လွဝင္းရီ (အပိုင္း- ၁)
(အပိုင္းလိုက္ေဖာ္ျပသြားပါမည္)
လွ၀င္းရီကား ကၽြႏ္ုပ္တို႔၏ ၿမိဳ႕ကေလးတြင္ အေတာ္ပင္ ထင္ရွားေသာသူ ျဖစ္၏။ လွ၀င္းရီ ဟူေသာ အသံကို ၾကားလွ်င္ အခ်ိဳ႕ေသာ အမ်ိဳးသမီးတို႔သည္ အေၾကာင္းမဲ့ မ်က္ေစာင္းထိုး ၾကကုန္၏။ အခ်ိဳ႕ ေသာ အမ်ိဳးသမီးမ်ား ကမူ အိမ္ေရွ႕တံခါး၀သို႔ နာနာဘာ၀ ေရာက္လာသည့္အလား ထိတ္ထိတ္ျပာျပာ ျဖစ္သြားၾကသည္။ အခ်ိဳ႕မူကား ေအာ့ႏွလံုးနာဟန္ျဖင့္ တံေတြး ထြီခနဲ ေထြးထုတ္ ၾကေလ၏။
လိုရင္းတိုရွင္း ဆိုရလွ်င္ လွ၀င္းရီသည္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ၿမိဳ႕ကေလး၏ တဦးတည္းေသာ ျပည့္တန္ဆာမက ေလးျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ လွ၀င္းရီကို လူတိုင္း သိၾကသည္မွာ မဆန္းေခ်။ ထိုစဥ္အခါက ကၽြႏ္ုပ္ ေနထိုင္ သည့္ ၿမိဳ႕ကေလး တြင္ ျပည့္တန္ဆာ အေတာ္ ရွားေသာေၾကာင့္ လွ၀င္းရီကို ရွားပါး လူသံုးကုန္ ပစၥည္း တစ္မ်ိဳးအျဖစ္ သတ္မွတ္ ေသာ္ သင့္ႏိုးအံ့သည္။ သို႔ေစမူ မည္သူကမွ် လွ၀င္းရီကို ရွားပါး ပစၥည္းအျဖစ္ မသတ္မွတ္ၾကေခ်။
ယခုမူကား လွ၀င္းရီ ေသသြားရွာေလၿပီ။ ညဥ့္နက္ပိုင္းကတည္းက ေသဆံုးျခင္း ျဖစ္ေခ်သေလာ သို႔တည္း မဟုတ္ မိုးေသာက္ယံ အခ်ိန္ေရာက္ ေသဆံုးျခင္းျဖစ္ေခ်သေလာ မည္သူကမွ် ေရေရရာရာ မေျပာႏိုင္။ သီလရွင္ဆရာႀကီး ေဒၚေမဓာ၀ီကမူ ညဥ့္ဦးယံ အခ်ိန္အထိ လွ၀င္းရီ၏ ညည္းတြားသံကို ေလသင့္ခိုက္တြင္ တခ်က္တခ်က္ ၾကားလိုက္ရေသးသည္ဟု အခိုင္အမာ ဆို၏။ အရုဏ္ဦးကာလ၌ ေဒၚေမဓာ၀ီတို႔ သီလရွင္တစ္ သိုက္ မီးတင္းကုပ္သို႔ ဆြမ္းခ်က္ရန္ ဆင္းသည့္ အခိုက္တြင္မူ မီးတင္း ကုပ္တြင္းရွိ ကြပ္ပ်စ္ထက္တြင္ ဆန္႔ဆန္႔ႀကီး လဲေလ်ာင္းေနေသာ လွ၀င္းရီ၏ အတၱေဘာႀကီးေပၚတြင္ ပုရြက္ဆိတ္တို႔ပင္ လမ္းသလားစ ျပဳေနေလၿပီ။
