 |
အသဲကြဲ ႏိုင္ငံေတာ္ အလံ ဖိုုးထက္၊ ဇူလိုုင္ ၂၁၊ ၂၀၁၂ |
အႏွီ အမ်ိဳးသား တစ္ေယာက္သည္ အၾကင္ အမ်ိဳး သမီး တစ္ေယာက္အား ခ်စ္ခြင္႔ပန္သည္ ဆိုပါအံ႔။ ထို အမ်ိဳးသမီးက ခ်က္ခ်င္း လက္ငင္း တစ္ထိုင္တည္း တုန္႔ျပန္ ဆံုးျဖတ္ ႏိုင္သည္။ ခ်စ္ပါသည္။ မခ်စ္ႏိုင္ပါ။ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ သို႔တည္းမဟုတ္ စဥ္းစားပါရေစ၊ ေလ႔လာပါရေစဟု ဆိုအံ႔။ မခ်စ္ႏိုင္၊ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ဆိုသည္႔ အေျဖမ်ားႏွင္႔ စာလွ်င္ စဥ္းစား၊ ေလ႔လာခြင္႔ေပးပါ ဆိုသည္႔ အေျဖသည္ ခ်စ္ခြင္႔ပန္သည္႔ ေယာကၤ်ား တစ္ေယာက္အတြက္ ၾကိဳးစားခြင္႔ အခြင္႔အေရး အမ်ားၾကီး ရိွသည္ဟု ဆိုရမည္ပင္။
က်ေနာ္ ေကသီ႔ကို ခ်စ္ခြင္႔ပန္ေသာ အခါ ရွက္ရြံ႕သည္႔ မ်က္ႏွာ အမူအရာျဖင္႔ ေလ႔လာအံုးမယ္ဟု အေျဖေပးသည္။ လိုခ်င္သည္႔ အေျဖကို ခ်က္ခင္း မရေပမယ္႔ ငါ႔မွာ အခြင္႔အေရးေတြ ရိွတာဘဲ ဟု ေျဖသိမ္႔လိုက္ႏိုင္ပါသည္။ ျဖစ္ႏိုင္ေျခေတြ အမ်ားၾကီးရိွေနတာဘဲ ဟုလည္း ေတြးမိသည္။ မိမိၾကိဳးစားလွ်င္ ၾကိဳးစားသေလာက္ ျဖစ္ႏိုင္ေသာ အရာ။ အခြင္႔အေရးက က်ေနာ္႔ လက္ထဲမွာ။ ဆယ္တန္းႏွစ္ အစ အခ်ိန္မ်ားလို က်ေနာ္ ခံစားမိသည္။ တက္ၾကြ ၾကိဳးစားခ်င္စိတ္မ်ား တဖြားဖြား ေပၚလာပါ၏။
ေကသီေနေသာ အမ်ိဳးသမီး အေဆာင္ႏွင္႔ က်ေနာ္ ေနေသာ အမ်ိဳးသား အေဆာင္က မနီးမေ၀းတြင္ တည္ရိွသည္။ သူတို႔ အေဆာင္တြင္ ဘယ္သူေနသည္။ ဘယ္သူက ဘယ္ ကုပၼဏီမွာ အလုပ္ လုပ္သည္ဟု က်ေနာ္တို႔ သိသလို က်ေနာ္တို႔ အေဆာင္က ေယာကၤ်ားေလးမ်ား၏ အူခ်ာေပါက္ အေလ႔အက်င္႔မ်ားကိုလဲ သူတို႔ လြယ္လြယ္သိႏိုင္ၾက၏။ ထို႔အျပင္ ရပ္ကြက္အတြင္းရိွ တစ္ခုတည္းေသာ လၻက္ရည္ဆိုင္သည္ သူတို႔ မိန္းကေလး အေဆာင္သူမ်ား အဖြဲ႔ႏွင္႔ က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႔၏ အျပန္အလွန္ ေလ႔လာေစာင္႔ၾကည္႔စရာ သတ္ကြင္း တစ္ခုဆိုလွ်င္ မွားအံ႔မထင္။
