၾကံဳတုန္း ဟိုးကတည္းက က်ဳပ္ရင္ထဲ အစာမေၾကျဖစ္ေနတဲ့ ကိစၥကို က်ဳပ္ ဖြင့္ထုတ္ပစ္ လိုက္မိတယ္ဗ်။က်ဳပ္ အစာမေၾကျဖစ္ ေနတဲ့ကိစၥ ဆိုတာက တျခား မဟုတ္ပါဘူး။ သူနန္းတက္စ မွာ ေဗဒင္ဆရာေတြက မင္းေလာင္း ေပၚေနၿပီလို႔ ေဟာ ေျပာတာကို ယံုၿပီး သူ႔ထီးနန္းကို လုမွာစိုးလို႔ မဆီမဆိုင္ မိန္းမနဲ႔ ကေလးေတြကို သတ္ ခဲ့တဲ့ ကိစၥေလ။ ခင္ဗ်ား ၾကား ဖူးလား။ မင္းေလာင္းက ဘယ္အရြယ္လဲ ေမးၿပီး ေဗဒင္ ဆရာေတြက ပဋိသေႏၶေန တုန္းပါ ဘုရားဆိုေတာ့ ကိုယ္၀န္ေဆာင ္မိန္းမေတြကိုသတ္၊ ႏို႔စို႔အရြယ္ ေရာက္ပါၿပီ ဘုရား ဆိုေတာ့ ႏို႔စို႔အရြယ္ လူမမည္ ေလးေတြကိုသတ္၊ ႏြား ေက်ာင္းသားအရြယ္ ေရာက္ပါၿပီ ဘုရားဆိုေတာ့ ႏြားေက်ာင္းသား အရြယ္ လူငယ္ေလးေတြ ကိုသတ္။ ဟာဗ်ာ ဘယ္လိုမွ ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္တဲ့ အမွားႀကီးကို က်ဴးလြန္ခဲ့တာပဲဗ်။ ၿပီးေတာ့လည္း အဲဒီ မင္းေလာင္းက တျခားလူလည္း မဟုတ္ဘူး။ သူ႔သားအရင္း ေခါက္ေခါက္ က်န္စစ္သား။
အဲဒီ ကိစၥႀကီးက က်ဳပ္ရင္ထဲ အက်ိတ္ အဖုလို ျဖစ္ေနလို႔ က်ဳပ္ ထုတ္ေျပာမိတာ ေပါ့။
“အရွင္မင္းႀကီး၊ အရွင္ မင္းႀကီးက တိုင္းျပည္သာယာ ၀ေျပာေအာင္ ေဆာင္ရြက္တာလည္း မွန္ပါရဲ႕။ ႏွာဘူး အရည္းႀကီးေတြကို ႏွိမ္နင္းၿပီး စစ္မွန္တ ဲ့ဗုဒၶ သာသနာေတာ္ ထြန္းလင္း ေတာက္ပေအာင္ ေဆာင္ရြက္တာလည္း မွန္ပါ ရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ အျပစ္မရွိတဲ့ မိန္းမေတြနဲ႔ ကေလးေတြကို ကြပ္မ်က္တာေတာ့ အေတာ္ ရက္စက္တာပဲ ဘုရား။ အရွင္မင္းႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိး စိတ္ပ်က္တာ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ ဘုရား။ ရွင္ဘုရင္ လုပ္ေနၿပီး ေတာ့ ေဗဒင္ဆရာေတြ ေျပာသမွ် အကုန္ေလွ်ာက္ ယံုတာေတာ့ ဘယ္ဟုတ္မလဲဘု ရား။ ကိုယ့္ဦးေႏွာက္နဲ႔ကိုယ္ နည္းနည္းပါးပါး စဥ္းစား ၾကည့္ပါဦးလား ဘုရား”
စိတ္ဆိုးခ်င္ဆိုး မဆိုးခ်င္ေန က်ဳပ္စိတ္ထဲရွိသလို တည့္ေျပာခ်လိုက္ေတာ့ အေနာ္ရထာ မင္းႀကီးဆိုတာ ဘာစကားတစ္ခြန္းမွ က်ဳပ္ကို ျပန္မေျပာႏိုင္ဘူး။ ေခါင္းငိုက္ စိုက္ခ်ၿပီး ငိုင္ေနတယ္။ အဲဒီမွာ က်ဳပ္ အိပ္ရာက လန္႔ႏိုး လာတာပါပဲ။ က်ဳပ္လည္း က်ဳပ္ေျပာခ်င္တာ ေျပာလိုက္ ရလို႔ စိတ္ထဲ ေက်နပ္သြားတယ္။
မင္းတုန္းမင္းႀကီးနဲ႔ ေတြ႔တဲ့အိပ္မက္ကေတာ့ ေပ်ာ္စရာႀကီး။ စားပြဲေသာက္ပြဲေလ။ စားစရာေသာက္စရာ ေတြမွ စံုလို႔ ခင္းက်င္းထား တာ။ အဲဒီပြဲကို လူေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား လာၾကတယ္။ မင္း ညီမင္းသားေတြ၊ နန္းတြင္းသူ နန္းတြင္းသားေတြ၊ မွဴးေတြ မတ္ေတြ၊ သူေဌးသူႂကြယ္ေတြ အကုန္လာတယ္။ က်ဳပ္ကိုလည္း ဖိတ္တယ္။
မင္းတုန္းမင္းႀကီးက ႏႈတ္ခမ္းေမြးစစနဲ႔ လူကေတာ့ လူေခ်ာ လူခန္႔ဗ်။ သူ႔မိဖုရား ေတြကလည္း အေခ်ာ ခ်ည္းပဲဗ်ာ။ မ်ားလိုက္တာလည္း မေျပာနဲ႔ေတာ့။ ဒါေလာက္ မ်ားတာ ေစ့ငေအာင္ ဘယ္လို ခြဲတမ္းခ်ၿပီး ေဆာင္ေတာ္ကူးလဲ မသိဘူး။ သူ႔အစား စိတ္ေမာလိုက္တာ။ သူက သေဘာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းတယ္။ လာသမွ် ဧည့္သည္ကို စားပြဲေစ့ လိုက္ႏႈတ္ဆက္တာ။ က်ဳပ္စားပြဲ အေရာက္ က်ဳပ္လည္း လန္႔ ႏိုးသြားလို႔ ဘာစကားမွေတာင္ မေျပာလိုက္ရဘူး။
ခင္ဗ်ား က်ဳပ္နဲ႔စကား ေျပာရတာ ပညာေတြ၊ ဗဟု သုတေတြ အရမ္းရတယ္ မဟုတ္လား။ က်ဳပ္ေျပာသမွ်ေတြဟာ ခင္ဗ်ားအတြက္ တအံ့တၾသ ျဖစ္ရတာေတြခ်ည္းပဲ မဟုတ္လား။က်ဳပ္ ဆက္ေျပာဦးမယ္။ မင္းတုန္းမင္းႀကီး အေၾကာင္း အိပ္မက္မက္ၿပီး သံုးေလးရက္ေလာက္ ၾကာေတာ့ ထူးထူးဆန္းဆန္းဗ်ာ၊ က်ဳပ္အိမ္ကို က်ဳပ္ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။
