ဖယ္ဒရယ္ ျပည္ေထာင္စု တည္ေဆာက္ျခင္း

ဖယ္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုတည္ေဆာက္ျခင္း

ထြန္းေအာင္ေက်ာ္

ေနာက္ခံသမိုင္း

ျမန္မာႏုိင္ငံကို ၿဗိတိသွ် ကိုလိုနီစံနစ္ ေအာက္မွ လြတ္လပ္ေရးရ ရွိရန္ ႀကိဳးပမ္းမႈကို ဦး႐ြက္ျပဳလုပ္ေနေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ တိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ား ရွမ္းျပည္ ပင္လုံၿမိဳ႕ေလးတြင္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၂ ရက္ေန႔တြင္ လြတ္လပ္ေရးကို အတူတကြ ယူပါမည္ဆိုသည့္ ပင္လုံစာခ်ဳပ္ကို လက္မွတ္ ေရးထိုးခဲ့ၾကသည္။

၁၉၄၈ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ (၄) ရက္ေန႔တြင္ ျမန္မာျပည္ လြတ္လပ္ေရး ရရွိခဲ့သည့္အခါ ၁၉၄၇ အေျခခံဥပေဒသည္ ျပည္ေထာင္စုစံနစ္ အုပ္ခ်ဳပ္ပုံမဟုတ္ဘဲ တျပည္ေထာင္စံနစ္သာ ျဖစ္သည္ဟု ရွမ္းေခါင္းေဆာင္မ်ားက ဦးေဆာင္တင္ျပလာခဲ့ၿပီး အေျခခံဥပေဒကို ျပင္ဆင္ ေရးဆြဲေရးကို ေတာင္းဆိုလာခဲ့ၾကသည္။ လြတ္လပ္ေရး ရရွိၿပီးေနာက္ ျပည္တြင္းလက္၀ဲ ကြန္ျမဴနစ္မ်ားက ပုန္ကန္ထႂကြခဲ့ၿပီး၊ ကရင္တပ္မ်ားကလည္း ေကအင္ဒီအို (KNDO) Karen National Deface Organization က ဦးေဆာင္ၿပီး ပုန္ကန္ခဲ့ၾကသျဖင့္ လြတ္လပ္ခါစ ႏိုင္ငံ သည္ ျပည္တြင္းစစ္မီးမ်ား ၾကားတြင္ က်ေရာက္ခဲ့ရသည္။ ထိုအခါ ျပည္သူမ်ားက သူပုန္မ်ားကို ႏွိမ္ႏွင္းေနသည့္ တပ္မေတာ္ကို အားကိုးလာခဲ့ၾကၿပီး တပ္မေတာ္၏ အခန္းက႑သည္ ျမန္မာ့ ႏုိင္ငံေရးတြင္ အေရးပါလာခဲ့သလို ျပည္တြင္းစစ္ကို ရင္ဆိုင္ရင္း ၾသဇာအာဏာ ႀကီးမားလာ ခဲ့ရသည္။ တပ္မေတာ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေန၀င္းကို အားကိုးလာခဲ့ၾကသည္။

ျပည္တြင္းစစ္ ျဖစ္ရျခင္းမွာ ျမန္မာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီမွ အာဏာရယူရန္အတြက္ လက္နက္ကိုင္ လမ္းစဥ္ကို ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့ျခင္း၊ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားက ျမန္မာျပည္မွ ခြဲထြက္၍ မိမိကိုယ္ပိုင္ ႏိုင္ငံထူေထာင္လိုျခင္းႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေနေသာ အစိုးရမွ စစ္မွန္ေသာ ဖယ္ဒရယ္ အေျခခံဥပေဒကို မေရးဆြဲႏိုင္ျခင္းေၾကာင့္ဟု ေယဘုယ် သုံးသပ္ႏုိင္ ပါသည္။ လက္၀ဲလက္ယာ ႏုိင္ငံေရး အဖြဲ႕အစည္းမ်ားမွ ကိုယ္လိုရာဆြဲေရးသည့္ သမိုင္းက လည္းရွိသျဖင့္ အဓိက ျပည္တြင္းစစ္ ျဖစ္ရျခင္း (၃) ခ်က္ကို အက်ဥ္း႐ုံး၍ တင္ျပျခင္းျဖစ္ ပါသည္။

ယေန႔ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ စစ္အာဏာရွင္စံနစ္ ျဖစ္ထြန္းလာျခင္းမွာ ပင္လုံ ညီလာခံတြင္ ပါသည့္ “ခြဲထြက္လိုက ခြဲထြက္ပိုင္ခြင့္” ဆိုသည့္ စာပုိဒ္သည္ အဓိက အေၾကာင္းအရာ ျဖစ္ေနသည္ဟု ထင္သည္။ ျမန္မာ တႏိုင္ငံလုံး လြတ္လပ္ေရး ရရွိရန္အတြက္ တိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ ပင္လုံၿမိဳ႕တြင္ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကစဥ္ တန္းတူညီမွ်ေရး ႏွင့္ အကယ္၍ မေက်နပ္လွ်င္ ေနာင္ (၁၀) ႏွစ္အၾကာတြင္ ခြဲထြက္လိုက ခြဲထြက္ပိုင္ခြင့္ ရွိေစရမည္ဆိုသည့္ သေဘာတူ စာခ်ဳပ္ကို လက္မွတ္ေရးထိုး ခ်ဳပ္ဆိုခဲ့ၾကသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းက ထိုစဥ္အခါက ၿဗိတိသွ်တို႔က ျပည္မႏွင့္ ေတာင္တန္းေဒသဟူ၍ အုပ္ခ်ဳပ္ထား ျခင္းေၾကာင့္ အကယ္၍ ဤအခ်က္ကို လက္မခံပါက တိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ားက ျပည္မႏွင့္အတူ မပူးေပါင္းဘဲ က်န္ရစ္ခဲ့မည္ကို စိုးရိမ္သည့္အတြက္ လက္မွတ္ ေရးထိုးေပးခဲ့ သည္ဟု ယူဆရသည္။

တခ်ဳိ႕ေသာ လက္၀ဲ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားက “ေအာင္ဆန္း အသုံးမက်လို႔ လက္မွတ္ထိုး ခဲ့တာ၊ ေအာင္ဆန္းဟာ တရားခံ” ဟု စြပ္စြဲခဲ့ၾကသည္။ ထိုစဥ္က ခြဲထြက္ပိုင္ခြင့္ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းက လက္မွတ္ မထိုးခဲ့လွ်င္ ျမန္မာရာဇ၀င္သည္ တမ်ဳိးတဖုံ ေျပာင္းလဲသြားလိမ့္ မည္ျဖစ္သည္။ လက္မွတ္ မထိုးသျဖင့္ သေဘာတူညီခ်က္မရဘဲ တိုင္းရင္းသားမ်ားက ၿဗိတိသွ် အင္ပါယာဓနသဟာယထဲတြင္ က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ျပည္မႏွင့္သာ လြတ္လပ္ေရးရ လာစရာ အေၾကာင္းရွိသည္။ ရွမ္းျပည္၊ ကယားျပည္၊ ခ်င္းျပည္၊ ကခ်င္ျပည္နယ္တို႔ ၿဗိတိသွ် လက္ေအာက္မွ မည္သည့္အခါတြင္ လြတ္လပ္ေရးရမည္ မေျပာႏုိင္ေသာ္လည္း အကယ္၍ သီးျခား လြတ္လပ္ေရး ရရွိပါကလည္း ရွမ္းျပည္သည္ ပတ္လည္တြင္ ကုန္းလမ္းပိတ္ (Land Lock) ႏိုင္ငံအျဖစ္ ေပၚထြက္လာၿပီး ပင္လယ္ထြက္ေပါက္အျဖစ္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၊ ယိုးဒယားႏိုင္ငံ တို႔ကို အားကိုးရမည့္ အေနအထား ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ထို႔အျပင္ ရွမ္းျပည္သည္ ယိုးဒယား ျပည္ႏွင့္ ပူးေပါင္းေကာင္း ပူးေပါင္းသြားႏုိင္ေခ်ရွိသည္။ ဥပမာ SSA ေခါင္းေဆာင္ ခြန္ဆာ၏ ႒ာနခ်ဳပ္တြင္ ထိုင္းဘုရင္ႏွင့္ မိဖုရားဓါတ္ပုံႀကီးမ်ား ခ်ိတ္ဆြဲထားၿပီး ခြန္ဆာက ၎၏ ဘုရင္ႏွင့္ မိဖုရားဟု ဆိုခဲ့သည့္ သာဓကရွိသည္။ သုိ႔မဟုတ္ ႏိုင္ငံႀကီးျဖစ္သည့္ ယိုးဒယားသုိ႔မဟုတ္ ဗမာက ၀င္ေရာက္ သိမ္းပိုက္ႏိုင္သည္။ ထို႔အတူ ကခ်င္ႏိုင္ငံငယ္ေလးသည္လည္း ရွမ္းအလား ကုန္းပိတ္ႏုိင္ငံျဖစ္၍ ျမန္မာႏွင့္ တ႐ုတ္ကို အားကိုးရေပလိမ့္မည္။ တ႐ုတ္က တိဗက္ျပည္ကို ၀င္သိမ္းသလို သိမ္းယူသြားႏုိင္ေခ် ရွိသလို ျမန္မာႏိုင္ငံကလည္း မိမိပုိင္ နယ္ေျမအျဖစ္ ေတာင္းယူ သိမ္းပိုက္ခံရဘြယ္လည္း ရွိႏုိင္သည္။ ထိုနည္းတူ ခ်င္းႏိုင္ငံအျဖစ္ ထြက္ေပၚလာ မည္ဆိုပါက ျပည္မကိုပင္ အားကိုးရမည့္ အသြင္ရွိသည္။ သို႔မဟုတ္ ကုလားႏွင့္ ေပါင္း၍ မီဇိုရမ္ ျပည္နယ္ထဲတြင္ ပါ၀င္သြားႏိုင္သည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အေမွ်ာ္အျမင္ ရွိသည့္အတြက္ေၾကာင့္ ယေန႔အထိ ျမန္မာႏုိင္ငံ ဟူ၍ တိုင္းရင္းသားမ်ား အားလုံး စုစည္းထားသည့္ အေနအထားသို႔ ရွိေနခဲ့သည္ဟုဆိုလွ်င္  မမွားႏိုင္ပါ။ သုိ႔ရာတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကဲ့သို႔ တိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ား ယုံၾကည္ ကိုးစားသည့္ ပုဂၢဳိလ္ကို မသမာသူတစုက လုပ္ႀကံ သတ္ျဖတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ တိုင္းရင္းသား မ်ား၏ ရပိုင္ခြင့္မ်ား၊ တန္းတူညီမွ်ေရးဆိုသည့္ ကတိမ်ားကို ေနာင္တက္လာသည့္ ေခါင္း ေဆာင္မ်ားက ပ်က္ကြက္ခဲ့ၾကသည္။

၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုကို ၁၉၆၁ ခုႏွစ္ ဂြ်န္လတြင္ ကရင္၊ ကရင္နီ၊ ကခ်င္၊ ရွမ္း၊ မြန္ႏွင့္ ရခိုင္ တိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္ ၂၀၀ ေက်ာ္ တက္ေရာက္သည့္ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ ညီလာခံမွ အေျခခံ ဥပေဒ ျပင္ဆင္ေရးကို ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုကိစၥကို ေျဖရွင္းရန္ ဦးႏုက ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ေဖေဖၚ၀ါရီလ၌ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ “အမ်ဳိးသား ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲကို က်င္းပျပဳလုပ္ ေပးခဲ့ သည္။ တိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ အစိုးရ ကိုယ္စားလွယ္ေတာ္မ်ားႏွင့္ ႏုိင္ငံေရးပါတီ မ်ားမွ ေခါင္းေဆာင္မ်ား တက္ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ ရွမ္းျပည္နယ္ ဥကၠ႒ ၀န္ႀကီး စပ္ခြန္ခ်ဳိက အစည္းအေ၀းတြင္ ျပည္မကို ျပည္နယ္တနယ္အျဖစ္ သတ္မွတ္ဖြဲ႕စည္းေရး၊ လႊတ္ေတာ္ (၂) ရပ္ အာဏာတူေရး၊ လူမ်ဳိးစုလႊတ္ေတာ္သုိ႔ ျပည္နယ္မ်ားက တူညီသည့္ ကိုယ္စားလွယ္ အေရအတြက္ ေပးေရး၊ ျပည္နယ္မ်ားမွ မိမိဆႏၵအေလွ်ာက္ လြဲအပ္ေသာ အာဏာကိုသာ ျပည္ေထာင္စု ဗဟိုအစိုးရမွ ရရွိႏုိင္ေရး၊ က်န္အာဏာကို ျပည္နယ္မ်ားတြင္ ထားရွိေရး တို႔ျဖစ္သည္။

၎အက်ဳိးဆက္သည္ ေနာက္တလအၾကာ မတ္လ (၂) ရက္ေန႔ ၁၉၆၂ ႏွစ္တြင္ ဗိုလ္ေန၀င္းက တိုင္းျပည္ၿပိဳကြဲေတာ့မည္ဆိုသည့္ အေၾကာင္းျပခ်က္ကို အသုံးခ်၍ စစ္တပ္ကို ခုတုံးလုပ္၊ အေျခဥပေဒကို သစၥာေဖါက္ဖ်က္၍ အာဏာသိမ္းပိုက္ခဲ့ၿပီး စစ္အာဏာရွင္ စံနစ္ကို ထူေထာင္ခဲ့ေလသည္။

ဖယ္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု ေပၚေပါက္လာေရးအတြက္ ရင္ဆုိင္ရမည့္ အတားအဆီးမ်ား

(၁) ဗမာမုန္းတီးေရး စိတ္ဓာတ္။

(၂) မိမိလူမ်ဳိး တမ်ဳိးတည္းကိုသာ ၾကည့္လုပ္ေဆာင္႐ြက္ေသာ လုပ္ရပ္။

(၃) လူမ်ဳိးႀကီး၀ါဒ တည္ရွိေနမႈ။

ဤသုံးခ်က္သည္ ဖယ္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုအတြက္ အဟန္႔အတားႀကီးမ်ားျဖစ္သည္။

(၁) ဗမာမုန္းတီးေရးစိတ္ဓာတ္။

တိုင္းရင္းသားမ်ားသည္ ျပည္တြင္းစစ္ဒါဏ္ေၾကာင့္ မိမိတို႔ အိုးအိမ္ပစ္၍လည္းေကာင္း၊ သားမယား ေသေၾကပ်က္စီး၍လည္းေကာင္း၊ စစ္တပ္၏ ေခ်ာဆြဲ ေပၚတာလိုက္ရ၍လည္း ေကာင္း၊ သားပ်ဳိ သမီးပ်ဳိမ်ား ဖ်က္ဆီးခံရ၍လည္းေကာင္း စစ္တပ္ကို မုန္းတီးလာၾကသည္။ ဗမာစစ္တပ္ဟူ၍ ဗမာလူမ်ဳိးမ်ားကိုပါ မုန္းတီးေနၾကသည္။ အမွန္စဥ္စစ္ ဗမာလူမ်ဳိးမ်ားလည္း တုိင္းရင္းသား ျပည္သူမ်ားနည္းတူ စစ္အာဏာရွင္ စံနစ္ဒါဏ္ကို ခံစားေနၾကရသည္။ စစ္အာ ဏာရွင္တုိ႔ကို တိုင္းရင္းသားမ်ားနည္းတူ တိုက္ပြဲ၀င္ေနၾကသည္ကို နားလည္ သေဘာေပါက္  လာလွ်င္ လူမ်ဳိးေရးမုန္းတီးမႈကို ေျပေပ်ာက္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္မည္ျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ ျပည္နယ္မ်ားရွိ တိုင္းရင္းသားမ်ား အမ်ားစုမွာ ျပည္မသုိ႔ မေရာက္ဘူးၾကသျဖင့္ ျပည္မ တြင္လည္း ျပည္နယ္မ်ားမွာကဲ့သို႔ ႏွိပ္စက္ၫွင္းပန္းမႈရွိေၾကာင္း မသိျမင္ၾက၍သာ ဗမာတပ္ ဟူ၍ ဗမာလူမ်ဳိးမ်ားကို မုန္းတီးေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ဗမာေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္၊ ဦးတင္ဦး၊ ဦး၀င္းတင္၊ ၈၈ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ မင္းကိုႏုိင္၊ ကိုကိုႀကီး၊ ေ႒းေႂကြ၊ မင္းေဇယ်ာတို႔ ေထာင္ထဲတြင္ ဆယ္စုႏွစ္ႏွစ္ခု ေနလွ်က္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနၾကျခင္းကို သိခ်င္မွ သိေပလိမ့္မည္။ ရွမ္းေခါင္းေဆာင္ ဦးခြန္ထြန္းဦး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဆထင္တို႔ကိုသာ သိရွိခ်င္ သိရွိေနမည္ျဖစ္သည္။

အခ်ဳပ္မွာ လူမ်ဳိးေရး မုန္းတီးမႈသည္ ျပည္ေထာင္စုႀကီး ေပၚေပါက္ေရးအတြက္ ႀကီးမား ေသာ အဟန္႔အတားႀကီးျဖစ္သည္။ စစ္အာဏာရွင္ စံနစ္ေၾကာင့္သာ ဗမာလူမ်ဳိးမ်ား အပါအ၀င္ တိုင္းရင္းသားမ်ား အားလုံး ဒုကၡဆင္းရဲ ခံေနရသည္ကို ရွင္းလင္းစြာသိၿပီး လူမ်ဳိးေရး မုန္းတီး မႈမွာ မွားယြင္းေၾကာင္း သိျမင္လာဘို႔ အဓိကလိုအပ္သည္။ လူမ်ဳိးေရး မုန္းတီးမႈမရွိမွ၊ ေတြ႕ဆုံ ေဆြးေႏြးေသာ အခါတြင္ အလြယ္တကူ ယုံၾကည္မႈကို တည္ေဆာက္ႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။

(၂) မိမိလူမ်ဳိး တမ်ဳိးတည္းအတြက္သာ ၾကည့္ၿပီး လုပ္ေဆာင္ေနေသာ လုပ္ရပ္။

တတိုင္းျပည္လုံးကို တပ္သားသုံးသိန္းေက်ာ္ အင္အားျဖင့္ ဖိႏွိပ္ထားေသာ စစ္အာဏာ ရွင္စံနစ္ကို မိမိျပည္နယ္ တခုတည္း လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ သက္သက္ တိုက္ပြဲ၀င္ေန မႈသည္ “ေတာင္ႀကီးၿဖိဳမဲ့ႀကံ ခါးကမသန္” ဆိုသည့္ ပမာျဖစ္ေနသည္။ အဓိက တိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ား ျမင္ရမည္မွာ ျမန္မာျပည္တျပည္လုံး လြတ္ေျမာက္မွ ငါတို႔ျပည္နယ္ပါ လြတ္ေျမာက္မည္ ထို႔ေၾကာင့္ တျပည္လုံး လြတ္ေျမာက္ေရးကို ငါတို႔ ႀကိဳးစားရမည္ ဆိုသည့္ အျမင္ကို ထားရွိဘို႔လိုသည္။ ထိုသုိ႔ တျပည္နယ္ လြတ္ေျမာက္ေရးထက္ တျပည္လုံး လြတ္ေျမာက္ေရး ဆိုသည့္ အျမင္သုိ႔ ေျပာင္းပစ္လိုက္ပါက ေတာ္လွန္ေရး ေအာင္ျမင္ေသာ ေန႔တြင္ ထိုေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ ျပည္နယ္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားဘ၀ သာမက တႏုိင္ငံလုံး လြတ္လပ္ေရးကို ေဆာင္ၾကဥ္းေပးေသာ အမ်ဳိးသား ေခါင္းေဆာင္မ်ားဘ၀သို႔ တက္လွမ္း ေရာက္ရွိလာေပလိမ့္မည္။

(၃) လူမ်ဳိးႀကီး၀ါဒ တည္ရွိေနမႈ။

ေန၀င္း လက္ထက္မွစ၍ ယေန႔ သန္းေ႐ႊ လက္ထက္အထိ ျမန္မာ စစ္တပ္သည္ လူမ်ဳိး ႀကီး၀ါဒျဖင့္ တုိင္းရင္းသား ျပည္သူမ်ားကို ျမန္မာမႈ (Burmanization) ျပဳခဲ့ၾကျခင္းသည္ တိုင္း ရင္းသား စည္းလုံးညီၫြတ္မႈကို ႀကီးစြာေသာ ထိခိုက္မႈကို ျဖစ္ေပၚေစခဲ့သည္။ တုိင္းရင္းသား ျပည္နယ္မ်ားတြင္ တိုင္းရင္းသား ဘာသာစာေပမ်ား သင္ၾကားခြင့္ကို ပိတ္ပင္၍ ျမန္မာစာ ကိုသာ သင္ၾကားေစျခင္း တိုင္းရင္းသား ယဥ္ေက်းမႈ အေမြအႏွစ္မ်ားကို ထိမ္းသိမ္းေပးျခင္း မျပဳဘဲ မ်က္ကြယ္ျပဳျခင္းတုိ႔သည္ အလြန္က်ဥ္ေျမာင္းသည့္ လူမ်ဳိးႀကီး ၀ါဒျဖစ္သည္။ အေမရိ ကန္၊ ဥေရာပ ႏုိင္ငံမ်ားတြင္ မူလတန္းေအာင္ၿပီး (၄- ၅) တန္း ေရာက္လွ်င္ အဂၤလိပ္ဘာသာ စကားအျပင္ ႏုိင္ငံျခား ဘာသာရပ္ တခုခုကိုပါ တြဲယူရသည္။ ႏုိင္ငံျခားသား အေျခခ်သူမ်ား ေရာက္လာသည့္ အခါတြင္ စာသင္အ႐ြယ္ ခေလးသူငယ္မ်ားကို အဂၤလိပ္ဘာသာအျပင္ မိမိ လူမ်ဳိး ဘာသာစကား မေပ်ာက္ကြယ္ရေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ၾကဘို႔ အားေပးျခင္း ကူညီျခင္းကို ျပဳၾကသည္။ တိုင္းတပါး ဘာသာစကား၏ တန္ဘိုးကို ေလးစားၾကသည္။ အေမွ်ာ္အျမင္ ႀကီးၾကသည္။ ငါ့ဘာသာစကားပဲ သင္ရမည္မရွိ။ ဘာသာစကားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေအာက္တြင္ အက်ယ္ေဆြးေႏြး တင္ျပသြားပါမည္။

အထက္တြင္ ဖယ္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု တည္ေဆာက္ရာတြင္ ရွိသည့္ အတားအဆီး (၃) ရပ္ကို ေဖၚျပခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုအတားအဆီး (၃) ရပ္ကို ျမန္မာျပည္တြင္းရွိ တိုင္းရင္းသားမ်ား အားလုံး မည္သုိ႔၊ မည္ကဲ့သုိ႔ ေက်ာ္ျဖတ္ရမည္ကို ဉာဏ္မီသေလာက္ တင္ျပ ေဆြးေႏြးသြားမည္ျဖစ္သည္။ ထိုသုိ႔တင္ျပ ေဆြးေႏြးရာတြင္ ကြ်န္ေတာ့္၏ စိတ္ထဲတြင္ ျမန္မာျပည္ဖြါး တိုင္းရင္းသား ျပည္သူမ်ား အားလုံး-