သူတို႔ အေဆာင္သူ မိန္းကေလး အဖြဲ႔မ်ားထဲတြင္မွ ေကသီ႔ကို ထူးထူးျခားျခား သတိထားမိ၏။ အရပ္ပုပု။ ဆံပင္ရွည္ရွည္။ သြက္လက္ ခ်က္ခ်ာဟန္ရိွသည္႔ သူ႔ကို က်ေနာ္က ခ်စ္စရာေလးဟု မွတ္ခ်က္ေပးေသာအခါ အားလံုးက မင္းေကာင္မေလးဟု တညီတညြတ္တည္း လက္ေရွာင္ၾကပါ၏။ မိန္းမမ်ား၏ ေမြးရာပါ အရည္အခ်င္းဟု သတ္မွတ္ရမည္ထင္သည္႔ အရည္အခ်င္း တစ္ခု ရိွသည္။ မိမိကို စိတ္၀င္စားေနေသာ ေယာကၤ်ားတစ္ေယာက္ကို ဆဌမအာရံုအရ အလိုလို သိျခင္း ျဖစ္သည္။ ေကသီ႔ကို က်ေနာ္ က ခ်စ္စရာေလးဟု ေျပာမိေသာ အခ်ိန္မွစ၍ ေကသီသည္ က်ေနာ္႔ေရွ႕ ေရာက္လွ်င္ ေျခလွမ္းေတြ မွား၏။ မ၀ံ႔မရဲ ခိုးခိုးၾကည္႔၏။ သူတို႔မိန္းမ်ားသာ တတ္ေျမာက္ေသာ ဘာရယ္မသိေသာ အၾကည္႔ျဖင္႔ ၾကည္႔၏။
သူတို႔ အေဆာင္သို႔ ဂစ္တာ ေလး ငါး ခါေလာက္သြားတီး၊ သူ အလုပ္သြားခ်ိန္ မေရာင္မလည္ ျဖင္႔ ေနာက္မွ လိုက္ၿပီး သကာလ သူမ၏ အပါးေတာ္ျမဲ ျဖစ္သြားခဲ႔ေလၿပီ။ မနက္ခင္း အလုပ္ လိုက္ပို႔သည္။ ညေန သြားၾကိဳ၏။ မုန္႔အတူတူ စား၏။ သူၾကိဳက္ေသာ ဖန္စိမ္႔ လၻက္ရည္ကို က်ေနာ္မွာေပးသည္။ က်ေနာ္ေသာက္ေသာ ေပါ႔စိမ္႔ကို သူက မွာေပး၏။ သူစိတ္ေကာက္ျခင္းကို ေခ်ာ႔ရ၏။ သူခ်မွတ္သေသာ စည္းကမ္းမ်ားကို က်ေနာ္ လိုက္နာရ၏။ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ၀တ္စားရ၏။ ေရေမႊးတစ္မ်ိဳးမ်ိဳး သံုးပါဆိုသျဖင္႔ မရိွမဲ႔ ရိွမဲ႔ မုန္႔ဖုိးျဖင္႔ ၀ယ္သံုးရသည္။ ေဘာလံုးပြဲ ညနက္ၾကီး မၾကည္႔ပါႏွင္႔ ဆိုသျဖင္႔ ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ ၾကည္႔ရ၏။
ထိုကဲ႔သို႔ သူမ၏ စည္းကမ္းမ်ားကို လိုက္နာၿပီး၊ လိုက္နာခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး သကာက က်ေနာ္ ခ်စ္ေရးဆိုေသာအခါ ေလ႔လာပါရေစဟု အေျဖသည္ အနည္းငယ္ေတာ႔ အူေၾကာင္ၾကားႏိုင္လွသည္ဟု ထင္မိသည္။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္ခြင္႔လႊတ္နားလည္ႏိုင္ပါ၏။ မစဥ္းစားေတာ႔ဘဲ အင္း ဟု လြယ္လြယ္ေခါင္းၿငိမ္႔လိုက္လွ်င္ က်ေနာ္႔ စိတ္က တစ္မ်ိဳး တစ္မည္ ျဖစ္သြားႏိုင္ေသးသည္။ စဥ္းစားပါရေစဟု အေျဖ၏ ေနာက္ကြယ္တြင္ က်ေနာ္႔ကို ေလးေလးနက္နက္စဥ္းစားရွာသားဘဲဟု မသိစိတ္ထဲမွ အမွတ္အျပည္႔ ေပးမိသည္။ ေလးနက္ တည္ၾကည္ေသာ မိန္းကေလးေပဘဲ။ စဥ္းစားတတ္တဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ဘဲဟု ပိုခ်စ္သြား၏။
