"ခင္ဗ်ားတုိ႔ဗ်ာ ဒီအရြယ္ႀကီး ေရာက္မွ သမီးရည္းစားလုိ ေနၾကတာကုိ ၾကည့္ရတာ ေတာ္ေတာ္ ေအာက္တာပဲ" ဆုိေသာ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သူ၏ စကားကုိ အၾကားမွာ ကိုသိန္းေမာင္၏ ရင္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး ေအာင့္သက္သက္ ျဖစ္သြားသည္။ ခုမွ သူ႔အသက္က သံုးဆယ့္ေလးႏွစ္ ရွိေသးတာပဲ။ လူ႔ဘ၀ ဆုိတာ အသက္ ေလးဆယ္မွ စတယ္ ဆုိတာကိုေရာ သူတစ္ဖက္သားကုိ ေ၀ဖန္တဲ့ ငတံုး မသိဘူးလား။ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ ခ်စ္တာ ဘာျဖစ္လဲလုိ႔ ကုိသိန္းေမာင္က ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလး ျပန္ေငါ့လုိက္သည္။
"အုိင္ေဆး ကုိသိန္းေမာင္၊ ခင္ဗ်ား ၀င္ေငြနဲ႔၊ ခင္ဗ်ား အသက္အရြယ္နဲ႔ အရေတာ့ အိမ္ေထာင္ ျပဳသင့္ေနၿပီဗ်။ ခင္ဗ်ားမွာ စာေရးတဲ့ အလုပ္ကလည္း တစ္လကုိ ေလးငါးေျခာက္ရာ ၀င္တာပဲ။ ရံုးကလည္း သံုးရာေက်ာ္ ရေနတာပဲ။ ရံုးလုလင္ လုပ္တဲ့ ေကာင္ေလး ေတြေတာင္ သူ႔၀င္ေငြနဲ႔သူ အိမ္ေထာင္ ျပဳႏုိင္တာပဲ။ စီးပြားေရး အဆင္မေျပမွာကုိ ေတြးၿပီး အိမ္ေထာင္ မျပဳရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ား ဒီတစ္သက္ မလြယ္ေတာ့ဘူး။ ခုပဲၾကည့္ ခင္ဗ်ားလုိ ေခါင္းရႈပ္ခံ မစဥ္းစားတဲ့ ခင္ဗ်ား ညီမေတြ၊ တူေတြေတာင္ အိမ္ေထာင္က်လုိ႔ တူေတြ၊ ေျမးေတြေတာင္ ထပ္ရေနၿပီ။ တမလြန္ကုိ ငွက္ေပ်ာတံုးေတာ့ ဖက္မကူးပါနဲ႔ဗ်ာ" လုပ္ေဖာ္ ကုိင္ဖက္၊ စာေရးဖက္လည္း ျဖစ္ေသာ ကုိၾကည္ေဌးက ဆုိလာျပန္သည္။ ကုိသိန္းေမာင္၏ ၀င္ေငြမွာ တစ္လ တစ္ေထာင္ခန္႔ ရွိသည္မွာ အမွန္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ခရီးသြားလာရာ၌ အပင္ပန္းႏွင့္ အခ်ိန္ကုန္ မခံတတ္သည့္အတြက္ လမ္းစရိတ္က သံုးရာခန္႔ ကုန္ေနသည္။ လက္ဖက္ရည္ဖုိးက ႏွစ္ရာ သံုးရာခန္႔ ရွိသည္။ အစ္မႀကီးေတြကို သံုးရာခန္႔ ေထာက္ရသည္။ က်န္တဲ့ေငြက ႀကံဳတဲ့ အခါမွာ ရီေ၀ရီေ၀ ေထြတတ္သည့္ ညေနပိုင္းေတြမွာ ပဲ့ပါတတ္သည္။ သည္ေတာ့လည္း သိပ္ၿပီး ပိုပိုလွ်ံလွ်ံ မရွိလွ။ ရပ္ကြက္ စာရင္းရွင္းတမ္းမ်ား၏ လက္က်န္ ရွင္းတမ္းႏွယ္ ၀င္ေငြႏွင့္ ထြက္ေငြက သိပ္မကြာလွ။ ၿပီးေတာ့လည္း သူ႔ေရွ႕မွာ အိမ္ေထာင္ ျပဳသြားသည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ အေျခ အေနမွာ သိပ္မေကာင္းမြန္လွ။ အဲသည္ လူေတြထဲမွာ သူ႔လိုပင္ ၀င္ေငြ ရွိသူေတြေရာ၊ သူ႔ထက္ ၀င္ေငြ နည္းသည့္ သူေတြေရာ ပါ၀င္ သည္။
ၿပီးေတာ့ သူ႔အိမ္ေထာင္ဖက္ အျဖစ္ ေရြးထားေသာ သူ႔ခ်စ္သူ မျမေလးကလည္း အသံုးအစြဲ မႀကီးသည့္ တိုင္ေအာင္ လက္ဖြာသူ ျဖစ္သည္။ သူ႔လစာ ေလးရာေက်ာ္မွ ပိုပိုလွ်ံလွ်ံရယ္လို႔ မရွိလွ။ သည္အထဲမွာ အပ်ဳိႀကီး ပီသစြာျဖင့္ ညီမက ေမြးေသာ တူကေလးကို အလို အရမ္းလိုက္ထားရာ တူလိမၼာေလး၏ စရိတ္က ပင္လွ်င္ တစ္လတစ္လ မနည္းလွ။
သူထက္စာလွ်င္ေတာ့ ကိုသိန္းေမာင္တို႔က ပတ္၀န္းက်င္ စရိတ္ သက္သာသည္။ သူ႔ညီမေတြ၊ သူ႔တူမေတြ၊ အိမ္ေထာင္ဘက္ေတြက ပညာမတတ္သည့္ တိုင္ေအာင္ ရွာတတ္ ေဖြတတ္ ၾကသည္။ သူေတာ့ သူ႔အိမ္မွာ ေနေသာ တူ၊ တူမ၊ ေျမးထီး၊ ေျမးမေတြ အတြက္ သိပ္ပူစရာ မလို။ ဒါေပသည့္ အဲသည္အထဲ မွာ တူမေလး မမသင္းကိုေတာ့ ကိုသိန္းေမာင္ အခ်စ္ပိုသည္။ မနက္အိပ္ရာက ထသည္ႏွင့္ "ေလးေလး ပိုက္ဆံေပး" ဆိုသည့္ ေငြေတာင္းလႊာကို သီခ်င္းသံလို ဆိုတတ္ၿပီး ညအိပ္ရာ ၀င္ခါနီးတိုင္း "ေလးေလး ဂြတ္တ္ႏိုက္" ဆိုေသာ အသံေလးကို ဘိုကျပား သံျဖင့္ ေျပာေလ့ရွိသည္ကို ကိုသိန္းေမာင္ ခံတြင္းေတြ႕သည္။ သည္ေတာ့လည္း သူ႔တူမေခ်ာေလး ေတာင္းသမွ် ေငြသည္ ေလွ်ာခနဲ ေခ်ာျမဲ။
ကိုသိန္းေမာင္ႏွင့္ မျမေလးတို႔ ေတြ႕တိုင္း အခ်စ္ၿပိဳင္႐ံု တင္မက တူမေလးေတြ အလိမၼာ ၿပိဳင္တတ္သည္။ တျဖည္းျဖည္း သည္ကေလးေတြ၏ နာမည္က မၾကာခဏ ပါလာသျဖင့္ သူတို႔ခ်င္း သံုးစြဲသည့္ အေခၚအေ၀းမ်ားပင္ တစ္ခါတစ္ရံ ေျပာင္းသြား တတ္သည္။ ကိုသိန္းေမာင္က မျမေလးကို "ကိုလွထြန္းတို႔ ေဒၚေလး" ဟု ခ်စ္စႏိုး ေခၚတတ္သကဲ့သို႔ မျမေလးကလည္း ကိုသိန္း ေမာင္ကို "မမသင္းတို႔ ေလးေလး" ဟု ျမတ္ႏိုးစြာ ေခၚတတ္ ေလ့ရွိသည္။
ျပကၡဒိန္ႏွင့္ အခ်ိန္သည္ လူကို မေစာင့္ေပမယ့္ ကိုသိန္းေမာင္သည္ မျမေလးကို ႐ုံးတက္သည့္ မနက္တိုင္း ကားမွတ္တိုင္မွာ သြားေစာင့္ေလ့ ရွိပါသည္။ မိုးေလ၀သ သေဘာေကာင္းသည့္ ေန႔မ်ားမွာျဖင့္ ေတာ္ေသးသည္။ အသူရာႏွင့္ သိၾကားမင္း စစ္ခင္း သည့္ အခါႏွင့္ ၾကံဳလွ်င္ျဖင့္ ကိုသိန္းေမာင္၏ ကိုယ္ တစ္ပိုင္းလံုးမွာ ကားဂိတ္ တည္းခို ရိပ္သာေလးမွာ ခိုေနလ်က္ ႏွင့္ ရႊဲရႊဲစို ေနတတ္သည္။