(၁) လြတ္လပ္ေသာ လူသားမ်ားအျဖစ္ ေပ်ာ္႐ႊင္ခ်မ္းေျမ႕ လူပီသစြာ ေနထိုင္ႏိုင္ေရး။

(၂) လူ႔အခြင့္အေရး တန္းတူညီမွ် ရရွိေရး။

(၃) စည္းလုံးညီၫြတ္ေသာ ဖယ္ဒရယ္စစ္စစ္ ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီး ေပၚေပါက္ေရးဟူေသာ စစ္မွန္ သည့္ ေစတနာ အျမင္ျဖင့္ တင္ျပျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း စကားပလႅင္ခံပါရေစ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ ေတာ္ေရးသား တင္ျပခ်က္မ်ားကို လူမ်ဳိးႀကီး စိတ္ဓာတ္ရွိေသာ ဗမာလူမ်ဳိးမ်ားႏွင့္ က်ဥ္းေျမာင္း ေသာ လူမ်ဳိးေရး စိတ္ဓာတ္ရွိသည့္ တိုင္းရင္းသားတုိ႔က လက္သင့္ခံႏိုင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။

သုိ႔ရာတြင္ ျပည္သူတို႔ တိုးတက္ဖြံ႕ၿဖိဳးေရး၊ ျပည္တြင္းတြင္ တကယ္စစ္မွန္သည့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို တည္ေဆာက္လိုေသာ၊ တစည္းတလုံးေသာ ဖယ္ဒရယ္စစ္စစ္ကို လိုလား သည့္ မည္သည့္ တိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္မဆို ကြ်ႏု္ပ္၏ တင္ျပေဆြးေႏြးခ်က္ကို မူအားျဖင့္ လက္ခံႏိုင္လိမ့္ဟု ယုံၾကည္ေမွ်ာ္လင့္မိပါသည္။ ဖယ္ဒရယ္ဆိုလွ်င္ မထိနဲ႔ မကိုင္နဲ႔ဟု မိမိ ေျပာမွားဆိုမွားျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ႏိုင္ငံေရး ေသသြားမည္ဆိုသည့္ အေတြးျဖင့္ ယေန႔ ႏိုင္ငံေရးသမား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားႏွင့္ ေခတ္ေဟာင္း ႏိုင္ငံေရးသမားႀကီးတို႔က လက္ေရွာင္ခဲ့ၾကေပသည္။

ကြ်န္ေတာ့အျမင္သည္ အကယ္၍ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔က လက္ေရွာင္ေနေသာ ကိစၥကို ထိုအတိုင္း လႊတ္ထားပါက ထိုလိပ္ခဲတင္းလင္း ျဖစ္ေနေသာ ကိစၥကို စစ္အာဏာရွင္တို႔က အသုံးခ်၍ “တိုင္းျပည္ၿပိဳကြဲမည့္ အေရးေၾကာင့္” တပ္မေတာ္ကို တိုးခ်ဲ႕ေနရပါသည္ဟု အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ ေတာင္တန္း ျပည္မမက်န္ စစ္အာဏာျဖင့္ ဆက္လက္ႏွိပ္ကြပ္ ေနမည္ သာျဖစ္သျဖင့္ ကိုယ္ေကာင္းလွ်င္ ေခါင္းမေ႐ြ႕ဟု ဆိုေသာစိတ္ဓာတ္ျဖင့္ မိမိ၏ အျမင္ကို တင္ျပလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ပထမဆင့္ ဗမာမုန္းတီးေရး စိတ္ကို ေခ်ဖ်က္ျခင္း

ဗမာမုန္းတီးေရး စိတ္ကို ေျခဖ်က္လိုလွ်င္ တိုင္းရင္းသားမ်ားဖက္မွ ၎တို႔ကို ဖိႏွိပ္ သတ္ျဖတ္ေနေသာ ရင္းျမစ္ကို သိျမင္ဘို႔လိုသည္။ ၎တုိ႔ႏွင့္ ဗမာ တိုင္းရင္းသားမ်ားကို ေသြးခြဲ အုပ္ခ်ဳပ္ေနသည့္ စစ္အာဏာရွင္ စံနစ္ကို ျမင္မွသာ ဗမာမုန္းတီးေရး စိတ္မွ ဗမာမ်ား ႏွင့္ အက်ဳိးတူ ပူးေပါင္း၍ စံနစ္ဆိုးကို အတူတကြ တိုက္ထုတ္ပစ္မွသာ ရည္မွန္းခ်က္ ပန္းတိုင္ ျဖစ္ေသာ သာတူညီမွ်ေရး၊ လူ႔အခြင့္အေရး အျပည့္အ၀ ရရွိေရး၊ ဖယ္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု တည္ေဆာက္ေရးဆိုသည့္ ပန္းတိုင္ကို အဖိႏွိပ္ခံျပည္သူမ်ား၏ စုေပါင္းအားျဖင့္ တည္ေဆာက္ ႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။ ၎နည္းတူ ဗမာလူမ်ဳိးမ်ားကလည္း စစ္အာဏာရွင္စံနစ္သည္ တတိုင္းျပည္ လုံးကို ဗမာမႈျပဳျခင္း (Burmanization) သည္ အားက်စရာ၊ သေဘာတူစရာ လုပ္ရပ္ မဟုတ္၊ အလြန္က်ဥ္းေျမာင္းသည့္ လူမ်ဳိးႀကီး၀ါဒ (တနည္း) မဟာဗမာ၀ါဒျဖစ္သည္။ ၎၀ါဒ သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံႀကီးကို အင္အားေတာင့္တင္းသည့္ ဗမာႏိုင္ငံေတာ္ႀကီး အျဖစ္သုိ႔ တြန္းမပို႔ဘဲ ျပည္တြင္းစစ္ သံသရာ၌ တ၀ဲလည္လည္ျဖစ္ေနမည့္ ၀ါဒျဖစ္သည္။ ထိုအခါ ညီေနာင္ တုိင္းရင္းသားမ်ား၏ တန္ဘိုး မျဖတ္ႏုိင္သည့္ အေမြအႏွစ္မ်ားျဖစ္သည့္ တိုင္းရင္းစာေပ၊ စကား၊ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားကို ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေပးျခင္း၊ ေျမေတာင္ေျမွာက္၍ အရွည္တည္တံ့ ေအာင္ တန္ဘိုးထား အားေပးျခင္း၊ ကာကြယ္ ေစာင့္ျခင္းတို႔ကို ယုံယုံၾကည္ၾကည္ အားတက္ သေရာျဖင့္ ႐ိုးသားစြာ ျပဳၾကဘုိ႔ လိုအပ္ေပသည္။

ဥပမာ- ေကာ္နဲတကၠသိုလ္ (Cornell University) သည္ အေရွ႕ေတာင္အာရွ ေဒသႏုိင္ငံ မ်ား၏ စာေပမ်ားကို အဓိကစုေဆာင္း မွတ္တမ္းတင္သည့္ စာၾကည့္တိုက္မ်ား ထားရွိသည္။ Kroch Library သည္ အေရွ႕ေတာင္အာရွႏွင့္ အေရွ႕အာရွစာေပမ်ားကို အထူးသိုေလွာင္ ထားေသာ စာၾကည့္တိုက္ႀကီးျဖစ္သည္။ ေပါေပါ့ခမာနီမ်ား ကေမၻာဒီယားႏိုင္ငံကို တုိက္ခိုက္ အာဏာ သိမ္းယူၿပီးေနာက္ ေရွးေဟာင္း အေမြအႏွစ္ စာေပ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားကို ေဖာက္ျပန္ ေသာ စာေပမ်ားအျဖစ္ သတ္မွတ္၍ ကမ္းကုန္ေအာင္ ဖ်က္ဆီးပစ္ခဲ့သည္။ ေနာင္ဗီယက္နမ္ ေထာက္ခံမႈျဖင့္ တက္လာေသာ ဟြန္ဆန္ အစိုးရလက္ထက္တြင္ ကေမၻာဒီးယားႏိုင္ငံတြင္ ယဥ္ေက်းမႈ အေမြအႏွစ္မ်ား ေခါင္းပါးလ်က္ရွိသည္ကို ျပန္လည္ပ်ဳိးေထာင္ရန္ ကေမၻာဒီးယား ကိုယ္စားလွယ္ အဖြဲ႕ကို ေစလႊတ္၍ ေကာ္နဲတကၠသိုလ္ စာၾကည့္တိုက္မွ တန္ဖိုးထား ေငြကုန္ ေၾကးက်ခံ သိမ္းဆည္းထားေသာ စာေပမ်ား အားလုံးကို ကူးယူႏိုင္ခဲ့သျဖင့္ ကေမၻာဒီးယား လူမ်ဳိးတုိ႔ မိမိစာေပ ယဥ္ေက်းမႈတို႔ကို ျပန္လည္ျပဳစု ထူေထာင္ႏိုင္ခဲ့ေပသည္။

ဤအခ်က္က ႏိုင္ငံျခား တိုင္းျပည္တခုျဖစ္သည့္ အေမရိကန္ႏုိင္ငံရွိ တကၠသိုလ္မ်ား၏ အေမွ်ာ္အျမင္ႀကီးမားမႈ၊ မိမိႏွင့္ ဘာသာမတူ လူမ်ဳိးမတူသျဖင့္ ဂ႐ုစိုက္စရာမလိုဆိုသည့္ စိတ္ထားမ်ဳိးမရွိဘဲ၊ တိုင္းတပါး ယဥ္ေက်းမႈပင္ ျဖစ္လင့္ကစား တန္ဘိုးထား ထိမ္းသိမ္းထား ၾကသည္ကို ေလးစားမိပါသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္မူ ဗမာစကားသာ  သင္ယူရမည္၊ တိုင္းရင္း သားျပည္နယ္မ်ားတြင္ တိုင္းရင္းသားမ်ား မူလတန္း၊ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္းေက်ာင္း မ်ား၌ တိုင္းရင္းသား စာေပကို သင္ၾကားခြင့္မရွိ ပိတ္ပင္ထားခဲ့သည့္ က်ဥ္းေျမာင္းသည့္ လူမ်ဳိးႀကီး ၀ါဒကို က်င့္သုံးလ်က္ရွိသည္ကို ၀မ္းနည္းစြာ ေတြ႕ေနရသည္။

