ဖိုးပါ: ပဂၢီ

ပဂၢီတစ္ထည္ေလာက္ လိုခ်င္ေနသည္မွာ ၾကာလွေခ်ၿပီ။ ပဂၢီဟူသည္မွာ ယခုေနာက္ပိုင္း တစ္ႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္ပိုင္းေလာက္ကမွ ေခတ္စား လာေသာ ေျခာက္ေတာင္ပါ တိတ္ ျဖစ္ေလသည္။ အနံက ႏွစ္ေတာင့္ထြာ၊ အလ်ားက ေျခာက္ေတာင္ဆိုေတာ့ ထဘီတစ္ထည္၊ အက်ႌလက္တို တစ္ထည္အျပင္ ဘေလာက္(စ) အက်ႌတစ္တည္ ထပ္ရေသးသည္။ အကယ္၍ ဝတ္ရဲလွ်င္ေတာ့ မိန္းမအတြက္ ထဘီတစ္ကြင္း ျဖတ္ၿပီး က်န္အစကို ေယာက်္ားက ႐ွပ္အက်ႌခ်ဳပ္ကာ ဆင္တူဝတ္ႏုိင္ၾကေသးသည္။

အပြင့္အဆင္ေတြက ခပ္ႀကီးႀကီး ခပ္ရဲရဲျဖစ္ေသာ္လည္း အေရာင္အေသြးက စိုလွေတာ့ လွမ်ဳိးခင္၏ မ်က္စိထဲေတာ့ ျမင္ျမင္သမွ် ပဂၢီ ေတြ အကုန္လွေနသည္။ အကုန္လွေနေသာ္လည္း ယခုထိ တစ္ထည္မွ မေရးသည္က ခက္လွသည္။ မရေသးဆို ေစ်းကလည္း ၾကည့္ပါဦး၊ ေပၚစတုန္းက သုံးရာေက်ာ္ ေလးရာနား ကပ္ေနသည္။ ယခုေနာက္ပိုင္း တျဖည္းျဖည္း ေစ်းက်လာေသာ္လည္း သုံးရာ နား ကပ္ေနဆဲျဖစ္သည္၊ တေန႔တုန္းကေတာ့ တစ္ဖက္အိမ္မွ နီနီလႈိင္ဝယ္လာသည္ကေတာ့ ႏွစ္ရာ့ငါးဆယ္ဟု ေျပာသည္။

'ပဂၢီေတြ ေစ်းက်လာၿပီေမာင္ေရ႕၊ နီနီလႈိင္ဝယ္လာတာ ႏွစ္ရာ့ငါးဆယ္တဲ့' ဟု သူက ေျပာေတာ့ အိမ္ကလူက မ်က္ႏွာကို မသိမသာ မဲ့သည္။ 'က်တဲ့ေစ်းကလည္း ႏွစ္ရာ့ဆယ္တဲ့လားကြ' ဟု ဆိုလိုဟန္႐ွိမွန္း သိေသာ္လည္း လွမ်ဳိးခင္က စကားနည္းရန္စဲ မသိခ်င္ ဟန္ေဆာင္ေနလိုက္သည္။ သူတစ္ခြန္း ငါတစ္ခြန္း စကားႏုိင္လုေန႐ုံႏွင့္ သူလိုခ်င္ေသာ ပဂၢီ လက္ထဲ ေရာက္လာမည္မဟုတ္။

ေငြႏွစ္ရာ့ငါးဆယ္ဟူသည္မွာ မနည္းဘူးဆိုလွ်င္လည္းဟုတ္၊ နည္းသည္ဆိုလွ်င္လည္း ဟုတ္ေလသည္။ အေရးႀကီးသည္ကေတာ့ ေပတံသာျဖစ္သည္။ ဆင္းရဲသားေပတံႏွင့္ တိုင္းပါက အလြန္မ်ားၿပီး လူခ်မ္းသာေပတံႏွင့္ တိုင္းပါက ဘာမွ မေျပာပေလာက္ေသာ ေငြ မဟုတ္ေပ။ လွမ်ဳိးခင္တို႔ကေတာ့ မ႐ွိမ႐ွားထဲကျဖစ္သည္။ အိမ္ကလူက လခ သုံးရာေက်ာ္ေက်ာ္ ရေသာ ႐ုံးအမႈထမ္းျဖစ္သည္။

'လခကေတာ့ သုံးရာေက်ာ္ေက်ာ္ပဲ' ဟူေသာစကားကို ခပ္ေမာ့ေမာ့ေလး ေျပာႏိုင္ခဲ့သည္။ သားသမီးက ႏွစ္ေယာက္မို႔ စုႏိုင္ေဆာင္း ႏိုင္၊ စိန္နားကပ္ ပန္ႏုိင္ျခင္း မ႐ွိေသာ္လည္း ႐ွားေတာ့ သိပ္မ႐ွား။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူမ်ားေတြလိုလည္း မဝတ္ႏိုင္ေသာ္လည္း တစ္ထည္ တေလေလာက္ေတာ့ ႐ွိသင့္သည္ဟု လွမ်ဳိးခင္ ယူဆသည္။