မိန္းမတစ္ေယာက္ႏွင္႔ ေယာကၤ်ားတစ္ေယာက္၏ ဘ၀ လက္တြဲေဖာ္ အေရးအတြက္ ေယာကၤ်ားမ်ားက စတင္ခ်စ္ေရးဆိုရမည္ဟု သတ္မွတ္ထားၾကသည္ ထင္သည္။ မိန္းမမ်ားက ေယာကၤ်ားမ်ားအေပၚ ေလ႔လာၾကသည္။ စူးစမ္းၾကသည္။ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး အားကိုးထိုက္၊ ယံုၾကည္ထိုက္သည္႔ လူတစ္ေယာက္လား ဆိုသည္႔ ေစ႔ငုျခင္းကို ခံရ၏။ သဘာ၀လဲ အေတာ္က်သည္ဟု ဆိုရမည္ပင္။ သို႔ေသာ္ ေလာကၾကီးသည္ တစ္ခါတစ္ရံ မထင္မွတ္ထားေသာ အေၾကာင္းခ်င္းအရာမ်ား ျဖစ္လာတတ္သည္။ ေကသီက က်ေနာ္႔ အေပၚေလ႔လာဆဲ အခ်ိန္မ်ားတြင္ က်ေနာ္႔ မသိစိတ္ထဲမွလည္း ေကသီ႔ကို မသိမသာ ေလ႔လာေနမိသည္ ထင္သည္။
ျမသန္းတင္႔၊ လူထု ေဒၚအမာ ဆိုတာ ဘယ္သူေတြလဲဟု ေမးကတည္းက သူ၏ စာဖတ္အားကို က်ေနာ္ တြန္႔ဆုတ္သြားပါ၏။ “ဒီဖိနပ္မ်ား ဘယ္ေလာက္တန္တယ္ ထင္လို႔လဲ ။ ေအာင္မာ “ ဟု သူ႔ဖိနပ္ကို မေတာ္တဆ တက္နင္းမိေသာ က်ေနာ္႔ကို ဆူ ေငါက္ ခ်င္ေသာ သူ႔ကို နားလည္ေပးႏိုင္သည္။ က်ေနာ္ ၀ယ္လာေသာ ရွားပါး စာအုပ္ အေဟာင္းတစ္အုပ္ကို “ဟယ္ ေစ်းၾကီးလိုက္တာ” ဟု မွတ္ခ်က္ေပးေသာ သူ႔ကို က်ေနာ္ သိပ္ စိတ္မရွည္ခ်င္။ အာဇာနည္ေန႔ဆိုတာ ရံုးပိတ္ရက္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အသတ္ခံလိုက္ရတဲ႔ ေန႔ဟု ဆိုရံုမွ လြဲၿပီး ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ အသတ္ခံလိုက္ရတယ္ဆိုတာ ရိုးသားစြာ သူမသိ။
ေကသီ႔ကို က်ေနာ္ အပူကပ္၊ နားပူ နားဆာ တိုက္လြန္းမွ က်ေနာ္ ႏွင္႔ အတူ ရုပ္ရွင္အတူသြားၾကည္႔ဖို႔ သေဘာတူသည္။ ဒါေတာင္မွ ရုပ္ရွင္ရံုထဲတြင္ လက္မကိုင္ရ။ အသားခ်င္း မထိရ။ မကိုင္ရ။ ႏွစ္ေယာက္တြဲ ထိုင္ခံုမွ မၾကည္႔ရ စသည္႔ စည္းကမ္းမ်ားကို လြယ္လြယ္ကူကူ က်ေနာ္ လုိက္နာႏိုင္ပါသည္။ ေလ႔လာပါရေစဟု အဆိုျပဳထားသည္႔ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကို စိတ္ပ်က္၊ အယံုအၾကည္ကင္းမဲ႔ေအာင္ မလုပ္ေကာင္းတာ လူအ မဟုတ္၊ လူလည္ မဟုတ္ က်ေနာ္က ေကာင္းမြန္စြာ သေဘာေပါက္ပါ၏။ သို႔ျဖင္႔ ေကသီၾကိဳက္ေသာ ကလိၾကားထိုးရီခိုင္းသည္႔ ခပ္ေပါေပါ ျမန္မာရုပ္ရွင္ဇာတ္ကိုးကို ၾကည္႔ရွဴရန္ လက္မွတ္ ၾကိဳတင္ ျဖတ္လိုက္သည္။