ျမန္မာျပည္ ပညာေရး စံနစ္သစ္

ျမန္မာျပည္ ပညာေရး စံနစ္သစ္တြင္ တိုင္းရင္းသား ျပည္နယ္မ်ားတြင္ မူလတန္းမွ စ၍ တကၠသိုလ္၀င္တန္း အထိ မိမိလူမ်ဳိး စာေပကို သင္ၾကားခြင့္ရွိေစရမည္၊ ထို႔အျပင္ ျမန္မာစာေပ ကိုလည္း သင္ယူရမည္၊ အဂၤလိပ္စာကိုလည္း သင္ယူရမည္။ တိုင္းရင္းသားစာေပ သင္ယူရ ျခင္းမွာ ကိုယ့္ဘာသာ ယဥ္ေက်းမႈကို ထိမ္းသိမ္းရန္အတြက္ ျဖစ္ၿပီး၊ ျမန္မာစာေပကို သင္ယူရ ျခင္းမွာ ျပည္တြင္း၌ အျခားလူမ်ဳိးစုမ်ား အားလုံးႏွင့္ ဆက္သြယ္ရန္ Internal Communication အတြက္ျဖစ္သည္။ အဂၤလိပ္စာေပ သင္ယူရျခင္းမွာ ကမၻာႏွင့္ ဆက္သြယ္ ႏိုင္ရန္ျဖစ္သည္။ ျမန္မာျပည္ အေရွ႕ေျမာက္ပိုင္း ၀ေဒသ၊ လာ႐ႈိးအထိ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ေနထိုင္ၾကေသာ ျပည္သူမ်ား ျမန္မာစကားထက္ တ႐ုတ္စကားကို အမ်ားသုံး ဘာသာ စကား အျဖစ္ ေျပာဆိုေန ၾကၿပီျဖစ္သည္။ ထိုေဒသတြင္ တ႐ုတ္လႊမ္းမိုးမႈ ႀကီးမားလာေနၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ဤအခ်က္က ထင္ရွားသျဖင့္ အထူး သတိထားၾကရန္ လိုေပသည္။ ထို႔အတူ ျပည္မရွိ တိုင္းမ်ားတြင္လည္း ေက်ာင္းမ်ား၌ ျမန္မာဘာသာအျပင္ တိုင္းရင္းသား ဘာသာ တခုခုကို ေက်ာင္းသုံးအျဖစ္ ျပ႒ာန္းရမည္။ ထိုအခါ ဗမာစကားေျပာ ေက်ာင္းသားမ်ား တုိင္းရင္းသား ဘာသာ တတ္လာသျဖင့္ ညီေနာင္ တိုင္းရင္းသားမ်ား၏ ဘာသာယဥ္ေက်းမႈ တုိ႔ကို ႏႈိက္ႏႈိက္ခြ်တ္ခြ်တ္ ေလ့လာ လိုက္စားသူမ်ား ေပၚေပါက္လာၿပီး၊ တုိင္းရင္းသား ယဥ္ေက်းမႈ အေမြအႏွစ္မ်ားကိုလည္း တန္ဘိုးထားသည့္ စိတ္ဓာတ္မ်ား ေပၚေပါက္လာမည္ ျဖစ္သည္။ ထို႔အတူ တိုင္းရင္းသားမ်ား သည္လည္း ဗမာစကား တတ္ႂကြမ္းသျဖင့္ မိမိ ျပည္နယ္မွ အျခားျပည္နယ္မ်ားကို အလည္သြားေရာက္သည္ျဖစ္ေစ၊ အေျခခ် ေျပာင္းေ႐ြ႕ ေနထိုင္သည္ျဖစ္ေစ ဗမာစကားျဖင့္ ေျပာဆိုဆက္ဆံ ႏိုင္မည္ျဖစ္သလို၊ တိုင္းရင္းသား ဘာသာ ဆရာမ်ားလည္း ျပည္မတြင္ အလုပ္အကိုင္မ်ား ရရွိပြင့္လန္းလာၿပီး အျပန္အလွန္ ေလးစားမႈ၊ တဦးယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထုံးစံကို တဦးက နားလည္မႈ၊ တန္ဘိုးထားမႈတို႔ ေပၚေပါက္ လာေပလိမ့္မည္။

ဖို႔ဒ္၀ိန္းၿမိဳ႕တြင္ ႏွစ္အတန္ၾကာက ၎အေတြးအေခၚကို ေဆြးေႏြး တင္ျပသည့္အခါ တိုင္းရင္းသားမ်ားလည္း တက္ေရာက္ ေဆြးေႏြးၾကၿပီး၊ ထိုအထဲမွ ရွမ္းအမ်ဳိးသမီးတဦး (ေဒါက္တာေသာင္းထြန္း၏ ဇနီး) က သူမအေနႏွင့္ ရွမ္းျပည္တြင္ ဗမာစကား သင္ၾကားရန္ မျဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္း ရွမ္းျပည္တြင္ ရွမ္းစကားသာ သင္ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ကန္႔ကြက္ ေျပာဆိုခဲ့ ပါသည္။ သူမက ထိုသုိ႔ ကန္႔ကြက္ျခင္းကို ဗမာစကားႏွင့္ ေျပာဆို ကန္႔ကြက္ခဲ့ျခင္းအေပၚ ကြ်ႏု္ပ္က သူမေျပာဆိုသည့္ စကားမွ-

(၁) ဗမာစကားျဖစ္ျခင္း

(၂) ဗမာစကားႏွင့္ ေျပာဆိုျခင္းကို တက္ေရာက္သူမ်ားတြင္ ရွမ္း၊ ကရင္၊ ကခ်င္၊ မြန္တုိင္းရင္း သားမ်ား ပါ၀င္ေနျခင္း။ ထိုတိုင္းရင္းသားမ်ား သူမေျပာသမွ်ကို နားလည္သည္မွာ ၎တို႔ အားလုံး ဗမာစကားကို ကြ်မ္းက်င္စြာ တတ္ႂကြမ္းျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဗမာစကားသည္ အမ်ားသုံးစကား ႏိုင္ငံသုံးစကားျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူမအေနႏွင့္ ရွမ္းစကားျဖင့္ ေျပာဆိုပါက ရွမ္းမ်ားမွ လြဲ၍ က်န္လူမ်ား နားလည္ႏိုင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေၾကာင္း၊ ထို႔ျပင္ သူမအေနႏွင့္ ဗမာစကားကို သင္ၾကား တတ္ေျမာက္ထားၿပီး အျခားရွမ္းျပည္သူမ်ားကို သင္ရန္မလို ဆိုသည္ မွာလည္း အဓိပၸါယ္မရွိေၾကာင္း ေထာက္ျပခဲ့ပါသည္။

မြန္ကိုယ္စားလွယ္မ်ားက ကြ်ႏု္ပ္၏ တင္ျပမႈကို လက္ခံၿပီး ေမးခြန္းတခု ထုတ္ခဲ့ ပါသည္။ ၎ေမးေသာ ေမးခြန္းမွာ ျမန္မာလို႔ေခၚေခၚ ဗမာလို႔ေခၚေခၚ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ ႏုိင္ငံသည္ ဗမာလူမ်ဳိးကို ကိုယ္စားျပဳၿပီး ေပးထားသလို ျဖစ္ေနသည့္အတြက္ ၎အေနႏွင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံ သုိ႔မဟုတ္ ဗမာႏိုင္ငံဟူေသာ အသုံးအႏႈန္းကို ႏိုင္ငံတခုအမည္ျဖင့္ လက္မခံႏိုင္ပါဟု တင္ျပ ေဆြးေႏြးသြားပါသည္။

သူ႔တင္ျပခ်က္ကို ကြ်ႏု္ပ္၏ ကိုယ္ပိုင္ တဦးတေယာက္အေနႏွင့္ လက္ခံပါသည္။ ဟုတ္ ပါသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံဟုေခၚေခၚ ဗမာႏိုင္ငံဟုေခၚေခၚ ၎အမည္သည္ ဗမာလူမ်ဳိးကို ကိုယ္စား ျပဳေနေယာင္ရွိပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားမွာေကာ ဒီနံမည္မႀကိဳက္ရင္ ဘယ္လို စဥ္းစား ထားတာ ရွိသလဲဟု ေမးခဲ့သည့္အခါ ထိုပုဂၢိဳလ္က သူ႔တြင္လည္း မစဥ္းစားရေသးေၾကာင္း သုိ႔ရာတြင္ လက္ရွိအမည္ကိုမူ တိုင္းရင္းသားအားလုံးကို ကိုယ္စားမျပဳဟု ခံစားရၿပီး ဗမာလူမ်ဳိး ကိုသာ ကိုယ္စားျပဳေနသည္ဟု တင္ျပခဲ့ပါသည္။

ႏိုင္ငံေတာ္ အမည္ ျပႆနာ

      မြန္ကုိယ္စားလွယ္ တင္ျပခ်က္သည္ ဗမာလူမ်ဳိးမ်ားအားလုံး စဥ္းစားရမည့္ အခ်က္ျဖစ္ ပါသည္။ ျမန္မာဟုဆိုဆို ဗမာဟုဆိုဆို ၎နံမည္သည္ ဗမာလူမ်ဳိးမ်ားကို အဓိက ေဇာင္းေပး မွည့္ေခၚထားေသာ နံမည္ျဖစ္ပါသည္။ ထိုေၾကာင့္ အမ်ား သေဘာတူသည့္ ႏိုင္ငံ့အမည္ကို အနာဂါတ္ ေခါင္းေဆာင္မ်ား စဥ္းစားဘုိ႔ လိုလာပါသည္။ စစ္မွန္ေသာ ဖယ္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု ကို တည္ေဆာက္ခ်င္လွ်င္ ဗမာလႊမ္းမိုးမႈကို ပယ္ဖ်က္ရာ၌ ႏိုင္ငံအမည္သည္လည္း အဓိက ေျပာင္းလဲရန္ လိုအပ္ေနသည္ဟု ထင္ပါသည္။ 

      ျမန္မာျပည္ဖြား ကိုယ့္လူမ်ားသည္ မိမိကိုယ္ကို အလြန္ သိဒၶိတင္ေလ့ရွိသူမ်ား ျဖစ္သည္။ ကိုရီးယားမ်ားကို ကႀကီးဟု၎ ဂ်ပန္းမ်ားကို ေခြးဟု၎၊ မိမိကုိယ္ကို ေ႐ႊဟုလည္းေကာင္း တင္စားၾကပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ အႀကံထြက္သည္မွာ ျမန္မာႏုိင္ငံကို “သု၀ဏၰဘူမိ” ေခၚရင္ေကာ တိုင္းရင္းသား အမ်ားစုက ေၾကနပ္ၾကပါမည္လားဟု ေမးခ်င္ပါသည္။ သု၀ဏၰ= ေ႐ႊ၊ ဘုမၼိ= ေျမ၊ ေ႐ႊေျမဟု အဓိပၸါယ္ရသည္။ 

      ဤသည္က တိုင္းရင္းသားစည္းလုံး ညီၫြတ္ေရးကို ေရွး႐ႈ၍ တတ္သေလာက္ ကေလးႏွင့္ စိတ္ကူးယဥ္ တင္ျပခ်က္သာျဖစ္ပါသည္။ တိုင္းျပည္နံမည္ကို န၀တ/ နအဖ တို႔က ျပည္သူ႔ဆႏၵ မပါဘဲ ေျပာင္းလိုေျပာင္း၊ အလံေတာ္ကို ျဖဳတ္လိုျဖဳတ္ လုပ္ေနေသာ္လည္း အကယ္၍ ဖယ္ဒရယ္စစ္စစ္ တည္ေဆာက္ရာတြင္ ျပည္တြင္းရွိ လူအားလုံး၏ သေဘာဆႏၵကို ခံယူ၍ အမ်ားေၾကနပ္ေသာ နံမည္ကို လက္ခံရယူျခင္းသာလွ်င္ အေကာင္းဆုံး ေျဖရွင္းျခင္း ျဖစ္ပါ လိမ့္မည္။ 