ေဒၚေမဓာ၀ီတို႔ သီလရွင္တသိုက္သည္ ဦးဆံကိုစြန္႔၍ ဖန္ရည္စြန္းေသာ အ၀တ္ကို ၀တ္ကာ စိပ္ပုတီး ကိုယ္စီႏွင့္ ရိပ္ႀကီး ခိုေနၾကသူမ်ား ျဖစ္ေသာ္လည္း ဘ၀တဏွာ မျပတ္ၾကေသး၊ ပုထုဇဥ္မွ်သာ ျဖစ္ သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လွ၀င္းရီ၏ ၾကြင္းက်န္ရစ္သည့္ ရုပ္အေလာင္းႀကီးကို ျမင္လွ်င္ ေၾကာက္သလိုလို၊ ရြံ႕သလိုလို၊ တြန္႔သလိုလို ျဖစ္သြားၾက၏။ အေလာင္းနားတြင္ ေနရဲသူ မရွိ။ စကား က်ယ္က်ယ္ မဆို၀ံ့။ ေနာက္ေက်ာ မလံုေတာ့။ လွ၀င္းရီ၏ အေလာင္းကို ကုန္းၾကည့္ေနတုန္း အေနာက္ကေန နာနာဘာ၀ ၀ိနာဘာ၀တို႔ ေရာက္လာလိမ့္ႏိုး၊ ကုပ္ခ်ဳိးလိမ့္ႏိုး အမ်ိဳးမ်ိဳး အဖံုဖံု ေတြးေတာ ၾကံဆၿပီး ေၾကာက္ၾက သည္။ ထိုမွ်သာမက ေက်ာက္ရုပ္ႀကီးကဲ့သို႔ လႈပ္ရွားျခင္း ကင္းမဲ့ေနၿပီျဖစ္ေသာ အေလာင္းေကာင္ ႀကီးက ရုတ္တရက္ ထထိုင္ၿပီး လွ်ာထုတ္ျပႏိုး၊ မ်က္စိမွိတ္ျပႏိုး ေတြးၾက၏။ ၾကားဖူးနား၀ သရဲဇာတ္ လမ္းတို႔ကို ျပန္ေျပာင္း ေအာက္ေမ့ၿပီး မီးတင္းကုပ္မွ ထြက္ေျပးရန္ပင္ ၾကံစည္ ၾကေသးသည္။ ထြက္ေျပးရန္ ႀကံေသာ္လည္း မေျပး၀ံ့။ အေလာင္းကို ဖုတ္၀င္ၿပီး ထလိုက္လာမွ ေမွာင္ႀကီးမည္းႀကီး ထဲမွာ ေသာက္က်ိဳးႀကီးနည္းမည့္ အျဖစ္မ်ိဳးႏွင့္ ႀကံဳရမည္ကိုလည္း စိုးရိမ္ၾကျပန္သည္။
ေနာက္ဆံုးတြင္ ထိုသီလရွင္ တသိုက္သည္ လွ၀င္းရီကေလးကို အညာေစာင္ပါးကေလး တထည္ျဖင့္ အသာ အုပ္ထားခဲ့ၿပီး မီးခြက္ကိုယ္စီကိုင္၍ ေတာရေက်ာင္း ဆရာေတာ္ထံပါးသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ကာ ျဖစ္ပံုပ်က္ပံု အလံုးစံုကို သီလရွင္သံေႏွာကာ ေလွ်ာက္တင္ၾကေလသည္ ဟူသတတ္။ ဆရာေတာ္ သည္ ထိုသတင္းကို ၾကားေသာ္ မည္သို႔မွ် မဆို၊ အနိစၥ သေဘာကိုသာ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ႀကီး ဆင္ျခင္ သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္မွ တိုက္အုပ္ကိုယ္ေတာ္၊ တိုက္ၾကပ္ကိုယ္ေတာ္၊ ခန္းေနကိုယ္ေတာ္တို႔အား ဆင့္ေခၚ၍ လွ၀င္းရီ၏ အေလာင္းကို သၿဂိဳဟ္ရန္ စီစဥ္ေစ၏။
ေမာင္က်ပ္ခိုး
ေကာင္းကင္ - လွဝင္းရီ
မူရင္း- ေကာင္းကင္ ႏုိင္ငံျပဳ အႏုပညာ မဂၢဇင္း
No comments:
Post a Comment