သူ႔လက္ထဲမွာလည္း ခရီးေဆာင္အိတ္ တစ္လံုးကို ဆြဲလို႔။ က်ဳပ္က ဘာကိစၥရွိလို႔လဲ ေမးေတာ့ သူက အိမ္ေပၚ ခဏေလာက္ တက္ပါရေစတဲ့။ ခြင့္ေတာင္းတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္လည္း ခြင့္ျပဳလိုက္တယ္။ အိမ္ေပၚေရာက္ေတာ့ သူက သူ႔ကိုယ္သူ မိတ္ဆက္တယ္။ သူကတဲ့၊ ေရွးေဟာင္း ပစၥည္း ေရာင္း၀ယ္တဲ့ သူတဲ့။ က်ဳပ္က ျမန္မာရာဇ၀င္ ျမန္မာ့သမိုင္း ဘာသာရပ္မွာ ႏွံ႔စပ္ၿပီး ေရွးေဟာင္း ပစၥည္းေတြကိုလည္း တန္ဖိုးထား တတ္တယ္ၾကားလို႔ လာခဲ့တာတဲ့။
က်ဳပ္က “ဟုတ္ပါၿပီ။ ခင္ဗ်ားေျပာတာ မွန္ပါတယ္။ က်ဳပ္ ဘာလုပ္ ေပးရမလဲ” လို႔ ေမးေတာ့၊ သူက သူ႔လက္ဆြဲ အိတ္ဇစ္ကို ဆြဲဖြင့္ၿပီး လက္ ဆြဲအိတ္ႀကီးထဲက ကတၱီပါ ေစာင္ႀကီး တစ္ထည္ကို ဆြဲထုတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ျဖန္႔ျပတယ္ဗ်။ က်ဳပ္က ေမးဆတ္ၿပီး “ဒါ ဘာလဲ” ဆိုတဲ့သေဘာ ေမးၾကည့္ေတာ့ သူက က်ဳပ္ ဘက္ကို အသာ တိုးလာၿပီး က်ဳပ္ရဲ႕နားနား ကပ္ေျပာတယ္။
“ဒါ မင္းတုန္းမင္းႀကီး ဥပုသ္ေဆာင္၀င္တဲ့ အခါ ထိုင္တဲ့ေကာ္ေဇာ” တဲ့။
ဟာ... က်ဳပ္ျဖင့္ လန္႔ဖ်ပ္ သြားတာပဲ။ ကိုယ့္နားကိုယ္ မယံုလို႔ ထပ္ေမးေတာ့ အဲဒီလူက ထပ္ေျပာတယ္။
“မင္းတုန္းမင္းတရားႀကီး ထိုင္ခဲ့တဲ့ ေကာ္ေဇာ။ တျခားအခ်ိန္ မဟုတ္ဘူး။ ဥပုသ္ ေဆာင္၀င္တဲ့ အခါမွ ထိုင္တာ။ မင္းတုန္းမင္းႀကီး ကံကုန္ ေတာ့ နန္းဦးေက်ာင္းက ကပၸိယက ရလိုက္ၿပီး အစဥ္အဆက္ ထိန္းသိမ္းခဲ့တာ။ အခု သူ႔ရဲ႕“တီ”လက္ထက္ ေရာက္မွ ေငြလိုလို႔ ထုတ္ ေရာင္းတာ”
ဒါနဲ႔ က်ဳပ္လည္း ေကာ္ေဇာကို ေသခ်ာျဖန္႔ခိုင္းၿပီး ၾကည့္ရတာေပါ့။ အင္း... ပစၥည္းကေတာ့ ပစၥည္းေကာင္းပဲ။ အသစ္တုန္းကေတာ့ ေတာ္ေတာ္လွမယ္။ ၾကက္ေသြးရင့္ ေရာင္အခံမွာ ေရႊေရာင္ျခဴး ပန္းျခဴးႏြယ္ေတြ၊ ကႏုတ္ပန္း ေတြနဲ႔ ပံုေဖာ္ထားတာ။ ဒီလို အမ်ဳိးအစား ေကာင္းတဲ့ ေကာ္ေဇာမ်ဳိး အရင္က က်ဳပ္ တစ္ခါမွမျမင္ဖူးေသးဘူး။ ေကာ္ေဇာရဲ႕မ်က္ႏွာ ျပင္ကို လက္နဲ႔ အသာေလး သပ္ၾကည့္ေတာ့ ေခ်ာၿပီး အိေနတာပဲ။ ပတ္ပတ္လည္မွာ က်ေနတဲ့ အၿမိတ္ကေလး ေတြကစ ႏူးညံ့လိုက္တာ။ မင္းတုန္းမင္းႀကီး ထိုင္ခဲ့တဲ့ ေကာ္ေဇာဆိုတာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။
အဲ... ဒါေပမယ့္ ေထာင့္တစ္ေထာင့္မွာေတာ့ ႂကြက္ကိုက္ရာလိုလို အေပါက္ေလးႏွစ္ေပါက္ ေတြ႕တယ္ဗ်။ အလယ္ ေလာက္မွာလည္း ပိုးေပါက္ တစ္ေပါက္ ပါေသးတယ္။ ေအးေလ ႏွစ္ေပါင္း ၁၀၀ ေက်ာ္ ၁၅၀ ေလာက္က ပစၥည္းဆိုေတာ့ ဒါေလာက္ ေတာ့ ရွိမွာေပါ့။
“ဒါ မင္းတုန္းမင္းႀကီး အသံုးျပဳခဲ့တဲ့ ပစၥည္း အစစ္လို႔ ခင္ဗ်ား အာမခံလား”
အဲဒီလို က်ဳပ္ေမးလိုက္ တယ္။
“လံုး၀ အာမခံတယ္။ ဂရန္တီေပးတယ္” တဲ့။
“ဒါကို ဘယ္ေလာက္နဲ႔ ေရာင္းခ်င္လို႔လဲ” ဆိုေတာ့ သူက လက္ဆယ္ေခ်ာင္း ေထာင္ျပရင္း ပါးစပ္ကလည္း တိုးတိုးေလးေျပာ တယ္။ “ဆယ္သိန္း” က်ဳပ္ စဥ္းစား ရၿပီေပါ့ ဗ်ာ။ သမိုင္း တန္ဖိုးေရာ၊ ေရွးေဟာင္း တန္ဖိုးပါ ႀကီးျမင့္တဲ့ ပစၥည္းတစ္ခုကို က်ဳပ္ ၀ယ္ သင့္၊ မ၀ယ္သင့္ ဆိုတာ။
မွန္တာကို ၀န္ခံရရင္ေတာ့ က်ဳပ္ လိုခ်င္တယ္ဗ်ာ။ က်ဳပ္ဟာ ျမန္မာလူမ်ဳိး တစ္ေယာက္။ ျမန္မာလူမ်ဳိး တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ျမန္မာရွင္ဘု ရင္တစ္ပါး သံုးစြဲခဲ့တဲ့ သမိုင္း၀င္ ေရွးေဟာင္းပစၥည္းကို ၀ယ္ယူ ထိန္းသိမ္းဖို႔ တာ၀န္ ရွိတာေပါ့ဗ်ာ။ ႏို႔မို႔ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ လက္ထဲ ေရာက္သြားေတာ့ မခက္လား။