သည္ေန႔မနက္လည္း အိမ္က အထြက္မွာ ရာသီဥတု အေျခ အေန ေကာင္းေနသျဖင့္ ကိုသိန္းေမာင္ ထီးမယူလာခဲ့။ ၿမိဳ႕ထဲကို ေရာက္သည္ထိ မိုးကမရြာ။ ကားဂိတ္မွာ မျမေလးကို ေမွ်ာ္ေတာ္ေယာင္ လုပ္ရသည္မွာ ကားတစ္စီးၿပီး တစ္စီး၊ လည္ပင္း နည္းနည္းစီ ပိုရွည္လာသည္။ ေမွ်ာ္သူက အခ်ိန္တန္၍ မလာေသာ္လည္း မေမွ်ာ္သူက အခ်ိန္ မတန္ဘဲ ရြာလာသည္။ ကိုသိန္းေမာင္ မျမေလးကို ေဒါပြသြားသည္။ ဘာျပဳလို႔မ်ား ဒီေလာက္ေတာင္ အလိုက္ကန္းဆိုး မသိ ေနာက္က်ရတာလဲ။ ကိုသိန္းေမာင္ ေဒါသကို ဒတ္ဆန္းကားေလး တစ္စီးေပၚက သီခ်င္းသံေလး တစ္ခုက ပညာေပးသြားသည္။
"သူလာ လာလာ မလာလာ+++ကိုယ္က ေစာင့္ရမွာ +++ ဂ်ဴတီခ်ိန္ဟာ ဂ်ဴတီပါ +++၀တၱရားမပ်က္ဖို႔ပါ" တဲ့။ အဟုတ္သား။
ကိုသိန္းေမာင္ လူတစ္ပိုင္း ငါးတစ္ပိုင္း ျဖစ္၍ မိုးတိတ္စ ျပဳလာေတာ့မွပင္ မျမေလးသည္ ကားေပၚက ဆင္းလာသည္။ ေအာ္တိုမက္ တစ္ ေခါက္ထီးကို ဖြင့္ကာ တစ္စံုတစ္ခုအား ရွာေဖြ ေတြ႕ရွိသြားသည့္ မ်က္လံုးအစံုကို ျပံဳးၿပီးသား ျဖစ္သြားသည္။
"ဟယ္ မမသင္းတို႔ ေလးေလး မိုးမိေနတယ္"
"လွထြန္းတို႔ ေဒၚေလးကမွ အခ်ိန္နဲ႔မလာဘဲ။ ဒီကို ေရာက္ေရာက္ခ်င္း မိုးက မရြာေသးဘူး။ ခုနမွ ရြာတာ၊ အဲဒါနဲ႔မိုးမိေရာ"
"သူကလည္း ေတြ႕မယ္ျဖင့္ မၾကံေသးဘူး ဆူဖို႔ပဲ တတ္တယ္။ ဒီကလည္း ညကတည္းက သူလာရင္ ေပးဖုိ႔ ငါးသေလာက္ ေပါင္း ေနတာ မနက္က်ေတာ့ နာရီ ရပ္ေနတာကို မသိဘဲ ဇိမ္နဲ႔ လုပ္ေနတာ။ ေရဒီယို အသံၾကားမွ ကမန္းကတန္း ထေျပးလာရတာ။ ဒီနာရီစုတ္ႀကီးကိုေတာ့ ႐ိုက္ခြဲပစ္မွပါပဲ"
သူ႔ထက္ပို၍ ဟိုက ေဒါပြျပသျဖင့္ ကိုသိန္းေမာင္ ၿငိမ္သြားသည္။ "ေပးေလ၊ သူေလးေနမွာေပါ့" ဆိုကာ ထမင္းဘူး ႏွစ္ဘူးႏွင့္ ၀တၳဳစာအုပ္ တစ္အုပ္သာ ပါေသာ ႀကိမ္ဆြဲျခင္းေလးကို ယူလိုက္သည္။
"ကဲ လာသြားမယ္" ဆိုကာ မျမေလးက ထီးကို မိုးေပးသည္။ "မဟုတ္တာ၊ ဒီကစိုၿပီးသားပဲ၊ သူပဲ လံုေအာင္ေဆာင္း" လို႔အေျပာမွာ "ဘာလဲ ထီးပိတ္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္လံုး မိုးေရထဲ သြားျပလိုက္ရမလား။ လာ အခု ထီးေအာက္၀င္" ဆိုေသာ မျမေလး၏ ဗီတိုအာဏာ ေၾကာင့္ ထီးေအာက္ကို ၀င္လုိက္ရသည္။ မျမေလး၏ ဆြဲျခင္းထဲမွ ၿငိမ္းေက်ာ္၏ ၀တၳဳစာအုပ္ ကိုၾကည့္ကာ ကိုသိန္းေမာင္ မလံုျပံဳး ျပံဳးမိသည္။
"ဘာလို႔ ျပံဳးတာလဲ"
"ေၾသာ္ ဒီအပတ္ ေရးတဲ့ ၀တၳဳေလးကို ပိုသေဘာက်လို႔ ပါ။ အပ်ဳိႀကီးေတြ၊ လူပ်ဳိႀကီးေတြ ဘ၀မွာ ခြက်တာေလးေတြ ကို ေရးထား တာ မဟုတ္လား"
"သူကေတာ့ ပိုကို ပိုပါတယ္။ စာပိုဒ္ေတြရဲ႕ ေအာက္မွာ တားထား လိုက္တဲ့ မ်ဥ္းေၾကာင္းေတြ။ သူခ်စ္တာကို ျမေလး ရင္ႏွင့္ အမွ် ခံစားၿပီးသားပဲဟာကို။ တစ္ခါတေလ မအားတဲ့ အခါမွာ တမင္ စိမ္းရက္တယ္လို႔ ဆိုပါနဲ႔ကြယ္"
မျမေလး အသံကိုက ခပ္ခြၽဲခြၽဲ ဆိုေတာ့ ခုလိုမ်ား စကားလံုး ညင္ညင္သာသာေလးေတြ သံုးလိုက္တုိင္း ကိုသိန္းေမာင္၏ ရင္ထဲမွာ ေမွ်ာ့ကို ဆားႏွင့္တို႔သလို လူးလြန္႔၍ သြားတတ္သည္။
"ဟုတ္ဘူးေလ။ ကိုယ္ကလည္း ကိုယ္ခံစားရတာကို ျမေလးလည္း သိေနေပမယ့္ ပိုပိုၿပီး အသည္းထဲမွာ စြဲေနေအာင္လို႔ ထပ္ဆင့္ တင္ျပတဲ့ သေဘာပါ။ ခိုင္မာၿပီးသား ေျမႀကီးခဲကို အဂၤေတ ထပ္ကိုင္တဲ့ သေဘာပါ ျမေလးရယ္"
"ဟြန္း သိပ္စကား တတ္တာ။ မမသင္းရဲ႕ ေလးေလး ပီသပါရဲ႕"
စကား တေျပာေျပာျဖင့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို ေရာက္လာသည္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း လက္ဖက္ရည္ခြက္ကို မျမေလးက ယူကာ ကိုသိန္းေမာင္ ေရွ႕သို႔ ခ်ေပးသည္။ အရင္တုန္း ကေတာ့ ဘ၀သံသရာ ဇာတ္ကားထဲက ေဇယ်ႏွင့္ ေမသစ္တုိ႔လို သူအရင္၊ ကိုယ္ အရင္ ေလာကြတ္ေခ်ာ္ ေနၾကေသာ္လည္း "ကိုယ့္ထက္ ငယ္ေပမယ့္ ေယာက်္ား ဆိုတာ ေရွ႕က ဦးေဆာင္တဲ့သူ ဆိုေတာ့ အရင္ဦး စား ေပးရတယ္။ သူကေရာ ျမေလးထက္ ဘယ္ေလာက္ ငယ္လို႔လဲ။ ႏွစ္ႏွစ္၊ သံုးႏွစ္ေလာက္ ငယ္တာကို သူ႔ကိုယ္သူ ဆယ့္ခုနစ္ႏွစ္ သားေလး က်ေနတာပဲ" ဆိုကတည္းက ကိုသိန္းေမာင ္တုဏွိဘာေ၀ ဆိတ္ဆိတ္ ေနခဲ့သည္။ ဒါေပမယ့္ ေရေႏြးပူပူကို ေအးသြား ေအာင္ မႈတ္ေပးခဲ့သည့္ တာ၀န္ကိုေတာ့ မပ်က္။
"ေရာ့ သူ႔ဖို႔ ထမင္းဘူး ယူသြား။ ငါးသေလာက္ေပါင္း နဲ႔။ သူ႔အိမ္ကို ယူသြားၿပီး သူ႔တူမေတာ္ေလးကို ေကြၽးဦးမယ္ မဟုတ္လား။ ပိုထည့္ ထားပါတယ္"
"အဲဒါေၾကာင့္မို႔လည္း လွထြန္းတို႔ အန္တီကို ပိုခ်စ္ရတာေပါ့"
ေရေႏြး ငွဲ႔ေပးျခင္း၊ ထမင္းဟင္း ခြဲေ၀စားၾကျခင္း၊ အျပံဳးခ်င္း လဲလွယ္ျခင္း၊ အၾကည့္ခ်င္း ၿပိဳင္ျခင္းတို႔သည္ပင္ သူတို႔ ၏ အခ်စ္ သေကၤတ ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က ေကာင္ေလးေတြကေတာ့ "သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြကို ႏုပ်ဳိေအာင္ လုပ္ေပးရမယ့္ ႏွစ္မွာမွ သူတို႔စံုတြဲကို ပိုၿပီး မ်က္စိ ေနာက္လာတယ္ဗ်ာ။ သိပ္ၿပီး ပိုလြန္း အားႀကီးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ကို ၾကည့္ရတာ လမ္းေဘးမွာ တစ္ခါတေလ ေခတ္ ေဟာင္းကားေတြ ျပန္ၾကည့္ ေနရသလိုပဲ" ဆိုတာ မၾကားတၾကား ေျပာေလ့ရွိသည္။