'အန္တီလွတို႔အိမ္မွာ ေနာက္အပတ္ တနဂၤေႏြက်ရင္ ဘုရားကိုးဆူ ကပ္မယ္တဲ့' နီနီလႈိင္က သတင္းေပးေတာ့ 'ဘာဝတ္ရမလဲ' ဟု ခ်က္ခ်င္းပင္ စဥ္းစားမိၿပီး ခ်က္ခ်င္းပင္ ေခါးကိုက္လာသည္။ အန္တီလွက ဟိုဘက္လမ္းထိပ္မွ စိန္ပြဲစား ေ႐ႊပြဲစားႀကီးျဖစ္သည္။ အ ေရာင္းအဝယ္မေကာင္းလွ်င္လည္း ေကာင္းေစရန္၊ ေကာင္းလွ်င္လည္း ပို၍ ေကာင္းစရန္ မၾကာခဏ ဆြမ္းေကြ်းလိုက္၊ ဘုရားကို ဆူကပ္လိုက္ လုပ္တတ္ေလသည္။ ထိုသို႔ ျပဳလုပ္ျခင္းအားျဖင့္ အန္တီလွ အေရာင္းအဝယ္ ပိုေကာင္းမေကာင္း မသိရေသာ္လည္း မိုေလး႐ွန္ေတြ၊ ပါတိတ္ေတြကို ေစ်းထဲမွတဆင့္ယူက တစ္အိမ္တက္ဆင္း လိုက္ၿပီး လေပးေရာင္းတတ္ေသာ မခင္ေဝကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ေရာင္းေကာင္းေလသည္။ ဒီရပ္ကြက္က အေရးအေၾကာင္း႐ွိလွ်င္ ကိုယ္ဖိရင္ဖိ ကူညီတတ္ၾကသလို ၿပိဳင္စရာ႐ွိ လွ်င္လည္း သူ႔ေယာက်္ား ကိုယ့္ေယာက္်ား၊ သူ႔သား ကိုယ့္သားသာမက သူ႔သမီး ကိုယ့္သမီး၊ သူ႔ဖိနပ္ ကိုယ့္ဖိနပ္ကအစ ၿပိဳင္ၾက ေလသမို႔ ေဆြးေကြ်းတစ္ခါ႐ွိတိုင္း အသစ္တစ္ခါဝယ္ရန္ ႀကိဳးပမ္းတတ္ၾကေသာ ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

မဝယ္လို႔ေရာ ျဖစ္မလား။ ဟိုဘက္အိမ္၊ ဒီဘက္အိမ္ အကုန္လုံးက တေယာက္ထဘီ၊ တစ္ေယာက္အက်ႌ အကုန္သိေနတာ။ အကုန္ မွတ္မိေနတာ။ တစ္ရပ္ကြက္လုံးက ႐ွိ႐ွိသမွ် မိန္းမေတြ ဆုံတဲ့ပြဲ၊ ဝတ္ၿပီး သားႀကီးေတြ ျပန္ဝတ္သြားရင္ ႐ွက္စရာ။

နီနီလႈိင္က ေျပာတတ္သည္။ သူ႔မွာကေတာ့ ထဘီအသက္၊ အက်ႌအသစ္က အၿမဲတမ္းပင္ အဆင္သင့္႐ွိတတ္သည္။ သူ႔မိဘက တတ္ႏိုင္သည့္အျပင္ သူကိုယ္တုိင္လည္း သူ႔အစ္မတဝမ္းကြဲ၏ ဗြီဒီယို အငွားဆိုင္ေတြ ေန႔ခင္းတိုင္ ထုိင္ေပး၍ အပိုဝင္ေငြရေသး သည္။ အိမ္ေထာင္ မက်ေသးေတာ့လည္း ဘာအပူအပင္မွ မ႐ွိ။ တစ္လ တစ္လ အသစ္အဆန္း ဝယ္ရန္သာ စဥ္းစားေနတတ္သူျဖစ္ သည္။

သူက ကေလးႏွစ္ေယာက္အေမျဖစ္သည့္အျပင္ နီနီလႈိင္ေလာက္လည္း တတ္ႏုိင္သူမဟုတ္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ မၿပိဳင္သင့္သည္ကို လွ မ်ဳိးႏြယ္က သိေသာ္လည္း ဝမ္းတြင္းပါ ဝါသနာမို႔ မေနႏိုင္၊ နည္းနည္းျဖစ္ျဖစ္ ၿပိဳင္ေတာ့ ၿပိဳင္ခ်င္ေသးသည္။

အိမ္ကလူ ရသမွ်လခသည္ အိမ္လခ၊ ေက်ာင္းလခ၊ မီတာခ၊ ေရခ၊ အစစႏွင့္ အၿမီးႏုတ္ ေခါင္းႏုတ္ ႏုတ္ၿပီးေသာအခါ တစ္လလုံး စားစရာ ဆန္ဖိုးပင္ မျပည့္။ ယခုလလို ကေလးေတြ ေက်ာင္းအဖြင့္ ေက်ာင္းဝင္ေၾကးသြင္းရ၊ စာအုပ္ဝယ္ရ၊ ေက်ာင္းစိမ္းအက်ႌဝယ္ ရႏွင့္ဆိုပါက ဆန္ဖိုးပင္မက်န္။

