ဆရာႀကီး ဦးပုည၏ အေၾကာင္းကို စာေရးမည္ဟု ၾကံစည္လုိက္ေသာ အခါ အလုိလုိ လက္တြန္႔မိလ်က္သား ျဖစ္သြားရေလသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆုိေသာ္ စာေပသမားတို႔၏ ဘုိးေအႀကီး ျဖစ္ေနေသာ ေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ေလသည္။ အေက်ာ္တကာ့ ထိပ္ေခါင္တင္ ဆရာႀကီး တစ္ဦး အေၾကာင္းကို လူပါမႊာ းတစ္ဦးက စာေရးမည္ဟု စိတ္ကူး မိသည္မွာ အလြန္တရာမွ မသင့္ေလ်ာ္ ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။ ဆရာႀကီး သခင္ ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း၏ စကားႏွင့္ ဆုိရပါမူ “မင္းတုိ႔ ဥာဏ္တစ္ထြာ တစ္မိုက္ႏွင့္ ျငင္းဖုိ႔ၾကံလွ်င္ မုိက္ရာ က်ေပလိမ့္” ဟု ဆိုရပါလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဥာဏ္တစ္ထြာ တစ္မုိက္ႏွင့္ စာေရးဖုိ႔ ျပင္ဆင္ရာ မိုက္ရာ က်သည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ဆရာႀကီး၏ စာေတြကို ဟိုတစ္စ သည္တစ္စ ဖတ္မိၿပီး ဆရာႀကီး အေပၚ ၾကည္ညိဳ လွစြာျဖင့္ ဆရာႀကီး၏ အေၾကာင္း၊ ဆရာႀကီး၏ စာမ်ားအေပၚ စာေပ သုေတသီတို႔၊ စာဖတ္စ စာေပ မိတ္ေဆြတုိ႔ သိေစခ်င္၍ ေဆးတစ္စက္မွ် တုိ႔ၾကည့္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။
ဆရာႀကီး ဦးပုညသည္ ဘုရင္တုိ႔ အုပ္စိုးေသာ ေခတ္မွသည္ ယေန႔ေခတ္တိုင္ နာမည္ေက်ာ္ ပုဂ္ၢိဳလ္ႀကီး အျဖစ္ တည္ရွိေနဆဲ ျဖစ္သည္။ ဆရာႀကီး ဦးပုညသည္ စာေပနယ္တြင္ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ ေက်ာ္ၾကားခဲ့သည္။ စာမ်ဳိးစုံ ေရးႏိုင္ေသာ ဆရာႀကီး တစ္ဦးလည္း ျဖစ္ပါသည္။ သူ၏ မ်ားလွစြာေသာ စာတုိ႔ကို စုံေစ့ေအာင္ကား မဖတ္ႏုိင္ေပ။ စာစုံ ဖတ္ႏိုင္သူတို႔ ကိုကား မေျပာလုိပါ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ စာစုံေအာင္ မဖတ္ႏိုင္သူမုိ႔ မ်ားလွစြာေသာ စာေတြထဲမွ တစ္ပုဒ္စ၊ ႏွစ္ပုဒ္စေလာက္သာ ဖတ္မိၿပီး ထုိဖတ္မိသမွ်တုိ႔ကို ႏွစ္ၿခိဳက္ သေဘာက်သျဖင့္ ဆရာႀကီး၏ အေၾကာင္း ေရးတတ္သမွ်ကေလး စာေရးရလွ်င္ ေကာင္းမည္လားဟု စဥ္းစားမိၿပီး ဤမေတာက္တေခါက္ စာကေလးကုိ ေရးဖုိ႔ ႀကိဳးစားခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။
သူ၏ မ်ားလွစြာေသာ စာေတြထဲမွ ကၽြန္ေတာ့္ အႀကိဳက္ဆုံးမွာ ဆဒၵန္ဆင္မင္း ၀တၳဳ ျဖစ္ပါသည္။ စူဠသုဘဒၵါ လုိခ်င္ ေတာင့္တပုံ၊ မုဆိုးႀကီး ေသာႏုတ္ၳိဳရကုိ ခုိင္းပုံ၊ ျမား မွန္၍ ဆင္မင္း ေျပာဆိုပုံ၊ ေသာႏုတ္ၳိဳရ၏ ျပန္လည္ ေျပာပုံတုိ႔မွာ ကၽြန္ေတာ့္အား ဘ၀င္ခိုက္ေအာင္ စြဲၿငိေစခဲ့ပါသည္။ မိဖုရား ပူဆာ၍ ဆင္မင္းကို သတ္ရန္ မုဆုိးတုိ႔ကို ေခၚၿပီး လူကဲခတ္ရာ၌ မုဆုိးကုိ ပုံခုိင္းပုံ၊ ႏိႈင္းယွဥ္ပုံမ်ားမွာ အလြန္တရာ စြဲၿငိေစခဲ့ပါသည္။
ဤေယာက်္ားသည္ အမ်ားႏွင့္ မတူ အမူၾကမ္းခက္ ကြဲအက္ညစ္ေတ လိပ္ေက်ာက္ေရႏွင့္ ဆင္ေျခဖ၀ါး ထန္းပလပ္ ျပားကဲ့သို႔ ႀကီးမားေသာ ဖ၀ါးရွိ သည္။ ျမင္းေခါင္း ေကာက္ေကြး ေမြးမွင္သဲသဲ ဆန္ထုပ္ ဆြဲသကဲ့သုိ႔ တြဲလ်ားက်ေသာ သလုံးသားလည္း ရွိသည္။ ႐ိုးဆက္လိမ္ေကြ႔ မေစ့မစပ္ က်င္ဖုတပ္ သကဲ့သို႔ မသပ္မပါယ္ ရြံစဖြယ္စသီး အလြန္ႀကီးေသာ ဒူးဆစ္လည္း ရွိသည္။ ဇရပ္ေဟာင္း ေက်ာင္းဆုိး အမုိးပ်က္ ၿပိဳရနယ္အုိကဲ့သုိ႔ ဖ႐ိုဖရဲႀကီးၾကဲ ယို႔ယိုင္း နံကိုင္းလည္း ရွိသည္။
ထန္းစစ္ေၾကာ၀က္မွင္ မဲခင္ႂကြက္သုိက္ တံျမက္ေခ်းမိႈက္ကဲ့သို႔ ဖုတ္သုိက္ ထူပ်စ္ ေကာက္က်စ္ လိမ္႐ႈပ္ေသာ မုတ္ဆိတ္ ပါးမုန္းလည္း ရွိသည္။ ဖတ္လိုက္လွ်င္ မုဆိုး၏ ပုံသဏၭာန္ကို မ်က္စိထဲ ထင္းခနဲ ျမင္လာေအာင္ ေရးဖြဲ႔ႏိုင္ေသာ စာကေ၀ ဆရာႀကီး တစ္ဦး ျဖစ္ပါသည္။ ေသာႏုတ္ၳိဳရအား ဆင္မင္းကို သတ္ခုိင္း လုိက္ပုံမွာလည္း ထင္းခနဲ လင္းခနဲ ရွိလွသည္။
“ဆိပ္ေတာက္ျပည့္၀၊ ျမားစိန္ခြႏွင့္ မိဘဒၵ လင္ဆဒၵန္ဆင္ကို အရွင္လတ္လတ္ ခြင္းပစ္သတ္၍ စြယ္ေတာ္ျမတ္ ႏွစ္ဆူကို ျဖတ္ယူ ငါ့အား ဆက္ပါေလာ့။ စြယ္ေတာ္ရွင္ကို လုိခ်င္သည့္ ကိစၥမွာ ပပလႊားလႊား မိဖုရား ဓမၼတာ မာယာ ေထြျပားအားတုိင္းစုန္႔နဲ႔ လင္ကိုႏြဲ႔၍ အေၾကာင္း မဲ့လုိခ်င္သည္ မဟုတ္”
အာဂ ပုဂိ္ၢဳလ္ႀကီး ျဖစ္ပါသည္။ မိဖုရား၏ ရင္ထဲ၀င္၍ ပူးကပ္ကာ ေရးဖြဲ႔ ထားသကဲ့သို႔ ရွိလွသည္။ ဆင္မင္း ေရသုံးသပ္ၿပီး သူပုန္းေအာင္းရာ တြင္း၀၌ နားေနခ်ိန္မွာ မုဆိုး၏ ၾကံဳး၀ါးပုံမွာ အလြန္ရသ ေျမာက္လွေပသည္။
“မုဆုိး အနရိယာ ေတာတံငါလည္း အခါအခြင့္ ဤယခု သင့္လွၿပီ။ ခံတြင္းအပါး မုတ္ဆိတ္ၾကားမွာ ပ်ားလာ၍ စြဲေခ်မွကိုး။ မခဲမၿငိဳ ျမည္း႐ုံသာ လုိေတာ့သည္”တဲ့။
ဥပမာ ေပးပုံမွာလည္း သူမ်ားႏွင့္ မတူ ေတြးတတ္ ေရးတတ္လွေပသည္။ မုဆုိးကို သတ္မည္ဟု ႏွာေမာင္းႏွင့္ ဆြဲတင္ကာ သတ္မည္ျပဳရာ သကၤန္းကို ျမင္သျဖင့္ စိတ္ကို ေလွ်ာ့လုိက္ၿပီး ဥပမာ ေပးပုံမွာလည္း အလြန္ ထိမိလွသည္။
“ဘုရားလုိဏ္ေခါင္း ေအာင္း၍ မာန္ေသြးေဟာင္သည့္ ေခြးကုိ အေရးျပဳငွာ ခြင့္မသာသကဲ့သုိ႔” တဲ့။
မုဆုိးႀကီးအား မသတ္ေတာ့ဘဲ အဘယ္ေၾကာင့္ ငါ့ကို သတ္ရသနည္းဟု ေမးသည္၌ မုဆုိးႀကီး ျပန္ေျဖပုံ အခန္းကား ကၽြန္ေတာ္ အစြဲႏွစ္သက္ဆုံး ျဖစ္ပါသည္။
“ကုိယ္က်ဳိးဆႏၵ ကုိယ့္ကိစၥေၾကာင့္ သတ္ရသည္ မဟုတ္ပါ။ ကာသိမင္း၏ သက္ႏွင္းေတာင္ညာ သုဘဒၵါဟု အဆာက်ယ္လွ ရွင္ဘုရင္မႀကီးက ျမမရွား၊ စိန္မရွား အလြန္ပင္ မ်ားသည္ကို နားေလးေလဟန္ ဆင္စြယ္မွ ပန္လုိသည္။ သာမန္ဂုဏ္ငယ္ ဆင္နက္စြယ္မ်ားကိုလည္း နား၀ယ္လက္မခံ ညီႇေစာ္နံသည္ ဟု ရြံသတဲ့ဘုရား။ ထိပ္ထားဘုန္းေမာ္ ဆင္မင္းေက်ာ္၏ စြယ္ေတာ္ႏွစ္ေခ်ာင္း ေျခာက္ေရာင္ေမာင္း ကိုသာ နားေတာင္း ပြတ္၍ ဆင္၀တ္ေတာ္ မူလုိသည္။ ဆဒၵန္ ဘုန္းႂကြယ္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ အစြယ္ကို နား၀ယ္လွလွ မဆင္ရလွ်င္ စိတ္ခ် ေပေရာ့ သူေသပါေတာ့မည္ဟု ေရႊနန္းေၾကာ့ရွင္ သူ႔ခ်စ္လင္၏ ရင္ခြင္ၾကားမွာ ေခါင္းထား၍ အေသာ့ ငိုပါေရာ့သည္ ဘုရား။ ပင္ပန္းလိႈက္ဖုိ သူ႔မယား ငို တည့္လွ်င္ ဟုိလူႀကီးက ပ်ာယီးပ်ာယာ ပဇာ အေရး မေတြးမေျမာ္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခၚၿပီးလွ်င္ ဟဲ့ေနာ္ လုဒၵက ဆင္စြယ္ကို မရလွ်င္ ဇီ၀နတိ္ၳ နင္ေသမည္ သိစ့ံ ဟု မင္းသမီး မာန္စြဲႏွင့္ အံခဲ၍ မိန္႔ရာတြင္ ခုေသမေလာက္ ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိး ေၾကာက္လွ၍ ဓားေအာက္ကသာ အႏုိင္ခြာ-ခြာၿပီးမွ ေတာမွာပင္ ေသေသ ျဖစ္လုိရာ ျဖစ္ေစဟု။ မေသြမေဖာက္ ဆက္သပါမည္ ေလွ်ာက္သည္တြင္ ႏွစ္ေယာက္စလုံး တျပံဳးျပံဳးႏွင့္ အသုံးကံေကၽြး ငါးရြာစား ေပးၿပီးလွ်င္ ေက်းရွင္မ သူကုိယ္ တုိင္ လမ္းျပ၍ ဘုန္းဘုရား စြယ္ေတာ္ျမတ္ကို အျဖတ္ ေက်ာ္ေတာ္ ေရာက္ပါသည္ အစြယ္ကုိ လုိသူက မိဖုရား၊ အသြား ေစခုိင္းသူ မင္းဧကရာဇ္၊ ေလးပစ္သူ ဘုရာ့း ကၽြန္ေတာ္ ၾကံေဖာ္ၾကံဖက္ သုံးေယာက္သား အနက္တြင္မွ ကံကြက္ က်ား၍ ငမုိက္သား မုဆုိးေလ နင့္ခ်ည္းပင္ ေသေပေတာ့”
ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆရာႀကီး၏ အေတြးအေရးကို အလြန္ ႏွစ္သက္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္သက္မိသလုိ စာဖတ္သူေတြလည္း အျမည္းသေဘာ ဖတ္ေစခ်င္၍ ေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ စာျမည္းဖတ္ၿပီး ႏွစ္သက္ပါက ဆရာႀကီး၏ စာမ်ားကို ရွာေဖြ၍ ဖတ္ေစခ်င္ပါသည္။ ဆရာႀကီးသည္ စာစုံ ေရးႏုိင္သည္။ ျပဇာတ္၊ စာေျပာင္၊ စာေလွာင္၊ ေတးထပ္ကဗ်ာ၊ ေမတၱာစာ မ်ားလွစြာေသာ သူ႔စာေတြကို စုံေစ့ေအာင္ ဖတ္ခ်င္ပါ၏။ လက္လွမ္း၍ မမီပါ။