က်ဳပ္က “ဆယ္သိန္း မေလွ်ာ့ဘူးလား” လို႔ေမး ေတာ့
“အစ္ကို ဘယ္ေလာက္ ေပးခ်င္လဲ”တဲ့။
ဒါနဲ႔ က်ဳပ္က သူ႔ကို ခဏေစာင့္ဖို႔ ေျပာၿပီး အတြင္း ခန္းထဲ၀င္၊ သံေသတၱာ ဖြင့္ၿပီး က်ဳပ္ထည့္ထားတဲ့ ပိုက္ဆံေတြ ေရၾကည့္ေတာ့ ငါးသိန္း ပိုပိုေလးပဲ ရွိတာ ေတြ႔ရတယ္။ က်ဳပ္ အျပင္ျပန္ထြက္ လာၿပီး “ငါးသိန္းရမလား” လို႔ ေမးလိုက္တယ္။
“ၾကံႀကီးစည္ရာ အစ္ကိုရာ။ အဖိုးတန္ ေရွးေဟာင္း ပစၥည္း တစ္ခုကို ဘယ္လိုလုပ္ ငါးသိန္းရမွာလဲ”
ေျပာေျပာဆိုဆို သူ႔ေကာ္ ေဇာသူ ေခါက္သိမ္းပါေလ ေရာ။ က်က်နန ေခါက္သိမ္းၿပီးမွ
“ကဲ... အစ္ကိုရယ္၊ လာလက္စနဲ႔ မထူးဘူး။ ကိုးသိန္းေတာ့ေပး ဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္သိန္းေလွ်ာ့မယ္။ အမွန္ေတာ့ ဒီပစၥည္း ဘယ္ေလာက္တန္တယ္ ဆိုတာ အစ္ကို႔လို ပညာရွိက အသိဆံုးပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အမွန္တကယ္ တန္ဖိုး သိတ ဲ့လူရဲ႕လက္ထဲ ေရာက္ သြားရင္ ေက်နပ္တာပဲ”
က်ဳပ္က ငါးသိန္းအျပင္ ပိုမေပးႏိုင္ဘူးေျပာေတာ့ ရွစ္သိန္းတဲ့။ရွစ္သိန္းလည္း မေပးႏိုင္ဘူး ေျပာေတာ့ ခုနစ္သိန္း တဲ့။ က်ဳပ္က ေခါင္းခါေတာ့ ေျခာက္သိန္းလုပ္ျပန္ေရာ။ဒီေတာ့ က်ဳပ္က ပြင့္ပြင့္ လင္းလင္းပဲ ထုတ္ေျပာရ ေတာ့တာေပါ့။
“ဒီမယ္ကိုယ့္လူ၊ က်ဳပ္မွာ စုစုေပါင္း ေငြငါးသိန္းနဲ႔ တစ္ေထာင့္ငါးရာပဲ ရွိတယ္။ က်ဳပ္ေပးႏိုင္တာ ငါးသိန္းပဲ။ ေရာင္းႏိုင္ရင္လည္း ေရာင္းခဲ့၊ မေရာင္းႏိုင္ရင္လည္း သြားေတာ့”ဆိုေတာ့မွ အဲဒီလူ ေခါင္းကုတ္လိုက္၊ သက္ျပင္း ခ်လိုက္၊ မ်က္ေမွာင္ကုတ္ စဥ္းစားလိုက္ လုပ္ေနၿပီး “ကဲ... ယူလိုက္ေတာ့ အစ္ကို၊ ယူလိုက္ေတာ့” တဲ့။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ က်ဳပ္ဟာ ေငြေလးငါးသိန္းနဲ႔ သမိုင္းတန္ဖိုး၊ ေရွးေဟာင္းတန္ဖိုး မျဖတ္ႏိုင္တဲ့ မင္းတုန္းမင္း တရားႀကီး ဥပုသ္ေဆာင္၀င္ရင္ ထိုင္တဲ့ေကာ္ေဇာႀကီးကို ပိုင္ဆိုင္လိုက္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကို အားက်ေနတယ္ မဟုတ္လား။အဟဲ... သိသားပဲ။ ေနာက္ ရွိေသးတယ္။ ေျပာျပဦးမယ္။ တစ္ပတ္ေနေတာ့ က်ဳပ္ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးတဲ့ ေနာက္ထပ္ လူတစ္ေယာက္ ေရာက္လာျပန္တယ္။
“အစ္ကို ေရွးေဟာင္း ပစၥည္း စုေဆာင္းတာ ၀ါသနာ ပါတယ္ၾကားလို႔ လာတာပါ” ဆိုၿပီး အိမ္ေပၚ တက္လာတယ္။
ၿပီးေတာ့ သူ႔ေဘးလြယ္ အိတ္ႀကီးထဲက ေၾကးဖလားႀကီး တစ္လံုး ထုတ္ျပတယ္။
“ဒါ နရသီဟပေတ့ မင္းႀကီး ေရကစားတဲ့ ဖလားပဲ အစ္ကို”တဲ့။
ဘာ... နရသီဟပေတ့ မင္း ေရကစားတဲ့ ဖလား ဟုတ္လား”
“ဟုတ္တယ္အစ္ကို။ အစ္ကို က်ိန္းေသကို စိတ္၀င္ စားမွာပဲ ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ယူလာျပတာပါ”တဲ့။
ဒါနဲ႔ က်ဳပ္လည္း အဲဒီ ဖလားကို ယူၿပီး အၿမီးျပန္ ေခါင္းျပန္ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ရေတာ့တာေပါ့။
ေၾကးေတာ့ေၾကးပဲ။ လက္ကေလးနဲ႔ ေတာက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ “တင္... တင္...” ဆိုတဲ့အသံလြင္လြင္ ေလး ၾကားရတယ္။ ေၾကးညိႇ ေတြတက္ေနလို႔ ေျပာင္ေျပာင္ ေရာင္ေရာင္ေတာ့ မရွိဘူးေပါ့။ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္ မီးဖိုထဲက ျပာေလးနည္းနည္း သြားယူ လာၿပီး ဖလားရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းသား တစ္ေနရာမွာ ခပ္ဖိဖိ ေလးပြတ္ၾကည့္ေတာ့ ပြတ္တဲ့ ေနရာမွာ ခ်က္ခ်င္း ေျပာင္လက္သြားတယ္။ အဲဒီေနရာ မွာ ၆၁၇ ဆိုတဲ့ ဂဏန္းသံုး လံုးလည္း ေပၚလာတယ္။