နီနီလႈိင္ကို ၿပိဳင္ႏိုင္သူကေတာ့ မ်က္ေစာင္းထိုးအိမ္ သေဘၤာသားကေတာ္ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူကေတာ့ မၿပိဳင္ေခ်။ သူ႔ေယာက်္ား ပို႔သမွ်ကို အတန္အသင့္သာဝတ္ၿပီး က်န္အထည္မ်ားကိုေတာ့ ေစ်းပင္ ေဖာက္သည္သြင္းပစ္တတ္သည္။ 'အဆင္ဆန္းေလး ေတြပါရင္ ျပပါဦး' ဟု နီနီလႈိင္တို႔ စကားေခၚလွ်င္ 'ကားဖိုးစုေနလို႔ ဘာမွ မပို႔ျဖစ္ပါဘူး' ဟု ပိတ္၍ေျပာတတ္ေသးသည္။

'သေဘၤာသားလုပ္ရတယ္ဆိုတာ ႏုိင္ငံျခားေငြရေပမယ့္ ဘယ္ေလာက္ပင္ပန္းလဲ၊ ဘယ္ေလာက္မ်က္ႏွာငယ္ ပတ္သက္တဲ့လူေတြ သိပါတယ္ မမ်ဳိးရယ္၊ ကြ်န္မကေတာ့ သူပို႔သမွ်ကို ပပလႊားလႊား ဝတ္စား မပစ္ရက္ပါဘူး၊ အိမ္မွာ ဆင္းၾက တက္ၾကနဲ႔ ပစၥည္းေတြ လာဝယ္ၾက ေ႐ြးၾကလည္း မႀကိဳက္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေဖာက္သည္ပဲ သြင္းပစ္တာ၊ သူပို႔သမွ်ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ စုထားတယ္၊ အိမ္ကေလး ေျမကေလး ဝယ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ စိုက္ပ်ဳိးေရး၊ ေမြးျမဴေရးေလးလုပ္ၿပီး မိသားေလး တစုတစည္းတည္း ေနေတာ့မယ္' ဟု ေျပာဖူးေလသည္။ အလိမၼာလႊမ္းေသာ စကားေလးမို႔ ၾကားရသည္မွာ နားဝယ္တြင္ ခ်ဳိေမႊးေနေသာ္လည္း လွမ်ဳိးခင္၏ အတြင္းစိတ္ တစ္ေနရာကေတာ့ 'မိုက္လိုက္တာဟယ္၊ မသကာ ဆယ္ထည္ပို႔ရင္ ငါးထည္ေရာင္း ငါးထည္ဝတ္ဆိုရင္ ေတာ္ေသးတယ္၊ အခုေတာ့ ကိုးထည္ေရာင္းၿပီး တစ္ထည္ပဲ ဝတ္သတဲ့၊ ငါနဲ႔သာ ေနရာလဲခ်င္လိုက္ခ်င္ေတာ့' ဟု ျဖတ္ခနဲ ေတြးလိုက္မိေသးေလသည္။

သူသာ သေဘာၤသားကေတာ္ျဖစ္လို႔ကေတာ့ နီနီလႈိင္တုိ႔ ပုဝပ္သြားေအာင္ ဝတ္ျပလိုက္မိမည္ ထင္တယ္။ အခုေတာ့ နီနီလႈိင္ ဆယ္ ထည္ဝယ္လို႔မွ သက တစ္ထည္မဝယ္ႏိုင္၊ မေ႐ႊနီနီလႈိင္က အိတ္တီဝမ္းေတြ၊ ကိုးဆယ္ဆကြာလိမ့္မယ္ဟု ဆိုေနသေယာင္႐ွိေလ သည္။ သုိ႔ေသာ္ ဒီေနရာမွာေတာ့ လွမ်ဳိးခင္တို႔က အားကစားစိတ္ဓာတ္ အျပည့္႐ွိသည္။ အႏုိင္အ႐ႈံးသည္ ပဓာနမဟုတ္၊ ယွဥ္ၿပိဳင္ ျခင္းသာ အဓိကမို႔ တတ္ႏိုင္သမွ်ေတာ့ ၿပိဳင္လုိက္ခ်င္ေသးသည္။

ခုတေလာေတာ့ ေကာင္းေကာင္းပင္ အိပ္မေပ်ာ္ခ်င္၊ ဘုရားကိုးဆူ႐ွိလို႔ ပဂၢီေလးတစ္ထည္ေလာက္မွ ဝတ္မသြားႏုိင္လွ်င္ စိတ္မခ်မ္း သာေရာဂါႏွင့္ ေသရလိမ့္မည္ထင္တယ္။

'အေမ ေျခာက္ေတာင္ပါတိတ္ဝယ္မယ္ဆို'
ပဂၢီဝယ္ျဖစ္လွ်င္ သူ႔အတြက္ ဝမ္းဆက္ၿပီး က်န္အစကို သမီးအား စကတ္ခ်ဳပ္ေပးမည္ဟု ေျပာထား၍ သမီးကလည္း မၾကာခဏ ေမးတတ္သည္။ သမီးသည္ ႐ွစ္ႏွစ္မျပည့္ေသးေသာ္လည္း အေမ့သမီးပီပီ အလွအပ အဝတ္အစားမ်ားကို မက္ေမာတတ္ၿပီျဖစ္ သည္။