ကိုသိန္းေမာင္ကလည္း မၾကားတၾကား ျပန္ေျပာ လိုက္ပါသည္။
"ကိုယ့္ ဘာသာကိုယ္ ခ်စ္တာ ဘာျဖစ္လဲ၊ ဘာျဖစ္လဲ"
မျမေလးကပင္ စတင္၍ ျပဳေသာ အၾကံျဖစ္သည္။ ကိုသိန္းေမာင္ကလည္း ခ်က္ခ်င္းပင္ သေဘာတူသည္။ (တစ္ခါမွ်လည္း ကန္႔ ကြက္သည့္ ေလသံကို မၾကားဖူးခဲ့။) မျမေလး ႏွင့္ ကိုသိန္းေမာင္တို႔ ႐ုပ္ရွင္ ၾကည့္ျဖစ္သည္။ အပ်ဳိႀကီး၊ လူပ်ဳိႀကီးေတြ သမီးရည္းစား ျဖစ္တာ ႏွစ္ႏွစ္၊ သံုးႏွစ္ပဲ ရွိလာၿပီ။ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္တာ ဆန္းသလားဟု အေမး မေလာေစလိုပါ။
သည္တစ္ခါ ကိုသိန္းေမာင္တို႔ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ျခင္းမွာ နည္းနည္း ထူးျခားပါသည္။ သူတစ္ဖက္သားေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ ၾကည့္ ေလ့ ရွိေပမယ့္ ကိုသိန္းေမာင္တို႔ကေတာ့ တူ၊ တူမေလးေတြကို ေခၚလာကာ ႐ုပ္ရွင္ ၾကည့္ၾကသည္။
ကိုသိန္းေမာင္ႏွင့္ မျမေလးက အလယ္မွ ထုိင္ကာ ကိုသိန္းေမာင္ ေဘးတြင္ သဇင္သင္းႏွင့္ မျမေလးေဘးတြင္ တင္လွထြန္းတို႔ ထုိင္ၾကသည္။ ကိုသိန္းေမာင္က မျမေလးကို ဖ႐ံုေစ့ အခြံႏႊာ၍ ေကြၽးသလိုပင္ မျမေလးကလည္း ကိုသိန္းေမာင္ကို မရမ္းျပား၊ သရက္ျပားေတြ ခြံ႕၍ ေပးသည္။ မျမေလး၏ ေခါင္းကေလးက ကိုသိန္းေမာင္၏ ပခံုးေပၚမွာ ႏြဲ႔လ်စြာ မွီထားၿပီး ကိုသိန္းေမာင္ ကလည္း မျမေလး၏ လက္တို႔ကို ထြက္ေျပးမည္ စိုးသည့္အလား တင္းက်ပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။ မျမေလးေရာ၊ ကိုသိန္းေမာင္ပါ ပတ္၀န္းက်င္ကို အတန္ ငယ္မွ် ေမ့ေလ်ာ့ေနၿပီး သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ အသက္အရြယ္ ေမ့ကာ သဇင္သင္းတို႔၊ တင္လွထြန္း တို႔ကိုလည္း မူႀကိဳ အရြယ္ေလးေတြလို ထင္ေနမိ ခဲ့ၾကသည္။ သဇင္သင္းေရာ၊ တင္လွထြန္းပါ အေျခခံ အဆင့္ျမင့္တန္းကို ေရာက္ေနၾကသူမ်ား ျဖစ္၍ ဦးေလးတို႔၊ အေဒၚတို႔ အစား နည္းနည္း ပါးပါးေတာ့ ရွက္မိသား။
ဒါေပသည့္ သူတို႔အခ်စ္က ျဖဴစင္လြန္း၊ ႐ိုးသားလြန္းသည့္ အခ်စ္ ျဖစ္ေနသည့္ အတြက္ သူတို႔ရင္ထဲမွာ ခြင့္လႊတ္ ၿပီးသား ျဖစ္ေန သည္။ ႐ုပ္ရွင္ၿပီးသည္ႏွင့္ ကိုသိန္းေမာင္တို႔၊ မျမေလးတို႔ လူခ်င္း ခြာသည္။ လက္တြဲ ျဖဳတ္သည္။ ဣေႁႏၵ ျပန္ဖြဲ႕စည္းသည္။ အေမွာင္ ႏွင့္ အလင္းကို ခြဲျခားျပလိုက္သည္။ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္မွာ သူတို႔ေလးဦး ၀င္အထုိင္မွာ အလုိက္သိစြာျဖင့္ သီခ်င္းေလး တစ္ခု လူးလြန္႔လာသည္။
"အဘိုးႀကီး ငါ့ကို အဘြားႀကီးမင္းက ေမာင္ေတြ၊ ဘာေတြ ေခၚပါဦး"
အဓိပၸာယ္ ပါေသာ ကိုသိန္းေမာင္၏ အၾကည့္ေၾကာင့္ မျမေလးက စားပြဲေအာက္မွေန မသိမသာ ကိုသိန္းေမာင္၏ ေပါင္ကို လိမ္ဆြဲ လိုက္သည္။ ခုလို သံုးႏွစ္သံုးမိုး ခ်စ္ပင္ပ်ဳိး လာသည့္ တိုင္ေအာင္မွ မျမေလးသည္ ကိုသိန္းေမာင္ကို ေမာင္ဟု တစ္ခါမွ်မေခၚစဖူး။
မျမေလး ေနမေကာင္းသျဖင့္ သူ႔ခြင့္စာကို တင္လွထြန္း ႏွင့္ လူၾကံဳ ပါးလိုက္သည္။ ခြင့္စာႏွင့္ အတူ ပါလာေသာ စာကို ဖတ္ကာ ကိုသိန္းေမာင္ မ်က္ႏွာသည္ ႐ုတ္တရက္ ညိႇဳးက်၍ သြားသည္။
"ေနပါဦး ဖိုးလွထြန္းရဲ႕၊ ဘယ္လိုက ဘယ္လုိ ျဖစ္တာလဲ။ မေန႔က အေကာင္းပါ။ အေအးမ်ား သြားေသာက္လို႔လား မသိဘူး။ မင္းေဒၚေလးက ဂ်စ္တစ္တစ္ကြ။ မတည့္တာလည္း ေရွာင္တာ မဟုတ္ဘူး။ ခု အဖ်ားကေရာ က်ရဲ႕လား။ ဘာေဆးေတြ တိုက္ထားလဲ"
"ဦးေမးတာကို ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္ကေန စေျဖရမွန္းမသိေတာ့ဘူး"
"ဟုတ္သားပဲ၊ ဆႏၵ သိပ္ေစာသြားတယ္ကြာ။ လာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ သြားရေအာင္။ ဦးလည္း စာျပန္ ေရးလိုက္ဦးမယ္"
ကိုသိန္းေမာင္တုိ႔ ႐ံုးနားက ေရႊပယင္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ တင္လွထြန္းတို႔ အျပတ္ ၀ါးပစ္လိုက္သည္။ နက္စ္ ေကာ္ဖီ၊ ေပါက္စီ။ အေဒၚ တစ္ေယာက္ရွိတာ မ်က္ႏွာတယ္ ပြင့္ပါလားဟုလည္း အေတြးေပါက္မိေသးသည္။
"ေရာ့ ဒီစာေလး ယူသြား။ ညေန ႐ံုးဆင္းမွ လာခဲ့မယ္လို႔"
စာကို မဖတ္ဘဲ အိတ္ထဲကို ထည့္လိုက္သည္။ သူတစ္ဖက္သားရဲ႕ ကိုယ္ေရး ကိုယ္တာကို သိတတ္ရမည္။ ဆိုင္က ထြက္ၿပီး အိမ္အျပန္ ဘတ္စ္ကားေပၚ ေရာက္မွပင္ စာကို တင္လွထြန္း ထုတ္ဖတ္သည္။
ျမေလး
မယံုေတာင္ မယံုဘူး။ မေန႔က အေကာင္းခ်ည္းကိုး။ ျမေလး အစား ကိုယ္ပဲ ဖ်ားခ်င္လိုက္တာကြယ္။ အဖ်ားရွိရင္ အစာ မစားတာ ေကာင္းတယ္။ ကိုယ္ညေန ႐ံုးဆင္းရင္ ေရႊလမင္းက စြပ္ ၀င္၀ယ္ခဲ့မယ္။ ေလစိမ္းလည္း အတိုက္မခံနဲ႔ဦး။