      ဗမာလူမ်ဳိးႀကီးကို မယုံၾကည္ျခင္း၊ လူအင္အားမ်ားေသာ ဗမာမ်ားက မိမိျပည္နယ္ ငယ္ေလးကို ဖိအားသုံး အႏိုင္က်င့္ျခင္းမွ လြတ္ကင္းရန္ဟု ႀကံ႐ြယ္ကာ တိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ားက ျပည္မကို ျပည္နယ္တနယ္အျဖစ္ သတ္မွတ္ေရးကို ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ေဖေဖၚ၀ါရီလတြင္ က်င္းပျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ အမ်ဳိးသားႏွီးေႏွာ ဖလွယ္ပြဲတြင္ အဆိုျပဳခဲ့သည္ကို ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ ထိုအခ်က္က တုိင္းရင္းသားမ်ားက ျပည္မ၏ ၾသဇာအာဏာကို ထိမ္းခ်ဳပ္ ရန္ ႀကိဳးစားမႈပင္ျဖစ္သည္။ ထိုသုိ႔ျဖစ္ရျခင္းမွာ လူမ်ဳိးေရး အျမင္ျဖစ္ေသာ ရွမ္း၊ ဗမာ၊ ကရင္၊ ကခ်င္စသည့္ အစြဲမ်ားရွိေနၿပီး ဗမာမုန္းတီးေရး (သို႔) ဗမာဆန္႔က်င္ေရး စိတ္ဓာတ္မ်ား တိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ားတြင္ ကိန္း၀ပ္ေနခဲ့၍ျဖစ္သည္။ ျပည္နယ္မ်ားႏွင့္ ျပည္မ ဟူသည့္ ကြဲျပားမႈက အားၿပိဳင္မႈကို ျဖစ္ေစခဲ့သည္။ ထိုကိစၥသည္ ဗမာအမ်ားစုက လက္ခံ က်င့္သုံး ႏိုင္သည့္ ေတာင္းဆိုမႈဟု မထင္ပါ။ ျပည္နယ္အားလုံး စုေပါင္းထားေသာ လူဦးေရ ထက္ မ်ားေနေသာ ဗမာအုပ္စုကို တျပည္နယ္ တမဲစံနစ္ႏွင့္ သြားမည္ဆိုသည္က ဗမာမ်ားက လက္သင့္ခံမည့္ စံနစ္မဟုတ္ေခ်။ အဓိက ျပႆနာမွာ လူမ်ဳိးစု အေျခခံသည့္ ျပည္နယ္မ်ား ျဖစ္ေနၾက၍ျဖစ္သည္။ ရွမ္းျပည္နယ္ တခုတည္းတြင္ပင္ ျပႆနာမ်ားစြာရွိသည္။ ကြ်န္ေတာ္၏ ေျဖရွင္းခ်က္သည္ တုံးတိတိ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေပလိမ့္မည္ သို႔ရာတြင္ ျပည္နယ္ျပည္မ ျပႆနာ မ်ားအားလုံးကို ေျဖရွင္းေပးႏိုင္မည့္ တခုတည္းေသာ ေျဖရွင္းနည္းျဖစ္သည္ဟု ျမင္သျဖင့္ တင္ျပပါမည္။ 

      မိမိတို႔ လူမ်ဳိးစုအတြက္လည္း မိမိလူမ်ဳိးစု ျပည္နယ္ လိုခ်င္ပါသည္ဟူေသာ ေတာင္းဆိုမႈ ကို ေျပေပ်ာက္ေစပါလိမ့္မည္။ ရွမ္း (ကေမၻာဇ) ျပည္နယ္တြင္း ေနထိုင္သူမ်ား အားလုံးက မိမိယုံၾကည္ အားထားသူကို ေခါင္းေဆာင္တင္၍ ျပည္နယ္အစိုးရ ဖြဲ႕ႏိုင္ခြင့္ရွိရမည္။ ထိုအခါ ထိုျပည္နယ္ရွိ ျပည္သူမ်ားက ပအို႔၀္လူမ်ဳိးကိုႀကိဳက္လွ်င္ ထိုပအို႔၀္လူမ်ဳိးသည္ ကေမၻာဇ ျပည္နယ္၏ ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္လာေပမည္။ ထိုေခါင္းေဆာင္သည္ ထိုျပည္ရွိ ရွမ္းလူမ်ဳိးတို႔၏ ေခါင္းေဆာင္လည္းျဖစ္သည္။ 

      ထို႔အတူ လူမ်ဳိးစု ျပည္နယ္မ်ားျဖစ္ေသာ ခ်င္း၊ ကခ်င္၊ ကရင္၊ မြန္၊ ရခိုင္ျပည္နယ္ တုိ႔ကို လည္း လူမ်ဳိးစြဲ ျပည္နယ္မ်ားအျဖစ္မွ နယ္ေျမကို အေျချပဳသည့္ ျပည္နယ္မ်ားအျဖစ္ ေျပာင္းလဲ ရမည္ျဖစ္သည္။ 

      ထို႔အတူ ျပည္မရွိ တိုင္းရင္းသားကိုလည္း တုိင္းအျဖစ္မွ ျပည္နယ္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲ သတ္မွတ္ျခင္းျဖင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ တုိင္းႏွင့္ ျပည္နယ္ဟူ၍ ကြဲျပားမႈ မျဖစ္ေတာ့ဘဲ ျပည္နယ္ (၁၄) ျပည္နယ္ျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းထားေသာ ဖယ္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုအျဖစ္ အေကာင္အထည္ ေပၚလာမည္ျဖစ္သည္။ 

      အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စု၏ ဖယ္ဒရယ္စံနစ္သည္ လူမ်ဳိးစုတို႔ကို အေျခမခံဘဲ ျပည္နယ္ အေျခခံ၍ တည္ေဆာက္ထားျခင္းေၾကာင့္ မည္သည့္လူမ်ဳိးစု ျပႆနာမွ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ မႀကံဳေတြ႕ရေသာ္လည္း လူျဖဴလူမဲ ျပႆနာကေတာ့ အကြ်င္းအက်န္အျဖစ္ ရွိေနေသးသည္။ လူျဖဴလူမ်ားစုက အခြင့္အေရးပို၍ ရေနျခင္း၊ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္း ပိုရေနျခင္းကို ထိန္းၫႈိရန္အတြက္ Minority Rights ကို ဥပေဒထဲတြင္လည္းေကာင္း ျပည္နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အတြက္လည္းေကာင္း ထည့္ေပးထားျခင္းျဖင့္ လူနည္းစုမ်ား အခြင့္အေရးကို ကာကြယ္ေပး သည္။ မည္သည့္ဥပေဒ၊ နည္းဥပေဒတုိ႔ျဖင့္ လူနည္းစု၊ လူမ်ဳိးစုတို႔ကို ျမွင့္တင္ေပးမည္ ဆိုသည္ကို ေနာင္တိုင္းရင္းသားေပါင္းစုံ ညီလာခံႀကီးတြင္ ေဆြးေႏြး ၫႈိႏႈိင္းၾကဘုိ႔လိုသည္။ 

ေခတ္သစ္ ပင္လုံစာခ်ဳပ္

      တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားႏွင့္ ဗမာ့အဖြဲ႕အစည္းမ်ား တက္ေရာက္ သည့္ မဲသေရာထ ေဆြးေႏြးပြဲမွ ေၾကျငာခ်က္ ထုတ္ျပန္ခဲ့ျခင္းအေပၚ ထိုမဲသေရာထ ေၾကျငာ စာတမ္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ပင္လုံညီလာခံဟာ တိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ားက စာ႐ြက္ေပၚမွာတင္ ေရးထိုးခဲ့ၾကတာမဟုတ္ ၎တို႔ရဲ႕ ႏွလုံးသားေပၚမွာ စည္းလုံးညီၫြတ္မႈကို ယုံၾကည္ပါတယ္ဆိုၿပီး ထိုးထားတဲ့ စာခ်ဳပ္ျဖစ္သည္။ ယၡဳအခ်ိန္မွာ စစ္မွန္တဲ့ တိုင္းရင္းသား ညီၫြတ္မႈကို မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္တဲ့အတြက္ ျပည္ေထာင္စုလုိ႔ အေခၚရ ခက္ေနပါသည္ဟု ၀န္ခံခဲ့သည္။ ဒါေၾကာင့္ စစ္မွန္တဲ့ ညီၫြတ္ေရးကို တည္ေဆာက္ႏိုင္ဘုိ႔ အတြက္ တိုင္းရင္းသား ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြဟာ မိမိတို႔ မေၾကနပ္မႈေတြ၊ သေဘာမတူညီ မႈေတြကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း အႏၱရာယ္မရွိဘဲနဲ႔ တင္ျပေပးႏိုင္တဲ့ ေဆြးေႏြးမႈရွိတဲ့ စံနစ္တခုရွိဘုိ႔ လိုတယ္လို႔ ေျပာၾကားခဲ့ပါသည္။ တိုင္းရင္းသားေတြ ျပည္ေထာင္စုေပၚမွာ ယုံၾကည္မႈ ကင္းမဲ့လာတာက အင္မတန္၀မ္းနည္းဘို႔ ေကာင္းတယ္လို႔ ရင္ဖြင့္ခဲ့ပါသည္။ မဲသေရာထ ေၾကျငာခ်က္မွာပါတဲ့ တိုင္းရင္းသားမ်ား လိုလားခ်က္ျဖစ္သည့္-

(၁) စစ္အာရွင္စံနစ္ ဖ်က္သိမ္းၿပီး ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး တည္ေဆာက္ရန္။

(၂) ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံေရးစံနစ္ က်င့္သုံးရန္။

(၃) လူမ်ဳိးတိုင္း တန္းတူ အခြင့္အေရးႏွင့္ ကိုယ္ပိုင္ ျပ႒ာန္းခြင့္ အခြင့္အေရးမ်ားရရွိရန္။

(၄) ဖယ္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုႀကီး တည္ေဆာက္ရန္တို႔ျဖစ္သည္။ 

      မဲသေရာထ ေၾကျငာစာတမ္းပါ အခ်က္ (၆) ခ်က္သည္ စစ္မွန္ေသာ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံ တည္ေဆာက္လိုသူမ်ား မျငင္းပယ္ႏိုင္သည့္ အခ်က္ႀကီးျဖစ္သည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ကိုယ္တုိင္ ၎အခ်က္မ်ားကို အမ်ားျပည္သူ ေရွ႕ေမွာက္တြင္ ဖတ္ျပၿပီး ေထာက္ခံခဲ့ေသာ ေၾကာင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အား တိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ားက ခ်စ္ခင္ေလးစား ေထာက္ခံၾကသည္ဟု ဆိုလွ်င္ မမွားႏိုင္ပါ။

၂၁ ရာစု ပင္လုံစာခ်ဳပ္ဟု ဆိုရာ၌ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ပင္လုံစာခ်ဳပ္ႏွင့္ တူႏိုင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ။ သုိ႔ရာတြင္ အဓိကမူျဖစ္ေသာ-

(၁) တန္းတူညီမွ်ေရး။

(၂) ကိုယ္ပိုင္ ျပ႒ါန္းခြင့္ ရရွိေရး။

(၃) စစ္မွန္ေသာ ဖယ္ဒရယ္ ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီး တည္ေဆာက္ေရးဆိုသည့္ မူမ်ားကိုေတာ့ ေျပာင္း လဲႏိုင္မည္ မဟုတ္သလို၊ ျငင္းပယ္လို႔လည္း မရႏုိင္ပါ။ ၁၉၄၇ စာခ်ဳပ္တြင္ ပါရွိသည့္ “ခြဲထြက္ လိုက ခြဲထြက္ပိုင္ခြင့္” ကို ယေန႔ တိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ားက ပစ္ပယ္လိုက္ၿပီး ျပည္ေထာင္စုႀကီး အျဖစ္ မခြဲမခြာဘဲ ရပ္တည္သြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း NDF (National Democratic Front) တြင္ ပါ၀င္သည့္ တိုင္းရင္းသား အဖြဲ႕အစည္းမ်ားက အတိအလင္း ထုတ္ ေဖၚ ေျပာၾကားခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ ထိုအခ်က္သည္ ဗမာလူမ်ဳိးမ်ားဘက္မွ တိုင္းျပည္ ၿပိဳကြဲမည္ကို စိုးရိမ္ေၾကာင့္က်ေနေသာ စိတ္ကို ၿငိမ္းေအးသက္သာရာ ရေစသည္ဟုျမင္သည္။

