ႏွီးေဒါင္းလန္းႀကီးေတြနဲ႔
ေမာင္နီဦး
ငယ္ငယ္တုန္းက ေပ်ာ္စရာ
ထမင္းဆီဆမ္း၊ ေ႐ႊလင္ဗန္းႀကီးနဲ႔ေပးပါလား
အာ ၀ါး ၀ါး ၀ါး အာ ၀ါး ၀ါး ၀ါး
ညက တို႔လယ္ေတာေလးဆီကို
ဖိုးလမင္းႀကီးက ေ႐ႊလင္ဗန္းႀကီးနဲ႔ ထမင္းဆီဆမ္းေပးတယ္
အဲဒီညမွာပဲ ထမင္းလုံးတေစၧေျခာက္တာကို ခံခဲ့ရတယ္
စြဲလန္းစိတ္ဟာ ဗိုင္းရပ္စ္ပိုးတမ်ဳိးလား
ညစ္ညဴးေနရတဲ့ ကိေလသာ
အေျဖရွာၾကည့္ေတာ့ သူဟာ အေသခံ ဗုံးခြဲသမား
အခြင့္အေရး ပိတ္မိေနတဲ့ ေထာင္ေခ်ာက္ထဲမွာ
ရွင္လ်က္နဲ႔ ေသဆုံးသြားတဲ့ဘ၀ေတြမွာ ေ႐ြးစရာလမ္း မရွိေပမဲ့
ငါတို႔ရဲ႕ အႏုပညာကို
ရွင္သန္းျခင္းအတြက္ ႐ုန္းကန္ရင္း ဘ၀ကို ႐ိုး႐ိုးႀကီးခ်စ္ေနရတာ
ေရစိုေနတဲ့ ထင္းေျခာက္ေတြက မႈိင္းထေနတဲ့ မီးခိုးေငြ႕ေတြနဲ႔
ေကာင္းကင္ႀကီးကို ၀ါဒျဖန္႔ဖို႔ ႀကိဳးစားမေနပါနဲ႔ေတာ့
တို႔ရင္ဘတ္ေတြေပၚကိုေတာ့ မိုးေရစက္ေတြနဲ႔ ႏွစ္သိမ့္ခဲ့တယ္
မက္လုံးေတြဟာ သဘာ၀အတိုင္း အေလ့က်ေပါက္ေနတဲ့ ေတာ႐ိုင္းမဟုတ္ဘူး
အေရွ႕ကမၻာနဲ႔ အေနာက္ကမၻာရဲ႕ စစ္ပြဲေတြမွာ ဘာမ်ားျခားနားလို႔လဲ
ေခါက္႐ိုးက်ဳိးေနတဲ့ ျပႆနာ
အေၾကာင္းအရာဟာ တို႔ဘ၀ေတြကို ဒုကၡေတြ႕ေစခဲ့ၿပီ
အေျမာက္သံေတြ ဗုံးသံေတြ စစ္တလင္းမဟုတ္ဘူး
စပါးခင္းေတြ စပါးခင္းေတြ
ဗုံႀကီးသံေတြနဲ႔ သာယာဖြယ္ေကာင္းတဲ့ စပါးခင္းေတြ
အဲဒီစပါးခင္းေတြၾကားမွာ
ဆာေလာင္ျခင္းဟာ အရသာရွိတဲ့ အဆိပ္ျဖစ္တယ္။
ေမာင္နီဦး
ခ်ယ္ရီ ရသစုံမဂၢဇင္း၊ ေအာက္တိုဘာ၊ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္။
No comments:
Post a Comment