'နီနီလႈိင္တို႔လို ထည္လဲမဝတ္ႏိုင္ရင္ေတာင္ တစ္ထည္ေလာက္ေတာ့ ႐ွိခ်င္သည္။'
ရင္ထဲစိတ္ထဲတြင္ ထိုအေတြးကသာ ခ်ာခ်ာလည္ေနသည္။ အခုေနသာ သိၾကားမင္း နားကင္းႀကီးႏွင့္ ဆင္းၿပီး 'လိုရာဆု ေတာင္း ေစ' ဟု ေျပာလွ်င္ပင္ 'ပဂၢီ' ဟု ေအာ္မိေလမည္လား မေျပာတတ္။

'ခင္မ်ားကေတာ့ ပဂၢီ႐ူး ႐ူးေနၿပီ၊ ေခြး႐ူး ဝက္႐ူးကမွ ကုစရာ ေဆးရွိေသးတယ္၊ ခင္ဗ်ား ပဂၢီကေတာ့ ဗလာနတၳိ ေဆးမ႐ွိ'

'အံမာ ဘာေဆးမ႐ွိရမွာလဲ၊ ဒီမွာမွတ္း၊ ေရေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ ႐ႊံ႕ကို ေရနဲ႔ပဲေဆးရတယ္တဲ့၊ ဒါေၾကာင့္ ပဂၢီေၾကာင့္ ျဖစ္တဲ့စိတ္ကို ပဂၢီနဲ႔ပဲ ကုရမွာပဲ'

မနက္တုန္းကေတာ့ အိမ္ကလူႏွင့္ပင္ စကားမ်ားရေသးသည္။ သူက မ်က္ႏွာထားေရာ အသံေရာ တင္းပစ္ေသာေၾကာင့္ထင္သည္။
'ဟုတ္တာေပါ့ကြာ မွန္တာေပါ့၊ ပဂၢီေၾကာင့္ ျဖစ္တဲ့စိတ္ကို ပဂၢီနဲ႔ ကုမွပဲ ေပ်ာက္ေတာ့မွာေပါ့' ဟု ေျပာေလသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာက ၿပဳံးတုံ႔တုံ႔မို႔ ငါေျပာတာ သေဘာေပါက္သြားၿပီဟု ေတြးကာ ေက်နပ္မိသည္။

ဒီေန႔ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကံေကာင္းေနသည္၊ သိၾကားမင္းႀကီး ဆင္းလာလွ်င္ပင္ လွမ်ဳိးခင္တို႔ ဒီေလာက္ဝမ္းသာလိမ့္မည္မထင္၊ အခုေတာ့ မခင္ေဝတစ္ေယာက္ နံနက္ထမင္းစားအၿပီး သရက္ေစ့ ထိုင္စုပ္ေနခ်ိန္ဝယ္ ပဂၢီထုတ္ႀကီးႏွင့္ ေပါက္ခ်လာသည္။

'အစ္မရဲ႕အစ္ကိုဝမ္းကြဲတစ္ေယာက္ စကၤာပူမွာသြားၿပီး အလုပ္လုပ္တာေလ၊ အဲဒါျပန္လာလို႔ ပါလာတာ ၾကည့္ပါဦး မမ်ဳိးရယ္၊ အဆင္ေတြက လွမွလွ၊ ဆန္းမွဆန္း၊ ေနာက္ၿပီး ေစ်းကလည္း သြင္းေစ်းပဲ ေပးရမွာ၊ တစ္ထည္မွ ႏွစ္ရာတည္း'

'ေအာင္မေလး ဝမ္းသာလိုက္တာ'
လွမ်ဳိးခင္တစ္ေယာက္ တကယ္ပင္ ဝမ္းသာလုံး ဆို႔သြား႐ွာသည္။ စကၤာပူက တိုက္႐ိုက္လာေသာ အထည္မ်ားဆိုေတာ့ ေစ်းထဲက အဆင္ေတြထက္ ဆန္းမွာေတာ့ ေသခ်ာသည္။ ေငြက်ေတာ့လည္း သက္သာသည္။ အိမ္တိုင္ရာေရာက္လည္း ရသည္။ တစ္လတစ္ ရာႏွင့္ ႏွစ္လခြဲဆပ္၍လည္းရသည္။ ကဲ ဒါကိုမွ မယူရင္ လွမ်ဳိးခင္ နင့္ေလာက္မိုက္တဲ့ မိန္းမေတာ့ ႐ွိေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးဟု ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေျပာရသည္။ လလယ္ပိုင္း ေရာက္ၿပီမို႔ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲတြင္ အိမ္စရိတ္ တစ္ရာ့ငါးဆယ္သာ က်န္ေတာ့သည္။ မီးဖိုေခ်ာင္ေတြလည္း ဆီက ကုန္ခါနီးၿပီ။ ၾကက္သြန္လည္း မ႐ွိေတာ့၊ သားကလည္း မိုးကာအက်ႌ ပူဆာေနသည္။ ကုန္စရာေတြက အမ်ားႀကီး ႐ွိေနေသးသည္မို႔ လွမ်ဳိးခင္ သက္ျပင္းခ်မိသည္၊ သုိ႔ေသာ္ ထိုအေတြးမ်ားကို ခ်က္ခ်င္းပင္ ေခါင္းထဲမွ ေမာင္းထုတ္ပစ္ လိုက္သည္။ ဒါေတြကို ထည့္စဥ္းစားေနလွ်င္ ပဂၢီႏွင့္ ေဝးရေတာ့မည္။ 'အို မတတ္ႏိုင္ဘူး' ဟု ေတြးၿပီး ရာတန္တစ္ခ်ပ္ ပစ္ေပးလုိက္ သည္။