သူ႔ရဲ႕ ကိုယ္ပြား
သိန္းေမာင္
တင္လွထြန္းက ကိုသိန္းေမာင္၏ စာကို ဖတ္ကာ တစ္ခ်က္ ျပံဳးလိုက္သည္။ ျမေလး အစား ကိုယ္ပဲ ဖ်ားခ်င္ လိုက္တာကြယ္တဲ့။ မျဖစ္ႏိုင္တာဘဲ။ ေဒၚေလး ကိုယ္စား ဖ်ားေပး လို႔ေတာ့ ဘယ္ရမလဲ။ ထမင္းေတြ၊ ဘာေတြ လာခ်က္ေပးမယ္၊ အ၀တ္ေတြ၊ ဘာေတြ လာေလွ်ာ္ေပးမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ဟုတ္ေသးရဲ႕ဟု တစ္ကိုယ္ေတာ္ ေရရြတ္မိေသးသည္။ ၿပီးေတာ့မွ သူ႔အိတ္ထဲက ရည္းစားစာေလး ကို ထုတ္ၾကည့္သည္။
အိုလီဗာရယ္
နင့္ငို ငါျမင္ရတာ အျပတ္ ဖ်ားသြားတာပဲဟယ္။ နင္ သိပ္မိုက္တာပဲ။ တို႔ေဘာ္ဒါေတြထဲမွာ နင့္လို သားနားတာ တစ္ခါမွ မေတြ႕ဖူး ေသးဘူး။ ငါ့ေတာ့ နင့္ကို ေရေရလည္လည္ ခိုက္ေနၿပီ။ ဒီစီမွာ တက္ၿပီး နက္ျဖန္ခါ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ရေအာင္ ဟယ္။
႐ိုမီယိုလွထြန္း
ကိုသိန္းေမာင္ ဖုန္းလာတယ္ ဟူေသာ ၿမိဳ႕နယ္မွဴး၏ အသံေၾကာင့္ ထုိင္ရာက ထသည္။ ဆင္စြယ္ေရာင္ ဖုန္းထဲမွ ခပ္စိမ္းစိမ္း အသံကိုၾကားရသည္။
"ေၾသာ္ ဦးသိန္းေမာင္။ ကြၽန္မ ေဒၚျမေလးပါ"
"ဟုတ္ကဲ့ ေဒၚျမေလး အမိန္႔ရွိပါ။ ကြၽန္ေတာ္က ဘယ္သူ မ်ားလဲလို႔"
နည္းနည္းေလး ပို၍ အေငၚ တူးမိလိုက္သည္။
"ကိစၥကေတာ့ ဦးသိန္းေမာင္ သိၿပီးေရာေပါ့"
"ဟုတ္ကဲ့၊ နည္းနည္းပါးပါးေတာ့ ရိပ္မိသလိုပဲ"
"အဲဒါ စကား ခဏေလာက္ ေျပာခ်င္တယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို လာခဲ့ပါလား"
"စိန္ေမာင္းကိုလား"
"ဟုတ္ဘူး။ ေက်ာက္စိမ္းျမတ္ကို"
ထုိင္ေနက် လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာေတာင္ မျမေလး မထုိင္ေတာ့။ ကိုသိန္းေမာင္ ႐ံုးေပၚမွ ဆင္းကာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကိုသြား သည္။ ဆိုင္၀မွ ေန၍ မျမေလး ေစာင့္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့ တူတူ ဆိုင္ထဲသို႔ ၀င္သည္။ မျမေလးကလည္း ကိုသိန္းေမာင္ေရွ႕ကို လက္ဖက္ရည္ခြက္ အရင္ ပို႔ေပးရန္ သတိမထားမိ။ ကိုသိန္းေမာင္ကလည္း ေရေႏြးပူ မႈတ္ေပးရန္ သတိမျပဳမိ။
"ကေလးေတြ ကိစၥပါ"
"ကြၽန္ေတာ္က သမီးရွင္ပါ ေဒၚျမေလးရယ္"
"ထြန္းထြန္းကို ကြၽန္မ ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္တယ္ ဆိုတာ"
"သင္းသင္းကို ကြၽန္ေတာ္ ခ်စ္တာ မီပါ့မလားဗ်ာ"
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲမွာ အခ်စ္ လာၿပိဳင္မိေသးသည္။ ဒါေပသည့္ အရင္လို သူတို႔ခ်င္း အခ်စ္ၿပိဳင္တာေတာ့ မဟုတ္။ အသြင္ ကြဲေနသည္။
"ကြၽန္မ တူကေလးက ဒီႏွစ္မွ ဒုတိယႏွစ္ ဆိုေတာ့ ေက်ာင္းၿပီးေအာင္ ဆက္ေနေစခ်င္တယ္"
"ရပါတယ္ ေဒၚျမေလး၊ သူတို႔ကိုမွ မေတြ႕ေသးတာ။ သူတို႔ကို ေတြ႕ရင္ ေဒၚျမေလး တူကို ျပန္ပို႔ေပးမွာပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ တူမကိုလည္း စာေမးပြဲ ျပန္ေျဖခိုင္းရမွာေပါ့"
"မဟုတ္ဘူး၊ မဟုတ္ဘူး ဒီစာ ဖတ္ၾကည့္ပါဦး"
ကိုသိန္းေမာင္ မျမေလးထံမွ စာကို ဖတ္ၾကည့္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ေလးပင္ ေနရထိုင္ရ ခက္သြားသည္။
ခ်စ္လွစြာေသာ ေဒၚေလး
ေဒၚေလးနဲ႔ မေတာ္ရေသးတဲ့ ေလးေလး ကိုသိန္းေမာင္တို႔ရဲ႕ ျမတ္ႏိုး ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းတဲ့ အခ်စ္ကို အားက်ၿပီး သဇင္သင္းကို ခိုးေျပးသြားပါၿပီ။
အတူတူ မေနဘဲ မေနႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ ခ်စ္လို႔သာ ခိုးေျပးရေပမယ့္ ေက်ာင္းကိုေတာ့ ၿပီးေအာင္ ဆက္တက္ ခ်င္ပါေသးတယ္။ ထြန္းထြန္းတို႔ ပညာေရာ၊ အလုပ္ေရာ ျပည့္စံုမွ ေဒၚေလးတို႔ ေက်းဇူးကို ျပန္ဆပ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္လား။
ေဒၚေလးတို႔ အရင္ အိမ္ေထာင္ျပဳ မိတာကိုလည္း ခြင့္လႊတ္ ေစခ်င္ပါတယ္။ သိပ္စဥ္းစားေနရင္ ေဒၚေလးတို႔လိုပဲ ေနာက္လူေတြ ျဖတ္ေက်ာ္ခံရမွာ စိုးလုိ႕ပါ။
ခ်စ္ေလးစားစြာ
ေဒၚေလးရဲ႕ တူေလး
တင္လွထြန္း
"ဒီကိစၥမွာ ကြၽန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး အဓိက တရားခံလို ျဖစ္ေနတယ္ ကိုသိန္းေမာင္။ တစ္ခါတေလ သတိ မမူတတ္တဲ့ အမွားပဲ ဆိုရမလား။ သတိၱမရွိဘဲ စိတ္ကူးယဥ္ ဆန္လြန္း ၾကတာလား မေျပာတတ္ ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ ကိစၥ ကိုေတာ့ ကြၽန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး တာ၀န္ယူရမွာပဲ မဟုတ္လား"
"ဒါေပါ့ေလ၊ ဒီေတာ့ မျမေလး ဆႏၵက"
"ကေလးေတြကို ကြၽန္မပဲ ေခၚထား ပါရေစ။ ေလာေလာဆယ္ သူတို႔ မျပည့္စံုေသးတဲ့ အေျခအေနမွာ ကိုသိန္းေမာင္ ရဲ႕ တူမေလး အတြက္ တတ္စြမ္းသမွ် ေထာက္ပံ့ပါလို႔"