ရုပ္ရွင္ရံု မ၀င္ခင္ကတည္းက ယံုၾကည္လို႔ လိုက္ၾကည္႔တာေနာ္။ မဟုတ္တာ လုပ္မယ္ဆိုရင္ေတာ႔ အျပတ္ဘဲေနာ္ဟု လိုလားအပ္စြာ မွာတမ္းေခၽြေသာ သူ႔ကို က်ေနာ္ ပိုမို ခ်စ္ခင္တြယ္တာမိသည္။ ရုပ္ရွင္ရံုထဲ ေရာက္ေတာ႔ ထင္သေလာက္ လူမမ်ား။ က်ေနာ္က ၾကိဳတင္ ၾကံစည္မွဳျဖင္႔ လက္မွတ္ၾကိဳတင္ ျဖတ္ထားေသာ အေကာင္ေပဘဲေလ။ ေထာင္႔ခပ္က်က် ေနရာမွာ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ခံု ရသည္။ အားလံုးက ၾကည္ႏူး ခ်မ္းေျမ႕စရာ အတိၿပီးသည္။ ေကသီသာ က်ေနာ္႔ အခ်စ္ကို လက္ခံၿပီးပါက လက္ထပ္ဖို႔ ရည္ရြယ္ၿပီး အလုပ္ လုပ္ရမည္။ ပိုက္ဆံ စုရမည္။ သားသား မီးမီးေလးေတြ ေမြးရမည္။ ေယာကၤ်ားေလး ေမြးလွ်င္ သူ႔လို အရပ္ပုလို႔ မျဖစ္ဆိုတာ စေနာက္ ဖို႔ ေတးထားသည္။ မိန္းကေလးဆိုလွ်င္လဲ က်ေနာ္႔လို ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းၾကီး မျဖစ္ဘူးဟု သြက္လက္ ေသာ သူက ျပန္စ ေနာက္ေလမည္လား။
အေတြးမ်ားျဖင္႔ တစ္ေယာက္တည္း ရွဳပ္ရွက္ခပ္ေနရင္း အမွတ္မ်ားသည္ထက္ မ်ားေအာင္၊ ဂုဏ္ထူးမွတ္မွီေအာင္ ေနၾကာေစ႔မ်ား အခြံ႔ ႏႊာေပးသည္။ ေရဗူးကို ပိုက္တပ္ေပးသည္။ ပိုက္ေလးကို ငံုၿပီး ေရကို စုပ္ေသာက္ေနေသာ သူ႔ႏွဳတ္ခမ္း ဖူး ဖူး ရဲရဲေလးကို အလင္းေရာင္ မလံုေလာက္မွဳမ်ား ၾကားထဲမွ သတိထားျဖစ္ေအာင္ ထားမိလိုက္ေသးသည္။ က်ေနာ္ ကမ္းေသာ တစ္ရွဴးေလးကို လွမ္းလင္႔ေသာ သူ႔လက္ သြယ္သြယ္ လွလွေလးက က်ေနာ္႔ အသက္ရွဴသံကို မွားေစပါသည္။ အဲယားကြန္း အနံ႔မ်ားၾကားထဲမွာမွ သူ႔ဆံပင္ ေပ်ာ႔ေပ်ာ႔အိအိေလးမ်ား၏ ေမႊးအီေနေသာ အနံ႔ကို တပ္မက္မိသည္။
ရုပ္ရွင္ မျပခင္ ၊ ေၾကၿငာမ်ား မ၀င္ခင္ မီးမ်ား မိွတ္ကတည္းက ေကသီသည္ က်ေနာ္႔ကို အႏၱရာယ္ရိွေသာ သတၱ၀ါ တစ္ေကာင္ကဲ႔သို႔ သတိထားေနသည္ကို ၿပံဳးမိသည္မွ လြဲၿပီး စိတ္အေႏွာင္႔ အယွက္မျဖစ္မိပါ။ က်ေနာ္႔ကို သူမည္သို႔ အမွတ္ျဖတ္ေနသည္ မသိ။ က်ေနာ္က သူ႔ကို အမွတ္ေတြ အမ်ားၾကီး ေပးေနတုန္းမွာ ပိတ္ကားျဖဴျဖဴၾကီးေပၚတြင္ ႏိုင္ငံေတာ္အလံၾကီး ပ်ံ႕လြင္႔လာသည္။ က်ေနာ္ ထအရပ္တြင္ ေကသီက က်ေနာ္ ေဖာက္ေပးထားေသာ အခ်ဥ္ေပါင္းထုပ္၏ အေပါက္ကို လိုက္ရွာေနသည္။ ထိုင္ရာမွ မထ။ တုတ္တုတ္မွ် မလွဳပ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ သီခ်င္း တီးလံုး ဖြင္႔ေပးေနခ်ိန္တြင္ သူ႔ အခ်ဥ္ေပါင္းထုပ္၏ ၾကိဳး ၾကိဳး ၾကြတ္ ၾကြတ္ ျမည္သံမ်ားက စိတ္အေႏွာင္႔ အယွက္ျဖစ္စရာ။ ပိတ္ကားေပၚမွ ႏိုင္ငံေတာ္ အလံ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခ်ိန္ က်ေနာ္ ျပန္ထုိင္ၿပီး ဘာလို႔ ထမရပ္တာလဲဟု ေမးမိသည္။ “အို ရွဳပ္ပါတယ္။ ေကသီ ထမရပ္လဲ ဘယ္သူ သိတာမွ မဟုတ္တာ။ ထရ ထိုင္ရတာ အလုပ္ရွဳပ္တာဘဲ အဖတ္တင္မယ္။”ဟု သူမကို က်ေနာ္ မ်က္လံုးျပဴးၾကည္႔မိသည္။ က်ေနာ္႔ မ်က္လံုးမ်ား ျပဴးသြားသည္ကို အေမွာင္ထုက အကာအကြယ္ ေပးထားသည္ ထင္ပါသည္။ ေကသီ သတိမထားမိသလို က်ေနာ္ကလဲ ဆက္ၿပီး ေျပာမေနခ်င္ေတာ႔။
ရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းမွ အေရမရ အဖတ္မရ မရီ ရ ရီရေအာင္ ခ်က္ေအာက္ပိုင္း ပ်က္လံုး ဟာသမ်ားေၾကာင္႔ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ဆည္းလည္းသံ ရီသံလြင္လြင္ေလးမ်ားသည္ က်ေနာ္႔အတြက္ ငွက္ဆိုးၾကီး ေဘးမွာ ကပ္ၿပီး ေအာ္ရီေနသလို ခံစားလာရသည္။ ႏိုင္ငံေတာ္ အလံတစ္ခု ဂုဏ္သေရ ရိွရိွ ဒီလို လႊင္႔ဖုိ႔ရဖို႔ ဘယ္သူေတြ ဘယ္၀ါေတြ အနစ္နာ ခံထားရသည္ဆိုတာကို က်ေနာ္ ရွင္းျပေနလွ်င္လဲ ထံုးစံအတိုင္း အပိုေတြဟု ေျပာမွာလား။ က်ေနာ္ စိတ္ကူးယဥ္ထားေသာ သားသား မီးမီးမ်ားကို ႏိုင္ငံခ်စ္တတ္ဖို႔ ၊ တန္ဖိုးထားတတ္ဖို႔ က်ေနာ္ တစ္ေယာက္တည္း ဆို ဆံုးမလို႔ ရမွ ရပါ႔မလား။ က်ေနာ္႔ သား၊ သမီးမ်ား ႏိုင္ငံေတာ္အလံကို တန္ဖိုးမထားတတ္ခဲ႔လွ်င္ ႏိုင္ငံကို ဖ်က္လို ဖ်က္ဆီး လုပ္ဖို႔ အေတာ္ၾကီးနီးစပ္တဲ႔ မ်ိဳးဆက္ေတြ ျဖစ္လာမလား။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ အသက္ေပးသြားတာ အလကားမ်ား မွတ္ေနသလားကြဟု ေငါက္ဆတ္ဆတ္ေျပာလိုက္ခ်င္ေသာေၾကာင္႔ ေဒါသထြက္ေနေသာ က်ေနာ္႔ကို သတိထားမိဟန္မတူ။ အမိွဳက္ထည္႔ဖုိ႔ေပးထားေသာ ၾကြတ္ၾကြတ္အိတ္ကို ေမ႔ေလ်ာ႔ကာ အမိွဳက္မ်ားကို ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ အျပစ္ကင္းစြာ ျပစ္ခ်ေန၏။ အိတ္ထဲ ထည္႔ပါကြာ ဟု ေျပာလိုက္ခ်င္ေပမယ္႔ ပိုက္ဆံေပးၾကည္႔တာ အလကားၾကည္႔တာ မဟုတ္ဘူးဟု စသလိုလို ၊ ေျပာင္သလိုလုိ ျပန္ေျပာမွာစိုးသျဖင္႔ မေျပာျဖစ္။