လာေလေရာ့ 'ပဂၢီ'၊ ေနာက္မွ ေရာက္ရား၊ ဆားႏွင့္ပင္ စားရ စားရ။

"ပဂၢီ" ကို ကိုေအာင္ေ႐ႊလည္း လုိခ်င္သည္ပင္။ သုိ႔ေသာ္ သူလိုခ်င္ေသာ ပဂၢီမွာ သူ႔မိန္းမ လွမ်ဳိးခင္ လိုခ်င္ေသာ ေျခာက္ေတာင္ပါ တိတ္ေတာ့ မဟုတ္။ ျဖဴျဖဴ၊ ဝင္းဝင္း၊ အိအိ၊ ေထြးေထြး၊ လွလွပပ ေကာင္မေလးျဖစ္သည္။

ေကာင္မေလး နာမည္က 'ပဂၢီ' တဲ့။

'ရတယ္လို႔ေတာ့ ေျပာတယ္ဗ်၊ ဒါေပမယ့္ အတိအက်မသိဘူး ျဖစ္ေနတယ္၊ ေကာင္မက မွင္ေတာ့ အေကာင္းသား'

ပဂၢီအား ကိုေအာင္ေ႐ႊ စေတြ႕တုန္းက သူ႔ကို ေငးရသည္ႏွင့္ ခလုတ္တိုက္ၿပီး ေျခမပင္ ကြဲရသည္။ လွေတာ့ အေတာ္ေလးလွသည္၊ အိမ္က မိန္းမ လွမ်ဳိးခင္ထက္ ဆယ္ဆမသာေတာင္ ငါးဆေလာက္ေတာ့သာသည္။ 'ဘယ္က ေကာင္းမေလးလဲဗ်' ဟု သူတု႔ိ႐ုံးက အဘိဓာန္ႀကီး ကိုတင္စိုးကို ေမးသာအခါမွ မ်က္လုံးျပဴးရေတာ့သည္။ အမယ္ေလး၊ ဒီေကာင္မေလးကို ရႏုိင္သည္ဆိုပဲ။

'ေၾကးကေတာ့ ႀကီးတယ္ဗ်'

'ဘယ္ေလာက္မ်ားလဲဗ်ာ'

'အတိအက်ေတာ့ မသိဘူး၊ တစ္ဆင့္စကားပဲ၊ ေနာက္ၿပီး အၿမဲတမ္းလည္း မဟုတ္ဘူး၊ တစ္ခါတစ္ရံမွပဲတဲ့'

'ဘယ္လို တစ္ခါတစ္ရံလဲ'

'ေၾသာ္ဗ်ာ ခင္ဗ်ားကလဲ သူေငြလိုတဲ့ အခါေပါ့ဗ်ာ'

'ဘယ္လို အခါမ်ားမွ ေငြလိုပါ့မလဲေနာ္'

သူက အဖ်ားတက္သံႏွင့္ ညည္းမိသည္။ ေကာင္မေလး အေဖအေမေတြ ဖ်ားနာၾကပါေစ၊ အေႂကြးတင္ၾကပါေစ၊ ထိုပဂၢီ ဤပဂၢီမ်ား ကို မ်ားမ်ားဝတ္ခ်င္ပါေစဟု ခ်က္ခ်င္း ဆုေတာင္းမိသည္။ သို႔သာ ေငြလိုမည္ မဟုတ္ပါလား။

'အဆက္အသြယ္ေလး ဘာေလး႐ွာေပးစမ္းပါဗ်ာ၊ ေၾကးေလးဘာေလးလည္း စုံစမ္းပါဦး'

'ဘာလဲ လိုခ်င္လို႔လား'

'ဒီေလာက္နိပ္တာေလး လိုခ်င္ၿပီလားဗ်ာ၊ ဘယ့္ႏွယ္ ေျပာပါလိမ့္၊ ခုရရင္ ခုပဲဗ်ဳိ႕'

'ေၾကးကေတာ့ ႀကီးမွာေနာ'

'ႀကီးႀကီးဗ်ာ'

'ေပးႏုိင္တယ္ေပါ့ေလ'

'ေပးမယ္ဗ်ာ၊ မသကာ တစ္လလုံး ဆားနဲ႔ စားရ႐ုံေပါ့၊ ဒါမ်ဳိးေလးမ်ားဆိုရင္ ေအာင္ေ႐ႊတို႔က တစ္ညကို တစ္လနဲ႔ လဲသဗ်'

သူက စိတ္အားထက္သန္စြာ ေျပာမိသည္။ သူက အရက္ကို ႀကဳံလွ်င္ ေသာက္ေသာ္လည္း သိပ္မႀကိဳက္၊ ဖဲကို ႀကဳံလွ်င္ ႐ိုက္ေသာ္ လည္း သိပ္မစြဲ၊ အစားေကာင္းကို ႀကဳံလွ်င္စားေသာ္လည္း သိပ္မမက္၊ အဲ ဒါမ်ဳိးေလးဆိုလွ်င္ေတာ့ ဖဲထက္လည္းေကာင္း၊ အရက္ ထက္လည္းေကာင္း၊ အစားထက္လည္းေကာင္း ပိုၿပီးႀကိဳက္ေလသည္။ ဝါသနာကလည္း ခပ္ခပ္မို႔ ႀကဳံလွ်င္ ႀကဳံသလို၊ မႀကဳံျပန္ ေတာ့လည္း မႀကဳံလို႔မို႔ ႀကဳံရန္ ႀကိဳးစားတတ္ေလသည္။