ဟာ ၆၁၇ ဆိုတာ နရ သီဟပေတ့မင္း နန္းတက္တဲ့ ခုႏွစ္သကၠရာဇ္။ အဲဒါကို က်ဳပ္ ဒက္ခနဲ သိလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့ ဒီဖလားဟာ နရသီဟ ပေတ့မင္း အသံုးျပဳခဲ့တဲ့ ဖလားဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ေသခ်ာ သြားၿပီေပါ့။ နရသီဟပေတ့မင္း အေၾကာင္းေကာ ခင္ဗ်ား ၾကားဖူးလား။
နရသီဟပေတ့ မင္းဆိုတာ ထူးထူးျခားျခား မင္းတစ္ပါး။ ျမန္မာရွင္ ဘုရင္ထဲမွာ အစားအႀကီးဆံုးပဲ။ ပြဲေတာ္ တစ္ခါတည္ရင္ ဟင္းခြက္ သံုးရာတဲ့။ ေနာက္ သူနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး မွတ္သားစရာ တစ္ခုက ခရမ္းသီး။ က်ဳပ္ငယ္ငယ္က အေမခ်က္ေကၽြးတ ဲ့ခရမ္းသီး ႏွပ္ကို သိပ္ႀကိဳက္ခဲ့တာ ဆိုေတာ့ ခရမ္းသီး ႏွပ္စားတိုင္း သူ႔ကို သတိရတယ္။ ခရမ္းသီးနဲ႔ ပတ္သက္ပံုက ဒီလိုဗ်။
ဒီဘုရင္မွာ အက်င့္တစ္မ်ဳိး ရွိတယ္။ သူက အိပ္ရာက ႏိုးရင္ ႏိုးႏိုးခ်င္း သူ႔လက္တစ္ကမ္းမွာ ရွိတဲ့ ပစၥည္း တစ္ခုခုနဲ႔ ေတြ႔တဲ့ လူကို ေကာက္ ေပါက္တတ္သတဲ့။ အဲဒီေတာ့ သူအိပ္တဲ့ သလြန္ေညာင္ ေစာင္းနားမွာ အႏၲရာယ္ ျဖစ္ေစမယ့္ ပစၥည္း ဘာပစၥည္းမွ မထားရဲဘူးေပါ့။ သူက ေကာက္မေပါက္ဘဲ မေနႏိုင္ေတာ့ လံုမနီသီးလို႔ ေခၚတဲ့ အသီးေတြပဲ ထားေပးရသတဲ့။ ထိလည္း အႏၲရာယ္မရွိဘူး ေပါ့ဗ်ာ။ သူေပါက္လို႔ လံုမနီ သီးမွန္တဲ့ ေမာင္းမေတြခမ်ာ ခါးေတြ ယမ္းကုန္လို႔ ေနာက္ပိုင္း လံုမနီသီးကို ခါးရမ္းသီးလို႔ေတာင္ ေျပာင္းေခၚရတာတဲ့။ ကာလေရြ႕ေလ်ာလာ ေတာ့ ခရမ္းသီး ျဖစ္သြားတာတဲ့။
မသိရင္ ေသခ်ာမွတ္ ထားေနာ္။ ခင္ဗ်ား ဗဟုသုတ ရေအာင္ က်ဳပ္ေျပာျပေနတာ။ အဲ... ေနဦး။ နရသီဟ ပေတ့မင္း ေရကစားတဲ့ ဖလားဆိုေတာ့ ဟို...မိဖုရား ေစာလံုကို ေရေလာင္းတဲ့ ဖလားမ်ား ျဖစ္ေနမလား။အဲဒီ ေရကစားတဲ့ ဖလားကလည္း သမိုင္းမွတ္တမ္း အေသအခ်ာ ရွိတာေပါ့။ ခင္ဗ်ား မသိဘူး မဟုတ္လား။
ဒီလိုဗ်။ တစ္ခါမွာ နရသီဟပေတ့မင္းနဲ႔ မိဖုရား ေတြ၊ ေမာင္းမေတြ ေရကစားၾကတယ္။ ေရစု ခ်ဳိးၾကတယ္ပဲ ေျပာပါေတာ့။ အဲဒီလို ေရစု ခ်ဳိးၾကေတာ့ ဘုရင္က သူ႔မိ ဖုရားေတြထဲက ေစာလံုဆိုတဲ့ မိဖုရားကို ေရမြန္းတဲ့ အထိ ေရေလာင္းၿပီး က်ီစယ္တာတဲ့။ အဲဒီအခါမွာ မိဖုရား ေစာလံုက အမ်ားေရွ႕မွာ သူ႔ကို အရွက္ခြဲရ ပါ့မလား ဆိုၿပီး အၿငႇိဳးထား တာတဲ့။ ၿပီးေတာ့ ဘုရင္စားမယ့္ ပြဲေတာ္မွာ အဆိပ္ခတ္ပါ ေလေရာ။ ဘုရင္က ပြဲေတာ္ မတည္ခင္ နန္းေတာ္ေအာက္ ေရာက္ေနတဲ့ ေခြးတစ္ေကာင္ကို ခ်ေကၽြးၾကည့္တ ဲ့အခါ ေခြး အဆိပ္မိၿပီး ေသတာေပါ့။ ဒီေတာ့ ေစာလံု အဆိပ္ခတ္တဲ့ ကိစၥေပၚေရာ။ ဘုရင္က အႀကီးအက်ယ္ စိတ္ဆိုးၿပီး ေစာလံုကို သံက်ပ္စင္ေပၚ တင္ၿပီး အသတ္ခိုင္းတာဗ်ဳိး။
မိဖုရားေသမွ ဘုရင္လည္း ႏွေျမာၿပီး စက္ေတာ္ ေခၚရင္း “ေစာလံု ေစာင့္ပါ ခလွည့္၊ ေစာလံု ေစာင့္ပါ ခလွည့္” နဲ႔ ေအာ္ေအာ္ေနတာ တဲ့။ အဲဒီလို ရာဇ၀င္မွာ အတိအက် ဆိုထားတာ။ ကဲ... ထားေတာ့။ ဒါက ရာဇ၀င္ ေၾကာင္း။ ဆိုေတာ့ကာ၊ ဒီဖလား ဟာလည္း နရသီဟပေတ့ မင္း သူ႔မိဖုရား ေစာလံုကို ေရေလာင္းခဲ့တဲ့ ဖလားပဲ ျဖစ္မယ္လို႔ က်ဳပ္ယူဆလိုက္တယ္။ ပိုေသခ်ာေအာင္ က်ဳပ္ က အဲဒီလူကို ေမးလိုက္တယ္။
“ဒီပစၥည္း စစ္မွန္ ေၾကာင္း ခင္ဗ်ား အာမခံလား”
“လံုး၀ အာမခံတယ္။ ဂရန္တီေရာ၊ ၀ရန္တီေရာ ေပးတယ္”တဲ့။
“ေကာင္းၿပီေလ။ ဒါဆိုရင္ ခင္ဗ်ား ဒီပစၥည္းအတြက္ ဘယ္ေလာက္ လိုခ်င္လဲ”
“ဆယ္သိန္း”
“ဟာ...မမ်ားဘူး လားဗ်”