"ဟာ ရပါတယ္ မျမေလးရဲ႕ တာ၀န္ယူရမွာေပါ့"
"သူတို႔ ဒီညေန ကြၽန္မတို႔ အိမ္ကို ျပန္လာမယ္လို႔ ေစာေစာကပဲ ထြန္းထြန္း ဖုန္းဆက္တယ္။ မိသား၊ ဖသားပီပီ ဦးသိန္းေမာင္တို႔ အစ္မမ်ားဆီ ဒီညပဲ လာအပ္ဖို႔ စီစဥ္လိုက္ပါ"
"ေကာင္းပါတယ္၊ ေကာင္းပါတယ္။ အဆင္ ေျပသြားတာေပါ့"
"ဒါပါပဲ ကိုသိန္းေမာင္၊ ကြၽန္မကို ခြင့္ျပဳပါဦး"
ဟုတ္ကဲ့ ဆိုကာ ထိုင္ရာမွ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ထၾကသည္။ လက္ဖက္ရည္ဖိုးကို အလွည့္ႏွင့္ ေပးေနက်ကေန မေပးစဖူး လုေပး သည္။ "ဆရာတို႔ လက္ဖက္ရည္ေတြ ေသာက္မသြား ၾကေတာ့ဘူးလား" ဟူေသာ အလိုက္မသိသည့္ စားပြဲထုိး၏ အသံကို မနည္း ဥေပကၡာျပဳကာ ျပန္ခဲ့ၾကသည္။ ဆိုင္ေရွ႕ လမ္းမႀကီး ေပၚမွာေတာ့ အေႏွးယာဥ္ ဆိုက္ကားေတြကို အျမန္ယာဥ္ ဒတ္ဆန္းေတြက ရိပ္ ခနဲ၊ ရိပ္ခနဲ ျဖတ္သန္း ေနၾကသည္။
မျမေလးတို႔ လူႀကီးခ်င္း လာစကား ေျပာၿပီး ျပန္အသြားမွာ ကိုသိန္းေမာင္ အိပ္၍ မရေတာ့။ ေတြ႕ရာစာအုပ္ကို ဆြဲအဖတ္မွာ ကိုျပာ ေလာင္ ႐ုပ္ျပ စာအုပ္ေလးကို ဖတ္မိသည္။ သည္စာအုပ္ထဲမွာ ကိုျပာေလာင္သည္ "လြမ္းစရာေလးေတြေတာ့ ျဖစ္ကုန္ၿပီ" ဆိုသည္ ကို မၾကာခဏ ေတြးသည္။
ဒါေပသည့္ ကိုျပာေလာင့္ လြမ္းစရာသည္ ပူေဆြးေသာက ျဖစ္ေသာ လြမ္းစရာႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ ျဖစ္သည္။ ရယ္ေမာ ဖြယ္ရာ ေကာင္းသည္။ ခုလည္း ကိုသိန္းေမာင္ႏွင့္ မျမေလးတို႔ အျဖစ္က လြမ္းစရာေတာ့ ေကာင္းသား။ ဒါေပသည့္ ကိုျပာေလာင္၏ လြမ္းစ ရာေလးလိုပင္ ျဖစ္ေနသည္။ သံုးနာရီ အခ်ိန္မွန္ ထြက္တတ္ေသာ ဘိုးရင္းဂ်က္ ေလယာဥ္ပ်ံ၏ စက္ႏႈိးသံသည္ ကိုသိန္းေမာင္ နားထဲသို႔ ျပင္းထန္စြာ ၀င္ေရာက္လာသည္။
ကိုသိန္းေမာင္ႏွင့္ မျမေလးတို႔ ေတြ႕တိုင္း အခ်စ္ၿပိဳင္႐ံု တင္မက တူမေလးေတြ အလိမၼာ ၿပိဳင္တတ္သည္။ တျဖည္းျဖည္း သည္ကေလးေတြ၏ နာမည္က မၾကာခဏ ပါလာသျဖင့္ သူတို႔ခ်င္း သံုးစြဲသည့္ အေခၚအေ၀းမ်ားပင္ တစ္ခါတစ္ရံ ေျပာင္းသြား တတ္သည္။ ကိုသိန္းေမာင္က မျမေလးကို "ကိုလွထြန္းတို႔ ေဒၚေလး" ဟု ခ်စ္စႏိုး ေခၚတတ္သကဲ့သို႔ မျမေလးကလည္း ကိုသိန္း ေမာင္ကို "မမသင္းတို႔ ေလးေလး" ဟု ျမတ္ႏိုးစြာ ေခၚတတ္ ေလ့ရွိသည္။
ျပကၡဒိန္ႏွင့္ အခ်ိန္သည္ လူကို မေစာင့္ေပမယ့္ ကိုသိန္းေမာင္သည္ မျမေလးကို ႐ုံးတက္သည့္ မနက္တိုင္း ကားမွတ္တိုင္မွာ သြားေစာင့္ေလ့ ရွိပါသည္။ မိုးေလ၀သ သေဘာေကာင္းသည့္ ေန႔မ်ားမွာျဖင့္ ေတာ္ေသးသည္။ အသူရာႏွင့္ သိၾကားမင္း စစ္ခင္း သည့္ အခါႏွင့္ ၾကံဳလွ်င္ျဖင့္ ကိုသိန္းေမာင္၏ ကိုယ္ တစ္ပိုင္းလံုးမွာ ကားဂိတ္ တည္းခို ရိပ္သာေလးမွာ ခိုေနလ်က္ ႏွင့္ ရႊဲရႊဲစို ေနတတ္သည္။
သည္ေန႔မနက္လည္း အိမ္က အထြက္မွာ ရာသီဥတု အေျခ အေန ေကာင္းေနသျဖင့္ ကိုသိန္းေမာင္ ထီးမယူလာခဲ့။ ၿမိဳ႕ထဲကို ေရာက္သည္ထိ မိုးကမရြာ။ ကားဂိတ္မွာ မျမေလးကို ေမွ်ာ္ေတာ္ေယာင္ လုပ္ရသည္မွာ ကားတစ္စီးၿပီး တစ္စီး၊ လည္ပင္း နည္းနည္းစီ ပိုရွည္လာသည္။ ေမွ်ာ္သူက အခ်ိန္တန္၍ မလာေသာ္လည္း မေမွ်ာ္သူက အခ်ိန္ မတန္ဘဲ ရြာလာသည္။ ကိုသိန္းေမာင္ မျမေလးကို ေဒါပြသြားသည္။ ဘာျပဳလို႔မ်ား ဒီေလာက္ေတာင္ အလိုက္ကန္းဆိုး မသိ ေနာက္က်ရတာလဲ။ ကိုသိန္းေမာင္ ေဒါသကို ဒတ္ဆန္းကားေလး တစ္စီးေပၚက သီခ်င္းသံေလး တစ္ခုက ပညာေပးသြားသည္။
"သူလာ လာလာ မလာလာ+++ကိုယ္က ေစာင့္ရမွာ +++ ဂ်ဴတီခ်ိန္ဟာ ဂ်ဴတီပါ +++၀တၱရားမပ်က္ဖို႔ပါ" တဲ့။ အဟုတ္သား။
ကိုသိန္းေမာင္ လူတစ္ပိုင္း ငါးတစ္ပိုင္း ျဖစ္၍ မိုးတိတ္စ ျပဳလာေတာ့မွပင္ မျမေလးသည္ ကားေပၚက ဆင္းလာသည္။ ေအာ္တိုမက္ တစ္ ေခါက္ထီးကို ဖြင့္ကာ တစ္စံုတစ္ခုအား ရွာေဖြ ေတြ႕ရွိသြားသည့္ မ်က္လံုးအစံုကို ျပံဳးၿပီးသား ျဖစ္သြားသည္။
"ဟယ္ မမသင္းတို႔ ေလးေလး မိုးမိေနတယ္"
"လွထြန္းတို႔ ေဒၚေလးကမွ အခ်ိန္နဲ႔မလာဘဲ။ ဒီကို ေရာက္ေရာက္ခ်င္း မိုးက မရြာေသးဘူး။ ခုနမွ ရြာတာ၊ အဲဒါနဲ႔မိုးမိေရာ"
"သူကလည္း ေတြ႕မယ္ျဖင့္ မၾကံေသးဘူး ဆူဖို႔ပဲ တတ္တယ္။ ဒီကလည္း ညကတည္းက သူလာရင္ ေပးဖုိ႔ ငါးသေလာက္ ေပါင္း ေနတာ မနက္က်ေတာ့ နာရီ ရပ္ေနတာကို မသိဘဲ ဇိမ္နဲ႔ လုပ္ေနတာ။ ေရဒီယို အသံၾကားမွ ကမန္းကတန္း ထေျပးလာရတာ။ ဒီနာရီစုတ္ႀကီးကိုေတာ့ ႐ိုက္ခြဲပစ္မွပါပဲ"
သူ႔ထက္ပို၍ ဟိုက ေဒါပြျပသျဖင့္ ကိုသိန္းေမာင္ ၿငိမ္သြားသည္။ "ေပးေလ၊ သူေလးေနမွာေပါ့" ဆိုကာ ထမင္းဘူး ႏွစ္ဘူးႏွင့္ ၀တၳဳစာအုပ္ တစ္အုပ္သာ ပါေသာ ႀကိမ္ဆြဲျခင္းေလးကို ယူလိုက္သည္။