ကိုယ့္သား ကိုယ့္မယားကို မခ်စ္လို႔ေတာ့ မဟုတ္။ လွမ်ဳိးခင္သည္ သူ သုံးႏွစ္သုံးမိုးပိုၿပီး ယူထားေသာ မိန္းမျဖစ္သည္။ သားႏွင့္သ မီးကိုေတာ့ မိန္းမထက္ပင္ ပိုၿပီးခ်စ္ေသးသည္၊ သုိ႔ေသာ္ ခ်စ္သည္က ခ်စ္သည္တစ္ပိုင္း၊ ဝါသနာက ဝါသနာတစ္ပိုင္းျဖစ္သည္။ အထင္အ႐ွား ႀကဳံစရာကေလးမ်ားကိုေတာ့ ႀကဳံလွ်င္ ႀကဳံသလို ႀကဳံရန္ ေငြကုန္ေၾကးက်ခံေလ့႐ွိသည္။

ဘဝဆိုတာ ေနဖို႔ ထုိင္ဖို႔ စားဖို႔ ေသာက္ဖို႔ေလာက္ပဲ အၿမဲ႐ုန္းကန္ေနရတာ၊ ဒီလို ေျဖေဖ်ာ္မႈေလးေတြလည္း ႐ွိဦးမွ ေနေပ်ာ္ေတာ့မွာ ေပါ့။ သူ႔ကိုယ္သူေတာ့ ခြင့္လႊတ္စရာ အေၾကာင္းျပခ်က္ ေကာင္းေကာင္း႐ွိသည္။

'ဟင္းေျပာင္း ဟင္းလႊဲေလးဆိုတာ စာေပးရတယ္၊ တစ္မ်ဳိးတည္း ၾကာ႐ွင္စြဲစားေနရင္ ခံတြင္းပ်က္တတ္ဘိသနဲ႔'

ဝါသနာတူ အေပါင္းအသင္းမ်ားေ႐ွ႕တြင္ေတာ့ ရယ္သြမ္းေသြးၿပီး ေျပာမိသည္။ မတတ္ႏိုင္ေသာအခါ တြင္လည္း မတတ္ႏုိင္သည့္ အေလ်ာက္ လက္သုပ္စုံေလာက္ႏွင့္ၿပီးကာ တတ္ႏိုင္ေသာ အခါမ်ားတြင္လည္း ဟိုတယ္တက္ၿပီး ဝက္သားေပါင္း စားခ်င္သည္။ ငါးျမင္းေခါင္း ခဲခ်င္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ခုထိေတာ့ ဝက္သားေပါင္းေတြ၊ ငါးျမင္းေခါင္းေတြ မစားႏုိင္ေသးေပ။ လက္သုပ္စုံေလာက္ႏွင့္ပင္ ၿပီးေနရေသာေၾကာင့္ တယ္ေတာ့ မေက်နပ္လွ။ အစားအေသာက္က ေစ်းေပါေသာ္လည္း ပင္နဆလင္ဖိုးက ထိလွသည္။

'ပဂၢီကေတာ့ တကယ့္ကို သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ေလးပါ၊ ႐ုပ္ကလည္း ခင္ဗ်ားျမင္တဲ့ အတုိင္းပဲဗ်ာ'

အဘိဓာန္ႀကီးကိုတင္စိုးကေျပာေတာ့ သူကေခါင္းကို တဆတ္ဆိတ္ညိတ္ကာ ေထာက္ခံမိသည္။ မနက္က်ေတာ့ သူ႔မိန္းမလွမ်ဳိးခင္ က 'ေရေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ ႐ႊံ႕ကို ေရးနဲ႔ပဲ ေဆးရတယ္၊ ပဂၢီေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့စိတ္ကိုလဲ ပဂၢီနဲ႔ပဲ ကုရမွာပဲ' ဟု ေျပာသည္။ တစ္သက္ႏွင့္ တစ္ ကိုယ္ သူ႔မိန္းမ ေျပာသမွ် စကားေတြထဲတြႈ္ ဒီတခြန္းအႀကိဳက္ဆုံးျဖစ္သည္။ 'ဟုတ္တာေပါ့၊ မွန္တာေပါ့' ဟု ခပ္သြက္သြက္ ေထာက္ ခံပစ္လုိက္သည္၊ ဟုတ္သည္။ ပဂၢီေၾကာင့္ျဖစ္ေသာ စိတ္ကို ပဂၢီႏွင့္ပင္ ကုရမည္။

'ႏွစ္ရာတဲ့'

'ဟာ မနည္းပါလား'

'ေအးေလ၊ ေၾကးႀကီးတယ္ဆိုကာမွ'

'ဟင္'

'သူက သူ႔အိမ္ကို အိုဗာတိုင္႐ွိတယ္ေျပာထားၿပီး ဣေႁႏၵမပ်က္ အိမ္ျပန္မွာ၊ ဒါေၾကာင့္မို႔လို ညဘက္ေတာ့ မျဖစ္ဘူးတဲ့'