“အစ္ကိုရယ္၊ ဒါ ေလာက္ ေရွးေဟာင္းတန္ဖိုး ျမင့္တဲ့ ပစၥည္းကို မမ်ားဘူး လားတဲ့။ အစ္ကို ကၽြန္ေတာ့္ထက္ ပိုနားလည္ပါတယ္ ဗ်ာ။ နရသီဟပေတ့မင္းဆို တာ ပုဂံမင္းဆက္က ရွင္ဘုရင္ တစ္ပါး။ ပုဂံေခတ္ကပစၥည္း တစ္ခုဟာ ဘယ္ေလာက္ ရွားပါးၿပီး ဘယ္ေလာက္ အဖိုး တန္တယ္ ဆိုတာ အသိဆံုးပါ”
အင္း... သူေျပာတာ ဟုတ္တယ္။ ကုန္းေဘာင္ ေခတ္က ေကာ္ေဇာေတာင္ ငါးသိန္းေပးရတာဆိုေတာ့ ပုဂံေခတ္ပစၥည္းကို ဆယ္ သိန္းေတာင္းတာ မမ်ားဘူး။ အင္း...ဒီပစၥည္းကိုလည္း ယူထားႏိုင္ရင္ ေကာင္းမယ္။ အင္း...၊ ပိုက္ဆံ... ပိုက္ဆံကေတာ့ ေသတၱာထဲ မွာေတာ့ ကုန္ၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အို... နဲဗားမိုင္း...။ က်ဳပ္မွာ လယ္ေတြ ရွိေနတာပဲ။ ဒါပိုက္ဆံပဲေပါ့။
ဒါနဲ႔ က်ဳပ္က ပစၥည္းရွင္ကို ေနာက္တစ္ေန႔ ခ်ိန္းလိုက္တယ္။
ၿပီး က်ဳပ္ေတာသြားၿပီး အစ္ကိုနဲ႔ ေတြ႔တယ္။ က်ဳပ္ အဖိုးတန္ပစၥည္း တစ္ခု၀ယ္ခ်င္လို႔ လယ္ေတြကို ေရာင္းခ်င္တယ္။ ေရာင္းရင္ ဘယ္ေလာက္ရမလဲ ေမးေတာ့ အစ္ကိုက
“ငါ့ညီက ေငြဘယ္ေလာက္ လိုလို႔လဲ” တဲ့။
“ဆယ္သိန္း...” ဆို ေတာ့ အစ္ကိုက ခပ္ေတြေတြ စဥ္းစားတယ္။
“ငါ့ညီရဲ႕လယ္က ေရာင္းရင္ ဆယ္သိန္းေတာ့ မရေလာက္ဘူး။ ရရင္ ခုနစ္သိန္း၊ ရွစ္သိန္း အာဏာ ကုန္ပဲ။ ေအး...ဒါေပမယ့္ မင္းက ဆယ္သိန္းရမွကို ျဖစ္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ အစ္ကိုပဲ ဒီလယ္ကို ယူထားလိုက္မယ္။ မင္းလိုတဲ့ေငြ အျပည့္ အစ္ကို ေပးလိုက္မယ္ ဟုတ္လား” တဲ့။
ဒီလိုနဲ႔ အစ္ကိုေပးတဲ့ ေငြဆယ္သိန္းကို ပိုက္ၿပီး က်ဳပ္ အိမ္ျပန္လာတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ပစၥည္းရွင္ ေရာက္လာၿပီး အေရာင္း အ၀ယ္ျဖစ္သြားတယ္ ဆိုပေတာ့။ ေၾသာ္... လူ႔ကုသိုလ္ ကံမ်ား ဆန္းၾကယ္ပံုေနာ္။ ကံ လိုက္လာေတာ့ နရသီဟ ပေတ့မင္း ေရကစားတဲ့ ဖလားကိုေတာင္ က်ဳပ္ပိုင္ဆိုင္ လိုက္ရျပန္တယ္။
ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကို မနာ လို တိုရွည္ျဖစ္ေနၿပီ မဟုတ္လား ဟား... ဟား...။ မျဖစ္နဲ႔ဗ်ဳိ႕၊ ဉာဏ္ကို သာ ၿပိဳင္လို႔ရတယ္၊ ကံကို ေတာ့ ၿပိဳင္လို႔မရဘူး ဆိုတဲ့ စကား ခင္ဗ်ား ၾကားဖူးတယ္ မဟုတ္လား။ ခင္ဗ်ား အေနနဲ႔ကေတာ့ က်ဳပ္ကို ဉာဏ္လည္းၿပိဳင္လို႔ မရပါဘူး။ ကံလည္းၿပိဳင္လို႔ မရပါဘူး။ ဘာမွၿပိဳင္ဖို႔ စိတ္မကူးပါနဲ႔။
ေနာက္ထပ္တစ္ခါ ေရွး ေဟာင္းပစၥည္း တစ္မ်ဳိးကို က်ဳပ္ ထပ္၀ယ္ျဖစ္လိုက္ ေသးတယ္ ဆိုတာကို သိရင္ ခင္ဗ်ား ပိုေတာင္ အံ့ၾသတုန္ လႈပ္သြားဦးမယ္။ တကယ္ ေျပာတာ။နရသီဟပေတ့မင္းရဲ႕ ဖလားကို ၀ယ္ျဖစ္လိုက္ၿပီး ေနာက္တစ္ပတ္ေနေတာ့ ေနာက္ထပ္ လူစိမ္းတစ္ေယာက္ ေရာက္လာျပန္တယ္။
သူယူလာတဲ့ ပစၥည္းက ဘာျဖစ္မယ္လို႔ ခင္ဗ်ားထင္လဲ။ တျခား မဟုတ္ဘူး။ အေလာင္းစည္သူ မင္းႀကီးရဲ႕ ႀကိမ္စၾကာဗ်ဳိ႕၊ ႀကိမ္စၾကာ။ သိပ္အံ့ၾသသြားတယ္ မဟုတ္လား။ ဒီတစ္ခါေတာ့ က်ဳပ္ ကုိယ္တိုင္လည္း အေတာ့္ကို အံ့ၾသ တုန္လႈပ္သြားတာပါပဲ။ အရင္ ပစၥည္းေတြတုန္းကနဲ႔ မတူဘူး။ ဒီႀကိမ္စၾကာႀကီးကို လက္နဲ႔လည္း ထိလိုက္ေရာ က်ဳပ္တစ္ကိုယ္လံုး ဓာတ္လိုက္သလို ကတုန္ကယင္ ႀကီးျဖစ္သြားတယ္ဗ်ာ။ အံ့ၾသဖို႔ ေကာင္းလိုက္တာ။
ေၾသာ္... ဒါနဲ႔ အေလာင္းစည္သူ မင္းနဲ႔ က်ဳပ္ရဲ႕ပတ္သက္မႈကို ခင္ဗ်ားကို မေျပာျပရေသးဘူးေနာ္။ ဒီလိုဗ်၊ က်ဳပ္က ျမန္မာ ရာဇ၀င္ စာအုပ္ေတြ ဖတ္လိုက္တိုင္း ဖတ္လိုက္တိုင္း အေလာင္းစည္သူမင္းႀကီး အခန္း ေရာက္ၿပီဆိုရင္ စိတ္ထဲမလည္း မ႐ိုးမရြ၊ တစ္ကိုယ္လံုးလည္း ၿဖိဳးၿဖိဳးဖ်ဥ္း ဖ်ဥ္းျဖစ္ျဖစ္လာတတ္တယ္။
အဲဒါ တစ္ခါလည္း မဟုတ္၊ ႏွစ္ခါလည္းမဟုတ္ အျမဲတမ္း အျမဲတမ္း ျဖစ္တယ္။ အေလာင္းစည္သူနဲ႔ က်ဳပ္နဲ႔က ဘယ္လိုပ႒ာန္း ဆက္ရွိလဲ မသိဘူး။ မဟုတ္မွလြဲေရာ၊ က်ဳပ္က အေလာင္းစည္သူမင္းႀကီး ၀င္စားတာမ်ားလား မသိ။ အေလာင္းစည္သူမင္းႀကီး အေၾကာင္း ခင္ဗ်ား သိပ္ မသိဘူး မဟုတ္လား။ မသိရင္ နားေထာင္ ေျပာျပမယ္။ ျမန္မာ ဘုရင္ထဲမွာ အေလာင္းစည္သူဟာ ဘုန္းတန္ခိုး အႀကီးဆံုးမင္းပဲ။ လက္ညိႇဳးညႊန္ရာ ေရျဖစ္တယ္ ဆိုတာ သူ႔ကိုေျပာတာ။ သူ ဘုန္းႀကီးတာေတြ ကို ေျပာျပဦးမယ္။
ဒီဘုရင္က တိုင္းခန္း လွည့္လည္တာ ေတာ္ေတာ္ ၀ါသနာပါတယ္။ သေဘၤာ တစ္စင္းနဲ႔ ကိုးက်င္းကိုးက်င္း ေလွ်ာက္သြားေနတာတဲ့။ သြားရင္းသြားရင္းနဲ႔ တစ္ေန႔က်ေတာ့ မာန္ေအာင္ ကၽြန္းဘက္ကို ေရာက္သြား သတဲ့။ မာန္ေအာင္မင္းကလည္း မာနက ခပ္ႀကီးႀကီး။ အေလာင္းစည္သူ မင္းလာတာ ကို ရွိခိုးၿပီး မႀကိဳခ်င္တာနဲ႔ လည္ပင္းမွာ အိုးတစ္လံုး ဆြဲ ၿပီး ေရထဲဆင္း ေသႏွင့္တာတဲ့။ အဲဒါကို အေလာင္း စည္သူမင္းႀကီးလည္း သိေရာ “ေအာင္မာ... ငါလိုမင္းကို ရွိမခိုးဘဲ ေသစရာလား။ ဟဲ့... မသာရဲ႕” ဆိုၿပီး ေရကို လက္ညိႇဳးထိုးလိုက္တာ မာန္ေအာင္မင္း အေလာင္းေကာင္ဟာ လက္အုပ္ခ်ီလ်က္သားေလး ေရေပၚကို ဘြားခနဲ ေပၚ လာသတဲ့။ ကဲ... အံ့ၾသဖို႔ မေကာင္းဘူးလား။
ဒါတင္ ဘယ္ကမလဲ။ ဘဂၤလားျပည္ဘက္ ေရာက္သြားေတာ့လည္း သူ႔ရဲ႕ေဘးေတာ္ အေနာ္ရထာမင္း လက္ထက္တုန္းက ထားခဲ့တဲ့ အတီးအမႈတ္ သမားေက်ာက္႐ုပ္ေတြကို ေတြ႔သတဲ့။ ေတြ႔ေတာ့ “ဟဲ့... ငါဘုရင္မင္း ျမတ္ႂကြလာတာ မျမင္ဘူးလား။ နင္တို႔ ဘာျဖစ္လို႔ မတီးမမႈတ္ၾကတာလဲ” လို႔ ေက်ာက္႐ုပ္ေတြကို ေဟာက္ထည့္လိုက္တာ ေက်ာက္႐ုပ္ေတြက လန္႔ဖ်ပ္ၿပီး အသက္ရွိတဲ့ လူေတြလို ထၿပီး တီးၾက မႈတ္ၾက ေဖ်ာ္ေျဖၾကရသတဲ့။ ေက်ာက္တံုးကေတာင္ ေၾကာက္ရတာေနာ။
ေနာက္ ရွိေသးတယ္။ ဒီဘုရင္က မလႅာယုကၽြန္း ဘက္လည္း ေရာက္သြား ေသးသတဲ့။ မလႅာယုကၽြန္း ကို သေဘၤာႀကီး တျဖည္း ျဖည္းကမ္းကပ္လာတဲ့ အခ်ိန္ မွာ “ဘုန္းႀကီးတဲ့မင္း” ဆိုၿပီး အဲဒီမွာရွိတဲ့ လူေတြေရာ၊ နတ္ေတြေရာ၊ ဘီလူးေတြေရာ ၀ိုင္း အံုၾကည့္ၾကတာတဲ့။ အိုး... ကမ္းလံုးကၽြတ္ အုန္းအုန္း ကၽြက္ကၽြက္ဆိုပဲ။
ဒီမွာတင္ ဘီလူးမတစ္ေကာင္က အၾကည့္လြန္လို႔ လက္ထဲမွာခ်ီထားတဲ့သား ေရထဲ လြတ္က်ေရာတဲ့။ ဘီ လူးမက ငိုၿပီး သူ႔သားကို ကယ္ေပးဖို႔ အေလာင္းစည္သူ မင္းႀကီးကို ေတာင္းပန္တာေပါ့။ အဲဒီအခါမွာ အေလာင္း စည္သူမင္းက ေရကို ႀကိမ္စၾကာနဲ႔ ႐ိုက္ၿပီး မဏိေမခလာ ကို ေခၚလိုက္သတဲ့။ မဏိေမ ခလာ ေပၚလာေတာ့ “ဟဲ့... မဏိေမခလာ၊ ဘီလူးမရဲ႕ သားကို ဆယ္ေပးစမ္းဟဲ့” လို႔ အမိန္႔ ေပးလိုက္တာ မဏိ ေမခလာ မေနႏိုင္ဘူး။ ခ်က္ခ်င္း ဆယ္ေပးရသတဲ့။ ဘီလူးမက ဒီေတာ့မွ အငိုတိတ္ ေတာ့တာ။
မဏိေမခလာ ဆိုတာေရာ သိရဲ႕လား။ မသိရင္ ေသခ်ာမွတ္ထား။ ပင္လယ္ေစာင့္ နတ္သမီးကို ေျပာတာ။ ဂိုးသြင္းေကာင္းတဲ့ ကိုကို မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ အေလာင္း စည္သူမင္းဟာ အရမ္းဘုန္းႀကီးတယ္ ဆိုတာ ခင္ဗ်ား သိ ၿပီေနာ္။ သက္ရွိေတြ အေပၚ မေျပာနဲ႔၊ လူေသ အေပၚေရာ၊ ေက်ာက္႐ုပ္ အေပၚေရာ၊ နတ္ေတြ အေပၚပါ ၾသဇာေညာင္းတယ္ ဆိုတာ ခင္ဗ်ား သေဘာ ေပါက္ၿပီေနာ္။
အဲ... ေနဦး၊ ေနဦး။ အခု ႀကိမ္စၾကာဟာ အေလာင္းစည္သူမင္းႀကီး သမုဒၵရာ ေရျပင္ကို ႐ိုက္ၿပီး မဏိေမခလာနတ္သမီးကို ဆင့္ေခၚတဲ့ ႀကိမ္စၾကာမ်ား ျဖစ္ေနမလား။ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္က ႀကိမ္ စၾကာကို ယူၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာ စစ္ေဆးၾကည့္ရျပန္တယ္။ ႀကိမ္စၾကာ ဆိုေပမယ့္ ႀကိမ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ခပ္ေလးေလးဆိုေတာ့ ရွားႏွစ္လို သစ္သားတစ္မ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔လုပ္ ထားတဲ့ တုတ္ဗ်ဳိ႕။ အရွည္က ေလးေပေလာက္ရွိတယ္။ အရင္းနည္းနည္း တုတ္ၿပီး အဖ်ား ေယာင္ေယာင္ေလး ႐ွဴးသြားတယ္။ ကိုယ္ထည္ ကိုေတာ့ ေရႊပိန္း ခ်ထားတယ္ဗ်။ အဖ်ားမွာ ေရႊအစြပ္လည္း စြပ္ထားၿပီး အရင္းဘက္ လက္ကိုင္ ေနရာမွာေတာ့ ေက်ာက္မ်က္ရတနာေတြစီ ျခယ္ထားတဲ့ လက္ကိုင္ဖု တစ္ခု တပ္ထားတယ္။
ကိုင္ရတာ ေလးေလး ပင္ပင္ ေစးေစးပိုင္ပိုင္ေတာ့ အရွိသား။ အင္း... ျဖစ္ႏိုင္တယ္၊ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ သမုဒၵရာေရ ျပင္ကို ႐ိုက္ၿပီး မဏိေမခလာ နတ္သမီးကို ဆင့္ေခၚတဲ့ ႀကိမ္စၾကာ သိပ္ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ေနာက္တစ္ခုက အေလာင္းစည္သူ မင္းႀကီးမွာ ႀကိမ္စၾကာဆိုလို႔ မ်ားမ်ားစား စားေတာ့ ရွိမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီတစ္ေခ်ာင္းပဲ ရွိမွာပါ။ သံုး ေလးေခ်ာင္း စပါယ္ယာထားၿပီး ကိုင္တယ္လို႔လည္း ဘယ္ စာအုပ္မွာမွ မဖတ္ဖူးခဲ့ပါဘူး။
ေနာက္ၿပီး ထူးဆန္းတာက ဒီပစၥည္း အစစ္အမွန္ ျဖစ္ေၾကာင္း ပစၥည္းကိုကိုင္ ၾကည့္႐ံုနဲ႔တင္ က်ဳပ္က သိေနတယ္။ က်ဳပ္အေသြးအသား ေတြက အလိုလို ေထာက္ခံေနတယ္။ေျပာရရင္ ဒီပစၥည္း က်ဳပ္ဆီကို ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ ၿမိဳက္ေရာက္ လာတာကိုက ထူးျခားခ်က္ပဲ။ ဥစၥာရင္းမွန္ လို႔ ျပန္ရတယ္လို႔ပဲ က်ဳပ္ခံ စားရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီပစၥည္းကို စစ္လား၊ မစစ္ဘူးလား၊ ဂရန္တီ ေပးမလား၊ မေပးဘူးလား ေတြ ဘာေတြ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း ေမးမေနေတာ့ဘူး။ အေထြအထူးလည္း ေျပာမေန ေတာ့ဘူး။ ပစၥည္းရွင္ကို “ဘယ္ေလာက္လဲ” လို႔ တစ္ခြန္းပဲ ေမးလိုက္တယ္။
“ဆယ့္ငါးသိန္း” တဲ့။ ရတယ္၊ ျဖစ္တယ္၊ ပစၥည္းရွင္ကို ေနာက္တစ္ေန႔ ခ်ိန္းလိုက္တယ္။အဲဒီေန႔မွာပဲ က်ဳပ္ေနေနတဲ့ အိမ္ကေလးကို ေရာင္းလိုက္တယ္။ ေငြဆယ့္ငါးသိန္း အတိအက်ရ တယ္။ အိမ္မႀကီးကို ၀ယ္တဲ့သူေတြကပဲ ၀ယ္လိုက္တာပါ။
ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ပစၥည္းအေရာင္း အ၀ယ္ျဖစ္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ... အေလာင္း စည္သူမင္းႀကီးရဲ႕ ႀကိမ္စၾကာ ကိုလည္း က်ဳပ္ ရသင့္ရထိုက္လို႔ ထိုက္ထိုက္တန္တန္ရ လိုက္တယ္ပဲ ေျပာပါေတာ့ဗ်ာ။ ေဟ့လူ၊ ခင္ဗ်ား ဘာ ျဖစ္ေနတာလဲ၊ သက္ျပင္း တခ်ခ်နဲ႔။မ်က္ႏွာလည္း မေကာင္း ပါလား။ ဘာ... က်ဳပ္ကို သနားလြန္းလို႔၊ က်ဳပ္အတြက္ စိတ္ မေကာင္းလြန္းလို႔၊ ဟုတ္ လား။ ဟာဗ်ာ...၊ ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္ကို ဘာကိစၥ သနားရ တာတုံး။ ဘာျဖစ္လို႔ စိတ္ မေကာင္း ျဖစ္ရတာတုံး။ ေၾသာ္... လက္စသတ္ ေတာ့ က်ဳပ္မွာ အခု ေငြ လည္းမရွိ၊ ေနစရာအိမ္လည္း မရွိ၊ အရင္က ပိုင္ဆိုင္ခဲ့တဲ့ေျမ လည္း မရွိေတာ့လို႔ ခင္ဗ်ား သနားေနတာလား။ ဒီအတြက္ စိတ္ပူေနတာလား။ မဟုတ္တာဗ်ာ။ သနားစရာ မဟုတ္ သနား ေနျပန္ၿပီ။ ပူစရာ မဟုတ္ ပူေနျပန္ၿပီ။ ခင္ဗ်ား က်ဳပ္အတြက္ စိတ္ပူေပးတာကိုေတာ့ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ား က်ဳပ္အေပၚ ႐ႈျမင္သံုးသပ္ တာေတြက လံုးလံုး မွားေနတယ္ဗ်။ က်ဳပ္မွာ အခု ေငြေတြ၊ ေျမေတြ၊ အိမ္ေတြမရွိေတာ့ တာ မွန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေငြေတြ၊ ေျမေတြ၊ အိမ္ေတြ ထက္ တန္ဖိုးျမင့္တဲ့၊ အဲ...၊ တန္ဖိုးျမင့္တဲ့ မဟုတ္ေသးဘူး၊ တန္ဖိုး လံုး၀ကိုမျဖတ္ ႏိုင္တဲ့ ေဟာဒီေရွးေဟာင္း ပစၥည္းေတြကို က်ဳပ္ပိုင္ဆိုင္ ထားတယ္ေလ။ ဒါေတြကို က်ဳပ္ ရထားတယ္ေကာဗ်ာ။
ဒီေနရာမွာ က်ဳပ္ ခင္ဗ်ားကို “တန္ဖိုး” ဆိုတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး နည္းနည္းေျပာခ်င္တယ္။ ခင္ဗ်ား “တန္ဖိုး” ဆိုတာကို ဘယ္လို နားလည္ထားလဲ။ ဘယ္ေလာက္ နားလည္လဲ။ ခင္ဗ်ား နားလည္ပံု မရပါဘူး။ “တန္ဖိုး”ဆိုတာ ခင္ဗ်ား နားလည္ေအာင္ လြယ္လြယ္ ေျပာရရင္ လူေတြရဲ႕ သတ္မွတ္ခ်က္ တစ္ခုပဲဗ်။ လူေတြက ပစၥည္းတစ္ ခုကို တစ္က်ပ္ သတ္မွတ္ရင္ အဲဒီ ပစၥည္းဟာ တစ္က်ပ္ဖိုး အသံုးတည့္လို႔ပဲ။ တစ္ရာ သတ္မွတ္ရင္ တစ္ရာဖိုး အသံုးတည့္လို႔ပဲ။ တစ္ေထာင္ သတ္မွတ္ရင္ တစ္ေထာင္ဖိုး အသံုးတည့္လို႔ပဲ။ ဒါ ႐ိုး႐ိုး သာမန္ ပစၥည္းကို ေျပာတာေနာ္။ အဲ... ဒါေပမယ့္ ေရွးေဟာင္းပစၥည္း က်ေတာ့ အဲဒီလို မဟုတ္ဘူး။ ေရွးေဟာင္း ပစၥည္းရဲ႔ တန္ဖိုးက အသံုး တည့္မႈနဲ႔ မဆိုင္ဘူး။ “တန္ဖိုး ထားတတ္မႈ” နဲ႔ပဲဆိုင္တယ္။
“တန္ဖိုးထားတတ္မႈ” ဆိုတဲ့ ေနရာမွာလည္း ၀ယ္ယူသူရဲ႕ ပညာ၊ ဗဟုသုတ၊ ကၽြမ္းက်င္ ႏွံ႔စပ္မႈ အေပၚမွာ မူတည္ျပန္ေရာ။ ၀ယ္ယူသူ ဘယ္ေလာက္ ပညာရွိသလဲ၊ ၀ယ္ယူသူ ဘယ္လို ဗဟုသုတနဲ႔ ျပည့္စံုသလဲ။ ၀ယ္ယူသူ ဘယ္ေလာက္ ကၽြမ္းက်င္ႏွံ႔စပ္ သလဲေပါ့ဗ်ာ။
အဲဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္ပိုင္ ဆိုင္ထားတဲ့ ပစၥည္းေတြရဲ႕ တန္ဖိုးကို က်ဳပ္ပဲေကာင္း ေကာင္းသိတယ္။ စာမဖတ္တဲ့ေကာင္၊ ဗဟုသုတ မရွိတဲ့ ေကာင္၊ နားမလည္ ပါးမလည္ေကာင္ေတြကေတာ့ ဘာသိမွာတုံး။ ဒီပစၥည္းေတြကို ၀ယ္လို႔ က်ဳပ္ကို ႐ူးေနတယ္ေတာင္ ထင္ဦးမွာ။ ခင္ဗ်ားလည္း ဘာထူးလဲ။ ဒီပစၥည္းေတြရဲ႔ တန္ဖိုးကို မသိလို႔ က်ဳပ္ကို ဒီစကားမ်ဳိး ေျပာတာေပါ့။ က်ဳပ္ကို သနားသေလး၊ ဘာေလးနဲ႔။
အစက ခင္ဗ်ားကို ဒီေလာက္ ေ၀းလိမ့္မယ္လို႔ က်ဳပ္မထင္ခဲ့ဘူး။ တကယ္ေတာ့ ခင္ဗ်ား ဘာကိုမွ မသိဘူးပဲ။ ဘာဆို ဘာမွနား မလည္ဘူးပဲ။ အမွန္ေတာ့ သနားစရာ ေကာင္းတာက က်ဳပ္မဟုတ္ဘူး၊ ခင္ဗ်ား။ ခင္ဗ်ားက အေတာ္ သနားစရာ ေကာင္းေနတာ။ ဒီမယ္ ကိုယ့္လူေရ...။ ဒီ ရွားပါးေရွးေဟာင္း ပစၥည္းေတြကို ရလိုက္လို႔ က်ဳပ္ ဘယ္ေလာက္၀မ္းသာ ပီတိျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ ခင္ ဗ်ား မစဥ္းစားမိဘူး မဟုတ္လား။
ဒီပစၥည္းေတြကို တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ၿပီး က်ဳပ္ ဘယ္ေလာက္ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးေနတယ္ ဆိုတာလည္း ခင္ဗ်ား မမွန္းဆမိဘူး မဟုတ္လား။ ညဘက္မွာ မင္းတုန္း မင္းတရားႀကီးရဲ႕ ကတ္ၱီပါ ေကာ္ေဇာႀကီးေပၚမွာ ဇိမ္နဲ႔ အိပ္။ ေဟာ... ေန႔ဘက္ ေရာက္ေတာ့ အေလာင္းစည္ သူမင္းႀကီးရဲ႕ ႀကိမ္စၾကာကို ႐ိႈးက်က်ေထာက္၊ နရသီဟ ပေတ့မင္းရဲ႕ ေၾကးဖလားႀကီးကို စတိုင္လ္နဲ႔ ကိုင္ၿပီး...တစ္လမ္း၀င္ တစ္ လမ္းထြက္ ေလွ်ာက္သြားခြင့္ ရတဲ့ ဘ၀ကို က်ဳပ္ ဘယ္ေလာက္အားရ ေက်နပ္ ဂုဏ္ယူ ေနမိတယ္ ဆိုတာကိုလည္း ခင္ဗ်ား လံုး၀မသိဘူး မဟုတ္လား။
မႏွင္းေဖြး
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ေဖေဖၚ၀ါရီလ ၂၀၁၁)
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ေဖေဖၚ၀ါရီလ ၂၀၁၁)
အတၱေနာ= မိမိ၏
မတိ= အယူ၊ အလို
အတၱေနာမတိ= မိမိအယူအဆ ႏွင့္မိမိသာ ျဖစ္သည္
မတိ= အယူ၊ အလို
အတၱေနာမတိ= မိမိအယူအဆ ႏွင့္မိမိသာ ျဖစ္သည္
No comments:
Post a Comment