          န၀တ/ နအဖ လက္ထက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ယူထားသည့္ လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႕အစည္း မ်ားႏွင့္ ယေန႔ အေျခအေနသည္ ၿပိဳကြဲ ပ်က္စီးေတာ့မည့္ အေနအထားသို႔ ဆုိက္ေရာက္လ်က္ ရွိသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ နအဖႏွင့္ ရယူထားသည့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသည္ ယာယီ အပစ္အခတ္ ရပ္ထားသည့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကာလတခုသာျဖစ္သည္။ ထာ၀ရ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး တည္ ေဆာက္ရန္မွာ တိုင္းရင္းသားမ်ား၏ ကိုယ္ပိုင္ ျပ႒ါန္းခြင့္ ရရွိေရးႏွင့္ တန္းတူညီမွ်ေရးသည္ အလြန္အေရးႀကီးသည္။ ထိုအခ်က္တို႔ကို စားပြဲ၀ိုင္းတြင္ မေျဖရွင္းသေ႐ြ ေျပလည္ႏိုင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေခ်။

နအဖ က်င္းပျပဳလုပ္ေသာ အမ်ဳိးသားညီလာခံတြင္ တိုင္းရင္းသားမ်ားကို တက္ေရာက္ ခြင့္ျပဳေသာ္လည္း ေလ့လာသူမ်ား အေနျဖင့္သာ တက္ေရာက္ခြင့္ ျပဳခဲ့ၿပီး၊ ေဆြးေႏြးခြင့္ရသည့္ အနည္းစုမွာလည္း နအဖ ခ်ေပးသည့္ အေၾကာင္းအရာထက္ပို၍ တင္ျပခြင့္ မရခဲ့သည့္အတြက္ အမ်ား သေဘာတူညီေသာ အခ်က္အလက္မ်ား ပါမလာခဲ့ေခ်။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ၎တို႔လိုလားသည့္ အဓိက ကိုယ္ပိုင္ ျပ႒ါန္းခြင့္ႏွင့္ စစ္မွန္ေသာ ဖယ္ဒရယ္အုပ္ခ်ဳပ္ပုံ မပါ၀င္သျဖင့္ ၎အေျခခံ ဥပေဒျဖင့္ ေဖၚေဆာင္လာမည့္ အစိုးရသစ္သည္ တိုင္းရင္းသားမ်ား သာမက ဗမာ့ႏိုင္ငံေရး ပါတီမ်ားအတြက္လည္း လက္ခံႏုိင္စရာ မရွိခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

တခုတည္းေသာ တပ္မေတာ္

အေမရိကန္ႏိုင္ငံသည္ ဖယ္ဒရယ္အုပ္ခ်ဳပ္ပုံ အေျခခံဥပေဒႏွင့္ ေရးဆြဲထားျခင္းျဖစ္ၿပီး ျပည္နယ္တိုင္း ကိုယ္ပိုင္ ျပ႒ါန္းခြင့္ရွိသည္။ ျပည္နယ္ တခုခ်င္းစီ၏ အေျခခံဥပေဒသည္၊ ျပည္နယ္ တခုႏွင့္တခု ျပ႒ါန္းေသာ ဥပေဒမ်ား တူညီခ်င္မွ တူညီႏိုင္ေသာ္လည္း ဖယ္ဒရယ္ အေျခခံဥပေဒႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဖက္ျဖစ္လွ်င္ ဖယ္ဒရယ္၏ ဆုံးျဖတ္ခ်က္သည္ အတည္ျဖစ္သည္။ ဖယ္ဒရယ္ အစိုးရသည္ ဗဟိုအစိုးရ ျဖစ္သည္။ ျပည္နယ္ အစိုးရသည္ ၎ျပည္နယ္ရွိ ျပည္သူ မ်ားက ေ႐ြးခ်ယ္ တင္ေျမာက္သည့္သူသည္ Governor ဘုရင္ခံျဖစ္သည္။ ျပည္နယ္တိုင္းတြင္ အထက္လႊတ္ေတာ္အမတ္ ႏွစ္ဦးႏွင့္ လူဦးေရအလိုက္ ေအာက္လႊတ္ေတာ္ အမတ္မ်ားကို ေ႐ြးခ်ယ္ေပးရသည္။ သမတကို ျပည္နယ္အားလုံးမွ ျပည္သူမ်ားက တိုက္႐ိုက္ ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္ ရွိသည္။ သမတသည္ ျပည္နယ္အားလုံး၏ ေ႐ြးခ်ယ္ တင္ေျမွာက္မႈေၾကာင့္ ဖယ္ဒရယ္ အစိုးရကို ဦးေဆာင္သည္။

ဖယ္ဒရယ္ ျပည္ေထာင္စုတြင္ တပ္မေတာ္ ဦးစီးခ်ဳပ္သည္ သမတျဖစ္သည္။ ဖယ္ဒရယ္ ျပည္ေထာင္စုတြင္ တပ္မေတာ္ တခုတည္းသာရွိၿပီး ျပည္နယ္မ်ားတြင္ ကိုယ္ပိုင္တပ္ မရွိေခ်။ ကြ်န္ေတာ့အေနႏွင့္ တပ္မေတာ္ တခုတည္းသာ ရွိရမည္ကို လက္ခံပါသည္။ ယေန႔ နအဖ သည္လည္း တခုတည္းေသာ တပ္မေတာ္ ျဖစ္ေစရန္ ႀကိဳးစားသည့္ အေနႏွင့္ နယ္ျခားေစာင့္ တပ္ဟုဆိုသည့္ ေ၀ါဟာရကို သုံးၿပီး တိုင္းရင္းသား ၿငိမ္းအဖြဲ႕မ်ားကို ၎၏ လက္ေအာက္ခံ တပ္အသြင္ ကူးေျပာင္းရန္ ႀကံ႐ြယ္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ မူအားျဖင့္ ဟုတ္သလို ရွိေသာ္လည္း နအဖ၏ တခုတည္းေသာ တပ္မေတာ္ျဖစ္ေပၚရန္ လုပ္ေဆာင္မႈသည္-

(၁) အမ်ားလက္ခံႏိုင္သည့္ အေျခခံဥပေဒမဟုတ္ျခင္း။

(၂) တိုင္းရင္းသားမ်ား ေတာင္းဆုိခ်က္မ်ားကို ပစ္ပယ္လစ္လွ်ဴ႐ႈထားျခင္း။

(၃) ေတြ႕ဆုံေဆြးေႏြး အေျဖရွာေရးထက္ စစ္အာဏာကိုသုံး၍ ျပဳလုပ္ျခင္း။

(၄) တိုင္းရင္းသား ရပိုင္ခြင့္ျဖစ္သည့္ တန္းတူညီမွ်ေရး၊ ကိုယ္ပိုင္ ျပ႒ါန္းခြင့္မ်ားကို အာမခံခ်က္ လုံး၀ မရွိျခင္းေၾကာင့္ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႕မ်ားက လက္နက္ စြန္႔လႊတ္ရန္ ျငင္းဆန္ခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္ဟု သုံးသပ္ပါသည္။

အကယ္၍ အမ်ားသေဘာတူ စစ္မွန္ေသာ ဖယ္ဒရယ္ အေျခခံဥပေဒကို တုိင္းရင္း သားမ်ားအားလုံး ၫႈိႏႈိင္းေရးဆြဲခြင့္ရၿပီး အျပန္အလွန္ အေလ်ာ့အတင္း ၫႈိႏိႈင္းႏိုင္ၾကလွ်င္ အမ်ားလက္ခံသည့္ အေျခခံဥပေဒ ေပၚေပါက္လာၿပီး ထိုမွတဆင့္ လြတ္လပ္ တရားမွ်တသည့္ ေ႐ြးေကာက္ပြဲ ျပဳလုပ္ေပးျခင္းျဖင့္ အမ်ားေထာက္ခံမႈျဖင့္ တက္လာေသာ အစိုးရကို ဖန္တီး ႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။ တိုင္းရင္းသားမ်ား၏ ရပိုင္ခြင့္ အျပည့္အ၀ရွိလွ်င္ မည္သည့္ တိုင္းရင္းသား မ်ားကမွ လက္နက္ကိုင္တပ္မ်ား လိုအပ္ေတာ့မည္ မဟုတ္ဘဲ ဖယ္ဒရယ္ တပ္မေတာ္ကသာ တုိင္းျပည္၏ ကာကြယ္ေရးကို တာ၀န္ယူသြားလိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။ ျပည္နယ္မ်ားတြင္ လက္နက္ ကိုင္တပ္ဖြဲ႕ အေနျဖင့္ ရဲတပ္ဖြဲ႕မ်ားသာ တည္ရွိေပလိမ့္မည္။

ယေန႔ႏိုင္ငံေရး အေျခအေနႏွင့္ ဖယ္ဒရယ္စိတ္ဓာတ္

ယေန႔ ႏိုင္ငံေရး အေျခအေနသည္ ျပည္တြင္းစစ္ဆီသုိ႔ ဦးတည္ေနသည္ဟု သုံးသပ္သည္။ ကခ်င္တပ္မ်ား၊ ၀တပ္မ်ား၊ ရွမ္းတပ္မ်ား၊ မြန္တပ္မ်ား နအဖႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ယူထားျခင္းမွ ပ်က္ပ်ယ္ေနၿပီျဖစ္သည္။ ၂၀၁၀ ေ႐ြးေကာက္ပြဲသည္လည္း ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ မဲလိမ္မဲခိုးမႈမ်ား စံခ်ိန္တင္ေလာက္ေအာင္ သမိုင္းတြင္ရစ္မည့္ ေျဗာင္လိမ္ေျဗာင္စားလုပ္ရပ္ျဖင့္ ၿပီးစီးသြားခဲ့ၿပီး ျပည္တြင္း ႏိုင္ငံေရးအင္အားစုမ်ားႏွင့္ နအဖတုိ႔ၾကား ႏိုင္ငံေရးတင္းမာမႈကို ျဖစ္ေစခဲ့သည္။

ေ႐ြးေကာက္ပြဲ ျပဳလုပ္စဥ္ကာလ DKBA ႏွင့္ နအဖတို႔ ျမ၀တီတြင္ တိုက္ပြဲျဖစ္ပြားခဲ့ျခင္း၊ ရွမ္းျပည္နယ္တြင္ တိုက္ပြဲျဖစ္ပြားခဲ့ျခင္း၊ ကခ်င္ျပည္နယ္တြင္ တိုက္ရန္ တာစူေနျခင္းတုိ႔သည္ ျပည္တြင္းစစ္မီး အခ်ိန္မေ႐ြး ထေတာက္မည့္ အေနအထားသုိ႔ ေရာက္ရွိေနခဲ့သည္။ ၿငိမ္းခ်မ္း ေရး ယူထားသည့္ ကာလတြင္ ၎တုိ႔နယ္ေျမတြင္ အေဆာက္အဦးမ်ား၊ လမ္းမ်ား၊ တံတားမ်ား ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္လွ်င္ အားလုံး ပ်က္စီးၾကဘို႔ ရွိသျဖင့္ တိုင္းရင္းသားမ်ား အေနႏွင့္ စစ္ျဖစ္ရန္ မလိုလားေခ်။ သုိ႔ရာတြင္ ၎တုိ႔လိုလားသည့္ ကိုယ္ပိုင္ ျပ႒ါန္းခြင့္ မရလွ်င္ လက္နက္ကိုင္ လမ္းစဥ္ကို မ်က္စိမွိတ္ၿပီး စြန္႔လႊတ္ရန္လည္း မျဖစ္ႏိုင္ေခ်။

ထိုကဲ့သုိ႔ လိပ္ခဲတင္းလင္း ျဖစ္ေနေသာ အခ်ိန္တြင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္မွ ၾကား၀င္ ၍ တိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ နအဖ စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ျပည္တြင္းႏိုင္ငံေရး ေခါင္း ေဆာင္မ်ားကို ေဆြးေႏြးလာေစရန္ အဆိုျပဳ တိုက္တြန္းခ်က္မ်ား တင္ျပလာပါက၊ တပ္မေတာ္ အတြင္းရွိ အမွန္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လိုလားေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ား စဥ္းစားလာႏိုင္ေခ် ရွိသည္။ ဒုတိယ ပင္လုံညီလာခံ ျဖစ္ေပၚလာရန္မွာ တပ္မေတာ္တြင္းရွိ ေခါင္းေဆာင္မ်ားက လိုက္ေလ်ာ မႈ မရွိက ျဖစ္ႏိုင္ေခ် မရွိေခ်။

ထိုေၾကာင့္ ဒုတိယ ပင္လုံညီလာခံ ျဖစ္ေပၚလာေစရန္ စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ား ဖက္မွ ပင္လုံစိတ္ဓာတ္ရွိသူ ေခါင္းေဆာင္မ်ား ေပၚထြက္လာဘို႔ လိုအပ္သည္။ ထို႔အတူ တိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ား ထဲမွလည္း ကိုယ့္လူမ်ဳိး ကိုယ့္ျပည္နယ္ အစြဲမွ ကင္းလြတ္ၿပီး တႏိုင္ငံလုံး လြတ္ေျမာက္မွ ငါတို႔ လြတ္ေျမာက္မယ္ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံနဲ႔ ခ်ီတဲ့ ဦးေဆာင္မႈကို ေျပာင္းလဲ ႀကိဳးစား ဘုိ႔ လိုပါသည္။ မိမိျပည္နယ္တြင္းရွိ လူမ်ဳိးေပါင္းစုံ တိုးတက္ေရးထက္ မိမိ လူမ်ဳိး တမ်ဳိးတည္း အတြက္သာ ဦးတည္ လုပ္ေဆာင္ပါက ေဒသတြင္းရွိ လူမ်ဳိးေရး ပဋိပကၡကို ဦးတည္ေစပါသည္။ တခ်ဳိ႕ တိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ားတြင္ မိမိေခါင္းေဆာင္မႈ ရရွိေရး အတြက္ လူမ်ဳိးေရး လႈံ႕ေဆာ္မႈကို လုပ္ၿပီး ေခါင္းေဆာင္မႈရေအာင္ ယူတတ္ၾကသည္။ ထိုကဲ့သုိ႔ေသာ လူမ်ဳိးမ်ား သည္ တိုင္းျပည္အတြက္ေရာ ၎ကိုယ္စားျပဳသည့္ ျပည္နယ္အတြက္ေရာ အလြန္အႏၱရာယ္ ႀကီးပါသည္။  ဗမာအပါအ၀င္ တိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ား ကိုယ့္လူမ်ဳိး သူ႔လူမ်ဳိး အျမင္ ထက္ တႏိုင္ငံလုံးရွိသူ သူမ်ားသည္ မိမိႏိုင္ငံသားမ်ား ျဖစ္သည္ ဆိုသည့္ အျမင္ရွိဘုိ႔ လိုပါ သည္။ ထိုအျမင္ ထိုအေတြးရွိမွ တႏိုင္ငံလုံး အေရးကို ေစတနာထား၍ လုပ္ႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။  

ေခါင္းေဆာင္ဆိုသည္မွာ ေရရွည္ အျမင္ရွိသူျဖစ္ျခင္း၊ သေဘာထား ႀကီးသူျဖစ္ျခင္း၊ မွန္ကန္သည္ဟု ယုံၾကည္လွ်င္ ျပတ္သားစြာ ဆုံးျဖတ္ လုပ္ကိုင္ ေဆာင္႐ြက္သူျဖစ္ျခင္း၊ မွားမွန္း သိလွ်င္လည္း ၀န္ခံ၍ ျပင္ဆင္္ရန္ ၀န္မေလးသူျဖစ္ျခင္း၊ အမ်ားေကာင္းစားေရးကို ေရွး႐ႈသူျဖစ္ျခင္း၊ မိမိ ကုိယ္ေရးကိုယ္တာထက္ တိုင္းျပည္အေရးကို ဦးထိပ္ပန္ဆင္လ်က္ ကိုယ္က်ဳိး စြန္႔ႏိုင္သူျဖစ္ျခင္းဆိုသည့္ အခ်က္မ်ားႏွင့္ ညီၫြတ္မႈ ရွိမွသာ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း မည္ပါသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္ရွိ ေခါင္းေဆာင္မ်ားအေနႏွင့္

(၁) တႏိုင္ငံလုံး အက်ဳိးစီးပြားကို ၾကည့္ၿပီး လူမ်ဳိးေရး ၀ါဒကို စြန္႔ပစ္ႏိုင္ရမည္။

(၂) ႏိုင္ငံအတြင္းရွိ လူမ်ဳိးစုမ်ား၏ ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထုံးစံမ်ား၊ ဘာသာစကား စာေပတို႔ကို မေပ်ာက္ပ်က္ရန္ ထိမ္းသိမ္းျခင္းသည္ တာ၀န္တရပ္အေနႏွင့္လည္းေကာင္း၊ မိမိကိုယ္တိုင္က ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ လုပ္သင့္သည္ဟု ယုံၾကည္၍လည္းေကာင္း သေဘာတူ လုပ္ေဆာင္ျခင္း ျဖစ္ဘုိ႔လိုသည္။

(၃) ျပည္နယ္အားလုံး တိုးတက္ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ ညီမွ်မႈရွိေအာင္လည္း သမာသမတ္က်က် ျပဳလုပ္ ႏိုင္သည့္ မွ်တသည့္ စိတ္ထားလည္း ရွိရမည္။

ဥပမာ။                   ။ ခ်င္းေတာင္တန္း ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈသည္ အျခား ျပည္နယ္မ်ားထက္ နိမ့္က်ေန ပါက ဖယ္ဒရယ္ ဗဟိုအစိုးရမွ ခ်င္းေတာင္တန္းကို ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးအတြက္ ပိုမို ေထာက္ပံ့ေပး ျခင္းျဖင့္ ခ်ိန္ခြင္လွ်ာကို ထိန္းၫွိေပးႏိုင္သည္။ အဓိက အေရးႀကီးေသာ အခ်က္မွာ ဖယ္ဒရယ္ ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီး ေပၚေပါက္လာရန္ ေဆြးေႏြး ၫွိႏႈိင္းၾကေသာ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားသည္ မိမိ လိုလားခ်က္မ်ားကို အေသဆုတ္ကိုင္ထားျခင္း မျပဳဘဲ (Compromise) အေလ်ာ့အတင္း ျပဳလုပ္ႏိုင္သည့္ ေနရာတြင္ ျပဳလုပ္ႏိုင္ဘုိ႔ လိုသည္။ ထိုကဲ့သုိ႔ အေလ်ာ့အတင္း ျပဳလုပ္ႏိုင္သည့္ စိတ္ဓါတ္ကို ေမြးျမဴမွသာ ေဆြးေႏြးပြဲမ်ား ေအာင္ျမင္ႏိုင္မည္ ျဖစ္သည္။ မည့္သည့္အရာမွ် အေလ်ာ့မေပး ဆိုသည့္ စိတ္ဓါတ္ျဖင့္ ေဆြးေႏြးျခင္းသည္ ေအာင္ျမင္ႏိုင္သည့္ နည္းလမ္း မဟုတ္သလို၊ ေဆြးေႏြးပြဲ ဟူ၍လည္း မေခၚဆိုႏိုင္ပါ။ ေတာင္းဆိုပြဲသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

(၄) ျမန္မာျပည္တြင္းရွိ ေနထိုင္ေနသည့္ ျပည္သူမ်ားအားလုံး တန္းတူညီမွ်ရွိမႈ၊ လြတ္လပ္ ပိုင္ခြင့္တို႔ကို ေလးစားျမတ္ႏိုးရမည္။

(၅) လူမ်ဳိးစု တစုႏွင့္တစု ပဋိပကၡ ျဖစ္ေစႏိုင္မည့္ လူမ်ဳိးေရးအရ ႏွိမ့္ခ်ျခင္း၊ ေစာ္ကားျခင္းတို႔ကို ေရွာင္ရမည္။

(၆) လူမ်ဳိးစု အေျခခံျပည္နယ္မ်ားအျဖစ္မွ နယ္ေျမ အေျခခံျပည္နယ္မ်ားအျဖစ္ကို ရဲ၀ံ့စြာ ေျပာင္းလဲ၍ ေသြးစည္းမႈကို တည္ေဆာက္ရမည္။

လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးခါစ ျမန္မာျပည္တြင္ ျပည္တြင္းစစ္ ေတာက္ေလာင္စဥ္က ရည္မွန္း ခ်က္ႏွင့္ ယေန႔ ရည္မွန္းခ်က္တို႔သည္ သိသိသာသာ ကြာျခားသြားခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ကြန္ျမဴနစ္ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးသည္ ဒီမိုကေရစီ ရရွိေရးမဟုတ္၊ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၏ တပါတီ အာဏာရွင္စံနစ္ကို အလုပ္သမား လယ္သမား လူတန္းစား အေျချပဳ၍ တည္ေဆာက္ရန္ လက္နက္ကိုင္ လမ္းစဥ္ကို လိုက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ၁၉၈၅ ခုႏွစ္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ကြန္ဂရက္မွ ပါတီစုံ ဒီမိုကေရစီစံနစ္ ေဖာ္ေဆာင္ေရး လမ္းစဥ္ကို ခ်ခဲ့သည္။ ယေန႔ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီသည္ ပါတီစုံ ဒီမိုကေရစီစံနစ္ကို အားေပးလာခဲ့သည္။ ထို႔အတူ ကရင္ပုန္ကန္မႈသည္ ၿဗိတိသွ် နယ္ခ်ဲ႕တို႔၏ Divide and Rule  Policy အရ ျပည္နယ္ျပည္မ ေသြးခြဲ အုပ္ခ်ဳပ္သြားျခင္း၏ ရလာဒ္ျဖစ္သည္။ ရွမ္းေစာ္ဘြား မ်ား၏ ခြဲထြက္ပိုင္ခြင့္ ေတာင္းဆုိမႈကလည္း ပေဒသရာဇ္ စံနစ္ကို ထူေထာင္၍ မိမိျပည္နယ္ မိမိအုပ္ခ်ဳပ္ၿ႔ပီး သားစဥ္ေျမးဆက္ အေမြ ဆက္ခံႏိုင္ေရး ျဖစ္သည္။ ဒီမိုကေရစီ ရရွိေရးမဟုတ္။

ယေန႔ ေတာင္းဆို တိုက္ပြဲ၀င္ေနျခင္းသည္ ထိုအယူအဆတို႔ႏွင့္ လားလားမွ် မသက္ ဆိုင္သည့္ ဒီမိုကေရစီစံနစ္ တည္ေထာင္ေရး ျဖစ္သျဖင့္ မ်ားစြာကြာျခားပါသည္။ ကမၻာ့ႏိုင္ငံေရး ေရစီးေၾကာင္းသည္ အာဏာရွင္ စံနစ္မ်ား တျဖဳတ္ျဖဳတ္ ေႂကြက်၍ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံမ်ား အသြင္ ေျပာင္းေနသည့္ ေခတ္ျဖစ္သည္။ ထို႔အတူ IT ေခတ္ကို ေရာက္ေနၿပီျဖစ္၍ သတင္း ေမွာင္ခ်၍ အာဏာကို ခ်ဳပ္ကိုင္ထားေသာေခတ္ ကုန္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း အာဏာရွင္မ်ား ကိုယ္တိုင္က သိျမင္ ေနၿပီးျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တိုးတက္ေသာ ကမၻာ့ဆက္သြယ္ေရး ကြန္ယက္ကို အသုံးခ်၍ ျမန္မာျပည္ဖြား တိုင္းရင္းသား အားလုံး လက္တြဲညီညီျဖင့္ လုပ္ေဆာင္ၾက မည္ဆိုလွ်င္ စစ္မွန္ေသာ ျပည္ေထာင္စုႀကီး ေပၚေပါက္လာရန္ မေ၀းေတာ့ပါ။

နိဂုံး ။            ။ ကမၻာ့ေပၚရွိ ႏိုင္ငံအမ်ားက အေမရိကန္ႏိုင္ငံ၏ တိုးတက္မႈကို အား က်ၾကသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ တိုင္းရင္းသားမ်ားကလည္း အေမရိကန္ႏိုင္ငံလို ျဖစ္ခ်င္ၾကသည္။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသည္ ဖယ္ဒရယ္စစ္စစ္ ႏိုင္ငံျဖစ္သည္။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ၏ ႏိုင္ငံသား စစ္စစ္ မ်ားသည္ Native American ဟု ေခၚေသာ Red Indians မ်ား ျဖစ္သည္။ ၎တုိ႔သည္ အသားနီစပ္စပ္ႏွင့္ ကုလား႐ုပ္ ေပၚေန၍ လူျဖဴမ်ားက Red Indians ဟု ေခၚေ၀ၚခဲ့သည္။ ေနာင္တြင္ ဌာေန လူမ်ဳိးစုတို႔က Red Indians (ကုလားနီမ်ား) အေခၚအေ၀ၚသည္ ၎တုိ႔ကို ႏွိမ့္ခ်ထားသည္ဟု ကန္႔ကြက္ ေျပာဆိုလာသျဖင့္ Native Americans ဟု အေခၚကို ေျပာင္းလဲ သုံးစြဲလာၾကသည္။ ၎ (Native) ဌာေန လူမ်ဳိးစုတုိ႔က လူျဖဴမ်ား ၎ႏိုင္ငံသုိ႔ အေျခခ် ေနထိုင္ လာသျဖင့္ ၎တို႔မွာ လူနည္းစု ျဖစ္လာရသည္ကို ေထာက္ျပ၍ ၎တို႔၏ လူနည္းစု အခြင့္ အေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈ ထိမ္းသိမ္းေရးတို႔ကို ေတာင္းဆို တင္ျပမႈအေပၚ အစိုးရက ၎တုိ႔အတြက္ အထူး ရန္ပုံေငြမ်ား၊ စီးပြားေရး ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈအတြက္ စီးပြားေရး လုပ္ကြက္မ်ားကို ေပးခဲ့ရသည္။ ယၡဳအခါ ၎တုိ႔ကိုယ္၌ ၎တုိ႔သည္ အေမရိကန္မ်ားအျဖစ္ ခံယူေနၾကၿပီ ျဖစ္သည္။

အေမရိကန္ႏိုင္ငံသည္ ကမၻာ အရပ္ရပ္ အထူးသျဖင့္ ဥေရာပမွ အေျခခ်သူမ်ား လာေရာက္ အေျခခ်ျခင္းမွ လူနီေနထိုင္ေသာ ႏိုင္ငံမွ လူျဖဴမ်ား ႀကီးစိုးေသာ ႏိုင္ငံ အျဖစ္သုိ႔ ေျပာင္းလဲလာသည့္ ႏိုင္ငံျဖစ္သည္။ ဥေရာပမွ အဂၤလိပ္မ်ား၊ ျပင္သစ္မ်ား၊ ဂ်ာမန္မ်ား၊ ေပၚတူဂီမ်ား၊ အီတာလ်ံမ်ား၊ ဒတ္ခ်္မ်ား အုပ္စုလိုက္ ေျပာင္းေ႐ြ႕ အေျခခ်လာျခင္းျဖင့္ ႏိုင္ငံသစ္ ထူေထာင္လိုသူမ်ား ေပါင္းစည္း ေနထိုင္ၾကၿပီး ေပၚေပါက္လာေသာ ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးျဖစ္သည္။

အေမရိကန္ႏိုင္ငံသည္ ပထမ ၿဗိတိသွ်တို႔ လက္ေအာက္ခံ ႏိုင္ငံျဖစ္သည္။ ၿဗိတိသွ် တို႔ကို အေျခခ်ေနထိုင္သူမ်ားက ေတာ္လွန္ၿပီး လြတ္လပ္ေရးကို ရယူခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ဖယ္ဒ ရယ္ ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးကို တည္ေထာင္ရန္ ကြဲျပားေနေသာ ျပည္နယ္မ်ားကို စုေပါင္းၿပီး အေျခခံ ဥပေဒကို ေရးဆြဲခဲ့သည္။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ၏ Federalist paper သည္ ထင္ရွားေသာ စာတမ္း တခုအျဖစ္ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ အေမရိကန္၏ ဖယ္ဒရယ္မူအရ ျပည္နယ္တိုင္းသည္ ကိုယ္ပိုင္ အုပ္ခ်ဳပ္ ျပ႒ာန္းခြင့္ရွိသည္။ သို႔ရာတြင္ ဗဟို အစိုးရ၏ အေျခခံဥပေဒပါ အခ်က္မ်ားႏွင့္ ေသြဖီျခင္း မရွိေစရေပ။

အေမရိကန္ျပည္သည္ ဆိုး၀ါးေသာ ျပည္တြင္းစစ္ကိုလည္း ေတာင္ေျမာက္ကြဲၿပီး ျဖတ္ သန္းခဲ့ရသည္။ ေျမာက္ပိုင္းမွ ေက်းကြ်န္စံနစ္ကို ဖ်က္သိမ္းမႈေၾကာင့္ ျဖစ္ပြားလာခဲ့ေသာ စစ္ပြဲသည္ ကြ်န္စံနစ္ ဖ်က္သိမ္းလိုသည္ ေျမာက္ပိုင္းမွ အႏိုင္ရသြားခဲ့သည္။

ယေန႔ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသည္ ျပည္ေထာင္စု စစ္စစ္ ႏိုင္ငံျဖစ္သည္။ ၎ႏိုင္ငံတြင္ ေနထိုင္သူမ်ားက မိမိကုိယ္ကို မိမိ အေမရိကန္မ်ားဟု ယုံၾကသည္။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံတြင္ ေမြးဖြါးသည့္ မည္သည့္ လူမ်ဳိးမဆို အေမရိကန္ ႏိုင္ငံသားျဖစ္သည္ ဆိုသည့္ ဥပေဒ ရွိသလို၊ တျခားႏိုင္ငံတြင္ ေမြးဖြါးခဲ့ၿပီး အေမရိကန္ႏိုင္ငံတြင္ ဥပေဒ ေဘာင္အတြင္းမွ အခ်က္အလက္ မ်ားႏွင့္ ျပည့္စုံလ်င္လည္း ႏိုင္ငံသား ခံယူခြင့္ရွိသည္။

တ႐ုတ္၊ ႐ုရွား၊ ဂ်ာမန္၊ အာဖရိက စသည့္ ႏုိင္ငံတို႔မွ လာေရာက္ အေျခခ် ေနထိုင္ သူမ်ား အားလုံး မိမိတို႔သည္ အေမရိကန္မ်ား ျဖစ္သည္ဟု ခံယူၾကသည္။ ၎တုိ႔၏ အသား အေရသည္ ျဖဴ၊ ၀ါ၊ မဲ၊ နီ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္ ၎တို႔သည္ အေမရိကန္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ထိုအခါ အာရွႏြယ္၀င္ တဦးကို ဘာလူမ်ဳိးလဲဟု ေမးလွ်င္ ၎က အေမရိကန္လူမ်ဳိးဟု ေျဖမည္ ျဖစ္သည္။ ဘာမ်ဳိး႐ိုးက ဆင္းသက္လာသလဲဟု ဆိုလ်င္ Chinese American တ႐ုတ္- အေမရိကန္ျဖစ္သည္ဟု ေျဖေပလိမ့္မည္။ အဓိပၸါယ္မွာ မိဘ မ်ဳိး႐ိုးသည္ တ႐ုတ္ျဖစ္သည္၊ သုိ႔ရာတြင္ သူသည္ အေမရိကန္ ျဖစ္သည္။ ထို႔အတူ ကပၸလီ တဦးကို ေမးပါကလည္း အေမရိကန္လူမ်ဳိး ျဖစ္ၿပီး မ်ဳိး႐ိုးဗီဇမွာ African- American အာဖရိကန္- အေမရိကန္ ျဖစ္သည္ဟု ေျပာမည္ျဖစ္သည္။ အေမရိကန္လူမ်ဳိး ဆိုသည္မွာ လူမ်ဳိးေပါင္းစုံ စုေပါင္း ေနထိုင္ သည့္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံတြင္းရွိ လူအားလုံးကို ေခၚပါသည္။ ထိုအခ်က္က ၎တို႔သည္ တႏိုင္ငံ လုံးႏွင့္ သက္ဆိုင္သူမ်ား၊ တႏိုင္ငံလုံးရွိ သူမ်ားက ၎တို႔ ႏိုင္ငံဟု သတ္မွတ္သည္ဟု အဓိပၸါယ္ ရပါသည္။

ယေန႔ ျမန္မာျပည္တြင္ တိုင္းရင္းသားမ်ားက မိမိျပည္နယ္ကိုသာ အသိအမွတ္ ျပဳ ထားၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံကို မိမိတို႔ ႏိုင္ငံဟု အသိအမွတ္ ျပဳမထားျခင္းသည္ အေမရိကန္တုိ႔ႏွင့္ ကြာျခားပါသည္။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံလို ျဖစ္ခ်င္ပါက ၎တို႔ကဲ့သုိ႔ စိတ္ဓါတ္ကို ေမြးျမဴရမည္ဟု တင္ျပလိုပါသည္။

အေမရိကန္ ႏုိင္ငံသားမ်ားသည္ မိမိတုိ႔ မ်ဳိး႐ိုးက ဒုတိယ ေနရာတြင္ရွိသည္။ တိုင္းျပည္ က ပထမျဖစ္သည္။ အေမရိကန္ဆိုသည္ကို ဂုဏ္ယူ ၀င့္ႂကြားစြာ ေျပာႏိုင္ၾကသည္။ ျမန္မာ ျပည္တြင္ မိမိတို႔သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံသား ျဖစ္သည္ဟု တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးစုတို႔က မေျပာလိုၾက၊ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ႏိုင္ငံသားမ်ား ျဖစ္သည္ဟူေသာ ခံယူခ်က္ကို ထားႏိုင္မွ စစ္မွန္ေသာ ဖယ္ဒရယ္ ျပည္ေထာင္စုကို တည္ေဆာက္ႏုိင္မည္ ျဖစ္သည္။ လူမ်ဳိးစြဲမ်ားကို ေျဖေဖ်ာက္ႏိုင္မွသာ ျပည္ ေထာင္စု ႏိုင္ငံေတာ္ကို တည္ေဆာက္ႏိုင္မည္ ျဖစ္သည္။

ထြန္းေအာင္ေက်ာ္