ရုပ္ရွင္ရံုမွ ျပန္ထြက္လာေတာ႔ က်ေနာ္ အသံတိတ္ေနတာကို သတိထားမိဟန္တူသည္။ “ဘယ္ဆိုးလဲ ေျပာတဲ႔ အတိုင္း လုိက္နာသားဘဲ” ဟု အမွတ္ေပးသည္ကို က်ေနာ္ ေက်နပ္ဂုဏ္ယူစိတ္ မျဖစ္မိ။ ေနာက္ရက္ေတြမွာ ရုပ္ရွင္ ၾကည္႔ခ်င္ရင္ ၾကိဳေျပာေနာ္ဟု က်ေနာ္႔ကို အခြင္႔အေရးေပးေသာ္လည္း စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ခံစားမွဳၾကီးထပ္မျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ေသာေၾကာင္႔ အင္းမလုပ္၊ အဲမလုပ္ ေနလိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္..ထို႔ေနာက္..ေကသီ က်ေနာ္႔အေပၚ ခ်မွတ္ေပးထားေသာ အ၀တ္အစားသပ္သပ္ရပ္ရပ္၀တ္ဖို႔ စည္းကမ္းကို အားမစိုက္ရဘဲ စည္းကမ္းေဖာက္ေနမိသည္။ ေဘာလံုးပြဲ ညနက္ သြားမၾကည္ရဟု သတ္မွတ္ထားေသာ စည္းကမ္းကို လြယ္လြယ္ ခ်ိဳးဖ်က္မိသည္။ ေကသီ႔မ်က္ႏွာဖူးဖူးရြရြေလးကို ေတြ႔တိုင္း “အို ရွုပ္ပါတယ္ “ ဟု ရုပ္ရွင္ရံုထဲတြင္ ေျပာဘူးတာကို ေမ႔ေဖ်ာက္လို႔ မရ။
လူသတၱ၀ါသည္ သက္ရိွ ေလာကထဲတြင္ အသိဥာဏ္ အဆင္႔အျမင္႔ဆံုး သတၱ၀ါဟု ဆုိၾက၏။ ေကသီသည္လည္း လူျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ အသိဥာဏ္ ရိွသူပီပီ က်ေနာ္၏ ေပါ႔ပ်က္ပ်က္ ျဖစ္လာမွဳကို သတိထားမိလာသည္။ သူ အေဆာင္ေျပာင္းသြားတာကိုေတာင္ က်ေနာ္႔ကို အသိေပးမသြားေတာ႔ေပ။ တစ္ရက္က စာအုပ္ အေဟာင္းတန္းမွာ အားရ ပါးရ က်ေနာ္ ဖြေနတံုး ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ႏွင္႔ လက္တြဲသြားသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ႏိုင္ငံေတာ္ အလံကို တန္ဖိုးထားတတ္တဲ႔ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္မွ ျဖစ္ပါ႔မလားဟု ေတြးရင္း က်ေနာ္ ေဆြးသြားပါ၏။ ၀မ္းနည္းသြားပါ၏။ သို႔ေသာ္ ႏွေျမာစိတ္ေတာ႔ မျဖစ္မိေပ။
စာအုပ္ အေဟာင္းဆိုင္မွ အျပန္မွာ က်ေနာ္ တစ္ေယာက္တည္း ရုပ္ရွင္၀င္ၾကည္႔ျဖစ္ခဲ႔သည္။ ႏိုင္ငံေတာ္ အလံၾကီး တလူလူလြင္႔လာခ်ိန္မွာ က်ေနာ္႔ ကိုယ္ခႏၶာကို ေတာင္႔ေနေအာင္ရပ္၊ လက္သီး ႏွစ္ဖက္ကို ဆုပ္ၿပီး ေပါင္ေဘးမွာ ကပ္ထားခဲ႔သည္။ ႏိုင္ငံေတာ္ သီခ်င္း သံ ကို နားစြန္႔ရင္း က်ေနာ္႔ မ်က္လံုးမ်ားက စိုစြတ္လာခဲ႔သည္။ ေကသီ႔အတြက္ က်တဲ႔ မ်က္ရည္မ်ားဟု က်ေနာ္ ၀န္မခံခ်င္ပါ။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္႔ကို အသဲကြဲေစေသာ အလံၾကီး ျဖစ္ေၾကာင္းကိုေတာ႔ မရွက္တမ္း ၀န္ခံခ်င္ေနပါေတာ႔သည္။
မိုးမခမွ တဆင့္ကူးယူေဖာ္ျပသည္။
No comments:
Post a Comment