'အင္းေလ၊ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ၊ ေနရာေရာ'

ဒီေန႔ေတာ့ ကံေကာင္းသြားသည္၊ ကိုတင္စိုး၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ပြဲစားႏွင့္ ဆက္မိေလသည္၊ ႏွစ္ရာဆိုေတာ့ သူနည္းနည္း တြန္႔သြားမိသည္။

'ႏွစ္ရာဆိုေတာ့ မ်ားေတာ့ မ်ားတယ္ေနာ္'

'မ်ားေတာ့ မ်ားတာေပ့ါ၊ ဒါေပမယ့္ မမ်ားဘူး'

လူပြဲစားက ခပ္ၿပဳံးၿပဳံးေလးဆိုသည္။

'ေငြႏွစ္ရာဆိုတာ ဖိနပ္ေကာင္းတစ္ရံပဲ ရတာပါဗ်ာ၊ ႐ွန္ထဘီတစ္ထည္လိုက္ရင္ ကုန္ေရာ၊ ေရေမြးလည္းဆိုရင္ ေကာင္းေကာင္းဆို တစ္ပုလင္းပဲရမွာ၊ ေနမေကာင္းလို႔ ေဆးဝယ္ေသာက္ရရင္ေတာ့ ေလာက္မွာေတာင္မဟုတ္ဘူး၊ သူ႔အေဖအသားဝါေရာဂါျဖစ္လို႔ ဒရစ္ (ပ္) သြင္းရမွာက တစ္ရာ့ခုႏွစ္ဆယ္တဲ့၊ ကဲ'

ဒီလိုဆုိေတာ့လည္း ဟုတ္တုတ္တုတ္မို႔ သူဘာမွ ျပန္မေျပာခ်င္ေတာ့။ သူ႔အိတ္ထဲတြင္ ေငြမ႐ွိေသးေတာ့ ေငြရေပါက္ကို ေတြးရ သည္။ ဟိုလို ဒီလိုလိုႏွင့္ ညေနက်ေရာ ႏွစ္ရာျပည့္သြားသည္။

'ညေနဗ်ေနာ္၊ ညေန'

ပဂၢီေၾကာင့္ ျဖစ္ေသာစိတ္ကို ပဂၢီႏွင့္ပင္ အျမန္ဆုံး ကုရမည္။ ညေနက်ေတာ့ ႐ုံးဆင္းေအာင္မေနနဲ႔ေတာ့။ ႏွစ္ခ်က္ခြဲ သုံးနာရီ ေလာက္႐ွိေတာ့ အသာကေလး လစ္ၿပီး အိမ္ျပန္လာသည္။ ခ်ိန္းထားေသာ ေနရာကို ငါးနာရီခြဲအေရာက္သြားရမည္။ ေနာက္က်မ ခံခ်င္။ ေစာေစာျပန္ၿပီး ေရမုိးခ်ဳိး၊ မႈန္နံ႔သာသၿပီး ျပန္ထြက္၊ ငါးနာရီထက္ တစ္မီနစ္မွ ေနက်လို႔မျဖစ္၊ ႏွစ္ရာႀကီးမ်ားေတာင္ ေပးထား ရတာမို႔ အခ်ိန္သည္ တန္ဖိုး႐ွိလွသည္။

'အင္းမိန္းမကို ဘယ္လိုၿဖီးရပါ့မလဲ၊ အိုဗာတိုင္႐ွိတယ္ဆုိျပန္ရင္းလည္း ဘာျဖစ္လို႔ ေန႔ခင္းမလုပ္ဘဲ ျပန္လာရသလဲ ျဖစ္ေနဦးမယ္၊ အင္း႐ုံးက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယက္ မဂၤလာေဆာင္လို႔ လူပ်ဳိည ေကြ်းတာလို႔ ညာေျပာလိုက္မယ္၊ ဟဲ ဟဲ၊ အဲဒါေကာင္းတယ္၊ မယုံရင္ လည္း နည္းနည္းပါးပါး ေခ်ာ့ေမာ့ရမွာေပါ့'

သူက ေခ်ာ့ဖို႔ စိတ္ကူးၿပီ ျပန္လာေသာ္လည္း မိန္းမက သူ႔ကို ဆီးေခ်ာ့ေတာ့ သူ ေတာ္ေတာ္အံ့အားသင့္ သြားသည္။

'ေဟာ ေမာင္ေတာင္ ျပန္လာၿပီ၊ ေစာလွေခ်ကလား ေမာင္ရဲ႕၊ ေနမေကာင္းလို႔လား'

မိန္းမက ေသာက္ေရအိုးထဲမွ ေရတစ္ခြက္ကို အေျပးအလႊား ခပ္ေပးသည္။ သူ႔ေဘးတြင္ က်ဴံ႕က်ဴံ႕ေလးထိုင္ကာ ယပ္ခပ္ေပးသည္၊ သူက ေမာခ်င္ဟန္ေဆာင္ၿပီး ေျခပစ္လက္ပစ္ထိုင္သည္၊ မ်က္လုံးကိုေမွး စင္းၿပီး မိန္းမအား အကဲေခတ္သည္၊ တစ္ခုခုေတာ့ တစ္ခု ခုပဲ၊ ဘာတစ္ခုခုမွန္းေတာ့ မသိေသး။ သို႔ေသာ္ မၾကာခင္ သိမွာပဲဆိုတာကိုေတာ့ သိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အသာၿငိမ္ေနလိုက္သည္။ ခဏေနေတာ့ မိန္းမက ေလခ်ဳိခ်ဳိ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးႏွင့္ ေခၚသည္။