"ကဲ လာသြားမယ္" ဆိုကာ မျမေလးက ထီးကို မိုးေပးသည္။ "မဟုတ္တာ၊ ဒီကစိုၿပီးသားပဲ၊ သူပဲ လံုေအာင္ေဆာင္း" လို႔အေျပာမွာ "ဘာလဲ ထီးပိတ္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္လံုး မိုးေရထဲ သြားျပလိုက္ရမလား။ လာ အခု ထီးေအာက္၀င္" ဆိုေသာ မျမေလး၏ ဗီတိုအာဏာ ေၾကာင့္ ထီးေအာက္ကို ၀င္လုိက္ရသည္။ မျမေလး၏ ဆြဲျခင္းထဲမွ ၿငိမ္းေက်ာ္၏ ၀တၳဳစာအုပ္ ကိုၾကည့္ကာ ကိုသိန္းေမာင္ မလံုျပံဳး ျပံဳးမိသည္။
"ဘာလို႔ ျပံဳးတာလဲ"
"ေၾသာ္ ဒီအပတ္ ေရးတဲ့ ၀တၳဳေလးကို ပိုသေဘာက်လို႔ ပါ။ အပ်ဳိႀကီးေတြ၊ လူပ်ဳိႀကီးေတြ ဘ၀မွာ ခြက်တာေလးေတြ ကို ေရးထား တာ မဟုတ္လား"
"သူကေတာ့ ပိုကို ပိုပါတယ္။ စာပိုဒ္ေတြရဲ႕ ေအာက္မွာ တားထား လိုက္တဲ့ မ်ဥ္းေၾကာင္းေတြ။ သူခ်စ္တာကို ျမေလး ရင္ႏွင့္ အမွ် ခံစားၿပီးသားပဲဟာကို။ တစ္ခါတေလ မအားတဲ့ အခါမွာ တမင္ စိမ္းရက္တယ္လို႔ ဆိုပါနဲ႔ကြယ္"
မျမေလး အသံကိုက ခပ္ခြၽဲခြၽဲ ဆိုေတာ့ ခုလိုမ်ား စကားလံုး ညင္ညင္သာသာေလးေတြ သံုးလိုက္တုိင္း ကိုသိန္းေမာင္၏ ရင္ထဲမွာ ေမွ်ာ့ကို ဆားႏွင့္တို႔သလို လူးလြန္႔၍ သြားတတ္သည္။
"ဟုတ္ဘူးေလ။ ကိုယ္ကလည္း ကိုယ္ခံစားရတာကို ျမေလးလည္း သိေနေပမယ့္ ပိုပိုၿပီး အသည္းထဲမွာ စြဲေနေအာင္လို႔ ထပ္ဆင့္ တင္ျပတဲ့ သေဘာပါ။ ခိုင္မာၿပီးသား ေျမႀကီးခဲကို အဂၤေတ ထပ္ကိုင္တဲ့ သေဘာပါ ျမေလးရယ္"
"ဟြန္း သိပ္စကား တတ္တာ။ မမသင္းရဲ႕ ေလးေလး ပီသပါရဲ႕"
စကား တေျပာေျပာျဖင့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို ေရာက္လာသည္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း လက္ဖက္ရည္ခြက္ကို မျမေလးက ယူကာ ကိုသိန္းေမာင္ ေရွ႕သို႔ ခ်ေပးသည္။ အရင္တုန္း ကေတာ့ ဘ၀သံသရာ ဇာတ္ကားထဲက ေဇယ်ႏွင့္ ေမသစ္တုိ႔လို သူအရင္၊ ကိုယ္ အရင္ ေလာကြတ္ေခ်ာ္ ေနၾကေသာ္လည္း "ကိုယ့္ထက္ ငယ္ေပမယ့္ ေယာက်္ား ဆိုတာ ေရွ႕က ဦးေဆာင္တဲ့သူ ဆိုေတာ့ အရင္ဦး စား ေပးရတယ္။ သူကေရာ ျမေလးထက္ ဘယ္ေလာက္ ငယ္လို႔လဲ။ ႏွစ္ႏွစ္၊ သံုးႏွစ္ေလာက္ ငယ္တာကို သူ႔ကိုယ္သူ ဆယ့္ခုနစ္ႏွစ္ သားေလး က်ေနတာပဲ" ဆိုကတည္းက ကိုသိန္းေမာင ္တုဏွိဘာေ၀ ဆိတ္ဆိတ္ ေနခဲ့သည္။ ဒါေပမယ့္ ေရေႏြးပူပူကို ေအးသြား ေအာင္ မႈတ္ေပးခဲ့သည့္ တာ၀န္ကိုေတာ့ မပ်က္။
"ေရာ့ သူ႔ဖို႔ ထမင္းဘူး ယူသြား။ ငါးသေလာက္ေပါင္း နဲ႔။ သူ႔အိမ္ကို ယူသြားၿပီး သူ႔တူမေတာ္ေလးကို ေကြၽးဦးမယ္ မဟုတ္လား။ ပိုထည့္ ထားပါတယ္"
"အဲဒါေၾကာင့္မို႔လည္း လွထြန္းတို႔ အန္တီကို ပိုခ်စ္ရတာေပါ့"
ေရေႏြး ငွဲ႔ေပးျခင္း၊ ထမင္းဟင္း ခြဲေ၀စားၾကျခင္း၊ အျပံဳးခ်င္း လဲလွယ္ျခင္း၊ အၾကည့္ခ်င္း ၿပိဳင္ျခင္းတို႔သည္ပင္ သူတို႔ ၏ အခ်စ္ သေကၤတ ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က ေကာင္ေလးေတြကေတာ့ "သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြကို ႏုပ်ဳိေအာင္ လုပ္ေပးရမယ့္ ႏွစ္မွာမွ သူတို႔စံုတြဲကို ပိုၿပီး မ်က္စိ ေနာက္လာတယ္ဗ်ာ။ သိပ္ၿပီး ပိုလြန္း အားႀကီးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ကို ၾကည့္ရတာ လမ္းေဘးမွာ တစ္ခါတေလ ေခတ္ ေဟာင္းကားေတြ ျပန္ၾကည့္ ေနရသလိုပဲ" ဆိုတာ မၾကားတၾကား ေျပာေလ့ရွိသည္။
ကိုသိန္းေမာင္ကလည္း မၾကားတၾကား ျပန္ေျပာ လိုက္ပါသည္။
"ကိုယ့္ ဘာသာကိုယ္ ခ်စ္တာ ဘာျဖစ္လဲ၊ ဘာျဖစ္လဲ"
မျမေလးကပင္ စတင္၍ ျပဳေသာ အၾကံျဖစ္သည္။ ကိုသိန္းေမာင္ကလည္း ခ်က္ခ်င္းပင္ သေဘာတူသည္။ (တစ္ခါမွ်လည္း ကန္႔ ကြက္သည့္ ေလသံကို မၾကားဖူးခဲ့။) မျမေလး ႏွင့္ ကိုသိန္းေမာင္တို႔ ႐ုပ္ရွင္ ၾကည့္ျဖစ္သည္။ အပ်ဳိႀကီး၊ လူပ်ဳိႀကီးေတြ သမီးရည္းစား ျဖစ္တာ ႏွစ္ႏွစ္၊ သံုးႏွစ္ပဲ ရွိလာၿပီ။ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္တာ ဆန္းသလားဟု အေမး မေလာေစလိုပါ။
သည္တစ္ခါ ကိုသိန္းေမာင္တို႔ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ျခင္းမွာ နည္းနည္း ထူးျခားပါသည္။ သူတစ္ဖက္သားေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ ၾကည့္ ေလ့ ရွိေပမယ့္ ကိုသိန္းေမာင္တို႔ကေတာ့ တူ၊ တူမေလးေတြကို ေခၚလာကာ ႐ုပ္ရွင္ ၾကည့္ၾကသည္။
ကိုသိန္းေမာင္ႏွင့္ မျမေလးက အလယ္မွ ထုိင္ကာ ကိုသိန္းေမာင္ ေဘးတြင္ သဇင္သင္းႏွင့္ မျမေလးေဘးတြင္ တင္လွထြန္းတို႔ ထုိင္ၾကသည္။ ကိုသိန္းေမာင္က မျမေလးကို ဖ႐ံုေစ့ အခြံႏႊာ၍ ေကြၽးသလိုပင္ မျမေလးကလည္း ကိုသိန္းေမာင္ကို မရမ္းျပား၊ သရက္ျပားေတြ ခြံ႕၍ ေပးသည္။ မျမေလး၏ ေခါင္းကေလးက ကိုသိန္းေမာင္၏ ပခံုးေပၚမွာ ႏြဲ႔လ်စြာ မွီထားၿပီး ကိုသိန္းေမာင္ ကလည္း မျမေလး၏ လက္တို႔ကို ထြက္ေျပးမည္ စိုးသည့္အလား တင္းက်ပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။ မျမေလးေရာ၊ ကိုသိန္းေမာင္ပါ ပတ္၀န္းက်င္ကို အတန္ ငယ္မွ် ေမ့ေလ်ာ့ေနၿပီး သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ အသက္အရြယ္ ေမ့ကာ သဇင္သင္းတို႔၊ တင္လွထြန္း တို႔ကိုလည္း မူႀကိဳ အရြယ္ေလးေတြလို ထင္ေနမိ ခဲ့ၾကသည္။ သဇင္သင္းေရာ၊ တင္လွထြန္းပါ အေျခခံ အဆင့္ျမင့္တန္းကို ေရာက္ေနၾကသူမ်ား ျဖစ္၍ ဦးေလးတို႔၊ အေဒၚတို႔ အစား နည္းနည္း ပါးပါးေတာ့ ရွက္မိသား။
ဒါေပသည့္ သူတို႔အခ်စ္က ျဖဴစင္လြန္း၊ ႐ိုးသားလြန္းသည့္ အခ်စ္ ျဖစ္ေနသည့္ အတြက္ သူတို႔ရင္ထဲမွာ ခြင့္လႊတ္ ၿပီးသား ျဖစ္ေန သည္။ ႐ုပ္ရွင္ၿပီးသည္ႏွင့္ ကိုသိန္းေမာင္တို႔၊ မျမေလးတို႔ လူခ်င္း ခြာသည္။ လက္တြဲ ျဖဳတ္သည္။ ဣေႁႏၵ ျပန္ဖြဲ႕စည္းသည္။ အေမွာင္ ႏွင့္ အလင္းကို ခြဲျခားျပလိုက္သည္။ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္မွာ သူတို႔ေလးဦး ၀င္အထုိင္မွာ အလုိက္သိစြာျဖင့္ သီခ်င္းေလး တစ္ခု လူးလြန္႔လာသည္။
"အဘိုးႀကီး ငါ့ကို အဘြားႀကီးမင္းက ေမာင္ေတြ၊ ဘာေတြ ေခၚပါဦး"
အဓိပၸာယ္ ပါေသာ ကိုသိန္းေမာင္၏ အၾကည့္ေၾကာင့္ မျမေလးက စားပြဲေအာက္မွေန မသိမသာ ကိုသိန္းေမာင္၏ ေပါင္ကို လိမ္ဆြဲ လိုက္သည္။ ခုလို သံုးႏွစ္သံုးမိုး ခ်စ္ပင္ပ်ဳိး လာသည့္ တိုင္ေအာင္မွ မျမေလးသည္ ကိုသိန္းေမာင္ကို ေမာင္ဟု တစ္ခါမွ်မေခၚစဖူး။
မျမေလး ေနမေကာင္းသျဖင့္ သူ႔ခြင့္စာကို တင္လွထြန္း ႏွင့္ လူၾကံဳ ပါးလိုက္သည္။ ခြင့္စာႏွင့္ အတူ ပါလာေသာ စာကို ဖတ္ကာ ကိုသိန္းေမာင္ မ်က္ႏွာသည္ ႐ုတ္တရက္ ညိႇဳးက်၍ သြားသည္။
"ေနပါဦး ဖိုးလွထြန္းရဲ႕၊ ဘယ္လိုက ဘယ္လုိ ျဖစ္တာလဲ။ မေန႔က အေကာင္းပါ။ အေအးမ်ား သြားေသာက္လို႔လား မသိဘူး။ မင္းေဒၚေလးက ဂ်စ္တစ္တစ္ကြ။ မတည့္တာလည္း ေရွာင္တာ မဟုတ္ဘူး။ ခု အဖ်ားကေရာ က်ရဲ႕လား။ ဘာေဆးေတြ တိုက္ထားလဲ"
"ဦးေမးတာကို ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္ကေန စေျဖရမွန္းမသိေတာ့ဘူး"
"ဟုတ္သားပဲ၊ ဆႏၵ သိပ္ေစာသြားတယ္ကြာ။ လာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ သြားရေအာင္။ ဦးလည္း စာျပန္ ေရးလိုက္ဦးမယ္"
ကိုသိန္းေမာင္တုိ႔ ႐ံုးနားက ေရႊပယင္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ တင္လွထြန္းတို႔ အျပတ္ ၀ါးပစ္လိုက္သည္။ နက္စ္ ေကာ္ဖီ၊ ေပါက္စီ။ အေဒၚ တစ္ေယာက္ရွိတာ မ်က္ႏွာတယ္ ပြင့္ပါလားဟုလည္း အေတြးေပါက္မိေသးသည္။
"ေရာ့ ဒီစာေလး ယူသြား။ ညေန ႐ံုးဆင္းမွ လာခဲ့မယ္လို႔"
စာကို မဖတ္ဘဲ အိတ္ထဲကို ထည့္လိုက္သည္။ သူတစ္ဖက္သားရဲ႕ ကိုယ္ေရး ကိုယ္တာကို သိတတ္ရမည္။ ဆိုင္က ထြက္ၿပီး အိမ္အျပန္ ဘတ္စ္ကားေပၚ ေရာက္မွပင္ စာကို တင္လွထြန္း ထုတ္ဖတ္သည္။
ျမေလး
မယံုေတာင္ မယံုဘူး။ မေန႔က အေကာင္းခ်ည္းကိုး။ ျမေလး အစား ကိုယ္ပဲ ဖ်ားခ်င္လိုက္တာကြယ္။ အဖ်ားရွိရင္ အစာ မစားတာ ေကာင္းတယ္။ ကိုယ္ညေန ႐ံုးဆင္းရင္ ေရႊလမင္းက စြပ္ ၀င္၀ယ္ခဲ့မယ္။ ေလစိမ္းလည္း အတိုက္မခံနဲ႔ဦး။
သူ႔ရဲ႕ ကိုယ္ပြား
သိန္းေမာင္
တင္လွထြန္းက ကိုသိန္းေမာင္၏ စာကို ဖတ္ကာ တစ္ခ်က္ ျပံဳးလိုက္သည္။ ျမေလး အစား ကိုယ္ပဲ ဖ်ားခ်င္ လိုက္တာကြယ္တဲ့။ မျဖစ္ႏိုင္တာဘဲ။ ေဒၚေလး ကိုယ္စား ဖ်ားေပး လို႔ေတာ့ ဘယ္ရမလဲ။ ထမင္းေတြ၊ ဘာေတြ လာခ်က္ေပးမယ္၊ အ၀တ္ေတြ၊ ဘာေတြ လာေလွ်ာ္ေပးမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ဟုတ္ေသးရဲ႕ဟု တစ္ကိုယ္ေတာ္ ေရရြတ္မိေသးသည္။ ၿပီးေတာ့မွ သူ႔အိတ္ထဲက ရည္းစားစာေလး ကို ထုတ္ၾကည့္သည္။
အိုလီဗာရယ္
နင့္ငို ငါျမင္ရတာ အျပတ္ ဖ်ားသြားတာပဲဟယ္။ နင္ သိပ္မိုက္တာပဲ။ တို႔ေဘာ္ဒါေတြထဲမွာ နင့္လို သားနားတာ တစ္ခါမွ မေတြ႕ဖူး ေသးဘူး။ ငါ့ေတာ့ နင့္ကို ေရေရလည္လည္ ခိုက္ေနၿပီ။ ဒီစီမွာ တက္ၿပီး နက္ျဖန္ခါ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ရေအာင္ ဟယ္။
႐ိုမီယိုလွထြန္း
ကိုသိန္းေမာင္ ဖုန္းလာတယ္ ဟူေသာ ၿမိဳ႕နယ္မွဴး၏ အသံေၾကာင့္ ထုိင္ရာက ထသည္။ ဆင္စြယ္ေရာင္ ဖုန္းထဲမွ ခပ္စိမ္းစိမ္း အသံကိုၾကားရသည္။
"ေၾသာ္ ဦးသိန္းေမာင္။ ကြၽန္မ ေဒၚျမေလးပါ"
"ဟုတ္ကဲ့ ေဒၚျမေလး အမိန္႔ရွိပါ။ ကြၽန္ေတာ္က ဘယ္သူ မ်ားလဲလို႔"
နည္းနည္းေလး ပို၍ အေငၚ တူးမိလိုက္သည္။
"ကိစၥကေတာ့ ဦးသိန္းေမာင္ သိၿပီးေရာေပါ့"
"ဟုတ္ကဲ့၊ နည္းနည္းပါးပါးေတာ့ ရိပ္မိသလိုပဲ"
"အဲဒါ စကား ခဏေလာက္ ေျပာခ်င္တယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို လာခဲ့ပါလား"
"စိန္ေမာင္းကိုလား"
"ဟုတ္ဘူး။ ေက်ာက္စိမ္းျမတ္ကို"
ထုိင္ေနက် လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာေတာင္ မျမေလး မထုိင္ေတာ့။ ကိုသိန္းေမာင္ ႐ံုးေပၚမွ ဆင္းကာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကိုသြား သည္။ ဆိုင္၀မွ ေန၍ မျမေလး ေစာင့္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့ တူတူ ဆိုင္ထဲသို႔ ၀င္သည္။ မျမေလးကလည္း ကိုသိန္းေမာင္ေရွ႕ကို လက္ဖက္ရည္ခြက္ အရင္ ပို႔ေပးရန္ သတိမထားမိ။ ကိုသိန္းေမာင္ကလည္း ေရေႏြးပူ မႈတ္ေပးရန္ သတိမျပဳမိ။
"ကေလးေတြ ကိစၥပါ"
"ကြၽန္ေတာ္က သမီးရွင္ပါ ေဒၚျမေလးရယ္"
"ထြန္းထြန္းကို ကြၽန္မ ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္တယ္ ဆိုတာ"
"သင္းသင္းကို ကြၽန္ေတာ္ ခ်စ္တာ မီပါ့မလားဗ်ာ"
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲမွာ အခ်စ္ လာၿပိဳင္မိေသးသည္။ ဒါေပသည့္ အရင္လို သူတို႔ခ်င္း အခ်စ္ၿပိဳင္တာေတာ့ မဟုတ္။ အသြင္ ကြဲေနသည္။
"ကြၽန္မ တူကေလးက ဒီႏွစ္မွ ဒုတိယႏွစ္ ဆိုေတာ့ ေက်ာင္းၿပီးေအာင္ ဆက္ေနေစခ်င္တယ္"
"ရပါတယ္ ေဒၚျမေလး၊ သူတို႔ကိုမွ မေတြ႕ေသးတာ။ သူတို႔ကို ေတြ႕ရင္ ေဒၚျမေလး တူကို ျပန္ပို႔ေပးမွာပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ တူမကိုလည္း စာေမးပြဲ ျပန္ေျဖခိုင္းရမွာေပါ့"
"မဟုတ္ဘူး၊ မဟုတ္ဘူး ဒီစာ ဖတ္ၾကည့္ပါဦး"
ကိုသိန္းေမာင္ မျမေလးထံမွ စာကို ဖတ္ၾကည့္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ေလးပင္ ေနရထိုင္ရ ခက္သြားသည္။
ခ်စ္လွစြာေသာ ေဒၚေလး
ေဒၚေလးနဲ႔ မေတာ္ရေသးတဲ့ ေလးေလး ကိုသိန္းေမာင္တို႔ရဲ႕ ျမတ္ႏိုး ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းတဲ့ အခ်စ္ကို အားက်ၿပီး သဇင္သင္းကို ခိုးေျပးသြားပါၿပီ။
အတူတူ မေနဘဲ မေနႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ ခ်စ္လို႔သာ ခိုးေျပးရေပမယ့္ ေက်ာင္းကိုေတာ့ ၿပီးေအာင္ ဆက္တက္ ခ်င္ပါေသးတယ္။ ထြန္းထြန္းတို႔ ပညာေရာ၊ အလုပ္ေရာ ျပည့္စံုမွ ေဒၚေလးတို႔ ေက်းဇူးကို ျပန္ဆပ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္လား။
ေဒၚေလးတို႔ အရင္ အိမ္ေထာင္ျပဳ မိတာကိုလည္း ခြင့္လႊတ္ ေစခ်င္ပါတယ္။ သိပ္စဥ္းစားေနရင္ ေဒၚေလးတို႔လိုပဲ ေနာက္လူေတြ ျဖတ္ေက်ာ္ခံရမွာ စိုးလုိ႕ပါ။
ခ်စ္ေလးစားစြာ
ေဒၚေလးရဲ႕ တူေလး
တင္လွထြန္း
"ဒီကိစၥမွာ ကြၽန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး အဓိက တရားခံလို ျဖစ္ေနတယ္ ကိုသိန္းေမာင္။ တစ္ခါတေလ သတိ မမူတတ္တဲ့ အမွားပဲ ဆိုရမလား။ သတိၱမရွိဘဲ စိတ္ကူးယဥ္ ဆန္လြန္း ၾကတာလား မေျပာတတ္ ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ ကိစၥ ကိုေတာ့ ကြၽန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး တာ၀န္ယူရမွာပဲ မဟုတ္လား"
"ဒါေပါ့ေလ၊ ဒီေတာ့ မျမေလး ဆႏၵက"
"ကေလးေတြကို ကြၽန္မပဲ ေခၚထား ပါရေစ။ ေလာေလာဆယ္ သူတို႔ မျပည့္စံုေသးတဲ့ အေျခအေနမွာ ကိုသိန္းေမာင္ ရဲ႕ တူမေလး အတြက္ တတ္စြမ္းသမွ် ေထာက္ပံ့ပါလို႔"
"ဟာ ရပါတယ္ မျမေလးရဲ႕ တာ၀န္ယူရမွာေပါ့"
"သူတို႔ ဒီညေန ကြၽန္မတို႔ အိမ္ကို ျပန္လာမယ္လို႔ ေစာေစာကပဲ ထြန္းထြန္း ဖုန္းဆက္တယ္။ မိသား၊ ဖသားပီပီ ဦးသိန္းေမာင္တို႔ အစ္မမ်ားဆီ ဒီညပဲ လာအပ္ဖို႔ စီစဥ္လိုက္ပါ"
"ေကာင္းပါတယ္၊ ေကာင္းပါတယ္။ အဆင္ ေျပသြားတာေပါ့"
"ဒါပါပဲ ကိုသိန္းေမာင္၊ ကြၽန္မကို ခြင့္ျပဳပါဦး"
ဟုတ္ကဲ့ ဆိုကာ ထိုင္ရာမွ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ထၾကသည္။ လက္ဖက္ရည္ဖိုးကို အလွည့္ႏွင့္ ေပးေနက်ကေန မေပးစဖူး လုေပး သည္။ "ဆရာတို႔ လက္ဖက္ရည္ေတြ ေသာက္မသြား ၾကေတာ့ဘူးလား" ဟူေသာ အလိုက္မသိသည့္ စားပြဲထုိး၏ အသံကို မနည္း ဥေပကၡာျပဳကာ ျပန္ခဲ့ၾကသည္။ ဆိုင္ေရွ႕ လမ္းမႀကီး ေပၚမွာေတာ့ အေႏွးယာဥ္ ဆိုက္ကားေတြကို အျမန္ယာဥ္ ဒတ္ဆန္းေတြက ရိပ္ ခနဲ၊ ရိပ္ခနဲ ျဖတ္သန္း ေနၾကသည္။
မျမေလးတို႔ လူႀကီးခ်င္း လာစကား ေျပာၿပီး ျပန္အသြားမွာ ကိုသိန္းေမာင္ အိပ္၍ မရေတာ့။ ေတြ႕ရာစာအုပ္ကို ဆြဲအဖတ္မွာ ကိုျပာ ေလာင္ ႐ုပ္ျပ စာအုပ္ေလးကို ဖတ္မိသည္။ သည္စာအုပ္ထဲမွာ ကိုျပာေလာင္သည္ "လြမ္းစရာေလးေတြေတာ့ ျဖစ္ကုန္ၿပီ" ဆိုသည္ ကို မၾကာခဏ ေတြးသည္။
ဒါေပသည့္ ကိုျပာေလာင့္ လြမ္းစရာသည္ ပူေဆြးေသာက ျဖစ္ေသာ လြမ္းစရာႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ ျဖစ္သည္။ ရယ္ေမာ ဖြယ္ရာ ေကာင္းသည္။ ခုလည္း ကိုသိန္းေမာင္ႏွင့္ မျမေလးတို႔ အျဖစ္က လြမ္းစရာေတာ့ ေကာင္းသား။ ဒါေပသည့္ ကိုျပာေလာင္၏ လြမ္းစ ရာေလးလိုပင္ ျဖစ္ေနသည္။ သံုးနာရီ အခ်ိန္မွန္ ထြက္တတ္ေသာ ဘိုးရင္းဂ်က္ ေလယာဥ္ပ်ံ၏ စက္ႏႈိးသံသည္ ကိုသိန္းေမာင္ နားထဲသို႔ ျပင္းထန္စြာ ၀င္ေရာက္လာသည္။
ေမာင္ေမာက္ (ဥကၠလာ)
ေ႐ႊအျမဳေတမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
No comments:
Post a Comment