ဆရာႀကီးသည္ အလြန္ အေရးေကာင္းသည္။ ဆရာႀကီးကဲ့သုိ႔ပင္ စာေရး ေကာင္းသူတုိ႔ ရွိခဲ့ဖူးပါသည္။ အခ်ဳပ္တန္း ဆရာေဖပင္ ျဖစ္ပါသည္။ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး အၿပိဳင္အဆုိင္ ေရးခဲ့ ၾကၿပီး စာေပ စစ္ပြဲႀကီး ဆင္ႏႊဲခဲ့ၾကေပသည္။ စာေပ စစ္ပြဲသည္ ယခုမွပင္ မဟုတ္ ဟိုစဥ္ကတည္းက ရွိခဲ့ၾကသည္။ ေက်ာ္ၾကားသူခ်င္း အတူတူ ဆရာႀကီးမွာ ဘုရင္က ေျမႇာက္၍ ပုိေက်ာ္ၾကားသေယာင္ ရွိသည္။ ဆရာေဖ စာတစ္ပုဒ္သည္ ေရပန္းစားၿပီး လူႀကိဳက္ မ်ားလွသျဖင့္ လူတုိင္း ပါးစပ္ဖ်ား၌ သီဆုိၾကေသာ အခါ ဘုရင္ ကုိယ္တုိင္က “သည္စာ ေမာင္ပုည ေရးသည္ထင္ပါ့” ဟု ဆုိခဲ့သည္။
ဆရာေဖ သိေသာအခါ “စာေကာင္းရင္ မေအေပးေတြက စေလေရး ထင္ၾကတယ္” ဟု ညည္းဆုိခဲ့သည္။ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး အျပန္အလွန္ ေရးခဲ့သည့္ စာမ်ားကား မ်ားစြာ ရွိသည္။ စာရွည္မည္ စိုး၍ မေဖာ္ျပလုိေတာ့ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စာသင္ပ်ဳိႏုတုိ႔က ဆင္မင္း၀တၳဳ ႏုႏုရြရြ လွလွပပကေလး ေတြကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ၾကေသာ္လည္း ပညာရွင္ႀကီးေတြကမူ ၀ိဇယ ျပဇာတ္ကုိသာ ႀကိဳက္ၾကသည္ဟု သိရသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ စာေပ အကဲမျဖတ္ တတ္သျဖင့္ ဘယ္သင္းဘယ္ဟာ ေကာင္းသည္ မဆုံးျဖတ္တတ္ေပ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆင္မင္း ၀တၳဳထဲမွ မုဆုိးက အစြယ္ကို ျဖတ္ၿပီး ဆင္မင္းက မုဆုိးကို မွာသည့္အခန္း တသသ ျဖစ္မိသည္။ ခဏခဏလည္း ျပန္ဖတ္မိသည္။ မုဆုိးကို မွာသည့္ အခန္းမွာ ဤသုိ႔ျဖစ္သည္။
“ေမာင္မင္းသခင္ ပလႅင္ညာရံ စံေပသည့္နတ္ မယ္သုဘဒ္ကို ဆတ္ဆတ္သေဘာ ငါမွာတုိင္း ေျပာပါေလ။ ေတာေဟမာေခ်ာင္ အုိင္သာေခါင္တြင္ ေငြေတာင္ႀကီး အသြင္ ခင္မလင္ကို အရွင္လတ္လတ္ သင္ေစ၍ သတ္ခဲ့ၿပီ။ စြယ္ေတာ္ျမတ္ ႏွစ္ေခ်ာင္း ေျခာက္ေရာင္ေမာင္းကိုလည္း ၎ဆင္ႀကီး မေသခင္ ျဖတ္လွီး၍ ေသြးစီးသံထြက္ နာက်င္စြာ ႏွိပ္စက္၍ အသက္ ဆုံးေစခဲ့ပါၿပီ။ ဤ စြယ္စုံကို ေရႊဘုံသူ႔ မွန္ကူ သုံးရက္ေတာ္ မူေသးလွ်င္ ရန္သူ၏ အစြယ္ကို ေရႊ လက္၀ယ္ သပါမည္။ အားရစိတ္ရႊင္ ေက်နပ္ေအာင္ စီရင္၍ ျပဳခ်င္တုိင္း ျပဳေတာ္မူပါေတာ့ ဘုရားဟု ေမာင္မင္းသခင္ မုန္းပင္စုိက္ပ်ဳိး ေျပခ်ိန္တန္၍မွ မေျပႏုိင္ ၿငိဳးတတ္သည့္ မုဆုိးတစ္ပုိင္း မိန္းမ႐ိုင္းႀကီးကို ငါမွာတုိင္း ေျပာပါေလ။
ထုိမွတစ္ပါးလည္း မိဖုရား သုဘဒၵါသည္ အိုင္သာဆဒၵန္ ဤေရကန္တြင္ ညာရံ မဟာသုဘဒၵါႏွင့္ ၀ဲယာရံေရြ စံံသည္ကာလ ေဒါသအျပစ္ မျဖစ္မေျမာက္၊ မမုန္းေလာက္သည္ကို အျပစ္ႀကီး ယူၿပီးလွ်င္ ျငဴစူမ်က္၀င္ ငါခ်စ္လင္ကို သင္မိဖုရား သတ္ျဖတ္ႏိုင္အားေပ၏။ စိမ္းကားမ်က္ၿငိဳး သစ္ေယာင္းခက္ ခ်ဳိးသကဲ့သုိ႔ ခ်စ္ႀကိဳးျဖတ္ေျပ သင္သတ္ ရက္ေလေသာ့ေၾကာင့္ သင့္သက္ေ၀ငယ္လင္ ငါဆဒၵန္ဆင္သည္ ေျမတြင္တုံးလုံး ျမားခ်က္ႏွင့္ ဆုံးပါၿပီ။ ေရြသုံးရံျခယ္ ၾကာရိပ္လယ္မွာ ရယ္ကာေမာကာ မ်က္ႏွာေငြလ ရႊင္ပပႏွင့္ ခင္မ ၀မ္း ေျမာက္ပါေလေတာ့”
ဤေရးသားခ်က္သည္ ကၽြန္ေတာ့္အား စြဲၿငိေစခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ ေထာင္ေရး ခ်စ္ေရး မညီျဖစ္စဥ္က ဤစာမ်ားကို ကူးေရး၍ အသုံး ျပဳခဲ့ေပသည္။ ဆရာႀကီး စာမ်ားသည္ ခုေခတ္ ခုခ်ိန္တုိင္ေအာင္ ထင္ရွား ေက်ာ္ၾကားဆဲ ျဖစ္သည္။ ဥပမာ ေပးလည္း အလြန္ ေကာင္းလွသည္။ “ဘုရား လိုဏ္ေခါင္း ေအာင္းသည့္ မာန္ေသြးေဟာင္သည့္ ေခြးတဲ့”။ ဤဥပမာမ်ဳိး ဤအေတြးမ်ဳိး မည္သူမွ် ႏိႈင္းယွဥ္ ေတြးမိမည္ မဟုတ္ပါ။
ဆရာႀကီး၏ စိတ္ကူးမ်ဳိး၊ အေတြးမ်ဳိးကား ေတြးမိ စိတ္ကူးမိဖုိ႔ ဆုိသည္မွာ မလြယ္လွပါ။ ဆရာႀကီးကဲ့သုိ႔ စြယ္စုံ ပညာရွင္ႀကီးမ်ားသာ ေတြးမိ၊ ေရးမိေပ လိမ့္မည္။ တစ္ဦး၏ စိတ္ကူး၊ တစ္ဦး၏ အေတြးမ်ဳိးကား ေနာက္တစ္ဦးက စိတ္ကူးဖုိ႔၊ ေတြးမိဖုိ႔ ဆုိသည္မွာ မလြယ္လွပါ။ ဆရာႀကီး၏ သိၾကားလိမ္ ဆိုေသာ ေတးထပ္ ကေလးကား ယခုေခတ္လူေတြ အတြက္ ရည္ရြယ္၍ ေရးထားခဲ့ေလ သလားဟု ထင္ရေပသည္။
“ဘုရားက သိၾကားကို မွာတယ္
႒ကထာရွိသား၊
သာသနာ ငါထားခဲ့
မမွားေအာင္ ေစ့ေဆာ္။
မေကာင္းသူ ေကာင္းသူတုိ႔ကုိ လ
ေၾကာင္းယူလို႔ ဆန္းစစ္ကာေမွ်ာ္။
၀ိမလနန္းသစ္ေပၚမွာ
သန္းရွစ္ေဖာ္ေရြမ်ားႏွင့္
ဘုရားကို ႏွစ္ရစ္လိမ္ညစ္တဲ့
မာဃိန္။
ပစ္ရွာမည့္ ၀ရဇိန္ငယ္
ပန္းထိမ္မွာ ျပင္တုန္းထင့္ေလး” တဲ့။
ယခုေခတ္ လွည့္ျဖား လိမ္လည္သူ ေတြအတြက္ ဆရာႀကီးသည္ ေျမာ္ျမင္ေတြးမိ၍ ႀကိဳတင္ ေရးခဲ့ေလသလား မသိေပ။ ႏြားတစ္ေကာင္လုံး အသုံးခ်နည္း တြင္လည္း ႏြားအၿမီးကို ဖုတ္၍ ေၾကာင္ပန္းႏွင့္ ဟင္းခါးခ်က္ ေသာက္ပါက ႏုိ႔ပ်က္မိန္းမ ႏို႔ထြက္မည့္ ပုံကို ဤသုိ႔ ေရးဖြဲ႔ ထားခဲ့ပါသည္။
မီးတြင္းမိန္းမ ႏုိ႔မရ၍ သားက တစာစာ မာတာၾကံဳလွီ ႏို႔ရည္မလုိက္၊ ရွိသည္ခုိက္တြင္ ေျပာလုိက္မည္ အၿပီး ႏြားအၿမီးကို မီးဖုတ္ခ်က္ခ်င္း ေတာက္ေတာက္စဥ္း၍ ဟင္းခါးလည္းခ်က္၊ ေၾကာင္ပန္းရြက္ႏွင့္ ႏုိ႔ပ်က္မိန္းမ ေသာက္လုိက္ရလွ်င္ ႏုိ႔လုံးရႊင္သည္၊ သူ႔လင္စုိ႔လုိ႔ မကုန္တည္း။ ဆရာႀကီး၏ စာမ်ားကား တသြင္သြင္ ထြက္ေနသည့္ စမ္းမွ ေရမ်ားသဖြယ္ မည္မွ်ခပ္ခပ္ ခပ္မကုန္ ဘိသကဲ့သုိ႔ ေသာက္မကုန္၊ သုံးမကုန္ ရွိလွသည္။ ၾကံဳး၀ါး သံမ်ားတြင္လည္း သူမတူေအာင္ ေရးဖြဲ႔ႏိုင္အားသည္။ ကာက ၀လိယမွ ဘီလူးႀကိမ္း၊ ၀ိဇယမွ ဘီလူး ႀကိမ္းမ်ားကား တစ္ခါ ဖတ္လုိက္လွ်င္ တစ္သက္စာ မွတ္ရေအာင္ ေရးတတ္၊ ေတြးတတ္လွေပသည္။
ကာက၀လိယမွာကား စင္တင္ ထားသည့္ တရားခံထံ ထမင္းပုိ႔ သြားရာတြင္ ထန္းပင္ေစာင့္ ဘီလူး ဒီဃာလႏွင့္ ေတြ႕၍ ဘီလူးႀကိမ္း ပုံမွာ ဖတ္လုိက္သည္ႏွင့္ ဘီလူးႀကီးကို မ်က္၀ါးထင္ ထင္ျမင္၍ ေရွ႕ေမွာက္တြင္ ႀကိမ္း၀ါးေန ဘိသကဲ့သို႔ ထင္ျမင္လာမိေပသည္။
“ဟဲ့ လူသား၊ အခါသမယ ေခတ္ကာလကို မဆမတြက္ ညျဖစ္လ်က္ႏွင့္ အသက္ကို လွဴခ်င္၍ ရန္သူရွိရာ လာသလား။ ယေန႔နံနက္ အ႐ုဏ္တက္တြင္ ညာဘက္ႏႈတ္သီး လႈပ္၍ ၿပီးသႏွင့္ လာဘ္ႀကီးရမည္ ငါထင္သည္။ ငါ၏ ေဗဒင္ က်ိန္းသုိ႔၀င္ နင္ပင္ မွန္ေတာ့သည္ တကား။ ၀မ္းသမုဒၵရာ အူအဂၤါက ၾကာ သည္ဟုေမွ်ာ္လွၿပီ ပါးစပ္ေတာ္ သုသာန္ သုိ႔ ခုအျမန္ႂကြေပေတာ့”
ဤသုိ႔ ခိုင္းႏိႈင္းေရးသားခ်က္ကား ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စာေပသမားေတြ အတြက္ ဆရာႀကီး၏ ေရးသားခ်က္ကို ေျပာမဆုံး ႏွစ္သက္မဆုံး ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္လည္း ေနာက္ေျပာင္ က်ီစယ္ခဲ့ၾကသည္။
၀ိဇယျပဇာတ္မွ ဘီလူးမ ပတ္တုိက္ကုိလည္း ျမည္းစမ္း ၾကည့္ၾကပါဦး။ ၀ိဇယ မင္းသားတုိ႔ လကၤာဒီပ ကၽြန္းသုိ႔ ေရာက္ၿပီး ဘီလူးမ ကု၀ဏၰ ႀကိမ္းပုံမွာ ဆရာႀကီး၏ လက္စြမ္းကို ေတြ႔ရေပသည္။ လကၤာဒီပ ကၽြန္းဌာနမွာ လြမ္းစရာ့ ကညာယဥ္မ်ဳိးစု ပါတဲ့ ကု၀ဏၰာ။ ေထာင့္ငါးရာ ကိေလသာ ေရႊတိုက္ကုိ ေသာ့႐ိုက္လုိ႔ ထားဖြင့္မည့္သူ ေပၚလာခဲလုိ႔ အူထဲကယား ဘြားခနဲ ယေန႔ ကာလ သားမ်ားႏွင့္ ကားခနဲ ေတြ႔ရင္လၾကည့္ ေရာ့ေဟ့ မယ္ဒကၡကိေလသာ တမန္ႏွင့္ လက္ရစ္ သံစမ္းလုိက္လုိ႔ ေသြးျဖန္းျဖန္း ထေစ့မယ္။ စိတ္ခ်၍ထား ေထာင့္ငါးရာ ျခံရံတဲ့ ပုထုဇဥ္ လူသား ရဟႏၲာ၊ စ်ာန္ပ်ံမို႔ ခံႏုိင္မလား။ .....
ေဟ့ မိဒကၡ၊ စုိင္းခုန္မတတ္ တုိင္းတုန္ေအာင္ ရွပ္ႏိုင္တဲ့ မယ္ျဖတ္စ၊ အထက္ကနဲ သည္ၿမိဳင္ထဲမွာ ေလွကြဲ ေလွပ်က္ သေဘၤာမြန္း၍ သည္ကၽြန္းသုိ႔ တက္ၾကသည့္ အသက္ကံဆုံး ေသစာရင္းခ်။ ျငင္းမရတဲ့ လူစတုံးမ်ားကို ပတ္ကုန္းကၽြန္းေျမ ႏွံ႔ေအာင္ေမႊ ရွာေဖြ လုိက္လံ နာနာ႐ုပ္ေကာင္ ဖန္ဆင္းေဆာင္လုိ႔ ေတြ႔ေအာင္ၾကံ ငါ့ထံသယ္ပိုး ခဲ့ရမည္။ ငါ နန္းသူလည္း ဘိကၡဴနီမ မယ္သီလကဲ့သုိ႔ ပီသဟန္ပန္ နာနာ႐ုပ္ ႏွင္ ျပဳလုပ္ဖန္ ေရကန္နားက ေနႏွင့္ မည္။ ငါ့ထံမၾကာ လူေရာက္လာက ဆင္း၀ါ႐ူပ လွမလွေျမာ္ဆ အခြင့္ၾကင္ ေဖာ္ဖုိ႔ရန္ တန္မတန္ ဟန္ပန္ခ်င့္လုိ႔ အသင့္ ငါစီမံမယ္ “မလွလွ်င္သြား၊ လွလွ်င္ခါး” သြားအရသာ ခါးတဏွာ ၾသဇာသီးႏွင့္ လဲ႐ိုးလား။
ဤကဲ့သုိ႔ ဘီလူးႀကိမ္းမ်ဳိးကား သိမ့္သိမ့္တုန္ ဘ၀င္ခုိက္ေအာင္ ၾကက္သီးျဖန္းျဖန္း ထေစခဲ့သည္။ ဆရာႀကီးသည္ ေ၀ႆႏၲရာဇာတ္ ေတာ္ႀကီးကိုလည္း ေရးခဲ့ေပသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မဖတ္ခဲ့ရေပ။ မင္းဘူးဦးၾသဘာသ၏ ေ၀ႆႏၲရာ ဇာတ္ေတာ္ႀကီးကိုသာ ဖတ္႐ႈခဲ့ရသည္။ ေ၀ႆႏၲရာ ဇာတ္ေတာ္ႀကီး ကိုသာအမ်ား သူငါ ဖတ္႐ႈၾကရမည္ ဆုိလွ်င္ တစ္မ်ဳိး တစ္ဘာသာ ထူးျခား လာမည္ဟု ယုံ ၾကည္မိပါသည္။ ဖတ္႐ႈရသူ သုေတသီမ်ားက ေကာက္ႏုတ္၍ ေဖာ္ျပသည့္ ေ၀ႆႏၲရာ ဇာတ္ေတာ္မွ ေစတမုဆုိး၏ ေခြးတပ္ဆင္ခန္း ဆုိလွ်င္ အလြန္တရာ ေျပာင္ေျမာက္ေသာ အေရးအသားမ်ားျဖင့္ ဖြဲ႔ဆို ထားပါသည္။ ထုိသုေတသီ၏ ေကာက္ႏုတ္ခ်က္ကို ေဖာ္ျပပါသည္။
“လင္ေသလင္ကြာ ေနရာမက် မုဆုိးမ ေခြးမအို၊ မုဆုိးဖုိ ေခြးသက္က်ား စြယ္သြားမခၽြန္ အရြယ္လြန္ႏွင့္ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ တခ်ဳိ႕ ႏို႔စုိ႔ႏွင့္ တကြ ေခြးမႀကီးငယ္ မီးယပ္သည္မ်ားကုိ တစ္နယ္တစ္ရြာ တပ္ခ်ီရာသုိ႔ မပါမလုိက္ၾကေစႏွင့္။ အေနက်က် အိမ္၀အိမ္ေနာက္ ျခံေပါက္ ျခံတြင္း ထမင္းအုိးစင္ ဟင္းအုိးစင္ႏွင့္ ယုန္ကင္ၾကက္ေပါင္ ခ်ဳိးေကာင္ထားရာ ဘ႑ာေတာ္မ်ားကို မတိမ္းပါးရေအာင္ ခ်ပ္ျပားလုံးေရ အေသအခ်ာ လက္မွတ္ စာႏွင့္ ေခြးနီလာ ေခြးေၾကာင္တုိ႔က လုံေအာင္ထိန္းခ်ဳပ္ တစ္အုပ္တစ္စည္း သိမ္းဆည္းစိတ္တူ ျဖဴျဖဴေျဖာင့္ေျဖာင့္ ရန္မေႏွာင့္ရေအာင္ အိမ္ေစာင့္ ခန္႔ထားခဲ့ ရမည္”
ဆရာႀကီး ဦးပုညသည္ အခ်ဳပ္တန္း ဆရာေဖႏွင့္ ကဗ်ာတိုက္ပြဲ တိုက္ခဲ့ ၾကသည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ငယ္က်ဳိးငယ္နာ ေဖာ္၍ တိုက္ခဲ့ၾကသည္။ ဆရာေဖက ဦးပုညလက္ခြင္ လက္သိမ္သည္ကို ကဗ်ာေရး ဖြဲ႔၍ တိုက္ခဲ့သည္။ ဆရာႀကီး ဦးပုညသည္ ညာဘက္လက္ လက္ခြင္လက္သိမ္၍ ဘယ္ ဘက္လက္ႏွင့္ စာေရးရသည္။ ဤသည္ကို ဆရာေဖက စာဖြဲ႔၍ တိုက္ခဲ့သည္။
“ကဗ်ာစီ ေမာင္ပုည ေထာင္ဂုဏ္ ျပထုတ္လွ်င္ ေတာင္ျခံဳက ပုတ္သင္လို ကုတ္ခြင္သိမ္လက္ေသး၊ မင္းေျမႇာက္လို႔ သင္းေလာက္ေက်ာ္သည္။ ထြင္း ေဖာက္ေအာင္ ဥာဏ္မ်ဳိးႏွင့္ေလး”
ဆရာေဖက ငယ္က်ဳိးငယ္နာ ေဖာ္၍ ေရးသျဖင့္ သူကလည္း ဆရာေဖကို သူ၏ လက္သိမ္ရပံုကို ေရးျပခဲ့သည္။
“တ႐ုဏီရြယ္ကာလ ငယ္ခါက ေက်ာင္းေန၊ ဘယ္ညာခ်ေစာင္း အေနမွာ ေလာင္းကေ၀ ငါ့အား၊ အိပ္ေပ်ာ္ခိုက္ဘ အလာမွာ မကာသ တြန္းခ်ေလျငား၊ သို႔အတြက္ လက္ယာသိမ္သည္ ငါက၀ိန္ သူ႔အား၊ ဘာအလိန္ လူ႔ငႏြားရယ္က အ႐ႈ မွားေလတယ္၊ ငေဖရယ္စေလတုေပ မယ့္၊ ေမ႐ုႏွင့္ ျမင္းမိုရ္ကြာမယ္၊ သူရာ ႏွင့္ သိၾကားႏွယ္၊ ဘုရား၀ယ္ မာရ္နတ္သို႔၊ စာတတ္ႏွင့္ အသူပမာ၊ အဲ သေလာက္ကြာ၊ ေက၀ဋ္ႏွင့္ မေဟာ သဓာလို အေတာ္ ကြာျခားတာမို႔ေလး”
ဦးပုညသည္ သူအမွန္တကယ္ လက္သိမ္ ရျခင္းကို ေျဖရွင္း ေရးျပခဲ့သည္။ သူေက်ာင္းသား အရြယ္ ေရာက္ကာမွ တစ္ည အိပ္ေနရာတြင္ ဖခင္က အိပ္ရာမွ လန္႔ကာ သူ႔အား ေယာင္မွား၍ တြန္းခ် လိုက္သျဖင့္ လိမ့္က် ထိခိုက္ခဲ့သည္။ ေဆးကုပါေသာ္လည္း ကုမရေတာ့ဘဲ ညာလက္သိမ္ သြားခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ ဆရာႀကီး ေရးသားခ်က္မွာ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ သူငယ္စဥ္ မိဘ ႏွစ္ပါးက သာယာ၀တီ မင္းထံ ေခၚသြားစဥ္က စည္ေတြပုတ္ ကစားေနသျဖင့္ ဘုရင္က ေမာင္ပုတ္စည္ဟု အမည္ ေပးခဲ့ေၾကာင္း လက္သိမ္ေနလွ်င္ ပုတ္ကစားႏိုင္မည္ မဟုတ္ေပ။ အခ်ဳပ္တန္း ဆရာေဖကို ဆရာႀကီး ဦးပုညက ကဗ်ာျဖင့္ ျပန္တိုက္ ခဲ့ျပန္သည္။
“ဂ်ပ္ေကာင္ႏွယ္ ဖင္ၾကားက သန္းစကားသူ၀ါ ရမ္းကား၍ တုလာလွ်င္ ဥပမာ ဆိုစို႔။
ေခ်းပံုႏွင့္ ျမင္းမိုရ္ေတာင္ ခင္းဆို ေယာင္ျပဳၾကသည္သို႔။
ေသးကြက္ကို ပင္လယ္ နင္တကယ္ ထင္လို႔။
သဘင္၀ယ္ ယွဥ္မတိုးလာႏွင့္ သခင္တို႔ ဦးခ်ီ။
အုန္းမႈတ္လို အေနစားငယ္ႏွင့္ ေရႊဖလား မႏိႈင္းတန္ သင့္ၿပီ။
ဥတုႏွင့္ပုစြန္ဆီ ဒြန္ပီပီ ယွဥ္တြဲလို႔ စပ္ဖဲ အတြင္းခံ ႐ိုင္းမုိက္တဲ့ဥာဏ္။
မိုးႀကိဳးႏွင့္ အီးသံလို ခရီးမွန္ကြာ လွမ္းလွေလး”
သူတို႔ ႏွစ္ဦး၏ ကဗ်ာ တိုက္ပြဲကား အျပန္အလွန္ တိုက္ခိုက္ခဲ့ၾကသည္မွာ ရွည္လွသည္။ တိုက္ပဲြကဗ်ာတို႔ မ်ားစြာ ရွိသည္။ သိသင့္ သိထုိက္သည္ဟု ယူဆသည္။ ဆရာႀကီး ကဗ်ာ ႏွစ္ပုဒ္ကိုသာ ေဖာ္ျပပါသည္။ ရွာေဖြ ဖတ္႐ႈၾကရန္သာ တိုက္တြန္းရေပသည္။ ဆရာႀကီး၏ စာေပ မ်ားစြာတြင္ ပညာရွင္မ်ားက ၀ိဇယ ျပဇာတ္ကို ႀကိဳက္ၾကသည္ဟု သိရသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကမူ အႏုအရြ အလွေတြႏွင့္ စီကံုးထားေသာ ေသာႏုတၳဳိရ ဆင္မင္း ၀တၳဳကိုသာ ႀကိဳက္ၾကသည္။ ၀ိဇယ ျပဇာတ္ကို ေရးခဲ့စဥ္က ျမင္ကြန္း မင္းသားတို႔ ဆိုးသြမ္းၾကသျဖင့္ ဆံုးမရန္ ခက္ခဲေသာေၾကာင့္ ဦးပုညအား ၀ိဇယ ျပဇာတ္ကို အေရး ခိုင္းခဲ့သည္ဟု သိရ သည္။
ဆရာႀကီးသည္ ေမာင္သာထြန္းဆို သူအား ပါးစပ္မွ ေျပာေပးၿပီး ၂ ရက္ႏွင့္ အၿပီး ေရးခဲ့သည္ဟု ပညာရွိတို႔က ဆိုၾကသည္။ ၀ိဇယ ျပဇာတ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ အႀကိဳက္ဆံုးကေတာ့ ၀ိဇယ မင္းသားတို႔ လကၤာဒီပကၽြန္း အေရာက္ မင္းသားဖြဲ႔ဆိုပံု ေရးသား ထားသည္မွာ ဖတ္သူကို သူ႔ေနာက္ဆြဲ ေခၚသြား၍ ကၽြန္းအလယ္သို႔ တက္ေရာက္ ေနသလားဟု ထင္ျမင္လာ ရေအာင္ ဖြဲ႔ႏြဲ႔ ႏိုင္အားေပသည္။
“လက္စြဲေတာ္ေနမ်ဳိး႐ို႕ သမုဒၵရာ ကမ္းယံက လာခဲ့ ကႏၲာကြန္းေထာက္ ေမာ္စြန္းကြယ္ကၽြန္းလယ္သို႔ ေရာက္က ၿပီထင့္၊ ႏွင္းေသာက္တဲ့ ၿမိဳင္ညႇာသြယ္ ဆင့္တန္း၊ နာမည္ျဖင့္ ဆန္းေပလိမ့္ ဘယ္ပန္းခိုင္လို႔ သိႏိုင္တတ္ၿပီ။
မငံုတခ်ဳိ႕ ငံုတခ်ဳိ႔ႏွင့္ မႈန္လို႔ စီရာ သီလင့္ဟန္ ရွိၾကတယ္။ ယူသယ္၀တ္ရက္ ေလခ်ဳိသိမ္းဖြဲ႔ စိမ္းလဲ့လဲ့ႏွင့္ ႏြဲပန္း ခက္မွာ၊ ငွက္ျဖင့္ငွက္ပဲ သာရကာလား တမာလား၊ ဘြဲ႔ျခားလို႔ ခြဲႏိုင္ဘု ရင္ထဲက ပိုထုံ၀တ္လႊာ ေမႊးဆြတ္ခြာ ေႏႊးညာ ေႂကြးေၾကာ္လို႔ ေဖာ္တစ္ကိုယ္ ေခၚသလို ထင္လိုက္ပါဘိတယ္။ ပယ္တစ္ကြင္း စာလယ္ခင္းသာမွာ စာမရီလို ဧဏီလို ကိုယ္ခပ္ဖိုင့္ဖိုင့္ ခရာ ပိုပို ဘာလိုလို ခ်ဳိ၀ိုင့္၀ိုင့္ႏွင့္ ဂႏိုင့္က်က္ သေရ ျမက္ခင္းလဲ့လဲ့ ႏွင္းတြဲ႔တဲြ႔မွာ သင္းဖြဲ႔လို႔ ေနၾကတယ္။
ရံေရြတညီ ေနရီရီမွာ ေပြပလီ မ်ားတာမို႔ သနားစဖြယ္ ရွိလွတယ္။ ေတာင္စြယ္ကမ္းေစာက္ ခါးပန္း ေလာက္က စမ္းေပါက္တဲ့ေရ ငူမကိုဋ္ စြန္းငိုက္ရႊန္းရႊန္းမွာ ၀ိုက္၀န္းေခြလုိ႔ ေတာင္ေျခေအာက္ယံ နတ္ေသာက္တဲ့ ကန္မွာ ေခါက္ျပန္သြယ္ လွယ္ၾကာ၀တ္ကို သယ္ၾကတယ္ ယင္မယ္ညိဳ ၀ဲပိတုန္း ေရႊလိုက္ အခ်ဳိႀကိဳက္တယ္။ ၾကာသိုက္ထဲက သူကလဲ တစ္ေမွာင့္ မူရာဆင္ကြဲ ယဥ္တနဲ ဘ၀င္သဲမွာ ေႏွာင့္လာလို႔ ဘုန္းေမာင့္ျဖစ္ေထြ ၾကာေညာင္၀င္း၀ွန္ ထံုသင္းသြန္တဲ့ သလြန္ေဗြမွာ ရံေရြ၀ဲယာ စံျမဲခါမ်ားကို နန္းညာသူ႔ေသြး ျပန္လွန္ လို႔ေတြးေသာခါ ေဆြးေျမထုႏွယ္ သြယ္မ်က္ရည္၀ဲဆည္မစဲ ေၾကကြဲလုိက္ ပါဘိေတာ့တယ္။
ဗ်ာႂကြယ္ညိႇဳးေအာင္ လွ်ဳိ႐ိုးေျမာင္က ဖိုးေခါင္ရင့္ၾကည္ ပန္း၀တ္ရည္ႏွစ္ ေသာက္မူးယစ္၍ ခ်စ္စရာ့သူ႔ ကိုယ္ႏွင့္ ခုလိုမ်ား ျမည္ေသာခါ ျပည္ေတာ္ကို လြမ္းလိုက္ပါဘိေတာ့တယ္ ငါ့ကၽြန္ မ်ား”
ဆရာႀကီး ဦးပုညသည္ တစ္ေခတ္မွာ တစ္ေယာက္ဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။ မေရာက္ဖူးေသာ အရပ္ေဒသတို႔ကို ေရာက္ဖူး သကဲ့သို႔ မွန္းဆ၍ ေရးႏိုင္သည္မွာ စာေပ သမားတုိ႔ ေျပာၾက ေရးၾကသလို တကယ့္ စာကေ၀ ဆရာႀကီး တစ္ဦးပင္ ျဖစ္ပါသည္။ စာေပဗဟုသုတ အၾကားအျမင္ အေတြးအေခၚတို႔ႏွင့္ ျပည့္စံု၍ ပညာရပ္ ျပည့္၀လွေသာေၾကာင့္ ဤမွ် ေရးသားႏိုင္သည္ဟု ထင္ပါသည္။
ဤစာပုိဒ္ေတြ ဖတ္မိတိုင္း စာေနာက္ပါ သြား၍ ေတာေတာင္ဂႏိုင္ထဲ ေရာက္သြား ဘိသကဲ့သို႔ တကယ့္ ေက်းငွက္တို႔၏ အသံကို ၾကားေယာင္မိသလို ထင္ျမင္ေစခဲ့ပါသည္။ ဆရာႀကီးသည္ ပညာရည္ ျပည့္၀ၿပီး ဗဟုသုတ အလြန္ ႂကြယ္၀သျဖင့္ မင္း၏ ေျမႇာက္စားျခင္းကို ခံရေပသည္။
သို႔ေသာ္ သူငယ္စဥ္က ၾကက္သြန္ခင္း ဆရာေတာ္ႏွင့္ မံုေရြး ဆရာေတာ္တို႔က ႀကိဳတင္၍ နိမိတ္ဖတ္ ေဟာၾကား ထားခဲ့သည္မွာ ဤကေလးသည္ ႀကီးလွ်င္ ပညာရွိ ျဖစ္လိမ့္မည္။ သုိ႔ေသာ္ ေဗဒင္ကိန္းခန္း အရ ဥပေစၦဒကကံမ ကင္းတတ္ဟု ေဟာထားခဲ့သည္။ ေဟာထားသလိုပင္ ဆရာႀကီး မင္းျပစ္ မင္းဒဏ္ ခံခဲ့ရေပသည္။
ဆရာႀကီးကို ၁၁၇၃ ခုႏွစ္တြင္ ေမြးဖြားသည္ဟု ဆိုသည္။ သူ၏ မိဘမ်ားကို ေဖာ္ျပရာတြင္ သုေတသီတို႔ အမ်ဳိးမ်ဳိး ကြဲျပားခဲ့ၾကသည္။ ၁။ ဦးျမတ္ စံ+ေဒၚလွရင္ ၂။ ဦးဖိုးႀကီး+မမင္းလွ ၃။ ဦးျမတ္ထြား+ေဒၚမိန္းကေလး ၄။ ဦးျမတ္ထြား+ေဒၚဆံု ဟု ေဖာ္ျပၾကသည္။ ေမြးသကၠရာဇ္ပင္ ၁၁၇၃-၁၁၇၄ ဟု ေဖာ္ျပၾကသည္။ ဆရာႀကီး သည္ ၪဏ္ပညာျပည့္စံုၿပီး ပညာရွိ တစ္ဦး ျဖစ္ေသာ္လည္း ငယ္စဥ္က ဆရာေတာ္မ်ား ေဟာၾကား ထားသကဲ့သို႔ ဥပေစၦဒကကံ မလြတ္မကင္း ျဖစ္ရေလေတာ့သည္။
ျမင္ကြန္း၊ ျမင္းခံုတိုင္ အေရးအခင္းတြင္ အခါ ေပးမိသျဖင့္ မင္းျပစ္မင္းဒဏ္ သင့္ရေလသည္။ မင္းတုန္းမင္းက ေခၚယူ စစ္ေမးၿပီး ၿမိဳ႕၀န္ ဦးသာအိုးထံတြင္ အပ္ႏွံထားေလသည္။ ဆရာႀကီးသည္ ေဗဒင္အရာ ကၽြမ္းက်င္လွသျဖင့္ ဦးသာအုိး၏ အငယ္အေႏွာင္းမ်ားက ေဗဒင္ လာေရာက္ ေမးျမန္းၾကသည္။ သူ၏ အငယ္အေႏွာင္းမ်ား ၀င္ထြက္သြားလာ ေနသည္ကို ၿမိဳ႕၀န္ဦးသာအိုးက မ႐ႈစိမ့္ ျဖစ္လာကာ ပါးကြက္ အာဏာသားတို႔အား ဦးပုညကုိ သတ္ခိုင္း လုိက္ေလေတာ့သည္။ ဦးပုညကို သတ္ရာ၌လည္း သုေတသီတို႔ ေဖာ္ျပခ်က္မ်ားအကြဲကြဲျဖစ္ ေနျပန္ေတာ့သည္။ တခ်ဳိ႕က ေထာင္ထဲတြင္ လည္မ်ဳိကို သံတုတ္ႏွင့္ ႐ိုက္သတ္ ေၾကာင္း၊ တခ်ဳိ႕က အာဏာသားမ်ား သည္ ညဥ့္အခ်ိန္ အီကင္း ဆိပ္ကမ္းသို႔ ယူသြားၿပီး သဲအိုးထုပ္ ဆြဲဲ၍ ျမစ္ထဲသို႔ ပစ္ခ်ေလ၏။ တခ်ဳိ႕ကမူ မင္းညီမင္းသားမ်ား မဟုတ္၍ ကတီ္ၱပါအိတ္ႏွင့္ စြပ္ကာ သတ္ျခင္းကား မဟုတ္။ ၀က္တုပ္ တုပ္၍ အိုးဆြဲခ် သတ္သည္ဟု ဆိုျပန္သည္။ ဆရာႀကီး၏ ေမြးဖြားသည့္ မိဘအမည္ မ်ားကလည္း အကြဲကြဲ အျပားျပား ျဖစ္၍ ေသရေတာ့လည္း ေသနည္း အမ်ဳိးမ်ဳိး ကြဲျပား ေနျပန္ေတာ့သည္။
ေသျခင္း အမ်ဳိးမ်ဳိး ကြဲျပားျခားနား ေသာ္လည္း၊ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ရသည့္ အမ်ဳိးသား ပညာ၀န္ ဦးဖိုးက်ား ျပဳစုသည့္ ေရသည္ျပဇာတ္ ဦးပုည အေၾကာင္းတြင္မူ အေထာက္အထားႏွင့္ ျပဆိုပံုမွာ အလြန္ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းလွသည္။ ဆရာႀကီး ဦးဖိုးက်ားက ရာဇ၀င္ႏွင့္ ျမန္မာစာျပ ဆရာ ဦးသက္တင္၏ ေရးသားခ်က္ မ်ားကို ကိုးကား၍ ဦးပုညသည္ ေရတြင္ မေသေၾကာင္း ေရးသား ထားပါ သည္။ အလြန္ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္း လွသျဖင့္ ဆရာႀကီး ဦးဖိုးက်ား၏ ေရးသားခ်က္ကို ေဖာ္ျပလိုက္ရပါသည္။ ဟုတ္ မဟုတ္၊ မွန္ မမွန္ သုေတသီတို႔ ရွာေဖြေဖာ္ထုတ္ ညႇိႏိႈင္းၾကရန္သာ ျဖစ္ပါ သည္။
ၿမိဳ႕၀န္ဦးသာအိုးက ၁၂၂၈ ခု သီတင္းကၽြတ္လၦဳပ္ ၁၃ ရက္ ညသန္း ေကာင္ေက်ာ္တြင္ အီကင္း ေရဆိပ္သို႔ ခ်၍ သတ္ေစခဲ့၏။ ထိုသို႔ စီရင္လိမ့္မည္ကို တင္ကူးသိႏွင့္၍ ဆရာႀကီး၏ အသက္ကို ကယ္တင္မည္ဟု ၾကံစည္ ေဆာင္ရြက္ၾကသူတို႔ကား ဦးသာအိုး၏ မယားငယ္ ခင္သံု၊ အစ္မခင္မႈံ၊ ခင္မႈံ၏ ခင္ပြန္း ကိုသူရ၊ ပုသိမ္ၿမိဳ႕ပြဲစားႀကီး ဦးညိဳတို႔ ျဖစ္ၾကေလသည္။ ထို ၄ ဦး တို႔တြင္ ဦးညိဳက ေငြေၾကး အကုန္အက် ခံ၍ သူသတ္သမားတို႔ႏွင့္ တိုင္ပင္ကာ ေရခ်မည့္ ေနရာတြင္ ပိုက္ကြန္ ခံထားကာ ဆရာႀကီး၏ အသက္ကို ကယ္လိုက္ၾကေလသည္။
ကယ္ၿပီးေနာက္ ဆရာႀကီးပါ ၅ ေယာက္ တိုင္ပင္ ညီညြတ္ၾကသည့္ အတိုင္း ဆရာႀကီးကို ရွမ္းျပည္နယ္ ျဖတ္၍ သံလြင္ျမစ္ေၾကာင္း စုန္ကာ အဂၤလိပ္ ပိုင္ေမာ္လၿမိဳင္သို႔ကို သူရ ၾကဥ္းေဆာင္ လာခဲ့ေလသည္။ ေမာ္လၿမိဳင္သို႔ ေရာက္မွ ဦးညိဳ၏ အစ္မ ေဒၚႏွင္းရီႏွင့္ ခင္ပြန္း ဦးဂြယ္တို႔၏ ေနအိမ္တြင္ ခိုပုန္းေနေလ သည္၊ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕တြင္ ၁၂၃၆ ခုႏွစ္ ထိေနၿပီး အထက္က သတင္း ၾကားသိ မလံုပံု ေပၚၿပီး ကရင္နီနယ္သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ ေနရာတြင္ ၁၂၃၇ ခုႏွစ္၌ ဆရာႀကီး ဖ်ားနာ၍ အနိစၥ ေရာက္ေလသည္။
ဆရာႀကီး အသက္ေဘးမွလြတ္၍ ေမာ္လၿမိဳင္သို႔ ေရာက္မွ ၁၂၂၈ ခု ျပာသို လဆန္း ၉ ရက္ တနဂၤေႏြေန႔ ဦးညိဳအား ေရးစပ္ေပးသည္ ဆိုေသာ ေတးထပ္မွာ ေအာက္ပါအတိုင္း ျဖစ္ပါသည္။
စူရတီ တလိုင္းမ၊ မႈိင္းက်လို႔ ေမြးလာ ႐ိုင္းမဟာ့ပေဂးခ်ာ ေခြးသာသာ သာအိုး။
ေစ်းေတာ္႐ံု မဂၤလာ လူျမင္ရာ ဓျမဦးလို႔ သူေကာင္းသား တန္ျပန္ သရမ္း ဥာဏ္နသိုး။
ၾကငွာန္းစံယူ ပ်ဳိးလို႔ လူဆိုးက ၿမိဳ႕၀န္။
စေလကို အေသခၽြတ္မယ္လို႔ ငေက၀ဋ္ေက်းဆက္ ကံကၽြန္။
ေလာင္းမေဟာ့ ဥာဏ္တံခြန္လို အၾကံခၽြန္ ေမာင္ညိဳ႕ေၾကာင့္ မေသၿမိဳ႕ ရြာစည္ေပ်ာ္ ခ်မ္းသာရေနာ္။
ခင္သံုမိ လြတ္ေရးေဖာ္သည္ ေက်းမေဟာ္တႏႈံးပေလး။
သည္ေတးထပ္ကို ဆရာႀကီး အသက္ေဘးမွ လြတ္ေျမာက္ၿပီးမွ ေရးခဲ့သည္ဟု ဆိုသည္။ အမွန္တကယ္ ေရးခဲ့၊ မေရးခဲ့ ဆိုသည္ကိုကား သုေတသီတို႔ ရွာေဖြ ေဖာ္ထုတ္ၾကရန္သာ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဖတ္ရ၊ သိရသမွ်တြင္မူ ဦးပုညကို ဦးသာအိုး သတ္ပစ္ၿပီး ၅ လေလာက္ အၾကာတြင္ မင္းတုန္းမင္း ႀကီးက ဦးပုညအား သတိရ၍ ေမးေတာ္ မူေလ၏။ ဦးပုညကိုၾကည္ညိဳသူတို႔က ဆရာႀကီးသည္ ဦးသာအိုး သတ္၍ ေသေလၿပီဟု ေလွ်ာက္တင္ၾကရာ ႏွေျမာတသစြာျဖင့္ “လူကိုေခြးသတ္ေလၿပီတ ကား”ဟု ေျပာေတာ္မူေလ၏။
“ငါႏွင့္ ငါ့ညီေတာ္ အိမ္ေရွ႕မင္းတို႔ သည္ ေမာင္ပုညအား ေဘးမဲ့ ေပးေတာ္မူၿပီး ျဖစ္သည္။ ေမာင္သာအိုးသည္ အလြန္ မိုက္ေသာလူ ျဖစ္ေပသည္”ဟု ႏွေျမာ တသစြာျဖင့္ ဆိုခဲ့ေၾကာင္းသာ ဖတ္ခဲ့ရဖူး သည္။ ယခုကဲ့သို႔ ဆရာႀကီး ဦးပုည အသက္ေဘးမွ လြတ္ေျမာက္ၿပီး ေတးထပ္ပင္ ေရးစပ္ခဲ့ေသးသည္ဟု ေတြ႔ရွိရရာ အလြန္ထူးဆန္း လွေပသည္။သုေတသီတို႔ ရွာေဖြသိရွိ ထားလွ်င္လည္း အမ်ားျပည္သူမ်ား သိရွိႏိုင္ရန္ ေဖာ္ထုတ္ ေရးသားၾကေစ လိုပါသည္။
ဆရာႀကီး စာမ်ားကား ေျမာက္ျမားလွစြာ ရွိၾကသည္။ ထုိေျမာက္ျမား လွစြာေသာ စာတို႔ကို ကၽြန္ေတာ္မဖတ္႐ႈ ႏိုင္ပါ။ ဖတ္မိသမွ် စာတစ္ညိဳ တစ္ထႊာ ကေလးျဖင့္ ဆရာႀကီးကို ၾကည္ညိဳလြန္း သျဖင့္ ေဆးတစ္စက္မွ် တို႔ၾကည့္ျခင္း မွ်သာျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေဆး တစ္စက္ကား အရာ ထင္ေကာင္းမွ ထင္ပါလိမ့္မည္။ ဆရာႀကီး၏ အေၾကာင္း အမွန္ကန္ အတိက်ကို ေဖာ္ထုတ္ ေရးသားသင့္ ၾကပါသည္။ စာေပ နယ္တြင္ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ ေက်ာ္ၾကားခဲ့သည့္ ပုဂိ္ၢဳလ္ႀကီး တစ္ဦးအဖို႔ ေမြးသကၠရာဇ္ကလည္း အကြဲကြဲ အျပားျပား၊ အမိအဖ နာမည္မ်ားကလည္း အကြဲကြဲ အျပားျပား၊ ေသရျပန္ေတာ့လည္း ေသပံု ေသနည္းက အမ်ဳိးမ်ဳိး ကြဲျပား ေနျပန္သျဖင့္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး အနီးစပ္ဆံုး ဆရာႀကီး၏ ပံုရိပ္ကို ေဖာ္ျပေပးၾကပါဟု ပန္ၾကား လိုပါသည္။
ဆရာႀကီး၏ ဘ၀သည္ အေကာင္းဆံုးမွ အဆိုးဆံုး ဘ၀သို႔ သက္ဆင္း ခဲ့ရသည္။ ျမင္ကြန္း၊ ျမင္းခုံတုိင္ အေရးအခင္းတြင္ အခါ ေပးမိသျဖင့္ ဘ၀ၾကမၼာ ငင္ခဲ့ရသည္။ နီးရာဓား ေၾကာက္ရသည့္ အေျခေနမို႔ မီးစင္ၾကည့္ ကခဲ့ရပံု ရပါသည္။ တိုင္းေရးျပည္ေရး မင္းေရး ႐ႈပ္ေထြးေနေသာ အခ်ိန္အခါတြင္ သူသည္လည္း ထိုအ႐ႈပ္ထဲတြင္ ပါ၀င္ သြားခဲ့ရေလသည္။ သူသည္ ေဗဒင္ ကိန္းခန္း တတ္ေျမာက္သူမို႔ သူ႔ကိုယ္သူ ႀကိဳတင္၍ ေဟာကိန္း ထုတ္ခဲ့ေလသည္။ သူ႔ဘ၀ကား ေၾကကြဲစရာ ေကာင္းလွေပ ေတာ့သည္။
ဟုတ္ပေလႏႈတ္ေႁခြရမွာျဖင့္
ပုေဗၺစထင္ရဲ႕ေလ။
ေကာသလငယ္လို႔
ဘ၀အသေရ လွ်မ္းပါတဲ့
ေရႊနန္းစံရာနရိန္တုိ႔ေတာင္
ခါခ်ိန္တန္ ပ်က္စျမဲဟာမို႔
စြဲမိသံေ၀။
အကုသိုလ္ဃာ တကတ္ကယ္က
ယခုလိုလာ၍ ျဖတ္ေသာ္ေၾကာင့္
ဇရပ္သို႔ ေျပးရေလ
ေခြးေသသုိ႔ ေသရျငား။
သိလ်က္ႏွင့္ပင္
၀ိပါက္ၾကမၼာငင္ေတာ့၊
ေရႊၪဏ္ရွင္ မေ၀ခြဲႏိုင္ဘု
ပြဲေတြ႔အမွား။
ဆရာႀကီး ဦးပုညသည္ ဘုရင္တုိ႔ အုပ္စိုးေသာ ေခတ္မွသည္ ယေန႔ေခတ္တိုင္ နာမည္ေက်ာ္ ပုဂ္ၢိဳလ္ႀကီး အျဖစ္ တည္ရွိေနဆဲ ျဖစ္သည္။ ဆရာႀကီး ဦးပုညသည္ စာေပနယ္တြင္ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ ေက်ာ္ၾကားခဲ့သည္။ စာမ်ဳိးစုံ ေရးႏိုင္ေသာ ဆရာႀကီး တစ္ဦးလည္း ျဖစ္ပါသည္။ သူ၏ မ်ားလွစြာေသာ စာတုိ႔ကို စုံေစ့ေအာင္ကား မဖတ္ႏုိင္ေပ။ စာစုံ ဖတ္ႏိုင္သူတို႔ ကိုကား မေျပာလုိပါ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ စာစုံေအာင္ မဖတ္ႏိုင္သူမုိ႔ မ်ားလွစြာေသာ စာေတြထဲမွ တစ္ပုဒ္စ၊ ႏွစ္ပုဒ္စေလာက္သာ ဖတ္မိၿပီး ထုိဖတ္မိသမွ်တုိ႔ကို ႏွစ္ၿခိဳက္ သေဘာက်သျဖင့္ ဆရာႀကီး၏ အေၾကာင္း ေရးတတ္သမွ်ကေလး စာေရးရလွ်င္ ေကာင္းမည္လားဟု စဥ္းစားမိၿပီး ဤမေတာက္တေခါက္ စာကေလးကုိ ေရးဖုိ႔ ႀကိဳးစားခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။
သူ၏ မ်ားလွစြာေသာ စာေတြထဲမွ ကၽြန္ေတာ့္ အႀကိဳက္ဆုံးမွာ ဆဒၵန္ဆင္မင္း ၀တၳဳ ျဖစ္ပါသည္။ စူဠသုဘဒၵါ လုိခ်င္ ေတာင့္တပုံ၊ မုဆိုးႀကီး ေသာႏုတ္ၳိဳရကုိ ခုိင္းပုံ၊ ျမား မွန္၍ ဆင္မင္း ေျပာဆိုပုံ၊ ေသာႏုတ္ၳိဳရ၏ ျပန္လည္ ေျပာပုံတုိ႔မွာ ကၽြန္ေတာ့္အား ဘ၀င္ခိုက္ေအာင္ စြဲၿငိေစခဲ့ပါသည္။ မိဖုရား ပူဆာ၍ ဆင္မင္းကို သတ္ရန္ မုဆုိးတုိ႔ကို ေခၚၿပီး လူကဲခတ္ရာ၌ မုဆုိးကုိ ပုံခုိင္းပုံ၊ ႏိႈင္းယွဥ္ပုံမ်ားမွာ အလြန္တရာ စြဲၿငိေစခဲ့ပါသည္။
ဤေယာက်္ားသည္ အမ်ားႏွင့္ မတူ အမူၾကမ္းခက္ ကြဲအက္ညစ္ေတ လိပ္ေက်ာက္ေရႏွင့္ ဆင္ေျခဖ၀ါး ထန္းပလပ္ ျပားကဲ့သို႔ ႀကီးမားေသာ ဖ၀ါးရွိ သည္။ ျမင္းေခါင္း ေကာက္ေကြး ေမြးမွင္သဲသဲ ဆန္ထုပ္ ဆြဲသကဲ့သုိ႔ တြဲလ်ားက်ေသာ သလုံးသားလည္း ရွိသည္။ ႐ိုးဆက္လိမ္ေကြ႔ မေစ့မစပ္ က်င္ဖုတပ္ သကဲ့သို႔ မသပ္မပါယ္ ရြံစဖြယ္စသီး အလြန္ႀကီးေသာ ဒူးဆစ္လည္း ရွိသည္။ ဇရပ္ေဟာင္း ေက်ာင္းဆုိး အမုိးပ်က္ ၿပိဳရနယ္အုိကဲ့သုိ႔ ဖ႐ိုဖရဲႀကီးၾကဲ ယို႔ယိုင္း နံကိုင္းလည္း ရွိသည္။
ထန္းစစ္ေၾကာ၀က္မွင္ မဲခင္ႂကြက္သုိက္ တံျမက္ေခ်းမိႈက္ကဲ့သို႔ ဖုတ္သုိက္ ထူပ်စ္ ေကာက္က်စ္ လိမ္႐ႈပ္ေသာ မုတ္ဆိတ္ ပါးမုန္းလည္း ရွိသည္။ ဖတ္လိုက္လွ်င္ မုဆိုး၏ ပုံသဏၭာန္ကို မ်က္စိထဲ ထင္းခနဲ ျမင္လာေအာင္ ေရးဖြဲ႔ႏိုင္ေသာ စာကေ၀ ဆရာႀကီး တစ္ဦး ျဖစ္ပါသည္။ ေသာႏုတ္ၳိဳရအား ဆင္မင္းကို သတ္ခုိင္း လုိက္ပုံမွာလည္း ထင္းခနဲ လင္းခနဲ ရွိလွသည္။
“ဆိပ္ေတာက္ျပည့္၀၊ ျမားစိန္ခြႏွင့္ မိဘဒၵ လင္ဆဒၵန္ဆင္ကို အရွင္လတ္လတ္ ခြင္းပစ္သတ္၍ စြယ္ေတာ္ျမတ္ ႏွစ္ဆူကို ျဖတ္ယူ ငါ့အား ဆက္ပါေလာ့။ စြယ္ေတာ္ရွင္ကို လုိခ်င္သည့္ ကိစၥမွာ ပပလႊားလႊား မိဖုရား ဓမၼတာ မာယာ ေထြျပားအားတုိင္းစုန္႔နဲ႔ လင္ကိုႏြဲ႔၍ အေၾကာင္း မဲ့လုိခ်င္သည္ မဟုတ္”
အာဂ ပုဂိ္ၢဳလ္ႀကီး ျဖစ္ပါသည္။ မိဖုရား၏ ရင္ထဲ၀င္၍ ပူးကပ္ကာ ေရးဖြဲ႔ ထားသကဲ့သို႔ ရွိလွသည္။ ဆင္မင္း ေရသုံးသပ္ၿပီး သူပုန္းေအာင္းရာ တြင္း၀၌ နားေနခ်ိန္မွာ မုဆိုး၏ ၾကံဳး၀ါးပုံမွာ အလြန္ရသ ေျမာက္လွေပသည္။
“မုဆုိး အနရိယာ ေတာတံငါလည္း အခါအခြင့္ ဤယခု သင့္လွၿပီ။ ခံတြင္းအပါး မုတ္ဆိတ္ၾကားမွာ ပ်ားလာ၍ စြဲေခ်မွကိုး။ မခဲမၿငိဳ ျမည္း႐ုံသာ လုိေတာ့သည္”တဲ့။
ဥပမာ ေပးပုံမွာလည္း သူမ်ားႏွင့္ မတူ ေတြးတတ္ ေရးတတ္လွေပသည္။ မုဆုိးကို သတ္မည္ဟု ႏွာေမာင္းႏွင့္ ဆြဲတင္ကာ သတ္မည္ျပဳရာ သကၤန္းကို ျမင္သျဖင့္ စိတ္ကို ေလွ်ာ့လုိက္ၿပီး ဥပမာ ေပးပုံမွာလည္း အလြန္ ထိမိလွသည္။
“ဘုရားလုိဏ္ေခါင္း ေအာင္း၍ မာန္ေသြးေဟာင္သည့္ ေခြးကုိ အေရးျပဳငွာ ခြင့္မသာသကဲ့သုိ႔” တဲ့။
မုဆုိးႀကီးအား မသတ္ေတာ့ဘဲ အဘယ္ေၾကာင့္ ငါ့ကို သတ္ရသနည္းဟု ေမးသည္၌ မုဆုိးႀကီး ျပန္ေျဖပုံ အခန္းကား ကၽြန္ေတာ္ အစြဲႏွစ္သက္ဆုံး ျဖစ္ပါသည္။
“ကုိယ္က်ဳိးဆႏၵ ကုိယ့္ကိစၥေၾကာင့္ သတ္ရသည္ မဟုတ္ပါ။ ကာသိမင္း၏ သက္ႏွင္းေတာင္ညာ သုဘဒၵါဟု အဆာက်ယ္လွ ရွင္ဘုရင္မႀကီးက ျမမရွား၊ စိန္မရွား အလြန္ပင္ မ်ားသည္ကို နားေလးေလဟန္ ဆင္စြယ္မွ ပန္လုိသည္။ သာမန္ဂုဏ္ငယ္ ဆင္နက္စြယ္မ်ားကိုလည္း နား၀ယ္လက္မခံ ညီႇေစာ္နံသည္ ဟု ရြံသတဲ့ဘုရား။ ထိပ္ထားဘုန္းေမာ္ ဆင္မင္းေက်ာ္၏ စြယ္ေတာ္ႏွစ္ေခ်ာင္း ေျခာက္ေရာင္ေမာင္း ကိုသာ နားေတာင္း ပြတ္၍ ဆင္၀တ္ေတာ္ မူလုိသည္။ ဆဒၵန္ ဘုန္းႂကြယ္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ အစြယ္ကို နား၀ယ္လွလွ မဆင္ရလွ်င္ စိတ္ခ် ေပေရာ့ သူေသပါေတာ့မည္ဟု ေရႊနန္းေၾကာ့ရွင္ သူ႔ခ်စ္လင္၏ ရင္ခြင္ၾကားမွာ ေခါင္းထား၍ အေသာ့ ငိုပါေရာ့သည္ ဘုရား။ ပင္ပန္းလိႈက္ဖုိ သူ႔မယား ငို တည့္လွ်င္ ဟုိလူႀကီးက ပ်ာယီးပ်ာယာ ပဇာ အေရး မေတြးမေျမာ္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခၚၿပီးလွ်င္ ဟဲ့ေနာ္ လုဒၵက ဆင္စြယ္ကို မရလွ်င္ ဇီ၀နတိ္ၳ နင္ေသမည္ သိစ့ံ ဟု မင္းသမီး မာန္စြဲႏွင့္ အံခဲ၍ မိန္႔ရာတြင္ ခုေသမေလာက္ ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိး ေၾကာက္လွ၍ ဓားေအာက္ကသာ အႏုိင္ခြာ-ခြာၿပီးမွ ေတာမွာပင္ ေသေသ ျဖစ္လုိရာ ျဖစ္ေစဟု။ မေသြမေဖာက္ ဆက္သပါမည္ ေလွ်ာက္သည္တြင္ ႏွစ္ေယာက္စလုံး တျပံဳးျပံဳးႏွင့္ အသုံးကံေကၽြး ငါးရြာစား ေပးၿပီးလွ်င္ ေက်းရွင္မ သူကုိယ္ တုိင္ လမ္းျပ၍ ဘုန္းဘုရား စြယ္ေတာ္ျမတ္ကို အျဖတ္ ေက်ာ္ေတာ္ ေရာက္ပါသည္ အစြယ္ကုိ လုိသူက မိဖုရား၊ အသြား ေစခုိင္းသူ မင္းဧကရာဇ္၊ ေလးပစ္သူ ဘုရာ့း ကၽြန္ေတာ္ ၾကံေဖာ္ၾကံဖက္ သုံးေယာက္သား အနက္တြင္မွ ကံကြက္ က်ား၍ ငမုိက္သား မုဆုိးေလ နင့္ခ်ည္းပင္ ေသေပေတာ့”
ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆရာႀကီး၏ အေတြးအေရးကို အလြန္ ႏွစ္သက္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္သက္မိသလုိ စာဖတ္သူေတြလည္း အျမည္းသေဘာ ဖတ္ေစခ်င္၍ ေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ စာျမည္းဖတ္ၿပီး ႏွစ္သက္ပါက ဆရာႀကီး၏ စာမ်ားကို ရွာေဖြ၍ ဖတ္ေစခ်င္ပါသည္။ ဆရာႀကီးသည္ စာစုံ ေရးႏုိင္သည္။ ျပဇာတ္၊ စာေျပာင္၊ စာေလွာင္၊ ေတးထပ္ကဗ်ာ၊ ေမတၱာစာ မ်ားလွစြာေသာ သူ႔စာေတြကို စုံေစ့ေအာင္ ဖတ္ခ်င္ပါ၏။ လက္လွမ္း၍ မမီပါ။
ဆရာႀကီးသည္ အလြန္ အေရးေကာင္းသည္။ ဆရာႀကီးကဲ့သုိ႔ပင္ စာေရး ေကာင္းသူတုိ႔ ရွိခဲ့ဖူးပါသည္။ အခ်ဳပ္တန္း ဆရာေဖပင္ ျဖစ္ပါသည္။ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး အၿပိဳင္အဆုိင္ ေရးခဲ့ ၾကၿပီး စာေပ စစ္ပြဲႀကီး ဆင္ႏႊဲခဲ့ၾကေပသည္။ စာေပ စစ္ပြဲသည္ ယခုမွပင္ မဟုတ္ ဟိုစဥ္ကတည္းက ရွိခဲ့ၾကသည္။ ေက်ာ္ၾကားသူခ်င္း အတူတူ ဆရာႀကီးမွာ ဘုရင္က ေျမႇာက္၍ ပုိေက်ာ္ၾကားသေယာင္ ရွိသည္။ ဆရာေဖ စာတစ္ပုဒ္သည္ ေရပန္းစားၿပီး လူႀကိဳက္ မ်ားလွသျဖင့္ လူတုိင္း ပါးစပ္ဖ်ား၌ သီဆုိၾကေသာ အခါ ဘုရင္ ကုိယ္တုိင္က “သည္စာ ေမာင္ပုည ေရးသည္ထင္ပါ့” ဟု ဆုိခဲ့သည္။
ဆရာေဖ သိေသာအခါ “စာေကာင္းရင္ မေအေပးေတြက စေလေရး ထင္ၾကတယ္” ဟု ညည္းဆုိခဲ့သည္။ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး အျပန္အလွန္ ေရးခဲ့သည့္ စာမ်ားကား မ်ားစြာ ရွိသည္။ စာရွည္မည္ စိုး၍ မေဖာ္ျပလုိေတာ့ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စာသင္ပ်ဳိႏုတုိ႔က ဆင္မင္း၀တၳဳ ႏုႏုရြရြ လွလွပပကေလး ေတြကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ၾကေသာ္လည္း ပညာရွင္ႀကီးေတြကမူ ၀ိဇယ ျပဇာတ္ကုိသာ ႀကိဳက္ၾကသည္ဟု သိရသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ စာေပ အကဲမျဖတ္ တတ္သျဖင့္ ဘယ္သင္းဘယ္ဟာ ေကာင္းသည္ မဆုံးျဖတ္တတ္ေပ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆင္မင္း ၀တၳဳထဲမွ မုဆုိးက အစြယ္ကို ျဖတ္ၿပီး ဆင္မင္းက မုဆုိးကို မွာသည့္အခန္း တသသ ျဖစ္မိသည္။ ခဏခဏလည္း ျပန္ဖတ္မိသည္။ မုဆုိးကို မွာသည့္ အခန္းမွာ ဤသုိ႔ျဖစ္သည္။
“ေမာင္မင္းသခင္ ပလႅင္ညာရံ စံေပသည့္နတ္ မယ္သုဘဒ္ကို ဆတ္ဆတ္သေဘာ ငါမွာတုိင္း ေျပာပါေလ။ ေတာေဟမာေခ်ာင္ အုိင္သာေခါင္တြင္ ေငြေတာင္ႀကီး အသြင္ ခင္မလင္ကို အရွင္လတ္လတ္ သင္ေစ၍ သတ္ခဲ့ၿပီ။ စြယ္ေတာ္ျမတ္ ႏွစ္ေခ်ာင္း ေျခာက္ေရာင္ေမာင္းကိုလည္း ၎ဆင္ႀကီး မေသခင္ ျဖတ္လွီး၍ ေသြးစီးသံထြက္ နာက်င္စြာ ႏွိပ္စက္၍ အသက္ ဆုံးေစခဲ့ပါၿပီ။ ဤ စြယ္စုံကို ေရႊဘုံသူ႔ မွန္ကူ သုံးရက္ေတာ္ မူေသးလွ်င္ ရန္သူ၏ အစြယ္ကို ေရႊ လက္၀ယ္ သပါမည္။ အားရစိတ္ရႊင္ ေက်နပ္ေအာင္ စီရင္၍ ျပဳခ်င္တုိင္း ျပဳေတာ္မူပါေတာ့ ဘုရားဟု ေမာင္မင္းသခင္ မုန္းပင္စုိက္ပ်ဳိး ေျပခ်ိန္တန္၍မွ မေျပႏုိင္ ၿငိဳးတတ္သည့္ မုဆုိးတစ္ပုိင္း မိန္းမ႐ိုင္းႀကီးကို ငါမွာတုိင္း ေျပာပါေလ။
ထုိမွတစ္ပါးလည္း မိဖုရား သုဘဒၵါသည္ အိုင္သာဆဒၵန္ ဤေရကန္တြင္ ညာရံ မဟာသုဘဒၵါႏွင့္ ၀ဲယာရံေရြ စံံသည္ကာလ ေဒါသအျပစ္ မျဖစ္မေျမာက္၊ မမုန္းေလာက္သည္ကို အျပစ္ႀကီး ယူၿပီးလွ်င္ ျငဴစူမ်က္၀င္ ငါခ်စ္လင္ကို သင္မိဖုရား သတ္ျဖတ္ႏိုင္အားေပ၏။ စိမ္းကားမ်က္ၿငိဳး သစ္ေယာင္းခက္ ခ်ဳိးသကဲ့သုိ႔ ခ်စ္ႀကိဳးျဖတ္ေျပ သင္သတ္ ရက္ေလေသာ့ေၾကာင့္ သင့္သက္ေ၀ငယ္လင္ ငါဆဒၵန္ဆင္သည္ ေျမတြင္တုံးလုံး ျမားခ်က္ႏွင့္ ဆုံးပါၿပီ။ ေရြသုံးရံျခယ္ ၾကာရိပ္လယ္မွာ ရယ္ကာေမာကာ မ်က္ႏွာေငြလ ရႊင္ပပႏွင့္ ခင္မ ၀မ္း ေျမာက္ပါေလေတာ့”
ဤေရးသားခ်က္သည္ ကၽြန္ေတာ့္အား စြဲၿငိေစခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ ေထာင္ေရး ခ်စ္ေရး မညီျဖစ္စဥ္က ဤစာမ်ားကို ကူးေရး၍ အသုံး ျပဳခဲ့ေပသည္။ ဆရာႀကီး စာမ်ားသည္ ခုေခတ္ ခုခ်ိန္တုိင္ေအာင္ ထင္ရွား ေက်ာ္ၾကားဆဲ ျဖစ္သည္။ ဥပမာ ေပးလည္း အလြန္ ေကာင္းလွသည္။ “ဘုရား လိုဏ္ေခါင္း ေအာင္းသည့္ မာန္ေသြးေဟာင္သည့္ ေခြးတဲ့”။ ဤဥပမာမ်ဳိး ဤအေတြးမ်ဳိး မည္သူမွ် ႏိႈင္းယွဥ္ ေတြးမိမည္ မဟုတ္ပါ။
ဆရာႀကီး၏ စိတ္ကူးမ်ဳိး၊ အေတြးမ်ဳိးကား ေတြးမိ စိတ္ကူးမိဖုိ႔ ဆုိသည္မွာ မလြယ္လွပါ။ ဆရာႀကီးကဲ့သုိ႔ စြယ္စုံ ပညာရွင္ႀကီးမ်ားသာ ေတြးမိ၊ ေရးမိေပ လိမ့္မည္။ တစ္ဦး၏ စိတ္ကူး၊ တစ္ဦး၏ အေတြးမ်ဳိးကား ေနာက္တစ္ဦးက စိတ္ကူးဖုိ႔၊ ေတြးမိဖုိ႔ ဆုိသည္မွာ မလြယ္လွပါ။ ဆရာႀကီး၏ သိၾကားလိမ္ ဆိုေသာ ေတးထပ္ ကေလးကား ယခုေခတ္လူေတြ အတြက္ ရည္ရြယ္၍ ေရးထားခဲ့ေလ သလားဟု ထင္ရေပသည္။
“ဘုရားက သိၾကားကို မွာတယ္
႒ကထာရွိသား၊
သာသနာ ငါထားခဲ့
မမွားေအာင္ ေစ့ေဆာ္။
မေကာင္းသူ ေကာင္းသူတုိ႔ကုိ လ
ေၾကာင္းယူလို႔ ဆန္းစစ္ကာေမွ်ာ္။
၀ိမလနန္းသစ္ေပၚမွာ
သန္းရွစ္ေဖာ္ေရြမ်ားႏွင့္
ဘုရားကို ႏွစ္ရစ္လိမ္ညစ္တဲ့
မာဃိန္။
ပစ္ရွာမည့္ ၀ရဇိန္ငယ္
ပန္းထိမ္မွာ ျပင္တုန္းထင့္ေလး” တဲ့။
ယခုေခတ္ လွည့္ျဖား လိမ္လည္သူ ေတြအတြက္ ဆရာႀကီးသည္ ေျမာ္ျမင္ေတြးမိ၍ ႀကိဳတင္ ေရးခဲ့ေလသလား မသိေပ။ ႏြားတစ္ေကာင္လုံး အသုံးခ်နည္း တြင္လည္း ႏြားအၿမီးကို ဖုတ္၍ ေၾကာင္ပန္းႏွင့္ ဟင္းခါးခ်က္ ေသာက္ပါက ႏုိ႔ပ်က္မိန္းမ ႏို႔ထြက္မည့္ ပုံကို ဤသုိ႔ ေရးဖြဲ႔ ထားခဲ့ပါသည္။
မီးတြင္းမိန္းမ ႏုိ႔မရ၍ သားက တစာစာ မာတာၾကံဳလွီ ႏို႔ရည္မလုိက္၊ ရွိသည္ခုိက္တြင္ ေျပာလုိက္မည္ အၿပီး ႏြားအၿမီးကို မီးဖုတ္ခ်က္ခ်င္း ေတာက္ေတာက္စဥ္း၍ ဟင္းခါးလည္းခ်က္၊ ေၾကာင္ပန္းရြက္ႏွင့္ ႏုိ႔ပ်က္မိန္းမ ေသာက္လုိက္ရလွ်င္ ႏုိ႔လုံးရႊင္သည္၊ သူ႔လင္စုိ႔လုိ႔ မကုန္တည္း။ ဆရာႀကီး၏ စာမ်ားကား တသြင္သြင္ ထြက္ေနသည့္ စမ္းမွ ေရမ်ားသဖြယ္ မည္မွ်ခပ္ခပ္ ခပ္မကုန္ ဘိသကဲ့သုိ႔ ေသာက္မကုန္၊ သုံးမကုန္ ရွိလွသည္။ ၾကံဳး၀ါး သံမ်ားတြင္လည္း သူမတူေအာင္ ေရးဖြဲ႔ႏိုင္အားသည္။ ကာက ၀လိယမွ ဘီလူးႀကိမ္း၊ ၀ိဇယမွ ဘီလူး ႀကိမ္းမ်ားကား တစ္ခါ ဖတ္လုိက္လွ်င္ တစ္သက္စာ မွတ္ရေအာင္ ေရးတတ္၊ ေတြးတတ္လွေပသည္။
ကာက၀လိယမွာကား စင္တင္ ထားသည့္ တရားခံထံ ထမင္းပုိ႔ သြားရာတြင္ ထန္းပင္ေစာင့္ ဘီလူး ဒီဃာလႏွင့္ ေတြ႕၍ ဘီလူးႀကိမ္း ပုံမွာ ဖတ္လုိက္သည္ႏွင့္ ဘီလူးႀကီးကို မ်က္၀ါးထင္ ထင္ျမင္၍ ေရွ႕ေမွာက္တြင္ ႀကိမ္း၀ါးေန ဘိသကဲ့သို႔ ထင္ျမင္လာမိေပသည္။
“ဟဲ့ လူသား၊ အခါသမယ ေခတ္ကာလကို မဆမတြက္ ညျဖစ္လ်က္ႏွင့္ အသက္ကို လွဴခ်င္၍ ရန္သူရွိရာ လာသလား။ ယေန႔နံနက္ အ႐ုဏ္တက္တြင္ ညာဘက္ႏႈတ္သီး လႈပ္၍ ၿပီးသႏွင့္ လာဘ္ႀကီးရမည္ ငါထင္သည္။ ငါ၏ ေဗဒင္ က်ိန္းသုိ႔၀င္ နင္ပင္ မွန္ေတာ့သည္ တကား။ ၀မ္းသမုဒၵရာ အူအဂၤါက ၾကာ သည္ဟုေမွ်ာ္လွၿပီ ပါးစပ္ေတာ္ သုသာန္ သုိ႔ ခုအျမန္ႂကြေပေတာ့”
ဤသုိ႔ ခိုင္းႏိႈင္းေရးသားခ်က္ကား ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စာေပသမားေတြ အတြက္ ဆရာႀကီး၏ ေရးသားခ်က္ကို ေျပာမဆုံး ႏွစ္သက္မဆုံး ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္လည္း ေနာက္ေျပာင္ က်ီစယ္ခဲ့ၾကသည္။
၀ိဇယျပဇာတ္မွ ဘီလူးမ ပတ္တုိက္ကုိလည္း ျမည္းစမ္း ၾကည့္ၾကပါဦး။ ၀ိဇယ မင္းသားတုိ႔ လကၤာဒီပ ကၽြန္းသုိ႔ ေရာက္ၿပီး ဘီလူးမ ကု၀ဏၰ ႀကိမ္းပုံမွာ ဆရာႀကီး၏ လက္စြမ္းကို ေတြ႔ရေပသည္။ လကၤာဒီပ ကၽြန္းဌာနမွာ လြမ္းစရာ့ ကညာယဥ္မ်ဳိးစု ပါတဲ့ ကု၀ဏၰာ။ ေထာင့္ငါးရာ ကိေလသာ ေရႊတိုက္ကုိ ေသာ့႐ိုက္လုိ႔ ထားဖြင့္မည့္သူ ေပၚလာခဲလုိ႔ အူထဲကယား ဘြားခနဲ ယေန႔ ကာလ သားမ်ားႏွင့္ ကားခနဲ ေတြ႔ရင္လၾကည့္ ေရာ့ေဟ့ မယ္ဒကၡကိေလသာ တမန္ႏွင့္ လက္ရစ္ သံစမ္းလုိက္လုိ႔ ေသြးျဖန္းျဖန္း ထေစ့မယ္။ စိတ္ခ်၍ထား ေထာင့္ငါးရာ ျခံရံတဲ့ ပုထုဇဥ္ လူသား ရဟႏၲာ၊ စ်ာန္ပ်ံမို႔ ခံႏုိင္မလား။ .....
ေဟ့ မိဒကၡ၊ စုိင္းခုန္မတတ္ တုိင္းတုန္ေအာင္ ရွပ္ႏိုင္တဲ့ မယ္ျဖတ္စ၊ အထက္ကနဲ သည္ၿမိဳင္ထဲမွာ ေလွကြဲ ေလွပ်က္ သေဘၤာမြန္း၍ သည္ကၽြန္းသုိ႔ တက္ၾကသည့္ အသက္ကံဆုံး ေသစာရင္းခ်။ ျငင္းမရတဲ့ လူစတုံးမ်ားကို ပတ္ကုန္းကၽြန္းေျမ ႏွံ႔ေအာင္ေမႊ ရွာေဖြ လုိက္လံ နာနာ႐ုပ္ေကာင္ ဖန္ဆင္းေဆာင္လုိ႔ ေတြ႔ေအာင္ၾကံ ငါ့ထံသယ္ပိုး ခဲ့ရမည္။ ငါ နန္းသူလည္း ဘိကၡဴနီမ မယ္သီလကဲ့သုိ႔ ပီသဟန္ပန္ နာနာ႐ုပ္ ႏွင္ ျပဳလုပ္ဖန္ ေရကန္နားက ေနႏွင့္ မည္။ ငါ့ထံမၾကာ လူေရာက္လာက ဆင္း၀ါ႐ူပ လွမလွေျမာ္ဆ အခြင့္ၾကင္ ေဖာ္ဖုိ႔ရန္ တန္မတန္ ဟန္ပန္ခ်င့္လုိ႔ အသင့္ ငါစီမံမယ္ “မလွလွ်င္သြား၊ လွလွ်င္ခါး” သြားအရသာ ခါးတဏွာ ၾသဇာသီးႏွင့္ လဲ႐ိုးလား။
ဤကဲ့သုိ႔ ဘီလူးႀကိမ္းမ်ဳိးကား သိမ့္သိမ့္တုန္ ဘ၀င္ခုိက္ေအာင္ ၾကက္သီးျဖန္းျဖန္း ထေစခဲ့သည္။ ဆရာႀကီးသည္ ေ၀ႆႏၲရာဇာတ္ ေတာ္ႀကီးကိုလည္း ေရးခဲ့ေပသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မဖတ္ခဲ့ရေပ။ မင္းဘူးဦးၾသဘာသ၏ ေ၀ႆႏၲရာ ဇာတ္ေတာ္ႀကီးကိုသာ ဖတ္႐ႈခဲ့ရသည္။ ေ၀ႆႏၲရာ ဇာတ္ေတာ္ႀကီး ကိုသာအမ်ား သူငါ ဖတ္႐ႈၾကရမည္ ဆုိလွ်င္ တစ္မ်ဳိး တစ္ဘာသာ ထူးျခား လာမည္ဟု ယုံ ၾကည္မိပါသည္။ ဖတ္႐ႈရသူ သုေတသီမ်ားက ေကာက္ႏုတ္၍ ေဖာ္ျပသည့္ ေ၀ႆႏၲရာ ဇာတ္ေတာ္မွ ေစတမုဆုိး၏ ေခြးတပ္ဆင္ခန္း ဆုိလွ်င္ အလြန္တရာ ေျပာင္ေျမာက္ေသာ အေရးအသားမ်ားျဖင့္ ဖြဲ႔ဆို ထားပါသည္။ ထုိသုေတသီ၏ ေကာက္ႏုတ္ခ်က္ကို ေဖာ္ျပပါသည္။
“လင္ေသလင္ကြာ ေနရာမက် မုဆုိးမ ေခြးမအို၊ မုဆုိးဖုိ ေခြးသက္က်ား စြယ္သြားမခၽြန္ အရြယ္လြန္ႏွင့္ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ တခ်ဳိ႕ ႏို႔စုိ႔ႏွင့္ တကြ ေခြးမႀကီးငယ္ မီးယပ္သည္မ်ားကုိ တစ္နယ္တစ္ရြာ တပ္ခ်ီရာသုိ႔ မပါမလုိက္ၾကေစႏွင့္။ အေနက်က် အိမ္၀အိမ္ေနာက္ ျခံေပါက္ ျခံတြင္း ထမင္းအုိးစင္ ဟင္းအုိးစင္ႏွင့္ ယုန္ကင္ၾကက္ေပါင္ ခ်ဳိးေကာင္ထားရာ ဘ႑ာေတာ္မ်ားကို မတိမ္းပါးရေအာင္ ခ်ပ္ျပားလုံးေရ အေသအခ်ာ လက္မွတ္ စာႏွင့္ ေခြးနီလာ ေခြးေၾကာင္တုိ႔က လုံေအာင္ထိန္းခ်ဳပ္ တစ္အုပ္တစ္စည္း သိမ္းဆည္းစိတ္တူ ျဖဴျဖဴေျဖာင့္ေျဖာင့္ ရန္မေႏွာင့္ရေအာင္ အိမ္ေစာင့္ ခန္႔ထားခဲ့ ရမည္”
ဆရာႀကီး ဦးပုညသည္ အခ်ဳပ္တန္း ဆရာေဖႏွင့္ ကဗ်ာတိုက္ပြဲ တိုက္ခဲ့ ၾကသည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ငယ္က်ဳိးငယ္နာ ေဖာ္၍ တိုက္ခဲ့ၾကသည္။ ဆရာေဖက ဦးပုညလက္ခြင္ လက္သိမ္သည္ကို ကဗ်ာေရး ဖြဲ႔၍ တိုက္ခဲ့သည္။ ဆရာႀကီး ဦးပုညသည္ ညာဘက္လက္ လက္ခြင္လက္သိမ္၍ ဘယ္ ဘက္လက္ႏွင့္ စာေရးရသည္။ ဤသည္ကို ဆရာေဖက စာဖြဲ႔၍ တိုက္ခဲ့သည္။
“ကဗ်ာစီ ေမာင္ပုည ေထာင္ဂုဏ္ ျပထုတ္လွ်င္ ေတာင္ျခံဳက ပုတ္သင္လို ကုတ္ခြင္သိမ္လက္ေသး၊ မင္းေျမႇာက္လို႔ သင္းေလာက္ေက်ာ္သည္။ ထြင္း ေဖာက္ေအာင္ ဥာဏ္မ်ဳိးႏွင့္ေလး”
ဆရာေဖက ငယ္က်ဳိးငယ္နာ ေဖာ္၍ ေရးသျဖင့္ သူကလည္း ဆရာေဖကို သူ၏ လက္သိမ္ရပံုကို ေရးျပခဲ့သည္။
“တ႐ုဏီရြယ္ကာလ ငယ္ခါက ေက်ာင္းေန၊ ဘယ္ညာခ်ေစာင္း အေနမွာ ေလာင္းကေ၀ ငါ့အား၊ အိပ္ေပ်ာ္ခိုက္ဘ အလာမွာ မကာသ တြန္းခ်ေလျငား၊ သို႔အတြက္ လက္ယာသိမ္သည္ ငါက၀ိန္ သူ႔အား၊ ဘာအလိန္ လူ႔ငႏြားရယ္က အ႐ႈ မွားေလတယ္၊ ငေဖရယ္စေလတုေပ မယ့္၊ ေမ႐ုႏွင့္ ျမင္းမိုရ္ကြာမယ္၊ သူရာ ႏွင့္ သိၾကားႏွယ္၊ ဘုရား၀ယ္ မာရ္နတ္သို႔၊ စာတတ္ႏွင့္ အသူပမာ၊ အဲ သေလာက္ကြာ၊ ေက၀ဋ္ႏွင့္ မေဟာ သဓာလို အေတာ္ ကြာျခားတာမို႔ေလး”
ဦးပုညသည္ သူအမွန္တကယ္ လက္သိမ္ ရျခင္းကို ေျဖရွင္း ေရးျပခဲ့သည္။ သူေက်ာင္းသား အရြယ္ ေရာက္ကာမွ တစ္ည အိပ္ေနရာတြင္ ဖခင္က အိပ္ရာမွ လန္႔ကာ သူ႔အား ေယာင္မွား၍ တြန္းခ် လိုက္သျဖင့္ လိမ့္က် ထိခိုက္ခဲ့သည္။ ေဆးကုပါေသာ္လည္း ကုမရေတာ့ဘဲ ညာလက္သိမ္ သြားခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ ဆရာႀကီး ေရးသားခ်က္မွာ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ သူငယ္စဥ္ မိဘ ႏွစ္ပါးက သာယာ၀တီ မင္းထံ ေခၚသြားစဥ္က စည္ေတြပုတ္ ကစားေနသျဖင့္ ဘုရင္က ေမာင္ပုတ္စည္ဟု အမည္ ေပးခဲ့ေၾကာင္း လက္သိမ္ေနလွ်င္ ပုတ္ကစားႏိုင္မည္ မဟုတ္ေပ။ အခ်ဳပ္တန္း ဆရာေဖကို ဆရာႀကီး ဦးပုညက ကဗ်ာျဖင့္ ျပန္တိုက္ ခဲ့ျပန္သည္။
“ဂ်ပ္ေကာင္ႏွယ္ ဖင္ၾကားက သန္းစကားသူ၀ါ ရမ္းကား၍ တုလာလွ်င္ ဥပမာ ဆိုစို႔။
ေခ်းပံုႏွင့္ ျမင္းမိုရ္ေတာင္ ခင္းဆို ေယာင္ျပဳၾကသည္သို႔။
ေသးကြက္ကို ပင္လယ္ နင္တကယ္ ထင္လို႔။
သဘင္၀ယ္ ယွဥ္မတိုးလာႏွင့္ သခင္တို႔ ဦးခ်ီ။
အုန္းမႈတ္လို အေနစားငယ္ႏွင့္ ေရႊဖလား မႏိႈင္းတန္ သင့္ၿပီ။
ဥတုႏွင့္ပုစြန္ဆီ ဒြန္ပီပီ ယွဥ္တြဲလို႔ စပ္ဖဲ အတြင္းခံ ႐ိုင္းမုိက္တဲ့ဥာဏ္။
မိုးႀကိဳးႏွင့္ အီးသံလို ခရီးမွန္ကြာ လွမ္းလွေလး”
သူတို႔ ႏွစ္ဦး၏ ကဗ်ာ တိုက္ပြဲကား အျပန္အလွန္ တိုက္ခိုက္ခဲ့ၾကသည္မွာ ရွည္လွသည္။ တိုက္ပဲြကဗ်ာတို႔ မ်ားစြာ ရွိသည္။ သိသင့္ သိထုိက္သည္ဟု ယူဆသည္။ ဆရာႀကီး ကဗ်ာ ႏွစ္ပုဒ္ကိုသာ ေဖာ္ျပပါသည္။ ရွာေဖြ ဖတ္႐ႈၾကရန္သာ တိုက္တြန္းရေပသည္။ ဆရာႀကီး၏ စာေပ မ်ားစြာတြင္ ပညာရွင္မ်ားက ၀ိဇယ ျပဇာတ္ကို ႀကိဳက္ၾကသည္ဟု သိရသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကမူ အႏုအရြ အလွေတြႏွင့္ စီကံုးထားေသာ ေသာႏုတၳဳိရ ဆင္မင္း ၀တၳဳကိုသာ ႀကိဳက္ၾကသည္။ ၀ိဇယ ျပဇာတ္ကို ေရးခဲ့စဥ္က ျမင္ကြန္း မင္းသားတို႔ ဆိုးသြမ္းၾကသျဖင့္ ဆံုးမရန္ ခက္ခဲေသာေၾကာင့္ ဦးပုညအား ၀ိဇယ ျပဇာတ္ကို အေရး ခိုင္းခဲ့သည္ဟု သိရ သည္။
ဆရာႀကီးသည္ ေမာင္သာထြန္းဆို သူအား ပါးစပ္မွ ေျပာေပးၿပီး ၂ ရက္ႏွင့္ အၿပီး ေရးခဲ့သည္ဟု ပညာရွိတို႔က ဆိုၾကသည္။ ၀ိဇယ ျပဇာတ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ အႀကိဳက္ဆံုးကေတာ့ ၀ိဇယ မင္းသားတို႔ လကၤာဒီပကၽြန္း အေရာက္ မင္းသားဖြဲ႔ဆိုပံု ေရးသား ထားသည္မွာ ဖတ္သူကို သူ႔ေနာက္ဆြဲ ေခၚသြား၍ ကၽြန္းအလယ္သို႔ တက္ေရာက္ ေနသလားဟု ထင္ျမင္လာ ရေအာင္ ဖြဲ႔ႏြဲ႔ ႏိုင္အားေပသည္။
“လက္စြဲေတာ္ေနမ်ဳိး႐ို႕ သမုဒၵရာ ကမ္းယံက လာခဲ့ ကႏၲာကြန္းေထာက္ ေမာ္စြန္းကြယ္ကၽြန္းလယ္သို႔ ေရာက္က ၿပီထင့္၊ ႏွင္းေသာက္တဲ့ ၿမိဳင္ညႇာသြယ္ ဆင့္တန္း၊ နာမည္ျဖင့္ ဆန္းေပလိမ့္ ဘယ္ပန္းခိုင္လို႔ သိႏိုင္တတ္ၿပီ။
မငံုတခ်ဳိ႕ ငံုတခ်ဳိ႔ႏွင့္ မႈန္လို႔ စီရာ သီလင့္ဟန္ ရွိၾကတယ္။ ယူသယ္၀တ္ရက္ ေလခ်ဳိသိမ္းဖြဲ႔ စိမ္းလဲ့လဲ့ႏွင့္ ႏြဲပန္း ခက္မွာ၊ ငွက္ျဖင့္ငွက္ပဲ သာရကာလား တမာလား၊ ဘြဲ႔ျခားလို႔ ခြဲႏိုင္ဘု ရင္ထဲက ပိုထုံ၀တ္လႊာ ေမႊးဆြတ္ခြာ ေႏႊးညာ ေႂကြးေၾကာ္လို႔ ေဖာ္တစ္ကိုယ္ ေခၚသလို ထင္လိုက္ပါဘိတယ္။ ပယ္တစ္ကြင္း စာလယ္ခင္းသာမွာ စာမရီလို ဧဏီလို ကိုယ္ခပ္ဖိုင့္ဖိုင့္ ခရာ ပိုပို ဘာလိုလို ခ်ဳိ၀ိုင့္၀ိုင့္ႏွင့္ ဂႏိုင့္က်က္ သေရ ျမက္ခင္းလဲ့လဲ့ ႏွင္းတြဲ႔တဲြ႔မွာ သင္းဖြဲ႔လို႔ ေနၾကတယ္။
ရံေရြတညီ ေနရီရီမွာ ေပြပလီ မ်ားတာမို႔ သနားစဖြယ္ ရွိလွတယ္။ ေတာင္စြယ္ကမ္းေစာက္ ခါးပန္း ေလာက္က စမ္းေပါက္တဲ့ေရ ငူမကိုဋ္ စြန္းငိုက္ရႊန္းရႊန္းမွာ ၀ိုက္၀န္းေခြလုိ႔ ေတာင္ေျခေအာက္ယံ နတ္ေသာက္တဲ့ ကန္မွာ ေခါက္ျပန္သြယ္ လွယ္ၾကာ၀တ္ကို သယ္ၾကတယ္ ယင္မယ္ညိဳ ၀ဲပိတုန္း ေရႊလိုက္ အခ်ဳိႀကိဳက္တယ္။ ၾကာသိုက္ထဲက သူကလဲ တစ္ေမွာင့္ မူရာဆင္ကြဲ ယဥ္တနဲ ဘ၀င္သဲမွာ ေႏွာင့္လာလို႔ ဘုန္းေမာင့္ျဖစ္ေထြ ၾကာေညာင္၀င္း၀ွန္ ထံုသင္းသြန္တဲ့ သလြန္ေဗြမွာ ရံေရြ၀ဲယာ စံျမဲခါမ်ားကို နန္းညာသူ႔ေသြး ျပန္လွန္ လို႔ေတြးေသာခါ ေဆြးေျမထုႏွယ္ သြယ္မ်က္ရည္၀ဲဆည္မစဲ ေၾကကြဲလုိက္ ပါဘိေတာ့တယ္။
ဗ်ာႂကြယ္ညိႇဳးေအာင္ လွ်ဳိ႐ိုးေျမာင္က ဖိုးေခါင္ရင့္ၾကည္ ပန္း၀တ္ရည္ႏွစ္ ေသာက္မူးယစ္၍ ခ်စ္စရာ့သူ႔ ကိုယ္ႏွင့္ ခုလိုမ်ား ျမည္ေသာခါ ျပည္ေတာ္ကို လြမ္းလိုက္ပါဘိေတာ့တယ္ ငါ့ကၽြန္ မ်ား”
ဆရာႀကီး ဦးပုညသည္ တစ္ေခတ္မွာ တစ္ေယာက္ဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။ မေရာက္ဖူးေသာ အရပ္ေဒသတို႔ကို ေရာက္ဖူး သကဲ့သို႔ မွန္းဆ၍ ေရးႏိုင္သည္မွာ စာေပ သမားတုိ႔ ေျပာၾက ေရးၾကသလို တကယ့္ စာကေ၀ ဆရာႀကီး တစ္ဦးပင္ ျဖစ္ပါသည္။ စာေပဗဟုသုတ အၾကားအျမင္ အေတြးအေခၚတို႔ႏွင့္ ျပည့္စံု၍ ပညာရပ္ ျပည့္၀လွေသာေၾကာင့္ ဤမွ် ေရးသားႏိုင္သည္ဟု ထင္ပါသည္။
ဤစာပုိဒ္ေတြ ဖတ္မိတိုင္း စာေနာက္ပါ သြား၍ ေတာေတာင္ဂႏိုင္ထဲ ေရာက္သြား ဘိသကဲ့သို႔ တကယ့္ ေက်းငွက္တို႔၏ အသံကို ၾကားေယာင္မိသလို ထင္ျမင္ေစခဲ့ပါသည္။ ဆရာႀကီးသည္ ပညာရည္ ျပည့္၀ၿပီး ဗဟုသုတ အလြန္ ႂကြယ္၀သျဖင့္ မင္း၏ ေျမႇာက္စားျခင္းကို ခံရေပသည္။
သို႔ေသာ္ သူငယ္စဥ္က ၾကက္သြန္ခင္း ဆရာေတာ္ႏွင့္ မံုေရြး ဆရာေတာ္တို႔က ႀကိဳတင္၍ နိမိတ္ဖတ္ ေဟာၾကား ထားခဲ့သည္မွာ ဤကေလးသည္ ႀကီးလွ်င္ ပညာရွိ ျဖစ္လိမ့္မည္။ သုိ႔ေသာ္ ေဗဒင္ကိန္းခန္း အရ ဥပေစၦဒကကံမ ကင္းတတ္ဟု ေဟာထားခဲ့သည္။ ေဟာထားသလိုပင္ ဆရာႀကီး မင္းျပစ္ မင္းဒဏ္ ခံခဲ့ရေပသည္။
ဆရာႀကီးကို ၁၁၇၃ ခုႏွစ္တြင္ ေမြးဖြားသည္ဟု ဆိုသည္။ သူ၏ မိဘမ်ားကို ေဖာ္ျပရာတြင္ သုေတသီတို႔ အမ်ဳိးမ်ဳိး ကြဲျပားခဲ့ၾကသည္။ ၁။ ဦးျမတ္ စံ+ေဒၚလွရင္ ၂။ ဦးဖိုးႀကီး+မမင္းလွ ၃။ ဦးျမတ္ထြား+ေဒၚမိန္းကေလး ၄။ ဦးျမတ္ထြား+ေဒၚဆံု ဟု ေဖာ္ျပၾကသည္။ ေမြးသကၠရာဇ္ပင္ ၁၁၇၃-၁၁၇၄ ဟု ေဖာ္ျပၾကသည္။ ဆရာႀကီး သည္ ၪဏ္ပညာျပည့္စံုၿပီး ပညာရွိ တစ္ဦး ျဖစ္ေသာ္လည္း ငယ္စဥ္က ဆရာေတာ္မ်ား ေဟာၾကား ထားသကဲ့သို႔ ဥပေစၦဒကကံ မလြတ္မကင္း ျဖစ္ရေလေတာ့သည္။
ျမင္ကြန္း၊ ျမင္းခံုတိုင္ အေရးအခင္းတြင္ အခါ ေပးမိသျဖင့္ မင္းျပစ္မင္းဒဏ္ သင့္ရေလသည္။ မင္းတုန္းမင္းက ေခၚယူ စစ္ေမးၿပီး ၿမိဳ႕၀န္ ဦးသာအိုးထံတြင္ အပ္ႏွံထားေလသည္။ ဆရာႀကီးသည္ ေဗဒင္အရာ ကၽြမ္းက်င္လွသျဖင့္ ဦးသာအုိး၏ အငယ္အေႏွာင္းမ်ားက ေဗဒင္ လာေရာက္ ေမးျမန္းၾကသည္။ သူ၏ အငယ္အေႏွာင္းမ်ား ၀င္ထြက္သြားလာ ေနသည္ကို ၿမိဳ႕၀န္ဦးသာအိုးက မ႐ႈစိမ့္ ျဖစ္လာကာ ပါးကြက္ အာဏာသားတို႔အား ဦးပုညကုိ သတ္ခိုင္း လုိက္ေလေတာ့သည္။ ဦးပုညကို သတ္ရာ၌လည္း သုေတသီတို႔ ေဖာ္ျပခ်က္မ်ားအကြဲကြဲျဖစ္ ေနျပန္ေတာ့သည္။ တခ်ဳိ႕က ေထာင္ထဲတြင္ လည္မ်ဳိကို သံတုတ္ႏွင့္ ႐ိုက္သတ္ ေၾကာင္း၊ တခ်ဳိ႕က အာဏာသားမ်ား သည္ ညဥ့္အခ်ိန္ အီကင္း ဆိပ္ကမ္းသို႔ ယူသြားၿပီး သဲအိုးထုပ္ ဆြဲဲ၍ ျမစ္ထဲသို႔ ပစ္ခ်ေလ၏။ တခ်ဳိ႕ကမူ မင္းညီမင္းသားမ်ား မဟုတ္၍ ကတီ္ၱပါအိတ္ႏွင့္ စြပ္ကာ သတ္ျခင္းကား မဟုတ္။ ၀က္တုပ္ တုပ္၍ အိုးဆြဲခ် သတ္သည္ဟု ဆိုျပန္သည္။ ဆရာႀကီး၏ ေမြးဖြားသည့္ မိဘအမည္ မ်ားကလည္း အကြဲကြဲ အျပားျပား ျဖစ္၍ ေသရေတာ့လည္း ေသနည္း အမ်ဳိးမ်ဳိး ကြဲျပား ေနျပန္ေတာ့သည္။
ေသျခင္း အမ်ဳိးမ်ဳိး ကြဲျပားျခားနား ေသာ္လည္း၊ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ရသည့္ အမ်ဳိးသား ပညာ၀န္ ဦးဖိုးက်ား ျပဳစုသည့္ ေရသည္ျပဇာတ္ ဦးပုည အေၾကာင္းတြင္မူ အေထာက္အထားႏွင့္ ျပဆိုပံုမွာ အလြန္ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းလွသည္။ ဆရာႀကီး ဦးဖိုးက်ားက ရာဇ၀င္ႏွင့္ ျမန္မာစာျပ ဆရာ ဦးသက္တင္၏ ေရးသားခ်က္ မ်ားကို ကိုးကား၍ ဦးပုညသည္ ေရတြင္ မေသေၾကာင္း ေရးသား ထားပါ သည္။ အလြန္ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္း လွသျဖင့္ ဆရာႀကီး ဦးဖိုးက်ား၏ ေရးသားခ်က္ကို ေဖာ္ျပလိုက္ရပါသည္။ ဟုတ္ မဟုတ္၊ မွန္ မမွန္ သုေတသီတို႔ ရွာေဖြေဖာ္ထုတ္ ညႇိႏိႈင္းၾကရန္သာ ျဖစ္ပါ သည္။
ၿမိဳ႕၀န္ဦးသာအိုးက ၁၂၂၈ ခု သီတင္းကၽြတ္လၦဳပ္ ၁၃ ရက္ ညသန္း ေကာင္ေက်ာ္တြင္ အီကင္း ေရဆိပ္သို႔ ခ်၍ သတ္ေစခဲ့၏။ ထိုသို႔ စီရင္လိမ့္မည္ကို တင္ကူးသိႏွင့္၍ ဆရာႀကီး၏ အသက္ကို ကယ္တင္မည္ဟု ၾကံစည္ ေဆာင္ရြက္ၾကသူတို႔ကား ဦးသာအိုး၏ မယားငယ္ ခင္သံု၊ အစ္မခင္မႈံ၊ ခင္မႈံ၏ ခင္ပြန္း ကိုသူရ၊ ပုသိမ္ၿမိဳ႕ပြဲစားႀကီး ဦးညိဳတို႔ ျဖစ္ၾကေလသည္။ ထို ၄ ဦး တို႔တြင္ ဦးညိဳက ေငြေၾကး အကုန္အက် ခံ၍ သူသတ္သမားတို႔ႏွင့္ တိုင္ပင္ကာ ေရခ်မည့္ ေနရာတြင္ ပိုက္ကြန္ ခံထားကာ ဆရာႀကီး၏ အသက္ကို ကယ္လိုက္ၾကေလသည္။
ကယ္ၿပီးေနာက္ ဆရာႀကီးပါ ၅ ေယာက္ တိုင္ပင္ ညီညြတ္ၾကသည့္ အတိုင္း ဆရာႀကီးကို ရွမ္းျပည္နယ္ ျဖတ္၍ သံလြင္ျမစ္ေၾကာင္း စုန္ကာ အဂၤလိပ္ ပိုင္ေမာ္လၿမိဳင္သို႔ကို သူရ ၾကဥ္းေဆာင္ လာခဲ့ေလသည္။ ေမာ္လၿမိဳင္သို႔ ေရာက္မွ ဦးညိဳ၏ အစ္မ ေဒၚႏွင္းရီႏွင့္ ခင္ပြန္း ဦးဂြယ္တို႔၏ ေနအိမ္တြင္ ခိုပုန္းေနေလ သည္၊ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕တြင္ ၁၂၃၆ ခုႏွစ္ ထိေနၿပီး အထက္က သတင္း ၾကားသိ မလံုပံု ေပၚၿပီး ကရင္နီနယ္သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ ေနရာတြင္ ၁၂၃၇ ခုႏွစ္၌ ဆရာႀကီး ဖ်ားနာ၍ အနိစၥ ေရာက္ေလသည္။
ဆရာႀကီး အသက္ေဘးမွလြတ္၍ ေမာ္လၿမိဳင္သို႔ ေရာက္မွ ၁၂၂၈ ခု ျပာသို လဆန္း ၉ ရက္ တနဂၤေႏြေန႔ ဦးညိဳအား ေရးစပ္ေပးသည္ ဆိုေသာ ေတးထပ္မွာ ေအာက္ပါအတိုင္း ျဖစ္ပါသည္။
စူရတီ တလိုင္းမ၊ မႈိင္းက်လို႔ ေမြးလာ ႐ိုင္းမဟာ့ပေဂးခ်ာ ေခြးသာသာ သာအိုး။
ေစ်းေတာ္႐ံု မဂၤလာ လူျမင္ရာ ဓျမဦးလို႔ သူေကာင္းသား တန္ျပန္ သရမ္း ဥာဏ္နသိုး။
ၾကငွာန္းစံယူ ပ်ဳိးလို႔ လူဆိုးက ၿမိဳ႕၀န္။
စေလကို အေသခၽြတ္မယ္လို႔ ငေက၀ဋ္ေက်းဆက္ ကံကၽြန္။
ေလာင္းမေဟာ့ ဥာဏ္တံခြန္လို အၾကံခၽြန္ ေမာင္ညိဳ႕ေၾကာင့္ မေသၿမိဳ႕ ရြာစည္ေပ်ာ္ ခ်မ္းသာရေနာ္။
ခင္သံုမိ လြတ္ေရးေဖာ္သည္ ေက်းမေဟာ္တႏႈံးပေလး။
သည္ေတးထပ္ကို ဆရာႀကီး အသက္ေဘးမွ လြတ္ေျမာက္ၿပီးမွ ေရးခဲ့သည္ဟု ဆိုသည္။ အမွန္တကယ္ ေရးခဲ့၊ မေရးခဲ့ ဆိုသည္ကိုကား သုေတသီတို႔ ရွာေဖြ ေဖာ္ထုတ္ၾကရန္သာ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဖတ္ရ၊ သိရသမွ်တြင္မူ ဦးပုညကို ဦးသာအိုး သတ္ပစ္ၿပီး ၅ လေလာက္ အၾကာတြင္ မင္းတုန္းမင္း ႀကီးက ဦးပုညအား သတိရ၍ ေမးေတာ္ မူေလ၏။ ဦးပုညကိုၾကည္ညိဳသူတို႔က ဆရာႀကီးသည္ ဦးသာအိုး သတ္၍ ေသေလၿပီဟု ေလွ်ာက္တင္ၾကရာ ႏွေျမာတသစြာျဖင့္ “လူကိုေခြးသတ္ေလၿပီတ ကား”ဟု ေျပာေတာ္မူေလ၏။
“ငါႏွင့္ ငါ့ညီေတာ္ အိမ္ေရွ႕မင္းတို႔ သည္ ေမာင္ပုညအား ေဘးမဲ့ ေပးေတာ္မူၿပီး ျဖစ္သည္။ ေမာင္သာအိုးသည္ အလြန္ မိုက္ေသာလူ ျဖစ္ေပသည္”ဟု ႏွေျမာ တသစြာျဖင့္ ဆိုခဲ့ေၾကာင္းသာ ဖတ္ခဲ့ရဖူး သည္။ ယခုကဲ့သို႔ ဆရာႀကီး ဦးပုည အသက္ေဘးမွ လြတ္ေျမာက္ၿပီး ေတးထပ္ပင္ ေရးစပ္ခဲ့ေသးသည္ဟု ေတြ႔ရွိရရာ အလြန္ထူးဆန္း လွေပသည္။သုေတသီတို႔ ရွာေဖြသိရွိ ထားလွ်င္လည္း အမ်ားျပည္သူမ်ား သိရွိႏိုင္ရန္ ေဖာ္ထုတ္ ေရးသားၾကေစ လိုပါသည္။
ဆရာႀကီး စာမ်ားကား ေျမာက္ျမားလွစြာ ရွိၾကသည္။ ထုိေျမာက္ျမား လွစြာေသာ စာတို႔ကို ကၽြန္ေတာ္မဖတ္႐ႈ ႏိုင္ပါ။ ဖတ္မိသမွ် စာတစ္ညိဳ တစ္ထႊာ ကေလးျဖင့္ ဆရာႀကီးကို ၾကည္ညိဳလြန္း သျဖင့္ ေဆးတစ္စက္မွ် တို႔ၾကည့္ျခင္း မွ်သာျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေဆး တစ္စက္ကား အရာ ထင္ေကာင္းမွ ထင္ပါလိမ့္မည္။ ဆရာႀကီး၏ အေၾကာင္း အမွန္ကန္ အတိက်ကို ေဖာ္ထုတ္ ေရးသားသင့္ ၾကပါသည္။ စာေပ နယ္တြင္ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ ေက်ာ္ၾကားခဲ့သည့္ ပုဂိ္ၢဳလ္ႀကီး တစ္ဦးအဖို႔ ေမြးသကၠရာဇ္ကလည္း အကြဲကြဲ အျပားျပား၊ အမိအဖ နာမည္မ်ားကလည္း အကြဲကြဲ အျပားျပား၊ ေသရျပန္ေတာ့လည္း ေသပံု ေသနည္းက အမ်ဳိးမ်ဳိး ကြဲျပား ေနျပန္သျဖင့္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး အနီးစပ္ဆံုး ဆရာႀကီး၏ ပံုရိပ္ကို ေဖာ္ျပေပးၾကပါဟု ပန္ၾကား လိုပါသည္။
ဆရာႀကီး၏ ဘ၀သည္ အေကာင္းဆံုးမွ အဆိုးဆံုး ဘ၀သို႔ သက္ဆင္း ခဲ့ရသည္။ ျမင္ကြန္း၊ ျမင္းခုံတုိင္ အေရးအခင္းတြင္ အခါ ေပးမိသျဖင့္ ဘ၀ၾကမၼာ ငင္ခဲ့ရသည္။ နီးရာဓား ေၾကာက္ရသည့္ အေျခေနမို႔ မီးစင္ၾကည့္ ကခဲ့ရပံု ရပါသည္။ တိုင္းေရးျပည္ေရး မင္းေရး ႐ႈပ္ေထြးေနေသာ အခ်ိန္အခါတြင္ သူသည္လည္း ထိုအ႐ႈပ္ထဲတြင္ ပါ၀င္ သြားခဲ့ရေလသည္။ သူသည္ ေဗဒင္ ကိန္းခန္း တတ္ေျမာက္သူမို႔ သူ႔ကိုယ္သူ ႀကိဳတင္၍ ေဟာကိန္း ထုတ္ခဲ့ေလသည္။ သူ႔ဘ၀ကား ေၾကကြဲစရာ ေကာင္းလွေပ ေတာ့သည္။
ဟုတ္ပေလႏႈတ္ေႁခြရမွာျဖင့္
ပုေဗၺစထင္ရဲ႕ေလ။
ေကာသလငယ္လို႔
ဘ၀အသေရ လွ်မ္းပါတဲ့
ေရႊနန္းစံရာနရိန္တုိ႔ေတာင္
ခါခ်ိန္တန္ ပ်က္စျမဲဟာမို႔
စြဲမိသံေ၀။
အကုသိုလ္ဃာ တကတ္ကယ္က
ယခုလိုလာ၍ ျဖတ္ေသာ္ေၾကာင့္
ဇရပ္သို႔ ေျပးရေလ
ေခြးေသသုိ႔ ေသရျငား။
သိလ်က္ႏွင့္ပင္
၀ိပါက္ၾကမၼာငင္ေတာ့၊
ေရႊၪဏ္ရွင္ မေ၀ခြဲႏိုင္ဘု
ပြဲေတြ႔အမွား။
ေမာင္လင္းခိုင္
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ေမလ ၂၀၁၁)
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ေမလ ၂၀၁၁)
No comments:
Post a Comment