'ေမာင္ေရ'

'ဒီမွာ ၾကည့္စမ္း'

'ဘာလဲ'

မိန္းမက အဆင္႐ႈပ္႐ႈပ္၊ အေရာင္စုံစုံ အစတစ္စကို ျဖန္႔ျပသည္။

'ပဂၢီေလ ေမာင္ရဲ႕၊ ႏွစ္ရာတည္းနဲ႔ ရလိုက္တာ'

'ဘာ'

သူက လန္႔ၿပီး ေအာ္မိသည္၊ သူ႔အေၾကာင္းကို သိၿပီး သူ႔မိန္းမက တည့္တည့္ေျပာလိုက္သည္ဟုပင္ ထင္လုိက္မိသည္၊ ျမတ္စြာဘု ရား ဒီပဂၢီႏွင့္ ဟိုပဂၢီ ေစ်းျခင္း အတူတူပါလား။

'ေစ်းေတာ့ နည္းနည္းႀကီးတာေပါ့ ေမာင္ရယ္'

'အဲ…'

'ဒါေပမယ့္ တန္ပါတယ္'

'ဟုတ္လား'

'ယူလိုက္ရမလားဟင္'

'ခင္က လိုခ်င္လို႔လား'

'ေမးေနရေသးလား ေမာင္ရယ္'

အင္း ႏွစ္ရာဆိုေတာ့ ႏွေျမာေတာ့ ႏွေမ်ာစရာ၊ ဒီပဂၢီမယူလွ်င္ ဟိုပဂၢီကိုသာ တစ္ခါထပ္ရႏိုင္သည္ဟု သူကလည္း သူ႔ဝါသနာႏွင့္သူ ေတြးမိသည္။ မိန္းက 'ယူလိုက္ရမလား' ဟု ေလခ်ဳိးကေလးႏွင့္ ေမးေနေသာ္လည္း ယူၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း သူသိသည္။ 'မယူနဲ႔' ဟို ဆိုလွ်င္ ရန္ျဖစ္႐ုံသာ ႐ွိမည္။ သူလည္း ဟိုပဂၢီဆီကို ေျဖာင့္ေျဖာင့္ျဖဴးျဖဴး သြားရမည္ မဟုတ္။

'ပဂၢီႏွစ္ရာနဲ႔ရတာ တန္းသလား မိန္းမရ'

'ဒီလိုဆို ယူလိုက္ေပါ့ကြာ'

သူက သူ႔အေတြးႏွင့္သူ ၿပဳံးၿပဳံးႀကီး ေျပာလိုက္သည္။ သူ႔ဆီမွ ခြင့္ျပဳခ်က္ရေတာ့ လွမ်ဳိးခင္ခမ်ာ ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္သြားသည္။ ဆယ့္ ေျခာက္ႏွစ္႐ြယ္ အမ်ဳိမေလးလို ျမဴးၿပီး ႐ႊင္သြားသည္။

'ေမာင္ ႐ွပ္အက်ႌလိုခ်င္ရင္ က်န္တဲ့အစ ခ်ဳပ္လုိက္ပါလား၊ ခင္က ထဘီတစ္ထည္စာပဲ ယူမယ္ေလ'

'ေနပါေစကြာ၊ ေမာင္က ဒီပဂၢီမႀကိဳက္ပါဘူး'

သူက သူ႔အဓိပၸါယ္ႏွင့္သူ ေျပာသည္။ ခါတိုင္းလိုသာဆိုလွ်င္ 'ဟင္ ဒါက ဘာစကားလဲ၊ ဒီပဂၢီမႀကိဳက္ေတာ့ ႐ွင္က ဘယ္ပဂၢီႀကိဳက္ေန လို႔တုန္း' ဟု ကက္ခနဲ ရန္ေထာင္သံ ၾကားရမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ဒီတစ္ခါေတာ့ မေ႐ႊလွမ်ဳိးခင္တို႔က သူ႔ စကားကို ဂ႐ုမထားမိပုံပင္ မေပၚ။ မွန္ေ႐ွ႕ေျပးၿပီး ပဂၢီကို ခါးမွာ ကပ္ၾကည့္ေနသည္။

'ဒီပဂၢီက တကယ္လွတာ ေမာင္ရဲ႕'

ဟိုပဂၢီကလည္း တကယ္လွပါတယ္ကြာ'

သူက စိတ္ထဲမွ ေျပာသည္။

လွမ်ဳိးခင္လည္း ေပ်ာ္ေနသည္။

ကိုေအာင္ေ႐ႊလည္း ၿပဳံးေနသည္။

ၿပဳံးေပ်ာ္ျခင္းဟူသည္မွာ ဘဝအာဟာရ။

အေဟာသုခံ ခ်မ္းသာစြ။

မစႏၵာ

(ခ်ယ္ရီ ၁၉၄၈ ၾသဂုတ္)

ပဂၢီ

No comments: